กระบี่จงมา 211.1-211.2

 บทที่ 211.1 สวรรค์ส่งให้มาเป็นคู่กัน

โดย

ProjectZyphon

นักพรตหนุ่มกำแผ่นหยกด้วยฝ่ามือที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ เขาเบียดกลุ่มคนเนืองแน่นเข้าไปจนเกิดเสียงด่าตามหลังมาตลอดทาง พอผู้ดูแลของภูเขาต่าเจี้ยวที่ยืนอยู่ใกล้กับตำแหน่งห้องพักอักษรตัวเทียนหันมาเห็นว่าเป็นชายท่าทางทึ่มทื่อคนหนึ่งก็ตีหน้าเคร่ง เตรียมจะออกเสียงตวาดใส่ แต่กลับเห็นว่าคนหนุ่มแบมือ เผยให้เห็นแผ่นหยกงดงามที่สลักว่าห้องอักษรตัวเทียนระดับหนึ่ง ผู้ดูแลก็รีบเผยสีหน้าปิติยินดี เอ่ยถามเบาๆ ว่า “เป็นแขกที่พักอยู่ในห้องระดับหนึ่งใช่หรือไม่?”

เพราะเกินครึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ คนบนเรือคุนของภูเขาต่าเจี้ยวต่างก็พอจะรู้หน้าตาของแขกสูงศักดิ์ในห้องอักษรตัวเทียนคร่าวๆ แล้ว ผู้ดูแลถึงได้ถามเช่นนี้

นักพรตหนุ่มปลุกความกล้าตอบไปว่า “นักพรตน้อยจางซาน ครั้งนี้เดินทางมาเพื่อหาประสบการณ์ แม้ว่าจะเป็นสายที่ห่างไกลจากสกุลจางภูเขามังกรพยัคฆ์ แต่ก็อยู่ในบัญชีรายชื่อนักพรตเต๋าของสำนักชิงฉือสำนักลำดับล่างของภูเขามังกรพยัคฆ์แห่งกุรุทวีปที่ยังไม่ได้รับการบันทึกชื่ออย่างเป็นทางการ เฉินผิงอันที่อยู่ในห้องพักระดับหนึ่งนั้นคือ…เพื่อนของข้า เนื่องจากมีธุระติดพันจึงมาถึงช้า นี่ก็กำลังจะเข้าไปหาแม่นางชุนสุ่ยกับแม่นางชิวสือ”

พอหลุดประโยคนี้ออกไป คนหนุ่มก็รู้สึกเสียใจทันที เขาคิดว่าตัวเองวู่วามและหุนหันพลันแล่นเกินไป ไม่ควรรับแผ่นหยกมาแล้วไม่รู้จักดีชั่ว คนหนุ่มเป็นคนที่มีจิตใจละเอียดอ่อนรอบคอบ นิสัยสุขุมเก็บตัว เวลาใคร่ครวญถึงปัญหาชอบขบคิดอย่างลึกซึ้ง แต่จู่ๆ กลับขาดสติขึ้นมา เขารู้สึกว่าดูเหมือนตัวเองจะเป็นแบบนี้กับทุกเรื่อง เล่าเรียนวิชาก็เพราะความใจร้อน กำจัดปีศาจปราบมารก็ใช้อารมณ์เป็นหลัก ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม

ในขณะที่คนหนุ่มสะพายกระบี่ไม้ท้อกำลังเจ็บใจตัวเองและหวาดผวาอยู่นั้น ผู้ดูแลคนนั้นกลับวางใจลงได้ รอยยิ้มจึงกว้างมากขึ้น เขาเบี่ยงตัวผายมือบอกนักพรตหนุ่มให้เดินหน้าต่อ ผู้ดูแลวัยกลางคนยังพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “เชิญจางเซียนซือตามข้ามา”

หลังจากนั้นก็มาถึงที่นั่ง เมื่อรับรู้สถานการณ์แล้ว ชุนสุ่ยจึงเป็นฝ่ายสละเก้าอี้ให้ ภูเขาต่าเจี้ยวยกเก้าอี้ไม้จื่อถานมาเพิ่มให้อีกตัว นักพรตหนุ่มทรุดตัวลงนั่งแล้วก็ยังรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป

เนื่องจากสาวใช้เรือนกายอวบอิ่มผู้นั้นเพิ่งจะลุกไปจากเก้าอี้ พอเขานั่งลงไปจึงยังสัมผัสได้ถึงไอความร้อนที่หลงเหลืออยู่ นี่ทำให้นักพรตหนุ่มนั่งไม่เป็นสุข เขาที่เป็นคนหน้าบางมากถึงกับหน้าแดงก่ำ รีบขยับก้นไปนั่งริมขอบเก้าอี้ ราวกับว่าหากตัวเองไม่ทำเช่นนี้จะเป็นการล่วงเกินแม่นางคนนั้น

ชิวสือเห็นภาพนี้แล้วก็แอบยิ้ม

แม้ชุนสุ่ยจะรู้สึกแปลกใจว่าเฉินผิงอันไปข้องเกี่ยวกับนักพรตตกต่ำคนนี้ได้อย่างไร ทว่านางไม่ได้เผยความคิดใดๆ ออกมาทางสีหน้า ขยับมานั่งบนเก้าอี้ตัวใหม่ที่วางไว้ข้างกายนักพรตหนุ่ม ในฐานะสาวใช้ที่มีชาติกำเนิดมาจากตระกูลเซียนใหญ่ ย่อมเรียนรู้วิชาการสังเกตสีหน้าน้ำเสียงของผู้คนมาก่อน ในเมื่อชิวสือมองออก ชุนสุ่ยก็ยิ่งไม่มีทางพลาด นางเม้มปากเล็กน้อย อดเอานักพรตที่มีความเกี่ยวข้องกับภูเขามังกรพยัคฆ์อย่างเลือนรางซึ่งมักจะเห็นบ่อยๆ เวลาไปยืนอยู่บนหอชมทัศนียภาพผู้นี้มาเปรียบเทียบกับแขกอย่างเฉินผิงอันไม่ได้ เป็นคนยากจนที่ขึ้นเรือออกเดินทางไกลมาเหมือนกัน เพิ่งเคยเห็นโลกกว้างเป็นครั้งแรกเหมือนกัน เฉินผิงอันที่อายุน้อยกว่ากลับเปิดเผยตรงไปตรงมากว่ามาก ไม่มีทางที่จะรู้สึกร้อนรนกระวนกระวายเช่นนี้

นักพรตหนุ่มที่กำลังนั่งไม่เป็นสุขพลันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้จึงรีบหันตัวยื่นแผ่นหยกส่งให้ “แม่นาง นี่คือแผ่นหยกของเฉินผิงอัน คืนให้เจ้า”

ชุนสุ่ยไม่ได้รับแผ่นหยกนั้นมาโดยพลการ เพียงตอบเสียงอ่อนโยนว่า “คุณชายเฉินไปแล้วเดี๋ยวก็กลับมา รบกวนจางเซียนซือคืนให้เขาเองเถิด”

ถูกดวงตาประกายน้ำคู่นั้นของชุนสุ่ยจ้องมองในระยะประชิด นักพรตสะพายไม้ท้อก็หน้าแดงผิดไปจากปกติอีกครั้ง เขาดึงมือกลับมาขลาดๆ ไม่มีมาดของเซียนซือผู้ประสบความสำเร็จเลยแม้แต่น้อย

นักพรตหนุ่มรู้สึกหิวน้ำมาก น่าเสียดายที่เห็นเพียงใบชาหนึ่งจาน ไม่มีน้ำชา แล้วก็ไม่กล้าจะเปิดปากขอ จึงได้แต่ทนเอาไว้

ชิวสือที่รู้สึกว่านักพรตหนุ่มคนนี้ตลกดีหยิบเอาชาลิ้นนกกระจอกขมขึ้นมาชิ้นหนึ่ง วางไว้ในปากแล้วเอ่ยเย้าว่า “จางเซียนซือ ใบชานี้กินอย่างนี้ ไม่ต้องใช้ไฟต้มน้ำให้ยุ่งยาก”

ชุนสุ่ยรู้สึกระอาใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้นางไม่สะดวกจะสั่งสอนน้องสาวที่บุ่มบ่ามไร้มารยาท

เพราะนางรู้ดียิ่งนักว่า หากเจอกับคนที่จิตใจคับแคบ ย่อมต้องอาฆาตแค้นแน่นอน

ยังดีที่นักพรตหนุ่มมีนิสัยอ่อนโยน เขาเพียงแต่หน้าแดงก่ำ ใช้นิ้วคีบใบชาขึ้นมาสองใบ ส่งเข้าปากแล้วเคี้ยวเบาๆ

จากนั้นสีหน้าของนักพรตหนุ่มก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างหลากหลาย

เหมือนกับเด็กน้อยที่ได้กินส้มเปรี้ยวหรือหวงเหลียน (หนึ่งในสมุนไพรแห้ง ที่มีฤทธิ์เย็นและขมที่สุด) เป็นครั้งแรก รสชาติที่สัมผัสทำให้แทบจะสั่นเยือกไปทั้งตัว

ชิวสือปิดปากหัวเราะคิก แกล้งนักพรตหนุ่มคนนี้สนุกจริงๆ

ชุนสุ่ยกลับรู้สึกแปลกใจ

นักพรตหนุ่มเปิดเผยรายละเอียดอย่างหนึ่งโดยบังเอิญ สองนิ้วคีบหยิบวัตถุ นิ้วชี้อยู่ด้านล่าง นิ้วกลางอยู่ด้านบน เห็นได้ชัดว่าเป็นท่าทางของคนที่คีบเม็ดหมากเป็นประจำถึงทำได้อย่างเป็นธรรมชาติโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว

หากเป็นผู้ฝึกลมปราณระดับต่ำที่มาจากสำนักยากจน เกรงว่าแม้แต่โอกาสจะได้เห็นกระดานหมากล้อมสักครั้งก็คงไม่มี เพราะอย่างไรซะพิณ หมากล้อม พู่กัน ภาพวาดก็ล้วนเป็นวิชาที่คนมีเงินเท่านั้นถึงได้เล่าเรียน ต่อให้กลายเป็นคนบนภูเขาแล้ว แต่เรื่องอย่างการเล่นหมากล้อมนี้พิถิพิถันในด้านการรวบรวมสมาธิมากที่สุด อีกทั้งยังลึกล้ำจนไม่เห็นก้นบึ้ง ผู้ฝึกลมปราณห้าขอบเขตล่างคนหนึ่งหากไม่เพราะชื่นชอบมาตั้งแต่เด็กก็ไม่มีทางแบ่งสมาธิไปเรียนเด็ดขาด ต้องเลือกให้ได้ว่าใช้งานอดิเรกที่ตัวเองชื่นชอบมาผ่อนคลายจิตใจนั้นสำคัญกว่า หรือฝึกตนให้ตบะเพิ่มพูนเหมือนน้ำที่หยดลงหินทุกวันที่สำคัญยิ่งกว่า?

เห็นรายละเอียดเพียงเล็กน้อยก็เข้าใจถึงสถานการณ์ ชุนสุ่ยกระจ่างแจ้งอยู่ในใจ นางรู้สึกว่านี่ต่างหากถึงจะเป็นจุดที่น่าสนใจอย่างแท้จริง

เฉินผิงอันที่พักอยู่ในห้องอักษรตัวเทียนเป็นเด็กหนุ่มที่มาจากตรอกยากจน แต่กลับสามารถฝึกหมัดมองทะเลเมฆอยู่บนหอชมทัศนียภาพได้ทุกวัน

ส่วนนักพรตหนุ่มขี้อายคนนี้ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมานานหลายปี ชาติกำเนิดน่าจะไม่แย่นัก น่าเสียดายที่เมื่อมาอยู่บนภูเขาซึ่งมีเทพเซียนรวมตัวกันกลับยังไม่มากพอ สุดท้ายจึงได้แต่เดินเล่นอยู่บนดาดฟ้าเรือคุนทุกวัน

ชุนสุ่ยหันไปเห็นโดยบังเอิญว่าเด็กชายที่บุรุษขี้ขลาดอุ้มไว้ในอ้อมอกซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าหันมายิ้มให้นาง

ชุนสุ่ยจึงยิ้มน้อยๆ ตอบกลับไปตามมารยาท

นางคิดว่าการทดสอบใหญ่ครั้งแรกในใต้หล้าแห่งนี้คงจะเป็นการเลือกครรภ์มาเกิดกระมัง?

แต่เด็กชายกลับคิดว่า พี่สาวน้อยที่งดงามขนาดนี้น่าซื้อกลับไปเป็นสาวใช้ประจำกายของตนจริงๆ เวลาเปิดหนังสืออ่านในหน้าหนาวจนมือเย็นก็ให้นางกุมมือให้อุ่น

เด็กชายที่หน้าตาเหมือนบิดากระตุกชายแขนเสื้อของสตรีแต่งงานแล้ว แม้ว่าเวลาปกติสตรีแต่งงานแล้วจะมีสีหน้าเย่อหยิ่ง แต่กลับรักและเอ็นดูลูกชายของตนอย่างมาก นางจึงยิ้มแล้วก้มหน้าไปหาเขา เด็กชายบอกความต้องการของตัวเองเบาๆ

สตรีแต่งงานแล้วหันกลับมามองชุนสุ่ยที่อยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าเฉยเมย จากนั้นถึงหันไปพูดยิ้มๆ กับบุตรชายของตนว่า “พรสวรรค์ย่ำแย่เกินไป ขนาดห้าขอบเขตกลางก็ยังไม่ต้องคิดหวัง ต่อให้มอบสมบัติวิเศษกองเป็นพะเนินให้กับนาง ก็อย่าได้เพ้อฝัน ไม่เป็นไร รอให้ลงเรือที่นครมังกรเฒ่าเมื่อไหร่ แม่จะซื้อสตรีที่มีขอบเขตถ้ำสถิตย์มาเป็นสาวใช้ให้เจ้าเอง”

สตรีแต่งงานแล้วกล่าวว่าจะซื้อหญิงสาวห้าขอบเขตกลางมาเป็นสาวใช้ ไม่เพียงแต่บุตรชายของนางเท่านั้นที่เชื่อ ทุกคนที่อยู่ข้างกายนางต่างก็ไม่มีใครคิดว่านางพูดเหลวไหล

สตรีแต่งงานแล้วไม่คิดจะปิดบังคำพูดของตัวเอง เสียงของนางทำให้ชุนสุ่ยหน้าขาวซีด

ไม่มีหวังเลื่อนสู่ห้าขอบเขตกลางไปตลอดชีวิต

นี่ทำให้นางสิ้นหวังอย่างยิ่ง

แล้วจู่ๆ สตรีแต่งงานแล้วก็หันหน้ากลับมาอีกครั้ง คราวนี้นางปรายตามองไปที่ชิวสือ “โอ้ นังหนูนี่พอจะมีความหวังอยู่บ้าง เพียงแต่แค่มองก็รู้แล้วว่าเลี้ยงยาก ไม่น่ามองเหมือนคนเมื่อครู่ ลูกชาย เจ้าชอบคนนี้ไหม? หากชอบแม่สามารถพูดคุยกับภูเขาต่าเจี้ยวขอซื้อตัวนางได้”

บุตรชายหันมามองตามสายตาของนางแล้วพูดด้วยสีหน้ารังเกียจ “รูปร่างผอมแห้งพอๆ กับท่านแม่เลย ข้าไม่ชอบหรอก”

สตรีแต่งงานแล้วที่ร่างสูงใหญ่แต่กลับผอมบางไม่ขุ่นเคืองแม้แต่น้อย กลับกันยังลูบศีรษะของบุตรชายพลางหัวเราะเสียงดังอย่างเบิกบาน เสียงหัวเราะของนางประหนึ่งเสียงนกฮูกที่ร้องโหยหวนอยู่บนคาคบไม้ยามค่ำคืน น่าสะพรึงกลัวชวนขนหัวลุก

ชิวสือสีหน้างงงัน

พี่สาวชุนสุ่ยกลับหลุบตาลงต่ำ นิ้วทั้งห้าที่เรียวยาวดุจต้นหอมของสองมืองดงามซึ่งวางทับซ้อนกันบนเข่าเกร็งแน่นจนเส้นเลือดเขียวปูดโปน

……

แม้ว่าจะมีความประทับใจที่ดีต่อแม่ชีคนนี้มาก แต่เฉินผิงอันก็ยังใช้จิตสื่อสารกับชูอีและสืออู่ที่อยู่ในน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่

พอได้รับการตอบรับ เขาถึงพอจะมั่นใจได้บ้าง

จะเป็นขนมเปี๊ยะหรือก้อนหินที่หล่นลงมาจากฟ้าก็ล้วนต้องระวังไว้ก่อน

ทุกครั้งที่ผู้เฒ่าเหยาดื่มเหล้าจะชอบพูดถ้อยคำที่เหล่าลูกศิษย์ในเวลานั้นชอบฟังไม่หยุดปาก เวลานั้นหลิวเสี้ยวหยางจะรู้สึกรำคาญ แต่ลูกศิษย์คนอื่นๆ ของผู้เฒ่ากลับรู้สึกว่าผู้เฒ่าที่พอเมาแล้วพูดเป็นน้ำไหลไฟดับนั้นใจดีมีเมตตายิ่งกว่าเวลาปกติที่มักจะตีหน้าเคร่งตวาดสั่งสอนผู้คน ส่วนเนื้อหาที่พูดคืออะไร ล้วนไม่มีใครใส่ใจ

ทุกคนต่างก็มีชะตาชีวิตเป็นของตัวเอง บางคนชะตาหนาหนัก ก็คือถนนแผ่นหินบนถนนฝูลวี่และตรอกเถาเย่ อย่าว่าแต่ลมพัดพายุฝนเลย ต่อให้มีดหล่นลงมาจากฟ้าก็ยังไม่ต้องกลัวว่าจะเดินไปบนทางไม่ได้ บางคนชะตาบางเบา ก็คือทางดินในตรอกเล็ก เพียงแค่ฝนตกพรำๆ ถนนดินก็กลายเป็นโคลนเละเทะ ส่วนคนที่ชะตาบางยิ่งกว่านั้นก็เหมือนกระดาษแผ่นหนึ่ง คิดจะขาดก็ขาด ต่อให้สวรรค์ประทานของดีๆ มาให้ก็กลายเป็นเรื่องร้าย เพราะถือไว้ไม่อยู่

ทุกครั้งเฉินผิงอันที่นั่งอยู่ไกลที่สุดจะต้องจดจำคำพูดของเขาไว้ในใจเงียบๆ

ที่น่าสนใจก็คือ เวลาปกติผู้เฒ่าเหยาไม่ชอบพูดอะไรกับลูกศิษย์อย่างเฉินผิงอันที่สุด แต่คำพูดที่เขาเอ่ยออกมากลับมีแค่เฉินผิงอันที่ยินยอมฟัง และเห็นเป็นจริงเป็นจังมากที่สุด

คนชั่วทำเรื่องดีสักครั้ง ช่างหาได้ยาก และจะมีสักกี่คนที่ได้รับ? แต่คนดีทำเรื่องชั่วร้ายสักครั้ง ขอแค่หล่นลงมาบนหัวของตน จะร้องไห้ก็ยังร้องไม่ทัน

เฉินผิงอันไม่ต้องการให้การพบเจอกันครั้งนี้มีแผนร้ายอะไรซุกซ่อนอยู่เบื้องหลัง

หากเป็นเรื่องร้ายที่หนีก็หนีไม่รอด ถ้าอย่างนั้นเขาก็เดาเอาว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับกระบี่ที่อยู่ในฝักไม้ไหวซึ่งเขาสะพายไว้ด้านหลัง ต่อให้เว่ยป้อ หร่วนฉงและหยางเหล่าโถวสามคนร่วมมือกันปกปิดอำพรางก็ยังเผยพิรุธออกมาให้เห็น

เฉินผิงอันเดินขึ้นหอเรือนไปช้าๆ เปิดประตูเดินเข้าไป ในห้องโถงหลักไม่มีเงาร่างของแม่ชีแห่งสำนักโองการเทพ กวาดตามองไปรอบด้าน สุดท้ายก็เห็นสตรีผู้หนึ่งยืนอยู่ข้างโต๊ะในห้องหนังสือ

แม่ชีหน้าตางดงามสวมชุดคลุมเต๋า แต่กลับปลดกวานหางปลางที่ก่อนหน้านี้สวมไว้เป็นประจำ เปลี่ยนมาเป็นกวานดอกบัวแทน สำนักโองการเทพของนางถือเป็นสำนักที่ค่อนข้างแปลกประหลาดในฝ่ายในของระบบลัทธิเต๋า เพราะระบบเต๋าของพวกเขาซับซ้อนสับสน การสืบทอดก็มั่วซั่ววุ่นวาย มีควันธูปอยู่ทั้งสามลัทธิของสำนักเต๋า ซึ่งถือเป็นบัญชีที่เลอะเลือนอย่างยิ่ง

มือข้างหนึ่งของเฮ้อเสี่ยวเหลียงวางไว้บนโต๊ะ พอเห็นหน้ากันก็เอ่ยเข้าประเด็นทันที “เฉินผิงอัน ที่ข้ามาหาเจ้าครั้งนี้ก็เพราะได้รับการไหว้วานจากคนอื่น เจ้า…”

คำว่า ‘ลัทธิ’ เกือบจะหลุดออกมาจากปาก เฮ้อเสี่ยวเหลียงรีบเปลี่ยนคำพูดด้วยสีหน้าปกติ “ลู่เฉิน หรือก็คือนักพรตที่เคยไปที่ตรอกหนีผิงคนนั้น ตอนนี้เขาอยู่ในเมืองเล็กหลงเฉวียน เพียงแต่ว่าไม่สะดวกมาพบหน้าเจ้า จึงให้ข้ามาเอาเทียบยาแผ่นหนึ่งกลับไปให้เขา ซึ่งก็คือแผ่นสุดท้าย ที่มีตราประทับสีชาดสี่ตัวอักษรนั่นน่ะ นอกจากนี้ เขายังบอกให้ข้าคืน…”

กล่าวมาถึงตรงนี้ เฮ้อเสี่ยวเหลียงก็คลี่ยิ้มเล็กน้อย “หินดีงูก้อนหนึ่งให้เจ้า นับจากนี้ไปเจ้าและเขาไม่มีอะไรติดค้างกัน เจ้าเดินไปบนเส้นทางหยางกวาน (เส้นทางที่กว้างขวางใหญ่โต ทางที่มีอนาคตรออยู่เบื้องหน้า) ของเจ้า เขาเดินไปบนสะพานไม้ของเขา เขาพูดเองว่า ‘วันหน้าหากพวกเรายังมีโอกาสได้พบหน้ากัน สามารถนั่งลงร่ำสุราด้วยกันสักจอก’”

เฉินผิงอันทั้งโล่งอก แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกลำคอตีบตัน

ไม่ได้มาเพราะกระบี่เล่มนั้นที่หร่วนฉงหลอม แต่มาเพราะตนคนเดียวเท่านั้น

เฮ้อเสี่ยวเหลียงเอ่ยยิ้มๆ “สุดท้ายเขายังให้ข้าบอกเจ้าว่า นับจากวันนี้ไปจงรักษาตัวให้ดี จำไว้ว่าต้องลงเรือที่แคว้นหนันเจี้ยนเท่านั้น”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “ตกลง”

—–

บทที่ 211.2 สวรรค์ส่งให้มาเป็นคู่กัน

โดย

ProjectZyphon

เฮ้อเสี่ยวเหลียงชี้ไปยังโต๊ะในห้องโถง คนทั้งสองจึงเดินไปนั่งตรงข้ามกัน เฮ้อเสี่ยวเหลียงครุ่นคิดแล้วก็ปาดมือผ่านไปบนฝ่ามือหนึ่งที บนโต๊ะก็มีหยกลัญจกรของแคว้นหนึ่งที่ล่มสลาย อาณาประชาราษฎร์กลายเป็นคนลี้ภัยเร่ร่อนปรากฎขึ้นมา หยกนี้เป็นรูปสี่เหลี่ยม เนื้อเป็นมันแข็งกลมเกลี้ยง นี่ก็คือวัตถุจื่อชื่อชิ้นหนึ่ง เมื่อเทียบกับวัตถุฟางชุ่นที่ล้ำค่าแล้ว วัตถุนี้มีแต่จะหายากมากกว่า เด็กหนุ่มชุยฉานมีพกติดตัวไว้หนึ่งชิ้น ตอนนั้นที่อยู่บนยอดเขาตงซานของสำนักศึกษาต้าสุย เขาก็เอาสมบัติอาคมหลายชิ้นออกมาจากวัตถุจื่อชื่อนี้ และเมื่อผ่านศึกของคืนนั้นไป เขาก็ได้ฉายาว่า ‘บรรพบุรุษของตระกูลไช่’ มาครอง

จากนั้นเฮ้อเสี่ยวเหลียงก็ดันมือที่แบอ้าขึ้นสูงเล็กน้อย บนหยกลัญจกรที่เป็นวัตถุจื่อชื่อมีแท่นฝนหมึกโบราณสักลวดลายเมฆชิ้นหนึ่งลอยขึ้นมา จากนั้นด้านในแท่นฝนหมึกก็มีตำราโบราณเนื้อหยกเล่มหนึ่งผุดขึ้น สุดท้ายคือใบบัวเล็กๆ ใบหนึ่งที่ลอยออกมาจากตำราโบราณ และสุดท้ายของท้ายสุดถึงจะเป็นหินดีงูก้อนหนึ่งที่กลิ้งหลุนๆ ออกมาจากใบบัวซึ่งเป็นวัตถุฟางชุ่น นั่นก็คือหินดีงูที่เฉินผิงอันฝากเฮ้อเสี่ยวเหลียงไปมอบให้ลู่เฉิน

วัตถุจื่อชื่อหนึ่งชิ้น วัตถุฟางชุ่นสามชิ้น

นี่เรียกว่าการโอ้อวดความร่ำรวยโดยไม่ได้เปิดปากพูด

อีกทั้งยังอวดรวดเดียวจบ

ไม่ว่าผู้ฝึกลมปราณขอบเขตสิบคนใดในใต้หล้ามาเห็นเข้าคงถลึงตาจนตาแทบถลนออกมาจากเบ้าเลยทีเดียว

คนอื่นอย่างมากก็แค่นอนหาเงิน แต่เฮ้อเสี่ยวเหลียงกลับนอนรับโชควาสนา

เฮ้อเสี่ยวเหลียงเก็บใบบัว ตำราหยก แท่นฝนหมึกโบราณและหยกลัญจกรกลับลงไป จากนั้นค่อยผลักหินดีงูก้อนนั้นมาให้เฉินผิงอันเบาๆ

เห็นว่าเฉินผิงอันคล้ายจะไม่กล้ารับหินดีงูกลับคืน เฮ้อเสี่ยวเหลียงจึงกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “วางใจเถอะ ครั้งนี้ลู่เฉินไม่เล่นตุกติกอะไรอีกแล้ว ก็เหมือนกับที่เขาพูดรับประกันกับปากตัวเองว่าการพบเจอกันระหว่างเจ้าและข้าในครั้งนี้ ไม่ว่าข้าจะทำหรือพูดอะไร เขาก็ไม่มีทางใช้วิชาอภินิหารมาลอบมองเด็ดขาด ขอแค่เป็นเรื่องที่เขาพูดเอง เจ้าและข้าล้วนสามารถเชื่อได้”

เฉินผิงอันถึงได้ควบคุมให้สืออู่ปล่อยเทียบยาแผ่นนั้นลอยออกมา ซึ่งก็คือเทียบยาที่มีสี่คำว่า ‘คำสั่งลู่เฉิน’

เฮ้อเสี่ยวเหลียงไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ เพียงแค่ร่ายใช้เวทคาถาเก็บมันไว้ในวัตถุฟางชุ่นใบบัวของตัวเอง

จัดการเรื่องนี้เสร็จเรียบร้อย สีหน้าของเฮ้อเสี่ยวเหลียงถึงได้ผ่อนคลายขึ้น นางถึงขนาดหยิบผลไม้วิเศษที่มีชื่อว่าหลีไฟลูกหนึ่งขึ้นมากัดเบาๆ หนึ่งคำ แล้วเอ่ยยิ้มๆ ว่า “เอาล่ะ เรื่องเป็นการเป็นงานเสร็จสิ้นแล้ว ต่อไปก็เป็นเรื่องส่วนตัว เฉินผิงอัน เจ้าไม่ต้องตื่นเต้น”

เฉินผิงอันยิ้มเจื่อนอย่างจนใจ ข้าจะไม่ตื่นเต้นได้หรือ?

เฮ้อเสี่ยวเหลียงเอ่ยถาม “เจ้าเคยได้ยินมาหรือเปล่าว่า ข้าออกจากสำนักโองการเทพแล้ว?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า

เฮ้อเสี่ยวเหลียงเอ่ยเย้ยหยันตัวอง “ดูท่าคงเป็นเพราะตบะต่ำเกินไป ชื่อเสียงน้อยเกินไป”

เฮ้อเสี่ยวเหลียงหัวเราะ นางพูดอย่างไม่รีบร้อนพลางกินหลีไฟอย่างเอร็ดอร่อยไปด้วย วัตถุชิ้นนี้สามารถต้านทานความหนาวเย็น ทำให้ทั่วร่างของคนอุ่นสบาย ส่วนปราณวิญญาณที่ซุกซ่อนอยู่ในหลีไฟนั้นไม่มีค่าพอให้พูดถึง อยู่ไกลเกินกว่าจะเทียบเคียงกับส้มฉางชุนได้ เป็นเหตุให้ราคาไม่แพง มักจะเป็นของที่พวกขุนนางด้านล่างภูเขาต้องเตรียมไว้รับรองแขกในช่วงฤดูหนาวถึงฤดูใบไม้ผลิ

แต่ในจานกระเบื้องกลับมีส้มฉางชุนอยู่มากกว่า หลีไฟมีน้อยจนนับนิ้วได้ หากไม่เป็นเพราะถามชุนสุ่ยชิวสือถึงเรื่องราคามาก่อน เฉินผิงอันย่อมคิดไปว่าหลีไฟที่มีจำนวนน้อยมากราคาแพงยิ่งกว่า

อันที่จริงนี่ก็คือรากฐานของตระกูลเซียนบนภูเขาอย่างภูเขาต่าเจี้ยว พวกเขาไม่เคยตระหนี่ขี้เหนียว

เฮ้อเสี่ยวเหลียงกินหลีไฟอย่างสบายอารมณ์ สีหน้าผ่อนคลาย

เฉินผิงอันนั่งตัวตรงอย่างสำรวมรอคอย ด้วยไม่รู้ว่าเซียนซือท่านนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่

เฮ้อเสี่ยวเหลียงกุมารีหยกแห่งระบบเต๋าของบุรพแจกันสมบัติทวีป ไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงป่าวประกาศว่าตัวเองออกจากสำนักโองการเทพแล้ว มีคนบอกว่าเป็นเพราะนางหลงรักอาจารย์อาน้อยที่เดินทางไปรับผิดชอบดูแลคัมภีร์ของสำนักเบื้องบนซึ่งอยู่ที่ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง เมื่อใจรักของแม่ชีสาวบังเกิด ต่อให้ฟ้าผ่า แผ่นดินไหวหรือไฟไหม้ นางก็ไม่อาจหยุดรักได้ จึงถึงขั้นเลียนแบบชาวบ้านที่สามีร้องภรรยาตาม ยอมสละทิ้งทั้งสำนักผู้มีพระคุณและมหามรรคาแห่งความเป็นอมตะ

เฮ้อเสี่ยวเหลียงสละตำแหน่งกุมารีหยก สามลัทธิของสำนักเต๋าในแจกันสมบัติทวีปจึงมีกุมารีหยกคนใหม่ปรากฎตัวทันที ไม่ได้อยู่ในสำนักโองการเทพที่มีเทียนจวินบัญชาการณ์ แต่เป็นแม่ชีสาวน้อยชื่อเสียงไม่โด่งดังคนหนึ่งในสำนักวารีสารท คนภายนอกคาดเดาเอาว่ากระทำของเฮ้อเสี่ยวเหลียงครั้งนี้เป็นเหตุให้ฝ่ายในระบบเต๋าของทวีปเกิดความแค้นเคือง สำนักโองการเทพต้องสูญเสียอนาคตอันงดงามจากที่เคย ‘เป็นสำนักที่มีทั้งกุมารทองและกุมารีหยก’ ไป ส่วนอาจารย์ผู้มีพระคุณของเฮ้อเสี่ยวเหลียงก็ยิ่งเดือดดาลอย่างหนัก ถึงกับป่าวประกาศว่าจะจัดการลูกศิษย์ในสำนักของตัวเอง เกือบจะลงจากภูเขาไปตามหาร่องรอยของเฮ้อเสี่ยวเหลียงด้วยตัวเอง กว่าเทียนจวินฉีเจินจะห้ามเอาไว้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย

คนบนโลกต่างก็รู้ว่าอาจารย์ผู้สืบทอดวิชาความรู้ให้แก่เฮ้อเสี่ยวเหลียงฝากความหวังไว้กับนางมาก ทุ่มเทอบรมปลูกฝังราวกับเห็นนางเป็นบุตรสาวแท้ๆ ของตน

นี่เป็นเรื่องจริงที่คนทั้งสำนักโองการเทพต่างก็เห็นกันอยู่ในสายตา

ด้วยเหตุนี้หากเทพเซียนเฒ่าจะเสียใจมากก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

แต่ก็อดมีคนกังขาไม่ได้ว่า ไหนบอกว่าเฮ้อเสี่ยวเหลียงมีโชควาสนาลึกล้ำเป็นอันดับหนึ่งของทวีปไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงตกอยู่ในสภาพนี้ได้?

หรือว่านางงมเจอวาสนาที่ยิ่งใหญ่มากกว่า? เป็นเหตุให้ทอดทิ้งได้แม้กระทั่งอาจารย์และสำนัก? ทว่าในระบบเต๋านั้นมีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดไม่เป็นรองสำนักศึกษาและสถานศึกษาของลัทธิขงจื๊อเลยแม้แต่น้อย ต่อให้เฮ้อเสี่ยวเหลียงไปอยู่ที่สำนักเบื้องบนของสำนักโองการเทพในแผ่นดินกลางจริงๆ แต่ต้องแบกชื่อเสียงฉาวโฉ่และคำประนามจากคนมากมายขนาดนี้จะสามารถอยู่ข้างกายนักพรตผู้ดูแลคัมภีร์คนนั้นไปได้ชั่วชีวิตจริงหรือ?

ยังดีที่ศึกระหว่างขุนเขาตะวันเที่ยงและสวนลมฟ้ามาดึงความสนใจจากทุกคนไปเสียก่อน

ดูเหมือนว่าการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่ตัดสินเป็นตายจะมีพลังดึงดูดมากกว่าความรักความแค้นที่ซับซ้อนวกวน

เฉินผิงอันเห็นว่าเฮ้อเสี่ยวเหลียงกินหลีไฟไปแล้วหนึ่งลูกก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะเปิดปาก จึงได้แต่ถามเสียงเบา “เฮ้อเซียนซือ เจ้ามาหาข้ามีธุระอะไรหรือ?”

เฮ้อเสี่ยวเหลียงที่ความคิดล่องลอยไปไกลดึงสมาธิกลับมา กระนั้นนางก็ยังไม่พูดอะไร เพียงมองประเมินเฉินผิงอันอย่างละเอียด

เมื่อเทียบกับครั้งแรกที่พบกันบนหินหลังควายของถ้ำสวรรค์หลีจู เด็กหนุ่มตัวสูงขึ้นจากเดิมเล็กน้อย ผิวก็ขาวขึ้น ระหว่างหว่างคิ้วคล้ายจะมีความสดใสมีชีวิตชีวาเพิ่มมาอีกเสี้ยวหนึ่ง

ในฐานะนักพรตผู้เป็นเจ้าลัทธิ ลู่เฉินเคยพูดคุยอย่างตรงไปตรงมากับเฮ้อเสี่ยวเหลียงครั้งหนึ่งก่อนที่นางจะมาขึ้นเรือบนภูเขาอู๋ถงเงียบๆ

นอกจากจะฝากให้เฮ้อเสี่ยวเหลียงมาบอกต่อเฉินผิงอันแล้ว อันที่จริงที่มากกว่านั้นกลับเป็นเรื่องวงในที่ ‘ห้ามพูด ห้ามเอ่ย’ ออกมา ยกตัวอย่างเช่นเรื่องที่ตอนนั้นลู่เฉินอยู่ในบ้านข้างๆ บ้านบรรพบุรุษของเด็กหนุ่มในตรอกหนีผิง นั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็กหน้าเตาไฟ หยิบกระบอกเป่าลมขึ้นมาเป่า เป็นแขกแต่กลับต้องง่วนทำอาหาร ส่วนเด็กสาวจื้อกุยที่เป็นเจ้าของบ้านกลับนั่งอาบแดดอย่างเกียจคร้านอยู่ในลานบ้าน แถมยังคอยหันมามองทางห้องครัว พูดเร่งลู่เฉินว่าทำให้เร็วหน่อยได้หรือไม่

ตอนนั้นเฮ้อเสี่ยวเหลียงก็นั่งอยู่ใกล้ๆ กับลู่เฉิน หลังจากที่ได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของนักพรตหนุ่มคนนี้แล้ว ไม่รู้ว่าทำไมจิตใจของเฮ้อเสี่ยวเหลียงถึงได้สงบนิ่งเหมือนน้ำ นี่เป็นเรื่องที่แม้แต่ตัวนางเองก็ยังแปลกใจ

ลู่เฉินในเวลานั้นค่อนข้างจะลำพองใจ แต่ปากกลับพร่ำพูดแต่เรื่องชั่วร้าย “ตอนนั้นเจ้าฉีจิ้งชุนเลือกคู่ยวนยางมั่วซั่ว โยนปัญหายุ่งยากใหญ่เทียมฟ้ามาให้ข้าผู้เป็นนักพรต และหากมีคนมอบของขวัญให้ ไม่มอบของขวัญกลับก็ไร้มารยาท ข้าผู้เป็นนักพรตจึงทำตัวเองให้เป็นผู้เฒ่าดวงจันทร์ร้อยด้ายแดงเสียเลย ดูสิว่าวิชาหมากล้อมของใครจะสูงกว่ากัน”

ตอนที่ลู่เฉินเอ่ยคำพูดไร้ความเคารพยำเกรงพวกนี้ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

เพียงแต่ว่าเฮ้อเสี่ยวเหลียงกลับไม่สะทกสะท้าน สุขุมนิ่งสงบจากภายในสู่ภายนอก

นี่ทำให้ลู่เฉินรู้สึกหมดสนุก

นิสัยของนางเหมือนศิษย์พี่ใหญ่มากเกินไปแล้ว หากเหมือนศิษย์พี่รองถึงจะน่าสนใจ แต่น่าสนใจก็ส่วนน่าสนใจ เพราะเวลาอยู่ร่วมด้วยจริงๆ ย่อมไม่ผ่อนคลายนัก

ก็เหมือนกับเด็กหนุ่มที่เดินออกไปจากตรอกซิ่งฮวาของเมืองเล็ก หม่าขู่เสวียน

ระหว่างที่ลู่เฉินรอให้ข้าวสุกอย่างอดทนก็หันมาบอกกับเฮ้อเสี่ยวเหลียงอย่างตรงไปตรงมาว่า หินดีงูสองก้อนที่เฉินผิงอันมอบให้ เขาและนางต่างก็ได้รับกันคนละก้อน นี่ก็เหมือนสองชายฝั่งของแม่น้ำสายหนึ่ง ส่วนเทียบยาสองสามแผ่น โดยเฉพาะแผ่นที่มีตราประทับสีชาดสี่คำว่า ‘คำสั่งลู่เฉิน’ นั้นก็คือสะพานข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง

แม้ว่านี่จะเป็นแผนการลึกล้ำยาวไกลอย่างหนึ่งของลู่เฉิน แต่อันที่จริงกลับไม่ใช่แผนการชั่วร้ายอะไร

ตรงกันข้ามเลยด้วยซ้ำ เพราะนี่ถึงจะเป็นโชคชะตาของเฉินผิงอันหลังจากที่เขาออกไปจากเมืองเล็ก เหตุผลของข้อที่ว่าเฉินผิงอันจะมีชีวิตที่สงบสุขได้หรือไม่ ครึ่งหนึ่งนั้นมาจากเครื่องปั้นแห่งชะตาชีวิตที่ถูกทุบแตก หลายครั้งหลายคราที่ดึงดูดโชควาสนามาได้ แต่กลับหลุดมือไปเสียทุกครั้ง อาศัยเพียงชะตาที่แข็งมาตั้งแต่เกิด อาศัยความดึงดันดื้อรั้นที่มีมาตั้งแต่ตอนอยู่ในครรภ์มารดา หรือไม่ก็เพราะมีสถานะพิเศษเป็นตัวหมากที่สำคัญ อดทนมาจนถึงช่วงท้ายของสถานการณ์ รอจนจบเรื่องแล้วหลังจากนี้ก็จะเป็นการชดเชยจากวิถีฟ้าที่มองไม่เห็น

ส่วนอีกครึ่งหนึ่งมาจากฝีมือของเขาลู่เฉิน

บางทีฉีจิ้งชุนอาจจะมองออกตั้งแต่แรกแล้ว แต่เขากลับยินดีผลักเรือตามน้ำ เชื่อว่าเฉินผิงอันที่เป็นคนดีฟ้าย่อมคุ้มครอง รู้จักรับไว้และตัดใจที่จะสละทิ้งได้ ด้วยเหตุนี้ฉีจิ้งชุนจึงยินดีที่จะปล่อยให้เป็นเช่นนั้น คนที่มองไม่เห็น ยกตัวอย่างเช่นตัวเฉินผิงอันเองกลับสัมผัสไม่ได้แม้แต่น้อย

เพราะหลังจากที่สะพานสร้างขึ้นมาแล้ว เฉินผิงอันกับเฮ้อเสี่ยวเหลียงจึงมีความเชื่อมโยงที่มหัศจรรย์อย่างหนึ่งต่อกัน โชควาสนาสืบเนื่องติดต่อกัน แบ่งกันไปคนละครึ่ง

ดังนั้นจึงพูดได้ว่าเฉินผิงอันแบ่งโชควาสนาของเฮ้อเสี่ยวเหลียงไปครึ่งหนึ่งเต็มๆ!

แต่จะว่าไปแล้ว หากเป็นคนธรรมดาที่รับโชควาสนี้ไว้ ไม่แน่อาจตายอย่างเฉียบพลันไปนานแล้ว

หากมีชะตาบางเบาดุจกระดาษ อย่าว่าฝนห่าใหญ่ตกลงมาเลย ต่อให้เป็นแค่ฝนเม็ดเดียว กระดาษก็ทะลุได้

หรือต่อให้เป็นคนที่ชะตาแข็งมาก แต่หากดึงดันไม่ฟังเสียงผู้ใด ไม่ว่าอะไรก็กล้ารับไว้ กล้าเรียกร้อง ผลกรรมบางอย่างมองดูเหมือนเล็กน้อย แต่สุดท้ายแล้วกลับรุนแรงดุจพลิกภูเขาคว่ำมหาสมุทร อย่าว่าแต่ทางหินเขียวบนถนนฝูลวี่เลย ต่อให้เป็นภูเขาใหญ่ทางทิศตะวันตกก็ยังถล่มทลายไม่เหลือซากได้

ความตั้งใจเดิมของลู่เฉินนั้นไม่ได้มีเจตนามุ่งร้าย แต่เฉินผิงอันจะต้องตาย หรือจะกลายเป็นว่าได้รับหายนะตามหลังโชคหรือไม่นั้น ลู่เฉินกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย

ก็แค่หลังจบเรื่องได้พิสูจน์ให้เห็นในทางอ้อมว่า เจ้าฉีจิ้งชุนมองคนผิดก็เท่านั้น

ได้ฟังความลับสวรรค์ที่เจ้าลัทธิเต๋าท่านหนึ่งเปิดเผยให้ฟัง

ในที่สุดสภาพจิตใจที่นิ่งสนิทดุจผืนน้ำของเฮ้อเสี่ยวเหลียงก็เกิดปริแตกเหมือนผิวกระจกที่เกิดรอยร้าวลามขยาย

นางรู้ดีอยู่แก่ใจว่า เฮ้อเสี่ยวเหลียงคนที่มีโชควาสนาเทียมฟ้า ชีวิตราบรื่นไร้อุปสรรคผู้นั้นได้เดินมาถึงหน้าผาแล้ว นี่สอดคล้องกับวัตถุประสงค์ของการเดินสวนกระแสบนมหามรรคา กระจกแตกกลับประสาน นับจากนี้จะเดินก้าวหนึ่งขึ้นสวรรค์ หรือเดินก้าวออกไปแล้วพลัดตกเหวหมื่นจั้ง ร่างแหลกสลาย ก็อยู่ที่ก้าวถัดไปของนางนี้แล้ว

อีกอย่างต่อให้เลือกถูกแล้ว การฝึกตนก็อาจไม่จะเหมือนในอดีตที่วันเดียวก็ทะยานไกลพันลี้ ราบรื่นไร้อุปสรรคเสมอไป

ตอนนั้นถือเป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดในชีวิตที่สุขสมหวังของนาง

โดยเฉพาะความรู้สึกที่ไม่อาจเป็นตัวของตัวเอง กลายเป็นหมากของคนอื่นที่ย่ำแย่อย่างถึงที่สุด

ฝึกตนไม่ใช่เพื่อกลายมาเป็นหุ่นเชิดให้บุคคลยิ่งใหญ่คนหนึ่งชักนำ ต่อให้บุคคลยิ่งใหญ่ที่ว่านี้คือลู่เฉิน เจ้าลัทธิหนึ่งในใต้หล้ามืดสลัวก็ตาม!

เมื่อเทียบกับเหตุการณ์ครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้ นี่ทำให้สภาพจิตใจของเฮ้อเสี่ยวเหลียงสับสนวุ่นวายได้มากกว่า

—–