ข้ามกาลบันดาลรัก 253.1-253.2

ตอนที่ 253-1 หากเจ้าไม่ละทิ้ง ข้าจักไ...

 

สิ้นเสียงเมิ่งเชี่ยนโยว ภายในห้องเงียบสนิท

 

 

เมิ่งเอ้ออิ๋นและเมิ่งชื่อไม่คิดว่านางจะเอ่ยปากเรื่องถอนหมั้น ให้ตกใจนิ่งอึ้ง

 

 

เมิ่งอี้เซวียนมองนางอย่างไม่เชื่อสายตา

 

 

ส่วนฉู่เหวินเจี๋ยตกใจทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ ตกใจถาม “เจ้าและอี้เซวียนได้หมั้นหมายกันเอาไว้?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า

 

 

“จะเป็นไปได้อย่างไร เจ้าและอี้เซวียนโดยนิตินัยมิได้เป็นพี่น้องกันรึ? จักหมั้นหมายกันได้อย่างไร?” ฉู่เหวินเจี๋ยถลึงตาถาม

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพูดว่า “เรื่องนี้พูดแล้วยาว ประเดี๋ยวข้าค่อยอธิบายให้ท่านฟัง ขอท่านรับปากข้า ยกเลิกการหมั้นหมายของข้ากับอี้เซวียน”

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยมองใบหน้านิ่งขรึมของอี้เซวียน ไม่กลับรับปาก พูดว่า “นี่เป็นเรื่องใหญ่ ข้าตัดสินใจไม่ได้ ต้องขอคำแนะนำจากท่านอ๋องก่อนถึงจะตัดสินได้”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเม้มริมฝีปาก พูดว่า “เดิมข้าจะเอ่ยเรื่องนี้กับท่านอ๋องเอง แต่ด้วยสภาพร่างกายข้าในตอนนี้ ไม่อาจบอกกล่าวสาเหตุของการหมั้นหมายอย่างเคารพนบนอบกับเขาได้ จำต้องรบกวนท่านแม่ทัพ ช่วยตัดสินใจแทนอี้เซวียน”

 

 

รอยยิ้มบนใบหน้าฉู่เหวินเจี๋ยเลือนหาย ขมวดคิ้วพูดว่า “แม่นางจักต้องเล่าถึงความเป็นมาเป็นไปของเรื่องนี้ก่อน ข้าถึงจะรู้ว่าตัวเองตัดสินใจเรื่องนี้ได้หรือไม่”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า หันไปพูดกับเมิ่งเอ้ออิ๋น “ท่านพ่อ ท่านเล่าเรื่องในตอนนั้นให้ท่านแม่ทัพฉู่ฟังหน่อยเถิด”

 

 

เมิ่งเอ้ออิ๋นเห็นฉู่เหวินเจี๋ยดูเป็นคนเปิดเผยจริงใจ ไม่เหมือนคนที่มีนิสัยชอบเข่นฆ่า ความหวาดกลัวในใจสลายไป เล่าเรื่องราวในอดีตอย่างไม่ตกหล่น ตั้งแต่ตอนที่เก็บเมิ่งอี้เซวียนมา ทั้งใช้เงินยี่สิบตำลึงในห่อผ้าเขาช่วยชีวิตเมิ่งเชี่ยนโยวไว้ ต่อมาสองสามีภรรยาหนิวไม่มีบุตร มาคุกเข่าอ้อนวอนหน้าประตู ทั้งร้องขอให้ผู้ใหญ่บ้านมาช่วยพูด รวมถึงความละอายใจ หลังจากพวกเขาให้เมิ่งอี้เซวียนไปอยู่กับสองสามีภรรยาหนิว จึงหมั้นหมายเขาให้กับเมิ่งเชี่ยนโยว

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยได้ฟังเงียบงันครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดอี้เซวียนถึงกลับมาอยู่กับพวกเจ้าได้อีก?”

 

 

เมิ่งเอ้ออิ๋นและเมิ่งชื่อหันสบตากัน แล้วมองไปที่ฉู่เหวินเจี๋ยอย่างระแวดระวัง ลังเลว่าควรจะพูดเรื่องที่สองสามีภรรยาหนิวทารุณเมิ่งอี้เซวียนออกมาหรือไม่

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยก้าวเข้ามาดำรงตำแหน่งท่านแม่ทัพได้ ไม่ใช่มีดีแค่เป็นทหาร พลันสังเกตเห็นความผิดปกติ ชักสีหน้านิ่ง พูดแทงใจดำ “อย่างไร หรือพวกเขาปฏิบัติไม่ดีกับเซวียนเอ๋อร์?”

 

 

ภายในห้องไม่มีใครรับคำ

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยหรี่นัยน์ตาลง น้ำเสียงเจือแววกราดเกรี้ยว “ข้าเดาถูก?”

 

 

สองสามีภรรยาเมิ่งสบตากันอีกครั้ง เมิ่งเอ้ออิ๋นถอนใจพูดว่า “เรื่องนี้เป็นความผิดของพวกเราเอง ทำให้อี้เซวียนต้องทนทุกข์ทรมานหลายปี”

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยเริ่มร้อนรน “เรื่องเป็นมาอย่างไรกันแน่ พวกเจ้ารีบบอกข้าสิ”

 

 

“ท่านพ่อ ท่านแม่ บอกเรื่องทั้งหมดแก่ท่านแม่ทัพฉู่เถิด” เมิ่งเชี่ยนโยวพูด

 

 

เมิ่งเอ้ออิ๋นก็ให้ชิงชังสองสามีภรรยาหนิวมานาน จึงเล่าความเริ่มจากที่สองสามีภรรยาหนิวเห็นอี้เซวียนเป็นดั่งแก้วตาดวงใจมาหลายปี ต่อมาพวกเขามีลูกของตัวเอง จึงไม่เห็นอี้เซวียนเป็นคนอีก

 

 

ตอนที่เมิ่งเอ้ออิ๋นเริ่มพูดว่าเมิ่งอี้เซวียนถูกทารุณกรรม เส้นเลือดเขียวบนมือที่จับพนักวางแขนของฉู่เหวินเจี๋ยก็บวมปูดขึ้นทันที กระทั่งเมิ่งเอ้ออิ๋นเล่าเรื่องจบ ฉู่เหวินเจี๋ยก็ทนต่อไปไม่ไหวอีก ตบพนักวางแขนลุกขึ้นยืน ร้องเกรี้ยวกราด “สองสามีภรรยาหนิวตัวดี กล้าปฏิบัติต่อเซวียนเอ๋อร์เช่นนี้ได้ สมควรตายแล้ว!”

 

 

เมิ่งเอ้ออิ๋นและเมิ่งชื่อตกใจที่เขาบันดาลโทสะออกมา “พลั่ก” คุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกัน “ท่านแม่ทัพโปรดอภัย เรื่องนี้เป็นความผิดของพวกเรา พวกเราไม่ควรใช้เงินยี่สิบตำลึงแล้วมอบอี้เซวียนให้พวกเขา”

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยก็โกรธเคืองพวกเขาอยู่บ้าง พูดว่า “เมื่อเจ้าเก็บอี้เซวียนได้ ก็ควรจะเลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่ พวกเจ้าถูกสถานการณ์บีบคั้น มอบเขาให้กับชายชั่วหญิงโฉดนั่น ทำให้เขาต้องได้รับทุกข์ทรมานนานหลายปี”

 

 

เมิ่งเอ้ออิ๋นเองก็เสียใจมาตลอด ได้ยินคำติเตียนของฉู่เหวินเจี๋ย ไม่ปริปากใดๆ

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยมองดูปฏิกิริยาพวกเขา ไฟโทสะคุกรุ่นหาที่ระบายไม่ได้ กำหมัดชกลงบนโต๊ะ พื้นผิวโต๊ะแหว่งเว้าเข้าไปทันที

 

 

สองสามีภรรยาเมิ่งตกใจกลัวตัวสั่น

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวขมวดคิ้ว พูดว่า “ท่านแม่ทัพฉู่ ต่อให้ท่านพ่อท่านแม่ข้ากระทำไม่ถูกต้องอย่างไร ในตอนนั้นก็เป็นพวกเขาที่เก็บอี้เซวียนกลับมา ช่วยชีวิตเขาไว้ อีกทั้งหลังจากท่านพ่อท่านแม่ข้าจำใจยกอี้เซวียนให้คนอื่นไป ยังได้หมั้นหมายข้าให้กับเขา ไม่มีใครล่วงรู้อนาคต หากรู้ว่าสองสามีภรรยาหนิวจะปฏิบัติต่ออี้เซวียนเช่นนั้น ไม่ว่าอย่างไรท่านพ่อท่านแม่ข้าย่อมไม่มีวันมอบอี้เซวียนให้พวกเขาเด็ดขาด”

 

 

หลังจากชกระบายโต๊ะไปหนึ่งหมัด ไฟโทสะของฉู่เหวินเจี๋ยคลายลงไปบางส่วน ทั้งเห็นเมิ่งอี้เซวียนมองตนเองอย่างไม่เห็นด้วย ให้รู้สึกว่าตนเองพาลใส่อารมณ์เกินกว่าเหตุ ผ่อนคลายน้ำเสียงพูดว่า “พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ พอข้าได้ยินว่าพวกเขาทารุณกรรมอี้เซวียนก็เลยบันดาลโทสะขึ้นมา มิได้จะพุ่งเป้าที่พวกเจ้า”

 

 

เมิ่งเอ้ออิ๋นและเมิ่งชื่อกล่าวขอบคุณเสียงสั่น “ขอบคุณท่านแม่ทัพที่ไม่ตำหนิโทษพวกเราขอรับ” แล้วพยุงกันและกันลุกขึ้น

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเป็นห่วงพวกเขา พูดว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ายังมีเรื่องจะพูดกับท่านแม่ทัพฉู่ พวกท่านกลับไปพักผ่อนในห้องก่อนเถอะ”

 

 

เมิ่งเอ้ออิ๋นและเมิ่งชื่อตกใจกลัวจนเหงื่อซึมไปทั่วร่างแล้ว ไม่อยากอยู่ประจันหน้าฉู่เหวินเจี๋ยอีกต่อไป ได้ยินเมิ่งเชี่ยนโยวพูดเช่นนี้ รับคำทันควัน “ได้ พวกเจ้าคุยกันไปก่อน พวกเราจะกลับไปที่ห้อง” พูดจบ ไม่รอเมิ่งเชี่ยนโยวรับคำ ก็ผลุนผลันเดินออกไปจากห้องเมิ่งเชี่ยนโยว

 

 

ช่วงเวลานี้ เมิ่งอี้เซวียนไม่ได้พูดอะไรเลย

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยนึกว่าเขาไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องเลวร้ายในอดีต มองเขาอย่างเวทนา มือใหญ่กร้านลูบศีรษะเขา พูดว่า “เซวียนเอ๋อร์ วางใจเถอะ ใครก็ตามที่รังแกเจ้า น้าจะไม่ปล่อยมันไปเด็ดขาด”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเกิดความรู้สึกไม่ดีทะลักเอ่อ ขอร้องแทนสองสามีภรรยาหนิว “ท่านแม่ทัพฉู่ แม้พวกเขาจะมีจิตใจชั่วร้าย แต่ความผิดก็ไม่ถึงชีวิต…”

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยยื่นมือออกมายั้งไม่ให้นางพูดจบ “แม่นางเมิ่ง เจ้าไม่ต้องพูดอะไรอีก แม้นข้าจะเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ กลับไม่เคยเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์มาก่อน บัดนี้ข้าอดรนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ คนพรรค์นั้นมีชีวิตอยู่ต่อไปก็มีแต่จะรกโลก สู้ให้พวกเขารีบตายรีบปลดปล่อย ชาติหน้าจะได้เกิดมาเป็นคนดี”

 

 

ฟังจากน้ำเสียงเขา เมิ่งเชี่ยนโยวรู้ว่าตนเองห้ามเขาไม่ได้แล้ว เลี่ยงไปขอร้องแทนหนิวตั้น “อี้เซวียนเห็นเด็กคนนั้นมาตั้งแต่เกิด มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อเขา พวกท่านอย่าได้ลงมือกับเขา จะทำให้อี้เซวียนเสียใจได้”

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยมองเมิ่งอี้เซวียน

 

 

เมิ่งอี้เซวียนยังคงไม่พูด เพียงแค่พยักหน้า

 

 

เดิมฉู่เหวินเจี๋ยก็ไม่ใช่คนที่ชอบเข่นฆ่า เห็นเมิ่งอี้เซวียนพยักหน้า จึงยอมรับปาก “วางใจเถอะ ข้าจะกำชับลูกน้องให้ปล่อยเด็กไป แต่พวกเจ้าคิดไว้แล้วหรือไม่ ต่อไปเด็กจะทำอย่างไร?”

 

 

“ให้เขากลับเมืองหลวงกับข้าเถอะ ข้างกายข้าขาดคนที่จงรักภักดีพอดี” เมิ่งอี้เซวียนพูด

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยพยักหน้า “ก็ดี เด็กคนนี้ติดตามเจ้าแต่เยาว์ คิดว่าพวกเจ้าจักต้องมีความสัมพันธ์แนบแน่น ให้เขากลับเมืองหลวงกับเจ้า อบรมดูแลให้ดี ภายหน้าจักต้องจงรักภักดีต่อเจ้า”

 

 

ว่าแล้ว ก็ก้าวอาดๆ ออกไป เดินไปพูดไปว่า “ข้าจะไปสั่งการลูกน้อง ให้พวกเขาลงมือหลังยามจื่อ[1]

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวร้องเรียกเขา “ท่านแม่ทัพฉู่ ข้าและอี้เซวียนยังไม่ได้ถอนหมั้นเลย”

 

 

เสียงฉู่เหวินเจี๋ยดังลอยมา “พอข้าสั่งการลูกน้องฝีมือดีเสร็จ ข้าจะไปขอเข้าเฝ้าท่านอ๋อง เล่าเรื่องนี้แก่เขา ให้เขาเป็นคนตัดสินใจ” สิ้นเสียง คนก็จากไปไกลแล้ว

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวถอนหายใจแหนงหน่าย เดิมคิดจะจัดการเรื่องถอนหมั้นของตัวเอง ตอนนี้ดีแล้ว ถอนหมั้นไม่สำเร็จ หนำซ้ำยังทำลายชีวิตสองสามีภรรยาหนิว

 

 

กระทั่งคนไปหมดแล้ว เมิ่งอี้เซวียนถึงหันมาจ้องเมิ่งเชี่ยนโยวเขม็ง นิ่งเงียบไม่พูดสิ่งใด

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวถูกจับจ้องจนขนลุก ถามอย่างร้อนตัว “เจ้ามาจ้องข้าทำไม?”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนไม่พูดอะไร เอาแต่จ้องนางเขม็ง กระทั่งเมิ่งเชี่ยนโยวทนสายตาเขาต่อไปไม่ไหว ตอนที่คิดจะอาละวาดกลบเกลื่อนตำหนิเขา เมิ่งอี้เซวียนกลับคลี่ยิ้มที่ยากจะคาดเดาได้ออกมา

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้น มองเขาอย่างระวังภัย อึกๆ อักๆ ถามเขา “เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร?”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าว

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวตกใจหดตัวถอย แสดงท่วงท่าตั้งรับ

 

 

เมิ่งอี้เซวียนเพียงขยับผ้านวมห่มให้นาง พูดเสียงละมุน “พูดมาตั้งนาน เจ้าคงเหนื่อยมากแล้ว นอนพักสักหน่อยเถอะ เมื่อครู่ท่านพ่อท่านแม่ตกใจเสียขวัญ ข้าจะไปปลอบโยนพวกเขาก่อน”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเก็บคืนท่วงท่าตั้งรับ มองเขาอย่างกังขา

 

 

เมิ่งอี้เซวียนใบหน้าคงเดิม ยังคงยืนส่งยิ้มหวานให้นาง ให้นางมองประเมินตามใจ

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพินิจเขาอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ไม่เห็นอาการผิดปกติใดๆ จากใบหน้าเขา ผ่อนคลายความระแวดระวัง พยักหน้าพูดว่า “เจ้าไปเถอะ ไปพูดคุยให้พวกเขาผ่อนคลายลง”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนประคองนางนอนลง จึงหันหลังเดินมาห้องสองสามีภรรยาเมิ่ง พูดปลอบประโลมพวกเขาสองคนพักใหญ่ กระทั่งทั้งสองจิตใจสงบลง เมิ่งอี้เซวียนถึงเอ่ยปากพูดเรื่องสำคัญ “ท่านพ่อ ท่านแม่ ตอนนี้สถานะข้าไม่เหมือนก่อนแล้ว ไม่อาจนอนร่วมห้องกับพี่รองน้องเล็กได้อีก รบกวนพวกท่านไปเก็บกวาดห้องเดี่ยวให้ข้าพักสักคืนเถอะ”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนพูดมีเหตุผล สองสามีภรรยาเมิ่งมิได้ติดใจสงสัย ออกจากห้องไปพร้อมหัน คนหนึ่งไปจัดเตรียมห้องให้เขา อีกคนไปย้ายเครื่องนอนที่เป็นของเขามา

 

 

เมิ่งอี้เซวียนก็เดินออกมาด้วย กลับไม่ได้กลับไปที่ห้องเมิ่งเชี่ยนโยว แต่ไปหาฉู่เหวินเจี๋ยที่วางแผนการเสร็จเรียบร้อยกำลังจะไปหาอ๋องฉี พูดกับเขาว่า “ท่านน้า รบกวนท่านบอกพระบิดา ให้เขาส่งสาวใช้และบ่าวอย่างละสองคนมารับใช้ข้า”

 

 

ตอนที่อ๋องฉีออกจากเมืองหลวงมา ได้จัดเตรียมสาวใช้และบ่าวประจำตัวให้เมิ่งอี้เซวียนเอาไว้แล้ว เป็นเขาที่ดึงรั้นไม่ต้องการ อ๋องฉีจนปัญญา จึงให้มาติดสอยห้อยตามตนเอง

 

 

ได้ยินเมิ่งอี้เซวียนร้องขอ ฉู่เหวินเจี๋ยนึกว่าเขาคิดได้แล้ว พูดด้วยความยินดี “เช่นนี้ถูกต้องแล้ว เจ้าเป็นถึงหน่อเนื้อเชื้อพระวงศ์ จะไม่มีคนรับใช้ได้อย่างไร เจ้ารอประเดี๋ยว น้าได้เข้าเฝ้าท่านอ๋องแล้ว จะบอกเรื่องนี้กับเขาก่อน ประเดี๋ยวสาวใช้และบ่าวก็จะเข้ามา”

 

 

“ขอบคุณท่านน้า”

 

 

“เด็กโง่ หาใช่เรื่องใหญ่อันใดไม่ ขอบคุณน้าทำไม เพื่อดูแลแม่นางเมิ่ง เจ้าเองก็เหนื่อยล้ามาหลายวันแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนให้สบายสักคืน พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะออกเดินทางทันที”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนพยักหน้าเชื่อฟัง “ทราบแล้ว ท่านน้า”

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยเดินไปหาอ๋องฉีอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

[1] ยามจื่อ คือ เวลา 23.00-01.00 น. 

 

 

ตอนที่ 253-2 หากเจ้าไม่ละทิ้ง ข้าจักไ...

 

ไม่นานเท่าไหร่ ก็มีสาวใช้และบ่าวอย่างละสองคนเดินเข้ามา หลังจากซักถามห้องของเมิ่งอี้เซวียนจากเมิ่งชื่อแล้ว ก็เร่งฝีเท้าเดินมาหยุดหน้าประตูห้อง พูดอย่างนอบน้อม “องค์ชาย บ่าวมาถึงแล้วเพคะ”

 

 

เสียงเมิ่งอี้เซวียนดังออกมาจากในห้อง “ข้างๆ เป็นห้องบ่าว สองห้องถัดไปเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ มีอะไรข้าค่อยเรียกพวกเจ้า”

 

 

คนทั้งหมดมองหน้ากัน สาวใช้นางหนึ่งตอบกลับเสียงเบา “องค์ชาย พวกเราจะผลัดเวรกันเฝ้ายาม มีเรื่องอันใดเรียกใช้พวกเราได้ทันทีเพคะ”

 

 

“ไม่ต้องแล้ว พวกเจ้าเองก็เหน็ดเหนื่อยมาหลายวันแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าเข้ามารับใช้ข้าก็พอ”

 

 

คนทั้งหมดเดินตามรถม้ามาหลายวัน เหนื่อยล้ามากจริงๆ เมิ่งอี้เซวียนกล่าวเช่นนี้ก็ให้ดีใจเบิกบาน หลังจากกล่าวขอบคุณ ก็แยกย้ายเป็นคู่ๆ เข้าไปพักผ่อนในห้องข้างๆ

 

 

หลังจากฉู่เหวินเจี๋ยเข้าเฝ้าอ๋องฉี พูดเรื่องของเมิ่งเชี่ยนโยวและเมิ่งอี้เซวียนอย่างรวบรัดกระชับ ทั้งบอกเขาว่าเมิ่งเชี่ยนโยวเอ่ยปากเรื่องการถอนหมั้นกับเขา

 

 

อ๋องฉีพยักหน้าเล็กน้อย พูดว่า “แม่นางเมิ่งผู้นี้นับว่ารู้จักปรับตัวตามเหตุการณ์ เจ้ากลับไปบอกนาง บอกว่าพวกเราตอบรับคำขอของนาง การหมั้นหมายนี้ถือเป็นโมฆะ ต่อไปนางไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับเซวียนเอ๋อร์ของพวกเราอีก”

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยคาดเอาไว้แต่แรกแล้วว่าอ๋องฉีต้องพูดเช่นนี้ ขานรับคำอย่างเรียบเฉย “ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะกลับไปบอกพวกเขาเดี๋ยวนี้”

 

 

ฉู่เหวินเจี๋ยได้รับคำตอบแน่นอน กลับมาที่บ้านเมิ่งเอ้ออิ๋น คิดจะบอกการตัดสินใจของอ๋องฉีแก่เมิ่งเชี่ยนโยว ครั้นเห็นภายในห้องนางไร้ซึ่งแสงตะเกียง รู้ว่านางจะต้องพักผ่อนแล้ว คิดว่าวันพรุ่งมาบอกนางก็ยังไม่สาย จึงหันหลังกลับมายังบ้านที่สกุลเมิ่งเตรียมให้เขา เอนกายลงบนเตียง ไม่นานก็หลับสนิทไป

 

 

เพิ่งจะผ่านพ้นยามจื่อ ค่ำคืนเงียบสงัด เงาร่างทมึนคลำทางมาถึงบ้านหนิวโก่วจื่อ ค่อยๆ แง้มบานประตูเรือน เดินย่องเข้ามาในลานเรือน

 

 

เงาร่างหนึ่งเอาหูแนบบานหน้าต่าง ตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวภายในห้อง ได้ยินเสียงกรนดังลอยออกมา จึงหันไปพยักหน้าให้คนที่เหลือ

 

 

เงาร่างทมึนทั้งหมดเดินย่องมาถึงหน้าประตู เงาร่างหนึ่งชักมีดเล็กออกมา สะเดาะกลอนประตู คนทั้งหมดเดินย่องมาข้างหน้าต่าง อาศัยแสงจากดวงจันทร์ แยกแยะสองสามีภรรยาหนิวถี่ถ้วนแล้ว ชายสองคนเดินขึ้นหน้า ปิดปากปิดจมูกสองสามีภรรยาหนิวไว้พร้อมกัน ส่วนคนที่เหลือแยกกดจับแขนจับขาพวกเขา

 

 

สองสามีภรรยาหนิวที่อยู่ในความฝันตกใจตื่น ดิ้นตะเกียกตะกายสุดแรงเกิด ทว่าแขนขาถูกกดไว้แน่น ไม่อาจสะบัดหลุดได้

 

 

ไม่นาน สองสามีภรรยาหนิวก็ไร้ซึ่งการดิ้นรน

 

 

คนทั้งหมดยังไม่ปล่อยมือ กระทั่งสองสามีภรรยาหนิวไม่มีลมหายใจแล้ว ถึงพยักหน้าให้กัน ผละมือออกจากคนทั้งสอง

 

 

จากนั้นชายชุดดำสองนายเข้าไปจัดท่านอนพวกเขาใหม่ มองดูแล้วเหมือนคนกำลังหลับสนิท คนทั้งหมดถึงล่าถอยออกมา ปิดประตูบ้านให้ดี ให้มองดูแล้วเหมือนไม่เคยมีใครมาที่นี่มาก่อน”

 

 

หลังจากปฏิบัติการเสร็จสิ้น ชายชุดดำทั้งหมดก็หายเงียบไปท่ามกลางรัตติกาลมืดมิด

 

 

ในเวลาเดียวกันนี้ เมิ่งอี้เซวียนก็เดินออกมาจากห้องตัวเอง กระทำการเช่นเดียวกับชายชุดดำพวกนั้น ใช้กริชสะเดาะกลอนประตูห้องเมิ่งเชี่ยนโยว เดินเข้าไปยืนอยู่เบื้องหน้าเมิ่งเชี่ยนโยว มองนางที่หลับใหลเงียบๆ

 

 

คงเพราะเมิ่งเชี่ยนโยวได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีคนเข้ามาในห้องตัวเอง กระทั่งเมิ่งอี้เซวียนเลิกผ้านวมนางขึ้น ถึงตกใจตื่น ร้องตวาดถาม “ใคร?”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนตอบกลับเสียงเบา “ข้าเอง”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวโล่งใจลง พูดตำหนิเขาเสียงเบา “ดึกดื่นค่อนคืน เจ้าเกิดเป็นบ้าอะไร เข้ามาในห้องข้า…” คำพูดต่อจากนั้น หลังจากรับรู้ถึงการกระทำต่อมาของเมิ่งอี้เซวียนก็แข็งค้างอยู่ในลำคอ

 

 

เมิ่งอี้เซวียนเลิกผ้านวมมุมหนึ่งบนตัวนางขึ้น เอนตัวนอนลง ยื่นมือข้างหนึ่งตระกองกอดเมิ่งเชี่ยนโยว

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่อยากเชื่อว่าเมิ่งอี้เซวียนจะกระทำเรื่องเช่นนี้ได้ ถลึงตาโตมองเขา

 

 

เมิ่งอี้เซวียนไม่พูดอะไร มองนางกลับด้วยดวงตางดงามบริสุทธิ์ ราวกับไม่เคยแปดเปื้อนเรื่องทางโลกมาก่อน

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวได้สติกลับมา ดิ้นรนขัดขืน

 

 

เสียงเมิ่งอี้เซวียนดังขึ้นข้างหูนาง “โยวเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า อย่าดิ้นรนอีกเลย จะยิ่งทำให้เจ้าเจ็บมากขึ้น”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวหยุดการดิ้นรน ตวาดเขาเสียงเบา “เจ้าบ้าไปแล้ว หากมีใครมาเห็นเข้า ชื่อเสียงของเจ้าและข้าได้ป่นปี้ไม่เหลือแน่”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนก็ไม่ปิดบัง พูดจุดประสงค์ของตัวเองออกมาตามตรง “ที่ข้าต้องการก็คือทำลายชื่อเสียงเจ้า ให้เจ้าขายไม่ออก”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวอยากจะถีบเขา กัดฟันกรอดๆ พูดว่า “เจ้าตัวดี ไสหัวไป อย่าบีบให้ข้ามีน้ำโห”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนไม่โกรธเคือง กลับตบหลังนางเบาๆ พูดเสียงหวาน “อาการเจ็บเจ้ายังไม่หายดี ไม่ควรใช้อารมณ์ รีบหลับตาแล้วนอนซะเถอะ”

 

 

อารมณ์โกรธเกรี้ยวของเมิ่งเชี่ยนโยวราวกับตกกระทบบนปุยนุ่น เด้งสะท้อนกลับมา ยิ่งให้งุ่นง่านใจ พูดว่า “ที่ข้าเอ่ยปากเรื่องถอนหมั้น ก็ทำเพื่อเจ้า สถานะพวกเราต่างกันราวฟ้ากับเหว ไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้เลย”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนไม่โต้ตอบนาง พูดถึงแต่ตัวเอง “ข้าดูแลเจ้าติดต่อกันมาตั้งหลายวัน เหนื่อยมากแล้วจริงๆ พรุ่งนี้ยังต้องรีบกลับเมืองหลวง เจ้าให้ข้าพักผ่อนให้สบายหน่อยเถอะนะ”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวคำรามเสียงเบา “ถ้าเจ้าเหนื่อย ก็กลับไปพักผ่อนห้องตัวเอง จะมานอนบนเตียงเตาข้าทำไม?”

 

 

สิ่งที่ตอบกลับนางเป็นเสียงหลับสนิทของเมิ่งอี้เซวียน

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวมองขอบตาช้ำของเขาผ่านแสงจันทร์ คิดว่าหลายวันนี้เพื่อดูแลตนเองเขาไม่ได้พักผ่อนเลย ทั้งคิดว่าพรุ่งนี้เขาก็ต้องกลับเมืองหลวงแล้ว ชีวิตนี้อาจจะไม่ได้พบหน้ากันอีก ลอบถอนหายใจอ่อน ยอมรับการกระทำเขากลายๆ ลอบคิดว่าพรุ่งนี้รีบตื่นแต่เช้า ไล่เขาออกไปก็ได้แล้ว คิดได้ดังนั้นก็หลับตาลง ผล็อยหลับไป โดยที่ไม่รู้ว่าหลังจากนางหลับไปแล้วนั้น เมิ่งอี้เซวียนได้ลืมตาขึ้น คลี่ยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องใจ

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวตื่นขึ้นด้วยเสียงกรีดร้องหลายครั้ง พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นเมิ่งอี้เซวียนกำลังนอนนิ่งอยู่ข้างๆ มองมาที่ตัวเองเงียบๆ กำลังจะร้องตวาดให้เขาลุกขึ้น ในลานเรือนก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งกันควักไคว่ และเสียงรายงานปนเสียงสะอื้นของสาวใช้นางหนึ่งดังขึ้น “ท่านแม่ทัพ พวกเราค้นหาดูทั่วทุกห้องแล้ว ก็ไม่พบองค์ชายเลยเจ้าค่ะ”

 

 

เสียงโกรธเกรี้ยวของฉู่เหวินเจี๋ยดังลอยมา “พวกเศษสวะ ข้าบอกให้พวกเจ้าคอยรับใช้องค์ชายไม่ใช่เรอะ ตอนนี้คนหายไปไหนก็ยังไม่รู้ เก็บพวกเจ้าไว้จะมีประโยชน์อะไร”

 

 

เสียงเข่ากระแทกพื้นดัง “พลั่ก” พร้อมกับเสียงวิงวอนขอชีวิตดังแว่วมา

 

 

เมิ่งอี้เซวียนมองเมิ่งเชี่ยนโยวแวบหนึ่ง

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวตกตะลึงจังงัง ยังไม่ทันได้ห้ามเขา น้ำเสียงเกียจคร้านของเมิ่งอี้เซวียนก็ดังขึ้น “ท่านน้า ข้าอยู่ในห้องโยวเอ๋อร์ ท่านไม่ต้องเป็นกังวล”

 

 

ด้านนอกเงียบเหมือนเป่าสาก

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวแทบอยากจะกินหัวใจเขาแล้ว เจ้าเดรัจฉานตัวดี จงใจกระทำชัดๆ อยากให้ทุกคนเข้าใจผิด

 

 

เป็นดังคาด น้ำเสียงขวัญกระเจิงของฉู่เหวินเจี๋ยดังลอยเข้ามา “เซวียนเอ๋อร์ เมื่อคืนเจ้านอนในห้องแม่นางเมิ่งตลอดทั้งคืนรึ?”

 

 

เขายังไม่ทันได้ตอบ เสียงคุกเข่าดัง “พลั่ก” ในลานเรือนดังขึ้นอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงประหวั่นพรั่นพรึงของเมิ่งชื่อ “พ่อเอ๊ย นี่ๆๆ…” คำพูดต่อจากนั้นไม่ได้พูดออกมา

 

 

เมิ่งอี้เซวียนไม่ได้ตอบความฉู่เหวินเจี๋ย กลับสั่งการสาวใช้ “พวกเจ้าสองคนเข้ามา รับใช้ล้างหน้าล้างตาให้แม่นางเมิ่ง”

 

 

สาวใช้สองนางลุกขึ้นยืนตัวสั่นเทิ้ม เดินขาสั่นเข้าไปในห้อง เห็นเมิ่งอี้เซวียนและเมิ่งเชี่ยนโยวนอนอยู่ด้วยกัน รีบก้มหน้างุด

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวถึงเข้าใจทุกอย่าง ตนเองตกหลุมพรางของเมิ่งอี้เซวียนแล้ว ทั้งหมดนี้เขาตั้งใจวางแผนไว้แต่แรก ด้วยความโมโห ลืมบาดแผลบนตัว ยกเท้าถีบเขาเต็มแรง

 

 

เมิ่งอี้เซวียนไม่ได้ระวังตัว “ปัง” กระแทกพื้นก้นจ้ำเบ้า

 

 

เสียงเดือดดาลของเมิ่งเชี่ยนโยวดังขึ้น “เจ้าตัวดี เจ้าจงใจใช่หรือไม่ เจ้ารอก่อน วันนี้ข้าจะต้องอัดเจ้าให้ฟันร่วงหมดปาก”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนรีบลุกขึ้นยืน กดร่างที่ตะเกียกตะกายจะลุกขึ้นของนาง สั่งการสาวใช้ทั้งสอง “ยังไม่รีบเข้ามารับใช้ว่าที่ชายาองค์ชายของพวกเจ้าอีก”

 

 

สาวใช้ทั้งสองสบตากัน แล้วรีบสาวเท้ามาข้างเมิ่งเชี่ยนโยว เตรียมจะประคองนางขึ้นมาล้างหน้าล้างตา

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวผลักมือที่ยื่นเข้ามาประคองของพวกนางออก ถามเมิ่งอี้เซวียน “เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนตอบโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย “เจ้าคือว่าที่ชายาแห่งข้า”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวยกยิ้มเ**้ยมเกรียมถาม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าคำพูดนี้หมายความว่าอะไร?”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนพยักหน้า “รู้ ชีวิตนี้ข้าจะแต่งเพียงเจ้า”

 

 

“ยังมี?”

 

 

เมิ่งอี้เซวียนเปล่งเสียงดังขึ้น “ยังมี ชีวิตนี้ข้าจะแต่งกับเจ้าเพียงผู้เดียว”

 

 

คนในลานเรือนรวมถึงฉู่เหวินเจี๋ยและสองพ่อลูกเปาที่มาช่วยตามหาคนรวมถึงเหล่านายทหารที่มาตามหาคนต่างได้ยินอย่างชัดเจน

 

 

ภายในลานเรือนเงียบสงัด

 

 

เงียบจนเข็มตกลงบนลานกว้างใหญ่นี้ก็ยังได้ยิน

 

 

เงียบจนคนในลานเรือนต่างได้ยินเสียงที่ใสกังวานของเมิ่งเชี่ยนโยวอย่างชัดเจน “ดี พวกเราตกลงตามนี้ ชีวิตนี้หากเจ้าไม่ละทิ้ง ข้าก็จักไม่ทิ้งขว้าง”