ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น 1678-1681

 ตอนที่ 1678 ปกปิดความผิด

คุณย่าหยางที่ได้ยินว่าชายชราปลอดภัยก็พลันถอนหายใจยาว ตบอกพลางพูดว่า “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ตกใจแทบแย่!”

ตาแก่ปลอดภัย คุณย่าหยางก็เกิดความคิดที่จะจัดการถานซูฟางกับอวี๋เหม่ยเจิน เธอชี้หน้าอวี๋เหม่ยเจินอย่างอาฆาต พลันด่าทอ “แกนางชั่วช้า บ้านของฉันใจดีให้งานแกทำ แต่แกกลับทำร้ายตาแก่ ฉันจะฆ่าแก!”

คุณย่าหยางดึงผมอวี๋เหม่ยเจินไว้แน่นแล้วเหวี่ยงมือตบหน้าไปหลายครั้งอย่างรุนแรง จนตัวเธอนั้นเหนื่อยจนหอบ

“ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่ได้อยากทำร้ายใคร…อย่าตบตีฉันเลย ขอร้องอย่าตบตีฉันเลยนะ…ไม่เกี่ยวกับฉันจริง ๆ …ฉันแค่…”

เหยียนหมิงซุ่นดันกรามอวี๋เหม่ยเจิน เธอเจ็บทนไม่ไหวจนต้องร้องขอชีวิต ถึงแม้เงินจะสำคัญแต่เธอยังอยากมีชีวิตไว้ใช้เงินนี่นา แต่มองก็รู้ว่าอวี๋เหม่ยเจินต้องการจะพูดว่าถานซูฟางเป็นคนบงการ

ถานซูฟางหน้าถอดสีก้าวขึ้นไปด้านหน้าแล้วตบหน้าอวี๋เหม่ยเจินอย่างแรง ตำหนิว่า “ไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร? ผู้ชายของฉันใจดีแนะนำงานให้แกทำ แต่แกกลับยั่วยวนผู้ชายของฉัน ฉันจะฆ่าแกนางปีศาจจิ้งจอก!”

อวี๋เหม่ยเจินไม่ทันได้แก้ต่างก็ถูกถานซูฟางตบหน้าคว่ำไปหลายยก ใบหน้าสดใสพลันกลายเป็นหัวหมูในทันที เขียวช้ำไปหมด

“ไม่ใช่ฉัน…ไม่ใช่ฉันจริง ๆ …เป็นอา…”

อวี๋เหม่ยเจินหวาดกลัว ใบหน้าคืออาวุธสำคัญที่สุดของเธอ จะยอมให้ถูกทำลายด้วยเงื้อมมือของถานซูฟางไม่ได้

แต่เธอโดนถานซูฟางตบจนฟันซี่ใหญ่ ๆร่วง ปากก็บวม พูดจาไม่ชัด คุณย่าหยางและคนอื่นต่างก็ฟังไม่ออกว่าเธอพูดอะไรอยู่

ถานซูฟางกลับเข้าใจดีแอบด่านางชั่วช้า นึกไม่ถึงว่าจะกล้าขายเธอจึงได้ลงมือรุนแรงขึ้นอีก ตบตีไปอีกไม่กี่ครั้งอวี๋เหม่ยเจินก็พูดไม่ออกแล้ว สะอึกสะอื้นอยู่บนโซฟาอย่างเจ็บปวด

เหยียนหมิงซุ่นห้ามเธอไว้ พูดอย่างเย็นชา “คุณจะตบตีเธอให้ตายเพื่อปกปิดความผิดตัวเองเหรอ?”

ถานซูฟางหน้าเปลี่ยนสี พูดปฏิเสธ “ฉันแค่โกรธมากที่มันยั่วยวนพ่อของนาย ฉันมีความผิดอะไรนายอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ”

เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะเยาะ ยกถ้วยซุปบนโต๊ะขึ้นมาซึ่งในนั้นยังเหลือซุปอยู่เล็กน้อย ถานซูฟางหน้าขาวซีดพลันใจหล่นวูบ เอาแต่ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไร ซุปถูกกินไปหมดแล้ว ต่อให้สงสัยเครื่องซุปเล็ก ๆที่เหลืออยู่แล้วจะทำไรได้?

แค่เธอไม่ยอมรับจนตัวตายก็จบ ถึงอย่างไรก็หาหลักฐานจากเครื่องซุปเล็ก ๆนั่นไม่ได้!

พอคิดเช่นนั้นถานซูฟางก็วางใจได้มาก สีหน้าจึงเปลี่ยนเป็นปกติ ซ้ำในจังหวะที่คนอื่นไม่สังเกต เธอก็จ้องอวี๋เหม่ยเจินตาเขม็ง นัยน์ตาฉายแววเตือนดูเยือกเย็นน่ากลัว

อวี๋เหม่ยเจินร่างสั่นเทิ้ม นึกถึงเมื่อก่อนคนในหมู่บ้านพูดถึงเรื่องที่ถานซูฟางทำให้ภรรยาของอาเขยตาย เลยแต่งงานกับอาเขยได้

ผู้หญิงคนนี้ใจดำอำมหิต เธอจะทำผิดต่อเธอไม่ได้!

อวี๋เหม่ยเจินปิดปากเงียบหดตัวอยู่ในผ้าห่ม ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เห็นแล้วน่าสงสารมากแต่กลับไม่มีใครเห็นใจสงสารเธอ

เหยียนหมิงซุ่นชี้ไปที่ถ้วยซุปแล้วพูดว่า “คุณย่าครับ ลองดมกลิ่นซุปนี่ดู”

ถานซูฟางใจหล่นวูบอีกครั้ง กินไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ?

ทำไมถึงยังมีซุปอยู่อีก?

คุณย่าหยางเดินไปหาด้วยความสงสัย เธอยกถ้วยขึ้นมาดม สีหน้าก็เปลี่ยนไปแล้วจ้องถ้วยซุปด้วยความตกใจ

หากพูดถึงช่วงสถานการณ์วุ่นวายนั้น คุณย่าหยางไปชนบทกับคุณปู่เหยียนเพื่อสนับสนุนการก่อตั้งแบบสังคมนิยม เพราะเธอรู้วิธีการรักษาทางการแพทย์ เธอจึงกลายเป็นหมอเท้าเปล่าและสัตวแพทย์ประจำหมู่บ้าน หนำซ้ำงานหลักของเธอก็คือสัตวแพทย์เสียด้วย

เพราะในช่วงเวลานั้นชีวิตของสัตว์มีค่ายิ่งกว่าชีวิตคน ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรปศุสัตว์ก็ต้องมาก่อน ผู้คนต้องถอยไปอีกฝาก

คุณย่าหยางดมไปอีกไม่กี่ครั้งก็ได้กลิ่นประหลาดของตัวยาในซุป กลิ่นแบบนี้เธอคุ้นเคยกับมันดี มันเป็นยาที่ผู้คนในชนบทใช้กับวัว ฤทธิ์ยามีความรุนแรงมาก

หนำซ้ำในถ้วยซุปนี้น่าจะเพิ่มปริมาณยาเข้าไปอีก ไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาหรอก ต่อให้เป็นวัวป่าดื่มเข้าไปเกรงว่ามันก็คงคลั่งเหมือนกัน

หรือว่าตาแก่กับเหยียนโฮ่วเต๋อจะโดนเข้าให้แล้ว?

……………………………………………………..

ตอนที่ 1679 บีบคอแกให้ตาย

“ในซุปถูกวางยา เป็นยาสำหรับใช้กับวัว ซ้ำยังเพิ่มปริมาณอีกด้วย” คุณย่าหยางโมโหมาก

ยาประเภทนี้ใช้ในทางปศุสัตว์ประสิทธิภาพของยาจะรุนแรงอยู่แล้ว ซ้ำยังเพิ่มปริมาณเข้าไปอีก ต่อให้เป็นชายหนุ่มแข็งแรงกำยำก็ยังรับไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงชายชราที่อายุจนปูนนี้หรอก รักษาชีวิตไว้ได้ก็นับว่าโชคดีที่สุดแล้ว!

คุณย่าหยางสงบสติอารมณ์พลางนึกอย่างละเอียด พอนึกถึงเจตนาชั่วร้ายของคนที่วางยาได้ขึ้นมา เหงื่อก็พลันผุดขึ้นเต็มแผ่นหลัง

ซุปนี้เป็นซุปที่เขาตั้งใจตุ๋นให้หลานชายคนโต หากว่าเหยียนหมิงซุ่นดื่มซุปถ้วยนี้เข้าไปล่ะก็ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรนะ?

ยาที่ถูกเพิ่มปริมาณขนาดนี้เหยียนหมิงซุ่นต้องคลั่งแน่ ร่างติดกระดูกแบบเหมยเหมยมีหรือจนรับไหว ถ้าเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้รับความพึงพอใจก็จะต้องหาผู้หญิงมาช่วยระงับไฟร้อน แล้วจะไปหาใครได้อีกล่ะ?

คุณย่าหยางเหลือบมองอวี๋เหม่ยเจิน ในแววตาเต็มด้วยความเย็นชา

ทำร้ายเหยียนโฮ่วเต๋อกับชายชราเธอไม่โกรธถึงขนาดนี้เลย เธอสิ้นหวังกับคนที่ถูกเอาใจจนเสียคนอย่างลูกชายเธอแล้ว ส่วนตาแก่อายุมากขนาดนี้ ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจริง ๆต่อให้เธอเสียใจก็ยังพอรับได้

แต่เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้!

เหยียนหมิงซุ่นมีอนาคตที่สดใส ชีวิตยังอีกยาวไกล หากตอนนี้เกิดเสียภาพลักษณ์ขึ้นมาจะเกิดผลเสียอย่างไรเธอคงไม่ต้องคิด คน ๆนี้ต้องการจะทำลายหลานชายคนโตของเธอ!

ซ้ำยังหลอกยืมมือเธออีกต่างหาก!

มันน่าโมโหที่สุด!

คุณย่าหยางรีบพุ่งไปหาอวี๋เหมยเจิน บีบคอเธอแน่น ดวงตาแดงก่ำ ผมขาวชี้ฟู ใบหน้าที่แสนใจดีในอดีตได้แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ดุดันน่ากลัวราวกับจะฆ่าคนก็มิปาน

“นางชั่ว แกกล้าทำร้ายหลานชายฉัน ฉันจะฆ่าแก…”

อวี๋เหม่ยเจินตาขาวโปน ลิ้นปลิ้นออกจากปาก อยากจะหลบฝ่ามือพิฆาตของหญิงชรา แต่หญิงชราเหมือนได้กินยาบำรุงกำลังเข้าไปก็มิปาน บีบแน่นจนอวี๋เหม่ยเจินไม่อาจรอดพ้นไปได้ ดูท่าคงมีแต่ลมหายใจออก ไม่มีลมหายใจเข้าเลย

ถานซูฟางตกใจจนหน้าถอดสี เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหญิงชราโกรธถึงเพียงนี้ ขนาดตอนโม่เหวินเซียงตาย คุณย่าหยางก็แค่โกรธแล้วขับไล่เธอกับเหยียนโฮ่วเต๋ออกจากบ้าน แล้วก็ไม่ให้เข้าบ้านอีก แต่ไม่เหมือนในตอนนี้ที่น่ากลัวพอ ๆกับผีชั่วร้าย

ถ้าหลุดให้อีแก่นี่รู้ว่าเธอเป็นคนวางยา อีแก่นี่ก็คงจะ…

ถานซูฟางเหงื่อผุดซึมทั่วหน้าผาก ร่างกายอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง

ตอนนี้เธอไม่กล้าคิดอะไรแล้ว แค่อยากจะหนีขึ้นเขาแล้วตีตัวออกห่างจากตระกูลเหยียน

แม้ว่าพื้นที่ภูเขาจะลำบากแต่อย่างน้อยก็รักษาชีวิตไว้ได้!

ใบหน้าอวี๋เหม่ยเจินเปลี่ยนเป็นสีม่วง ดวงตาถลนออกมา แค่มองก็รู้ว่าใกล้ตายเต็มที เหมยเหมยกังวลว่าคุณย่าหยางจะทำความผิดจนมีคดีฆ่าคนตายติดตัว จึงพูดขึ้นเสียงเบา “พี่คะ ถ้าปล่อยไว้คงฆ่าคนตายแน่ คุณย่าทำไปก็ไม่คุ้มค่ากับคนพรรค์นี้หรอก”

เหยียนหมิงซุ่นลูบท้ายทอยเบา ๆ ส่ายหน้าเล็กน้อย บ่งบอกว่าไม่ต้องกังวล

ต่อให้บีบคออวี๋เหม่ยเจินตายก็ไม่เป็นไร เขามีวิธีที่จะทำให้คุณย่าหยางพ้นจากความผิด ตอนนี้ปล่อยให้หญิงชราหายโมโหก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ถานซูฟางก้าวขาถอยหลังไปเรื่อย ๆเคลื่อนตัวไปทางประตู เธอเคลื่อนไหวฝีเท้าเบามาก เธอจึงคิดว่าไม่มีใครสังเกตเห็นเธอ ใบหน้าเผยถึงความดีใจ เพียงแค่ออกจากประตูนี้ได้เธอก็จะไปที่สถานีรถไฟทันที ช่วงแปดโมงเช้ามีรถไฟขบวนหนึ่งเธอคงไปทันพอดี

เหยียนหมิงซุ่นกระตุกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาเย็นชา พอถานซูฟางก้าวไปถึงหน้าประตู เขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “จะไปไหน?”

ถานซูฟางตกใจจนร่างสั่น ใบหน้าซีดเซียว พูดเสียงตะกุกตะกัก “ฉัน…ฉัน…ฉันจะไปซื้อข้าวเช้า”

“ไม่จำเป็นต้องให้เธอไปซื้อหรอก สารภาพเรื่องทุกอย่างให้ชัดเจนก่อนสิ”

เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะเสียงเย็นจนทำให้ถานซูฟางขนลุกซู่ แต่ยังคงปากแข็งไม่ยอมรับ “ฉันมีอะไรให้สารภาพ? เหยียนหมิงซุ่นนายเคยเห็นผู้ใหญ่อย่างฉันอยู่ในสายตาบ้างไหม? แม้แต่อิสระที่ฉันจะออกไปซื้อข้าวเช้าก็ไม่มีงั้นเหรอ?”

ตอนที่ 1680 กล้าคิดอกุศลกับผู้ชายของเธอ รนหาที่ตายชัด ๆ

เหมยเหมยกลอกตาหันไปมอง เธอรู้ดีว่าเหยียนหมิงซุ่นไม่มีทางสงสัยถานซูฟางอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุแน่ บ่งบอกได้ว่าเขามีความมั่นใจมากถึงแปดเก้าเปอร์เซ็นต์ คุณย่าหยางคิดได้เธอเองก็เดาได้เหมือนกัน

ดีที่เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ดื่มซุปนั่น ไม่งั้นเขากับอวี๋เหม่ยเจินคง…

ถุย คิดถึงแค่นี้เธอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนแทบอาเจียนออกมาแล้ว!

เหมยเหมยคว้าแส้ออกมาด้วยความโมโห แค่สะบัดมือแส้ก็รัดตัวถานซูฟางไว้แล้ว เธอออกแรงดึงอีกครั้ง ถานซูฟางก็ขยับเข้ามาใกล้เธออย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ต่อให้ฮึดสู้อย่างไรก็ไร้ประโยชน์

“พวกแกจะทำอะไร? นี่พวกแกจะสร้างกฎเถื่อนขึ้นมาเองเหรอ ทารุณกรรมผู้หลักผู้ใหญ่ ฉันจะแจ้งความจับพวกแก…”

ถานซูฟางจ้องแส้บนตัวเธออย่างหวาดกลัว มันเหมือนกับกุญแจมือที่ล็อกเธอไว้แน่น ไม่มีทางหนีได้เลย

“เพี๊ยะ!”

เหมยเหมยโมโหมากจึงใช้แรงที่เธอมีฟาดแส้ด้วยความรุนแรง

นังชั่ว คิดวางแผนการอกุศลต่อผู้ชายของเธอ!

ฉันจะฟาดแกให้ตายเลย!

เป็นเพราะถานซูฟางตื่นนอนอย่างเร่งรีบจึงสวมแค่เสื้อคลุมง่าย ๆเพียงตัวเดียว ภายใต้การขัดขืนเมื่อครู่เสื้อคลุมจึงร่วงไปกองที่พื้นบนตัวเหลือเพียงแค่ชุดฮู้ดข้างใน แส้ของเหมยเหมยฟาดลงอีกครั้งชุดฮู้ดข้างในก็ขาดออกเป็นแนวยาว ความเจ็บปวดรวดร้าวลามไปถึงหัวใจทำให้ถานซูฟางส่งเสียงร้องโอดโอยอย่างน่าเวทนา

เหยียนหมิงซุ่นใช้เท้ากระโดดถีบจนกรามของถานซูฟางหัก ทำได้เพียงส่งเสียงร้องครวญครางด้วยท่าทางหวาดผวา

เหมยเหมยฟาดซ้ำไปหลายครั้งเพื่อเป็นการทักทายร่างกายเธอ บนใบหน้ากลับไม่มีร่องรอยบาดแผล ถานซูฟางเจ็บปวดจนล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้นเวทนาจนไม่มองไม่ลง

อวี๋เหม่ยเจินตกตะลึงด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด เธอคิดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวชาวเมืองเจ้าเสน่ห์คนนั้นจะลงมือได้อำมหิตถึงเพียงนี้ นั่นแทบจะฆ่าคนเลยนะ!

ถานซูฟางถูกเหมยเหมยฟาดจนไร้การส่งเสียงใด ๆ นอนอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อนเหมือนคนตาย

“ยาพวกนั้นเขาต้องเป็นคนวางแน่ จะจัดการกับเขาอย่างไร?” เหมยเหมยถามอย่างโกรธเคือง

คุณย่าหยางค่อย ๆระลึกความทรงจำก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ใช่เขาหรอก เมื่อวานเขาไม่ได้เข้ามาในครัว ไม่มีโอกาสสัมผัสซุปเลย”

ถานซูฟางพลันดีใจส่งเสียงร้องเรียก “แม่คะ พวกเขาใส่ร้ายฉัน ฉันจะทำร้ายเหยียนโฮ่วเต๋อกับพ่อได้อย่างไร? ทำแบบนี้จะมีผลดีอะไรกับฉันเหรอ?”

คุณย่าหยางยังมีสีหน้าลังเล เหมยเหมยจึงรีบพูดว่า “คุณย่าอย่าไปเชื่อคำพูดเสแสร้งของมัน มันเป็นพวกเดียวกันกับอวี๋เหม่ยเจิน ถึงมันเข้าไปในครัวไม่ได้ แต่อวี๋เหม่ยเจินเข้าได้นี่คะ มันเป็นคนเอาผงยาให้อวี๋เหม่ยเจินแน่นอน”

“นั่นสิ ซุปนั่นฉันกับอวี๋…นางชั่วช้านั่นตุ๋นด้วยกัน ระหว่างนั้นมีหลายจังหวะที่ย่าออกไปจากครัว เป็นเพราะย่าชะล่าใจเกินไป นางชั่ว!”

พอคุณย่าหยางคิดว่าตัวเธอนั้นเกือบจะทำร้ายหลานชายคนโต ในใจเธอก็ร้อนรุ่มดังไฟแผดเผาก็มิปาน เผาจนเธอนั้นอยากจะฆ่าคน!

เธอจึงอยากจะบีบคออวี๋เหม่ยเจินแรง ๆให้หายโมโหอีกครั้ง เอ่ยถามขึ้นว่า “พูดมา แกเป็นคนวางยาใช่ไหม?”

อวี๋เหม่ยเจินน้ำตาไหลพลางส่ายหน้า แน่นอนว่าเธอเป็นคนวางยาแต่เธอไม่กล้ายอมรับ ถ้ายอมรับถานซูฟางไม่มีทางปล่อยเธอไว้แน่ ถ้าไม่ยอมรับก็ไม่แน่ว่าอาจจะยังเหลือทางรอดอยู่ เหยียนหมิงซุ่นเป็นถึงทหาร กองทัพทหารมีวินัยที่เคร่งครัด คงไม่มีทางทำอะไรร้ายแรงกับเธอได้!

ถานซูฟางนอนโล่งใจอยู่บนพื้น แค่อวี๋เหม่ยเจินไม่ยอมรับ เหยียนหมิงซุ่นก็ทำอะไรเธอไม่ได้แล้ว!

เหยียนหมิงซุ่นจับตัวเหมยเหมยที่อยากจะฟาดอวี๋เหม่ยเจินไว้ “อย่าโมโหไป พี่ถามเอง!”

เหมยเหมยพูดขึ้นด้วยความโมโห “พี่อย่าออมมือให้นางผู้หญิงคนนี้นะ!”

นางชั่วช้าน่ารังเกียจ กล้าคิดอกุศลกับผู้ชายของเธอ ไร้ยางอายสิ้นดี!

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มเบาบาง นัยน์ตาฉายแววเย็นชา เขาไม่ใช่คนประเภทอ่อนโยนทะนุถนอมใคร

นอกจากเหมยเหมยแล้ว ผู้หญิงคนอื่น ๆก็เป็นแค่ก้อนเนื้อก้อนหนึ่งในสายตาเขาก็เท่านั้น จะออมมือให้ได้อย่างไร?

“ในเมื่อเธอไม่ยอมพูดอะไร มีชีวิตอยู่ต่อไปก็คงไร้ประโยชน์แล้วล่ะ!”

………………………………………………….

ตอนที่ 1681 เจ็บก็ถูกแล้ว

สายตาเหยียนหมิงซุ่นฉายแววอาฆาตทำเอาอวี๋เหม่ยเจินเย็นวาบไปทั้งตัว คอยมองมือเรียวยาวสะอาดสะอ้านของเหยียนหมิงซุ่นอย่างหวาดผวา ทั้งที่สวยขนาดนั้นแต่เธอกลับรู้สึกถึงเพียงความกลัว

มือข้างนี้กำลังขยับเลื่อนใกล้เธอช้า ๆบีบลำคอยาวระหงส์ของเธอ เพียงอึดใจเดียวเธอก็รู้สึกถึงความตายที่คืบคลานเข้ามาแล้วร่วงตกสู่เหวลึก

แตกต่างจากความรู้สึกที่คุณย่าหยางบีบเธอเมื่อสักครู่โดยสิ้นเชิง

อวี๋เหม่ยเจินรู้สึกได้ว่าเหยียนหมิงซุ่นคิดจะฆ่าเธอจริง ๆ!

เธอยังสาวอยู่เลย เธอยังไม่อยากตายนะ!

อวี๋เหม่ยเจินส่งแววตาเว้าวอนร้องขอชีวิตจากเหยียนหมิงซุ่นอย่างสุดชีวิต หวังว่าเขาจะปรานีเธอแต่เหยียนหมิงซุ่นกลับนิ่งเฉย สีหน้าเย็นชาแต่ปลายนิ้วกลับเพิ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ

คุณย่าหยางกลัวว่าหลานชายจะต้องถูกแจ้งความฟ้องศาลแน่ คิด ๆแล้วก็เอ่ยขึ้น “หมิงซุ่นหลานอย่าให้แปดเปื้อนมือตัวเองไปเลย ย่าจะสั่งสอนเธอเอง!”

เธออายุปูนนี้แล้วต่อให้ต้องถูกนำตัวขึ้นศาลก็ไม่เป็นไร!

เหมยเหมยทั้งซาบซึ้งใจทั้งขบขันพลางดึงตัวคุณย่าไว้ พูดเสียงเบา “คุณย่าอย่ากังวลไป พี่หมิงซุ่นจะไม่เป็นไร”

คุณย่าหยางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่เห็นเหมยเหมยทำสีหน้านิ่งเฉยจึงค่อย ๆวางใจ เห็นอวี๋เหม่ยเจินที่ใบหน้าเขียวช้ำขึ้นก็รู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยไปไม่น้อย!

ถานซูฟางแอบหวั่นใจ เธอกลั้นความเจ็บไว้แล้วบิดลำตัวเคลื่อนไปทางประตูช้า ๆ คิดจะหนีอีกครั้ง

เจ้าเหยียนหมิงซุ่นกล้าฆ่าคน เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว เธอต้องหนี!

เหมยเหมยแค่นเสียงเย็นชาทีหนึ่งแล้วสะบัดแส้ฟาดใส่ถานซูฟางจนหน้ามืดเพราะความเจ็บ ล้มลงนอนที่พื้นอย่างหมดแรงไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีก จับจ้องเหมยเหมยด้วยดวงตาเย็นยะเยือกราวกับสายตางูอสรพิษ

“ใกล้ตายแล้วยังทำสีหน้าแบบนี้ให้ใครดูกัน? ฉันอยากฟาดคนแพศยาอย่างเธอตั้งนานแล้ว!”

เหมยเหมยโน้มลำตัวลงมองเธอด้วยสายตาหยามเหยียดก่อนจะตวัดแส้ฟาดอีกหนึ่งครั้ง ถานซูฟางคางล็อกไปแล้วต่อให้เจ็บก็ส่งเสียงร้องไม่ได้ ผมชุ่มเปียกไปด้วยเหงื่อแล้วนอนกลิ้งเกลือกไปมาไม่หยุดหย่อน

“รอบนี้ฟาดเพราะแม่ของพี่หมิงซุ่น เธอไปยั่วผู้ชายที่แต่งงานแล้วยังเป็นตัวการที่ทำให้แม่พี่หมิงซุ่นต้องตาย ผู้หญิงใจอำมหิตอย่างเธอสมควรถูกจับเปลือยกายนั่งม้านั่งโชว์ไปทั่วทั้งเมือง…”

“รอบนี้ฟาดเพื่อพี่หมิงซุ่น เธอทารุณพี่หมิงซุ่น เธอใช้มือข้างไหนตี? มือข้างนี้เหรอ?”

ถานซูฟางสอดมือไว้ใต้ร่างโดยอัตโนมัติ เหมยเหมยแค่นเสียงหัวเราะทีหนึ่งแล้วยื่นเท้ามาเหยียบมือข้างขวาอย่างแรง จนเสียงกระดูกแตกดังลั่น ถานซูฟางแค่อยากเป็นลมหมดสติไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่สติสัมปชัญญะกลับยังอยู่ครบถ้วนดี!

ความรู้สึกที่ตายทั้งเป็น ในที่สุดวันนี้เธอก็ลิ้มลองมันแล้ว!

“ฉันว่าน่าจะเป็นมือทั้งสองข้างสินะ? มือที่ชั่วร้ายขนาดนี้จะเก็บไว้ทำไมกัน?”

เหมยเหมยเคยฟังคุณย่าหยางเล่าถึงชีวิตในวัยเด็กของพี่หมิงซุ่น เด็กที่เพิ่งจะอายุสามสี่ขวบที่ไม่รู้จักการตอบโต้ขัดขืนถูกถานซูฟางขังไว้ในห้องมืดแล้วยังไม่ให้ข้าวให้น้ำกิน ไหนจะเอาเข็มแทงเขาอีก…

หากไม่ใช่เพราะคุณย่าหยางจับความผิดปกติทันแล้วช่วยเหยียนหมิงซุ่นในวัยเด็กไว้ กลัวก็แต่เหยียนหมิงซุ่นคงจะมีชีวิตรอดจนเติบใหญ่ได้ยาก!

เมื่อครั้นที่เธอได้ฟังก็อยากฆ่าถานซูฟางเพียงอย่างเดียวเพื่อแก้แค้นให้เหยียนหมิงซุ่น!

ตอนนี้ได้โอกาสสักที!

เหมยเหมยค่อย ๆเหยียบกระดูกแขนทั้งสองข้างของถานซูฟางหักช้า ๆราวกับกำลังบรรเลงเปียโนก็ไม่ปาน ส่งเสียงแตกเป็นจังหวะ จนทำเอาถานซูฟางมองเหมยเหมยด้วยสายตาวิงวอนและหวาดผวา

“เจ็บมากสินะ?” เหมยเหมยถามเสียงเบา ถานซูฟางหยักหน้ารัว ๆ ไม่เพียงแค่เจ็บแต่เพราะเธอใช้มือในการทำมาหากิน หากเป็นอะไรไปหลังจากนี้เธอจะรักษาคนไข้ได้อย่างไร?

“เจ็บก็ถูกแล้ว เมื่อก่อนตอนที่พี่หมิงซุ่นโดนเธอตียังเจ็บกว่าเธออีก เธอก็ค่อย ๆรับมันไปแล้วกัน!”

เหมยเหมยกระทืบลงไปอีกครั้ง ถานซูฟางอ้าปากหวีดร้องไร้เสียง เหงื่อโชกทั้งตัวจนเสื้อกันหนาวเธอเปียกไปหมด ผมสยายรุงรังสภาพดูเหมือนครึ่งผีครึ่งคน