ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง 445-447

ตอนที่ 445 โกรธเกรี้ยว

 

 

 

ทันทีที่เยี่ยอิงได้ยินชื่อนั้นเข้า ดวงตาก็ปูดโปนไปด้วยเส้นเลือดขึ้นมา

 

 

“พี่ชาย ท่านเรียกข้าว่าอะไรนะ?” มือของนางวางอยู่บนทรวงอกของเยี่ยเฉิน จากเดิมที่กำลังจมอยู่ในความสุขอย่างที่สุด ก็รู้สึกเหน็บหนาวขึ้นจนเลือดในกายจับแข็งไปทั่วทั้งร่าง

 

 

เยี่ยเฉินเองก็กำลังจมอยู่ในความสุขสม พอถูกเยี่ยอิงเรียก ถึงพลันได้รู้สึกตัวขึ้นมา

 

 

พอเห็นนางท่าทางของนาง ถึงได้มีสติชัดเจน

 

 

ที่ผ่านมา เขาชอบอยู่กับเยี่ยอิงมากที่สุด

 

 

แต่ว่าตอนนี้พอเห็นชัดแล้ว กลับรู้สึกว่าหมดอารมณ์ไปไม่น้อย

 

 

“ฝ่าบาท อนุคนใหม่มาถึงแล้วเพคะ” ในตอนนั้นเอง ด้านนอกมีเสียงสตรีดังเข้ามา

 

 

หากเป็นยามปกติ เมื่ออนุคนใหม่มาถึง ต้องได้รับการชำระล้างจนสะอาดสะอ้านจึงส่งมาที่เตียงบรรทมของไท่จื่อ ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

 

 

ชื่อหลีถูกจับอาบน้ำจนสะอาดสะอ้าน นางอยู่ในชุดนอนสีดำถูกห่อเอาไว้ในผ้าลายผืนงามส่งเข้ามาในห้อง ทรวงอกของนางยังมีตะปูตรึงมังกรที่มิได้ถูกถอนออกไป

 

 

ใบหน้ามิได้ประทินโฉมใดๆทั้งสิ้น บนร่างยังมีกลิ่นหอมของกุหลาบอยู่จางๆ

 

 

นางถูกนางกำนัลหลายคนยกเข้ามา

 

 

พอเข้ามาถึง ก็เห็นภาพที่เยี่ยเฉินกับเยี่ยอิงสองพี่น้องกำลังสนิทสนมกันอยู่

 

 

ทำเอาแม้แต่ชือหลีที่เฉยชากับเรื่องเช่นนี้มาโดยตลอด ตอนนี้ก็ยังถึงกับนิ่งอึ้งไปเช่นกัน….

 

 

เมื่อหลายวันก่อนนางเคยได้พบหน้าไท่จื่อของเผ่ามังกรทมิฬผู้นี้ครั้งหนึ่ง คิดไม่ถึงว่า สองพี่น้องคู่นี้จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา?

 

 

ทั้งยังกระทำเรื่องอย่างว่าในวันรับตัวอนุเสียด้วย?

 

 

ใบหน้าของชือหลีปรากฏความเก้อเขินวูบหนึ่ง….เดิมทีนางกำลังคิดหาหนทางหลบหนี ตอนนี้กลับถูกภาพตรงหน้าทำเอาสมองส่งเสียงเพล้งดังลั่น แผนการทั้งหลายในสมองกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว

 

 

วันนั้น….ตู๋กูซิงหลันกับจีเฉวียนปะทะกับเยี่ยอิงแล้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

 

นางพาตู๋กูเจวี๋ยออกติดตามอยู่เนิ่นนาน สุดท้ายเพราะไม่ทันระวังจึงถูกคนของเผ่ามังกรทมิฬจับตัวมา

 

 

ได้แต่โทษว่าตนเองอ่อนแอเกินไป ถึงได้ถูกจับมายังก้นทะเลลึกแห่งนี้ ทั้งยังทำให้ตู๋กูเจวี๋ยที่อ่อนแอราวกับลูกเจี๊ยบนั่นถูกจับมาด้วย

 

 

ตั้งแต่ถูกจับมา นางก็ไม่ได้เจอหน้าตู๋กูเจวี๋ยอีกเลย

 

 

ได้ยินพวกนางกำนัล ‘ที่คอยปรนนิบัติ’ พูดกันว่าเขาถูกขังเอาไว้

 

 

ราชินีเผ่ามังกรทมิฬทรงชิงชังเผ่ามนุษย์ มนุษย์ผู้นั้นคงจะต้องถูกแล่เนื้อไปป้อนปลาในไม่ช้า

 

 

ตะปูตรึงมังกรบนทรวงอกสะกดพลังของนางเอาไว้จนเกือบหมด มีแต่คนในราชวงศ์ของเผ่ามังกรเท่านั้นที่สามารถถอนออกได้….

 

 

เพราะเกรงว่านางจะหลบหนี ตอนที่นางถูกจับตัวส่งมานั้น จึงยังไม่ได้ถอนตะปูตรึงมังกรออกไป

 

 

ในใจของชื่อหลีกังวลถึงตู๋กูเจวี๋ยอย่างยิ่ง

 

 

นางถูกจับมาครึ่งเดือนแล้ว จึงได้ฟังเรื่องของตู๋กูซิงหลันกับจีเฉวียนมาบ้างเล็กๆน้อยๆ…..

 

 

คนหนึ่งถูกเขวี้ยงลงไปในหุบเหวไร้ก้น อีกคนหนึ่งถูกบีบคั้นจนกระโดดตามลงไป…..เกรงว่าไม่หลงเหลือร่างอีกแล้ว

 

 

ต้องมามีจุดจบเช่นนี้ แม้แต่ชือหลีเองก็ยังรู้สึกว่ารับไม่ได้

 

 

แต่ว่าผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว…..หุบเหวไร้ก้นก็ยังไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ….

 

 

นางก็ชักจะเคว้งคว้างแล้ว

 

 

นางได้แต่สวดภาวนาอยู่ในใจ อธิษฐานขอให้ตู๋กูซิงหลันยังมีชีวิตอยู่!

 

 

ตู๋กูซิงหลันออกจะแข็งแกร่งจนพิศดารถึงเพียงนั้น ไม่สมควรจะตกลงไปตายโดยง่าย!

 

 

ในขณะที่ตู๋กูซิงหลันไม่อยู่ นางก็ได้แต่พึ่งพาตนเอง หาทางช่วยตู๋กูเจวี๋ยออกไปให้จงได้….

 

 

เดิมทีในใจของชือหลีกำลังคิดแผนการวุ่นวาย แต่ยามนี้กลับถูกภาพของพี่ชายน้องสาวตรงหน้าทำเอาชะงักไปแล้ว

 

 

เหล่านางกำนัลพึ่งกราบทูลเสร็จ ก็เห็นเยี่ยอิงส่งสายตาราวมีดดาบออกมา

 

 

เนื่องเพราะเมื่อครู่เยี่ยเฉินพึ่งจะเอ่ยเรียกชื่อของตู๋กูซิงหลัน อารมณ์ของนางในตอนนี้จึงไม่ดีอย่างยิ่ง!

 

 

นางลุกขึ้นยืน ผ้าเนื้อบางบนร่างหล่นลงไป จึงยิ่งทำให้สามารถมองเห็นร่องรอยจากสัมพันธ์รักบนผิวพรรณของนางได้อย่างชัดเจน

 

 

นางบิดขาเรียวยาว เดินมาทางเหล่านางกำนัลทีละก้าวๆ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องอยู่ที่ชือหลี

 

 

พอยกมือขึ้นมาข้างหนึ่ง ก็ตบลงไปบนใบหน้าของชือหลีอย่างโหดเ**้ยม

 

 

“นังคนไร้ยางอาย!” นางเอ่ยด้วยเสียงขุ่นเคือง “ไม่เห็นหรรือว่าพี่ชายกับข้ากำลังอยู่ด้วยกันหรอกหรือ? ยังจะกล้าล่วงล้ำเข้ามา?”

 

 

ชือหลีรับความเกรี้ยวกราดนั้นไปเต็มๆ

 

 

ตบเมื่อครู่ เยี่ยอิงตบได้อย่างโหดเ**้ยม!

 

 

ดวงหน้าครึ่งซีกของชือหลีมีรอยห้านิ้วประทับอยู่ ครึ่งหน้าบวมฉึ่งขึ้นมา!

 

 

นางพึ่งจะอ้าปาก ก็เห็นเยี่ยอิงยกฝ่ามือฟาดลงมาอีกครั้ง ยังคงเป็นครึ่งหน้าเดิม

 

 

“ยังคิดจะเถียงอีก? เจ้ารู้หรือไม่ ผู้ที่พี่ชายรักใคร่ที่สุดก็คือข้า เจ้ามันเป็นตัวอะไร? ก็แค่อนุคนหนึ่ง! ก็แค่เครื่องมือคลอดลูกเท่านั้น แม้แต่นางกำนัลก็ยังเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

 

 

เนื่องเพราะชือหลีและตู๋กูซิงหลันสนิทสนมใกล้ชิดกัน เยี่ยอิงจึงเทความโกรธเกรี้ยวทั้งหมดลงไปบนร่างของนาง

 

 

ไยพี่ชายจึงไปคิดถึงสตรีอื่นด้วย?

 

 

ทั้งยังเป็นคนที่ตายไปแล้ว! คนที่ยอมตายเพื่อบุรุษอื่น สตรีที่ตายอย่างไร้ที่กลบฝัง มีคุณสมบัติใดให้พี่ชายคิดถึงกัน?

 

 

ตลอดหลายปีมานี้ แม้พี่ชายจะรับอนุมามากมาย แต่เขาก็ไม่เคยหวั่นไหวใจไปกับสตรีคนใดมาก่อนเลย…..

 

 

ที่จริงแล้ว แม้แต่ชื่อของพวกนางพี่ชายก็ยังจดจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!

 

 

ตู๋กูซิงหลันผู้นั้น นางมีสิทธิอะไร? มีสิทธิอะไรเข้ามาอยู่ในใจของพี่ชาย?

 

 

ขณะที่มีสัมพันธ์กับตน พี่ชายกลับหลุดชื่อของนางออกมา?

 

 

หัวใจของเยี่ยอิงราวมีคลื่นสาดซัด โกรธเกรี้ยวปานจะระเบิดขึ้นไปบนฟ้า แต่ว่าจะอย่างไรนางก็ไม่อาจไประบายอารมณ์ขุ่นเคืองกับพี่ชายที่ตนเองรักที่สุดได้ ทั้งยังไม่อาจระบายอารมณ์ใส่คนที่ตายไปแล้ว

 

 

ได้แต่ประดังความโกรธแค้นทั้งหมดนี้ลงไปบนร่างของชือหลี

 

 

เยี่ยเฉินเอาแต่มองดูอยู่ด้านข้าง เขาคุ้นเคยกับการที่เยี่ยอิงทุบตีพวกอนุของเขาอยู่แล้ว คนที่ถูกนางทำร้ายจนตายไปก็มีอยู่หลายคน

 

 

เขาล้วนไม่ใส่ใจ เห็นจนชินชาไปแล้ว

 

 

เขาจัดแจงเสื้อผ้าบนร่าง เสยเส้นผมที่ยุ่งเหยิง อย่างไม่สนใจจะมองดูชือหลีแม้แต่แวบเดียว

 

 

อนุคนหนึ่ง หากสามารถเป็นเครื่องมือระบายความโกรธของนางได้ ตายก็ตายไปเถอะ…..

 

 

หลายปีมานี้ เพราะความเป็นพี่น้องของพวกเขา เขาจึงไม่อาจมอบฐานะไท่จื่อเฟยให้กับนางได้ นี่นับว่าผิดต่อนางมากแล้ว

 

 

ดังนั้นกับสตรีเหล่านี้ เยี่ยเฉินจึงปล่อยให้นางกดขี่ได้อย่างตามสบาย ถือว่าเป็นการชดเชยให้กับนาง

 

 

วันนี้เขาไม่ทันระวังเผลอเรียกชื่อของตู๋กูซิงหลัน….ในใจของนางย่อมต้องไม่ยินดี ไม่อาจโทษที่นางจะเกรี้ยวกราด

 

 

ที่จริงเยี่ยเฉินรู้สึกว่า ท่าทางยามที่เยี่ยอิงมีโทสะทุบตีคนนั้น น่าดูเป็นพิเศษ

 

 

ยามปกติเขาก็ชอบชมดูเยี่ยอิงทุบตีเหยื่อต่างๆ โดยเฉพาะเวลาที่ใช้กรงเล็บฉีกเนื้อบนร่างของเหยื่อเหล่านั้น ออกมาเป็นชิ้นๆ เลือดที่ไหลอาบไปตามผิวพรรณที่ขาวสะอาดราวกับหิมะของนาง ….หึหึ ภาพเหล่าเพียงแค่คิดก็ทำให้เขาตื่นเต้นขึ้นมา

 

 

ยามนี้พอเห็นนางตบตีชือหลี เขาจึงเอนร่างลงไปบนเก้าอี้ ใช้มือข้างหนึ่งประคองศีรษะเอาไว้ ชื่นชมด้วยความสนุกสนนาน

 

 

ชือหลีถูกคนแบกตัวมา ไม่อาจขยับเขยื่อน

 

 

ฝ่ามือนี้ของเยี่ยอิงตบจนในศีรษะของนางส่งเสียงวิ้งไปหมด มุมปากมีเลือดไหลออกมาในทันที

 

 

นางเขม้นมองด้วยดวงตาเป็นประกาย

 

 

“พวกเจ้าสามารถให้ข้าไสหัวไป ตำแหน่งอนุนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการสักหน่อย”

 

 

เยี่ยอิงคิดไม่ถึงว่า นางยังคิดจะต่อปากต่อคำด้วยจริงๆ

 

 

นางหรี่ดวงตาลง ในดวงตาเปล่งประกายกระหายเลือดที่ชั่วร้ายขึ้นมา “เจ้าไม่กลัวตายหรือไร?”

 

 

ชือหลี “ข้ากลัวตาย พวกเจ้าปล่อยข้าไปได้ไหม?”

 

 

หากว่าตะปูตรึงมังกรในอกถูกถอนออกไปละก็ บางทีนางอาจจะพอรับมือเยี่ยอิงได้สักหลายกระบวนท่า…..

 

 

จากนั้นก็ได้ยินชือหลีเอ่ยต่อไปว่า “หากมิใช่เพราะว่ากำลังของข้าถูกผนึกเอาไว้ละก็ เกรงว่าเจ้าไม่อาจฆ่าข้าได้หรอก”

 

 

เยี่ยอิงหัวเราะเสียงเย็นชา ตบซ้ำลงมาอีกฝ่ามือหนึ่ง “ของเล่นชั้นต่ำ! ยังคิดจะมาเปรียบเทียบกับข้าอีกหรือ?”

 

 

 

ตอนที่ 446 “เจ้าตัวน้อย.....ลำบากเจ้า...

 

 

 

 

ชือหลี “หากมีปัญญาเจ้าก็มาดึงตะปูตรึงมังกรของข้าออกไป ดูสิว่าพวกเราสูสีกันหรือไม่?” 

 

 

เยี่ยอิงในยามนี้กำลังถูกความโกรธเกรี้ยวครอบงำ ไร้ซึ้งเหตุผลใดๆไปแต่แรกแล้ว วิธีการยั่วยุเช่นนี้อาจจะได้ผลก็เป็นได้ 

 

 

ชือหลีได้แต่นำออกมาทดลองดู 

 

 

เยี่ยเฉินมองแผนการของนางออกอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้ยกมือห้ามปราม 

 

 

ตอนนี้เสี่ยวอิงกำลังโกรธจัด นางต้องการอาละวาด ในเมื่ออนุคนใหม่นี้ไม่กลัวตาย เช่นนั้นหากถูกนางทุบตีจนตายไปเสียก็ดี 

 

 

ที่ท้าให้ถอดตะปูตรึงมังกร มังกรที่ถูกถอดกระดูกจนการเป็นเพียงแค่ของเล่นไปแล้วอย่างนาง ยังจะเอาชนะเสี่ยวอิงได้อย่างไร? 

 

 

เยี่ยเฉินยิ้มเย็นชา ขณะที่เห็นเขาขยับเสื้อผ้า พลังวิญญาณสายหนึ่งก็พุ่งออกไป ถอนตะปูตรึงมังกรของชือหลีออกมา ได้ยินเสียงหล่นไปด้านข้างกระทบพื้นดังติ้ง 

 

 

เยี่ยเฉินแย้มยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย รอดูน้องสาวของตนเองลงมือทุบตีนังสวะผู้นั้นแต่ฝ่ายเดียว 

 

 

“เสี่ยวอิง นังสวะคนนี้ถือซะว่าพี่ชายชดเชยแทนคำขออภัยให้กับเจ้า ต่อให้ตีจนตายก็ไม่เป็นอะไร” เขาใช้มือยันศีรษะเอาไว้เอ่ยกับเยี่ยอิงอย่างเรียบเรื่อย 

 

 

พอตะปูตรึงมังกรหลุดออกไป ชือหลีก็รู้สึกว่าร่างกายเบาสบายขึ้นมาก 

 

 

นางขับพลังวิญญาณออกมา ร่างกายไหววูบ ก็หลุดออกจากการควบคุมของพวกนางกำนัลอย่างง่ายดาย 

 

 

เยี่ยอิงสีหน้าเคร่งขรึม นางไม่ต้องการสิ้นเปลืองเวลาอีกต่อไป จึงดึงเอาดาบโซ่ของนางออกมาในทันที สบัดไปยังหัวใจของชือหลี 

 

 

เสียง ‘สวบ’ดังขึ้นมาครั้งหนึ่งด้วยความรวดเร็ว ราวกับสายฟ้าสีน้ำเงินฟาดออกมา คิดจะแทงทะลุชือหลีในชั่ววินาที 

 

 

ชือหลีดึงเอาดาบกระดูกมังกรออกมาจากแผ่นหลังอย่างรวดเร็ว สกัดกั้นตรงหัวใจของตนเองเอาไว้ รับกระบวนท่าของเยี่ยอิงอย่างอยากลำบากไปครั้งหนึ่ง 

 

 

ดาบกระดูกมังกรเล่มนี้เดิมทีก็สร้างขึ้นจากกระดูกของนาง ก่อนหน้านี้พอได้รับโลหิตของตู๋กูซิงหลัน จึงถูกปลุกจิตของดาบขึ้นมา 

 

 

จิตของดาบแผ่ออกไป ยามเมื่ออาวุธทั้งสองกระทบกันจึงเกิดเสียงดัง ทั้งยังมีประกายดอกไม้ไฟงดงาม 

 

 

พอเยี่ยอิงได้เห็นดาบกระดูกมังกรเล่มนั้น ก็ยิ่งคิดไปถึงตู๋กูซิงหลัน 

 

 

นังผีที่คอยตามมาหลอกหลอน! 

 

 

ตายไปแล้วก็ยังคงติดอยู่ในใจของพี่ชาย ตอนนี้กระทั่งอาวุธที่นางเคยใช้ก็ยังจะมาปรากฏขึ้นตรงหน้าของตน! 

 

 

ชือหลีรับกระบวนท่าจากนางในครั้งนี้ แม้จะมีดาบกระดูกมังกรคุ้มครองอยู่ แต่ร่างกายก็ยังสะท้านจนชาไปทั้งตัว กระดูกทั่งร่างส่งเสียงเลื่อนลั่นออกมา 

 

 

นางถูกถอดกระดูกมังกรไปเนิ่นนานหลายปี……ฝ่ายตรงข้ามถึงกับเป็นเผ่ามังกรทมิฬ ความแตกต่างทางด้านพละกำลังหากจะเปรียบเทียบกันแล้วก็เหมือนกับเด็กห้าขวบที่ไปท้าสู้กับผู้ใหญ่ 

 

 

ย่อมต้องถูกกดขี่อยู่ฝ่ายเดียว! 

 

 

ทรวงอกของนางถูกดาบโซ่กรีดผ่านไปดาบหนึ่ง กรีดผิวออกมาจนเลือดไหลนอง 

 

 

ชือหลีไม่ได้คิดจะปะทะกับเยี่ยอิงอย่างจริงจัง! 

 

 

เพียงแต่คิดจะอาศัยการยั่วยุนี้มาถอนตะปูตรึงมังกรออกไป สิ่งที่นางต้องการจะทำก็คือ…..การหลบหนี! 

 

 

พาตู๋กูเจวี๋ยหลบหนีออกไป! 

 

 

ช่วงที่ผ่านมา จากคำพูดของเหล่านางกำนัลที่นางได้ฟังมา ทำให้นางพอจะรู้สถานที่คุมขังของตู๋กูเจวี๋ย 

 

 

พอเห็นนางหลบหนี เยี่ยอิงก็เผยอริมฝีปากขึ้น นางดึงดาบโซ่ของตนเองกลับมา ใช้ปลายลิ้นละเลียดชิมเลือด 

 

 

พอได้ชิมรสเลือด ดวงตาสีครามคู่นั้นเปล่งประกายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆด้วยความกระหายเลือด 

 

 

นางคลี่ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย ราวกับว่ามีความสุขที่ได้เห็นเหยื่อที่กำลังต่อสู้ดิ้นรนกับความตายอย่างสุดชีวิต 

 

 

เลือดของมังกรทอง…..ยังหวานหอมกว่าผู้อื่นมากมายนัก! 

 

 

นังสวะผู้นี้ ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง อย่างน้อยๆก็สามารถใช้เป็นแหล่งโลหิตได้มิใช่หรือ? 

 

 

เยี่ยอิงสะกิดปลายเท้าเล็กน้อย ก็ไล่ตามไปด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าฟาดออกมา 

 

 

ชือหลีเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่ว่าความเร็วของเยี่ยอิงก็ยังเหนือกว่านางหลายต่อหลายเท่า เพียงพริบตาเดียวก็ไล่ทันนางแล้ว 

 

 

ดวงตาของเยี่ยอิงติดตามแผ่นหลังของนางมา 

 

 

เยี่ยอิงหัวเราะเฮอะฮะ เสียงดัง เหวี่ยงดาบโซ่ในมือออกไปอย่างไร้ความปราณี 

 

 

ชือหลีขยับร่างไหววูบ หลบคมดาบที่กำลังจะพุ่งเข้ามายังกลางแผ่นหลัง แต่ว่าบนตัวดาบมีใบดาบโค้งมากมายหลายใบ สามารถพลิกแพลงแง่มุมได้อย่างพิศดาร ถึงแม้ว่านางจะหลบพ้นได้ในเวลาอันเฉียดฉิว แต่คมดาบก็ยังกรีดผ่านข้อมือของนาง 

 

 

ยามที่ใบดาบกรีดเข้าไปในเนื้อ แม้แต่กระดูกก็ยังถูกฟันไปเกือบครึ่ง 

 

 

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมาพุ่งจากกระดูกเข้าสู่หัวใจ ปวดจนชือหลีสั่นสะท้านไปทั้งร่าง 

 

 

แต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่กล้าหยุดยั้งแม้แต่น้อย หากแต่มุ่งโผบินตรงไปยังทิศทางที่ขังตู๋กูเจวี๋ยเอาไว้ 

 

 

เยี่ยอิงก็ไม่คิดจะฆ่านางให้ตายในทันที 

 

 

นางเหมือนกับเหยี่ยวราตรีที่กำลังหยอกเย้ากับเหยื่อ ก่อนที่จะจับกิน ก็หยอกเล่นให้หมดสิ้นเรี่ยวแรงเสียก่อน จากนั้นในเมื่อฝ่ายตกอยู่ในความสิ้นหวังจึงค่อยสังหาร 

 

 

หากจะให้ดีที่สุดก็ต้องให้นางสวะนั่นได้เห็นเลือดของตนเองถูกสูบกินทีละหยดๆจนหมด 

 

 

ก็เผ่ามังกรทมิฬของพวกนาง เป็นเผ่าที่กระหายเลือดอยู่แล้ว 

 

 

บนหอสูง นางกำนัลกำลังคุกเข่าอยู่ที่ข้างกายของหวาชางสุ่ย รายงานสถานการณ์เบื้องล่างออกมา 

 

 

“หากอิงเอ๋อร์ชมชอบก็แล้วไป แค่องค์หญิงทะเลตะวันตกผู้หนึ่ง ตายก็ตายไปเถอะ” ดวงเนตรของหวาชางสุ่ยทอประกายเย็นชา “หากว่านางฆ่าไปคนหนึ่งแล้วยังไม่หายโกรธเกรี้ยว เจ้าก็ส่งคนไปจับตัวองค์หญิงอีกสามทะเลมาให้นางฆ่าเสีย” 

 

 

นางกำนัลผู้นั้นพยักหน้ารับ “เพคะ” 

 

 

“ยังมี จัดการเฉือนเนื้อของเจ้ามนุษย์ที่ถูกขังอยู่ในคุกผู้นั้น ไปป้อนปลาเสีย” 

 

 

เบื้องหน้าของหวาชางสุ่ยคือ อ่างเลี้ยงปลาขนาดใหญ่ ในนั้นมีปลามังกรที่แสนงดงามอยู่หลายตัว  

 

 

แววเนตรของนางโหดเ**้ยมอย่างที่สุด “เจ้าว่า หากเยี่ยจ้านได้รู้ว่า บุตรชายของเขาถูกเฉือนเนื้อมาบด ป้อนให้กับปลาที่เขาเคยเลี้ยงดูมาด้วยมือของตนเอง เขาจะรู้สึกอย่างไร ฮ่า ฮ่า ฮ่า” 

 

 

ฟ้าดินช่างเข้าข้างนางแล้ว ตู๋กูซิงหลันตายแล้วคนหนึ่ง ก็ยังส่งลูกชายอีกคนของเยี่ยจ้านมาให้ได้ตายอย่างอนาถ 

 

 

หึหึหึ…. 

 

 

นี่มิเท่ากับว่า สิ่งที่เยี่ยจ้านติดค้างนางเอาไว้กำลังถูกชดใช้ไล่เรียงกันมาหรอกหรือ? 

 

 

นางกำนัลผู้นั้นมิได้ตอบ เพียงแต่ถอยออกไป ตระเตรียมคนไปแล่เนื้อของตู๋กูเจวี๋ยออกมาเป็นทำเนื้อบด 

 

 

………………….. 

 

 

 

 

 

อีกด้านหนึ่ง เพียงแค่ครู่เดียวร่างท่อนบนของชือหลีก็มีแต่บาดแผลทั้งเล็กและใหญ่เต็มไปหมด 

 

 

ที่ลึกที่สุดก็คือแขนซ้าย ที่เกือบจะถูกตัดขาดออกมา จนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ากระดูกถูกเฉือนไปครึ่งหนึ่ง 

 

 

บนหน้าผากของนางมีแต่เหงื่อ ขณะที่มองเห็นคุกที่มืดมิดไปทั้งแถบตรงหน้า ก็เค้นพลังวิญญาณทั่วทั้งร่างออกมา  

 

 

ด้านหน้าคุกไม่มีคนเฝ้ายาม ชือหลีไม่ครุ่นคิดก็รีบบุกเข้าไปแล้ว 

 

 

ในคุกคุมขังตู๋กูเจวี๋ยเอาไว้เพียงคนเดียว 

 

 

ยามที่ชือหลีได้เห็นเขาบุรุษชุดขาวก็ถูกทรมานจนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว 

 

 

ริมฝีปากของเขาถูกคนเย็บจนติดกัน รอยแผลแห้งจนตกสะเก็ดไปแล้ว 

 

 

เนื่องเพราะขาดน้ำมาเป็นเวลานาน ร่างกายที่เดิมก็ซูบผอมยามนี้ดูแล้วยิ่งอ่อนระโหยโรยแรง 

 

 

ริมฝีปากขอดแห้งจนลอกออกเป็นแผ่นๆ ทั้วทั้งร่างมีแต่บาดแผล ชุดขาวบนร่างถูกเลือดย้อมจนแดงฉาน บาดเจ็บหนักแล้ว 

 

 

ในคุกไม่เจอราชาสุนัขป่าและติ๊งต๊อง 

 

 

มีเขาเหลืออยู่แค่เพียงผู้เดียว 

 

 

พอมองเห็นชือหลี ดวงตาที่อ่อนล้าของเขาก็มีประกายขึ้นมาเป็นครั้งแรก 

 

 

“อื้อ อื้อ อื้อ …..” เขารีบร้อนลุกขึ้นมา คิดจะพุ่งไปหาชือหลี แต่ว่าทั้งมือและเท้าล้วนถูกล่ามเอาไว้ 

 

 

จนเขาไม่อาจขยับไปหาชือหลีได้ 

 

 

เขาได้ยินพวกเวรยามคุยกันว่า….วันนี้องค์ไท่จื่อจะทรงรับอนุ และชือหลีคือผู้ที่ถูกนำตัวไปเป็นอนุ 

 

 

ดังนั้นเขาจึงคิดหาหนทางส่งติ๊งต๊องและราชาสุนัขป่าออกไป ให้พวกมันไปช่วยนาง 

 

 

คิดไม่ถึงว่า นางกลับบุกเข้ามาในคุกแต่เพียงลำพัง 

 

 

ทั่วทั้งร่างของนางมีแต่บาดแผล…..ที่เหวอะหวะน่ากลัว 

 

 

ชือหลีฝืนความเจ็บปวดทั่วร่างเอาไว้ มองดูสภาพของตู๋กูเจวี๋ย ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว 

 

 

“เจ้าตัวน้อย…..ลำบากเจ้ามากแล้ว” 

 

 

“ข้าจะพาเจ้า…..ออกไป” 

 

 

หากว่าสามารถรอดไปได้……ข้าจะยอมคอยฟังเจ้าพูด ไม่เห็นว่าเจ้าปากมากอีกต่อไป 

 

 

 

ตอนที่ 447 “ดูเหมือนว่าข้าจะชอบเจ้าเข...

 

 

 

 

นางไม่เคยบอกตู๋กูเจวี๋ยมาก่อนเลยว่า ยามที่เขาปากพูด หัวขยับจนดวงตาขยับเป็นประกายนั้น น่าดูที่สุดแล้ว 

 

 

ช่วงเวลาที่จับเขาขังเอาไว้ที่คุกใต้ดินนั้น เป็นช่วงเวลาที่นางรู้สึกอิ่มเอิบที่สุดในช่วงหลายพันปี 

 

 

ฟังเขาเล่าเรื่องต่างๆทั้งยามกลางวันและกลางคืน นับตั้งแต่เรื่องธรรมเนียมเล็กๆของชาวบ้านไปจนถึงเรื่องใหญ่ต่างๆในแผ่นดิน 

 

 

เขาเป็นคนมีเสน่ห์ ทั้งยังมีความรู้ลึกซึ้งกว้างขวาง 

 

 

ชือหลีฝืนทนความเจ็บปวดรวดร้าว กลั้นเสียงของตนเองเอาไว้ มือก็กระชับด้ามดาบกระดูกมังกรขึ้นมา ฟันฉับลงไปบนกุญแจดอกใหญ่นั้นอย่างแรงครั้งหนึ่ง 

 

 

ทันใดนั้น กุญแจและคมดาบก็เสียดสีกันจนเกิดประกายดอกไม้ไฟ 

 

 

ส่งเสียงดังบาดหู 

 

 

ดาบนั้นพอฟันลงมา นอกจากบนตัวกุญแจเพิ่มรอยดาบขึ้นรอยหนึ่งแล้ว ก็ไม่ได้มีผลอะไร 

 

 

ตู๋กูเจวี๋ยเห็นนางบาดเจ็บหนักทั่วทั้งร่าง ในใจก็รู้สึกเหมือนถูกดาบทิ่มแทงเช่นกัน 

 

 

ต้องโทษที่เขาไม่เคยเรียนรู้วรยุทธ์มาก่อน ทั้งยังอ่อนแอเป็นลูกหมาถึงได้ถูกคนรังแกทำร้ายเข้าขนาดนี้ 

 

 

หากว่าเขามีวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งเหมือนดังพี่ใหญ่ ต่อให้ต้องตายก็จะขอปกป้องชือหลีเอาไว้ให้ได้ 

 

 

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ชือหลีที่เป็นเทพ….ก็จะถูกคนรังแกจนอเนจอนาถย่ำแย่ขนาดนี้ 

 

 

เขาส่งเสียงอู้ๆอี้ๆอยู่ในปาก ส่ายศีรษะ คิดจะบอกให้นางรีบหนีไป ไม่ต้องสนใจเขาอีก 

 

 

ชือหลีมีโอกาสหลบหนีแท้ๆ แต่กลับมาที่คุกเพื่อช่วยเหลือเขา เช่นนี้เกรงว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาคงจะไม่มีใครรอดไปได้แม้แต่คนเดียว 

 

 

สะเก็ดไฟที่กระเด็นออกมา ร้อนลวกยิ่งกว่าน้ำเดือด ส่องสว่างเป็นประกาย ทั้งยังกระทบถูกหลังมือของนาง 

 

 

แต่ว่านางกลับไม่สนใจ ฟันลงมาอย่างต่อเนื่องอยู่หลายดาบ จนกุญแจเริ่มโยกคลอนในที่สุด 

 

 

นางกระทืบเท้าข้างหนึ่งกระโดดโถมเหยียบลงไป เท้านี้ใช้กำลังอย่างรุนแรง จนประตูคุกส่งเสียงสั่นสะเทือน แต่ว่าน่าเสียดาย แม่กุญแจถึงแม้จะหลวมคลายแต่ก็ยังคงติดแน่นอยู่ที่เดิม ไม่ยอมหลุดลงมา 

 

 

“เฮอะ เฮอะ ช่างรักใคร่ผูกพันกันอย่างลึกซึ้งเสียจริง ว่าไง…..ต่อให้ตายก็ยังไม่ลืมที่จะลากไอ้หน้าอ่อนนั้นลงนรกไปเป็นสหายแก้เหงาหรือ?” ในตอนนั้นเอง เยี่ยอิงก็มาถึงคุกแล้วเช่นกัน 

 

 

ชุดสีน้ำเงินครามของนางพลิ้วไหวราวกับมีลมพัด สองมือกอดอกเอาไว้ พิงร่างลงบนกำแพงสีดำของคุกมืด ในมือของนางมีดาบโซ่ นางหรี่ดวงตา แย้มยิ้มอย่างชั่วร้าย 

 

 

ชือหลีไม่สนใจนาง ยังคงเตะต่อยคุกต่อไป ดาบกระดูกมังกรในมือก็ยิ่งกำขึ้นมาแน่นกว่าเดิม 

 

 

เส้นผมสีแดงของนางโบกโบย นัยตาสีแดงส่องประกาย…..ต่อให้วันนี้นางจะต้องตาย ก็จะต้องพาตัวตู๋กูเจวี๋ยออกไปให้จงได้ 

 

 

เขาเป็นเพียงแค่เจ้าตัวเล็กที่ไร้เดียงสา ไม่สมควรจะถูกลากมาเกี่ยวข้องกับการแย่งชิงที่สกปรกโสมมเช่นนี้ 

 

 

เยี่ยอิงที่ถูกละเลยก็ยิ่งขุ่นเคืองกว่าเดิม นางขยับร่างเพียงวูบเดียว ก็มาถึงที่เบื้องหน้าของชือหลี 

 

 

ดาบโซ่ในมือพันรัดลงไปบนดาบกระดูกมังกร ทำให้ชือหลีไม่อาจขยับอาวุธได้แม้แต่น้อย 

 

 

จากนั้นก็เห็นนางยกเท้าเตะลงไปบนท้องของชือหลีอย่างรุนแรง 

 

 

ด้วยพละกำลังมหาศาลที่มากับเท้าข้างนั้น จึงเกิดเสียงดัง ‘ตึง’ ชือหลีลอยละลิ่วขึ้นไปกระแทกเข้ากับประตูของคุกอย่างรุนแรง 

 

 

ประตูที่คลายออกไปครึ่งหนึ่งจึงถูกพลังที่แฝงมากับร่างของนางพังทลายจนเปิดออก 

 

 

นางถูกถอดกระดูกมังกรออกไป เดิมทีพละกำลังก็แตกต่างกันมากจนไม่อาจเทียบได้กับเยี่ยอิงอยู่แล้ว  

 

 

เท้านี้ของเยี่ยอิง ทำให้ชือหลีถึงกับกระดูกหักไปหลายท่อน นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอวัยวะภายในของตนถูกทำลาย เลือดสดๆทะลักออกจากปาก ทั้งยังปะปนไปด้วยเศษชิ้นส่วนภายในร่าง 

 

 

ตู๋กูเจวี๋ยอยู่ที่ด้านหลังของนาง ถูกโซ่ตรวนตรึงเอาไว้ ทันทีที่เห็นว่าชือหลีพุ่งทะลุมาชนกำแพงด้านในของคุก เขาก็รีบใช้ตนเองเป็นเบาะเนื้อ รองรับร่างของนางเอาไว้ 

 

 

ตู๋กูเจวี๋ยรับแรงกระแทกจนร่างจมลงไปในกำแพงถึงหนึ่งนิ้ว ในสมองของเขามีแต่เสียงวิ้งๆ แต่น่าแปลกที่แม้จะรับแรงกระแทกที่รุนแรงถึงเพียงนั้น เขากลับไม่ถูกชนจนกระดูกหักทั่วร่าง  

 

 

เพียงแค่ซี่โครงหักไปสองซี่เท่านั้น ใบหน้าที่หล่อเหลามีแต่คราบเลือดอาบนอง 

 

 

เขาอดกลั้นความเจ็บปวดของตนเองเอาไว้ ยื่นมือไปประคองชือหลีเป็นอย่างแรก 

 

 

เขาใช้ร่างกายที่ผ่ายผอมของตนเองขวางกั้นอยู่ตรงหน้าชือหลี ปากของเขาส่งเสียงอู้ๆอี้ๆ ไม่รู้ว่าต้องการจะพูดว่าอะไรกันแน่ เห็นแต่ตรงที่ถูกเย็บเอาไว้ถูกเขาฝืนกระชากจนปากแผลเปิดออกอีก เลือดไหลออกมาทั่วปาก 

 

 

เลือดเหล่านั้นไหลจากปากไปตามลำคอย้อมเสื้อสีขาวบนทรวงอกของเขาจนชุ่มโชก 

 

 

“หืม? เป็นตัวอ่อนแอที่มีน้ำใจลึกซึ้งกระนั้นหรือ?” เยี่ยอิงหัวเราะออกมาในทันที นางไม่รู้ฐานะของตู๋กูเจวี๋ย เพียงแต่คิดว่าใบหน้าของตัวอ่อนแอผู้นี้ดูคุ้นเคยอยู่บ้าง 

 

 

พอเห็นว่าถึงแม้ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เขาก็ยังคงปกป้องชือหลีเอาไว้ ในใจก็บังเกิดความริษยาขึ้นมาบ้าง 

 

 

หากว่านางตกอยู่ในอันตราย พี่ชายย่อมต้องปกป้องอยู่เบื้องหน้านางอย่างไม่สนใจสิ่งใดอย่างแน่นอน 

 

 

ต้องใช่แน่! 

 

 

ถึงแม้ว่าคิดเช่นนั้น แต่ว่าหัวใจกลับไม่มีความมั่นใจแม้แต่น้อย….. 

 

 

หัวใจของพี่ชายเพิ่มตู๋กูซิงหลันขึ้นมาอีกคน! ในเมื่อคนสองคนนี้สนิทสนมกับตู๋กูซิงหลัน พวกมันก็สมควรตาย! 

 

 

ชือหลีถูกถีบใส่หนึ่งเท้า แต่กลับไม่ได้ตอบโต้ นางกุมดาบกระดูกมังกรเอาไว้ในมือ ส่งพลังวิญญาณสายหนึ่งเข้าไป ก็เห็นดาบกระดูกมังกรในมือของนางหดเล็กลง เหลือขนาดเพียงลูกกุญแจดอกหนึ่ง 

 

 

ฝ่าเท้าเมื่อครู่ นางจงใจไม่หลบ 

 

 

พละกำลังของนางไม่เพียงพอที่จะทำลายคุก แต่ว่าเยี่ยอิงทำได้! 

 

 

นางเพียงต้องการจะปลดปล่อยตู๋กูเจวี๋ยออกจากตรวน และทุ่มเททุกสิ่งที่มีเพื่อส่งเขาออกไป! 

 

 

ดังนั้นตลอดเวลาเมื่อเข้ามาในคุก ชือหลีจึงมิได้โต้ตอบ ดาบกระดูกมังกรที่มีขนาดเท่าลูกกุญแจพอเสียบเข้าไปในรูตรวน บิดเพียงเบาๆ ก็ได้ยินเสียงคลิกครั้งหนึ่ง ตรวนบนมือของเขาก็หลุดออกอย่างง่ายดายจนหล่นลงไปบนพื้น 

 

 

ตู๋กูเจวี๋ยตะลึงไปเล็กน้อย เขาไม่รู้เลยว่านางจะมีความสามารถถึงขนาดนี้ 

 

 

“เหอะ” พอเห็นแล้ว เยี่ยอิงก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาครั้งหนึ่ง นางกุมดาบโซ่เอาไว้ คนลอยเข้าไปในคุกทั้งร่าง 

 

 

นางไม่พูดพล่ามทำเพลง ดาบโซ่ในมือก็สะบัดออกไป คิดจะแทงคนทั้งสองให้ทะลุ! 

 

 

ข้อมือของชือหลีขยับด้วยความรวดเร็ว ปลดล็อคตรวนบนร่างของตู๋กูเจวี๋ยออกจนหมด 

 

 

เห็นอยู่ว่าดาบโซ่ของเยี่ยอิงพุ่งเข้ามาแล้ว ขณะที่กำลังจะสายเกินไป สองมือของนางก็คว้าลงไปบนหัวไหล่ของตู๋กูเจวี๋ย ขยับร่างวูบหนึ่ง ใช้ร่างของตนเองบดบังเขาเอาไว้ 

 

 

ใบดาบที่แหลมคมทะลวงเข้าไปในช่องท้องของนาง ใบดาบของเยี่ยอิงที่ทั้งโค้งและยาวถึงครึ่งเมตร ดาบทั้งเล่มแทงเข้าไปในท้องของชือหลี ใบดาบสีขาวถูกส่งเข้าไปแต่เมื่อชักออกมากลับมีแต่สีแดง 

 

 

ชือหลีขมวดคิ้วมุ่น กระอักเลือดออกมาคำโต 

 

 

เลือดสดๆเหล่านั้นสาดกระจายไปทั่วใบหน้าของตู๋กูเจวี๋ย 

 

 

นางยังคงกำหัวไหล่ของเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น รวบรวมพลังกำลังที่มีอยู่ทั้งหมดถ่ายทอดพลังที่เหลือลงไปในร่างของตู๋กูเจวี๋ย 

 

 

“เจ้าตัวน้อย…..มีชีวิตต่อไป” 

 

 

นัยตาสีแดงคู่นั้นจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา 

 

 

“จะต้องมีชีวิต…ต่อไป” 

 

 

แต่ละคำที่นางเค้นออกมา ต้องรีดพลังทั่วร่าง ……ตั้งแต่แรกนางก็คิดเอาไว้อย่างดีแล้ว 

 

 

ว่าต่อให้ตนเองจะต้องตาย ก็จะต้องให้เขารอดออกไป 

 

 

นางเป็นเทพแห่งสายน้ำมาตั้งนานหลายพันปีแล้ว ….อยู่มานานพอแล้ว 

 

 

แต่ว่าเขานั้นไม่เหมือนกัน เขาพึ่งจะอายุยี่สิบเท่านั้น ชีวิตของเขาพึ่งจะเริ่มต้นขึ้น 

 

 

เขายังไม่ได้แต่งงานมีภรรยาและบุตร เขายังไม่ได้เห็นความงดงามของโลกกว้าง เขายังไม่….. 

 

 

เคยมีความรัก 

 

 

ไม่เคยรู้จักความอ่อนหวาน ไม่เคยรู้จักความเจ็บปวด ไม่เคยหัวเราะอย่างโง่งม ไม่เคยร้องไห้อย่างสิ้นหวัง….. 

 

 

ร่างของตู๋กูเจวี๋ยลอยออกไปกลางอากาศ เขาเห็นแต่ริมฝีปากของชือหลีกำลังขยับ เอ่ยออกมาอย่างยากลำบากคำหนึ่งว่า 

 

 

“ดูเหมือนว่า ข้าจะชอบเจ้าเข้าแล้ว เจ้าตัวน้อย”