ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง 427-428

ตอนที่ 427 รอยประทับ บงกชดำทองคำ

 

เหยื่อสดใหม่ที่ยังไม่ทันได้ลิ้มลอง หากตายไปเสียอย่างนี้ ก็ช่างน่าเสียดาย 

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังต้องการในสตรีผู้นี้คลอดทารกศักดิ์สิทธิ์ให้กับเขา! 

 

 

พอคิดเช่นนี้ เยี่ยอิงก็ขยับร่างวูบหนึ่ง ทะยานออกจากกลุ่มระเบิดแสง คิดจะคว้าตัวตู๋กูซิงหลันออกมาจากไต้ฝุ่นหอบนั้น 

 

 

แต่แล้วกลับถูกมังกรดำขนาดยักษ์ขวางเอาไว้ 

 

 

“ฝ่าบาท! องค์ราชินีทรงลงมือ ย่อมมีพระประสงค์ให้ตกตาย พระองค์ไม่ควรเข้าไปขัดขวาง!” ศีรษะที่ใหญ่โตของมังกรตัวนั้นก้มลงอยู่ตรงหน้าเขา 

 

 

เยี่ยเฉินมองไปทางหอสูง ก็สามารถมองเห็นหวาชางสุ่ยที่มีเส้นผมขาวหมดจรด เห็นในมือของนางเคลื่อนไหวไม่มีหยุด พัดเล่มนั้นโบกสะพัดลงไปอีกครั้ง 

 

 

เหล่ามังกรพาเยี่ยเฉินถอยหลบออกไป 

 

 

หากจะบอกว่าพลังของพัดแรกรุนแรงถึงขนาดทำลายเลือดเนื้อของสิ่งมีชีวิตทั้งมวลละก็ พลังจากพัดที่สองก็คงถึงขั้นกวาดล้างถล่มปฐพี ให้ทุกชีวิตกลายเป็นผุยผง 

 

 

ดวงตาของหวาชางสุ่ยมีแต่ความโกรธแค้นชิงชัง นางคิดไม่ถึงเลยว่า พัดแรกของตนเองโบกออกไปแล้ว เดรัจฉานนั่นจะยังมีชีวิตอยู่ได้ 

 

 

พัดวายุโบกออกไป สมควรทำให้มันดับดิ้นสิ้นวิญญาณไปแล้ว 

 

 

นังเดรัจฉานนั่นมีใครปกป้องอยู่กัน นอกจากเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นแล้ว ก็มิได้บุบสลายเลยแม้แต่น้อย? 

 

 

พัดที่สองโบกมาถึงตรงหน้าอย่างรวดเร็ว 

 

 

ครั้งนี้ย่อมมีกำลังรุนแรงกว่าครั้งแรกอีกหลายเท่า 

 

 

ตู๋กูซิงหลันถูกจีเฉวียนบดบังอยู่ด้านหลัง นางเห็นอย่างชัดเจนเลยว่าเสื้อผ้าของเขาถูกกรีดจนขาดวิ่น ผิวหนังก็ถูกบาดจนเป็นแผล 

 

 

เลือดไหลออกมาจากผิวหนัง 

 

 

แต่สีหน้าของเขายังคงเยือกเย็น ทุกความเคลื่อนไหวของเขามีแต่ปกป้องนางอย่างเข้มแข็ง “ซิงซิงไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่” 

 

 

เขาพูดพลางก็ล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งออกมาจากในอก ผูกเอาไว้บนตาของตู๋กูซิงหลัน 

 

 

ฮ่องเต้ทรงถอดฉลองพระองค์ชั้นนอกที่ขาดวิ่นบนร่างออกมา คลุมลงไปบนร่างของนาง 

 

 

เรือนร่างได้รูปต้านทานอยู่ท่ามกลางสายลมคลุ้มคลั่ง ที่เป็นดั่งพันดาบกรีดบาดเข้ามา 

 

 

ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งเพียงไร ยามนี้ก็ยังถูกบาดจนโลหิตรินไหล 

 

 

หมอกสีดำที่เข้มข้นพวยพุ่งขึ้นมาจากในร่าง ดวงเนตรหงส์สีดำคู่นั้นย้อมไปด้วยเลือด จนเกิดเส้นสายสีแดงขึ้นมา 

 

 

พระองค์ประทับยืนอยู่เบื้องหน้าตู๋กูซิงหลัน ใช้หมอกสีดำในร่างรายล้อมนางเอาไว้ 

 

 

ริมโอษฐ์ของจีเฉวียนยังคงเป็นสีม่วง พิษที่ได้รับก่อนหน้านี้ยังไม่ทันกำจัดออกไปได้หมด ย่อมส่งผลถึงพลังภายในร่างของพระองค์ 

 

 

ยามนี้ พระองค์ประทับอยู่บนหลังของเมียเมียที่เคลื่อนไหวด้วยความยากลำบาก ในพระหัตถ์ถือดาบสีดำลายทอง สายพระเนตรจับจ้องไปทางหอสูง 

 

 

เมื่อสายพระเนตรนั้นมองไป ก็สบเข้ากับสายตาของหวาชางสุ่ยในทันที 

 

 

ความเย็นยะเยือกขุมหนึ่งทะลวงเข้าดุจสายลมที่คมกริบ ทำให้นางสะท้านจะแข็งไปทั้งร่าง 

 

 

หวาชางสุ่ยกุมพัดในมืออย่างแนบแน่น 

 

 

ทันทีที่ได้เห็นดวงตาคู่นั้น นางก็มั่นใจว่า ….บุรุษผู้นี้จะต้องเป็นคนของเผ่าหมิงอย่างแน่นอน! 

 

 

พลังในร่างของเขาแข็งแกร่งเกินไป เพียงแค่แววตาก็สามารถทำให้ผู้อื่นสะท้านจนตัวแข็งได้แล้ว 

 

 

เผ่าหมิงสาปสูญหลังความวุ่นวายไปนับพันปีแล้ว แม้แต่สิบยมราชผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังถูกส่งไปยังมิติต่างๆ อยู่ๆก็ปรากฏบุรุษผู้นี้ขึ้นมา….เขาคือผู้ใดในเผ่าหมิงกัน? 

 

 

หนึ่งในสิบยมราชกระนั้นหรือ? 

 

 

ดูเหมือนจะไม่คล้าย 

 

 

จีเฉวียนเองก็ทอดพระเนตรเห็นหวาชางสุ่ยอย่างชัดเจน สายพระเนตรของพระองค์มืดครึ้ม กระชับดาบสีดำลายทองขึ้นมาท่ามกลางพายุ 

 

 

ทันใดนั้นรอบตัวดาบก็ปรากฏหมอกสีดำพวยพุ่งขึ้นมาเป็นชั้นๆ 

 

 

ท่ามกลายหมอกสีดำบังเกิดเสียงกรีดร้องและคำรามกึกก้อง โครงกระดูกขนาดภูเขาลูกย่อมๆจำนวนมากมายผุดขึ้นมา ต่างมุ่งหน้าไปทางหอสูง 

 

 

พอดีกับที่หวาชางสุ่ยโบกพัดครั้งที่สามออกมา 

 

 

พอคลื่นพายุกับโครงกระดูกปะทะกัน พื้นที่กว่าครึ่งของเผ่ามังกรทมิฬก็พังทะลายลงไป 

 

 

พายุพัดโหมใส่โครงกระดูกสีดำ ขณะเดียวกันโครงกระดูกเหล่านั้นก็ดูดกลืนพายุลงไป ทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน 

 

 

แรงปะทะสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นอย่างรุนแรง ทำให้คนที่แม้อยู่ห่างไกลยังต้องตัวชาวาบ 

 

 

เหล่าชาวมังกรทมิฬที่อยู่ใกล้เกินไปต่างก็ได้รับผลกระทบกระทั่งเลือดออกเจ็ดทวาร จนต้องดับสิ้น 

 

 

กระดูกในร่างของพวกเขาถูกแรงบีบอันจนส่งเสียงลั่นกรอบๆ ทั้งที่มิได้สัมผัสกับแรงกดดันเหล่านั้นแม้แต่น้อย แต่ร่างก็เหมือนกันถูกบดขยี้จนแยกชิ้นส่วนไปแล้ว 

 

 

ตู๋กูซิงหลันยืนอยู่ด้านหลังของจีเฉวียน มองเห็นแต่ร่องรอยบาดแผลมากมายที่ปรากฏอยู่บนแผ่นหลังของเขา 

 

 

รอบดาบ รอยกระบี่ รอยแส้ 

 

 

มีทั้งบาดแผลเก่า และบาดแผลใหม่ 

 

 

บาดแผลจากแส้นั้นดูใหม่ที่สุด เกิดขึ้นจากตอนที่เขาปลอมตัวเป็นบุรุษบำเรอของนาง 

 

 

รอยดาบและกระบี่นั้นค่อนข้างนานมาแล้ว แต่ก็สามารถคาดคะเนได้เลยว่าตอนนั้นจะต้องเป็นแผลลึกถึงขนาดไหน ถึงได้ทำให้ทิ้งเป็นแผลเป็นบนร่างเอาไว้อย่างชัดเจนถึงเพียงนี้ 

 

 

บาดแผลเหล่านี้ปรากฏขึ้นมา เพราะเส้นผมของเขาพัดพลิ้วขึ้นไปจนหมด ช่างบาดตายิ่งนัก 

 

 

ตู๋กูซิงหลันถูกเขาบดบังเอาไว้ด้านหลังจนหมด บนร่างยังมีหมอกดำจากร่างของเขาครอบคลุม หากเทียบกับเมื่อครู่ที่ถูกสายลมกรีดบาดย่อมดีกว่ามากแล้ว 

 

 

เพียงว่าตอนนี้ด้านหน้าเกิดอะไรขึ้นมา นางก็ไม่อาจเห็นชัด 

 

 

หมอกสีดำของเขาบดบังดวงตาของนาง สิ่งที่เห็นจึงมีแต่แผ่นหลังที่เลือนลางของเขาเท่านั้น 

 

 

เขาถอดเสื้อผ้าท่อนบนบนร่างจนหมด ช่วงเอวก็ยังถูกสายลมกรีดบาดเป็นแผล ตรงบริเวณบั้นเอวปรากฏตราประทับสีดำทอง 

 

 

นั้นเป็นบงกชดำทองดอกหนึ่ง 

 

 

ที่มีขนาดเล็กเพียงแมงมุมตัวน้อย 

 

 

หากเป็นยามปกติส่วนนั้นย่อมต้องถูกขอบกางเกงปิดบังเอาไว้ แม้ว่าตู๋กูซิงหลันจะเคยได้เห็นร่างกายท่อนบนของเขามาหลายครั้งหลายคราว แต่ก็ไม่เคยเห็นบริเวณนั้นมาก่อน 

 

 

รอบประทับรูปดอกบัวสีดำทองรอยนั้น ทำเอานางถึงกับตื่นตะลึงจนชาวาบไปทั้งตัว 

 

 

แม้แต่วิญญาณทมิฬเองก็ตาค้างไปแล้ว 

 

 

“นี่มัน?” 

 

 

ต่อให้มันหลับฝันก็ยังไม่คาดคิดว่าฮ่องเต้สุนัขจะมีรอยประทับเช่นนี้อยู่บนร่างได้! 

 

 

ตู๋กูซิงหลันมองดูอยู่เนิ่นนานก็ยังพูดอะไรไม่ออก 

 

 

ในสมองของนางปรากฏโฉมหน้าที่งดงามของคนผู้หนึ่งขึ้นมา 

 

 

ใบหน้านั้นกลมกลืนเข้ากับใบหน้าของจีเฉวียนอย่างช้า กลายเป็นความคล้ายคลึงอย่างบ่งบอกไม่ถูก 

 

 

นางยื่นมือออกไป ปลายนิ้วที่เย็นจัดสัมผัสลงบนรอยประทับรูปดอกบัวบนบั้นเอวของจีเฉวียนอย่างแผ่วเบา 

 

 

แตะเพียงเล็กน้อย จมูกของนางก็รูปสึกแสบร้อนขึ้นมาในทันที 

 

 

“อา….จารย์…..” 

 

 

นางไม่อาจควบคุมตนเองได้อีกต่อไป น้ำเสียงที่สั่นสะท้านเอ่ยเรียกเขาขึ้นมา 

 

 

รอยประทับนี้…..นางเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต 

 

 

ทุกมุมทุกกลีบทุกรายละเอียดของมันล้วนจดจำได้โดยไม่มีผิดพลาด 

 

 

ในใต้หล้านี้ มีแต่ซื่อมั่ว ท่านอาจารย์ของนางเท่านั้นที่จะมีรอยประทับบงกชดำทอง 

 

 

ผู้อื่นผู้ใดล้วนไม่อาจลอกเลียบแบบได้! 

 

 

เสียงเรียกอาจารย์เพียงคำเดียว ทำให้จีเฉวียนที่กำลังต่อสู้อยู่ถึงกับเสียสมาธิไปชั่วขณะ 

 

 

สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือสองคำที่เอ่ยออกมาจากปากของตู๋กูซิงหลันนี้ 

 

 

ในช่วงเวลาเช่นนี้….ผู้ที่นางคิดถึงก็คือซื่อมั่วผู้นั้น? 

 

 

บุรุษที่ประทับอยู่ในใจของนางอย่างลึกล้ำ! 

 

 

และเพราะขณะที่เสียสมาธิไปชั่ววูบ หวาชางสุ่ยก็โบกพัดออกมาอีกครั้งหนึ่ง พลังที่รุนแรงพัดโหมมาอีกครั้ง จีเฉวียนใช้เนื้อหนังบนร่างกายบดบังเอาไว้ ไม่ให้พลังเหล่านั้นกระทบถูกตู๋กูซิงหลันไม่แต่น้อย 

 

 

ภยันตรายทั้งหมดทั้งมวลเขาจะรับเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว 

 

 

ชั่วขณะนั้น พลังจากพัดวายุโหมซัดใส่ร่างของจีเฉวียน 

 

 

ถึงอย่างไรร่างของเขาก็เป็นเลือดเนื้อ เมื่อถูกพายุระดับทำลายเมืองทั้งเมืองพัดโหมเข้าใส่ คนก็ตกจากหลังของเมียเมีย หล่นลงไปยังเบื้องล่าง 

 

 

ราวกับใบไม้เก่าที่เหลืองกรอบ ปลิดปลิวไปตามแรงลมอย่างหมดสิ้นชีวิต 

 

 

ใต้ร่างของเขา คือความมืดมิดที่ไร้ก้นบึ้ง แม้มองลงไปก็ไร้ขอบเขต 

 

 

หมอกสีดำที่ครอบคลุมอยู่บนร่างจางหายไปอย่างรวดเร็ว ตู๋กูซิงหลันไม่ครุ่นคิดอะไรทั้งสิ้น นางสะกิดปลายเท้าทุ่มเทกำลังทั้งหมดไล่ตามลงไปอย่างรวดเร็ว 

 

 

ร่างของนางเหมือนดั่งผีเสื้อตัวน้อยที่พุ่งเข้าหากองไฟ ถึงแม้เบื้องหน้าคืออันตรายที่ไม่อาจคาดคะเนได้ นางก็ยังติดตามไป 

 

 

ขณะที่เห็นว่าร่างทั้งร่างของเขากำลังร่วงลงไปในความมืดมิดที่ไร้ก้นบึ่งนั้น ปลายนิ้วของนางคว้าชายผ้าที่ขากางเกงของจีเฉวียนเอาไว้ได้แล้ว  

 

 

 

ตอนที่ 428 ราวกับผีเสื้อที่ร่วงหล่นลง...

 

 

 

พลังของพัดวายุย่อมไม่ธรรมดา จีเฉวียนกลับรับพลังของมันเอาไว้ด้วยตัวคนเดียวทั้งหมด คนจึงลอยออกไปไกลหลายพันเมตร

 

 

ถึงตู๋กูซิงหลันทุ่มเทพลังทั้งหมดไล่ตามลงไป แต่สุดท้ายก็ยังชักช้าไปวูบหนึ่ง

 

 

เบื้องหน้าของพวกนางคือหุบเหวไร้ก้นบึ้ง ที่ปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า ใต้หุบเขาลงไปเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่โหดเ**้ยมและชั่วร้าย

 

 

แม้ว่ายังไม่ทันเข้าไปใกล้ก็รู้สึกถึงความอึดอัดคับข้องไปทั่วร่าง

 

 

ข้างใต้นั้นราวกับมีมือที่ดิ้นรนอยู่ท่ามกลางความสิ้นหวังอยู่มากมายนับไม่ถ้วน ที่กำลังต้องการฉุดดึงผู้คนลงไปใต้หุบเหว

 

 

ตู๋กูซิงหลันเห็นจีเฉวียนร่วงลงไปเบื้องล่างกับตา เขาเปลือยร่างท่อนบน แผ่นหลังหันเข้าหานาง บงกชสีดำทองที่อยู่บนบั้นเอวดอกนั้นเด่นชัดอยู่ในสายตาของนาง

 

 

ตู๋กูซิงหลันไม่ครุ่นคิดใดๆทั้งสิ้น บังคับร่างพุ่งลงไปในหุบเหว

 

 

นางยังไม่ทันหล่นลงไปในหุบเหว เยี่ยเฉิงที่กลายร่างเป็นมังกรโฉบเข้ามา

 

 

กรงเล็บที่ใหญ่โตของเขากวาดออกมา คว้าตู๋กูซิงหลันเอาไว้อย่างแม่นยำ ลากนางกลับขึ้นมาจากปากหุบเขาไร้ก้นบึ้ง

 

 

ร่างจริงของเขาก็เป็นมังกรสีครามตัวหนึ่งเช่นกัน ทั้งยังใหญ่โตกว่าร่างจริงของเยี่ยอิงอยู่มาก พลังก็แข็งแกร่งกว่าเยอะ

 

 

กรงเล็บที่คว้าตู๋กูซิงหลันเอาไว้นั้น หากว่าใช้แรงมากไปเล็กน้อย เกรงว่าคงจะบีบนางจนแหลกเละไปแล้ว

 

 

เยี่ยเฉิงโกรธเกรี้ยวแล้ว เขาจ้องมองดูสตรีในกรงเล็บ ถามอย่างขุ่นเคืองว่า “ไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือไร? รู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ไหนกัน?”

 

 

อนุของเขาคิดจะฆ่าตัวตายเพื่อบุรษจากเผ่าอื่นหรือ?

 

 

ในมือของตู๋กูซิงหลันยังคงกำผ้าจากชายกางเกงของจีเฉวียนเอาไว้อย่างแนบแน่น นางมองไปที่เยี่ยเฉินด้วยสายตาเย็นชา ตะโกนเสียงดังว่า “ปล่อยข้านะ!”

 

 

“ข้าช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ เจ้ากลับขู่ตะคอกใส่ข้าหรือ?” เยี่ยเฉินชะโงกศีรษะมังกรที่ใหญ่โตลงมา เขารู้สึกว่าสตรีผู้นี้ไม่รู้จักดีชั่วเกินไปแล้ว

 

 

ในชีวิตนี้เขาไม่เคยกระทำเรื่องดีๆมีเมตตาเช่นนี้มาก่อน หากมิใช่เพราะว่านางคืออนุของเขา ทั้งยังเป็นอนุที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ยังไม่เคยรับการโปรดปรานมาก่อน เขาหรือจะยอมช่วยนางเช่นนี้

 

 

ตอนนี้พอเห็นนางทำเพื่อบุรุษอื่นโดยไม่คิดจะรักษาชีวิตของตนเอง เขาก็รู้สึกราวกับว่าบนศีรษะมีหญ้าเขียวงอกเงยขึ้นมามากมายแล้ว

 

 

ตู๋กูซิงหลันถูกกรงเล็บของเขาจับเอาไว้อย่างแน่นหนา ก็ไม่พูดไม่จา ชักกริชขึ้นมาแทงรัวๆลงไป

 

 

เยี่ยเฉินแทบจะถูกสตรีที่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีผู้นี้ทำเอาโกรธจนแทบบ้าไปแล้ว

 

 

“เจ้าอยากจะตายนักหรือ?” ความโกรธของเขาแทบจะครอบคลุมไปทั่วทั้งเผ่ามังกรทมิฬ

 

 

แม้แต่เยี่ยอิงที่สลบไสลไปแล้วก็ยังถูกเสียงคำรามของเขาปลุกจนตื่นขึ้นมา

 

 

นางมือขาดไปข้างหนึ่ง ปากแผลเจ็บปวดอย่างยิ่ง ได้แต่ระงับบาดแผลเอาไว้ชั่วคราวแล้วติดตามเสียงออกมา

 

 

เกิดอะไรขึ้น….กับพี่ชาย?

 

 

“เจ้าจงฟังข้าให้ดี! ที่นี่คือหุบเหวไร้ก้นบึ้ง! หากตกลงไปมีแต่จะกระดูกหักร่างแหลกสลาย แม้แต่จิตวิญญาณก็จะถูกดูดกินจนหมดสิ้น!” กรงเล็บของเยี่ยเฉินบีบแน่นขึ้นกว่าเดิม จนกระดูกทั่วร่างของตู๋กูซิงหลันส่งเสียงดังลั่น

 

 

ตั้งแต่ต้นจนจบนางกลับไม่ได้มองดูเยี่ยเฉินเลยสักแวบ

 

 

ในหูก็ได้ยินแต่คำพูดของเขาที่ว่า …..กระดูกหัก ร่างแหลก วิญญาณสลาย

 

 

แต่เพราะว่ากรงเล็บของเยี่ยเฉินบีบแน่นมากเกินไป กริชของนางแทงลงไปหลายต่อหลายครั้ง กลับทำได้เพียงขีดข่วนจนเพิ่มรอยเลือดจางๆบนกรงเล็บของเขาเท่านั้น

 

 

เยี่ยเฉินมิได้เป็นอะไรเลย

 

 

“เจ้าอยากจะไปตายกับบุรุษเถื่อนผู้นั้นมากนักหรือ? ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป!” เยี่ยเฉิงระเบิดโทสะอย่างรุนแรง

 

 

เหล่าอนุของเขา มีใครบ้างที่จะไม่คิดยื้อแย่งความรักความโปรดปรานจากเขา ทำไมคนที่พึ่งจะมาใหม่นางนี้ ถึงได้ไม่รู้จักเป็นเหมือนผู้อื่นจนถึงขนาดนี้?

 

 

หากเปรียบเทียบรูปโฉม พลังความสามารถและแม้กระทั่งฐานะแล้ว เขามีสิ่งใดที่เทียบไม่ได้กับบุรุษต่างเผ่าผู้นั้นกัน?

 

 

นางถึงได้เฝ้าคิดถึงถึงเพียงนี้?

 

 

หัวใจของเยี่ยเฉิงไม่มีความสงบแม้แต่น้อย เขาจะต้องกำราบอนุผู้นี้ ทำให้นางยินยอมให้กำเนิดทารกศักดิ์สิทธิ์ให้กับตนเองด้วยความเต็มใจ

 

 

พอพูดออกไปมากมาย ในที่สุดตู๋กูซิงหลันก็ยอมเงยหน้าขึ้นมามองเขาแวบหนึ่ง

 

 

แววตาแวบนั้น มีแต่ความเย้ยหยันอย่างที่สุด!

 

 

จากนั้นก็เห็นตู๋กูซิงหลันชูกริชของนางขึ้นมา

 

 

เยี่ยเฉินยิ้มอย่างเย็นชา “สิ่งนั้นไม่มีผลอะไรกับข้า เจ้าคิดจะฆ่าข้า ต้องไปฝึกมาใหม่อีกพันปี!”

 

 

สายตาของตู๋กูซิงหลันเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว นางมองดูเขา ยกริมฝีปากขึ้น คลี่ยิ้มที่เจิดจร้างดงามดุจบุปผาบานในฤดูใบไม่ผลิ

 

 

ริมฝีปากแดงของนางขยับ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างที่สุดว่า “เจ้าต้องการตัวข้ามิใช่หรือ?”

 

 

หากว่าเหลือแต่ร่างเล่า ยังต้องการอีกไหม?

 

 

เยี่ยเฉิงชะงักงั้นไป นับตั้งแต่แวบแรกที่ได้เห็นเขาก็รู้สึกว่าสตรีผู้นี้งดงามอย่างไม่น่าเชื่อ

 

 

งดงามจนทำให้ผู้คนเกิดความคิดอยากยึดครองนางเอาไว้

 

 

แต่พอนางเผยรอยยิ้มออกมา เขาถึงได้รู้ว่า แม้แต่สิ่งที่งดงามที่สุดในโลกล้าก็ยังไม่อาจเทียบเคียงกับนางได้

 

 

 ขณะที่เขาตกตะลึงอยู่นั้น กริชที่ตู๋กูซิงหลันชูขึ้นสูง ก็กำลังพุ่งเข้าสู่ลำคอของนาง

 

 

เยี่ยเฉิงชะงักค้าง กรงเล็บคลายออกอย่างไม่ตั้งใจ

 

 

ชั่วพริบตานั้น ตู๋กูซิงหลันก็พลิกร่างกระโดดลงไปในหุบเหวไร้ก้นในทันที

 

 

เสมือนหนึ่งผีเสื้อน้อยที่หล่นลงสู่ก้นบึ้ง

 

 

เยี่ยเฉินเกรี้ยวกราดขึ้นมา หางมังกรของเขาสะบัดออกไป คิดจะไล่ตามลงไปลากตู๋กูซิงหลันขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

แต่ว่ามังกรสีครามอีกตัวกลับพุ่งเข้ามาชนเขาอย่างรวดเร็ว

 

 

เยี่ยอิงไม่เคยเห็นเยี่ยเฉิงทำอะไรอย่างผลีผลามเพื่อสตรีผู้หนึ่งมาก่อนเลย!

 

 

หากว่านางชักช้าไปก้าวหนึ่งละก็ ไม่แน่ว่าแม้แต่พี่ชายก็คงจะลงไปในหุบเหวไร้ก้นบึ้งนี้ด้วย

 

 

นางผลักเยี่ยเฉิงไปจนไกลจากหุบเขาไร้ก้นบึ้ง

 

 

เหล่าชาวมังกรทมิฬที่ได้เห็นเหตุการณ์ต่างก็พากันตกตะลึงไปหมด…..ทุกคนต่างรู้ดีว่า ไท่จื่อทรงรักใคร่เอ็นดูองค์หญิงมากเพียงไร ทั้งสองมักจะร่วมกินร่วมดื่มและอยู่ด้วยกันเสมอ ถึงขนาดที่เรียกว่า ‘รักกัน’ ยิ่งกว่าสามีภรรยาเสียอีก

 

 

แทบจะไม่เคยเห็นทั้งสองมีข้อขัดแย้งใดๆมาก่อนเลย

 

 

พอมังกรสีครามทั้งสองร่อนลงไปบนพื้น ค่อยกลายร่างกลับเป็นร่างมนุษย์

 

 

เยี่ยเฉินยังคงมีโทสะคุกรุ่นไม่หาย เพียงแต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเยี่ยอิง เขาย่อมไม่ระเบิดอารมณ์ออกมา

 

 

“เจ้าขวางข้าทำไม?”

 

 

“หากข้าไม่ขวางท่านไว้ ท่านก็จะไปตายเพื่อมนุษย์ผู้หนึ่งงั้นหรือ?” ปิดบังมือข้างที่ถูกตัดไปเอาไว้ นางเอ่ยอย่างขุ่นเคืองว่า “ท่านเป็นไท่จื่อของเผ่ามังกรดำ คือความหวังของคนทั้งเผ่า แล้วจะเสียสติเพราะสตรีผู้หนึ่งได้อย่างไร?”

 

 

เยี่ยเฉิน “นางเป็นอนุของข้า ใช้เผ่ามนุษย์ที่ไหนกัน? ข้าไม่อาจช่วยเหลือสตรีของตนเองหรืออย่างไร?”

 

 

คำว่า ‘สตรีของตนเอง’ เสียดแทงหัวใจของเยี่ยอิงจนเจ็บแปลบ

 

 

“พี่ชาย ท่านตาบอดแล้วหรือ? แม้แต่เผ่ามนุษย์และเผ่ามังกรก็แยกแยะไม่ออกแล้วหรือไง?” นางพยายามสงบใจของตนเองลง มองดูเยี่ยเฉิงที่กำลังเปี่ยมไปด้วยโทสะ ขณะเดียวกันก็เหลือบตาไปทางหุบเหวไร้ก้น

 

 

จากนั้นค่อยยิ้มออกมาเย็นชา “สตรีผู้นั้น คือฮ่องเต้หญิงแคว้นเหยียน เป็นเผ่ามนุษย์ตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ว่ากลับมีฝีมืออยู่บ้าง สามารถบุกไปทำลายวังมังกรทะเลตะวันตกได้เพียงลำพัง นางยังแข็งแกร่งกว่ามังกรทั่วไปมากมายนัก”

 

 

เยี่ยเฉิงขมวดหัวคิ้ว “ฮ่องเต้หญิงแคว้นเหยียน?”

 

 

มิใช่องค์หญิงทะเลตะวันตก? เขามีโอกาสได้สัมผัสนางอย่างใกล้ชิด เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าในร่างของนางมีพลังของเผ่ามังกรอยู่

 

 

เยี่ยอิงสีหน้าเย็นชาปานน้ำแข็ง พอนางอ้าปากขึ้น ก็เห็นหวาชางสุ่ยที่มีเส้นผมขาวโพลนเหาะลงมาจากหอสูง

 

 

นางสวมชุดกระโปรงยาวสีดำ บนกระโปรงปักลายมังกรโผบินเอาไว้ตัวหนึ่ง

 

 

กระโปรงสีดำและเส้นผมสีขาวกลายเป็นความตัดกันอย่างชัดเจน

 

 

สีหน้าของนางทั้งสีขาวและบึ้งตึง

 

 

“พระมารดา…..”

 

 

เยี่ยเฉินและเยี่ยอิงพบนาง ก็ถอยไปด้านข้างก้าวหนึ่ง พลางส่งเสียงเรียกหาด้วยความเคารพนบนอบ

 

 

หวาชางสุ่ยเพียงแต่มองไปทางหุบเขาไร้ก้นบึ้ง นัยตามีแต่ความเเย็นชาและเหน็บหนาว นังเดรัจฉานน้อยนั่นช่างเหมือนกับมารดาของมันนัก ดวงแข็งอย่างยิ่ง

 

 

  ต่างก็เป็นพวกไม่กลัวความตาย

 

 

หึ

 

 

แต่ว่ามิว่าอย่างไรก็ไม่ควรจะกระโดดลงไปในหุบเหวไร้ก้นบึ้งนั่น!