กระบี่จงมา 270.2-270.3

 บทที่ 270.2 ข้ามีเรื่องเล็กที่ใหญ่เท่าเครื่องตวงข้าว

โดย

ProjectZyphon

เฉินผิงอันเจอเรื่องน่ากระอักกระอ่วนใจเรื่องหนึ่ง ที่แท้ที่ภูเขาห้อยหัว ในคนสิบคนกลับไม่มีสักคนที่ฟังภาษาทางการของแจกันสมบัติทวีปเข้าใจ ส่วนเฉินผิงอันก็พูดภาษาทางการของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางไม่ได้ ดังนั้นเฉินผิงอันที่ถามทางกับคนมีน้ำใจที่ถูกถามทางจึงคุยกันไม่รู้เรื่องเหมือนเป็ดคุยกับไก่ สุดท้ายเฉินผิงอันจึงได้แต่แข็งใจไล่สอบถามคนสามสิบกว่าคนไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ในที่สุดก็ถามไปจนเจอกับคนกลุ่มหนึ่งที่พอจะเข้าใจภาษาของแจกันสมบัติทวีป ผลคือพวกเขาไม่รู้ว่าโรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ยอยู่ตรงไหน

เฉินผิงอันยืนอยู่บนถนนที่ผู้คนแออัดสัญจรขวักไขว่ มองไปรอบด้านด้วยความมึนงง ปลดน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลงมา ได้แต่ยืนดื่มเหล้าดับทุกข์อยู่ที่เดิม

หากไม่ได้จริงๆ ก็คงต้องย้อนกลับทางเดิมไปที่ท่าเรือจัวฟ่าง ไปขอตัวจินซู่มาจากกุ้ยฮูหยิน ขอให้แม่นางกุ้ยฮวาช่วยนำทาง ส่วนข้อที่ว่าจะถูกจินซู่ที่ ‘มีแค้นใหญ่ต้องชำระ’ พูดจาเสียดสีเยาะเย้ยหรือไม่นั้น เฉินผิงอันยังไงก็ได้ จะยังมีศักดิ์ศรีหน้าตาเหลืออีกหรือไม่ หากเป็นคนสนิทกันก็ยังพอว่า แต่คนที่พบกันอย่างผิวเผินเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ อย่างจินซู่นี้ ชีวิตนี้จะได้พบกันสักกี่ครั้ง? ดังนั้นหากจะให้เขาทำหน้าหนาสักหน่อยก็ไม่เป็นปัญหา

หลิ่วมืดบุปผาสว่างเดี๋ยวก็ผ่านไปอีกหมู่บ้าน

เฉินผิงอันเจอคนผ่านทางที่รู้ภาษาทางการของแจกันสมบัติทวีปอีกคน แม้ว่าฝ่ายหลังจะไม่รู้สถานที่ตั้งของโรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ย แต่กลับรู้จักหอจิ้งเจี้ยนและจวนหยวนโหรว อีกทั้งตอนที่พูดถึงสถานที่สองแห่งนี้ เฉินผิงอันถามว่า ‘ท่านรู้หรือไม่ว่าหอจิ้งเจี้ยนอยู่ที่ใด’ คำตอบของคนผู้นั้นกลับเป็นว่า ‘อ้อ เจ้าหมายถึงหอจิ้งเจี้ยนที่อยู่ข้างจวนหยวนโหรวน่ะหรือ ไปง่าย ห่างจากที่นี่ไม่ไกลเท่าไหร่’

เด็กหนุ่มหลิวโยวโจวจากธวัลทวีป ไม่ธรรมดา

ดังนั้นเฉินผิงอันจึงหันตัวกลับตรงไปที่ท่าเรือจัวฟ่างทันที คนผ่านทางผู้นั้นมองแผ่นหลังเด็กหนุ่มด้วยความรู้สึกเสียดายอย่างสุดซึ้ง หากสามารถอาศัยโอกาสนี้มาสร้างความสัมพันธ์เล็กๆ น้อยๆ กับจวนหยวนโหรว ต่อให้ได้แค่เสนอหน้าไปให้เห็นก็ยังดี

ถึงท้ายที่สุดจินซู่ก็เดินลงจากเรือด้วยความเบิกบาน พาเฉินผิงอันที่ ‘หน้าตาหม่นหมอง’ ไปยังโรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ย ก่อนที่นางจะลงจากภูเขา กุ้ยฮูหยินให้เงินร้อนน้อยนางสามเหรียญ บอกให้นางใช้เงินประหยัดหน่อย หลังเดินลงจากท่าเรือแล้ว จินซู่ถามเฉินผิงอันว่าจะไปที่ศาลาจัวฟ่างหรือไม่ เฉินผิงอันบอกว่าเขาไปมาแล้ว จินซู่พยักหน้ารับ บอกว่าศาลาจัวฟ่างไม่มีความสดใหม่มากที่สุด อยู่ไกลเกินกว่าจะเทียบกับความน่าสนใจของทัศนียภาพแห่งอื่นๆ ได้ติด ยกตัวอย่างเช่นเรือนหลิงจือ หน้าผาหมีลู่ โดยเฉพาะหอจิ้งเจี้ยนที่จำเป็นต้องไป ถึงจะไม่ถือว่ามาที่นี่เสียเที่ยว

คนทั้งสองเดินกันไปได้ประมาณเกือบครึ่งชั่วยาม ตลอดทางจินซู่ช่วยอธิบายถึงสถานการณ์คร่าวๆ ของสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงในภูเขาห้อยหัวซึ่งได้รวมถึงเรือนหลิงจือให้เฉินผิงอันฟัง ยกตัวอย่างเช่นหอจิ้งเจี้ยน (เคารพกระบี่) กระบี่ที่เซียนกระบี่ใช้สังหารเผ่าปีศาจห้าขอบเขตบนที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ทุกชิ้น ภูเขาห้อยหัวจะต้องสร้างเลียนแบบขึ้นหนึ่งชิ้น แล้วนำมาวางไว้ในหอเพื่อให้คนรุ่นหลังได้ชื่นชม

เมื่อมาถึงภูเขาห้อยหัว เห็นได้ชัดว่าจินซู่ไม่ได้เย็นชาเหมือนตอนอยู่บนเกาะกุ้ยฮวา นิสัยของนางเปลี่ยนไปมาก แม้จะไม่ถึงขั้นพูดจ้อเป็นต่อยหอย แต่ก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากสตรีทั่วไปแล้ว นางบอกว่าที่เรือนหลิงจือมีหลิงจือสมปรารถนาดอกหนึ่งที่มรรคาจารย์เต๋าทิ้งไว้ในใต้หล้าไพศาล เปี่ยมล้นไปด้วยปราณวิญญาณ แผ่อบอวลจนทำให้ทั้งเรือนหลิงจือคล้ายกลายเป็นถ้ำสวรรค์แห่งหนึ่ง เมื่อฝึกตนอยู่ที่นี่จะได้ผลลัพธ์สองเท่าโดยที่ใช้ความพยายามเพียงครึ่งเดียว ดังนั้นเรือนหลิงจือจึงเป็นโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่ค่าใช้จ่ายแพงที่สุดในภูเขาห้อยหัว แต่ลูกศิษย์ตระกูลเซียนที่มาประสบการณ์ที่นี่ รวมไปถึงลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์ที่ตระกูลอยู่มานานนับพันปีซึ่งมาเที่ยวชมทัศนียภาพของที่แห่งนี้ ต่อให้มีเงินก็ยังยากที่จะเข้าพักในเรือนหลิงจือได้อยู่ดี เพราะจำเป็นต้องเริ่มจองห้องพักล่วงหน้าตั้งแต่หลายเดือนก่อน

ขยับเข้าไปใกล้โรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ย จินซู่พูดเบาๆ ว่า “เคยมีข่าวลือมาเหมือนกันว่า น้ำเต้าเลี้ยงกระบี่เจ็ดลูกที่ระดับสูงที่สุดซึ่งเอามาจากเถาน้ำเต้าที่มรรคาจารย์เต๋าเป็นผู้ปลูกเองกับมือนั้น ในห้องลับหลิงจือมีเก็บไว้หนึ่งลูก อีกทั้งเมล็ดน้ำเต้าจากลูกแรกที่สุกงอม ทุกวันนี้ด้านในของมันก็ยังคงบำรุงหล่อเลี้ยงกระบี่บินของเซียนกระบี่ใหญ่สิบกว่าท่านในใต้หล้าไพศาลเอาไว้”

ข่าวเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ พวกคนที่ได้ยินได้ฟังมามักจะเล่าด้วยสีหน้าเบิกบาน เปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวา ราวกับเคยเห็นน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่กับตาตัวเองอย่างไรอย่างนั้น จินซู่ที่ได้ยินคนอื่นเล่ามาก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

ทว่าในความเป็นจริงแล้วนักพรตสายของเต๋าเหล่าเอ้อร์ที่มี ‘กฎเหล็ก’ คอยควบคุมภูเขาห้อยหัวไม่เคยแพร่งพรายความลับเกี่ยวกับน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่และการบำรุงกระบี่ของเซียนกระบี่ใต้หล้าเลย เพียงแค่กล่าวว่าเรือนหลิงจือไม่มีเรื่องมหัศจรรย์เช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องคิดมาก และอย่าเอาไปเล่าลือกันปากต่อปาก

เฉินผิงอันนึกถึงน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่สีเงินที่อาเหลียงมอบให้กับเป่าผิงน้อย แน่นอนว่ายังมีน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ม่วงทองที่เทพธิดาซูเจี้ยแห่งเขาตะวันเที่ยงเคยพกไว้ รวมไปถึง ‘บรรพบุรุษน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่’ ที่ก่อนหน้านี้ไม่นานเจ้าหมอนั่นเอ่ยถึง

จู่ๆ เฉินผิงอันก็ถามขึ้นว่า “แม่นางจินซู่ จวนหยวนโหรวมีชื่อเสียงในภูเขาห้อยหัวมากเลยหรือ?”

จินซู่พยักหน้ารับ “แน่นอน จวนหยวนโหรวที่อยู่ในนามของตระกูลหลิวแห่งธวัลทวีปคือหนึ่งในจวนส่วนตัวขนาดใหญ่สี่แห่งในภูเขาห้อยหัว อาณาเขตกว้างขวางมาก แต่ชื่อเสียงกลับกว้างขวางยิ่งกว่า สกุลหลิวคือแซ่สกุลใหญ่อันดับหนึ่งในธวัลทวีป อีกทั้งชื่อเสียงยังดีเยี่ยม กษัตริย์ ผู้ฝึกตน เซียนพสุธา แทบทุกคนในธวัลทวีปล้วนมีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลหลิว อีกอย่างเงินเกล็ดหิมะที่ผู้ฝึกลมปราณอย่างพวกเราใช้กันมากที่สุดก็สร้างเลียนแบบจากเงินที่สกุลหลิวสร้างขึ้น เทือกเขาแร่หยกของที่นั่น สกุลหลิวก็ครอบครองไปแล้วหนึ่งส่วน อย่าได้รู้สึกว่าฟังไปแล้วเหมือนไม่มาก เพราะความจริงมันมากจนมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!”

เฉินผิงอันตกตะลึงเล็กน้อย

มิน่าเล่าเงินฝนธัญพืชหนึ่งเหรียญก็ยังพูดว่า ‘ต่อให้เงินจะน้อยแค่ไหน’ หลิวโยวโจวไม่ได้คุยโวเกินจริงเลยสักนิด

สายตาจินซู่เลื่อนลอยเล็กน้อย “ลูกหลานตระกูลหลิวนี่แหละที่เรียกว่าคนโชคดีที่เกิดมาก็ได้ครอบครองภูเขาเงินภูเขาทองตัวจริง ต้องการอะไรก็แค่ทุ่มเงินไปเป็นพอ ใต้หล้าไม่มีสมบัติชิ้นใดที่สกุลหลิวซื้อไม่ได้”

คำพูดเหล่านี้ซุนเจียซู่แห่งนครมังกรเฒ่าเป็นคนบอกนางด้วยตัวเอง ตอนนั้นจินซู่มองเห็นสายตาคาดหวังจากดวงตาของเทพเจ้าน้อยแห่งเงินทองอย่างซุนเจียซู่ ดังนั้นนางจึงจำเรื่องนี้ได้แม่นยำเป็นพิเศษ

เฉินผิงอันยิ่งตัดสินใจได้แน่วแน่ว่าไม่ควรจงใจไปตีสนิทกับหลิวโยวโจว

เด็กหนุ่มคนนั้นก็เหมือนกับเรือข้ามฟากเกาะกุ้ยฮวาลำหนึ่งที่ไม่ว่าจะเผชิญคลื่นลมมรสุมใดก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาในเวลานี้จะต้านทานไว้ได้

เฉินผิงอันคิดมาถึงตรงนี้ในใจก็ให้หม่นหมองเล็กน้อย ตรงประตูหัวใจคล้ายถูกลมหิมะพัดกระแทก

แล้วตนล่ะจะมีตราประทับภูเขาและแม่น้ำให้ผลาญสักกี่มากน้อย?

ตอนนี้เหลือแค่ตราประทับแม่น้ำอันเดียวแล้ว

ไม่ว่ามีกี่พันหมื่นเหตุผลให้ต้องทำอย่างนั้น ไม่ว่าจะเจอเรื่องแบบเดียวกันหรือไม่ เฉินผิงอันก็จะยังก้าวออกไปอย่างห้าวหาญอยู่ดี

สูญเสียตราประทับภูเขาไปอันหนึ่ง จนถึงตอนนี้เฉินผิงอันก็ยังไม่สามารถบรรเทาความเศร้าใจไปได้แม้แต่น้อย

เพียงแต่ว่าตอนนี้เฉินผิงอันเรียนรู้ที่จะ ‘เก็บ’ อารมณ์ที่ไม่ดีเหล่านี้เอาไว้ ไม่เหมือนกับตอนแยกย้ายกันที่วัดร้าง รวมไปถึงระยะทางบนภูเขาอีกหลายร้อยลี้หลังจากนั้นที่เอาแต่เงียบขรึมไม่พูดไม่จาจนชายฉกรรจ์เคราดกและนักพรตหนุ่มสัมผัสได้ถึงอาการผิดปกติของเขา ทำให้พวกเขาต้องเป็นห่วงไปตลอดทาง

โรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ยตั้งอยู่ปลายสุดของตรอกแห่งหนึ่ง เถ้าแก่คือชายหนุ่มที่ไม่ชอบพูดคุยหรือยิ้มแย้ม ต่อให้เคยพบหน้าจินซู่มาแล้วหลายครั้งก็ยังไม่เคยคลี่ยิ้มให้นาง หลังจากจัดหาห้องที่อยู่ติดกันสองห้องให้คนทั้งสองแล้วก็ไม่สนใจพวกเขาอีก จินซู่อธิบายเบาๆ ว่า “เถ้าแก่คือบุตรที่รับสืบทอดกิจการจากบิดา ในอดีตโรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ยมีขนาดใหญ่มาก ครึ่งตรอกล้วนเป็นของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ พอจะมีชื่อเสียงอยู่ในแถบท่าเรือจัวฟ่างอยู่บ้าง ภายหลังเจอกับเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงครั้งหนึ่ง ตอนนั้นดูเหมือนว่าเกาะกุ้ยฮวาจะให้ความช่วยเหลือด้วย แต่สุดท้ายเถ้าแก่ที่เป็นบิดาก็ยังเสียชีวิตอยู่ดี นี่น่าจะเรียกว่าครอบครัวตกต่ำกระมัง ก็เลยเหลือแค่เท่าที่เห็นนี้”

เฉินผิงอันจดจำไว้ในใจเงียบๆ

เมื่อเปรียบเทียบกับเจิ้งต้าเฟิงที่เป็นเถ้าแก่ของร้านยาฮุยเฉินแล้ว อันที่จริงเถ้าแก่ทุกคนใต้หล้าล้วนถือว่าเป็นเถ้าแก่ที่ดี

ห้องของโรงเตี๊ยมในภูเขาห้อยหัว เมื่อเทียบกับโรงเตี๊ยมตามเมืองต่างๆ ตอนที่เฉินผิงอันท่องเที่ยวระหว่างแม่น้ำและภูเขาก่อนหน้านี้แล้ว อันที่จริงไม่ได้มีความต่างสักเท่าไหร่ แค่สะอาดกว่าเท่านั้น

จินซู่เคาะประตูเดินเข้ามา หลังจากนั่งลงเรียบร้อยก็เริ่มวางแผนการเดินทางในอีกสองวันต่อจากนี้กับเฉินผิงอัน นางมีแผนการรอไว้ก่อนแล้ว พรุ่งนี้จะไปที่โถงฝ่าอิ้น หอจิ้งเจี้ยน เรือนหลิงจือและเรือนซือเตาสี่แห่งนี้ก่อน วันมะรืนค่อยไปหอซ่างเซียง หน้าผาหมีลู่ หอเหลยเจ๋อสามแห่งนี้ สุดท้ายภูเขาเดียวดายที่อยู่ใจกลางคือพื้นที่ต้องห้าม แม้ว่าจะต้องผ่านอยู่แล้ว แต่ก็ได้แค่มองไกลๆ เท่านั้น

เฉินผิงอันถามว่าที่นี่มีร้านแลกเปลี่ยนของแปลกหายากหรือไม่ จินซู่บอกว่าเรือนหลิงจือก็คือสถานที่ที่ว่านี้ และยังมีร้านผ้าห่อบุญที่มาเปิดแย่งกิจการอยู่ฝั่งตรงข้าม ทั้งสองร้านนี้มีเงินทองไหลมาเทมาทุกวัน สนแค่ของไม่สนคน มีความมั่นคงปลอดภัยสูงยิ่ง เป็นเหตุให้พวกผู้ฝึกตนอิสระที่ยากจนและโหดเหี้ยม ขอแค่ได้รับผลเก็บเกี่ยวมา พวกเขาจะต้องชอบมาที่ภูเขาห้อยหัว ทั้งหลบเลี่ยงการสังหารจากทั่วสารทิศ และยังสามารถขายสมบัติล้ำค่าได้อย่างเปิดเผย แลกเงินมาเสวยสุข

บนเกาะหลายแห่งที่อยู่ใกล้กับภูเขาห้อยหัวมีผู้ฝึกตนจากสำนักที่ถูกทำนองคลองธรรมมาปักหลักอยู่เป็นจำนวนมากเพื่อจับตามองการเคลื่อนไหวบนภูเขาห้อยหัว คอยสังเกตการณ์มหาโจรบางส่วนที่เร้นกายอยู่ที่นี่ บุคคลที่มาหลบภัยเพราะอาศัยกฎเกณฑ์ของภูเขาห้อยหัวเหล่านี้ล้วนเป็นพวกลัทธิมารนอกรีตที่มือเปื้อนเลือนคนมานับไม่ถ้วน ล้วนเป็นพวกอำมหิตที่สร้างชื่อเสียงโหดเหี้ยมไปทั่วยุทธภพใหญ่ๆ

เฉินผิงอันถามสถานที่ที่แน่ชัดในการเดินทางจากภูเขาห้อยหัวไปยังกำแพงเมืองปราณกระบี่ แม้จินซู่จะสงสัยใคร่รู้ว่าทำไมเฉินผิงอันถึงยังต้องถามในสิ่งที่เกินความจำเป็นเกี่ยวกับการเดินทางที่ในอีกสามวันให้หลังก็เกิดขึ้นแล้ว แต่กระนั้นก็ยังยอมบอกเขาว่าอยู่ที่ข้างภูเขาเดียวดายแถบใจกลางของภูเขาห้อยหัว คือประตูใหญ่บานหนึ่งที่สร้างขึ้นเลียนแบบหอสู่เซียนในยุคบรรพกาล หากพกป้ายหยกตัวอักษร ‘หยา’ ก็สามารถเข้าไปดูใกล้ๆ ได้

ตอนนี้ขอบเขตสิบสามบินทะยานก็เหมือนขอบเขตสิบของผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวที่ถือเป็นขอบเขตปลายทางในโลกมนุษย์แล้ว ต่อจากนั้นก็คือขอบเขตสองสาบสูญที่ไม่มีปรากฏให้เห็นอีกแล้ว ส่วนในยุคโบราณที่อริยะผู้มีคุณธรรมท่องไปทั่วสารทิศคอยประทานความกรุณาแก่ปวงประชาใต้หล้านั้น ดูเหมือนว่าบนโลกยังมีหอสู่เซียนกระจายตัวกันอยู่หลายแห่ง เพื่อให้ผู้ฝึกลมปราณสามารถโบยบินไปได้อย่างผ่อนคลาย บ้างก็เป็นดั่งดวงอาทิตย์เวลากลางวัน บ้างก็ยกเมฆ บ้างก็ขี่มังกร ขี่กระเรียนบินขึ้นไป กลางอากาศจะมีนางฟ้าคอยโปรยดอกไม้ เมฆหลากสีพร่างพราว แสงสายรุ้งระยิบระยับคอยห้อมล้อมเฉลิมฉลอง ช่วยอวยพรให้แก่บุคคลผู้บรรลุมรรคา

น่าชื่นชมเลื่อมใสเป็นอย่างยิ่ง

เฉินผิงอันนัดหมายช่วงเวลาออกเดินทางในตอนเช้ากับจินซู่เรียบร้อยแล้วก็ออกไปข้างนอกเพียงลำพัง มุ่งหน้าไปยังเบื้องใต้ภูเขาเดียวดายที่เทียนจวินใหญ่สร้างกระท่อมฝึกตนอยู่ตรงนั้น

เฉินผิงอันนึกถึงสถานที่เก้าแห่งอย่างศาลาจัวฟ่าง หอจิ้งเจี้ยน หอซ่างเซียน หอเหลยเจ๋อ เรือนหลิงจือ โถงฝ่าอิ้น เรือนซือเตา หน้าผาหมีลู่และภูเขาเดียวดายไปตลอดทาง

จำนวนเหมือนหอพิทักษ์เมือง ต่างก็มีเก้าแห่ง

ไม่แน่ว่าอาจเป็นค่ายกลที่อริยะใช้สยบโชคชะตาเหมือนกัน

ตรงตีนเขาของภูเขาเดียวดายมีเส้นทางเทพขึ้นเขาที่รถม้าสามคันสามารถขับเรียงกันได้อยู่เส้นหนึ่ง บริเวณใกล้เคียงห่างไปไม่ไกลยังมีลานกว้างที่ก่อจากหินหยกขาวอีกหนึ่งแห่ง นอกราวมีแค่รั้วเหล็กหนึ่งเส้น สูงไม่เกินสองฉื่อ ใครก็สามารถข้ามไปได้

ตรงกลางคือเสาหยกขาวขนาดใหญ่ที่สูงสิบกว่าจั้งสองต้นตั้งตระหง่าน ตรงกลางของเสาเหมือนผิวน้ำที่นิ่งสงบจนคล้ายกระจก บางครั้งมีริ้วคลื่นกระเพื่อม ตอนนี้คนที่อยู่บนลานมีไม่มาก ประมาณยี่สิบสามสิบคน ไม่ว่าจะเป็นคนแก่ เด็กหรือหนุ่มสาว ตรงเอวล้วนห้อยป้ายตัวอักษรหยาเอาไว้ เด็กหลายคนที่ซุกซ่อนวิ่งผ่านตรงกลางไปโดยตรง แล้วไล่กวดกันอย่างสนุกสนานไปรอบด้าน

ลานกว้างไม่มีนักพรตมาคอยเฝ้า เฉินผิงอันลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะข้ามรั้วไปอย่างระมัดระวัง ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เขาจึงพอจะวางใจลงได้ แล้วจึงเดินช้าๆ ไปยังเสาใหญ่สองต้นนั้น

เฉินผิงอันสังเกตเห็นว่าทุกก้าวที่ก้าวออกไปจะต้องมีริ้วแสงกระเพื่อมขึ้นมาใต้ฝ่าเท้า อีกทั้งเมื่อเงยหน้ามองไปยังเห็นนักพรตเด็กที่สวมชุดเต๋าตัวใหญ่นั่งอยู่บนเบาะข้างเสาตนหนึ่ง กำลังพลิกเปิดตำราอ่าน หากมีเด็กที่มองดูแล้วอายุไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่ขยับมาใกล้ นักพรตเต๋าเด็กที่สวมกวานหางปลาไว้บนศีรษะจะโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ พวกเด็กๆ ก็จะลอยออกไปไกลเหมือนได้ขี่เมฆหมอก ทำเอาพวกเด็กๆ เล่นสนุกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย นักพรตเด็กก็คอยโบกชายแขนเสื้อไม่หยุดอย่างไม่รำคาญใจ

เฉินผิงอันไม่กล้าบุกเข้าไปยัง ‘กระจก’ โดยพลการเลียนแบบพวกเด็กๆ เขาเดินอ้อมไปด้านหลังเสาต้นใหญ่ พบว่าข้างเสาใหญ่ยังมีเสาเล็กอีกหนึ่งต้น บนเสาหินที่คล้ายเสาผูกม้ามีมือกระบี่วัยกลางคนเสื้อผ้าขาดวิ่นคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิ กอดกระบี่ไว้ในอ้อมอก หลับตานอนหลับ

แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็น…ยอดฝีมือล้ำโลก!

เฉินผิงอันไม่กล้ารบกวนการนอนหลับของคนผู้นี้ ฝีเท้าที่ก้าวเดินก็แผ่วเบาไปตามจิตใต้สำนึก เตรียมจะหมุนตัวเดินไปอีกฝั่งหนึ่ง

ศีรษะของมือกระบี่ที่กอดกระบี่หลับผู้นั้นสัปหงกลง เขาพลันสะดุ้งตื่น สายตาค่อนข้างทึ่มทื่อ มองซ้ายมองขวาแล้วก็มองไปยังจุดสูง สุดท้ายมองไปที่แผ่นหลังของเด็กหนุ่มสะพายกระบี่ คล้ายจะพึมพำกับตัวเองด้วยคำสามคำ จากนั้นก็นอนหลับต่ออีกครั้ง

เฉินผิงอันยืนอยู่ใกล้กับหน้ากระจกอีกฝั่งหนึ่ง เหม่อมองอยู่เป็นนาน

เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่า ด้านหลังกระจกนี้ก็คือกำแพงเมืองปราณกระบี่อย่างนั้นหรือ? คือใต้หล้าอีกแห่งหนึ่ง?

บนยอดเขาเดียวดายที่สูงเสียดทะลุชั้นเมฆ มีหอสูงที่สูงที่สุดอีกแห่งหนึ่งของภูเขาห้อยหัว ในระยะเวลาหนึ่งปี มีเวลาเกินครึ่งปีที่ทะเลเมฆปกคลุม ด้านใต้ชายคาห้อยกระดิ่งสามใบ ว่ากันว่ามีเพียงเจ้าลัทธิสามท่านของลัทธิเต๋ามาเยือนเท่านั้น พวกมันถึงจะดังขึ้นอย่างเนิบช้า

เทียนจวินใหญ่ท่านหนึ่งของลัทธิเต๋าอยู่บนชั้นบนสุดของหอเรือน เส้นสายตามองทะลุทะเลเมฆไปยังลานกว้างที่อยู่เบื้องล่าง

เด็กหนุ่มสะพายกระบี่ตัวเล็กดุจเมล็ดงา

บทที่ 270.3 ข้ามีเรื่องเล็กที่ใหญ่เท่าเครื่องตวงข้าว

โดย

ProjectZyphon

เฉินผิงอันกลับไปถึงโรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ยแล้วฝึกวิชาหมัดหกก้าวและท่ายืนนิ่งเจี้ยนหลูต่ออีกครั้ง ยามกลางคืนฟ้ามืดมิด เขาถอดอาภรณ์เอนตัวลงนอน ใบหน้าแต้มรอยยิ้ม

วันที่สองฟ้าขมุกขมัวเริ่มสาง จินซู่มาเคาะประตูก่อนเวลาหนึ่งเค่อ เฉินผิงอันหยุดการเดินนิ่งที่เงียบเชียบลง เปิดประตูอ้า เดินออกจากโรงเตี๊ยมไปพร้อมกับจินซู่ มุ่งหน้าไปยังโถงฝ่าอิ้น (ตราประทับอาคม) โถงแห่งนี้ถูกเรียกอีกชื่อว่าโถงเชวียอี (ขาดไปหนึ่ง) ว่ากันว่าเก็บรวบรวมตราประทับของร้อยสำนักทุกรูปแบบในโลกเอาไว้ ขาดเพียงตราประทับภูเขาเท่านั้น เพราะเคารพกฎที่ไม่เป็นลายลักษณ์อักษรที่ว่า ‘ภูเขาไม่พบภูเขา’ ถึงอย่างไรเดิมทีภูเขาห้อยหัวก็เป็นตราประทับภูเขาชิ้นหนึ่งอยู่แล้ว

เฉินผิงอันถอนหายใจ เดินตามจินซู่ที่อารมณ์ดีเข้าไปในโถงฝ่าอิ้น หอสูงสามชั้น ทุกชั้นต่างก็กว้างขวางมากเป็นพิเศษ แบ่งแยกเป็นห้องเล็กใหญ่ ทุกชั้นล้วนเก็บตราประทับอาคมที่มีจำนวนมากหลายพันชิ้นเอาไว้เหมือนกันหมด ตราประทับแต่ละชิ้นต่างก็ลอยอยู่ในชั้นกระจกที่แบ่งซอยออกเป็นชั้นๆ และยังมีตราประทับบางส่วนที่สามารถบ่มเพาะสติปัญญาขึ้นมาได้จึงว่ายวนบินชนชั้นกระจกไม่หยุดจนเกิดเสียงดังปึงปัง ตราประทับบางชิ้นยังถึงขั้นรวบรวมปราณวิญญาณขึ้นมาเป็นแก่นวิญญาณ คอยจ้องตากับคนอย่างใจกล้าอยู่ด้านหลังชั้นกระจก

เฉินผิงอันหยุดอยู่ในห้องตราประทับแม่น้ำที่ชั้นสองเป็นเวลานานไม่ยอมออกมาเสียที จินซู่จึงไปเดินเล่นที่อื่นเพียงลำพัง นัดหมายกันว่าอีกประมาณหนึ่งชั่วยามมาเจอกันที่หน้าประตูโถงอิ้นฝ่า

ตราประทับน้ำอันหนึ่งที่เฉินผิงอันจ้องมองอยู่มีปราณวิญญาณเป็นเหมือนไอน้ำน้ำหนักเบาจำแลงกลายมาเป็นธารน้ำเส้นหนึ่งล้อมวนอยู่รอบตราประทับ ตรงด้านล่างของตราประทับสลักสี่คำว่า ‘แม่น้ำสีเงินห้อยย้อย’ เพราะมี ‘มหัศจรรย์ที่แท้จริงตำราสีชาด’ ที่หลี่ซีเซิ่งเขียนคำบรรยายประกอบเอาไว้อยู่เล่มหนึ่ง เฉินผิงอันจึงรู้จักตัวอักษรโบราณไม่น้อย

จินซู่เล่าให้ฟังว่า ตราประทับของโถงฝ่าอิ้นมีแต่รับไม่มีออก จะไม่ขายให้แก่ผู้ใด

ในอดีตมีแค่ครั้งหนึ่งที่เกือบจะแหกกฎ นั่นคือเจ้าประมุขตระกูลหลิวแห่งธวัลทวีปคนปัจจุบันได้ป่าวประกาศว่าจะซื้อตราประทับของชั้นหนึ่งไปทั้งหมดรวดเดียว สุดท้ายนักพรตเจ้าของโถงจำเป็นต้องรายงานแก่เทียนจวินใหญ่แห่งภูเขาเดียวดาย คำตอบของฝ่ายหลังเรียบง่ายมาก นั่นคือขว้างปราณกระบี่ยาวดุจสายรุ้งลงมาจากหอสูงบนภูเขาเดียวดาย ทำลายสวนดอกไม้ด้านหลังจวนหยวนโหรวเสียป่นปี้ ผลคือตอนนั้นคนหนุ่มที่ยังเป็นแค่ลูกหลานสายตรงตระกูลหลิว ยังไม่ได้สืบทอดตำแหน่งเจ้าประมุขเท้าเอวแหงนหน้าด่าเทพเซียนผู้เฒ่าบนภูเขาเดียวดาย ความหมายคร่าวๆ คือประมาณว่าข้าผู้อาวุโสมีเงิน เจ้าแน่จริงก็ลองทำดูอีกสักครั้งสิ

จากนั้นเทียนจวินใหญ่ก็เทฝนปราณกระบี่กระหน่ำลงมาระลอกใหญ่ จวนหยวนโหรวตระกูลเซียนขนาดใหญ่ยักษ์ที่สืบทอดกันมาหลายรุ่นหลายสมัยเสียหายอย่างหนัก

ทำให้ชื่อเสียงที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นค่ายกลใหญ่ที่สามารถต้านทานร้อยกระบี่จากเซียนกระบี่ของจวนหยวนโหรวย่อยยับไม่เหลือดี

ยังดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ

ภายหลังจึงเกิดการถามตอบที่กลายมาเป็นวลีซึ่งได้รับความนิยมกันไปทั่ว

คนหนุ่มคนนั้นหน้าไม่เปลี่ยนสี แค่หันไปถามพ่อบ้านวัยชราว่า ‘เทียนจวินผู้นั้นลงมืออย่างกำเริบเสิบสานเช่นนี้ถูกกฎหรือไม่?’

พ่อบ้านวัยชราตอบยิ้มๆ ว่า ‘เทียนจวินก็คือกฎของภูเขาห้อยหัว’

เมื่อผ่านศึกครั้งนี้ไป เรื่องที่เทียนจวินแห่งภูเขาห้อยหัวใช้อำนาจกดขี่ข่มเหงผู้คน และเรื่องที่ตระกูลหลิวมีเงินก็แพร่สะพัดไปทั่วใต้หล้าในเวลาเดียวกัน

ตอนหลังเฉินผิงอันไม่ได้เดินขึ้นชั้นสาม เขาลงจากหอไปรอจินซู่ที่นอกโถงฝ่าอิ้นโดยตรง

จินซู่มาช้าไปหนึ่งเค่อ มองเห็นเด็กหนุ่มสะพายกระบี่นั่งเหม่ออยู่บนบันไดก็เอ่ยขออภัยว่า “มาสายแล้ว เพราะบนชั้นสามมีตราประทับชิ้นหนึ่งที่เพิ่งบ่มเพาะจิตวิญญาณที่มหัศจรรย์อย่างถึงที่สุดตนหนึ่งได้ สามารถจำแลงร่างกลายเป็นคนที่จ้องตากับมัน สนุกมากเป็นพิเศษ มีหลายคนเข้าแถวรอที่นั่น เฉินผิงอันเจ้าไม่สนใจเลยหรือ”

เฉินผิงอันลุกยืนปัดก้น คลี่ยิ้มพูดว่า “พวกเราไม่ได้รีบไปไหนสักหน่อย”

แทบจะเวลาเดียวกับที่จินซู่เรียกชื่อของเฉินผิงอันตรงๆ เป็นครั้งแรกในภูเขาห้อยหัว คนเฝ้าประตูสองคนที่อยู่ตรงตีนภูเขาเดียวดาย นักพรตเต๋าเด็กที่อ่านหนังสือและชายวัยกลางคนอุ้มกระบี่ก็พร้อมใจกันลืมตาขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย

จากนั้นคนหนึ่งก็ลุกจากเบาะที่นั่ง เดินออกจากลานกว้าง มุ่งหน้าไปยังหอซ่างเซียง

บุรุษถือกระบี่หันตัวกลับมา งอนิ้วดีดไปที่หน้ากระจกหนึ่งครั้ง แต่แล้วชายฉกรรจ์ก็พลันคลี่ยิ้ม บิดข้อมือกลับมาเหมือนดึงของบางอย่างกลับคืน เก็บการส่งสัญญาณด้วยการดีดนิ้วก่อนหน้านี้

แล้วเขาก็งีบหลับต่ออีกครั้ง

ภูเขาห้อยหัวไม่มีตราผนึกอาคม นักพรตเด็กคนนั้นก้าวออกไปหนึ่งก้าวก็ห่างไกลหลายลี้ สุดท้ายเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าหอที่มีควันสีม่วงลอยกรุ่นพลิ้วกำจาย ก้าวยาวๆ เข้าไปข้างใน นักพรตสวมกวานหางปลาหลายคนเห็นนักพรตน้อยที่หน้าตาเหมือนหยกสลักล้ำค่าแล้วก็พากันค้อมเอวคารวะ เรียกอย่างให้ความเคารพว่าอาจารย์ปู่น้อย หรือบางคนก็เรียกว่าอาจารย์ปู่น้อยไท่ซ่าง

นักพรตน้อยสีหน้าเย็นชา ไม่สนใจใครทั้งนั้น ก้าวข้ามประตูใหญ่มาแล้วก็โบกชายแขนเสื้อหนึ่งครั้ง พัดให้เหล่านักพรตหลายคนที่สวมกวานและชุดเต๋าแตกต่างกันซึ่งกำลังจุดธูปกราบไหว้กระเด็นออกไปอยู่ใต้กำแพงทั้งสองฝั่งในเสี้ยววินาที ทำให้นักพรตห้าขอบเขตกลางเหล่านี้ตกใจจนเกือบขวัญหาย นักพรตเด็กก้าวยาวๆ ไปข้างหน้า ยึดครองตำแหน่งที่มีควันธูปล้อมวนเพียงลำพัง หยิบธูปดอกหนึ่งมาจากกระบอกใส่ธูปที่วางอยู่บนโต๊ะด้านข้าง เหนือโต๊ะธูปมีภาพวาดสี่ภาพ มรรคาจารย์เต๋าอยู่ในตำแหน่งสูงสุด ตำแหน่งนี้สูงจนถึงขั้นที่ว่าหากคนมาจุดธูปกราบไหว้ไม่ทันสังเกตก็อาจจะนึกว่าไม่มีอยู่

ส่วนภาพวาดเทวรูปของนักพรตเต๋าสามคนด้านล่างนั้นแขวนเรียงกัน

นักพรตที่อยู่ตรงกลางห้อยยันต์ไม้ท้อ นักพรตที่อยู่ฝั่งซ้ายมือถือกระบี่อาคม สวมชุดขนนก นักพรตฝั่งขวาสวมกวานดอกบัว

บนโต๊ะธูปขนาดใหญ่ยักษ์วางแค่กระถางธูปขนาดใหญ่ที่เตรียมไว้ให้ผู้คนที่มากราบไหว้ปักธูปลงไปเพียงใบเดียว

หอซ่างเซียง (จุดธูป) แห่งนี้มีเรื่องเล่าลือว่าหากนักพรตเต๋าและชายหญิงที่มีจิตศรัทธามาจุดธูปกราบไหว้ที่นี่ก็อาจจะมีโอกาสให้มรรคาจารย์เต๋าและเจ้าลัทธิไตรวิสุทธิ์ที่อยู่ในใต้หล้าอีกแห่งหนึ่งรับรู้ หลังจากเข้ามาในภูเขาห้อยหัว เรื่องแรกที่นักพรตแทบทุกคนต้องทำคือมาจุดธูปสามดอกที่หอซ่างเซียงแห่งนี้ แน่นอนว่านักพรตของจวนเทียนซือภูเขามังกรพยัคฆ์ไม่มีทางเหยียบเข้ามาในหอซ่างเซียงแม้แต่ครึ่งก้าว

นักพรตน้อยที่บนศีรษะสวมกวานหางปลากราบเจ้าลัทธิที่สวมกวานดอกบัวผู้นั้นสามครั้ง พอปักธูปในมือลงในกระถางธูปแล้วก็หลับตาลง ปากท่องคาถาพึมพำ

สุดท้ายนักพรตน้อยอึ้งตะลึงไปชั่วขณะ พอลืมตาขึ้นก็ให้รู้สึกเบื่อหน่าย หันหน้าไปมอง เห็นคนหนุ่มที่หน้าตาคล้ายสาวงามคนหนึ่งก็ขมวดคิ้วถามว่า “ในฐานะลูกศิษย์สกุลลู่ของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง เหตุใดเจ้าถึงไปที่หอจิ้งเจี้ยนก่อน ไม่ใช่มาจุดธูปกราบไหว้ที่นี่?!”

‘หญิงสาว’ เงยหน้าขึ้นอย่างแช่มช้อยไม่กลัวเกรง ตอบยิ้มๆ ว่า “พวกเรารับเจ้าลัทธิผู้สูงส่งท่านนี้เป็นบรรพบุรุษตระกูลเราอย่างสุดจิตสุดใจ ทว่าท่านบรรพบุรุษไม่เคยรับพวกเราเป็นลูกหลานนี่นา หลายพันปีที่ผ่านมาตระกูลลู่จุดธูปไปมากน้อยแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับการตอบกลับแม้แต่ครึ่งคำไม่ใช่หรือ? ข้าจุดธูปเพิ่มอีกดอกจะมีประโยชน์รึ?”

บนใบหน้าเยาว์วัยของนักพรตน้อยเผยความเดือดดาล “กล้าทำตัวโอหังที่นี่ด้วย?!”

คนผู้นั้นที่มาจุดธูปกราบไหว้ยิ้มตาหยี “เทียนจวินท่านไม่ใช่นักพรตสายของบรรพบุรุษตระกูลลู่ข้าสักหน่อย เหตุใดต้องยึดติดกับมารยาทของคนนอกพวกนี้ด้วย?”

นักพรตน้อยแค่นเสียงหยัน “ไอ้พวกไม่รู้จักความหวังดีของผู้อื่น ไสหัวออกไป!”

สะบัดชายแขนเสื้อหนึ่งครั้ง คนหนุ่มที่หน้าตาเหนือชั้นกว่าสาวงามก็ปลิวออกไปตกบนถนนนอกหอซ่างเซียง กระอักเลือดไม่หยุด พอกระเสือกกระสนลุกขึ้นมาได้แล้วก็แหงนหน้าขึ้น มองคนในภาพเหมือนทางฝั่งขวามือที่ไม่เคยขยับเขยื้อนมาร้อยปีพันปีแล้วหัวเราะเสียงดังไม่หยุด

จนถึงวันนี้ก็ยังแล้งน้ำใจถึงเพียงนี้

หลายครั้งในประวัติศาสตร์ที่ตระกูลลู่ตกอยู่ในภาวะอับจน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผจญอันตรายเกือบล่มสลาย คนในภาพไม่เคยมาแยแส

หลังจากก้าวออกจากธรณีประตูมาแล้ว นักพรตน้อยผู้นั้นก็ชำเลืองตามองคนหนุ่มที่สภาพกระเซอะกระเซิงแวบหนึ่งก่อนหายตัววับไป

ภายใต้การนำทางของจินซู่ เฉินผิงอันก็มาถึงเรือนหลิงจือตอนช่วงเที่ยงวันพอดี แล้วก็ได้เห็นหลิงจือสมปรารถนาในตำนานดอกนั้น

เฉินผิงอันเห็นของวิเศษและสมบัติอาคมที่ราคาสูงเทียมฟ้าในหอหลิงจือแล้ว เขาทั้งไม่ได้ซื้อ แล้วก็ไม่ได้ขายของที่อยู่ในวัตถุฟางชุ่น จากนั้นก็ไปยังสถานที่แห่งสุดท้ายของวันนี้ เรือนซือเตา (ดาบอาคม)

จุดดึงดูดความสนใจของเรือนซือเตาไม่ได้อยู่ที่ทัศนียภาพ แต่อยู่ที่ใบรายการใบหนึ่งซึ่งแปะอยู่บนกำแพง ในนั้นบรรยายประกาศนำจับที่มีรางวัลแตกต่างกันไป เป้าหมายก็สารพัดหลากหลาย บ้างก็เป็นปีศาจใหญ่แห่งเกาะทะเลทักษิณ กษัตริย์ของแคว้นหนึ่งในบางทวีป ผู้อาวุโสตระกูลเซียนคนหนึ่งที่เป็นเทพเซียนพสุธา ลัทธิมารนอกรีตบางส่วนที่ก่อความวุ่นวายไปทั่ว หรือแม้แต่อริยะลัทธิขงจื๊อสกุลเฉินคนหนึ่งของทักษินาตยทวีปก็อยู่บนรายการนั้นด้วย

ไม่รู้ว่าเรือนซือเตาของภูเขาห้อยหัวสืบทอดกฎนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกเขาแปะใบรายการได้ คนอื่นๆ ก็เอามาแปะได้เช่นกัน เพียงแต่ว่าคนที่เอาใบรายการมาแปะจำเป็นต้องวางเงินมัดจำของรางวัลนำจับไว้ที่เรือนซือเตาก่อน ไม่อย่างนั้นหากไม่มีเงินก็ไม่ควรแปะประกาศมั่วซั่ว เพราะจะได้เจอกับวิชาดาบที่ร้ายกาจของเรือนซือเตาแทน

เรือนซือเตา

ระบบเต๋าสายนี้ของเต๋าเหล่าเอ้อร์ยังมีแบ่งแยกไปอีก อาวุธอาคมทุกชนิดล้วนเรียกรวมเป็นดาบ นักพรตของสายนี้เคยสร้างชื่อเสียงใหญ่โตไว้ที่ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง สูสีกับคนเชื่อดาบของสำนักโม่ ฝ่ายหนึ่งแกร่งกร้าว ฝ่ายหนึ่งลึกลับ

เมื่ออยู่ในใต้หล้าไพศาล เรื่องที่ยุ่งยากยิ่งกว่ามีเรื่องกับเซียนกระบี่ก็คือไปพัวพันกับนักพรตที่พกดาบอาคม เพราะแต่ไหนแต่ไรมานักพรต ‘ดาบอาคม’ มักจะลงมือเด็ดขาดหรือถึงขั้นเรียกได้ว่าอำมหิตมาโดยตลอด สังหารภูตผีปีศาจคล่องแคล่วว่องไว เวลาเข่นฆ่ากับผู้ฝึกลมปราณก็ไม่เคยมีไมตรีเช่นกัน นิสัยของนักพรตดาบอาคมย่ำแย่แค่ไหน เคยมีคำกล่าวหนึ่งบอกว่า มีครั้งหนึ่งนักพรตดาบอาคมที่มีวิชาสูงส่งมาเจอกับผู้สูงศักดิ์หวงจื่อคนหนึ่งที่มีชาติกำเนิดจากจวนเทียนซือภูเขามังกรพยัคฆ์ พวกเขาต่างก็ต้องการสังหารปีศาจตนหนึ่งที่มีตบะลึกล้ำ หากว่ากันตามหลักปกติแล้ว ถ้าไม่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กัน ก็ต่างคนต่างต่อสู้ หรือไม่ก็หลบเลี่ยงให้อีกฝ่ายหนึ่งสู้ไปเอง ผลกลับกลายเป็นว่านักพรตดาบอาคมผู้นั้นไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ชักดาบเข้าห้ำหั่น ต่อสู้กับเทียนซือตระกูลจางจนฟ้าดินพลิกตลบ หลังจากทำให้เทียนซือบาดเจ็บสาหัสได้แล้วถึงไปกำราบปีศาจเพียงลำพัง

ตอนนั้นมรสุมลูกนี้ครึกโครมไปทั่วทวีปเกราะทอง เป็นเหตุให้บุรพาจารย์สกุลจางจวนเทียนซือคนหนึ่งเร่งรุดเดินทางไกลจากทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางมาเอาเรื่องถึงภูเขาห้อยหัว สุดท้ายจึงเกิดสุดยอดศึกใหญ่อีกครั้ง เทียนจวินใหญ่ที่พิทักษ์ภูเขาเดียวดายเป็นคนลงมือด้วยตัวเอง ไปต่อสู้กับเทียนซือตระกูลจางที่มีวัยวุฒิสูงมากคนนั้นนอกภูเขาห้อยหัวหนึ่งพันลี้ เพียงแต่ว่าสุดท้ายใครแพ้ใครชนะ คนนอกกลับไม่มีใครรู้

……

ร้านยาฮุยเฉิน วันนี้สตรีแต่งงานแล้วและเด็กสาวหน้าตางดงามที่เป็นลูกจ้างในร้านยาขาดหายไปคนหนึ่ง ซึ่งก็คือแม่นางน้อยที่เถ้าแก่เจิ้งต้าเฟิงยังติดค้างเงินค่าหนังสือ

เจิ้งต้าเฟิงหงุดหงิดเล็กน้อย ตบโต๊ะพูดว่านังหนูคิดจะก่อกบฏซะแล้ว อาศัยที่ตัวเองหน้าตางดงามกล้าทำตัวไม่เห็นหัวใคร เถ้าแก่ท่านนี้พูดอย่างดุดันว่า ในเมื่อนางกล้าไม่มาทำงานที่ร้านโดยไม่บอกลา ไม่กล่าวอะไรสักคำเดียว เท่ากับว่าไม่เห็นเถ้าแก่ผู้หล่อเหลาสง่างามอย่างเขาอยู่ในสายตา จะหักเงินสามสิบสี่สิบอีแปะที่เป็นค่าหนังสือของนาง ชายฉกรรจ์ที่พร่ำบ่นไม่หยุดโมโหกระฟัดกระเฟียด แต่ไม่มีผู้หญิงคนใดในร้านเห็นเป็นจริงเป็นจัง คนที่แทะเมล็ดแตงก็แทะเมล็ดแตง คนที่คุยเรื่องสัพเพเหระก็คุยต่อไป ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครเชื่อว่าเถ้าแก่จะหักเงินจริงๆ

จากนั้นบุรพาจารย์ตระกูลฟ่านที่มีท่าทางกล้าๆ กลัวๆ คนหนึ่งก็มาที่หน้าประตูร้านยาด้วยสีหน้าหวาดหวั่นขออภัย

เจิ้งต้าเฟิงหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย รีบหยุดปากที่พูดจู้จี้จุกจิกยิ่งกว่าสตรีแต่งงานแล้วลงในฉับพลัน เดินอ้อมโต๊ะคิดเงินมาที่หน้าประตู พูดเบาๆ ว่า “คุยกันตรงนี้เถอะ”

แม้แต่ตัวของคนที่มีอำนาจในการตัดสินใจในศาลบรรพชนตระกูลฟ่านท่านนั้นก็ยังรู้สึกจนใจ วันนี้ตนกลับต้องมาขอโทษคนผู้นี้ที่นี่เพื่อเด็กสาวชาวบ้านคนหนึ่งที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับตระกูลของตน ทั้งๆ ที่ตระกูลฟ่านไม่ได้ทำอะไรผิด แต่คนทั้งตระกูลกลับต้องมากระวนกระวายไม่เป็นสุข ด้วยกลัวว่าจะถูกพาลโกรธ

ผู้เฒ่าถอนหายใจหนึ่งที “อาจารย์ใหญ่เจิ้ง แม่นางน้อยที่ไม่ได้มาร้านยาในวันนี้ ตายแล้ว”

เจิ้งต้าเฟิงร้องอ้อหนึ่งทีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ผู้เฒ่าเข้าใจผิดคิดว่าปรมาจารย์ใหญ่ขอบเขตเก้าบนวิถีวรยุทธ์ผู้นี้ไม่ได้เก็บไปใส่ใจจึงแอบถอนหายใจโล่งอก

เจิ้งต้าเฟิงโบกมือบอกให้ผู้เฒ่ารู้ว่าไปได้แล้ว

ชายฉกรรจ์นั่งลงบนธรณีประตู ไม่พูดอะไรอีก

สตรีทั้งหลายที่อยู่ในร้านยามีลางสังหรณ์ที่แม่นยำฉับไว ต่างก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศประหลาดที่แผ่มาจากตรงหน้าประตู ทันใดนั้นไม่มีใครกล้าส่งเสียงดังเอะอะ ยิ่งไม่กล้าพูดจาหยอกล้อเถ้าแก่

ชายฉกรรจ์หัวเราะ “ฮ่าๆ แบบนี้ก็ไม่ต้องคืนเงินจริงๆ น่ะสิ”

แต่อันที่จริงแล้วบนใบหน้าของเขากลับไม่มีรอยยิ้มเลยแม้แต่น้อย

เขามองไปทางมุมมืดมุมหนึ่งที่อยู่ในตรอก “ข้าไม่เชื่อใจตระกูลฟ่าน ทั้งพฤติกรรมและความสามารถต่างก็เชื่อถือไม่ได้แล้ว เหล่าจ้าวเจ้าไปตรวจสอบด้วยตัวเองดูสักหน่อย ข้าจะรอฟังข่าวจากเจ้า”

เจิ้งต้าเฟิงลุกขึ้นยืนแล้วรอคอยด้วยความอดทน

นครมังกรเฒ่า สายลมพัดกระโชกให้จอกแหนที่รวมตัวกันแตกกระจาย

……

ยามราตรีที่ภูเขาห้อยหัว

บนลานกว้าง นอกจากนักพรตเด็กที่เปิดหนังสืออ่านอย่างต่อเนื่องและชายกอดกระบี่ที่ตอนกลางคืนกลับไม่หลับไม่นอนแล้ว นอกจากพวกเขาก็ไม่มีใครอีก

จู่ๆ กลางกระจกที่อยู่ด้านหลังเสาใหญ่สองต้นก็มีเด็กสาวท่วงท่าองอาจผึ่งผายคนหนึ่งเดินออกมา นางห้อยกระบี่ยาวไว้ที่เอว

คิ้วของนางเข้มยาวดุจขุนเขาทอดตัวไกล