หมอดูยอดอัจฉริยะ 305-306

 ตอนที่ 305 จั่วเจียจวิ้น

โดย

Ink Stone_Fantasy

“คุณน้าเสียวเสี่ยว ทำไมจะไปกันแล้วล่ะคะ?”

หลิวติงติงเพิ่งจะคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วกลับเข้ามา ก็สวนทางกับพวกถังเหวินหย่วนที่กำลังจะเดินออกไปพอดี

“ก็คุณตาเธอจะมาไม่ใช่รึ? ขนาดเจ้าของบ้านอย่างฉันยังโดนไล่ออกไปด้วย คุณตาเธอนี่มีหน้ามีตา ยิ่งกว่าคุณปู่ถังอีกนะเนี่ย!”

ถังเหวินหย่วนสีหน้าโมโห แต่น้ำเสียงกลับแฝงความขบขัน เพราะเขาก็กำลังอยากให้เยี่ยเทียนเห็น คฤหาสน์หลังนี้เป็นเหมือนบ้านของตัวเองอยู่พอดีเลย

เมื่อได้ยินคำพูดของถังเหวินหย่วน เยี่ยเทียนที่อยู่ในห้องก็ยิ้มออกมา ตาเฒ่าคนนี้นี่เข้าใจอ่านความคิดคนอื่นดีจริงๆ อีกไม่กี่ปีข้างหน้าเขาคงต้องช่วยลงมือสะเดาะเคราะห์ให้เสียหน่อยแล้วละ

“นี่ ทำไมคุณต้องไล่คนอื่นไปหมดด้วยล่ะ?” พอหลิวติงติงเข้าประตูมาก็เห็นเยี่ยเทียนกำลังยิ้มอยู่ ในสายตาของเธอ นั่นมันรอยยิ้มของผู้ไม่ประสงค์ดีชัดๆ เลย

เยี่ยเทียนไม่ตอบคำถามของหลิวติงติง แต่ถามขึ้นว่า “คุณตาเธอบอกว่าจะมารึเปล่า?”

หลิวติงติงตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “มา แต่คุณตาไม่รู้ว่าคุณน่ะพูดจริงรึเปล่า ท่านเลยต้องมาพิสูจน์หน่อย!”

เมื่อครู่นี้จั่วเจียจวิ้นบอกมาทางโทรศัพท์ว่า ให้หลิวติงติงมีมารยาทกับเยี่ยเทียนด้วย ทำให้แม่หนูผู้ได้รับการตามใจ จากคุณตามาตั้งแต่เล็กรู้สึกอารมณ์เสียอย่างยิ่ง

“ฮ่าๆ ไม่นึกเลยว่ามาถึงฮ่องกงวันที่สองก็จะได้เจอกับศิษย์พี่แล้ว!” เยี่ยเทียนได้ยินอย่างนั้นก็ลุกขึ้นมาจากโซฟา แล้วเดินไปเดินมาอยู่ในห้องรับแขกด้วยท่าทางตื่นเต้น

ถ้าจะว่ากันโดยเคร่งครัดแล้ว หลิวติงติงและโจวเซี่ยวเทียนต่างก็ไม่นับว่าเป็นศิษย์ของสำนักเสื้อป่านอย่างแท้จริง หลังจากที่หลี่ซั่นหยวนดับขันธ์ไป ในโลกนี้ก็มีแต่เยี่ยเทียนและศิษย์พี่ของเขาอีกสองคน ที่เรียกได้ว่าเป็นผู้สืบทอด สำนักเสื้อป่านที่หลงเหลืออยู่

และในสมัยที่หลี่ซั่นหยวนมีชีวิตอยู่ก็ปฏิบัติต่อศิษย์พี่ทั้งสองดั่งบิดากับบุตร และมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นอย่างยิ่ง

ก่อนที่พรตเฒ่าจะสิ้นใจ ท่านเคยกำชับเยี่ยเทียนไว้ว่า ถ้าเขามีโอกาสเมื่อไร จะต้องไปตามหาศิษย์พี่ทั้งสองให้พบ แล้วถ่ายทอดวิชาเลี้ยงปราณของสำนักเสื้อป่านให้พวกเขา เพื่อที่ทั้งสองจะได้มีชีวิตที่ยืนยาวยิ่งขึ้น

“อย่าด่วนสรุปไปหน่อยเลย คุณตาฉันจะรู้จักคุณจริงรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลยนะ”

หลิวติงติงค้อนใส่เยี่ยเทียน แต่เมื่อเห็นง้าวที่ตั้งอยู่บนพื้น สีหน้าก็ดีขึ้นมาทันที และลองถามดูว่า “นี่ ถามหน่อย คุณฝึกวิทยายุทธมายังไง ทำไมถึงได้มีพลังเยอะขนาดนั้นล่ะ?”

ทั้งที่เยี่ยเทียนน่าจะมีอายุน้อยกว่าเธออีก แต่เมื่อเห็นวิทยายุทธของเขาแล้ว กลับทำให้หลิวติงติงรู้สึกว่า ตัวเองต่ำต้อยไปเลย ขณะเดียวกันก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

เยี่ยเทียนมองหลิวติงติงแวบหนึ่ง “คุณตาเธอคงให้เธออาบแช่ยาจีนมาตั้งแต่เด็กสินะ?”

หลิวติงติงก็อายุเพียงยี่สิบต้นๆ เท่านั้น แต่พลังปราณที่สะสมอยู่ภายในกายนั้น กลับสูงส่งยิ่งกว่าโจวเซี่ยวเทียนเสียอีก อีกก้าวเดียวก็จะเข้าสู่ระดับลมปราณแฝงได้แล้ว คาดว่าศิษย์พี่จั่วคงลงทุนลงแรงไปกับหลานสาวคนนี้ไม่น้อยเลย

“คุณรู้ได้ยังไง?”

หลิวติงติงได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งไป แต่แล้วก็เรียกสติกลับมาได้ทันที แล้วพูดว่า “ถึงจะแช่ยาจีนมา ก็ไม่ได้ผลลัพธ์อะไรมากมายหรอก จนถึงตอนนี้ฉันยังฝึกลมปราณแฝงไม่สำเร็จเลย”

ถ้าเยี่ยเทียนศึกษาจากอาจารย์คนเดียวกับคุณตา สิ่งที่คุณตาทำได้ เยี่ยเทียนก็ต้องทำได้เหมือนกัน แต่หลิวติงติงก็ยังสงสัยอยู่ว่า ถ้าอาบแช่ยาจีนมาเหมือนกัน แล้วทำไมเยี่ยเทียนถึงได้ผลชัดเจนขนาดนี้ล่ะ?

เยี่ยเทียนส่ายหน้า “ผู้หญิงมีข้อจำกัดบางอย่างมาแต่กำเนิด อีกหน่อยเธอก็คงไปถึงระดับลมปราณแฝงได้ไม่ยากหรอก แต่ถ้าอยากจะไประดับสูงกว่านั้นก็คงไม่ง่ายแล้วละ”

สาเหตุที่พลังฝีมือของเยี่ยเทียนรุดหน้าไปได้เร็วขนาดนี้ นอกจากเพราะได้ปูพื้นฐานมาตั้งแต่เด็กเป็นอย่างดีแล้ว ศาสตร์ที่ได้รับถ่ายทอดมาในสมองก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน

ดูเหมือนว่าตั้งแต่เขาได้รับศาสตร์เหล่านั้นมา ถ้าเยี่ยเทียนไม่ได้มีความติดขัดอะไร เพียงแค่สะสมพลังไว้มากพอ ก็จะสามารถพัฒนาจากระดับลมปราณแฝงไปถึงระดับลมปราณสับเปลี่ยนได้เอง

“ทำเป็นรู้ดีนะ นี่ เยี่ยเทียน คุณคงเพิ่งเคยมาฮ่องกงครั้งแรกสินะ?”

สิ่งที่เยี่ยเทียนพูดมานี้ที่จริงจั่วเจียจวิ้นก็เคยบอกหลิวติงติงแล้ว พอได้ยินว่าทั้งสองคนพูดมาเหมือนๆ กัน หลิวติงติงก็หมดความสนใจที่จะซักถามเรื่องวิทยายุทธต่อไปทันที

“ต้องเรียกท่านอาสิ ไม่มีสัมมาคารวะเลย” เยี่ยเทียนทำหน้าเคร่งแล้วดุขึ้นมา “เพิ่งมาฮ่องกงครั้งแรกน่ะ ทำไมรึ?”

“งั้นไหนคุณลองดูซิว่า ฮวงจุ้ยที่คุณตาฉันจัดไว้นี่น่ะเป็นยังไงบ้าง? ถ้าเป็นคุณจะจัดได้แบบนี้รึเปล่า?”

ก่อนหน้านี้หลิวติงติงเพิ่งจะถูกเยี่ยเทียนต้อนให้ยอมแพ้ไป ในใจจึงยังหงุดหงิดอยู่บ้าง เธอคิดว่าในด้านวิทยายุทธนั้น คุณตาคงสู้เยี่ยเทียนไม่ได้แน่ ดังนั้นจึงยกเรื่องฮวงจุ้ยขึ้นมาพูดแทน

“ฮ่าๆ ถ้าฉันเป็นคนจัดฮวงจุ้ยที่นี่ละก็ จะต้องเหนือชั้นกว่าคุณตาของเธออีก!”

เยี่ยเทียนหัวเราะฮ่า ๆ แล้วพูดต่อ “จะให้ฉันจะรวบรวมกระแสปราณมังกรในฮ่องกงมาไว้ที่นี่ทั้งหมดก็ยังได้เลยนะ เธอว่าฮวงจุ้ยแบบไหนดีกว่ากันล่ะ?”

ตั้งแต่เยี่ยเทียนเข้าสู่วงการ ผลงานแต่ละครั้งก็มีแต่งานหินๆ ทั้งนั้น

อันดับแรกก็คือช่วยแก้ชะตาของหลี่ซั่นหยวน ต่อมาก็ตั้งค่ายกลชุมนุมพลังขนาดใหญ่ในเมืองปักกิ่ง และรวบรวมพลังมังกรและพลังพิฆาตทั้งหมดที่สะสมอยู่ในวังต้องห้ามมาหลายร้อยปีขึ้นมาได้ เท่านี้ก็เรียกได้ว่า ‘ฝีมือเหนือชั้น’ แล้ว

“คุยโวไปเถอะ เดี๋ยวพอคุณตาฉันมาแล้ว ดูซิว่าคุณจะยังกล้าพูดแบบนี้อีกไหม?” หลิวติงติงเบะปาก ไม่เชื่อที่เยี่ยเทียนพูดมาเลยสักนิด

เยี่ยเทียนทำท่าเหมือนจะทนการยุแหย่ไม่ได้ “อย่ามาท้าฉันสิแม่หนู ไม่แน่นะสักวันฉันอาจจะซื้อบ้านหลังถัดไปนี่ แล้วตั้งค่ายกลฮวงจุ้ยให้เธอดูเลยก็ได้”

ที่จริงเยี่ยเทียนก็มีความคิดที่จะหาซื้ออสังหาริมทรัพย์ในฮ่องกงอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะบริเวณทางน้ำออกสู่ทะเล ซึ่งเป็นตำแหน่งมังกรมุ่งสู่ทะเลพอดี และถ้ามีพื้นที่กว้างขวางมากพอ เยี่ยเทียนก็อาจจะสามารถตั้งค่ายกลที่ดีพอๆ กับที่เรือนสี่ประสานของเขาได้อีกด้วย

นอกจากนี้ ปราณวิเศษในทะเลยังอุดมสมบูรณ์มากกว่าปราณวิเศษในผืนแผ่นดินอีก ถ้าสามารถร่ายอาคมไว้ ในที่แบบนี้ได้ เชื่อว่าต่อให้ผ่านไปอีกร้อยปี ก็ไม่ต้องกังวลว่าปราณวิเศษจะหมดไปและจะทำให้ค่ายกลหมดฤทธิ์

“บ้านที่นี่น่ะคุณซื้อไม่ได้หรอก บ้านที่อยู่ถัดไปพวกนั้นน่ะปล่อยเช่าแต่ไม่ขาย ขนาดคุณตาฉันยังซื้อไม่ได้เลย” ฟังจากที่หลิวติงติงพูดมา ดูเหมือนว่าจั่วเจียจวิ้นก็เคยสนใจที่นี่อยู่เหมือนกัน

“ทำไมล่ะ? ศิษย์พี่จั่วก็น่าจะมีฐานะที่ฮ่องกงอยู่พอสมควรนี่นา?”

เยี่ยเทียนฟังแล้วขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินถังเหวินหย่วนบอกว่าบ้านพักตากอากาศ หลังถัดไป นั้นไม่ปล่อยขาย ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ตอนนี้เมื่อมีความคิดที่จะซื้ออสังหาริมทรัพย์ เยี่ยเทียนก็คงต้องไป สอบถามรายละเอียดดูบ้างแล้ว

หลิวติงติงได้ยินอย่างนั้นก็ทำแก้มป่อง “นั่นน่ะเป็นคฤหาสน์หรูในเขตเซ็นทรัลมิดเลเวล ปล่อยเช่าแต่ไม่ขาย คนที่ไปอยู่ก็มีแต่พวกผู้บริหารระดับสูงในบริษัทธุรกิจข้ามชาติ หรือบุคคลสำคัญทางการเมืองทั้งนั้นแหละ เมื่อก่อนคุณตาฉันอยากจะซื้อก็ยังซื้อไม่ได้เลย ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรกก็คงไม่ดูฮวงจุ้ยให้พวกนั้นหรอก…”

บริษัทที่เป็นผู้พัฒนาที่ดินในแถบนั้น เดิมทีก็ทำธุรกิจเช่าที่พักอาศัยอยู่แล้ว ค่าเช่าบ้านพักตากอากาศแต่ละหลังนั้น เดือนหนึ่งๆ สูงถึงห้าแสนดอลลาร์ฮ่องกง และโฆษณาว่าสามารถตอบสนองความต้องการของลูกค้าได้ทุกอย่าง

ตอนนั้นจั่วเจียจวิ้นก็เคยแสดงความประสงค์ที่จะซื้อบ้านพักตากอากาศไว้หลังหนึ่งแล้ว แต่กลับถูกบริษัทแห่งนั้น ปฏิเสธมาด้วยคำพูดอ้อมๆ

แต่พวกนั้นก็ไม่กล้าขัดใจจั่วเจียจวิ้นเหมือนกัน จึงมอบคฤหาสน์หรูอีกแห่งหนึ่งที่มีฮวงจุ้ยดีเยี่ยม และมีมูลค่า ไม่ต่ำกว่าบ้านพักตากอากาศเหล่านั้นให้อาจารย์จั่วไปหลังหนึ่ง

“ตอบสนองความต้องการได้ทุกอย่าง? โฆษณาเสียใหญ่โตเชียวนะ!” เยี่ยเทียนได้ยินแล้วเบะปาก “ถ้าฉันอยากจะกินข้าวกับผู้บริหารสูงสุดของฮ่องกง พวกนั้นก็จัดให้ได้ด้วยรึไง?”

ฮ่องกงเพิ่งจะกลับมาเป็นของจีนเมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นข่าวก็รายงานกันไปทั่วบ้านทั่วเมือง เยี่ยเทียนจึงพอจะรู้ เกี่ยวกับผู้บริหารสูงสุดคนปัจจุบันนี้อยู่บ้าง เหมือนเขาจะมาจากตระกูลที่มีอิทธิพลในธุรกิจขนส่งทางเรือที่ฮ่องกงนี่แหละ

“กินข้าวกับลุงต่งมันเป็นเรื่องใหญ่โตตรงไหนกัน? คุณนึกว่าการที่คนที่อาศัยอยู่ในที่แบบนี้ อยากจะกินข้าวกับผู้นำฮ่องกงน่ะ มันเป็นเรื่องยากเย็นนักรึไง?”

หลิวติงติงไม่เห็นด้วยกับเยี่ยเทียน อย่าว่าแต่คนอย่างพวกถังเหวินหย่วนเลย ต่อให้เป็นหลิวติงติงเอง การที่จะเข้าออกบ้านของผู้บริหารสูงสุดท่านนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

“แหะๆ ฉันลืมนึกถึงจุดนี้ไปน่ะ”

เยี่ยเทียนได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งไป แล้วก็หัวเราะเยาะตัวเอง เขาเติบโตที่หมู่บ้านในชนบท แม้ว่าตอนอายุสิบขวบ จะได้เข้าไปใช้ชีวิตในเมือง และหลายปีที่ผ่านมานี้ก็ได้รู้จักแต่พวกเศรษฐีทั้งนั้น

แต่ในก้นบึ้งหัวใจของเยี่ยเทียน ก็ยังคงรู้สึกว่าตัวเองห่างไกลกับคนเหล่านั้นอยู่ดี อย่าว่าแต่ผู้บริหารสูงสุด ของฮ่องกงเลย แค่อธิบดีอะไรสักคนหนึ่งในจีนแผ่นดินใหญ่ ก็พอที่จะทำให้ ‘อาจารย์เยี่ย’ รู้สึกว่าเป็นบุคคลผู้สูงส่งแล้ว

“โอ๊ะ เหมือนคุณตาฉันจะมาแล้วละ ฉันไปเปิดประตูก่อนนะ!”

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้นจากนอกบ้าน หลิวติงติงจึงรีบโดดลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป สาเหตุที่เธอตื่นเต้นขนาดนี้ ที่จริงแล้วเป็นเพราะว่าเธอกำลังตั้งตารอให้คุณตามาสั่งสอนเยี่ยเทียนนี่แหละ

“เร็วขนาดนี้เลยรึ?”

เยี่ยเทียนก็ลุกขึ้นเดินออกไปต้อนรับข้างนอกเช่นกัน แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นผู้สืบทอดสำนักเสื้อป่านแล้ว แต่ตามลำดับความอาวุโสแล้ว เขาก็ยังไม่ควรเสียมารยาทต่อหน้าจั่วเจียจวิ้นอยู่ดี

ทันทีที่ไปถึงหน้าประตูใหญ่ เยี่ยเทียนก็เห็นหลิวติงติงพาชายวัยกลางคนที่ดูแล้วน่าจะอายุเพียงสี่สิบกว่าปี คนหนึ่งเดินเข้ามา และในขณะเดียวกัน ชายคนนั้นก็มองเห็นเยี่ยเทียนแล้วเช่นกัน และทั้งสองก็ตะลึงไปพร้อมๆ กัน

ขณะที่เยี่ยเทียนสัมผัสถึงเลือดลมอันทรงพลังจากร่างของจั่วเจียจวิ้นได้ จั่วเจียจวิ้นก็รู้สึกถึง พลังยุทธ อันสูงส่งเกินหยั่งคะเนของเยี่ยเทียนได้เช่นกัน ทั้งสองจึงตาลุกวาวขึ้นมากันทั้งคู่

“เยี่ยเทียนคารวะศิษย์พี่ ได้ยินอาจารย์เอ่ยถึงชื่อของศิษย์พี่อยู่บ่อยๆ วันนี้ได้มาพบกับศิษย์พี่แล้ว ช่างสมคำร่ำลือจริงๆ เลยครับ!” เยี่ยเทียนสาวเท้าเข้าไป สองมือประสานกัน แล้วโค้งกายต่ำจนจรดพื้นเป็นการคารวะ ต่อจั่วเจียจวิ้น

ที่เยี่ยเทียนพูดมานี้ไม่ใช่แค่พูดประจบสอพลอเท่านั้น ลำพังแค่ศึกษาวรยุทธขั้นเริ่มต้นมาจากพรตเฒ่า จั่วเจียจวิ้นก็เกือบจะก้าวไปถึงระดับลมปราณสับเปลี่ยนได้แล้ว นับว่าเป็นผู้ที่มีพลังฝีมือสูงส่งที่สุดเท่าที่เยี่ยเทียนเคยเจอมาเลย

เมื่อก่อนที่ได้ยินหลี่ซั่นหยวนพูดอยู่บ่อยๆ ว่า ศิษย์อีกสองคนนั้นต่างก็เป็นผู้ที่มีพรสวรรค์เหนือกว่าคนทั่วไป เยี่ยเทียนก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก แต่ตอนนี้เมื่อได้พบกับจั่วเจียจวิ้น เขาก็รู้ทันทีว่าอาจารย์ไม่ได้กล่าวผิดไปเลย

ไอปราณที่แผ่ออกมาจากร่างของเยี่ยเทียนนั้น ก็ทำให้จั่วเจียจวิ้นยอมรับว่าเขาเป็นศิษย์น้องตั้งแต่แรกพบเช่นกัน จึงรีบยื่นมือไปประคองเยี่ยเทียนไว้ แล้วถามว่า “อา…อาจารย์ ท่าน…ท่านผู้เฒ่ายังอยู่รึ?”

จั่วเจียจวิ้นติดตามหลี่ซั่นหยวนเพื่อศึกษาวิชาเสี่ยงทายและภูมิลักษณ์ศาสตร์มาตั้งแต่เยาว์วัย ตอนที่อายุยี่สิบกว่าปี เนื่องจากสาเหตุทางบ้าน ทั้งครอบครัวจึงอพยพออกจากจีนแผ่นดินใหญ่ เขามีความผูกพันกับพรตเฒ่าอย่างลึกซึ้งยิ่ง ขณะที่เอ่ยถามเยี่ยเทียน น้ำเสียงก็ยังสั่นเครือไปด้วย

เยี่ยเทียนรู้สึกได้ถึงจิตใจอันบริสุทธิ์ดั่งทารกของจั่วเจียจวิ้น จึงตอบไปเสียงเครือว่า “ศิษย์พี่ อาจารย์ท่านดับขันธ์บรรลุเป็นเซียนมาได้สองปีเศษแล้ว ศิษย์น้องไร้ความสามารถ จึงไม่อาจแจ้งให้ศิษย์พี่ทราบได้น่ะครับ!”

“สองปีก่อน? แล้วทำไม ทำไมฉันถึงไปหาอาจารย์ไม่พบล่ะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยเทียน จั่วเจียจวิ้นก็นิ่งอึ้งไป จากนั้นก็ถึงกับทรุดนั่งลงไปกับพื้น แล้วเริ่มร้องไห้โฮเสียงดังลั่น ราวกับเด็กน้อย น้ำตาร่วงรินลงมาจากใบหน้าราวกับไข่มุก ไม่ได้ปิดบังความโศกเศร้าในใจตนไว้เลยแม้แต่น้อย

ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษที่ 90 จั่วเจียจวิ้นก็เคยเดินทางไปตามหาอาจารย์แถวๆ มณฑลส่านซีแล้ว เมื่อการเสาะหา ไม่เป็นผลสำเร็จ ที่ผ่านมาเขาจึงเข้าใจว่าอาจารย์บรรลุเป็นเซียนไปแล้ว ตอนนี้เมื่อได้ยินคำบอกเล่าของเยี่ยเทียน จึงอดรู้สึกเสียใจไม่ได้

……

ตอนที่ 306 เจ้าสำนัก

โดย

Ink Stone_Fantasy

ทั้งจั่วเจียจวิ้นและหลี่ซั่นหยวนต่างก็เป็นคนส่านซี เขารู้จักบ้านเกิดของอาจารย์ ตั้งแต่ปี 80-90 ได้กลับไปสามสี่ครั้งได้ แต่กลับไม่ได้ข่าวของอาจารย์เลย คิดว่าอาจารย์เสียชีวิตแล้ว จึงหยุดการตามหา

แต่เมื่อทราบจากเยี่ยเทียนว่าอาจารย์เพิ่งจะเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อน ความทรงจำคำสอนของอาจารย์ ฉากแล้วฉากเล่าผุดขึ้นมา จั่วเจียจวิ้นรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งจนร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“คุณตา เป็น…เป็นอะไรไป?”

ในสายตาของหลิวติงติงคุณตาเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุมหนักแน่นไม่หวั่นไหวกับอะไรง่ายๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็น ตาของเขาเศร้าโศกมากขนาดนี้ จนอดใจเสียไม่ได้

“ไป ไป ไปทางโน้น…” จั่วเจียจวิ้นปาดน้ำตาพลางดันหลังหลานสาวให้หลบออกไป ตอนนี้เขาตกอยู่ใน ห้วงความโศกเศร้าต่อการจากไปของอาจารย์

“อาจารย์ อาจารย์ท่านอยู่ถึงหนึ่งร้อยยี่สิบกว่าปี ถือว่าอายุยืนมากแล้ว ตอนที่จากไปก็ไม่ได้เจ็บป่วยไม่ทุกข์ทรมาน ในวงการของคนแบบเรามันไม่ง่ายเลย อย่าเสียใจไปเลย!”

เยี่ยเทียนเองก็รู้สึกเศร้าตามไปด้วย แต่ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องคุยกับจั่วเจียจวิ้น ซึ่งจะให้นั่งคุยกันอยู่ตรงประตู คงไม่เหมาะ?  จึงได้ประคองจั่วเจียจวิ้นให้ลุกขึ้นยืน แล้วออกแรงลาก “ศิษย์พี่ เราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ!”

“หืม?”

เยี่ยเทียนดึงจั่วเจียจวิ้น แต่เขาไม่ได้ขยับตัวเลยสักนิด แล้วยิ้มออกมา จะกล้าเรียกเขาว่าศิษย์พี่คงต้องทดสอบดูกำลัง กันสักหน่อย ถึงจะยอมใหเรียกได้?

เยี่ยเทียนคิดไม่ผิด เมื่อครู่ตอนที่พบกัน จั่วเจียจวิ้นสัมผัสได้ถึงพลังงานอันคุ้นเคยในตัวเยี่ยเทียน มีเพียงสำนัก เสื้อป่านเท่านั้นที่สามารถฝึกวิชานี้ได้

แต่ไม่ว่าเขาจะทดสอบยังไง ก็ไม่สามารถรู้สึกได้ถึงพลังลมปราณแท้ในตัวเยี่ยเทียน ทำให้เขารู้สึกยากจะหยั่งถึง ตอนที่เยี่ยเทียนใช้มือดึงเขา จั่วเจียจวิ้นหายใจเข้าแล้วทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้น

“ศิษย์พี่ เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า!”

เยี่ยเทียนหัวเราะ พูดซ้ำประโยคเมื่อครู่อีกครั้ง ครั้งนี้เขาสอดมือใต้แขนทั้งสองของจั่วเจียจวิ้นใช้กำลังเพียงห้าส่วน ออกแรงยกขึ้นมา

“เอ๋..”

จั่วเจียจวิ้นที่นั่งอยู่กับพื้นรู้สึกถึงแรงมหาศาลที่ตนต้านไม่ไหวออกมาจากมือของเยี่ยเทียน ยังไม่ทันได้เดินพลังเลย ร่างกายเขาก็ถูกเยี่ยเทียนยกลอยขึ้นมา

“ศิษย์น้อง ฝีมือดีนี่ อาจารย์ชรามากแล้วยังรับนายเป็นศิษย์ เป็นความโชคดีของสำนักเราแล้ว!”

ถึงจะประหลาดใจว่าเยี่ยเทียนอายุน้อยแต่กลับมีพลังมากขนาดนี้ จั่วเจียจวิ้นรู้สึกยินดีจนยิ้มออกมา การทดสอบเมื่อครู่ช่วยบรรเทาความเศร้าโศกลงได้บ้าง

“คุณตา เป็นอะไรไปคะ? เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ เหมือนเด็กเลย?”

หลิวติงติงมาเห็นเข้า ตั้งแต่คุณตาได้พบกับเยี่ยเทียน ความโดดเดี่ยวของคุณตาเหมือนจะแปรเปลี่ยนกลาย เป็นคล้ายเด็กน้อยคนหนึ่ง

“เธอจะรู้อะไร แบบนี้เขาเรียกว่าแสดงออกจากใจจริง ศิษย์น้อง ไป เข้าไปเล่าให้พี่ฟังหน่อยว่า หลายปีมานี้ อาจารย์เป็นยังไง!”

จั่วเจียจวิ้นจูงมือเยี่ยเทียนเข้าไปในห้อง เขาอยากรู้จริงๆว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา อาจารย์ไปหลบอยู่ที่ไหน

“ว้าว นี่เป็นอาวุธของเธอหรือ?” เพิ่งจะเดินเข้าไปในห้องรับแขก จั่วเจียจวิ้นเห็นง้าวจันทร์เสี้ยวปักอยู่บนพื้นหินแกรนิต ก็ตกใจจนร้องออกมา

เดินเข้าไปดูใกล้ ๆ จั่วเจียจวิ้นเอื้อมมือไปจับด้ามง้าว แล้วสูดหายใจเข้าแรงๆทีหนึ่ง แล้วคำรามเสียงดังออกมาว่า “ขึ้น!”

ตามเสียงคำรามปล่อยพลัง ง้าวจันทร์เสี้ยวถูกดึงออกมา แต่ด้วยน้ำหนักของง้าวที่หนักเกินความคาดหมายของเขา เมื่อยกง้าวขึ้นมาแล้ว ต้องใช้มือซ้ายช่วยถือง้าวเอาไว้ให้มั่น

มือทั้งสองจับง้าวอยู่ จั่วเจียจวิ้นทำท่าแทงและฟัน เสียงลมหายใจหนักขึ้นตามมา อายุปาเข้าไปตั้งหกสิบกว่าแล้ว พละกำลังจะไปสู้คนหนุ่มอย่างเยี่ยเทียนได้อย่างไร

หลังจากนำง้าวปักลงไปบนรูที่พื้นตามเดิมแล้วก็ชมไม่หยุดปาก “ง้าวดี ดีมาก แม่ทัพโบราณที่สามารถใช้ง้าวพวกนี้ได้ คงจะมีไม่มาก มีง้าวเล่มนี้คอยพิทักษ์อยู่ บ้านของถังเซิงจะไม่มีภัยร้ายมาย่ำกรายได้!”

ตอนที่มือสัมผัสกับอาวุธ จั่วเจียจวิ้นสัมผัสได้ถึงพลังงานพิฆาตที่พวยพุ่งออกมา ถึงเขาจะไม่ทราบว่านี่เป็นเครื่องราง ที่ใช้โจมตี แต่พิฆาตสยบพิฆาต การที่มีอาวุธอยู่ที่นี่ ไม่มีพลังงานชั่วร้ายจากภายนอกกล้าเข้ามาใกล้

“เห็นหรือยัง คุณตาของฉันน่ะยกง้าวอันนี้ไหวด้วย เยี่ยเทียน ไม่ได้แค่นายคนเดียวนะที่ใช้เป็น!”

หลิวติงติงเมื่อเห็นคุณตายกง้าวได้ก็ได้ใจใหญ่ แม้ว่าเธอจะเห็นว่าการเคลื่อนไหวของคุณตายังเทียบเยี่ยเทียนไม่ได้ แต่ก็ถือว่าไม่ขายหน้าเขา

“หืม?” เยี่ยเทียนยังไม่ทันตอบกลับ จั่วเจียจวิ้นหน้าตาขึงขังขึ้นมา “ชื่อของเยี่ยเทียนเธอเรียกเฉยๆได้เหรอ? ไม่มีมารยาทเลย ต้องเรียกว่าอาจารย์อา!”

คนมีอายุมักให้ความสำคัญกับลำดับอาวุโส เยี่ยเทียนเป็นศิษย์น้องของจั่วเจียจวิ้น ตามศักดิ์ก็ควรจะเป็นคนรุ่นเดียว กับคุณตาของเธอ ถึงจะรักเอ็นดูหลานสาวคนนี้มาก แต่เขาจะยอมให้ผิดลำดับอาวุโสไม่ได้เด็ดขาด

“คุณตา เขา…เขาไม่ได้โตกว่าหนูเท่าไหร่”

หลิวติงติงได้ฟังก็รู้สึกน้อยใจ ตั้งแต่เด็กจนโต คุณตาจะเข้มงวดกับเธอเฉพาะตอนที่ฝึกยุทธเท่านั้น แต่ยังไม่เคยดุเธอมาก่อน

“บังอาจ ไม่รู้จักมารยาทเลย รีบขอโทษอาจารย์อาเดี๋ยวนี้!” จั่วเจียจวิ้นโมโห ดึงเอาง้าวลอยขึ้นแล้ว กระแทกหนักๆลงไปบนพื้น

เสียง”ปัง”ดังสนั่น พื้นกระเบื้องหินอ่อนของบ้านถังเหวินหยวนแตกกระจายเป็นชิ้นส่วน พร้อมทั้งรอยร้าว โดยรอบเป็นไยแมงมุม

เมื่อเห็นคุณตาโกรธขนาดนี้ หลิวติงติงตกใจใหญ่ รีบหันไปกล่าวขอโทษเยี่ยเทียน “ขอโทษค่ะอาจารย์อา!” ขอบตาเริ่มแดงจะร้องไห้ออกมา

จั่วเจียจวิ้นเห็นหลานสาวเอ่ยคำขอโทษแล้ว สีหน้าจึงจะสงบลง หันไปบอกเยี่ยเทียนว่า “ศิษย์น้องเยี่ย เด็กคนนี้ถูกตามใจจนเคยตัว ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง นายอย่าได้เก็บมาใส่ใจ”

จั่วเจียจวิ้นติดตามอาจารย์ตั้งแต่เด็ก ไม่มีทั้งศิษย์พี่ศิษย์น้อง จนได้พบกับเยี่ยเทียนจึงรู้สึกใกล้ชิดคุ้นเคยขึ้นมา

เยี่ยเทียนโบกมือ “ไม่เป็นไร ศิษย์พี่จั่ว ผมว่าพลังของติงติงก็ไม่เลว แต่ไม่รู้วิชาเวทย์ ทำไมศิษย์พี่ไม่สอนเธอล่ะ?”

เยี่ยเทียนมองออกว่าหลิวติงติงมีพลังยุทธแต่ไม่มีความรู้เรื่องฮวงจุ้ยและการทำนาย

จั่วเจียจวิ้นไม่ได้รับการสืบทอดวิชาการต่อสู้ของสำนักเสื้อป่าน แต่การดูฮวงจุ้ยทำนายดวงชะตานั้นเป็นวิชาแท้ ของหลี่ซั่นหยวน จึงทำให้เยี่ยเทียนรู้สึกไม่เข้าใจ

จั่วเจียจวิ้นยังไม่ทันตอบ หลิวติงติงเบ้ปากพูดขึ้นมาว่า “คุณตาบอกว่าตามกฏสำนักถ้าอาจารย์ทวดไม่อนุญาตก็จะไม่ถ่ายทอดวิชาให้หนู!”

“มีกฎนี้ด้วยเหรอ?” เยี่ยเทียนหันมามองจั่วเจียจวิ้น เขาเองก็เป็นศิษย์ของสำนักเสื้อป่าน ทำไมไม่เคยได้ยินกฎข้อนี้เลย?

“ศิษย์น้องเยี่ย ตอนที่ฉันจากอาจารย์มา อาจารย์เคยบอกว่า วิชาของสำนักเราจะถ่ายทอดให้ใครไม่ได้ง่ายๆ ก็เลย…”

แม้ว่าหลิวติงติงจะเป็นหลานสาวแท้ๆ จั่วเจียจวิ้นก็ยังยึดมั่นในคำสั่งของอาจารย์ จึงสอนแต่วิชาการต่อสู้ให้ ส่วนศาสตร์การทำนายนั้น กลับไม่กล้าสอนพร่ำเพรื่อ

จั่วเจียจวิ้นอยากจะตามหาอาจารย์ เพื่อขออนุญาตรับหลิวติงติงเป็นศิษย์ในสำนักเสื้อป่าน แต่อาจารย์จากโลกนี้ไปแล้ว ความปรารถนาของเขาจึงไม่อาจเป็นจริงได้

“ใช่แล้ว ศิษย์น้องเยี่ย อาจารย์…อาจารย์ได้ถ่ายทอดวิชาให้นายหมดเลยใช่ไหม?”

สิ่งที่จั่วเจียจวิ้นหมายถึง คือเหรียญสัมฤทธิ์ที่ใช้การผูกกว้าทำนายและเข็มทิศดูฮวงจุ้ย อาจารย์ท่านได้มอบของเหล่านี้ให้ใคร คนนั้นก็จะเป็นศิษย์เอกของสำนักเสื้อป่านและเป็นเจ้าสำนักคนต่อไป

ถึงนักพรตเฒ่าจะไม่อยู่แล้ว ถ้าเยี่ยเทียนเป็นผู้สืบทอดก็สามารถรับหลิวติงติงเป็นศิษย์ในสำนักได้ จั่วเจียจวิ้นจึงได้ถามออกมา

“ศิษย์พี่ อาจารย์ได้มอบของพวกนั้นให้ผมแล้ว!” เยี่ยเทียนพยักหน้า ค้นของในกระเป๋าหยิบเอา เข็มทิศที่ดูประณีตวิจิตรกว่าเข็มทิศทั่วไปออกมา

“เป็น…เป็นเข็มทิศของอาจารย์จริงๆ?”

เมื่อเห็นเข็มทิศอันนั้น จั่วเจียจวิ้นก็ตื้นตัน คุกเข่าลงตรงหน้าเยี่ยเทียน ประกาศออกมาว่า “ศิษย์สำนักเสื้อป่านรุ่นที่ห้าสิบเอ็ดจั่วเจียจวิ้น ขอคารวะท่านเจ้าสำนัก!”

แม้สมาชิกในสำนักจะมีน้อย แต่กฏเกณฑ์ยังควรพึงปฏิบัติ ตอนที่เยี่ยเทียนพบกับจั่วเจียจวิ้นเป็นครั้งแรก ได้ทำความเคารพแล้ว ตอนนี้กลับเป็นจั่วเจียจวิ้นกำลังคำนับเยี่ยเทียน

“ศิษย์พี่ รีบลุกขึ้น เราเป็นศิษย์ร่วมสำนักกัน ไม่ต้องมากพิธีหรอก!”

เยี่ยเทียนรีบประคองจั่วเจียจวิ้นให้ลุกขึ้น พาเขานั่งลงบนโซฟา “ศิษย์พี่ ผมจะเล่าเรื่องราวของ อาจารย์ในหลายปีนี้ให้ฟังนะ!”

จั่วเจียจวิ้นพยักหน้า “ดี ดี ศิษย์น้องรีบเล่าเลย แล้วหลุมฝังศพของอาจารย์อยู่ที่ไหนบอกฉันด้วย ฉันจะได้ไปกราบไหว้ด้วย!”

เยี่ยเทียนเริ่มเล่าตั้งแต่หลี่ซั่นหยวนลี้ภัยไปที่ภูเขาเหมาซาน เรื่องที่รับตนเป็นศิษย์ ทั้งหมดถูกเล่าอย่างละเอียด แต่การสืบทอดวิชาของอาจารย์ในอารามเต๋านั้นต้องปิดเป็นความลับ

ใช้เวลาถึงสามสี่ชั่วโมง คนหนึ่งเล่าด้วยหัวใจพองโต อีกคนฟังด้วยความอาดูร ต่างคนต่างรำลึก ถึงอาจารย์ในความทรงจำ

“อาจารย์ ผมขอโทษ…ผมผิดไปแล้ว!”

เมื่อเล่าจบ จั่วเจียจวิ้นรู้สึกเจ็บปวดหัวใจยิ่ง เขาคิดไม่ถึงว่าหลายปีนี้อาจารย์จะอยู่อย่างลำบาก เพื่อจะซ่อมอารามแล้ว ต้องยอมลงจากเขาไปทำการหลอกผี

“โถ่ ผม…ผมว่า นายน้อย นี่…เป็นอะไรไป?”

ตอนที่จั่วเจียจวิ้นกำลังเศร้าใจ อาติงก็ถือกล่องอาหารเข้ามาในห้องรับแขก ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองกว่าแล้ว เขากลัวเยี่ยเทียนจะหิว จึงเตรียมอาหารมาให้

แต่พออาติงเข้าประตูมา เห็นจั่วเจียจวิ้นในสภาพแบบนี้ก็ตกใจใหญ่  จั่วเจียจวิ้นที่เขารู้จักเป็นคนที่ได้รับ สมญานามว่า “เทวดาเดินดิน” ในฮ่องกง อาติงไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน

เยี่ยเทียนโบกมือให้อาติง พูดว่า “ไม่เป็นไร เอาอาหารไปไว้ในห้องอาหารเถอะ เดี๋ยวพวกเราตามไป หาเหล้าดีๆออกมาสองสามขวด ฉันจะดื่มกับศิษย์พี่เสียหน่อย”

……