ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น 2071-2082
ตอนที่ 2071 คนที่ตอบได้ส่วนใหญ่เป็นโรคจิตเหรอ
พอได้ยินโจทย์แบบนี้อีกครั้งเหยียนหมิงซุ่นก็เกิดอารมณ์ซับซ้อนขึ้นมา เขาแปลกใจว่าที่ลี่เมิ่งเฉินถามคำถามพิลึกแบบนี้บนอินเทอร์เน็ตมันหมายความว่าอย่างไรกันแน่?
เหมยเหมยถามอีกว่า “นักเรียนโรงเรียนเธอตอบคำถามพวกนี้อย่างไรกันเหรอ?”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนยิ้มแล้วพูดว่า “มีคำตอบที่หลากหลายมากมายเต็มไปหมด บางคนก็บอกว่าเอาแตงโมมาผ่าสามซีกใส่ลงหม้อต้มเป็นซุปแล้วก็แบ่งให้เด็ก ๆทั้งห้าคนเท่า ๆกัน บางคนก็บอกว่าโจทย์แบบนั้นไม่ได้เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์และไม่เป็นไปตามกฎของธรรมชาติ อย่างไรก็ตามเพจของโรงเรียนนั้นไม่พอใจที่คำตอบนั้นแปลกกว่าโจทย์เสียอีก”
เหมยเหมยขำพรืดออกมา สมองของนักเรียนมัธยมต้นนั้นน่าทึ่งจริง ๆ คำตอบที่บอกให้ต้มซุปนั้นยอดเยี่ยมมาก!
“หลังจากตอบคำถามแล้วคนพวกนี้ได้รับเงินรางวัลไหม?” เหมยเหมยถามอีกครั้ง
“ได้กันหมดทุกคน รุ่นพี่ลี่จัดการเตรียมไว้เรียบร้อย นักเรียนที่ตอบคำถามต่างก็จะได้รับรหัสเฉพาะบุคคลไป หลังจากนั้นก็ไปแจ้งรหัสที่เกม เซ็นเตอร์แล้วจะได้รับเหรียญเกมมา 20เหรียญ”
เหมยเหมยมองบนจัดการแบบนี้ก็ได้เหรอ?
ลี่เมิ่งเฉินนี่ว่างเกินไปหรืออย่างไรกัน!
“ลี่เมิ่งเฉินได้โพสต์คำตอบที่ถูกต้องไหม?” เหยียนหมิงซุ่นถาม
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนส่ายศีรษะ “เปล่าเลย ทุกคนต่างก็ไม่รู้ว่าคำตอบที่ถูกต้องคืออะไร?” เธอเอียงศีรษะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตบโต๊ะพูดอย่างตื่นเต้นขึ้นว่า “พูดถึงมีคำตอบของนักเรียนสองสามคนที่ตอบได้น่าตกใจเป็นพิเศษ คำตอบของพวกเขาเหมือนกัน ดูเหมือนว่ารุ่นพี่ลี่จะเคยติดต่อกับพวกเขามาก่อนด้วย”
เหมยเหมยรู้สึกสนใจขึ้นมาในทันที “พวกเขาตอบว่าไงเหรอ?”
“มันเป็นคำตอบที่น่าตกใจมากจริง ๆ เขาบอกว่าฟันเด็กให้ตายคนหนึ่งก่อนแล้วผ่าแตงโมแบ่งออกเป็นสองซีก จากนั้นก็แบ่งแตงโมออกเป็นสี่ส่วนเท่า ๆกันเพื่อแบ่งให้เด็กสี่คนที่เหลือ โอ้แม่เจ้า โหดร้ายทารุณจริง ๆ” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนทุบอกตัวเอง
ตอนที่เธอเห็นคำตอบเหล่านี้ เหงื่อก็ผุดขึ้นมาชุ่มตัวอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเลย
เหมยเหมยใจเต้น อันที่จริงนี่ถึงจะคือคำตอบที่ถูกต้อง เพียงแต่ที่เล่าลือกันว่าคนที่ตอบคำถามได้จะเป็นคนที่มีปัญหาทางจิตไม่มากก็น้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าคำพูดนี้เชื่อถือได้หรือเปล่า
เธอถามถึงโจทย์ข้ออื่น ๆที่ลี่เมิ่งเฉินโพสต์อีกแต่ก็ไม่ต่างจากที่เธอรู้มา บางอันเธอเคยได้ยินมาเมื่อชาติที่แล้ว บางอันคือโจทย์ที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน ทว่าก็ใกล้เคียงกันพอสมควร เธอรู้สึกว่าหากตอบทุกข้อถูกหมดจิตใจคงไม่ค่อยปกตินัก
เหมยเหมยไม่รู้เรื่องคะแนนตอบคำถามที่นำลิ่วคนอื่นในปีนั้นของเหยียนหมิงซุ่น ไม่อย่างนั้นคงไม่คิดเช่นนี้!
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนยังคงพูดเป็นต่อยหอยไม่หยุด “คำถามพวกนี้แปลกมาก คำตอบก็แปลกมากเช่นกัน จนมาถึงตอนนี้มีคนมาตอบคำถามพวกนี้มากกว่าหนึ่งพันคนแล้ว ใช่แล้ว สองวันที่ผ่านมารุ่นพี่ลี่ได้โพสต์โจทย์ใหม่ด้วย แต่เนื่องจากเป็นวันหยุด กระทู้เลยค่อนข้างร้างจึงมีคนมาตอบไม่กี่คน”
เหยียนหมิงซุ่นลุกขึ้นไปหยิบโน้ตบุ๊คออกมาจากห้องหนังสือแล้วมาวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นไม่นานก็เข้าสู่กระทู้โรงเรียนมัธยมปลายของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนได้ ภายใต้คำแนะนำอย่างละเอียดของโจวเจี๋ยรุ่ย ตอนนี้เหยียนหมิงซุ่นจึงทำการแฮกสิ่งที่ง่าย ๆได้อยู่บ้าง เช่นเรื่องเล็กน้อยอย่างการแฮกเข้ากระทู้โรงเรียนแบบนี้เขาสามารถทำได้อย่างง่ายดายมาก
เหมยเหมยเห็นโจทย์ใหม่ล่าสุดที่ลงโพสต์ไว้ซึ่งเป็นโจทย์งานศพสองพี่น้องที่แสนคุ้นเคยดี
“โจทย์ว่าพ่อของพี่น้องทั้งสองเสียชีวิตในงานศพ น้องสาวได้พบกับผู้ชายที่หล่อมากจนตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ หลังจากนั้นไม่กี่วันน้องสาวก็ฆ่าพี่สาวทิ้ง นั่นเป็นเพราะอะไร?”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนนึกปวดศีรษะขึ้นมาเลย ลูบคางพร้อมพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย “หรือว่าน้องสาวจะเป็นโรคประสาทแล้วอาการกำเริบ?”
เหมยเหมยอดไม่ได้ที่จะแก้ไขคำตอบของเธอให้ถูกต้อง “ผิดแล้ว น้องสาวอยากจะเจอผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ดังนั้นเลยอยากจัดงานศพอีก แบบนี้เธอก็อยู่กับผู้ชายคนนั้นได้แล้ว”
“บ้าน่า…โรคจิตอะไรขนาดนี้…” พอเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนได้ฟังก็ตกใจจนลูกตาแทบถลนออกมา
เพื่อที่จะได้เห็นหน้าผู้ชายถึงขั้นฆ่าพี่สาวของตัวเองทิ้ง นี่เป็นเรื่องที่มนุษย์สามารถทำได้ด้วยเหรอ?
เหยียนหมิงซุ่นมองเหมยเหมยด้วยความประหลาดใจ ทำไมยัยตัวแสบถึงตอบได้?
หรือว่าจิตใจของเหมยเหมยก็ไม่ปกติเหมือนกันนะ?
…………………………………………..
ตอนที่ 2072 คนรักในฝันของสาวพันล้านคน
เหยียนหมิงซุ่นอ่านคำตอบของโพสต์นี้ซึ่งไม่ได้มีมากเท่าไร และคำตอบนั้นน่าสนใจมาก ส่วนใหญ่ก็คิดเหมือนเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนโดยบอกว่าน้องสาวคนนี้ป่วยอาการทางจิตหรือก็คือความคิดของคนทั่วไป!
กระทู้นี้ถูกตั้งขึ้นเมื่อวันก่อนนี้เอง หลังจากนั้นลี่เมิ่งเฉินก็ไม่ปรากฏตัวบนอินเทอร์เน็ตอีกเลย เหยียนหมิงซุ่นให้ความสนใจกับชื่อบนอินเตอร์ของเขาเป็นพิเศษ——
คนรักในฝันของสาวพันล้าน!
“พรืด”
เหมยเหมยปล่อยก๊ากออกมาอย่างอดไม่ได้ เจ้าหมอนี่หลงตัวเองมากไปหน่อยมั้ง?
แต่มันเข้ากับนิสัยขี้โม้ของเจ้าหมอนี่จริง ๆ หน้าหนายิ่งกว่ากำแพงเมืองเสียอีก!
“เธอรู้ได้ไงว่าชื่อนี้คือลี่เมิ่งเฉิน? ชื่อบนอินเตอร์เน็ตของเขาเปิดเผยต่อสาธารณะเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นถามขึ้น
ใช่ว่าลูกน้องของเขาจะไม่เคยตรวจสอบโรงเรียนเก่าของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนมาก่อน แต่ถามนักเรียนมาหลายคน ส่วนใหญ่ต่างก็บอกว่าไม่รู้จัก ถึงแม้ว่าบางคนจะรู้แต่กลับไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของลี่เมิ่งเฉิน ไม่รู้แม้กระทั่งช่องทางติดต่อของเขาด้วยซ้ำ
ดังนั้นการที่เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนรู้จึงเป็นเรื่องที่แปลกมาก
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนยิ้มอย่างลำพองใจ อดไม่ได้ที่จะโม้ “ฉันเป็นคนเมืองหลวงไม่ใช่เหรอ? ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้…”
เพียงแต่ว่าพอโดนเหยียนหมิงซุ่นจ้องไม่ถึงสามวินาที เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก็ยอมจำนนแล้วบอกตามตรง
“ฉันวิเคราะห์ได้เองแหละ ตอนนั้นรุ่นพี่ลี่เคยแอบรักรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งมาก่อน แถมยังเขียนจดหมายรักถึงเธอมากมาย แต่รุ่นพี่ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบรุ่นพี่ลี่จึงติดจดหมายรักเหล่านี้ไว้ที่บอร์ดหน้าประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน นอกจากนี้เธอยังเปิดเผยต่อสาธารณะว่าเธอไม่ชอบผู้ชายอย่างรุ่นพี่ลี่ที่วัน ๆไม่ตั้งใจเรียนอีกด้วย”
“พรืด”
เหมยเหมยหลุดขำอีกครั้ง
โธ่เอ้ย คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหมอนี่จะมีช่วงเวลาที่เสียหน้ากับเขาด้วย!
ถึงแม้ว่ารุ่นพี่คนนี้จะทำเกินกว่าเหตุไปหน่อย แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกมีความสุขนักล่ะ!
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพูดต่อว่า “รุ่นพี่ลี่อาจจะได้รับการกระทบกระเทือนทางใจ เขาป่าวประกาศทั่วทั้งโรงเรียนว่าเขาถูกลิขิตให้เป็นคนรักในฝันของสาวพันล้านคน เหตุที่รุ่นพี่เมินเขาเพราะเธอตาบอด วันหลังเธอจะต้องเสียใจแน่!”
“ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันเดาว่าคนรักในฝันของสาวหนึ่งพันล้านคนนี้น่าจะเป็นรุ่นพี่ลี่ และคนที่จะตั้งโจทย์แปลก ๆพวกนี้ลงบนอินเทอร์เน็ตได้ นอกจากรุ่นพี่ลี่แล้วคนอื่น ๆคงไม่ทำตัวน่าเบื่อขนาดนั้นหรอก“ เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแน่ใจมาก
เธอเอาเนื้อแห้งสิบห่อเป็นประกันเลยคนรักในฝันของสาวพันล้านเนี่ยจะต้องเป็นยอดอัจฉริยะรุ่นพี่ลี่คนนั้นแน่นอน
เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ถามอะไรอีกแต่โทรศัพท์หาโจวเจี๋ยรุ่ยให้เขาสะกดรอยตามที่อยู่ IP ของคนรักในฝันของสาวหนึ่งพันล้านคนนี้ทันที แน่นอนว่าเขาจงใจแอดเจ้าหมอนี่ไปด้วย
เหยียนหมิงซุ่นตอบคำถามโจทย์งานศพนี้ หลังจากนั้นก็ตั้งคำถามกลับอีกคำถามหนึ่งซึ่งเป็นโจทย์เนื้อแพนกวิ้นที่โด่งดังไม่น้อยเพื่อทดสอบฝั่งตรงข้าม
เขามั่นใจว่าเจ้าหมอนี่จะต้องตอบกลับแน่นอน
เป็นจริงตามคาด——
ผ่านไปไม่กี่นาทีลี่เมิ่งเฉินก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นฝ่ายแอดกลับมาเองเพื่อตอบคำถามเรื่องเนื้อนกเพนกวิน คำตอบสมบูรณ์แบบมาก
เหยียนหมิงซุ่นโทรศัพท์หาโจวเจี๋ยรุ่ยเพื่อให้เขาเริ่มติดตาม ฝั่งเขาก็จะถามคำถามอื่น ๆเพื่อถ่วงเวลาไว้ ลี่เมิ่งเฉินไม่ทันได้สังเกตจึงโต้ตอบกันไปมาอย่างมีความสุข
คำถามทดสอบสามสิบข้อที่เฮ่อเหลียนชิงสร้างขึ้นในปีนั้นถูกเหยียนหมิงซุ่นใช้ถามจนหมด และลี่เมิ่งเฉินก็ตอบถูกหมดโดยไม่มีข้อใดผิดเลย
“ได้คุยกับนายมีความสุขมาก แต่ว่านายอย่าคิดว่าจะหาฉันเจอเลย!”
จู่ ๆฝั่งตรงข้ามก็ส่งประโยคดังกล่าวมา จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่ว่าเหยยีนหมิงซุ่นจะแอดหาเขาเท่าไรก็ไม่เห็นเขาปรากฏตัวอีก
โจวเจี๋ยรุ่ยโทรมาด้วยความหงุดหงิด เขาบอกว่าอีกฝ่ายเจ้าเล่ห์มาก เขาเกือบจะหาเจอแล้วแต่สุดท้ายก็ถูกอีกฝ่ายสลัดทิ้งเหมือนแมวเล่นไล่จับหนูยังไงอย่างนั้น เล่นเอาเขาหัวหมุนไปหมด
เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ตำหนิเขาเพราะตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าคนรักในฝันของสาวพันล้านคนนี้คือลี่เมิ่งเฉินแน่นอน
“ลี่เมิ่งเฉิน ฉันคือเหยียนหมิงซุ่น ฉันมีเคสแปลก ๆต้องการความช่วยเหลือจากนาย นายจะเสียใจแน่ถ้านายไม่มาหาฉัน” เหยียนหมิงซุ่นทิ้งข้อความไว้
ตอนที่ 2073 ยังคงเเหมือนเดิม
เหมยเหมยกังวลเล็กน้อย “เขาจะมาจริง ๆเหรอพี่?”
“เขาจะต้องมาแน่นอน” เหยียนหมิงซุ่นมั่นใจเป็นอย่างมาก
ตอนนี้ลี่เมิ่งเฉินจะต้องเบื่อมากแน่ ๆ ไม่เช่นนั้นเขาจะโพสต์คำถามแปลก ๆเหล่านี้บนกระทู้ของโรงเรียนไปทำไม เขาต้องเบื่อขนาดไหนถึงทำแบบนี้ได้นะ
ดังนั้นเขาจะต้องไม่ยอมทิ้งเคสที่น่าสนใจไปอย่างแน่นอน เขาต้องโผล่หัวออกมาแน่!
การคาดเดาของเหยียนหมิงซุ่นถูกต้อง ยังไม่ถึงหนึ่งวันลี่เมิ่งเฉินก็โทรติดต่อมา น้ำเสียงยังคงฟังดูน่าหงุดหงิดเหมือนเมื่อสามปีก่อนไม่มีผิด น่าโดนกระทืบจริง ๆ!
“ตามหาตัวฉันมีเรื่องอะไร?” ลี่เมิ่งเฉินพูดตรง ๆไม่อ้อมค้อม
“นายจะมาหาฉันหรือว่าจะให้ฉันไปหานาย ไม่ทำให้นายเบื่อแน่นอน” เหยียนหมิงซุ่นก็ไม่รีบร้อน ปลากินเบ็ดแล้ว ค่อย ๆเป็นค่อย ๆไป!
ลี่เมิ่งเฉินสงสัยอยู่บ้าง เขาไม่อยากจะติดต่อกับหน่วยงานของรัฐ เพราะมันน่ารำคาญ!
เหยียนหมิงซุ่นมองออกถึงความคิดของเขาจึงจงใจพูดว่า “วางใจได้ ครั้งนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันมีเรื่องให้นายช่วย”
ลี่เมิ่งเฉินรู้สึกลำพองใจในทันที “ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวก็พอจะรับพิจารณาได้ ว่าแต่มีผลประโยชน์อะไร?”
“ยาวิเศษที่เคยให้นายไปเมื่อสามปีก่อน นายทำลอกเลียนแบบออกมาได้หรือยัง?” พอเหยียนหมิงซุ่นพูดออกไปปลายสายก็เงียบในทันที
เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างลำพองใจ ยาวิเศษของภรรยาเขาจะลอกเลียนแบบได้ง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน?
เจ้าหมอนี่ขี้โม้ก็ไม่กลัวว่าจะโม้เกินเหตุเลยนะ!
“ฉันช่วยนายก็ได้ แต่ว่านายต้องให้ยาวิเศษกับฉันอีกขวด” ลี่เมิ่งเฉินพูด
ยาวิเศษเมื่อสามปีก่อนทำให้คุณปู่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจนถึงตอนนี้ เขากลายเป็นทายาทอันดับหนึ่งอย่างราบรื่น สถานะมั่นคงไม่สั่นคลอน พูดถึงเขาเองก็ซาบซึ้งใจสองสามีภรรยาเหยียนหมิงซุ่นมากเช่นกัน
แต่บัญชีก็ต้องสะสางกันอย่างชัดเจน แน่นอนว่าผลประโยชน์ที่ได้ก็ต้องไม่น้อยเช่นกัน!
ยาวิเศษแค่ขวดเดียวเหยียนหมิงซุ่นไม่ใส่ใจอยู่แล้วแต่เขาจะแสดงท่าทีใจกว้างจนเกินไปไม่ได้ เขาแสร้งลังเลอยู่พักใหญ่แล้วพูดว่า “ขอแค่นายช่วยจัดการธุระของฉันได้ ยาวิเศษแค่ขวดเดียวก็ไม่มีปัญหา”
“ตกลง ฉันจะไปหานายตอนนี้เลย นายเตรียมยาวิเศษเอาไว้แล้วกัน” ลี่เมิ่งเฉินพูดอย่างมั่นใจ
เขารู้สึกว่านอกจากคลอดลูกไม่ได้แล้ว ทุกอย่างบนโลกใบนี้เขาสามารถแก้ไขได้ทุกอย่าง อีกไม่กี่ปีรอให้เขาศึกษาเรื่องมดลูกเทียมได้ก่อนเถอะ ถึงตอนนั้นอยากจะคลอดลูกกี่คนก็ย่อมได้ แล้วยังจำเป็นต้องใช้ผู้หญิงอีกเหรอ?
เวลาอันมีค่าของเขาจะเสียไปกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้หญิงไม่ได้!
ทั้งจิตใจคับแคบ แถมยังตาบอดอีกต่างหาก น่ารำคาญชะมัดเลย!
ใกล้จะถึงเวลามื้อเย็นแล้ว เหยียนหมิงซุ่นขอให้ป้าฟางทำอาหารอีกสักสองสามอย่าง เขานั่งลงข้างเหมยเหมยแล้วรอการมาเยือนของลี่เมิ่งเฉิน
ลุงเหลาพาลี่เมิ่งเฉินเข้ามา ไม่เจอสามปีแต่เจ้าหมอนี่ก็ยังคงเหมือนเดิม ใบหน้าเย็นชา สายตากลอกขึ้นมองฟ้าราวกับว่าบนโลกใบนี้ไม่มีที่สำหรับคนอย่างเขาอีกต่อไป!
ช่างขัดหูขัดตาเหลือเกิน!
“มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมา ฉันช่วยเสร็จต้องกลับไปทานมื้อดึกอีก” ลี่เมิ่งเฉินยังถ่อมตัวอยู่บ้างเพราะไม่ได้บอกว่าจะกลับไปทานข้าวเย็น
“ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก กินข้าวก่อน ไม่รู้ว่านายชอบกินอะไร งั้นนายก็เลือกกินเองแล้วกัน!”
เหยียนหมิงซุ่นพูดอย่างใจเย็นพร้อมผายมือให้ลี่เมิ่งเฉินนั่งรับประทานอาหาร หลายวันมานี้ลี่เหมิงเฉินขลุกตัวอยู่แต่บนภูเขา นอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วก็ไม่ได้ทานอย่างอื่นเลยจนปากแทบจะกลายเป็นนกอยู่แล้ว พอได้กลิ่นหอมของอาหาร ความหยิ่งผยองในตัวเขาก็มลายหายไปนานแล้ว สองขาเลือกได้เร็วกว่าปากของเขาเสียอีก
“อาหารรสชาติไม่เลวเลย…เอิก…นายรีบพูดธุระมาเถอะ…เอิก…”
ลี่เมิ่งเฉินทานข้าวติดต่อกันหกชาม อาหารบนโต๊ะถูกเขากวาดเรียบหมดทุกจาน เสียงเรอของเขาดังขึ้นในห้องไม่หยุด
เหมยเหมยมองดูผีหิวโหยที่เกิดใหม่ด้วยความรังเกียจ นี่มุดออกมาจากรูไหนเนี่ย ไม่กลัวท้องจะแตกตายบ้างหรืออย่างไรกัน
เหยียนหมิงซุ่นพาลี่เมิ่งเฉินไปที่ห้องหนังสือแล้วหยิบยาช่วยย่อยให้ลี่เมิ่งเฉินทานสองสามเม็ด พอเห็นเขาทานมันลงไปแล้วถึงได้พูดเรื่องพิษกู่หักสวาทขึ้นมา
“พิษกู่หักสวาทเหรอ? เจ้านี่มันคืออะไรกัน นายลองบอกรายละเอียดของเจ้านี้มาสิ!” ลี่เมิ่งเฉินเกิดความสนใจขึ้นมา
…………………………………………..
ตอนที่ 2074 ฉันพักบ้านนาย
“นายเคยได้ยินเรื่องพิษกู่ของชายแดนเหมียวเจียงไหม? บนตัวฉันมีพิษที่เรียกว่าพิษกู่หักสวาทอยู่ ว่ากันว่าไม่มีทางรักษาหาย” เหยียนหมิงซุ่นบอกตามความจริง
ลี่เมิ่งเฉินปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ในโลกนี้ไม่มีโรคที่รักษาไม่หาย ไม่มีพิษที่แก้ไม่ได้หรอก ก็แค่ยังคิดหาวิธีไม่ได้ก็เท่านั้น”
“ใช่ เพราะงั้นฉันถึงขอให้นายช่วย ถ้าหากจะมีใครที่สามารถกำจัดพิษกู่ในร่างกายของฉันได้ นอกจากนายก็ไม่มีใครแล้วล่ะ!” เหยียนหมิงซุ่นพูดแฝงคำเยินยอเล็กน้อย ลี่เมิ่งเฉินฉีกยิ้มแสดงท่าทีพอใจเป็นอย่างมาก
มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว พออัศวินลี่อย่างเขาควบม้ามา ต่อให้เป็นโรคเอดส์ก็ช่วยให้มีชีวิตอยู่ต่อได้อีกหลายสิบปี!
“พิษกู่หักสวาทเหรอ? ชื่อนี้น่าสนใจ หรือกล่าวได้ว่าจะไร้ซึ่งอารมณ์รักหลังจากถูกพิษชนิดนี้ใช่ไหมล่ะ? คล้ายกับดอกไม้ที่ไร้ความรู้สึกในหนังสือของจินยงสินะ?” ลี่เมิ่งเฉินลูบคางของเขาแล้วพูดพึมพำกับตัวเอง ดูเหมือนว่าปกติแล้วเจ้าหมอนี่จะอ่านหนังสือเรื่องพวกนี้ไม่น้อยจึงมีความรู้เรื่องพิษพอสมควร
เหยียนหมิงซุ่นแอบมองบนพร้อมอธิบายความสุดยอดของพิษกู่หักสวาทอย่างอดทน
ลี่เมิ่งเฉินหัวเราะร่า “เรื่องนี้น่าสนใจมากเลยทีเดียว คาดไม่ถึงว่าพิษกู่ของแดนเหมียวเจียงจะน่าสนใจขนาดนี้ หากรู้เร็วกว่านี้จะไปเที่ยวแถวนั้นเสียหน่อย”
“พิษกู่ของแดนเหมียวเจียงสูญพันธุ์ไปตั้งแต่ 30 ปีก่อนแล้ว ถึงนายไปก็ไม่มีประโยชน์” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิด
“แล้วพิษกู่บนตัวนายมาจากไหนล่ะ? เป็นไปได้ไหมว่านายข้ามภพกลับไปเมื่อสามสิบปีก่อน พอได้รับพิษกู่หักสวาทแล้วก็ข้ามภพกลับมาอีกครั้ง?” ลี่เมิ่งเฉินพูดทีเล่นทีจริง เขาเป็นผู้ชายที่ฉลาดที่สุดในโลก นี่คิดจะโกหกเขาเหรอ?
ไม่มีทางหรอก!
เหยียนหมิงซุ่นจำต้องอธิบายเรื่องที่เฉินซานโดนพิษอีกครั้งอย่างระอา ลี่เมิ่งเฉินลูบคางของเขาพลางครุ่นคิด ผ่านไปสักพักเขาถึงเอ่ยขึ้นว่า “น่าสนใจ เรามาเจาะเลือดก่อนดีกว่า!”
พอพูดจบก็ไม่รู้ว่าเขาเอาเข็มมาจากที่ไหน ซึ่งบอกเป็นเชิงให้เหยียนหมิงซุ่นเหยียดแขนออกมาเจาะเลือด
เหยียนหมิงซุ่นมองเจ้าหมอนี่ที่แสดงท่าทีโอหัง พร้อมเข็มที่ไม่รู้ว่าเขาเก็บไว้นานแค่ไหนแล้ว ไม่รู้ว่ามีแบคทีเรียตั้งกี่ชนิด นี่ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“คงไม่ต้องรบกวนนายหรอก แค่นายให้ที่อยู่ฉันมา เดี๋ยวฉันจะให้คนส่งเลือดไปให้”
“ไม่ต้องส่งไปหรอก สองสามวันนี้ฉันจะพักอยู่ที่บ้านนาย นายเตรียมห้องไว้ให้ฉันแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะของีบสักหน่อย” ลี่เมิ่งเฉินบิดตัวอย่างเกียจคร้าน โยนเข็มทิ้งแล้วรอให้เหยียนหมิงซุ่นจัดห้องพักให้
เมื่อคืนเพื่อที่จะสังเกตว่าตอนตั๊กแตนตัวเมียผสมพันธุ์กับตั๊กแตนตัวผู้เสร็จ ตั๊กแตนตัวเมียจะกินตั๊กแตนตัวผู้จริงหรือไม่ เพราะแบบนี้เขาจึงไม่ได้นอนมาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ ง่วงจะตายอยู่แล้ว!
เหยียนหมิงซุ่นมองเขาอย่างตกใจ “นายจะพักอยู่ที่บ้านฉันเหรอ? ที่เมืองหลวงนายไม่มีบ้านหรือไง?”
เขาไม่ต้อนรับให้เจ้าหมอนี่มาพักอยู่ที่บ้านเขาสักเท่าไรนัก มีก้างขวางคอโผล่มาโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ เขากับเหมยเหมยจะจู๋จี๋กันอย่างไรล่ะ?
“มีสิ แต่ไม่มีเชฟฝีมือดีแบบนี้ อาหารที่เชฟบ้านนายทำถูกปากฉันมาก นายรีบไปจัดห้องเลย ฉันจะไปอาบน้ำก่อน ใช่แล้ว ขอเสื้อผ้านายมาเปลี่ยนสักชุดด้วยนะ!”
เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกจนปัญญาเป็นครั้งแรก เจ้าหมอนี่ไม่รู้วิธีการปฏิบัติตัวเป็นแขกที่ดีสักนิดเลยเหรอ?
แต่ตอนนี้เขากำลังขอความช่วยเหลืออยู่จึงทำได้แค่จำใจยอม!
เหยียนหมิงซุ่นมอบหมายให้ลุงเหลากับป้าฟางไปจัดการ ทว่าเขาเองก็อารมณ์ดีไม่หยอก พอเห็นท่าทีของลี่เมิ่งเฉินแล้ว เขาน่าจะมีความมั่นใจในการแก้พิษพอสมควร งั้นให้เขาอยู่สักสองสามวันก็ได้!
เขาต้องอดทนไว้!
“เหยียนหมิงซุ่น ฉันจะทานมื้อดึกตอนสี่ทุ่มครึ่งนะ อืม…ฉันอยากกินขนมม้วนไส้ถั่วแดง แล้วก็ไม่ต้องใส่ผงถั่วเหลืองนะ!” ลี่เมิ่งเฉินห่อตัวด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่แล้ววิ่งทุลักทุเลออกมาจากห้องน้ำ น้ำไหลเจิ่งนองเต็มพื้น
เหมยเหมยเดินออกมาจากห้องวาดรูปเพื่อดื่มน้ำ ทันใดนั้นก็เห็นผู้ชายเปลือยท่อนบนยืนอยู่ เธอตกใจนึกว่าตัวเองมาผิดที่ ใบหน้าอันงดงามซีดขาวขึ้นมาทันที
เหยียนหมิงซุ่นถีบลี่เมิ่งเฉินกลับเข้าห้องน้ำไปด้วยความโมโห แล้วหันไปปลอบใจเหมยเหมย “ไม่ต้องกลัว นั่นคือลี่เมิ่งเฉิน เขามาอยู่บ้านเราน่ะ!”
ตอนที่ 2075 ขนมม้วนไส้ถั่วแดงไม่ใส่ผงถั่วเหลือง
พอเหมยเหมยได้ยินว่าเป็นลี่เมิ่งเฉิน เธอจึงอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “ทำไมเขาถึงจะพักบ้านเราล่ะ? แล้วยังไม่ใส่เสื้อผ้าวิ่งพล่านไปทั่วอีก…”
คาดไม่ถึงว่าลี่เมิ่งเฉินจะมีงานอดิเรกชอบเปลือยกายโชว์ น่ารังเกียจจริง ๆ!
ลี่เมิ่งเฉินใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เส้นผมเปียกชุ่ม เขานวดก้นเดินมาด้วยความโกรธกล่าวอย่างไม่ชอบใจว่า “นายมาขอความช่วยเหลือจากฉัน ฉันพักอยู่ที่บ้านนายสองสามวันจะเป็นไรไป? แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้โป๊สักหน่อย ฉันคลุมผ้าขนหนูอยู่ไม่ใช่หรือไง? สิ่งที่ควรปิดก็ปิดไว้อยู่…แล้วการไม่ใส่เสื้อผ้าก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เนื้อหนังมังสาของคนเรา ไม่ว่าจะสวยงามหรืออัปลักษณ์ ในสายตาของพระพุทธเจ้าก็เป็นเพียงเปลือกนอก และในสายตาของฉันมันก็เป็นแค่โปรตีน ไขมันและน้ำ เธอจะโวยวายตื่นตูมอะไรกันเล่า!”
เมื่อครู่แรงเตะของเหยียนหมิงซุ่นหนักไม่เบาเลย ลี่เมิ่งเฉินเต็มไปด้วยความเคียดแค้น รูปร่างของเขาดีจะตายไป!
มีทั้งวีเชฟ กล้ามหน้าอก กล้ามหน้าท้อง…
ที่ควรมีก็มีทุกอย่างและมีไม่แพ้เหยียนหมิงซุ่นเลย แต่ทำไมถึงไม่เข้าตาเลยล่ะ?
เหมยเหมยโมโหจนก่นด่าออกมา “ในสายตาของฉัน นายคือพวกโรคจิตชอบโชว์ของ!”
“เหอะ ฉันว่านะบนโลกใบนี้ทุกคนก็โรคจิตทุกคนนั้นแหละ เธอกล้ารับประกันไหมละว่าตัวเองไม่โรคจิต?” สีหน้าของลี่เมิ่งเฉินมีความเหน็บแนมอยู่บ้าง
“นายสิโรคจิต!” เหมยเหมยด่ากลับ เธอเป็นคนจิตใจดี เป็นนางฟ้าตัวน้อยที่น่ารักและใจดี แล้วจะโรคจิตได้อย่างไรกันพูดจาไร้สาระ!
ลี่เมิ่งเฉินก็ไม่ได้โกรธอะไร พูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “เอางี้แล้วกัน ฉันจะถามเธอหนึ่งคำถาม!”
เหมยเหมยส่งเสียงฮึเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป
ลี่เมิ่งเฉินไอสองสามทีก่อนพูดว่า “มีเจ้าหญิงที่งดงามองค์หนึ่ง เพราะว่าโดนคำสาปจึงนอนหลับใหลอยู่ในปราสาทเก่าแก่แห่งหนึ่ง เจ้าชายต้องจุมพิตเธอเพื่อปลุกเธอให้ฟื้น ผ่านไปหลายปีก็มีเจ้าชายรูปหล่อองค์หนึ่งมาจุมพิตและปลุกเจ้าหญิงให้ฟื้นขึ้นมา แต่หลังจากเจ้าหญิงตื่นขึ้นมาแล้วกลับฆ่าเจ้าชายทิ้ง…”
ลี่เมิ่งเฉินยังถามยังไม่ทันจบเหมยเหมยก็รีบตอบกลับไปว่า “เพราะเจ้าหญิงอายุมากแล้ว เธอเห็นว่าเจ้าชายยังเด็กอยู่ กลัวเขาจะเปลี่ยนใจดังนั้นจึงฆ่าเจ้าชายทิ้งไงล่ะ”
ลี่เมิ่งเฉินสำลัก มองเหมยเหมยอย่างเหลือเชื่อ
ทั้ง ๆที่เป็นแค่คนสวยที่ไร้สมอง คาดไม่ถึงว่าจะสามารถตอบคำถามแบบนี้ได้?
หรือว่าจ้าวเหมยคนนี้จะโรคจิตอย่างที่เขาเล่าลือกันจริง ๆ?
ลี่เมิ่งเฉินไม่ยอมแพ้ กระแอ้มเสียงในลำคอแล้วพูดขึ้นว่า “ลองข้ออื่นบ้าง สองพี่น้องจัดงานศพให้พ่อ…”
เขากำลังพูดถึงโพสต์บนอินเทอร์เน็ต ว่ากันว่าคนที่ตอบคำถามนี้ได้จะต้องเป็นโรคจิตขั้นรุนแรงแน่นอน เหมยเหมยหัวเราะเยาะเย้ย “คำถามง่าย ๆแบบนี้ยังจะเอามาถามอีก เพราะน้องสาวอยากจะเจอผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ดังนั้นจึงต้องจัดงานศพขึ้นอีกครั้ง”
“ไม่ได้การแล้ว…เหยียนหมิงซุ่น นายควรจะระวังตัวไว้บ้างนะ ระวังจะโดนฆ่าทิ้งเอาสักวัน!” ลี่เมิ่งเฉินพูดเกินจริง
แน่นอนว่าเขาไม่ได้คิดว่าเหมยเหมยเป็นโรคจิตเพราะเขาก็สามารถตอบคำถามเหล่านี้ได้เหมือนกัน ถ้าเหมยเหมยเป็นโรคจิต งั้นเขาก็เป็นโรคจิตไปด้วยไม่ใช่หรือไง?
ในสายตาของเหยียนหมิงซุ่นเต็มไปด้วยความตกใจ พฤติกรรมของเหมยเหมยอยู่เหนือความคาดหมายของเขาจริง ๆ
พอเหมยเหมยเห็นท่าทีตกใจของทั้งคู่ก็รู้สึกลำพองใจเป็นอย่างมาก
“ก็เป็นแค่แบบทดสอบวัดว่าเป็นโรคจิตหรือเปล่าเองไม่ใช่เหรอ? ฉันรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ 800 ปีก่อนแล้วย่ะ เชอะ!”
ลี่เมิ่งเฉินยิ่งตกใจยกใหญ่ จ้าวเหมยเคยเห็นแบบทดสอบนี้มาจากไหน?
เหยียนหมิงซุ่นขัดจังหวะเอ่ยถามขึ้นว่า “ทำไมนายถึงโพสต์คำถามแปลก ๆเหล่านี้ในกระทู้ของโรงเรียนล่ะ?”
ท่าทางการแสดงออกของลี่เมิ่งเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยักไหล่แล้วพูดว่า “ก็แค่สนุกดี…ใช่แล้ว รีบทำมื้อดึกของฉันด้วยล่ะ ขนมม้วนไส้ถั่วแดงไม่ใส่ผงถั่วเหลืองของฉันต้องได้กินก่อนสี่ทุ่มครึ่งนะ!”
เหมยเหมยมุมปากกระตุก ขนมม้วนไส้ถั่วแดงไม่ใส่ผงถั่วเหลือง นี่ยังเรียกว่าขนมม้วนไส้ถั่วแดงได้อีกเหรอ?
“ทำไมถึงไม่ใส่ผงถั่วเหลืองล่ะ?” เธออดถามไม่ได้
ลี่เมิ่งเฉินกลับห้องไปแล้ว เขาหันกลับมาพูดเสียงนิ่งว่า “เพราะว่า…สีมันเหมือนขี้ไง…”
เหมยเหมย ‘…เธออยากจะขี้เหลือเกิน!’
…………………………………………..
ตอนที่ 2076 ไม่ใส่ผงถั่วเหลืองและถั่วแดงกวน
ป้าฟางมีฝีมือทำอาหารที่ยอดเยี่ยมมาก ในไม่ช้าขนมม้วนไส้ถั่วแดงที่ลี่เมิ่งเฉินร้องขอก็เสร็จสมบูรณ์ ไส้ถั่วแดงสีแดงเข้มห่อด้วยแป้งข้าวเหนียวสีขาวม้วนเป็นกลม ๆถูกหั่นแบ่งอย่างสวยงาม สีแดงขาวแบ่งชั้นกันอย่างสวยงาม ดูน่าอร่อยเหลือเกิน
เดิมทีควรจะโรยหน้าด้วยผงถั่วเหลืองที่หอมกรุ่นด้วย แต่เนื่องจากลี่เมิ่งเฉินพูดทำนองว่าเหมือน…ขี้…
งั้นก็ไม่โรยแล้วกัน!
เรื่องมากจริง ๆ!
ป้าฟางรีดแผ่นแป้งขนมม้วนไส้ถั่วแดงที่ขึ้นรูปสวยงามวางลงในจานกระเบื้องสีขาวรูปทรงสวยงาม สีและกลิ่นหอมน่ารับประทานมาก เพียงแต่ขั้นตอนสุดท้ายขาดหายไปจึงดูไม่เหมือนขนมม้วนไส้ถั่วแดงเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับดูเหมือนขนมข้าวเหนียวปั้นธรรมดา ๆมากกว่า
“ไม่เลวเลยทีเดียว รสชาติใช้ได้ ความเร็วก็ใช้ได้…อืม…ไส้ถั่วแดงแบบดั้งเดิม ทั้งหอมทั้งมีเนื้อให้เคี้ยว อร่อย!”
ลี่เมิ่งเฉินกินไปแล้วสองชิ้นก็ชมไม่ขาดปาก ดูท่าทางแล้วเขาน่าจะชอบกินขนมม้วนไส้ถั่วแดงมากจริง ๆ เพียงแต่รสนิยมก็แปลกมากจริง ๆ!
ขนมม้วนไส้ถั่วแดงที่ไร้ผงถั่วเหลือง มันก็เหมือนกับผลมะกอกที่ไร้ใบอ้ายเย่[1] ไม่มีมาตรฐานอย่างแท้จริง!
เหมยเหมยยังแค้นฝังใจเรื่องที่เจ้าหมอนี่ไม่ใส่เสื้อผ้าก่อนหน้านี้ พอเห็นลี่เมิ่งเฉินกัดขนมม้วนไส้ถั่วแดงที่ป้าฟางตั้งใจใส่ไส้ถั่วแดงมาหนา ๆจนไส้ไหลเปื้อนมุมปากของเขา…
เธอก็ใจเต้นนึกอะไรขึ้นมาได้จึงจงใจหยิบกระจกอันเล็กออกมาวางไว้ตรงหน้าเขา พูดจากวนประสาทเขาว่า “ลี่เมิ่งเฉิน นี่มันเหมือนกับ…ขี้ไหม…สีและลักษณะเหมือนอย่าบอกใครเชียว!”
ลี่เมิ่งเฉินอดมองกระจกไม่ได้ ขนมม้วนไส้ถั่วแดงในมือของเขาที่กัดไปครึ่งหนึ่งมีไส้ถั่วแดงเปื้อนอยู่ที่มุมปาก และไส้ถั่วแดงในมือของเขาอีกครึ่งหนึ่งก็ไหลเยิ้มออกมาเรื่อย ๆ…
สีและลักษณะเหมือนอย่าบอกใครเลยจริง ๆ!
ลี่เมิ่งเฉินจุกอยู่ในอกและมองขนมม้วนไส้ถั่วแดงตรงหน้าไม่ได้อีกต่อไป สองชิ้นที่กินไปก่อนหน้านี้กำลังปั่นป่วนอยู่ในท้องและพร้อมขย้อนออกมาได้ทุกเมื่อ
มีเพียงผู้หญิงและคนต่ำทรามนี่แหละที่เลี้ยงไม่เชื่อง!
เขาเหลือบมองเหมยเหมยที่ทำหน้าลำพองใจก็รู้ว่าเธอจงใจแก้แค้น แต่สิ่งที่เขาทนไม่ได้มากที่สุดก็คือเวลาทานข้าว ต้องมาเห็นหรือได้ยินสิ่งที่ทำให้คิดได้หลายแง่เช่นนี้
อย่างเช่นขี้…ที่พูดขึ้นเมื่อครู่นี้!
เขาไม่สามารถกินขนมม้วนไส้ถั่วแดงอย่างมีความสุขได้อีกต่อไป!
“กินอิ่มแล้ว…”
อาการคลื่นไส้ของลี่เมิ่งเฉินแย่ลงเรื่อย ๆ เขาเอาขนมม้วนไส้ถั่วแดงอีกครึ่งที่เหลือในมือโยนทิ้งไป แล้วเตรียมตัวกลับห้องไปนอนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
เหมยเหมยคาดไม่ถึงว่าเจ้าหมอนี่จะไม่ได้เรื่องขนาดนี้ พูดแค่นี้ก็กินไม่ลงแล้ว ทั้ง ๆที่เมื่อครู่เขาเป็นคนพูดเอง!
“ลี่เมิ่งเฉิน พรุ่งนี้ยังอยากจะกินขนมม้วนไส้ถั่วแดงไหม?” เหมยเหมยจงใจถาม
“แน่นอนว่าต้องกินอยู่แล้ว…ไม่ใส่ผงถั่วเหลืองและถั่วแดงกวนนะ!” ลี่เมิ่งเฉินตอบกลับเสียงดัง
คิดจะหยุดเขาเหรอ?
เขาหาวิธีรับมือได้อยู่แล้ว!
เหมยเหมยเบิกตาโต ขนมม้วนไส้ถั่วแดงที่ไม่ใส่ผงถั่วเหลืองและถั่วแดงกวนแบบนี้มันคือขนมอี๋แล้วไม่ใช่เหรอ?
พรุ่งนี้ถ้าเธอบอกว่าขนมอี๋หน้าตาเหมือนของน่ารังเกียจอื่น ๆ ลี่เมิ่งเฉินจะกินขนมม้วนไส้ถั่วแดงได้อีกไหมนะ?
หรือจะกินแป้งข้าวเหนียวเปล่า ๆไปเลย?
เหมยเหมยกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เหยียนหมิงซุ่นมองเธออย่างแปลกใจเพราะจู่ ๆก็หัวเราะขึ้นมาอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุ ช่างเป็นเด็กที่ซื่อบื้อจริง ๆ!
“โจทย์พวกนั้นเธอไปได้ยินมาจากไหน?”
ก่อนนอนเหยียนหมิงซุ่นอดถามไม่ได้ เขารู้สึกแปลกใจมากจริง ๆ
“ก็ในฝันของฉันไง ในฝันคนบนโลกอินเทอร์เน็ตชอบถกเถียงกันเรื่องโจทย์พวกนี้ ฉันเห็นเยอะเลยจำได้” เหมยเหมยอธิบาย
เหยียนหมิงซุ่นถึงนึกขึ้นได้ ดูเหมือนว่าความฝันของเหมยเหมยน่าจะเป็นสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต แต่ในความฝันเหมยเหมยกลับมีชีวิตที่ไม่ดีนัก อยู่ดี ๆหัวใจของเหยียนหมิงซุ่นก็กระตุกวูบ
แต่เขาก็สงบนิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังมีเขาอยู่ เขาจะไม่ให้เรื่องเลวร้ายพวกนั้นเกิดขึ้นแน่นอน!
ไม่มีทาง!
…………………………………………..
[1] เป็นชื่อสมุนไพรจีนชนิดหนึ่ง มีชื่อภาษาไทยว่าโกฐจุฬาลัมพา
ตอนที่ 2077 กินคาร์บอนแก้พิษ
“พี่ตามตัวลี่เมิ่งเฉินมามีเรื่องอะไรเหรอ?” เหมยเหมยอยากรู้มาก เธอรู้สึกว่าดูเหมือนเหยียนหมิงซุ่นจะมีบางอย่างปิดบังตนอยู่
“ไม่มีอะไร แค่มีงานที่ต้องให้เขาช่วย ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะ!”
เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่อยากพูดถึงประเด็นนี้ต่อ เขาเปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วบอกให้เหมยเหมยรีบนอน
ความสงสัยในใจของเหมยเหมยยิ่งมีมากขึ้นกว่าเดิม จะต้องมีเรื่องปิดบังเธออยู่แน่ ๆ!
หรือว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น?
เหยียนหมิงซุ่นกลัวเธอเป็นห่วงเลยจงใจปิดบังเธองั้นเหรอ?
พรุ่งนี้จะถามลี่เมิ่งเฉินดีไหมนะ?
ก่อนเข้านอนเหมยเหมยครุ่นคิดด้วยความงุนงง แต่ไม่นานก็ผล็อยหลับไป
เหยียนหมิงซุ่นกลับนอนไม่หลับ เขากังวลว่าลี่เมิ่งเฉินจะแก้พิษกู่หักสวาทไม่ได้ เพราะนี่เป็นความหวังสุดท้ายของเขาแล้ว
เขากลัวว่าจะผิดหวัง!
เขานอนพลิกตัวไปมาหนึ่งคืนจนเช้าวันใหม่มาถึง ฟ้ายังไม่ทันสว่างลี่เมิ่งเฉินก็ตื่นวิ่งมาเคาะประตูห้องของเหยียนหมิงซุ่นเสียงดังสะเทือนเลือนลั่น
“เหยียนหมิงซุ่น วันนี้นายต้องเอาเครื่องมือจากห้องทดลองของฉันมาให้ฉัน ถ้าไม่มีเครื่องมือฉันทำงานไม่ได้!”
เหยียนหมิงซุ่นที่นอนไม่หลับรู้สึกปวดหัวขึ้นมาจึงกลั้นความโกรธเอาไว้และพูดว่า “ถ้ามันลำบากมากขนาดนี้ นายกลับไปอยู่บ้านของนายเองไม่ดีกว่าเหรอ ฉันจะให้คนส่งอาหารให้นายสามมื้อต่อวันเป็นไง?”
“แน่นอนว่าไม่ได้ อาหารต้องกินตอนร้อน ๆ บ้านของฉันอยู่ห่างจากบ้านนายเกินไป รอมาส่งถึงบ้านฉันมันก็เย็นชืดไม่อร่อยกันพอดี!” ลี่เมิ่งเฉินกล่าวปฏิเสธ
เหยียนหมิงซุ่นจำใจต้องให้ลูกน้องไปที่บ้านของลี่เมิ่งเฉินแล้วย้ายอุปกรณ์ห้องแล็บของเขาที่เหมือนเดิมทุกประการมาที่นี่แต่ก็ใช้เวลานานอยู่ครึ่งค่อนวัน ระหว่างนั้นหลอดทดลองก็แตกไปหลายอันจนทำให้ลี่เมิ่งเฉินเสียหายไปหลายร้อยหยวน
ถึงแม้ว่าเหยียนหมิงซุ่นจะรำคาญอยู่บ้างแต่ประสิทธิภาพการทำงานของเขาค่อนข้างสูง เลือดของเหยียนหมิงซุ่นที่ถูกเจาะในวันนั้นเริ่มทำการตรวจสอบด้วยกล้องจุลทรรศน์กำลังสูง
“ฉันก็นึกว่าเป็นพิษกู่อะไร ที่แท้ก็เป็นพวกตัวปรสิตนี่เอง แต่ว่าก็น่าสนใจอยู่”
ลี่เมิ่งเฉินค้นพบว่าเจ้าตัวนี้แตกต่างจากสิ่งที่เคยวิจัยมาจึงรู้สึกสนใจขึ้นมาในทันที ต่อให้เหยียนหมิงซุ่นไม่ยอมให้เขาวิจัยเขาก็จะรั้นทำอยู่ดี
“แล้วพอจะกำจัดปรสิตพวกนี้ออกไปได้ไหม?” เหยียนหมิงซุ่นถาม น้ำเสียงเป็นกังวลอยู่บ้าง
ลี่เมิ่งเฉินขบคิดดูแล้วก็พูดว่า “แน่นอนว่าเอาออกได้แต่ตอนนี้ฉันยังคิดหาวิธีไม่ได้ ฉันต้องการเวลา”
“ได้ นายขาดเหลืออะไรก็บอกฉันได้เลย” เหยียนหมิงซุ่นรับประกัน
ลี่เมิ่งเฉินพูดโดยไม่ต้องคิดเลยว่า “ขนมม้วนไม่ใส่ถั่วแดงกวนและผงถั่วเหลืองทุกวันหนึ่งจาน”
เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะอย่างระอา นี่ต้องชอบมากขนาดไหนกันเนี่ย!
จนจะกลายเป็นขนมอี๋อยู่แล้วยังจะชอบกินอยู่อีก งั้นทำไมไม่กินขนมอี๋ไปเลยล่ะ?
ประสิทธิภาพของลี่เมิ่งเฉินนั้นรวดเร็วมาก สามวันต่อมาเขาก็คิดวิธีการหนึ่งได้
“กินคาร์บอน? นายไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม?“ พอเหยียนหมิงซุ่นได้ฟังวิธีการของเขาก็พลันรู้สึกเหมือนได้ฟังคำพูดเหลวไหลอยู่ และเริ่มสงสัยในความสามารถของลี่เมิ่งเฉินขึ้นมาทันที
กินคาร์บอนช่วยแก้พิษได้เหรอ นี่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?
ถ้าพิษกู่หักสวาทกำจัดง่ายขนาดนี้แล้วจะเรียกว่าเป็นพิษที่ร้ายแรงที่สุดได้อย่างไร?
ลี่เมิ่งเฉินหัวเราะเสียงเย็น “แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยล้อเล่นนะ ฉันไม่ได้หมายถึงคาร์บอนธรรมดาแต่ต้องเป็นถ่านกัมมันต์ ความสามารถในการดูดซับของถ่านกัมมันต์แข็งแกร่งที่สุด เพราะตัวปรสิตในร่างกายของนายแพร่กระจายไปทั่วร่างกายแล้ว ต่อให้รีดเลือดทั้งตัวนายออกมาจนหมดก็ไม่สามารถกำจัดมันได้หรอก”
ครั้นเหยียนหมิงซุ่นได้ฟังเช่นนั้นก็เข้าใจขึ้นมาบ้าง เขารู้เรื่องถ่านกัมมันต์เป็นอย่างดีว่ามันมีความสามารถในการดูดซับที่แข็งแกร่งมากจริง ๆ โดยทั่วไปจะใช้ในเครื่องฟอกอากาศ
ความหมายของลี่เมิ่งเฉินก็คือการใช้ถ่านกัมมันต์เพื่อดูดซับพิษในร่างกายของเขาเป็นไปได้ในทางทฤษฎี แต่จะได้ผลในทางปฏิบัติไหมนะ?
…………………………………………..
ตอนที่ 2078 สำเร็จแล้ว
เหยียนหมิงซุ่นลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ ถึงอย่างไรก็ต้องลองดูแม้จะมีความหวังแค่ริบหรี่ก็เถอะ ลองเชื่อลี่เมิ่งเฉินดูสักครั้งดีกว่า
แต่ว่า——
ลี่เมิ่งเฉินกลับไม่ได้รีบร้อนที่จะแก้พิษให้เหยียนหมิงซุ่น แต่มีคำขอว่า “นายต้องหาแพทย์แผนจีนโบราณอีกคนที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมมาด้วย ฉันต้องการความร่วมมือจากเขา”
ถึงแม้ว่าเหยียนหมิงซุ่นจะรู้สึกแปลกใจแต่ก็หาแพทย์แผนจีนมาได้อย่างรวดเร็ว ลี่เหมิงเฉินขอให้แพทย์แผนจีนโบราณฝังเข็มให้เลือดในร่างกายของเหยียนหมิงซุ่นย้ายไปรวมกันที่กระเพาะอาหารและลำไส้ หลังจากนั้นเขาก็ให้เหยียนหมิงซุ่นกลืนถ่านกัมมันต์เข้าไป พอกลืนไปได้พอสมควรแล้วก็ใช้วิธีการทำให้อาเจียนสำรอกเศษถ่านออกมา แบบนี้พิษของกู่ก็จะถูกขับออกมาด้วย
ทฤษฎีนี้เป็นไปได้จริง ๆ ทั้งง่ายและป่าเถื่อน เหยียนหมิงซุ่นใจเต้น
แพทย์แผนจีนโบราณฝังเข็มทั่วร่างกายเหยียนหมิงซุ่น เลือดจากร่างกายไหลไปรวมกันในกระเพาะอาหารและลำไส้ด้วยความเร็ว เพราะเหยียนหมิงซุ่นใช้กำลังภายในเร่งการไหลเวียนของเลือดให้เร็วขึ้น
“กินพวกนี้เข้าไปให้หมด!”
ลี่เมิ่งเฉินเอาถ่านกัมมันต์ที่เขาบดเป็นผงถุงใหญ่ให้เหยียนหมิงซุ่นแบ่งทานสามครั้ง
เหยียนหมิงซุ่นกลืนผงถ่านกัมมันต์คำโตเข้าไปอย่างอาจหาญ จากนั้นเขาก็กลืนลงไปอีกสองสามคำเหมือนกินผัดหมี่ด้วยสีหน้าปกติ
ลี่เมิ่งเฉินเลิกคิ้วพลันรู้สึกนับถือเหยียนหมิงซุ่นขึ้นมาเลย
ถ่านกัมมันต์ที่เขาทำมีรสชาติแย่แค่ไหนเขารู้ดีกว่าใคร เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังกินไม่ลงเลย
เพราะรสชาติห่วยแตกมาก!
“ถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว รีบสำรอกมันออกมา!”
ลี่เมิ่งเฉินยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลา เขาให้เหยียนหมิงซุ่นล้างท้องด้วยน้ำเกลือแล้วปล่อยให้เขาสำรอกถ่านกัมมันต์ที่เพิ่งกินเข้าไปออกมา
เหยียนหมิงซุ่นไม่อยากให้มันยืดเยื้อจึงกดที่จุดฝังเข็มเพื่อทำให้อ้วก เขาอาเจียนออกมาอย่างรวดเร็วจนหมดกระเพาะ สิ่งที่อ้วกออกมาทั้งหมดเป็นน้ำสีดำ ดูน่าขยะแขยงมาก
ลี่เมิ่งเฉินมองอย่างรังเกียจแวบหนึ่งแล้วใส่หน้ากากป้องกันแก๊สพิษ นั่นเป็นเพราะเขารังเกียจสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนเหล่านี้ ดังนั้นนี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาศึกษาแค่ตัวยาแต่ไม่ไปศึกษาพวกการผ่าตัด
เพราะเขารับไม่ไหวกับความสะอิดสะเอียนและกลิ่นคาวเลือดหลังการชันสูตรศพ
จนกระทั่งกินถ่านกัมมันต์ถุงใหญ่ที่ลี่เมิ่งเฉินเตรียมไว้ครบสามครั้งจนหมด แม้แต่ร่างกายของเหยียนหมิงซุ่นที่แข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้ายังถูกทรมานจนใบหน้าซีดเซียว อ่อนระโหยโรยแรงเช่นนี้เลย
“วันนี้พอแค่ตรงนี้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ หลังจากนี้สามวันฉันค่อยตรวจเลือดนายใหม่ ดูสิว่าจำนวนปรสิตในเลือดของนายลดลงไหม!”
ลี่เมิ่งเฉินสะกดอาการพะอืดพะอมไว้แล้วเอาหลอดทดลองเก็บอ้วกของเหยียนหมิงซุ่นไป เขาต้องตรวจสอบดูด้วยกล้องจุลทรรศน์ว่าถ่านกัมมันต์สามารถดูดซับจุลินทรีย์ได้หรือไม่!
เหยียนหมิงซุ่นเอนตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง ความทรมานครั้งนี้หนักไม่เบาเลยจริง ๆ โชคดีที่เหมยเหมยถูกเขาว่านล้อมจนออกไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเหมยเหมยอย่างไรดีเลย
“พวกเราไปทำการทดลองที่อื่นได้ไหม?” เหยียนหมิงซุ่นพักครู่หนึ่ง จากนั้นก็วิ่งไปหาลี่เมิ่งเฉินที่ห้องทดลองเพื่อเสนอความคิดเห็น เพราะที่บ้านมันอันตรายเกินไป
ครั้นลี่เมิ่งเฉินที่กำลังส่องกล้องจุลทรรศน์อยู่ได้ยินเขาพูดเช่นนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะพูดเหน็บแนมว่า “จ้าวเหมยก็โดนพิษไปด้วยแล้ว นายยังจะปิดบังอะไรอีก?”
เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ซักถามด้วยน้ำเสียงตำหนิว่า “ใครบอกนาย?”
เรื่องที่เหมยเหมยโดนพิษไปด้วยเขาไม่ได้บอกใคร แม้แต่ลูกน้องก็ยังไม่รู้ แล้วลี่เมิ่งเฉินรู้ได้อย่างไร?
ลี่เมิ่งเฉินยิ้มอย่างลำพองใจ “แน่นอนว่าฉันวิเคราะห์ได้เอง ความสามารถในการสืบพันธุ์ของจุลินทรีย์นี้มีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ นายและจ้าวเหมยจะต้องมีความสัมพันธ์อย่างว่ากันมาตั้งนานแล้ว จากนั้นก็ต้องแพร่ให้อีกฝ่าย——อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ปัญหาง่าย ๆแค่นี้ใช้สมองหน่อยก็คิดได้แล้ว”
ตอนนี้เองเหยียนหมิงซุ่นถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็นึกชื่นชมความสามารถในการใช้เหตุผลและตรรกะของลี่เมิ่งเฉินมากเช่นกัน
“รีบมาดูนี่ พวกเราทำสำเร็จแล้ว!”
อยู่ดี ๆลี่เมิ่งเฉินก็ส่งเสียงเรียกขึ้นมา ท่าทางดูตื่นเต้นมาก
ตอนที่ 2079 แสงอาทิตย์แรกอรุณ
เหยียนหมิงซุ่นเอนกายลงบนโซฟาพักผ่อนครู่หนึ่งจนรู้สึกว่าร่างกายฟื้นตัวดีขึ้นแล้ว พอได้ยินเสียงตะโกนของลี่เมิ่งเฉิน ก็ลุกพรวดด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็เดินไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“เห็นสิ่งที่เหมือนเจ้าลูกอ๊อดนี่ไหม? นี่คือกู่ที่ขับออกมาจากร่างกายนาย”
ลี่เมิ่งเฉินชี้ไปที่จุดดำ ๆหนาแน่นภายใต้กล้องจุลทรรศน์พร้อมพูดกับเหยียนหมิงซุ่น
หากดูจากกล้องจุลทรรศน์แบบความละเอียดสูง จุดดำเล็ก ๆเหล่านี้มีขนาดเท่าเมล็ดงาดำเท่านั้นซึ่งคล้ายลูกอ๊อดมาก อีกทั้งยังมีชีวิตว่ายน้ำไปมาเหมือนลูกอ๊อดจริง ๆอีกต่างหาก
เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกคลื่นไส้สะอิดสะเอียน เมื่อครู่ลี่เมิ่งเฉินเก็บน้ำสีดำที่เขาอ้วกออกมาเล็กน้อยเท่านั้น แต่เพียงเล็กน้อยกลับมีตัวกู่ดิ้นยั้วเยี้ยมากมายเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นร่างกายของเขามีกู่มากขนาดไหนกันนะ?
ขอเพียงแค่คิดว่าในร่างกายมีลูกอ๊อดตัวเล็ก ๆจำนวนนับไม่ถ้วนวิ่งยั้วเยี้ยไปมา เหยียนหมิงซุ่นก็ขนลุกไปทั้งตัวและรู้สึกกลัวจนตัวสั่น
“กู่พวกนี้ยังไม่ตายเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นนึกโกรธแค้น
“ไม่เห็นเหรอว่าพวกมันยังกระโดดโลดเต้นมีชีวิตอยู่เลย? อยู่ดีมีความสุขจะตายไป!”
หางตาลี่เมิ่งเฉินเหลือบไปเห็นป้าฟางเข้ามาทำความสะอาดน้ำสีดำที่เหยียนหมิงซุ่นอ้วก เขาจึงรีบร้อนร้องห้ามเสียงดัง “อย่าเพิ่งแตะต้องของพวกนั้น ฉันเก็บมันไว้ใช้!”
เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกสะอิดสะเอียนอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วและถามว่า “นายจะใช้ของพวกนี้ทำอะไร?”
“ในนั้นเป็นสมบัติล้ำค่าทั้งนั้น นายบอกว่าพิษกู่หักสวาทหายสาบสูญไปแล้วไม่ใช่เหรอ? งั้นก็หมายความว่านี่คือกู่ตัวสุดท้ายบนโลกนี้ นี่มีคุณค่าต่อการวิจัยมากเลยนะ!”
ลี่เมิ่งเฉินกลอกตามองบนใส่เขา สำหรับเขาแล้วของพวกนี้คือของล้ำค่า ถึงแม้ว่าจะน่าสะอิดสะเอียนไปหน่อย แต่มันก็เป็นของหายาก!
อีกทั้งเขายังค้นพบว่าความสามารถในการสืบพันธุ์ของตัวกู่พวกนี้แข็งแกร่งมาก เร็วกว่าการแบ่งเซลล์เสียอีก ตัวกู่พวกนี้เขาต้องเลี้ยงเอาไว้ค่อย ๆศึกษาวิจัยต่อไป
เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ถามอะไรอีก ลี่เมิ่งเฉินอยากจะเอาไปก็เอาไป หากเอาไว้ในบ้านเขาก็เอาไปทิ้งลงชักโครกแค่นั้น
“กู่ที่เหลืออยู่บนร่างกายฉันต้องกินคาร์บอนกี่ครั้งถึงจะถูกกำจัดออกหมด?” เหยียนหมิงซุ่นถามด้วยความกังวล
“อันนี้ฉันก็บอกไม่ได้ บางที่อาจจะสามครั้ง บางทีอาจจะห้าครั้ง บางทีอาจจะสิบครั้ง พรุ่งนี้ค่อยติดตามดูอาการต่อแล้วกัน!”
ลี่เมิ่งเฉินไม่สนใจเหยียนหมิงซุ่นอีกแล้วหันไปส่องกล้องจุลทรรศน์ต่อด้วยท่าทีกระตือรือร้น เมื่อครู่เขาค้นพบเจอบางอย่างที่สำคัญ กู่ที่เหมือนลูกอ๊อดตัวเล็ก ๆพวกนี้มีช่วงชีวิตที่สั้นมาก
แค่เวลาเพียงสั้น ๆเมื่อครู่ก็มีลูกอ๊อดหลายตัวหยุดแหวกว่ายไปมา แต่ในขณะเดียวกันก็มีลูกอ๊อดแตกตัวขยายพันธุ์มากขึ้นและกินซากศพพวกเดียวกันเป็นอาหาร ดูน่ากลัวขนลุกขนพองเป็นอย่างมาก
กู่ตัวน้อย ๆพวกนี้ช่างน่าสนใจมากจริง ๆ!
เหมยเหมยและเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไปเดินห้างด้วยกัน เธอรู้สึกใจกระสับกระส่ายดูอะไรก็ไม่น่าสนใจเลยสักอย่าง ทั้งยังดูไม่ค่อยมีความสุขนัก หลังจากเดินช้อปปิ้งมาครึ่งค่อนวันก็ไม่ได้เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว แต่เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกลับซื้อไปแล้วสองสามชิ้น
“เธอเป็นอะไรกันแน่? ตั้งแต่ออกจากประตูมาจนถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นเธอยิ้มเลย หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถามออกมาอย่างอดไม่ได้
“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกจิตใจฟุ้งซ่านนิดหน่อย ฉันต้องกลับไปดูสักหน่อย เธอไปเดินเล่นเองนะ!”
เหมยเหมยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกทะแม่ง ๆ เหยียนหมิงซุ่นจะต้องมีเรื่องปิดบังเธออยู่แน่ ๆ เมื่อก่อนเหยียนหมิงซุ่นอยากให้เธออยู่บ้านกับเขาทุกวันจะตาย แต่วันนี้กลับบอกให้เธอไปช้อปปิ้งเอง นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย!
มันน่าแปลกใจจริง ๆ!
เธอจะมีกะจิตกะใจเดินเที่ยวเล่นได้อย่างไรอีก ตอนนี้หวังแค่อยากจะบินกลับบ้านไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนมองเหมยเหมยที่หายไปในพริบตาอย่างไร้ร่องรอยราวกับพายุด้วยสีหน้างุนงง!
“เฮ้อ…เธอร้อนใจอะไรนักหนาเนี่ย…”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนโบกมือเรียกเหมยเหมยให้หยุดแต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ต่อให้จะร้องตะโกนดังแค่ไหน เหมยเหมยก็ขึ้นรถและจากไปแล้ว
นี่เป็นบ้าอะไรอีกแล้วล่ะ?
…………………………………………..
ตอนที่ 2080 ผู้ชายของเธอเป็นโรคที่รักษาไม่หาย
ครั้งนี้เหมยเหมยไม่ได้ปักใจเชื่อเสียทุกอย่าง เธอแอบกลับบ้านเงียบ ๆ และไม่รีบร้อนที่จะเข้าบ้านแต่นั่งรออยู่ในรถ แล้วปล่อยให้ฉิวฉิวเข้าไปดูความเคลื่อนไหวในบ้าน เมื่อเช้าเหยียนหมิงซุ่นขอให้เธอพาฉิวฉิวไปชอปปิ้งด้วย เธอจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลอยู่
เจ้าหมอนี่จะต้องมีเรื่องปิดบังเธอแน่นอน!
และต้องเกี่ยวข้องกับลี่เมิ่งเฉินอีกด้วย!
หางยาว ๆของฉิวฉิวสบัดไปมารีบเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว เหมยเหมยรู้สึกเครียดอยู่บ้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแอบจับตาดูเหยียนหมิงซุ่น หัวใจจึงเต้นแรงสุด ๆ!
เหยียนหมิงซุ่นไม่รู้ตัวว่าเหมยเหมยเริ่มสงสัยในตัวเขาแล้ว อีกทั้งยังบุกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวอีก ร่างกายของเขายังไม่ฟื้นตัวดี เขาไม่อยากอยู่ในห้องทดลองชั่วคราวของลี่เมิ่งเฉินเลยแม้แต่นาทีเดียวเลยเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วนั่งบนโซฟาหลับตาพักผ่อน เส้นประสาทผ่อนคลายเล็กน้อยจึงไม่ตื่นตัวเหมือนในยามปกติ
ฉิวฉิวสไลด์ตัวไปตามโคมระย้าบนเพดานแล้วจับจ้องมองนายผู้ชายอย่างไม่วางตา
อืม…ใบหน้าซีดเซียว หายใจถี่หอบไม่เต็มไปด้วยพลังเหมือนในยามปกติและยังนั่งตัวเอียง นี่ถือว่าเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อเพราะเมื่อก่อนนายผู้ชายนั่งตัวตรงสง่าราวกับนาฬิกา ยืนตัวตรงราวกับต้นสน!
เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!
นายผู้ชายจะต้องป่วยหนักมากแน่ ๆ!
ดวงตาสีดำขลับของฉิวฉิวกลอกไปมาพร้อมใบหน้าที่จริงจัง ในเวลานี้คุณชายฉิวลืมเรื่องที่เหยียนหมิงซุ่นโดนพิษกู่ไปเสียสนิท ตอนนั้นเหยียนหมิงซุ่นให้มันเก็บเป็นความลับ ฉิวฉิวจึงรับปากไป
ที่สำคัญเลยเป็นเพราะมันคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่ไม่สามารถให้กำเนิดลูกได้เท่านั้นเอง!
งั้นก็ไม่ต้องมีแค่นั้นเอง!
ก็ไม่จำเป็นต้องมีเหมือนคุณชายฉิวอย่างมันไง!
แน่นอนไม่ใช่ว่ามันไม่มีแรงไม่มีความสามารถ แต่เพราะโลกนี้ไม่สามารถหากระรอกตัวเมียที่สามารถให้กำเนิดลูกของมันได้ มันตามหามานานหลายปีแล้ว กระรอกตัวเมียแสนสวยที่มันเคยมีอะไรด้วยอาจมีไม่ถึงร้อย แต่มีมากเกินครึ่งร้อยแน่นอน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีตัวไหนให้กำเนิดลูกมันได้
มีไม่ได้ก็ช่างมัน งั้นทุกคนก็ไม่ต้องมีแล้วกัน!
ฉิวฉิวรู้สึกว่าผลลัพธ์เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน มีความสุขก็สุขร่วมกัน มีความทุกข์ก็ทุกข์ร่วมกันไป!
เหมยเหมยที่อยู่บนรถยิ่งรอก็ยิ่งร้อนใจ อยากจะย้อนกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างอดไม่ได้อยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็อดทนไว้ได้
ถ้าเธอกลับไปเหยียนหมิงซุ่นจะต้องสังเกตเห็นแน่ ๆ แต่ฉิวฉิวไม่เหมือนกัน เหยียนหมิงซุ่นน่าจะสังเกตเห็นได้ยาก รออีกหน่อยดีกว่า
เงาสีขาวสว่างวาบพาดผ่าน ฉิวฉิวพุ่งเข้ามาในรถส่งเสียงร้องลั่น “ไม่ได้การแล้ว…นายผู้ชายของเธออาการไม่ดีเลย…น่าจะป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หายเหมือนที่เห็นในโทรทัศน์ พระเอกมีอาการป่วยระยะสุดท้าย เพื่อไม่ให้นางเอกเสียใจ…เขาจึงเลือก…”
ช่วงนี้ฉิวฉิวชอบดูหนังดราม่ารักโรแมนติกของไต้หวันจนติดงอมแงม
เหมยเหมยหน้าถอดสีแล้วรีบสตาร์ทรถทันที ตบฉิวฉิวที่ยังพูดพล่ามไม่หยุดไปที่หลังรถ หนวกหูชะมัดเลย!
“พี่หมิงซุ่น…พี่เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนเหรอ…”
เหมยเหมยจอดรถอย่างร้อนใจก่อนวิ่งร้องตะโกนเข้ามาด้วยเสียงอันดัง เหยียนหมิงซุ่นถูกรบกวนจนตื่น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมกลับมาเร็วจัง?
“ทำไมสีหน้าของพี่แย่ขนาดนี้ล่ะ…ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าพี่จะต้องมีเรื่องไม่ดีปิดบังฉันอยู่…ทำไมพี่ทำแบบนี้…ฉันมีเรื่องอะไรก็บอกพี่หมดแต่พี่กลับปิดบังฉัน…พี่คิดว่าฉันโง่และไร้ประโยชน์เกินไปถึงได้ไม่ยอมบอกกันใช่ไหม…”
เดิมทีเหมยเหมยยังคิดว่าฉิวฉิวกระต่ายตื่นตูมไปเอง แต่พอเห็นใบหน้าที่ยังคงซีดเซียวของเหยียนหมิงซุ่น หัวใจก็จมดิ่งลงสู่ก้นเหวทันที
ร่างกายของเหยียนหมิงซุ่นแข็งแรงมาก แม้แต่หวัดยังไม่ค่อยเป็นด้วยซ้ำ สีหน้าดูสุขภาพดีอยู่เสมอ แต่ตอนนี้กลับซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงจึงเห็นได้ว่าอาการป่วยของเขานั้นร้ายแรงมากแค่ไหน!
“สรุปแล้วพี่เป็นโรคอะไรกันแน่…พี่อย่าทำให้ฉันตกใจสิ…รีบบอกฉันมานะ!”
เหมยเหมยทั้งร้อนใจทั้งโมโห เอ่ยด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
เหยียนหมิงซุ่นทำหน้าตกตะลึง…ไอ้สารเลวคนไหนบอกว่าเขาป่วยหนักรักษาไม่ได้กันนะ?
ตอนที่ 2081 (ความลับ)แตกแล้ว
ต้นสายปลายเหตุที่เหยียนหมิงซุ่นไม่ยอมบอกเหมยเหมยเรื่องพิษกู่หักสวาท ไม่ใช่เพราะกลัวเหมยเหมยเป็นห่วง แต่สาเหตุหลักคือไม่อยากเห็นเหมยเหมยเป็นทุกข์เพราะไม่สามารถมีลูกได้
เจ้าปีศาจน้อยเอาแต่พร่ำบ่นอยากมีลูกทุกวัน ถ้าเธอรู้ว่าอาจมีลูกไม่ได้จะต้องอาละวาดจนฟ้าถล่มดินทลายแน่!
“อย่าร้องสิ…แล้วพี่จะไม่รู้ได้ไงถ้าตัวเองป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย เธอไปฟังใครพูดจาไร้สาระมา?”
เหยียนหมิงซุ่นฝืนเรียกสติตัวเองแล้วหยิบกระดาษให้เหมยเหมยซับน้ำตา ฉิวฉิวที่กำลังกินช็อกโกแลตอยู่ร่างกายสั่นเทิ้มในฉับพลัน ล้วงช็อกโกแลตในลิ้นชักออกมาหลายแท่งก่อนมุดเข้าไปซ่อนตัวกินช็อกโกแลตอยู่บนฝ้าเพดาน
หลายวันต่อจากนี้มันตั้งใจว่าจะหลบอยู่บนฝ้าเพดานนี่แหละ!
เหมยเหมยพูดปนสะอื้นว่า “พี่อย่าโกหกฉันอีกเลย พี่ดูสภาพตัวเองสิ พี่บอกว่าไม่ป่วยใครจะเชื่อ พี่ตามลี่เมิ่งเฉินมา เพื่อที่จะรักษาอาการป่วยของพี่สินะ?”
ลี่เมิ่งเฉินรักษามะเร็งระยะสุดท้ายของคุณปู่บีเบอร์ได้ เหยียนหมิงซุ่นจึงตามหาเขาด้วยความร้อนรนกระวนกระวาย เพื่อมารักษาอาการป่วยแน่นอน!
ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็นเหมือนกับคุณปู่บีเบอร์ เป็นมะเม็งระยะสุดท้าย…
เหมยเหมยไม่กล้าคิดอีกต่อไป จ้องเหยียนหมิงซุ่นที่ใบหน้าไร้เลือดฝาดซีดขาวอย่างตื่นตระหนก เธอพยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง
เธอปาดน้ำตาหันกลับมาปลอบใจเขาว่า “ไม่ต้องกลัวนะคะ ลี่เมิ่งเฉินเขาสามารถรักษาคุณปู่บีเบอร์จนหายได้ไม่ใช่เหรอ? มีหนึ่งก็ต้องมีสอง มีสองก็ต้องมีสาม เขาจะต้องรักษาพี่ให้หายได้แน่นอน แถมเรายังมียาวิเศษด้วยนะ ต้องหายได้แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ เราไม่ต้องกังวลหรอก…”
เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจเฮือกใหญ่ มิน่าเขาถึงว่ากันว่าผู้หญิงทุกคนล้วนเป็นผู้มีจินตนาการสูงส่ง
ต่อให้จะไม่มีความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกันได้เลยสักนิด ผู้หญิงก็สามารถนึกไปถึงเรื่องราวต่าง ๆมากมายได้โดยไม่มีที่สิ้นสุด พาตัวเองเข้าไปเป็นนางเอกของเรื่อง มันช่าง…
“เหมยเหมย พี่ไม่ได้ป่วยเป็นโรคอะไรที่รักษาไม่หาย เธออย่าตื่นตูมไปเองได้ไหม?”
เหยียนหมิงซุ่นมองเหมยเหมยที่จิตใจว้าวุ่นอย่างจนใจ หัวเราะไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้แต่กลับรู้สึกอบอุ่นที่หัวใจ
บนโลกใบนี้ยังมีคนที่เป็นห่วงเป็นใยเขามากกว่าแม่และยายด้วย!
“พี่ไม่ได้โกหกฉันแน่นะ?” เหมยเหมยกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย
“จริง ๆ…พี่สาบาน…” เหยียนหมิงซุ่นแสดงท่าทีจริงจัง เมื่อเห็นเหมยเหมยยังมีท่าทีลังเลสงสัย เขาจึงพูดติดตลกไปว่า “หรือเธออยากให้พี่ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หายจริง ๆ ?”
“เพี้ยง เพี้ยง เพี้ยง…ขอให้มีแต่ความโชคดี…พระโพธิสัตว์โปรดเมตตา!”
เหมยเหมยจ้องเขาตาเขม็งรีบพนมมือไหว้อยู่หลายครั้งแล้วถึงค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็จ้องเขาตาเขม็งอีกหน
เหยียนหมิงซุ่นที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกขำขัน ช่างซื่อบื้อจริง ๆเลย
เหมยเหมยยังไม่ค่อยเชื่อเขาสักเท่าไหร่ เธอเหลือบมองเหยียนหมิงซุ่นอย่างสงสัย หน้าตาของเขาดีขึ้นมากและดูมีชีวิตชีวามากกว่าเดิมเหมือนในยามปกติแล้ว แต่ท่าทีที่อ่อนแอเมื่อครู่นั้นดูท่าทางจะไม่ไหวจริง ๆ!
“พี่ไม่มีเรื่องอะไรปิดบังฉันจริง ๆเหรอ?” เธอถามขึ้นอีกครั้งอย่างจริงจัง
เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกละอายใจเล็กน้อยจนไม่กล้ามองสบตาเหมยเหมย กัดฟันพูดว่า “เรื่องที่พูดได้พี่ก็พูดกับเธอไปหมดแล้ว เรื่องที่ไม่อาจพูดได้ตีให้ตายยังไงพี่ก็พูดไม่ได้!”
หากถึงตอนนั้นความลับแตกเขาก็แค่บอกว่าเป็นข้อกำหนดของงาน ถึงอย่างไรก็ไม่ควรให้เหมยเหมยรู้ว่าเขามีเจตนาปกปิดเธอ!
เหมยเหมยมุ่นคิ้ว ทำไมถึงรู้สึกว่าเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้พูดความจริง ตกลงมีเรื่องอะไรที่ปิดบังเธออยู่กันแน่นะ?
“เหยียนหมิงซุ่น…ฉันรู้แล้วว่าทำไมโดนพิษกู่หักสวาทถึงไม่สามารถมีลูกได้…”
เสียงของลี่เมิ่งเฉินดังแว่วมาจากมุมบ้าน เสียงที่ดังขึ้นในห้องที่เงียบสงัดทำให้เสียงดังก้องมาก
เหยียนหมิงซุ่นหน้าถอดสีเล็กน้อย ในใจแอบแช่งคณาญาติบรรพบุรุษทั้งสิบแปดชั่วคนของเขาจนครบ!
เหมยเหมยใจเต้นไม่เป็นระส่ำ ถามเสียงเย็นชา “พิษกู่หักสวาทคืออะไร? อะไรคือไม่สามารถมีลูกได้? เหยียนหมิงซุ่น พี่เล่ามาให้ละเอียดเลยนะ!”
……………………………………………………..
ตอนที่ 2082 บอกความจริงมาซะดีๆ
ลี่เมิ่งเฉินคิดไม่ถึงว่าเหมยเหมยจะกลับมาแล้ว เขาไม่ได้คิดว่าตัวเองสร้างหายนะครั้งใหญ่ให้เลยสักนิดจึงนั่งลงรับชมการแสดงด้วยความสนใจ ป้าฟางได้นำขนมม้วนไส้ถั่วแดงที่ไม่ได้โรยผงถั่วเหลืองกับถั่วแดงกวนมาเสิร์ฟตามเวลา
ความจริงมันคือขนมอี๋ที่มีต้นแบบมาจากขนมม้วนไส้ถั่วแดงต่างหาก หน้าตาและรสชาติไม่ได้เรื่องแต่เจ้าบ้านี่กลับกินได้อย่างออกรสออกชาติ
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของเหมยเหมย เหยียนหมิงซุ่นก็รู้สึกปวดหัวและเกิดอาการลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที
“เหมยเหมยฟังพี่ก่อนนะ ลี่เมิ่งเฉินกำลังทำการทดลองอยู่ ไม่เกี่ยวกับพวกเราสักหน่อย มันคือความลับ” เหยียนหมิงซุ่นกลั้นใจพูด บัดนี้เขารู้สึกเสียใจที่เลือกจะหลอกลวงออกไปตั้งแต่ตอนแรก
พูดโกหกไปหนึ่งครั้งก็จำเป็นต้องหาคำพูดโกหกอีกนับไม่ถ้วนมาทำให้คำโกหกนั้นสมบูรณ์ ช่างเหนื่อยใจเหลือเกิน!
โดยเฉพาะการพูดโกหกกับผู้หญิงที่ตนรัก ทรมานเหลือเกิน
เหมยเหมยไม่ได้หลอกง่ายเหมือนแต่ก่อน เธอชี้หน้าลี่เมิ่งเฉินแล้วเอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นเรื่องงาน แล้วทำไมต้องมาอยู่บ้านเราด้วย? เมื่อก่อนพี่ไม่ใช่คนที่แยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้สักหน่อยไม่ใช่เหรอ!”
เหยียนหมิงซุ่นแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวอย่างชัดเจน ตั้งแต่ที่ลี่เมิ่งเฉินเข้ามาอยู่ที่นี่เธอก็นึกสงสัยอยู่แล้ว พอตอนนี้ก็ยิ่งมั่นใจเข้าไปอีก!
มันต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องการมีลูกแน่นอน!
ไม่แปลกใจเลยที่ช่วงนี้เธอพูดถึงเรื่องลูกทีไร เหยียนหมิงซุ่นจะทำทีหันซ้ายหันขวาและพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!
ลี่เมิ่งเฉินมองคู่รักทะเลาะกันด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ต่อมรับรสขยายกินขนมอี๋ในจานหมดไปเกินครึ่ง พอกินของอร่อยแล้วก็ทำให้อารมณ์ดี ลี่เมิ่งเฉินเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี “ไม่ช้าไม่นานเธอก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี นายปิดบังไปก็ไร้ประโยชน์ บอกไปเลยตอนนี้ยังจะดีกว่า”
“หุบปาก!”
เหยียนหมิงซุ่นตวาดใส่ ในใจนึกอยากฆ่าเจ้าบ้านี่เสีย
“เหยียนหมิงซุ่น พี่พูดออกมาให้รู้เรื่องเลยนะว่าปิดบังอะไรฉันอยู่กันแน่?” เหมยเหมยเองก็โมโหไม่น้อย ในเมื่อไม่ใช่โรคที่รักษาไม่หายจนคร่าชีวิตคน เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอไม่จำเป็นต้องปฏิบัติกับเขาอย่างอ่อนโยน!
“พี่เป็นหมันเหรอ? ไม่สิ เมื่อกี้พูดถึงพิษกู่หักสวาท มันคืออะไร?” เหมยเหมยเอ่ยถามระรัวเป็นชุดด้วยท่าทีเหลืออด
เหยียนหมิงซุ่นทอดถอนหายใจ ปิดไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!
“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้…” เหยียนหมิงซุ่นเล่าเหตุการณ์ที่เฉินซานทำกู่หักสวาทใส่เขาให้เธอฟังคร่าว ๆ
ฉิวฉิวที่กินช็อกโกแลตอยู่บนฝ้าเพดานหยุดชะงัก ทำไมพิษกู่หักสวาทมันฟังดูคุ้นหูนักล่ะ?
เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อนนะ?
ฉิวฉิวยังคงไม่สนใจแล้วกินช็อกโกแลตต่อไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะฟังเรื่องชาวบ้าน
“นี่หมายความว่าถ้าโดนพิษกู่หักสวาทก็จะไม่สามารถมีลูกได้งั้นเหรอ? เพราะงั้นก่อนหน้านี้พี่ถึงเลี่ยงที่จะคุยเรื่องการมีลูกกับฉันมาโดยตลอด แถมยังบอกฉันอีกว่าช่วงอายุที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการมีลูกของผู้หญิงคืออายุ 26 งั้นสิ?” เหมยเหมยไม่ได้แสดงอาการใด ๆแต่เหยียนหมิงซุ่นเห็นดังนั้นก็ยิ่งใจสั่น
ดูเหมือนว่าเรื่องนี้เขาจะทำผิดไปแล้วสินะ?
“พี่แค่กลัวเธอเสียใจเลยคิดที่จะแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้ได้แล้วค่อยบอกเธอ แต่ช่วงอายุที่เหมาะสมที่สุดพี่ไม่ได้โกหกนะ จริง ๆแล้วการมีลูกตอนอายุ 26 ดีกว่า”
หัวหน้าเหยียนที่ปกติมักจะพูดคำไหนเป็นคำนั้นต่อหน้าเหมยเหมยไม่มีความมั่นใจเอาเสียเลย เนื่องด้วยเป็นฝ่ายผิด แม้แต่ช่วงเอวยังไม่กล้ายืดตรง เขาจึงพูดช้า ๆอย่างระมัดระวัง
ลี่เมิ่งเฉินกลอกตามองเขาอย่างดูแคลนนับครั้งไม่ถ้วน ดูหมิ่นเหยียนหมิงซุ่นเป็นอย่างมาก
ทำตัวนอบน้อมถ่อมตัวต่อหน้าผู้หญิง เสียหน้าลูกผู้ชายชะมัด!
“จริง ๆแล้วการมีลูกในช่วงอายุ 26 สิ่งที่มากกว่านั้นคือความมั่นคงทางการเงินและจิตใจมากกว่า หากสภาพทางการเงินมั่นคงแล้ว คุณภาพด้านจิตใจก็จะแข็งแรงตามไปด้วย ฉันว่าผู้หญิงมีลูกเร็วค่อนข้างดีกว่าเพราะช่วยให้ฟื้นตัวเร็วกว่า”
ลี่เมิ่งเฉินอดไม่ได้ที่จะแก้ต่าง เมื่อก่อนเขาเคยทำการสำรวจพบว่าไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่ให้กำเนิดบุตรในวัย 18 ปีหรือหญิงสาวที่ให้กำเนิดบุตรในวัย 28 ปี หรือบางทีอาจจะให้กำเนิดบุตรในวัย 38 ปี ความสุขของพวกเธอล้วนไม่ได้มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับอายุในการให้กำเนิดบุตรเลย ส่วนใหญ่ล้วนมาจากสถานภาพทางการเงินและความเอาอกเอาใจของสามี…
สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่เป็นกุญแจสำคัญในการกำหนดความสุขของคนเป็นแม่!
หากคุณมีเงินที่เพียงพอและมีผู้ชายที่รักคุณมากพอ จะมีลูกตอนไหนก็มีความสุขได้เหมือนกัน!
“หุบปาก!” เหยียนหมิงซุ่นตวาดใส่อีกครั้ง
“พี่นั่นแหละหุบปาก!” เหมยเหมยตวาดใส่เหยียนหมิงซุ่นลั่นพร้อมกับหันไปมองลี่เมิ่งเฉิน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น