ยอดหญิงสกุลเสิ่น 280.2-281.1

ตอนที่ 280-2 สหายร่วมกลุ่มเยี่ยงหมู

 

เสิ่นเวยรู้ว่าพวกที่ถูกนางซ้อมจนเป็นหัวหมูฟ้องไม่สำเร็จกลับถูกเฉดออกจากเมืองหลวงไปเป็นผู้ตรวจการตรวจตรา ตาหงส์ที่สวยงามคู่นั้นกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยวทันที เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าฝ่าบาทมีเหตุผลทีเดียว นางเกาะไหล่ของสวีโย่วทวงผลงานว่า “เห็นหรือไม่ ข้าออกโรงคนหนึ่งก็แทนได้สองคน คนถ่อยพวกนั้นห่างหายการสั่งสอนไปนาน อัดพวกเขาสักยกก็ว่าง่ายขึ้นแล้ว”

 

 

สวีโย่วกระตุกมุมปากทีหนึ่ง เพียงแค่หนึ่งต่อสองที่ไหน ตีพ่ายไปทั้งกลุ่มเลยต่างหาก เวยเวยของเขาห้าวหาญไม่เปลี่ยนเลย! ดังนั้นสวีโย่วจึงกล่าว “ข้าต้องขอบคุณเวยเวยแล้ว” ยังคารวะนางอย่างทีเล่นทีจริงอีก

 

 

เสิ่นเวยแค่นเสียงอย่างปากไม่ตรงกับใจ ท่าทางนั่นน่ารักอย่าบอกใครเชียว

 

 

“เอ๊ะ ท่านว่าใครกันที่เห็นท่านไม่เข้าตา” แทนที่จะบอกว่าร้องเรียน ไม่สู้บอกว่าเป็นการหยั่งเชิง หยั่งเชิงท่าทีของฝ่าบาท หยั่งเชิงปฏิกิริยาของสวีโย่ว

 

 

“จะเป็นใครไปได้” สวีโย่วพูดนิ่งเรียบ รัชทายาทไม่มีแล้ว องค์ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้วก็มีเพียงองค์ชายใหญ่กับองค์ชายรองสองคนแล้ว เขาและองค์ชายใหญ่ความสัมพันธ์ค่อนข้างดี เช่นนั้นที่เหลือก็มีแต่องค์ชายรองแล้ว

 

 

“เขาโง่ปานนั้นเลยหรือ” เสิ่นเวยรู้สึกว่านี่ไม่เหมือนฝีมือขององค์ชายรอง ไม่นับเสนาบดีฉินและซู่เฟย นางยังค่อนข้างยอมรับความสามารถในตัวขององค์ชายรอง องค์ชายรองที่สายตาค่อนข้างกว้างไกลจะใช้วิธีเลอะเลือนเช่นนี้หรือ

 

 

แม้จะพูดว่าบัดนี้คนที่มีคุณสมบัติชิงตำแหน่งนั้นคือองค์ชายใหญ่และองค์ชายรอง ทว่าคนตาดีใครบ้างดูไม่ออกว่าองค์ชายใหญ่แทบจะไม่มีกำลังในการชิงเลย แม้แต่เสิ่นเวยก็ไม่ตั้งความหวังที่เขา

 

 

องค์ชายรองอยู่ในสถานการณ์ได้เปรียบทุกด้านเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น ขอเพียงตั้งใจทำงานให้ดีก็พอ ตำแหน่งรัชทายาทก็จะตกลงบนศีรษะเขาเอง ด้วยความฉลาดของเขา ไม่มีทางไม่เข้าใจถึงจุดนี้

 

 

สวีโย่วว่า “เขาไม่โง่ ทว่าขวางคนอื่นโง่ไม่ได้” คนขี้ประจบที่อวดดีพวกนั้นก็โง่มิใช่หรือ

 

 

เสิ่นเวยยิ้มอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง เข้าใจความหมายของสวีโย่ว ทอดถอนใจประโยคหนึ่งว่า “ไม่กลัวคู่ต่อสู้เยี่ยงเทพ กลัวแต่สหายร่วมกลุ่มเยี่ยงหมู” ช่างน่าเห็นใจองค์ชายรองจริงๆ

 

 

องค์ชายรองที่ถูกเสิ่นเวยเห็นใจกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ในจวน “มิใช่ให้พวกเขาสงบเสงี่ยมหน่อยหรือ ตอแยผิงจวิ้นอ๋องทำอะไร”

 

 

ระยะนี้เขาอยู่ข้างกายเสด็จพ่อนานเข้า พอดูออกว่าผิงจวิ้นอ๋องเป็นคนของเสด็จพ่อ ไม่ว่าเขาทำอะไรล้วนเป็นความคิดของเสด็จพ่อ หาเรื่องผิงจวิ้นอ๋องก็เท่ากับปะทะเสด็จพ่อเขามิใช่หรือ อย่าว่าแต่บัดนี้เขายังไม่ใช่รัชทายาท ต่อให้เป็นรัชทายาทเขาก็ไม่กล้า!

 

 

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาไม่เพียงตอแยผิงจวิ้นอ๋อง ยังตอแยจยาฮุ่ยเจ้าคนก๋ากั่นนั่น ถูกอัดจนเป็นเช่นนั้นแล้ว ยังมีหน้าไปฟ้องต่อหน้าเสด็จพ่ออีก ยังเพ้อฝันคิดจะให้จยาฮุ่ยขอขมาพวกเขา อย่าว่าแต่เสด็จพ่อทรงพิโรธ แม้แต่เขาก็ไม่พอใจ! ต่อให้จยาฮุ่ยจะไม่ถูกต้องเพียงใด นางก็เป็นเชื้อพระวงศ์ ให้ขอขมาขุนนางราชสำนักถือเป็นการโยนเกียรติของเชื้อพระวงศ์ลงไปเหยียบที่พื้น

 

 

จ่างสื่อก็รู้ดีว่าเรื่องนี้ทำได้ไม่หมาะสม จึงรีบพูดว่า “องค์ชายโปรดระงับโทสะ พวกเขาทำไปเพราะหวังดี…”

 

 

ยังพูดไม่จบก็ถูกแววตาเย็นชาขององค์ชายรองหยุดไว้แล้ว “เจ้าพวกหวังดีประสงค์ร้าย มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ รีบให้พวกเขาไปให้ไกลๆ เลย ทางที่ดีชาตินี้อย่างกลับเมืองหลวงอีก”

 

 

เพียงเห็นพวกเขาก็โมโหแล้ว วันนี้สายตาเย็นชาที่เสด็จพ่อมองมาที่เขาก่อนไปอันตรายเหลือเกิน ทำเขาตกใจเกือบตาย อย่าว่าแต่เสด็จพ่อคิดว่าเรื่องนี้เขาเป็นตัวการ แม้แต่เป็นขุนนางในราชสำนักมีคนไหนบ้างไม่คิดเช่นนี้ อย่างไรเสียก็มีเพียงเขาที่มีแรงจูงใจในการทำเรื่องนี้

 

 

ทว่าเขาถูกปรักปรำ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ทำ! ในมือพี่ใหญ่ไม่มีอำนาจแม้แต่น้อย ต่อให้กำเนิดหลานในสายโลหิตคนแรกแก่เสด็จพ่อแล้วอย่างไร คนที่หัวเราะถึงสุดท้ายจึงจะเป็นผู้ชนะที่แท้จริง สำหรับเขาแล้วพี่ใหญ่ไม่มีอำนาจคุกคามเลยสักนิดเดียว เขาไม่โง่เสียหน่อย จะแตะต้องเขาทำไม ตรงกันข้าม เขายังต้องทำดีต่อพี่ใหญ่ด้วย มิเช่นนั้นจะเห็นความใจกว้างและเป็นมิตรของเขาได้จากไหน

 

 

“พ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย ข้าน้อยทราบแล้ว” จางจี้พูดอย่างนอบน้อม ในใจเกรงว่าชาตินี้พวกนั้นอย่าได้คิดจะเข้าเมืองหลวงอีกเลย

 

 

องค์ชายรองแค่นเสียงหนึ่งครา กล่าวด้วยความโกรธ “คุมคนข้างล่างให้ดี ไม่มีคำสั่งจากข้าห้ามเคลื่อนไหวโดยพลการ หากเกิดข้อผิดพลาดเช่นนี้อีก ก็อย่าโทษข้าไม่ไว้หน้าแล้วกัน”

 

 

วันฟ้าสดใส ดอกซิ่งปลิวว่อน

 

 

ราชครูเสิ่นที่ได้รับบาดเจ็บไม่ได้ปรากฏตัวในท้องพระโรงอีก นี่ก็ผ่านไปครึ่งปีแล้ว ได้ยินว่าอาการบาดเจ็บของราชครูเสิ่นทุเลาลงมาก ทว่าไม่สามารถลงจากเตียงได้อีก อย่างมากก็นั่งอยู่บนเก้าอี้เข็น ถูกบ่าวไพร่เข็นไปอาบแดดข้างนอกบ้าง

 

 

แน่นอนนี่เป็นเพียงคำเล่าลือ ไม่มีใครเห็นกับตา ทว่าทุกคนสันนิษฐานว่าเรื่องนี้เป็นจริงแปดเก้าส่วน หากราชครูเสิ่นหายดีแล้ว จะไม่รีบกลับเข้าราชสำนักได้หรือ มีเขายืนอยู่ในท้องพระโรง ฝ่าบาทเห็นแก่ความดีความชอบในการอารักขาของเขา ปฏิบัติกับตระกูลเสิ่นย่อมไม่ด้อยอยู่แล้ว ทว่าหากเขาไม่โผล่หน้าเป็นเวลานาน ต่อให้ไมตรีจิตมากมายเพียงใดก็มีวันจืดจาง นานวันเข้า ฝ่าบาทยังนึกออกหรือไม่ว่าเขาเป็นใคร

 

 

ราชครูเสิ่นฉลาดปานนั้น ย่อมรู้ว่าทำเช่นไรถึงเอื้อประโยชน์ต่อตระกูลที่สุดได้ ถึงบัดนี้เขายังไม่มาประชุม ดูท่าร่างกายจะไม่ไหวจริงๆ

 

 

เหมือนพิสูจน์การคาดเดาของทุกคนอย่างไรอย่างนั้น ผ่านไปไม่กี่วันราชครูเสิ่นก็ยื่นฎีกา ขอลาออกจากตำแหน่งราชครู

 

 

ทั่วท้องพระโรงโกลาหล นั่นคือตำแหน่งท่านราชครู! ผู้นำขุนนางฝ่ายบุ๋น ใครบ้างจะยอมลาออก ต่อให้คลานก็ต้องแก่ตายอยู่ในตำแหน่งนี้

 

 

ฮ่องเต้ยงเซวียนไม่ได้อนุญาต เพียงแต่บอกให้ราชครูเสิ่นรักษาตัวอย่างสบายใจ แล้วโบกพระหัตถ์ ระบุหมอหลวงอีกสองท่านไปอีก ไอหยา ครานี้ทำให้เหล่าขุนนางในราชสำนักอิจฉาอย่าบอกใคร ทว่าจะทำเช่นไรได้เล่า ความโปรดปรานนี้ราชครูเสิ่นแลกมาด้วยชีวิต

 

 

วันนี้ เสิ่นเวยเคลิ้มอกเคลิ้มใจนำสาวใช้ในจวนทำสีชาด มือเปื้อนน้ำดอกไม้แดงไปหมด พลันเห็นพลเงาเสี่ยวตี๋รีบเร่งรุดมา

 

 

พอเสิ่นเวยเห็นสีหน้านางก็รู้ว่าเกิดเรื่อง หลีฮวาและเถาจือสบตากันปราดหนึ่ง นำสาวใช้ถอยไปทันที

 

 

เสิ่นเวยล้างมือแล้วจึงเอ่ย “ว่ามาเถอะ มีเรื่องอันใด”

 

 

เสี่ยวตี๋เดินหน้าก้าวหนึ่ง รายงานเสียงเบา

 

 

เพิ่งพูดได้ไม่กี่ประโยค เสิ่นเวยก็เงยหน้าขึ้นโดยพลัน จ้องหน้าเสี่ยวตี๋เขม็งว่า “เจ้าแน่ใจว่าไม่ได้ดูผิด”

 

 

เสี่ยวตี๋ส่ายหน้าว่า “ไม่ผิดเจ้าค่ะ จวิ้นจู่ ข้าน้อยวนเวียนอยู่ที่นั่นหลายวัน ในหมู่บ้านนั่นมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งจริงๆ หน้าตาเหมือนท่านนั้นทีเดียว” นิ้วมือของนางชี้ไปที่ทิศทางของวังหลวง

 

 

เสิ่นเวยพยักหน้า ตื่นเต้นจนมือสั่นหมดแล้ว เดิมทีคิดว่ามีปลาหรือไม่ก็หว่านแหสักครั้ง ไม่คิดว่ายังจับได้ปลาตัวใหญ่จริงๆ สวรรค์ช่างช่วยข้าจริงๆ! ฮ่าๆ ดูแล้วโชคข้าดีจริงๆ แม้แต่สวรรค์ก็ยืนอยู่ข้างข้า

 

 

“รีบไป เรียกคุณชายใหญ่กลับจวน บอกว่ามีเรื่องจะปรึกษา” เสิ่นเวยสั่งการเสียงดัง เรื่องนี้หากเป็นจริง เช่นนั้นก็ใหญ่เกินไปแล้ว นางต้องปรึกษากับสวีโย่วให้ดีสักหน่อย

 

 

สวีโย่วกลับมาเร็วอย่างยิ่ง ยามเข้าห้องฝีเท้ารีบร้อนทีเดียว “เป็นอะไรหรือ” เห็นเสิ่นเวยสบายดี เขาถึงวางใจ

 

 

เสิ่นเวยมองเขาปราดหนึ่ง ไล่เจียงเฮยเจียงไป๋ไปเฝ้าอข้างนอก แล้วจึงพูดว่า “เราพบผู้เฒ่าที่สงสัยว่าคืออ๋องเคียงบ่าในห้องลับจวนเสนาบดีมิใช่หรือ เรื่องนี้ข้าพูดกับอาจารย์ซูครั้งหนึ่ง เขาจึงบอกข้าว่าดูแล้วองค์ชายรองไม่ค่อยเหมือนฝ่าบาท กลับเหมือนท่านพ่อที่ตายไปของเสนาบดีฉิน สงสัยชาติกำเนิดขององค์ชายรอง ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่น่าเป็นไปได้ องค์ชายรองเหมือนซู่เฟยมากทีเดียว จึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ หลังเกิดเรื่องแล้วข้าก็มาคิดดูอีกที เพื่อความรอบคอบจึงใช้คนจับตาจวนเสนาบดีฉินไว้ ไม่คิดว่าจะพบอะไรเข้าจริงๆ เสี่ยวตี๋ เจ้าพูดต่อ” เสิ่นเวยสั่งเสี่ยวตี๋

 

 

เสี่ยวตี๋พยักหน้า พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าน้อยรับคำสั่งของจวิ้นจู่แล้วจึงวางกำลังคนสามชุดไว้นอกจวนเสนาบดี สอดแนมอยู่ครึ่งค่อนเดือนก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ ทว่ามีวันหนึ่ง ข้าน้อยได้รับข่าว บอกว่ามีคนแปลกหน้าท่าทางเหมือนพ่อบ้านออกจากประตูหลังจวนเสนาบดี มุ่งตรงไปห้างรถม้าถนนทิศตะวันออกเช่ารถม้าคันหนึ่งออกนอกเมือง คนที่ตามไปตามอยู่ห่างๆ ตลอดทาง เห็นรถม้าคันนั้นเดินมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกตลอดทาง สุดท้ายหยุดอยู่ที่เชิงเขา พ่อบ้านคนนั้นลงจากรถขึ้นเขาไป คนของเราก็ตามขึ้นไป เดินอยู่ประมาณหนึ่งชั่วยาม ไม่คิดว่าจะเห็นหมู่บ้านแห่งหนึ่ง พ่อบ้านคนนั้นเข้าไปในเรือนที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน ครึ่งชั่วยามให้หลังก็ออกมาอีก คนของเรารู้สึกแปลกจึงแอบเข้าไป พบว่าในเรือนนี้มีคนเพียงสองคน คนหนึ่งคือเด็กหนุ่ม อีกคนคือตาแก่ เรียกเด็กหนุ่มคนนั้นว่าคุณชาย คนของเราไม่กล้าทำให้พวกเขาตกใจ จึงรีบกลับมารายงานเจ้าค่ะ”

 

 

มองดูเจ้านายที่มีสีหน้าน่าเกรงขามปราดหนึ่ง เสี่ยวตี๋พูดต่อว่า “ข้าน้อยได้รับข่าวแล้วจึงแอบลอบเข้าหมู่บ้านเล็กๆ กลางเขานั่น ข้าน้อยเห็นคุณชายท่านนั้นแล้วตกตะลึงจะพูดไม่ออก หน้าตาของขาเหมือนพวกเรา อืม เหมือนมากเลย ข้าน้อยไม่กล้าเสียเวลาจึงรีบกลับมารายงานเจ้าค่ะ”

 

 

“ทำเช่นไรดี หรือเราควรไปลักพาตัวเขาออกมา” เสิ่นเวยมองไปที่สวีโย่ว ลึกเข้าไปในดวงตาเต็มไปด้วยความกระเ**้ยนกระหือรือ

 

 

สวีโย่วครุ่นคิดครู่หนึ่ กลับส่ายหน้า กดมือของเสิ่นเวยว่า “อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวโดยพลการ เรื่องนี้ใหญ่เกินไป เรารับมือไม่ไหว ข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้จะปิดฝ่าบาทไม่ได้เด็ดขาด”

 

 

 

ตอนที่ 281-1 รัชทายาท

 

ฮ่องเต้ยงเซวียนตำหนิผู้ตรวจการที่ใช้อำนาจในทางที่ผิดในตำหนักจินหลวน สั่งให้พวกเขาออกตรวจการนอกเมืองหลวง ความหมายคือถ้าไม่ทำผลงานก็อย่าได้กลับเมืองหลวงเลย นอกจากไม่กี่คนที่ถูกตำหนินั้น ฝ่ายตรวจการยังต้องส่งคนออกไปอีกกลุ่มหนึ่ง มิเช่นนั้นจะตรวจการแต่ละพื้นที่ของต้าหยงหมดได้อย่างไร ชั่วขณะหนึ่งทำจนคนฝ่ายตรวจการต่างอกสั่นขวัญแขวน ผู้ตรวจการตัวเล็กๆ ที่ไม่มีภูมิหลังไม่มีคนหนุนหลังต่างคอตก แม้แต่เข้าเวรก็ไม่มีชีวิตชีวา 

 

 

ไม่รู้เพราะเจ็บใจ หรือว่าอยากฉวยโอกาสก่อนไปจากเมืองหลวงใช้อำนาจในมืออีกสักครั้ง กลายเป็นว่าบนโต๊ะทรงอักษรฮ่องเต้ยงเซวียนมีฎีการ้องเรียนขุนนางมากขึ้นมา คนที่ถูกร้องเรียนสูงถึงขุนนางผู้สูงศักดิ์ ต่ำถึงขุนนางเล็กๆ ปลายแถว ส่วนโทษก็แปลกประหลาดพันลึก 

 

 

ยกตัวอย่างเช่นท่านอำมาตห์ฝัง ก็มีคนร้องเรียนว่าเขาให้ท้ายบุตรทำชั่ว บุตรชายคนเล็กของเขาอยู่ข้างนอกแย่งหญิงคณิกากับคนอื่น ลงมือลงไม้ ซ้อมคนจนกระอักเลือด 

 

 

ยกตัวอย่างเช่นซื่อจื่อจวนกงอ๋อง มีคนร้องเรียนว่าเขาโปรดอนุดับภรรยา มั่วโลกีย์ในบ้าน เพื่ออนุที่เป็นหญิงคณิกามาก่อนถึงกับกักบริเวณภรรยา อีกทั้งยังทำร้ายถึงบุตรในท้องของภรรยาด้วย 

 

 

ยกตัวอย่างเช่นเจียงเฉินผู้ติดตามส่วนพระองค์ มีคนร้องเรียนว่าเขาในฐานะขุนนางราชสำนักกลับทำการค้าแย่งผลประโยชน์กับประชา บอกว่าบนถนนใต้มีร้านเครื่องแป้งร้านหนึ่งก็เป็นของเขา 

 

 

ยกตัวอย่างเช่นผู้ดูแลฝ่ายฉางข้าวกรมคลัง มีคนร้องเรียนว่าเขาใช้ความสะดวกจากอำนาจรับสินบน 

 

 

… 

 

 

ไอหยา ในท้องพระโรงครึกครื้นเหลือเกิน วันนี้เรื่องนี้ พรุ่งนี้เรื่องนั้น ฉะกันอย่างร้ายกาจ ขุนนางบุ๋นบู๊ดูจนตาค้าง รู้สึกว่าคนของฝ่ายตรวจการพวกนี้เป็นบ้าไปแล้วหรือไม่ ไยถึงกัดคนไปทั่วเหมือนหมาบ้า ต่างรอดูฝ่าบาททรงพิโรธ 

 

 

ทว่าที่ทำให้เหล่าขุนนางคิดไม่ถึงคือ ครั้งนี้ความอดทนของฝ่าบาทค่อนข้างสูงทีเดียว วันๆ นั่งอยู่เบื้องบนมองดูเงียบๆ ไม่ตรัสสักคำ ก่อนเลิกประชุมโยนออกมาคำหนึ่ง “สอบ!” ทำให้เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ละคนแอบหวาดหวั่น ‘ใจกษัตริย์ยากหยั่ง’ 

 

 

หากบอกว่าเรื่องก่อนๆ เป็นเรื่องเล็ก เช่นนั้นเรื่องต่อมากลับเป็นดั่งฟ้าผ่ากลางวัน ผู้ตรวจการหลี่แห่งฝ่ายตรวจการร้องเรียนว่าเรือนตากอากาศชานเมืองของเสนาบดีฉินซ่องสุมอาวุธหมายก่อกบฏ 

 

 

คราวนี้เหล่าขุนนางในราชสำนักโกลาหลกันใหญ่ ซ่องสุมอาวุธหมายก่อกบฏ นี่เป็นความผิดใหญ่หลวงประหารเก้าชั่วโคตรเชียว ยิ่งกว่านั้นเสนาบดีฉินเป็นใคร นั่นคือขุนนางผู้มีความสัมพันธ์อันดีกับฝ่าบาท บิดาแท้ๆ ของพระสนมซู่เฟยในวัง ท่านตาขององค์ชายรอง เจ้าหลี่จื้อหย่วนผู้ตรวจการตัวเล็กๆ คนหนึ่งกล้าใช้โทษฐานเช่นนี้ร้องเรียนเขา ไม่อยากอยู่แล้วใช่หรือไม่ เสนาบดีฉินสามารถบีบเจ้าให้ตายได้ตลอดเวลารู้หรือไม่  

 

 

ชั่วขณะหนึ่ง สายตาที่เหล่าขุนนางมองหลี่จื้อหย่วนราวกับมองคนบ้าก็ไม่ปาน ผู้ตรวจการหลี่ท่านนี้ดันยังไม่รู้ตัวอีก ยังพูดอย่างมีคุณธรรมน่าเกรงขามว่า “เพื่อแผ่นดินต้ายง กระหม่อมวอนฝ่าบาททรงตรวจสอบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด” 

 

 

ขุนนางในราชสำนักสองสามคนที่สนิทกับหลี่จื้อหย่วนต่างถอยหลังไปอย่างไม่ให้เห็นร่องรอย หมายห่างจากเขาหน่อย 

 

 

ฮ่องเต้ยงเซวียนเม้มปากแน่น สีหน้าไม่แสดงอารมณ์แม้แต่น้อย ยังคงเหมือนเช่นทุกวัน โยนออกมาคำหนึ่ง “สอบ!” แล้วก็เลิกประชุม 

 

 

คนที่หน้าไร้ความรู้สึกเช่นกันยังมีเสนาบดีฉินที่ถูกร้องเรียน ท่าทางเหมือนไม่ได้ทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมไม่กลัวผีมาเคาะประตู ยามที่หันหลังถอยออกท้องพระโรงเขากลับเรียกหลี่จื้อหย่วนไว้ว่า “ใต้เท้าหลี่ ข้าเคยล่วงเกินท่านหรือไม่” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจำใจ ราวกับถูกปรักปรำใหญ่โตอย่างไรอย่างนั้น 

 

 

ขุนนางที่ยังไม่เดินออกจากท้องพระโรงต่างผ่อนฝีเท้าไปตามๆ กัน เงี่ยหูฟังขึ้นมา 

 

 

หลี่จื้อหย่วนทำหน้าเที่ยงธรรม พูดอย่างไม่เข้าใจว่า “ไยเสนาบดีฉินถึงพูดเช่นนี้ หรือว่าเสนาบดีฉินนึกว่าข้าน้อยร้องเรียนท่านเพราะความแค้นส่วนตัวหรือ เสนาบดีฉินลบหลู่การวางตัวของข้าน้อยเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าน้อยในฐานะผู้ตรวจการ ได้รับพระกรุณาธิคุณจากฝ่าบาท การตรวจสอบเหล่าขุนนางเป็นหน้าที่ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ของข้าน้อย ข้าน้อยไม่มีทางพูดส่งเดช ส่วนปรักปรำเสนาบดีฉินหรือไม่ รอฝ่าบาทตัดสินก็แล้วกัน!” เขาประสานมือใส่เสนาบดีฉิน แล้วเดินออกนอกท้องพระโรงอย่างอกผายไหล่ผึ่ง 

 

 

ทิ้งเสนาบดีฉินที่งงงันยิ้มระทมอยู่ที่เดิม มีคนที่สังเกตสีหน้าเก่งเข้ามาประจบว่า “ท่านเสนาบดีไม่ต้องใส่ใจ ฝ่ายตรวจการก็คือหมาบ้าฝูงหนึ่ง” 

 

 

เสนาบดีฉินส่ายหน้ายิ้มระทมว่า “จู่ๆ เคราะห์กรรมก็ตกใส่หัว!เชื่อว่าฝ่าบาทต้องคืนความบริสุทธิ์ให้ข้าแน่นอน” ในใจรู้สึกว่าตลกจริงๆ เรือนตากอากาศที่ชานเมืองเขามีก็จริง ทว่าซ่องสุมอาวุธ นี่เป็นเรื่องไม่มีมูลจริงๆ ฝ่าบาทจะสอบก็สอบเถอะ อย่างไรเสียเขาก็ไม่เคยทำมาก่อน 

 

 

เพียงแต่หลี่จื้อหย่วนคนนี้ใจก็กล้าทีเดียว หรือว่าเบื้องหลังเขามีใครอยู่ อืม กลับไปลองตรวจสอบภูมิหลังคนผู้นี้หน่อย เสนาบดีฉินพลางเดินออกข้างนอกพลางครุ่นคิด 

 

 

หลี่จื้อหย่วนที่ถูกเสนาบดีฉินคิดถึงก็เหงื่อตกทั้งตัว เขาไม่คิดว่าเรื่องแรกที่จยาฮุ่ยจวิ้นจู่มาขอช่วยเขาจะน่าตกใจปานนี้ ทว่าเขายังคงทำอย่างไม่ลังเล ไม่ต้องพูดถึงนัยมากมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของจยาฮุ่ยจวิ้นจู่ เพียงแค่นางช่วยภรรยาและบุตรสาวของตน ก็คู่ควรให้เขาขึ้นเขาลงห้วยเพื่อตอบแทนแล้ว 

 

 

เสนาบดีฉินกลับถึงจวน ก็เรียกที่ปรึกษาคนสนิทมาปรึกษา ได้ยินว่ามีคนร้องเรียนเสนาบดีซ่องสุมอาวุธ เหล่าที่ปรึกษาต่างงงเป็นไก่ตาแตก 

 

 

ผ่านไปเนิ่นนาน เริ่นหงซูถึงได้สติกลับมา “ท่านเสนาบดี ข้าน้อยจำได้ว่าหลี่จื้อหย่วนผู้นี้เป็นจิ้นซื่อรุ่นที่แล้ว ได้รับการชื่นชมจากผู้ตรวจการโจวมาก” ในฐานะที่ปรึกษาที่มีคุณสมบัติ เริ่นหงซูใช้เวลาไปกับการศึกษาตื้นลึกหนาบางในแวดวงราชการพอสมควรทีเดียว 

 

 

“หรือว่าจะเป็นความคิดของใต้เท้าโจว” ที่ปรึกษาแซ่หยางอีกท่านหนึ่งพูดขึ้นมา 

 

 

“โจวเจ๋ออวี๋!” เสนาบดีฉินตาเป็นประกาย คนนั้นไม่ธรรมดา ได้ใจฝ่าบาท อีกทั้งยังรู้จักอ่านสีหน้าคน เป็นผู้นำฝ่ายตรวจการมาสิบปีเต็มๆ แล้ว ขุนนางที่ล้มในมือเขามีไม่รู้เท่าไร ทว่าเขากลับไม่ทำให้ขุนนางในราชสำนักเกลียดชัง ตรงกันข้ามความประทับใจที่ทุกคนมีต่อเขายังไม่เลว รู้สึกว่าเขาอายุปูนนี้แล้วยังทำงานที่ล่วงเกินคนเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จะเห็นได้ว่าคนผู้นี้ฝีมือหมดจดไม่ธรรมดา 

 

 

“หากคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คือเขาล่ะก็ เช่นนั้นก็…” เสนาบดีใจเต้นแรง “ฝ่าบาท!” เสียของเขาสั้นและรีบร้อน 

 

 

เหล่าที่ปรึกษาหน้าถอดสีพร้อมกัน อุทานว่า “ฝ่าบาท เป็นไปไม่ได้!” ฝ่าบาทจะสงสัยเสนาบดีได้อย่างไรกัน ยิ่งกว่านั้นยังเพราะโทษฐานที่เลื่อนลอยเช่นนี้ด้วย 

 

 

เสนาบดีฉินไม่ค่อยเชื่อการคาดเดาของตน เมื่อวานฝ่าบาทยังปรึกษาราชกิจกับเขาที่ห้องทรงอักษรด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เลย ไม่มีลางบอกเหตุเลยสักนิด! หรือว่าผู้ตรวจการแซ่หลี่คนนั้นจะใช้วิธีการไม่ชอบเพื่อแสวงหาชื่อเสียงลาภยศจริงๆ 

 

 

“ใช่หรือไม่พรุ่งนี้หยั่งเชิงดูหน่อยก็รู้” เสนาบดีฉินพูดอย่างรอบคอบ หากไม่ใช่ เช่นนั้นก็อย่าโทษที่เขาแล้งน้ำใจแล้วกัน ผู้ตรวจการตัวเล็กๆ คนหนึ่งก็กล้ามากระโดดบนศีรษะเขา เขายังมีความน่าเกรงขามอยู่หรือไม่ 

 

 

สองวันผ่านไป ขุนนางหลายคนมาเยือนฝ่ายตรวจการ ทว่ากลับหยั่งเชิงไม่ได้อะไร ผู้ตรวจการโจวยิ้มร่าลากพวกเขาคุยสัพเพเหระ แม้แต่หลี่จื้อหย่วนที่ร้องเรียนเสนาบดีฉินคนนั้นก็ทำหน้าที่อันสมควรทำ ราวกับไม่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้นมาก่อน 

 

 

ในยามที่เสนาบดีฉินโล่งอก บ่าวฉินชวนสีหน้าเลิ่กลั่กวิ่งเข้ามาว่า “ท่านเสนาบดี คุณชายหายไปแล้ว คุณชายผิงอันหายไปแล้ว” เขาคุกเข่าอยู่บนพื้น สั่นเทิ้มไปทั้งตัว 

 

 

“อะไรนะ” เสนาบดีฉินหน้าถอดสีทันทีว่า “ไยถึงหายไป ลุงชางเล่า” 

 

 

ฉินชวนกดความประหวั่นในใจไว้ “หายไปแล้ว หายไปหมดเลย ประตูใหญ่ใส่กุญแจอยู่ คนหายไปแล้ว” เขาพูดสะเปะสะปะ 

 

 

“เจ้าค่อยๆ พูด ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ลึกเข้าไปในตาเสนาบดีฉินมีแต่ความเย็นเยียบ “เจ้าไม่ระวัจึงงถูกคนสะกดรอยใช่หรือไม่” 

 

 

น้ำเสียงวังเวงนั่นทำให้ฉินชวนอกสั่นขวัญแขวน เขาควบคุมความพรั่นพรึงในใจอย่างสุดความสามารถว่า “เปล่านะขอรับ บ่าวสาบานไม่มีเด็ดขาด แต่ละครั้งที่บ่าวออกไปล้วนระวังอย่างยิ่ง ระหว่างทางยังเปลี่ยนรถม้าสองครั้ง ไม่มีทางสะดุดตาคนแน่นอน” 

 

 

ฉินชวนสาบานพลาง แอบมองหน้าเสนาบดีฉินอย่างระมัดระวัง แล้วพูดอีกว่า “วันนี้เดิมทีไม่ใช่วันขึ้นเขา คราวที่แล้วบ่าวเพิ่งไป ลุงชางบอกว่าคุณชายผิงอันไอรุนแรงมาก ให้บ่าวส่งยาไปหน่อย พอดีวันนี้บ่าวมีเวลา จึงเจียดยารักษาอาการไอส่งไป ทว่าใครจะรู้ว่าเรือนนั้นกลับโล่งไม่มีคนแล้ว บ่าวไม่กล้าอยู่จึงรีบรุดกลับมาขอรับ” พูดจบเขาก็ตัวสั่นงันงกคุกเข่าอยู่บนพื้น สีหน้ามีแต่ความวิงวอน หวังเพียงเสนาบดีจะเห็นแก่ที่เขาจงรักภักดีมาหลายปีละเว้นชีวิตเขาสักครั้ง 

 

 

เริ่มตั้งแต่สิบปีก่อน เขาก็ขึ้นเขาทุกสองเดือนครั้ง ไปเรือนใหญ่นั่นดูคุณชายที่ชื่อผิงอันคนนั้นเพื่อส่งเสบียง แม้เขาไม่รู้ว่าคุณชายผิงอันท่านนั้นมีฐานะอะไร ทว่ามองดูใบหน้าที่ค่อยๆ เติบใหญ่ขึ้น เขาเดาได้รางๆ ว่าฐานะของคุณชายผิงอันต้องไม่ธรรมดาแน่ ในใจก็ยิ่งกลัวขึ้นเรื่อยๆ บัดนี้คุณชายผิงอันและลุงชางหายไปแล้ว เสนาบดีจะเก็บเขาไว้หรือ 

 

 

“ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง!” เสนาบดีฉินเข้าใจแจ่มแจ้งขึ้นมา ร้องเรียนเขาเป็นเพียงหมอกควันเท่านั้น ที่แท้ผิงอันถูกพบแล้วนี่เอง! บัดนี้ในที่สุดเสนาบดีฉินก็เชื่อมโยงเรื่องราวขึ้นมาได้ ใช่ฝ่าบาทหรือไม่ ฝ่าบาทจะลงมือกับตระกูลฉินแล้วหรือ ความคิดของคนวางแผนช่างรอบคอบจริงๆ ใช้โทษฐานที่เลื่อนลอยร้องเรียนเขาก่อน ให้เขาเผลอ บัดนี้ก็ลักตัวผิงอันและลุงชางไปอีก ก้าวต่อไปก็ควร…หึๆ เดิมทีกะจะรออีกหน่อย ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะใจร้อนเช่นนี้ เช่นนั้นก็อย่าโทษที่เขาลงมือล่วงหน้าแล้วกัน 

 

 

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ในใจเสนาบดีฉินตื่นเต้นขึ้นมารางๆ เลือดแทบจะเดือดขึ้นมาแล้ว ในมือเขามีทหารฝีมือดีหนึ่งแสนนาย วางแผนมาหลายปีเพียงนี้ ไม่เพียงในวัง แม้แต่ในทหารรักษาพระองค์ก็มีคนของเขา ฮ่าๆ ก็เป็นเวลาเตือนฝ่าบาทให้แต่งตั้งรัชทายาทแล้ว! 

 

 

เสนาบดีฉินหัวเราะร่าอย่างผยอง หางตาเห็นฉินชวนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น “เจ้าออกไปก่อนเถอะ ช่วงนี้ไม่ต้องออกจากจวนแล้ว ปิดปากให้สนิทหน่อย ห้ามพูดถึงแม้แต่คำเดียว” 

 

 

แม้ฉินชวนไม่เข้าใจว่าเสนาบดีหัวเราะอะไร ทว่าสามารถรักษาชีวิตไว้ได้เขาก็โชคดีมากแล้ว จึงรีบโขกศีรษะทีหนึ่งแล้วไสหัวออกไปอย่างรวดเร็ว 

 

 

ว่าราชการเช้าวันรุ่งขึ้น ขุนนางหลายท่านร่วมลงนามทูลเชิญฝ่าบาทแต่งตั้งรัชทายาท เพื่อแผ่นดินที่เป็นปึกแผ่น 

 

 

เมื่อฮ่องเต้ยงเซวียนถามอย่างสบายๆ ว่า “เช่นนั้นพวกท่านคิดว่าองค์ชายคนไหนเหมาะจะเป็นรัชทายาทเล่า” 

 

 

เหล่าขุนนางที่อยู่ข้างล่างสบตากันปราดหนึ่ง เลขาธิการฝ่ายพิธีการก้าวออกมาก่อน “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมเสนอองค์ชายรองพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายรองอุปนิสัยสูงส่งงดงาม ความสามารถโดดเด่น จิตใจบริสุทธิ์กตัญญู เป็นผู้ที่เหมาะจะเป็นรัชทายาทที่สุดพ่ะย่ะค่ะ” 

 

 

“กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” 

 

 

“กระหม่อมเห็นด้วยกับข้อเสนอของท่านเลขาธิการพ่ะย่ะค่ะ” 

 

 

“กระหม่อมคิดว่าองค์ชายรองเป็นรัชทายาทเป็นความผาสุกของต้ายงพ่ะย่ะค่ะ” 

 

 

ชั่วขณะหนึ่งขุนนางครึ่งหนึ่งก้าวออกมาแสดงท่าที คนที่ไม่ได้เปิดปากนอกจากใต้เท้าผู้ชราสองสามท่านของคณะเสนาบดี ยังมีเชื้อพระวงศ์หลายคน อ้อ และยังมีเสนาบดีฉิน 

 

 

ฮ่องเต้ยงเซวียนมองไปที่เสนาบดีฉินอย่างไม่แยแสว่า “เสนาบดีฉินคิดว่าอย่างไรเล่า” ต้องการให้เสนาบดีฉินแสดงท่าทีแล้ว 

 

 

เสนาบดีฉินพูดอย่างนอบน้อมว่า “กระหม่อมรับฟังคำวินิจฉัยของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” 

 

 

เมื่อพูดออกไป ทั้งท้องพระโรงเงียบสงัด ผ่านไปเนิ่นนาน ฮ่องเต้ยงเซวียนถึงอืมเสียงหนึ่ง ว่า “เรื่องการแต่งตั้งรัชทายาทเกี่ยวพันถึงหลายฝ่าย จำเป็นต้องค่อยๆ พิจารณา” 

 

 

เหล่าขุนนางเจ้ามองดูข้า ข้ามองดูเจ้า แล้วกล่าวพร้อมเพรียงกันว่า “กระหม่อมรับบัญชา” ในใจกลับวางแผนว่าไว้ค่อยยื่นฎีกา ตัวเลือกรัชทายาทเห็นชัดๆ อยู่มิใช่หรือ นอกจากองค์ชายรองแล้วยังจะเป็นใครไปได้ เวลานี้ไม่ออกแรงจะยังรอให้ถึงเมื่อไร