ลำนำบุปผาพิษ 1654-1657

 บทที่ 1654 ทั้งหมดอยู่ในความเงียบงัน

ฝูงชนพลันตกตะลึง แหงนหน้าขึ้นมองตามกัน

“เทพศักดิ์สิทธิ์!”

“ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์!”

“สวรรค์ ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์!”

คนผู้หนึ่งยืนงามสง่ากลางอากาศ อาภรณ์ขาวดุจหิมะ เกศาเงิน หน้ากากหยกบดบังทั้งใบหน้า รอบกายประหนึ่งอยู่ท่ามกลางเมฆาหลากสี นั่นก็คือท่านเทพศักดิ์สิทธิ์

คนนับไม่ถ้วนคุกเข่าดังพึ่บพั่บลงไป โค้งคำนับร้องเรียกไปทางเทพของทวีปท่านนี้ “ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์!”

เสียงแซ่ซ้องดุจคลื่นซัดสาด พวกชาวบ้านฮือฮาขึ้นมากันแล้ว!

เดิมทีเทพศักดิ์สิทธิ์ไม่ค่อยปรากฏกายคราหนึ่งในรอบหลายปี ถึงขั้นหลายสิบหลายร้อยปี ทว่าครึ่งปีมานี้เทพศักดิ์สิทธิ์ปรากฏกายที่อาณาจักรเฟยซิงสองครั้งแล้ว! อีกทั้งยังเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาคนหมู่มาก

กู้ซีจิ่วขบเม้มริมฝีปากจิ้มลิ้มเบาๆ มองดูการปรากฏกายของเขา ใบหน้าพริ้มเพราเรียบเฉย

ทวีปแห่งนี้มีกฎเกณฑ์อยู่ว่าเมื่อใดที่ทดสอบสานุศิษย์สวรรค์ ผู้ทดสอบไม่จำเป็นต้องทำความเคารพผู้ใดทั้งนั้น

ดังนั้น หลังของกู้ซีจิ่วจึงยืดตรงตลอดเวลา

เทพศักดิ์สิทธิ์ร่อนลงบนพื้น กวาดสายตามองใบหน้านาง นางมองเขากลับ นัยน์ตาไม่มีอารมณ์ใดๆ มองเขาเฉกเช่นมองคนแปลกหน้า

ม่านตาเขาพลันหดลง เขารู้ว่านางในตอนนี้ก้าวออกมาได้แล้วในที่สุด

สตรีคนนี้เมื่อทุ่มเทให้กับความรักแล้วก็คือทุ่มเทจริงๆ ทว่าเมื่อใดที่ถอนตัวแล้ว นั่นคือถอนตัวอย่างแท้จริง มองคนที่เคยทรยศนางเป็นอดีตไปหมด ไม่เหลียวหลังกลับอีกต่อไป

ส่วนเขาก็จะกลายเป็นอดีตที่ผ่านไปในชีวิตนาง

ช้าเร็วก็ต้องมีสักวัน พู่กันทมิฬอันหนักอึ้งที่เขาควบคุมอยู่บนภาพวาดในชีวิตนางจะถูกนางลบล้างดั่งฝุ่นผง บางทีแม้แต่ร่องรอยสักนิดอาจไม่เหลือไว้

นี่คือผลลัพธ์ที่เขาต้องการ ทว่าเมื่อเห็นความเฉยชาของนางจริงๆ จิตใจเขากลับหดหู่ประหนึ่งดิ่งลงเหวลึกอย่างฉับพลัน

เคราะห์ดีที่ช่วงนี้จิตใจของเขาเจ็บปวดจนด้านชา เขามองนาง สายตาแฝงด้วยรอยยิ้มบางๆ กล่าวขึ้นอย่างเรียบเฉย “เจ้าทำได้ดีมาก การทดสอบสานุศิษย์สวรรค์ครั้งนี้ไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ!”

เสียงเขาเลื่อนลอยดุจสายลมกลางหุบเขา ทุกคนในพื้นที่ได้ยินกันหมด ชาวบ้านอาณาจักเฟยซิงต่างโล่งอกโล่งใจกันยกใหญ่!

กู้ซีจิ่วในตอนนี้คือความภาคภูมิใจของชาวประชาอาณาจักรเฟยซิง ชาวบ้านจำนวนมากย่อมหวังให้นางประสบความสำเร็จ เพียงแต่เมื่อสักครู่ทุกคนก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน

คำพูดของเทพศักดิ์สิทธิ์กลับยืนยันความถูกต้องของกู้ซีจิ่ว นางทำสำเร็จแล้วจริงๆ ไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ!

ไม่มีผู้ใดสงสัยการตัดสินของเทพศักดิ์สิทธิ์อีก ดังนั้นหลังจากที่ชาวบ้านตกตะลึงกันครู่หนึ่ง จึงโห่ร้องขึ้นมาอีกครั้ง ทยอยกันส่งเสียงให้กำลังใจกู้ซีจิ่ว

กู้ซีจิ่วกลับสับสนในใจเล็กน้อย ผู้อื่นไม่รู้ความรู้สึกของเทพศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอรู้ดี หลายครั้งหลายคราที่คนผู้นี้ทำการสิ่งใดไม่มีขีดจำกัด เธอกลัวว่าเขาไม่อยากปล่อยหลงซือเย่ บิดเบือนข้อเท็จจริง บอกว่าสิ่งที่เธอทำไม่ถูก ณ ที่แห่งนี้ นึกไม่ถึงว่าเขากลับยืนยันให้เธออย่างตรงไปตรงมา

นี่ทำให้เธอโล่งใจ กล่าวคำขอบคุณเทพศักดิ์สิทธิ์คราหนึ่ง สายตามองไปที่แห่งหนึ่งด้านล่างแท่นที่อยู่ไม่ไกล

หลงซือเย่ยืนให้กำลังใจเธออยู่ตรงนั้น!

หลงซือเย่กำลังมองเธออยู่เช่นกัน ทั้งสองสบตาและส่งยิ้มให้กัน ทั้งหมดอยู่ในความเงียบงัน

เทพศักดิ์สิทธิ์หลุบตาลงเล็กน้อย นิ้วมือในแขนเสื้อกระชับแน่น คิดอยากทำสิ่งใดขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ ทว่าท้ายที่สุดก็ไม่ได้ทำ สายตาเขาหันกลับมามองร่างองค์ชายผู้นั้นในทันที เอ่ยด้วยน้ำเสียงปานน้ำแข็ง “หาได้ยากยิ่งที่จะพบผู้อ้างตนว่าเป็นสานุศิษย์สวรรค์ในสถานที่ทดสอบ”

ใบหน้าองค์ชายหนุ่มซีดขาวในทันใด!

เขาคุกเข่าลงบนพื้น ร่างกายพลันสั่นสะท้าน น้ำเสียงสั่นเครือปานใบไม้กลางสายฝน “ทะ…ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ ข้าไม่…นั่นเป็นแค่เป็นแค่การเปรียบเทียบอย่างหนึ่ง”

“เรื่องสานุศิษย์สวรรค์เปรียบเทียบมั่วซั่วได้อย่างนั้นรึ?”

องค์ชายหนุ่มอ้าปากค้าง เหงื่อเม็ดโตไหลหยดลงพื้นอย่างต่อเนื่องจนเกิดเสียงดังแปะๆ

—————————————————————————

บทที่ 1655 ต่อราคา

องค์ชายหนุ่มอ้าปากค้าง เหงื่อเม็ดโตไหลหยดลงพื้นอย่างต่อเนื่องจนเกิดเสียงดังแปะๆ โขกศีรษะอยู่บนพื้นไม่หยุด “ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ วะ…ไว้ชีวิตด้วยเถิด ผู้น้อย…พระบิดาชราภาพแล้ว ยังรอให้ข้าน้อยกลับไปถวายความกตัญญูอยู่…”

เทพศักดิ์สิทธิ์ไม่สนใจเขา มู่เฟิงก้าวเข้ามา ยิ้มมุมปากแวบหนึ่ง “วันนี้ช่างเก็บเกี่ยวได้มหาศาลโดยแท้ ไม่เพียงแต่พบสานุศิษย์สวรรค์ตัวจริงหนึ่งคนเท่านั้น ยังพบผู้ที่ต้องสงสัยว่าจะเป็นอีกคนด้วย มาเถอะ ขึ้นไปทดสอบกันหน่อย ให้เจ้าได้เสพสายตาที่เปี่ยมด้วยความคาดหวังของฝูงชนดูสักครั้งเช่นกัน”

เมื่อยกมือขึ้นก็โยนเขาขึ้นไปบนแท่นแล้ว

องค์ชายหนุ่มตกใจจนฉี่ราด “ผู้น้อย…ผู้น้อยไม่ใช่จริงๆ…ผู้น้อยเพียงพลั้งปากไปชั่วขณะ พระบิดาของผู้น้อย…”

“ไม่ต้องอ้างถึงพระบิดาของเจ้าหรอก” มู่เฟิงตัดบทเขา “พระบิดาของเจ้ายังมีองค์ชายคนอื่นๆ อยู่ ขาดเจ้าไปคอยรับใช้กตัญญูสักคนก็ไม่เป็นไรหรอก หากว่าเจ้าเป็นสานุศิษย์สวรรค์ขึ้นมาจริงๆ ก็ถือว่าช่วงชิงเกียรติยศมาให้พระบิดาของเจ้าได้นะ เอ๊ะ กลิ่นอะไรกัน…”

มู่เฟิงจ้องเป้ากางเกงที่เปียกชื้นของเขา “ตกใจจนฉี่ราดเชียวหรือ? ความกล้าของเจ้าก็ไม่เท่าไหร่นี่!”

องค์ชายหนุ่มทั้งอับอายทั้งโมโหทั้งหวาดกลัว ล้มอยู่ตรงนั้นลุกไม่ขึ้น

สายตาของเทพศักดิ์สิทธิ์หันเหไปที่ร่างกู้ซีจิ่ว “ทดสอบเขา”

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน

การเปิดใช้เสาพลังวิญญาณเพื่อทดสอบเช่นนี้สิ้นเปลืองพลังวิญญาณยิ่งนักไม่ใช่หรือ? เธอทดสอบหนึ่งครั้งก็ผลาญพลังวิญญาณไปหนึ่งในสามแล้ว แล้วจะให้ทดสอบคนผู้นี้อีกครั้ง….

นึกว่าเธอสร้างขึ้นจากเหล็กหรือไง?!

อีกอย่างเดิมทีเธอรับปากเพียงว่าจะทำการทดสอบฮั่วฉีฟางเท่านั้น ไม่ได้รับปากว่าจะทดสอบคนที่โผล่ขึ้นมากลางคันเช่นนี้ด้วย

แต่ตอนนี้เขาใช้ฐานะของเทพศักดิ์สิทธิ์มาสั่งให้เธอทำเรื่องนี้ ถ้าเธอเอ่ยปฏิเสธต่อหน้าสาธารณชน จะเป็นการหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวอย่างไม่ต้องสงสัยเลย! อีกอย่างเธอก็ขัดตาองค์ชายหนุ่มผู้นี้จริงๆ…

เธอเลิกคิ้วยิ้มบางๆ เอ่ยเงื่อนไขที่คนทั้งสองล้วนทราบกันดี “ลบหนึ่งวันนั้นทิ้ง!”

สายตาของเทพศักดิ์สิทธิ์ร่อนลงบนดวงหน้านาง นางไม่เคยลืมที่จะต่อสู้แย่งชิงผลประโยชน์ให้หลงซือเย่เลย

ที่นางกระอักโลหิตครานั้นประการแรกเป็นเพราะความไร้น้ำใจของเขา ประการที่สองก็เป็นเพราะนางรู้สึกว่าสร้างความลำบากให้แก่หลงซือเย่ ความรู้สึกผิดความละอายใจความเดือดดาลผสานเข้าด้วยกัน เกือบจะไม่ฟื้นขึ้นมาแล้ว

หลายวันมานี้นางเศร้าหมองอยู่ตลอด ถ้านานไปเกรงว่าจะป่วยใจเอาได้…

ยากนักที่นางจะมีความสุขได้เช่นวันนี้ ได้หาที่ระบายอารมณ์…

นัยน์ตาเขาวูบไหวเล็กน้อย เอ่ยออกมาสองคำ “ครึ่งวัน” ทัณฑ์แดนเพลิงของหลงซือเย่จำเป็นต้องดำเนินต่อไป

“หนึ่งชั่วยาม!” กู้ซีจิ่วต่อราคา ไม่ปล่อยโอกาสใดให้หลุดรอดไปเลย

เทพศักดิ์สิทธิ์พูดไม่ออกแล้ว นี่ยังคงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้พบพานคนที่กล้าต่อรองกับเขาเช่นนี้ หากว่าเป็นคนอื่น คงถูกเขาซัดออกไปนอกโลกนานแล้ว! แต่นี่คือนาง…

เอาเถอะ!

“หนึ่งชั่วยามครึ่ง” น้ำเสียงของเทพศักดิ์สิทธิ์เย็นชา “น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว!”

ก็ได้ หนึ่งชั่วยามครึ่งก็หนึ่งชั่วยามครึ่ง ลดลงไปสักเค่อหนึ่งก็ถือว่าดีมากแล้ว นับประสาอะไรกับลดลงหนึ่งชั่วโมงเล่า?

กู้ซีจิ่วเห็นว่าดีก็รับไว้ ไม่พูดมากอีก

พวกมู่เฟิงฟังแล้วรู้สึกงุนงง มองหน้ากันเหลอหลา

นี่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์กับแม่นางกู้เล่นทายปริศนาอะไรอยู่? หนึ่งวันครึ่งวัน หนึ่งชั่วยามสองชั่วยามอันใดกัน?

สายตากู้ซีจิ่วร่อนลงบนร่างองค์ชายหนุ่มผู้นั้น หนังศีรษะขององค์ชายหนุ่มผู้นั้นชาหนึบขึ้นมาในทันใด ไม่มีท่าทียโสโอหังเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว โขกศีรษะไปทางกู้ซีจิ่ว “ทูตสวรรค์กู้…”

สุ้มเสียงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน คิดจะขอให้กู้ซีจิ่วปล่อยเขาไปสักครั้ง

สตรีมักจะใจอ่อน สตรีมักจะผมยาววิสัยทัศน์สั้น สตรีสมควรจะอยู่ในบ้านทำงานบ้านงานเรือปรนนิบัติรับใช้บุรุษ…

นี่เป็นทัศนคติแต่ไหนแต่ไรมาขององค์ชายหนุ่มผู้นี้ ดังนั้นตอนนี้เขาคิดจะอาศัยความใจอ่อนของกู้ซีจิ่ว โขกศีรษะไปด้วย มองนางอย่างน่าสงสารเพื่อขอร้องอ้อนวอน

กู้ซีจิ่วมองเขาโขกศีรษะโดยไม่พูดอะไร…

บทที่ 1656 สะเพร่าเกินไปแล้วจริงๆ!

กู้ซีจิ่วมองเขาโขกศีรษะโดยไม่พูดอะไร จวบจนหน้าผากของเขาแทบจะแตกจนมีโลหิตไหลออกมา เธอถึงได้เปิดปากขึ้น เพียงแต่วาจาของเธอเป็นการคุยกับเทพศักดิ์สิทธิ์ “ข้าสามารถใช้วิธีอื่นทดสอบได้หรือไม่?”

เทพศักดิ์สิทธิ์พยักหน้า “ขอเพียงถูกต้อง วิธีใดก็ย่อมได้”

กู้ซีจิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก ม้วนตำราที่ตี้ฝูอีมอบให้เธอม้วนนั้นบันทึกวิธีทดสอบสานุศิษย์สวรรค์ด้วยวิธีการต่างๆ เอาไว้ ส่วนการทดสอบบนแท่นเบิกสวรรค์นี้คือวิธีที่ที่ซับซ้อนที่สุดและสิ้นเปลืองพลังวิญญาณที่สุดวิธีหนึ่ง นอกเสียจากว่ามีความมั่นใจอยู่เจ็ดส่วน ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายในอดีตจะไม่พาคนขึ้นมาส่งเดช

แน่นอนว่ากู้ซีจิ่วในปีนั้นเป็นกรณีพิเศษ…

กู้ซีจิ่วใคร่ครวญวิธีการเหล่านั้นอยู่ในสมองครู่หนึ่ง สุดท้ายจึงตัดสินใจเลือกวิธีที่ง่ายดายที่สุดและไม่เปลืองพลังวิญญาณ เอ่ยกับองค์ชายหนุ่มด้วยสีหน้าอ่อนโยน “เจ้าไม่จำเป็นต้องขึ้นแท่นทดสอบนี้ ข้าจะให้เจ้าใช้วิธีที่เหมาะกับเจ้าที่สุด…”

สายตาขององค์ชายหนุ่มทอประกายขึ้นมาแล้ว คิดว่าวิธีทรมานตนได้ผล

ขอเพียงไม่ต้องขึ้นเสาทดสอบที่มีสายตาของฝูงชนมองมาอย่างคาดหวังทุกอย่างก็คุยกันง่ายแล้ว!

ถึงอย่างไรเสาทดสอบนี้ก็เป็นวิธีการที่เล่นเล่ห์เพทุบายไม่ได้ที่สุด ถ้าเป็นวิธีอื่นนางจะลอบผ่อนผันได้…

วิธีการของกู้ซีจิ่วง่ายดายจริงๆ เธอแค่จับชีพจรเขาโดยมีผ้าเช็ดหน้ากั้นไว้ บนม้วนตำราบอกไว้ว่า ชีพจรของสานุศิษย์สวรรค์มีความพิเศษ มีจุดที่เหมือนกัน

และได้เขียนบอกลักษณะของชีพจรพิเศษชนิดนี้ไว้อย่างละเอียด มีชีพจรพิเศษเช่นนี้ก็ยังไม่แน่ว่าจะเป็นสานุศิษย์สวรรค์ แต่สานุศิษย์สวรรค์จะมีชีพจรพิเศษเช่นนี้แน่นอน!

พลังวิญญาณขององค์ชายหนุ่มไม่เลวเลย แต่ชีพจรกลับธรรมดายิ่งนักจริงๆ

ดังนั้นผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาทีกู้ซีจิ่วก็สรุปผลได้ “เขาไม่ใช่สานุศิษย์สวรรค์!”

องค์ชายหนุ่มผู้นั้นตกตะลึง เขาแทบจะเต้นผางขึ้นมา!

สะเพร่าเกินไปแล้ว!

สะเพร่าเกินไปแล้วจริงๆ!

ฮั่วฉีฟางผู้นั้นเป็นเพียงบุตรชายแม่ทัพธรรมดาๆ ยังได้ขึ้นทดสอบบนแท่นเบิกสวรรค์อย่างมีเกียรติ แต่เขาเป็นถึงองค์ชายที่ได้รับความโปรดปรานที่สุดของอาณาจักรเจาหยาง! เป็นองค์ชายที่สูงศักดิ์กว่าลูกชายแม่ทัพคนนี้หลายเท่านัก อาศัยสิ่งใดมาจับชีพจรเพียงครู่เดียวก็ตัดสินว่าเขาไม่ใช่สานุศิษย์สวรรค์แล้ว?!

องค์ชายหนุ่มรู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าถูกหยามเกียรติ จึงประท้วงขึ้นมาทันที

เหล่าสหายที่ตามเขามาเหล่านั้นก็พากันประท้วงตามเช่นกัน บางคนที่ปากไวหน่อย ถึงขั้นกล่าวว่ากู้ซีจิ่วเจตนาฉวยโอกาสล้างแค้นเอาคืน

สถานการณ์ค่อนข้างวุ่นวายอยู่พักหนึ่ง

กู้ซีจิ่วรอจนพวกเขาร้องโวยวายจบหมดแล้ว ถึงเอ่ยขึ้นอย่างเฉยชา “ไม่ยอมรับหรือ? ไม่ยอมรับก็อดกลั้นไปเถอะ ยามนี้ ณ ที่แห่งนี้คำพูดของข้าคือประกาศิต!”

องค์ชายหนุ่มไหนเลยจะเคยได้รับความโกรธถึงเพียงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาแทบจะเขียวคล้ำแล้ว

กู้ซีจิ่วเป็นทูตสวรรค์พิทักษ์แผ่นดินของอาณาจักรเฟยซิง อีกทั้งมิใช่ทูตสวรรค์ของพวกเขาชาวเจาหยาง มีคุณสมบัติใดมาพูดเช่นนี้?!

เขาตกอยู่ในความโกรธแม้แต่ความเกรงกลัวก็ลืมเลือนไปแล้ว หันไปโขกศีรษะให้แก่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ “ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ขอรับ เรื่องนี้ออกจะสะเพร่าไปหน่อยแล้ว นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นการล้างแค้นของทูตสวรรค์กู้! ขอท่านเทพศักดิ์สิทธิ์โปรดเป็นผู้ตัดสินด้วยเถิด”

เทพศักดิ์สิทธิ์เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ระแวงคนอย่าใช้งาน ใช้งานอย่าระแวงคน ในเมื่อเปิ่นจุนมอบหมายหน้าที่สำคัญเช่นการทดสอบสานุศิษย์สวรรค์ให้นางแล้ว ย่อมไม่ก้าวก่ายแทรกแซงนางอีก ในเมื่อนางตัดสินแล้วว่าเจ้ามิใช่สานุศิษย์สวรรค์ ก็ย่อมมิใช่”

องค์ชายหนุ่มตกตะลึง สีหน้าเขาซีดขาวแล้ว

ฝูงชนก็มองหน้ากันเหลอหลา เห็นได้ชัดว่าท่านเทพศักดิ์สิทธิ์อยู่ฝ่ายกู้ซีจิ่ว เห็นทีว่าท่านเทพศักดิ์สิทธิ์จะมีเจตนาบ่มเพาะอุ้มชูกู้ซีจิ่ว…

พวกขุนนางเฒ่าเจ้าเล่ห์บนอัฒจันทร์เหล่านั้นยิ่งคาดการณ์ได้ลึกไปอีกขั้นหนึ่ง หลายปีมานี้ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายกระทำการผยองเกินไป บดบังรัศมีของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ไปรางๆ แล้ว นี่คือตัวอย่างของการมีบารมีสูงล้ำหน้านาย ไยท่านเทพศักดิ์สิทธิ์จะไม่ปรามเอาไว้เล่า?

ยิ่งไปกว่านั้นคือหายตัวไปอย่างไร้ซึ่งเหตุผลถึงแปดปี ทำให้ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายตัวปลอมก่อภัยต่อแผ่นดิน สร้างความวุ่นวายใหญ่โตถึงเพียงนี้ขึ้น หลังจากเทพศักดิ์สิทธิ์ทราบความต้องไม่พอใจทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายอยู่แล้ว ยามนี้จึงถือโอกาสหนุนกู้ซีจิ่วขึ้นมา ไม่แน่ว่าอาจจะลดขอบเขตอำนาจของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายลงด้วย…

———————————————————————-

บทที่ 1657 นี่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์คิดจะเล่นอะไรอีก?

เห็นทีว่าเรื่องที่ทูตสวรรค์กู้ซีจิ่วจะมาแทนที่ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายจะเกิดขึ้นในไม่ช้าก็เร็วแล้ว…

กู้ซีจิ่วมีวาสนาโดยแท้! เพียงแต่นางก็มานะบากบั่นมากเช่นกัน! สามารถบรรลุพลังวิญญาณขั้นสิบได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้! ทั้งแผ่นดินนี้แทบจะหาคู่ต่อกรได้ไม่กี่คนเท่านั้น

ดูท่าว่าในอนาคตกู้ซีจิ่วผู้นี้จะกลายเป็นดาวรุ่งที่โดดเด่นของทวีปนี้ ยุคสมัยของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายใกล้จะผ่านพ้นไปแล้ว…

ในเมื่อท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ออกหน้าให้กู้ซีจิ่วอย่างเปิดเผย คนที่เหลือย่อมไม่กล้าพูดจาเป็นอื่นอีก และไม่กล้าแสดงความเห็นอีกต่อไป

มู่เฟิงตรงเข้าไปลากองค์ชายหนุ่มผู้นั้นออกไป ได้ยินว่าจะเอาไปปล่อยทิ้งไว้ในป่าทมิฬตามกฎ…

สายตานับไม่ถ้วนร่อนลงบนร่างกู้ซีจิ่ว บ้างก็ชื่นชมยินดีบ้างก็อิจฉาริษยา

การทดสอบจึงผ่านพ้นไปเช่นนี้แล

ยามจะจากไป กู้ซีจิ่วได้กล่าวขออำลากับเทพศักดิ์สิทธิ์อย่างครบถ้วนตามมารยาท จากนั้นกระโจนลงจากแท่น ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มองเขาเพิ่มอีกสักแวบเลย

ด้านล่างแท่นมีสหายมากมายรอเธออยู่ ห้อมล้อมเธอไว้ตรงใจกลางในชั่วพริบตา บ้างก็แสดงความยินดีด้วย บ้างก็เอ่ยชื่นชม พูดคุยยิ้มหัว คึกคักครื้นเครง ค่อยๆ ห่างออกไป

เทพศักดิ์สิทธิ์ยืนอยู่บนแท่น หลุบตามองแผ่นหลังของนางที่ห้อมล้อมไปด้วยฝูงชนค่อยๆ ห่างไกลออกไป

เขารู้ดี นับจากวันนี้ไป ความสุขทุกข์โศกศัลย์ของนางจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว โลกของนางจะไม่มีเขาอยู่อีกแล้วเช่นกัน เป็นเขาเองที่ผลักนางออกไปจากข้างกายของตน….

นางเสียใจเศร้าหมองจิตใจบอบช้ำสะบักสะบอม แล้วเขาจะรู้สึกดีได้อย่างไร?

ยามราตรีนางเศร้าหมองฝันร้ายอยู่ตลอด เขาคอยอยู่เป็นเพื่อนทั้งคืน ทว่ายากจะเอื้อนเอ่ยออกไปได้

นางทุกข์ใจดีร้ายอย่างไรก็ยังมีญาติสนิทมิตรสหายอยู่เป็นเพื่อน ส่วนตัวเขา แต่ไหนแต่ไรมาล้วนโดดเดี่ยวเดียวดายมาโดยตลอด…

….

“นายท่าน ข้าไม่เข้าใจเลย นี่ท่านจะกำลังจะมอบหมายภาระหน้าที่ทั้งหมดของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายแก่แม่นางกู้หรือขอรับ?”

เมื่อเห็นตี้ฝูอีออกมาจากหอชมดาว มู่เฟิงก็ก้าวเข้ามาสอบถามอย่างข่มกลั้นไว้ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว

ตี้ฝูอีพยักหน้าน้อยๆ “มีสิ่งใดไม่เหมาะเล่า?”

“เช่นนั้นต่อไปท่านไม่ต้องการตัวตนนี้แล้วใช่ไหมขอรับ?” มู่เฟิงถามอีก

“เปิ่นจุนเบื่อแล้ว” ตี้ฝูอียังคงตอบอย่างง่ายๆ สี่คำเช่นเดิม

มู่เฟิงรู้สึกหดหู่ พวกเขาสี่คนติดตามท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มาเนิ่นนานที่สุด ระยะเวลาห้าร้อยหกร้อยปีแล้ว ย่อมทราบถึงอุปนิสัยของเขา

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ดีไปหมดทุกด้าน เพียงแต่ไม่ว่ากระทำสิ่งใดล้วนมีช่วงเกิดความเบื่อหน่ายขึ้นมา ละเล่นจำแลงตนในโลกมนุษย์มานับไม่ถ้วนแล้ว

แต่ทุกครั้งล้วนมีอวตารหลักอยู่ตัวตนหนึ่ง อย่างเช่นตี้ฝูอีก็เกือบจะร้อยปีแล้ว ส่วนร้อยกว่าปีก่อนก็เป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดินผู้ทรงอำนาจที่เรียกเสียงก่นด่ามานับไม่ถ้วน ยามที่พวกเขาถูกเขาสยบแล้วต้องติดตามไปในช่วงแรกๆ เขาก็เป็นผู้ทรงศีลที่สูงส่งตัดขาดเรื่องทางโลกผู้หนึ่ง…

ทุกอวตารเมื่อเขาเล่นไปนานๆ ล้วนรู้สึกเบื่อหน่าย จากนั้นก็จะหาทางทำให้อวตารนั้นหายไปเสีย แล้วใช้ตัวตนอื่นเข้ามาแทนที่ ส่งผ่านมาเช่นนี้ยุคแล้วยุคเล่า

เพียงแต่ในอดีตเมื่อท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เบื่อหน่ายอวตารแล้ว จะเปลี่ยนไปใช้ตัวตนใหม่ค่อยๆ เข้ามาแทนที่ กล่าวอีกอย่างคือเขาจะไม่ส่งมอบภาระหน้าที่สำคัญให้แก่ผู้อื่น เขาอวตารเป็นคนอื่นแต่ยังคงเป็นตัวเขาอยู่

แต่หนนี้เขากลับส่งมอบอำนาจทั้งหมดของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายให้กู้ซีจิ่ว…

นี่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์คิดจะเล่นอะไรอีก?

ถึงแม้ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์จะกระทำการซับซ้อนคาดเดายากเสมอมา ทำให้คนสับสนงุนงง แต่ถึงอย่างไรมู่เฟิงก็ติดตามเขามาหลายร้อยปีแล้ว รู้สึกว่าโดยทั่วไปแล้วเขายังคงเข้าใจความคิดของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ได้บ้าง สามารถวิเคราะห์ให้กระจ่างได้ แต่ครั้งนี้เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ หลังจากอกลั้นเอาไว้ทั้งวันในที่สุดจึงถามออกมา “นายท่าน เรื่องที่พอท่านเบื่อก็จะละทิ้งตัวตนเดิม พวกเราไม่กี่คนล้วนเข้าใจดี (เพราะว่าไม่ใช่ครั้งแรก) แต่การถ่ายโอนอำนาจไปให้แม่นางกู้เช่นนี้…”

ตี้ฝูอีนั่งอยู่หน้าโต๊ะเล็กตัวหนึ่งดื่มชาอย่างช้าๆ มองเงาบุปผาจันทราเคลื่อนคล้อย น้ำเสียงไม่ใส่ใจนัก…