ข้ามกาลบันดาลรัก (ส่วนที่ 2 ภาคแต่งงาน) ตอนที่ 26.1-26.2
ตอนที่ 26-1 อ๋องฉีปกป้องลูก
คนรับใช้ขานรับคำสั่ง แล้วรีบออกวิ่งไปยังจวนอ๋องฉี แล้วบอกกับคนเฝ้าประตูอย่างกระหืดกระหอบว่า “รีบไปรายงานท่านอ๋อง บอกว่าท่านเสนาบดีของเรามีเรื่องด่วนเชิญท่านไปหาด้วย”
คนเฝ้าประตูไม่กล้าชักช้า รีบวิ่งเข้าไปในเรือนอย่างรีบร้อน แล้วก็รายงานอ๋องฉี
อ๋องฉีเพิ่งจะกลับมาจากการประชุมขุนนาง กำลังเตรียมพักผ่อน พอได้ยินคนรับใช้รายงานก็ขมวดคิ้วมุ่น เขาเพิ่งจะแยกจากเสนาบดีไปเดี๋ยวนี้เอง นี่สักพักก็ให้คนมาเชิญ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอันใด
จัดแต่งเสื้อผ้าอาภรณ์เสร็จแล้ว อ๋องฉีกำลังจะออกประตูไป พ่อบ้านก็รีบวิ่งเข้ามารายงานเรื่องที่หวงฝู่อี้เซวียนเรียกกองกำลังองครักษ์ประจำจวนไปสองร้อยนาย
อ๋องฉีขมวดคิ้วเป็นปมกว่าเดิม ถามว่า “เขาเอาองครักษ์ประจำจวนไปด้วยเรื่องอันใด?”
พ่อบ้าตอบโดยไม่ปิดบังว่า “บอกว่าจะไปทวงหนี้ที่จวนเสนาบดีพ่ะย่ะค่ะ ส่วนเรื่องอื่นข้าน้อยมิทราบได้ แต่ว่าได้ยินคนสืบข่าวบอกว่า องครักษ์ประจำจวนของเราลงไม้ลงมือกับองครักษ์ประจำจวนเสนาบดีแล้ว มีผู้บาดเจ็บล้มตายไปทั้งสองฝ่ายพ่ะย่ะค่ะ”
อ๋องฉีเริ่มโกรธ “เหลวไหล! เขาพาองครักษ์ประจำจวนไปก่อเรื่องถึงจวนเสนาบดีอย่างอึกทึกครึกโครมเช่นนี้ หาเรื่องไปถึงพระกรรณของฮ่องเต้ คงต้องถูกตำหนิแน่นอน นี่เขาไม่มีหัวคิดหรืออย่างไร?”
พ่อบ้านไม่กล้าตอบ
อ๋องฉีรีบเดินออกไปข้างนอก พลางเดินพลางสั่งงาน “ไปจูงม้ามา!”
หลังจากขานรับก็มีม้าจูงมาถึงหน้าประตูจวน
อ๋องฉีรับบังเ**ยน กระโดดขึ้นบนม้า แล้วฟาดให้ม้าพุ่งทะยานออกไปจนมาถึงจวนเสนาบดี เห็นองครักษ์ประจำจวนกำลังยืนประจันหน้ากันอยู่ ตวาดเสียงดัง “ยังไม่รีบถอยกันอีก!”
องครักษ์ประจำจวนอ๋องฉีได้ยินแล้วก็รีบประคองเพื่อนของตนออกมา แล้วถอยมาอยู่ข้างหลังของหวงฝู่อี้เซวียน
องครักษ์ประจำจวนเสนาบดีก็ถอยออกไปเช่นกัน เหลือเพียงองครักษ์ลับสองคนที่นอนอยู่ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย
อ๋องฉีกวาดสายตามองพวกเขา เห็นหวงฝู่อี้เซวียนยิ้มบางๆ เมิ่งเชี่ยนโยวสีหน้านิ่งๆ ไม่สะทกสะท้าน รวมถึงเฮ่อจางที่หน้าตาเขียวคล้ำ กับเฮ่อเหลี่ยนที่โกรธจนใบหน้าบิดเบี้ยว
กระโดดลงจากม้า แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของทุกคนอย่างไม่เร่งรีบทว่าก็ไม่เชื่องช้า แล้วคำนับเฮ่อจางอย่างนอบน้อม “ท่านเสนาบดี”
เฮ่อจางคำนับกลับ “ท่านอ๋อง”
อ๋องฉีพยักหน้า
เฮ่อเหลี่ยนก็ลนลานรีบคำนับอ๋องฉี “ท่านอ๋อง”
อ๋องฉีไม่ได้สนใจเขา หันไปมองเมิ่งเชี่ยนโยวด้วยหน้าอึมครึม
เมิ่งเชี่ยนโยวเงียบขรึม แล้วคำนับอ๋องฉีอย่างไม่รีบร้อน “คารวะท่านอ๋องเพคะ”
อ๋องฉีพยักหน้าน้อยๆ เบนสายตาไปมองหวงฝู่อี้เซวียน ในน้ำเสียงเจือแววกล่าวโทษอยู่บ้าง “เซวียนเอ๋อร์ เจ้าช่างวู่วามเหลือเกิน!”
สายตาของหวงฝู่อี้เซวียนราบเรียบ สีหน้าท่าทางไม่เปลี่ยนแปลง ตอบกลับว่า “ท่านพ่อ ลูกเองก็จนปัญญา ฮูหยินใหญ่กับคุณชายใหญ่ติดหนี้ไม่ยอมชำระ ลูกเลี่ยงไม่ได้จึงจำใจต้องทำเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”
อ๋องฉีกำลังเอ่ยปากสอบถาม เฮ่อจางก็ขัดจังหวะเขาขึ้น “ท่านอ๋อง ที่ตรงนี้มิใช่ที่เจรจา เชิญตามข้าเข้าไปในจวนเถิด พวกเราจะได้ค่อยๆ คุยกัน”
อ๋องฉีกวาดสายตามองไปรอบๆ แวบหนึ่ง คนที่มามุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้การจราจรติดขัดไม่ใช่เรื่องใหญ่ หากแต่ไม่รู้ว่ามีสายสืบของขุนนางอยู่มากน้อยเพียงใด เมื่อคิดดูแล้วจึงพยักหน้าเห็นด้วย
เฮ่อจางทำมือวาดแขนเชื้อเชิญเข้าไปข้างใน อ๋องฉีสั่งขึ้นมาคำหนึ่ง “เซวียนเอ๋อร์ เจ้าตามข้าเข้าไป” แล้วก็ก้าวอาดๆ เข้าไปในจวนเสนาบดี
เฮ่อจางเดินอยู่ข้างๆ เขา
เฮ่อเหลี่ยนเดินตามหลังไป
หวงฝู่อี้เซวียนส่งเสียงดังตามหลังไปว่า “ท่านพ่อ เรื่องในวันนี้เกี่ยวพันกับโยวเอ๋อร์ หากนางไม่ตามเข้าไป เกรงว่าเรื่องนี้จะพูดคุยกันไม่เข้าใจ”
อ๋องฉีชะงักฝีเท้าลงครู่หนึ่ง กล่าวโดยไม่หันกลับไปมอง พร้อมด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ดีว่า “แม่นางเมิ่งก็ตามเข้ามาเถอะ”
หลังจากที่สั่งงานกัวเฟยกับหวงฝู่อี้แล้ว หวงฝู่อี้เซวียนกับเมิ่งเชี่ยนโยวทั้งสองคนก็เดินตามเข้าไปในจวนเสนาบดี
หวงฝู่อี้ทำตามคำสั่งของหวงฝู่อี้เซวียน ให้องครักษ์ที่บาดเจ็บกลับไปรักษาตัวก่อน
ฮูหยินใหญ่ใบหน้าบูดเบี้ยว หลบอยู่หลังเรือนตลอดไม่ยอมออกมา พอเห็นอ๋องฉีเดินเข้ามาในจวนเสนาบดีก็ทำตาโต แล้วก็รีบเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าของทุกคน แล้วยอบกายคำนับเขา “คำนับท่านอ๋องเพคะ”
อ๋องฉีเห็นนางมีใบหน้ามอมแมมคลุกฝุ่นโคลน รู้สึกอนาถใจเหลือทน ขมวดคิ้วมุ่น
เฮ่อจางเห็นท่าทางของนางแล้วก็ทราบว่าควรทำอะไรต่อดี จึงแสร้งตำหนินางว่า “ถึงเจ้าจะถูกคนทำร้ายมาถึงเพียงนี้ แต่เจ้าก็ควรไปล้างตัวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดีก่อนค่อยออกมา ดูท่าทางเจ้าเช่นนี้ หากล่วงเกินท่านอ๋อง ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าเด็ดขาด”
ฮูหยินใหญ่จงใจกล่าวขึ้นว่า “สะใภ้เพิ่งกลับมาถึงจวน ซื่อจื่อก็พอคนมาถึงหน้าประตูแล้ว สะใภ้เป็นห่วงจนลืมไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ ขอให้ท่านเสนาบดีอภัยด้วยเจ้าค่ะ”
มีหรือที่อ๋องฉีจะไม่เข้าใจในคำพูดของนาง ขึงขมวดคิ้วเป็นปมแน่นขึ้น
ฮูหยินใหญ่เหลือบมองหวงฝู่อี้เซวียนอย่างลำพองใจ
หวงฝู่อี้เซวียนสีสีหน้าเรียบเฉย สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลย ทำราวกับว่าไม่ได้ยินที่นางพูด
ฮูหยินใหญ่โมโหกำผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในมือแน่น
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ตามมาเถอะ” เฮ่อจางสั่ง
ฮูหยินใหญ่ขานรับ แล้วเดินตามทุกคนไปยังห้องโถง
พอเข้าไปในห้องโถง เฮ่อจางก็กล่าวขึ้นอย่างมีมารยาทว่า “ท่านอ๋อง ซื่อจื่อ เชิญนั่ง”
อ๋องฉีนั่งทางซ้ายมือ หวงฝู่อี้เซวียนนั่งถัดจากเขา
หวงฝู่อี้เซวียนชี้ไปยังเก้าอี้ที่ถัดไปจากตัวเองแล้วกล่าวกับเมิ่งเชี่ยนโยวว่า “โยวเอ๋อร์ เจ้าก็นั่งลง”
เมิ่งเชี่ยนโยวก็ไม่เกรงใจ นั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาชี้ให้ทันที
เฮ่อจางก็ยังยืนอยู่ คุณชายใหญ่กับฮูหยินใหญ่ก็ไม่กล้านั่งลง ต่างก็ยืนอยู่ข้างๆ แต่โดยดี พอเห็นเมิ่งเชี่ยนโยวก็นั่งลงไปต่างก็รู้สึกโมโหจนต้องกัดฟันกรอด แทบจะเอาตัวนางมาตีอย่างแรง
ถึงแม้สีหน้าของอ๋องฉีจะไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่ได้โต้แย้ง
เมิ่งเชี่ยนโยวเป็นเพียงหญิงชาวบ้าน เมื่อเห็นตนไม่เพียงแต่ไม่เคารพอย่างมีมารยาท แต่ยังกล้านั่งเสมอกันกับท่านอ๋องและซื่อจื่อ ในใจของเฮ่อจางก็ไมโหจนแทบจะทนไม่ไหว แต่พอเห็นอ๋องฉีไม่โต้แย้งก็ระงับโทสะของตนไว้ แล้วไปสั่งคนรับใช้ด้วยใบหน้านิ่งๆ ว่า “ไปเอากาน้ำชามา”
ไม่นานคนรับใช้ก็ยกกาน้ำชาออกมา พร้อมกับรินชาให้คนละถ้วย
ฮูหยินใหญ่พอเห็นว่าเมิ่งเชี่ยนโยวก็ได้เช่นเดียวกันก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แอบด่าคนรับใช้ในใจหลายพันตลบว่า เจ้าคนมีตาหามีแววไม่ เอาน้ำชาให้นางผู้หญิงบ้านป่าได้อย่างไร
เมิ่งเชี่ยนโยวเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นนางทำหน้าบิดเบี้ยวก็พอจะรู้ว่านางคิดอะไรอยู่ในใจ จึงยิ้มบางๆ ส่งให้นาง แล้วจงใจยกชาขึ้นจิบ เม้มริมฝีปาก แล้วแสดงท่าทางราวกับอิ่มเอมสำราญใจ
ฮูหยินใหญ่พยายามอย่างหนัก ถึงควบคุมเพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องพร้อมกับไปคว่ำถ้วยน้ำชาของนางได้
เฮ่อจางยกมือขึ้นเชื้อเชิญอ๋องงฉีพร้อมกับกล่าวว่า “ท่านอ๋อง เชิญดื่มชาพ่ะย่ะค่ะ”
อ๋องฉีไม่ขยับ กล่าวอย่างน่าเกรงขามขึ้นว่า “เรื่องในวันนี้ ตกลงว่าเป็นอย่างไรกันแน่?”
เฮ่อจางกล่าวสบายๆ ว่า “เรื่องในวันนี้เป็นความเข้าใจผิดเพียงเท่านั้น ฮูหยินของเหลี่ยนเอ๋อร์ทำลายปิ่นทองของซื่อโดยมิได้ตั้งใจ ซื่อจื่ออายุน้อยใจร้อนวู่วาม จึงสั่งให้คนจับนางโยนออกมาจากร้านเครื่องประดับ แล้วก็จะเอาเงินห้าพันตำลึงคืน เหลี่ยนเอ๋ฮร์คิดว่าซื่อจื่อจงใจตบหน้าจวนเสนาบดี จึงโกรธและไม่ยอมรับเงื่อนไขของซื่อจื่อ ทั้งสองฝ่ายจึงใช้อาวุธเข้าห้ำหั่นกัน”
คำพูดนี้กล่าวดูสวยงามอย่างที่สุด หากคนที่ไม่ทราบเรื่องพอได้ยินเช่นนั้นก็จะคิดว่าเป็นความผิดของหวงฝู่อี้เซวียนทั้งหมด
แต่ทว่าหวงฝู่อี้เซวียนเป็นบุตรชายของอ๋องฉี มีหรือที่เขาจะไม่ทราบว่าบุตรชายของตนมีนิสัยเช่นไร ขอแค่ไม่ทำเกินกว่าเหตุเข้าไม่มีทำโกรธจนพลั้งเผลอไปโดยไม่มีสาเหตุ และยิ่งไม่ลงมือทำสิ่งใดโดยวู่วามเช่นนี้ แล้วจึงหันไปถามหวงฝู่อี้เซวียนว่า “เซวียนเอ๋อร์เป็นเช่นนี้หรือ?”
รอยยิ้มที่เพิ่งจะปรากฏบนใบหน้าของเฮ่อจางพลันแข็งค้างขึ้นทันที
หวงฝู่อี้เซวียนส่งเสียงหึขึ้นมาเบาๆ หนึ่งคำ น้ำเสียงเจือความเย้ยหยัน “ไม่เสียแรงที่เป็นถึงเสนาบดีมาสิบกว่าปี เรื่องกลับดำเป็นขาวคงฝึกฝนจนเชี่ยวชาญนานแล้ว”
สีหน้าอันแก่ชราของเฮ่อจางก็พลันแดงเถือกขึ้นมา
อ๋องฉีตำหนิเขาว่า “เซวียนเอ๋อร์ ท่านเสนาบดีเป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ บังอาจเช่นนี้มิได้”
กล่าวจบก็หันหน้าไปกล่าวขออภัยเสนาบดีว่า “ท่านเสนาบดี เซวียนเอ๋อร์อายุยังน้อย พูดสิ่งใดโดยไม่ยั้งคิด หวังว่าท่านจะไม่กล่าวโทษ”
เฮ่อจางหัวเราะฮ่าๆ “ท่านอ๋องคิดมากไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของเขา จะได้คิดเล็กคิดน้อยกับเด็กได้อย่างไร”
พอเขาพูดจบหวงฝู่อี้เซวียนก็กล่าวขึ้นต่อว่า “ท่านเสนาบดีกล่าวผิดไปแล้ว ท่านกับข้ามิได้มีสายเลือดเดียวกัน ท่านจะมาเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของข้าได้เช่นไร?”
เฮ่อจางถูกตอกกลับจนพูดไม่ออก
คราวนี้อ๋องฉีไม่ได้กล่าวอะไรอีก ยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบช้าๆ
เฮ่อเหลี่ยนอดทนไม่ไหวแล้ว กล่าวขึ้นด้วยความเกรี้ยวกราดว่า “พ่อของข้าเป็นพ่อตาของท่านอ๋อง จะบอกว่าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของเจ้าได้หรือยัง?”
น้ำเสียงของหวงฝู่อี้เซวียนเย้ยหยันขึ้นหลายส่วน “พ่อตาของท่านพ่อข้าก็คือท่านแม่ทัพคนก่อนที่จากไปแล้ว ข้าไม่เคยทราบมาก่อนว่าบิดาของชายารองก็เหมาะสมแล้วที่จะเป็นพ่อตาของท่านพ่อข้า วันหลังข้าจะไปขอคำชี้แนะจากเสด็จลุงฮ่องเต้ แคว้นอู่ของพวกเราไม่แบ่งแยกฐานะตั้งแต่เมื่อใดกัน”
เฮ่อเหลี่ยนก็ถูกตอกกลับจนพูดไม่ออก
บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบ เหลือเพียงเสียงซดน้ำชาของอ๋องฉี
ตอนที่ 26-2 อ๋องฉีปกป้องลูก
หวงฝู่อี้เซวียนไม่สนใจสีหน้าที่เขียวคล้ำของพวกเขา แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้อ๋องฉีฟังอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง สุดท้ายกล่าวขึ้นว่า “ท่านพ่อ ลูกเห็นแก่หน้าของอวี้เอ๋อร์จึงให้พวกเขาชดใช้แค่หนึ่งแสนตำลึงเท่านั้น หากเป็นคนอื่น แม้แต่ห้าแสนตำลึงลูกก็ไม่ยอม แม้ต้องลากตัวเขาไปคุยกันต่อหน้าเสด็จลุงฮ่องเต้ลูกก็จะทำ”
อ๋องฉีวางถ้วยน้ำชาที่อยู่ในมือลง แล้วถามฮูหยินใหญ่กับเฮ่อเหลี่ยนด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ที่ซื่อจื่อกล่าวเป็นความจริงหรือ?”
ฮูหยินใหญ่หลบสายตา ทว่ายังคงพูดปดและโต้เถียงขึ้นว่า “ข้าเพียงแต่ทำให้ปิ่นทองนั้นพังไปโดยไม่ตั้งใจเท่านั้น ข้าได้กล่าวขอโทษไปแล้ว เป็นเพราะชื่อจื่อไม่ยอมลดราวาศอก ถึงทำให้เกิดเรื่องหลังจากนั้นขึ้น”
หวงฝู่อี้เซวียนไม่โต้เถียง กล่าวว่า “ท่านพ่อ ลูกไม่อยากเถียงกันกับสตรี จะถูกหรือผิด แค่ไปตามเถ้าแก่ร้านเครื่องประดับมาสอบถามก็ทราบแล้ว”
อ๋องฉีพยักหน้า “รบกวนท่านเสนาบดีส่งคนไปตามเถ้าแก่ร้านนั้นมาสอบถาม”
เฮ่อจางเองก็อยากทราบว่าเรื่องเป็นมาอย่างไรเช่นกัน จึงสั่งคนรับใช้ว่า “ไปตามเถ้าแก่ร้านมา”
ฮูหยินใหญ่เกิดรู้สึกขลาดเขลาขึ้น คิดจะร้องห้ามเอาไว้ อ้าปากแต่ทว่าไม่มีเสียงออกมา มองคนรับใช้เดินออกไปอย่างทำอะไรไม่ได้ ในใจรู้สึกกระวนกระวายจนแทบทนไม่ได้ แล้วหันหน้าไปส่งสายตากับเฮ่อเหลี่ยน
เฮ่อเหลี่ยนรอเถ้าแก่มาบอกความจริงด้วยใจจดใจจ่อ ตัวเองจะได้จัดการหวงฝู่อี้เซวียนได้ดั่งใจ จึงไม่ได้สังเกตเห็นที่นางส่งสายตาให้
ต่อหน้าผู้คนมากมาย ฮูหยินใหญ่ไม่กล้าทำอะไรออกนอกหน้า เมื่อเห็นว่าเฮ่อเหลี่ยนไม่มองมาทางตัวเองก็รู้สึกกระวนกระวายใจ แล้วคิดได้วิธีหนึ่ง จึงส่งเสียงขึ้นมาว่า “ท่านเสนาบดี ท่านอ๋อง สภาพเช่นนี้ของข้าไม่อาจพบชายภายนอกได้ ข้ากลับไปล้างตัวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและจะมาใหม่นะเจ้าคะ”
โดยไม่รอให้เฮ่อจางได้พูดอะไร หวงฝู่อี้เซวียนก็กล่าวขึ้นก่อนว่า “ฮูหยินใหญ่รอให้เถ้าแก่มาก่อนเถอะ จะใด้ให้เขาดูว่าสภาพเช่นนี้ของเจ้าเป็นสภาพเดียวกันกับในร้านที่ข้าสั่งให้คนโยนออกมาไหม แล้วค่อยไปผลัดอาภรณ์ เมื่อถึงเวลานั้นจะพูดได้อย่างชัดเจน”
เดิมทีตั้งใจจะใช้โอกาสที่ไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้านี้ สั่งให้สาวใช้ติดตามรีบไปหาเถ้าแก่ร้าน แล้วเตือนเขาว่าอย่าพูดจาเหลวไหล พอถูกหวงฝู่อี้เซวียนขัดขวาง ก็โกรธแค้นขึ้นอย่างมาก แต่กลับโต้แย้งสิ่งใดไม่ได้
อ๋องฉีก็รู้สึกว่าหวงฝู่อี้เซวียนกล่าวมีเหตุผล จึงกล่าวเออออด้วยว่า “เซวียนเอ๋อร์กล่าวไม่มีผิด รออีกสักหน่อยเถิด ถ้าหากเป็นความผิดของเซวียนเอ๋อร์จริง ข้าก็จะให้เขาขอโทษเจ้า ค่าปิ่นทองก็ไม่ต้องชดใช้แล้ว”
เฮ่อเหลี่ยนฟังจบก็รู้สึกดีใจ กล่าวขึ้นมาทันทีว่า “ท่านอ๋องกล่าวมาเองนะพ่ะย่ะค่ะ อีกประเดี๋ยวจะกลับคำไม่ได้แล้ว”
ฮูหยินใหญ่กระวนกระวายใจยิ่งนัก เอื้อมมือออกไปกระตุกแขนเสื้อของเขาอย่างทนไม่ไหว
เฮ่อเหลี่ยนคิดว่านางกลัว จึงหันไปกล่าวปลอบใจนางว่า “ไม่ต้องเป็นกังวลไป เจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ท่านพ่อกับท่านอ๋องไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”
เฮ่อจางรู้สึกว่าฮูหยินใหญ่มีท่าทีแปลกไป ใช้สายตาดุเดือดรุนแรงกวาดตามองนางแวบหนึ่ง
ฮูหยินใหญ่รู้สึกตัวชาวาบ แล้วเดินหลบหลังเฮ่อเหลี่ยนโดยไม่รู้ตัว
ไม่นานคนรับใช้ก็พาเถ้าแก่ร้านเครื่องประดับมา
ระหว่างทางเถ้าแก่ได้ยินว่าเสนาบดีกับอ๋องฉีต่างก็อยู่ด้วย ก็ตกใจจนแทบทนไม่ไหว พอเดินเข้ามาก็คุกเข่าโค้งคำนับ “ข้าน้อยคารวะท่านอ๋องกับท่านเสนาบดีขอรับ”
โดยไม่รอให้เขาลุกขึ้น อ๋องฉีก็พูดกับเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เถ้าแก่ เจ้าเล่าเรื่องในร้านของเจ้าในตอนที่ซื่อจื่อกับฮูหยินใหญ่มีเรื่องบาดหมางกันให้พวกเราฟังสิ”
เถ้าแก่ที่ยังคุกเข่าอยู่ขานรับคำสั่ง กำลังจะเอ่ยปากเล่าพอดี
ฮูหยินใหญ่ก็กระแอมไอเสียงดังขึ้นหลายครั้ง
เถ้าแก่เข้าใจความหมายของนาง แต่อีกฝ่ายก็คือท่านอ๋องกับซื่อจื่อ ถ้าหากไม่กล่าวตามจริง การเป็นเถ้าแก่ของเขาอาจจะสิ้นสุดลงได้ แม้แต่บ้านของเขาก็ไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้ จึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ความนัยของนาง แล้วจึงเล่าเรื่องทุกอย่างตามความเป็นจริง
เฮ่อเหลี่ยนฟังจบก็โมโหขึ้นมายกใหญ่ แล้วเดินเข้ามาเตะเถ้าแก่หนึ่งที “สุนัขไร้ค่า เจ้ากล้าพูดปดหรือ เบื่อชีวิตแล้วหรือ?”
เถ้าแก่ที่ถูกเขาเตะจนล้มกองไปกับพื้น ไม่ได้สนใจความเจ็บปวด แล้วก็รีบลุกขึ้นมาคุกเข่าตามธรรมเนียม พร้อมกับกล่าวด้วยความหวาดกลัวว่า “คุณชายใหญ่โปรดไว้ชีวิตด้วยขอรับ ข้าน้อยพูดความจริงทุกประการ ไม่มีคำโป้ปดมดเท็จแม้เพียงคำเดียว”
เฮ่อเหลี่ยนยกเท้าขึ้นจะเตะอีกครั้ง เสียงอันเนิบนาบของหวงฝู่อี้เซวียนก็ดังขึ้นมา “ท่านพ่อ ดูเหมือนว่าข้าต้องได้รับตำลึงเพิ่มอีกหน่อยแล้ว เถ้าแก่ผู้บริสุทธิ์ไร้ความผิดต้องมาเจ็บตัวเพราะพวกเรา พวกเราต้องจ่ายคืนให้เขาบ้างจึงจะถูก”
เฮ่อเหลี่ยนยกเท้าขึ้นกลางอากาศ จะเตะก็ไม่ใช่ ไม่เตะก็ไม่เชิง
เมิ่งเชี่ยนโยวเกือบจะส่งเสียงหัวเราะออกมา แล้วก็รีบสำรวมกิริยาโดยการยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ
หวงฝู่อี้เซวียนรับรู้ถึงท่าทางของนาง จึงขยิบตาให้นางอย่างโอ้อวดภูมิใจ
เฮ่อจางไม่เคยต้องมาอับอายขายหน้าเช่นนี้มาก่อน สีหน้ากลายเป็นสีม่วงคล้ำ หันหน้าไปมองฮูหยินใหญ่อย่างดุร้าย
ฮูหยินใหญ่ตกใจจนล้มพับไปกับพื้น หดตัวเล็กลงไม่กล้าพูดจา
เฮ่อจางกล่าวเสียงดังขึ้นว่า “มีใครอยู่บ้าง มาลากตัวฮูหยินใหญ่ออกไป เอาไปสำนึกผิดที่ศาลบรรพชน ไม่มีคำสั่งจากข้าห้ามออกมาเด็ดขาด”
ศาลบรรพชนทั้งมืดทั้งอับชื้น หากถูกขังไว้ในนั้น ถ้าไม่ตายก็ผิวหนังหลุดลุ่ย ฮูหยินใหญ่ตกใจรีบคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนว่า “ท่านเสนาบดีโปรดให้อภัยข้าด้วย ครั้งหน้าข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว”
หากนางเข้าไปที่ศาลบรรพชนแต่โดยดี เฮ่อจางอาจจะขังนางไว้วันสองวันแล้วก็ปล่อยออกมา แต่เวลานี้นางที่เป็นถึงสะใภ้ใหญ่ของเสนาบดี แต่กลับคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนต่อหน้าคนนอก ช่างทำให้อับอายขายหน้าเหลือเกิน เฮ่อจางยิ่งโกรธมากขึ้นกว่าเดิม แล้วสั่งพ่อบ้านที่เป็นคนมารับคำสั่งอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ลากออกไป ลงโทษให้คุกเข่าในศาลบรรพบุรุษหนึ่งเดือน”
พ่อบ้านขานรับคำสั่ง โบกมือสั่งให้สามใช้รีบมาเอาตัวสะใภ้ใหญ่ที่ใกล้จะเป็นลมออกไปทันที
เฮ่อเหลี่ยนตื่นตระหนกจนต้องรีบกลับไปยืนอยู่ข้าง ๆ เฮ่อจางแต่โดยดี
อารมณ์คุกรุ่นของเฮ่อจางยังไม่ลดลงไป จึงหันไปตำหนิเขาอย่างแรงว่า “ขนาดฮูหยินของตัวเองยังดูแลไม่ดี ดูว่าต่อไปข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร”
เฮ่อเหลี่ยนตกใจจนตัวเล็กลีบ กำลังจะอ้าปากจะแก้ต่างให้ตนเอง อ๋องฉีก็กล่าวขึ้นมาก่อนว่า “ท่านเสนาบดี เรื่องราวได้กระจ่างแล้ว เห็นชัดว่าเรื่องนี้เป็นเพราะฮูหยินใหญ่หาเรื่องก่อนจริง เซวียนเอ๋อร์โมโหถึงได้ลงมือทำร้าย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ทำตามที่เซวียนเอ๋อร์ร้องขอชดใช้เงินหนึ่งแสนตำลึงเถิด”
ที่เฮ่อจางให้คนไปตามอ๋องฉีมา เดิมทีต้องการให้เขาเห็นแก่หน้าชายารองกับอวี้เอ๋อร์ ควบคุมไม่ให้หวงฝู่อี้เซวียนเรียกเก็บเงินมากถึงเพียงนี้ ทว่านึกไม่ถึงเลยว่าอ๋องฉีจะไม่เห็นแก่หน้า ไม่เพียงแต่ไม่คิดที่จะช่วยเหลือ มิหนำซ้ำยังช่วยทวงเงินอีก
สิ่งที่วางแผนไว้ในใจกลายเป็นศูนย์ ซ้ำยังถูกฮูหยินใหญ่กับเฮ่อเหลี่ยนทำให้อับอายขายหน้า สีหน้าของเฮ่อจางดูแทบไม่ได้ หากแต่ยังฝืนยิ้มออกมา กล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านเองก็ทราบดีว่าปีนี้เงินเดือนของข้าได้รับเพียงหนึ่งแสนตำลึงเท่านั้น ท่านเอาน้อยลงกว่าเดิมมิได้หรือ?”
อ๋องฉีเลิกคิ้ว “ท่านเสนาบดีไม่ยอมให้เช่นนั้นหรือ?”
เฮ่อจางโบกมือ “ในเมื่อเป็นความผิดของฮูหยินของเหลี่ยนเอ๋อร์ พวกเราไม่อาจไม่ชดใช้ได้อยู่แล้ว ทว่าหนึ่งแสนตำลึงนั้นออกจะมากเกินไปบ้าง พวกเราเพิ่มค่าตอบแทนเพิ่มเป็นสองเท่าจากราคาเดิมให้หนึ่งหมื่นได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
อ๋องฉียิ้มบางๆ แล้วเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีสบายๆ ถามกลับว่า “ท่านคิดว่าอย่างไรเล่า?”
เฮ่อจางถูกย้อนจนอึ้ง พูดไม่ออก
น้ำเสียงอันเย็นเฉียบของอ๋องฉีดังกังวานไปทั่งทั้งห้องโถง “เซวียนเอ๋อร์เป็นซื่อจื่อจวนอ๋อง ฐานะนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปแน่นอน ในวันนี้ฮูหยินใหญ่จงใจหาเรื่องเขาต่อหน้าผู้คน ไม่รู้ว่าใครกันที่ทำให้นางบังอาจถึงเพียงนั้น?”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น