ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น 2241-2250

 ตอนที่ 2241 กลับตัวกลับใจ

แม้คุณหนูใหญ่เหริ่นจะตั้งความหวังไว้สวยหรูแบบนั้นแต่เรือนจำไม่ใช่โรงแรมสักหน่อย จะให้คุณอยู่ตลอดไปได้อย่างไรกัน!

ความผิดของเถ้าแก่เหริ่นอย่างมากก็ข้อหาปกปิดความผิดและสมรู้ร่วมคิดไม่ใช่ผู้ก่อคดีด้วยซ้ำ ตัดสินความผิดให้จำคุกสามปีก็เพียงพอแล้ว หากจำคุกต่อไปแม่ของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนต้องให้คนฟ้องศาลแน่ ๆ ถึงตอนนั้นคงเกิดปัญหาอีก

“ในเมื่อแม่ของเธอคิดถึงขนาดนั้นฉันว่าก็ปล่อยพ่อเธอออกมาเถอะ ครอบครัวพวกเธอจะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน” เหมยเหมยกล่าว

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนทำหน้าสับสนอย่างไม่รู้ควรทำอย่างไรดี

“เฮ้อ…หลายปีมานี้พ่อฉันไม่อยู่บ้าน ฉันคิดว่าดีออก พอจู่ ๆกลับมาแบบนี้ฉันไม่รู้ควรเผชิญหน้ากับพ่อฉันอย่างไรดี…”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ที่สำคัญเลยหากว่าพ่อของเขารู้สาเหตุที่ต้องถูกจำคุกคงตีเธอตายแน่ ๆ!

อีกอย่างเธอก็จะรู้สึกผิดเวลาเผชิญหน้ากับพ่อตัวเอง…

“หรือว่าเธอกับพ่อเธอไม่คิดจะกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอีกตลอดไปเหรอ? ตอนแรก ๆอาจจะรู้สึกกังวลบ้างแต่ผ่านไปสักพักก็ดีขึ้นเองแหละ พวกเธอไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันสักหน่อย พวกเธอเป็นพ่อลูกกันเชียวนะ!”

เหมยเหมยถลึงตาใส่เธอแวบหนึ่งอย่างไม่พอใจ ทั้งที่คิดถึงมากแท้ ๆแต่ดันปากแข็งอยู่ได้

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเกาท้ายศีรษะพร้อมหัวเราะแก้เก้อไปด้วย “งั้นก็ปล่อยออกมาเถอะ เธอรอก่อนนะไว้ฉันจะไปหาวันที่ฤกษ์ดี ๆหน่อย”

“เธอคิดว่ากำลังแต่งงานอยู่เหรอยังต้องเลือกวันฤกษ์ดี ๆอีก…นั่นเรือนจำเชียวนะ ขอแค่ได้ออกมาจะวันไหนก็ฤกษ์ดีทั้งนั้น ตอนนี้ฉันจะให้ลุงเหลาไปจัดการเรื่องนี้ทันที คิดว่าอีกสามสี่วันคงได้ออกมาแล้ว”

เหมยเหมยถลึงตาใส่อีกทีพลางให้ป้าฟางไปสั่งงานลุงเหลา ตอนนี้คนในเรือนจำมีมากจนเบียดเสียด รีบปล่อยตัวออกมาจะได้สละที่ให้คนอื่น

เพราะเธอลืมเรื่องนี้ไปเลยไม่อย่างนั้นคงปล่อยออกมาตั้งนานแล้ว

สามวันหลังจากนั้นเถ้าแก่เหริ่นก็ได้ออกมาจากเรือนจำอย่างราบรื่น เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกับแม่ของเธอไปรับด้วยกันทั้งคู่ เถ้าแก่เหริ่นที่ได้กลับมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีกครั้งก็น้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้ปล่อยโฮเสียงดัง

สุดท้ายภรรยาคนเดิมก็ดีที่สุดแล้ว!

บรรดาชู้รักที่ปากบอกรักเขานักหนา ตลอดสามปีมานี้ไม่เคยมาเยี่ยมเขาเลยสักครั้ง หนีเร็วยิ่งกว่ากระต่ายด้วยซ้ำ!

เถ้าแก่เหริ่นปาดน้ำตาแล้วสาบานกับตัวเองว่าหลังจากนี้จะใช้ชีวิตกับภรรยาให้ดี ส่วนลูกชาย…เขาก็คิดได้แล้ว

ในเรือนจำมีนักโทษที่อายุเพิ่งยี่สิบต้น ๆ มีหลายคนที่ไม่ได้ทำผิดฐานฆ่าคนก็ปล้นทรัพย์มา มีบางส่วนถูกตัดสินโทษประหารชีวิต บางส่วนถูกตัดสินจำคุกอย่างไม่มีกำหนดวันปล่อยตัว กล่าวโดยสรุปก็ต้องใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดไป

มีลูกชายแบบนี้แล้วยังจะให้สืบสานตระกูลบ้าบออย่างไรอีก แล้วยังต้องให้คนผมขาวส่งคนผมดำลงนรกอีกต่างหาก เถ้าแก่เหริ่นเห็นนักโทษวัยรุ่นคดีร้ายแรงเหล่านี้ก็อดคิดในใจไม่ได้ว่าลูกสาวของตนเป็นลูกสาวที่ดีที่สุดในโลกแล้วจริง ๆ!

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนคิดไม่ถึงว่าพอพ่อของเธอเข้าคุกทีหนึ่งนอกจากจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดีแล้วยังมองเธอด้วยสายตาเปี่ยมด้วยความเมตตาอยู่ประจำ ทำเอาเธอรู้สึกผิดในใจกลัวเรื่องอดีตจะถูกเปิดโปง

เหมยเหมยสั่งสอนเธอไประลอกหนึ่งเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถึงสบายใจขึ้น แล้วกลับมาญาติดีกับพ่อของเธอดังเดิม ครอบครัวใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข

เวลาผ่านพ้นไปวันแล้ววันเล่า ไม่นานก็มาถึงช่วงกลางเดือนสิงหาคม ระหว่างนั้นเหยียนหมิงซุ่นกลับมาหลายครั้งแต่ก็ค้างที่บ้านแค่วันสองวันก็ออกเดินทางอย่างเร่งรีบออกไปอีกแล้ว

เหมยเหมยตั้งครรภ์สามเดือนเต็มจนหน้าท้องเริ่มนูนขึ้นมาเล็กน้อย หากไม่สังเกตคงดูไม่ออก เคยไปตรวจที่โรงพยาบาลมาแล้วบอกว่าแข็งแรงดีทั้งแม่และลูก

วันนี้คุณย่าหยางหิ้วปอเปี๊ยะมาเต็มตะกร้า หลังจากรู้ว่าเหมยเหมยตั้งครรภ์คุณย่าก็ดีใจสุดขีดจนต้องทำของอร่อย ๆ มาให้เหมยเหมยทุกสองวัน หลายวันก่อนเหมยเหมยแค่พูดเปรย ๆว่าอยากทานปอเปี๊ยะคุณย่าก็ทำมาให้โดยเฉพาะ ปอเปี๊ยะทอดเหลืองกรอบทุกชิ้น แค่มองก็รู้สึกเจริญอาหารแล้ว

“ขอบคุณค่ะคุณย่า หนูกำลังจะให้ป้าฟางทำเลย!”

เหมยเหมยหยิบขึ้นมากัดหนึ่งชิ้น ความหอมกระจายเต็มปากและทานอย่างเอร็ดอร่อย คุณย่าหยางมีความสุขยิ่งกว่าคนทานอย่างเธอเสียอีก คอยยิ้มตาหยีมองเธอทานไปเรื่อย ๆ

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็แผดเสียงดังถี่ขึ้น

………………………….

ตอนที่ 2242 ติดเชื้อสารกัมมันตภาพรังสี

เหมยเหมยคิดจะลุกไปรับสายแต่คุณย่าหยางห้ามเธอไว้ “ย่าไปรับเอง เธอทานปอเปี๊ยะต่อเถอะ”

เหยียนหมิงซุ่นได้ยินเสียงคุณย่าจากปลายสายก็ชะงักกึกหนึ่งและรีบเอ่ยว่า “คุณย่าครับ เหมยเหมยอยู่บ้านไหม? ย่าให้เธอรับสายที!”

เดิมทีคุณย่าหยางคิดจะคุยกับหลานชายคนโตที่ไม่ได้เจอกันนานสักหน่อย แต่ฟังจากน้ำเสียงที่ดูร้อนรนของเหยียนหมิงซุ่นเลยยื่นหูโทรศัพท์ให้เหมยเหมย “หมิงซุ่นหาเธอ เหมือนจะมีเรื่องด่วน”

เหมยเหมยรับโทรศัพท์มาด้วยความงุนงง ยังไม่ทันเอ่ยปากเหยียนหมิงซุ่นก็พูดขึ้นว่า “เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงหลังจากนี้จะมีคนไปเอายาวิเศษ เธอให้เขามากหน่อยนะ”

“พี่ พี่บาดเจ็บเหรอ?”

เหมยเหมยใจดิ่งวูบพลั้งปากถามออกมา คุณย่าหยางที่อยู่ข้าง ๆก็สีหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน

“เปล่า แค่เพื่อนร่วมรบคนหนึ่งบาดเจ็บนิดหน่อยเลยต้องการยาวิเศษปริมาณมากมาช่วยชีวิตน่ะ” เหยียนหมิงซุ่นอธิบายสั้น ๆแต่น้ำเสียงแฝงด้วยความกังวลที่ยากจะปิดได้มิด

เหมยเหมยสัมผัสได้ ดูเหมือนเพื่อนร่วมรบคนนี้จะสนิทสนมกับเหยียนหมิงซุ่นมาก แม้จะรู้สึกเสียใจเช่นกันแต่เธอก็โล่งอกไปที ดีที่คนเจ็บตัวไม่ใช่เหยียนหมิงซุ่น

“ได้ ฉันจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้เลย สองกาพอไหม?”

“ได้ ไว้กลับไปค่อยเล่าให้เธอฟังอีกที”

เหยียนหมิงซุ่นวางสายไปอย่างรวดเร็วซึ่งดูเหมือนจะรีบมากจริง ๆ

“เหมยเหมย เกิดเรื่องอะไรกับหมิงซุ่นเหรอ?” คุณย่าหยางเป็นห่วงอย่างถึงที่สุด

“เปล่าหรอกค่ะ เพื่อนร่วมรบของพี่หมิงซุ่นบาดเจ็บสาหัส เขาส่งคนมาเอายารักษาตัวน่ะค่ะ หนูจะไปหยิบให้ตอนนี้เลย” เหมยเหมยปลอบประโลมด้วยเสียงอ่อนโยน คุณย่าพรูลมหายใจยาว “งั้นเธอรีบไปเอาเถอะ เฮ้อ…เวรกรรมจริง ๆ หวังว่าจะรีบหายไว ๆนะ”

เหมยเหมยวิ่งไปที่ห้องแล้วรินยาวิเศษใส่กระบอกน้ำทหารสองกระบอก จากนั้นไม่นานก็มีคนมาหาถึงบ้าน หลังแสดงสัญญาณลับกับลุงเหลาเสร็จลุงเหลาถึงปล่อยให้เข้ามาเอายา

“พระเจ้าได้โปรดคุ้มครองให้คนคนนั้นหายไว ๆทีเถิด”

เหมยเหมยประกบสองมือไหว้หลายทีเพื่ออธิษฐานแก่ผู้บาดเจ็บคนนั้น

ณ โรงพยาบาลเขตทหารฝั่งชายแดนทางใต้แห่งหนึ่ง

เหยียนหมิงซุ่นคุยโทรศัพท์เสร็จก็กลับมาด้วยสีหน้ากังวล เขามองเหยียนหมิงต๋าที่นอนอยู่ในตู้กักตัวผ่านกระจกแล้วขมวดคิ้วแน่น

คนที่เจ็บตัวคือเหยียนหมิงต๋านั่นเอง และยาวิเศษนั่นก็เอามาใช้กับเขา

เหยียนหมิงต๋าโดนสารกัมมันตภาพรังสีติดเชื้อขั้นรุนแรง หากไม่ใช่เพราะเหยียนหมิงซุ่นมียาวิเศษติดตัวเหยียนหมิงต๋าคงอยู่ไม่ถึงตอนนี้

แต่เหยียนหมิงต๋าในตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตรายและต้องการยาวิเศษปริมาณมากในการช่วยชีวิต เหยียนหมิงซุ่นกังวลใจแต่ก็แอบดีใจ โชดดีที่ไม่ยังไม่ถึงทางตัน!

“ลูกพี่ ยามาแล้ว!”

ลูกน้องกล่าวรายงาน ทันทีที่ลงจากเครื่องบินเขาก็รีบเดินทางมาทันที

เหยียนหมิงซุ่นสวมเสื้อป้องกันสารกัมมันตภาพรังสีครบชุดที่ปกปิดทุกส่วนไม่เปิดเผยผิวกายแม้แต่น้อย เหยียนหมิงต๋าติดเชื้อขั้นรุนแรงจึงเป็นแหล่งแพร่สารไปแล้ว หากไม่สวมชุดป้องกันอาจติดเชื้อไปอีกคนได้

ในตู้กักตัวเต็มไปด้วยยาคิดค้นของแพทย์ที่ใช้ทุเลาความเจ็บปวดของเหยียนหมิงต๋าแต่กลับไม่เป็นผลเท่าไรนัก เนื้อตัวของเหยียนหมิงต๋ามีแผลเหวอะหวะไม่เป็นรูปเป็นร่างจนเหยียนหมิงซุ่นยังทนมองไม่ไหว

เขาเทยาวิเศษลงตู้กักตัวจนพอฟื้นฟูรักษาผิวหนังของเหยียนหมิงต๋าได้ เพิ่งเทยาวิเศษเข้าไปเหยียนหมิงต๋าที่หมดสติไปก็ดูสบายตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้จะยังไม่ฟื้นขึ้นมาแต่ก็ดูออกว่าไม่ได้เจ็บปวดเหมือนเมื่อสักครู่แล้ว

เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจโล่งอก ได้ผลก็ดี อย่างน้อยก็รักษาชีวิตเหยียนหมิงต๋าไว้ได้แล้ว

ส่วนอาการที่ตามมาภายหลังเหยียนหมิงซุ่นแทบไม่อยากจะคิดถึงมันเลย ตอนนี้เขาแค่อยากรักษาชีวิตน้องชายเอาไว้ก่อนเท่านั้น

เขาหยอดป้อนยาวิเศษให้เหยียนหมิงต๋าอีกหลายหยด เหยียนหมิงต๋าดูดดื่มมันอย่างหิวกระหาย ไม่นานก็ดื่มไปเกือบครึ่งกระบอกและดูท่าทางอาการจะดีขึ้นเล็กน้อยอย่างชัดเจน เหยียนหมิงซุ่นถึงวางใจไปเปราะหนึ่ง

ขอเพียงอาการของเหยียนหมิงต๋าคงที่ก็จะสามารถย้ายไปอยู่ในโรงพยาบาลทหารเมืองหลวงได้ อุปกรณ์การแพทย์ของพรมแดนทางใต้นี้ไม่ได้ครบครันเท่าที่เมืองหลวง

ตอนที่ 2243 ไม่รู้ว่าจะมีอาการอื่นในภายหลังอีกหรือเปล่า

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นเหยียนหมิงซุ่นก็กลับมา เขาไม่ได้กลับบ้านทันทีแต่จัดการเรื่องเหยียนหมิงต๋าให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยตรวจร่างกายตัวเองอีกที เมื่อมั่นใจว่าไม่ได้ติดเชื้ออะไรถึงกลับบ้าน

เหมยเหมยที่อกสั่นขวัญหายมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ พอเห็นเหยียนหมิงซุ่นกลับมาอย่างปลอดภัยไม่เป็นอะไรถึงวางใจก่อนจะโถมเข้าอ้อมกอดเขาอย่างลืมตัว

“พี่ไม่เป็นไรก็ดี ฉันกังวลแทบแย่”

หลังจากเหยียนหมิงซุ่นโทรมาเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อนก็ไม่มีข่าวคราวอะไรอีกเลย เหมยเหมยเริ่มใจคอไม่ดีอีกครั้งกลัวว่าเหยียนหมิงซุ่นจะเป็นอะไรไปด้วยอีกคน เธอยังไม่กล้าบอกความจริงกับคุณย่าหยางแค่บอกว่าเหยียนหมิงซุ่นโทรมาทุก ๆสามถึงห้าวัน เธอแบกรับความกดดันไว้คนเดียวจนกลางค่ำกลางคืนก็นอนไม่หลับ

“ยัยโง่ พี่ยังสบายดี ไม่มีแม้แต่รอยถลอกเลยสักนิด!”

เหยียนหมิงซุ่นสวมกอดร่างนุ่มตัวหอมของภรรยา บรรยากาศตลบอบอวลด้วยกลิ่นอายอันคุ้นเคย เขาเองก็รู้สึกจิตใจสงบลงมาแล้วเช่นกัน ทั้งคู่กอดกันอยู่เงียบ ๆ ไม่มีใครพูดอะไรเพราะไม่อยากทำลายความเงียบแสนสุขในยามนี้

……

ผ่านไปนานเหมยเหมยถึงผละออกจากเหยียนหมิงซุ่นแล้วปิดจมูกขมวดคิ้วอย่างนึกรังเกียจ “พี่ไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้วเนี่ย? เหม็นจะตายอยู่แล้ว รีบไปอาบน้ำเลย!”

เหยียนหมิงซุ่นก้มลงสูดดมและกลิ่นเหม็นเปรี้ยวก็ลอยเข้ามาเตะจมูกเต็มเปา แม้แต่ตัวเองยังทนไม่ได้

“แล้วเมื่อกี้เธอจะกอดแน่นทำไม…แค่ไม่ได้อาบน้ำมาสามวันเอง…”

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มพูดหยอกเย้า เหมยเหมยถอยหลังหลายก้าวพลางโบกมือปัด “เหม็นจะตายอยู่แล้ว อยู่ให้ห่างจากฉันหน่อย…กลิ่นหึ่งจนฉันมึนหัวไปหมด!”

วันอากาศร้อนอบอ้าวไม่อาบน้ำวันเดียวก็เหนียวตัวจะแย่ หมอนี่กลับไม่อาบน้ำมาตั้งสามวัน เนื้อบนตัวคงกลายเป็นเนื้อดองเค็มไปแล้วมั้ง ไม่ได้เรื่องขึ้นทุกวันจริง ๆ

เหยียนหมิงซุ่นไม่หยอกเหมยเหมยต่ออีก เขาหยิบเสื้อผ้าแล้วไปชำระร่างกาย เนื่องจากเหยียนหมิงต๋ายังต้องอยู่ในตู้กักตัวเลยไม่ได้นั่งเครื่องบินมาแต่เลือกนั่งรถไฟมาเมืองหลวง จากพรมแดนใต้มาเมืองหลวงต้องใช้เวลาเดินทางสามวันสามคืนแล้วจะให้เขาไปอาบน้ำที่ไหนกัน!

พอได้ชำระร่างกายจนสะอาดเหยียนหมิงซุ่นก็รู้สึกสบายผ่อนคลายทั้งตัวและสดชื่นขึ้นมา เหมยเหมยให้ป้าฟางเตรียมอาหารเย็นไว้ตั้งนานแล้วซึ่งล้วนมีแต่ของโปรดเหยียนหมิงซุ่นทั้งนั้น

“เพื่อนร่วมรบที่บาดเจ็บของพี่คนนั้นไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?” เหมยเหมยตักน้ำซุปให้เหยียนหมิงซุ่นแล้วยังแกะกุ้งให้อีกหลายตัวก่อนจะรวดถาม

เหยียนหมิงซุ่นชะงักมือที่กำลังตักน้ำซุปทานแล้วบอกเธอไปตามตรงอย่างไม่คิดปิดบัง “ยานั่นให้หมิงต๋าใช้ เพิ่งพ้นขีดอันตรายมา”

‘แกร๊ง’

เหมยเหมยตกใจจนช้อนร่วงแล้วถามเสียงแผ่ว “เหยียนหมิงต๋ากำลังเข้ารับการฝึกบนเขาใหญ่พรมแดนทางใต้ไม่ใช่เหรอ? หรือว่าโดนสัตว์ร้ายทำร้ายเข้า?”

“รุนแรงกว่าสัตว์ร้ายหนึ่งร้อยเท่า เขาติดเชื้อจากสารกัมมันตภาพรังสีอย่างรุนแรง ถึงตอนนี้จะรักษาชีวิตไว้ได้แต่ไม่รู้ว่าจะมีอาการอื่นตามมาภายหลังอีกหรือเปล่า” เหยียนหมิงซุ่นยิ้มขมขื่น เขาไม่รู้ว่าควรอธิบายกับคุณปู่คุณย่าอย่างไรด้วยซ้ำ

“ติดเชื้อสารกัมมันตภาพรังสีเหรอ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…”

เหมยเหมยตกใจไม่น้อย สารกัมมันตภาพรังสีเชียวนะ…แค่ฟังก็รู้สึกสะพรึงมากแล้ว

เมื่อครั้นที่ประเทศสหรัฐอเมริกาทิ้งระเบิดปรมาณูที่ประเทศญี่ปุ่นครึ่งลูก ขนาดเวลาผ่านไปหลายสิบปีคนที่โดนสารกัมมันตภาพรังสียังทุกข์ทรมานอย่างเจ็บปวดจนกระทั่งสืบทอดถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน

สารกัมมันตภาพรังสีคงเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกนี้แล้ว น่ากลัวยิ่งกว่ายาพิษหมื่นเท่า

เหยียนหมิงซุ่นเล่าเรื่องที่เหยียนหมิงต๋าค้นพบฐานระเบิดปรมาณูไปคร่าว ๆ “หมิงต๋าโดนคนในฐานลับเห็นเข้าเลยเผลอเดินเข้าไปในห้องกำจัดขยะที่มีสารกัมมันตภาพรังสีโดยไม่ทันระวังตัว…”

เหมยเหมยเอามือปิดปากอย่างตกใจ หนีไปอยู่ในที่แบบนั้นแล้วยังรอดชีวิตมาได้อีกหรือ?

“ดีที่มียาวิเศษของเธอ ยาวิเศษพวกนี้พอจะช่วยบรรเทาพิษจากสารกัมมันตภาพรังสีได้บ้างเลยทำให้หมิงต๋ารอดชีวิตมาได้ เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่าร่างกายของเขาจะเกิดความเปลี่ยนแปลงอะไรหรือเปล่า…”

เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจเพราะสถานการณ์ในขณะนี้ไม่ค่อยเป็นใจเสียเท่าไร

……………………..

 ตอนที่ 2244 จ่ายด้วยราคาที่แพงเกินไป

เหมยเหมยเองก็ถอนหายใจอีกคน สถานการณ์ของเหยียนหมิงต๋าไม่ใช่เพียงไม่สู้ดีแต่แทบไม่อยากคาดคิดถึงมันด้วยซ้ำ

ติดเชื้อจากสารกัมมันตภาพรังสีอย่างรุนแรง…

รอดชีวิตมาได้ก็นับว่าโชคดีมากแล้วเพียงแต่จะเกิดสิ่งผิดปกติในร่างกายหรือเปล่า หรืออาจจะถ่ายทอดสู่รุ่นลูกหลานหรือไม่นั้น…ยังคาดเดาไม่ได้!

“อย่ากังวลเกินไปเลย พี่บอกฉันว่ายาวิเศษของฉันช่วยลดอนุภาพของสารกัมมันตภาพรังสีได้ไม่ใช่เหรอ? อย่างไรเสียฉันก็มียาวิเศษอยู่อีกมาก งั้นก็ให้เหยียนหมิงต๋าดื่มทุกวันเลย ยังไงก็ต้องดีขึ้นแน่นอน” เหมยเหมยพูดปลอบ

“พี่ก็คิดอย่างนั้น เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกคุณปู่กับคุณย่านะ” เหยียนหมิงซุ่นทิ้งท้าย

“ไม่บอกหรอก ฉันบอกพวกท่านว่าเหยียนหมิงต๋าออกปฏิบัติภารกิจ แต่หลายวันก่อนคุณย่ายังบ่นอยู่เลยว่าตั้งสองปีแล้วทำไมเหยียนหมิงต๋ายังไม่กลับบ้านอีก” เหมยเหมยเอ่ย

เหยียนหมิงซุ่นมุ่นคิ้วแล้วพูดอย่างขมขื่น “ปิดได้นานแค่ไหนก็แค่นั้นเถอะ ตอนนี้หมิงต๋ายังออกจากตู้กักตัวไม่ได้ รอสารกัมมันตภาพรังสีบนตัวเขาหายไปหมดก่อนถึงจะออกมาได้”

เหมยเหมยถามด้วยความสงสัย “ฐานระเบิดปรมาณูนั่นเป็นฝีมือใครกัน? ทำไมต้องไล่ล่าเหยียนหมิงต๋าด้วย?”

“หนิงเฉินเซวียน” เหยียนหมิงซุ่นตอบเสียงนิ่ง

เหมยเหมยตกใจเฮือกใหญ่แล้วเผลอร้องเสียงหลง “เขาบ้าไปแล้วเหรอ…”

ลักลอบสร้างฐานปรมาณูโดยพลการจริงเหรอเนี่ย?

หนิงเฉินเซวียนคิดจะทำลายโลกงั้นหรือ?

เหยียนหมิงซุ่นแค่นหัวเราะ “ก็บ้าไปแล้วไงละ…เขาติดสินใจว่าถ้าก่อกบฏไม่สำเร็จก็จะให้คนทั้งประเทศตายพร้อมกับเขา!”

เหมยเหมยตกใจจนหน้าซีด เธออุตส่าห์ได้ฟื้นคืนชีพหาสามีดี ๆได้แล้วยังมีลูกอีกครั้ง เธอยังใช้ชีวิตไม่หนำใจเลยคงไม่ยอมตายเป็นเพื่อนตาแก่โรคจิตนั่นหรอกนะ!

“แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ…ทำลายฐานลับนั่นได้ไหม?”

“อย่ากังวลไปเลย…พี่ไม่ปล่อยให้มันสมดั่งปรารถนาหรอก เธอกับลูกต้องไม่เป็นไร!” เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าหนักแน่น ต่อให้ลำบากมากเพียงใดเขาก็จะขัดขวางหนิงเฉินเซวียนให้ได้

เขาเองก็ยังใช้ชีวิตไม่หนำใจด้วยเช่นกัน เขายังอยากใช้ชีวิตร่วมกับเหมยเหมยและลูกตลอดไปนะ!

วันรุ่งขึ้นเหยียนหมิงซุ่นพาเหมยเหมยไปหาคุณย่าหยาง คุณย่าเห็นหลานชายคนโตกลับมาอย่างปลอดภัยก็ฉีกยิ้มกว้างทันที สัปดาห์นี้คนที่อกสั่นขวัญหายไม่ได้มีเพียงเหมยเหมยแต่ยังมีเธอด้วยอีกคน

แต่เพื่อไม่ให้เหมยเหมยกังวลคุณย่าหยางจึงแสร้งทำเหมือนไม่เป็นอะไร เธอไปอยู่เป็นเพื่อนชวนเหมยเหมยพูดคุยเป็นประจำทั้งที่ความจริงเธอร้อนใจดั่งมีไฟแผดเผา

“ไม่เป็นไรก็ดี หลานไปทีก็เกือบสองเดือน ทำเอาเหมยเหมยร้อนใจแทบแย่” คุณย่าหยางบ่นเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็พาลนึกถึงหลานชายคนเล็กเลยอดถามไม่ได้ “หมิงต๋าจะกลับมาเมื่อไรเหรอ? นี่ตั้งสองปีแล้ว ภารกิจอะไรกันทำไมถึงใช้เวลานานขนาดนั้น…”

คุณปู่เหยียนใช้ไม้เท้าประคองตัวเดินเข้ามา สภาพร่างกายของเขาฟื้นตัวได้ไม่เลวจนเดินเองได้แล้วแต่กลับอยู่ห่างจากไม้เท้าไม่ได้ รอพักฟื้นอีกสักระยะคงหยุดใช้ไม้เท้าได้แล้ว

“นี่คุณจะถามอะไรเยอะแยะ หมิงต๋าต้องกำลังปฏิบัติภารกิจลับอยู่แล้ว ความลับระดับชาติจะบอกได้เหรอ? คุณรีบไปทำกับข้าวได้แล้ว ทำของโปรดของหมิงซุ่นกับเหมยเหมยด้วยนะ”

คุณปู่ไม่ค่อยพอใจกับท่าทีไม่รู้กาลเทศะของคุณย่าหยาง ถึงแม้เขาจะคิดถึงหลานชายคนเล็กไม่แพ้กันแต่ก็ยังกลั้นใจไม่ถามออกมา

เขาเป็นคนรู้จักแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว จะทำตัวเป็นคนที่มีนิสัยใจคออย่างยายแก่ไม่ได้!

“คุณก็ว่าแต่ฉัน เมื่อวานใครกันที่ถามฉันว่าทำไมหมิงต๋ายังไม่กลับมาอีก…” คุณย่าถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจก่อนจะเข้าไปโชว์ฝีมือทำอาหารในห้องครัว

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มกล่าว “หมิงต๋ากำลังปฏิบัติภารกิจพิเศษอยู่จริง ๆ ติดต่อกับโลกภายนอกไม่ได้ ขอแค่ภารกิจนี้สำเร็จเขาก็จะสร้างคุณงามความดีระดับพิเศษเลยนะครับ”

เขาไม่ได้หลอกทั้งคู่เพราะเหยียนหมิงต๋าได้ทำความผิดไว้เมื่อสองปีก่อน เดิมทีไม่อาจอยู่ประจำการในค่ายทหารได้อีกแล้ว แต่ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะเขาค้นพบฐานลับเก็บระเบิดปรมาณูเจอเข้าก็ไม่อยากนึกถึงผลที่จะตามมาเลย

พอนายใหญ่รู้ว่าเหยียนหมิงต๋ากำลังตกอยู่ในอันตรายเลยออกคำสั่งด้วยตัวเองว่าเหยียนหมิงต๋าได้ทำคุณงามความดีระดับพิเศษและอนุญาตให้เข้าทีมเสวี่ยอิงและเลื่อนตำแหน่งอีกด้วย

แต่เกียรติยศทั้งหมดนี้ต้องจ่ายด้วยราคาที่มากเกินไป!

เหยียนหมิงซุ่นยอมให้น้องชายปลดประจำการดีกว่าให้นอนอยู่ในตู้กักตัวที่ไม่รู้ว่าชีวิตในอนาคตจะเป็นเช่นไรบ้าง

ตอนที่ 2245 คนบ้าคิดจะให้พินาศไปด้วยกัน

พอคุณปู่เหยียนได้ยินว่าหลานชายคนเล็กได้รับเกียรติยศเหล่านี้ก็ภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก พลางเอ่ยอย่างปลาบปลื้มใจ “แกพูดถูก หมิงต๋าเขาเหมาะที่จะอยู่ในค่ายทหารจริง ๆ”

หากอาศัยไอคิวของหมิงต๋าคงไม่ต้องคิดว่าจะได้ดิบได้ดีในด้านการเรียนเลย อย่างมากก็แค่สอบเข้ามหาวิทยาลัยทั่ว ๆ ไปแล้วเรียนคณะทั่ว ๆไป อนาคตก็หางานทั่ว ๆไปและใช้ชีวิตเรียบง่าย

แม้ชีวิตเรียบง่ายมองเห็นปลายทางจะเป็นความสุขอีกแบบ แต่คุณปู่เหยียนกลับไม่อยากให้หลานชายตนเป็นคนเช่นนั้น

สิ่งน่าเศร้าที่สุดในชีวิตคนเราก็คือยามเผชิญกับความตายแล้วย้อนกลับมามองชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง จากนั้นก็พบว่าใช้ชีวิตราบเรียบไม่ประสบผลสำเร็จอะไรสักอย่าง…

คุณปู่เหยียนถือประโยคนี้เป็นคติในชีวิตมาโดยตลอด ขณะเดียวก็คาดหวังกับลูกชายและหลานชายเช่นนี้ ลูกชายเขาถอดใจแล้วแต่หลานชายกลับยังมีความหวัง

คุณย่าหยางถือตะหลิวโผล่ร่างท่อนบนออกมาแล้วตะโกนพูดว่า “หลานชายคนโตจะมองอะไรผิดได้เหรอ? เก่งกว่าคุณตั้งร้อยเท่า!”

พูดยั่วโมโหตาแก่ไปประโยคหนึ่งคุณย่าดูจะมีความสุขมากเหลือเกินจึงฮัมเพลงผัดกับข้าวต่อไปอย่างอารมณ์ดี

หลานชายทั้งสองต่างประสบความสำเร็จเรื่องหน้าที่การงานแล้วหลานสะใภ้ยังตั้งครรภ์แล้วด้วย อีกไม่นานก็จะได้อุ้มเหลนแล้ว ทุกอย่างช่างดีงามเหลือเกิน…เรื่องน่าเสียดายเพียงอย่างเดียวก็คือหมิงต๋ายังไม่แต่งงาน

คุณย่าหยางลอบวางแผนในใจว่าพรุ่งนี้ตอนไปเต้นดิสโก้ที่สวนสาธารณะจะลองให้เพื่อนฝูงช่วยถามไถ่ถึงหญิงสาวดี ๆมาให้สักคน หมิงต๋าของเธอแม้จะหน้าตาธรรมดาไปหน่อยแต่ก็ประสบความสำเร็จในชีวิตตั้งแต่วัยหนุ่มนี่นาคงน่าจะหาคู่ครองที่ดีได้!

พอคุณปู่เหยียนได้ยินคำพูดของคุณย่าหยางก็ไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจสักนิดแต่กลับหัวเราะคักคิก คุณปู่ที่เจ็บป่วยหายดีแล้วก็ใจกว้างมากขึ้นและปล่อยวางอะไรมากขึ้น ไม่มีอะไรดีไปกว่าการที่คนทั้งครอบครัวมีสุขภาพกายแข็งแรงอีกแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นก้มหน้าลง เขารู้สึกผิด…

ยิ่งรู้สึกผิดต่อคุณปู่คุณย่าแล้วก็น้องชาย

หากหมิงต๋าเรียนมหาวิทยาลัย แม้ชีวิตจะเรียบง่ายไปบ้างแต่อย่างน้อยก็มีสุขภาพกายที่แข็งแรง ใช่ว่าจะเป็นเรื่องเลวร้ายอะไร!

แต่ตอนนี้กลับ…

เหยียนหมิงซุ่นแทบไม่อยากจินตนาการถึงอนาคตของเหยียนหมิงต๋า การติดเชื้อจากสารกัมมันตภาพรังสีอย่างรุนแรง…ตอนนี้ยังไม่มียาอะไรรักษาได้ คุณหมอที่เก่งที่สุดในฮวาเซี่ยยังไม่อาจรับประกันได้ว่าหมิงต๋าจะหายดีเป็นปกติ

เหมยเหมยดูออกว่าเขากำลังโทษตัวเองเลยแอบลูบมือเหยียนหมิงซุ่นเบา ๆ ใช้สายตาปลอบประโลมเขา

ดีที่คนแก่ทั้งคู่ไม่ได้สงสัยอะไรต่างจมอยู่ในความปลื้มปิติกับความสำเร็จของเหยียนหมิงต๋า เหยียนหมิงซุ่นกับเหมยเหมยถอนหายใจกันทั้งคู่ ตอนนี้เอาตัวรอดไปได้ชั่วคราวแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นกลับมาพักผ่อนที่เมืองหลวงได้ไม่นานก็เข้าสู่ช่วงวุ่นกับงานอีกครั้ง ภัยร้ายอย่างหนิงเฉินเซวียนจวนตัวเข้ามาเรื่อย ๆ นายใหญ่จึงออกคำสั่งว่าต้องรีบกำจัดคนบ้านี่ให้เร็วที่สุด

แต่หนิงเฉินเซวียนกลับเจ้าเล่ห์นัก เขาเก็บหน่วยกล้าตายไว้ที่ฐานลับให้คอยติดต่อกับเขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ขอเพียงมีความเคลื่อนไหวจากทางเมืองหลวงหนิงเฉินเซวียนก็จะแจ้งพวกเขาที่อยู่ฐานลับให้จุดระเบิดเผาฐานลับนั่นเสีย

ฐานลับของหนิงเฉินเซวียนไม่ได้มีขนาดเล็กแต่มีขนาดเท่ากับฐานลับขนาดกลาง ทันทีที่มันระเบิดต่อให้ไม่ทำลายทั้งประเทศแต่อย่างน้อยฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ก็จะได้รับสารกัมมันตภาพรังสีทั้งหมด ชีวิตของประชาชนจะตกอยู่ในอันตราย อีกทั้งพื้นดินแถบนั้นจะทำการเกษตรอีกไม่ได้อย่างน้อยร้อยปี

นายใหญ่ไม่อนุญาตให้เกิดผลลัพธ์แบบนี้ขึ้นโดยเด็ดขาด เขาออกคำสั่งชัดเจนว่าต้องจับกุมตัวหนิงเฉินเซวียนให้ได้ภายใต้สถานการณ์ที่รับประกันความปลอดภัยในชีวิตของประชาชนไปด้วย

หลังจากหนิงเฉินเซวียนรู้ว่ามีคนลักลอบเข้ามาในฐานลับก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาให้ลูกน้องค้นหาทั่วเมืองหลวงอยู่หลายวันแต่ก็ไม่รู้ว่าไอ้บ้านี่ไปซ่อนตัวอยู่ที่ใด ฉะนั้นคิดจะจับกุมหนิงเฉินเซวียนทั้งเป็นคงยาก!

เหยียนหมิงซุ่นกลุ้มใจเหลือเกิน ผ่านไปอีกหนึ่งสัปดาห์ก็ยังตามหาหนิงเฉินเซวียนไม่พบราวกับหายตัวไปจากโลกนี้อย่างไรอย่างนั้น

แต่เขามั่นใจว่าเจ้าบ้านี่ต้องซ่อนอยู่มุมใดมุมหนึ่งในเมืองหลวงนี้แน่ ๆ

…………………..

ตอนที่ 2246 เฮ่อเหลียนเช่อต้องรู้แน่นอน

เหยียนหมิงซุ่นกลับมาอยู่เมืองหลวงได้เกือบครึ่งเดือนแล้วแต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวของหนิงเฉินเซวียนเลยสักนิด ฝั่งนายใหญ่โทรมาถามหลายรอบแต่เขาตอบได้เพียงตามหาไม่พบ

แม้นายใหญ่ไม่ได้ว่าอะไรแต่เหยียนหมิงซุ่นเองก็ยังรู้สึกแปลกใจและไม่เข้าใจอยู่ดี

คนของเขาแทบพลิกแผ่นดินหาทุกกระเบียดนิ้ว ต่อให้หนิงเฉินเซวียนจะถูกหั่นเป็นชิ้น ๆคนของเขาก็ต้องตามหาจนพบ แต่ตอนนี้กลับไม่มีข่าวคราวความคืบหน้าอะไรเลยสักนิด

หรือว่าหนิงเฉินเซวียนจะมุดไปอยู่ใต้ดินแล้วงั้นหรือ?

เหยียนหมิงซุ่นขบคิดและยิ่งคิดก็ยิ่งมีความเป็นไปได้สูง ตามหาบนดินไม่เจอ งั้นก็บ่งบอกว่าหนิงเฉินเซวียนอาจไปอยู่ชั้นใต้ดินจริง ๆ

แต่อันนี้กลับยากอยู่บ้าง!

เหยียนหมิงซุ่นมีเรื่องหนักใจ ขนาดเวลาทานข้าวก็ยังคิดถึงเรื่องงานจนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทานแต่ข้าวเปล่าไม่คีบกับข้าวทานทานสักคำ

เหมยเหมยคีบเนื้อให้เขาเล็กน้อยแล้วผลักเขาทีหนึ่ง เอ่ยเสียงดุ “ทานข้าวก็ทานข้าวดี ๆ อย่ามัวแต่คิดเรื่องงาน ระวังอาหารไม่ย่อย”

เหยียนหมิงซุ่นหลุดจากภวังค์แล้วส่งยิ้มเชิงขอโทษให้เธอหน่อย ๆก่อนจะเลิกคิดถึงเรื่องหนิงเฉินเซวียนแล้วทานข้าวเป็นเพื่อนเหมยเหมยแต่โดยดี

“หาหนิงเฉินเซวียนไม่เจอใช่ไหม?” เหมยเหมยถาม

“ใช่ เขาซ่อนตัวได้ลึกลับมาก ตามตัวยากเหลือเกิน” เหยียนหมิงซุ่นแกะกุ้งให้เหมยเหมยตัวหนึ่งแล้วตอบเธออย่างไม่คิดปิดบัง

เหมยเหมยเองก็ขมวดคิ้วไปด้วย หาตาแก่โรคจิตไม่เจองั้นก็บ่งบอกว่าภัยอันตรายนี้ยังอยู่ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ความคิดหนึ่งวาบเข้ามาในหัวเธอก่อนจะรีบเอ่ยว่า “เฮ่อเหลียนเช่อต้องรู้แน่ ๆว่าเขาอยู่ไหน พี่ไปหาเขาสิ ต่อให้เขาไม่รู้แต่ต้องตามตัวเจอแน่ ๆ”

เหยียนหมิงซุ่นตาเป็นประกาย ใช่สิ ทำไมเขาถึงลืมเจ้าเฮ่อเหลียนเช่อไปได้นะ?

แต่ไม่นานเขาก็ใจเย็นลงได้พลางส่ายศีรษะกล่าว “เฮ่อเหลียนเช่อไม่มีทางหักหลังหนิงเฉินเซวียน หากไปถามกลับเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น”

อย่าเห็นว่าเฮ่อเหลียนเช่อทำเป็นไม่สนใจหนิงเฉินเซวียน พอเจอหน้ากันทีไรต้องทะเลาะกันทุกที แต่ความจริงเฮ่อเหลียนเช่อใส่ใจหนิงเฉินเซวียนเป็นอย่างดี เขาไม่มีทางหักหลังพ่อตัวเองเพื่อความถูกต้องหรอก!

เหมยเหมยกลับไม่คิดเช่นนั้น “เมื่อก่อนอาจจะไม่ แต่ตอนนี้ก็ไม่แน่นะ ตอนนี้คนที่เฮ่อเหลียนเช่อให้ความสนใจมากที่สุดคือเสี่ยวเป่า ถ้าเขารู้ว่าเรื่องที่หนิงเฉินเซวียนทำอาจทำร้ายเสี่ยวเป่าได้ ไม่แน่เฮ่อเหลียนเช่ออาจจะยอมเลือกอยู่ข้างเราก็ได้นะ!”

เธอคิดว่าความเป็นไปได้นี้มีโอกาสสูงมาก!

ไม่เห็นหรือว่าเฮ่อเหลียนเช่อทะเลาะกับหนิงเฉินเซวียนตั้งหลายครั้งเพราะเสี่ยวเป่าหรือไง!

ขอแค่เล่าเรื่องบ้าบิ่นที่หนิงเฉินเซวียนทำให้เฮ่อเหลียนเช่อฟัง กระทั่งอาจทำให้อนาคตของเสี่ยวเป่าจมอยู่ในความมืดมน เฮ่อเหลียนเช่อต้องเป็นบ้าจนต้องเลือกสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแน่นอน

เหยียนหมิงซุ่นถูกเหมยเหมยโน้มน้าวสำเร็จ ผ่านไปหลายวันแล้วแต่ก็ยังไม่มีข่าวคราวของหนิงเฉินเซวียน เขาจึงไปหาเฮ่อเหลียนเช่อ

หลังหนิงเฉินเซวียนหายตัวไปเฮ่อเหลียนเช่อก็เริ่มเก็บตัวอยู่บ้าน นอกจากจะพาเสี่ยวเป่าออกมาเดินเล่นเป็นครั้งคราว เวลาที่เหลือก็คลุกตัวอยู่แต่ในบ้าน คุณชายเช่อที่ปกติมักจะทำตัวเป็นจุดเด่นอยู่เสมอบัดนี้กลับกลายเป็นคุณชายที่หมกตัวอยู่แต่ในบ้านไปแล้ว

เฮ่อเหลียนเช่อกำลังพาเสี่ยวเป่าออกมาจับหนอนบุ้งเล่นตามสวนดอกไม้หลังบ้าน พวกเขาไม่ได้ทำเพื่อกำจัดแต่แค่จับมาเล่นเท่านั้น เพราะเด็กน้อยเสี่ยวเป่าเล่นสัตว์ทุกประเภทในบ้านมาหมดแล้วเหลือเพียงหนอนในสวนดอกไม้หลังบ้านเท่านั้น

หนอนตัวสีเขียวอวบอ้วนนุ่มนิ่มซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกใบไม้สีเขียว หากตาไม่ดีคงหาไม่เจอ เฮ่อเหลียนเช่อจ้องจนตาแห้งน้ำตาคลอเบ้าก็เพิ่งจะหาเจอแค่ตัวเดียว

“เสี่ยวเป่าดูสิ หนอนตัวใหญ่…”

เฮ่อเหลียนเช่อตะโกนเสียงดังอย่างชอบใจแล้วใช้นิ้วบีบหนอนบุ้งที่กำลังดิ้นพล่านไปมาอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าจะบีบหนอนตัวนุ่มนี้เละเป็นโจ๊ก

เสี่ยวเป่ามองเหยียดเขาแวบหนึ่ง หาอยู่ตั้งนานเพิ่งหาได้ตัวเดียว ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ!

เจ้าตัวเล็กผลักเฮ่อเหลียนเช่อที่กำลังทำตัวได้ใจออกแล้วหาด้วยตัวเองอย่างมีความสุข

ไม่นานหลังจากนั้นเสี่ยวเป่าก็ดึงหนอนบุ้งที่ตัวหนาและอ้วนกว่าจากใต้ดินดอกกุหลาบต้นหนึ่งออกมา ตัวหนายิ่งกว่านิ้วของเขาด้วยซ้ำ ขาเล็กขาน้อยมากมายทำเอาคนเห็นต่างขนลุกเกรียว

ตอนที่ 2247 เอาหนอนให้คุณอา

หนอนบุ้งนอนแน่นิ่งอยู่บนมือเสี่ยวเป่าไม่กระดิกตัว ไม่เหมือนตัวที่อยู่ในมือเฮ่อเหลียนเช่อที่ดิ้นพล่านไปมาบิดตัวแทบเป็นเกลียวอยู่แล้ว

“อืม…”

เสี่ยวเป่าวางหนอนบุ้งตัวใหญ่ไว้ในมือเฮ่อเหลียนเช่อแล้วย่อตัวลงก้มหาหนอนต่อไป เจ้าตัวเล็กตาดีชะมัดยาด ในเวลาไม่ถึงห้านาทีเฮ่อเหลียนเช่อก้มีหนอนตัวเขียวปีนป่ายอยู่เต็มสองมือที่ตัวอ้วนไม่แพ้กัน

ต่อให้เฮ่อเหลียนเช่อจะฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาแต่พอเห็นหนอนบุ้งตัวอวบอ้วนสิบกว่าตัวขดกันบนฝ่ามือเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่ดี ความรู้สึกพะอืดพะอมเริ่มตีขึ้นมาในอก

“เสี่ยวเป่า เรากลับไปทานของว่างในบ้านกันเถอะ!” เฮ่อเหลียนเช่อคิดจะใช้ของอร่อย ๆหลอกล่อน้องชายเพราะเขาไม่อยากตามจับหนอนเป็นเพื่อนอีกแล้วจริง ๆ มิน่าเหมยซูหานถึงเสนอตัวขอทำของว่างไม่ได้แย่งเสี่ยวเป่ากับเขาอย่างที่ทำเป็นประจำ

เสี่ยวเป่ากุมมือเฮ่อเหลียนเช่อแล้วตั้งใจนับอีกหนึ่งรอบด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

มีหนอนทั้งหมดสิบหกตัว เขาสามารถแบ่งออกเป็นสองทีมแล้วให้พวกมันแข่งกันว่าทีมไหนจะคลานได้เร็วกว่ากัน

นึกถึงของว่างแสนอร่อยเสี่ยวเป่าก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้ กระชากแขนเฮ่อเหลียนเช่อหมายจะกลับเข้าบ้านไป เฮ่อเหลียนเช่อโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก ในที่สุดก็ได้รับการปลดปล่อยสักที

กลับมาถึงห้องนั่งเล่นเฮ่อเหลียนเช่อก็อดบ่นไม่ได้ “นายรู้แต่แรกแล้วสินะว่าเสี่ยวเป่าจะไปตามจับหนอนบุ้งที่สวนดอกไม้ เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันเลยนะ…เหยียนหมิงซุ่นแกมาบ้านฉันทำไม…”

เฮ่อเหลียนเช่อพูดยังไม่ทันจบก็เห็นเหยียนหมิงซุ่นที่นั่งอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่นพลันสีหน้าก็เปลี่ยนไป เนื้อตัวเริ่มเกร็ง

เขารู้เรื่องที่หนิงเฉินเซวียนหายตัวไปเป็นคนแรก เหยียนหมิงซุ่นมาต้องไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่ เฮ่อเหลียนเช่อไม่คิดต้อนรับหมอนี่เลยสักนิด

เสี่ยวเป่าจำเหยียนหมิงซุ่นได้เลยวิ่งตึกตักไปตรงหน้าเหยียนหมิงซุ่น ล้วงเอาหนอนตัวที่อ้วนที่สุดในกระเป๋าวางไว้บนมือเหยียนหมิงซุ่นเหมือนของรัก

คุณอาเคยบอกว่าการมอบของขวัญต้องให้สิ่งที่ดีที่สุดให้เขา บนตัวคุณอาคนนี้มีกลิ่นของคุณน้าด้วย เขาชอบจัง ฉะนั้นต้องเอาหนอนตัวอ้วนที่สุดให้คุณอา คุณอาจะต้องดีใจมากแน่ ๆ

“ขอบคุณนะเสี่ยวเป่า”

เหยียนหมิงซุ่นจะรู้ได้อย่างไรว่าเสี่ยวเป่าให้อะไร เขาคิดว่าเป็นของอร่อย ๆแต่สัมผัสบนฝ่ามือกลับรู้สึกแปลก ๆ เขาจึงรีบก้มหน้าดูแวบหนึ่งก็เห็นว่ามีหนอนตัวอ้วนที่ใหญ่เท่านิ้วก้อยของเขากำลังกลิ้งขลุกขลิกอยู่บนฝ่ามือ ทำเอาเขารู้สึกสะอิดสะเอียนใจแทบแย่

เขายอมให้บนฝ่ามือเป็นงูตัวหนึ่งยังจะดีกว่า!

เสี่ยวเป่าฉีกยิ้มหวานให้เขาจนน้ำลายหยดหนึ่งหยดลงมาเปื้อนปลายคาง เฮ่อเหลียนเช่อรีบดึงกระดาษทิชชูเช็ดด้วยท่วงท่าเบามืออ่อนโยนไม่เหลือคราบคุณชายเช่อที่โหดเหี้ยมใจดำอำมหิตในวันวานอีกต่อไป

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกมั่นใจมากขึ้น เขาคืนหนอนให้เสี่ยวเป่าไป “เสี่ยวเป่าเล่นเองก่อนนะ อาโตแล้ว ไม่เล่นหนอนแล้ว”

เสี่ยวเป่ากะพริบตาโตอย่างงุนงง ทำไมโตแล้วถึงเล่นหนอนไม่ได้แล้วล่ะ?

แต่เขาไม่ได้คิดนานไปกว่านั้นเพราะเหมยซูหานได้ยกคุกกี้หอมกรุ่นออกมาจานหนึ่งเรียกความสนใจจากเจ้าตัวเล็กได้อย่างรวดเร็ว ยื่นมือหมายจะคว้าคุกกี้แต่ถูกเหมยซูหานห้ามเอาไว้

“ล้างมือก่อนค่อยทาน ไม่อย่างนั้นจะปวดท้องได้นะ…”

เหมยซูหานอุ้มเสี่ยวเป่าไปล้างมือที่ห้องน้ำจึงทำให้ห้องนั่งเล่นเหลือเพียงเฮ่อเหลียนเช่อกับเหยียนหมิงซุ่นสองคน

“แกมาทำอะไร ที่นี่ไม่ต้อนรับแก รีบกลับไปซะ!” เฮ่อเหลียนเช่อทำหน้าเย็นชาออกปากไล่แขก

เหยียนหมิงซุ่นอมยิ้มน้อย ๆแล้วเอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “อย่าโมโหนักเลย ระวังทำเสี่ยวเป่าตกใจนะ”

เฮ่อเหลียนเช่อสีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลันแล้วตวาดเสียงเข้ม “แกคิดจะทำอะไรเสี่ยวเป่า? เหยียนหมิงซุ่นถ้าแกกล้าแตะต้องเสี่ยวเป่าแม้แต่ปลายขน ฉันจะฆ่าทั้งครอบครัวของแกซะ!”

เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงเย็นขา “คนที่คิดจะทำร้ายเสี่ยวเป่าไม่ใช่ฉันหรอกนะ แต่เป็นคุณอาที่แสนดีของแกต่างหาก!”

…………………………..

ตอนที่ 2248 ชนะใจคนด้วยคุณธรรม

เฮ่อเหลียนเช่อใจเต้นรัวเพราะไม่เข้าใจความหมายของเหยียนหมิงซุ่น แต่เขาคิดว่าเหยียนหมิงซุ่นน่าจะจงใจหลอกให้เขาพูด แต่ครั้งนี้เหยียนหมิงซุ่นคิดผิดแล้วล่ะ

เพราะแม้แต่เขายังไม่รู้จุดซ่อนตัวของหนิงเฉินเซวียนด้วยซ้ำ

เพียงแต่ก่อนจะไปหนิงเฉินเซวียนเรียกเขาไปคุยด้วยคำพูดประหลาดอยู่บ้าง แล้วกำชับให้เขาดูแลเสี่ยวเป่าที่บ้านดี ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าสอดมือเข้าไปยุ่ง

“ไม่นานฉันจะกลับมาอย่างเฉิดฉาย!”

สีหน้ายามที่หนิงเฉินเซวียนพูดประโยคนี้อย่างได้ใจนั้นเฮ่อเหลียนเช่อยังจำได้ดี ฉะนั้นเขาไม่ได้เป็นห่วงหนิงเฉินเซวียนมากนัก

“เหยียนหมิงซุ่นแกอย่าคิดจะมาหลอกให้ฉันตกใจเลย ฉันไม่ตกหลุมพรางของแกหรอก!” เฮ่อเหลียนเช่อพูดเสียงเย็นชา

“แกรู้หรือเปล่าว่าหนิงเฉินเซวียนทำอะไรไปบ้าง? เรื่องฐานเก็บปรมาณูแกรู้หรือเปล่า?” เหยียนหมิงซุ่นเปิดประเด็นพูดตรง ๆ

เฮ่อเหลียนเช่อทำหน้าสงสัยแล้วย้อนถาม “ฐานปรมาณูอะไรกัน? แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย!”

เหยียนหมิงซุ่นพรูลมหายใจทีหนึ่ง เฮ่อเหลียนเช่อไม่รู้ก็ดี บ่งบอกว่าเขาไม่ได้รวมหัวกับหนิงเฉินเซวียน เช่นนี้เขาก็ยิ่งมั่นใจกว่าเดิม

เขาล้วงเอาแผนที่จากกระเป๋าออกมาชี้จุดที่ถูกวงด้วยสีแดงแล้วพูดเสียงนิ่ง “ตรงนี้ หนิงเฉินเซวียนสร้างฐานลับปรมาณูระดับสมบูรณ์ไว้ คนของฉันเจอฐานลับนี้แล้วได้รับสารกัมมันตรังสีแพร่ใส่อย่างรุนแรง นายใหญ่ก็รู้เรื่องแล้วเช่นกัน”

เฮ่อเหลียนเช่อรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฟังเรื่องเล่าปรัมปราก็ไม่ปาน ฐานปรมาณูขนาดกลางงั้นเหรอ?

ทำไมเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิดล่ะ?

“แกอย่าคิดจะหลอกฉัน? ลุงฉันสร้างฐานลับปรมาณูนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร เขาไม่ต้องผลิตไฟสักหน่อย…” เฮ่อเหลียนเช่อหัวเราะเสียงแห้งหลายทีและรู้สึกประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก

ทำไมเขารู้สึกว่าเหยียนหมิงซุ่นไม่เหมือนคนกำลังพูดโกหกอยู่เลยล่ะ!

เหยียนหมิงซุ่นมองเขาอย่างเย้ยหยัน “แกอย่าคิดหลอกตัวเองอีกเลย หนิงเฉินเซวียนบ้าไปแล้ว เขาอยากรื้อระบบแล้วสถาปนาตัวเองเป็นกษัตริย์เพื่อยึดครองทั้งแผ่นดินนี้ไว้ เขาถึงได้ลักลอบสร้างฐานลับปรมาณูข่มขู่นายใหญ่ ถ้าไม่ทำตามที่เขาบอกก็จะระเบิดฐานลับนี้ให้ชาวบ้านทั้งตะวันตกเฉียงใต้พินาศไปพร้อมกับเขา!”

เหมยซูหานจูงมือเสี่ยวเป่าออกมา ประจวบกับได้ยินสิ่งที่เหยียนหมิงซุ่นพูดอย่างชัดเจนพลันก็หน้าซีดเผือดแล้วร้องขึ้นอย่างตกใจ “เขาบ้าไปแล้ว…อาเช่อ นายจะให้เขาระเบิดฐานลับนั้นไม่ได้เด็ดขาด!”

นายใหญ่จะยอมจำนนต่อหนิงเฉินเซวียนได้อย่างไร?

หนิงเฉินเซวียนก็ช่างเพ้อเจ้อสิ้นดี เหมยซูหานคิดว่าคนคนนี้ได้บ้าบิ่นเสียสติไปแล้วอย่างสิ้นเชิง บ้าชนิดที่ไม่สามารถใช้ความคิดคนทั่วไปตัดสินเขาได้ เหมยซูหานไม่สนใจความเป็นความตายของหนิงเฉินเซวียนเลยสักนิด ตายไปยังดีเสียกว่า

แต่เขาเป็นห่วงเสี่ยวเป่ากับเฮ่อเหลียนเช่อ หากหนิงเฉินเซวียนระเบิดฐานลับขึ้นมานายใหญ่จะต้องโกรธเฮ่อเหลียนเช่อแน่นอน ต่อให้เฮ่อเหลียนเช่อเก่งมากขนาดไหนแต่อย่างไรเสียสองมือก็ยากจะตั้งรับศัตรูหลายมือได้ แล้วยิ่งไปกว่านั้นเป็นคนทั้งกองทัพล่ะ…

เฮ่อเหลียนเช่อต้องต้านอาวุธสงครามระดับประเทศไม่ได้แน่นอน!

หนิงเฉินเซวียนสมควรตาย เขากำลังคิดจะทำร้ายทุกคน!

เฮ่อเหลียนเช่อสีหน้าถมึงทึง สิ่งที่เหมยซูหานคิดเขาย่อมคิดได้เช่นกัน ความรู้สึกหวาดกลัวถาโถมเข้ามาในใจ มิน่าเมื่อก่อนหนิงเฉินเซวียนต้องเดินทางไปตะวันตกเฉียงใต้ทุกปีบอกว่าจะไปพักผ่อนที่นั่น อยู่เป็นสองสามเดือนถึงจะกลับและเป็นเช่นนี้มากว่าสิบปี

เขาหลงเชื่อมาตลอด แต่ตอนนี้ดูท่าทางหนิงเฉินเซวียนจะไม่ได้พูดความจริงกับเขาแล้วยังคอยระแวงเขามาตลอดอีกด้วย!

“แกกลับไปก่อนเถอะ ฉันขอคิดดูดี ๆอีกสักหน่อย” เฮ่อเหลียนเช่อใจว้าวุ่นสมองยุ่งเหยิงไปหมด

เหยียนหมิงซุ่นเองก็ไม่ฝืนใจเขาเลยลุกขึ้นยืนขอตัวกลับ ก่อนไปเขามองเหมยซูหานด้วยสายตาแฝงนัยยะบางอย่างแวบหนึ่ง

เหมยซูหานใจหายวาบแล้วก้มมองเสี่ยวเป่า เด็กน้อยน่ารักน่าชังแบบนี้…เหมยซูหานกัดฟัน เขาไม่มีวันให้ใครมาทำร้ายเสี่ยวเป่าเด็ดขาด!

ตอนที่ 2249 มีการเตรียมการมาแต่เนิ่นๆ

“อาเช่อ จะให้คุณอาระเบิดฐานลับนั่นไม่ได้เด็ดขาด เสี่ยวเป่าจะเป็นอันตรายไม่ได้” หลังจากเหยียนหมิงซุ่นกลับไปเหมยซูหานก็คว้าแขนเฮ่อเหลียนเช่อไว้อย่างร้อนใจ

เขาไม่กลัวสักนิด เขาร่ำรวยมีเงินทองที่คนอื่นใช้เวลาหลายสิบชาติก็หามาไม่ได้ ได้คู่ชีวิตที่รู้ใจเขามากที่สุด เขาวางแผนชีวิตคุณแม่ไว้อย่างดีแล้ว เหมยเหมยก็มีความสุขดีแล้ว…

เขาไม่มีอะไรให้เสียดายอีกแล้ว!

แต่เสี่ยวเป่าไม่เหมือนกัน ชีวิตของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นแล้วจะจบอยู่ในมือคนบ้าไร้สติอย่างหนิงเฉินเซวียนได้อย่างไร?

“อาเช่อ นายช่วยนึกถึงเสี่ยวเป่าบ้างเถอะ…” เหมยซูหานร้องขอ

เฮ่อเหลียนเช่อขมวดคิ้วแน่นและสับสนในใจอย่างมาก แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้เสี่ยวเป่าเป็นอะไรไปแต่เขาก็ไม่อยากให้หนิงเฉินเซวียนเป็นอะไรไปเช่นกัน…

“ฉันไม่อยากให้คุณอาต้องตาย…” เฮ่อเหลียนเช่อทึ้งผมอย่างเจ็บปวดและยากจะตัดสินใจได้

เหมยซูหานเข้าใจถึงความผูกพันที่เขามีต่อหนิงเฉินเซวียน เพราะสุดท้ายก็เป็นพ่อลูกกันแท้ ๆ อีกอย่างแม้หนิงเฉินเซวียนจะไม่ได้ปฏิบัติกับเฮ่อเหลียนเช่อดีนักแต่ก็ไม่แย่เกินไป อย่างน้อยก็ดีกว่าพ่อขี้เหล้าของเขามากโข การที่เฮ่อเหลียนเช่อจะสับสนก็พอจะเข้าใจได้

“เหยียนหมิงซุ่นบอกว่าคุณอาของนายซ่อนตัวแล้วไม่ใช่เหรอ? นายต้องรีบตามหาคุณอาให้เจอก่อนเขา เกลี้ยกล่อมให้เขาล้มเลิกความคิดที่จะเป็นฮ่องเต้แล้วเราก็ไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศกัน ฉันโอนทรัพย์สินส่วนใหญ่ไปที่สวิตเซอร์แลนด์แล้ว แถมยังซื้อเกาะขนาดกลางไว้อีกเกาะด้วย จะไม่มีใครมารบกวนเราได้แน่ เราจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข…”

เหมยซูหานบอกแผนการของเขาไป เขาเริ่มวางแผนเรื่องนี้ตั้งแต่ห้าปีก่อนอย่างเงียบ ๆ ความจริงเขาเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแต่คิดไม่ถึงว่าจะมาเร็วขนาดนี้!

เขาพรูลมหายใจโล่งอกไปที โชคดีที่เขาเตรียมการไว้แต่เนิ่น ๆ!

พอเหมยซูหานพูดโน้มน้าวใจไประลอกหนึ่งเฮ่อเหลียนเช่อก็จัดระบบความคิดได้สักที เขาเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วอุ้มเสี่ยวเป่าที่กำลังฟุบตัวตั้งใจทานคุกกี้อยู่บนโซฟามาจุ๊บแก้มหนัก ๆสองที

เสี่ยวเป่าผลักเขาอย่างรังเกียจแล้วใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำลายบนแก้ม ก่อนจะไถลตัวลงไปทานคุกกี้ต่อ

คุณพ่อมีตอหนวดเยอะจนทิ่มเขาเจ็บทุกที คุณอาดีกว่าเยอะ แถมยังทำของอร่อย ๆได้ด้วย

“ฉันจะไปตามหาคุณอาเดี๋ยวนี้”

เฮ่อเหลียนเช่อก้าวเท้าออกไปข้างนอกอย่างไม่รีรอ เขาต้องตามหาคุณอาให้เจอก่อนเหยียนหมิงซุ่น เหมยซูหานพูดถูก พวกเขาย้ายไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศได้ ไม่เพียงแค่เหมยซูหานที่เตรียมการไว้แต่เขาก็ได้จัดการเตรียมทุกอย่างไว้นานแล้วเช่นกัน

อยู่ต่างประเทศเขาเฮ่อเหลียนเช่อก็ยังเก่งกาจได้เหมือนเดิม!

“นายรู้หรือว่าคุณอาอยู่ไหน?” เหมยซูหานถามด้วยความห่วงใย

“ไม่รู้…แต่ต้องอยู่ในเมืองหลวงแน่!”

เฮ่อเหลียนเช่อสีหน้าดูสับสน ขณะนั้นเองจู่ ๆเขาก็พบว่าที่แท้เขาไม่เข้าใจหนิงเฉินเซวียนเลยสักนิด ทำไมถึงรู้สึกไม่คุ้นเคยขนาดนี้นะ!

เหมยซูหานมองแผ่นหลังที่หม่นหมองของเฮ่อเหลียนเช่อแล้วถอนหายใจยาว

เรื่องสกปรกเหล่านั้นของหนิงเฉินเซวียนสุดท้ายเขาก็ไม่ได้เลือกจะบอกให้เฮ่อเหลียนเช่อรู้ เฮ่อเหลียนเช่อฝังใจกับต้นกำเนิดชีวิตของเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เป็นรอยบาดแผลที่เขาแตะต้องไม่ได้มาโดยตลอด หากเฮ่อเหลียนเช่อรู้ว่าชีวิตของเขาสกปรกกว่าที่คิดก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำใจยอมรับมันได้หรือเปล่า!

แต่ตอนนี้เหมยซูหานก็ชักจะเสียใจภายหลังแล้ว

หากเขาเลือกจะบอกเรื่องพวกนี้ไปให้เร็วกว่านี้ บางทีเฮ่อเหลียนเช่ออาจมีการป้องกันตัว ไม่กลายเป็นฝ่ายถูกชักนำอย่างในตอนนี้!

เฮ้อ!

ไม่นานเหยียนหมิงซุ่นก็ได้รับการรายงานจากลูกน้อง “คุณชายหมิง เฮ่อเหลียนเช่อออกจากบ้านแล้ว คิดว่าน่าจะไปตามหาหนิงเฉินเซวียน”

“จับตาดูเฮ่อเหลียนเช่อตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง!”

เหยียนหมิงซุ่นกระตุกยิ้มที่มุมปาก เขารู้อยู่แล้วว่าเฮ่อเหลียนเช่อต้องทนไม่ไหว

แต่เขาก็ผิดหวังอยู่บ้าง ดูท่าทางเฮ่อเหลียนเช่อจะไม่รู้ที่ซ่อนตัวของหนิงเฉินเซวียนจริง ๆ ตาแก่สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ขี้ระแวงเกินไป แม้แต่เฮ่อเหลียนเช่อเขายังกล้าปิดบังขนาดนี้

หวังว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะตามหาเขาพบแล้วกัน!

…………………………

ตอนที่ 2250 ทุกอย่างจะดีขึ้น

ดูทรงคงไม่ได้ข่าวคราวจากทางหนิงเฉินเซวียนในเร็ววันเหยียนหมิงซุ่นจึงตัดสินใจไม่จับตาดูต่อ เตรียมตัวกลับไปอยู่กับภรรยาที่บ้าน

หลายวันมานี้เพราะรีบออกมาตามหาหนิงเฉินเซวียนจึงทำให้เขาออกเช้ากลับค่ำทุกวัน ออกจากบ้านตั้งแต่เหมยเหมยยังไม่ตื่นและกลับมาตอนที่เหมยเหมยหลับไปแล้ว ไม่ทันได้คุยกันสักประโยค

เหมยเหมยกำลังฟังเทปเพลงสำหรับทารกที่เหยียนหมิงซุ่นซื้อมาให้โดยเฉพาะและไม่รู้ว่าตามหาหนิงเฉินเซวียนเจอหรือยังเพราะไม่ได้คุยกับเหยียนหมิงซุ่นมาหลายวันแล้ว มีความคืบหน้าอะไรบ้างก็ไม่รู้สักอย่าง

“คุณหนู คุณชายหมิงกลับมาแล้ว ป้าจะไปเตรียมมื้อเย็นให้นะ!”

ป้าฟางเดินเข้ามาบอกประโยคหนึ่งอย่างดีใจจนเรียกสายตาวาววับจากเหมยเหมย ตอนนี้ยังไม่ห้าโมงเย็น เหยียนหมิงซุ่นกลับมาเร็วขนาดนี้เพราะมีบทสรุปแล้วใช่ไหม?

“ยังไม่เจอ แต่เฮ่อเหลียนเช่อไปออกตามหาแล้ว”

เหยียนหมิงซุ่นอธิบายเหตุการณ์สั้น ๆแล้วไปอาบน้ำ ไม่นานก็ออกมาในสภาพเปียกชื้นแล้วย้ายตัวมานั่งข้าง ๆเหมยเหมย แต่พอเห็นท่าทางขมวดคิ้วของเธอก็อดขำไม่ได้

“อย่ากังวลไปเลย ต่อให้หาไม่เจอก็ไม่ต้องกลัว พี่ส่งคนไปทำลายระบบที่ฐานลับนั่นแล้ว ตอนนี้นายใหญ่กำลังถ่วงเวลาหนิงเฉินเซวียน ยิ่งถ่วงได้นานโอกาสชนะก็ยิ่งสูง” เหยียนหมิงซุ่นพูดปลอบ

“อืม เราทานข้าวกันเถอะ ป้าฟางทำกับข้าวอร่อย ๆตั้งเยอะ ทานเสร็จแล้วพี่ก็รีบพักผ่อน หลายวันนี้ไม่เคยได้หลับเต็มอิ่มเลยนะ!”

เหมยเหมยยังกังวลอยู่ในใจ หนิงเฉินเซวียนเอาความหวังทั้งหมดไปไว้ที่ฐานลับนั่น ฉะนั้นระบบจะถูกทำลายได้ง่าย ๆเชียวหรือ สิ่งที่น่ากังวลใจมากที่สุดคงไม่พ้นว่าจะไม่สามารถถ่วงเวลาหนิงเฉินเซวียนได้นานนัก

คนบ้ามีความอดทนเสียเมื่อไรกัน!

แต่เธอไม่ได้เลือกพูดสิ่งที่กังวลใจออกมาเพราะตอนนี้เหยียนหมิงซุ่นถูกกดดันจนหลับไม่สนิทมาทุกคืน เธอจะเพิ่มแรงกดดันให้เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้อีกแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นยิ้ม “พี่ไม่เป็นไรหรอก ทุกวันนอนแค่สามชั่วโมงก็พอแล้ว”

ป้าฟางยกอาหารส่งกลิ่นหอมและน่าทานมาทีละจาน ๆ กุ้งผัดพริกเกลือ หมูนึ่งข้าวคั่ว ซุปเป็ด ผัดผักบุ้งใส่กระเทียมสับ ไก่ต้มหม่าล่า…

อาหารมีหลากหลายเมนูแต่ทุกจานไม่ได้มีปริมาณมากนัก ป้าฟางบอกว่าจะเพิ่มสารอาหารให้เหมยเหมยเลยมีการเตรียมอาหารเช่นนี้ทุกมื้อเพื่อสร้างความพึงพอใจ

เหยียนหมิงซุ่นตักซุปเป็ดให้เหมยเหมยหนึ่งถ้วยแล้วเลือกตักส่วนน้ำมันที่ลอยบนผิวน้ำออก พลางเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ทานซุปเยอะ ๆ ผู้หญิงตั้งครรภ์ไอร้อนมาก ซุปเป็ดช่วยบรรเทาได้”

“พี่ก็ทานด้วยสิ”

เหมยเหมยตักน้ำซุปให้เหยียนหมิงซุ่นด้วยอีกถ้วย ทั้งคู่ทานไปก็คุยกันไปก่อนที่เธอจะถามถึงอาการของเหยียนหมิงต๋า

“ยังไม่พ้นขีดอันตรายแต่ก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ผู้เชี่ยวชาญบอกว่าต้องใช้เวลาอีกครึ่งปีถึงจะออกจากตู้กักตัวได้” เหยียนหมิงซุ่นกล่าว

นายใหญ่ได้สั่งการให้โรงพยาบาลเขตทหารก่อตั้งทีมรักษาเฉพาะกิจดูแลหมิงต๋าเพียงคนเดียวโดยเฉพาะผู้เชี่ยวชาญบอกว่าการที่หมิงต๋ารอดชีวิตมาได้นับเป็นเรื่องปาฏิหาริย์ แต่พวกเขาไม่อาจรับประกันอาการหลังรักษาตัวของเหยียนหมิงต๋าได้

“งั้นก็ดี บ่งบอกว่ายาวิเศษได้ผล เหยียนหมิงต๋าจะต้องค่อย ๆดีขึ้นแน่” เหมยเหมยพูดปลอบ ครั้งนี้เธอนับถือในตัวเหยียนหมิงต๋าจริง ๆ ไม่คิดว่าเจ้าคนสติเลอะเลือนคนนี้จะกล้าเผชิญอันตรายเพียงลำพัง

ยิ่งใหญ่มากจริง ๆ!

แสงขาวพุ่งเข้ามาก่อนจะเห็นว่าเป็นคุณชายชิวที่หายไปเที่ยวเตร็ดเตร่นอกบ้านหลายวัน พอเขาได้กลิ่นอาหารบนโต๊ะดวงตาดำขลับก็หมุนกลอกไปมาอย่างตื่นเต้น ทิ้งตัวนั่งลงบนโต๊ะดังตุ๊บแล้วเตรียมลงมือทานข้าว

“ล้างมือก่อน ไม่อย่างนั้นอย่าคิดจะได้ทานแม้แต่คำเดียว”

เหมยเหมยผลักเบา ๆแต่ฉิวฉิวที่มีเศษใบไม้ติดตามตัวร่วงตกไปอยู่ใต้โต๊ะ เจ้าตัวเล็กมักใช้กรงเล็บจับงูพิษเป็นอาหารเป็นครั้งคราว ไม่รู้ว่าอุ้งมือมันมีเชื้อโรคมากแค่ไหน สกปรกจะตายไป!

ฉิวฉิวสะบัดหางอย่างไม่พอใจ นายผู้หญิงเรื่องมากขึ้นทุกวัน

ต่อให้สกปรกแต่ถ้าทานแล้วไม่ป่วยแล้วจะเรื่องมากอะไรนักหนาเล่า?

ทว่าเขาก็ยอมไปล้างมือแต่โดยดี ตอนออกมาได้ยินเหมยเหมยกับเหยียนหมิงซุ่นกำลังคุยเรื่องของเจ้าโง่เหยียนหมิงต๋าเลยถามด้วยความแปลกใจว่า “เจ้าโง่นั่นเป็นอะไรไป? โดนผู้หญิงหลอกมาอีกแล้วเหรอ?”