ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น 2083-2094
ตอนที่ 2089 คุณชายหมิงก็กลัวเมียเหมือนกัน
“ทำไมถึงยังไม่ไปซื้อทุเรียนอีก? ได้ ไม่ฟังคำสั่งฉันใช่ไหม งั้นฉันจะไปซื้อเอง!” พอเหมยเหมยเห็นว่าลุงเหลาไม่ยอมขยับและเอาแต่ส่งสายตามองเหยียนหมิงซุ่นตลอดจึงโกรธยิ่งกว่าเดิม เธอเดินกระทืบเท้าตึงตังออกไปขับรถ เหยียนหมิงซุ่นจึงได้แต่ส่งสายตาให้ลุงเหลาออกไปซื้ออย่างจนใจ!
กรรมตามสนองแล้ว!
ตอนนั้นเสนอทุเรียนให้แม่ยายไปจัดการจ้าวอิงหัว วันนี้กลับวกมาหาตัวเองเสียอย่างนั้น เรื่องนี้จะให้จ้าวอิงหัวรู้ไม่ได้เด็ดขาด!
“เหมยเหมย…อย่าโกรธเลยนะ เรื่องนี้พี่ผิดเอง…” เหยียนหมิงซุ่นพูดจาเอาใจเหมยเหมยพลางส่งสายตาให้ลี่เมิ่งเฉินสื่อว่าให้เขารีบไสหัวไป
ลี่เมิ่งเฉินกลับแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกินขนมอี๋อย่างเอร็ดอร่อย แถมยังจงใจถามว่า “ทำไมเธอต้องซื้อทุเรียนแบบดิบด้วย? แบบสุกสิถึงจะอร่อย”
ไม่จำเป็นต้องให้เหมยเหมยตอบคำถาม เขาก็แสร้งทำเป็นนึกขึ้นได้แล้วพูดด้วยท่าทีเกินจริงว่า “คงไม่ใช่ว่าเธอจะให้เหยียนหมิงซุ่นคุกเข่าบนเปลือกทุเรียนหรอกใช่ไหม? มันยุ่งยากจะตาย ฉันคิดวิธีการอื่นให้เธอดีกว่า หรือไม่งั้นก็คุกเข่าบนกระดานเข็มสิ ของพวกนั้นใช้เวลาหาแค่ครึ่งชั่วโมงก็ได้แล้ว…”
“หุบปาก!”
เหยียนหมิงซุ่นและเหมยเหมยตะโกนขึ้นพร้อมกันจนน้ำลายกระเด็นเต็มหน้าลี่เมิ่งเฉิน
“ถ้ายังไม่หุบปากฉันจะให้ป้าฟางใส่ผงปาโต้[1]ลงในขนมอี๋ที่นายกินซะ” เหมยเหมยเอ่ยเสียงเย็นชาข่มขู่เขา
ผู้ชายของเธอจะคุกเข่าบนไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้าบ้านี่ด้วย?
อีกอย่างความบาดหมางระหว่างเธอกับเหยียนหมิงซุ่นถือเป็นเรื่องภายในครอบครัว ลี่เมิ่งเฉินเข้ามาจุ้นแบบนี้ชักจะหาเรื่องให้คนเกลียดเสียแล้ว!
ลี่เมิ่งเฉินลูบจมูกมองคู่สามีภรรยาตรงหน้าแค่แวบเดียว เอาเถอะ หนึ่งต่อสอง ลูกผู้ชายอย่างเขาไม่ยอมเสียเปรียบหรอก แยก!
ดังนั้นถึงได้บอกว่าผู้หญิงจัดเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก ไม่กี่วินาทีก่อนยิ้มแย้มดั่งดอกไม้บาน แต่ไม่กี่วินาทีต่อมากลับถือมีดมาฟาดฟันกันเสียแล้ว!
ทั้ง ๆที่เมื่อครู่สองสามีภรรยาคู่นี้ยังทะเลาะกันเองอยู่เลย ตอนนี้กลับร่วมมือกันตะคอกใส่เขา ซ้ำยังจะใช้ผงปาโต้ทำร้ายเขาด้วย สมองเพี้ยนไปแล้วเหรอ!
การทำงานของลุงเหลาค่อนข้างไวใช้เวลาไม่นานก็ซื้อทุเรียนกลับมาเป็นคันรถ ชั่วพริบตาเดียวในบ้านก็มีกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปหมด
“ทำไมถึงมีแต่อันสุกหมดเลยล่ะ?” เหมยเหมยสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ทุเรียนสิบกว่าลูกสุกงอมจนปริแตกแล้ว แบบนี้จะคุกเขาได้อย่างไร?
“ร้านผลไม้ไม่มีแบบดิบเลยครับ มีแต่ทุเรียนแบบนี้ทั้งนั้น พ่อค้าบอกว่าถ้าอยากได้แบบดิบให้สั่งจอง อีกประมาณหนึ่งสัปดาห์ถึงจะได้ของครับ!” ลุงเหลาพูดโกหกหน้าตาย พร้อมแอบกะพริบตาส่งซิกให้เหยียนหมิงซุ่นด้วย
เหมยเหมยไม่มีทางเชื่อคำพูดบ้า ๆเหล่านี้แน่ จะไม่มีลูกดิบเลยได้อย่างไรกัน ลุงเหลาจงใจช่วยเหยียนหมิงซุ่นชัด ๆ
“ฉันจะไปซื้อเอง ทุเรียนพวกนี้ลุงเหลากินคนเดียวให้หมดนะ หึ!”
เหมยเหมยกัดฟันจ้องเขาตาเขม็งแล้วคว้ากุญแจรถออกจากบ้านไป เธอไม่เชื่อหรอกว่าทั้งเมืองหลวงจะหาซื้อทุเรียนดิบสักลูกไม่ได้?
หลังจากเหมยเหมยออกไป ลุงเหลาก็ปลอบใจเหยียนหมิงซุ่นว่า “คุณชายหมิงไม่ต้องกังวล ผมแจ้งพวกลูกน้องให้ซื้อทุเรียนดิบทั้งหมดในเมืองหลวงไปแล้ว คุณหนูหาซื้อไม่ได้หรอกครับ!”
เหยียนหมิงซุ่นมองเขาอย่างชื่นชม ใช้ได้ สุดท้ายขิงแก่สิถึงจะเด็ด สมองตอบสนองเร็วดี!
“เอาทุเรียนพวกนี้ไปแบ่งให้พวกนั้นทานเถอะ!” เหยียนหมิงซุ่นมองภูเขาทุเรียนกองเล็กนี้แล้วปวดศีรษะเหลือเกิน กลิ่นนี่มันจริง ๆเลย…
“ได้ครับ!”
ลุงเหลารีบยกหูโทรหาลูกน้องทันทีราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก
ถ้าต้องให้เขากินทุเรียนสิบลูกจริง ๆเขาคงเหม็นตายก่อน!
ในวินาทีนี้ลุงเหลาพลันรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเขากับคุณชายหมิงใกล้กันมากขึ้นแล้ว คุณชายหมิงที่เคยอยู่ในใจของเขาในวันวาน ตอนนี้ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกสนิทขึ้นมากเลยแฮะ!
เพราะเหยียนหมิงซุ่นเองก็กลัวเมีย!
คงได้สัมผัสความรู้สึกนี้แล้วสินะ!
เหมยเหมยขับรถวนถามร้านผลไม้กว่าสิบร้านทั่วเมืองหลวงแต่ก็ยังหาซื้อทุเรียนไม่ได้ มีแต่ทุเรียนสุกที่มีกลิ่นหอมเตะจมูกเลยจำใจกลับไปด้วยความผิดหวัง!
พ่อค้าแม่ค้าร้านผลไม้ต่างรู้สึกงงงวยว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น? ทำไมมีแต่คนหาซื้อทุเรียนดิบ?
หรือว่าทุเรียนดิบจะมีฤทธิ์เป็นยาบำรุงอะไรที่เราไม่รู้งั้นหรือ?
[1] สมุนไพรชนิดหนึ่งใช้ประกอบเป็นยาถ่ายที่มีฤทธิ์รุนแรง
…………………………………………………
ตอนที่ 2090 ก็ฉันตั้งใจจะทำแบบนี้
เหมยเหมยที่ตะเวนหาซื้อทุเรียนอยู่นอกบ้านมานาน ไฟโทสะก็ค่อย ๆเลือนหายไป ไม่ได้โกรธเท่าก่อนหน้านั้นแล้ว หลังจากกลับบ้านไปก็ไม่ได้เอ่ยถึงบทลงโทษคุกเข่าบนเปลือกทุเรียนอีก เพียงแค่ทำสงครามเย็นกับเหยียนหมิงซุ่นต่อไปเท่านั้น
ต่อให้หายโกรธแล้วแต่เธอก็ยังอยากแสดงถึงจุดยืนและความคิดของเธอนี่นา!
เพื่อต่อไปนี้จะได้ไม่ปล่อยให้เหยียนหมิงซุ่นยึดอุดมการณ์ที่ว่าชายเป็นใหญ่แล้วปิดบังอะไรเธออีก!
หลังจากผ่านไปสามวันพิษกู่ในตัวเหยียนหมิงซุ่นก็ถูกกำจัดออกได้อย่างสมบูรณ์ ซากศพในเลือดก็ถูกขจัดออกไปจนสะอาด ลี่เมิ่งเฉินเจาะเลือดเหยียนหมิงซุ่นและคอยสังเกตอาการอยู่ครึ่งวัน จนในที่สุดก็ได้แจ้งข่าวดี
ต่อไปก็ถึงคราวที่ต้องถอนพิษให้เหมยเหมยแล้ว คนของเหยียนหมิงซุ่นได้ส่งหญ้าแปลกพิลึกนั่นมาอีกหลายกระสอบ โชคดีที่หญ้าชนิดนี้ไม่ใช่หญ้าหายากอะไร ไม่เช่นนั้นคงหาให้ไม่ได้ขนาดนี้!
“คุณหนู ให้ป้าช่วยดัดแปลงมันสักนิดไหมคะ?”
ป้าฟางที่เห็นเหมยเหมยกินหญ้าไม่ถึงครึ่งต้นแล้วอาเจียนออกมาก็รู้สึกปวดใจ นึกอยากจะเอาหญ้าพวกนี้ไปดัดแปลงทำของว่างจำพวกเกี๊ยวหรือไม่ก็ขนมปังสอดไส้คงจะอร่อยขึ้นมาบ้าง
เหยียนหมิงซุ่นปวดใจยิ่งกว่า เขารู้ดีเสียยิ่งกว่าใครว่าหญ้าชนิดนี้กลืนยากแค่ไหน ทุกครั้งที่เหมยเหมยกินยาแก้หวัดยังต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นาน ตอนนี้ต้องกินหญ้ารสชาติแย่ขนาดนี้ เธอต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหนกันนะ!
ไอ้เฉินซานสมควรตาย ครั้งนี้จะปล่อยมันไปง่าย ๆไม่ได้แล้ว!
ความผิดของคนตายยังพอหนีได้ แต่ความผิดของคนเป็นคงยากที่จะหนีรอด!
ตอนแรกยังใจอ่อนให้เฉินซานอยู่บ้าง แต่พอเห็นความทรมานที่ต้องกินหญ้า เหยียนหมิงซุ่นก็พลันเปลี่ยนเป็นคนใจดำขึ้นมาทันที
เฉินซานที่ถูกกักบริเวณกำลังทะเลาะกับพ่อมดอยู่ พวกเขาทั้งสองถูกขังไว้ในห้องเดียวกัน และต้องสู้รบกันไปทุกวัน วันเวลาที่ผ่านมาช่างมีสีสันเหลือเกิน อาซานตัวสั่นสะท้านขึ้นมากะทันหันติดต่อกันอยู่หลายครั้งจนใจดิ่งวูบ
หรือว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น?
พ่อมดเอ่ยว่า “คนไร้หัวใจอย่างคุณพระเจ้าจะต้องลงโทษ!”
เฉินซานหัวเราะเยาะ “พี่ของเธอได้ลงโทษฉันแล้ว ชีวิตนี้ฉันมิอาจมีลูกได้อีกต่อไป ไม่มีคนดูแลฉันยามแก่และส่งวิญญาณตอนตายด้วยซ้ำ ต่อให้ตายไปก็ไม่มีหน้ากลับไปเจอบรรพบุรุษตระกูลเฉินอีกแล้วล่ะ”
พ่อมดสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาสั่นระริก เขาลังเลอยู่นานทว่ากลับไม่พูดอะไร แต่ไปหาที่หมุดตัวอยู่อีกมุมหนึ่ง
เดิมทีเหมยเหมยจะให้ป้าฟางปรุงรสชาติลงไปในหญ้านั่นก่อนกิน แต่ลี่เมิ่งเฉินกลับปฏิเสธว่า “รสชาติดั้งเดิมมีประสิทธิภาพดีที่สุด!”
ช่วยไม่ได้ เหมยเหมยจำเป็นต้องหลับตากินหญ้ากลืนเข้าไปดิบ ๆแบบนั้น ไม่สิ จำเป็นต้องเคี้ยวให้ละเอียดก่อนถึงจะกลืนได้
เพราะลี่เมิ่งเฉินบอกว่าแค่เคี้ยวให้ละเอียดน้ำหญ้าก็จะกระจายเต็มพื้นที่ในกระเพาะอาหาร และสามารถฆ่าหนอนกู่พวกนั้นจนตายเรียบได้!
“เอาเถอะ…ฉันสู้ตาย!”
เพื่อการมีลูก เพื่อจะได้มีชีวิตอยู่ต่อไปก็แค่กินหญ้านิด ๆหน่อย ๆเองไม่ใช่เหรอ?
เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดในชาติที่แล้ว เรื่องแค่จะเป็นไรไป?
เหมยเหมยผลักเหยียนหมิงซุ่นที่โอบและลูบหลังเธอออก ตบโต๊ะครั้งหนึ่งแล้วคว้าหญ้าขึ้นมาหนึ่งกำยัดเข้าปากเคี้ยวราวกับไม่กลัวตายเลยสักนิด
“แหวะ…”
เหมยเหมยกลอกตาอยู่หลายครั้ง เพราะรสชาติเหมือนอุนจิเลย…
“อย่าคายออกมานะเอาเทปกาวมาปิดปากไว้!” ลี่เมิ่งเฉินคิดวิธีที่ยอดเยี่ยมขึ้นมาได้ เหยียนหมิงซุ่นกลอกตาใส่เขา
แต่ถึงแม้วิธีนี้จะดูห่วยแตกแต่กลับได้ผลลัพธ์ที่ดีมากเลย!
ลี่เมิ่งเฉินเห็นเหมยเหมยกินหญ้าอย่างยากลำบากจึงให้ป้าฟางสกัดเป็นน้ำแล้วจับกรอกปาก จากนั้นก็ใช้เทปกาวปิดปากเธอไว้ ต่อให้อยากจะอาเจียนออกมาแค่ไหนก็จำใจต้องกลืนลงไป
เหยียนหมิงซุ่นมองน้ำหญ้าที่เหนียวข้นแล้วจ้องลี่เมิ่งเฉินที่แสดงสีหน้าพออกพอใจ อดถามออกไปไม่ได้ว่า “ตอนฉันกินทำไมนายไม่บอกให้ทำวิธีนี้ล่ะ?”
กลิ่นหญ้าพวกนั้นเขาไม่อยากกินมันอีกเป็นครั้งที่สองในชีวิตหรอกนะ!
“นายคือคุณชายหมิงไงคงไม่งอแงกับเรื่องกินหญ้าเล็ก ๆน้อย ๆพวกนี้หรอกใช่ไหมล่ะ?”
ลี่เมิ่งเฉินเหน็บกลับไปหนึ่งประโยคแต่ใบหน้าเผยรอยยิ้มร้ายกาจ ก็เขาตั้งใจจะทำแบบนี้หนิ ทำไมเหรอ!
ตอนที่ 2091 ถอนพิษสำเร็จ
เหมยเหมยไม่ได้มีจิตใจแน่วแน่และอดทนมากเท่าเหยียนหมิงซุ่น ต่อให้สกัดเป็นน้ำหญ้าก็ทำเอาเธอเหมือนตายทั้งเป็นและสงสัยว่าทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
“ฉันจะใส่ผงปาโต้ให้เฉินซาน…ฉันไม่ปล่อยเขาไว้แน่…เหยียนหมิงซุ่น…พี่ได้ยินไหม…%#@@%@%%…”
เหมยเหมยที่ถูกเทปปิดปากไว้นั่งอยู่บนชักโครกอย่างทรมาน ปากบ่นอู้อี้ไม่หยุด เหยียนหมิงซุ่นฟังไม่ออกเลยสักคำ แต่เขาพอจะเดาได้ว่ามันคืออะไร?
ไม่จำเป็นต้องให้คุณภรรยาย้ำ เขาก็ไม่มีทางปล่อยเฉินซานไปแน่!
ต้องคิดหาบทลงโทษเฉินซานให้เขาเจ็บปวดไปตลอดชีวิต!
ปัญหาข้างต้นได้รับการแก้ไขแล้วแต่ความเจ็บปวดหลังจากนี้ยังคงดำเนินต่อไป เหมยเหมยย้ายไปอยู่ในห้องน้ำ ความถี่เฉลี่ยทุก ๆหนึ่งนาทีจนเธอนึกอยากจะกอดโถชักโครกแล้วหลับไป
ครั้งนี้คงผอมจนกลายเป็นสายฟ้าแน่!
เหมยเหมยปลอบใจตัวเองอยู่อย่างนั้น รอหลังเปิดภาคเรียนเธอจะเฉิดฉายต่อหน้าพวกเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนและฉีฉีเก๋อจนพวกเขาอิจฉาตายไปเลย…
แต่มันทรมานจังแฮะ!
โชคดีที่ผลลัพธ์ของหญ้าพวกนี้ดีมากจริง ๆ ผ่านไปสามวันเหมยเหมยก็ได้รับการถอนพิษอย่างเสร็จสมบูรณ์ เพียงแต่เธอผอมจนสัดส่วนเหมือนสายฟ้า คางอวบอิ่มก่อนหน้านี้ซูบเรียวจนเหมือนสว่าน ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือเล็กลงเข้าไปอีกจนลมแทบพัดปลิวล้มได้เลย เหยียนหมิงซุ่นเห็นเช่นนั้นก็ปวดใจแทบแย่
“กินไม่ลง…คลื่นไส้…”
เหมยเหมยผลักโจ๊กข้าวฟ่างที่ป้าฟางตั้งใจตุ๋นให้ออกห่าง ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะเห็นอาหารอะไรก็ตามต่างก็รู้สึกสะอิดสะเอียน คลื่นไส้ กินไม่ลงเลยสักนิด
“เด็กดี…กินสักหน่อยสิ…พี่ป้อนเธอเอง!”
เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อปลอบประโลมและเตรียมที่จะป้อนเธอ แต่เหมยเหมยก็กินไม่ลง ตอนนี้ปวดกระเพาะไปหมด ต้องรอให้ผ่านไปสักระยะหนึ่งก่อนถึงจะฟื้นตัวได้
“ไม่กิน…พี่กินเองเถอะ…ฉันกินไม่ลงจริง ๆ…” เหมยเหมยปิดปากส่ายหน้าเป็นพันละวัน โจ๊กข้าวฟ่างที่เคยหอมกรุ่น ตอนนี้กลับกลายเป็นของน่าสะอิดสะเอียน ขนาดกลิ่นยังทนดมไม่ได้เลย
เหมยเหมยปิดจมูกหันหน้าหนี ไม่มองอาหารบนโต๊ะเพราะกลัวจะคลื่นไส้
เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้วมุ่นแต่ก็ไม่ได้บังคับให้เธอกินอะไร โชคดีที่ยังมีเม็ดยาวิเศษช่วยไว้ ต่อให้ไม่ได้รับสารอาหารหลายวันก็ไม่มีปัญหาอะไร
ลี่เมิ่งเฉินหัวเราะเยาะ ผู้หญิงก็แค่ดัดจริต!
แค่อาเจียนมาสามวันเองไม่ใช่เหรอ กระเพาะอาหารอ่อนแอขนาดนั้นเชียว ไม่อยากกินหรือแค่อยากดัดจริตต่อหน้าผู้ชายกันแน่?
“คลื่นไส้เหรอ? ฉันมีวิธีนะ ก็แค่กรอกโจ๊กข้าวฟ่างเข้าปากจากนั้นก็ใช้เทปกาวปิดปากไว้ รับรองว่าภายในหนึ่งเดือนต้องอวบอ้วนผิวขาวเหมือนขนมโมจิเลยล่ะ” ลี่เมิ่งเฉินพูดด้วยท่าทีตื่นเต้น
วิธีนี้เขาเรียกาวิธีเลี้ยงดูแบบให้อาหารเป็ด ไม่ว่าจะดัดจริตเบื่ออาหารแค่ไหน แค่ใช้วิธีการนี้ยังไงก็อ้วนแน่นอน!
“หุบปาก แล้วกินขนมของนายไปเถอะ!”
เหยียนหมิงซุ่นตะโกนใส่เขาอย่างหัวเสีย วิธีกินน้ำหญ้าแล้วใช้เทปกาวปิดปากก่อนหน้านั้นเพราะทำอะไรไม่ได้หรอก แม้ว่าจะสงสารภรรยาอย่างจับใจก็ต้องทน แต่ตอนนี้ปกติดีทุกอย่างแล้วทำไมเขาจะต้องใช้วิธีวิปริตแบบนั้นด้วย?
ไม่กินก็ไม่กินสิ อีกไม่กี่วันก็ดีขึ้นเอง!
เหมยเหมยจ้องลี่เมิ่งเฉินอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่เพราะเจ้าบ้านี่ไม่กินผงถั่วเหลือง ไม่งั้นเธอจะผสมมันเข้ากับผงปาโต้แล้วปล่อยให้เจ้าบ้านี่ท้องเสียตายไปเลย!
ขอสาปแช่งให้ผู้ชายคนนี้ได้ผู้หญิงที่ร้ายกาจกว่าเธอมาเป็นเมียในอนาคต โดนผู้หญิงกดขี่จนโงหัวไม่ขึ้นไปตลอดชีวิต!
ลี่เมิ่งเฉินลูบปลายจมูกคว้าขนมอี๋ชิ้นสุดท้ายในจานมากิน จากนั้นก็ยื่นมือไปทางเหยียนหมิงซุ่นโบกมือไปมาสองสามที
“ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว รีบเอายามาให้ฉันเลย ฉันยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำอีก”
เหมยเหมยถามอย่างแปลกใจ “นายมีเรื่องอะไรที่สำคัญด้วยเหรอ? คงไม่ใช่ว่ามีนัดกับผู้หญิงหรอกนะ?”
ตอนแรกเธอแค่พูดเล่นแต่ใบหน้าของลี่เมิ่งเฉินกลับแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างน่าสงสัย แต่แค่พริบตาเดียวก็หายไป
“ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ไปละนะ ถ้าวันหลังมีเรื่องยาก ๆที่แก้ไม่ได้ก็มาหาฉันได้เลย ฉันเต็มใจช่วยอยู่แล้ว!”
ลี่เมิ่งเฉินคว้าเจ้าพวกหนอนกู่ที่แสนล้ำค่าในห้องทดลองมาแล้วเดินจากไปอย่างสง่าผ่าเผย เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งวันก็จะเป็นเวลานัดกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว เขาจะสายไม่ได้!
…………………………………………..
ตอนที่ 2092 ทำให้อ้วนสำเร็จ
เหมยเหมยรู้สึกสงสัยท่าทีเขินอายของลี่เมิ่งเฉินเมื่อครู่เหลือเกินจึงถามเหยียนหมิงซุ่น “เขามีแฟนแล้วเหรอ?”
“เป็นไปไม่ได้ คนนิสัยใจคออย่างเขาจะมีผู้หญิงคนไหนมาสนใจ?” เหยียนหมิงซุ่นปฏิเสธทันควัน
เหมยเหมยหัวเราะเยาะ “เขาแย่ตรงไหนเหรอ? พื้นเพครอบครัวก็ดี มีความสามารถ หน้าตาก็ไม่ได้แย่…”
เธอยังโกรธอยู่นะ ต้องคอยเหน็บแนมเหยียนหมิงซุ่นบ่อย ๆสิ!
เหยียนหมิงซุ่นมองความคิดของเธอออก เขารู้ดีว่าครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายผิดจริง ๆจึงยิ้มพลางใช้ช้อนตักโจ๊กขึ้นมา “เหมยเหมยหมายความว่าลี่เมิ่งเฉินหล่อกว่าพี่งั้นเหรอ?”
เหมยเหมยปลายตามองเขาและจงใจยั่วโมโหเขาว่า “แน่นอนสิ เขาหล่อกว่าพี่ตั้งเยอะ!”
ขณะเดียวกันในใจก็เอาแต่ภาวนาว่าผิดไปแล้วผิดไปแล้ว ขอพระเจ้าโปรดอภัยเธอไม่ได้พูดมันจากใจจริง อันที่จริงเหยียนหมิงซุ่นหล่อกว่าลี่เมิ่งเฉินเป็นร้อยเท่า!
ในขณะที่เหมยเหมยฟุ้งซ่าน เหยียนหมิงซุ่นก็เอาโจ๊กกรอกเข้าปากเธอ เหมยเหมยกลืนลงไปโดยไม่รู้ตัวแต่ก็ไม่ได้มีอาการอะไรเกิดขึ้น เหยียนหมิงซุ่นจงใจถามอีกว่า “ลี่เมิ่งเฉินหล่อกว่าพี่ตรงไหน?”
“หล่อกว่าพี่ทุกตรง…” เหมยเหมยพูดเคือง ๆแต่ไม่กล้าสบตาเหยียนหมิงซุ่น เหลียวซ้ายแลขวามองรอบบ้านแล้วทานโจ๊กเข้าไปอีกหลายคำโดยไม่รู้ตัว
เธอถูกเหยียนหมิงซุ่นหลอกล่อเอาใจจนป้อนโจ๊กหมดไปหนึ่งชาม
เหมยเหมยรับรู้ถึงการกระทำของเหยียนหมิงซุ่นนานแล้ว เธอไม่ใช่ท่อนไม้สักหน่อย สองสามคำแรกอาจไม่รู้ตัวแต่หลังจากนั้นเธอรู้ดีทุกอย่าง แต่เธอชอบความรู้สึกและบรรยากาศแบบนี้มากกว่า ดังนั้นคนหนึ่งเต็มใจที่จะง้อ อีกคนก็เต็มใจที่จะถูกง้อ…
“เหมยเหมย…พี่มีเรื่องหนึ่งจะพูดกับเธอ”
เหยียนหมิงซุ่นป้อนโจ๊กหมดไปหนึ่งถ้วย ภารกิจเสร็จสิ้นจึงอารมณ์ดีไม่น้อย มุมปากยกยิ้มแต่กลับมีท่าทีจริงจัง
“เรื่องอะไรเหรอ?” เหมยเหมยถามเขาอย่างแปลกใจ
“ดวงตา..ของเธอต้องมีปัญหาแน่ ๆ…ต้องไปหาหมอตาหน่อยแล้ว!” เหยียนหมิงซุ่นกลั้นหัวเราะแล้วเย้าหยอกเธอด้วยท่าทีจริงจัง
เหมยเหมยนิ่งอึ้งไปพักหนึ่งก่อนที่จะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ไม่ผิดคาดก็คงว่าเธอตาบอด
“ฉันสายตาดีจะตายไป พี่นั่นแหละที่สายตามีปัญหา!”
“สายตาของพี่ดีจะตายไป ไม่งั้นจะเลือกเธอมาเป็นภรรยาได้ไงล่ะ เหมยเหมยจะบอกว่าพี่เลือกผิดงั้นเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเสียงทุ้มต่ำแล้วหรี่ตามองเธอ
ระดับสมองของยัยปีศาจน้อยต่ำเกินไปแล้ว รับมือกับเธอไม่จำเป็นต้องใช้สมองก็เอาชนะได้อย่างง่ายดายแล้ว!
เหมยเหมยจ้องเขาอย่างน้อยใจ ทำไมเมื่อก่อนเธอไม่รู้เลยว่าเหยียนหมิงซุ่นร้ายกาจขนาดนี้ แถมยังปากร้ายขนาดนี้ด้วย?
เนิ่นนานกว่าเธอจะเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค “ในชีวิตนี้พี่ก็สายตาดีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ตอนอื่นไม่เห็นได้เรื่องเลย!”
เหยียนหมิงซุ่นมองอย่างขำขันและไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเหมยเหมยอีกเพราะกลัวจะทำให้เธอโมโหเสียก่อน ในเมื่อสู่ขอมาเป็นภรรยาแล้วก็ต้องดูแลทะนุถนอมให้ดีสิ!
“เธอพูดถูก ชีวิตนี้สายตาของพี่ใช้การได้แค่ครั้งเดียว มา อ้าปากสิ!” เหยียนหมิงซุ่นให้ป้าฟางเติมโจ๊กมาอีกครึ่งถ้วย
เหมยเหมยเชิดคางแหลม ๆอย่างผู้ชนะคล้ายกับราชินี และจงใจเอ่ยว่า “ร้อนไปหน่อย…”
“พี่เป่าให้นะ…” เหยียนหมิงซุ่นเป่าให้เธออย่างอารมณ์ดี ทั้ง ๆที่รู้ดีว่ายัยปีศาจน้อยจงใจแกล้งเขาแต่เขาก็เต็มใจ
“ฉันอยากคลุกน้ำตาลแดงด้วย…”
กินไปได้ไม่กี่คำเหมยเหมยก็บอกความต้องการออกมา น้ำเสียงเหมือนลูกแมวร้อง ทั้งขี้เซาและขี้อ้อน แถมยังจงใจมองใครบางคนอย่างไร้เดียงสาบ่งบอกว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ
“เติมน้ำตาลแล้ว อ้า…อ้าปาก”
เหยียนเดินไปเติมน้ำตาลให้อย่างอารมณ์ดี เขาจัดการเองทุกอย่างโดยไม่ยอมให้ป้าฟางช่วยเลยสักนิด ขอแค่เจ้าหญิงของเขาอารมณ์ดีก็พอแล้ว
…
พอเหมยเหมยเห็นเหยียนหมิงซุ่นที่ถูกเธอสั่งนั่นสั่งนี่จนหัวหมุนเช่นนั้นแล้ว ไฟโทสะในใจก็จางหายไปจนหมด และใจที่ทะนงตนของเธอก็ถูกเติมเต็มจนอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก
และยังกินเข้าไปเยอะโดยไม่รู้ตัวอีกต่างหาก!
หลังจากนั้นไม่กี่วันภายใต้การดูแลเอาใจใส่ของเหยียนหมิงซุ่นเหมยเหมยก็ได้รับการป้อนโจ๊กข้าวฟ่างจำนวนนับไม่ถ้วน โจ๊กข้าวฟ่างมีสารอาหารที่ดีเหมาะกับการบำรุงร่างกายที่สุด ขนาดตัวเธอเองยังไม่ทันรู้สึกตัวด้วยซ้ำ…
คางแหลม ๆก่อนหน้านี้กลับมากลมมน เนื้อหนังที่หายไปตอนท้องเสียกลับมาเหมือนเดิมแล้ว แถมยังเพิ่มขึ้นกว่าเดิมด้วย
ท่านหัวหน้าเหยียนพึงพอใจเป็นอย่างมาก!
ตอนที่ 2093 ทำให้แกเจ็บปวดไปตลอดชีวิต
ปัญหาใหญ่ของเหมยเหมยจัดการได้แล้วเหยียนหมิงซุ่นจึงวางใจได้สักที เขาตัดสินใจที่จะไปจัดการกับเฉินซานและพ่อมดต่อ
“ผมถอนพิษให้คุณได้ แต่การที่คุณวางยาพิษผม ผมควรจะตอบแทนอย่างไรดีล่ะ?” เหยียนหมิงซุ่นมองเฉินซานอย่างเย็นชา
เฉินซานดีใจเป็นอย่างมาก “นายถอนพิษกู่ได้แล้วเหรอ? มีลูกได้แล้วเหรอ?”
เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะเยาะ ฉับพลันนั้นเขาก็คิดวิธีจัดการกับเฉินซานขึ้นมาได้
เขาไม่เอาชีวิตของเฉินซานหรอกแต่จะไม่ปล่อยให้เขามีชีวิตสุขสบายแน่นอน ในเมื่อเฉินซานให้ความสำคัญกับลูกมาก แถมยังเกลียดการใช้ชีวิตในเหมียวเจียง เช่นนั้นก็ให้เขาเลือกเองก็แล้วกัน?
“มีลูกแล้วไปใช้ชีวิตที่เหมียวเจียง เลือกได้แค่หนึ่งอย่างเท่านั้น” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงขรึม
ความดีใจบนใบหน้าของเฉินซานเลือนหายไปในฉับพลัน แผนครั้งนี้ของเหยียนหมิงซุ่นโหดมาก!
ไม่ว่าทางไหนเขาก็ไม่อยากเลือก หากว่าต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในเขตภูเขายากจน แล้วลูกชายของเขาจะได้รับการเลี้ยงดูที่ดีได้อย่างไร? จะได้เห็นความงดงามจากโลกภายนอกได้อย่างไร?
แต่ถ้าไม่ไปใช้ชีวิตที่เหมียวเจียง แม้จะมีเงินทองมากมายจนใช้ไปอีกหลายสิบชาติก็ไม่หมด แต่ไม่มีลูกชาย ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวเพียงลำพัง ต่อให้มีเงินมากแค่ไหนก็ไร้ความหมาย!
“เฉินซาน ผมเกลียดพวกที่คิดไม่ซื่อกับผมมากที่สุด ถ้าไม่เห็นแก่ว่าคุณเคยช่วยชี้ทางให้ผมในตอนนั้น ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไปหรอก อีกสามวันผมจะมาหาคุณใหม่ หวังว่าถึงเวลานั้นคุณจะมีคำตอบให้นะ”
เหยียนหมิงซุ่นมองเฉินซานที่มีสีหน้าลังเลก็พลันรู้สึกสบายใจขึ้นมาก ไม่ว่าใครก็ตาม หากทำผิดก็ต้องได้รับการลงโทษ!
ท่าทีของพ่อมดดูแปลกไปมาก อึกอักเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่เพราะหวาดกลัวอะไรบางอย่างจึงไม่กล้าพูดออกไป
เฉินซานกัดฟันกรอด พูดกับเหยียนหมิงซุ่นที่กำลังจะจากไปว่า “ไม่ต้องรอถึงสามวันหรอกฉันเลือกไปเหมียวเจียง”
มีลูกชายถึงจะยังพอมีหวังกลับมาผงาดได้ เขาต้องเลือกลูกชายสิ!
คำตอบที่ได้เป็นไปตามที่เหยียนหมิงซุ่นคาดเดาไว้เฉินซานเลือกที่จะไปเหมียวเจียง นั่นเท่ากับว่าเขายอมละทิ้งอำนาจทุกอย่างในเมืองหลวง เพื่อลูกชายแล้วนับว่าเขาเองก็เป็นนักรบตัดข้อมือ[1]!
“กินหญ้าพวกนี้เข้าไปซะ เคี้ยวจนเป็นน้ำแล้วค่อยกลืน ห้ามคายออกมาเด็ดขาด หญ้าพวกนี้มีค่ามาก ถ้าคายออกมาก็หาไม่ได้อีกแล้ว”
เหยียนหมิงซุ่นให้ลูกน้องเอาหญ้ากระสอบใหญ่เข้ามา จงใจไม่สกัดเป็นน้ำหญ้าให้แล้วปล่อยให้เฉินซานค่อย ๆเคี้ยวจนเป็นน้ำ
เฉินซานไม่รอให้เขาพูดจบก็คว้าหญ้ากำหนึ่งยัดเข้าปากเคี้ยวราวกับคนบ้า แต่รสชาติขมและไม่เป็นที่น่าพอใจสักเท่าไรจนแทบจะทำให้เขาคายทิ้ง ทว่าก็ฝืนกลืนมันลงไปได้
เขาต้องมีลูกให้ได้!
ขมแค่ไหนก็ต้องกิน!
เหมือนว่าลิ้นรับรสของเฉินซานจะด้านชาแล้ว จากสีหน้าทรมานในตอนแรกพอตอนท้ายกลับเอาหญ้ายัดเข้าปากเคี้ยวคำโตราวกับเขาไม่รับรู้รสขมนั่นแล้ว กินค่อนข้างดุเดือดออกรสออกชาติเลยทีเดียว
พ่อมดหยิบหญ้าต้นหนึ่งขึ้นมาดูอย่างถี่ถ้วน ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตา หญ้าเหล่านี้ไม่ใช่พวกวัชพืชที่พบเห็นได้ทั่วไปตามหลุมฝังศพของพวกพ่อมดในอดีตเหรอ?
หมู่ฮวาลูกพี่ลูกน้องของเขาก็ถูกฝังอยู่ที่นั่นเช่นกัน นานวันเข้าเนินหลุมฝังศพบริเวณนั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยวัชพืชหน้าตาประหลาด แม้แต่วัวแพะยังไม่กินเพราะขยาดที่หญ้าขมเกินไป พ่อมดเหลือบมองเฉินซานที่กินอย่างตะกละตะกลามอีกครั้งจึงอดกลืนน้ำลายไม่ได้
หญ้าที่พวกวัวแพะยังไม่ยอมกิน จะถอนพิษได้จริงหรือ?
คงไม่ได้หลอกกันใช่ไหม?
เป็นข้อเท็จจริงที่ได้รับการพิสูจน์แล้ว หญ้าที่ขนาดวัวแพะยังไม่ยอมกินแต่กลับได้ผลลัพธ์ที่ดีไม่น้อย เฉินซานท้องเสียจนตัวผอมแห้ง ตัวหนอนกู่ในร่างกายก็ถูกกำจัดทิ้งจนหมด แต่เนื่องจากพิษที่เขาได้รับมาค่อนข้างนาน ต่อให้กำจัดกู่ทิ้งหมดแล้วก็จำเป็นต้องพักฟื้นตัวอีกระยะหนึ่งถึงจะสามารถมีลูกได้
เหยียนหมิงซุ่นให้ลูกน้องพาตัวเฉินซานและพ่อมดกลับไปที่เหมียวเจียง นับแต่วันนี้เป็นต้นไปเมืองหลวงจะไม่มีเฉินซานอีกแล้ว!
[1] นิทานสุภาษิตเรื่องหนึ่ง ที่หลังจากนักรบถูกงูกัด ก็ได้ตัดข้อมือตัวเองทิ้งเพื่อป้องกันไม่ให้พิษไหลไปทั่วร่าง ซึ่งเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ทำอะไรไม่ควรลังเล ควรตัดสินใจอย่างฉับไว
…………………………………………………
ตอนที่ 2094 พิษของเสี่ยวเป่าก็ไม่ใช่ปัญหา
พิษกู่ในตัวของเสี่ยวกัวและภรรยาของเขาก็ได้ถูกกำจัดไปอย่างราบรื่น เพียงแต่ภรรยาของเสี่ยวกัวได้รับผลกระทบค่อนข้างมากเลยทำให้เสี่ยวกัวเจ็บปวดใจไม่น้อย เขาตามหาเฉินซานไปทั่วอย่างโมโหเพราะคิดจะแก้แค้น เพียงแต่เฉินซานย้ายไปอยู่เหมียวเจียงแล้ว หากเขาต้องการจะแก้แค้นคงต้องไปที่เหมียวเจียงแล้วล่ะ
เสียเวลาไปกับพิษกู่หักสวาทไม่น้อย ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนก็ผ่านมาได้ครึ่งทางแล้ว เหมยเหมยคิดถึงเสี่ยวเป่าขึ้นมาไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กเป็นอย่างไรบ้าง?
“อู่เยวี่ยยังคงดูแลอยู่ แต่เฮ่อเหลียนเช่อส่งคนจำนวนไม่น้อยไปเฝ้าจับตาดูไว้ ตอนนี้เสี่ยวเป่าร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก อู่เยวี่ยไม่กล้าทำร้ายเขาอีกแล้ว” เหยียนหมิงซุ่นกล่าว
เหมยเหมยรู้สึกวางใจลงบ้างแต่ก็ยังรู้สึกไม่พอใจอยู่ดี ทำไมยัยชั่วอู่เยวี่ยถึงเป็นเหมือนแมลงสาบที่ตียังไงก็ตีไม่ตายสักทีนะ ไม่ว่าจะเจอเรื่องหายนะหนักหนาแค่ไหนก็สามารถเอาตัวรอดได้!
“แล้วพิษในตัวเสี่ยวเป่าล่ะจะทำอย่างไรต่อ? จะปล่อยให้เขาเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตจริง ๆเหรอ?”
“จะเป็นไปได้ไงล่ะ เฮ่อเหลียนเช่อคิดหาวิธีแล้ว” เหยียนหมิงซุ่นปลอบใจเธอ
คนอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างเฮ่อเหลียนเช่อ ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวเป่าเขาคงฆ่าอู่เยวี่ยตายเป็นศพไปนานแล้ว
“เราให้ลี่เมิ่งเฉินช่วยดีไหม?” เหมยเหมยดวงตาเป็นประกาย นึกถึงเจ้าบ้านั่นขึ้นมาได้กะทันหัน
เจ้าบ้านั่นอาจจะดูน่ารำคาญไปบ้างแต่สมองของเขายอดเยี่ยมมาก ขนาดพิษกู่หักสวาทที่ถอนยากขนาดนั้นยังได้รับการถอนพิษจากเขาอย่างง่ายดายเลย ถ้างั้นพิษในตัวเสี่ยวเป่าก็คงไม่เป็นปัญหา
เหยียนหมิงซุ่นเองก็คิดถึงจุดนี้เช่นกัน นั่นสินะ ทำไมก่อนหน้านี้เขาคิดไม่ได้นะ!
“พี่จะลองถามดู”
เดิมทีเหยียนหมิงซุ่นไม่อยากยุ่งเรื่องไร้สาระพวกนี้นัก แต่ช่วงนี้เหมยเหมยยังคงทำสงครามเย็นกับเขาอยู่ และเป็นธรรมดาที่จะต้องเอาใจให้ภรรยาอารมณ์ดีโดยทำเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขไงล่ะ!
ลี่เมิ่งเฉินไม่ได้อยู่เมืองหลวงแต่พอเขาได้ฟังเรื่องพิษบนตัวเสี่ยวเป่าที่เหยียนหมิงซุ่นเล่า เขาก็เกิดอาการสนใจขึ้นมาทันทีเลยบอกว่ารอให้เขาจัดการธุระเสร็จก่อนแล้วจะกลับไปหาที่เมืองหลวง
สามวันถัดมาลี่เมิ่งเฉินก็กลับมาที่เมืองหลวง เฮ่อเหลียนเช่อได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของเขามานานแล้ว คาดไม่ถึงว่าเหยียนหมิงซุ่นจะอันเชิญเขามาช่วย เพราะนี่อยู่เหนือความคาดหมายของเขาไปมาก
“แกไม่ต้องคิดมากหรอก แค่เหมยเหมยเป็นห่วงเสี่ยวเป่าเท่านั้นเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยสักนิด”
เหยียนหมิงซุ่นอธิบายด้วยสีหน้าเย็นชา ช่วงนี้ระหว่างเขากับเฮ่อเหลียนเช่อดูใกล้ชิดสนิทสนมกันพอสมควร เฮ่อเหลียนชิงเองก็โทรมาถามอยู่หลายครั้งหลายหนว่าเขาคิดจะผันตัวไปเป็นสายลับของฝ่ายนั้นแล้วหรือไง
ดังนั้นจะต้องพูดเกริ่นด้วยคำแสลงหูก่อน เขาและเฮ่อเหลียนเช่อเป็นได้แค่ศัตรูกันเท่านั้น ไม่มีทางกลายเป็นเพื่อนกันได้หรอก
เฮ่อเหลียนเช่อแค่นเสียงเย็นชา “แกเองก็วางใจได้ อย่าหลงคิดว่าฉันจะยอมอ่อนข้อให้แกเพียงเพราะช่วยเสี่ยวเป่าไว้นะ น้ำใจครั้งนี้ฉันจะจำไว้ว่าเป็นของเมียแก สำหรับแกถึงเวลาลงมือเมื่อไรฉันไม่มีทางออมมือให้แน่!”
“ขอให้เป็นงั้นเถอะ เฮ่อเหลียนเช่อถ้าแกใจอ่อนก็เท่ากับแกไม่ใช่ลูกผู้ชาย!” เหยียนหมิงซุ่นจงใจเหน็บแนม
คนเรามีชีวิตอยู่จำเป็นต้องมีคู่ต่อสู้เพื่อทำให้ตัวเองมีการพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ
เฮ่อเหลียนเช่อเป็นคู่ต่อสู้ที่ไม่เลวเลย ดังนั้นเราต้องมั่นใจในความโหดเหี้ยมของคู่ศัตรูอยู่เสมอ แต่ไม่ใช่การทำให้เขากลายเป็นคนที่อ่อนโยนแสนเชื่อง
ลี่เมิ่งเฉินตรวจอาการเสี่ยวเป่าเสร็จแล้ว ช่วงนี้เจ้าตัวเล็กกินอิ่มนอนหลับดีร่างกายจึงอ้วนท้วมสมบูรณ์ แขนอวบเหมือนปล้องรากบัวจึงเรียกให้คนเอ็นดูไม่น้อย
อู่เยวี่ยเองก็อ้วนขึ้น ภายใต้การเลี้ยงดูราวกับให้อาหารเป็ดของเฮ่อเหลียนเช่อ ร่างกายของอู่เยวี่ยขยายใหญ่ขึ้นเป็นสามเท่า ไขมันบนตัวสั่นกระเพื่อมจนอู่เยวี่ยไม่กล้าส่องกระจกเลย น่าเกลียดจนตัวเธอเองอยากจะเอามีดมาปาดชิ้นเนื้อบนร่างกายออกไปเสีย
ลี่เมิ่งเฉินเหลือบมองอู่เยวี่ย ผู้หญิงคนนี้เก่งไม่เบานี่ คาดไม่ถึงเลยว่าจะปรุงยาพิษที่ร้ายแรงขนาดนี้ออกมาได้
แต่สำหรับเขาแล้ว ไม่มีอะไรที่สามารถปิดบังเขาได้หรอก!
“ฉันสามารถถอนพิษให้ได้แต่ต้องใช้เวลาหน่อย รอให้เจ้าตัวเล็กอายุครบหนึ่งปีเมื่อไรฉันค่อยมาถอนพิษให้เขา!” ลี่เมิ่งเฉินเอ่ยขึ้น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น