ข้ามกาลบันดาลรัก 187.2-188
ตอนที่ 187-2 เสวนาอย่างลึกซึ้ง
มีหญิงสาวเย็บกระเป๋านักเรียนบางคนได้ยินเสียงวิพากษ์ของชาวบ้าน แม้จะหวังดีอยากช่วยพูดแทนครอบครัวเมิ่ง แต่นางก็ไม่รู้ว่าจะปลูกเรือนเยอะเช่นนี้ไปทำสิ่งใด วันนี้ตอนเช้าเข้ามาในบ้านเมิ่งชื่อ หยิบงานที่ตัวเองต้องทำ เย็บกระเป๋านักเรียนไปพลาง หยั่งเชิงถามเมิ่งชื่อว่า “นายท่าน เรือนหลังใหญ่โอ่อ่าเป็นแถบที่ท่านปลูกชายขอบหมู่บ้านนั้นมีไว้ทำสิ่งใดกัน?”
เมิ่งชื่อไม่เข้าใจความหมายแฝงของนาง หัวเราะพูดว่า “เรือนที่พักก็ต้องเอาไว้ให้คนอาศัยอย่างไร หรือยังมีประโยชน์อย่างอื่นได้อีก?”
หญิงสาวโบกมือ รีบร้อนพูด “ไม่ใช่ๆๆ ข้าจะพูดว่าให้ใครอยู่”
เมิ่งชื่อเข้าใจแล้ว ยิ้มพูดว่า “เรือนพ่อแม่สามีข้าที่ปลูกเสร็จให้ท่านอาจารย์เข้าอยู่อาศัยไปแล้ว โยวเอ๋อร์จึงปลูกใหม่อีกแห่ง ให้พวกเขาเข้าอยู่ก่อน หลังจากท่านอาจารย์ไปแล้ว ค่อยให้พวกเขาย้ายเข้าไปอยู่ในเรือนใหญ่”
หญิงสาวอ้าปากค้าง อึดใจใหญ่ถึงพูดว่า “เหตุใดถึงไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน?”
เมิ่งชื่อตอบ “ก็เพราะมีเรื่องยุ่งทุกวันอย่างไรเล่า อีกอย่างคนในหมู่บ้านต่างก็รู้แล้ว มีอะไรต้องพูดอีก”
หญิงสาวร้อง “ปัดโธ่” “นายหญิง พวกเรายังไม่เคยได้ยินมาก่อน คนในหมู่บ้านจะรู้ได้อย่างไร ต่างคาดเดาไปต่างๆ นานา ว่าพวกท่านปลูกเรือนใหญ่นั้นไปทำอะไร ยังมีคนไม่ประสงค์ดีพูดว่าพวกท่านคิดถึงแต่ตัวเองไม่คิดถึงคนเฒ่าคนแก่ ตัวเองมีเรือนเยอะเช่นนี้ กลับไม่คิดให้คนเฒ่าคนแก่ไปอยู่สักแห่ง”
เมิ่งชื่อนิ่งอึ้ง ครู่ใหญ่ถึงพูดว่า “ไม่จริงมั้ง ตอนแรกที่พวกเราปลูกเรือนก็พูดไปแล้ว เรือนทั้งแถบนั้นปลูกให้พวกเขา ทั้งพ่อแม่สามี พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ เหรินเอ๋อร์ อี้เอ๋อร์ต่างก็มี”
ทุกคนทำหน้าฉงน
“ไม่ได้ ข้าต้องไปถามดู” เมิ่งชื่อพูดจบ วางเข็มในมือแล้วสาวเท้าเดินออกไป
คนทั้งหมดที่เหลือหันหน้ามองกัน สะใภ้โจวทั้งสองคนหันสบตากัน ไม่ได้พูดอะไร
เมิ่งชื่อมาหาเมิ่งเอ้ออิ๋น เร่งเร้าถามเขา “พ่อเอ๋ย เจ้าได้บอกท่านพ่อท่านแม่หรือไม่ เรือนใหญ่ทั้งแถบนั้นปลูกไว้ให้พวกเขา”
เมิ่งเอ้ออิ๋นตอบกลับ “โยวเอ๋อร์บอกกับพวกเขาแล้ว ข้าจึงไม่ได้พูด”
เมิ่งชื่อเดินร้อนรุ่มกระวนกระวายใจมาหาเมิ่งเชี่ยนโยว ถามขึ้น “โยวเอ๋อร์ เจ้าได้บอกท่านปู่ท่านย่าหรือไม่ ว่าเรือนใหญ่ทั้งแถบนั้นปลูกไว้ให้พวกเขา”
เมิ่งเชี่ยนโยวไม่เข้าใจที่อยู่ๆ เมิ่งชื่อก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา ทว่าก็ตอบไปถามความจริง “ท่านพ่อบอกพวกเขาแล้ว ข้าจึงไม่ได้พูดอีก”
เมิ่งชื่อกระทืบเท้ารัว พูดกระเง้ากระงอด “ดูพวกเจ้าสองพ่อลูกเถิด เรื่องใหญ่เช่นนี้กลับไม่ปรึกษากันให้ดี ครานี้ดีแล้ว พวกเจ้าใครก็ไม่ได้พูด คนในหมู่บ้านต่างก็ไม่รู้เรื่อง ทั้งคอยพูดทิ่มแทงสาปแช่งพวกเราข้างหลังหาว่าพวกเราไม่สนใจคนเฒ่าคนแก่”
เมิ่งเชี่ยนโยวงงงัน ถามอย่างไม่เชื่อ “ท่านพ่อก็มิได้เข้าไปพูด?”
เมิ่งชื่อร้อนรนพูด “เมื่อครู่แม่ถามเขาแล้ว เขานึกว่าเจ้าพูดแล้ว เขาจึงไม่ได้ไปพูด”
เห็นท่าทีอยู่ไม่สุขของนาง เมิ่งเชี่ยนโยวพูดโน้มน้าว “ท่านอย่าใจร้อนไป ตอนค่ำข้าจะไปที่บ้านใหญ่พร้อมท่านพ่อ บอกกับท่านปู่ท่านย่าเรื่องก็จบแล้ว”
“คงต้องทำเช่นนั้นแล้ว” เมิ่งชื่อพูดอย่างจนใจ
หลังจากกินอาหารค่ำเสร็จ เมิ่งชื่อบอกเรื่องทั้งหมดกับเมิ่งเอ้ออิ๋นอีกครั้ง เมิ่งเอ้ออิ๋นก็ให้ตะลึงงัน ถามอย่างไม่เชื่อ “โยวเอ๋อร์ก็ไม่ได้พูด?”
เมิ่งชื่อเห็นเขาจนถึงตอนนี้ยังคงถามเช่นนี้ โมโหฟาดเขาดังเพี้ยะ “เจ้านี่นะ อายุเท่านี้แล้ว แม้แต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังทำไม่รอบคอบ ให้พวกเราต้องถูกคนในหมู่บ้านนินทาสาปส่งเสียเปล่า”
เรื่องนี้เพราะตัวเองทำพลาด ถูกเมิ่งชื่อติเตียน เมิ่งเอ้ออิ๋นก็ไม่ได้โต้แย้ง กินอาหารค่ำเสร็จ ก็เร่งรุดมาบ้านใหญ่พร้อมเมิ่งเชี่ยนโยว
บ้านใหญ่เองก็เพิ่งจะกินอาหารค่ำเสร็จ สะใภ้เมิ่งต้าจินกำลังล้างถ้วยชามอยู่ในลานบ้าน เห็นทั้งสองคนเข้ามา ส่งยิ้มทักทายพวกเขา
เมิ่งเอ้ออิ๋นพยักหน้า แล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน ไม่รอให้คนในบ้านพูด ก็เปล่งเสียงดังพูดก่อน “ท่านพ่อ ท่านแม่ เรือนหลังใหญ่ชายขอบหมู่บ้านปลูกให้ท่านพี่ใหญ่และเหรินเอ๋อร์ อี้เอ๋อร์”
เมิ่งจงจวี่และภรรยาไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน ย่อมไม่ได้ยินเสียงลมเพลมพัดด้านนอก เมิ่งต้าจินและลูกๆ ทั้งสามคนกลับไม่เหมือนกัน พวกเขาได้ยินเสียงวิพากษ์ของชาวบ้านทุกวัน ตอนนี้ได้ยินเมิ่งเอ้ออิ๋นพูดเช่นนี้ ดวงตาเมิ่งต้าจินสะท้อนแววยินดี “น้องรอง ที่เจ้าพูดเป็นความจริง”
เมิ่งเอ้ออิ๋นพยักหน้า “ย่อมต้องเป็นความจริง ท่านอาจารย์อาศัยที่เรือนหลังใหม่ของพวกท่าน โยวเอ๋อร์จึงปรึกษาข้าปลูกเรือนใหม่จำนวนหนึ่งให้พวกท่านได้เข้าไปอาศัยก่อน หลังจากท่านอาจารย์ย้ายไปแล้ว พวกท่านค่อยย้ายเข้าไป ข้านึกว่าโยวเอ๋อร์บอกกับพวกท่านแล้ว จึงไม่ได้พูดเรื่องนี้อีก แต่วันนี้หลังจากถามแล้วถึงได้รู้ว่านางยังมิได้พูดเลย ดังนั้นพวกเราถึงรีบร้อนเข้ามาบอกพวกท่านเรื่องนี้”
เมิ่งต้าจินขอบตารื้น “ขอบใจ ขอบใจน้องรอง”
เมิ่งเอ้ออิ๋นลูบคลำศีรษะ พูดอย่างจริงใจ “พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เหตุใดพี่ใหญ่ยังต้องพูดคำเกรงใจพวกนั้นอีก”
แม้เมิ่งจงจวี่จะปลาบปลื้มยินดี แต่พอคิดว่าหลังจากท่านอาจารย์ย้ายออกไป ตนเองจะต้องย้ายเข้าไปอยู่ในเรือนหลังใหญ่นั้น เรือนเหล่านี้ก็ต้องทิ้งร้าง เริ่มปวดใจที่ต้องใช้สอยเงินไปมากมาย จึงลูบเคราแล้วพูดว่า “ท่านอาจารย์มาอาศัยอยู่อย่างมากที่สุดก็สามปี เหตุใดถึงต้องสิ้นเปลืองเงินทองไปปลูกเรือนอีก พวกเรารอหน่อยก็ได้แล้ว เรือนซ้ายขวาก็ยังพออาศัยได้”
เมิ่งเชี่ยนโยวเพิ่งเข้ามาในบ้าน ได้ยินคำพูดเขาก็ยกยิ้มพูด “ท่านปู่ ไม่ได้เด็ดขาด ต่อให้ท่านรอได้ พี่เมิ่งเหรินก็รอไม่ได้ พ้นปีใหม่เขาก็ต้องแต่งอิงจื่อเข้ามาแล้ว ไม่ปลูกเรือน คงไม่ได้จะให้พวกเรารออีกสามปีค่อยแต่อิงจื่อเข้ามาหรอกนะ”
เมิ่งจงจวี่มิได้คำนึงถึงปัญหาข้อนี้เลยจริงๆ ได้ฟังก็พูดว่า “ยังเป็นพวกเจ้าที่คิดได้อย่างรอบคอบ”
เมิ่งเหรินได้ยินว่าปลูกเรือนให้ตนเอง ก็ให้ปลาบปลื้มยินดี ใบหน้าขวยเขิน เดินไปตรงหน้าเมิ่งเอ้ออิ๋นและเมิ่งเชี่ยนโยว พูดด้วยใจจริง “ท่านอารอง น้องสาวโยวเอ๋อร์ พูดตามตรง หลายวันก่อนข้ายังนึกตำหนิพวกท่านอยู่ในใจ พูดกันชัดเจนแล้วว่าจะปลูกเรือนใหญ่ให้พวกเรา กลับยกให้ท่านอาจารย์เข้าไปอาศัย ข้าช่างเป็นคนที่ใช้จิตใจเยี่ยงคนถ้อยมาประเมินผู้ที่มีคุณธรรมสูงส่ง ตอนนี้ข้าขอขมาพวกท่านด้วยใจจริง มิใช่เพราะพวกท่านปลูกเรือนให้ข้า แต่เพราะพวกท่านคิดแทนพวกเราทั้งครอบครัวด้วยใจจริง ท่านวางใจ บัดนี้ข้าได้กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่แล้ว ข้าในอดีตต่ำช้าอย่างไม่น่าให้อภัย นับแต่วันนี้ไป ข้าจะเป็นเหมือนพวกท่าน คิดแทนคนในครอบครัวให้มากๆ”
เมิ่งเหรินกล่าวจบ เมิ่งจงจวี่ก็ให้ปลาบปลื้มใจ ลูบเคราพูดชมไม่หยุด “ดีๆๆ รู้จักสำนึกผิด ปรับปรุงตัวเป็นคนดี”
เมิ่งต้าจินเห็นบุตรชายที่คิดได้อย่างถ่องแท้แล้ว ก็ร่ำไห้ด้วยความตื้นตันใจ
เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มพูด “ตอนนี้พี่เมิ่งเหรินรู้ความผิดของตัวเองแล้ว นับว่ายังไม่สาย ทว่า ยังคงไปโรงเรียนในอำเภอไม่ได้”
ได้ฟังนางพูดเช่นนี้ กิริยาอาการของเมิ่งเหรินไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ พูดอย่างนิ่งสงบ “ข้ารู้ ข้ายังต้องเคี่ยวกรำอยู่ที่บ้านอีกหลายปี เจ้าวางใจ ต่อไปไม่ว่าทำอะไร ข้าจะพยายามให้มากยิ่งขึ้น”
เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้าพอใจ แล้วพูดว่า “ทว่า ความรู้ของโจวเสี้ยวและโจวหลี่ก็ไม่เลว ข้าคิดจะเชิญพวกเขาหนึ่งท่านในนั้นมาสอนสั่งพี่เมิ่งเหริน ไม่ทราบว่าท่านจะยินดีหรือไม่?”
เมิ่งเหรินเงยหน้าด้วยอารามตกใจ มองนางอย่างไม่เชื่อ ตื่นตกใจถาม “เจ้าพูดว่า เจ้าพูดว่า”
เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า “เดิมพี่เมิ่งเหรินก็มีความรู้ใช้ได้ดีอยู่แล้ว ขอเพียงขยันตั้งใจ ภายหน้าจะต้องได้สลักชื่อบนป้ายทอง สร้างชื่อเสียงให้กับวงศ์สกุลเมิ่งของพวกเรา ที่ข้าไม่ให้ท่านกลับไปเรียนในอำเภออีก เพราะข้าไม่อยากให้ท่านกลับไปเป็นเช่นแต่ก่อน ไม่เอาการเอางาน ดีแต่เกาะคนอื่นกิน ดังนั้นแม้ว่าข้าจะเชิญหนึ่งท่านในนั้นมาเป็นอาจารย์ให้ท่าน ท่านก็จักต้องทำเหมือนอี้เซวียน เรียนห้าวัน พักสองวัน ช่วงเวลาสองวันนี้ให้นำมาทำงานและเรียนรู้การทำการค้า”
เมิ่งเหรินพยักหน้า กล่าวขอบคุณอย่างปิติ “ข้ารู้แล้ว ขอบใจน้องสาวโยวเอ๋อร์ ขอบใจเจ้ามาก”
เมิ่งเชี่ยนโยวโบกมือ “พี่เมิ่งเหรินไม่จำเป็นต้องขอบใจข้า คนในสกุลเมิ่งของเราไม่ว่าเป็นใคร ขอเพียงขยันขันแข็ง ตรงไปตรงมาไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ไม่ว่าจะทำสิ่งใดข้าก็จะออกแรงช่วยอย่างเต็มที่”
เมิ่งเหรินยิ่งทวีความเลื่อมใสต่อนาง สาบานว่าภายหน้าขอเพียงเป็นเรื่องที่นางสั่งการตนเองจะไม่ฝ่าฝืนเด็ดขาด
เมิ่งอี้ยืนอยู่ข้างๆ ริมฝีปากสั่นมาได้ครู่ใหญ่ ถึงลองหยั่งเชิงเอ่ยปากถามเสียงแผ่ว “น้องสาวโยวเอ๋อร์ ข้าอยากจะเรียนวรยุทธ์กับพวกเมิ่งเสียนด้วยได้หรือไม่?”
เมิ่งเชี่ยนโยวยกยิ้มมองเขา “ย่อมได้อยู่แล้ว แต่ว่าท่านต้องจำไว้หนึ่งเรื่อง เมื่อท่านเริ่มต้นเรียนแล้ว ก็ห้ามถอนตัวกลางคัน ไม่เช่นนั้น ข้ามีวิธีจัดการคนเป็นร้อยพัน ไม่ว่าวิธีไหนก็ทำให้ท่านมีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายได้”
เมิ่งอี้ไม่ได้สะทกสะท้านแม้แต่น้อย กลับยืดอกแอ่นรับ “วางใจเถอะ น้องสาวโยวเอ๋อร์ ข้าจักต้องยืนหยัดไปให้ได้”
“เมื่อเป็นเช่นนี้ นับแต่พรุ่งนี้เช้าเป็นต้นไป ท่านก็ไปเริ่มวิ่งกับพวกเขาก่อนเถอะ วันแรก ให้วิ่งรอบภูเขาห้ารอบก่อน”
เมิ่งอี้พยักหน้ารับปากทันควัน “พรุ่งนี้ข้าจะไปตรงตามเวลา”
ตั้งแต่เมิ่งเอ้ออิ๋นเข้ามาก็ไม่เห็นเมิ่งเสียวเถี่ย ถามด้วยความประหลาดใจ “น้องสี่เล่า?”
ทุกคนแสดงอาการสลดลง หญิงชราถอนหายใจยาว “กินข้าวเสร็จก็กลับเข้าห้องตัวเองไปอย่างเศร้าสร้อย ไม่แม้แต่จะพูดจากับพวกเรา”
บรรยากาศภายในห้องเริ่มอึมครึม
เมิ่งเชี่ยนโยวพูดขึ้น “พี่เมิ่งเหริน พี่เมิ่งอี้ พวกเราไปดูอาสี่กันเถอะ”
ตอนที่ 188 ใช้กำลังถ่ายทอด
เมิ่งเหริน เมิ่งอี้พยักหน้า ทั้งสามเข้ามาในห้องเมิ่งเสียวเถี่ย
เมิ่งเสียวเถี่ยกำลังนอนแผ่อยู่บนเตียง จ้องมองหลังคาอย่างเลื่อนลอย ได้ยินเสียงฝีเท้าพวกเขา ก็ไม่ได้ลุกขึ้น กระทั้งพวกเขาเดินพ้นประตูเข้ามา ถึงมองพวกเขาอย่างซึมกระทือแวบหนึ่ง
หลังจากเมิ่งเชี่ยนโยวเข้ามาในห้อง ก็ตรงไปนั่งบนเก้าอี้ จ้องมองเมิ่งเสียวเถี่ยเขม็ง
เมิ่งเสียวเถี่ยถูกนางมองจนขนลุกชัน ลุกขึ้นนั่ง ถามขึ้น “พวกเจ้ามีเรื่องอันใด?”
เมิ่งเชี่ยนโยวพลันคลี่ยิ้ม พูดอย่างมีนัยแฝง “ท่านอาสี่ว่างมากนักหรือ?”
เมิ่งเสียวเถี่ยไม่รู้ว่านางมีเป้าประสงค์อะไร ไม่กล้าตอบอะไรส่งเดช
เมิ่งเชี่ยนโยวก็ไม่โมโห ยิ้มตาหยีแล้วถามอีกครั้ง “ท่านอาสี่ว่างมากนักหรือ?”
นับตั้งแต่ที่เมิ่งเสียวเถี่ยถูกนางตัดเส้นเอ็นขาพร้อมรอยยิ้มตาหยี ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้ของนางก็ให้ประหวั่นพรั่นพรึง ไม่กล้าเงียบงันอีก พูดอย่างระแวดระวัง “ข้าเป็นเพียงคนพิการ นอกจากนอนบนเตียงแล้ว อะไรก็ทำไม่ได้”
เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า ดูคล้ายจะเห็นพ้องกับคำพูดของเขา “ก็ถูก ท่านอาสี่เป็นเช่นนี้ทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ”
เมิ่งเสียวเถี่ยเพิ่งจะถอนใจโล่งอก
เสียงเมิ่งเชี่ยนโยวก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เมื่อท่านทำอะไรไม่ได้แล้ว เช่นนั้นก็อย่าอยู่บ้านท่านปู่ท่านย่าอีกเลย เลี่ยงไม่ให้พวกเขาเห็นท่านแล้วต้องกลัดกลุ้มใจ พอดีว่าพวกเราปลูกเรือนหลังใหม่ ท่านย้ายไปอยู่กับพวกเราเถอะ หนึ่งจะได้อยู่กับเมิ่งชิง สองพวกเราจะได้ดูแลท่านด้วย”
เมิ่งเสียวเถี่ยปฏิเสธทันควัน “ไม่ต้องๆ ข้าอยู่ที่นี่ดีอยู่แล้ว”
เมิ่งเชี่ยนโยวไม่รับคำปฏิเสธ “ไม่ได้ อย่างไรข้าก็เป็นคนตัดเส้นเอ็นขาท่าน ข้าดูแลท่านก็สมควรแล้ว อีกอย่างชิงเอ๋อร์ก็คิดถึงท่าน พวกท่านพ่อลูกก็ไม่ควรแยกกันอยู่เช่นนี้” พูดจบไม่ให้โอกาสเมิ่งเสียวเถี่ยได้โต้แย้ง ลุกขึ้นเดินออกไป
เมิ่งเหรินและเมิ่งอี้ก็เดินตามออกไปเงียบๆ
เมิ่งเสียวเถี่ยนั่งบนเตียง ไม่รู้ว่านางต้องการจะทำอะไรกันแน่ สับสนงุนงง
เมิ่งเชี่ยนโยวกลับเข้ามาในห้อง ยิ้มตาหยีพูดว่า “ท่านปู่ท่านย่า ข้าปรึกษากับท่านอาสี่แล้ว อีกไม่กี่วันเขาจะย้ายไปอยู่บ้านพวกเรา บ้านพวกเราคนมาก ดูแลเขาได้ดีกว่า”
เมิ่งจงจวี่คับข้องใจ “เถี่ยเอ๋อร์รับปากจะไปอาศัยอยู่กับพวกเจ้า?”
เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า พูดโป้ปดโดยหน้าไม่เปลี่ยนสี “ท่านอาสี่ตบปากรับคำเอง ไม่เชื่อท่านถามพี่เมิ่งเหริน พี่เมิ่งอี้ดูเล่า”
เมิ่งจงจวี่มองทั้งสองคน
เมิ่งเหรินและเมิ่งอี้สบตากันแวบหนึ่ง แล้วหันไปมองเมิ่งเชี่ยนโยวที่ยิ้มตาหยีมองมาที่พวกเขา ตัดสินใจ พยักหน้าหงึกๆ
เมิ่งจงจวี่เห็นทั้งสองคนก็พยักหน้า ก็เชื่อสนิทใจ พูดว่า “เช่นนั้นก็ดี ไปบ้านพวกเจ้าจะได้อยู่กับชิงเอ๋อร์ด้วย”
เมิ่งเชี่ยนโยวเห็นพ้อง “ข้าเองก็อยากให้พวกเขาพ่อลูกได้อยู่ด้วยกัน ถึงขอให้ท่านอาสี่ไปอาศัยอยู่กับพวกเรา”
หญิงชราเมิ่งรู้สึกเป็นกังวล พูดว่า “อาสี่เจ้าขาแข้งไม่สะดวก ทำอะไรก็ไม่ได้ ไปอยู่กับพวกเจ้าจะไม่เป็นการเพิ่มภาระให้พวกเจ้าหรือ ให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ ย่าดูแลเขาได้”
เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มพูด “ท่านย่า ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ท่านอาสี่มีมือมีขา ทั้งไม่ต้องการให้ใครมาปรนนิบัติ ไม่เป็นการเพิ่มภาระอะไร ท่านและท่านปู่อายุมากแล้ว ดูแลเขามาได้ระยะหนึ่ง เหน็ดเหนื่อยไม่น้อยแล้ว สู้ให้เขาไปอาศัยอยู่กับพวกเรา พวกท่านจะได้พักผ่อนบ้าง”
หญิงชราเมิ่งสัมผัสได้ว่าเรื่องนี้ผิดปกติ คิดจะพูดอะไรอีก เมิ่งจงจวี่ยับยั้งนาง “เชื่อโยวเอ๋อร์เถอะ บ้านเมิ่งเอ้ออิ๋นมีคนเยอะ สามารถดูแลเขาได้”
เห็นเมิ่งจงจวี่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว หญิงชราเมิ่งจึงไม่พูดอีก
หลังจากได้ขอสรุปเรื่องทุกอย่างแล้ว เมิ่งเอ้ออิ๋นและและเมิ่งเชี่ยนโยวก็กลับบ้านอย่างเบิกบาน
เมิ่งชื่อยังรอคอยอย่างกระสับกระส่ายอยู่ในบ้าน เห็นพวกเขากลับมา ถามเมิ่งเอ้ออิ๋นด้วยความร้อนใจ “ท่านพ่อท่านแม่มิได้ตำหนิโทษเจ้าหรอกนะ?”
เมิ่งเอ้ออิ๋นส่ายหน้า “ท่านพ่อยังบอกว่าพวกเราไม่ควรปลูกเรือนเพิ่มอีก ควรจะประหยัดเงินเอาไว้ กลับเป็นพี่ใหญ่ที่ตื้นตันใจจนน้ำตานองหน้า”
เมิ่งชื่อได้ฟังก็วางใจ “ท่านพ่อท่านแม่ไม่ตำหนิโทษก็ดีแล้ว ต่อไปอย่าให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกเด็ดขาด วันนี้พอพวกเขาพูด ข้าก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีหน้าออกไปไหนแล้ว”
เมิ่งเอ้ออิ๋นปลอบนาง “พวกเราไม่ได้ทำเรื่องให้ต้องละอายใจ เจ้าจะกลัวอะไร?”
“น้ำลายทำให้คนจมน้ำตายได้ ชิวหากดทับคนตายทั้งเป็นได้ ใครจะไปรู้ว่าลือกันไปต่างๆ นานาจะออกมาในรูปแบบใด” เมิ่งชื่อพูด
แม้เมิ่งเอ้ออิ๋นจะไม่เห็นด้วยกับวาจาของนาง แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก
เมิ่งเชี่ยนโยวเห็นสองสามีภรรยาเมิ่งพูดคุยกัน จึงชักเท้าเดินไปห้องฝั่งตะวันออก เห็นพวกเมิ่งเสียนกำลังฝึกทำโจทย์เลข จึงพูดกับเมิ่งอี้เซวียนว่า “อี้เซวียน เจ้าตามข้าเข้ามาที่ห้องข้าเสียหน่อย”
เมิ่งอี้เซวียนเงยหน้าด้วยความดีใจระคนประหลาดใจ ลุกขึ้นเดินตามนางไปที่ห้องนางอย่างเบิกบาน
เมิ่งเชี่ยนโยวหยิบสมุนไพรที่เตรียมไว้แล้วจำนวนหนึ่งออกมาวางตรงหน้าเขา “นับแต่วันนี้ไป ทุกวันตอนค่ำเจ้าต้องมาเรียนกับข้าวิชาสมุนไพรครึ่งชั่วยาม วิชาภาษาอังกฤษครึ่งชั่วยาม”
ใบหน้ากะจิริดของเมิ่งอี้เซวียนหักคว่ำลง
เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มถาม “ทำไม? ไม่ยินดี?”
เมิ่งอี้เซวียนรีบร้อนส่ายหน้า
เมิ่งเชี่ยนโยวหยิบสมุนไพรชนิดหนึ่งออกมา วางไว้เบื้องหน้าเขา บอกเขาว่ามีชื่อว่าอะไร มีประสิทธิภาพการรักษาอะไร สามารถใช้ควบคู่กับสมุนไพรอะไรได้ และไม่สามารถผสมรวมกับสมุนไพรชนิดไหนบ้าง
เมิ่งอี้เซวียนมีพรสวรรค์ด้านการเรียน แค่เห็นผ่านตาก็ไม่ลืมแล้ว เมิ่งเชี่ยนโยวนึกว่าเขาจะเรียนสมุนไพรได้อย่างง่ายดาย ไม่คิดว่าเขาจะเป็นพวกมืดบอดสมุนไพร เพิ่งเรียนชนิดหลังไปเสร็จ ก็ลืมชนิดก่อนหน้านั้นไปเสียสนิทใจ ผ่านไปครึ่งชั่วยาม กลับจำไม่ได้สักชนิด เมิ่งเชี่ยนโยวโมโหเดือดดาล เสียงระเบิดอารมณ์ดังออกมาจากห้องนางไม่หยุด
คนในบ้านไม่ได้ยินเมิ่งเชี่ยนโยวระเบิดอารมณ์รุนแรงเช่นนี้มานานแล้ว ต่างแอบเดินมาข้างหน้าต่างฟังว่าเพราะอะไรกันแน่
เสียงโมโหโทโสของเมิ่งเชี่ยนโยวดังลอยออกมา “เจ้าตั้งใจหน่อยได้หรือไม่ ไม่ว่าจะมองยังไง สมุนไพรสองชนิดนี้ก็หน้าตาไม่เหมือนกัน!”
เสียงน้อยใจของเมิ่งอี้เซวียนดังลอยออกมา “แต่ที่ข้าเห็นพวกมันหน้าตาเหมือนกันนี่นา”
สิ้นเสียง เมิ่งเชี่ยนโยวก็ฟาดลงไปบนศีรษะเขาเสียงดัง “เพี๊ยะ” “สมองเจ้ามีแต่ขี้เลื่อยหรืออย่างไร? เจ้าดูให้ดีๆ พวกมันจะหน้าตาเหมือนกันได้อย่างไร”
เมิ่งอี้เซวียนกุมศีรษะนวดคลึงไปมาไม่กล้าพูดอีก เพียงใช้ดวงตากลมโตงดงามคู่นั้นมองนางอย่างน้อยใจ
เมิ่งเชี่ยนโยวสบถออกมาหนึ่งคำ โมโหขว้างสมุนไพรลงบนโต๊ะ
เมิ่งเสียนและคนอื่นๆ สบตากันแวบหนึ่ง กำลังจะไปจากข้างหน้าต่าง เสียงเมิ่งเชี่ยนโยวก็ดังลอยมา “พี่ใหญ่ เมื่อพวกท่านว่างงานไม่มีอะไรทำ ก็เข้ามาเรียนด้วยกันเถอะ”
พอคิดถึงที่นางเพิ่งจะฟาดเมิ่งอี้เซวียนไปอย่างไม่รักษาน้ำใจแม้แต่น้อยเมื่อครู่ คนทั้งหมดต่างตกใจส่ายหน้า เมิ่งเสียนจึงพูดไปทันควัน “พวกเรามีธุระ พวกเราง่วงแล้ว พวกเราอยากกลับไปนอน” พูดจบ คนทั้งหมดก็แย่งกันวิ่งเฮโลกลับเข้าห้อง
เมิ่งเชี่ยนโยวอยู่ในห้องได้ยินเสียงฝีเท้าลุกลี้ลนลานของพวกเขา ทั้งแปลกใจทั้งขบขัน
เมิ่งอี้เซวียนเห็นใบหน้านางเริ่มปรากฎรอยยิ้ม จึงถามขึ้นอย่างระวัง “ข้าไม่เรียนพวกนี้ได้หรือไม่?”
เมิ่งเชี่ยนโยวถลึงตาใส่เขา “ไม่ได้ เจ้าจักต้องเรียน”
เมิ่งอี้เซวียนร้องโอดครวญ พูดอย่างน่าเวทนา “ข้าก็อยากนอนแล้ว”
น้ำเสียงข่มขู่ของเมิ่งเชี่ยนโยวดังลอยออกมา “ไม่ได้ จำสมุนไพรพวกนี้ไม่ได้ คืนวันนี้เจ้าห้ามนอน”
เมิ่งชื่อได้ยินคำพูดนาง คิดจะเข้ามาห้ามปราม เมิ่งเอ้ออิ๋นดึงรั้งนาง “โยวเอ๋อร์ทำเช่นนี้ ย่อมต้องมีเหตุผลของนาง เจ้าอย่าเข้าไปยุ่งเลย”
เมิ่งชื่อถอนใจ ล้มเลิกความคิดที่จะเข้าไปห้ามปราม
วันรุ่งขึ้น เมิ่งอี้ก็เข้ามาจริงๆ เมิ่งเชี่ยนโยวบอกเหวินหู่ว่าเมิ่งอี้มาวันแรก ให้วิ่งพร้อมกับพวกอู๋ต้าก็พอ วิ่งรอบภูเขาก่อนสักห้ารอบก็ได้แล้ว
เหวินหู่พยักหน้า
เมิ่งเชี่ยนโยวยังแจ้งเตือนเหวินหู่อีกว่า “ไม่ว่าใคร ขอเพียงมาเรียนวรยุทธ์ เจ้าต้องปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันทุกคน หากฝึกซ้อมไม่ได้ตามที่เจ้าสั่งการ ให้เจ้าลงโทษพวกเขาอย่างเต็มที่”
เหวินหู่เรียกขานเมิ่งอี้เป็นนายน้อยมาตลอด เห็นเขาก็มาเรียนวรยุทธ์ด้วย ยังรู้สึกลังเลไม่แน่ใจ ว่าควรยุ่งหรือไม่ควรยุ่งดี ตอนนี้ได้ยินเมิ่งเชี่ยนโยวพูดเช่นนี้ ก็ให้เชื่อมั่น ทำการนำคนทั้งหมดนำหน้าวิ่งออกไป
ท่อนไม้ในบ้านถูกรื้อออกไปแล้ว ในตอนนี้เมิ่งเชี่ยนโยวยังหาสถานที่ฝึกวรยุทธ์ใหม่ไม่ได้ จึงให้พวกเมิ่งเสียนฝึกวรยุทธ์ในลานบ้านใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จ เห็นเหวินหู่นำคนทั้งหมดออกไปไกล เมิ่งเชี่ยนโยวก็เข้ามาในลานบ้าน เห็นเหวินเปียวกำลังชี้แนะวรยุทธ์ให้ทุกคน
เมิ่งเชี่ยนโยวมองดูครู่หนึ่ง กระทั่งถึงเวลาพักจึงพูดกับเมิ่งอี้เซวียน “มา พวกเรามาประลองกันหน่อย”
เมิ่งเสียนและคนอื่นๆ ต่างมองเมิ่งอี้เซวียนอย่างเห็นใจ ไม่รู้ว่าเขาไปล่วงเกินอะไรเมิ่งเชี่ยนโยวอีกแล้ว
เมิ่งอี้เซวียนเม้มปาก ไม่เคลื่อนไหว
เมิ่งเชี่ยนโยวพูดยั่วเย้า “ข้าเคยพูดว่า ขอเพียงเจ้าเอาชนะข้าได้ ข้าจะให้เจ้าเรียกข้ามาโยวเอ๋อร์ คำสัญญานี้ยังเป็นผล”
เมิ่งอี้เซวียนดวงตาเป็นประกาย แยกขาตั้งท่าออกอาวุธ บุกเข้าโจมตีเมิ่งเชี่ยนโยว
พูดได้ว่าเหวินเปียวฝึกสอนได้อย่างมีประสิทธิภาพมาก เมื่อก่อนเมิ่งอี้เซวียนประลองกับนางได้ไม่เกินห้ากระบวนท่า วันนี้ถึงกับทำลายสถิติออกอาวุธกับนางได้ถึงสิบกระบวนท่า แม้ในท้ายที่สุดจะถูกเมิ่งเชี่ยนโยวเหวี่ยงไปกับพื้นเต็มแรง พวกเมิ่งเสียนเห็นแล้วต่างก็ร้องซี้ดเจ็บปวดแทนเขา
เหวินเปียวอยู่ด้านข้างเห็นอย่างชัดเจน ครั้งนี้เมิ่งเชี่ยนโยวไม่ได้ออมมือ ยังให้คลางแคลงใจ “แม่นางจะทะนุถนอมนายน้อยอี้เซวียนที่สุดมาตลอด วันนี้เกิดอะไรขึ้น ถึงลงมือโหดกับเขาเช่นนี้”
เมิ่งเชี่ยนโยวพึงพอใจกับฝีมือที่รุดหน้าของเมิ่งอี้เซวียนเป็นอย่างมาก ทว่ามิได้แสดงออกมา กลับแสร้งพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เหวินเปียวยังชมว่าเจ้ามีพรสวรรค์ด้านวรยุทธ์ ผ่านมานานเช่นนี้แล้ว กลับก้าวหน้าได้เพียงเท่านี้”
เมิ่งอี้เซวียนถูกเหวี่ยงคว่ำจนแยกเขี้ยวยิงฟัน ครู่ใหญ่ถึงลุกขึ้นมาได้ เดิมคิดว่าเมิ่งเชี่ยนโยวจะดึงเขาขึ้นมาเหมือนเมื่อก่อน ไม่คิดว่าเมิ่งเชี่ยนโยวไม่เพียงไม่ทำเช่นนั้น กลับไม่เห็นค่าต่อความก้าวหน้าของเขาด้วย เกิดความรู้สึกน้อยใจ จึงนอนแผ่เช่นนั้นไม่ยอมลุกขึ้น
เมิ่งเชี่ยนโยวมองแวบเดียวก็รู้ว่าเขาจงใจหาเรื่อง ย่อตัวลง พูดดูหมิ่น “ด้วยความเร็วเช่นนี้ของเจ้า เกรงว่าผ่านไปอีกห้าปีเจ้าก็ยังเอาชนะข้าไม่ได้”
เมิ่งอี้เซวียนจ้องนางเขม็ง
เมิ่งเชี่ยนโยวก็ไม่หลบเลี่ยง มุมปากเจือรอยยิ้มเยาะ จ้องมองเขา
ราวกับว่าเมิ่งอี้เซวียนได้รับแรงกระตุ้น ทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากพื้น ออกท่าตั้งรับ “พวกเราลองอีกครั้ง”
เมิ่งเชี่ยนโยวส่ายหน้า สั่งกำชับเหวินเปียว “ต่อไปต้องฝึกสอนเขาตัวต่อตัวให้มากกว่านี้”
เหวินเปียวรับคำสั่ง
เมิ่งเชี่ยนโยวหันหลังจากไป
เมิ่งอี้เซวียนมองแผ่นหลังนาง ขบคิดบางสิ่ง
เมิ่งอี้ที่ยืนหยันวิ่งจนครบห้ารอบแล้ว เดินเข้ามาในลานบ้านที่ฝึกวรยุทธ์อยู่ เห็นพวกอู๋ต้ากำลังทำท่านั่งม้า จึงเดินไปข้างพวกเขา คิดจะฝึกพร้อมพวกเขาด้วย
เหวินหู่ยับยั้งเขา “นายน้อยเมิ่งอี้ ท่านเพิ่งมาวันแรก วิ่งห้ารอบก็พอแล้ว ไม่ต้องมาฝึกท่านั่งม้าอีก ไม่เช่นนั้นวันพรุ่งท่านจะลุกไม่ขึ้น”
เมิ่งอี้ไปยืนอีกด้านอย่างเชื่อฟัง
เหวินหู่สอนพวกเขาออกท่ายืดเส้นยืดสาย ให้เขาฝึกทำด้านข้างด้วยตัวเอง
เมิ่งอี้ยืดเส้นยืดสายไปพลางมองพวกเมิ่งเสียนที่ลานบ้านอีกด้าน เห็นพวกเขาที่สามารถต่อสู้กับเหวินเปียวได้แล้ว ก็ให้ริษยาในใจ บอกตัวเองในใจจะต้องตั้งใจฝึกวรยุทธ์ให้ดี ภายหน้าจะได้เหมือนพวกเขา สามารถประลองฝีมือกับเหวินเปียวและเหวินหู่ได้
ต่อจากนั้นมาอีกสองสามวัน เมิ่งอี้ก็เข้ามาวิ่งด้วยทุกวัน เวลาที่ใช้ก็สั้นลงเรื่อยๆ
เมิ่งเชี่ยนโยวยังคงใช้เวลาช่วงค่ำของทุกวันสอนเมิ่งอี้เซวียนให้รู้จักสมุนไพร จนใจที่เขาก็ยังจำไม่ได้ เมิ่งเชี่ยนโยวอารมณ์ร้ายขึ้นเรื่อยๆ มีน้ำเสียงตวาดดังลอดออกไปไกลทุกค่ำคืน
พวกเมิ่งเสียนกลัวเมิ่งเชี่ยนโยวจะให้พวกเขามาเรียนสมุนไพรด้วย ตกใจกลัวทุกค่ำหลังจากกินข้าวเสร็จ ก็รีบกลับเข้าห้องตัวเอง ไม่ออกมาอีก
มีคืนวันหนึ่งเมิ่งชื่ออดรนทนไม่ได้แล้ว เคาะประตูห้องเมิ่งเชี่ยนโยวพูดตักเตือน “โยวเอ๋อร์ อี้เซวียนยังเด็ก ค่อยๆ สอน ไม่ต้องรีบ เจ้าอย่าได้ใช้อารมณ์เช่นนั้นเลย”
เมิ่งเชี่ยนโยวที่โมโหเดือดดาลกระทืบเท้าปัง ทั้งพูดกับนางอย่างแหนงหน่าย “ท่านแม่ ใครกันแน่ที่เป็นลูกแท้ๆ ของท่าน เขาเด็ก แล้วข้าไม่เด็กหรือ? ข้ายังเรียนรู้ได้ ทำไมเขาถึงได้โง่เช่นนี้”
เมิ่งชื่อถูกถามจนใบ้กินพูดไม่ออก มองเมิ่งอี้เซวียนอย่างเห็นใจตาปริบๆ แล้วหันหลังกลับเข้าห้องตัวเอง นับแต่นั้นก็ไม่กล้าพูดตักเตือนอีก
ทว่าเมิ่งอี้เซวียนก็ยังมีช่วงเวลาให้ได้กระหยิ่มยิ้มย่องใจ นั่นก็คือเวลาเรียนภาษาอังกฤษ ไม่ว่าเมิ่งเชี่ยนโยวจะสอนยากแค่ไหน เพียงครั้งเดียวเท่านั้น เขาก็จะจำได้ทันที บดขยี้ความภาคภูมิใจเล็กๆ ที่เหลือจากชาติที่แล้วของเมิ่งเชี่ยนโยวอย่างไม่เหลือชิ้นดี
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น