กระบี่จงมา 315.1-316.2

 บทที่ 315.1 พลัดหลงเข้าไปในจุดลึกของดอกบัว

เฝิงชิงป๋ายไม่เพียงแต่ถูกแย่งชิงอาวุธ ยังเกือบจะโดนอีกฝ่ายที่ใช้วิชาบังคับกระบี่แทงกระบี่ทะลุหัวใจ ทว่าเขาไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกว่าได้รับความอัปยศอย่างใหญ่หลวงจนต้องบันดาลโทสะอย่างแค้นเคือง กลับกันดวงตายังมีประกายแวววาว รู้สึกว่าในที่สุดก็ ‘น่าสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว’

ถึงอย่างไรก็ยังต้องรักษากฎเกณฑ์ของยุทธภพ เมื่อได้รับความช่วยเหลือจากลู่ฝ่าง เฝิงชิงป๋ายที่ยืนอยู่ด้านหลัง ‘เซียนกระบี่ครึ่งตัว’ ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือท่านนี้จึงเอ่ยขอบคุณหนึ่งคำ

มองแผ่นหลังสง่างามที่เปี่ยมล้นไปด้วยปราณกระบี่ เฝิงชิงป๋ายรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย ตนก็แค่อาศัยตระกูลและสำนักถึงได้มีหน้ามีตาอย่างในทุกวันนี้ แม้ว่าพรสวรรค์ของเขาเองก็ไม่ได้ธรรมดา แต่กลับไม่ถึงขึ้นได้รับการขนานนามด้วยถ้อยคำอย่างเช่นว่า ‘หาไม่ได้ง่ายๆ’ หรือ ‘ร้อยปีจะพานพบสักครั้ง’

ส่วนลู่ฝ่างนั้นไม่เหมือนกัน

คนอย่างลู่ฝ่างนี้ ไม่ว่าจะไปอยู่ในใต้หล้าแห่งใดก็ล้วนเป็นคนที่ใช้กระบี่ได้โดดเด่นที่สุด ยอดเยี่ยมที่สุด

ลู่ฝ่างที่หันหลังให้เฝิงชิงป๋ายคลี่ยิ้ม “ไม่ต้องเกรงใจ หากเจ้ายินดี ข้าสามารถช่วยเจ้าระวังหลังต่อได้ แต่ก่อนจะเป็นเช่นนั้นเจ้าต้องมีความกล้าไปช่วงชิงกระบี่เล่มนั้นกลับคืนมาเสียก่อน”

เฝิงชิงป๋ายนวดไหล่ฝั่งซ้าย ส่ายหน้าพูดด้วยความจนใจเล็กน้อย “หากอยู่ข้างบนย่อมไม่ยาก น่าเสียดายเมื่ออยู่ที่นี่ก็ถูกกำหนดมาแล้วว่าข้าไม่อาจแย่งชิงกระบี่เล่มนั้นกลับคืนมาได้”

ลู่ฝ่างพยักหน้ารับ “ถ้าอย่างนั้นอันดับต่อไปเจ้าก็สามารถชมศึกในระยะใกล้ได้เลย”

เฝิงชิงป๋ายยิ้มอย่างเข้าใจ “ภูเขาสูงสายน้ำไหลยาว วันหน้าย่อมต้องได้ตอบแทน”

การลงมาครั้งนี้ของเฝิงชิงป๋าย ทางสำนักต้องติดค้างหนี้น้ำใจของผู้อื่นใหญ่เทียมฟ้า เพื่อช่วยให้เรือลำน้อยของตนล่องผ่านขุนเขานับหมื่นมาได้ เป็นเจ๋อเซียนที่สติปัญญาเปิดกว้างรู้สิ่งที่ตัวเองต้องการมาสิบปี เขาได้ละทิ้งตัวตนผู้ฝึกกระบี่ ช่วงชิงเนื้อหนังมังสาของร่างหนึ่งที่รากฐานพอใช้ได้ จากนั้นก็ใช้สถานะของผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวและมือกระบี่ในยุทธภพเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ท้าทายยอดฝีมือของสถานที่ต่างๆ ผลประโยชน์ที่ได้รับย่อมมี แต่ยังไม่มากพอให้เฝิงชิงป๋ายบรรลุถึงคำว่า ‘จากไกลมาใกล้’ อย่างที่อาจารย์เคยกล่าวไว้

ก่อนจะลงมา เฝิงชิงป๋ายเคยจับเข่าพูดคุยกับอาจารย์เป็นระยะเวลานานครั้งหนึ่ง ผู้ฝึกกระบี่นอกจากกระบี่ที่พกติดกายแล้ว ยังต้องมีกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตก็เพื่อคำว่าไกล ต่อให้อยู่ห่างไปหลายสิบจั้ง หลายร้อยหลายพันจั้งก็ยังสามารถฆ่าคนได้อย่างไร้ร่องรอย ส่วนมือกระบี่ในยุทธภพนั้นแสวงหาคำว่า ‘ข้าไร้ศัตรูในสามฉื่อ’ นั่นคือคำว่าใกล้

ดังนั้นเฝิงชิงป๋ายจึงต้องบรรลุวิถีกระบี่จากจุดที่ใกล้

ยังดีที่การดูมือกระบี่ชุดขาวและลู่ฝ่างออกกระบี่ก็คือการฝึกตนอย่างหนึ่ง

ดวงตาของเฝิงชิงป๋ายยังพอมีแวว แล้วก็เป็นคนที่พอมีสติปัญญาอยู่บ้าง

ส่วนข้อที่ว่าวันนี้จะแพ้หรือชนะ เฝิงชิงป๋ายไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจ เพราะในความเป็นจริงแล้วเจ๋อเซียนส่วนใหญ่ล้วนไม่ได้มาเยือนโลกมนุษย์เพียงเพื่อคำว่า ‘ไร้ศัตรู’ หรือ ‘กุมชัยชนะทุกครั้ง’ แต่ที่มากกว่านั้นยังคงเป็นการผ่านด่านทางจิตใจของแต่ละคนมากกว่า

ยาเอ๋อร์นั่งพิงกำแพงอย่างอ่อนแรง เหงื่อแตกโซมกาย ตอนนี้นางทำได้แค่หยุดสภาพน่าเวทนาที่เลือดไหลดั่งน้ำพุไว้เท่านั้น นางถึงขั้นไม่กล้าก้มหน้าลงมองบาดแผลด้วยซ้ำ

ใบหน้าของสตรีอุ้มผีผาที่ถูกฝังเลื่อมอยู่ในกำแพงเต็มไปด้วยคราบเลือด ดิ้นรนอยู่พักหนึ่งกว่าจะร่วงลงมาบนพื้นได้ นางเอนหลังพิงกำแพง ค่อยๆ ใช้แรงพยุงตัวลุกขึ้นยืน มองผีผาอันเป็นที่รักของตัวเองซึ่งท่องอยู่ในยุทธภพร่วมกับนางมานานหลายปีแวบหนึ่ง มันพังเละไปแล้ว และนางก็ไม่มีแรงไปเก็บมันขึ้นมา นางไม่แม้แต่จะมองการสู้รบบนถนน ใช้มือข้างหนึ่งกดลงบนกำแพง เดินโซซัดโซเซไปเบื้องหน้า หญิงสาวที่น่าสงสารหน้าซีดขาวจนน่ากลัว ดูเหมือนนางต้องการไปยังสถานที่หนึ่งให้ได้

หม่าเซวียนยังไม่ฟื้นขึ้นมา และบางทีอาจจะไม่มีโอกาสฟื้นขึ้นมาอีกแล้วชั่วชีวิต

หน้าผากของโจวซื่อมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาหนึ่งชั้น เพียงแค่หางตาเหลือบเห็นการควบคุมกระบี่ของมือกระบี่ชุดขาวผู้นั้น หัวใจของโจวซื่อก็เหมือนมีหินก้อนใหญ่กดทับจนเขาแทบหายใจไม่ออก

การเร่งให้ลูกประคำที่กลิ้งไปตามพื้นเหล่านั้นหยั่งรากลงไปไม่ใช่เรื่องง่าย จำเป็นต้องสกัดดึงลมปราณกลุ่มหนึ่งมาจากในร่างกายก่อน แล้วค่อยๆ กรอกเข้าไปในลูกประคำอย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้นก็ใช้วิชาที่มีชื่อว่า ‘สังหารมังกร’ ซึ่งเป็นวิชาค่ายกลตระกูลเซียนที่บิดาโจวเฝยได้รับสืบทอดมา เอามาจัดวางเม็ดลูกประคำให้เป็นเหมือนกระดานหมากล้อม และเมื่อวางเม็ดหมากจัดเรียงบนกระดานเสร็จแล้วก็ถึงจะถือว่าทำสำเร็จ ระหว่างนี้ไม่อาจทำพลาดแม้แต่ก้าวเดียว ลูกประคำทุกลูกต่างก็มี ‘ปราณเซียน’ ที่โจวเฝยไปขูดรีดรวบรวมมาจากทั่วสารทิศ โจวเฝยเคยบอกกับเขาว่าจะเอาอาวุธอะไรออกมาใช้ก็ได้ แต่ห้ามโจวซื่อทำลูกประคำพวกนี้เสียหายเด็ดขาด

การเดินทางมาเมืองหลวงแคว้นหนันเยวี่ยนพร้อมกับบิดาในครั้งนี้ เขาคิดว่ากุมชัยชนะอยู่มือแล้ว และความรู้สึกที่มากกว่านั้นคือแค่อยากมาร่วมความครึกครื้นเสียมากกว่า แค่คอยหลบอยู่ใต้เงาของบิดา ของมารเฒ่าติง นั่งภูดูเสือกัดกัน ดูคนอื่นเข่นฆ่ากันแทบเป็นแทบตายก็พอแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าติงอิงทำอะไรตามอำเภอใจ บีบให้เขาจำต้องพาตัวมาเสี่ยงอันตรายร่วมกับยาเอ๋อร์

บิดาตายไปก็ยังมีโอกาสพลิกสถานการณ์ แต่หากเขาโจวซื่อตายไปก็อย่าหวังว่าวิญญาณจะกลับเข้าร่างได้อีกครั้ง คิดจะให้โจวซื่อคนเดิมกลับคืนมายังโลกมนุษย์อีกครั้ง นั่นต้องเรียกว่ายากยิ่งกว่าเดินขึ้นสวรรค์อย่างแท้จริง

อีกทั้งด้วยนิสัยของบิดา ขอแค่เขาโจวซื่อตายไปก่อนวัยอันควร แม้แต่ศพของตนบิดาก็อาจคร้านที่จะมองให้นานด้วยซ้ำ ไม่มีทางที่จะคิดทำอะไรเพื่อเขาอีกแน่นอน

การที่เฉินผิงอันไม่ได้ฉวยโอกาสไล่ตามไปโจมตีต่อ นอกจากเป็นเพราะลู่ฝ่างสอดมือเข้าแทรกแล้ว ยังเป็นเพราะต้องทำความคุ้นเคยกับน้ำหนักของกระบี่ยาว รวมไปถึงน้ำหนักของปราณแท้จริงที่มันจำเป็นต้องใช้ในการบินไปยังวงโคจรต่างๆ ยิ่งแม่นยำเท่าไหร่ก็ยิ่งดี คำว่าเหมือนชี้นิ้วสั่งของอาจารย์กระบี่ที่ควบคุมกระบี่ ถือว่าเพิ่งจะข้ามผ่านธรณีประตูมาเท่านั้น ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือต้องเลื่อนสู่ขอบเขตที่เรียกว่า ‘จิตเชื่อมโยงถึงกัน’ นี่คือการเลียนแบบการควบคุมกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของผู้ฝึกกระบี่อย่างหนึ่ง ก็เหมือนการคัดลอกลายแบบหยาบๆ ที่แม้จะเป็นของปลอม แต่ก็มีความตั้งใจจริง เป็นความรู้อย่างหนึ่งที่ใหญ่มากเช่นกัน

ส่วนลู่ฝ่างนั้นอันที่จริงเขายังสองจิตสองใจ

เพราะมารเฒ่าติงอยู่ใกล้ๆ

หากเขาเลือกลงมือเล่นงานมือกระบี่ชุดขาวอย่างเต็มกำลัง ก็ง่ายที่จะถูกติงอิงซึ่งมีนิสัยประหลาดลอบฆ่า การลงมือของติงอิงไม่เคยสนกฎเกณฑ์หรือสถานะใดๆ ทั้งสิ้น บางครั้งคิดเล่นงานผู้ฝึกยุทธ์ปลายแถวที่เกลียดขี้หน้าคนหนึ่งก็ถึงขั้นปล่อยหมัดอย่างเต็มกำลัง อีกอย่างคือลู่ฝ่างเป็นห่วงความปลอดภัยของหนุ่มปักบุปผาโจวซื่อ

และเวลานี้เองทั้งลู่ฝ่างและเฉินผิงอันต่างก็มองไปยังจุดเดียวกันแทบจะเวลาเดียวกัน

นั่นคือผู้เฒ่าลัทธิขงจื๊อที่สวมชุดคลุมยาวสีเขียว เรือนกายสูงผอมคนหนึ่ง ระหว่างที่ก้าวเดินเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของความเข้มงวดจริงจัง เห็นได้ชัดว่าเป็นปรมาจารย์บนยอดเขาที่มีน้อยจนนับนิ้วได้ของใต้หล้าแห่งนี้ ทว่าเขากลับไม่ได้สอดมือเข้ายุ่งการคุมเชิงระหว่างเฉินผิงอันกับลู่ฝ่าง แต่เดินเลี้ยวเข้าไปในตรอก ไปยังบ้านที่เฉินผิงอันมาพักอาศัยอยู่ชั่วคราว

ราชครูจ้งชิวหมายหัวติงอิง

หากจะบอกว่าบนโลกนี้ใครกล้าใช้สองหมัดเขย่าคลอนมารเฒ่า อีกทั้งยังสามารถต่อสู้กันอย่างสะท้านสะเทือนอารมณ์ ยินดีต่อสู้จนตัวตายโดยไม่ถอยหนี ไม่ใช่อวี๋เจินอี้เทพเซียนที่เหมือนจะอยู่เหนือขอบเขตวรยุทธ์ไปหนึ่งระดับ ยิ่งไม่ใช่เขาลู่ฝ่างแห่งยอดเขาเหนี่ยวคั่น มีเพียงจ้งชิวเท่านั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้ ลู่ฝ่างก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีกแล้ว

ลู่ฝ่างชักกระบี่ออกจากฝักช้าๆ ทุกครั้งที่ต้าชุนโผล่พ้นฝักมาหนึ่งชุ่น บนโลกก็จะมีประกายแสงสดใสเพิ่มมาอีกหนึ่งชุ่น เจิดจ้าพร่าตา ขนาดใบหน้ายิ้มยังต้องหรี่ตาลง

เด็กหญิงร่างผอมแห้งที่ภาวนาอยู่ตลอดเวลาว่าขออย่าให้ทุกคนเห็นตนนั่งห่อตัวอยู่บนม้านั่ง ในขณะที่แม้แต่ใบหน้ายิ้มยังต้องหรี่ตา นางกลับเบิกตากว้าง จ้องมองแสงกระบี่ที่ยาวจากหนึ่งชุ่นลามเป็นสองชุ่นตาไม่กะพริบ แม้ว่าน้ำตาจะอาบเต็มใบหน้าก็ไม่คิดถอนสายตากลับ รอจนต้าชุนออกจากฝักมาครึ่งหนึ่ง นางถึงรีบหันหน้าหนี รู้สึกเหมือนตัวเองจะตาบอด ต่อให้หลับตาลงแล้วก็ราวกับว่า ‘เบื้องหน้า’ ยังมีแต่สีขาวโพลน นางยื่นมือน้อยที่ผอมแห้งราวกับตีนไก่ออกมาเช็ดใบหน้าเบาๆ

การที่นางจ้องมองคนผู้นั้นชักดาบ นางแค่รู้สึกว่าภาพนั้นช่างงดงามจนนึกอยากจะคว้ามาไว้ในฝ่ามือ

ทุกๆ เช้าที่นางเดินไปตามร้านที่ส่งกลิ่นหอมอบอวล น้ำลายสอมองอาหารอร่อยหลากหลายชนิดที่ออกจากเตา ใจก็คิดอยากจะไปชิงมาแล้ววิ่งหนีไป หาสถานที่แห่งหนึ่งหลบซ่อนตัว กินอิ่มแล้วก็โยนทิ้ง ทางที่ดีที่สุดคือไม่ให้คนอื่นได้กิน ให้ทุกคนหิวจนล้มตายกันไปให้หมด

จ้งชิวเดินมาถึงด้านนอกของบ้านหลังนั้น ประตูบ้านไม่ได้ปิด เขาจึงเดินตรงเข้าไปข้างใน

ติงอิงมองเห็นอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า ผู้ฝึกยุทธ์ที่ฝึกวิชาหมัดนอกจนถึงขั้นสูงสุดผู้นี้แล้วก็ยิ้มบางๆ กล่าวว่า “จากลากันทีก็นานถึงหกสิบปี หากนับกันตามนี้ จ้งชิวปีนี้เจ้าอายุเจ็บสิบเท่าไหร่แล้ว?”

จ้งชิงมองภาพเหตุการณ์บนหน้าต่างรวมไปถึงความเคลื่อนไหวในห้องข้างแล้วขมวดคิ้ว

ติงอิงยืนอยู่บนขั้นบันได ไม่รู้สึกขุ่นเคืองกับอาการไม่พูดไม่จาของจ้งชิวแม้แต่น้อย ยังคงเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อนว่า “ปีนั้นเจ้าไม่เชื่อที่ข้าพูด ตอนนี้คงเชื่อแล้วกระมัง?”

ติงอิงเคยท่องไปทั่วทิศทั่วแดน ร้อยปีในยุทธภพ คนที่เข้าตาของเขามีน้อยจนนับนิ้วได้ และในจำนวนคนที่นับหมดด้วยหนึ่งฝ่ามือนี้ก็ตายไปแล้วหลายคน

จ้งชิวคือคนหนึ่งในนั้น

คนบนโลกต่างก็ประเมินอวี๋เจินอี้ไว้สูง รู้สึกว่าจ้งชิวราชครูแคว้นหนันเยวี่ยนมีฝีมือสูงส่งก็จริง แต่เมื่อเทียบกับอวี๋เจินอี้ที่เป็นหนึ่งในเทพเซียนบนยอดเขาที่แทงทะลุทะเลเมฆแล้ว ก็ยังด้อยกว่าหนึ่งระดับ

แต่ติงอิงกลับดูแคลนอวี๋เจินอี้มาโดยตลอด มีเพียงจ้งชิวที่เขารู้สึกชื่นชม

ศึกโกลาหลของแคว้นหนันเยวี่ยนเมื่อหกสิบปีก่อน ติงอิงเป็นคนในสถานการณ์มาตั้งแต่ต้นจนจบ อวี๋เจินอี้กับจ้งชิว ตอนนั้นเป็นแค่เด็กหนุ่มที่ได้รับโชควาสนาจากการจับปลาในน้ำขุ่นเท่านั้น หลังจากศึกใหญ่ปิดฉากลง ติงอิงเคยพบกับคนสองคนที่ตัวติดกันโดยบังเอิญ จึงป่าวประกาศว่าวันข้างหน้าจ้งชิวต้องได้เป็นปรมาจารย์ของพื้นที่แถบหนึ่งอย่างแน่นอน

จ้งชิวถามติงอิงสองคำถาม

“เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่”?

“พวกเรากำลังทำอะไรอยู่?”

“นั่งลงคุยกันเถอะ” ติงอิงนั่งบนม้านั่งตัวเล็ก โบกแขนเสื้ออย่างง่ายๆ หนึ่งครั้ง ม้านั่งตัวเล็กอีกตัวหนึ่งก็ลอยมาข้างกายจ้งชิว หลังจากฝ่ายหลังนั่งลงแล้ว ติงอิงจึงเอ่ยเนิบช้าว่า “ก่อนจะตอบคำถามสองข้อนี้ ข้าจะถามเจ้าก่อน เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน?”

จ้งชิวสีหน้าเคร่งขรึม “เหนือฟ้ายังมีฟ้า ข้อนี้ข้ารู้ดี”

ติงอิงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “เมื่อเทียบกับเบาะแสการตามหาเจ๋อเซียนที่พวกเจ้าได้มาจากเอกสารลับแล้ว ข้าสามารถบอกเจ้าได้ตรงไปตรงมามากยิ่งกว่า ระยะเวลาหกสิบปี สังหารเจ๋อเซียนกับมือตัวเองไปมากมาย มีทั้งที่สติปัญญาเปิดแล้ว และก็มีทั้งที่ยังไม่ตื่นจากฝัน จึงรู้เรื่องจากปากพวกเขามาไม่น้อย”

เขากระทืบเท้า “สถานที่แห่งนี้ของพวกเราเรียกว่าพื้นที่มงคลดอกบัว คือหนึ่งในเจ็ดสิบสองพื้นที่มงคล อาณาเขตของสี่แคว้น บวกกับพื้นที่ที่ยังไม่ถูกบุกเบิกเหล่านั้น พวกเรารู้สึกว่ากว้างใหญ่มาก แต่พวกเจ๋อเซียนกลับรู้สึกว่าเล็กเกินไป ตามคำบอกของพวกเขา พื้นที่มงคลดอกบัวแห่งนี้ของพวกเราถือว่าเป็นแค่พื้นที่มงคลระดับกลางเท่านั้น การจัดระดับพื้นที่มงคลของพวกเขา นอกจากปริมาณความเปี่ยมล้นของปราณวิญญาณที่สำคัญที่สุดแล้ว จำนวนประชากรก็สำคัญมากเช่นกัน อันที่จริงพื้นที่มงคลดอกบัวไม่ได้กว้างขวางเท่าใดนัก เพียงแต่ว่าบนผืนแผ่นดินแห่งนี้มีผู้มีพรสวรรค์ด้านการฝึกวรยุทธ์เป็นจำนวนมาก แต่ไหนแต่ไรมาจึงเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่เจ๋อเซียนจะลงมาฝึกขัดเกลาจิตใจ”

แม้ว่าจ้งชิวจะแสวงหาความจริงมานานหลายปี และก็พอจะคาดเดาได้นานแล้ว ทว่าพอมาได้ยินติงอิงเปิดเผยความลับสวรรค์กับหูตัวเอง จิตใจของปรมาจารย์ที่เป็นดั่งบ่อเก่าแก่ไร้คลื่นผู้นี้กลับเกิดการเปลี่ยนแปลง บนใบหน้าแสดงความโกรธเกรี้ยว

จนกระทั่งบัดนี้จ้งชิวถึงจะเพิ่งเข้าใจความกดดันของอวี๋เจินอี้

เพราะผู้ที่ฝึกวิชาคาถาของตระกูลเซียน นอกจากติงอิงแล้ว อวี๋เจินอี้ก็ยืนอยู่สูงกว่าใคร มองได้ไกลยิ่งกว่าใคร ดังนั้นสำหรับการช่วงชิงในยุทธภพ หรือแม้แต่การเปลี่ยนแปลงในราชสำนักของสี่แคว้น เขาจึงมีความเฉยชาอย่างที่คนนอกมิอาจเข้าใจได้

ติงอิงเอ่ยยิ้มๆ “แต่จุดที่ทำให้พื้นที่มงคลดอกบัวแห่งนี้แปลกประหลาดอย่างแท้จริงยังเป็นเพราะ…”

กล่าวมาถึงตรงนี้ติงอิงก็หลุดหัวเราะพรืด เงยหน้ามองท้องฟ้า “คนคนหนึ่ง? เซียนผู้หนึ่ง?”

ติงอิงกล่าวต่อว่า “ว่ากันว่าคิดจะเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ของพวกเรายากยิ่งกว่าเข้าไปในพื้นที่มงคลแห่งอื่น ล้วนขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของคนผู้หนึ่ง หรือควรจะพูดว่าขึ้นอยู่กับวาสนาทางการมองเห็นของเขา ในบ้านเกิดของพวกเจ๋อเซียนทั้งหลาย เมื่อเทียบกับพื้นที่มงคลถ้ำเมฆาที่สำนักซึ่งชื่อว่าสำนักกุยหยกได้ครอบครองแล้ว พื้นที่มงคลดอกบัวของใบถงทวีปแห่งนี้ไม่ได้มีชื่อเสียงมากนัก น้อยมากที่จะมีเรื่องเล่าแพร่ออกไปภายนอก หากจะบอกว่าคนอย่างพวกโจวเฝย ลู่ฟ่างเป็นพวกลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์ที่ออกไปเป็นขุนนางต่างถิ่น เพื่อแสวงหาอนาคตที่ยิ่งใหญ่ พวกเขาจึงต้องก้าวเดินไปทีละขั้นทีละตอน แต่คนที่มากกว่านั้นกลับเป็นพวกคนที่พลัดหลงเข้ามาเสียมากกว่า จะออกไปได้หรือไม่ก็ต้องดูที่ดวงของพวกเขาเองแล้ว”

จ้งชิวชี้ไปบนท้องฟ้า “พูดแบบนี้ก็แสดงว่าฟ้านอกฟ้าแห่งนั้นก็เรียกว่าใบถงทวีปเหมือนกัน?”

รอยยิ้มของติงอิงมีเลศนัย “ใครบอกเจ้าว่าต้องอยู่เหนือหัวของพวกเราเสมอไป?”

จ้งชิวครุ่นคิดอย่างจริงจังจึงไม่ได้เอ่ยตอบโต้

ยากยิ่งนักกว่าที่ติงอิงจะเจอกับคนที่ตัวเองสามารถพูดคุยด้วยได้ เขาไม่เพียงแต่ไม่วางท่าเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า ความเย่อหยิ่งทระนงตนอย่างที่คนในโลกคิดว่าต้องมีก็ไม่แสดงออกให้เห็นเลยสักนิด เขากลับเหมือนอาจารย์ที่มีความอดทนเป็นเลิศซึ่งกำลังถ่ายทอดความรู้ไข คอยข้อข้องใจให้กับลูกศิษย์เสียมากกว่า “ตอนนี้สามารถตอบคำถามสองข้อของเจ้าได้แล้ว พวกเรากำลังทำอะไรอยู่? ทุกๆ หกสิบปี ยอดฝีมือทั้งสิบท่านที่มีรายชื่ออยู่ในการจัดลำดับ อีกทั้งยังต้องมีชีวิตอยู่จนถึงท้ายที่สุดจะถูกคนผู้นั้นหมายตาและออกไปจากที่แห่งนี้ได้ อีกทั้งหลังออกไปแล้วแต่ละคนยังจะได้รับโชควาสนาครั้งใหญ่ วาสนาชั้นสูงก็คือทั้งเรือนกายและจิตวิญญาณต่างก็ได้บินทะยานไปพร้อมกันอย่างสมบูรณ์แบบ วาสนาชั้นล่างก็คือได้แต่พาจิตวิญญาณไปที่อื่น”

จ้งชิวเอ่ยถาม “ดังนั้นต่อให้หอจิ้งหย่างขุดลึกลงไปในพื้นดินอีกสามฉื่อก็ต้องหายอดฝีมือใหญ่สิบท่านในใต้หล้าที่แท้จริงออกมาให้ได้ แล้วนำมาจัดลำดับ เพื่อป้องกันไม่ให้มีคนปิดฟ้าข้ามทะเล หลอกตบตาให้ตัวเองผ่านด่าน? นอกจากนี้เพื่อป้องกันไม่ให้มีคนที่อำพรางตัวลึกล้ำเกินไป จึงจงใจเพิ่มสิ่งของที่เป็นดั่งโชควาสนาซึ่งสามารถทำให้ตบะเพิ่มพรวดพราดเข้ามา รวมไปถึงเรื่องที่บอกว่าหากสังหารเจ๋อเซียนได้ก็จะได้รับอาวุธเทพชิ้นหนึ่ง นี่ก็เพื่อกระตุ้นให้ยี่สิบคนแรกมารวมตัวกันแล้วเข่นฆ่ากันเอง?”

“เกี่ยวกับหอจิ้งหย่างที่คอยปลุกปั่นเรื่องราวนั้นมีเรื่องวงในมากมาย ลึกล้ำจนมองไม่เห็นก้นบึ้งเหนือกว่าที่เจ้าและข้าคิดเอาไว้ หากไม่มีการ ‘เคาะตี’ ทุกๆ ยี่สิบปีครั้งของหอจิ้งหย่าง ใต้หล้าก็ไม่มีทางวุ่นวายขนาดนี้”

ติงอิงหัวเราะหึหึ “แต่ว่า อันที่จริงระหว่างนี้ก็มีช่องโหว่ให้ลอดเข้าไปได้”

บทที่ 315.2 พลัดหลงเข้าไปในจุดลึกของดอกบัว

ไม่เสียแรงที่จ้งชิวเป็นราชครูของแคว้นหนันเยวี่ยน แค่คิดนิดเดียวก็กระจ่างแจ้ง “ผู้แข็งแกร่งจะยิ่งแข็งแกร่ง โอบกอดกันเพื่อให้ความอบอุ่น ร่วมแรงร่วมใจเป็นหนึ่งเดียว สุดท้ายค่อยแบ่งผลประโยชน์ ไม่พูดถึงในอดีต เอาแค่ครั้งนี้ อวี๋เจินอี้ก็กำลังทำเช่นนี้อยู่จริงๆ ไม่แบ่งแยกธรรมะและอธรรม พยายามจะดึงยอดฝีมือยี่สิบคนแรกมาเป็นพวกเพื่อให้จัดการเจ้าติงอิง ขณะเดียวกันก็ล้อมสังหารเจ๋อเซียนไปด้วย”

กล่าวมาถึงตรงนี้ จ้งชิวก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง เขามองไปทางติงอิงคล้ายไม่เข้าใจ

ติงอิงหัวเราะฮ่าๆ “เจ้าคิดถูกแล้ว วิธีการที่มั่นคงที่สุดก็คือสิบคนแรกควรรู้อะไรควรไม่ควร รีบเข้ามาเป็นพวกเดียวกับข้า แสวงหาการปกป้อง ขอแค่ข้าออกจากลัทธิมาร ทำเรื่องที่มีคุณธรรม ตั้งกฎที่ดีให้แก่ใต้หล้าอย่างรอบคอบและระมัดระวัง จากนั้นคนที่มีหวังจะได้ขึ้นไปบนรายชื่อแต่ละคนก็อาศัยความสมารถและพรสวรรค์ของตัวเอง สุดท้ายข้าค่อยเป็นคนตัดสินใจว่าเจ้าจ้งชิวอยู่ในอันดับที่เท่าไหร่ เขาอวี๋เจินอี้ได้อยู่สามอันดับแรกหรือไม่ ถ้าเช่นนั้นอย่างน้อยในเวลาหกสิบปีนี้ใต้หล้าก็จะสงบสุข ไหนเลยจะต้องมาต่อยตีสู้กันจนเศษสมองแหลกกระจุย แค่ต่างฝ่ายต่างประลองฝีมือแลกเปลี่ยนความรู้กันก็พอแล้ว”

จ้งชิวใคร่ครวญอย่างตั้งใจ เพื่อให้แน่ใจว่าติงอิงไม่ใช่แค่คุยโวเท่านั้น

ติงอิงใช้นิ้วเคาะไปบนหัวเข่าเบาๆ เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ผ่อนคลายอย่างยิ่ง “แต่ข้าคิดว่าแบบนี้ไม่น่าสนใจ”

จ้งชิวถามคำถามเดิมอีกครั้ง “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

ติงอิงโบกมือ ยังคงไม่ตอบคำถามข้อนี้ แต่เปลี่ยนหัวข้อไปพูดว่า “เจ้ารู้ไว้แค่ว่า สถานการณ์ครั้งนี้มีการเปลี่ยนแปลง ไม่มีสิบคนอะไรนั่นแล้ว สามคนบินทะยานที่มีชีวิตรอดอยู่จนถึงท้ายที่สุดจะสามารถพาคนของใต้หล้าแห่งนี้ไปด้วยกันได้ห้าคน สามคนและหนึ่งคน”

ติงอิงเน้นเสียงหนัก “สามคนไหนก็ได้”

จ้งชิวสีหน้าเป็นปกติ

ติงอิงกระตุกมุมปาก “คนตายก็ได้ ขอแค่เคยมีตัวตนอยู่จริงในประวัติศาสตร์ก็ล้วนได้ทั้งนั้น หากเลือกคนตายพวกนั้น พวกเขาจะมีชีวิตกลับคืนมา สติปัญญากลับคืนเป็นปกติ แต่นอกจากนั้นกลับเป็นได้แค่หุ่นเชิดที่จงรักภักดีเท่านั้น แบบนี้น่าสนใจมากเลยใช่ไหมล่ะ?”

ในสมองของจ้งชิวมีภาพคนมากมายปรากฏขึ้นทันที

เว่ยเซี่ยนฮ่องเต้ผู้บุกเบิกแคว้นหนันเยวี่ยน เชี่ยวชาญการใช้ทวน ถูกขนานนามให้เป็นบุคคลอันดับหนึ่งที่เชี่ยวชาญการวางค่ายกลหลุมพรางตลอดระยะเวลาพันปี

หลูป๋ายเซี่ยงผู้ก่อตั้งลัทธิมาร ตัวการร้ายผู้นำแห่งวิถีมารที่มีชื่อเสียงด้านความอำมหิตเลื่องลือที่สุดในช่วงห้าร้อยปีที่ผ่านมา

เซียนกระบี่สุยโย่วเปียนที่แม้แต่อวี๋เจินอี้ก็ยังให้ความเคารพเลื่อมใส

บุคคลอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าก่อนหน้าติงอิง จูเหลี่ยนผู้บ้าคลั่งอย่างสิ้นเชิง

คนเหล่านี้ล้วนเคยเป็นอันดับหนึ่งอย่างสมศักดิ์ศรีมาก่อน แต่พวกเขาต่างต้องมาตายอยู่ในโลกมนุษย์ทุกคนโดยไม่มีข้อยกเว้น ฮ่องเต้เว่ยเซี่ยนแก่ตายตอนอายุสองร้อยสิบปี หลูป๋ายเซี่ยงตายในการล้อมสังหารของยอดฝีมือหลายสิบคน สุยโย่วเปียนตายระหว่างขี่กระบี่บินทะยานภายใต้สายตาผู้คนมากมายที่จ้องมอง คนจำนวนนับไม่ถ้วนเห็นกับตาตัวเองว่าระหว่างที่นางร่วงตกลงมาในโลกมนุษย์ เลือดเนื้อได้หลอมละลาย เหลือเพียงโครงกระดูกขาว จากนั้นก็แหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลี จูเหลี่ยนที่หลังจากบาดเจ็บสาหัสก็ได้มาตายด้วยน้ำมือของติงอิง กวานดอกบัวสีเงินชิ้นนี้จึงเปลี่ยนจากบนศีรษะของจูเหลี่ยนมาอยู่บนหัวของติงอิง

จ้งชิวถาม “เพราะอะไร?”

ติงอิงเอ่ยยิ้มๆ “เจ้าถามข้า แล้วข้าจะไปถามใคร?”

จ้งชิวจ้องติงอิงเขม็ง “เจ้า โจวเฝย ลู่ฝ่าง นี่ก็สามคนแล้ว”

ติงอิงหัวเราะ “ดังนั้นตอนนี้เจ้าจึงมีทางเลือกสองทาง ไปสังหารลู่ฝ่าง หรือไม่ก็ร่วมมือกับอวี๋เจินอี้เพื่อลองสังหารข้า”

จ้งชิวเงียบงัน

ติงอิงกล่าวอย่างมีเลศนัย “แต่ข้าแนะนำเจ้าว่าเจ้าควรจะรอก่อน ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะไม่จำเป็นต้องฆ่าลู่ฝ่างก็ได้”

จ้งชิวถาม “หากเจ้าจะไปจากที่นี่ เจ้าจะพาสามคนไหนไปด้วย?”

ติงอิงชี้ไปยังเฉาฉิงหล่างที่ยืนอยู่หน้าห้องครัว “หากจะให้ข้าพาไป ข้าจะพาเขาไปแค่คนเดียว”

จ้งชิวชำเลืองตามองเด็กชายคนนั้นแล้วกล่าวอย่างสงสัย “พรสวรรค์ของเขาไม่ถือว่าโดดเด่น”

ติงอิงเพียงยิ้มให้แทนคำตอบ

……

ลู่ฝ่างที่ไร้พันธนาการส่งกระบี่แรกออกไป

หนึ่งกระบี่ผ่านไป จากตำแหน่งที่ลู่ฝ่างยืนอยู่ไปจนถึงปลายทางของถนนใหญ่สายนี้ถูกฟันจนเกิดเป็นร่องลึกครึ่งจั้งยาวเหยียด

อย่าว่าแต่พวกคนที่เกิดและเติบโตมาที่นี่อย่างยาเอ๋อร์ โจวซื่อเลย แม้แต่เฝิงชิงป๋ายก็ยังมองเสียจนปากอ้าตาค้าง พลันรู้สึกเหมือนยืนอยู่ในใบถงทวีปบ้านเกิดของตน

รอยยิ้มของใบหน้ายิ้มยิ่งมีชีวิตชีวา

แอบอิงอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ช่างเย็นสบายยิ่งนัก เนื่องจากในอดีตมีวาสนาได้พบกันจึงกลายมาเป็นสหายกับลู่ฝ่างในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายตกต่ำมากที่สุด ตอนนั้นเขาเลือดร้อนขึ้นหน้าจึงบุกไปที่ตำหนักคลื่นวสันต์พร้อมกับลู่ฝ่าง ภายใต้สถานการณ์ในเวลานั้นถือว่าพร้อมกระโจนเข้าสู่ความตายร่วมกับลู่ฝ่างอย่างห้าวหาญแล้ว ทว่าสุดท้ายลู่ฝ่างตีใบหน้ายิ้มจนสลบอยู่ตรงตีนเขา แล้วขึ้นไปท้ารบกับโจวเฝยเพียงลำพัง รอจนใบหน้ายิ้มฟื้นขึ้นมา ลู่ฝ่างก็นั่งอยู่ข้างกายเขา แต่ไม่ใช่ชายผู้ผิดหวังที่วันๆ ได้แต่ดื่มเหล้าดับทุกข์อีกต่อไปแล้ว

หลายปีหลังจากนั้น ยอดเขาเหนี่ยวคั่นของลู่ฝ่างก็มีใบหน้ายิ้มคนเดียวที่สามารถขึ้นไปบนภูเขา อีกทั้งยังมีชีวิตกลับลงมา

โจวซื่อรู้สึกจนใจมากที่สุด แบบนี้ก็ไม่เท่ากับว่าค่ายกลที่ตนจัดวางอย่างยากลำบากไร้ที่ให้แสดงฝีมือหรอกหรือ?

ข้อบกพร่องเดียวในความสมบูรณ์แบบก็คือ มือกระบี่ชุดขาวที่ยังหนุ่มคนนั้นกลับหนีไปได้

เสี้ยววินาทีที่ลู่ฝ่างออกกระบี่ก็เหมือนเขาจะแน่ใจแล้วว่าตัวเองไม่สามารถต้านทานพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของกระบี่นี้ได้ จึงเบี่ยงตัวหนีไปในแนวขวาง จากนั้นก็พุ่งชนกำแพงแล้วหายวับไปทั้งอย่างนั้น

ลู่ฝ่างกวาดตามองรอบด้าน เขาไม่คิดว่าคนผู้นี้จะหนีไป

เขาเงื้อกระบี่ด้วยท่วงท่าที่คล้ายผ่อนคลายฟันผ่าให้กำแพงแถบนั้นเกิดเป็นประตูบานใหญ่

ฝุ่นตลบคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ พอจะมองเห็นภาพชุดคลุมขาวหลบเลี่ยงปราณกระบี่ที่เป็นดั่งน้ำหลากแล้วหายตัวไปอีกครั้งได้อย่างเลือนราง

ลู่ฝ่างรู้ดีว่าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ว่าใครก็ทำร้ายใครไม่ได้ พลังการสังหารของตนเหนือกว่าอีกฝ่าย แต่คนผู้นั้นกลับสามารถหลบเลี่ยงการออกกระบี่ของตนได้ทุกครั้ง

เว้นเสียจากว่าจะมีคนตัดสินใจเด็ดขาด ยอมแลกชีวิตกับอีกฝ่าย

ยกตัวอย่างเช่นลู่ฝ่างเก็บปราณกระบี่เกินครึ่งกลับมา มอบโอกาสให้คนผู้นั้นเข้ามาประชิดตัว

หรือคนผู้นั้นยินดีทุ่มหมดหน้าตัก สามารถต้านทานสองกระบี่ที่หนึ่งใช้สังหารศัตรู สองใช้ป้องกันกายของลู่ฝ่างไว้ได้ จากนั้นก็ต่อยให้ลู่ฝ่างตายด้วยหมัดเดียว

หนึ่งกระบี่ของลู่ฝ่างพุ่งออกไปอีกครั้ง

กลางอากาศปรากฏปราณกระบี่โค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยวขนาดใหญ่ยักษ์ที่พุ่งฉิวออกไป

ชุดคลุมขาวรีบร้อนยกเลิกการกระโจนมาด้านหน้า ร่างร่วงดิ่งลงอย่างรวดเร็วถึงหลบพ้นปราณกระบี่เส้นนั้นมาได้

ลู่ฝ่างก้าวออกไปหนึ่งก้าวก็ลอยขึ้นไปอยู่บนหัวกำแพง

หลายครั้งที่คนผู้นั้นเบี่ยงตัวหลบเลี่ยง ลู่ฝ่างไม่เคยเห็นกระบี่ประจำกายเฝิงชิงป๋ายเล่มนั้นเลยสักครั้ง นี่ค่อนข้างจะประหลาด

ลู่ฝ่างเห็นเพียงว่าคนผู้นั้นยืนอยู่บนปลายชายคาที่ตวัดงอนของบ้านหลังหนึ่งซึ่งห่างไปไกล ชายแขนเสื้อใหญ่พลิ้วไหวน้อยๆ เมื่อรวมเข้ากับน้ำเต้าบรรจุเหล้าสีชาดตรงเอว นี่ไม่ได้เรียบง่ายเพียงแค่ใช้คำว่าล่องลอยเหนือธุลีมาบรรยายได้ ปณิธานหมัดเข้มข้นของทั้งร่างเขาผสานเป็นหนึ่งกับฟ้าดิน การที่มีปณิธานหมัดหนาหนักอีกทั้งยังใสกระจ่างได้เช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด ต่อให้เป็นลู่ฝ่างที่มีชื่อเสียงเลื่องระบือไปทั่วใบถงทวีปก็จำต้องยอมรับว่า ขอแค่เจ๋อเซียนหนุ่มที่มีวรยุทธ์ปนเปหลากหลายผู้นี้รอดชีวิตออกไปจากพื้นที่มงคลดอกบัวได้ ความสำเร็จในอนาคตของเขาต้องไม่ต่ำอย่างแน่นอน

คันเบ็ดเล่มหนึ่งตกปลาไม่ขึ้น ถ้าอย่างนั้นก็เปลี่ยนมาใช้วิธีใหม่ หว่านแหจับปลาไปเลยแล้วกัน

ลู่ฝ่างสะบัดแขนร่ายท่ากระบี่

นอกจากกระบี่เล่มที่ถือไว้ในมือแล้ว ด้านหน้าลู่ฝ่างยังมีกระบี่อีกสามสิบหกเล่มลักษณะเหมือนกับกระบี่ต้าชุนอย่างไม่มีผิดเพี้ยนลอยอยู่ ประหนึ่งพลทหารราบที่จัดขบวนทัพอย่างมีระเบียบ ให้การป้องกันอย่างเข้มงวด

กระบี่ยาวเล่มแล้วเล่มเล่าค่อยๆ ขยับเคลื่อนหน้าอย่างเชื่องช้า แต่แล้วก็พลันเพิ่มความเร็วแหวกอากาศออกไป

เฉินผิงอันห้อตะบึงอยู่กลางอากาศเหนือหลังคาบ้านหลังแล้วหลังเล่า กระโดดตัวพลิกตลบหมุนตีลังกา ปราณกระบี่หลายเส้นที่กลายมาเป็นรุ้งสีขาวประหนึ่งหนอนชอนไชกระดูกที่ทยอยกันระเบิดแตกอยู่รอบกายเขา

นอกจากจะต้องบังคับปราณกระบี่ต้าชุนสามสิบหกเล่มให้เป็นดั่งลูกธนูที่ถูกยิงออกไปแล้ว ขอแค่เฉินผิงอันทิ้งระยะห่าง ลู่ฝ่างก็จะต้องบุกรุดหน้าไปอย่างเหมาะสม รักษาระยะห่างสามสิบจั้งเอาไว้ตลอดเวลา ไม่ให้โอกาสเฉินผิงอันได้กระโจนเข้ามาเบื้องหน้าตัวเองอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าลู่ฝ่างออกกระบี่ก็เพื่อสังหารเฉินผิงอัน หาใช่ต้องการเล่นแมวจับหนู แต่เมื่อไหร่ที่เฉินผิงอันคิดว่าจะเข้ามาประชิดตัวเขาได้ เมื่อไหร่ที่เข้าใจผิดคิดว่าหนึ่งหมัดจะตัดสินแพ้ชนะ ลู่ฝ่างก็พร้อมวางหลุมพรางรอให้เฉินผิงอันมาติดกับ

เพียงแต่ไม่รอให้ลู่ฝ่างใช้กระบี่ทั้งสามสิบหกเล่มจนหมด คนผู้นั้นก็เริ่มวิ่งห้อเข้ามาหาลู่ฝ่าง ฝีเท้าที่แผ่วเบาเหยียบซ้ายแตะขวา ไม่ได้วิ่งมาเป็นแนวเส้นตรง

ลู่ฝ่างตกตะลึงเล็กน้อย ในใจหัวเราะเสียงเย็น มาเดี๋ยวนี้เลยหรือ?

นิ้วทั้งห้าขยับเล็กน้อย สุดท้ายกระจายกระบี่บินหกเล่มออกไปให้กลายเป็นเส้นโค้งอยู่กลางอากาศ ปลายกระบี่พุ่งไปรวมกันที่จุดจุดเดียว

จุดนั้นก็คือตำแหน่งที่หมัดของคนผู้นั้นต้องพุ่งผ่านมา

ประกายแสงวาบผ่านมา กระบี่บินทั้งหกเล่มพร้อมใจกันระเบิดอยู่ด้านหลังของคนผู้นั้น พลังอำนาจรุนแรงสะเทือนเลือนลั่น

ยังเร็วได้มากกว่าที่คิดจริงๆ ด้วย

ลู่ฝ่างไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อย ยิ่งไม่มีความตระหนกลน

ต้าชุนเล่มจริงที่ถืออยู่ในมือวาดปาดเป็นแนวขวาง

ปราณกระบี่รวมกันเป็นหนึ่งเส้น

กระบี่นี้เหมือนจะแบ่งเมืองหลวงแคว้นหนันเยวี่ยนออกเป็นชั้นบนกับชั้นล่าง

เฉินผิงอันไม่ถอยกลับรุกเข้าใส่ รุดหน้าไปอย่างไม่เกรงกลัว หนึ่งหมัดต่อยเปรี้ยงเข้าที่แสงกระบี่เส้นนั้น

เลือดสดสาดกระเซ็นอยู่เบื้องหน้าตัวเขา

แววตาของลู่ฝ่างเฉยเมย แค่ยกกระบี่ขึ้นฟันฉับ

แรกเริ่มฟันบนและล่าง จากนั้นค่อยแบ่งซ้ายขวา

เพียงแต่ว่าทันใดนั้นลู่ฝ่างต้องอาศัยสัญชาตญาณตัวเองกระโดดขึ้นไปเหยียบบนหลังคา จากนั้นกระบี่บินเล่มหนึ่งก็พุ่งจากด้านหลังตำแหน่งที่ลู่ฝ่างยืนอยู่ก่อนหน้านี้ไปหาเฉินผิงอัน

ลู่ฝ่างหวาดผวาไม่คลาย

กระบี่ของเฝิงชิงป๋ายเล่มนั้นต้องถูกทิ้งไว้บริเวณกำแพงนี่แน่ๆ การพุ่งชนกระบี่ที่ปาดออกไปมองดูเหมือนมุทะลุวู่วาม ไม่ใช่เพื่อการออกหมัด แต่เพื่อจะบังคับกระบี่ให้โจมตีขนาบทั้งหัวและท้าย

เฉินผิงอันยื่นมือไปกุมกระบี่ยาว

อีกแค่เสี้ยวเดียวก็สามารถแทงทะลุหัวใจลู่ฝ่างได้แล้ว

แต่เขากลับไม่มีสีหน้าเสียดาย เพียงพูดในใจหนึ่งคำว่า “ไป!”

ลู่ฝ่างตะลึงพรึงเพริด ไม่ทันออกเสียงเอ่ยเตือนหนุ่มปักบุปผาโจวซื่อที่อยู่บนถนนใหญ่ แล้วก็ไม่มีเวลามามัวสนใจอะไรอีกแล้ว เขารีบตามไปด้านหลังติดๆ แล้วขว้างต้าชุนที่อยู่ในมือไปยังกำแพงฝั่งนั้น

ลู่ฝ่างแบ่งสมาธิเล็กน้อยมาร่ายเวทบังคับกระบี่ที่แท้จริง หลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดช่องโหว่กลายเป็นว่าช่วยคนไม่สำเร็จกลับกลายเป็นฆ่าคน

กระบี่พกของเฝิงชิงป๋ายลอดทะลุกำแพง ปักแทงตรงกับท้ายทอยของโจวซื่อพอดี

แทบจะเวลาเดียวกันนั้น ต้าชุนของลู่ฝ่างก็ทะลุกำแพงในลักษณะที่เอียงลงเล็กน้อย กระแทกกระบี่บินเล่มนั้นจากจุดที่สูงกว่า

เพียงเส้นยาแดงผ่าแปด ต้าชุนกระแทกลงบนกระบี่บินอย่างแรง เป็นเหตุให้กระบี่บินเล่มนั้นร่วงหล่นลงเบื้องล่าง แค่แทงทะลุหัวไหล่ของโจวซื่อ แรงเฉื่อยมหาศาลพาให้หนุ่มปักบุปผาผู้นี้เซถลาไปด้านหน้า

ลู่ฝ่างพลันเงยหน้าขึ้น

คนชุดขาวเหมือนดาวตกที่ร่วงลงมาจากโพรงหลังคา หยุดอยู่ตรงหน้าลู่ฝ่างพร้อมกับหมัดที่ส่งมาถึง

ร่างทั้งร่างของลู่ฝ่างถูกต่อยจนไถลลื่นออกไปกระแทกผนังแตกร้าว หมัดที่สองก็ตามมาอีก

กระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้า

บนแนวเส้นตรงนี้ ลู่ฝ่างรับกระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้าไปเก้าหมัดเต็มๆ เขาถอยกรูดไปตลอดทาง ผนังที่ก่อนหน้านี้ใบหน้ายิ้มและเฉินผิงอันเคยยืนอยู่ก็ถูกหลังของลู่ฝ่างกระแทกจนเละเทะ

ลู่ฝ่างอยากจะบังคับกระบี่บินต้าชุนให้มาช่วยตัวเอง แต่เขากลับค้นพบว่าตัวเองไม่มีความกล้ามากพอ ได้แต่รวบรวมลมปราณทั้งหมดในร่างปกป้องร่างกายและจิตวิญญาณไว้สุดชีวิต

อีกอย่างถึงอย่างไรต้าชุนก็เป็นแค่ศาสตราวุธของฟ้าดินแห่งนี้ ไม่ใช่กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตที่ลู่ฝ่างทิ้งไว้ในใบถงทวีป

เฉินผิงอันปล่อยหมัดที่สิบออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว

ร่างของลู่ฝ่างกระแทกโครมเข้ากับสิ่งปลูกสร้างอีกฝั่งหนึ่งของถนน สุดท้ายร่างฝังเลื่อมอยู่ในกำแพงเหมือนกับสตรีอุ้มผีผาก่อนหน้านี้ไม่มีผิดเพี้ยน เลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด สภาพอเนจอนาถสุดขีด

แต่เฉินผิงอันก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนสำหรับการดึงดันออกหมัดในครั้งนี้เช่นกัน

คนผู้หนึ่งมาปรากฏตัวอยู่ด้านข้าง ต่อยเปรี้ยงเข้าที่จุดไท่หยางของเฉินผิงอัน

เหมือนถูกระฆังกระแทกใส่ศีรษะ

เฉินผิงอันกระเด็นไปไกลหลายสิบจั้ง ทรุดตัวกึ่งคุกเข่าอยู่บนถนน ข้างฝ่าเท้าก็คือร่องลึกที่ถูกปราณกระบี่ของลู่ฝ่างผ่าออกก่อนหน้านี้

คนที่ออกหมัดขัดจังหวะกระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้าของเฉินผิงอันคือคนที่สวมชุดลัทธิขงจื๊อสีเขียว เขายืนอยู่ตรงนั้น มือข้างหนึ่งไพล่หลัง อีกข้างหนึ่งกำเป็นหมัดวางไว้ด้านหน้า ปราณมั่นคงจิตสงบนิ่ง

เฉินผิงอันหันหน้าไปถ่มเลือดคั่งสีเขียวออกดำทิ้ง ยกมือเช็ดมุมปาก

เด็กหญิงผอมแห้งที่อยู่ตรงกลางระหว่างราชครูแคว้นหนันเยวี่ยนและเฉินผิงอันพอดีเอาแต่ขดตัวอยู่บนม้านั่งตัวเล็กมุมกำแพงมาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้

นางแอบชำเลืองมองเจ้าคนที่สวมชุดคลุมขาวผู้นั้น ร้ายกาจก็ร้ายกาจอยู่หรอก แต่ตอนนี้กลับค่อนข้างจะน่าสงสารสักหน่อย

โดยไม่ทันรู้ตัว นางค้นพบว่าเขาที่บอกให้ตนนั่งอยู่ที่เดิมห้ามขยับไปไหน แม้จะถูกคนต่อยหมัดหนึ่งจนมีสภาพน่าเวทนา แต่หลังจากลุกขึ้นยืนแล้ว เขาก็กำลังจ้องมองผู้เฒ่าที่ท่าทางเหมือนอาจารย์ในโรงเรียน แล้วก็กำลังประสานสายตากับตนอยู่เช่นกัน

เหมือนจะกำลังบอกว่า ไม่ต้องกลัว?

ทั้งๆ ที่นางรู้ดีว่าชีวิตของตนผูกติดกับเขาแล้ว หากเขาตาย ตนก็คงต้องตายตามไปด้วย

แต่นางก็ยังอดกลั้นความโมโหเกรี้ยวกราดของตัวเองไม่ได้ อยากจะให้นาทีถัดมาเขาถูกเจ้าตะพาบเฒ่าผู้นั้นต่อยตายไปซะเลย

อารมณ์แบบนี้ยากที่จะอธิบายให้กระจ่างได้

ก็เหมือนตอนนั้นที่นางเห็นตุ๊กตาหิมะตัวจิ๋วในกล่องไม้ใบเล็ก

นางชอบมันมากขนาดนั้น แต่ในเมื่อไม่ได้มาครอบครองก็ต้องทุบทิ้ง ทำลายทิ้ง ฆ่าทิ้ง

นางรู้สึกว่าคิดเช่นนี้ไม่มีอะไรที่ไม่ถูก

บทที่ 316.1 คนอื่นช่วงชิงการข้ามผ่าน ข้าฝ่าทะลุขอบเขต

ProjectZyphon

กระบี่บินสองเล่มทยอยกันแหวกทะลวงกำแพงมาถึง โจมตีหนุ่มปักบุปผาที่เพิ่งเก็บลูกประคำทั้งหมดกลับมาได้สำเร็จให้บาดเจ็บสาหัส

จากนั้นลู่ฝ่างที่ตอนแรกเป็นฝ่ายได้เปรียบก็ถูกหมัดแล้วหมัดเล่าต่อยกลับไปบนถนนเส้นนี้ หมัดสุดท้ายก็ยิ่งต่อยให้ลู่ฝ่างจมเข้าไปในกำแพง

สุดท้ายก็เป็นจ้งชิวราชครูของแคว้นหนันเยวี่ยนที่มาปิดท้าย

จ้งชิวที่ถูกขนานนามว่าเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้าต่อยหมัดเดียวก็ทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นถอยออกไป ช่วยชีวิตลู่ฝ่างที่ไม่เหลือเรี่ยวแรงเอาคืนไว้ได้

เฝิงชิงป๋ายอาศัยโอกาสนี้ชิงกระบี่ของตัวเองกลับคืนมา ไม่เพียงเท่านี้ เขายังพยายามหาโอกาสเอาต้าชุนกลับคืนมาให้ลู่ฝ่างด้วย เพียงแต่ว่าการโผล่ออกมากะทันหันของจ้งชิวทำให้เฝิงชิงป๋ายล้มเลิกความคิดนี้ จะได้ไม่เป็นการวาดงูเติมหาง

เฝิงชิงป๋ายพ่นลมหายใจยาวๆ หนึ่งครั้ง หากหมัดนี้ของจ้งชิวต่อยเข้าที่จุดไท่หยางของตน คาดว่าคงต้องอาศัยให้ทางสำนักทุ่มเงินเข้าช่วยเหลือ หาไม่แล้วก็คงต้องจุติกลับมาเกิดใหม่อยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัวแห่งนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า รากฐานของการฝึกตนถูกลดทอนและหล่อหลอมให้ผสานรวมกับฟ้าดินแห่งนี้อย่างต่อเนื่อง ฟ้าดินเป็นดั่งเตาหลอม หมื่นสรรพสิ่งเป็นดั่งทองแดง ก็คือหลักการนี้

ส่วนลูกศิษย์ของคนผู้นั้นก็คือคนที่รับผิดชอบจุดไฟกระพือลม

คนผู้นั้นไม่เคยปรากฏกาย ไม่เคยเผยตัวบนโลกมนุษย์ มีเพียงนักพรตเต๋าน้อยที่ในมือถือพัดใบกล้วยเท่านั้นที่เป็นผู้รับผิดชอบดูแลการโคจรของตลอดทั้งพื้นที่มงคลดอกบัว แน่นอนว่าเด็กน้อยนั่นก็ได้ไปมาหาสู่กับเซียนดินของสถานที่ต่างๆ ในใบถงทวีปที่มีคุณสมบัติพอจะรู้เรื่องวงในด้วย ก่อนที่เฝิงชิงป๋ายจะลงมา บุรพาจารย์ในสำนักเคยนำพาเขาไปพบกับเด็กคนนั้น และขนาดบรรพบุรุษบุกเบิกภูเขาขอบเขตหยกดิบก็ยังต้องรักษามารยาทของคนในระดับที่เท่าเทียมกันกับเจ้าเด็กที่พูดจาไร้ความเกรงใจนั่น

มาเยือนพื้นที่มงคลดอกบัว เวลาสั้นๆ หลายสิบปีผ่านพ้นไป กลับให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ห่างไกลกันคนละโลก

ท่ามกลางความมืดมิดที่มองไม่เห็น เฝิงชิงป๋ายมีลางสังหรณ์อย่างหนึ่งว่า การขัดเกลาจิตแห่งกระบี่บนมหามรรคาครั้งนี้ของตน เกินครึ่งคงต้องหยุดไว้เพียงเท่านี้ หากโชคดี อย่างมากก็ได้อาวุธหนักของตระกูลเซียนที่มีระดับเป็นสมบัติอาคมชิ้นหนึ่งมาครอบครอง

ถึงอย่างไรตอนนี้พลังการต่อสู้ของเขาก็ยังสมบูรณ์แบบ หันกลับมามองลู่ฝ่างที่ปิดฉากลงแล้ว ไม่แน่ว่าจิตแห่งเต๋าอาจจะได้รับความเสียหายไปด้วย ต่อให้กลับไปใบถงทวีปก็น่าจะยังเป็นปัญหาใหญ่

เจ๋อเซียน เจ๋อเซียน ฟังแล้วรื่นหูงดงาม แต่ในความเป็นจริงแล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้น มีเพียงคนอย่างโจวเฝยที่เลื่อมใสในคำว่า ‘หากมนุษย์ไม่รู้จักเสพสุข แล้วจะต่างจากสัตว์และพืชหญ้าอย่างไร’ ซึ่งหลังจากลงมาแล้วก็ไม่เคยสนใจรากฐานการฝึกตน แน่นอนว่าย่อมมีชีวิตอย่างสุขสบาย

แต่คนอย่างเขาเฝิงชิงป๋าย อย่างลู่ฝ่างนี้กลับมีชีวิตที่อันตรายอย่างมาก ขนาดผู้อาวุโสถงชิงชิงที่ต่อให้จะมีฐานะสูงศักดิ์เป็นถึงเจ้าประมุขของหอจิ้งซิน เป็นหนึ่งในสี่ปรมาจารย์ใหญ่ของใต้หล้าก็ยังต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ มาหลายสิบปี จนถึงวันนี้ก็ยังไม่ยอมเผยตัว นี่ก็คือตัวอย่างที่ดีที่สุด

เก็บความคิดวุ่นวายทั้งหมดกลับมาแล้ว เฝิงชิงป๋ายก็เริ่มทบทวนการต่อสู้ในครั้งนี้ พยายามจะใคร่ครวญหาหนทางให้ได้มากที่สุด

ก่อนหน้านี้เขาเฝ้ามองการเข่นฆ่าที่ดุเดือดครั้งนี้อยู่ไกลๆ ตลอดเวลา หวังเอาหินบนภูเขาลูกอื่นมากลึงเป็นหยก นี่ก็คือการฉวยโอกาสขัดเกลาสภาพจิตใจบนเส้นทางของการฝึกตน มีส่วนคล้ายวิธีการนึกคิดของศาสนาพุทธ

ในสายตาของเฝิงชิงป๋าย ศึกบนยอดเขาของพื้นที่มงคลดอกบัว อันที่จริงไม่ได้เป็นรองศึกช่วงชิงระหว่างโอสถทอง และก่อกำเนิดของใบถงทวีปเลยแม้แต่น้อย

การประมือกันระหว่างคนหนุ่มชุดขาวกับลู่ฝ่างตระการตาถึงเพียงนี้ หากเป็นการลงมือในฉากสุดท้ายของตัวแทนฝ่ายธรรมะและอธรรมอย่างติงอิงกับอวี๋เจินอี้ จะเกิดภาพปรากฎการณ์แบบใด?

เดิมทีเฝิงชิงป๋ายไม่ได้เห็นดีในตัวเฉินผิงอันเท่าใดนัก เพราะเมื่อลู่ฝ่างที่เป็นตัวอ่อนเซียนกระบี่ซึ่งมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั้งใบถงทวีปมาอยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัวที่ปราณวิญญาณเบาบาง ถูกกดกำราบไว้อย่างแน่นหนา กลับสามารถลุกผงาดทวนกระแส ใช้วิธีการอื่นคลำเจอธรณีประตูของวิถีกระบี่ได้ใหม่อีกครั้ง นั่นก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกระบี่ของลู่ฝ่างที่โจมตีไกลป้องกันใกล้

ทว่าผลลัพธ์กลับอยู่เหนือการคาดการณ์ของทุกคน

จุดที่น่านับถือซึ่งเป็นตัวพลิกสถานการณ์นั้นอยู่ที่ว่า คนผู้นั้นถึงกับมองออกว่าลู่ฝ่างต้องช่วยโจวซื่อ

ในยุทธภพเล่าลือกันว่าลู่ฝ่างกับโจวเฝยคือศัตรูคู่อาฆาตที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้ อีกทั้งลู่ฝ่างยังเคยแบกกระบี่ขึ้นเขาเปิดศึกเป็นตายกับตำหนักคลื่นวสันต์ นี่เป็นเรื่องจริงที่หลอกใครไม่ได้

เฝิงชิงป๋ายมาเยือนพื้นที่มงคลดอกบัวสิบกว่าปีแล้ว แต่คนหนุ่มผู้นั้นเพิ่งมาถึงได้ไม่นาน ตามหลักแล้วทัศนียภาพบนภูเขาของใต้หล้าแห่งนี้น่าจะเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยสำหรับเขาถึงจะถูก เฝิงชิงป๋ายคิดแล้วก็ไม่เข้าใจจริงๆ ว่า การประมือครั้งนี้ เดิมทีคนที่อยู่ในสถานการณ์มองไม่ทะลุ คนอยู่นอกสถานการณ์ควรมองปรุโปร่ง หรือว่าคนหนุ่มผู้นั้นไม่เพียงแต่เอาเรือนกายเนื้อหนังมังสาและจิตวิญญาณที่สมบูรณ์แบบลงมา ยังคุ้นเคยกับเรื่องวงในมากมายของที่แห่งนี้ด้วย? นี่จึงเป็นการทำลายกฎ ทำให้ถูกวิถีสวรรค์ของที่แห่งนี้มองเป็นโจรชั่วร้ายที่จำเป็นต้องกดกำราบ จำเป็นต้องกำจัดให้ได้ถึงจะสาแก่ใจ?

แม้ว่าอาการบาดเจ็บจะสาหัส ไหล่เละเทะไปทั้งแถบ แต่โชคดีที่เป็นแค่บาดแผลภายนอก พอโจวซื่อใช้ยาวิเศษที่ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของตำหนักคลื่นวสันต์ที่โจวเฝยเป็นคนปรุงก็พอจะหยุดเลือดที่หลั่งรินไว้ได้อย่างถูไถ เขานั่งเคียงไหล่ยาเอ๋อร์อยู่ใต้กำแพง พูดพลางยิ้มซีดเซียว “ข้าพยายามเต็มที่แล้ว”

หนุ่มปักบุปผาผู้หล่อเหลาสง่างามเคยทำให้สาวงามจำนวนนับไม่ถ้วนเขินอาย น่าเสียดายที่เวลานี้เขาไม่เหลือความสง่างาม เหลือเพียงความทรุดโทรมห่อเหี่ยว

ยาเอ๋อร์เองก็กำลังพยายามใช้วิชาลับอย่างหนึ่งของลัทธิมารมาสยบลมปราณที่ยุ่งเหยิง นี่คือตำราวิเศษด้านการเรียนวรยุทธ์ของฉุยฮวาเหมินหนึ่งในสามลัทธิมาร มีประสิทธิภาพช่วยให้ต้นไม้แห้งเหี่ยวมีบุปผาผลิบาน เล่าลือกันว่าเจ้าประมุขรุ่นหนึ่งของฉุยฮวาเหมินได้หลอกลวงเซิ่งหนวี่ (หมายถึงผู้หญิงที่มีความสามารถพิเศษ มีความศักดิ์สิทธิ์ สูงศักดิ์) ของหอจิ้งซินรุ่นนั้น จนกระทั่งลอบขโมย ‘คัมภีร์หวนคืนสู่ดั้งเดิม’ ครึ่งเล่มมาได้ คัมภีร์เล่มนี้สามารถทำให้คนที่แก่ชรากลับคืนไปเป็นเด็ก เจ้าประมุขฉุยฮวาเหมินคือผู้มีพรสวรรค์เลิศล้ำอย่างแท้จริง เขาอนุมานคัมภีร์แบบย้อนกลับเพื่อนำมาใช้กับตัวเอง จากนั้นจึงเรียบเรียงขึ้นเป็นคัมภีร์ลับของลัทธิมารเล่มนี้ แต่โรคร้ายที่ทิ้งไว้เบื้องหลังจะยิ่งร้ายแรง เป็นเหตุให้ถึงแม้คนที่ใช้จะสามารถกดระงับอาการบาดเจ็บสาหัสเอาไว้ได้ แต่ก็ต้องแก่ชราลงอย่างรวดเร็ว เพิ่มความเร็วในการเน่าเปื่อยของเนื้อหนังมังสา เหล่าผู้กล้าแต่ละรุ่นของฉุยฮวาเหมิน มีเพียงอยู่ในศึกเป็นตายที่ไม่มีทางถอยเท่านั้นถึงจะใช้เวทลับนี้

ยาเอ๋อร์สีหน้าเขียวคล้ำ จอนผมเริ่มมีสีขาวแซมให้เห็นรำไร

โจวซื่อถอนหายใจ หากส่งกระจกทองแดงไปให้นางในเวลานี้ ยาเอ๋อร์ที่เป็นคนภาคภูมิใจในรูปโฉมของตัวเองมาโดยตลอดจะธาตุไฟเข้าแทรกเลยหรือไม่?

โจวซื่อพูดขึ้นโดยไม่รู้ว่ากำลังปลอบใจนางหรือปลอบใจตัวเอง “วางใจเถอะ อีกเดี๋ยวท่านพ่อข้าก็จะมาแล้ว ถึงเวลานั้นเมื่อข้าปลอดภัย เจ้าก็ไม่มีทางตาย”

ใต้กำแพงแห่งหนึ่งที่ห่างออกไปไกล มีผีผาที่ถูกทำลายเสียหายนอนอยู่อย่างเดียวดาย ไม่รู้ว่าเจ้าของมันหายไปไหนแล้ว เห็นเพียงว่าทุกระยะทางช่วงหนึ่งจะมีรอยเลือดหยดทิ้งไปเป็นทาง

เมื่อเฉินผิงอันลุกขึ้นยืน เฝิงชิงป๋ายที่ในมือถือกระบี่ยาว โจวซื่อที่นั่งพังพาบอย่างหมดแรง และยังมีใบหน้ายิ้มที่ไปดูอาการบาดเจ็บให้ลู่ฝ่างต่างก็หัวใจหดรัดตัวในเวลาเดียวกัน

ลู่ฝ่าง ‘งัด’ ตัวเองออกมาจากกำแพงได้สำเร็จ เขาลดตัวลงบนพื้นเบาๆ ยืนเซไม่มั่นคง ใบหน้ายิ้มคิดจะยื่นมือมาประคอง ลู่ฝ่างกลับส่ายหน้า ยื่นมือข้างหนึ่งบังคับต้าชุนกลับคืนมา ระหว่างทางกระบี่และฝักกระบี่ก็ได้รวมกันเป็นหนึ่ง เขาเอากระบี่ยาวปักตรึงไว้บนพื้นอีกครั้ง ตบะลึกล้ำที่เรียกได้ว่าค้ำฟ้าของลู่ฝ่างยามอยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัว บัดนี้ร่วงดิ่งลงสู่หุบเหว กระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้าสิบหมัดต่อเนื่องไม่ขาดสาย ทำเอาลู่ฝ่างที่ร่างกายไม่ได้ถูกขัดเกลาอย่างโดดเด่นนักเกือบจะวิญญาณแหลกสลาย

สายตาลู่ฝ่างหม่นมัว หันหน้าไปบอกใบหน้ายิ้มที่ชื่อจริงคือเฉียนถังแล้วพูดว่า “ขอให้ข้าพักผ่อนสักครู่ แล้วเจ้าไปดื่มเหล้าเป็นเพื่อนข้า”

ใบหน้ายิ้มพยักหน้ารับอย่างหม่นหมอง

อีกฝ่ายกลายมาเป็นคนที่ผิดหวังเหมือนครั้งแรกที่ได้พบเจอกันในยุทธภพอีกครั้งแล้ว

ครั้งนี้ที่ลู่ฝ่างเลือกลงมือก่อน นอกจากเพื่อปกป้องโจวซื่อแล้ว ที่มากกว่านั้นคือทำไปเพื่อเขาเฉียนถัง ใบหน้ายิ้มไม่ได้อยู่ในยี่สิบอันดับของใต้หล้า ก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวงแคว้นหนันเยวี่ยน ลู่ฝ่างพูดว่าจะพาเขาเฉียนถังไปดูบ้านเกิดของตัวเอง ไปเห็นเซียนบังคับลมที่แท้จริงดูสักครั้ง ถึงแม้ตอนนั้นลู่ฝ่างจะพูดง่ายๆ ทว่าความฮึกเหิมที่เป็นเอกลักษณ์ของภูเขาเหนี่ยวคั่นกลับแผ่กำจาย ต่อให้ใบหน้ายิ้มเป็นคนตาบอดก็ยังสัมผัสได้

คนทั้งสองออกไปจากถนนเส้นนี้ด้วยกัน

ก่อนที่ลู่ฝ่างจะจากไปได้หันไปกุมหมัดขอบคุณจ้งชิ้ว จากนั้นก็ทิ้งประโยคหนึ่งให้โจวซื่อว่าดูแลตัวเองให้ดี

ไปถึงร้านสุราที่สตรีแต่งงานแล้วเป็นเจ้าของ พอสตรีแต่งงานแล้วเห็นบุรุษที่ขโมยกระบี่กลับคืนไป มัดกล้ามแข็งแรงทั่วกายก็ไม่อาจทำให้นางหวั่นไหวได้แล้ว อ้าปากได้ก็ด่าทอทันที ลู่ฝ่างชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูดจนปากเปียกปากแฉะ นางถึงหิ้วสุราที่แย่ที่สุดสองกามากระแทกลงบนโต๊ะ ใบหน้ายิ้มเฉียนถังเกือบจะอดใจตบสตรีปากมากผู้นี้ให้ตายด้วยฝ่ามือเดียวไม่ได้

ลู่ฝ่างหยิบเอาขลุ่ยขนาดเล็กลักษณะโบราณชิ้นหนึ่งออกมาจากสาบเสื้อ ยื่นส่งให้ใบหน้ายิ้มพลางพูดเสียงหนักว่า “ยี่สิบปีต่อจากนี้อาจต้องรบกวนให้เจ้าทำเรื่องที่ยากลำบากสองเรื่อง หนึ่งคือพกของชิ้นนี้ติดกาย หาร่างที่มาจุติใหม่ของข้าให้เจอ หากเข้าใกล้ข้า ขลุ่ยนี้จะร้อนลวก ทำให้จิตของเจ้าสัมผัสได้ สองคือตามหากระบี่ยาวเล่มหนึ่งที่มีชื่อว่า ‘เฉาหยวน’ เรื่องนี้ข้าไม่บังคับ เพราะไม่แน่ว่ามันอาจกลายไปเป็นกระบี่ประจำตัวของคนอื่นเหมือนต้าชุนเล่มนี้ก็เป็นได้”

ใบหน้ายิ้มมีสีหน้าตกตะลึง

“ข้าตัดสินใจแล้ว”

ลู่ฝ่างไม่ได้อธิบายไปมากกว่านั้น “เก็บขลุ่ยนี้ไว้ให้ดี ดื่มเหล้ากานี้หมดแล้วก็รีบออกไปจากแคว้นหนันเยวี่ยนซะ หากเจ้าอยู่ที่นี่ต่อมีแต่จะตายเร็วยิ่งกว่าข้า”

ใบหน้ายิ้มไม่เคยเห็นลู่ฝ่างที่จริงจังเคร่งเครียดแบบนี้มาก่อน จึงได้แต่เก็บขลุ่ยเล็กชิ้นนั้นมาอย่างระมัดระวัง พยักหน้าตอบรับคำขอร้องของอีกฝ่าย

จากนั้นก็ดื่มเหล้ากันไปเงียบๆ ใบหน้ายิ้มจ้องมองเพื่อนสนิทคนนี้ แต่ลู่ฝ่างแค่พูดอย่างเฉยเมยว่า “หากเจ้าตามหาข้าพบจริงๆ ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งห้ามจงใจถ่ายทอดวรยุทธ์ให้แก่ข้า”

“ข้าจำไว้แล้ว”

ใบหน้ายิ้มไม่ยิ้มอีกต่อไป น้ำเสียงที่พูดแฝงการสะอื้น

แต่ลู่ฝ่างกลับไม่มีความทุกข์หรือเสียใจมากนัก หลังจากมองส่งใบหน้ายิ้มออกจากร้านเหล้าไปเงียบๆ ลู่ฝ่างก็หันหน้าไปมองยังทิศทางหนึ่งแล้วหลุดหัวเราะพรืด “เผยตัวได้แล้ว ศีรษะของเจ๋อเซียนอย่างข้า หากมีปัญญาก็มาเอาไป”

ตรงหัวเลี้ยวมีผู้เฒ่าหลังค่อมที่ชราภาพมากแล้วเดินออกมา เขาเดินพลางไอไปด้วย หากใบหน้ายิ้มเฉียนถังยังอยู่ข้างกายลู่ฝ่างจะต้องจำได้ว่าผู้เฒ่าที่แค่ลมพัดก็อาจปลิวผู้นี้ก็คือเซวียยวนเทพแปดกรที่เคยติดสิบอันดับของใต้หล้าในอดีต เมื่อยี่สิบปีก่อนเขาถูกเบียดออกจากสิบอันดับแรก ในยุทธภพแห่งนี้เขาอยู่ในอันดับล่างสุดตามหลังสิบคน เคยถูกใบหน้ายิ้มอาศัยวิชาประจำกายพัวพันอยู่นานถึงหนึ่งปี จนเรื่องนี้กลายมาเป็นที่ขบขันของผู้คนในยุทธภพ

ลู่ฝ่างถอนหายใจในใจ

ไม่คิดเลยว่าคำพูดของตนตอนอยู่บนภูเขากู่หนิวจะเป็นจริง

ตอนนั้นอวี๋เจินอี้รวบรวมกลุ่มผู้กล้าอย่างลับๆ ประกาศว่าจะล้อมสังหารเจ๋อเซียนสี่ท่านอย่างติงอิง โจวเฝย ถงชิงชิงและเฝิงชิงป๋าย ลู่ฝ่างเอ่ยกลั้วหัวเราะว่าจะนับรวมเขาไปด้วยอีกคนหรือไม่ ตอนนี้มาลองนึกดูแล้ว คำตอบก็ชัดเจนยิ่ง นี่อาจจะไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของอวี๋เจินอี้ แต่เมื่อเห็นกับตาตัวเองว่าลู่ฝ่างพ่ายแพ้บาดเจ็บสาหัส ด้วยนิสัยเย็นชาของอวี๋เจินอี้แล้วย่อมไม่มีทางพลาดโอกาสที่พันปียากจะพานพบครั้งนี้ไป

“เซียนกระบี่แห่งยอดเขาเหนี่ยวคั่นตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ช่างทำให้คนเวทนายิ่งนัก หากไม่เป็นเพราะได้เห็นเองกับตา ข้าผู้อาวุโสก็ไม่กล้าเชื่อเด็ดขาด”

เซวียยวนแสยะปากยิ้ม เอ่ยสัพยอกลู่ฝ่าง ผู้เฒ่าที่ฟันร่วงไปหลายซี่เดินมาทางร้านเหล้าช้าๆ ยากที่จะจินตนาการได้ว่านี่ก็คือบุคคลอันดับหนึ่งของวิชาหมัดนอกก่อนหน้าจ้งชิว

ลู่ฝ่างเอ่ยยิ้มๆ “อวี๋เจินอี้ช่างใจกว้างยิ่งนัก ถึงขั้นยอมตัดใจใช้ให้เจ้ามาเด็ดหัวคน”

เซวียยวนที่หลังค่อมหยุดอยู่ห่างจากประตูร้านเหล้าไปยี่สิบก้าว “อวี๋เจินอี้คือเทพเซียนบนโลกที่แท้จริง ไม่ได้เป็นมนุษย์ธรรมดาอย่างข้าผู้อาวุโส โอกาสเล็กน้อยแค่นี้ไม่อยู่ในสายตาของเขาหรอก อีกอย่างเซียนกระบี่ใหญ่ลู่ก็ยังมีพลังเหลืออีกสามสี่ส่วน รับมือกับเซวียยวนที่แก่หง่อมคนหนึ่งก็ยังพอมีโอกาสชนะนี่นา”

ลู่ฝ่างหัวเราะหยัน “เซียนกระบี่ใหญ่? เจ้าเคยเห็นมาก่อน? เจ้าคู่ควรด้วยหรือ?”

เซวียยวนยังคงหัวเราะไม่เลิก “ไม่คู่ควรๆ เซียนกระบี่ใหญ่ลู่ว่ายังไงก็ว่าตามกัน”

สายตาของลู่ฝ่างเต็มไปด้วยแววเหยียดหยัน

บทที่ 316.2 คนอื่นช่วงชิงการข้ามผ่าน ข้าฝ่าทะลุขอบเขต

ProjectZyphon

เมื่อเผชิญกับสายตาของลู่ฝ่าง เซวียยวนก็แค่ส่ายหน้า เมื่อเทพแปดกรผู้นี้ขยับกระดูกสันหลังก็คล้ายเจียวหลงเงยหัว พลังอำนาจของเซวียยวนพลันแปรเปลี่ยน นี่ต่างหากถึงจะเป็นมาดที่ปรมาจารย์ซึ่งเคยเป็นสิบคนในใต้หล้าสมควรมี สีหน้าของเซวียยวนเปลี่ยนมาเป็นมืดทะมึนน่าสะพรึงกลัว เขาคำรามกร้าวอย่างคั่งแค้น คำพูดเต็มไปด้วยความอาฆาตและชิงชังที่สั่งสมมาเนิ่นนาน “เจ๋อเซียนที่สูงส่งอย่างพวกเจ้าสมควรตายกันไปให้หมด! ใช่ สายตาอย่างเจ้าลู่ฝ่างในตอนนี้นี่แหละ ทั้งๆ ที่เป็นหงส์ปีกหักเทียบกับไก่สักตัวไม่ได้แล้ว แต่ก็ยังทำแบบนี้กับทุกคนบนโลก มองทุกคนเหมือนเป็นมดตัวหนึ่ง!”

ลู่ฝ่างไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ

แต่เขารู้ดีว่าศึกสุดท้ายในชีวิตก็คือวันนี้แล้ว จึงไม่มีความสนใจมากนัก ตอนที่ประมือกับคนหนุ่มก่อนหน้านั้นก็เป็นเช่นนี้ การเข่นฆ่ากับเซวียยวนที่ฉวยโอกาสยามที่ผู้อื่นอ่อนแอนี้ก็ยิ่งมีแต่ความรำคาญใจ

และเวลานี้เองเซวียยวนที่เพิ่งจะถอนการอำพรางตัวออก กลายมาเป็นดั่งองค์เทพที่เยื้องกรายมาเยือนโลกมนุษย์กลับตัวแข็งค้างในเสี้ยววินาที เพราะเขาถูกคนบีบคอมาจากด้านหลังแล้วยกร่างจนลอยขึ้นทีละนิด

เซวียยวนเหมือนงูตัวหนึ่งที่ถูกตีเข้าจุดตาย แม้แต่จะดิ้นรนก็ยังทำไม่ได้ สองเท้าลอยพ้นจากพื้นสูงมากขึ้นเรื่อยๆ

คนที่ลอบโจมตีผู้เฒ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “มองพวกเจ้าเป็นดั่งมดแล้วอย่างไร ก็ไม่ผิดสักหน่อย เพราะเดิมทีพวกเจ้าก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”

เสียงกร๊อบดังขึ้น เซวียยวนถูกคนผู้นั้นหักคอแล้วโยนไปไว้ข้างทาง

สตรีแต่งงานแล้วเจ้าของร้านเหล้ากรีดร้องเสียงดัง ลูกค้าในร้านก็ตะโกนโหวกเหวกว่าฆ่าคนแล้วๆ พลางแตกฮือกันไปคนละทิศคนละทาง

ไม่มีเซวียยวนบดบังสายตา จึงเห็นว่าคนผู้นั้นคือคุณชายเจ้าสำอางคนหนึ่ง เขาก็คือโจวเฝยที่เพิ่งเดินทางมาจากวัดจินกัง

ในมือของโจวเฝยยังหิ้วศีรษะที่ตายตาไม่หลับของคนผู้หนึ่งเอาไว้ เขาโยนมาข้างหน้า ศีรษะกลิ้งหลุนๆ เลือดไหลนองอยู่เบื้องหน้าลู่ฝ่าง

นั่นคือศีรษะของใบหน้ายิ้มเฉียนถัง

จากนั้นโจวเฝยก็โยนขลุ่ยอันเล็กตามมา

ลู่ฝ่างทรุดตัวลงช้าๆ ลูบไปบนใบหน้าของศีรษะนั้นเบาๆ เพื่อให้สหายรักได้ตายตาหลับ เขามองใบหน้ายิ้มอย่างเหม่อลอย ไม่ได้มองโจวเฝย แล้วก็ไม่ได้เก็บขลุ่ยเล็กอันนั้นกลับมา เพียงแค่ถามเสียงสั่นว่า “ทำไม?”

โจวเฝยเงียบงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบไม่ตรงคำถาม “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ลู่ฝ่างกลายเป็นเศษสวะเอื่อยเฉื่อยเช่นนี้? เจ้ามาที่นี่ก็เพื่อผ่านด่านความรัก ผลกลับกลายเป็นว่าถึงท้ายที่สุดไม่อาจผ่านด่านไปได้ นี่ก็ยังพอทำเนา เพราะอย่างมากก็แค่กลับไปโดยไร้คุณความชอบ แต่นี่สุดท้ายขนาดหัวคนตายคนหนึ่งที่ไม่ต่างไปจากคนแปลกหน้าก็ยังหยิบไม่ขึ้น วางไม่ลง ลู่ฝ่าง ต่อให้เจ้ากลับไปใบถงทวีป อย่าว่าแต่เลื่อนสู่ห้าขอบเขตบนเลย ข้าเชื่อว่าแม้แต่ก่อกำเนิดเจ้าก็ไม่มีทางได้แตะ!”

โจวเฝยย่อตัวลงนั่งยอง “ไหนเจ้าลองบอกมาสิว่าเจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร? ข้าผู้อาวุโสที่เป็นถึงเจ้าประมุขสกุลเจียงสำนักกุยหยกอุตส่าห์เดินทางมาพื้นที่มงคลดอกบัวเป็นเพื่อนเจ้า เสียเวลาไปนานหลายปีขนาดนี้ล่ะเพื่ออะไร?”

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่กระบี่ต้าชุนวางนอนอยู่ข้างเท้าลู่ฝ่างเงียบๆ บวกกับขลุ่ยเล็กหนึ่งอันและศีรษะคนหนึ่งหัวที่ต่างก็นอนอยู่บนถนนเส้นนี้

ห่างไปไกลด้านหลังโจวเฝยคือโฉมสะคราญงามล่มบ้านล่มเมืองกลุ่มนั้น บางคนเรือนกายอรชนอ้อนแอ้นดุจกิ่งหลิ่ว บางคนอวบอิ่มเหมือนเมล็ดข้าวฟ่างที่เติบโตเต็มที่ในฤดูใบไม้ร่วง

ลู่ฝ่างเงยหน้าขึ้น “ทำไมไม่ไปหาโจวซื่อก่อน?”

โจวเฝยพูดยิ้มๆ อย่างโมโห “ลูกชายตายไปก็มีใหม่ได้ แต่หากเจ้าลู่ฝ่างมาตายอยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัว ข้าก็จะต้องเสียเวลาไปอีกหกสิบปีงั้นรึ?”

โจวเฝยลุกขึ้นยืน กวักมือเรียกสตรีแต่งงานแล้วคนหนึ่งที่ยังคงความงดงามมีเอกลักษณ์มาข้างกาย “ไป ไปดื่มเหล้าเป็นเพื่อนศิษย์พี่ลู่ที่ปีนั้นเจ้าให้ความเคารพนับถือมากที่สุดสักหน่อย ไม่ได้เจอกันมานานขนาดนี้ พวกเจ้าต้องมีเรื่องคุยกันเยอะแน่”

สตรีแต่งงานแล้วหน้าซีดขาว

โจวเฝยตบหน้านางเบาๆ “เด็กดี ฟังข้า”

แผ่นดินสั่นสะเทือน ร่างของโจวเฝยพลันหายวับไป

หญิงสาวเหล่านั้นเหมือนนกที่สยายปีกบิน พากันพุ่งทะยานจากไป อาภรณ์โบกสะบัด เข็ดขัดหลากสีลอยอยู่กลางอากาศ ภาพที่งดงามอ่อนหวานนี้ทำให้คนเดินถนนบริเวณใกล้เคียงมองอย่างหลงใหลเคลิบเคลิ้ม

ลู่ฝ่างลุกขึ้นยืน พูดกับหญิงสาวที่ทั้งแปลกหน้าทั้งคุ้นเคยผู้นั้นว่า “นั่งลงคุยกัน?”

สตรีแต่งงานแล้วพยักหน้ารับอย่างระมัดระวัง

คนทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน เถ้าแก่เนี๊ยะร้านเหล้านั่งยองหลบอยู่หลังโต๊ะคิดเงิน ลู่ฝ่างจึงไปหยิบเหล้าสองกามาด้วยตัวเอง ไม่ต้องรอให้ลู่ฝ่างรินเหล้า สตรีแต่งงานแล้วที่อยู่ตำหนักคลื่นวสันต์มานานหลายปี เคยชินกับการปรนนิบัติคนมานานแล้วรีบลุกขึ้นยืน รินเหล้าให้ลู่ฝ่าง จากนั้นถึงรินให้ตัวเองหนึ่งถ้วย

ลู่ฝ่างไม่ได้มองใบหน้าที่เคยทำให้คนใจสลายได้ แค่เหลือบมองนิ้วเรียวยาวดุจต้นหอมที่บำรุงรักษาอย่างดีจนเหมือนนิ้วของสาวแรกแย้มคู่นั้นของนาง เขายกถ้วยเหล้าขึ้นแล้วคลี่ยิ้ม

สตรีแต่งงานแล้วโล่งอก พอคิดแล้วก็ลุกขึ้นไปเก็บขลุ่ยเล็กและกระบี่ต้าชุนที่อยู่บนถนนนอกร้านเหล้ากลับมาให้ลู่ฝ่าง แม้แต่ศีรษะของใบหน้ายิ้มนางก็เก็บมาด้วย เพียงแต่เอาวางไว้บนโต๊ะอีกตัวหนึ่ง พอนั่งลงแล้วนางก็คลี่ยิ้มหวานล้ำ

ลู่ฝ่างถือถ้วยเหล้าไว้มือหนึ่ง หันหน้าไปมองยังถนนที่ว่างเปล่า

เขาเหมือนเห็นภาพเด็กหนุ่มเด็กสาวที่เหมาะสมกันดุจคู่ฟ้าประทานกำลังวิ่งไล่ตีกันอย่างสนุกสนาน

……

ในสายตาของจ้งชิวมีเพียงคนหนุ่มชุดขาวเท่านั้น เขาเปิดปากพูดว่า “ระหว่างที่เจ้ากับข้าประมือกัน จะไม่มีใครยื่นมือเข้าแทรก ดังนั้นเจ้าจงปล่อยหมัดได้อย่างสบายใจ”

จ้งชิวเอ่ยเสริมอีกหนึ่งประโยค “หากมีคนยังแอบลงมือต่อเจ้าอย่างลับๆ ข้าจ้งชิวจะต้องสังหารเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นติงอิงหรืออวี๋เจินอี้ก็ตาม”

เฉินผิงอันยกหลังมือเช็ดคราบเลือดตรงมุมปาก เผยให้เห็นบาดแผลเส้นหนึ่งบนแขนที่ลึกจนเห็นกระดูกขาว เพื่อสกัดกั้นกระบี่นั้นของลู่ฝ่าง ชายแขนเสื้อของชุดคลุมยาวสีขาวหิมะถูกฉีกเป็นรูใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่ชุดคลุมอาคมจินหลี่เกิดความเสียหาย แม้จะบอกว่าเมื่ออยู่ที่นี่สมบัติอาคมต่างๆ ถูกพันธนาการไม่ให้เกิดประสิทธิผล แต่ระดับความยืดหยุ่นของมันยังคงอยู่ นี่จึงแสดงให้เห็นถึงพลังการสังหารอันเลิศล้ำของเวทกระบี่ลู่ฝ่าง

จ้งชิวพูดจบแล้วก็เริ่มเดินมาด้านหน้า

ฝีเท้ามองดูเหมือนเนิบช้า แต่อันที่จริงหนึ่งก้าวกลับยาวสองสามจั้ง อีกทั้งไม่มีริ้วคลื่นลมปราณให้เห็นแม้แต่น้อย

จ้งชิวคือราชครูแคว้นหนันเยวี่ยน และก็ยังเป็นปัญญาชนที่มีความสามารถเพียบพร้อมทั้งการเขียนพู่กันและภาพวาด

แต่ละคำแต่ละประโยคล้วนจำเป็นต้องสอดคล้องกับกฎเกณฑ์ หนึ่งหมัดหนึ่งเท้าล้วนสอดคล้องกับกฎระเบียบ

ปีนขึ้นไปบนยอดสูงสุดของภูเขาก็เพื่อกลายมาเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์และปราชญ์ด้านคุณธรรม

จ้งชิวเป็นทั้งสองอย่าง

ติงอิงดูแคลนผู้ฝึกยุทธ์ในใต้หล้า แต่กลับชื่นชมจ้งชิว แน่นอนว่าต้องมีเหตุผลเป็นของตัวเอง

เฉินผิงอันยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

การ ‘เดินทอดน่องอย่างผ่อนคลาย’ ของจ้งชิวทำให้เขาไพล่นึกไปถึงภาพเหตุการณ์ตอนที่ติงอิงเดินเข้าไปในตำหนักใหญ่ของวัดป๋ายเหอ

มาดของคนที่ไร้ผู้ต่อกรของผู้เฒ่าบนเรือนไม้ไผ่ภูเขาลั่วพั่ว เฉินผิงอันแค่พอจะเข้าใจไม่กี่ส่วน นั่นเป็นเพราะตบะแตกต่างกันมากเกินไป ระยะห่างของทั้งสองฝ่ายห่างไกลกันเกิน เฉินผิงอันจึงไม่อาจเข้าใจถึงจุดประสงค์สำคัญที่ซ่อนอยู่

วรยุทธ์ของผู้เฒ่าแซ่ชุยสูงส่งเกินไป แม้ว่าจะไม่ได้ใช้วิธีช่วยดึงต้นกล้าให้เติบโต (ใช้เปรียบเทียบกับการพยายามฝืนกฎเกณฑ์ธรรมชาติ หรือการรีบร้อนเร่งให้งานใดๆ สำเร็จโดยใช้วิธีที่ผิดจนก่อให้เกิดผลเสียหายตามมา) กับเฉินผิงอัน แต่ทุกการไต่ทะยาน การก้าวเดินแต่ละย่างก้าวหลังจากที่เฉินผิงอันเลื่อนสู่ขอบเขตที่สี่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์ต่อเขามากนัก

ทว่ากลิ่นอายเฉพาะจากการที่ฟ้าและคนผสานรวมเป็นหนึ่งในตัวของติงอิงและจ้งชิวผู้นี้ ครั้งแรกที่เห็นเฉินผิงอันสัมผัสได้ไม่ลึกซึ้งนัก แต่พอเห็นครั้งที่สองก็เริ่มเกิดการขบคิด จนพอจะเข้าใจได้บางส่วน

จ้งชิวเดินเข้ามาหาเขาง่ายๆ เช่นนี้ ไม่ได้มีพลังอำนาจกร้าวแกร่งดุดันอย่างหม่าเซวียนจินกังชมพู ไม่ได้มีความอันตรายที่แฝงอยู่ในความแปลกประหลาดอย่างใบหน้ายิ้ม ยิ่งไม่มีการฉายประกายคมกล้าและการบุกรุดหน้าอย่างไม่หวั่นเกรงของเฝิงชิงป๋ายที่จ้วงแทงกระบี่หมายฆ่าคนด้วยกระบี่เดียว

ไหล่ทั้งสองข้างของจ้งชิวส่ายเบาๆ อย่างยากจะสังเกตเห็น เกิดความมหัศจรรย์บนไหล่ที่สวมชุดยาวสีเขียวของเขา เหมือนกับว่ามีต้นสนโบราณทะยานเมฆพุ่งผ่านไป

หมัดหนึ่งของจ้งชิวพุ่งมาถึงด้านหน้าเฉินผิงอัน ไม่มีพายุหมัดแผ่ออกมาขนาดนอกแม้แต่น้อย ยิ่งไม่มีความเคลื่อนไหวยิ่งใหญ่คลอเคล้าเสียงลมเสียงฟ้าผ่า

เนื่องจากการออกหมัดของจ้งชิวแปลกประหลาดเกินไป เฉินผิงอันจึงใจลอยไปครู่หนึ่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขากำลังลังเลว่าควรจะใช้กระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้ารับมือศัตรูเพื่อพลิกกลับมาเป็นฝ่ายกระทำ หรือควรจะใช้หมัดป้องกันที่พลิกแพลงมาจากท่าสยบเสินโถวใน ‘คัมภีร์เวทกระบี่ที่แท้จริง’ ยังดีที่เฉินผิงอันละทิ้งตัวเลือกทั้งสองอย่างนี้ไปทันที เขาถอยกรูดไปด้านหลัง ขณะเดียวกันก็อาศัยสัญชาตญาณยกแขนข้างหนึ่งขึ้นบังใบหน้าของตัวเอง

หมัดของจ้งชิวต่อยลงบนฝ่ามือของเฉินผิงอัน

แค่สัมผัสเบาๆ แล้วก็หยุด

ทว่าเฉินผิงอันกลับถูกหลังมือของตัวเองกระแทกหน้าอย่างแรง

ร่างกระเด็นปังออกไป

แต่แล้วเขาก็พลิกตัว ชายแขนเสื้อสีขาวหิมะกว้างใหญ่สองข้างพลิกตลบอยู่กลางอากาศ กลับมายืนนิ่งห่างออกไปสามจั้ง

จ้งชิวยังคงเอามือหนึ่งไพล่หลัง เอ่ยเรียบๆ ว่า “วอกแวกไม่ใช่เรื่องดี”

มือซ้ายของเฉินผิงอันกำแน่นแล้วก็คล้าย ความรู้สึกชาวาบเหมือนถูกฟ้าผ่ากลางฝ่ามือถึงได้หายไป

จ้งชิวเอ่ยยิ้มๆ “เจ้าคนนี้ช่างฉลาดนัก หากไม่มีการหยั่งเชิงครั้งนี้ ข้าก็ไม่กล้าแน่ใจว่าเจ้าใช่คนถนัดซ้ายหรือไม่ สิบหมัดที่ต่อยลู่ฝ่างนั้น เจ้าคงจะมั่นใจว่าลู่ฝ่างต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ดังนั้นระหว่างที่ต่อยจึงจงใจสลับหมัดซ้ายขวา ซ้ายหกขวาสี่ แสดงว่าเจ้าเตรียมพร้อมรับศึกใหญ่ตั้งแต่ตอนนั้นเลยสินะ?”

เฉินผิงอันไม่ตอบ

จ้งชิวก็ไม่เห็นเป็นสำคัญ “การที่ข้าพูดเรื่องไร้ประโยชน์พวกนี้กับเจ้าอย่างผิดวิสัยของตัวเองนั้น เป็นเพราะก่อนหน้านี้เพื่อช่วยเหลือลู่ฝ่าง หมัดนั้นของข้าไม่มีคุณธรรมอย่างยิ่ง ดังนั้นเมื่อครู่นี้ที่เจ้าใจลอย ข้าถึงได้ออมมือให้ ไม่ได้หวังสังหารในทันที แต่หลังจากนี้จะไม่เกรงใจเจ้าแล้ว”

จ้งชิวหันไปพูดกับพวกเฝิงชิงป๋าย “ใครก็ห้ามแตะต้องนังหนูน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาโทษว่าข้าฆ่าคนบริสุทธิ์พร่ำเพื่อ…”

เฉินผิงอันพุ่งมาอยู่ข้างหลังจ้งชิวในเสี้ยววินาที เขาควงแขวนเป็นวงกว้าง แล้วพลันงอแขนปล่อยหมัดเต็มกำลังเหมือนลูกธนูพุ่งออกจากแล่ง กระแทกลงบนท้ายทอยของจ้งชิว

จ้งชิวค้อมตัว กระดูกสันหลังจึงเหมือนขุนเขาที่โก่งนูนขึ้นมา ซี่โครงซ้ายขวาเหมือนเจียวหลงว่ายวน ไม่ขยับหนีไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว ฝืนรับหมัดดุดันที่เปี่ยมไปด้วยพละกำลังหนักอึ้งนี้ของเฉินผิงอันเอาไว้

เฉินผิงอันไม่ได้ใช้กระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้า ทว่าปล่อยหมัดใหญ่แค่นั้น พลังอำนาจก็ใหญ่เท่านั้น แต่เมื่อมาเจอกับจ้งชิวที่เป็นปรมาจารย์ใหญ่ที่มีวรยุทธ์เลิศล้ำผู้นี้ เกรงว่าหมัดนี้คงต่อยลงความว่างเปล่า

ผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวคนหนึ่งที่ฝึกวรยุทธ์ได้อย่างลึกล้ำจะน่าหวาดกลัวจนถึงขั้นที่ไม่ต้องเห็น ไม่ต้องได้ยินก็หลบภัยอันตรายได้โดยอาศัยความรู้สึก หรือถึงขั้นที่ว่าขณะกำลังหลับฝันก็สามารถฆ่าคนที่ขยับเข้ามาใกล้เตียงแล้วนอนหลับฝันหวานได้ต่อ

เฉินผิงอันแค่ใช้หมัดธรรมดาที่ออกแรงเต็มกำลังหมัดหนึ่ง บวกกับที่จ้งชิวยืนนิ่งไม่ขยับดุจขุนเขาซึ่งอยู่เหนือการคาดการณ์ของเขา เมื่อเป็นเช่นนี้คิดจะสมใจปรารถนาด้วยหมัดเดียวหรือหยุดเมื่อพอสมควรจึงเป็นเรื่องยาก จ้งชิวปล่อยหมัดมาด้านหลัง กระแทกเข้าที่ซี่โครงของเฉินผิงอัน จนร่างของเฉินผิงอันลอยหวือออกไป เพียงแต่ว่าหมัดที่สองของจ้งชิวถูกเฉินผิงอันเตะปัดออก เขาจึงไม่มีโอกาสตามมาซ้ำ

คนทั้งสองยืนนิ่งอยู่ห่างกันอีกครั้ง

จ้งชิวกระตุกมุมปาก ที่แท้ราชครูแคว้นหนันเยวี่ยนก็จงใจทำเช่นนี้เพื่อชดเชยหมัดที่ตัวเองลอบโจมตีอีกฝ่าย แน่นอนว่าก็เพื่อล่อเหยื่อด้วย

คนทั้งสองกระโจนเข้าหาอีกฝ่ายแทบจะเวลาเดียวกัน