ยอดหญิงสกุลเสิ่น 244.2-244.3
ตอนที่ 244-2 ตลกร้ายก่อนออกจากจวนอ๋อง
มาถึงเรือนของพระชายาจิ้นอ๋อง หวาเยียนก็เปิดม่านข้างหน้าด้วยตัวเอง เสิ่นเวยเข้าไปแล้วก็มองดู หึ อู๋ซื่อกับหูซื่อก็อยู่ด้วยเช่นกัน
เสิ่นเวยคารวะ “เคารพพระชายา น้องสะใภ้รองน้องสะใภ้สามก็อยู่ด้วยหรือ”
ซื่อจื่อฮูหยินรีบลุกขึ้นคารวะกลับ “พี่สะใภ้ใหญ่มาแล้ว!”
ฮูหยินสามหูซื่อกลับเพียงแค่โค้งตัวทำท่าทาง ก้นนั้นไม่ยกขึ้นอย่างสิ้นเชิง ซ้ำยังกล่าวขอโทษอย่างเสแสร้ง “ข้าตัวหนัก พี่สะใภ้ใหญ่คงไม่ถือสาธรรมเนียมเหล่านี้หรอกกระมัง”
เสิ่นเวยแทบจะหัวเราะออกมา ตามที่นางทราบหูซื่อตั้งครรภ์ยังไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ ตัวก็หนักจนลุกไม่ขึ้นแล้วหรือ แค่นี้ก็กำเริบเสิบสานเช่นนี้แล้ว จุๆๆ เป็นคนโง่เหมือนกัน
แต่บนใบหน้าเสิ่นเวยกลับมีความเป็นห่วง “เจ้ามีครรภ์แล้ว สงบจิตใจนั่งเถิด ข้าจะเคืองเจ้าได้อย่างไร ฟังว่าสองวันก่อนเจ้าแพ้ท้องอีกแล้วหรือ เหตุใดถึงไม่พักอยู่ในเรือนเล่า วิ่งมาถึงเรือนพระชายาทำไมกัน ทางนี้ไกลยิ่งนัก หากชนนู่นชนนี่เข้า จะให้พระชายาสบายใจได้อย่างไร”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหูซื่อชะงักทันที แท้จริงแล้วคนผู้นี้พูดจาเป็นหรือไม่ เจ้าสิถึงจะชนนู่นชนนี่ นี่ไม่ใช่เป็นการสาปแช่งนางหรอกหรือ
สีหน้าของพระชายาจิ้นอ๋องเองก็ไม่ค่อยดีนักเช่นกัน ชายตามองเสิ่นเวยปราดหนึ่งอย่างไม่พอใจ กล่าว “เสิ่นซื่อเจ้ารีบนั่งลงเถิด สตรีเรียบร้อยจึงจะงาม พูดมากเพียงนั้นไปไย”
“ข้าเป็นห่วงน้องสะใภ้สามไม่ใช่หรือไร หากพระชายาไม่พอใจ เช่นนั้นข้าก็จะไม่พูดแล้ว” เสิ่นเวยนั่งลงบนเก้าอี้ปักอย่างไม่ได้สนใจ
พระชายาจิ้นอ๋องกับหูซื่อก็ยิ่งอึดอัด มีเพียงอู๋ซื่อที่อารมณ์ดีอย่างยิ่ง บนใบหน้ามีรอยยิ้มสดสวย “เสด็จแม่ น้องสะใภ้สาม พี่สะใภ้ใหญ่มีเจตนาดี น้องสะใภ้สามเดินเล่นอยู่ในเรือนตัวเองไม่เท่าไรก็แพ้ท้องได้ มาถึงเรือนเสด็จแม่ระยะทางนี้ก็ไกลมิใช่หรือ ระวังไว้ก็ดีกว่า” นางอยากจะให้หูซื่อชนนู่นชนนี่อย่างยิ่ง ทางที่ดีที่สุดคือแท้งไปเสียเลย นางจะได้ไม่ต้องใช้เนื้อก้อนนั้นในท้องมาสร้างความรำคาญใจให้นางทั้งวันทั้งคืนอีก
นี่คือสะใภ้แท้ๆ ของพระชายาจิ้นอ๋อง ต่อให้ในใจนางไม่พอใจก็ต้องไว้หน้าหลายส่วน โดยเฉพาะอยู่ต่อหน้าเสิ่นเวยสะใภ้ลูกเลี้ยงผู้นี้ นางเองก็รู้ว่าเพราะเรื่องของเม่าเอ๋อร์ในใจอู๋ซื่อจึงคับแค้นไม่พอใจ จึงมองนางปราดหนึ่งไม่ได้พูดอะไร
อู๋ซื่อเองก็เก็บอาการ แม้นางจะไม่พอใจในความลำเอียงของแม่สามี แต่กลับไม่คิดจะยั่วโมโหแม่สามี นางไม่โง่ จะทำเรื่องได้ไม่คุ้มเสียไปเพื่ออะไร เช่นนั้นคนที่ได้ผลประโยชน์ก็ยังคงเป็นหูซื่อไม่ใช่หรือ
“เสิ่นซื่อ ข้าคล้ายได้ยินบ่าวชั้นล่างบอกว่าในเรือนพวกเจ้าหามสินเดิมออกไปข้างนอกอย่างโอ่อ่าอลังการงั้นหรือ” พระชายาจิ้นอ๋องเม้มปากถามเสิ่นเวย
เสิ่นเวยกล่าว “หามสินเดิมกลับเป็นเรื่องจริง แต่จะบอกว่าโอ่อ่าอลังการกลับไม่จริง น้องสะใภ้สามในจวนยังตั้งครรภ์อยู่ ข้ากำชับให้พวกเขาเคลื่อนไหวเบาๆ แล้ว อย่ารบกวนการพักผ่อนของนายคนอื่นๆ ในจวน”
กะพริบตาปริบๆ แล้วกล่าวต่อ “เดิมก็ไม่ควรฉุกละหุกเช่นนี้ สองวันก่อนก็วางแผนจะย้ายไปจวนจวิ้นอ๋องทีละน้อยๆ แล้ว นี่ไม่ใช่เพราะน้องชายข้ามาเยี่ยมข้าจึงล่าช้าหรือ หากทำลายความสงบของพระชายา ข้าก็ขออภัย พระชายาใจกว้างเมตตาเพียงนั้น ไม่น่าคิดเล็กคิดน้อยกับสะใภ้เช่นข้าหรอกกระมัง” เสิ่นเวยเองก็โน้มตัวเช่นนั้นเหมือนกับหูซื่อ เพียงแค่พูดพอเป็นพิธี
หนึ่งประโยคทำให้ความไม่พอใจของพระชายาจิ้นอ๋องจุกอก นางกำหมัดกล่าว “จวนอ๋องดีๆ ไม่อยู่ เหตุใดถึงคิดจะย้ายออกไปเล่า พวกเจ้าอายุยังน้อย ซ้ำเพิ่งจะแต่งงาน ดูแลจวนหนึ่งจวนไหนเลยจะเป็นเรื่องง่ายเพียงนั้น ข้าไม่วางใจจริงๆ หรือว่าพวกเจ้าอยู่ในจวนอ๋องอีกสักพักหนึ่ง เจ้าเองก็จะได้เรียนรู้ดูแลจัดการงานอยู่ข้างกายข้า เมื่อเรียนรู้ได้พอประมาณแล้วก็ค่อยไป” พระชายาจิ้นอ๋องแสดงท่าทีว่าข้าล้วนแต่หวังดีกับเจ้า คิดแล้วคิดอีกก็เสริมหนึ่งประโยค “งานแต่งงานน้องสี่ของพวกเจ้าก็กำหนดแล้ว ชั่วพริบตาก็ต้องมอบของหมั้นแล้ว เจ้าอยู่ในจวนก็สามารถช่วยข้าแบ่งเบาภาระได้หน่อย”
อ้อ ที่แท้แล้วก็ไม่อยากให้พวกเขาย้ายออกไปนี่เอง บอกว่าจะสอนนางดูแลจัดการงานอะไร จิ้นพระชายาหวังดีเพียงนั้นเลยหรือ ถึงตอนนั้นนางก็จะอ้างว่าตนยังเรียนรู้ที่จะจัดการได้ไม่ดีมายืดเวลา เช่นนั้นพวกเขาจะต้องเสียเวลาอยู่ในจวนจิ้นอ๋องอีกนานเพียงใด
เสิ่นเวยกำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ ก็ได้ยินหูซื่อแย่งพูด “ใช่แล้ว พี่สะใภ้ใหญ่ จวนอ๋องดียิ่งนัก สารพัดเรื่องก็มีเสด็จแม่คอยจัดการ พวกเราเพียงแค่ใช้ชีวิตอย่างสบายใจก็พอแล้ว อีกทั้งพ่อแม่ไม่แยกบ้าน นี่คือหลักกตัญญู”
อ้อ หูซื่อจะบอกเป็นนัยว่านางกับสวีโย่วไม่กตัญญูงั้นหรือ กตัญญูหรือไม่ต้องให้สะใภ้บุตรคนรองเช่นนางมาพูดด้วยหรือ ดูท่าทางภูมิอกภูมิใจนั่นของนางสิ ยังคิดว่าตนมีเหตุผลอย่างยิ่ง ก็แค่คนโง่คนหนึ่งเท่านั้นเอง
เสิ่นเวยคิดเช่นนี้ อู๋ซื่อก็ยิ่งมีความเหยียดหยาม กะพริบผ่านในแววตา ทว่าตอนที่มองเสิ่นเวยกลับจริงใจหลายส่วน “หากพี่สะใภ้ใหญ่ย้ายไปจวนจวิ้นอ๋องแล้ว พวกเราพี่สะใภ้น้องสะใภ้คงจะพบหน้ากันน้อยลง เมื่อคืนเม่าเอ๋อร์ยังพร่ำบ่นว่าอยากไปเล่นกับพี่สะใภ้ใหญ่อยู่เลย” คำพูดขัดขวางการย้ายออกจากจวนอ๋องไม่ได้พูดแม้แต่ประโยคเดียว สามารถย้ายออกไปดูแลบ้านของตัวเองได้ใครบ้างจะไม่ยินดี
อีกทั้งพี่ใหญ่พี่สะใภ้ใหญ่ยังอยู่ในจวนอ๋องก็ไม่เป็นผลดีต่อนาง แม้สามีนางจะเป็นซื่อจื่อ แต่อย่างไรเสียพี่ใหญ่ก็เป็นบุตรภรรยาเอกคนโต ฐานะยังมีบรรดาศักดิ์ของจวิ้นอ๋อง เช่นนั้นการดูแลกิจในจวนอ๋องแท้จริงแล้วควรจะเป็นใคร นางจึงซาบซึ้งในความกรุณาของพี่สะใภ้ใหญ่ ไม่คิดจะหาเรื่องนาง ตอนนี้พี่ใหญ่พี่สะใภ้ใหญ่ยอมย้ายออกไปเอง จะไม่ยินดีได้อย่างไร
มีเพียงน้องสะใภ้สามคนโง่ผู้นั้น กับแม่สามีคนลำเอียงผู้นั้นที่คิดจะรั้งพี่สะใภ้ใหญ่ให้อยู่ในจวนอ๋อง
เสิ่นเวยเดาความคิดคนหลายคนออกได้เกือบหมด เม้มปากยิ้มกล่าว “ย้ายไปจวนจวิ้นอ๋องเป็นการอนุญาตจากเสด็จพ่อ อันที่จริงตามเจตนาของข้ากับคุณชายใหญ่ก็อยากอยู่ในจวนอ๋องแสดงความกตัญญูต่อหน้าเสด็จพ่อพระชายา แต่จวนผิงจวิ้นอ๋องเป็นฝ่าบาทที่พระราชทานให้ พระราชทานจวนแล้วไหนเลยจะไม่เข้าไปอยู่ได้ นี่เป็นการไม่เคารพอย่างใหญ่หลวงต่อฝ่าบาท ภัคดีกตัญญู ภัคดีกตัญญู ความภัคดียังมาก่อน คุณชายใหญ่ของพวกเราเป็นคนให้ความสำคัญกับกฎระเบียบที่สุด ทำได้เพียงขอพระชายาโปรดให้อภัย แต่ว่าพระชายาวางใจ แม้ว่าย้ายออกไปจวนจวิ้นอ๋องแล้ว ขอเพียงแค่มีเวลาว่างข้ากับคุณชายใหญ่จะกลับมาเยี่ยมท่านและเสด็จพ่อแน่นอน” เสิ่นเวยกล่าวอย่างมีเหตุมีผล
หยุดครู่หนึ่งจึงกล่าวต่อ “ส่วนงานแต่งงานของน้องสี่ไม่ใช่มีพระชายาจัดการหรอกหรือ พระชายาจัดการเรื่องในบ้านมากว่าครึ่งชีวิตแล้วเรื่องเล็กแค่นี้ไม่ใช่ยิ่งง่ายหรอกหรือ อีกอย่าง ในจวนไม่ใช่ยังมีน้องสะใภ้รองหรือ นางมีฐานะเดิมในจวนอู๋กั๋วกง ความสามารถทุกคนต่างก็ทราบดี มีนางช่วยพระชายาก็เพียงพอแล้ว”
แม้แต่ฝ่าบาทยังถูกเสิ่นเวยใช้เป็นข้ออ้าง พระชายาจิ้นอ๋องจะยังพูดอะไรได้อีก
“ช่างเถอะๆ ในเมื่อพวกเจ้าอยากย้ายออกจากจวนอ๋องเช่นนั้นก็ย้ายเถอะ ขอเพียงแค่พวกเจ้ามีความสุข ผู้อาวุโสเช่นพวกข้าเหล่านี้จะเป็นเช่นไรก็ไม่ต้องสนใจ เสิ่นซื่ออย่างไรเสียเจ้าก็ไม่เคยดูแลบ้านมาก่อน ข้าจะส่งแม่นมที่มีความสามารถหลายคนจากจวนอ๋องไปช่วยเจ้า” พระชายาจิ้นอ๋องกล่าวต่อ
ขัดขวางไม่ได้จึงเปลี่ยนเป็นยัดคนไว้ข้างกายนางแทนงั้นหรือ คนของพระชายาจิ้นอ๋องนางไม่ต้องการ ไม่ใช่ไม่กล้า แต่กลัวเป็นปัญหา จัดการขึ้นมาแล้วก็วุ่นวายอย่างยิ่งไม่ใช่หรือ นางเอาเวลาจัดการคนนั้น ไปประลองกระบวนท่ากับกองทหารเด็กในสนามฝึกยุทธ์ให้มากขึ้นไม่ดีกว่าหรือ
เสิ่นเวยยิ้มกล่าว “นี่กลับไม่ต้องรบกวนพระชายา คุณชายใหญ่บอกแล้วว่า มีแม่นมมั่วคนเดียวก็พอแล้ว คนเยอะปัญหาก็เยอะ ยุ่งยาก จวนจวิ้นอ๋องก็มีข้ากับคุณชายใหญ่เป็นนายสองคน ไม่ต้องใช้บ่าวรับใช้มากมายเพียงนั้น แม่นมข้างกายพระชายาล้วนแต่ใช้คล่องมือ ให้พวกนางอยู่ข้างกายพระชายาดีกว่า”
แผนการตักตวงผลประโยชน์ของพระชายาจิ้นอ๋องไม่สำเร็จเลยสักอย่างเดียว ชั่วขณะในใจก็ไม่พอใจขึ้นมา หน้าดำคร่ำเครียด ไม่มีรอยยิ้มเลยแม้แต่นิดเดียว กล่าวราวกับว่าเสียใจ “ก็ได้ ตามใจพวกเจ้าแล้วกัน ลูกโตแล้วย่อมไม่ต้องการพ่อ! โบราณว่าไว้ไม่มีผิด”
เสิ่นเวยขยี้ตา แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
ตอนที่ 244-3 ตลกร้ายก่อนออกจากจวนอ๋อง
อู๋ซื่อดูพี่สะใภ้ใหญ่กับแม่สามีตอบโต้กันไปมา ในใจอิจฉายิ่งนัก พี่ใหญ่ของสามีไม่ใช่บุตรแท้ๆ ของแม่สามี แม่สามียังเป็นกังวลไม่กล้าพูดเล็กน้อย หากเป็นนาง จะปรึกษานางหรือ สั่งคนไปที่เรือนนางโดยตรง เอาก็ต้องเอา ไม่เอาก็ต้องเอา ไหนเลยจะเหมือนพี่สะใภ้ใหญ่ ไม่พอใจก็ปฏิเสธตรงๆ แม่สามีเองก็ไม่กล้าบีบบังคับ
ตอนนี้ หูซื่อพูดขึ้นแล้ว “พี่สะใภ้ใหญ่ น้องสะใภ้มีเรื่องจะขอร้องท่าน”
“อ้อ เรื่องอะไรหรือ มีเรื่องเจ้าก็พูดมาตรงๆ เหตุใดต้องพูดว่าขอร้อง พวกเราเป็นพี่สะใภ้น้องสะใภ้ พูดว่าขอร้องห่างเหินเกินไปแล้ว” เสิ่นเวยกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง ทว่าในใจกลับตำหนิ ยัยนี่คิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีกแล้ว
หูซื่อลูบท้องน้อยๆ อย่างพอใจ กล่าว “ข้ามีครรภ์แล้วไม่ใช่หรือ ความอยากอาหารก็ไม่ค่อยเหมือนเมื่อก่อนนัก เมื่อก่อนของที่ชอบกินตอนนี้ล้วนแตะไม่ได้ ได้กลิ่นก็อยากอาเจียน พี่สะใภ้ใหญ่ท่านไม่รู้ ช่วงนี้ข้ากินอะไรก็อาเจียนเป็นสิ่งนั้น ทำให้บ่าวทั้งหมดต้องลำบากอย่างยิ่ง”
เสิ่นเวยเผยท่าทีเห็นใจ “ลำบากน้องสะใภ้สามแล้ว ดูสิหน้าเล็กๆ ของเจ้าซูบหมดแล้ว” แม้ว่าคำพูด ความทรมานจะเป็นเรื่องจริง กินอะไรไม่ลงก็เป็นเรื่องจริง แต่ใบหน้าของหูซื่อกลับไม่ซูบลงแม้แต่นิดเดียว เหตุใดน่ะหรือ เดิมทีนางก็มีหน้าที่อ้วนใหญ่อยู่แล้วน่ะสิ
“นี่เองก็เป็นเรื่องที่หมดหนทาง ทั้งหมดก็เพื่อลูกที่อยู่ในท้อง” หูซื่อทำท่าทีไม่สนใจ อันที่จริงบนใบหน้าล้วนเป็นความพอใจ “เหล่าสาวใช้เรียกได้ว่าทุ่มกายทุ่มใจเพื่อที่จะให้ข้ากินอะไรได้เยอะๆ แต่ข้ากินอะไรก็ยังคงอาเจียนเป็นสิ่งนั้น กลับเป็นบะหมี่เย็นที่พี่เฉินในครัวใหญ่ทำข้าจึงพอทานได้ ข้ารู้ว่าพี่ฉินผู้นี้เป็นคนของพี่สะใภ้ใหญ่ ข้าจึงมาปรึกษากับพี่สะใภ้ใหญ่ ดูว่าจะสามารถตัดใจส่งคนให้ข้าได้หรือไม่” นางทำท่าทางว่าข้าเป็นผู้สร้างคุณูปการใหญ่หลวง ในจวนมีอะไรดีก็ควรมอบให้ข้าก่อน
อ้อ ยัยนี่เหมือนเสิ่นเสวี่ย ชอบใจคนของนางเช่นกัน นางคิดว่านางเป็นใคร เอ่ยปากทีไรก็คิดจะเอาคนของนางไป พูดแบบไม่น่าฟัง อย่างไรเสียเสิ่นเสวี่ยก็ยังมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับนาง แต่เจ้าหูซื่อเป็นใคร นางตั้งครรภ์กินอะไรไม่ลงเกี่ยวข้องอะไรกับตัวข้าจวิ้นจู่หรือ
หากเจ้าพูดจาร้องขอดีๆ ตัวข้าจวิ้นจู่อารมณ์ดีก็อาจจะทำให้เจ้าสมปรารถนา เจ้าน่ะขอคนอย่างมั่นอกมั่นใจเช่นนี้ คิดว่าตัวข้าจวิ้นจู่กลั่นแกล้งง่ายนักหรือ ให้เจ้า ให้กระบองเจ้าน่ะสิ!
เสิ่นเวยเผยสีหน้าลำบากใจ ปฏิเสธตรงๆ “ไม่ได้น่ะสิ พี่เฉินเป็นหญิงรับใช้ออกเรือนของข้า ข้ายังหวังให้นางไปช่วยข้าดูแลครัวที่จวนจวิ้นอ๋อง น้องสะใภ้ไม่ใช่ชอบกินบะหมี่เย็นของนางหรือ เอาเช่นนี้แล้วกัน น้องสะใภ้หาสาวใช้ที่มีฝีมือมาเรียนวิธีทำบะหมี่เย็นกับพี่เฉิน หรือว่า น้องสะใภ้อยากกินเมื่อไรก็ให้พี่เฉินทำ แล้วเจ้าก็ส่งสาวใช้มาเอาไปก็ได้แล้ว”
แม้จะปฏิเสธ แต่เสิ่นเวยก็ยังคงเสนอทางเลือกให้หูซื่อสองทาง
เมื่อหูซื่อได้ยินว่าเสิ่นเวยปฏิเสธ ก็น้อยใจทันที “พี่สะใภ้ใหญ่ไม่ยอมช่วยแม้แต่เรื่องเล็กๆ แค่นี้หรือ อย่างไรเสียในท้องข้าก็เป็นหลานชายของท่าน! หรือว่าข้าเอาคนมาแลกกับท่านดีหรือไม่” หากพูดว่าก่อนหน้านี้หูซื่อยังไม่สนใจว่าจะขอตัวพี่เฉินไปได้หรือไม่ ตอนนี้เมื่อเสิ่นเวยปฏิเสธ กลับปลุกความอยากชนะของนางขึ้นมา จะต้องเอาพี่เฉินกลับไปที่เรือนของนางให้ได้
“เสด็จแม่ ไม่ใช่ว่าลูกไม่มีเหตุผลจริงๆ แต่หลานชายท่านในท้องเรียกร้องต่างหากเล่า” นางมองพระชายาจิ้นอ๋องด้วยความน้อยใจอย่างยิ่ง
เสิ่นเวยอยากหัวเราะขึ้นมาทันที แค่เลือดเนื้อที่ยังไม่โตเต็มที่ก้อนนั้น นางก็รู้แล้วหรือว่าเป็นลูกชาย พูดในเรือนตนเองก็ไม่เท่าไร อยู่ข้างนอกคำก็หลานชายสองคำก็หลานชาย หลานชาย หากคลอดออกมาแล้วไม่ใช่จะเป็นการตบหน้าหรือไม่ แท้จริงแล้วคนผู้นี้โง่เพียงใด!
พระชายาจิ้นอ๋องขมวดคิ้ว มองเสิ่นเวยอย่างไม่เห็นด้วย “เสิ่นซื่อ น้องสะใภ้เจ้าตั้งครรภ์อยู่มิใช่หรือ เพียงแค่คนใช้ เจ้าให้นางก็ได้แล้ว” ตระหนี่เกินไปแล้ว จิตใจคับแคบจนน่าอับอายเสียจริงๆ
เสิ่นเวยส่ายหน้า “เมื่อครู่ข้าพูดแล้วมิใช่หรือ ให้สาวใช้ในเรือนน้องสะใภ้มาเรียกวิธีทำบะหมี่เย็นก็ได้ หรือว่าจะให้พี่เฉินทำแล้วส่งไปให้ก็ได้ อย่างไรเสียขอเพียงแค่น้องสะใภ้ได้กินบะหมี่เย็นก็พอ เหตุใดจะต้องเอาคนไปให้ได้เล่า” นี่คือนิสัยของตระกูลใหญ่ตระกูลโตหรือ เหอะ ตัวข้าจวิ้นจู่ทนเจ้าไม่ได้แล้ว
“คนอื่นทำไหนเลยจะรสชาติเหมือนที่พี่เฉินทำเล่า อีกทั้งจวนจิ้นอ๋องกับจวนจวิ้นจู่ยังอยู่ไกลกัน วิ่งกลับไปกลับมาใช่จะวุ่นวายหรือไม่ ข้ารอได้ แต่คนในท้องข้าจะรอได้หรือ” หูซื่อวางท่าทีคล้ายได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างยิ่ง
สายตาที่มองเสิ่นเวยของพระชายาจิ้นอ๋องก็เย็นเยียบขึ้นทันที ออกคำสั่งอย่างแข็งกร้าว “เสิ่นซื่อ ส่งคนให้น้องสะใภ้เจ้า หากเจ้าขาดคนเรียกใช้ ข้าจะเพิ่มให้เจ้าอีกหลายคน”
หูซื่อได้ยินดังนั้น ก็มองเสิ่นเวยอย่างอ่อนโยนทันที ทว่าในแววตากลับมีความยั่วยุและพอใจ
อูซื่อที่นั่งอยู่ข้างๆ หลุบตาลง เก็บความเหยียดหยามในนั้น หน้าไม่อาย หน้าไม่อายเกินไปแล้ว! ไม่เคยเห็นหูซื่อหน้าไม่อายเช่นนี้มาก่อน ส่วนความลำเอียงของแม่สามีนางก็ได้เห็นอีกครั้งแล้ว เพียงแต่นางไม่คิดว่าหูซื่อจะได้คนจากมือพี่สะใภ้ใหญ่ไป แม้ว่าจะมีแม่สามีช่วยอยู่ก็ไม่น่าสำเร็จ
เดือนนี้นางนับว่าได้เห็นชัดเจนแล้ว พี่สะใภ้ใหญ่ไหนเลยจะอ่อนแอโง่เขลา เห็นชัดๆ ว่าเป็นคนฉลาดมีอุบาย เพียงแค่แสร้งซื่อเป็นแมวนอนหวดก็เท่านั้นเอง
ดูสิ ตั้งแต่ที่นางเข้ามาเรื่องแต่ละเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ แม่สามีไม่สามารถเอาเปรียบได้แม้แต่นิดเดียว มุมปากของอู๋ซื่อเผยรอยยิ้มหยัน
เสิ่นเวยยิ้มแล้ว มองพระชายาจิ้นอ๋องอย่างมีเลศนัย จากนั้นจึงมองหูซื่อ เอ่ยปากกล่าวอย่างเกียจคร้าน “อ้อ กินอะไรไม่ลงเป็นเพียงแค่ข้ออ้างสินะ ที่แท้แล้วน้องสะใภ้สามก็ชอบคนของข้า แต่คนที่เป็นน้องสะใภ้เช่นเจ้ามาเรียกร้องความสนใจจากข้าที่เป็นพี่สะใภ้เหมาะสมหรือ เจ้าตั้งท้องจริง แต่คนทั้งจวนจะต้องหมุนรอบเจ้าหรือ ระวังทำอะไรเกินตัวแล้วกรรมจะตามสนอง อารมณ์ดีเจ้าเรียกข้าว่าพี่สะใภ้ใหญ่สักคำข้าก็ขานรับเจ้าแล้ว อารมณ์ไม่ดี เจ้าต้องเรียกข้าว่าจวิ้นจู่เหนียงเหนียง หูซื่อ เจ้ากล้านักบังอาจคิดจะขอคนของตัวข้าจวิ้นจู่ เจ้าเพียงแค่ตั้งท้อง ยังคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่คับฟ้าหรือ เจ้ามันให้เกียรติไม่เอาเกียรติ!”
“วันนี้ข้าจะพูดไว้ตรงนี้ คน ข้าให้เจ้าไม่ได้ บะหมี่เย็นก็ไม่มีแล้ว ข้าไม่เชื่อว่าขาดบะหมี่เย็นนี้ไปแล้วเจ้าจะตาย เจ้าอาศัยเนื้อก้อนนั้นในท้องคิดจะทำอะไรข้าไม่ยุ่ง แต่ว่า อย่ามายั่วโมโหข้า เจ้าลองทำสิ ทำไปเลย เมื่อไหรที่ทำจนทารกในครรภ์ไม่อยู่แล้วเจ้าจะได้สบายใจ”
คำพูดนี้พูดจนคนทั้งหมดตระหนกตกใจ ดวงตาของหูซื่อแดงก่ำในชั่วขณะ ลุกขึ้นยืนคิดจะโผไปหาเสิ่นเวย ถูกสาวใช้ข้างกายนางตาไวมือไวจับไว้แล้ว “ฮูหยิน ฮูหยิน ท่านยังตั้งครรภ์คุณชายน้อยอยู่นะเจ้าค่ะ”
พระชายาจิ้นอ๋องตกใจในการกระทำของหูซื่อจนอกสั่นขวัญหาย ร้องเสียงแหลม “หูซื่อเจ้านั่งดีๆ เดี๋ยวนี้” ยกมือชี้เสิ่นเวย ริมฝีปากสั่นระริกก่นด่า “เสิ่นซื่อเจ้าคิดอะไรอยู่ เจ้า เจ้า!”
เสิ่นเวยมองนางกลับอย่างเย็นชา คำพูดที่เอ่ยออกมาเย็นเยียบมากเป็นพิเศษ “เหอะ เจ้ามีความสุข ข้ามีความสุข ครอบครัวพวกเรามีความสุข ดียิ่งนัก! พวกเจ้าดันไม่ยอม จะบีบบังคับให้ข้าโมโหฉีกหน้าให้ได้ เดิมทีวันนี้ข้าอารมณ์ดียิ่งนัก ไม่คิดจะถือสาพวกเจ้า แต่พวกเจ้ามีความสามารถทำให้ข้าหมดอารมณ์ได้ เอ๋ พระชายามองข้าทำไมเล่า ทำไม รังเกียจที่ข้าพูดจาไม่น่าฟังงั้นหรือ แต่นี่ก็เป็นเรื่องจริง ด้วยนิสัยเช่นนี้ของหูซื่อ พระชายายังคิดจะอุ้มหลานชายอยู่อีก ฮ่าๆ คอยดูเถอะ”
“เอาล่ะ วันนี้ก็พอแค่นี้ ข้ากล่าวลาพระชายาล่วงหน้า พรุ่งนี้เช้าข้ากับคุณชายใหญ่จะย้ายไปจวนจวิ้นอ๋องแล้ว พวกท่านก็ไม่ต้องไปส่ง หลังจากนี้ ทุกวันที่สิบห้าของเดือน หากข้าอารมณ์ดีก็จะมาเคารพพระชายา หากอารมณ์ไม่ดี พระชายาท่านก็ไม่ต้องรอล่ะ เสด็จพ่อบอกหมดแล้ว เรื่องของข้ากับคุณชายใหญ่ที่ทำให้ท่านเป็นทุกข์ ท่านจงเป็นห่วงคุณชายรอง คุณชายสามและคุณชายสี่ให้มากดีกว่า” เสิ่นเวยเชิดหน้าทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้แล้วจึงหันหลังเดินจากไปอย่างเอ้อระเหย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น