อัจฉริยะสมองเพชร 1746-1751

 ตอนที่ 1746 การจัดลำดับ

ชายหนุ่มผู้มาใหม่ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจางเซวียน

เขางุนงงมากกับการกระทำของปรมาจารย์กลุ่มนี้

เหล่าปรมาจารย์จะไม่เชื่อถือในสิ่งเหนือธรรมชาติ และไม่ยึดมั่นในกฎแห่งกรรมด้วย แต่ปรมาจารย์กลุ่มนี้กลับทำการยื่นข้อเสนอที่คล้ายกับการบูชายัญของเผ่าพันธุ์ปีศาจ อีกอย่าง หากพิจารณาจากน้ำเสียงของพวกเขา ก็ดูเหมือนว่าทางออกน่าจะเชื่อมโยงกับสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ เมื่อทนความอยากรู้ไม่ไหว จางเซวียนจึงต้องบินไปหาเพื่อตั้งคำถาม

กระบี่เปลวเพลิงสีดำยกระดับวรยุทธขึ้นเป็นของล้ำค่าระดับนักปราชญ์โบราณแล้ว เขาสามารถปกป้องตัวเองได้ต่อให้ต้องเผชิญกับเผ่าพันธุ์ปีศาจที่มีวรยุทธขั้นนักปราชญ์โบราณ ดังนั้นจึงไม่ต้องปกปิดตัวตนของตัวเองอีกต่อไป คราวนี้เขาเผชิญหน้ากับปรมาจารย์กลุ่มนั้นด้วยรูปลักษณ์เดิม

แต่ก็ดูเหมือนว่าปรมาจารย์ทั้งกลุ่มจะไม่รู้จักเขา พวกนั้นจ้องหน้าเขาอย่างระแวง ราวกับพยายามจะหยั่งเชิงว่าเขาเป็นศัตรูหรือไม่

จางเซวียนงงงันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกได้

ปรมาจารย์ส่วนใหญ่ที่เดินทางเข้าสู่วิหารแห่งขงจื๊อมักเป็นผู้อาวุโสสูงสุดของกลุ่มอำนาจหลักต่างๆที่เข้าสู่การปลีกวิเวกเพื่อรอคอยโอกาสในการฝ่าด่านวรยุทธไปสู่ขั้นนักปราชญ์โบราณ

เมื่อละทิ้งทางโลกมาเนิ่นนาน พวกเขาจึงไม่รู้วีรกรรมต่างๆนานาที่จางเซวียนก่อขึ้นในทวีปแห่งปรมาจารย์ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เมื่อใช้เหตุผลนี้ ก็ไม่น่าแปลกที่คนเหล่านั้นจะไม่เคยได้ยินหรือรู้จักเขา

เมื่อเผชิญหน้ากับเหล่าปรมาจารย์ที่มีทีท่าหวาดระแวง จางเซวียนนำตราสัญลักษณ์ปรมาจารย์มาติดบนเสื้อคลุม ก่อนจะประสานมือและยิ้มให้ “ผมก็เป็นปรมาจารย์คนหนึ่งเหมือนกัน”

เมื่อเห็นตราสัญลักษณ์ปรมาจารย์ ทั้งกลุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือพันธมิตรคนหนึ่งของเรา แล้วทำไมถึงมาที่นี่ตามลำพังล่ะ?” ปรมาจารย์คนที่ได้ชัยชนะตั้งคำถาม

“ผมดื่มด่ำกับวรยุทธมากเกินไปและหลงลืมกาลเวลา กว่าจะรู้ตัว ทั้งกลุ่มที่ผมมาด้วยก็จากไปแล้ว” จางเซวียนตอบ

“เข้าใจแล้วล่ะ…มิติแห่งนี้มีศาสตร์ลับอันทรงพลังอยู่มากมาย พอเข้าใจได้ที่คุณหลงลืมกาลเวลาขณะพยายามฝึกฝนมัน แต่ผมก็ต้องขอบอกว่าช่างเป็นปาฏิหาริย์ที่วรยุทธของคุณไม่ถูกธาตุไฟเข้าแทรกเสียก่อนขณะที่พยายามฝึกฝนเทคนิคเหล่านี้ตามลำพัง” ปรมาจารย์ที่ได้ชัยชนะตั้งข้อสังเกต

หลังจากพูดคุยกันอีกครู่หนึ่ง จางเซวียนก็ได้รู้ว่าชื่อของอีกฝ่ายคือมู่ชู่ มาจาก 5 ธาตุแห่งตระกูลมู่

มู่ชู่คนนี้ปลีกวิเวกอยู่กว่า 300 ปี และออกจากการปลีกวิเวกมาเพราะการเปิดออกของวิหารแห่งขงจื๊อ ดังนั้นจึงไม่รู้ข่าวคราวและความเป็นไปต่างๆของโลก

ด้วยเหตุนี้ เมื่อจางเซวียนแนะนำตัวไปโดยใช้ชื่อจริง ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนักจากอีกฝ่าย

“ผมต้องขออภัยด้วยที่แอบดูก่อนหน้านี้ แต่ผมสังเกตเห็นว่าพวกคุณฝึกฝนกระบวนท่าต่างๆเพื่อยื่นข้อเสนอให้โขดหิน จากนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นบนโขดหินนั้น ไม่ทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

หลังจากพูดคุยกันสักพักหนึ่งจนเริ่มคุ้นเคยกันแล้ว จางเซวียนก็เปิดเผยข้อสงสัยที่เกาะกุมหัวใจของเขาอยู่

“โขดหินในพงไพรโขดหินนี้คือของล้ำค่าที่เป็นมรดกตกทอดอันน่าทึ่ง มีศาสตร์ลับไร้เทียมทานอยู่มากมายบนโขดหินเหล่านั้น ผมเชื่อว่าตอนนี้คุณก็คงสังเกตเห็นแล้ว” มู่ชู่อธิบาย “ศาสตร์ลับเหล่านี้จะกระจายตัวกันไปตามโขดหินต่างๆในรูปแบบของการสุ่ม หากใครสักคนพยายามจะทำความเข้าใจศาสตร์ลับ ผู้นั้นจะต้องจัดเรียงลำดับและความทรงจำของเหล่าบรรพบุรุษที่ถูกปิดกั้นไว้ภายในโขดหินให้ได้ ทันทีที่เขาสร้างรูปแบบที่มีความสัมพันธ์กันกับเทคนิคการหายใจ ก็จะสามารถออกจากมิติแห่งนี้และเข้าสู่หอบริวารที่เชื่อมโยงกัน”

“เข้าสู่หอบริวารที่เชื่อมโยงกัน?” จางเซวียนถึงกับประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดของมู่ชู่

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินปรมาจารย์ที่ถูกกักขังไว้ในมิติทั้ง 6 พูดอะไรแบบนี้

“ใช่ มีใครบางคนผ่านมิตินี้ไปได้สำเร็จแล้ว พวกเราน่ะถือว่าล้าหลัง จนป่านนี้ก็ยังทำไม่สำเร็จ” มู่ชู่พูดพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ

“คุณหมายความว่า…มีใครบางคนเข้าสู่หอบริวารแล้วหรือ? แล้วคุณรู้ชื่อของหอบริวารที่เชื่อมโยงกับมิติแห่งนี้หรือเปล่า?” จางเซวียนตั้งคำถาม

“ดูเหมือนมันจะมีชื่อว่าหอสงครามศักดิ์สิทธิ์ เป็นที่เก็บรายละเอียดของสงครามที่ปรมาจารย์ขงกับ 72 นักปราชญ์สู้รบกับเผ่าพันธุ์ปีศาจ อันที่จริง พงไพรโขดหินคือสถานที่เก็บงำศาสตร์ลับต่างๆที่คนเหล่านั้นทิ้งไว้ ผู้ที่เข้าสู่หอบริวารจะได้รับการถ่ายทอดมรดกตกทอดที่แท้จริงของพวกเขา ดังนั้น…พวกเราจึงทุ่มสุดตัวที่จะค้นหารูปแบบของโขดหินเหล่านี้ออกมาให้ได้ ในเมื่อคุณก็อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมไม่มารวมกลุ่มกับเราล่ะ? ถ้าเราค้นหาการจัดลำดับของกระบวนท่าต่างๆจากโขดหินเหล่านี้ได้ ก็จะได้เข้าสู่หอบริวารเหมือนกับคนอื่นๆ” มู่ชู่พูด

คำพูดเหล่านั้นทำให้จางเซวียนพอเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ดูเหมือนกรรมวิธีในการเข้าสู่หอบริวารของมิติพงไพรโขดหินจะแตกต่างจากมิติอื่นๆมาก

ในมิติอื่นๆ หอบริวารจะอยู่บริเวณทางออก ทันทีที่จัดการเปิดรอยแยกของมิติและออกไปได้ ก็จะเข้าสู่อาณาบริเวณรอบนอกของหอบริวารที่เชื่อมโยงกันได้ทันที แต่สำหรับมิติพงไพรโขดหินนั้น นักรบจำเป็นจะต้องจัดลำดับของศาสตร์ลับที่ซุกซ่อนอยู่ระหว่างโขดหินเหล่านี้ให้ได้เสียก่อน

“ที่นี่มีโขดหินอยู่มากมาย คุณรู้ได้อย่างไรว่าควรจะสำรวจตรงไหน?” จางเซวียนตั้งคำถามต่อ

มีโขดหินอยู่อย่างน้อยก็เป็นหมื่นก้อนในพื้นที่บริเวณนี้ ไม่เหนื่อยตายเสียก่อนหรือกว่าจะจัดลำดับของกระบวนท่าต่างๆในโขดหินพวกนี้ได้?

“โขดหินเหล่านี้แบ่งออกเป็นหลายอาณาบริเวณ ศาสตร์ลับแต่ละศาสตร์จะอยู่ในแต่ละพื้นที่ โดยในแต่ละพื้นที่จะมีโขดหินกลุ่มหนึ่งที่มีผิวหน้าเรียบลื่น ราวกับมีใครสักคนนอนอยู่ในวงกลม โขดหินพวกนี้จะบรรจุเอาร่างของเหล่าบรรพบุรุษไว้ ทั้งหมดมีเป็นหมื่นก้อน แต่ราว 1,000 ก้อนเท่านั้นที่มีร่องรอยของศาสตร์ลับ สิ่งที่เราต้องทำก็คือตรวจสอบว่าการจัดลำดับของโขดหิน 1,000 ก้อนนี้มีรูปแบบอย่างไร” มู่ชู่อธิบาย

จางเซวียนพยักหน้ารับ

ระหว่างทางที่มาที่นี่ เขาสังเกตเห็นเช่นกันว่าไม่ใช่โขดหินทุกก้อนในมิติแห่งนี้ที่จะมีศาสตร์ลับซุกซ่อนอยู่ แต่เขามัวสนใจกับการค้นหาทางออกและไม่ได้ใส่ใจพวกมันมากนัก

ด้วยเหตุนี้ พื้นที่ที่เขาทำการตรวจสอบจึงมีอาณาบริเวณเล็กลง ภารกิจของเขาก็ลดปริมาณลงมาก

“ตอนนี้ไม่มีเวลาจะเสียแล้ว เริ่มศึกษาโขดหินกันเถอะ”

หลังจากหารือกันอีกครู่หนึ่ง มู่ชู่ก็เร่งทุกคนให้เริ่มทำงาน เขาชักดาบออกมาและสลักลงบนพื้นดิน ดูเหมือนกำลังพยายามทำความเข้าใจกระบวนท่าที่ได้เห็นจากโขดหิน

เห็นทั้งกลุ่มลงมือทำงานทันทีหลังจากเสร็จสิ้นการหารือ จางเซวียนกระโจนขึ้นไปบนโขดหินก้อนที่สูงที่สุดในบริเวณนั้นและสำรวจพื้นที่โดยรอบ

เป็นอย่างที่มู่ชู่บอกไว้ จางเซวียนพบหินที่มีผิวหน้าเรียบลื่นซึ่งกระจายตัวกันอย่างเป็นระเบียบอยู่รอบบริเวณนั้น เขากระโจนจากโขดหินก้อนหนึ่งไปยังอีกก้อนหนึ่งอย่างรวดเร็ว และพบว่ามีอยู่ราว 1,000 ก้อนที่บรรจุร่างของบรรพบุรุษเอาไว้

ข้อบกพร่อง!

แค่ใช้ความคิด โขดหินเหล่านั้นก็ถูกประมวลขึ้นเป็นหนังสือเล่มหนึ่งในหอสมุดเทียบฟ้า จางเซวียนชำเลืองมองการจัดลำดับหลายร้อยรูปแบบที่เหล่าปรมาจารย์คิดค้นขึ้นและจารึกไว้บนพื้นดิน

ฟึ่บ!

เขาประมวลข้อมูลเหล่านั้นเข้าด้วยกัน จากนั้นก็เปิดหนังสือดู

“ยังมีข้อบกพร่องตั้ง 47 ข้อ…”

จางเซวียนรีบศึกษาข้อบกพร่องทั้ง 47 ข้ออย่างรวดเร็วก่อนจะจัดลำดับของกระบวนท่าเสียใหม่เพื่อแก้ไขข้อบกพร่องเหล่านั้น เมื่อตรวจสอบอีกครั้ง ข้อบกพร่องก็ลดลงเหลือ 45 ข้อ เขาต้องดำเนินกระบวนการเดิมซ้ำอีกกว่า 12 ครั้ง จนในที่สุดก็ปราศจากข้อบกพร่องอย่างสิ้นเชิง

“ผมคิดว่าการจัดลำดับแบบนี้เป็นแบบที่ถูกต้อง” จางเซวียนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันกลับไปมองปรมาจารย์ทั้งกลุ่ม

ตอนนี้ มู่ชู่กับคนอื่นๆดูเหมือนจะสันนิษฐานการจัดลำดับที่ ‘ถูกต้อง’ ไว้อีกคนละรูปแบบ แล้วการโต้เถียงเผ็ดร้อนก็เกิดขึ้นในหมู่พวกเขาอีกครั้ง

“เลิกพูดจาเหลวไหลเลอะเทอะแล้วดวลกันดีกว่า ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเราก็คือผู้ที่จัดลำดับได้ถูกต้องที่สุด!” มู่ชู่พูดพร้อมกับโบกมือ

“ได้สิ”

ทุกคนพยักหน้ารับ

พวกเขากำลังจะเริ่มการดวล ก็พอดีกับที่จางเซวียนซึ่งเฝ้ามองสถานการณ์มาตลอดบินเข้าขวางแล้วพูดว่า “นี่…ผมพบการจัดลำดับที่ดูสมเหตุสมผลแล้วนะ ขอผมเข้าร่วมการดวลด้วยได้ไหม?”

“คุณไม่เห็นหรือไงว่าพวกเรากำลังหารือกันอย่างเคร่งเครียด? หยุดสร้างปัญหาและออกไปเสีย คุณเพิ่งมาถึงเมื่อครู่นี้เอง จะค้นพบอะไรได้? พวกเราอยู่ที่นี่มากว่า 18 ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่พบการจัดลำดับที่ถูกต้องเลย!” มู่ชู่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด

“เจ้าหนุ่ม รู้จักถ่อมเนื้อถ่อมตัวเสียบ้าง อย่าประเมินตัวเองสูงส่งเกินไปนัก ในเมื่อคุณเพิ่งมาถึง ก็ใช้เวลาเฝ้าดูและเรียนรู้ดีกว่าจะมัวโอ้อวดตัวเอง”

“พวกเราดวลกันเพื่อตัดสินว่าการจัดลำดับของใครถูกต้องที่สุด คุณควรหลบไปอยู่ข้างๆและพักผ่อนเสีย เราจะคุยกันเมื่อคุณเข้าใจแล้วว่าโขดหินเหล่านี้หมายถึงอะไร!”

“คุณก็รู้นี่ว่าโขดหินแต่ละก้อนแสดงถึงกระบวนท่าที่แตกต่างกัน ใช่ไหม? คุณแยกแยะมันออกมาได้กี่กระบวนท่าแล้วล่ะ? ถ้ายังทำแบบนั้นไม่ได้ การพยายามจัดลำดับมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

…..

ปรมาจารย์คนอื่นๆโบกมือไล่จางเซวียนอย่างไม่แยแส

พวกเขาศึกษาโขดหินเหล่านี้มาเนิ่นนานแล้ว แต่ก็ยังไม่พบการจัดลำดับที่ถูกต้อง แล้วเจ้าหนุ่มที่เพิ่งมาถึงจะรู้ได้อย่างไร?

ความคิดที่ว่าอีกฝ่ายจะสามารถเรียนรู้การจัดลำดับที่ถูกต้องได้ภายในระยะเวลาอันสั้นเท่านี้ถือเป็นข้อสรุปที่เหลวไหลสิ้นดี!

“ผม…”

นึกไม่ถึงว่าจะถูกขับไล่ จางเซวียนส่ายหัวและถอนหายใจเฮือก

พูดก็พูดเถอะ ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจปฏิกิริยาของคนอื่นๆ เพราะเขาเพิ่งมาถึงที่นี่ได้เพียง 5-6 นาทีเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่ปรมาจารย์ธรรมดาสามัญคนหนึ่งจะจดจำรูปแบบของโขดหินกว่าพันก้อนในพื้นที่นี้ได้ทั้งหมด นับประสาอะไรกับการจัดลำดับที่ถูกต้อง ไม่มีทางที่ใครสักคนจะเชื่อมโยงมันเข้ากับเทคนิคการต่อสู้ได้เลย!

“เลิกสนใจเขาเถอะ หารือกันต่อดีกว่า…”

เพราะไม่อยากเสียเวลากับคนที่ชอบเรียกร้องความสนใจ มู่ชู่รวบรวมฝูงชนอีกครั้งและเปิดการดวลโดยใช้การจัดลำดับที่พวกเขาสันนิษฐานไว้ แต่ยังไม่ทันจะเสร็จสิ้นการดวล ก็พลันรู้สึกว่ามีกระแสพลังงานระเบิดอยู่ไม่ห่างออกไปนัก

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะรู้เนื้อรู้ตัว ชายหนุ่มได้ทำให้โขดหินที่มีผิวเรียบลื่นถูกเปิดใช้งาน ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นบนโขดหินนั้น

ตอนที่ 1747 หอสงครามศักดิ์สิทธิ์

“เขากำลังใช้ของล้ำค่าไปโดยเปล่าประโยชน์…”

นึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะทำการยื่นข้อเสนอต่อเหล่าบรรพบุรุษทันทีที่พวกเขาไม่แยแส มู่ชู่ขมวดคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย

ความพยายามในการปลุกเหล่าบรรพบุรุษแต่ละครั้งจะต้องใช้การมอบเครื่องบรรณาการที่เป็นทรัพย์สมบัติล้ำค่าจำนวนหนึ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น แม้จะมีความมั่งคั่งในระดับของปรมาจารย์ระดับ 9 ดาวก็ตาม

แต่ชายหนุ่มกลับปลุกเหล่าบรรพบุรุษขึ้นมาภายในระยะเวลาเพียง 10 นาทีหลังจากที่เขามาถึง ยังไม่ทันที่จะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ

นี่พวกเขาพบพันธมิตรชนิดไหนกัน?

“ดูเหมือนเขาจะหลงตัวเองมากนะ แต่เอาเถอะ พลาดพลั้งเมื่อไหร่ก็จะเข้าใจเองว่าการจัดลำดับกระบวนท่านั้นยากเย็นแค่ไหน มันไม่ใช่สิ่งที่ใครสักคนจะเข้าใจได้ภายในระยะเวลาอันสั้น”

“น่าเสียดายของล้ำค่าจริงๆ!”

…..

ร่างที่ปรากฏบนโขดหินเริ่มเคลื่อนไหวไปพร้อมกับเสียงออกความเห็นของเหล่าปรมาจารย์ จางเซวียนรีบทำตามขณะสำแดงกระบวนท่าที่เขาประมวลได้จากหอสมุดเทียบฟ้า

กระบวนการหายใจกับท่วงท่าของเขากลมกลืนสัมพันธ์กันอย่างไร้ที่ติ

“เอ่อ…”

คนอื่นๆถึงกับผงะ

พวกเขาศึกษาโขดหินเหล่านี้มากว่า 18 ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่พบการจัดลำดับกระบวนท่าที่ถูกต้อง ส่วนชายหนุ่มคนนี้เพิ่งมาถึงได้เพียง 6 นาที แต่สามารถสำแดงกระบวนท่าที่กลมกลืนกับเทคนิคการหายใจได้ นัยน์ตาของพวกเขาเบิกโพลงขณะมองภาพที่เห็นอย่างไม่อยากเชื่อ

“ไม่ใช่หรอก กระบวนท่าของเขาดูเหมือนจะแยกตัวจากเทคนิคการหายใจของร่างนั้น” มู่ชู่ตั้งข้อสังเกต

ทุกคนหันขวับไปมองขณะที่มู่ชู่พูด ก็เป็นอย่างที่เขาออกความเห็น ความไม่สัมพันธ์กันบางอย่างดูเหมือนจะเริ่มก่อตัวขึ้นระหว่างกระบวนท่าของชายหนุ่มกับเทคนิคการหายใจของร่างที่อยู่บนโขดหิน ความไม่กลมกลืนเริ่มปรากฏให้เห็น

“นั่นไง เป็นอย่างที่ผมคิดไว้เลย ความพยายามครั้งแรกน่ะไม่มีทางสำเร็จหรอก”

เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่ควรเฉลิมฉลอง ในเมื่อพวกเขาก็กำลังทำแบบเดียวกัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทุกคนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก

พวกเขาอยากออกจากมิติแห่งนี้และเข้าสู่หอบริวารที่เชื่อมโยงกัน แต่หากชายหนุ่มประสบความสำเร็จในการค้นหาลำดับที่ถูกต้องภายในเวลาเพียง 5 นาที ทั้งความภาคภูมิใจ ศักดิ์ศรี และความหยิ่งผยองของพวกเขาคงป่นปี้ไม่มีเหลือ หัวใจของพวกเขาไม่แข็งแกร่งพอจะยอมรับอะไรแบบนั้น

ด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีกับความล้มเหลวของชายหนุ่ม

แต่ความยินดีของพวกเขาก็อยู่ได้ไม่นาน ชายหนุ่มหยุดการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันและจ้องร่างที่อยู่บนโขดหินพร้อมกับขมวดคิ้ว ราวกับผู้อาวุโสคนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของศิษย์น้อง เขาเริ่มสั่งสอนอย่างเคร่งเครียด “ลำดับที่คุณกำลังฝึกฝนอยู่น่ะเป็นเทคนิคการหายใจที่ผิดนะ!”

พลั่ก!

ร่างที่อยู่บนโขดหินกระอักเลือดออกมา

“….” มู่ชู่กับพรรคพวก

“ทำตามกระบวนท่าของผม!” จางเซวียนสั่งการอย่างเคร่งเครียดก่อนจะสำแดงกระบวนท่าของเขาต่อไป ร่างที่อยู่บนโขดหินดูลังเลอย่างเห็นได้ชัดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มสำแดงกระบวนท่าตามอย่างจางเซวียน

“….”

มู่ชู่กับคนอื่นๆตกตะลึงจนพูดไม่ออก นี่เป็นภาพพิสดารพันลึกที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน!

ทุกคนใช้เวลาถึง 18 ชั่วโมงพยายามค้นหาการจัดลำดับที่ถูกต้องอย่างสิ้นหวัง ซึ่งมันก็สูญเปล่า แต่ภายในเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่ชายหนุ่มมาถึง หมอนั่นไม่เพียงแต่จะพบการจัดลำดับที่ถูกต้อง ยังถึงกับสั่งสอนร่างที่อยู่บนโขดหินได้ด้วย เขาตำหนิอีกฝ่ายที่ทำผิด!

ผู้ที่ทิ้งศาสตร์ลับนี้ไว้คือปรมาจารย์ขงหรือไม่ก็หนึ่งใน 72 นักปราชญ์ แต่ชายหนุ่มอาจหาญบอกอีกฝ่ายว่าเขาทำผิด…

ราวกับมีระเบิดลูกย่อมๆระเบิดขึ้นในสมองของพวกเขา ทุกคนรู้สึกแย่ขึ้นมาทันที

“ต้องอย่างนั้นสิ! หลังจากทดลองตามแบบของผมแล้ว รู้สึกไหมว่าเทคนิคนี้แข็งแกร่งขึ้นมาก? การเคลื่อนไหวก็กลมกลืนกับเทคนิคการหายใจมากขึ้นใช่ไหม?”

ไม่ช้าการสาธิตก็สิ้นสุดลง จางเซวียนมองร่างที่อยู่บนโขดหินพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

ยังไม่ทันที่ร่างนั้นจะตอบโต้ มันก็สั่นสะท้านก่อนจะหายวับไป

ครืดดดด!

จากนั้นโขดหินก็แยกออก เผยให้เห็นประตูหินบางใหญ่

ถัดจากบานประตูไป พระราชวังโอ่อ่าปรากฏให้เห็นอย่างเลือนราง น่าจะเป็นหอสงครามศักดิ์สิทธิ์ที่มู่ชู่เคยพูดถึงก่อนหน้านี้

“ไปกันเถอะ” จางเซวียนร้องเรียกคนอื่นๆให้ตามมาก่อนจะนำทางเข้าสู่ประตูบานนั้น

“เอ่อ…”

ทุกคนมองหน้ากันอย่างไม่แน่ใจ แต่ลงท้ายก็พากันเดินเข้าประตู จนถึงตอนนั้น พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป

เมื่อผ่านประตูหินไปแล้ว ก็พบว่าตัวเองได้ทะลุมิติเข้ามายังโลกอีกใบหนึ่ง หอสงครามศักดิ์สิทธิ์ตั้งตระหง่านอยู่กลางอากาศ อยู่ไม่ห่างออกไปนัก

มู่ชู่เก็บความอยากรู้ไว้ไม่ไหว เขาเดินเข้ามาถามจางเซวียน “การจัดลำดับที่คุณคิดค้นขึ้นน่ะ เห็นได้ชัดว่าไม่เข้ากันเลยกับเทคนิคการหายใจของร่างบนโขดหิน แล้วทำไมคุณถึงเปิดประตูหินบานนี้ได้?”

ไม่ใช่มู่ชู่คนเดียวที่อยากรู้ คนอื่นๆก็แทบไม่อยากเชื่อเช่นกัน

พวกเขาเห็นชัดเจนว่าการจัดลำดับกระบวนท่าของชายหนุ่มไม่สัมพันธ์กันกับเทคนิคการหายใจของร่างบนโขดหิน แล้วทำไมร่างนั้นถึงยอมทำตามกระบวนท่าของเขา แถมยังเปิดประตูหินให้ด้วย?

ที่ผ่านมา หากการจัดลำดับขาดความสัมพันธ์กัน ผู้ที่จะต้องกระอักเลือดก็คือพวกเขา!

“ผมตรวจสอบกระบวนท่าแล้ว และค้นพบข้อบกพร่องพื้นฐานบางอย่างในศาสตร์ลับที่ร่างนั้นทิ้งไว้ ผมจึงปรับเปลี่ยนมันเล็กน้อยเพื่อให้แข็งแกร่งและสมเหตุสมผลมากขึ้น เมื่อเห็นว่าศาสตร์ลับที่ผมปรับปรุงใหม่ถูกต้องแม่นยำกว่า เขาก็เรียนรู้การจัดลำดับตามแบบของผมแทน” จางเซวียนตอบตามตรง

เทคนิควรยุทธใดๆที่ผ่านการกลั่นกรองจากหอสมุดเทียบฟ้าจะออกมาในรูปแบบที่สมบูรณ์ที่สุด

ในเมื่อศาสตร์ลับที่ร่างนั้นฝึกฝนมีข้อบกพร่อง ก็แน่นอนว่าอีกฝ่ายย่อมยินดีปรีดาที่จางเซวียนเข้ามาแก้ไขข้อบกพร่องให้

“ไม่เพียงแต่เขาจะพบการจัดลำดับที่ถูกต้อง ยังแก้ไขข้อบกพร่องของเหล่าบรรพบุรุษได้ด้วย…”

ในตอนนั้น มู่ชู่กับคนอื่นๆตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

นี่พวกเขามาเจอกับปีศาจชนิดไหน?

เมื่อเดินหน้าเข้าสู่หอบริวาร ไม่ช้าทุกคนก็มาถึงจัตุรัสขนาดมหึมา มีฝูงชนมากมายออกันอยู่ในพื้นที่นั้น ดูเหมือนพวกเขาจะเข้ามาที่นี่ผ่านทางมิติพงไพรโขดหินเช่นกัน เหมือนกับมู่ชู่

แต่ในเมื่อคนเหล่านี้ไม่มีเครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน จึงไม่อาจเข้าสู่หอบริวารได้ และไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรออยู่ข้างนอก

มีอักษรจารึกจำนวนหนึ่งถูกจารึกไว้บนผนังของหอบริวาร บอกรายละเอียดของเทคนิคอันน่าทึ่งมากมายนับไม่ถ้วน ฝูงชนพากันศึกษามันอย่างตั้งใจและดื่มด่ำกับเทคนิคเหล่านั้น

เมื่อตอนที่อยู่ในมิติพงไพรโขดหิน พวกเขาได้แต่สันนิษฐานการจัดลำดับและหวังว่าสิ่งที่ตัวเองสันนิษฐานไว้จะถูกต้อง แต่ตอนนี้ รูปแบบการจัดลำดับที่ถูกต้องได้ปรากฏให้เห็นผ่านทางอักษรจารึกบนผนัง

เรื่องนี้ก็เหมือนกับการที่นักเรียนผู้ขยันหมั่นเพียรสักคนหนึ่งได้เห็นเฉลยข้อสอบหลังจากผ่านการทดสอบอันยากลำบากมา แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องซึมซับคำตอบเหล่านั้นจนขึ้นใจ เพื่อที่ครั้งต่อไปจะได้ทำข้อสอบได้ดีขึ้น

จางเซวียนรีบถ่ายโอนอักษรจารึกเหล่านั้นเข้าสู่หอสมุดเทียบฟ้าก่อนจะหันไปมองทางเข้าหอบริวาร

ป้ายที่อยู่เหนือหอบริวารจารึกคำว่า ‘หอสงครามศักดิ์สิทธิ์’ ถ้อยคำเหล่านี้มีความสง่างาม สร้างความหนักอึ้งในหัวใจของผู้พบเห็น

ประตูบานใหญ่ที่อยู่บริเวณทางเข้าถูกเปิดไว้ แต่การจะเข้าไปได้ก็จะต้องผ่านฉนวนที่มองไม่เห็นซึ่งอยู่รอบหอบริวาร ดูเหมือนจะมีใครบางคนผ่านเข้าไปได้แล้ว

“ขอเข้าไปดูหน่อย!”

จางเซวียนโบกมือ จากนั้นก็นำเครื่องรางน้อยออกมาและเดินเข้าไป

เขาผ่านปราการที่มองไม่เห็นนั้นเข้าไปได้อย่างง่ายดายและเข้าสู่หอบริวารได้สำเร็จโดยปราศจากปัญหาใดๆ ไม่เหมือนฝูงชนที่ออกันอยู่ด้านนอก

ฟิ้วววว! ฟิ้วววว!

ยังไม่ทันที่จางเซวียนจะได้เหยียบย่างเข้าสู่หอสงครามศักดิ์สิทธิ์ ก็พลันรู้สึกได้ถึงกระแสดาบฉี 2 สายที่พุ่งตรงเข้าสู่หัวใจของเขา

จางเซวียนหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมาทันทีก่อนจะชะงักฝีเท้า เขาหลบไปด้านข้างอย่างว่องไว หลบกระแสดาบฉีสองสายนั้นได้อย่างหวุดหวิด

เมื่อมองไป ก็เห็นชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมดาบในมือ เจตนาสังหารเข้มข้นแผ่ซ่านออกจากส่วนลึกในดวงตาของทั้งคู่ ทำให้เลือดในกายของผู้พบเห็นเย็นเยียบ

ชายหนุ่มทั้งสองสวมเสื้อคลุมปรมาจารย์ เมื่อมองจากภายนอก พวกเขาก็ดูไม่ต่างจากปรมาจารย์คนอื่นๆ แต่ความเข้มข้นรุนแรงของเจตนาสังหารของพวกเขานั้นทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกเหมือนตัวเองถูกฉุดลงไปยังโลกบาดาล

“เผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่น?” จางเซวียนหรี่ตาด้วยความตกใจ

เขาไม่คิดว่าจะต้องมาปะทะกับเผ่าพันธุ์ปีศาจที่นี่

แต่ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็หมายความว่าพวกมันได้ครอบครองเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานที่เชื่อมโยงกับหอสงครามศักดิ์สิทธิ์แล้ว!

ในโลกนี้มีเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานอยู่ 6 ชิ้น ชิ้นหนึ่งอยู่กับสภาปรมาจารย์สำนักงานใหญ่ ชิ้นหนึ่งอยู่กับตระกูลจาง และอีกชิ้นอยู่กับตระกูลหลัว ส่วนที่เหลือ ตำแหน่งที่อยู่ของพวกมันยังคงเป็นปริศนา

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ตรงหน้า เครื่องรางฟ้าประทานในตำนานของตระกูลจางน่าจะเชื่อมโยงกับหอความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ ส่วนเครื่องรางของตระกูลหลัวน่าจะเชื่อมโยงกับหอสงบใจ ไม่อย่างนั้น หลัวฉีฉีคงไม่อาจเข้าสู่หอบริวารได้

และในเมื่อมีเผ่าพันธุ์ปีศาจอยู่ที่นี่ ก็เป็นไปได้ว่าเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานชิ้นหนึ่งน่าจะตกอยู่ในมือของพวกมัน

แต่ดูเหมือนเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้ง 2 ตัวจะไม่ให้เวลาเขาคิดมากกว่านี้ พวกมันสะบัดข้อมือและปล่อยกระแสดาบฉีออกมาโดยแทบไม่หยุดหายใจ

ราวกับมีแม่น้ำไหลเชี่ยวกำลังคำรามกึกก้องอยู่ตรงหน้า พร้อมที่จะกวาดเขาให้ลอยไปด้วยพละกำลังของมัน

เผ่าพันธุ์ปีศาจ 2 ตัวนี้เป็นนักรบขั้นชั่วกัลปาวสาน โลกจารึก!

จางเซวียนเลิกคิ้ว

เขาสะบัดข้อมือและชักหอกสวรรค์กระดูกมังกรออกมา จากนั้นก็จ้วงแทงเผ่าพันธุ์ปีศาจ 2 ตัวนั้น ในเวลาเดียวกัน ก็นำหม้อต้นกำเนิดทองคำพร้อมกับของล้ำค่าชิ้นอื่นๆออกมาและโยนเข้าใส่ทั้งคู่

ตอนที่ 1748 ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์

สองสามอึดใจต่อมา เผ่าพันธุ์ปีศาจที่มีวรยุทธขั้นชั่วกัลปาวสานโลกจารึกทั้ง 2 ตัวก็ถูกสังหาร

แม้จะไม่ใช้ 5 อสูรผู้ยิ่งใหญ่ รากไม้ และปลาคาร์พ จางเซวียนก็ยังเล่นงานทั้งคู่ได้อย่างง่ายดาย เขาโยนศพของพวกมันไว้ในแหวนเก็บสมบัติก่อนจะเดินลึกเข้าไป

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือห้องโถงขนาดใหญ่ ที่ผนังเต็มไปด้วยภาพวาดซึ่งแผ่แสงเรืองอบอุ่นออกมา ทันทีที่เขาก้าวเข้าสู่ห้องโถง ก็พบแรงกดดันมหาศาลที่ถาโถมเข้าใส่ ถ้าพลังจิตวิญญาณของจางเซวียนอ่อนด้อย คงก้าวขาไม่ออกอีกแม้แต่ก้าวเดียว

นี่เป็นสถานที่ที่เหมาะสมต่อการบ่มเพาะจิตวิญญาณ! จางเซวียนครุ่นคิดขณะเดินดูรอบห้องโถงอย่างสบายใจ

หอความสำเร็จอันยิ่งใหญ่มีนิรันดร์กาลของนักปราชญ์โบราณ เป็นพลังงานที่นักรบต้องใช้เพื่อการฝ่าด่านวรยุทธไปสู่ขั้นนักปราชญ์โบราณ หอสงบใจมีทรัพย์สมบัติที่ช่วยยกระดับความล้ำลึกของจิตวิญญาณ ดังนั้น จึงเห็นได้ชัดว่าหอสงครามศักดิ์สิทธิ์ก็จะต้องเป็นสถานที่สำหรับการบ่มเพาะจิตวิญญาณของนักรบ ทำให้พลังจิตวิญญาณและการแผ่อาณาเขตจิตวิญญาณของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้น

จางเซวียนเดินดูรอบๆห้องและไม่พบใคร เขาขมวดคิ้ว

เห็นได้ชัดว่าเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้ง 2 ตัวทำหน้าที่กำจัดผู้บุกรุกหน้าไหนก็ตามที่จะเข้ามาขัดขวางภารกิจของพวกมัน ดังนั้น ก็ย่อมแน่นอนว่าจะต้องมีเผ่าพันธุ์ปีศาจอีกหลายตัวที่กำลังปฏิบัติการบางอย่างอยู่ภายในหอบริวาร บางทีอาจจะกำลังตามหาทรัพย์สมบัติล้ำค่าอยู่

ว่าแต่…ทำไมถึงไม่มีใครให้เห็นเลย?

“มีอะไรอยู่ในหอนี้?” จางเซวียนส่งโทรจิตถามเครื่องรางน้อย

เครื่องรางน้อยถูกสกัดกั้นความทรงจำไว้ ซึ่งความทรงจำจะกลับมาก็ต่อเมื่อมันเข้าสู่พื้นที่ที่เชื่อมโยงกับความทรงจำเหล่านั้น มีความเป็นไปได้ที่ตอนนี้มันจะรู้ว่ามีอะไรอยู่ในหอสงครามศักดิ์สิทธิ์

“ทรัพย์สมบัติล้ำค่าที่สุดในหอสงครามศักดิ์สิทธิ์คือก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ที่ปรมาจารย์ขงทิ้งไว้ มันมีเจตจำนงของปรมาจารย์ขงฝังอยู่ และมีอานุภาพเป็นเลิศในการบ่มเพาะจิตวิญญาณ” เครื่องรางน้อยอธิบายจากความทรงจำของมันที่ถูกปลุกขึ้นมา

“ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์?” จางเซวียนตาโตเมื่อได้ยินคำนั้น “แล้วมันอยู่ไหน?”

ระดับวรยุทธของจิตวิญญาณของเขาหยุดชะงักหลังจากที่สำเร็จวรยุทธขั้นร่างอันทรงเกียรติโลกจารึก หากเขาได้ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์มา ก็น่าจะผลักดันระดับวรยุทธของจิตวิญญาณให้ก้าวไปได้อีกขั้น บางทีอาจจะฝ่าด่านวรยุทธไปสู่ขั้นแรงผลักดันสัญชาตญาณได้สำเร็จ!

“มันอยู่ด้านหลังหอบริวาร คุณจะเห็นมันหลังจากที่ผ่านประตูบานนั้นไป” เครื่องรางน้อยตอบขณะชี้ไปยังทิศทางนั้น

“ได้สิ” เมื่อรู้ตำแหน่งคร่าวๆของก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ จางเซวียนรีบก้าวยาวๆไปหามัน

เมื่อออกจากห้องโถงขนาดใหญ่ ก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าสวนที่กว้างใหญ่ไม่น้อย

มีโขดหินอยู่รายรอบสวนแห่งนั้น เกิดเป็นพงไพรโขดหินขนาดย่อม

เผ่าพันธุ์ปีศาจ 2-3 ตัวกำลังนั่งอยู่ไม่ห่างจากจางเซวียนนัก พวกมันขมวดคิ้ว บางตัวก็กำลังเกาหัวอย่างหงุดหงิด ดูเหมือนกำลังพยายามหาคำตอบจากอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้งมาก

ที่บริเวณใจกลางพงไพรโขดหินนั้นคือแท่นหินอันหนึ่ง โขดหินรูปทรงกลมถูกวางอยู่บนแผ่นหิน มันเรืองแสงอบอุ่นออกมา ร่างหนึ่งดูเหมือนจะกำลังร่ายรำอยู่บนโขดหิน ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ร่างนั้นดูจะคุ้นตาเขาเล็กน้อย

แทนที่จะพุ่งตรงเข้าใส่เพื่อเผชิญหน้ากับเผ่าพันธุ์ปีศาจ จางเซวียนซ่อนตัวและถามเครื่องรางน้อย “พวกมันทำอะไรอยู่?”

เป็นไปได้ว่าโขดหินรูปทรงกลมที่อยู่บริเวณใจกลางน่าจะเป็นก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ที่เครื่องรางน้อยพูดถึง แล้วทำไมเผ่าพันธุ์ปีศาจพวกนี้ถึงเลือกที่จะวนเวียนอยู่รอบๆแทนที่จะเข้ายึดครองมัน

“ไม่ใช่ว่าพวกมันไม่อยากเข้าสู่พงไพรโขดหินนะ แต่เพราะมันทำไม่ได้ อาจดูเหมือนง่ายที่จะเดินเข้าไปในพงไพรโขดหินและยึดครองก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์มา แต่เรื่องจริงก็คือมีเพียงเส้นทางเดียวเท่านั้นที่จะนำไปสู่พงไพรโขดหิน ผู้ที่เลือกเส้นทางผิดจะถูกกระแสดาบฉีเล่นงาน” เครื่องรางน้อยพึมพำ

“กระแสดาบฉี?” จางเซวียนชะงัก

เขาจ้องมองอีกครั้ง และพบเผ่าพันธุ์ปีศาจ 2 ตัวนอนแน่นิ่งอยู่ข้างๆด้วยนัยน์ตาปิดสนิท พวกมันกำลังใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้าย

“คุณรู้เส้นทางที่ถูกต้องที่นำไปสู่พงไพรโขดหินหรือเปล่า?” จางเซวียนถาม

“ผมไม่รู้!” เครื่องรางน้อยตอบพร้อมกับส่ายหน้า “นี่เป็นบททดสอบที่ปรมาจารย์ขงทิ้งไว้เพื่อทดสอบคนรุ่นหลัง ดังนั้นจึงไม่มีทางที่เขาจะอนุญาตให้ผมรู้คำตอบ แต่มันน่าจะมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับสิ่งที่คุณได้พบในมิติก่อนหน้านี้ ลองมองดูให้ดี โขดหินแต่ละก้อนมีกระบวนท่าและเทคนิคของตัวเอง ขอแค่คุณจัดลำดับกระบวนท่าเหล่านี้ได้ถูกต้อง ก็จะเข้าสู่พงไพรโขดหินได้โดยปราศจากปัญหาใดๆ”

“ผมเข้าใจแล้ว” จางเซวียนตอบหนักแน่น

เขาจ้องมองโขดหินที่อยู่โดยรอบพงไพรโขดหินอีกครั้ง และพบว่าพวกมันเป็นแบบเดียวกันกับโขดหินอื่นๆที่อยู่ในมิติรอบนอก ดูเหมือนจะมีกระบวนท่าบางอย่างถูกถ่ายทอดไว้ในนั้น

ข้อบกพร่อง!

เพราะมีประสบการณ์ในการไขปริศนามาก่อน จางเซวียนจึงรวบรวมกระบวนท่าที่อยู่ในโขดหินเข้าด้วยกัน จากนั้นก็ประมวลขึ้นเป็นหนังสือเล่มหนึ่งในหอสมุดเทียบฟ้า

แต่เพราะไม่มีอะไรให้เขาใช้อ้างอิง จึงเกิดความผิดพลาดขึ้นมากมาย

จางเซวียนปรับเปลี่ยนหนังสือที่ประมวลขึ้นโดยยึดเอากระบวนท่าของเผ่าพันธุ์ปีศาจที่อยู่ในพงไพรโขดหิน ซึ่งจำนวนข้อบกพร่องก็ลดลงทันที

เขาดำเนินการปรับเปลี่ยนแบบเดิมอีกกว่าร้อยครั้ง ลงท้าย การจัดลำดับของเขาก็อยู่ในรูปแบบที่ไร้ที่ติ

“เอาล่ะ ผมเสร็จสิ้นการสันนิษฐานการจัดลำดับแล้ว แล้วผมจะผ่านพงไพรโขดหินนี้ไปได้หรือเปล่าด้วยการใช้ลำดับของผม?” จางเซวียนถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ

“ขอแค่ลำดับนั้นถูกต้อง คุณก็จะผ่านเข้าไปได้โดยไม่มีปัญหา แต่ห้ามมีข้อผิดพลาดเลยนะ เพราะไม่อย่างนั้น คุณจะต้องเผชิญหน้ากับกระแสดาบฉีของปรมาจารย์ขง” เครื่องรางน้อยตั้งข้อสังเกตอย่างกังวล

จางเซวียนพยักหน้ารับ

เขาตรวจสอบลำดับนั้นอีกครั้งและกำลังจะเข้าสู่พงไพรโขดหิน ก็พอดีกับที่ต้องหยุดชะงัก

กระบวนท่าต่างๆที่อยู่ในโขดหินนั้นรวมตัวกันกลายเป็นเทคนิคที่ซับซ้อน…แต่ถ้าเทคนิคที่อยู่ในพงไพรโขดหินแห่งนี้มีข้อบกพร่องล่ะ?

เขาแน่ใจในความสามารถของหอสมุดเทียบฟ้า เทคนิคใดๆก็ตามที่ผ่านการตรวจสอบจากหอสมุดเทียบฟ้าแล้วจะอยู่ในรูปแบบที่สมบูรณ์ที่สุด แต่ก็ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าบุคคลที่สร้างพงไพรโขดหินขึ้นมาจะทำทุกอย่างได้ถูกต้อง

สถานการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนในมิติพงไพรโขดหิน ข้อบกพร่องของร่างบนโขดหินนั้นยังพอแก้ไขได้ แต่ข้อบกพร่องที่นี่อาจส่งผลให้เขาถึงแก่ความตาย!

“กระบี่เปลวเพลิงสีดำ!”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จางเซวียนก็ชักกระบี่เปลวเพลิงสีดำออกมา

แม้จะอยู่ภายใต้ปราการกระแสดาบฉี แต่กระบี่เปลวเพลิงสีดำที่มีวรยุทธขั้นนักปราชญ์โบราณก็สามารถต้านทานมันได้

จากนั้น จางเซวียนเรียกหม้อต้นกำเนิดทองคำและ 5 อสูรผู้ยิ่งใหญ่ออกมา “ผมจะเข้าไปละนะ พวกคุณที่เหลือตามผมมา ถ้าเผ่าพันธุ์ปีศาจตัวไหนวุ่นวายล่ะก็ ฆ่ามันโดยไม่ต้องลังเล อย่าปล่อยให้มันหลุดรอดไปได้แม้แต่ตัวเดียว”

จากนั้น เขาก็ทำตามลำดับที่ได้คิดค้นไว้โดยใช้หอสมุดเทียบฟ้าอีกครั้ง ก่อนจะมุ่งหน้าไป

ผ่านไปอีกระยะหนึ่ง จางเซวียนก็ยังไม่พบทางออกของมิติพงไพรโขดหิน แต่ตามกฎเกณฑ์ของมิติอื่นๆ มีความเป็นไปได้สูงว่าทางออกจะอยู่ท่ามกลางโขดหินที่บรรจุเอาเทคนิคที่เขาเพิ่งประมวลได้เอาไว้

หัวใจของแต่ละมิติคือกุญแจที่กุมความลับของทรัพย์สมบัติล้ำค่าที่อยู่ในหอบริวาร หากเขาได้หัวใจของมิติมา ก็จะได้รู้ลำดับที่ถูกต้องสำหรับการฝ่ามิติพงไพรโขดหินและยึดครองก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์

ซึ่งในเมื่อเขาอยู่ที่นี่แล้ว ก็สายเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปยังมิติพงไพรโขดหินและทำการทดลอง ดังนั้น จางเซวียนจึงได้แต่รุดหน้าและภาวนาให้เทคนิคที่ปรมาจารย์ขงคิดค้นขึ้นนั้นปราศจากข้อบกพร่อง

จางเซวียนเดินเข้าหาโขดหินก้อนแรกและสัมผัสมัน แต่ก็ไม่ได้กระตุ้นให้เกิดการโจมตีจากพงไพรโขดหิน เขาจึงรีบเดินหน้าลึกเข้าไป

“คุณ…”

หลังจากเดินไปได้อีก 2-3 ก้าว ก็สะดุดเข้ากับเผ่าพันธุ์ปีศาจอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังเกาหัวแกรกๆเพื่อหาทางแก้ไขอะไรบางอย่าง จางเซวียนเกียจคร้านเกินกว่าจะโจมตีพวกมัน จึงเดินผ่านไปและรุดหน้าต่อ

“ดูนั่น! ไอ้งั่งตัวหนึ่งกำลังรีบไปตาย…”

เห็นมนุษย์คนหนึ่งซึ่งโผล่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้มุ่งหน้าเข้าไปโดยปราศจากความลังเล เผ่าพันธุ์ปีศาจพากันคำรามเยาะ

มิตรสหายของพวกมันต้องตายไปมากมายกว่าจะทำความเข้าใจกฎเกณฑ์ของพงไพรโขดหินได้ เผ่าพันธุ์ปีศาจรู้ดีว่าไม่อาจก่อเรื่องในสถานที่แห่งนี้ เพราะไม่อย่างนั้น อาจต้องตายอย่างน่าสมเพชก่อนที่จะทันรู้ตัว

แต่หมอนั่นเดินดุ่มเข้าไปทันทีที่มาถึง เรื่องนี้เป็นประโยชน์กับพวกมัน เพราะมันสามารถใช้เจ้าหนุ่มคนนี้เป็นเหยื่อทดลองเพื่อช่วยพวกมันสำรวจเส้นทาง

เมื่อเกิดความคิดนั้น เผ่าพันธุ์ปีศาจก็จับจ้องที่ชายหนุ่มพร้อมกับผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่กลับตรงกันข้ามกับที่พวกมันคาดไว้ ชายหนุ่มเดินหน้าเข้าไปในพงไพรโขดหินลึกขึ้นเรื่อยๆ และไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ไม่ช้ารอยยิ้มบนใบหน้าของพวกมันก็จางหายไป

“แบบนี้ไม่ถูกแล้ว…ดูเหมือนเขาจะรู้เส้นทางที่ถูกต้อง เร็วเข้า! รีบตามไป”

ถึงพวกมันจะโง่เง่าแค่ไหน แต่เรื่องจริงก็เห็นๆกันอยู่หลังจากที่เห็นภาพนี้ เห็นได้ชัดว่าหมอนี่รู้เส้นทางที่ถูกต้อง ดังนั้นเผ่าพันธุ์ปีศาจที่เป็นผู้นำจึงสั่งการให้พรรคพวกที่เหลือรีบแกะรอยตามเส้นทางของจางเซวียนไป

แต่หลังจากออกเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว พวกมันก็พลันรู้สึกถึงเจตนาสังหารเข้มข้นที่ถาโถมเข้าใส่ เมื่อหันกลับไป ก็เห็นทั้งอสูรและของล้ำค่าจำนวนหนึ่งพุ่งเข้าใส่พวกมัน

“เล่นงานมันเลย!” ติงติงคำรามก้อง จากนั้นฝูงอสูรและของล้ำค่าก็พากันรุมสกรัม

2-3 นาทีต่อมา เผ่าพันธุ์ปีศาจเหล่านั้นก็นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น นัยน์ตาของพวกมันถลนด้วยความไม่อยากเชื่อแม้จะสูญเสียลมหายใจเฮือกสุดท้ายไปแล้ว

ตอนที่ 1749 การยกระดับวรยุทธของจิตวิญญาณ

จางเซวียนเดินผ่านโขดหินก้อนแล้วก้อนเล่า ไม่ช้าก็มาถึงแท่นหินที่อยู่บริเวณใจกลาง เขาอดขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจไม่ได้

เรายังไม่ถูกโจมตีเลย…หรือว่าเทคนิคนี้เข้าถึงระดับของเทคนิคเทียบฟ้า? ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ ใครกันที่จะฝึกฝนมันได้?

การจัดลำดับที่เขาใช้มีพื้นฐานมาจากหนังสือสมบูรณ์แบบที่ได้ประมวลขึ้นโดยใช้หอสมุดเทียบฟ้า และนั่นคือคำตอบที่ถูกต้องสำหรับการผ่านด่านพงไพรโขดหิน!

สิ่งนี้จะไม่หมายความว่าศาสตร์ลับที่อยู่ในพงไพรโขดหินเข้าถึงระดับของเทคนิคเทียบฟ้าหรือ?

หรือว่าปรมาจารย์ขงมีหอสมุดเทียบฟ้าเหมือนเรา? จางเซวียนครุ่นคิดขณะตั้งข้อสันนิษฐาน

ในเมื่อบททดสอบนี้อยู่ในหนึ่งในหอบริวาร ก็เป็นไปได้ว่าศาสตร์ลับนั้นจะเป็นสิ่งที่ปรมาจารย์ขงทิ้งไว้ จางเซวียนแน่ใจว่าไม่มีทางที่นักรบคนไหนที่ไม่ได้ครอบครองหอสมุดเทียบฟ้าจะฝึกฝนเทคนิคเทียบฟ้าใดๆได้สำเร็จ

ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ต้องถ่ายทอดเทคนิคเทียบฟ้าฉบับเรียบง่ายให้กับคนอื่นๆครั้งแล้วครั้งเล่า

ข้อเท็จจริงที่ว่าปรมาจารย์ขงคิดค้นศาสตร์ลับขึ้น ก็หมายความว่ามีความเป็นไปได้สูงที่อีกฝ่ายจะมีพลังปราณเทียบฟ้าและสามารถฝึกฝนเทคนิคเทียบฟ้าได้เช่นกัน หรืออีกนัยหนึ่งก็คือปรมาจารย์ขงน่าจะมีหอสมุดเทียบฟ้าอยู่ในครอบครองเหมือนกับเขา

จางเซวียนครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่ง แต่รู้ดีว่าจะได้รับคำตอบก็ต่อเมื่อพบปรมาจารย์ขงอีกครั้งเท่านั้น จึงตัดสินใจโยนมันทิ้งไปและพยายามสงบจิตใจ จากนั้นก็เดินช้าๆไปยังหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งอยู่บนแท่นหินและสัมผัสมัน

วิ้งงง!

เมื่อรู้สึกได้ถึงฝ่ามือของจางเซวียน ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์เรืองแสงเจิดจ้าออกมา ในชั่วพริบตานั้น จางเซวียนรู้สึกราวกับมีใครสักคนโยนจิตวิญญาณของเขาลงไปในลาวาที่กำลังเดือดปุดๆ ทำให้ความร้อนมหาศาลซึมซาบเข้าสู่ร่างของเขา

ในเมื่อจางเซวียนสามารถเอาชีวิตรอดได้แม้จากเปลวเพลิงสวรรค์ขั้นสูงสุด ความร้อนเพียงเท่านี้จะทำอันตรายเขาได้อย่างไร? เขารีบระงับความรู้สึกร้อนรุ่มภายในเอาไว้ก่อนจะกัดนิ้วและหยดเลือดหยดหนึ่งลงไปบนก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์

ไม่นาน ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ก็ละทิ้งความพยายามที่จะตอบโต้และยอมรับเขาเป็นเจ้านาย

ทันทีที่จางเซวียนได้การยอมรับจากก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ ความร้อนแผดเผาก็หายวับไปทันที แทนที่ด้วยความรู้สึกอบอุ่น ขณะที่ร่างบนก้อนหินศักดิ์สิทธิ์เคลื่อนไหว กระแสพลังจิตวิญญาณเข้มข้นก็พวยพุ่งเข้าสู่ร่างของเขา ตรงเข้าบ่มเพาะจิตวิญญาณต้นกำเนิด

จางเซวียนรู้ทันทีว่านี่เป็นโอกาสดีสำหรับเขาในการฝ่าด่านวรยุทธ จึงทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิ เขาถอดจิตวิญญาณต้นกำเนิดออกจากกายเนื้อและสัมผัสก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง

ฟิ้ววววว!

ขณะที่พลังจิตวิญญาณเข้มข้นไหลออกจากก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์เข้าสู่จิตวิญญาณต้นกำเนิดของเขา จางเซวียนรู้สึกได้ว่าตัวเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่ช้าด่านคอขวดก็ถูกทำลาย และระดับวรยุทธของจิตวิญญาณของเขาก็พุ่งสูงขึ้น

2 ชั่วโมงต่อมา…

เขาสำเร็จวรยุทธระดับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ขั้น 3-แรงผลักดันสัญชาตญาณ โลกจารึก

หลังจากสำเร็จวรยุทธขั้นนี้ ความเร็วในการยกระดับวรยุทธของจิตวิญญาณของเขาก็เชื่องช้าลงมาก จางเซวียนลดสายตาลงมอง และเห็นร่างที่กำลังร่ายรำอยู่บนก้อนหินศักดิ์สิทธิ์หยุดพัก ราวกับเหน็ดเหนื่อยจากการร่ายรำที่ผ่านมา

“ดูเหมือนก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์จะต้องการการเติมพลัง…” จางเซวียนหัวเราะหึๆ

ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์มีพลังจิตวิญญาณเข้มข้นที่สามารถยกระดับวรยุทธของจิตวิญญาณของนักรบได้ แต่ก็เหมือนกับหินวิเศษ ปริมาณพลังจิตวิญญาณที่อยู่ในนั้นมีจำกัด ไม่สามารถส่งกระแสพลังจิตวิญญาณออกมาเรื่อยๆอย่างไร้จุดจบได้

แต่หลังจากทำให้ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ยอมจำนนได้แล้ว จางเซวียนก็รู้ว่ามันไม่เหมือนหินวิเศษ ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่ของล้ำค่าที่ใช้ครั้งเดียวทิ้ง มันสามารถนำกลับมาใช้ใหม่ได้หลังจากที่ได้รับการเติมพลังงานสักระยะหนึ่ง

ไม่อย่างนั้น มันคงไม่ถูกนำมาวางที่บริเวณใจกลางหนึ่งในหอบริวาร ซึ่งนักรบคนหนึ่งจะต้องผ่านบททดสอบมากมายกว่าจะได้ครอบครองมัน

“ในเมื่อตอนนี้ระดับวรยุทธของจิตวิญญาณของเราเข้าถึงขั้นแรงผลักดันสัญชาตญาณแล้ว เราก็สงสัยว่าจะเป็นไปได้ไหมที่…”

สำหรับวรยุทธขั้นแรงผลักดันสัญชาตญาณ นักรบผู้นั้นจะสามารถสัมผัสเจตจำนงของสวรรค์ได้อย่างเลือนราง ทำให้เขาหลีกเลี่ยงอันตรายได้ ในฐานะผู้ครอบครองหอสมุดเทียบฟ้า จางเซวียนรู้ดีว่าเขามีแต่จะต้องทุกข์ทรมานกับแรงตีกลับจากสวรรค์หากยกระดับวรยุทธไปถึงขั้นนั้น จึงยังสงสัยว่ามันจะเป็นแบบเดียวกันนี้กับระดับวรยุทธของจิตวิญญาณหรือเปล่า

จางเซวียนดึงจิตวิญญาณต้นกำเนิดกลับเข้าสู่กายเนื้อและพยายามไขว่คว้าเจตจำนงของสวรรค์ที่จับต้องไม่ได้

เปรี้ยงงงงง!

ครู่ต่อมา สายฟ้าอันทรงพลังก็ฟาดลงมาจากสวรรค์ ร่างของเขาสั่นสะท้านเพราะพละกำลังนั้น

“จริงด้วย…” จางเซวียนอ้าปากค้างขณะพึมพำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เขาเคยคิดว่าจิตวิญญาณต้นกำเนิดของเขาจะได้รับการยกเว้น แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่

เท่าที่เห็น ไม่มีทางที่เขาจะเข้าไปก้าวก่ายกับความลับของสวรรค์ได้เลย การลงทัณฑ์จากสวรรค์จะเข้ามาหาเขาในทันทีที่เขาพยายามทำอย่างนั้น

ความสามารถที่ทรงพลังที่สุดของนักรบขั้นแรงผลักดันสัญชาตญาณก็คือความสามารถในการทำนายอนาคตล่วงหน้า ซึ่งหากเขาไม่สามารถใช้ความสามารถนี้ ประสิทธิภาพการต่อสู้จะถูกลดทอนลงอย่างมาก

แต่ในเมื่อเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ จางเซวียนก็คงต้องถือเอาสิ่งนี้เป็นการยกระดับพลังปราณและพละกำลังของเขา

ก่อนหน้านี้ เขายังต้องลำบากลำบนอยู่บ้างหากเผชิญหน้ากับนักรบขั้นชั่วกัลปาวสานโลกจารึก แม้จะใช้หอกสวรรค์กระดูกมังกร ถ้าเขาต้องการสังหารอีกฝ่าย ก็จะต้องเปิดการโจมตีอย่างกะทันหันหรือไม่ก็ใช้วิธีการอื่นเข้าช่วย แต่เมื่อเขายกระดับวรยุทธของจิตวิญญาณแล้ว ก็สามารถเล่นงานอีกฝ่ายได้โดยใช้เพียงพละกำลังเท่านั้น

รู้ดีว่าการยกระดับวรยุทธขึ้นอีกในช่วงระยะเวลาอันสั้นคงเป็นไปได้ยาก จางเซวียนกำลังจะเก็บก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์เข้าสู่แหวนเก็บสมบัติของเขา ก็พอดีกับที่ได้ยินเสียงตั้งคำถามอย่างร้อนรน “นายท่าน ผมขอยืมก้อนหินในมือของคุณได้ไหม?”

จางเซวียนตาโตด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงนั้น

“ไอ้โหด แกตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” เขารีบถาม

เสียงนั้นมาจากไอ้โหดซึ่งเข้าสู่การจำศีลขณะที่พยายามซึมซับร่างกายท่อนบนของมัน

จางเซวียนไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาแบบนี้

“ผมรู้สึกตัวตื่นเมื่อรับรู้ได้ถึงพลังจิตวิญญาณที่ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์แผ่ออกมา นายท่าน, ผมขอยืมใช้มันได้ไหม? ตอนนี้จิตวิญญาณของผมอ่อนแออยู่เล็กน้อย หินก้อนนั้นจะช่วยฟื้นฟูพละกำลังของผมได้อย่างรวดเร็ว!” ไอ้โหดร้องขอ

จางเซวียนประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าไอ้โหดรู้จักก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเคยต่อสู้แบบสมน้ำสมเนื้อกับปรมาจารย์ขงมาก่อน ก็มีความเป็นไปได้ที่เขาจะรู้จักคุ้นเคยกับทรัพย์สมบัติต่างๆของปรมาจารย์ขง

“แต่ผมซึมซับพลังจิตวิญญาณทั้งหมดในก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ไปแล้วนะ” จางเซวียนตอบพร้อมกับขมวดคิ้ว

ก็เหมือนกับหินวิเศษที่ปราศจากพลังจิตวิญญาณแล้ว เขาไม่เห็นว่าก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ที่ว่างเปล่าจะเป็นประโยชน์กับไอ้โหดได้

“นายท่าน, ถ้าทั้งหมดที่ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ทำได้คือการเป็นแหล่งเก็บพลังจิตวิญญาณล่ะก็ มันก็ไม่คู่ควรที่จะได้รับการพิจารณาให้เป็นหนึ่งในทรัพย์สมบัติล้ำค่าของปรมาจารย์ขงหรอก นายท่านกรุณานำตัวผมออกมาและมอบหินก้อนนั้นให้ผมด้วย” ไอ้โหดร้องขออีกครั้ง

“ก็ได้!” จางเซวียนพยักหน้า

เขาสะบัดข้อมือ จากนั้นก็นำหนังสือเทียบฟ้าออกมาและวางก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ไว้บนนั้น

ฟึ่บ!

หนังสือเทียบฟ้าเปิดออก เผยให้เห็นร่างกายครึ่งหนึ่งของไอ้โหด ด้วยการเคาะเบาๆ ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ก็ลอยขึ้นมาแล้วหยุดนิ่งอยู่ระหว่างร่างของเผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นที่ถูกสังหารในพงไพรโขดหินเมื่อครู่ก่อน

วิ้งงงง!

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างที่อยู่บนก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งขณะมีประกายแสงเจิดจ้าฉายออกมา

“นี่…ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์กำลังซึมซับจิตวิญญาณของคนอื่นหรือ?” จางเซวียนหรี่ตาด้วยความประหลาดใจ

จากการใช้ดวงตาหยั่งรู้ เขามองเห็นว่าก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ทำการชำระจิตวิญญาณของเผ่าพันธุ์ปีศาจที่ตายไปแล้วให้บริสุทธิ์และแปรสภาพมันให้กลายเป็นพลังจิตวิญญาณเข้มข้น

“ใช่ ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์มีอานุภาพในการชำระและกลืนกินจิตวิญญาณ สำหรับนักรบผู้ฝึกฝนวรยุทธของจิตวิญญาณ มันถือเป็นของล้ำค่าที่เทียบชั้นได้กับของล้ำค่าระดับนักปราชญ์โบราณเลยทีเดียว อันที่จริง ฉนวนของจิตวิญญาณที่อยู่ในสมาคมผู้พยากรณ์จิตวิญญาณก็ทำจากวัสดุเดียวกันกับก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์นี้” ไอ้โหดอธิบาย

“ฉนวนแห่งจิตวิญญาณทำจากวัสดุแบบเดียวกัน?” จางเซวียนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะตาโตเมื่อนึกได้

ไม่แปลกใจแล้วที่เขารู้สึกว่าก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ดูคุ้นตา เหตุผลเป็นอย่างนี้นี่เอง

จางเซวียนมีฉนวนแห่งจิตวิญญาณนอนนิ่งอยู่ในแหวนเก็บสมบัติของเขา เพียงแค่เขายังไม่ได้ใช้มันอย่างจริงจัง

“สามารถซึมซับจิตวิญญาณและแปรเปลี่ยนมันให้กลายเป็นพลังจิตวิญญาณเข้มข้น…อานุภาพของก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ช่างน่าสะพรึงจริงๆ!” จางเซวียนพยักหน้ารับ

ถ้าทั้งหมดที่ก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์ทำได้คือการมอบพลังจิตวิญญาณเข้มข้นให้กับนักรบ มันก็คงไม่คู่ควรกับการถูกเรียกว่าเป็นทรัพย์สมบัติล้ำค่า เพราะถึงอย่างไร ก็ยังมีทรัพยากรอีกมากมายที่สามารถทดแทนกันได้ แต่หากมันสามารถชาร์จพลังให้ตัวเองได้อย่างรวดเร็วด้วยการซึมซับและชำระจิตวิญญาณ ก็ถือเป็นของล้ำค่าไร้เทียมทานที่คู่ควรกับการเป็นมรดกตกทอดของกลุ่มอำนาจหลัก ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มไหนก็ตาม

“แกนำมันไปใช้สิ”

อานุภาพของก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์นั้นอาจเรียกได้ว่าโหดร้าย แต่จางเซวียนเชื่อว่าเป็นเรื่องไม่ฉลาดนักที่จะแยกแยะของล้ำค่าว่า ‘โหดร้าย’ หรือ ‘เมตตาปรานี’ เพราะถึงอย่างไรมันก็ขึ้นอยู่กับผู้ใช้ หากตกไปอยู่ในมือของคนดี ต่อให้อาวุธที่โหดร้ายที่สุดก็สามารถใช้ประโยชน์ได้ ในทางตรงกันข้าม ด้วยน้ำมือของคนชั่ว แม้แต่สิ่งที่ดูเหมือนจะปราศจากอันตรายที่สุดก็อาจใช้กระทำสิ่งชั่วร้ายได้

เมื่อหวนคิดดู บททดสอบของการจะได้มาซึ่งก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์นั้นถือว่ายากเย็นอย่างเหลือเชื่อ เงื่อนไขเดียวที่จะผ่านด่านพงไพรโขดหินไปได้ก็คือต้องฝึกฝนศาสตร์ลับที่เข้าถึงระดับของเทคนิคเทียบฟ้า…และนั่นไม่ใช่ภารกิจที่นักรบคนไหนก็ตามที่ไม่ได้ครอบครองหอสมุดเทียบฟ้าจะทำได้!

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง จางเซวียนรู้สึกได้ว่าปรมาจารย์ขงรับรู้ถึงการปรากฏตัวของเขา ราวกับก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์นี้ถูกทิ้งไว้ให้เขาโดยเฉพาะ

เพราะถึงอย่างไร นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครที่สามารถเข้าถึงก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์!

“ขอบคุณมาก นายท่าน!” ไอ้โหดกล่าวคำขอบคุณอย่างตื่นเต้น

จากนั้น มันก็เริ่มซึมซับพลังจิตวิญญาณจากก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์และฟื้นฟูพลังให้จิตวิญญาณของตัวเองอีกครั้ง

ตอนที่ 1750 โดมแอปริคอต

“คุณฟื้นฟูพละกำลังได้มากแค่ไหนหลังจากที่ได้ร่างกายท่อนบนกลับคืนมา?” จางเซวียนตั้งคำถามขณะเฝ้ามองไอ้โหดค่อยๆฟื้นตัวพร้อมๆกับการซึมซับพลังงานจากก้อนหินสงครามศักดิ์สิทธิ์

ไอ้โหดได้พละกำลังกลับคืนมาไม่น้อยจากการรวมร่างเข้ากับนิ้วมือ ศีรษะ และดวงตา ในเมื่อร่างกายท่อนบนของมันใหญ่โตมาก จึงน่าจะยกระดับวรยุทธเพิ่มสูงขึ้นได้อีกจากการรวมร่างครั้งนี้

“นายท่าน ตอนนี้พละกำลังของผมเทียบเท่ากับนักปราชญ์โบราณแล้ว” ไอ้โหดตอบ

“นักปราชญ์โบราณ?” จางเซวียนตาโตด้วยความตื่นเต้น

เขาเคยคิดว่าไอ้โหดน่าจะฟื้นฟูประสิทธิภาพการต่อสู้จนยกระดับวรยุทธถึงขั้นนักปราชญ์โบราณได้หลังจากได้รวมร่างเข้ากับร่างกายท่อนบน ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ!

ตอนนี้ไอ้โหดมีพละกำลังเทียบเท่ากับนักปราชญ์โบราณแล้ว และเมื่อพิจารณาจากประสบการณ์การต่อสู้ที่ผ่านมาของมัน ก็มีโอกาสที่ไอ้โหดจะแข็งแกร่งกว่าศพของเผ่าพันธุ์ปีศาจที่เป็นนักปราชญ์โบราณที่จางเซวียนเคยต่อกรด้วย

เมื่อประกอบกับกระบี่เปลวเพลิงสีดำ ก็เท่ากับว่าจางเซวียนจะมีนักปราชญ์โบราณคอยคุ้มกันเขาตลอดเวลา ตอนนี้เขาคงไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของตัวเองอีกต่อไป

“ใช่ ร่างกายท่อนบนของผมถูกปูชนียสถานนักปราชญ์กดข่มพละกำลังไว้ตลอดหลายหมื่นปีที่ผ่านมา และเจตนาสังหารทั้งหมดที่อยู่ภายในนั้นก็ถูกรีดออกไปไม่น้อย ทำให้เหลือแต่พละกำลังล้วนๆ สำหรับตัวผมในตอนนี้ ผมสามารถเล่นงานปรมาจารย์คนหนึ่งให้สลบได้โดยไม่มีใครมองเห็น!” ไอ้โหดเสริม

“เยี่ยมเลย” จางเซวียนกำหมัดแน่น

แม้เขาจะมีสถานภาพสูงส่งระดับหนึ่งในทวีปแห่งปรมาจารย์ แต่ก็ยังคงไม่ปลอดภัยหากเขาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ปีศาจ และเมื่อพิจารณาจากความตึงเครียดระหว่างเผ่าพันธุ์มนุษย์กับเผ่าพันธุ์ปีศาจ การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกมันก็มีแต่จะทำให้เขาเจอปัญหายุ่งยาก ดังนั้นจางเซวียนจึงต้องรักษาระยะห่างและการติดต่อกับศัตรูให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

นักปราชญ์ขุยเป็นศิษย์ปรมาจารย์ขง ทั้งยังใช้ประโยชน์จากรูปปั้นของตัวเขาและรังสีวิชาการในปูชนียสถานนักปราชญ์เพื่อกดข่มพละกำลังของร่างกายท่อนบนของไอ้โหดไว้ตลอดหลายหมื่นปีที่ผ่านมา ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจตนาสังหารที่อยู่ภายในร่างกายท่อนบนจะถูกชำระออกไปจนหมด

ด้วยสิ่งนี้ เขาจะสามารถใช้งานไอ้โหดได้โดยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกใครเข้าใจผิด

“เอาล่ะ ผมจะปล่อยให้คุณฟื้นฟูจิตวิญญาณ พยายามยกระดับตัวเองให้เข้าสู่สภาวะแข็งแกร่งสูงสุดโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ” รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเขามีไม้ตายอันทรงพลังอยู่ในครอบครองแล้ว จางเซวียนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะเดินออกจากพงไพรโขดหิน

การเปิดออกของวิหารแห่งขงจื๊อดึงดูดนักปราชญ์โบราณมากมาย และเป็นไปได้ว่าบางส่วนจะมีเจตนาร้ายต่อเขา ยิ่งไอ้โหดแข็งแกร่งมากขึ้นเท่าไหร่ ก็รับประกันความปลอดภัยได้มากขึ้นเท่านั้น

ถึงอย่างไร ระมัดระวังไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย

จางเซวียนเก็บของล้ำค่าและเหล่าอสูร เขามุ่งหน้ากลับไปยังห้องโถงและเก็บภาพวาดที่อยู่บนผนังเข้าสู่แหวนเก็บสมบัติทีละภาพ จากนั้นก็หันหลังกลับและตรงไปยังทางเข้า

เมื่อออกจากหอสงครามศักดิ์สิทธิ์ เขาเห็นปรมาจารย์กลุ่มใหญ่นั่งอยู่บริเวณรอบนอกของหอบริวาร ยังคงดื่มด่ำกับการศึกษาศาสตร์ลับที่จารึกไว้บนผนัง

“หยวนเทาจะอยู่ที่ไหนได้ถ้าไม่ใช่ที่นี่?” จางเซวียนขมวดคิ้ว

ข้อเท็จจริงที่ว่ามีเผ่าพันธุ์ปีศาจอยู่ที่นี่ ก็ย่อมหมายความว่ากลุ่มคนจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ยังมาไม่ถึง ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น หยวนเทาอยู่ไหน?

จางเซวียนตั้งใจจะกลับไปยังพงไพรโขดหินอีกครั้งเพื่อตามหาหยวนเทา ก็พอดีกับที่รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เขาสะบัดข้อมือและนำตราหยกสื่อสารออกมา

ข้อความแถวหนึ่งปรากฎบนตราหยก

“จางเซวียน, มาที่โดมแอปริคอตโดยเร็วที่สุดเลยนะ!”

“ข้อความจากหลัวลั่วชิง? โดมแอปริคอต…โดมแอปริคอตอยู่ที่ไหน? เดี๋ยวก่อน, ส่งข้อความข้ามมิติก็ได้หรือ?” จางเซวียนงุนงง

เขาเคยลองส่งข้อความตั้งแต่ครั้งแรกที่มาถึง และสิ่งที่เขารับรู้ก็คือตราหยกสื่อสารจะทำงานก็ต่อเมื่อคู่สื่อสารอยู่ในมิติเดียวกันทั้งนั้นเท่านั้น แต่เขาได้รับข้อความจากหลัวลั่วชิง…

จางเซวียนแน่ใจว่าโดมแอปริคอตไม่ได้อยู่ในมิตินี้ เพราะไม่อย่างนั้น เขาคงเห็นมันแล้ว

การส่งข้อความข้ามมิติเป็นไปได้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หากทำได้จริง ทำไมก่อนหน้านี้เขาจึงไม่พบหลัวลั่วชิงกับท่านพ่อท่านแม่?

ราวกับจะรับรู้ได้ถึงความสงสัยของจางเซวียน หลัวลั่วชิงส่งข้อความมาอีก “โดมแอปริคอตเชื่อมโยงกับมิติผืนทราย ฉันจะรอคุณที่มิติผืนทรายนะ”

“มิติผืนทราย?” จางเซวียนทวนคำพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลับสู่มิติพงไพรโขดหิน

เพราะรู้แล้วว่าทางออกอยู่ที่ไหน จางเซวียนจึงใช้เวลาไม่นานในการกลับสู่มิติผืนทราย

ตอนนี้ไม่มีความร้อนแผดเผาอยู่ในมิติผืนทรายแล้ว พลังจิตวิญญาณอบอวลไปทั่ว ถ้าไม่ใช่เพราะข้อเท็จจริงที่ว่าที่นี่ปราศจากความเขียวชอุ่มหรืออสูรตัวไหนๆ สภาพแวดล้อมของมันก็ดูคล้ายคลึงกับมิติผืนป่าที่เขาเคยไปอยู่มาก

นักรบส่วนใหญ่ที่เข้าสู่มิติผืนทรายเลือกที่จะทรุดตัวลงนั่งเพื่อฝึกฝนวรยุทธทันที และความขยันหมั่นเพียรของพวกเขาก็ส่งผลตอบแทนอย่างดี

นักรบขั้นแรงผลักดันสัญชาตญาณที่จางเซวียนเคยพบก่อนหน้านี้สามารถฝ่าด่านวรยุทธไปสู่ขั้นชั่วกัลปาวสานได้หลังจากเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง พร้อมกันนั้น หน้าตาของเขาก็ดูอ่อนวัยขึ้นมาก

รู้ดีว่านี่คืออานุภาพลึกลับของวิหารแห่งขงจื๊อ จางเซวียนจึงไม่ครุ่นคิดถึงมันมากนัก เขารีบค้นหาทิศทางที่นำไปสู่โอเอซิสและมุ่งหน้าไป ไม่ช้าก็พบหลัวลั่วชิงกับหวู่เฉิน

“คุณมาแล้วหรือ” หลัวลั่วชิงทักทายพร้อมกับยิ้มให้ ราวกับจะล่วงรู้ถึงความสงสัยของจางเซวียน เธออธิบาย “มิติในวิหารแห่งขงจื๊อเปิดออกแล้ว จึงไม่น่าแปลกอะไรที่เราส่งข้อความถึงกันได้ เพราะตอนนี้มิติต่างๆเชื่อมโยงถึงกันแล้วเรียบร้อย”

“มิติต่างๆถูกเชื่อมโยงถึงกันแล้ว?” จางเซวียนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะตาโตเมื่อนึกได้

ดูเหมือนว่าตอนที่เขาเปิดทางออก เขาได้เชื่อมโยง 2 มิติเข้าหากัน และเมื่อพิจารณาจากการที่เหล่าปรมาจารย์สามารถเดินทางจากมิติหนึ่งทะลุไปยังอีกมิติหนึ่งได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ ก็ไม่น่าแปลกใจที่การส่งข้อความจะทำได้สะดวกเช่นกัน

“คุณรู้ได้อย่างไรว่ามิตินี้เชื่อมโยงกับโดมแอปริคอต?” จางเซวียนถาม

เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ชื่อของหอบริวารก่อนจะได้เข้าไปในนั้น และถ้าหลัวลั่วชิงรู้รายละเอียดเกี่ยวกับวิหารแห่งขงจื๊อมากขนาดนี้ ทำไมเธอถึงไม่บอกเขาก่อน?

“ผู้คนมากมายเข้าถึงอาณาบริเวณรอบนอกของวิหารแห่งขงจื๊อแล้ว ดังนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่ฉันจะรู้ ไม่เพียงเท่านั้นนะ ฉันยังได้รายละเอียดของหอบริวารแห่งอื่นๆด้วย” หลัวลั่วชิงพูด

“รวมแล้ว หอบริวารทั้ง 6 มีชื่อว่า หอวรรณคดีของนักปราชญ์ขุย โดมแอปริคอต หอแฝดสำรอง หอความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ หอสงบใจ และหอสงครามศักดิ์สิทธิ์, กลุ่มคนจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์มีเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานที่ทำให้สามารถเข้าสู่หอวรรณคดีของนักปราชญ์ขุยได้ และพวกเขาก็นำหนังสือของปรมาจารย์ขงออกไปจนหมดแล้ว ส่วนสภาปรมาจารย์มีเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานที่นำไปสู่หอแฝดสำรอง”

“สำหรับเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานของตระกูลหลัว ตระกูลจาง และเผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นนั้นเชื่อมโยงกับหอสงบใจ หอความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ และหอสงครามศักดิ์สิทธิ์ตามลำดับ สถานที่เหล่านั้นเปิดออกและถูกสำรวจแล้ว เหลือแต่โดมแอปริคอตที่ยังไม่มีใครเข้าไป ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิด คุณคือผู้ที่นำหัวใจของมิติผืนทรายออกไปใช่ไหม? เราเข้าสู่โดมแอปริคอตด้วยกันเถอะ ดูซิว่าจะนำทรัพย์สมบัติของหอบริวารแห่งนั้นออกมาได้อย่างไร?”

“คุณหมายถึงรากไม้นี้หรือ?” จางเซวียนถาม

“ใช่” หลัวลั่วชิงพยักหน้า “พวกเราต้องรีบหน่อย มีคนจำนวนหนึ่งอยู่ที่นั่นแล้ว และพวก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ก็ตั้งใจจะใช้สายเลือดฮ่องเต้ของหยวนเทาเพื่อเข้าสู่โดมแอปริคอต ฉันไม่แน่ใจว่าพวกนั้นมีเจตนาที่แท้จริงอย่างไร”

“ผมเข้าใจแล้ว” เมื่อได้ยินว่าหยวนเทาอยู่ในพื้นที่นั้นเช่นกัน จางเซวียนถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เข้าไปข้างในกันเถอะ!” หลัวลั่วชิงหันกลับไปพูดกับหวู่เฉิน

“ได้” หวู่เฉินพยักหน้าก่อนจะกระดิกนิ้ว

ครืดดดด!

เกิดรอยแยกของมิติขึ้นเหนือโอเอซิส แล้วทางเดินแห่งมิติก็ก่อตัวขึ้นต่อหน้าต่อตาทุกคน พวกเขาเห็นพระราชวังขนาดใหญ่ปรากฎอย่างเลือนรางที่บริเวณปลายสุดของทางเดิน

“ฉีกกระชากมิติได้ด้วยการใช้นิ้วเพียงนิ้วเดียว?” จางเซวียนขมวดคิ้ว

เพราะผ่านมิติผืนทรายมาแล้ว เขาจึงรู้ดีว่ามิตินั้นแข็งแกร่งทนทานแค่ไหน อย่างน้อยที่สุด นักรบผู้นั้นจะต้องสำเร็จวรยุทธขั้นนักปราชญ์โบราณจึงจะสามารถฉีกกระชากมิติได้ แต่หวู่เฉินทำลายมิติด้วยการใช้นิ้วเพียงนิ้วเดียว ง่ายดายกว่าที่กระบี่เปลวเพลิงสีดำดำเนินการเสียอีก เป็นไปได้หรือไม่ว่าหวู่เฉินพบกับความโชคดีบางอย่างและสำเร็จวรยุทธขั้นนักปราชญ์โบราณแล้ว?

“ไปกันเถอะ”

หลัวลั่วชิงเห็นความสับสนในดวงตาของจางเซวียน แต่เพราะทุกคนกำลังรีบ เธอจึงไม่อธิบายหลัวลั่วชิงนำหน้า แล้วบินตรงไปยังทางเดินแห่งมิติ

จางเซวียนตามเธอไปติดๆ

ก็เหมือนกับหลายครั้งก่อนที่เขาได้เข้าสู่อาณาบริเวณรอบนอกของวิหารแห่งขงจื๊อ จางเซวียนพบว่าตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าอาคารสูงตระหง่าน ตัวอักษรขนาดใหญ่จารึกไว้บนป้ายบริเวณทางเข้าซึ่งเรืองแสงนวลออกมา-โดมแอปริคอต!

เหมือนอย่างที่หลัวลั่วชิงบอก คนจำนวนมากออกันอยู่บริเวณรอบนอกโดมแอปริคอต ส่วนหนึ่งมาจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ บางส่วนเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจ แถมยังมีเผ่าพันธุ์อสูรด้วย แรงกดดันหนักหน่วงกระจายตัวอยู่ทั่วไปแม้แต่ละเผ่าพันธุ์จะไม่ได้สู้รบกัน พวกเขาดูจะกำลังรอคอยอย่างอดทนให้หอบริวารแห่งสุดท้ายของวิหารแห่งขงจื๊อเปิดออก

ทุกคนรู้สึกได้ถึงรังสีเจิดจ้าที่อยู่เบื้องหลัง ดูเหมือนว่าเหตุผลเดียวที่พวกเขาอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบก็เพราะมีเหล่านักปราชญ์โบราณคอยควบคุมอยู่

ตอนที่ 1751 ต้นแอปริคอต

“ปรมาจารย์จาง!”

ทันทีที่จางเซวียนไปถึง ปรมาจารย์เหรินจากสภาปรมาจารย์สำนักงานใหญ่ก็ตรงเข้ามาทักทาย

จากนั้น หลัวกั้นเจินจากตระกูลหลัว, เจียงฟังโหย่วจากตระกูลเจียง และกลุ่มคนจากอีก 2-3 กลุ่มอำนาจในทวีปแห่งปรมาจารย์ก็เข้ารุมล้อมเขา

ดูเหมือนคนเหล่านี้จะได้พบกับความโชคดีบางอย่างเช่นกัน พวกเขาสำเร็จวรยุทธขั้นชั่วกัลปาวสานโลกจารึกเหมือนกับเซียนดาบชิงเหมิง

หลังจากพูดคุยสัพเพเหระกันครู่หนึ่ง จางเซวียนก็ได้รู้ว่านอกจาก 6 มิติรอบนอกและ 6 หอบริวารแล้ว ก็ยังมีอาณาเขตของมิติและเวลาอีก 2-3 แห่งในวิหารแห่งขงจื๊อ ซึ่งผู้ที่บังเอิญได้เข้าไปในนั้นจะพบว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วกว่าเดิมและสามารถข้ามผ่านด่านคอขวดที่ต้องเผชิญในการฝึกฝนวรยุทธได้ง่ายดายขึ้น

เท่าที่เห็น ก็ชัดเจนว่าคนเหล่านี้ได้รับประโยชน์อย่างมากจากวิหารแห่งขงจื๊อ และการเดินทางของพวกเขาก็ไม่สูญเปล่า

ในทางกลับกัน ดูเหมือนจะมีแต่จางเซวียนที่ต้องระเหเร่ร่อนไปทั่วและไม่มีเวลาฝึกฝนวรยุทธมากนัก เหลือแต่ตัวเขาที่ยังล้าหลังคนอื่น

“อย่างแรกและสำคัญที่สุด เราต้องช่วยหยวนเทา…”

ขณะที่กำลังพูดคุยกัน จางเซวียนก็เห็นร่างของหยวนเทาอยู่ท่ามกลางฝูงชน มีเหล่าทายาทของ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ห้อมล้อม

หยวนเทาก็ไม่ต่างจากจ้าวหย่าและเว่ยหรูเหยียน การรับรู้ของเขาดูเหมือนจะถูกปิดกั้นไว้ จึงไม่เห็นว่าจางเซวียนอยู่ในบริเวณนั้น

เมื่อเห็นจางเซวียนกำลังจะเดินหน้า ปรมาจารย์เหรินพยายามหว่านล้อม “ปรมาจารย์จาง เหล่านักปราชญ์โบราณได้ประกาศแล้วว่ากลุ่มอำนาจต่างๆจะต้องไม่โจมตีซึ่งกันและกัน ใครก็ตามที่ฝ่าฝืนกฎจะถูกสังหารในทันที!”

“นั่นคือกฎที่เหล่านักปราชญ์โบราณตั้งขึ้นเพื่อรักษาความปลอดภัยของคนรุ่นหลัง ไม่อย่างนั้น หากเกิดการต่อสู้ และเหล่าอัจฉริยะที่มีโอกาสฝ่าด่านวรยุทธไปสู่ขั้นนักปราชญ์โบราณถูกสังหาร การเดินทางครั้งนี้ก็จะสูญเปล่า” หลัวกั้นเจินเสริม

“ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ คงจะดีที่สุดหากไม่เกิดข้อพิพาทกับพวกเขา อีกอย่าง เหล่านักปราชญ์โบราณของเราก็อยู่แถวนี้ ผมไม่คิดว่าคนพวกนั้นจะกล้าทำร้ายหยวนเทาหรอก”

“เอ่อ…” รู้ดีว่าหลัวกั้นเจินพูดถูก แต่จางเซวียนก็อดลังเลไม่ได้

“พวกเขาพูดถูกนะ” หลัวลั่วชิงออกความเห็นพร้อมกับยิ้มให้ “พวก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ไม่ทำร้ายหยวนเทาหรอก หากเราทำอะไรหุนหันพลันแล่นไป สถานการณ์อาจเลวร้ายกว่าเดิม น่าจะดีกว่าถ้าเราจะเข้าไปช่วยเขาหลังจากที่เข้าสู่โดมแอปริคอตแล้ว เพราะตอนนั้น เหล่านักปราชญ์โบราณจะเข้ามาขัดขวางไม่ได้อีก อีกอย่าง นี่น่าจะเป็นโอกาสดีสำหรับหยวนเทาด้วย”

“โอกาสดี?” จางเซวียนขมวดคิ้ว

“ใช่ โดมแอปริคอตคือสถานที่ที่ปรมาจารย์ขงใช้ถ่ายทอดคำสอนของเขาให้กับคนอื่นๆ คำพูดของเขาจึงยังคงก้องอยู่ภายในอาคารนั้น ในเมื่อพวก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ลักพาตัวหยวนเทา ก็แน่นอนว่าพวกเขาคงต้องเตรียมการบางอย่างกับสายเลือดฮ่องเต้ของหยวนเทาแล้ว เรื่องนี้อาจเป็นโอกาสดีสำหรับเขาก็ได้ ซึ่งจะเกิดความเสียหายครั้งใหญ่หากเราเข้าไปช่วยหยวนเทาตอนนี้ ลองถอยออกมาก้าวหนึ่งนะ หากหยวนเทาตกอยู่ในอันตราย เราก็เข้าไปขัดขวางและช่วยเขาได้ทุกขณะอยู่แล้ว” หลัวลั่วชิงพูด

จางเซวียนพยักหน้ารับ

เขาไม่รู้ว่าโดมแอปริคอตคือสถานที่ที่ปรมาจารย์ขงใช้ถ่ายทอดคำสอนให้บรรดาลูกศิษย์

เมื่อครั้งที่จางเซวียนยังอยู่ในจักรวรรดิหงหย่วน เขาได้สร้างชื่อเสียงจากการถ่ายทอดลิขิตสวรรค์ที่นำไปสู่การฝ่าด่านวรยุทธของเหล่านักรบ สิงสาราสัตว์ และแม้กระทั่งพืชจำนวนมากมาย ในเมื่อปรมาจารย์ขงแข็งแกร่งกว่าเขามาก คำสอนของอีกฝ่ายก็น่าจะอยู่ในระดับที่สูงกว่าเขาหลายเท่า

ไม่น่าแปลกใจแล้วที่รากไม้อันหนึ่งสามารถเล่นงานนักรบผู้ทรงพลังได้มากมาย เป็นไปได้ว่ารากไม้นั้นได้ฟังคำสอนของปรมาจารย์ขงเช่นกัน ชีวิตจิตใจของมันจึงจึงเติบโตและมีความเก่งกาจผิดธรรมดา

“มันกำลังจะเปิดเร็วๆนี้แหละ!”

ขณะที่พวกเขายังพูดคุยกันอยู่ เสียงดังสนั่นราวกับสายฟ้าฟาดก็ดังมาจากใต้พื้นดิน จากนั้น ฉนวนที่โอบล้อมโดมแอปริคอตไว้ก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมา

ด้วยประสบการณ์ที่ได้จากหอความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ จางเซวียนรู้ว่านี่คือสัญญาณว่าหอบริวารกำลังจะเปิดออก สองมือของเขาสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น

แอ๊ดดด!

ไม่ช้า ประตูบานใหญ่ก็ส่งเสียงลั่น

“เข้าไปกันเถอะ!” ใครคนหนึ่งในหมู่ฝูงชนตะโกนก้อง

จากนั้น หยวนเทาก็บีบเลือดหยดหนึ่งออกจากปลายนิ้วของเขา พลังงานภายในหยดเลือดนั้นเข้าโอบล้อมกลุ่มคนจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์อย่างรวดเร็ว ทั้งกลุ่มรีบเดินตรงเข้าสู่ฉนวนและผ่านมันเข้าไปได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ

เผ่าพันธุ์ปีศาจจำนวนมากมุ่งหน้าไปยังฉนวนเช่นกัน ไม่รู้ว่าพวกมันใช้ศาสตร์ลับชนิดไหน แต่ก็น่าตกใจที่พวกมันสามารถผ่านฉนวนเข้าสู่โดมแอปริคอตได้

เห็นสีหน้าฉงนสนเท่ห์ของจางเซวียน หลัวลั่วชิงส่งโทรจิตอธิบาย “มีเผ่าพันธุ์ปีศาจจำนวนหนึ่งที่มีสภาวะพิเศษแบบเดียวกันกับหยวนเทา”

จางเซวียนพยักหน้าเมื่อได้ยินคำนั้น

สภาวะพิเศษไม่ใช่สิ่งที่จำกัดอยู่เฉพาะกับเผ่าพันธุ์มนุษย์ จึงไม่แปลกอะไรที่เผ่าพันธุ์ปีศาจบางส่วนจะมีสภาวะพิเศษแบบเดียวกันกับที่มนุษย์มี

หลังจากที่เผ่าพันธุ์ปีศาจเดินเข้าไป เผ่าพันธุ์อสูรก็มุ่งหน้าตามไปเช่นกัน

ไม่เหมือนกับ 2 กลุ่มก่อนหน้า พวกมันโยนเครื่องรางชิ้นหนึ่งขึ้นสู่กลางอากาศ จากนั้นเครื่องรางก็แผ่ชั้นพลังงานเข้าโอบล้อมพวกมันไว้ มันคือเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานชิ้นสุดท้าย!

เป็นอย่างที่หลายคนคาดเดา เครื่องรางฟ้าประทานในตำนานชิ้นสุดท้ายอยู่ในมือของเผ่าพันธุ์อสูรจริงๆ

“เข้าไปกันเถอะ” เห็นคนส่วนใหญ่เข้าสู่หอบริวารแล้ว จางเซวียนสะบัดข้อมือและนำเครื่องรางน้อยออกมา เขากำลังจะใช้รังสีของมันโอบล้อมทุกคนไว้ ก็พอดีกับที่หวู่เฉินประสานมือและพูดว่า “นายหญิงกับปรมาจารย์จาง ผมจะรอคุณทั้งสองอยู่ข้างนอกนะ”

เมื่อพูดจบ เขาก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งและออกจากรัศมีของเครื่องรางน้อยไป

ราวกับรู้อยู่แล้วว่าหวู่เฉินจะตัดสินใจแบบนี้ หลัวลั่วชิงพยักหน้ารับอย่างสุขุม “ได้ เราไปกันเถอะ”

“เขา…” จางเซวียนงุนงง

“หวู่เฉินเป็นนักปราชญ์โบราณแล้ว ต่อให้มีอำนาจของเครื่องรางน้อย เขาก็เข้าสู่หอบริวารไม่ได้หรอก” หลัวลั่วชิงอธิบาย

“เป็นอย่างที่คิดไว้เลย…” เมื่อหลัวลั่วชิงยอมรับ จางเซวียนพยักหน้า

ก่อนหน้านี้เขาคาดเดาไว้แล้ว แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นความจริง!

ดูเหมือนนิรันดร์กาลของนักปราชญ์โบราณที่อยู่ในหอความสำเร็จอันยิ่งใหญ่จะไม่ใช่หนทางเดียวของวิหารแห่งขงจื๊อในการฝ่าด่านวรยุทธไปสู่ขั้นนักปราชญ์โบราณ เป็นไปได้ว่าหวู่เฉินน่าจะพบกับความโชคดีบางอย่างเช่นกัน

ฟึ่บ!

จางเซวียนปล่อยอสูรบางส่วนออกจากรังนางพญามด และพาหลัวกั้นเจิน เจียงฟังโหย่ว กับคนอื่นๆเข้าสู่พระราชวังยิ่งใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า

ไม่เหมือนกับหอบริวารอื่นๆ ที่อยู่ถัดจากทางเข้าไม่ใช่ห้องโถงขนาดใหญ่ แต่เป็นสวนที่กินอาณาบริเวณหลายร้อยตารางเมตร ที่ใจกลางสวนมีแท่นสูงตระหง่านซึ่งมีฉนวนบางอย่างล็อกไว้ แต่รังสีคุกคามก็ยังแผ่ออกมาจากแท่นนั้น ทำให้ทุกคนชะงักงัน

บริเวณสองข้างของแท่นสูงตระหง่านคือต้นแอปริคอตหลายต้นที่ถูกปลูกไว้อย่างเป็นระเบียบสองแถว พวกมันอยู่ในช่วงฤดูหนาวของโดมแอปริคอต ดังนั้นจึงพากันผลัดใบ เหลือไว้แต่กิ่งก้านโกร๋นๆ

พื้นที่ที่อยู่ตรงหน้าแท่นสูงตระหง่านเต็มไปด้วยเบาะรองนั่งมากมาย แค่มองแวบเดียว จางเซวียนก็เห็นว่ามีอยู่อย่างน้อยสามพันอัน น่าจะเกี่ยวข้องกับลูกศิษย์ทั้งสามพันคนของปรมาจารย์ขง

“นี่คือโดมแอปริคอต” จางเซวียนขมวดคิ้ว

เขาเคยคิดว่าสถานที่แห่งนี้น่าจะมหัศจรรย์และศักดิ์สิทธิ์กว่าที่เห็น แต่กลับตรงกันข้าม มันดูธรรมดาสามัญมาก

“เวลาปรมาจารย์ขงถ่ายทอดคำสอนของเขา บรรดาลูกศิษย์จะนั่งฟังอยู่ด้านล่าง” หลัวลั่วชิงอธิบายพร้อมกับพยักหน้า “อย่าประเมินที่นี่ต่ำไปนะ ถึงจะดูไม่งดงามนัก แต่ก็เป็นสถานที่สำคัญที่สุดในวิหารแห่งขงจื๊อรองจากหอลำดับแรก”

“เป็นสถานที่สำคัญที่สุดรองจากหอลำดับแรก?” จางเซวียนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

นอกจากแท่นสูงตระหง่านและต้นไม้อีกจำนวนหนึ่ง ก็ไม่มีอะไรที่ดูสลักสำคัญอยู่ภายในสวนนั้น มันดูไม่เหมือนสถานที่ที่จะมีทรัพย์สมบัติถูกเก็บรักษาไว้ เขาไม่รู้สึกจริงๆว่าที่นี่มีความสำคัญ

“การถ่ายทอดลิขิตสวรรค์ของปรมาจารย์ขงอยู่ในระดับที่ลึกซึ้งมาก ทั้งเบาะและต้นแอปริคอตเหล่านี้มีชีวิตจิตใจของตัวเอง ไม่อย่างนั้น กลุ่มคนจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์คงพุ่งตรงมาที่แท่นนี้แล้ว พวกเขาคงไม่ยืนนิ่งแบบนั้นหรอก เห็นชัดว่าพยายามถ่วงเวลา” หลัวลั่วชิงส่งโทรจิตบอกจางเซวียน

จางเซวียนเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

เมื่อครั้งที่เขาใช้การถ่ายทอดลิขิตสวรรค์ที่สถาบันปรมาจารย์หงหย่วน เขาได้ปลุกจิตวิญญาณให้มีขึ้นแม้แต่กับอาวุธทั่วไป ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่ปรมาจารย์ขงจะมอบชีวิตจิตใจให้กับเบาะรองนั่งและต้นไม้ได้

เห็นกลุ่มคนจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงหน้า ไม่ยอมออกเดินไปไหน อสูรตัวหนึ่งคำรามอย่างหมดความอดทน “พวกคุณจะเดินหน้าหรือเปล่า? ไม่อย่างนั้นพวกเราจะไปก่อนนะ…”

“ถ้าคุณไม่เข้าไป พวกเราก็จะเข้าไปก่อน อย่าได้ฝันเลยว่าจะฉกฉวยทรัพย์สมบัติที่พวกเราครอบครองได้ หรือไม่อย่างนั้น พวกคุณก็จะต้องชดใช้อย่างสาสม!” อสูรอีกตัวหนึ่งคำราม

ชายหนุ่มคนหนึ่งจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มหัวเราะหึๆและพูดว่า “ถ้าพวกคุณอยากเข้าไปก็ตามสบายเลย พวกเราจะรออีกหน่อย”

เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชายหนุ่มหน้าตาเฉลียวฉลาดที่จางเซวียนเคยพบที่ภูเขาห้วยขาว, ทายาทของนักปราชญ์จื่อหยวน, เหยียนเฉว่

“ก็แค่นั้นแหละ!” เห็นพวก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ไม่คิดจะออกเดิน เหล่าอสูรคำราม “พวกคุณก็แค่ไอ้ขี้ขลาดไร้ค่ากลุ่มหนึ่ง ถึงได้ไม่กล้าเข้าไป พวกเราไปกันเถอะ!”

จากนั้น เผ่าพันธุ์อสูรก็พุ่งเข้าใส่เบาะที่เรียงรายอยู่ตรงหน้า

จากประสบการณ์ที่ผ่านมา พวกมันรู้ดีว่าต่อให้สิ่งที่ดูธรรมดาสามัญที่สุดในวิหารแห่งขงจื๊อก็อาจเป็นทรัพย์สมบัติที่ประเมินค่ามิได้ ในเมื่อเบาะรองนั่งเหล่านี้ดูจะยังมีสภาพดีอยู่แม้จะผ่านมาเนิ่นนานหลายหมื่นปีแล้ว ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะต้องมีความพิเศษบางอย่างแน่

แต่ยังไม่ทันที่เหล่าอสูรจะเข้าถึงเบาะที่เรียงรายอยู่ เสียงหนึ่งก็กรีดก้องขึ้นกลางอากาศ เหล่าอสูรหันขวับและเห็นกิ่งไม้กิ่งหนึ่งพุ่งฉิวเข้ามา การเคลื่อนไหวของกิ่งไม้นั้นทรงพลังจนทำให้เกิดรอยแยกสีดำขึ้นกลางอากาศ

ฟึ่บ!

ในเวลาเดียวกัน ต้นแอปริคอตจำนวนหนึ่งก็เดินแถวเข้ามาตีวงล้อมเหล่าอสูร