ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง 314-315

ตอนที่ 314 ต้าจี้ซือ

 

ตู๋กูซิงหลันรับฟังอย่างละเอียด มิน่าเล่าคืนนี้ตอนที่จวิ้นอ๋องได้เจอยมราชฉู่เจียงถึงมีความเป็นปรปักษ์อย่างรุนแรง

 

 

“ไอหยินในร่างของเจ้าคล้ายคลึงกับของเขามาก หากไม่อาจสลายออกไป ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องพบเจอเข้าแน่” เจียงชวี่ปิ้งมองดูนางอีกครั้ง “คุณหนูน้อยของจวนจวิ้นอ๋องในวันนี้ ก็อาจจะเป็นเจ้าในวันหน้า”

 

 

ตู๋กูซิงหลันไร้คำพูด เจียงชวี่ปิ้งอุตส่าห์เปิดเผยออกมาถึงเพียงนี้ก็นับว่าไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว”

 

 

ชือหลีที่รับฟังอยู่อีกด้านหนึ่งตอนนี้ในสมองของนางมีแต่เรื่องการดูดซับไอหยาง

 

 

เรื่องการตามหาบุรุษนี้ไม่ยาก คนในเมืองกู่เย่วก็มีไม่น้อย คิดจะจับบุรุษมาสักคนไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรเลย

 

 

หลังจากเจียงชวี่ปิ้งจากไปแล้ว เพียงครู่เดียว นางก็ไปคว้าเอาบุรุษมาผู้หนึ่ง

 

 

เป็นไอ้หนุ่มน้อยโอหังที่อยู่ในจวนจวิ้นอ๋องผู้นั้น

 

 

“ไอ้หนุ่มนี้รูปร่างแข็งแรง ให้เจ้าดูดพลังไปสักหน่อย อย่างมากก็แค่หลับไปสิบวันครึ่งเดือน เจ้าลงมือเถอะ” คนถูกชือหลีจัดการจนสลบไสลไปแล้ว ถึงขนาดนอนแผ่สองสลึงอยู่ตรงหน้าตู๋กูซิงหลัน

 

 

หนุ่มน้อยผู้นี้หลับไหลจนใบหน้าเคลิบเคลิ้ม สองมือก่ายกอดหัวไหลตนเองเอาไว้ “คุณหนูน้อย ผู้น้อยชมชอบท่านมากจริงๆ …”

 

 

สลบไปแล้วยังจะละเมอเพ้อพกความฝันออกมาอีก

 

 

ตู๋กูซิงหลันมองดูจนปวดฟัน นางเงยหน้าขึ้นมามองดูชือหลี ถามนางว่า “ตกลงเจ้ารู้หรือไม่ ว่าการดูดซับไอหยางที่จริงแล้วหมายความว่าอะไร?”

 

 

ตีให้ตายตู๋กูซิงหลันก็ไม่อยากจะเชื่อว่านางจะใสซื่อได้ขนาดนั้น ท่าทางวางตัวเป็นพี่สาวของชือหลีดูอย่างไรก็สมควรเป็นผู้ชำนาญการ ไก่แก่แม่ปลาช่อน

 

 

นางกำหมัดขึ้นมา สีหน้ายับย่น สุดท้านก็ตัดสินใจเปิดกะโหลกให้อีกฝ่าย

 

 

นางกระแอมเสียงครั้งหนึ่ง กล่าวตามตรงอย่างไม่ห่วงหน้าตาว่า “คือกิจกรรมระหว่างสามีภรรยา เข้าใจไหม?”

 

 

ชือหลี “…..”

 

 

“เจียงชวี่ปิ้งไอ้คนไร้ยางอาย ทำไมถึงได้มาสั่งสอนให้เด็กสาวทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้!” ชือหลีถึงกับระเบิดลง มือหนึ่งก็คว้าหนุ่มน้อยดวงตกผู้นั้น โยนกลับเข้าไปในจวนจวิ้นอ๋อง

 

 

หลังจากนั้นนางก็กลับมาไตร่ตรองถึงปัญหาสำคัญ …..คนที่คู่ควรจะกระทำเรื่องอย่างว่ากับ ‘ร่างเนื้อ’ ของตู๋กูซิงหลันก็ใช่ว่าจะไม่มี?

 

 

ครุ่นคิดอยู่ครึ่งวัน ชือหลีก็รู้สึกว่าใต้หล้านี้มีอยู่เพียงผู้เดียว

 

 

“หรือไม่ก็ เจ้าลองทบทวนถึงโอรสสวรรค์ต้าโจวดูหน่อยเป็นไร?” ยามที่ชือหลีกลับมาที่ข้างกายตู๋กูซิงหลันอีกครั้ง ฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว

 

 

ตู๋กูซิงหลันกำลังหลับไหลสะลึมสะลือ กลับถูกประโยคนี้ของนางทำเอาสะดุ้งตื่นขึ้นมา

 

 

“เขาชอบเจ้าจะตายไป ให้เจ้าดูดซับไอหยางเสียหน่อยต้องเต็มใจอย่างยิ่งแน่นอน?” ชือหลีนั่งลงที่ข้างกายนาง “เมื่อชอบใครสักคน ย่อมสามารถสละได้ทุกสิ่งเพื่อคนๆ นั้น ข้าว่านะ เขาจะต้องยินดีมากแน่ๆ”

 

 

ตู๋กูซิงหลันปวดฟันอย่างยิ่ง ถึงอย่างไรนางก็ยังไม่ไร้ยางอายถึงขนาดจะไปดูดซับไอหยางของลูกชายตนเองได้

 

 

อย่าว่าแต่….ในร่างของเขามีแต่ไอหยินเอ่อล้น มีไอหยางที่ไหนกัน

 

 

นางส่ายศีรษะ ปิดการสนทนากับชือหลี “เรื่องนี้ต่อไปอย่าได้พูดถึงอีกเลย”

 

 

หากจะสลายไอหยินภายในร่าง สมควรมีวิธีอื่นๆ อีก

 

 

………………

 

 

ภายในจวนจวิ้นอ๋อง เหลียงเซิงเซิงหลับไหลไปสามวันสามคืนเต็มแล้ว

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋องทั้งปวดใจทั้งหงุดหงิด ทำเอาเขาถึงกับส่งกองทัพออกไปตามล่า ‘จอมปีศาจ’ ชุดแดงตนนั้น

 

 

อีกด้านหนึ่ง บนภูเขาฝูซางซาน

 

 

บนยอดเขาสูง ภายใต้พระจันทร์เต็มดวงสีเลือด ในมือของฉู่เจียงกำลังถือศีรษะมนุษย์เล่นอยู่

 

 

เขาเอนร่างพิงอยู่บนต้นสนใหญ้ต้นหนึ่ง แสงจันทร์ทอทาบลงมา ตกลงบนร่างของเขา

 

 

ริมหูได้ยินเสียงสายลมหวีดหวิว เสียงวิญญาณคร่ำครวญและเสียงหมาป่าเห่าหอนปะปนกัน ในซุ่มเสียงที่ปนเปอยู่นี้เอง พลันมีเสียงขลุ่ยลอยออกมา

 

 

ฉู่เจียงขมวดคิ้วน้อยๆ พลางหันกลับไปดู ก็เห็นเงาดำร่างหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้

 

 

คนผู้นั้นมีแต่หมอกดำรายล้อมอยู่ทั่วร่าง กระทั่งแสงจันทร์ยังไม่อาจส่องลงผ่านเข้าไป

 

 

เสียงขลุ่ยเคลียคลออยู่ครู่หนึ่ง เสียงวิญญาณคร่ำครวญและหมาป่าเห่าหอนก็เงียบหายไป

 

 

“จากกันเนิ่นนานหลายปี ยมราชฉู่เจียงยังคงมีสง่าราศีเช่นเดิม” เขากล่าวเบาๆ ประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงแหบต่ำ

 

 

ฉู่เจียงกวาดตามองเขาช้าๆ “อย่าได้มากล่าววาจามากมารยาทกับข้า ผ่านมาตั้งนานหลายปีแล้ว เจ้ากลับมาคืนถิ่นฐาน มีจุดประสงค์อันใด?”

 

 

คนผู้นั้นหัวเราะน้อยๆ “คนล้วนจากไปหมดแล้ว กลับมาเยี่ยมเยือนเท่านั้น”

 

 

พูดแล้ว เขาก็พลิกตัวขึ้นมาบนต้นสน ยืนอยู่ข้างกายฉู่เจียงพลางมองลงไป

 

 

เมื่อมองจากบนภูเขาฝูซางลงไปเบื้องล่าง เห็นทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นสีแดงระเรื่อ วิญญาณแค้นมากมายนับไม่ถ้วนล่องลอยอยู่ในภูเขา โดยเฉพาะด้านในที่อยู่ลึกลงไปนั้น ยิ่งสามารถได้ยินเสียงโหยหวนดังออกมาตลอดเวลา

 

 

ราวกับว่าแต่ละฉากแต่ละตอนในเหตุการณ์นั้นกำลังแสดงอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

 

 

ฉู่เจียงเดาะศีรษะมนุษย์บนมือ มุมปากขยับยก สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย “วิญญาณแค้นเหล่านี้แต่เดิมล้วนเป็นพสกนิกรของเจ้า ตอนนี้กลับต้องมามองดูพวกเขาร่ำไห้ แต่เจ้ากลับไม่มีปฏิกริยาใดๆ ดียิ่งนัก ผ่านมานานหลายปีในที่สุดก็ละทิ้งได้แล้วสินะ”

 

 

พอถูกเขาทักขึ้นมาเช่นนี้ หมอกดำทำที่อยู่บนร่างของคนผู้นั้นก็สั่นสะท้านขึ้นมา

 

 

“เรื่องผ่านไปนานแล้ว แคว้นกู่เย่วล่มสลายไปเนิ่นนานแล้ว” น้ำเสียงของเขายิ่งแหบพร่าลงไปกว่าเดิม

 

 

“ที่มาคราวนี้ เพื่อจะมาบอกเจ้า โอรสสวรรค์แคว้นโจวมาแล้ว” พลางโยนหยกสีดำขนาดเท่าเล็บมือให้กับเขา

 

 

“หยกสรรพชีวิต?” ฉู่เจียงหรี่ตา “เจ้ามอบของชิ้นนี้ให้ข้าทำไม?”

 

 

“เจ้าถูกกักอยู่ในเขาฝูซาง ติดอยู่ในกู่เย่วมาตั้งนานหลายปี หลายปีนี้ก็ดูดซับเอาไอหยินและวิญญาณแค้นในภูเขาฝูซางซานไปมากมายอย่างฮึกเหิม ก็มิใช่เพื่อจะได้ไปจากที่นี่ในสักวันหนึ่งหรอกรึ?” คนผู้นั้นหัวเราะเสียงเบา “ไอหยินในร่างของโอรสสวรรค์แคว้นโจวผู้นั้น มีมากพอจะให้เจ้าดูดซับ ทั้งยังเกินพอที่จะให้เจ้าทำลายการกักขังกลับมามีอิสระ ข้าคิดว่า เจ้าไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธ”

 

 

ฉู่เจียงมิได้หวั่นไหว เพียงแต่ขยับมุมปากยิ้มเย็นออกมา “เจ้าเกลียดชังแคว้นต้าโจว จึงคิดจะใช้เราเป็นดาบหรืออย่างไร?”

 

 

“ต้าจี้ซือ เจ้าวางหมากได้ดีเกินไปแล้ว น่าเสียดาย…ข้าไม่ใช่ตัวหมากที่เจ้าจะสามารถใช้สอยหรือควบคุมได้”

 

 

พูดแล้ว ฉู่เจียงก็กวาดตาเหลือบมองดูหยกสรรพชีวิตในมือของเขาครั้งหนึ่ง “ของชิ้นนี้สำหรับผู้อื่นแล้วอาจจะเป็นสมบัติล้ำค่า แต่สำหรับข้าแล้ว ก็เป็นเพียงแค่ก้อนหินธรรมดาก้อนหนึ่งเท่านั้น”

 

 

“ยมราชฉู่เจียงย่อมไม่เหมือนผู้อื่นทั่วๆ ไป” คนชุดดำหัวเราะเสียงเบา แต่เขาก็มิได้รับเศษหยกคืนมา

 

 

“ไม่ทราบว่าแม่นางน้อยที่ชื่อเหลียงเซิงเซิงนั่น ในใจของฉู่เจียงท่าน ถือเป็นสมบัติล้ำค่าหรือไม่?”

 

 

แค่ประโยคเดียวก็ทำให้ดวงตาของฉู่เจียงเปลี่ยนเป็นอึมครึมได้สำเร็จ

 

 

“อย่าได้ตื่นเต้นไป ข้าเพียงแต่คิดจะแจ้งแก่ท่านสักคำเท่านั้น แม่นางน้อยที่เป็นยอดดวงใจของท่าน ได้กลายเป็นพระสนมกุ้ยเฟยแห่งต้าโจวแต่แรกแล้ว ท่านสิบปีจึงจะออกจากภูเขาสักครั้ง ย่อมต้องไม่ทราบเรื่อง”

 

 

“กุ้ยเฟย?” ดวงหน้าของฉู่เจียงอึมครึมลง ศีรษะมนุษย์ในมือถูกเขาบีบจนทะลุเป็นสองรูกว้าง

 

 

“ดูท่าแล้วคงจะไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ สินะ” คนผู้นั้นหัวเราะเสียงเย็นชา “ก็ไม่อาจโทษแม่นางน้อยผู้นั้นได้เช่นกัน ฮ่องเต้แคว้นโจวพอขึ้นครองราชย์ก็บีบบังคับแต่งตั้งนางเป็นกุ้ยเฟย มิใช่ว่าแม่นางน้อยผู้นั้นจะเต็มใจด้วยสักหน่อย”

 

 

พอเขาพูดจบ ศีรษะมนุษย์ที่ฉู่เจียงถือเอาไว้ในมือก็กลายเป็นแหลกเหลวไปแล้ว

 

 

เขาหันหน้าไปมองดูคนผู้นั้น ดวงตาลูกแก้วสีมรกตทอประกายเย็นยะเยือกออกมา “ต้าจี้ซือการยุแหย่จะใช้กับข้าได้ผลหรือ? เด็กน้อยในจวนจวิ้นอ๋องนั่น ก็เป็นแค่เหยื่อของข้าเท่านั้น เจ้าคิดว่าเพื่อนางแล้ว ข้าจะไปจัดการกับโอรสสวรรค์แคว้นโจวให้เจ้ารึ?”

 

 

คนผู้นั้นยักไหล่ สะบัดสองมืออกไป “ฉู่เจียงท่านยกย่องข้าเกินไปแล้ว ข้าก็เพียงแต่มาบอกความจริงกับท่านเท่านั้น ใช่แผนยุยงอะไรที่ใดกัน”

 

 

 

 

——

 

 

* 大祭司 (ต้าจี้ซือ) : ต้าจี้ซือ, มหาสมณะ , หัวหน้าพราหมณ์ผู้ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาของเจ้าแคว้น, นักบวชชั้นสูง

 

 

——

 

 

ไรท์: อืม ไม่ยุเลย เรียกว่าจุดไฟสาดน้ำมันดีกว่า

 

 

ถ้าหากเป็นแบบนี้ตอนหน้าพวกเขาก็ต้อง……

 

 

ตอนต่อไป “ความรักที่ต้องเก็บงำเอาไว้” 

 

 

ตอนที่ 315 ความรักที่ต้องเก็บงำ

 

“แม่นางน้อยในจวนจวิ้นอ๋องผู้นั้น มิว่าท่านจะสนใจหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับข้า”

 

 

“เพียงแต่ว่าในชั่วชีวิตหนึ่งจะเกิดความรักขึ้นสักครั้งก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ท่านช่วยเฝ้ารักษาฝูซางมานานหลายปี ข้าก็รู้สึกซาบซึ้งจากใจจริง” คนผู้นั้นว่าต่อไป ขณะมองดูภูเขาฝูซางที่อาบไล้สีแดงของโลหิต กล่าวพลางทอดถอนหายใจออกมา

 

 

“เนื่องเพราะสำนึกในบุญคุณ จึงไม่อยากเห็นท่านต้องทุกข์ทนเพราะความรัก ไยต้องปล่อยให้สูญเสียแล้วจึงมาสำนึกเสียใจ”

 

 

“เหมือนกับข้า…ที่ชั่วชีวิตนี้ก็ไม่มีโอกาสจะได้ช่วงชิงคนที่รักกลับคืนมาอีกแล้ว”

 

 

เขาทอดตามองไปยังส่วนลึกในภูเขา ท่ามกลางหมอกสีดำรอบกาย ดวงตาคู่นั้นเปี่ยมไปด้วยความคับแค้น เกรี้ยวกราด และความเสียดาย

 

 

ทุกสิ่งที่อยู่ลึกลงไปใต้นั้น คือทั้งหมดที่นางพยายามเฝ้าปกป้องรักษา

 

 

เขาไม่อาจปกป้องพวกมันได้

 

 

แม้แต่นางเขาก็ยังปกป้องเอาไว้ไม่ได้…..

 

 

“คำพูดของข้าสิ้นสุดเพียงเท่านี้ ขอให้ทุกการตัดสินใจของท่าน ไม่ทำให้ท่านต้องเศร้าเสียใจ”

 

 

พูดแล้วเขาก็กลายเป็นหมอกดำกลุ่มหนึ่ง เมื่อสายลมพัดมาก็สลายหายไป

 

 

เหลืออยู่แต่เพียงเศษหยกสรรพชีวิตชิ้นนั้น ภายใต้แสงของพระจันทร์สีเลือดสาดส่อง ยิ่งบาดตากว่าเดิม

 

 

ฉู่เจียงมองดูชิ้นหยก นัยตาก็ปรากฏไอสังหารเข้มข้นขึ้นมา

 

 

…………………

 

 

ยามที่จีเฉวียนมาถึงนั้น ดอกไห่ถางในเมืองกู่เย่วยังมิได้โรยรา

 

 

หลายวันมานี้ ผู้คนต่างรู้เพียงแค่ว่าจวนจวิ้นอ๋องมีแขกสูงศักดิ์มาเยือน ฟังว่าเป็นคุณชายที่งดงามล้ำเลิศผู้หนึ่ง

 

 

มีสาวน้อยมากมายที่มาเฝ้าดูอยู่หน้าจวนจวิ้นอ๋องเพื่อหวังจะได้พบหน้าเขาสักครั้ง

 

 

เฝ้ารออยู่หลายวันแม้แต่เงาของคนก็ยังไม่ได้เห็น

 

 

ฟังว่า คุณชายสูงศักดิ์ที่งดงามผู้นั้น เหลียงจวิ้นอ๋องต้องการจะให้คุณหนูน้อยเลือกเขาเป็นสามี….

 

 

หลายวันก่อนคุณหนูน้อยถูกปีศาจร้ายคุกคามในความฝัน สมควรให้มีสามีเพื่อเสริมศิริมงคล

 

 

คิดๆ ดูแล้วเหลียงจวิ้นอ๋องก็ช่างขวัญกล้ายิ่งนัก คุณหนูน้อยเป็นกุ้ยเฟยในฮ่องเต้อยู่แท้ๆ แต่เขากลับกล้าหาสามีให้นางลับหลังฮ่องเต้ มีหมวกเขียวใบใหญ่ครอบลงมาเช่นนี้ ไม่รู้ว่าพอฮ่องเต้ทรงทราบเข้า จะทรงรู้สึกเช่นไร?

 

 

…………………..

 

 

ในสวนตะวันตก จีเฉวียนประทับยืนอยู่ใต้ต้นไห่ถาง

 

 

พระองค์ทรงฉลองพระองค์สีทอง พระวรกายสูงโปร่ง หากเปรียบเทียบกับเมื่อหลายเดือนก่อน ก็ผ่ายผอมลงไปมากแล้ว

 

 

ถึงแม้ว่าพระพักตร์ยังคงงดงามดุจเดิม แต่ว่าน่าเสียดายที่ปราศจากความมีชีวิตชีวา ตลอดทั่วทั้งร่างมีแต่กลิ่นอายที่หนาวเย็น

 

 

ทั้งๆ ที่กลีบดอกไห่ถางเหล่านั้นหล่นลงบนพระวรกาย แต่กลับไม่อาจเพิ่มเติมความสดใสใดๆ ให้กับพระองค์ได้เลย

 

 

ยามที่เหลียงจวิ้นอ๋องได้เห็นพระองค์นั้น เขาต้องตกตะลึงไปแล้ว

 

 

มิใช่ว่าเขาไม่เคยได้พบเจอจีเฉวียนมาก่อน แต่ครั้งก่อนที่ได้เข้าเฝ้า พระองค์ยังทรงเป็นเพียงองค์ชายสี่ ถึงจะบอกว่าเป็นคนที่เงียบขรึม แต่ก็มีท่วงท่าลักษณะที่ฮึกเหิมเกรียงไกร ไหนเลยจะเป็นเหมือนตอนนี้ คนกลับผ่ายผอมดูอ่อนแอและเปราะบาง ถึงจะยังมีชีวิตอยู่แต่ก็ประหนึ่งถูกทำร้ายจนแตกร้าวมา

 

 

พูดไปแล้ว แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อ คนเช่นนี้ จะคือคนๆ เดียวกับฮ่องเต้ต้าโจวในตอนนั้น

 

 

เขามาถึงเป็นวันที่สามแล้ว แต่กลับไม่เปิดเผยฐานะออกไป เอาแต่มองดูต้นไห่ถางภายในสวนของพวกตนอย่างเหม่อลอย

 

 

ไม่ได้ตรัสถึงการปรับเปลี่ยนระบบระเบียบใดๆ ยิ่งไม่ได้ตรัสถึงเซิงเซิงหลานสาวของเขาสักคำ แม้กระทั่ง…..เรื่องอาวุธทั้งหลายก็มิได้กล่าวถึง

 

 

หากเปรียบเทียบกับเรื่องเหล่านั้นแล้ว ดูพระองค์จะทรงสนพระทัยในต้นไห่ถางพวกนี้มากกว่า

 

 

เรื่องนี้ทำให้เหลียงจวิ้นอ๋องเดาอะไรไม่ออกแม้แต่น้อย เขารู้ว่า จีเฉวียนเป็นคนที่เจ้าเล่ห์รู้จักวางแผนอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้เขากลับเอาแต่สงบนิ่งไม่เคลื่อนไหว จึงยิ่งทำให้เหลียงจวิ้นอ๋องจิตใจร้อนรนไม่เป็นอันสงบแล้ว

 

 

พอคิดถึงหลานสาวของตนเองที่ยังคงนอนสลบไสลอยู่บนเตียง เหลียงจวิ้นอ๋องก็ได้แต่เอ่ยปากขึ้นมา

 

 

“ฝ่าบาท….”

 

 

พอเขาพึ่งจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงฮ่องเต้ที่ประทับอยู่ใต้ต้นไห่ถางตรัสว่า “เหลียงจวิ้นอ๋อง ต้นไห่ถางพวกนี้ เราต้องการนำกลับไปวังหลวง”

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋องสะดุ้งตกใจ “อะไรนะ?”

 

 

“ต้นไห่ถางในพระตำหนักเฟิ่งหมิงกงเ**่ยวเฉาหมดแล้ว” จีเฉวียนตรัสต่อไป ในที่สุดค่อยยอมหันมามองดูเขา “เราต้องการต้นไห่ถางพวกนี้”

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋องตกตะลึงพรึงเพริดไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจีเฉวียนเดินทางมาเมืองกู่เย่วตั้งไกล

 

 

เพียงเพื่อต้นไม้พวกนี้

 

 

“ฝ่าบาท ต้นไห่ถางพวกนี้เป็นองค์หญิงเย่ว [1] แคว้นกู่เย่วทรงปลูกเอาไว้ด้วยพระองค์เอง ปฐมฮ่องเต้ทรงเคยมีพระบัญชาต้นไม้เหล่านี้ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจแตะต้อง” เขาประคองหมัดถวายคำนับ

 

 

ต่อให้จีเฉวียนต้องการต้นไม้พวกนี้ เขาก็ไม่มีทางมอบให้

 

 

หลายปีมานี้เขาอยู่เฝ้าเมืองกู่เย่ว ก็เพื่อรักษาความทรงจำของคนที่อยู่ในหัวใจนั้นเอาไว้

 

 

ต้นไม้เหล่านี้คือความภาคภูมิใจของเขา หากว่าแม้แต่ต้นไม้เหล่านี้ก็ยังถูกจีเฉวียนนำไป เช่นนั้นที่เขาเฝ้าอยู่ที่นี่ยังจะมีความหมายอะไรอีก?

 

 

จีเฉวียน “หืม?”

 

 

“ฝ่าบาททรงอภัยด้วย พระบัญชาของปฐมฮ่องเต้ กระหม่อมไม่กล้าขัดขืน” เหลียงจวิ้นอ๋องพูดไป ก็คิดหาทางเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

 

 

“แคว้นต้าโจวแข็งแกร่งมั่นคง ฝ่าบาทคงไม่ทรงขาดแคลนต้นไห่ถางไม่กี่ต้นนี้หรอกพะยะค่ะ”

 

 

จีเฉวียน “เราขาดแคลนแล้ว”

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋อง “…..”

 

 

การจะสนทนากับฮ่องเต้พระองค์นี้ให้รู้เรื่อง ช่างเป็นความยากลำบากจริงๆ

 

 

“ต้นไฮ่ถางในพระตำหนักเฟิ่งหมิงกงเป็นปฐมฮ่องเต้ทรงปลูกด้วยพระองค์เอง ถึงตอนนี้กลับเ**่ยวเฉาแล้ว คิดดูแล้ว พระองค์ย่อมต้องทรงอยากให้ตำหนักเฟิ่งหมิงกลับมามีชีวิตชีวาดังเดิม”

 

 

จีเฉวียนตรัสพลาง ก็ยื่นพระหัตถ์ไปรับกลีบดอกไห่ถางเอาไว้ “ท่านติดตามปฐมฮ่องเต้ปราบปรามแคว้นกู่เย่ว ย่อมต้องรู้ดีว่า ต้นไห่ถางเหล่านี้มีความหมายต่อพระองค์มากเพียงไร องค์หญิงเย่วสำหรับพระองค์แล้วมีความหมายมากถึงเพียงไหน”

 

 

หัวใจของเหลียงจวิ้นอ๋องกระตุกวาบ พอมองดูรูปลักษณ์ที่ซูบผอมของจีเฉวียน ในหัวใจของเขาก็เกิดอาการปวดชาขึ้นมา

 

 

“จวิ้นอ๋องไม่เคยแต่งภรรยา แต่อยู่ดีๆ กลับมีบุตรชายขึ้นมาคนหนึ่ง ถึงได้มีหลานสาวขึ้นมาในวันนี้ ตลอดหลายปีมานี้ท่านตัวคนเดียวเลี้ยงดูหลานสาวจนเติบโต ก็เพื่อแสงจันทรากระจ่างกลางใจนั่นกระมั้ง”

 

 

จีเฉวียนยังคงตรัสต่อไป “รำลึกถึงผู้ที่ไม่สมควรจะรำลึกถึง แอบรักแอบหลงใหลมานานหลายปี ท่านกับปฐมฮ่องเต้ก็คือพวกเดียวกัน”

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋องถูกเขาพูดแทงใจ ในหัวใจพลันเกิดความปวดร้าว

 

 

เขากับปฐมฮ่องเต้ย่อมไม่เหมือนกัน

 

 

ปฐมฮ่องเต้สามารถใช้พละกำลังช่วงชิง สามารถใช้ฐานะของพระองค์เปิดเผยความในใจออกไป สามารถบีบบังคับนำนางไปยังเมืองหลวงต้าโจว

 

 

เพียงแต่ว่าสุดท้ายแล้ว องค์หญิงเย่วมิได้เลือกพระองค์เท่านั้น

 

 

แต่ว่าตัวเขาเหลียงป๋อล่ะ?

 

 

เขาได้แต่แอบมองดูอย่างเงียบๆ จากในมุมมืด แม้แต่จะออกไปปกป้องนางก็ยังทำไม่ได้

 

 

ความรักที่ต่ำต้อยเช่นนี้ได้แต่เก็บงำเอาไว้ภานในหัวใจ กระทั่งนางตายไปแล้วก็คงไม่เคยรู้ละมั้ง ว่าในโลกนี้ยังมีบุรุษที่ต่ำต้อยผู้หนึ่ง แอบหลงรักนางมาตลอด?

 

 

คนเช่นเขา ไปเทียบเท่ากับปฐมฮ่องเต้ได้อย่างไรกัน?

 

 

ตลอดหลายปีมานี้ เขาอยู่เฝ้าเมืองกู่เย่ว ก็เพราะต้องการเก็บรักษาความรักที่ต่ำต้อยของตนเองเอาไว้ในที่ที่นางเติบโตขึ้นมา

 

 

ฉะนั้นแล้ว……หลานสาวที่เขาเลี้ยงดูฟูมฟักมากับมือ ที่จริงแล้วก็มิใช่หลานสาวแท้ๆ

 

 

ท่ามกลางสงครามที่วุ่นวายในตอนนั้น สิ่งที่เขาพอจะสามารถทำได้ ก็คือช่วยให้ราชวงศ์เจียงของนางหลงเหลือสายเลือดเอาไว้คนหนึ่ง

 

 

ช่วงเวลาของการประหัตประหารในตอนนั้น พระชายาเอกขององค์รัชทายาทราชวงค์เจียง ทรงประสูติองค์ชายน้อยพระองค์หนึ่ง

 

 

ตัวเขาก็บังเกิดความเมตตา เก็บซ่อนองค์ชายน้อยผู้นั้นเอาไว้ ให้การเลี้ยงดูจนเติบโต

 

 

จนต่อมาองค์ชายน้อยตบแต่งภรรยาให้กำเนิดทายาท พระองค์ก็ประชวรจนสิ้นพระชนม์ไป เหลือเพียงเซิงเซิงที่กลายเป็นหลายสาวของเขา

 

 

เขาเคยนึกว่า ชาตินี้จะไม่มีผู้ใดล่วงรู้ชาติกำเนิดของเซิงเซิงอีกแล้ว

 

 

แต่ดูจากท่าทีของจีเฉวียน ก็แสดงว่าพระองค์ทรงล่วงรู้ทุกอย่าง

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋องขมวดคิ้วแน่น

 

 

ทั้งๆ ที่จีเฉวียนทรงทราบศักดิ์ฐานะของเซิงเซิง ก็ยังบังคับให้นางมาเป็นพระสนม….

 

 

เขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่า ฮ่องเต้พระองค์นี้ที่แท้แล้วมีพระดำริที่น่ากลัวเพียงไร

 

 

“ฝ่าบาท ดอกไห่ถางก็คือดอกไห่ถาง ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหลานสาวของกระหม่อม” เหลียงจวิ้นอ๋องยืดร่างขึ้นตั้งตรง “ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้นางก็ยังป่วยอยู่ ในเมื่อนางเป็นถึงกุ้ยเฟยของฝ่าบาท แต่เมื่อพระองค์เสด็จมาถึงจวน กลับมิได้ตรัสถึงนางแม้สักคำ ทรงเห็นว่าการกระทำของพระองค์ออกจะไร้น้ำพระทัยจนเกินไปหรือไม่?”

 

 

จีเฉวียนแย้มพระสรวลเย็นชา “จวิ้นอ๋องยอมรับฐานะกุ้ยเฟยของนางแล้วหรือ?”

 

 

 

 

——

 

 

[1] 月公主 :องค์หญิงแสงจันทรา, ท่านย่าของตู๋กูซิงหลัน