ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น 1690-1693

 ตอนที่ 1690 พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถลึงตาจ้องฉีฉีเก๋ออย่างขุ่นเคืองจนลูกตาแทบถลนออกมา ฉีฉีเก๋อยิ้มอย่างเอาใจแล้วยังบีบนวดไหล่ให้เธออีกต่างหาก แต่ละวันยายอ้วนคนนี้มีข่าวเยอะแยะมากมายเหลือเกิน ถ้าเกิดไปล่วงเกินเธอเข้าหลังจากนี้ก็ไม่ได้ฟังข่าวซุบซิบอะไรอีกแล้ว

“โห พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา ดูสิว่าทางนั้นคือใคร!”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนชี้ไปตรงหน้าอย่างตื่นเต้นพลางกระชากเหมยเหมยกับฉีฉีเก๋อไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้ด้านหลัง พวกเธอเตรียมไปเดินเล่นนอกมหาวิทยาลัยแต่เพิ่งเดินมาถึงใต้อาคารคณิตศาสตร์ก็เจอคนที่กำลังพูดถึงอยู่พอดี

ใต้อาคารคณิตศาสตร์มีรถจอดอยู่หลายคัน ในยุคต้นเก้าศูนย์นั้นรถยนต์ส่วนตัวไม่ใช่ของที่จะมีกันโดยทั่วไป แต่ในมหาวิทยาลัยเมืองหลวงกลับมีไม่น้อย เจียงเจื้อหรู่เองก็มีรถซานตาน่าคันหนึ่งที่มักจอดอยู่ใต้อาคารคณิตศาสตร์ประจำ

สวีจื่อเซวียนที่ทำตัวเล็กตัวน้อยราวกับนกน้อยตัวเล็ก ๆเดินคู่มากับเจียงจื้อหรู่ ตอนนี้ท้องฟ้ามืดลงบ้างแล้ว ทำให้ใต้อาคารคณิตศาสตร์ไม่ค่อยมีคนเท่าไร สองคนนี้เลยใจกล้าขึ้นไม่น้อยหรืออาจจะเพราะยากจะหักห้ามใจสินะ เจียงจื้อหรู่โอบไหล่สวีจื่อเซวียนไว้ด้วยท่าทางสนิทสนมซึ่งแค่มองก็คือคู่รักดี ๆนี่เอง

ฉีฉีเก๋ออ้าปากค้างอย่างตกใจจนเกือบร้องเสียงหลง เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนสะดุ้งรีบอุดปากเธอไว้ก่อนจะถลึงตาใส่แรง ๆทีหนึ่ง

ส่วนทางนี้สวีจื่อเซวียนก้าวขึ้นรถไปแล้วแต่เจียงจื้อหรู่กลับไม่รีบที่จะขับรถออกไป ก้มหน้าพูดบางอย่างเรียกให้สวีจื่อเซวียนหัวเราะคิกคักเผยท่วงท่าเคอะเขินออกมาให้เห็น เจียงจื้อหรู่ใจหวั่นไหว คนหนึ่งมีใจส่วนคนหนึ่งมีรัก จึงมีการแสดงฉากจูบร้อนแรงสไตล์ฝรั่งเศสกันในรถ

หากไม่คำนึงถึงว่ายังอยู่ใต้อาคารคณิตศาสตร์ละก็ กลัวก็แต่จะมีการแสดงบทรักกันในรถให้เห็นเลยด้วยซ้ำ!

ฉีฉีเก๋ออายจนรีบเอามือปิดตาไว้แต่กลับเว้นช่องว่างระหว่างนิ้วแล้วจ้องด้วยดวงตากลมแป๋ว เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแค่นเสียงอย่างนึกดูถูก เสแสร้ง!

อย่างเธอก็มองอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้แหละ มีอะไรให้น่าอายกัน?

คนที่โดนแอบดูไม่ใช่เธอสักหน่อย!

“โอ้โห อาจารย์เจียงปอดใหญ่ใช้ได้นี่นา เกือบจะห้านาทีแล้วนะ!” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกำลังดูอย่างออกรส แล้วยังวิพากษ์วิจารณ์เป็นระยะ ๆไป

“จุ๊ ๆ ดูจากระดับความร้อนแรงแบบนี้ ฉันข้อท้าพนันด้วยบ๊วยสิบถุงเลยว่าอาจารย์เจียงกับสวีจื่อเซวียนต้องเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาแล้ว”

ฉีฉีเก๋ออายจนแดงเถือกไปทั้งมือจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

ยังไม่ทันแต่งงานเลย จะหลับนอนด้วยกันได้อย่างไร?

เหมยเหมยกลอกตาใส่อย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร ไร้สาระ สวีจื่อเซวียนเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว ยามอยู่ต่อหน้าเจียงจื้อหรู่จะรักนวลสงวนตัวไปทำไมอีก?

อีกอย่างต่อให้เธออยากรักนวลสงวนตัวแต่เจียงจื้อหรู่จะปล่อยเธอไปได้หรือ!

ผู้ชายที่อ่อนโยนสง่าสุภาพบุรุษมากแค่ไหนพออยู่บนเตียงทีไรก็กลายร่างเป็นหมาป่าเหมือนกันหมด อย่างเช่นคนนั้นของเธอที่แทบจะอยากใช้ชีวิตเปลือยกายอยู่บนเตียงกับเธอแทบทุกวัน!

แต่วันปกติพอสวมเสื้อผ้ากลับดูเป็นคนจริงจังเหมือนนักวิจัยแก่ ๆ ใครจะคิดได้ล่ะว่าเจ้าหมอนั่นจะรุนแรงแค่ไหนเวลาอยู่บนเตียง!

“ทำไมเธอก็หน้าแดงไปด้วยล่ะ? ไม่ใช่มั้ง เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างอย่างนั้นนี่นา!” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเหลือบเห็นพวงแก้มสีแดงระเรื่อของเหมยเหมยเลยแปลกใจ ไม่ใช่คุณหนูผู้เรียบร้อยใสซื่อสักหน่อย มีเรื่องอะไรให้ต้องลำบากใจกัน?

ส่วนเหมยเหมยใช่คุณหนูผู้เรียบใสซื่อหรือไม่นั้นเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกล้าพนันด้วยบ๊วยหนึ่งร้อยถุงว่าไม่ใช่อย่างแน่นอน!

ปล่อยให้สาวงามตัวเป็น ๆอยู่เคียงข้างแบบนี้ เธอไม่เชื่อหรอกว่าเหยียนหมิงซุ่นจะทนไหว?

นอกเสียจากว่าคุณชายหน้าเย็นชาผู้นั้นจะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ!

เหมยเหมยถลึงตาใส่หญิงสาวที่พูดไม่คิดคนนี้แวบหนึ่ง ไม่เข้าในความหมายของคำว่าดูออกแต่ไม่ต้องพูดหรือไง?

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนลูบจมูกปอย ๆแล้วหัวเราะแหะ ๆ ส่วนทางเจียงจื้อหรู่ก็สตาร์ทรถยนต์ค่อย ๆเคลื่อนตัวออกจากเขตมหาวิทยาลัยหลังจากจูบร้อนแรงนั้นจบลง

“รับรองว่าไปทำกิจธุระต่อที่โรงแรม ดูท่าทางร้อนระอุเมื่อกี้สิ ไม่ไปโรงแรมฉันยอมตัดหัวมาทำเป็นเก้าอี้นั่งเลย” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนโพล่งออกมาอย่างไม่มีท่าทีแยแสแต่อย่างใด

“ไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับเราทั้งนั้น เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเธอก็อย่าไปยุ่งมากเลยเดี๋ยวก็มีเรื่องหรอก” เหมยเหมยเอ่ยเตือน

“ฉันไม่สนใจคนเนรคุณนี่อยู่แล้ว ต่อให้ตายต่อหน้าฉันก็ไม่สนใจ” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพูดแค่นเสียง

…………………….

ตอนที่ 1691 เรียกพ่อให้ฟังหน่อย

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถือว่ารู้นิสัยยายสวีจื่อเซวียนอย่างถ่องแท้แล้ว ตอนที่เกิดเรื่องที่สโมสรเศรษฐีแม้เธอจะช่วยอะไรไม่ได้แต่ก็ยอมออกหน้าช่วยเสี่ยงชีวิตล่วงเกินมาเฟีย แต่ยายนี่กลับไม่พูดขอบคุณสักคำ ตอนนี้ไม่แม้แต่จะสนใจกันด้วยซ้ำ

เหอะ ไม่สนก็ไม่สนสิ เธอไม่ได้ต้องการสักหน่อย!

“พวกเธอรอดูเถอะ สวีจื่อเซวียนจบไม่สวยแน่ ภรรยาของเจียงจื้อหรู่ไม่ใช่คนจะไปมีเรื่องด้วยง่าย ๆ รอเธอรู้เรื่องนี้ต้องไม่ปล่อยสวีจื่อเซวียนไปแน่!” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพูดอย่างมั่นใจ

เรื่องพวกนี้เธอยังไม่เคยเล่า เมื่อก่อนเจียงจื้อหรู่เองก็เคยคบชู้มาก่อน ซึ่งลักษณะไม่ต่างจากสวีจื่อเซวียนมากโดยเป็นนักศึกษาของอีกมหาวิทยาลัยหนึ่ง พอคบกับเจียงจื้อหรู่ได้ไม่นานก็โดนคุณนายเจียงจับได้

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร เธอจ้างอันธพาลหลายคนรุมโทรมนักศึกษาหญิงคนนั้นแล้วยังถ่ายรูปเปลือยแพร่ไปทั่ว นักศึกษาหญิงคนนั้นโดนทางมหาวิทยาลัยไล่ออก ภายหลังไม่รู้เช่นกันว่าไปอยู่แห่งใด

เหมยเหมยไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยสักนิด ต่อให้คุณนายเจียงจะใจเหี้ยมแค่ไหนก็ไม่ผิดอะไร ใครให้ผู้หญิงพวกนั้นไม่รักตัวเองดันไปพัวพันกับสามีคนอื่นกันล่ะ?

เช่นเดียวกับเมื่อครั้งที่จ้าวอิงหนานด่าเฮ่อเหวินจิ้ง การที่ภรรยาหลวงปกป้องครอบครัวและสถานะตัวเอง ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่เกินไป!

เธอไม่อยากโดนหยามเหยียดก็ควบคุมตัวเองให้ดี อย่างทำตัวต่ำต้อยไปเป็นเมียน้อยคนอื่น!

ฉีฉีเก๋อออกจะเป็นห่วงเล็กน้อย “งั้นเราจะเตือนสวีจื่อเซวียนหน่อยไหม?”

“เตือนบ้าอะไร? ฉันขอเตือนเธอไว้เลยนะถ้าเธอไปเตือนแม่นั่น ฉันจะตัดขาดกับเธอ!” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนตวาดเสียงขุ่นเคือง จนน้ำลายกระเด็นใส่เต็มหน้าฉีฉีเก๋อเรียกเอาอีกฝ่ายรีบหุบปากไม่กล้าพูดว่าจะเตือนสติสวีจื่อเซวียนอีก

เดินชอปปิงพักหนึ่งเหมยเหมยก็กลับบ้าน เหยียนหมิงซุ่นกลับมาแล้วเพราะมีกลิ่นหอมฉุยออกมาจากห้องครัว เหมยเหมยตาเป็นประกายวิ่งเหยาะพุ่งเข้าไปในห้องครัว

“ปีกไก่น้ำผึ้งย่างเสร็จแล้วเหรอ?”

ปีกไก่น้ำผึ้งย่างสีทองจานใหญ่วางอยู่ตรงหน้าแล้วยังมีขึ้นฉ่ายผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์อีกหนึ่งจาน รวมถึงหน่อไม้แห้งตุ๋นเนื้อที่ล้วนเป็นอาหารจานโปรดของเหมยเหมย เหยียนหมิงซุ่นกำลังคั้นน้ำส้มอยู่พอเห็นเหมยเหมยยื่นมือจะคว้าปีกไก่ไปทานก็ตบมือเบา ๆ

“ล้างมือหรือยัง?”

เหมยเหมยยู่จมูกน้อย ๆแล้วเดินไปล้างมืออย่างเชื่อฟัง ตั้งใจถูสบู่ล้างหลายรอบแล้วเอามือมาใกล้จมูกเหยียนหมิงซุ่น “หอมไหม?”

เหยียนหมิงซุ่นกระตุกยิ้มมุมปากก็อ้าปากงับไว้แล้วยังออกแรงถูหลายทีถึงอ้าปากจงใจพูดว่า “ไม่เลว ถ้าใส่พริกแช่บ๊วยหน่อยก็ทำเป็นเมนูตีนไก่ได้แล้ว!”

คนนิสัยไม่ดี!

เหมยเหมยมองค้อนใส่เขาแวบหนึ่งก่อนจะหยิบปีกไก่มาแทะอย่างพึงพอใจ ไม่พอยังเอามือที่เต็มไปด้วยน้ำมันเช็ดที่เสื้อของเหยียนหมิงซุ่นอย่างซุกซน หาว่าเธอเป็นตีนไก่เหรอหึ!

เช็ดให้ตัวมันไปเลย!

ลุงเหลากับป้าฟางกลับห้องตัวเองไปอย่างรู้งานไม่ออกมาขัดบรรยากาศของคู่รัก เหยียนหมิงซุ่นคั้นน้ำส้มเสร็จก็ยกอาหารไปวางบนโต๊ะอาหารแล้วเริ่มลงมือทานข้าว

เหมยเหมยทานข้าวไปก็เล่าเรื่องระหว่างสวีจื่อเซวียนกับเจียงจื้อหรู่ให้เหยียนหมิงซุ่นฟังไปด้วยพลางทำสีหน้าขยะแขยงอย่างมาก

“สวีจื่อเซวียนที่ว่าก็คือเพื่อนที่โดนเฉินหมิงแย่งตัวไปสินะ?” เหยียนหมิงซุ่นถาม

“ใช่ เธอนั่นแหละ ถ้ารู้แต่แรกว่าเธอเป็นคนแบบนี้วันนั้นฉันไม่ไปช่วยเธอหรอก ทำให้พี่ต้องผิดใจกับพวกเฉินหมิงอีก!”

เหมยเหมยเสียใจอย่างมาก เธอมักรู้สึกว่าเพราะเรื่องของสวีจื่อเซวียนถึงเป็นชนวนความบาดหมางระหว่างเหยียนหมิงซุ่นกับพวกพี่เฉิน ไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องแตกคอกันเร็วขนาดนี้แน่!

เหยียนหมิงซุ่นคีบขึ้นฉ่ายใส่ถ้วยเหมยเหมยเล็กน้อยเป็นเชิงว่าให้เธออย่าเลือกทานแต่เนื้อ ต้องทานผักบำรุงร่างกายด้วย

นับตั้งแต่อยู่อาศัยร่วมกับเหมยเหมยมา เขาก็สังเกตเห็นว่ายายตัวแสบนี่มีนิสัยความเคยชินที่ไม่ดีหลายอย่าง อย่างเช่นเวลานอนชอบกลิ้งไปมา ไม่ชอบทานผัก ชอบทานขนมขบเคี้ยวแทนข้าว กลางคืนไม่เข้านอนเป็นเวลา…

ความเคยชินที่ไม่ดีมีถมเถไป ชีวิตที่ไร้วินัยแบบนี้หากเขาอยู่บ้านยังพอจะคุมได้ ยามไม่อยู่บ้านก็ต้องคุมจากทางโทรศัพท์เอาอย่างเดียว

เหยียนหมิงซุ่นมองเหมยเหมยที่ทานขึ้นฉ่ายราวกับทานยาอย่างนึกปวดศีรษะ เขามีเรื่องให้กลัดกลุ้มใจมากกว่าคนเป็นพ่ออย่างจ้าวอิงหัวเสียอีก!

หรือว่าคืนนี้ให้ยายตัวแสบเรียกพ่อให้ฟังหน่อยดีนะ?

ตอนที่ 1692 เจ้าเล่ห์

เหยียนหมิงซุ่นกำลังคิดแผนเอาเปรียบจ้าวอิงหัวอยู่ในใจไม่ให้แสดงออกทางสีหน้า แล้วคีบขึ้นฉ่ายใส่ถ้วยเหมยเหมยเงียบ ๆ แกล้งทำเป็นไม่เห็นเธอกลอกตาใส่

“ทานขึ้นฉ่ายสิบใบถึงจะทานปีกไก่ได้หนึ่งชิ้น” เหยียนหมิงซุ่นตั้งกฎไว้ จะลดให้ไม่ได้แม้แต่ใบเดียว

ยัยตัวแสบเป็นคนประเภทที่โลภมากแต่กระเพาะเล็ก พอคลาดสายตาหน่อยก็จะทานมากแต่ระบบย่อยอาหารดันทำงานได้ไม่ดีพอจึงง่ายต่อการเป็นกรดไหลย้อน หากเขาไม่จับตาดูให้ดีหน่อยยัยโง่นี่ต้องเผลอทานเยอะเข้าแล้วมาบ่นว่าปวดท้องในตอนค่ำอีกแหง ๆ

สิ่งที่เหยียนหมิงซุ่นไม่รู้คือเหมยเหมยจะเป็นกรดไหลย้อนเฉพาะเวลาที่เขาอยู่บ้านเท่านั้น เพราะเธอรู้ว่าจะมีคนดูแลถึงได้กล้ากินอย่างเอาแต่ใจแบบนี้

ถ้าเธออยู่ตัวคนเดียวแล้วเผลอทานจนปวดท้องขึ้นมา ต่อให้ปวดท้องจนตายก็ไม่มีคนดูแลเธอก็ย่อมไม่มีทางทานเยอะอยู่แล้ว!

เหมยเหมยถลึงตาใส่เขาแวบหนึ่งแล้วทานขึ้นฉ่ายอย่างเชื่อฟัง บรรดาผักทั้งหมดเธอเกลียดขึ้นฉ่ายที่สุดเลย เวลาเคี้ยวในปากสุดท้ายเหลือแค่ซากเหมือนกำลังเคี้ยวเปลือกไม้ก็ไม่ปาน ไม่อร่อยเลย

เหยียนหมิงซุ่นอมยิ้มน้อย ๆแต่กลับกำลังคิดบางอย่างอยู่ในใจ ช่วงนี้เฉินหมิงเริ่มตุกติกอีกแล้ว เมื่อก่อนพี่เฉินยังพอควบคุมเขาได้แต่ตอนนี้กลับไม่มีประโยชน์อะไรอีก เฉินหมิงไม่ฟังคำสั่งเสียด้วยซ้ำถึงขั้นค้ายาเสพติด

เมื่อก่อนเขาได้ตั้งกฎข้อห้ามสามข้อไว้ให้พี่เฉิน–

ค้ามนุษย์ ค้ายาเสพติด ค้าอาวุธปืน!

พี่เฉินทำตามกฎอย่างดีถือว่าสงบเสงี่ยมพอสมควร แต่เฉินหมิงมาถึงก็ทำผิดกฎทันที หากตอนนี้เขาได้รับผลประโยชน์จากการค้ายาเสพติดก็เกรงว่าเขาจะไปลองทำสองข้อที่เหลือด้วย

ต้องรีบกำจัดเฉินหมิงให้สิ้นซากก่อนที่เขาจะปีกกล้าขาแข็งไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นต้องสร้างเรื่องเดือดร้อนในอนาคตอย่างแน่นอน!

เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เขาไม่อยากไปถึงจุดนี้กับเฉินหมิงเลยจริง ๆ แต่ทุกอย่างไม่สามารถหวนกลับคืนไปเหมือนเดิมได้อีก!

ต่อให้เขาไม่ลงมือจัดการเฮ่อเหลียนชิงก็ไม่มีทางปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะกฎสามข้อนั่นเป็นกฎที่เฮ่อเหลียนชิงตั้งไว้เอง เขาไม่อนุญาตให้มีคนทำลายกฎของเขาในพื้นที่ของเขาเด็ดขาด

เหมยเหมยรู้ว่าเขาลำบากใจเลยพูดปลอบ “เฉินหมิงทำตัวเองทั้งนั้น พี่เมตตาเขามากพอแล้ว”

ความจริงเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้รู้สึกแย่อย่างที่เหมยเหมยคิดเพราะเขาเองก็ไม่ได้ผูกพันกับเฉินหมิงลึกซึ้งมากขนาดนั้น แต่พอเห็นสีหน้าเป็นห่วงของเหมยเหมยเขาก็อดผุดแผนร้ายขึ้นไม่ได้ ขมวดคิ้วน้อย ๆทำเอาเหมยเหมยปวดใจแทบแย่เลยพูดปลอบโยนเขาไปเรื่อย ๆ

“เฮ้อ…” เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจเบา ๆ เรียกให้หัวใจของเหมยเหมยบีบรัดแน่น

เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเหยียนหมิงซุ่นรู้สึกแย่ขนาดนี้!

“พี่ หรือว่าฉันนวดให้พี่ดี? รับรองว่าพี่ต้องหายเครียดแน่ ๆ!” เหมยเหมยเสนอตัวเองซึ่งเข้าแผนของใครบางคนพอดี

แต่ทว่า–

เหมยเหมยที่โดนถอดเสื้อจนร่างเปลือยก็ไม่เข้าใจว่าทั้ง ๆที่เธอกำลังนวดศีรษะให้เหยียนหมิงซุ่น ทำไมอยู่ดี ๆถึงเป็นฝ่ายโดนคร่อมได้?

……

ในเวลาเดียวกันยังมีคู่ชายหญิงที่กำลังพลอดรักกันในโรงแรมแห่งหนึ่ง หลังจากบทรักอันร้อนแรงของเจียงจื้อหรู่กับสวีจื่อเซวียนจบลงก็กกกอดเธอไว้ด้วยความรัก ทั้งคู่กระซิบกระซาบคุยกันอย่างหวานชื่น

“เราจะแอบคบกันแบบนี้ตลอดไปเหรอ?” สวีจื่อเซวียนเริ่มไม่พอใจแล้ว เธออยากเป็นคุณนายเจียงอย่างเปิดเผยแต่ไม่ใช่ชู้ที่ต้องหลบ ๆซ่อน ๆเหมือนตอนนี้

เจียงจื้อหรู่มองหญิงสาวผู้งดงามในอ้อมกอดอย่างรู้สึกผิด เขาชอบสวีจื่อเซวียนจากใจจริง การที่ได้ใช้เวลาอยู่กับเธอนั้นทำให้เขามีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงขั้นเริ่มต้นความกระตือรือร้นที่จะแต่งบทประพันธ์ใหม่อีกครั้งเหมือนอ่อนเยาว์ลงไปอีกสิบกว่าปี

เขากัดฟันตัดสินใจแน่วแน่ “รอฉันจัดการเรื่องที่บ้านเสร็จฉันจะจัดงานแต่งงานให้เธออย่างยิ่งใหญ่อลังการ ให้เธอเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลก!”

“อืม ฉันจะรอคุณนะ!” สวีจื่อเซวียนอิงซบในอ้อมกอดของเจียงจื้อหรู่และรู้สึกหวานชื่นเหมือนหยดน้ำผึ้ง

เจียงจื้อหรู่กลับไม่ได้มองโลกในแง่ดีขนาดนั้น สายตาทอแววกังวลและได้แต่ฝืนยิ้มออกมา

……………………….

ตอนที่ 1693 ใกล้จะอายุยี่สิบปีแล้ว

หลังจากนั้นไม่กี่วันเหมยเหมยก็สอบวิชาสุดท้ายเสร็จสิ้นลง พรูลมหายใจยาวผ่อนคลายไปทั้งตัว แต่มากกว่านั้นคือความดีใจ

ตอนนี้เดือนมิถุนายน อีกหนึ่งเดือนก็จะถึงวันเกิดอายุครบยี่สิบปีของเธอแล้ว เหมยเหมยหน้าแดงนัยน์ตาหยาดเยิ้ม อีกหนึ่งเดือนเธอก็จะได้เป็นคุณนายเหยียนอย่างแท้จริงแล้ว!

อยากลงประกาศในหนังสือพิมพ์รายวันของเมืองหลวงให้คนทั้งโลกรู้ว่าเธอมีความสุขมากขนาดไหนด้วยซ้ำ!

อืม…ถ่อมตัว…แอบฉลองกันเองก็ได้!

“เธอมีเรื่องอะไรให้ดีใจขนาดนั้นฮะ? ฉันเครียดจะแย่อยู่แล้ว สอบรอบนี้ต้องตกอีกแล้วแน่ ๆ อดไปทริปยุโรปร้อยเปอร์เซ็นต์!”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนหน้าบึ้งถอนหายใจไปพลาง

สำหรับเธอแล้วเรื่องที่ไม่เป็นไปตามใจหวังในชีวิตมีอยู่สองอย่าง หนึ่งคือไม่สามารถทานเนื้อได้ตามใจชอบ สองคือมักสอบตก!

หากจัดการสองอย่างนี้ได้ชีวิตของเธอก็เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว!

เหมยเหมยถลึงตาใส่เธออย่างนึกขำ “สมน้ำหน้า ปกติก็ไม่ขยันเอง พอใกล้สอบก็รีบมาอ่านตายเอาดาบหน้า เธอไม่สอบตกแล้วใครจะสอบตก?”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถอนหายใจยาวแล้วเอามือทุบศีรษะตัวเองอย่างตึงเครียด “สมองของฉันไม่เข้ากับศิลปะตั้งแต่เกิด ต่อให้หามรุ่งหามค่ำอ่านหนังสือก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

“แล้วเธอจะสอบเข้าคณะนี้ทำไม? สู้ไปเรียนการเงินดีกว่า!” เหมยเหมยนึกแปลกใจเหลือเกิน เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนผู้ที่ไม่มีความสามารถด้านศิลปะอย่างแท้จริงคนนี้ ร้องเพลงผิดคีย์ วาดรูปออกมาก็ทำให้อาจารย์โมโหได้ เรื่องเต้นก็ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง ตัวแข็งราวกับแท่งโลหะ

ไม่ใช่คนที่จะเอาดีด้านศิลปะได้เลยจริง ๆ!

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วพูดเสียงเศร้า “ก็อยากเรียนมหาลัยเมืองหลวงนี่นา คะแนนของฉันก็สอบได้แค่คณะศิปศาสตร์นี่ล่ะ คณะอื่นฉันก็อยากเรียนอยู่หรอกแต่เขาจะรับฉันเหรอ?”

เหมยเหมยส่ายศีรษะมองเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนอย่างเห็นใจ

ความจริงหญิงสาวคนนี้ปากก็พร่ำบ่นพ่อตัวเองอยู่เรื่อยแต่กลับใส่ใจถ้อยคำของพ่ออย่างมาก เหตุผลที่อยากได้ใบปริญญาจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงให้ได้ก็เพราะพ่อเคยไปโม้กับคนอื่นมาก่อนว่าอนาคตลูกสาวเขาจะต้องสอบติดมหาวิทยาลัยเมืองหลวง

เพื่อไม่ให้พ่อต้องอับอายขายหน้า คุณหนูใหญ่เหริ่นจึงต้องกัดฟันพยายามสอบเข้ามหาวิทยาลัยเมืองหลวงให้ได้ แต่เสียดายที่เธอไม่เหมาะกับการเรียนศิลปะจริง ๆ

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนหัวเราะเย้ยตัวเอง “ไม่ว่าอย่างไรฉันก็จะจบจากมหาลัยเมืองหลวงให้ได้ ใบปริญญานั่นอย่างกับทองคำ ไปไหนก็ไม่ขายหน้า อีกอย่างฉันไม่ขาดแคลนเงินสักหน่อย สี่ปีนี้ก็เรียนให้มันจบ ๆไป เรียนจบก็กลับบ้านให้แม่เลี้ยงเอา!”

มีเงินแล้วเอาแต่ใจของจริง!

คุณหนูใหญ่เหริ่นอย่างเธอไม่ขาดเงินสักหน่อย!

“ฉันว่าเธอใช้ชีวิตไปวัน ๆได้ไม่กี่ปีเท่านั้นแหละ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องมีเป้าหมายในชีวิตสักอย่าง ถ้าใช้ชีวิตจืดชืดไร้สีสันไปวัน ๆ ได้เกิดมาทั้งทีเธอจะยอมเสียเปล่าไปอย่างนี้เหรอ?” เหมยเหมยพูดเกลี้ยกล่อม

ฉีฉีเก๋อพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “เหมยเหมยพูดถูก เป้าหมายชีวิตฉันก็คือเที่ยวรอบโลก ไปวาดรูปวิวสวย ๆทั้งหมดไว้ ถ้าทำออกมาเป็นรูปอัลบั้มหนึ่งก็ยิ่งดีเลย ปิดเทอมฤดูหนาวนี้ฉันจะไปกว่างซี ยูนนานและกุ้ยโจว”

“เธอไปคนเดียวหรือไปกับใคร?” เหมยเหมยถามด้วยความเป็นห่วง

“กับรุ่นพี่ชมรมมวยปล้ำ แล้วก็อิงจวี้กังสาขาโฆษณา สถานีแรกเราจะไปบ้านของเขา”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนขยิบตาแล้วพูดเชิงหยอกล้อ “ประธานชมรมชิงซงของพวกเธอก็ไปสินะ?”

“ไปสิ เขาเป็นประธานเชียวนะ!” ฉีฉีเก๋อตอบด้วยท่าทีปกติ

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเองก็หมดสนุก แม่ร่างบึกคนนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองพูดไปก็เปล่าประโยชน์!

ฉีฉีเก๋อเสนออย่างกระตือรือร้น “เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนหรือว่าเธอไม่ต้องไปยุโรปแล้ว ไปกว่างซีกับพวกเราสิ อิงจวี้กังบอกว่าที่นั่นมีภูเขามากมายวิวสวยสุด ๆไปเลย ถ้าเธอปีนเขาวันละลูกรับรองว่าจะต้องผอมลงหลายกิโลเลยล่ะ”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไม่ได้สนใจแม่น้ำภูเขาอะไรเทือกนั้นอยู่แล้ว เธอไปยุโรปก็ไม่ได้เพื่อเที่ยวเล่นแต่ไปซื้อเครื่องประดับกับกระเป๋าเป็นหลัก แต่เธอกลับสนใจเรื่องลดน้ำหนักพอสมควรจึงดวงตาเป็นประกายตอบรับไปทันที

“ใช่คุณจ้าวเหมยหรือเปล่า? ฉันขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหม?” หญิงวัยกลางคนที่ดูสง่าผู้ดีคนหนึ่งเดินมาหาพวกเธอ