ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา 245-248

 บทที่ 245 นักสู้สุดสัปดาห์

โดย

Ink Stone_Fantasy

วิสเติลจอดรถกระบะของเขาบนหาดฮาร์ฟมูน ฉินสือโอวช่วยเขาขนเอาอุปกรณ์อย่างพวกลำโพง เครื่องเล่นแผ่นเสียงลงมา เขาลองเทสเสียงลำโพงดูสักหน่อย พอไม่มีปัญหาก็เปิดเพลงน็อกเทิร์นของโชแปง

เสียงดนตรีช้าดังขึ้น ฉินสือโอวพูดยิ้มๆ อย่างแปลกใจ “ฉันนึกว่านายจะเปิดเพลงยุคน้ำแข็ง เสียอีก นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเพลงของโชแปง”

วิสเติลยิ้มยิงฟันแล้วพูดขึ้น “ไม่ๆ กัปตันโชคช่วย ตอนนี้ใครไม่ฟังยุคน้ำแข็งบ้าง? นั่นมันของตั้งแต่ร้อยปีก่อนแล้ว ตอนนี้จะฟังเพลงดีเจก็ต้องฟังเพลงไอนี้ดอะด็อกเทอร์สิ”

เขายักไหล่แล้วเอ่ยขึ้นอีก “เพียงแต่ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้วินาทีนี้เพลงของโชแปงจะเหมาะกว่า”

ลมทะเลโชยแผ่ว กิ่งก้านของต้นซีดาร์โอนเอน คลื่นบนหาดซัดเป็นระลอกราวกับมีดวงจันทร์ดวงน้อยนับไม่ถ้วนร่วงตกลงมาแล้วซัดกระทบฝั่งเรื่อยๆ

ฟังน็อกเทิร์นไปฉินสือโอวก็รู้สึกว่าผ่อนคลายทั้งตัวและใจ

หลังจากนั้นก็มีคนพากันมาถึง พวกเขาเอาพวกอาหารและเครื่องดื่มติดมือกันมาคนละนิดละหน่อย

มีอาหารหลากหลายอย่างเช่น หมู เนื้อ แกะ ปลา กุ้ง จานสารพัน ลูกอมผลไม้ ไข่ผัด ซี่โครงหมูผัด โรตีเนื้อ กุ้งทอด ปลาทอดพริกเผ็ด ผักรวมทรงเครื่อง เนื้อสไลซ์ทอด ปลาสไลซ์ทอด ซุปมู่ซี ซุปมะเขือเทศ

ส่วนเครื่องดื่ม หลักๆ ก็มีเบียร์กับรัม นอกนั้นยังมีพวกนม น้ำผลไม้ ทุกคนล้วนเอามาสมทบส่วนหนึ่งทำให้บรรยากาศยิ่งสนุกเข้มข้น

แน่นอนว่าคนที่เอาอาหารและเหล้ามาเยอะที่สุดก็คือสามีภรรยาชาลส์ พวกเขาซื้อของจากร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดกับร้านอาหารอื่นมามากมาย

คนหาปลาเฒ่าคนหนึ่งยกจานอาหารมาแล้วพูดกับฉินสือโอว “กัปตันโชคช่วย ชิมคุกกี้เนยที่ฉันอบมาดูสิ ฉันว่ารสชาติไม่เลว ลองชิมดู”

ฉินสือโอวขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม เขาหยิบกำหนึ่งขึ้นมากินพลางพยักหน้า “ใช่เลยครับคุณลุง ลุงเป็นพ่อครัวฝีมือเยี่ยมในห้องครัวจริงๆ คุกกี้นี่รสชาติดีมากๆ ”

ได้คำชมจากฉินสือโอว ลุงคนหาปลาก็ฉีกยิ้มกว้าง เขาพูดอย่างภูมิใจ “คุกกี้ที่ลุงอบอร่อยที่สุดในกลอสเตอร์เชียวนะ ถ้าวันไหนในทะเลไม่มีปลาแล้ว ลุงจะไปเปิดร้านขนม”

ชาลส์พูดเสียงดังขึ้น “คุณไม่ทำงั้นหรอกตาแก่เคนต์ เพราะขายคุกกี้ทั้งปีก็ไม่ได้เงินเท่าทูน่าครีบน้ำเงินหนึ่งตัว เหมือนทูน่าครีบน้ำเงินที่จับได้วันนี้ แน่นอนว่ายิ่งไม่ต้องพูดถึงทูน่าครีบน้ำเงินใหญ่ยักษ์ของฉิน!”

ฉินสือโอวหยิบแอปเปิลมาขว้างไปให้เขาแล้วพูดยิ้มๆ “ไม่ ชาลส์ นายก็พูดเกินไป”

คราวนี้ไม่ต้องรอให้ชาลส์พูด ตาแก่เคนต์ก็ยอมรับ “เขาไม่ได้พูดเกินจริง ฉิน ควรเรียกนายแบบนี้ใช่ไหม? ใช่ ฉิน ปลาที่นายจับได้วันนี้จะต้องทำลายสถิติแน่ๆ ฉันไม่ได้เจอปลาพันปอนด์มาสิบปีแล้ว!”

ข้างๆ มีคนอุทานออกมา “ใช่ นึกไม่ถึงเลยว่าแถวนี้จะมีปลาตัวโตแบบนี้ด้วย เป็นข่าวดีจริงๆ! ฉันจำได้ว่าแต่ก่อนปลาทูน่าในชายหาดน้ำตื้นจอร์จเยอะมากเลย เคยมีคนจับได้ตัวใหญ่ขนาดไหนนะ? 1400 ปอนด์?”

ชาลส์พูดยิ้มๆ “ตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่เลย ลุงสโตว์เป็นคนจับได้ใช่ไหม? เป็นสถิติโลก ตอนนั้นเรื่องนี้ออกข่าวไปทั่วเลย”

ฉินสือโอวยักคิ้วอย่างประหลาดใจ ทูน่าครีบน้ำเงิน 1400 ปอนด์น่ะยักษ์ใหญ่มาก ตอนนี้ต่อให้มีหัวใจโพไซดอน แต่ใหญ่สุดที่เคยเจอก็คือปลาประมาณพันปอนด์เท่านั้น

“ลุงสโตว์ละ?” ฉินสือโอวถาม “ถ้าโชคดีได้รู้จักเขาจะต้องน่าดีใจมากแน่”

“ไม่ ไม่แน่ๆ เพราะเขา เอ่อ เขาไปหาพระเจ้าแล้ว” ตาแก่เคนต์พูดอย่างเศร้าสร้อย “ปีที่สองหลังจากที่จับเจ้าอ้วน มันก็คือปลาตัวที่ได้ฉายาปลาตัวใหญ่สถิติโลกของเขา มีครั้งหนึ่งที่เขาออกทะเลแล้วเจอพายุเลยเรือคว่ำจมน้ำตาย”

พูดถึงเรื่องแบบนี้ คนก็มักจะหงอยลงเป็นธรรมดา วิสเติลเป็นคนมีชีวิตชีวา เขาดึงเครื่องเล่นแผ่นเสียงมาแล้วเริ่มถูแผ่นเพลงอย่างชำนาญ เพลงจังหวะเร้าใจดังขึ้น “ฉันจะเป็นบ้าแล้ว เธอจากไปนานเหลือเกิน ฉันไม่มีเวลาแล้ว ฉันต้องการหมอ…”

วิสเติลโบกสะบัดมือขวาตะโกนเสียงแปลกๆ ออกมาไปตามเสียงดนตรีเร้าใจ “เพื่อนๆ กระโดด กระโดดเลย!”

ฉินสือโอวโยกร่างกายไปตามเสียงเพลง เขายังหิวนิดหน่อยด้วย เลยวิ่งไปที่ข้างเตาปิ้งอันหนึ่งแล้วเอาปลาหมึกเสียบไม้ก่อนจะย่างกิน

ชาลส์ส่งขวดซอสขวดหนึ่งให้เขาแล้วพูดขึ้น “นี่คือของดีสูตรลับของบ้านเซรีน่า ทาบนปลาหมึกนี่อร่อยจนกินลิ้นตัวเองได้เลย! แต่ว่าฉันก็แนะนำนายว่าอย่าหยุด ถ้านายหยุดก็จะแย่เลย”

พูดจบ เขาก็ถือขวดเหล้าโยกตัวไปบนหาดทราย

ตอนแรกฉินสือโอวยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น พอเห็นเขาหยุดปิ้งบาร์บีคิว คนกลุ่มหนึ่งก็กรูเข้ามาอย่างไม่มีพิธีรีตรอง พวกเขาถามถึงยี่ห้อเหยื่อ ตะขอ เอ็น เบ็ดที่เขาใช้ตกปลาในทันที

ไม่ต้องสงสัยว่าเหล่าชาวประมงกำลังหาเส้นทางสู่ความสำเร็จของเขา

ฉินสือโอวตอบพลางยัดปลาหมึกย่างสุกเข้าปากไปด้วยแล้วก็หยิบขวดเบียร์วิ่งไปปาร์ตี้ต่อ เจอกับคำถามของชาวประมงจนเหนื่อย ไม่ใช่ว่าการคิดคำโกหกมันลำบาก แต่เพราะชาวประมงเป็นกลุ่มๆ ทยอยมาหาเขาแล้วถามคำถามที่เหมือนกัน…..

ปาร์ตี้ชายหาดดำเนินไปสองชั่วโมงครึ่งก็จบลง หลังจากนั้นเมฆครึ้มก็ปกคลุมบดบังดวงจันทร์ส่องสว่าง นอกจากนั้นลมทะเลก็เริ่มแรงขึ้น อุณหภูมิก็ลดลง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสภาพอากาศริมทะเลกำลังเปลี่ยน

พวกชาวประมงที่มีประสบการณ์รีบเก็บของพวกเตาย่าง ชั้นวางอาหารทันที และเก็บพวกขวดเหล้า กระดาษห่อกับเปลือกผลไม้ กระดูกบนหาดอย่างใส่ใจจนสะอาดถึงไปจากหาดทราย

ตอนเที่ยงคืน พายุก็โหมกระหน่ำเข้ามา

ลมทะเลเปลี่ยนจากการโชยแผ่วเหมือนไม่กี่วันก่อนเป็นกระหน่ำพัดจากทะเลเข้าฝั่งอย่างรุนแรงราวกับกระทิงคลั่ง ฝนกระหน่ำเทลงมาที่เรือยอชต์ส่งเสียง ‘เปาะแปะ’ เรือยอชต์โอนเอนไปตามแรงคลื่นพายุจนดูน่ากลัว!

ฉินสือโอวอยู่ค้างคืนบนเรือเพื่ออยู่ดูแลบุช และสิ่งที่เกิดขึ้นก็พิสูจน์ว่าเขาเลือกได้ถูกต้อง บุชตกใจขวัญเสียไปกับเสียงดังกัมปนาทราววันสิ้นโลก ดูจากท่าของมันแล้วเพิ่งเกิดได้ไม่ถึงครึ่งเดือน คงยังไม่เคยเจอภาพน่ากลัวแบบนี้

“กาๆ! กาๆ!” บุชกะพริบตาพลางร้องเสียงหลงอย่างอกสั่นขวัญแขวน มันวิ่งวนส่ายหางไปมาในท้องเรือราวกับเป็ด ฉินสือโอวเอานิมิตส์ที่กระโดดอยู่บนราวเกาะของนกลงมาไว้บนพื้น

พอเห็นนิมิตส์ บุชก็เหมือนเจอผู้คุ้มครอง ร้อง ‘กาๆ’ พลางเข้าไปซุก หัวเล็กเลือกปีกของนิมิตส์ได้แล้วก็มุดเข้าไปอย่างชำนาญ

นิมิตส์ร้องออกมาอย่างจนใจ ได้แต่ขดตัวพาบุชนอนหลับไปด้วยกัน

พายุลูกนี้พัดอยู่หนึ่งวันสองคืน จนฟ้าสางวันที่สามถึงหยุดลง กรมอุตุนิยมวิทยาของรัฐแมสซาชูเซตส์ประกาศเตือนพายุ แต่เหล่าชาวประมงรอจนพายุสงบก็ขับเรือหาปลาพุ่งออกจากท่าไป

หลังพายุสงบบนผิวน้ำจะมีแพลงก์ตอนมากมาย สำหรับปลาแล้วนี่คือช่วงที่อาหารอุดมสมบูรณ์ที่สุด ถ้าไปตกปลาตอนนี้จะมีโอกาสตกปลาตัวใหญ่ได้มากขึ้น

ส่วนคำเตือนพายุน่ะเหรอ? ใครสนละ อย่างไรเสียพึ่งทะเลในการทำมาหากินก็เหมือนเอาชีวิตไปแขวนอยู่บนเส้นด้ายอยู่แล้ว

ลมทะเลไม่แรงมาก ฉินสือโอวก็ขับเรือออกไปเหมือนกัน เขามาถึงชายหาดน้ำตื้นจอร์จในตอนเช้า โห ทำไมเรือเยอะแบบนี้?

สองวันก่อนทะเลหลายร้อยตารางกิโลเมตรมีเรือแค่ประมาณสิบลำเท่านั้น แต่ตอนนี้แค่ส่วนที่ตาเขามองเห็นก็ปาเข้าไปสิบกว่าลำแล้ว

ฉินสือโอวเกาหัวอย่างสับสน ชาร์คอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง “พวกนี้มีแต่นักสู้วันสุดสัปดาห์ทั้งนั้น วันนี้กับพรุ่งนี้สองวันน่ะดุเดือดที่สุดเลยละ”

………………………………………………

บทที่ 246 มาดูกันว่าใครเก่ง

โดย

Ink Stone_Fantasy

“นักสู้สุดสัปดาห์?” ฉินสือโอวถามด้วยความประหลาดใจ “มันคืออะไรน่ะ?”

ชาร์คตอบพร้อมยิ้มไปด้วย “บอสลืมแล้วเหรอว่าวันนี้วันอะไร? วันนี้มันวันเสาร์ วันหยุดสุดสัปดาห์แรกของเดือนสิงหา คนพวกนี้เขามาตกปลาในวันหยุดกันคนเลยเยอะแบบนี้ไง”

ฉินสือโอวนึกๆ ดู ก็จริงนะ วันนี้ตอนที่เขาออกทะเลก็เห็นว่าเรือตกปลากับเรือประมงขนาดเล็กที่ท่าเรือน้อยลงไปมาก ตอนแรกยังนึกว่าคนลากเรือกลับบ้านกันเพราะพายุ ตอนนี้มาดูๆ แล้วไม่ใช่แน่นอน แต่เจ้าของเรือของเรือพวกนั้นมาแล้ว

เขาเปิดวิทยุ ในช่องวิทยุสาธารณะมีคนร้องเรียนอยู่เรื่อยๆ ชาลส์เองก็มีตะโกนตามเป็นพักๆ

“ดูพวกบื้อนี่สิ เจ้าพวกนี้ไม่รู้เรื่องกฎเอาเสียเลย ไม่รู้หรืออย่างไรว่าเรือสองลำต้องห่างกันหนึ่งไมล์ทะเล?”

“พระเจ้า ช่วยลูกด้วย ตอนนี้ลูกจะตายแล้ว จะโดนพวกไก่อ่อนนั่นเล่นงานตายแล้ว!”

“อะไรกัน ที่ของฉันโดนใครก็ไม่รู้ยึดไปใช้แล้ว อย่ามาห้ามฉันคาร์ล ฉันจะเอามันให้ตาย!”

“ที่นี่มีคนบอสตันสองคน พวกมันกลับกล้าดีว่าพวกเราว่าบ้านนอก พรรคพวก ฉันว่าพวกเราควรจะต้องสั่งสอนไอ้พวกบัดซบพวกนี้สักหน่อย!”

ฉินสือโอวฟังคำพร่ำบ่นของกลุ่มคนพลางยิ้มไปด้วยโดยไม่ได้พูดอะไร เขาเอาบุชลงเรือตกปลาไปด้วย ทีนี้เจ้านี่ก็เริ่มเดินเพ่นพ่านไปทั่ว เขาจำเป็นต้องคอยดูอินทรีน้อยตัวนี้ ถ้าเกิดตกน้ำตายขึ้นมาทีนี้ไม่รู้จะไปร้องไห้ที่ไหนเลย

มีคนตะโกนเรียกฉินสือโอว ตอนที่เขาเปิดวิทยุกำลังจะพูด บุชก็ร้องออกมา

ทันใดนั้นเองก็มีคนถามขึ้น “กัปตันโชคช่วย ทำไมถึงมีเสียงนกอินทรีร้องด้วยละ?”

ฉินสือโอวกอดบุชไว้เพื่อให้มันเงียบแล้วตอบส่งเดช “อ๋อ นั่นก็เพราะฉันเลี้ยงนกโจรสลัดไว้ตัวหนึ่ง เซรีน่ากับชาลส์เคยเห็นมันมาแล้ว นั่นแหละที่ว่าทำไมฉันถึงหาปลาตัวใหญ่ได้เสมอ นกโจรสลัดของฉันมีประสาทดมกลิ่นที่ไวมาก”

ชาลส์พูดเป็นพยานให้เขาว่า “ใช่ ฉินมีนกที่เก่งมาตัวหนึ่ง เจ้านั่นทั้งฉลาดทั้งแข็งแกร่ง เจ๋งยิ่งกว่าอินทรีหัวขาวกับนกอินทรีทองเสียอีก ฉันละอิจฉาจะตายอยู่แล้ว”

พวกนายจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ฉินสือโอวรีบปิดวิทยุ ปล่อยเป็นแบบนี้ต่อไปคงต้องเกิดเรื่องแหงๆ ชาวประมงเฒ่าพวกนี้มีใครบ้างที่ไม่ใช่พวกสายตาเฉียบคม? พวกจะแยกความต่างระหว่างเสียงร้องของนกอินทรีหัวขาวกับนกโจรสลัดไม่ได้เชียวเหรอ? ดีที่ตอนนี้บุชยังเล็ก เสียงก็เลยไม่เหมือนกับนกอินทรีหัวขาวที่โตเต็มวัย

ฉินสือโอวกอดบุชไปดูด้านนอก เวลาผ่านไปก็มีเรือหาปลาสองสามลำแล่นมาอีก มีสองลำที่อยู่ข้างๆ เรือประมงบอลหิมะอย่างน่าหวาดเสียว เรือสองลำนำอยู่ด้านหน้าเป็นเส้นขนานในขณะที่อีกลำอยู่ด้านหลังระหว่างเรือทั้งสองลำ ระยะห่างของแต่ละลำไม่ถึงหนึ่งไมล์ทะเล

ระยะห่างแบบนี้ค่อนข้างอันตราย ชาร์คตะโกนบอกแต่ปรากฏว่าคนบนเรือประมงไม่มีใครสนใจเขาเลย พากันโยนคันเบ็ดเริ่มเตรียมตกปลา

ซีมอนสเตอร์ส่ายหน้าบอกเป็นนัยๆ ว่าไม่ต้องตะโกนแล้วก่อนจะพูดขึ้น “นายดูธงบนเรือตกปลาพวกนั้นสิ มีแต่คนจากอาร์บีเอฟเอฟทั้งนั้น ที่เราแขวนกันน่ะมีแต่ธงใบเมเปิล พวกนั้นจะมาเห็นแก่หน้าเราเหรอ?”

อาร์บีเอฟเอฟคือชื่อย่ออังกฤษของมูลนิธิกิจกรรมการพายเรือและการตกปลาอเมริกัน เป็นสาขาหนึ่งของมูลนิธิกิจกรรมกลางแจ้งซึ่งเป็นสมาคมกีฬากลางแจ้งที่ใหญ่มากของเขตอเมริกาเหนือ มีสมาชิกกว้างขวาง ฉะนั้นแม้ว่าเหล่าชาวประมงจะโกรธแค่ไหน ก็ทำอะไรคนพวกนั้นไม่ได้

‘นักสู้สุดสัปดาห์’ ที่ชาร์คพูดถึงก็หมายถึงคนพวกนี้ นี่คือชื่อที่พวกเขาใช้เรียกตัวเอง อย่าดูถูกคนพวกนี้เชียว แม้ว่าพวกเขาจะตกปลาเป็นงานอดิเรก แต่ก็มีคนเก่งมีฝีมือไม่น้อย มีนักตกปลาใหญ่มืออาชีพไม่น้อย

นอกจากนั้นคนพวกนี้โดยส่วนมากก็มีการงานที่มั่นคงกับวงสังคมที่กว้างขวาง การแหย่ให้พวกเขาโกรธไม่ใช่การกระทำที่ฉลาดเลย เหล่าชาวประมงจะไม่ปะทะกับพวกเขายกเว้นจะเจอเรื่องที่ทนไม่ได้จริงๆ

พอได้ฟังชาร์คอธิบายจนชัดเจน ฉินสือโอวก็ไม่สบอารมณ์ คนพวกนี้ออกจะเกินไปหน่อยนะ แย่งพื้นที่ทำมาหากินกับชาวประมงเพราะงานอดิเรกก็เรื่องหนึ่ง ไม่เคารพการใช้แรงงานของเหล่าชาวประมงสักนิด ยึดที่จอดเรือตามใจชอบ ขนาบข้างเรือของชาวประมง เหลือแค่ขึ้นเรือมาตบหน้ากันแล้วละ

“ถึงแม่ว่าฉันเองก็เป็นคนในสังคมชั้นสูงแต่ครั้งนี้ฉันสนับสนุนชาวประมง” ฉินสือโอวหวีขนให้บุชพลางพูดไปด้วย “ต้องให้พวกมันเจอดีสักหน่อย ทุกคน เตรียมตัว เราจะตกปลาทูน่าที่นี่ให้หมดทุกตัว!”

นีลเซ็นหัวเราะไปพูดไป “บอส งั้นคุณเป็นคนสังคมชั้นสูงหรือชนชั้นล่างกันแน่?”

ฉินสือโอวจงใจพูดเสียงเข้ม “วันนี้ฉันจะเป็นโรบินฮูดฮีโร่ในป่า รอฟังคำสั่งฉัน สั่งสอนพวกบัดซบนั่น!”

กำลังคุยเล่นกันอยู่ เสียงของเครื่องหาปลาโซน่าร์ก็ส่งเสียง ‘ติ๊ดๆ ’ มาจากห้องคนขับ นีลเซ็นมองไปแล้วพูดขึ้น “บอส มีปลาใหญ่ตัวหนึ่งอยู่ใต้น้ำหนึ่งร้อยฟุตนี่เอง! กำลังว่ายขึ้นมา พิกัดเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แปดสิบฟุต เจ็ดสิบฟุต…..”

สิ่งที่เครื่องหาปลาโซน่าร์ตรวจจับได้ก็คือพื้นที่รูปพัด ทรานสดิวเซอร์ส่งคลื่นเสียงจากใต้ท้องเรือ แบบนี้ทะเลยิ่งลึกพื้นที่ที่ครอบคลุมได้ก็ยิ่งกว้าง

เหล่าชาวประมงไม่อยากจะใกล้กับเรือของสมาคมตกปลามากเกินไปก็เพราะไม่อยากให้ช่วงรังสีโซน่าร์ของทั้งสองฝ่ายทับกัน ไม่อย่างนั้นพอปลาหนึ่งตัวปรากฏตัวขึ้นมา ทั้งสองฝ่ายก็จะตรวจจับได้ ทีนี้ก็กลายเป็นศึกแก่งแย่งกันได้ง่ายๆ

ตอนนี้ก็เกิดปัญหานี้อยู่ พอปลาตัวโตนี้ปรากฏตัวขึ้น เรือประมงสามลำก็ฮือฮาขึ้นมา เรืออีกสองลำที่มีชื่อว่า ‘เทพธิดาแห่งมหาสมุทร’ กับ ‘ทหารชุดเขียว’ ล้วนเป็นเรือตกปลาทูน่าทั้งคู่

ทูน่าครีบน้ำเงินตัวนี้ว่ายไปรอบๆ ในทะเลราวกับอัศวินจอมหยิ่ง ภายในเวลาหนึ่งนาที มันก็ว่ายวนรอบๆ เรือทั้งสามไปแล้วรอบหนึ่ง

เรือประมงทั้งสามลำต่างโปรยเหยื่อล่อปลา เรือลำอื่นๆ สังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ชาลส์รีบตะโกนใส่ช่องวิทยุสาธารณะทันที “ฉิน ฉิน เพื่อน เรือนายเจอปลาอีกแล้วเหรอ?”

ฉินสือโอวพูดตอบ “ใช่ ดูท่าแล้วน่าจะเป็นทูน่าครีบน้ำเงิน น่าจะประมาณเจ็ดแปดร้อยปอนด์มั้ง”

“นั่นก็ไม่เล็กแล้วนะ เจ็ดแปดร้อยปอนด์ เมื่อวานซืนที่ฉันจับได้ใหญ่ที่สุดก็แค่สี่ร้อยห้าสิบปอนด์”

“ฉิน สู้ๆ เอาชนะเจ้าพวกนั้นให้ได้ ให้พวกมันมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย!”

“พระเจ้าคุ้มครอง กัปตันโชคช่วย ปลาตัวนั้นเป็นของนายแน่!”

ฉินสือโอวเองก็คิดแบบนั้น การจะเอาชนะเรือเทพธิดาแห่งมหาสมุทรกับทหารชุดเขียวไม่กดดันสักนิด ความน่าดึงดูดของเหยื่อล่อทั้งสองฝ่ายไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน

เพียงแต่เขาประเมินความเจ้าเล่ห์ปลาตัวนั้นต่ำไป เรือทั้งสามลำต่างโปรยเหยื่อล่อ ทูน่าครีบน้ำเงินก็ว่ายวนรอบเรือทั้งสามลำไปเรื่อยๆ แล้วไล่กินเหยื่อทั้งหมด

เหยื่อล่อปลาเรือบอลหิมะดูน่าดึงดูดกว่าสำหรับมัน แต่มันก็ไม่ได้หยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น ชาร์คปล่อยเหยื่อล่อที่เป็นปลาแฮร์ริ่งเป็นๆ ลงไปแล้ว แต่ปลาตัวนั้นกลับไม่หลงกล มันตั้งใจกินชิ้นปลาพวกนั้นแทน

ชาร์คเห็นว่าปลาตัวนั้นไม่หลงกลเสียทีจึงวิเคราะห์ “ถ้าฉันไม่ได้ทายผิดละก็ เจ้านั่นเคยตกหลุมพรางมา มันคงจะเคยโดนตกได้แล้วสุดท้ายหนีรอดมา ตอนนี้เลยฉลาดขึ้นมาเยอะ”

ฉินสือโอวคิดๆ ดู ใช้หัวใจโพไซดอนควบคุมให้ปลาตัวโตพวกนี้ไปตายไม่ได้ งั้นก็ต้องประลองกับพวกนั้นด้วยความชาญฉลาด

เขาให้ซีมอนสเตอร์ชะลอความเร็วของเหยื่อแล้วเอาคันเบ็ดทั้งหมดมาเปลี่ยนเป็นเอ็นเบ็ดที่มีหลายตะขอ ทุกๆ ตะขอล้วนมีชิ้นปลาแขวนอยู่แล้วค่อยโยนลงไปในน้ำ

อย่างที่คิด ทูน่าครีบน้ำเงินตัวนี้แต่ก่อนนี้กินจนเพลิน ตอนนี้เห็นใต้เรือประมงบอลหิมะก็มีชิ้นปลาแสนโอชะโผล่ออกมาอีกเลยพุ่งเข้าไปอ้าปากงับแล้วกลืนลงไปทันที

ก่อนที่มันจะกินมันสังเกตก่อนเป็นพิเศษแล้ว ชิ้นปลานั้นเป็นปลาตาย ไม่ใช่ปลาเป็นๆ ที่มีอันตราย

น่าเสียดายที่มันก็หลงกลจนได้ หลังจากกลืนชิ้นปลาลงไป ตะขอเบ็ดก็ไหลลงเข้าไปเกี่ยวข้างในปากของมัน

พอรู้ตัวว่าหลงกล ทูน่าครีบน้ำเงินแสนซวยตัวนั้นตกใจหน้าถอดสี เริ่มดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ขึ้นเขาง่ายลงเขายาก กินเหยื่อง่ายแต่คายตะขอยาก ในสถานการณ์แบบนั้นมันพยศไม่ได้อีกแล้ว

…………………………………….

บทที่ 247 วางแผนเล่นงาน

โดย

Ink Stone_Fantasy

หลังจากที่ซีมอนสเตอร์ใส่ถุงมือก็กดมือหนึ่งไว้ที่เฟืองลูกโซ่ ส่วนมืออีกข้างจับเชือกปลาไว้แน่นแล้วดึงกลับมา แววตาของเขาในตอนนี้หนักแน่นแต่พูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายว่า “บอส ดูท่าชื่อ ‘กัปตันโชคช่วย’ ของบอสคงต้องใช้ให้คุ้มแล้วละ”

ฉินสือโอวให้บุชแอบอยู่ในห้องพักในเรือ เขาจะออกมาจัดการปลาใหญ่ตัวนั้น

แต่บุชซนมาก จะต้องออกมาให้ได้ ฉินสือโอวกลัวว่าจะมีคนเห็นมันผ่านกล้องส่องทางไกลเลยผิวปากให้นิมิตส์ที่บินอยู่บนฟ้าลงมา

นิมิตส์กางปีกพลางทำหน้าบูดอยู่ในห้องพักในเรือ บุชเลยรีบเข้าไปซุกด้วยท่าทีดีอกดีใจอย่างเรียบร้อย

ฉินสือโอวคว้าปลาแฮร์ริ่งตัวหนึ่งมายัดให้นิมิตส์พลางตบหัวมันไปพูดไป “อย่าหงอยไปเลย สาวน้อย แกดูแลบุชได้ดีก็ถือว่าได้ลงแรงแล้ว เข้าใจไหม? กลับมาแล้วเดี๋ยวฉันมีรางวัลให้อย่างงาม”

นิมิตส์กะซวกกลืนปลาแฮร์ริ่งแสนอร่อยที่เป็นของดีจากฟาร์มปลา แต่ก็ยังคงไม่สบอารมณ์อยู่ดี

ทำไงได้ นกโจรสลัดขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าแห้งท้องฟ้า ไม่แค่เพราะว่าพวกมันเชี่ยวชาญในการบิน มากกว่านั้นเป็นเพราะพวกมันรักในการบิน โดยเฉพาะที่วันนี้ลมทะเลแรงขนาดนี้ สำหรับพวกนกแล้วบินแบบนี้จะกินแรงมาก แต่นี่กลับเป็นโอกาสดีที่พวกมันจะแสดงทักษะการบิน

การแข่งขันชักเย่อกินเวลาไปสิบกว่านาที ในที่สุดทูน่าครีบน้ำเงินในน้ำก็ถูกจัดการ มันถูกดึงขึ้นขอบเรืออย่างหมดท่า

ซีมอนสเตอร์ชูฉมวกปลาขึ้นกำลังจะลงมือ ทว่าอีวิลสันก็แสดงความแมนของเขาออกมาโดยการกระโดดลงน้ำพร้อมกับบ่วงเชือก ยื่นมือไปคว้าบริเวณหางปลาได้ก็เอาบ่วงเชือกคล้องลงไป

นีลเซ็นดึงเชือกจนบ่วงเชือกรัดปลาตัวนั้นไว้แน่น ฉินสือโอวเปิดประตูท้ายของเรือประมงบอลหิมะ แบบนี้ก็ดึงปลาตัวนั้นขึ้นมาได้แล้ว

ชาร์คตบหลังอีวิลสันที่เพิ่งปีนขึ้นมาแล้วพูดยิ้มๆ “วันนี้นายอยากกินอะไรหนุ่มน้อย? เขาทำเงินให้เราเชียวนะ การจับทูน่าครีบน้ำเงินได้แบบทั้งตัวหาได้น้อยมาก ปลาตัวนี้เข้าประมูลได้เลย ถ้าโชคดีละก็ มูลค่าสามารถเพิ่มได้เป็นสิบเท่าหรือกระทั่งยี่สิบเท่า!”

ทูน่าครีบน้ำเงินจะขายให้ได้ราคาสูงก็ต้องเข้าประมูล ไม่แค่เพราะจะมีคนสู้ราคาจนราคาเพิ่ม ยังเพราะมีแต่ปลาคุณภาพสูงเท่านั้นถึงจะมีสิทธิเข้าประมูลได้ ในเมื่อเข้าประมูลได้ งั้นปลาตัวนั้นจะคิดตามราคาปอนด์ละสิบกว่าดอลลาร์ไม่ได้ แต่รวมแล้วแสนกว่าหรือหลายแสน!

แบบนี้ก็เหมือนความต่างระหว่างคนงานธรรมดากับฮ่องเต้ที่ทำงาน คนแรกได้เงินเดือนหลักพัน คนหลังกลับได้แต่เงินรายปี แล้วยังเป็นรายได้หลายแสนรายปีด้วย

ฉินสือโอวเข้าไปดู ปลาทูน่าครีบน้ำเงินตัวนี้สั้นประมาณหนึ่งเมตรเจ็ดเซนติเมตร เล็กกว่าตัวที่ชาลส์จับได้เมื่อวานเล็กน้อย ต่อให้ไม่ถึงแปดร้อยปอนด์ก็น่าจะถึงเจ็ดร้อยห้าสิบปอนด์ ถือว่าเป็นปลาตัวใหญ่แน่นอน

เพราะไม่มีฉมวก ทูน่าครีบน้ำเงินเลยแค่โดนเล่นงานจนหมดแรงแต่ไม่ตาย มันถูกเครื่องยกยกขึ้นมา อ้าปากพะงาบๆ ดูท่าทางเอนจอนาถ

ชาร์คอยากจะเอามีดมากรีดปล่อยเลือดปลาตัวนั้น ฉินสือโอวทนทำใจไม่ได้ เขาห้ามไว้แล้วพูดกับนีลเซ็น “ไป เชื่อมต่อช่องวิทยุสาธารณะรอบๆ หน่อย ชาร์ค วางมีดลงแล้วดึงเอาตะขอในปากของปลาออกมาที ระวังหน่อยนะ พยายามอย่าทำมันเจ็บ”

พอเชื่อมต่อช่องวิทยุสาธารณะได้ฉินสือโอวก็ร้องตะโกน “สวัสดี อาร์บีเอฟเอฟ เหล่านักสู้อาร์บีเอฟเอฟทั้งหลาย พวกนายอยู่ที่นี่ใช่ไหม? วันนี้พวกนายมาที่ชายหาดน้ำตื้นจอร์จกันไม่น้อย ใช่ไหม?”

เขาตะโกนสองสามครั้ง ตอนแรกไม่มีคนตอบรับ หลังจากนั้นถึงมีเสียงทุ้มตอบกลับมา “ใช่ พวกเรามาแล้ว มีอะไรหรือเปล่า?”

เสียงนั้นคือเสียงแตรเดี่ยว หลังจากนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นอีก

“นายก็แค่ตกปลาได้ตัวหนึ่ง ปีที่แล้วฉันตอนฤดูตกปลาฉันตกปลาตัวใหญ่ได้ตั้งสิบตัว! เจ้าตัวตลก นึกว่าเรื่องนี้มันอวดได้เหรอ?”

“พวกบ้านนอกแคนาดา ทางที่ดีแกไปจากที่นี่ดีกว่า ชายหาดน้ำตื้นจอร์จเป็นเขตของอเมริกา คนแคนาดาอย่างพวกแกข้ามเขตแดนแล้ว”

“พวกสมควรตาย นั่นมันปลาของเรา มันเป็นของเรือทหารชุดเขียวเราตั้งแต่แรก! ไอ้เวร ไอ้เวร ไอ้เวร!”

ได้ยินเสียงด่าทอของฉินสือโอว ชาวประมงทางนี้ก็โกรธทันใด เริ่มร่วมกันด่ากลับ ชั่วขณะนั้นในช่องวิทยุสาธารณะก็เกิดศึกน้ำลายฟองฟอดขึ้น

ฉินสือโอวตบโต๊ะฉาดใหญ่แล้วก่อนจะตะคอกออกมา “หุบปากให้หมด! นักตกปลาอาร์บีเอฟเอฟทั้งหลาย เก่งกันนักไม่ใช่เหรอ? งั้นกล้าพนันกับพวกเราไหมล่ะ ฉันกล้าพูดว่าพวกแกมันมีแต่พวกขี้อวดที่ดูดีแต่ภายนอกแต่กลวงข้างใน สุดสัปดาห์นี้สองวัน พวกแกจับปลาไม่ได้สักตัวแน่นอน!”

“ฉันรู้ว่าพวกแกไม่ยอม ฮ่ะๆ งั้นฉันก็จะให้โอกาสพวกแกแสดงฝีมือ อย่าหาว่าฉันโม้ละ ตอนนี้กำลังจะมีปลาใหญ่ตัวหนึ่งลงน้ำ แสดงให้ฉันดูหน่อยสิว่าพวกแกจะตกมันได้อย่างไร!”

ฉินสือโอวพูดพลางโบกมือแล้วคุยกับนีลเซ็น “ไป ปล่อยปลาตัวนั้น!”

แม้จะเป็นนีลเซ็นที่เห็นคำสั่งของฉินสือโอวเป็นดั่งคำบัญชาทหารก็ต้องงงไปในครั้งนี้ เขาถามกลับ “ปล่อย ปล่อยปลาตัวไหนครับ?”

ฉินสือโอวชี้ไปที่ทูน่าครีบน้ำเงินซึ่งโดนแขวนอยู่ที่ท้ายเรือแล้วเอ่ยปาก “รีบไปปล่อยมัน!”

นีลเซ็นพยักหน้า เดินเครื่องยกให้ยื่นออกนอกท้ายเรือแล้วใช้ดาบตัดบ่วงเชือกจนขาด ปลาทูน่าครีบน้ำเงินตัวนั้นร่วงลงน้ำราวกับฝนเม็ดโต

หลังจากลงน้ำแล้ว ทูน่าครีบน้ำเงินตัวนั้นเหมือนจะไม่อยากเชื่อว่าตัวเองหนีความตายมาได้ มันว่ายรี่ไปรอบเรือประมงบอลหิมะถึงสองครั้ง ทำไงได้ เมื่อกี้นี้ไม่ได้หายใจเลย เกือบจะตายอยู่แล้ว

พอแน่ใจว่าตัวเองเป็นอิสระแล้ว ก็รีบมุดหัวลงน้ำว่ายพุ่งลงก้นทะเล ชาตินี้คงไม่กล้าขึ้นมาหาอาหารที่ผิวน้ำอีกแล้ว

น่าเสียดายที่ปลาสู้คนไม่ได้ ฉินสือโอวจะปล่อยเนื้อที่อยู่ข้างปากแบบนี้ไปได้อย่างไร? จิตสำนึกโพไซดอนเคลื่อนไป พลังโพไซดอนแทรกซึมเข้าไป โอเค ตีตราของเขาไว้แล้ว อีกสองสามวันก็จะกลายเป็นสมาชิกของฟาร์มปลาต้าฉิน

ในช่องวิทยุสาธารณะมีแต่คนถามกันว่าโอกาสอะไร เหล่านักตกปลาบนเรือทหารชุดเขียวกับเทพธิดาแห่งมหาสมุทรต่างนิ่งอึ้งไปตามๆ กันอยู่นานถึงพึมพำขึ้นมา “ไอ้ ไอ้ ไอ้บ้านั่น! พระเจ้า เขาปล่อยทูน่าครีบน้ำเงินที่ตกได้ลงน้ำไป…..”

“ฮ่ะ น่าตลกสิ้นดี ทูน่าครีบน้ำเงินตัวนั้นพอตกขึ้นมาก็ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”บางคนไม่แม้แต่จะแยแส

กัปตันสปอร่าแห่งเรือทหารชุดเขียวพูดขึ้น “ไม่ๆ ปลานั่นไม่ได้ใช้ฉมวกดึงขึ้นมา แต่มีไอ้บ้าคนหนึ่งกระโดดลงไปใช้บ่วงรัดหางมันไว้แล้วดึงขึ้นมาเป็นๆ ปลาตัวนั้นยังไม่ตาย!”

ช่องวิทยุสาธารณะเข้าสู่ห้วงความเงียบสั้นๆ ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงสูดลมเย็นเข้าปอดราวกับลมทะเลที่พัดเข้าห้องคนขับ

ฉินสือโอวควบคุมให้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินว่ายไปในน้ำอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะเลี่ยงความสงสัย ทูน่าครีบน้ำเงินลงไปใต้ทะเลลึกไม่ได้อยู่แถวผิวน้ำ แต่กลับยังคงว่ายวนอยู่รอบๆ พิกัดถูกแสดงบนเครื่องหาปลาโซน่าร์อยู่ตลอด

ซีมอนสเตอร์พูดอย่างเสียดาย “ปลาตัวนี้ขายได้ราคาดีนะบอส อย่างน้อยหมื่นห้าดอลลาร์”

ฉินสือโอวพูด “ฉันไม่ขาดเงิน เพื่อน นายไม่รู้สึกว่าการที่ฉันใช้ปลาตัวนี้ตบหน้าเจ้าพวกนี้สะใจกว่าทำเงินหมื่นเหรอ?”

“ไม่” สามคนรวมนีลเซ็นพากันส่ายหน้า ส่วนอีวิลสันพยักหน้าด้วยรอยยิ้มซื่อราวกับฟังคำของฉินสือโอวเข้าใจ

ฉินสือโอวพอใจกับปฏิกิริยาของอีวิลสันมาก เขายกนิ้วโป้งให้พ่อคนป้ำเป๋อที่พยักหน้าอย่างยินดีหนักกว่าเดิม

เห็นบนเครื่องหาปลาโซน่าร์มีเงาของทูน่าครีบน้ำเงิน คนบนเรือเทพธิดาแห่งมหาสมุทรกับเรือทหารชุดเขียวต่างตื่นตัว พวกเขาโยนเหยื่อลงทะเลกันสุดแรง และจินตนาการถึงการตกปลาตัวนี้ได้เป็นครั้งที่สอง

ปรากฏว่าหลังจากที่ทูน่าครีบน้ำเงินกินอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ส่ายหางสะบัดก้นหายไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเครื่องหาปลาโซน่าร์ตรวจก็จับการเคลื่อนไหวของมันไม่ได้ ทิ้งไว้เพียงนักตกปลาที่จ้องกันตาถลึง

ที่ฉินสือโอวทำแบบนั้น เพราะจู่ๆ ก็คิดอะไรได้เกี่ยวกับการเลี้ยงทูน่าครีบน้ำเงิน แล้วก็มีความคิดที่เกี่ยวกับการงมเรืออับปางในครั้งนี้

………………………………………………..

บทที่ 248 กองกำลังทหารธงฟ้าของฉัน

โดย

Ink Stone_Fantasy

ตามที่ฉินสือโอวรู้มา ทูน่าครีบน้ำเงินต้องใช้เวลาสามปีถึงจะเข้าสู่ช่วงวัยเจริญพันธุ์ ถ้าเป็นแถบทะเลน้ำอุ่นเหมือนอย่างนิวฟันด์แลนด์ อาจจะต้องใช้เวลานานสักหน่อยสักสี่ห้าปี

อย่าลืมว่านี่คืออายุที่ปลาทูน่าครีบน้ำเงินถึงวัยเจริญพันธุ์ ยังไม่ใช่อายุที่พวกมันโตถึงสองสามเมตรพร้อมขาย ทูน่าครีบน้ำเงินในตอนนี้อย่างมากก็หนึ่งร้อยกว่าปอนด์

ที่จริงปลาชนิดนี้โตช้ามาก เห็นปลาทูน่าครีบน้ำเงินโตได้ถึงสองสามเมตร หนักห้าหกร้อยปอนด์แบบนี้ จริงๆ แล้วลูกปลาที่เพิ่งฟักยาวแค่ประมาณสามมิลลิเมตรเท่านั้น ลูกปลาจะโตหนึ่งมิลลิเมตรในทุกๆ วัน ถ้าจะโตถึงสองเมตรก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามปี

แบบนี้ถ้าฉินสือโอวจะเพาะพันธุ์ปลาทูน่าครีบน้ำเงินโดยพึ่งแค่การวางไข่ของแม่ปลาแล้วละก็ เห็นได้ชัดว่าไม่ไหวแน่ ระยะเวลาการเลี้ยงนานเกินไป ฉะนั้นเมื่อกี้จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าบางทีเขาอาจจะต้องดึงทูน่าครีบน้ำเงินเข้าฟาร์มมาเรื่อยๆ

ตอนแรกเขาไม่ได้มีความคิดนี้ ตอนนี้มีคนจากสมาคมตกปลามาตกปลามากมาย โปรยเหยื่อก็เยอะ ทูน่าครีบน้ำเงินที่โดนดึงดูดมาก็เยอะเสียกว่า เขาใช้จิตสำนึกโพไซดอนควบคุมเหล่าปลาเล็กปลาน้อยแล้วพากลับมาที่ฟาร์มปลาต้าฉินดีกว่า

เขาไม่สนว่าเหล่าชาวประมงจะตกปลา เพราะพวกเขาอาศัยมันหาเลี้ยงตัว ส่วนพวกที่ทำเป็นงานอดิเรกเวลาว่างน่ะไม่เหมือนกัน ที่พวกเขาตกปลาส่วนใหญ่ก็เพื่อความสนุกและหน้าตา ถ้าทูน่าครีบน้ำเงินตกอยู่ในมือพวกนั้นละก็ นั่นมันเหมือนของล้ำค่าที่อยู่ผิดมือชัดๆ!

นอกจากนั้น เรื่องหาสมบัติที่จมอยู่ในทรายก็หาหนทางไม่ได้เหมือนกัน จะให้ใช้พลังโพไซดอนพลิกหน้าทรายทั้งหมดตามเส้นทางกระแสใต้ทะเลก็ไม่ได้หรือเปล่า? เขาเหนื่อยตายแหงๆ!

แต่ถ้าเขาสามารถรวบรวมกองทัพที่ประกอบไปด้วยทูน่าครีบน้ำเงินที่มากพอ งั้นก็ไม่เหมือนกันแล้ว ปลาทูน่าครีบน้ำเงินแรงเยอะ ว่ายน้ำเร็ว ขอแค่พวกมันจับกลุ่มว่ายไปตามแนวทรายก็จะสามารถตีทรายขึ้นมา ดีไม่ดีอาจจะบังเอิญหาสมบัติพวกนั้นเจอก็ได้

นั่นก็คือจุดประสงค์ที่ฉินสือโอวพนันกับพวกนักตกปลาอาร์บีเอฟเอฟ ขอแค่คนพวกนั้นตามหาทูน่าครีบน้ำเงินอย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วเขาก็ใช้จิตสำนึกโพไซดอนสำรวจไปรอบๆ เรือของพวกนั้น พอหาทูน่าครีบน้ำเงินเจอก็พาไปได้เลย จะมีอะไรดีกว่านี้อีก

พอเป็นแบบนี้ ฉินสือโอวเลยหิ้วเก้าอี้ผ้าใบมาเริ่มอาบแดด เขาพูดกับพวกชาร์ค และซีมอนสเตอร์ว่า “ฉันไม่ตกปลาแล้ว เพื่อน พวกนายไปเล่นกันเองเถอะ”

จิตสำนึกโพไซดอนรวมอยู่ในตัวของทูน่าครีบน้ำเงินตัวนั้น พลังโพไซดอนให้แรงว่ายพุ่งที่ไร้ขีดจำกัดกับมัน มันว่ายไปในแถบทะเลแถวนั้นไม่หยุด จุดประสงค์ก็คือคอยดูแถบทะเลรอบข้างเรือประมงพวกนี้ว่ามีปลาทูน่าครีบน้ำเงินปรากฏตัวขึ้นหรือเปล่า

พวกอาร์บีเอฟเอฟก็ทุ่มสุดตัวอยู่เหมือนกัน แต่ละคนโยนเหยื่อล่อกันอย่างไม่เสียดาย ต่างกับพวกชาวประมงที่ค่อนข้างขี้เหนียว เพื่อที่จะตกปลาให้ได้ พวกเขาโยนเหยื่อไม่จำกัดโดยไม่ได้คำนึงถึงราคาเลย

วันนี้เป็นวันดีที่จะตกปลา ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ลมทะเลพัดโกรก พายุที่เพิ่งสงบเมื่อกี้ทำให้มีแพลงก์ตอนและเศษสาหร่ายมากมายบนผิวน้ำชวนให้ปลาทะเลจำนวนมากมาหาอาหารกิน

แบบนั้นเงาร่างทูน่าครีบน้ำเงินก็ปรากฏขึ้นผลุบๆ โผล่ๆ ฉินสือโอวจ้องเรือประมงของอาร์บีเอฟเอฟเป็นพิเศษ ขอแค่มีทูน่าครีบน้ำเงินออกมาแถวๆ นั้น ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ จับหมดไม่เว้น

ก่อนหน้านี้วันๆ หนึ่งจะเจอทูน่าครีบน้ำเงินสักตัวสองตัวยังยาก ครั้งนี้แทบจะเจอตัวหนึ่งทุกยี่สิบกว่านาที คิดตั้งแต่ตอนกลางวันที่เริ่มพนันไปจนถึงสี่โมงในตอนบ่าย ฉินสือโอวได้ทูน่าครีบน้ำเงินมาทั้งหมดสิบสี่ตัว!

แน่นอนว่ามีทั้งปลาตัวเล็กและตัวใหญ่ โดยรวมแล้วค่อนข้างเล็ก ที่ใหญ่ที่สุดก็ยางเพียงประมาณสองเมตร หนักราวแปดร้อยปอนด์

แค่นี้ก็พอแล้ว ปลาพวกนี้เอากลับไปฟาร์ม แล้วใช้พลังโพไซดอนปรับคุณภาพเนื้อเสร็จแล้วค่อยเอาเข้าประมูล ก็เป็นผลผลิตปลาที่น่าชมพอตัว

เพราะพายุเพิ่งจะสงบ ลมทะเลในตอนกลางคืนจึงแรงกว่าเดิม ฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นชาวประมงหรือนักตกปลาล้วนพากันเลือกที่จะแล่นเรือกลับกลอสเตอร์ พวกเขาไม่ได้อยากจะเอาตัวเองไปอยู่ในจุดเสี่ยงตายแค่เพื่อที่จะเอาชนะหรอก

เรือประมงบอลหิมะของฉินสือโอวแล่นกลับเป็นลำสุดท้าย แต่เขาอารมณ์ดีมาก ทูน่าครีบน้ำเงินตั้งสิบสี่ตัวเชียวนะ กองกำลังทหารธงฟ้าของเขาเริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว บวกกับปลาที่มีในฟาร์มปลา จำนวนของปลาชนิดนี้ก็เกิน40ตัวแล้ว

พอกลับไปถึงท่ากลอสเตอร์ ตาแก่เจมส์ก็ถามอย่างสงสัย “สวัสดี กัปตันโชคช่วย วันนี้นายไม่มีปลากับมาด้วยเหรอนี่? อีกอย่างฉันได้ยินแคริแลนด์บอกว่านายกับพวกอาร์บีเอฟเอฟพนันกันด้วย?”

“แค่เล่นงั้นๆ แหละครับ คุณก็รู้นี่ตาแก่เจมส์ ไม่ใช่ทุกครั้งที่ออกทะเลแล้วจะเจอทอง ผมก็เลยเบื่อ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหลอกให้พวกบื้อพนันด้วยน่ะเป็นวิธีแก้เบื่อที่ดีทีเดียว” ฉินสือโอวพูดยิ้มๆ

เหล่าชาวประมงกับพวกนักตกปลาอาร์บีเอฟเอฟมาเจอกันที่ท่าเรือ ฝ่ายแรกทำท่าทีผยองภูมิใจ ส่วนอีกฝ่ายกลับอารมณ์บูด

ฉินสือโอวไม่ได้เข้าไปดูพวกชาวประมง ในหมู่พวกเขาได้ปลากันมาไม่มากก็น้อย อย่างไรเสียหลังพายุก็เป็นช่วงที่ดีที่สุดที่จะจับทูน่าครีบน้ำเงิน แต่เหล่านักตกปลากลับไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาเลย แบบนี้พวกชาวประมงจะไม่ดีใจได้ไง?

ดังนั้น ที่ท่าบริษัทไทรเด้นท์ฟิชชิ่ง ชาวประมงกลุ่มหนึ่งกำลังเริ่มตะเบ็งเสียงตะโกน

“ตาแก่เคนต์ วันนี้ได้อะไรมาบ้างละ? พระเจ้าคุ้มครอง ฉันตกปลาได้ตัวหนึ่ง ใช้ได้ทีเดียว คงได้เงินสักสามพันกว่าดอลลาร์”

“โอ้ เพื่อน ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ได้มาไม่เลว ขายได้สามพันห้าร้อยดอลลาร์ ไปดื่มได้สักหน่อยแล้วละ เฮ้ ชาลส์ นายล่ะ?”

“ฉันตกทูน่าครีบน้ำเงินไม่ได้ แต่ได้ทูน่าครีบเหลืองมาสองตัว นายก็รู้ว่าช่วงนี้ราคาเจ้าพวกนี้ก็ไม่ต่ำ สองตัวนี้คงทำเงินได้สักสองพันกว่าดอลลาร์”

“เฮ้ คุณพนักงานออฟฟิศตรงนั้นน่ะ พวกคุณได้อะไรมาบ้าง? กัปตันโชคช่วยของเรายังต้องพนันกับพวกคุณอีกนะ”

พอเห็นพวกชาวประมงที่จงใจแซวตัวเองก็มีบางคนที่ตะโกนออกมาอย่างอดไม่ได้ “พวกแกยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ ไอ้นั่นน่ะมันคนแคนาดา พวกเราควรจะต่อกรศัตรูด้วยกันสิถึงจะถูก”

ชาลส์ได้ยินแบบนั้นก็โกรธทันใด เขาชี้ไปที่คนพูดก่อนจะตะคอก “ต่อกรศัตรูด้วยกันบ้านแกสิ ใครคือศัตรู? ฉินคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้! ไอ้เบื๊อกอย่างพวกแกต่างหากที่เป็นศัตรู พวกแกนั่นแหละที่ทำให้ผลผลิตปลาเราลดลงทุกวันนี้ ไอ้เวร!”

ฉินสือโอวเกยอยู่บนเรือประมงมองดูทั้งสองฝ่ายทะเลาะกันยิ้มๆ เรือลำหนึ่งที่แขวนธงใบเมเปิลเหมือนกับเรือประมงบอลหิมะแล่นเข้ามา คนบนเรือนั้นถามขึ้น “เพื่อน คุณก็คนแคนาดาเหมือนกันเหรอ? โอ้ ฉันมาจากรัฐโนวาสโกเชีย”

“นิวฟันด์แลนด์ เซนต์จอห์น” ฉินสือโอวโบกมือ

หลังจากขึ้นฝั่ง คนคนนั้นก็เดินเข้ามาหาแล้วกระตือรือร้นจับมือกับเขา “ผมชื่ออาร์ม็อง เฮนรี เกรเตียง กัปตันเรือชาร์ลส์เดอเกล เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบกับคุณในเมืองกลอสเตอร์ คุณก็ย้ายสัญชาติมาเหรอ?”

จากชื่อคนและเรือ ฉินสือโอวก็รู้ว่าเขาเป็นคนฝรั่งเศสที่ย้ายสัญชาติมา แคนาดาเป็นประเทศที่ประกอบไปด้วยคนหลากชนชาติ ชนพื้นเมืองอินเดียนแดงในตอนนี้หาได้แค่ที่เทือกเขาร็อกกี้

“ใช่ ชาวจีน” ฉินสือโอวไม่ค่อยยินดีจะผูกมิตร คนฝรั่งเศสมักไม่ค่อยเป็นมิตรกับคนจีน พวกเขาเหยียดชนชาติมาก เป็นรองเพียงสเปนเท่านั้น

อาร์ม็องเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความเย็นชาของฉินสือโอวจึงยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น “คุณเป็นคนจีน? ฮ่ะ น้องสาวภรรยาผมชอบประเทศของคุณมาก ตอนเด็กๆ เธอเคยอยู่ที่นั่นมาก่อน ตอนหลังก็ไปเที่ยวอีกหลายรอบ ในบ้านผมยังมีรูปที่เธอยืนอยู่บนกำแพงเมืองจีนอยู่เลย”

ฉินสือโอวตอบตามมารยาทเล็กน้อย หลังจากนั้นอาร์ม็องก็พูดประเด็นหลักออกมา “ผมมาเมืองกลอสเตอร์หลายรอบแล้ว แต่พูดจริงๆ นะ ผมยังไม่เคยเจอคนแคนาดาคนไหนที่เป็นที่รู้จักที่นี่ขนาดนี้ คุณช่างน่านับถือจริงๆ ”

…………………………………………………