อัจฉริยะสมองเพชร 1590-1617

 1590 

“คุณอยากอ่านตอนนี้หรือ?” หวู่เฉินชะงักไปกับคำพูดนั้น

เขาไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มคิดจะทำอะไร

ทุกคนกำลังหารือกันเรื่องที่จะเอาตัวรอดจากผืนทรายแห่งมิติและเข้าสู่พระราชวังเพื่อตามหาเครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน แต่ในช่วงเวลาคับขันแบบนี้ คุณกลับบอกผมว่าคุณอยากอ่านหนังสือ…

จะเสนอแนะอะไรที่มันเหมาะสมกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง?

“ปรมาจารย์จาง เรากำลังตกที่นั่งลำบากนะ เราเข้าพระราชวังไม่ได้ ถอยกลับก็ไม่ได้ด้วย ทำไมเราไม่หารือกันว่าจะไปจากที่นี่ได้อย่างไร มันน่าจะดีกว่า” หวู่เฉินแนะนำอย่างกระอักกระอ่วน

พูดตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะหลัวลั่วชิงชอบหมอนี่ เขาคงจะตบอีกฝ่ายให้ตายไปแล้ว!

ถือว่าตัวเองมีอภิสิทธิ์ ก็เลยทำอะไรตามใจอย่างนั้นสิ?

“ผมพูดแบบนั้นก็เพื่อจะพาพวกเราออกจากสถานการณ์นี้” จางเซวียนตอบ “ผมเคยเห็นตระกูลหลัวใช้ความสามารถของสายเลือดและศาสตร์ลับแห่งมิติของพวกเขามาแล้ว ขอแค่คุณมอบหนังสือเกี่ยวกับมิติที่คุณมีอยู่ให้ผม ผมคิดว่าผมพอจะประมวลเทคนิควรยุทธที่มีรูปแบบเดียวกัน คือมีองค์ประกอบของแก่นสารแห่งมิติ และสามารถแก้ไขสถานการณ์ที่เราเผชิญอยู่ได้!”

“คุณจะฝึกฝนวรยุทธตอนนี้หรือไง?” หวู่เฉินแทบกระอักเลือด

ที่แท้หมอนี่ก็คิดแบบนี้นี่เอง…

เขาช่างฝันกลางวันได้เก่งจริงๆ!

หวู่เฉินสูดหายใจลึกเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังพุ่งปรี๊ดก่อนจะสงบลงและพูดว่า “ปรมาจารย์จาง ผมรู้ว่าคุณเป็นคนปราดเปรื่อง แต่กฎเกณฑ์แห่งมิตินั้นคือกฎเกณฑ์ที่ยากที่สุดในบรรดากฎเกณฑ์ทั้งหลายแหล่ของโลกใบนี้ โดยเฉพาะสำหรับแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติ มีอัจฉริยะมากมายนับไม่ถ้วนที่ทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อศึกษาศาสตร์นี้ แต่ก็ไม่ก้าวหน้าไปไหนเลย…ผมเกรงว่าคุณมาเริ่มฝึกฝนวรยุทธเอาตอนนี้คงจะสายไป!”

ถ้าการทําความเข้าใจกฎเกณฑ์แห่งมิติมันง่ายดาย ตระกูลหลัวคงไม่มีสถานภาพสูงส่งในทวีปแห่งปรมาจารย์อย่างทุกวันนี้

มาคิดจะศึกษาเล่าเรียนหลังจากที่ตัวเองติดกับแล้ว…คุณคิดว่าแก่นสารแห่งมิตินั้นเหมือนกะหล่ำปลีที่มีขายข้างถนน จะหยิบฉวยเอาเมื่อไหร่ก็ได้ที่ต้องการหรือไง?

ขณะที่หวู่เฉินกำลังจะพูดต่อ ก็ได้ยินเสียงเบาๆของหลัวลั่วชิงดังขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

“ถ้าจางเซวียนพูดแบบนั้น เขาก็คงพิจารณาดีแล้ว มอบหนังสือให้เขาไปเถอะ”

“ขอรับ นายหญิง!”

ในเมื่อหลัวลั่วชิงเอ่ยปาก หวู่เฉินก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เขาสะบัดข้อมือและนำหนังสือกองใหญ่ที่รวบรวมไว้ตลอดระยะเวลาหลายปีออกมา มันกองทับซ้อนกันขึ้นไปจนเหมือนกับภูเขาขนาดย่อมๆ

ขณะที่นำหนังสือเหล่านั้นเอามา เขาก็อดฮึดฮัดในใจไม่ได้ สงสัยเหลือเกินว่าหมอนั่นใช้เวทมนตร์ชนิดไหน นายหญิงจึงเชื่อใจเขามากขนาดนี้!

จางเซวียนไม่รู้ว่าหวู่เฉินคิดอะไร เขารีบกวาดสายตาผ่านกองหนังสือและถ่ายโอนมันเข้าสู่หอสมุดเทียบฟ้า ขณะที่กำลังประมวลหนังสือเหล่านั้นเป็นศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิติเทียบฟ้า ก็ทำทีหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากในกองมาเปิดอ่านเป็นการกลบเกลื่อน

แต่โชคร้ายที่หนังสือเล่มที่เขาหยิบมานั้นมีแต่จะทำให้อารมณ์ของหวู่เฉินเดือดพล่านขึ้นอีก เขาแทบกระอักเลือดออกมา

บนปกหนังสือเขียนไว้ว่า ‘กฎเกณฑ์แห่งมิติสำหรับมือใหม่’

มาอ่านกฎเกณฑ์พื้นฐานของมิติเอาตอนนี้…ผมคงแก่ตายเสียก่อนว่าคุณจะเข้าถึงแก่นสารของมิติ!

ถึงหวู่เฉินจะขัดใจสักแค่ไหน แต่ในเมื่อหลัวลั่วชิงให้ท้ายจางเซวียน เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องระงับความหงุดหงิดไว้

ส่วนจางเซวียน ขณะที่พลิกดูกฎเกณฑ์แห่งมิติสำหรับมือใหม่ สมาธิของเขาก็เพ่งอยู่กับหอสมุดเทียบฟ้า

ก่อนหน้านี้ ตอนที่เขาประมวลหนังสือมากมายที่หวู่เฉินมอบให้เขาเพื่อให้กลายเป็นศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิติเทียบฟ้า เขาได้กำจัดข้อบกพร่องของมันออกไปจำนวนหนึ่ง ด้วยปริมาณหนังสือที่มีอยู่มากมายในตอนนี้ จางเซวียนจึงประมวลศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิติขั้น 4 ได้สำเร็จ และมีความสมบูรณ์แบบถึงระดับของเคล็ดวิชาเทียบฟ้า

“ขั้นการสรรค์สร้างนั้นอยู่กับแนวคิดของการสร้างมิติลี้ลับที่มีความมั่นคง หากใครสักคนสามารถสร้างมิติขึ้นได้ แปลว่าเขาสามารถจะทำให้พื้นที่ที่เกิดขึ้นมีความมั่นคงได้เช่นกัน…”

จางเซวียนปล่อยให้รายละเอียดของหนังสือซึมซาบเข้าสู่หัวสมองของเขา จากนั้นก็หลับตาลงช้าๆ

ทั้ง 5 ขั้นของศาสตร์การปลดปล่อยมิติเทียบฟ้ามีชื่อว่าการบีบอัด การทะลุมิติ การควบคุม การสรรค์สร้าง และการทำลาย

ความคิดแรกของเขาเมื่อได้เห็นหลักการเหล่านี้ก็คือนักปราชญ์โบราณชิวอู๋น่าจะเรียงลำดับไว้ผิด พูดกันตามตรง ผู้ศึกษาควรจะทำความเข้าใจการทำลายก่อนจะทำความเข้าใจการสรรค์สร้าง ไม่ใช่หรือ?

แต่เมื่อเขาเริ่มเข้าใจสาระสำคัญของการสรรค์สร้างที่อยู่ในศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิติเทียบฟ้า ก็ได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วไม่มีความผิดพลาดอะไร

 

ขั้นตอนการสรรค์สร้างนั้นให้รายละเอียดของการสร้างมิติ โดยจำกัดอยู่แค่การสร้างมิติลี้ลับที่มีขนาดเล็กมากกว่าจะเป็นมิติที่มีความเสถียรแบบทั่วไปอย่างทวีปแห่งปรมาจารย์ แต่สำหรับการทำลายนั้นเป็นอีกระดับหนึ่ง มันเกี่ยวข้องกับการฉีกกระชากมิติเพื่อให้ก้าวไปสู่อิสระที่แท้จริง

พูดให้ง่ายขึ้นก็คือ นักรบที่ทำความเข้าใจถึงขั้นการทำลายจะไม่เพียงแต่ทะลุมิติได้อย่างอิสระด้วยจิตวิญญาณของพวกเขา แม้แต่ร่างกายก็สามารถทะลุผ่านมิติได้อย่างง่ายดายด้วย!

มีแต่ผู้ที่เข้าถึงขั้นนั้นถึงจะได้ชื่อว่าเข้าถึงขั้นสุดยอดแห่งมิติ มีอิสระและความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง

แต่การจะสำเร็จความเข้าใจถึงขั้นการทำลายก็เป็นเรื่องยากมาก แม้แต่นักปราชญ์โบราณชิวอู๋ก็ยังมีความเข้าใจในขั้นการทำลายเพียงบางส่วนเท่านั้นตอนที่เขาทิ้งศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิติเอาไว้ โดยเข้าถึงเพียงขั้นการประสบความสำเร็จในภาพรวม

โชคดีที่จางเซวียนไม่ได้ต้องการฝึกฝนถึงขั้นที่ 5 ลำพังแค่ขั้นที่ 4 ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาพ้นจากสถานการณ์อันยากลำบากนี้แล้ว

จางเซวียนสูดหายใจลึก เขาศึกษารายละเอียดของศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิติเทียบฟ้าขั้น 4 อีกครั้งก่อนจะเริ่มฝึกฝนวรยุทธ

ฟิ้ววววว!

พลังงานในร่างกายของเขาเริ่มหมุนเวียนไปตามเส้นทางที่กำหนดไว้ ในชั่วพริบตา ทั้งทางเดินพลังปราณและพลังปราณของเขาก็ดูจะหายวับไปในมิติลี้ลับ ทำให้ไม่มีทางที่ใครจะรับรู้ถึงมันได้อีก

“ผมเข้าใจแล้ว!”

เมื่อรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกาย จางเซวียนตาโตเพราะความเข้าใจอย่างล้ำลึกที่ปรากฏขึ้น

ถึงจางเซวียนจะหยุดการฝึกฝนวรยุทธของศาสตร์การปลดปล่อยมิติเทียบฟ้าเมื่อมาถึงขั้น 3 แต่ความเข้าใจเรื่องมิติของเขาก็ล้ำลึกขึ้นเรื่อยๆตามระดับวรยุทธที่สูงขึ้น แน่นอนว่าความเข้าใจในกฎเกณฑ์แห่งมิติที่ล้ำลึกขึ้นซึ่งเป็นผลจากการยกระดับวรยุทธนั้นมีความแตกต่างจากความเข้าใจที่เขาได้จากการศึกษาศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิติเทียบฟ้า แต่ความรู้ทั้ง 2 แขนงนี้ก็สามารถเติมเต็มซึ่งกันและกันได้

ความกระจ่างที่เกิดขึ้นใหม่ในสมองของเขาทำให้เขามีความเข้าใจอย่างชัดเจนและมองทะลุถึงรากฐานของมิติได้อย่างถ่องแท้

“มิติที่สมบูรณ์ก็เหมือนกับรังผึ้งที่เชื่อมต่อโครงสร้างของมันเข้าด้วยกัน ต่อให้มีวัตถุบางอย่างร่วงลงไปบนนั้น โครงสร้างของมันก็ไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งนี้คือคุณสมบัติที่ทำให้คนคนหนึ่งเคลื่อนที่ผ่านมิติได้ หรือพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ ผืนทรายแห่งมิติก็เหมือนกับทรายดูดในธรรมชาติ ทันทีที่มันจะเชิญหน้ากับพละกำลังจากภายนอก ก็จะดึงดูดวัตถุแปลกปลอมนั้นเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทำให้มันเคลื่อนที่ไปไหนไม่ได้…”

ความเข้าใจอย่างล้ำลึกในธรรมชาติของมิติทำให้จางเซวียนมองเห็นสภาพที่แท้จริงของผืนทรายแห่งมิติ

เหตุผลที่มิติมีความเสถียรก็เพราะมันถูกสร้างขึ้นจากองค์ประกอบเล็กๆที่เชื่อมต่อเข้าด้วยกัน เหมือนกับตอกที่ถูกสานเข้าด้วยกันจนกลายเป็นแผ่นใหญ่

ผืนทรายแห่งมิตินั้น แท้ที่จริงแล้วคือเศษเสี้ยวของมิติที่กระจัดกระจายอย่างไม่เป็นระเบียบ ซึ่งการจะเดินทางข้ามมันก็เหมือนกับการพยายามเดินลุยน้ำ ไม่มีพื้นที่ที่แข็งพอจะให้เหยียบย่ำลงไปได้

ผู้ที่ต้องการข้ามมันจะต้องทำให้ผืนทรายแห่งมิติมีความมั่นคงเสียก่อนถึงจะเดินทางผ่านมันไปได้สำเร็จ

ขณะที่จางเซวียนกำลังทำความเข้าใจศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิติเทียบฟ้าขั้น 3 หวู่เฉินก็ส่ายหน้าอย่างเคร่งเครียด “นายหญิง พวกเรารอคอยอยู่อย่างนี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเลย คนพวกนั้นคงเข้าไปในห้องโถงใหญ่แล้ว ถ้าพวกมันได้เครื่องรางลำดับแรกไป ก็ไม่มีอะไรที่เราจะทำได้อีก”

“แล้วเธอมีความคิดอื่นที่ดีกว่านี้นอกจากการรอคอยหรือ?” หลัวลั่วชิงมองหวู่เฉินด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงความกังวลใจแม้แต่น้อย

“ถ้ามันจำเป็นจริงๆล่ะก็ ทำไมถึงไม่ให้ผม…” หวู่เฉินกัดฟันขณะพยายามจะเสนอแนะ

“ไม่ดีหรอก นั่นมีแต่จะทำให้ให้ใครๆระแวง และสถานการณ์ก็จะยุ่งยากขึ้น” หลัวลั่วชิงส่ายหน้า “เลิกกังวลเสียที แล้วเชื่อมั่นในตัวจางเซวียน ในเมื่อเขาพูดว่าเขามีความคิดแล้ว เขาก็จะต้องหาทางจนได้”

“ให้ผมเชื่อมั่นในตัวเขา…” หวู่เฉินพูดไม่ออกกับความไว้วางใจอย่างสุดตัวของหลัวลั่วชิง “เขาแค่เพิ่งเริ่มต้นศึกษาศาสตร์แห่งมิติ และหนังสือที่ผมมอบให้เขานั้นส่วนใหญ่ก็เป็นเพียงหลักการพื้นฐาน ใครจะไปรู้ว่าอีกกี่ปีเขาถึงจะเข้าใจแก่นสารของมิติ กว่าจะถึงตอนนั้น มันคงสายไปแล้ว…”

ฟิ้วววว!

ยังไม่ทันที่หวู่เฉินจะพูดจบ สายลมแผ่วๆก็โชยผ่านใบหน้าของเขา

“ลมพัด? มีลมพัดมาจากผืนทรายแห่งมิติได้อย่างไรกัน?” หวู่เฉินนัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจ

ภายใต้สถานการณ์ปกติ ต่อให้ใครสักคนพยายามกระพือให้เกิดลมอย่างสุดชีวิต ผืนทรายแห่งมิติก็จะไม่ขยับเขยื้อน แต่ทำไมจู่ๆถึงมีสายลมพัดมาจากผืนทรายแห่งมิติได้?

ครืนนนน!

หวู่เฉินยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้สึกว่าพื้นที่รอบตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง กระแสพลังจิตวิญญาณพุ่งตรงอย่างดุเดือดเข้าใส่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

พริบตาต่อมา ชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้น เขายิ้มน้อยๆ

“แข็งตัว!”

เมื่อสิ้นเสียงตะโกน ผืนทรายแห่งมิติที่กระจัดกระจายอยู่ก็แข็งทื่อไปในทันที

ตอนที่ 1591 รองหัวหน้าตระกูลหลัวผู้ตื่นเต้น

“อะ-เอ่อ…” หวู่เฉินแทบปล่อยโฮออกมา

เมื่อครู่นี้เองที่เขายังคิดว่าตัวเขาคงต้องแห้งเหี่ยวตายเหมือนดอกไม้ร่วงเสียก่อนกว่าที่ชายหนุ่มจะทำความเข้าใจแก่นสารแห่งมิติได้ แต่ยังไม่ทันรู้ตัว อีกฝ่ายก็ทำให้ผืนทรายแห่งมิติเกิดการแข็งทื่อได้แล้ว

ชายหนุ่มจะต้องรวดเร็วขนาดนี้เลยหรือ?

ในตอนนั้น หวู่เฉินรู้สึกเจ็บแปลบที่ใบหน้า หากมีหลุมมีรูอยู่ที่พื้น เขาคงจะมุดเข้าไปด้วยความอับอายแสนสาหัสแล้ว

เขาคือผู้เชี่ยวชาญนะ! ผู้เชี่ยวชาญ! ผู้เชี่ยวชาญ!

แต่เพียงไม่ถึงครึ่งวันหลังจากที่ได้รู้จักปรมาจารย์จาง เขาก็ถูกตบหน้าไปแล้วถึง 3 ครั้ง และแต่ละครั้งก็ทำให้ต้องงงงันด้วยความไม่อยากเชื่อ

เขาคิดว่าในเมื่อชายหนุ่มมีความเชี่ยวชาญในด้านหนึ่งแล้ว ด้านอื่นๆก็คงจะไม่เก่งกาจเท่าไรนัก แต่ความจริงก็ได้แสดงให้เขาเห็นครั้งแล้วครั้งเล่าว่าชายคนนี้มีความแข็งแกร่งในทุกด้าน!

ราวกับความอ่อนแอไม่อาจกล้ำกรายตัวเขาได้เลย

ทุกครั้งที่หวู่เฉินเกิดความไม่มั่นใจในตัวชายหนุ่ม สถานการณ์ก็จะพลิกผันกลับมาเล่นงานเขา และทำให้เขาอับอายขายหน้าจนไม่อยากจะมองหน้าใคร

ว่าแต่…ชายหนุ่มทำได้อย่างไร?

เขาเข้าถึงแก่นสารแห่งมิติได้เพียงแค่อ่านหนังสือเกี่ยวกับกฎเกณฑ์แห่งมิติขั้นพื้นฐานหรือ?

หรือว่ากุญแจที่นำไปสู่ศาสตร์แห่งมิตินั้น แท้ที่จริงแล้วอยู่ในพื้นฐานของมัน ดังนั้น ความลับทุกอย่างจึงอยู่ในหนังสือขั้นพื้นฐาน?

ดูเหมือนต่อไปเขาจะต้องศึกษามันให้ถี่ถ้วนกว่านี้ บางทีอาจจะเข้าใจอะไรบางอย่างและพัฒนาตัวเองได้!

จางเซวียนไม่รับรู้ถึงความคิดในใจของเด็กชาย เขาโยนหนังสือในมือกลับเข้ากองของมันก่อนจะประกาศด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ผมจัดการกับผืนทรายแห่งมิติแล้ว ตอนนี้เราออกเดินทางได้”

“อือ” หลัวลั่วชิงพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง

หวู่เฉินเก็บหนังสือที่จางเซวียนทิ้งไว้และจ้องมองมันอย่างใช้ความคิด ที่ผ่านมา เขาไม่เคยแม้แต่จะเหลือบแลหนังสือในระดับขั้นนี้ แต่ในตอนนั้น เขากอดมันไว้แน่นอย่างหวงแหน เกรงว่าจะพลาดความลับสุดยอดบางอย่างที่อาจช่วยยกระดับประสิทธิภาพการต่อสู้ของเขาได้

…..

ที่ตระกูลหลัว

ศิษย์สายตรง 2 คนกำลังเดินไปยังหอบรรพบุรุษ สถานที่ที่ป้ายชื่อของผู้ก่อตั้งหลัวหยุนเทียนและเหล่าบรรพบุรุษอีกมากมายนับไม่ถ้วนถูกเก็บรักษาไว้

ทั้งสองคนมีหน้าที่ทำความสะอาดหอบรรพบุรุษ เตรียมก้านธูป และจัดแจงเรื่องพิธีการทั่วไปในการบูชาบรรพบุรุษ

“วันนี้พวกเราทำให้ตัวเองอับอายขายหน้ามาก! คงยากแล้วล่ะที่ตระกูลหลัวจะกลับมารุ่งเรืองอย่างแต่ก่อน…” ศิษย์สายตรงในเสื้อคลุมสีเขียวซึ่งเดินอยู่ทางซ้ายบ่นพึมพำพร้อมกับส่ายหน้า

“นับตั้งแต่ก่อตั้งตระกูลมา ตระกูลหลัวของเราไม่เคยต้องเผชิญกับการถูกเหยียดหยามแบบนี้เลย” ศิษย์สายตรงในเสื้อคลุมสีเทาซึ่งเดินอยู่ทางขวาตอบรับ

“ที่น่าหงุดหงิดกว่านั้นก็คือหัวหน้าตระกูลของเราไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้เลย ทั้งที่ถูกปฏิเสธต่อหน้าผู้คนมากมาย!” ศิษย์สายตรงเสื้อคลุมสีเขียวถอนหายใจอย่างหงุดหงิด “ในเมื่อเธอไม่เต็มใจจะต่อสู้แล้วพวกเราที่เหลือจะทำอะไรได้?”

ศิษย์สายตรงเสื้อคลุมสีเทาคำราม “เธอยังไม่ได้เป็นหัวหน้าตระกูลของพวกเราเสียด้วยซ้ำ! พิธีสถาปนายังไม่ได้ถูกจัดขึ้นนะ ลืมไปแล้วหรือไง?”

“มันถูกเลื่อนไปก็เพราะงานหมั้นเท่านั้นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะงานหมั้น ด้วยสายเลือดของเธอและความสามารถในการควบคุมเครื่องเก็บงำมิติ เธอคงขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลไปนานแล้ว” ศิษย์สายตรงในเสื้อคลุมสีเขียวพูด

“แต่หลังจากได้เห็นว่าเธอรับมือกับการถูกเหยียดหยามอย่างไร ผมก็ไม่อยากคิดเลยว่าภายใต้การนำของเธอ ตระกูลหลัวของเราจะเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน…” ศิษย์สายตรงเสื้อคลุมสีเทาถอนหายใจ

“ต่อให้ตระกูลหลัวของเราจะเสื่อมถอยลงภายใต้การนำของเธอ เราก็ทำอะไรไม่ได้หรอก” ศิษย์สายตรงเสื้อคลุมสีเขียวถอนหายใจ “ทำอย่างกับคุณไม่รู้กฎเกณฑ์ของตระกูลของเราอย่างนั้นแหละ มีแต่ผู้ที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ถึงขั้นเท่านั้นที่จะเป็นหัวหน้าตระกูลได้ แล้วก็ไม่มีใครอื่นนอกจากเธอที่บรรลุเงื่อนไขนี้”

“เว้นเสียแต่ว่าจะมีใครสักคนที่สามารถทำความเข้าใจแก่นสารแห่งมิติของบรรพบุรุษของเราปรากฏตัวขึ้น…แต่ตลอดหลายหมื่นปีที่ผ่านมา ก็ไม่มีใครสักคนที่ทำได้ ดังนั้น อีกไม่นานเธอก็คงขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลแน่ เราจะฝ่าฝืนคำสอนของเหล่าบรรพบุรุษเพียงเพราะเหตุการณ์ครั้งนี้ครั้งเดียวไม่ได้หรอก!”

“ผมก็รู้อยู่ แต่มันอดไม่ได้…เกิดอะไรขึ้นน่ะ!”

หลังจากพูดไปได้เพียงครึ่งประโยค ศิษย์สายตรงเสื้อคลุมสีเทาก็พลันรู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงใต้ฝ่าเท้าของเขา

“มาจากหอบรรพบุรุษ เร็วเข้า รีบไปดูกัน!”

เมื่อรู้สึกได้ว่าแรงสั่นสะเทือนนั้นมีต้นกำเนิดจากหอบรรพบุรุษที่อยู่ตรงหน้า ศิษย์สายตรงในเสื้อคลุมสีเขียวถึงกับหน้าถอดสีด้วยความพรั่นพรึงขณะรีบพุ่งไป มีอีกคนตามไปติดๆ

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง ก็ถึงกับจังงังกับสิ่งที่ได้เห็น

รูปปั้นของผู้ก่อตั้งตระกูลหลัว, หลัวหยุนเทียน หันหน้ามาทางประตูบริเวณที่พวกเขายืนอยู่ และกำลังมองไปไกลแสนไกลพร้อมกับยิ้มน้อยๆ เขาประสานมือและแสดงกิริยาทักทายเพื่อนรุ่นเดียวกันอย่างเป็นทางการ

ในเวลาเดียวกัน ป้ายชื่อของบรรพบุรุษอีกมากมายที่อยู่ด้านหลังก็ดูจะโค้งคำนับด้วยความยำเกรง ราวกับยืนอยู่ตรงหน้าผู้ที่เหนือกว่า ไม่กล้าเงยหน้ามอง

ส่วนตัวอักษร 2 ตัวที่ผู้ก่อตั้งหลัวหยุนเทียนทิ้งไว้ คือคำว่า ‘ความเงียบ’ และ ‘มิติ’ ก็สั่นสะท้านไม่หยุด ราวกับพร้อมจะหลุดออกจากผนังได้ทุกขณะ

แรงสั่นสะเทือนที่ทั้งคู่รู้สึกได้จากด้านนอกก็มีต้นกำเนิดมาจากตัวอักษร 2 ตัวนี้

“หรือว่า…ผู้ก่อตั้งของเราจะฟื้นคืนชีพ?” ศิษย์สายตรงในเสื้อคลุมสีเขียวพึมพำอย่างตกตะลึง

“ผู้ก่อตั้งหลัวหยุนเทียนเสียชีวิตไปนานนับปีไม่ถ้วนแล้วนะ เขาจะฟื้นคืนชีพได้อย่างไร?” ศิษย์สายตรงในเสื้อคลุมสีเทารับมือกับสถานการณ์ที่คาดไม่ถึงนี้ได้สุขุมเยือกเย็นกว่า แต่ก็ไม่อาจทำความเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ “ผมไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่ที่แน่ๆก็คือเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว เราต้องไปรายงานรองหัวหน้าตระกูล ผู้อาวุโสที่ 1 และคนอื่นๆ พวกเขาคงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ได้สิ!”

ศิษย์สายตรงในเสื้อคลุมสีเขียวไม่ยอมเสียเวลา เขานำตราหยกสื่อสารออกมาและรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นในหอบรรพบุรุษต่อเหล่าผู้อาวุโส ไม่ช้า ลมหอบใหญ่ก็พัดมาจากด้านบน ทั้งรองหัวหน้าตระกูล, ผู้อาวุโสที่ 1 หลัวชิงเฉิน, หลัวชวนฉิง และคนอื่นๆมุ่งหน้ามาทางพวกเขาด้วยสีหน้ากังวลและร้อนรน

หลังจากตระกูลจางทิ้งความวุ่นวายเอาไว้ เหล่าสมาชิกของตระกูลหลัวต่างก็ง่วนอยู่ในห้องโถงใหญ่ พยายามจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพิ่งเมื่อครู่นี้เองที่พวกเขาจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย แต่ยังไม่ทันจะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านพัก ก็ได้ข่าวว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่หอบรรพบุรุษ

หอบรรพบุรุษมีความสำคัญมากต่อตระกูลหลัว พวกเขาจึงรีบมาที่นี่โดยไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว

“เกิดอะไรขึ้น?”

ยังไม่ทันที่ทั้งกลุ่มจะร่อนลงถึงพื้น รองหัวหน้าตระกูลหลัว, หลัวกั้นเจินก็ตะโกนถามศิษย์สายตรงทั้ง 2 คนที่อยู่ด้านล่าง

“เอ่อ…” เพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร ศิษย์สายตรงในเสื้อคลุมสีเทาประสานมือและตอบว่า “รองหัวหน้า ผมคิดว่าคุณมาดูเองจะดีกว่า!”

ทันทีที่ร่อนลงถึงพื้น หลัวกั้นเจินรีบเดินเข้าไปในหอบรรพบุรุษ เมื่อเห็นภาพด้านในก็ถึงกับจังงังไปครู่หนึ่งก่อนจะมือไม้สั่นด้วยความตื่นเต้น สองแก้มของเขาแดงก่ำขณะพูดตะกุกตะกักออกมา “นี่…นี่มัน…”

“ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้น?” เห็นทีท่าของหลัวกั้นเจิน หลัวชวนฉิงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

ผู้อาวุโสคนอื่นๆก็ชะงักไปกับปฏิกิริยาของรองหัวหน้าตระกูล

รองหัวหน้าตระกูลของพวกเขาเป็นคนสุขุมเยือกเย็นเสมอมา แม้แต่ระหว่างการปะทะกับตระกูลจางเมื่อครู่นี้ เขาก็ยังระงับอารมณ์ไว้ได้ แล้วเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้เขาแสดงกิริยาแบบนี้ออกมา?

“ฮ่าฮ่า! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! สวรรค์เมตตาตระกูลหลัวของเราแล้ว! ตระกูลหลัวของเราจะก้าวขึ้นสู่ความยิ่งใหญ่อีกครั้ง!” หลัวกั้นเจินหัวเราะลั่นก่อนจะหันมามองคนอื่นๆด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย “พวกคุณอยากรู้ใช่ไหมว่าปรากฏการณ์นี้หมายความว่าอย่างไร? นี่คือการยอมจำนนของเหล่าบรรพบุรุษ แสดงว่ามีใครคนหนึ่งสามารถทำความเข้าใจแก่นสารของมิติในการสกัดกั้นมิติได้แล้ว!”

“ใครคนหนึ่งทำความเข้าใจแก่นสารของมิติในการสกัดกั้นมิติได้แล้ว? หรือว่า…” หลัวชิงเฉินตาโตด้วยความอัศจรรย์ใจ

“ใช่แล้ว! แก่นสารของมิติในการสกัดกั้นมิติถือเป็นเทคนิควรยุทธหลักของตระกูลหลัวของเรา หากใครสักคนทำความเข้าใจมันได้สำเร็จ ก็จะสามารถสำแดงศาสตร์ลับทั้งหมดของตระกูลหลัวได้! ตลอดระยะเวลาหลายหมื่นปีนับตั้งแต่ก่อตั้งตระกูลหลัวมา มีเพียงผู้ก่อตั้งหลัวหยุนเทียนคนเดียวเท่านั้นที่สำเร็จวิชานี้ ข้อเท็จจริงที่ว่ามีใครอีกคนหนึ่งทำได้ ก็หมายความว่าตระกูลหลัวของเราจะก้าวขึ้นสู่ความยิ่งใหญ่อีกครั้ง!” หลัวกั้นเจินอุทานด้วยความตื่นเต้น

เขารีบสั่งการกับฝูงชนที่ยืนอยู่โดยรอบ “เร็วเข้า รีบไปสำรวจและตามหาว่าผู้อาวุโสหรือทายาทคนไหนที่สำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติ หลังจากพบตัวเขาแล้ว เราจะจัดพิธีสถาปนาและแต่งตั้งให้เขาเป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไป!”

ตอนที่ 1592 นักรบทองคำแห่งลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณ

“ขอรับ!” เหล่าผู้อาวุโสรีบพยักหน้าเมื่อได้ยินคำสั่ง ก่อนจะกระจายกำลังกันออกไป

การสำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิตินั้นคือการเข้าถึงสุดยอดของศาสตร์แห่งมิติ หากมีผู้เชี่ยวชาญระดับนี้อยู่ในหมู่พวกเขา ก็ไม่มีใครสามารถยับยั้งความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลหลัวได้!

พวกเขาจะสามารถเอาคืนตระกูลจางที่บังอาจมาดูถูกเหยียดหยาม และทำให้พวกเขาต้องอับอายขายหน้าจากการถูกปฏิเสธ

ด้วยสิ่งนี้ โลกทั้งโลกจะได้รู้ว่าจางเซวียนโง่เง่าขนาดไหนที่ปฏิเสธตระกูลหลัว!

“จางเซวียน คุณคงนึกไม่ถึงหรอกว่ามีใครบางคนในตระกูลหลัวของเราฝ่าด่านวรยุทธได้อย่างรวดเร็วหลังจากการปฏิเสธของคุณ!” หลัวกั้นเจินพึมพำด้วยนัยน์ตาเป็นประกายเย็นเยียบ “รอให้เราพบคนผู้นั้นและสถาปนาเขาขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลเสียก่อนเถอะ…ผมจะเหยียดหยามคุณกลับคืนเป็น 2 เท่า!”

ผู้ที่ทำความเข้าใจแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติได้นั้นจะถือว่าได้รับสุดยอดแห่งมรดกของตระกูลหลัว ขอแค่ระดับวรยุทธของบุคคลผู้นั้นถึงขั้น ตำแหน่งทายาทน้อยของตระกูลจางก็ไร้ความหมาย!

“จริงด้วย! ผมคงขจัดความเกลียดชังออกไปไม่ได้ถ้าไม่ได้หั่นหมอนั่นเป็น 2 ท่อน!” หลัวชวนฉิงคำรามกร้าว

เขาเคยมองชายหนุ่มเป็นเพื่อนรัก แต่อีกฝ่ายทำร้ายจิตใจน้องสาวของเขาอย่างสาหัส ราวกับว่าเธอไม่มีความสำคัญอะไรเลย!

ฟึ่บ!

ไม่ช้า เหล่าผู้อาวุโสที่กระจายกำลังกันออกไปก็กลับมา

“เรียนท่านรองหัวหน้าตระกูล พวกเราตรวจสอบเหล่าผู้เชี่ยวชาญที่มีวรยุทธระดับเซียนขั้น 9 ทุกคนในตระกูลแล้ว แต่ไม่มีใครสำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติเลย!”

“เรียนท่านรองหัวหน้าตระกูล ไม่มีสมาชิกคนไหนที่มีวรยุทธระดับเซียนขั้น 8 ที่สำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติ!”

…..

เหล่าผู้อาวุโสรีบรายงานผลการค้นหาของพวกเขา ความผิดหวังครอบงำทั่วทั้งห้อง

ข้อเท็จจริงที่ว่าแม้แต่ผู้ก่อตั้งตระกูลของพวกเขาก็ยังแสดงการคารวะนั้นมากเกินพอที่จะบ่งบอกว่ามีผู้สำเร็จความเข้าใจแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติจริงๆ ไม่มีทางเกิดความผิดพลาดขึ้นได้ แต่พวกเขาก็ไต่ถามนักรบทุกคนที่อยู่ในตระกูลแล้ว ไม่มีใครสักคนผ่านประสบการณ์ที่อาจเรียกได้ว่าเป็นการฝ่าด่านวรยุทธเลย

เรื่องนี้ออกจะน่าสับสนมาก

“ไม่มีใครเลยหรือ? จะไม่มีใครเลยได้อย่างไร? กฏเกณฑ์แห่งมิตินั้นถือเป็นเรื่องยากที่จะทำความเข้าใจ โดยเฉพาะเมื่อเกี่ยวข้องกับการสกัดกั้นมิติ หากปราศจากสายเลือดและมรดกตกทอดของตระกูลหลัว ก็แทบเป็นไปไม่ได้ที่ใครสักคนจะเข้าใจแม้แต่ความรู้ขั้นพื้นฐาน…” หลัวกั้นเจินไม่อยากเชื่อในผลของการค้นหา

ผู้ก่อตั้งหลัวหยุนเทียนประสบความสำเร็จในการทำความเข้าใจวิชานี้เพราะได้รับเครื่องเก็บงำมิติและบังเอิญเจอเข้ากับมรดกตกทอดของนักปราชญ์ชิวอู๋ หากผู้ที่สำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติไม่ใช่สมาชิกจากตระกูลของเขา แล้วจะเป็นใครไปได้?

“พวกเราตรวจสอบแล้วแม้กระทั่งกับเหล่านักรบที่เข้าปลีกวิเวก…จะเป็นไปได้ไหมว่าบุคคลนั้นไม่ได้มาจากตระกูลหลัวจริงๆ?” หลัวชิงเฉินถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

ถ้าคนคนนั้นมาจากตระกูลหลัว ก็จะต้องรู้ดีว่าการสำเร็จวิชานี้มีความหมายอย่างไร ต่อให้พวกเขาไม่ต้องออกไปสอบถาม ผู้นั้นก็จะต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าเหล่าผู้อาวุโสเพื่อรายงาน แต่นี่ก็ไม่มีใครมาเลย

หลักฐานทุกอย่างดูจะชี้ชัดว่าคนผู้นั้นไม่ได้มาจากตระกูลหลัว

“เราต้องหาให้เจอว่าเขาเป็นใคร ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม ต้องพาเขากลับสู่ตระกูลหลัวให้ได้ ต่อให้จะหมายความว่าต้องลากตัวเขามาด้วยการ…” หลัวกั้นเจินหรี่ตา “…การแต่งงานก็เถอะ!”

“การแต่งงาน?” หลัวชวนฉิงชะงัก

“ใช่แล้ว! ข้อเท็จจริงที่ว่าผู้นั้นสำเร็จเคล็ดวิชาแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติย่อมหมายความว่าศาสตร์ลับทั้งหมดของตระกูลหลัวจะไม่เป็นความลับกับเขาอีกต่อไป ซึ่งหากเขากลายเป็นศัตรู ตระกูลของเราจะต้องพังพินาศแน่! ดังนั้น พวกเราจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อนำเขาเข้าสู่ตระกูลของเราให้ได้ ต่อให้เขาอยากแต่งงานกับน้องสาวของเจ้า เราก็ต้องอนุญาต!” หลัวกั้นเจินโบกมืออย่างคนที่ตัดสินใจดีแล้ว

“ไม่นะ แต่ว่า…” ได้ยินคำนั้น หลัวชวนฉิงนัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความพรั่นพรึง

“ไม่มีความจำเป็นต้องหารืออะไรทั้งนั้น เรื่องจางเซวียนกับน้องสาวของเจ้าน่ะไม่มีหวังแล้ว และในเมื่อเป็นแบบนั้น เราก็จะต้องหาตัวบุคคลที่สำเร็จวิชาแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติมาให้ได้ ด้วยวิธีนี้ เราจะได้แก้แค้นตระกูลจาง…เราจะประกาศให้ทั้งโลกรู้ว่าตระกูลหลัวของเราสามารถยืนเป็นที่หนึ่งได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร!” หลัวกั้นเจินคำราม

ได้ยินคำนั้น หลัวชวนฉิงจ้องหน้าท่านพ่อของเขาด้วยแววตาสับสน

เขาเองก็อยากแก้แค้นจางเซวียนกับตระกูลจาง และจะทำแบบนั้นให้ได้หากพวกเขาสามารถหาตัวบุคคลที่สำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติมาเป็นพวกได้สำเร็จ เพราะในเวลาเดียวกัน ตระกูลหลัวก็จะได้เรียกศักดิ์ศรีกลับคืนมาด้วย

แต่หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในงานหมั้น เขาก็ไม่อาจทนดูน้องสาวของเขาต้องกลายเป็นแพะบูชายัญอีก ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว!

“เอาล่ะ เป็นอันจบเรื่องนะ รีบส่งคนออกไปควานหาตัวเขา! ทันทีที่พบ ให้รายงานผมทันที ผมจะไปพบเขาด้วยตัวเอง!” หลัวกั้นเจินสะบัดแขนเสื้ออย่างวางมาด

“ขอรับ!”

เหล่าผู้อาวุโสรีบกระจายกำลังกันออกไป

…..

เมื่อไม่มีผืนทรายแห่งมิติมาขวางทาง ทั้งสามก็รุดหน้าไปได้อย่างรวดเร็ว

ไม่ช้า พวกเขาก็มาหยุดที่หน้าประตูพระราชวัง

จางเซวียนเงยหน้าขึ้นและมองขั้นบันไดสูงตระหง่านที่อยู่ตรงหน้า

ทั้งสองด้านของประตูทางเข้ามีรูปปั้นหิน 2 ตัวที่แกะสลักเป็นรูปเด็กชายวัยรุ่น พวกเขาสวมเสื้อผ้าตามแบบยุคสมัยโบราณและไว้ผมยาว ทั้งคู่อยู่ในท่าโค้งคำนับ ดูเหมือนจะแสดงการคารวะผู้ที่มาเยือนพระราชวังแห่งนี้

มีป้ายอยู่เหนือทางเข้าซึ่งมีตัวอักษรขนาดใหญ่ 3 ตัวเขียนไว้บนนั้น มันแผ่รังสีอันคมกริบออกมา ราวกับหอกที่พร้อมจะพุ่งเข้าใส่และฉีกร่างผู้บุกรุกให้แหลกเป็นชิ้นๆ

ช่างเป็นการจับคู่ที่แสนพิลึกพิลั่น – ภาพเด็กชายวัยรุ่น 2 คนที่กำลังโค้งคำนับเพื่อแสดงการคารวะ กับถ้อยคำอันดุร้ายที่อยู่บนป้ายชื่อ

“หอหรันจื่อ!” หวู่เฉินอ่านเสียงดัง

“ดูเหมือนนักปราชญ์โบราณหรันชิวจะเป็นผู้เขียนด้วยตัวเอง” จางเซวียนตั้งข้อสังเกตพร้อมกับพยักหน้า

หากใช้มุมมองของจิตรกร ตัวอักษร 3 ตัวนั้นดูจะไม่ได้เขียนขึ้นด้วยทักษะอันสูงส่งนัก แต่มันมีแนวคิดของความงามสง่าที่แม้แต่ผู้ที่มีสายตาหยั่งรู้ระดับจางเซวียนก็ยังไม่อาจมองทะลุได้ ยากที่จะจินตนาการว่ามันเป็นฝีมือของใครอื่นหากไม่ใช่นักปราชญ์โบราณหรันชิว

จางเซวียนส่ายหน้าและโค้งคำนับอย่างงามให้กับรูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นทั้งสอง รวมทั้งป้ายชื่อที่อยู่ตรงกลาง

ภูมิปัญญา ความสามัคคี ความชอบธรรม ความรู้ และความสมบูรณ์แบบ ข้อเท็จจริงที่ว่าความชอบธรรมถูกวางในตำแหน่งที่อยู่ก่อนหน้าความรู้และความสมบูรณ์แบบนั้นบ่งบอกว่าปรมาจารย์ขงให้คุณค่ากับคุณลักษณะข้อนี้ ในเมื่อพวกเขาอยู่ในอาณาจักรโบร่ำโบราณของศิษย์สายตรงคนหนึ่งของปรมาจารย์ขง จึงเป็นการดีที่สุดที่จะไม่หลงลืมเรื่องมารยาท

ครืดดด!

หลังจากคารวะ ก็เกิดการสั่นสะท้านขึ้นเล็กน้อย รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นที่อยู่ทางซ้ายลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะมองหน้าพวกเขาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

“บรรดาแขกเหรื่อของหอหรันจื่อ ผมขอชื่นชมพวกคุณที่มาได้ไกลขนาดนี้ แต่ก็โชคไม่ดีที่จะต้องบอกว่าพวกคุณยังไม่ได้เข้าถึงใจกลางของหอหรันจื่อ ถ้าพวกคุณอยากเข้าไป ก็ต้องผ่านการทดสอบก่อน” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นพูด

“ไม่ทราบว่าการทดสอบคืออะไร?” จางเซวียนถามขณะประสานมือ

“นักปราชญ์โบราณหรันชิวไม่ชอบพิธีการที่ฟุ่มเฟือยวุ่นวาย เพราะฉะนั้นบททดสอบของเขาจึงเรียบง่าย คุณจะต้องท้าทายหนึ่งในนักรบของเราที่มีความแข็งแกร่งทัดเทียมกับคุณ ซึ่งหากคุณได้ชัยชนะ ก็จะได้เข้าสู่เส้นทางที่นำไปด้านใน ถ้าไม่อย่างนั้น ผมคงต้องขอให้พวกคุณหันหลังกลับแล้วจากไปเสีย!” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นพูดขณะยกมือขึ้น

ตุ้บ!

ตัวอักษรขนาดใหญ่ 3 ตัวที่อยู่บนป้ายร่วงลงสู่พื้น จากนั้นพวกมันก็กลายร่างเป็นนักรบเกราะทอง 3 คนที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกัน

“เฮ้ย…” จางเซวียนตาโตด้วยความประหลาดใจ

ด้วยความสามารถในการหยั่งรู้ของเขา เขาบอกได้ว่านักรบทั้งสามคนนี้ไม่ใช่ของล้ำค่าชนิดพิเศษ แต่เป็นร่างที่แท้จริงของตัวอักษรที่อยู่บนป้าย ทั้งสามมีรังสีคุกคามเหมือนกับตัวอักษรที่อยู่บนป้ายนั้น ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกเย็นเยือกไปถึงกระดูกสันหลัง

เห็นสีหน้าประหลาดใจของจางเซวียน หลัวลั่วชิงอธิบาย “พวกนี้คือนักรบทองคำแห่งลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณ!”

“นักรบทองคำแห่งลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณ?” จางเซวียนทวนคำ

เขาเคยได้ยินเรื่องการถ่ายทอดลิขิตสวรรค์และหัวใจครูบาอาจารย์ แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องนักรบทองคำแห่งลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณมาก่อน

“ตำนานกล่าวไว้ว่าปรมาจารย์ผู้ทรงพลังบางคนสามารถเก็บรักษาจิตวิญญาณของตัวเองไว้ในรูปของถ้อยคำได้ และภายใต้สภาวะพิเศษบางอย่าง ถ้อยคำเหล่านั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นนักรบทองคำที่สามารถสู้รบกับคนอื่นๆ” หลัวลั่วชิงอธิบาย “นักรบทองคำเหล่านี้เป็นผลผลิตจากจิตวิญญาณ ของปรมาจารย์ พวกเขามีทั้งสัญชาตญาณการต่อสู้และการเคลื่อนไหวในแบบของปรมาจารย์ ทำให้เป็นคู่ต่อสู้ที่ไร้เทียมทานมาก”

“มีสัญชาตญาณของการต่อสู้และการเคลื่อนไหวในแบบของปรมาจารย์…ในเมื่อถ้อยคำเหล่านี้เป็นฝีมือของนักปราชญ์โบราณหรันชิว นั่นก็หมายความว่านักรบทองคำพวกนี้มีประสิทธิภาพการต่อสู้แบบเดียวกับเขาน่ะสิ?” จางเซวียนหรี่ตาด้วยความตกตะลึง

ตอนที่ 1593 พละกำลังอันน่าทึ่งของหวู่เฉิน

นักปราชญ์โบราณหรันชิวมีชื่อเสียงเลื่องลือในฐานะศิษย์สายตรงที่แข็งแกร่งที่สุดของปรมาจารย์ขง จึงเป็นธรรมดาที่ไม่อาจประมาทพละกำลังของเขาได้

ถ้านักรบทองคำเหล่านี้มีสัญชาตญาณในการต่อสู้และการเคลื่อนไหวตามแบบของเขาจริงๆ ก็คงแทบเป็นไปไม่ได้ที่นักรบวรยุทธขั้นเดียวกันจะเอาชนะได้สำเร็จ!

“แต่อันที่จริงน่ะ มันไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ถึงนักรบทองคำจะมีสัญชาตญาณในการต่อสู้ตามแบบของปรมาจารย์ที่เป็นเจ้าของลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณ แต่สถานการณ์ในการต่อสู้นั้นเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ปฏิกิริยาโต้ตอบที่คลาดเคลื่อนเพียงเล็กน้อยอาจส่งผลให้เกิดความแตกต่างอย่างมากกับผลของการต่อสู้ หากนักรบทองคำเหล่านี้มีพละกำลังได้เพียงครึ่งหนึ่งของนักปราชญ์โบราณหรันชิวก็ถือว่าน่าทึ่งแล้ว” หลัวลั่วชิงพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

ลงท้าย ต่อให้ลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณจะได้รับการถ่ายทอดเจตจำนงของนักปราชญ์โบราณหรันชิวเอาไว้ แต่มันก็เป็นแค่ตัวหนังสือ ไม่ได้น่าสะพรึงอย่างที่ดูเหมือนจะเป็น

“คุณพูดถูก” จางเซวียนพยักหน้า “ใครจะเป็นคนแรก?”

“ผมเอง!” หวู่เฉินก้าวออกมาและอาสา “ให้ผมเปิดทางให้นายหญิงกับปรมาจารย์จางนะ”

“ได้สิ!” จางเซวียนพยักหน้า

ถึงรูปลักษณ์ภายนอกของหวู่เฉินจะดูเหมือนเด็กชายวัยรุ่นที่มีอายุเพียง 13-14 ปี แต่พละกำลังที่เขาสำแดงออกมานั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับคนอื่นๆที่จางเซวียนเคยเห็น เขาจึงไม่คิดว่าจะมีอะไรให้ต้องกังวล

กลับเป็นโอกาสดีเสียอีกที่จะได้เห็นว่านักรบทองคำแห่งลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณเหล่านี้มีความสามารถแค่ไหน

“เริ่มกันเถอะ!”

เมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งก้าวออกมา รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นพยักหน้า แล้วนักรบทองคำที่แปรสภาพมาจากตัวอักษร ‘หรัน’ ก็ก้าวยาวๆเข้ามา ร่างของมันสั่นสะท้านเล็กน้อยก่อนจะแผ่รังสีของนักรบขั้นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ เทียบเท่ากับหวู่เฉิน

“ไร้เทียมทานจริงๆ!” จางเซวียนพยักหน้าอย่างยำเกรง

สำหรับตัวอักษรตัวหนึ่งที่สามารถยกระดับวรยุทธและต่อสู้ได้เหมือนมนุษย์…เขาคงจะไม่เชื่อว่ามันเป็นไปได้จริงหากไม่ได้เห็นกับตา

ไม่น่าแปลกใจแล้วที่ตระกูลต่างๆพากันทุ่มเทอย่างสุดตัวเพียงเพื่อจะให้ได้ลายมือจำนวนน้อยนิดของปรมาจารย์ขง ดูเหมือนทุกถ้อยคำของนักปราชญ์โบราณจะมีความสามารถอย่างน่าทึ่ง

ฟึ่บ!

หลังจากยกระดับพละกำลังของมันให้เทียบเท่ากับหวู่เฉินแล้ว นักรบทองคำก็ชักหอกออกมาและพุ่งเข้าใส่หวู่เฉินโดยไม่ลังเล

ขณะที่หอกกำลังพุ่งตรงเข้าสู่หัวใจของหวู่เฉิน มันก็ฉีกกระชากมิติเป็นทางยาว ก่อเกิดพละกำลังที่น่าสะพรึง

“ช่างเป็นศิลปะเพลงหอกที่น่าทึ่งจริงๆ…” จางเซวียนกำหมัดแน่นอย่างตื่นเต้น

ทักษะของผู้เชี่ยวชาญตัวจริงนั้นจะถูกแสดงออกมาในทุกท่วงท่า

ในฐานะนักรบคนหนึ่งที่ได้ถ่ายทอดศิลปะเพลงหอกของตัวเองให้กับเจิ้งหยาง แน่นอนว่าความเชี่ยวชาญเพลงหอกของจางเซวียนนั้นอยู่ในระดับที่ล้ำลึกไม่เบา แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าแม้ศิลปะเพลงหอกของนักรบทองคำจะไม่ได้เรียบง่ายและมีประสิทธิภาพเหมือนกับศิลปะเพลงหอกของเขา แต่ก็สามารถเข้าถึงแก่นสารของศิลปะเพลงหอกได้ ความเฉียบคมของมันพุ่งตรงเข้าสกัดกั้นการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ ทำให้ยากที่จะต้านทานหรือหลบเลี่ยง

แน่นอนว่าหวู่เฉินก็รับรู้ถึงอันตรายของหอกนั้น เขาหัวเราะหึๆ “ออกตัวได้ดีนี่!”

แทนที่จะหลบการจ้วงแทงของหอก เขากลับยกนิ้วขึ้นและชี้ตรงไปที่ปลายหอก ดูเหมือนตั้งใจจะเผชิญหน้ากับการโจมตีของนักรบทองคำโดยตรง

ภายใต้สถานการณ์ปกติ การเผชิญหน้ากับหอกด้วยนิ้วเพียงนิ้วเดียวก็เท่ากับเอาความตายเข้าแลกแต่หวู่เฉินได้สร้างโดมพลังงานขึ้นที่ปลายนิ้วของเขา ซึ่งเมื่อปลายหอกสัมผัสกับโดมพลังงาน มันก็จะต้องเผชิญกับการโจมตีของคลื่นรบกวนของมิติ ทำให้เป็นโอกาสของหวู่เฉินที่จะพลิกผันสถานการณ์มาอยู่เหนือนักรบทองคำได้

บางที นักรบทองคำอาจสัมผัสได้ถึงอันตรายจากโดมพลังงานของหวู่เฉิน แต่มันก็ไม่แสดงสีหน้าหรือความรู้สึกใดๆ กลับชูหอกขึ้น

มันปรับเปลี่ยนท่วงท่าโดยไม่ชักช้าหรือลังเลแม้แต่น้อย ราวกับการจ้วงแทงเมื่อครู่นี้เป็นการสับขาหลอก และคราวนี้เป็นของจริง

การปรับเปลี่ยนกระบวนท่าจากกระบวนท่าหนึ่งไปอีกกระบวนท่าหนึ่งอย่างรวดเร็วนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายแม้แต่กับจางเซวียน ต้องใช้ความพยายามไม่น้อยทีเดียว

“น่าประทับใจมาก ลำพังแค่การปรับเปลี่ยนท่วงท่าครั้งนี้ก็มีความแข็งแกร่งเท่ากับ 1 ใน 3 ของเราแล้ว!” จางเซวียนอดชมเชยไม่ได้

ด้วยหอสมุดเทียบฟ้าและดวงตาหยั่งรู้ เขามองเห็นข้อบกพร่องของคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย ดังนั้น หากเขาประกาศตัวว่าตัวเองเป็นนักรบผู้มีความสามารถในการโจมตีเป็นอันดับสอง ก็ย่อมไม่มีใครกล้าประกาศตัวว่าเป็นอันดับหนึ่ง! ข้อเท็จจริงที่ว่านักรบทองคำซึ่งทำจากตัวอักษรมีพละกำลังได้ถึง 1 ใน 3 ของเขาถือเป็นวีรกรรมที่น่าทึ่งมาก

“ฮึ่มมม!” หวู่เฉินคำรามขณะชะงักไปครู่หนึ่งกับการเปลี่ยนแปลงท่วงท่าในศิลปะเพลงหอกของนักรบทองคำ เขางอนิ้วและกระดิกมันเบาๆ

ฟิ้วววว!

กระแสดาบฉีพุ่งออกจากปลายนิ้วและปะทะกับหอกของนักรบทองคำ เกิดเสียงเคร้งของโลหะกระทบกัน หอกนั้นกระเด็นหลุดจากมือของนักรบทองคำทันที

ในเวลาเดียวกัน นักรบทองคำก็ถูกบีบให้ถอยกรูดไป 4 ก้าว ก่อนที่ร่างของมันจะสลายไปราวกับน้ำไหล กลับไปสู่สภาพของตัวอักษรที่เขียนว่า ‘หรัน’ ก่อนจะลอยกลับสู่ป้ายชื่อ

“น่าทึ่งมาก!” จางเซวียนหรี่ตามองหวู่เฉิน

ในแง่ของประสิทธิภาพการต่อสู้ นักรบทองคำตัวนี้แข็งแกร่งกว่าแม้แต่เจิ้งหยาง แต่หวู่เฉินก็ได้ชัยชนะภายใน 2 กระบวนท่า และเท่าที่เห็น เขาก็ยังไม่อ่อนแรงด้วย ดูเหมือนในตัวเด็กชายคนนี้จะมีอะไรมากกว่าที่เขาคิด

ข้อบกพร่อง! จางเซวียนเพ่งสมาธิ

ก่อนหน้านี้ เขาพยายามใช้หอสมุดเทียบฟ้าตรวจสอบหลัวลั่วชิง แต่ลงท้ายตัวเองก็สลบไป หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น เขาก็ไม่กล้าส่องเธออีกเลย แต่การใช้หอสมุดเทียบฟ้าส่องหาข้อมูลของเด็กชายวัยรุ่นที่ติดตามเธอมาก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่

เมื่อเขารู้ตัวตนของเด็กชายคนนี้ การจะคาดเดาตัวตนของหลัวลั่วชิงก็คงจะง่ายขึ้น

ฟึ่บ!

หอสมุดเทียบฟ้ากระตุก แต่ไม่มีหนังสือปรากฏ

เกิดอะไรขึ้น? จางเซวียนประหลาดใจ

หลังจากสู้กับนักรบทองคำแล้ว หวู่เฉินก็ยังคงขับเคลื่อนพลังปราณในร่างของเขาอยู่ ซึ่งการกระทำนั้นก็เทียบเท่ากับการสำแดงเทคนิคการต่อสู้ ภายใต้สถานการณ์ปกติ หอสมุดเทียบฟ้าจะต้องประมวลหนังสือเกี่ยวกับอีกฝ่ายออกมา โดยบอกทั้งที่มาที่ไปและข้อบกพร่อง แต่ทำไมถึงไม่เกิดอะไรขึ้นเลย?

มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้!

นี่หมายความว่าเด็กชายมีสภาวะของการปฏิเสธคำทำนายอย่างสิ้นเชิงด้วยหรือ?

จางเซวียนขมวดคิ้ว

มีความเป็นไปได้เพียงข้อเดียวที่หอสมุดเทียบฟ้าไม่อาจประมวลหนังสือเกี่ยวกับใครคนหนึ่งได้ นั่นก็คือสวรรค์มองไม่เห็นอีกฝ่าย นั่นหมายความว่าหวู่เฉินมีสภาวะของการปฏิเสธคำทำนายเหมือนกับตัวเขา!

ในทวีปแห่งปรมาจารย์มีทั้งผู้เชี่ยวชาญและอัจฉริยะมากมาย แต่จนถึงทุกวันนี้ เท่าที่รู้กัน ก็มีเพียง 3 คนเท่านั้นที่มีสภาวะดังกล่าว คนแรกคือตัวเขา คนที่สองคือหลัวฉีฉี และในขณะที่คนสุดท้ายยังคงไม่เป็นที่เปิดเผย แต่ก็มีโอกาสที่สุภาพสตรีลึกลับที่ผู้อาวุโสเฟิงพูดถึงในครั้งนั้นก็น่าจะเป็นหลัวลั่วชิง

ข้อเท็จจริงที่ว่าเหล่าผู้หยั่งรู้ไม่อาจสำรวจตรวจสอบคนรักของเขา และหอสมุดเทียบฟ้าก็ประมวลหนังสือเกี่ยวกับเธอออกมาไม่ได้เป็นเครื่องพิสูจน์เรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี

การที่หลัวลั่วชิงจะมีสภาวะของการปฏิเสธคำทำนายก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ไม่น่าเชื่อว่าเด็กชายคนนี้จะมีสภาวะแบบเดียวกันด้วย มันน่าสะพรึงเกินไป!

สภาวะนี้กลายเป็นของที่มีกันได้ทั่วไปตั้งแต่เมื่อไหร่?

คงถึงเวลาที่เราจะต้องยกระดับหอสมุดเทียบฟ้าแล้ว…บางทีอาจจะต้องหาเวลาไปเยี่ยมเยียนศาลเจ้าแห่งผู้หยั่งรู้…จางเซวียนลูบคางและครุ่นคิด

เขายกระดับวรยุทธของตัวเองแล้ว แต่ก็นานพอสมควรที่ยังไม่ได้ยกระดับหอสมุดเทียบฟ้าอีก

ถึงหอสมุดเทียบฟ้าจะยังคงไร้เทียมทานอยู่แม้ไม่ได้รับการยกระดับ แต่มันก็ออกจะกวนใจเขาอยู่ไม่น้อยที่มีบางอย่างที่เขามองไม่เห็น บางทีปัญหานี้อาจคลี่คลายได้หากมันได้รับการยกระดับให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น

แต่จนถึงวันนี้ เขาก็ยังคงไม่เข้าใจว่าการยกระดับหอสมุดเทียบฟ้านั้นทำงานอย่างไร ครั้งแรกที่มันเกิดขึ้น เขาอยู่กับหลัวลั่วชิง และสลบไปสามวันเต็ม ส่วนครั้งที่ 2 เกิดขึ้นหลังจากที่เขาทำลายศาลเจ้าแห่งผู้หยั่งรู้

จางเซวียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลัวลั่วชิงในวันนั้น แต่ส่วนการทำลายศาลเจ้าแห่งผู้หยั่งรู้นั้นเป็นเรื่องง่าย เขาสามารถหาศาลเจ้าผู้หยั่งรู้ใหญ่ๆที่ไหนสักแห่งในทวีปแห่งปรมาจารย์และไปเยี่ยมเยียนพวกนั้นสักหน่อย!

แต่แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้จะต้องเอาไว้คิดทีหลัง ตอนนี้เขาต้องแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าก่อน

จางเซวียนเงยหน้าขึ้นและเห็นหลัวลั่วชิงกำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาล้ำลึก ดูเหมือนมีบางคำพูดกำลังจะหลุดออกจากปากของเธอ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร เธอหันกลับไปมองทหารนักรบทองคำอีก 2 ตัวที่เหลืออยู่แล้วพูดว่า “ฉันจะจัดการตัวที่ 2 เอง”

ตอนที่ 1594 ท้าทายตัวอักษรสองตัว

“ให้ผมจัดการเองดีกว่า!” จางเซวียนตอบ

เขามัวแต่จับสังเกตหวู่เฉินจนลืมเรื่องนี้ แล้วจะปล่อยให้คนรักออกไปต่อสู้ขณะที่ตัวเองนั่งดูเฉยๆได้อย่างไร?

“ใครออกไปก่อนก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบขณะโบกมือ

ตัวอักษร ‘จื่อ’ แปรสภาพเป็นนักรบทองคำและก้าวออกมา

“สำคัญสิ คุณมีตัวอักษรสามตัวที่พวกเราสามคนจะต้องรับมือด้วย…แต่ถ้าผมเอาชนะตัวอักษรอีกสองตัวที่เหลือได้ นั่นก็หมายความว่าเธอก็ไม่ต้องต่อสู้ ไม่ใช่หรือ?” จางเซวียนตั้งคำถามอย่างสุขุม

“คุณคิดจะรับมือกับตัวอักษรทั้งสองตัวด้วยตัวเอง?” รูปปั้นเด็กชายถึงกับชะงัก “คุณแน่ใจนะ?”

“แน่นอน!” จางเซวียนตอบพร้อมกับพยักหน้าอย่างหนักแน่น

เขาจับตาดูการต่อสู้ระหว่างหวู่เฉินกับนักรบทองคำตัวแรกแล้ว ซึ่งประสิทธิภาพการต่อสู้ของฝ่ายหลังก็ไม่ได้โดดเด่นเท่าไหร่ ห่างไกลเกินกว่าจะอยู่ในระดับขั้นที่เขาต้องกังวล การที่เขาจะได้ชัยชนะคงไม่ใช่เรื่องยากเกินไป

และในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องรบกวนหลัวลั่วชิง

ได้ยินคำพูดของจางเซวียน หลัวลั่วชิงขมวดคิ้ว “จางเซวียน นักรบทองคำแห่งลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณน่ะ แต่ละตัวจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆนะ…”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ตัวอักษรสองตัว ผมจัดการได้” จางเซวียนตอบ

“…ถ้าอย่างนั้นก็ดี ระวังตัวด้วยล่ะ” เห็นจางเซวียนมั่นอกมั่นใจ หลัวลั่วชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่และพยักหน้า

“เริ่มกันเถอะ!”

จางเซวียนหัวเราะหึๆขณะเดินเข้าหานักรบทองคำทั้งสองตัว เขาเงื้อมือขึ้น แล้วรังสีอันไร้เทียมทานก็พุ่งขึ้นสู่เมฆ เกิดเป็นภาพอันงดงาม

นึกแล้วเชียวว่าเขาต้องมีอะไรดีๆอยู่กับตัว…หวู่เฉินคิด

ที่ผ่านมา เขาไม่เคยเข้าใจว่าทำไมคนที่เก่งกาจอย่างหลัวลั่วชิงถึงมีใจให้ชายหนุ่มธรรมดาสามัญคนนี้ แต่หลังจากได้เห็นชายหนุ่มแสดงความกล้าหาญและเข้าท้าทายตัวอักษรทั้งสองตัวพร้อมๆกันเพื่อหญิงที่เขารัก หวู่เฉินก็รู้สึกว่าเขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของหลัวลั่วชิงได้ดีขึ้น

ถึงหมอนี่ออกจะขี้อวดและชอบโชว์เหนือ แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นคนที่ไว้วางใจได้ในช่วงเวลาคับขัน

ฟึ่บ!

ในเวลาเดียวกัน นักรบทองคำทั้ง 2 ตัวก็ยกระดับขึ้นเป็นนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่จางเซวียนพร้อมๆกันโดยไม่ลังเล กระบวนท่าที่นักรบทั้งสองสำแดงออกมานั้นแตกต่างกัน แต่ช่วงเวลาและการร่วมมือกันของทั้งคู่ถือว่าไร้ที่ติ ราวกับทั้งสองรวมกันเป็นหนึ่งเดียว การโจมตีของพวกมันพุ่งตรงเข้าใส่ทั้งข้อบกพร่องและจุดอ่อนของจางเซวียน ทำให้ยากที่เขาจะหลบเลี่ยง

“ไม่เลวนี่!”

ด้วยการร่วมมือกันอย่างสมบูรณ์แบบของนักรบทองคำทั้งคู่ ประสิทธิภาพการต่อสู้ที่มันสำแดงออกมาจึงน่าสะพรึงกว่านักรบทองคำที่มาจากตัวอักษร ‘หรัน’ แต่ถึงอย่างนั้น จางเซวียนก็ไม่แสดงอาการตื่นตระหนกแม้แต่น้อย เขายิ้มและเคาะนิ้วไปข้างหน้า

“สกัดกั้น!”

ฟึ่บ!

สายลมอ่อนๆที่โชยมาหายวับไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย พื้นที่โดยรอบถูกสกัดกั้นเอาไว้หมด ราวกับปลาที่ถูกแช่แข็ง นักรบทองคำทั้งสองพบว่าตัวเองไม่อาจก้าวออกมาได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว

หากมีอะไรร่วงลงมาในตอนนั้น ก็คงจะแข็งทื่อกลางอากาศเช่นกัน

หลังจากสำเร็จแก่นสารเรื่องมิติและการสกัดกั้นมิติแล้ว ถึงจางเซวียนจะยังต้องประสบกับความยากลำบากในการสกัดกั้นการเคลื่อนไหวของนักรบระดับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ แต่หากจะเอาชนะนักรบที่มีวรยุทธขั้นเดียวกับเขา ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย

กล่าวได้ว่า ด้วยความสามารถข้อนี้ จะไม่มีนักรบที่มีวรยุทธขั้นเดียวกันกับเขาคนไหนสามารถเอาชนะเขาได้ เขาถือเป็นผู้ไร้เทียมทานในระดับขั้นของตัวเอง

แต่ก็แน่นอนว่า เว้นเสียแต่อีกฝ่ายจะสำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารของมิติหรืออะไรบางอย่างที่มีความล้ำลึกทัดเทียมกัน อย่างเช่นเคล็ดวิชาแก่นสารของกาลเวลาของตระกูลจาง

“สลายตัว!”

หลังจากสกัดกั้นการเคลื่อนไหวของนักรบทองคำทั้งสองให้อยู่กับที่แล้ว จางเซวียนก็ยกนิ้วขึ้นอีกครั้งโดยตั้งใจจะจัดการสลายทั้งคู่ ก็พอดีกับที่รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นอุทานขึ้นมา “แก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติของนักปราชญ์โบราณชิวอู๋? คุณคือผู้สืบทอดของชิวอู๋จื่อใช่ไหม? ได้โปรดปรานีนักรบทองคำด้วย!”

นึกไม่ถึงว่ารูปปั้นเด็กชายจะมองทะลุต้นตอของเทคนิควรยุทธของเขา จางเซวียนหันไปมองด้วยความสงสัย

ฟึ่บ!

ขณะที่สภาพจิตของเขาวอกแวกไปเล็กน้อย มิติที่สกัดกั้นนักรบทองคำทั้งสองก็สลายตัวไป สายลมอ่อนพัดโชยมาอีกครั้ง ในเวลาเดียวกัน การโจมตีของนักรบทั้งคู่ที่เคยแข็งทื่อก็กลับพุ่งเข้าใส่เขา

“ฮึ่มมม!”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีจากทั้ง 2 ทาง จางเซวียนคำราม เขายืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว แต่แล้วการโจมตีของนักรบทั้งสองก็บิดเบี้ยวเป็นมุมประหลาด ทำให้พลาดเป้าหมายจากตัวเขาไป

“นี่มัน…การขัดขวางมิติ?” หวู่เฉินตาโตด้วยความตกตะลึง

มันคือกระบวนท่าเดียวกันกับที่เขาใช้รับมือกับโดมพิชิตปีศาจของเหล่าผู้อาวุโสแห่งตระกูลหลัว – การขัดขวางมิติ!

พูดให้ง่ายขึ้นก็คือ จางเซวียนได้ทำให้มิติที่อยู่รอบตัวเขาบิดเบี้ยว การโจมตีที่ควรจะพุ่งตรงเข้าใส่เขาจึงถูกเบี่ยงเบนออกไป

ในฐานะนักรบขั้นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ หวู่เฉินสำแดงกระบวนท่านี้ได้อย่างง่ายดาย แต่สำหรับนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด การจะสำแดงกระบวนท่านี้ออกมาเรียกได้ว่าแทบเป็นไปไม่ได้เลย!

แต่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขากลับทำได้อย่างง่ายดาย แถมอยู่ในระดับขั้นที่ล้ำลึกกว่าเขาด้วย…

ตลอดชีวิตอันยาวนานของหวู่เฉิน เขาได้เห็นผู้เชี่ยวชาญมากมายสำแดงกระบวนท่าการขัดขวางมิติ และได้อ่านหนังสือนับไม่ถ้วนที่อธิบายรายละเอียดว่ากระบวนท่านี้ควรจะถูกสำแดงอย่างไรและผลที่ออกมาน่าจะเป็นอย่างไร แต่หากเปรียบเทียบกับการขัดขวางมิติที่ชายหนุ่มตรงหน้าเขาสำแดงออกมา ทุกอย่างที่เขาเคยรับรู้ก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กทารกที่เดินเตาะแตะอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ที่กำลังออกวิ่ง!

ไม่มีความใกล้เคียงกันแม้แต่น้อย

สามารถสำแดงพละกำลังระดับนี้ออกมาได้ภายใน 10 นาทีหลังจากสำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติ เหนือชั้นกว่าแม้แต่เหล่านักรบที่อุทิศทั้งชีวิตเพื่อศึกษาศาสตร์นี้…นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ดูเหมือนรูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นจะมีความสงสัยแบบเดียวกันกับหวู่เฉิน เกิดรอยย่นบนหน้าผากของมัน จากนั้นมันก็ตั้งคำถามด้วยความสงสัย “แก่นสารเรื่องมิติของชิวอู๋จื่อนั้นไร้เทียมทานมาก แต่แม้ตัวเขาก็ยังไม่อาจสำแดงการขัดขวางมิติได้ลื่นไหลอย่างที่คุณทำ!”

นักปราชญ์โบราณชิวอู๋มีชื่อเสียงในฐานะหนึ่งในบรมครูด้านศาสตร์แห่งมิติซึ่งมีอยู่เพียงไม่กี่คน แต่ถึงอย่างนั้น ความเชี่ยวชาญของเขาก็ยังไม่ถึงขั้นนี้

“อ๋อ ผมค้นพบข้อบกพร่องบางอย่างในมรดกตกทอดเรื่องมิติของนักปราชญ์โบราณชิวอู๋ จึงปรับเปลี่ยนมันนิดหน่อย” จางเซวียนตอบ

ศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิตินั้นเรียกได้ว่าเป็นศาสตร์แห่งมิติขั้นสุดยอดของทวีปแห่งปรมาจารย์ แต่เมื่อตรวจสอบโดยหอสมุดเทียบฟ้า ก็ยังมีข้อบกพร่องอยู่มาก สิ่งที่จางเซวียนฝึกฝนนั้นคือเคล็ดวิชาฉบับสมบูรณ์แบบ เป็นเทคนิคเทียบฟ้า จึงแน่นอนว่าประสิทธิภาพของมันจะต้องอยู่ในระดับที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ศาสตร์แห่งมิติเวอร์ชั่นของนักปราชญ์โบราณชิวอู๋ต้องการให้นักรบรวบรวมพลังงาน ส่งผลให้เกิดความล่าช้า แต่เวอร์ชั่นที่จางเซวียนฝึกฝนโดยผ่านหอสมุดเทียบฟ้าไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น

“ปะ-ปรับเปลี่ยน?”

ยังไม่ทันที่รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นจะได้พูดอะไร หวู่เฉินก็แทบสำลักด้วยความไม่อยากเชื่อพร้อมกับเข่าอ่อน

เขาได้เห็นกับตาว่าชายหนุ่มทำความเข้าใจแก่นสารเรื่องมิติผ่านการอ่านหนังสือของเขา และคิดว่าเพียงแค่นั้นก็น่าทึ่งพอแล้วที่อีกฝ่ายสามารถทำความเข้าใจกฏเกณฑ์แห่งมิติได้อย่างรวดเร็ว แต่ใครจะไปคิดว่าภายในระยะเวลาอันสั้นเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มยังเข้าใจในหลักการของศาสตร์แห่งมิติและแก้ไขข้อบกพร่องของมันได้ด้วย…

ยิ่งไปกว่านั้น การปรับเปลี่ยนของเขาก็ถือว่าตรงจุด ทำให้ประสิทธิภาพของศาสตร์แห่งมิติพุ่งสูงขึ้นถึงอีกระดับหนึ่ง

สวรรค์สร้างปีศาจแบบนี้ขึ้นมาได้อย่างไร ช่างไม่ยุติธรรมและไม่เหมือนมนุษย์มนาเอาเสียเลย!

หรือว่า…หนังสือเกี่ยวกับศาสตร์แห่งมิติขั้นพื้นฐานจะมีความน่าทึ่งจริงๆ ทำให้ใครคนหนึ่งทำได้ถึงขนาดปรับเปลี่ยนเทคนิคชั้นยอดของนักปราชญ์โบราณชิวอู๋ได้ทันทีหลังจากที่อ่านมัน?

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เมื่อกลับไป เขาจะต้องศึกษามันอย่างถี่ถ้วน เพื่อที่วันหนึ่งจะได้มีความเชี่ยวชาญในศาสตร์แห่งมิติอย่างจางเซวียนบ้าง!

“คุณแก้ไขมันหรือ?”

รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นแทบไม่เชื่อคำพูดของจางเซวียน แต่ก็ตัดสินใจที่จะชื่นชมความสำเร็จของอีกฝ่ายเพื่อสนับสนุนศิษย์พี่ของมัน จึงไม่ซักถามอะไรอีก มันกลับเข้าสู่หัวข้อเดิมและพูดว่า “ในเมื่อคุณได้รับมรดกตกทอดของชิวอู๋จื่อและผ่านการทดสอบแล้ว คุณก็ยิ่งกว่ามีคุณสมบัติเพียงพอที่จะได้เข้าสู่หอหรันจื่อ ได้โปรดกรุณาด้วย!”

ขณะที่รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นพูด มันก็โค้งคำนับอย่างงามก่อนจะเดินเข้าสู่หอหรันจื่อเพื่อนำทางไป

แอ๊ดดด!

ประตูที่ปิดตายของหอหรันจื่อค่อยๆเผยออก กลิ่นอายของประวัติศาสตร์โบร่ำโบราณพวยพุ่งออกมาจากด้านใน

1595 ประตูหิน

“ไปกันเถอะ!” เห็นรูปปั้นเดินนำหน้า จางเซวียนกับคนอื่นๆรีบตามเข้าไปในหอหรันจื่อ

ทางเดินนั้นมีไข่มุกกระจ่างราตรีมากมายเรียงรายอยู่บนเพดาน ให้แสงสว่างทั่วทั้งบริเวณ ดังนั้น แม้จะอยู่ในพื้นที่ปิด แต่ก็สว่างไสวราวกับกลางวัน

มีอักษรจารึกโบราณถูกสลักไว้ตามทางเดิน ให้รายละเอียดถึงค่านิยมและมารยาทที่คนๆหนึ่งควรฝึกฝนและจำให้ขึ้นใจ

“ไหนคุณบอกว่านักปราชญ์โบราณหรันชิวไม่ใส่ใจกับพิธีรีตองยุ่งยากไม่ใช่หรือ? แล้วทำไม…” จางเซวียนอดตั้งคำถามกับรูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นไม่ได้

ก่อนหน้านี้ รูปปั้นเด็กชายบอกไว้ว่านักปราชญ์โบราณหรันชิวเป็นผู้ที่ไม่ให้ความสนใจกับพิธีการต่างๆ จึงดูออกจะย้อนแย้งที่เห็นอักษรจารึกเกี่ยวกับค่านิยมและมารยาทมาปรากฏอยู่ในทางเดินของหอหรันจื่อ

“ก็เพราะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องนี้นี่แหละ จึงถูกปรมาจารย์ขงติติง ดังนั้นเขาจึงสลักตัวอักษรเหล่านี้เอาไว้เพื่อเตือนใจตัวเองไม่ให้หลงลืมเรื่องค่านิยมและมารยาท” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นตอบ

ครั้งหนึ่งปรมาจารย์ขงเคยพูดไว้ว่าแต่ละคนควรจะเรียนรู้จากพฤติกรรมของคนอื่น ในฐานะศิษย์สายตรงของปรมาจารย์ขง นักปราชญ์หรันชิวจึงให้ความสำคัญกับคำสอนนั้น

จางเซวียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกระซิบกระซาบ “แล้วสี่คนที่มาก่อนหน้าพวกเราน่ะ ผ่านการทดสอบด้วยหรือเปล่า?”

เพราะที่ผ่านมา พวกเขาไม่เห็นร่องรอยของเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้ง 4 ตัวที่ออกเดินทางมาก่อนหน้าเลย หรือว่าพวกนั้นไม่ผ่านการทดสอบ?

 

แน่นอนว่าเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้งสี่ที่เดินทางมาก่อนพวกเขานั้นไม่ได้อ่อนแอ แต่สำหรับอาณาจักรโบร่ำโบราณที่ถูกทิ้งไว้โดยศิษย์สายตรงอันดับ 1 ของปรมาจารย์ขงนั้น อย่างน้อยก็น่าจะมีความละเอียดพอที่จะแยกแยะระหว่างมนุษย์กับเผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นไม่ใช่หรือ?

ถ้าไม่เป็นอย่างนั้นล่ะก็ จะน่าผิดหวังสักแค่ไหน?

“พวกเขาผ่านการทดสอบและเข้าไปข้างในแล้ว” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นตอบอย่างสุภาพ

หลังจากรู้ว่าจางเซวียนได้รับมรดกตกทอดของนักปราชญ์โบราณชิวอู๋ ท่าทีของรูปปั้นเด็กชายก็ดูจะมีมารยาทและอ่อนน้อมขึ้นมาก

“พวกนั้นผ่านการทดสอบเหมือนกัน? แล้ว…คุณรู้สึกถึงความผิดปกติของพวกเขาหรือเปล่า?” จางเซวียนขมวดคิ้ว

“ความผิดปกติ?” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นส่ายหน้า “ไม่มีอะไรทำนองนั้นนี่ พวกเขาเอาชนะนักรบทองคำแห่งลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณและผ่านการทดสอบไปได้อย่างชอบธรรม และคนหนึ่งในหมู่พวกเขายังมีของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณเยียนเยียนอยู่กับตัวด้วย”

“ของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณเยียนเยียน?” จางเซวียนนัยน์ตาโตด้วยความประหลาดใจ

นักปราชญ์โบราณเยียนเยียนเป็นหนึ่งในสิบจอมยุทธภายใต้การดูแลของปรมาจารย์ขง มีสถานภาพเทียบเท่ากับนักปราชญ์โบราณโป๋ช่าง นักปราชญ์โบราณหรันชิว และคนอื่นๆ เขามีความสามารถพิเศษด้านดนตรี และได้ถ่ายทอดทอดมรดกของตัวเองให้กับสมาคมมือบรรเลงบทเพลงปีศาจ ด้วยเหตุนี้ มือบรรเลงบทเพลงปีศาจส่วนมากจึงยกย่องเขาในฐานะผู้ก่อตั้ง

ไม่น่าเชื่อว่าเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้ง 4 ตัวจะมีของล้ำค่าชิ้นหนึ่งของนักปราชญ์เยียนเยียน!

เข้าสู่ทวีปแห่งปรมาจารย์ได้โดยสามารถหลีกเลี่ยงการตรวจจับของเหล่าปรมาจารย์ ค้นพบอาณาจักรโบร่ำโบราณที่แม้แต่สภาปรมาจารย์ก็ยังไม่รู้ว่ามีอยู่ แถมยังได้ครอบครองของล้ำค่าชิ้นหนึ่งของนักปราชญ์โบราณเยียนเยียน…ดูเหมือนเผ่าพันธุ์ปีศาจพวกนี้จะเตรียมตัวมาอย่างดี!

จางเซวียนคิดอย่างเคร่งเครียด

สงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นกับมวลมนุษย์ได้สร้างความเสียหายอย่างรุนแรงให้กับทั้งสองฝ่ายมาตลอดระยะเวลาหลายปี มนุษย์ต้องสูญเสียของล้ำค่ามากมายให้กับเผ่าพันธุ์ปีศาจ จึงไม่ใช่เรื่องเหลือเชื่อที่เผ่าพันธุ์ปีศาจจะมีของล้ำค่าชิ้นหนึ่งของนักปราชญ์เยียนเยียนอยู่ในครอบครอง

แต่ถึงอย่างนั้น จางเซวียนก็ออกจะประหลาดใจเล็กน้อยกับการเตรียมพร้อมของพวกมัน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะตบตารูปปั้นเด็กชายวัยรุ่น

เหตุผลที่จางเซวียนตั้งคำถามนี้ก็เพื่อจะเตือนรูปปั้นเด็กชายโดยอ้อมๆ หากทั้งสี่เผยให้เห็นความผิดพลาดในการปลอมตัวของพวกมันออกมา รูปปั้นเด็กชายก็จะได้ใช้มาตรการเล่นงานพวกมันโดยทันที

แต่เท่าที่เห็น ดูเหมือนการหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดจะไม่มีประโยชน์ เพราะเขาไม่มีหลักฐานมัดตัวสี่คนนั้น การที่เขาจะโน้มน้าวใจรูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นให้สนใจเรื่องนี้ไม่สำเร็จก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่คงจะเป็นหายนะแน่หากเขาทำให้รูปปั้นเด็กชายเกิดความเป็นปฏิปักษ์ขึ้นมา

แน่นอนว่าเจ้าพวกนั้นคงเตรียมการเรื่องนี้มานานแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดพวกมันถึงจับตัวจ้าวหย่ากับพรรคพวกไปได้อย่างง่ายดาย ด้วยเหตุนี้ การรับมือกับทั้งสี่ย่อมไม่ง่ายอย่างแน่นอน

“เรามาถึงแล้ว”

ระหว่างที่กำลังครุ่นคิด จางเซวียนได้ยินเสียงดังมาจากด้านข้าง เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าพวกเขามาถึงห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง

ห้องนั้นมีรูปร่างกลม และมีประตูหลายบานอยู่โดยรอบ มองแวบเดียวก็พอกะได้คร่าวๆว่าน่าจะมีเกือบ 100 บาน

“ที่นี่มีประตู 99 บาน แต่ละบานเปิดออกสู่การทดสอบที่แตกต่างกันไป พวกคุณแต่ละคนจะเข้าสู่ประตูได้เพียงบานเดียวเท่านั้น และไม่สามารถเลือกประตูบานซ้ำกันได้ หากคุณผ่านการทดสอบและไปถึงอีกด้านหนึ่ง ก็จะได้พบสิ่งที่คุณตามหา” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นหันมาอธิบาย “แต่ถ้าคุณไม่ผ่านการทดสอบ ก็จะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับผมที่นี่จนกว่าเวลาของคุณจะหมดลง!”

“เอ่อ…” จางเซวียนมองประตูมากมายที่อยู่รอบตัวขณะถามย้ำเพื่อความแน่ใจ “แปลว่าเราจะเลือกประตูบานไหนที่เราต้องการก็ได้อย่างนั้นหรือ?”

“ใช่แล้ว เลือกได้ตามสบาย แต่คุณมีเวลาเพียงหนึ่งก้านธูปเท่านั้น ตัดสินใจให้เร็วด้วย!”

หลังจากพูดจบ รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นก็ถอยหลังไป 2 ก้าวและยืนอยู่เงียบๆ

รู้ดีว่าจะซักถามเพื่อหาเงื่อนงำเพิ่มเติมจากอีกฝ่ายก็คงไม่มีประโยชน์ ทั้งจางเซวียน หลัวลั่วชิง และหวู่เฉินสบตากันขณะเริ่มสำรวจประตูแต่ละบานอย่างถี่ถ้วน

ประตูทุกบานทำจากหินแกรนิตและมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันเป๊ะ ไม่มีอะไรที่จะช่วยระบุความแตกต่าง หากพวกเขาหลับตาและหมุนรอบตัวเอง ก็ไม่มีทางบอกได้เลยว่าเคยหมายตาประตูบานไหนไว้

“ไม่ต่างอะไรกับเขาวงกต…” จางเซวียนมองประตูแต่ละบานและรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เมื่อไม่อาจทำความเข้าใจสถานการณ์ได้ เขาจึงเพ่งสมาธิ ดวงตาหยั่งรู้!

วิ้งงงง!

เส้นสายแห่งการหยั่งรู้ปรากฏขึ้นในดวงตาของจางเซวียน เขาสำรวจพื้นที่โดยรอบอย่างละเอียด

ในเมื่อเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้ง 4 เข้ามาที่นี่ก่อนหน้าพวกเขา พวกมันก็จะต้องมาถึงห้องนี้และทำการตัดสินใจไปแล้วเช่นกัน

ข้อเท็จจริงที่ว่าพวกมันเตรียมตัวมาอย่างดีเพื่อการเข้าสู่อาณาจักรโบร่ำโบราณ ถึงกับนำเรือแห่งเมืองบาดาลและของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณเยียนเยียนมาด้วย ก็ชี้ให้เห็นว่าพวกมันมีความรู้เรื่องสถานที่แห่งนี้อยู่ไม่น้อย ดังนั้นจึงน่าจะปลอดภัยกว่าหากตามรอยพวกมันไป

จางเซวียนสำรวจพื้นที่โดยรอบอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ขมวดคิ้ว เอ๊ะ? ทำไมถึงไม่มีร่องรอยอะไรหลงเหลือเลย?

เขาคิดว่าเขาน่าจะหาเงื่อนงำบางอย่างได้เหมือนอย่างที่เคยทำด้านนอก แต่ใครจะไปคิดว่าเจ้าสี่คนนั่นไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้แม้แต่น้อย ถึงขนาดที่ดวงตาหยั่งรู้ก็ตรวจจับอะไรไม่ได้สักอย่าง

เหมือนจะล่วงรู้ความคิดของจางเซวียน หลัวลั่วชิงส่งโทรจิตหาเขา “อย่าพยายามเลย ในเมื่อนี่เป็นการทดสอบ ก็ไม่มีทางที่มันจะปล่อยให้คุณเห็นอะไรหรอก อีกอย่าง รูปปั้นหินก็บอกแล้วว่าคนสองคนจะเข้าสู่ประตูบานเดียวกันไม่ได้ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าต่อให้คุณพบประตูบานที่พวกมันเข้าไป เราก็ตามมันเข้าไปไม่ได้อยู่ดี”

“เอ่อ…” จางเซวียนใบ้กิน

จริงด้วย

ในเมื่อนี่คือการทดสอบ ก็ไม่มีทางที่นักปราชญ์โบราณหรันชิวจะทิ้งช่องโหว่ที่เห็นได้ชัดเอาไว้ อีกอย่าง หลังจากที่ใครคนหนึ่งเข้าสู่ประตูสักบานแล้วทำให้กับดักรวมทั้งค่ายกลในนั้นถูกเปิดใช้งานแล้ว สิ่งที่อยู่หลังประตูบานนั้นก็จะไม่มีอันตรายอีกต่อไป

“แล้วตอนนี้เราควรทำอย่างไร?” จางเซวียนถาม

“ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตา เลือกมาสักบานก็แล้วกัน” หลัวลั่วชิงพูดขณะเลือกประตูบานหนึ่งและดึงมันให้เปิดออกโดยปราศจากความลังเล

“คุณ…ระวังด้วยนะ!” เห็นหลัวลั่วชิงพรวดพราดเข้าไปแบบนั้น จางเซวียนอดเป็นห่วงไม่ได้

“วางใจเถอะน่ะ!” หลัวลั่วชิงตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆอย่างมั่นใจ “การทดสอบของนักปราชญ์โบราณหรันชิวย่อมไม่ง่าย แต่จะกักตัวฉันไว้ที่นี่ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน!”

หลังจากพูดจบ เธอก็เดินเข้าประตูไป

“ก็จริง…”

จางเซวียนไม่เคยเห็นหลัวลั่วชิงเปิดการโจมตีมาก่อน แต่เมื่อพิจารณาจากความเก่งกาจของหวู่เฉิน ก็แน่นอนว่าหลัวลั่วชิงจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีความเก่งกาจไม่เบาเช่นกัน

การทดสอบของนักปราชญ์โบราณหรันชิวอาจเป็นความท้าทายอย่างมากกับเหล่าอัจฉริยะทั่วไป แต่สำหรับเธอ ก็ไม่น่าจะเป็นภัยคุกคามมากมายนัก

“ผมจะเข้าไปละนะ” เห็นหลัวลั่วชิงเข้าประตูบานหนึ่งไปแล้ว หวู่เฉินเลือกประตูอีกบานและเดินเข้าไป

“เหลือคุณเพียงคนเดียวแล้ว…” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“อือ” จางเซวียนพยักหน้า เขากำลังจะเลือกประตูบานหนึ่ง ก็พอดีกับที่นึกบางอย่างได้ ดวงตาหยั่งรู้อาจมองไม่เห็นว่าอะไรอยู่ด้านหลังประตูนั่น แต่หอสมุดเทียบฟ้าล่ะ?

1596 ผมคันไม้คันมืออยากวาดภาพ

 

การทดสอบที่อยู่ด้านหลังประตูทั้ง 99 บานนั้นแตกต่างกัน ซึ่งก็แน่นอนว่าระดับของความอันตรายจะต้องไม่เท่ากันด้วย คงจะมีความแตกต่างไม่น้อยระหว่างการเลือกประตูบานที่ถูกกับบานที่ผิด

ไม่อย่างนั้น รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นคงจะไม่ให้เวลาพวกเขาตัดสินใจนานถึง 1ก้านธูป

ในเมื่อเป็นการทดสอบที่นักปราชญ์โบราณหรันชิวทิ้งไว้ ด้วยระดับวรยุทธที่จำกัดของเขา จางเซวียนก็พอเข้าใจได้ว่าทำไมดวงตาหยั่งรู้ถึงมองอะไรไม่เห็น แต่กับหอสมุดเทียบฟ้าล่ะ?

ความสามารถของมันคือการมองทะลุทุกสิ่งที่อยู่ภายใต้สวรรค์

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น จะมีเครื่องมืออะไรที่ดีไปกว่าหอสมุดเทียบฟ้าให้เขาเลือกใช้? เขาคงจะตัดสินใจได้ง่ายว่าประตูบานไหนควรเลือกและบานไหนไม่ควรเลือก!

เมื่อคิดได้ จางเซวียนก็เริ่มดำเนินการ

เขาสะบัดข้อมือ นำกระดาษขาวออกมาหนึ่งแผ่นพร้อมกับพู่กัน แล้วลงมือวาดภาพ

ในฐานะจิตรกรระดับ 8 ดาว ความเร็วและคุณภาพในการวาดภาพของเขาถือว่าเหนือชั้น ภายในเวลาไม่ถึง 3 นาที เขาก็วาดภาพภายในห้องรูปกลมนั้นได้ทั้งหมด

หลังจากวาดเสร็จ จางเซวียนก็เขียนคำว่า ‘ถูกต้อง’ ไว้บนประตูทุกบานในภาพวาด

ในเมื่อที่นี่มีประตูมากมาย ก็จะต้องมีประตูที่เหมาะสมกว่าบานอื่นๆ หอสมุดเทียบฟ้าสามารถวิเคราะห์ข้อบกพร่องและความผิดพลาดของวัตถุได้ ดังนั้น ด้วยการพิจารณาข้อบกพร่อง เขาก็คงจะตัดสินใจได้ว่าควรเข้าประตูบานไหน

ขณะที่จางเซวียนกำลังง่วนกับการวาดภาพ รูปปั้นเด็กชายก็เฝ้ามองด้วยสีหน้างุนงง

เขาคิดว่าชายหนุ่มน่าจะเลือกประตูสักบานแล้วเข้าไปข้างใน ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะนำพู่กันกับกระดาษออกมาและเริ่มต้นวาดภาพ รวมทั้งเขียนตัวหนังสือด้วย

ทั้งหมดที่คุณต้องทำก็คือเลือกประตูสักบาน! แค่เลือกมาบานหนึ่ง คงไม่ยากเย็นไม่ใช่หรือ?

คุณมีปัญหากับการตัดสินใจหรือไง?

“เวลาใกล้หมดแล้วนะ ถ้าคุณไม่เข้าไปเร็วๆนี้ คุณสมบัติในการเข้าท้าทายการทดสอบจะกลายเป็นโมฆะ” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นส่งเสียงเตือน

“รู้แล้ว ผมจะรีบตัดสินใจเร็วๆนี้แหละ…” จางเซวียนตอบขณะที่เขียนคำว่า ‘ถูกต้อง’ ลงบนประตูบานสุดท้าย

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เขาก็ใช้นิ้วแตะภาพวาด

วิ้ง!

ภาพวาดแบบเดียวกันปรากฏในสมองของเขา

ไม่ช้า จางเซวียนก็พบประตูบานที่ถูกต้องซึ่งควรจะเข้าไป เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขาลืมตาขึ้นและพูดยิ้มๆ “เอาล่ะ ผมตัดสินใจได้แล้ว…”

เห็นสีหน้างุนงงของรูปปั้นเด็กชาย จางเซวียนอธิบายพร้อมกับหัวเราะหึๆ “อันที่จริงผมเป็นจิตรกรด้วย เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมเห็นทิวทัศน์ที่น่าสนใจ ผมก็จะเกิดคันไม้คันมืออยากวาดมันขึ้นมาทันที…นิสัยที่ไม่ค่อยจะดีนี้เกิดกำเริบขึ้นมาเมื่อผมเห็นห้องที่สวยงามแห่งนี้ ขอให้คุณเข้าใจด้วย!”

“ทิวทัศน์ที่น่าสนใจ? ห้องที่สวยงาม?” รูปปั้นเด็กชายถึงกับพูดไม่ออก

ทั้งหมดที่มีอยู่ในห้องรูปกลมนี้คือประตูที่ทำจากหินแกรนิต… ถ้าสภาพแบบนี้ยังถือว่าน่าสนใจกับคุณล่ะก็ มือขวาของคุณคงจะคันมากจริงๆ!

“เอาเถอะ ผมไม่ว่าคุณหรอกที่คุณไม่เข้าใจ เพราะคุณเป็นแค่รูปปั้น ก็พอเข้าใจได้ว่าคงไม่อาจสัมผัสสุนทรียภาพได้เหมือนมนุษย์อย่างเราๆ!” จางเซวียนหัวเราะก่อนจะตบไหล่รูปปั้นเด็กชายอย่างเห็นใจและมุ่งหน้าไปยังประตูบานหนึ่ง

“คุณ…” เมื่อรู้ตัวว่าถูกเยาะเย้ย รูปปั้นเด็กชายได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

นักปราชญ์โบราณชิวอู๋เป็นคนเข้มงวดและเถรตรง มันเรื่องอะไรเขาถึงรับชายหนุ่มปากร้ายแบบนี้เป็นลูกศิษย์?

ตัวเจ้าปัญหาอย่างคุณคงต้องเป็นโสดไปตลอดชีวิต! ไม่น่าเชื่อว่ากะอีแค่เลือกประตูสักบานก็ยังตัดสินใจไม่ได้…ฮึ? รอดูเถอะ!

เมื่อมองตามทิศทางที่ชายหนุ่มมุ่งหน้าไป นัยน์ตาของรูปปั้นเด็กชายเบิกโพลงขึ้นมาทันทีด้วยความประหลาดใจ

แอ๊ดดด!

เขาจ้องเขม็งและอ้าปากค้างขณะที่ชายหนุ่มเปิดประตูและหายวับเข้าไปในนั้น

หมอนั่นเลือกประตูบานนั้น? แต่ว่า…เขารู้ได้อย่างไร? รูปปั้นเด็กชายได้แต่กระพริบตาปริบๆด้วยความไม่อยากเชื่อ

ในจำนวนประตูทั้ง 99 บาน โอกาสที่ชายหนุ่มจะเลือกประตูบานนั้นถือว่ามีน้อยมาก เขาจึงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเลือก ใครจะรู้ว่าหมอนั่นโชคดีถึงขนาดที่เลือกสุ่มๆก็ได้ประตูบานนั้นมา

ราวกับเทพธิดาแห่งโชคชะตาฉายแสงนำทางให้เขา

ไม่ช้ารูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นก็หายตกตะลึงและคำรามในใจ ถึงเขาจะโชคดี แต่ก็ต้องมีพละกำลังพอตัวถึงจะจัดการได้ เจ้าหมอนั่นที่อยู่หลังประตูทั้งโหดร้ายและไร้ความปรานียิ่งกว่าเราเสียอีก ต่อให้เขาเลือกประตูบานที่ถูกต้อง แต่ก็มีโอกาสที่จะเอาชีวิตไปทิ้งที่นั่น!

…..

ตึ้ง!

ทันทีที่ประตูแกรนิตปิดลง จางเซวียนก็พบว่าตัวเองยืนอยู่บนทางเดิน เขาเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว ตั้งใจจะสำรวจโดยรอบว่ามีอะไรอยู่บ้าง แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร แรงกดดันมหาศาลก็โถมทับเข้าใส่ ทำให้ร่างของเขาซวนเซไปเล็กน้อย

แรงกดดันนั้นดูจะพุ่งตรงเข้าสู่จิตวิญญาณ แทบจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆในช่วงเวลาที่เขาไม่ทันระวังตัว

มันคือการโจมตีจิตวิญญาณ…จางเซวียนมีสีหน้าไม่สู้ดี

เขาเคยเผชิญหน้ากับการโจมตีจิตวิญญาณมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบการโจมตีที่ทรงพลังขนาดนี้ ดูเหมือนมันจะทะลุกายเนื้อของเขาไป ทำให้รู้สึกเหมือนยืนอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรที่กำลังบ้าคลั่ง ไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้กับพละกำลังมหาศาลที่อยู่ตรงหน้า

ศาสตร์แห่งจิตวิญญาณเทียบฟ้า!

รู้ดีว่าจะต้องแย่แน่หากปล่อยให้การโจมตีดำเนินต่อไป จางเซวียนสูดหายใจลึกและเริ่มขับเคลื่อนพลังจิตวิญญาณอย่างดุเดือดเพื่อปัดป้องการโจมตีนั้น

แม้จิตวิญญาณของเขาจะมีวรยุทธแค่ระดับเซียนขั้น 9 แต่ก็ได้รับการบ่มเพาะจากสายฟ้า ทำให้มีขนาดใหญ่และแข็งแกร่งทนทานกว่าจิตวิญญาณดวงอื่นๆ ด้วยเหตุนี้ แม้การโจมตีจิตวิญญาณที่พุ่งตรงเข้ามาจะมีอานุภาพรุนแรง แต่จางเซวียนก็ต้านทานมันไว้ได้

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่และรุดหน้าต่อไปอย่างรวดเร็ว

จางเซวียนอยากเห็นว่าสิ่งมีชีวิตชนิดไหนที่สำแดงการโจมตีจิตวิญญาณอันทรงพลังขนาดนั้นได้

แต่ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ แรงกดดันที่โถมทับจิตวิญญาณของเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากเดินไปได้ราว 12 ก้าว จางเซวียนก็ต้องหยุด

ลงท้าย ก็ดูเหมือนว่าระดับวรยุทธของเขาจะอ่อนด้อยเกินไปสำหรับการทดสอบ ในเวลานี้ ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณของเขาใกล้แตกสลายเต็มที

ดูเหมือนเรามาถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้ว…เราควรเรียกพลังจากหยดเลือดของปรมาจารย์ขงหรือเปล่า? จางเซวียนครุ่นคิดอย่างหนัก

หากได้รับพลังจากหยดเลือดของปรมาจารย์ขง แน่นอนว่าเขาย่อมปัดป้องการโจมตีจิตวิญญาณออกไปได้อย่างง่ายดาย แต่ปัญหาก็คือมีหยดเลือดเพียง 3 หยดเท่านั้น ซึ่งเขาก็ใช้ไป 1 หยดแล้ว และที่แน่ๆก็คือเขาต้องใช้อีก 1 หยดตอนที่ปะทะกับเผ่าพันธุ์ปีศาจกลุ่มที่ลักพาตัวจ้าวหย่ากับพรรคพวกไป

ดังนั้น เขาจึงออกจะลังเลเล็กน้อยหากต้องใช้อีกหยดในตอนนี้

ถึงอย่างไร หยดเลือดก็เป็นไม้ตายที่แข็งแกร่งที่สุดของจางเซวียน เขาไม่อาจนำมันมาใช้ง่ายๆ!

ครั้งแรกที่เราเผชิญหน้ากับการทดสอบสายฟ้า เราก็จนปัญญา คิดว่าคงจะถูกช็อตตายเสียแล้ว แต่หลังจากนั้นก็กลับพบว่าสามารถซึมซับพลังงานของมันได้! แม้แรงกดดันนี้จะต้านทานได้ยาก แต่เราก็น่าจะใช้มันเป็นสื่อกลางในการบ่มเพาะจิตวิญญาณของเราและทำให้มันบริสุทธิ์ขึ้น บางที…มันอาจจะเป็นเครื่องมือที่ช่วยให้เราเชี่ยวชาญการทะลุมิติและการข้ามสิ่งกีดขวางก็ได้!

ครั้งล่าสุดที่จางเซวียนพบลู่ชง อีกฝ่ายได้ถ่ายทอดศาสตร์ลับการทะลุมิติของจิตวิญญาณให้เขา จางเซวียนพยายามศึกษามัน แต่ด้วยข้อบกพร่องมากมายที่มีอยู่ในศาสตร์ลับนั้น ลงท้ายเขาก็หมดแรงบันดาลใจ อีกอย่าง จิตวิญญาณของเขาก็ยังอ่อนด้อยไปสักหน่อยด้วย…แต่ตอนนี้ เมื่อมีแรงกดดันมหาศาลบีบบังคับเขาอยู่ ก็น่าจะเป็นโอกาสดีที่จะได้ทดลองบ่มเพาะจิตวิญญาณของตัวเอง

บางที อาจจะได้ผลดีอย่างที่คาดไม่ถึงก็ได้

เอาล่ะ เริ่มเลยดีกว่า…จางเซวียนคิดขณะเพ่งสมาธิเข้าสู่ศาสตร์ลับแห่งการทะลุมิติของจิตวิญญาณที่อยู่ในสมองของเขา

ขณะที่กำลังศึกษาศาสตร์ลับนั้นอีกครั้ง ก็พลันเกิดความคิดหนึ่งขึ้น

การทะลุมิติของจิตวิญญาณคือการนำจิตวิญญาณผ่านเข้าไปในโครงสร้างของมิติ ทำให้ทะลุผ่านขีดจำกัดของมิติได้…ก่อนหน้านี้ เป็นเพราะความเข้าใจของเราที่ยังอ่อนด้อยว่าอะไรคือ ‘โครงสร้างของมิติ’ เราจึงรู้สึกว่ามันมีข้อบกพร่องมากมาย แต่ในเมื่อตอนนี้ศาสตร์แห่งการปลดปล่อยมิติเทียบฟ้าของเราเข้าถึงขั้น 4 แล้ว เราจะสามารถปรับปรุงการทะลุมิติให้สมบูรณ์แบบได้หรือไม่หากประมวลเอาทั้งสองศาสตร์นี้เข้าด้วยกัน?

แม้การทะลุมิติของจิตวิญญาณจะเป็นศาสตร์ลับของจิตวิญญาณ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นการควบคุมคุณสมบัติของมิติชนิดหนึ่งเช่นกัน

เมื่อนึกถึงหนังสือจำนวนมากเกี่ยวกับมิติที่เขาเพิ่งถ่ายโอนไปก่อนหน้านี้ หากประมวลมันเข้ากับศาสตร์ลับแห่งการทะลุมิติของจิตวิญญาณ บางทีเขาอาจจะแก้ไขข้อบกพร่องของมันได้?

ประมวล!

จางเซวียนลงมือทันที เขารวบรวมเอาหนังสือเกี่ยวกับการทะลุมิติของจิตวิญญาณเข้ากับหนังสือศาสตร์ลับอื่นๆที่เกี่ยวกับมิติ

ไม่ช้า หนังสือเล่มใหม่เอี่ยมก็ปรากฏ

1597 พลังของสายเลือดตระกูลจาง

จางเซวียนคว้าหนังสือที่ประมวลได้และรีบพลิกดู

เนื้อหาที่อยู่ในนั้นลอยเข้าสู่สมองของเขาและกลายเป็นความรู้ที่ฝังแน่น

มันเข้าถึงระดับของเคล็ดวิชาเทียบฟ้าจริงๆด้วย! จางเซวียนแทบกระโดดด้วยความดีใจ

เขาอยากฝึกฝนเทคนิคการทะลุมิติของจิตวิญญาณมานานแล้ว และพยายามหาหนังสือที่เกี่ยวข้องกับจิตวิญญาณเพื่อจะปรับปรุงเทคนิคนั้นให้สมบูรณ์ แต่ใครจะไปคิดว่าสิ่งที่เขายังขาดอยู่ไม่ใช่หนังสือเกี่ยวกับจิตวิญญาณ แต่เป็นหนังสือเกี่ยวกับมิติ!

เราจะบ่มเพาะจิตวิญญาณก่อนแล้วค่อยฝึกฝนเทคนิคการทะลุมิติของจิตวิญญาณ จางเซวียนตัดสินใจ

ดังนั้น เขาจึงทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิแล้วถอดจิตวิญญาณออกจากหว่างคิ้ว

เมื่อปราศจากกายเนื้อคอยคุ้มกัน แรงกดดันที่ถาโถมเข้าใส่จิตวิญญาณของจางเซวียนก็เข้มข้นขึ้นทันที ในตอนนั้น เขารู้สึกเหมือนตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางพายุเฮอริเคนอันบ้าคลั่งที่พยายามจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ

แข็งแกร่งราวหินผา หนักแน่นราวขุนเขา!

รู้ดีว่าคงต้องเสียชีวิตแน่หากผ่านการทดสอบไปไม่ได้ จางเซวียนจึงเพ่งสมาธิและจินตนาการถึงภาพขุนเขาอันยิ่งใหญ่, ภูเขาห้วยขาว

มีการฝึกฝนจิตวิญญาณรูปแบบหนึ่งซึ่งเป็นที่รู้จักกันในชื่อการฝึกฝนแนวคิด ด้วยการเพ่งสมาธิให้อยู่กับแนวคิดใดแนวคิดหนึ่ง การกระทำนั้นก็จะช่วยขัดเกลาพลังจิตวิญญาณของผู้นั้นให้อยู่ในรูปของแนวคิดที่กำลังเพ่งสมาธิอยู่ ยกตัวอย่าง หากใครคนหนึ่งเพ่งสมาธิโดยจินตนาการถึงเปลวไฟ พลังจิตวิญญาณของผู้นั้นก็จะมีฤทธิ์แผดเผาราวกับภูเขาไฟที่กำลังระเบิด และหากเพ่งสมาธิโดยจินตนาการถึงน้ำแข็ง พลังจิตวิญญาณของผู้นั้นก็จะเย็นเยือกราวกับฤดูหนาวอันไร้หัวใจ

จางเซวียนรู้จักเทคนิคการฝึกฝนแนวคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อครั้งที่เขาเริ่มฝึกวรยุทธ แต่ด้วยการใช้ศาสตร์แห่งจิตวิญญาณเทียบฟ้าเพื่อยกระดับวรยุทธของจิตวิญญาณ เขาพบว่าไม่มีความจำเป็นมากนักที่จะต้องทำแบบนั้น จึงไม่ค่อยใส่ใจ แต่ตอนนี้ เขารู้ตัวว่าจะต้องใช้การฝึกฝนแนวคิดด้วยวิธีดังกล่าวเพื่อไม่ให้เสี่ยงกับการที่จิตวิญญาณต้องถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ

ฟึ่บ!

จางเซวียนเพ่งสมาธิอยู่กับแนวคิดภาพภูเขา จากนั้นจิตวิญญาณที่สั่นไหวก็ค่อยๆมั่นคงขึ้น ราวกับภูเขาที่ตั้งตระหง่านและโดดเด่นอยู่ท่ามกลางพายุ ไม่ว่าจะถูกลมพายุปะทะสักแค่ไหนก็มั่นคงอยู่ได้ ไม่มีวันพังทลาย

หลังจากทำให้จิตวิญญาณมั่นคงได้แล้ว จางเซวียนก็สูดหายใจลึกและดึงเอาแรงกดดันมหาศาลนั้นเข้าสู่จิตวิญญาณของเขา เพื่อบ่มเพาะจิตวิญญาณส่วนที่ยังอ่อนแอ

ภายใต้การบ่มเพาะจากแรงกดดันหนักหน่วงนั้น จิตวิญญาณที่มีขนาดใหญ่โตของจางเซวียนก็แข็งแกร่งและทรงพลังขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้แรงกดดันที่ว่าก็ไม่ถึงกับจะทำให้เราทนไม่ไหวอีกแล้ว ลุย!

2-3 นาทีต่อมา เมื่อจางเซวียนเริ่มคุ้นเคยกับแรงกดดันนั้น เขาก็เดินไปข้างหน้าอีก 2-3 ก้าว ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอีกครั้งเพื่อดำเนินกระบวนการบ่มเพาะจิตวิญญาณต่อไป

…..

ในห้องรูปทรงกลม รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงลืมตาขึ้นอีกครั้ง

“จะดูซิว่าเจ้าหนุ่มคนนั้นจะเป็นอย่างไร ต่อให้เจ้าหมอนั่นที่อยู่ข้างในไม่เปิดการโจมตี ลำพังแค่แรงกดดันที่มันแผ่ออกมาก็เกินพอที่จะยับยั้งอีกฝ่ายไม่ให้เดินหน้าไปไหน หรือแม้แต่ทำลายจิตวิญญาณของเขาได้แล้ว!”

รูปปั้นเด็กชายพึมพำขณะยกนิ้วขึ้นและเคาะพื้นที่ตรงหน้า

จอภาพเรืองแสงปรากฏขึ้นกลางอากาศ เผยให้เห็นภาพของจางเซวียนที่อยู่หลังประตู

“ฮ่าาาา เจ้าหนุ่มนั่นคงจะ…ฮะ? มะ-มันเกิดอะไรขึ้น?”

รูปปั้นเด็กชายยังคงเยาะหยันอยู่ตอนที่พลันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับภาพในจอที่อยู่ตรงหน้า นัยน์ตาของเขาเบิกโพลงขึ้นทันทีจนแทบปะทุออกจากเบ้า

ในจอภาพนั้น ชายหนุ่มยืนเอาสองมือเท้าสะเอวและประกาศด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกความหงุดหงิด “ไอ้แรงกดดันบ้าบอนี่มันมาจากไหน? แก…ไอ้ขี้ขลาด ออกมาเผชิญหน้ากับฉันตรงๆดีกว่า! ฉันยังซึมซับมันไม่พอเลย ถ้าทั้งหมดที่แกมีอยู่คือเท่านี้ล่ะก็ แกยังกล้าเรียกตัวเองว่าการทดสอบหรือ? ถ้าไม่ออกมาตอนนี้ ก็อย่ามาต่อว่าฉันนะถ้าฉันทำลายที่นี่จนราบคาบ!”

“เขากำลังยั่วยุมันจริงๆหรือนี่?” รูปปั้นเด็กชายแทบเป็นลม

เขาเคยคิดว่าหากเจ้าหมอนั่นที่อยู่หลังประตูเปิดการโจมตี ลำพังแค่รังสีที่แผ่ออกมาก็เกินพอที่จะเล่นงานชายหนุ่มแล้ว ใครจะไปคิดว่าไม่เพียงแต่ชายหนุ่มจะยังไม่เป็นอะไร ยังถึงขนาดเยาะเย้ยอีกฝ่ายว่าอ่อนแอด้วย!

ปีศาจตนนี้มาจากไหน?

มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

“ช่างมันเถอะ ถ้าไม่มีแรงกดดันแล้ว เราก็จะเข้าไปข้างใน…” หลังจากเอ่ยปากยั่วยุครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่มีแรงกดดันตอบกลับมา จางเซวียนได้แต่ส่ายหน้า

พูดกันตามตรง ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะคุยโม้ แต่จู่ๆแรงกดดันก็หายไปอย่างกะทันหัน

เขากำลังอยู่ในอารมณ์ที่เริ่มคุ้นชินกับการฝึกฝน และผลที่ได้ก็ทำให้จิตวิญญาณของเขาเริ่มแข็งแกร่งขึ้น แต่แล้วแรงกดดันนั้นก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย เป็นใครก็ต้องหงุดหงิด!

อีกอย่าง ถ้าเขาได้ฝึกฝนวรยุทธมากกว่านี้ ก็มีโอกาสที่เขาจะเข้าถึงเงื่อนไขของการทะลุมิติของจิตวิญญาณ ซึ่งนั่นจะทำให้ประสิทธิภาพการต่อสู้ของเขาสูงขึ้นอีกมาก

ขอดูก่อนเถอะว่าแรงกดดันมีต้นตอมาจากไหน บางทีเราอาจทำอะไรบางอย่างได้…จางเซวียนคิดขณะรุดหน้าไป

หลังจากเดินไปได้เพียง 2-3 ก้าว ก็มาถึงทางเลี้ยว จางเซวียนรู้สึกถึงความเย็นเยือกในร่างกายของเขา จากนั้นก็รับรู้ได้ถึงพละกำลังมหาศาลที่พุ่งตรงมา

เขารีบแนบตัวเข้ากับกำแพง

ฉึก!

รูขนาดเล็กปรากฏขึ้นบนกำแพงของทางเดินนั้น

“นี่มันอะไร…” จางเซวียนเลิกคิ้วด้วยความระแวง

สิ่งที่พุ่งตรงมาไม่ใช่อาวุธที่ถูกซุกซ่อนไว้ ไม่ใช่กระแสดาบฉีหรืออะไรทำนองนั้น แต่เป็นเพียงหยดน้ำธรรมดา!

น้ำเพียงหยดเดียวสามารถสลายการป้องกันตัวของเขาและทำให้กำแพงของทางเดินนั้นเป็นรูได้ แน่นอนว่าคนที่เล่นงานเขาจะต้องมีวรยุทธขั้นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เป็นอย่างน้อย!

เราจะรอดูก่อนว่าเขาเป็นใคร ก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะใช้พลังจากหยดเลือดของปรมาจารย์ขงหรือไม่

จางเซวียนงอนิ้วไว้เหนือหยดเลือดในมือของเขา พร้อมที่จะแตะมันเพื่อเรียกพลังจากหยดเลือดนั้นได้ทุกขณะ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะออกเดินต่อไปอย่างหวาดระแวง

เขายังเหลือหยดเลือดของปรมาจารย์ขงแค่ 2 หยด จึงไม่อาจใช้มันอย่างบุ่มบ่ามได้

ฟิ้วววว!

เมื่อถึงทางเลี้ยวอีกครั้ง ก็เห็นหยดน้ำขนาดต่างๆกันหลายสิบหยดพุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว ปิดกั้นหนทางหลบหนีไว้หมด

หยดน้ำเหล่านี้ไม่ได้ถูกถ่ายทอดพลังปราณไว้ แต่ความเร็วในการเคลื่อนไหวของมันจัดว่าน่าสะพรึงมาก ด้วยระดับวรยุทธของจางเซวียนในตอนนี้ หากมันปะทะกับเขาจังๆ เขาจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือแม้แต่เสียชีวิตเลยทีเดียว!

“เปิดใช้งานสายเลือด!” รู้ดีว่าไม่มีเวลาให้หนี จางเซวียนปลุกสายเลือดตระกูลจางขึ้นทันที ซึ่งเป็นสิ่งที่เซียนดาบชิงได้มอบให้เขาไว้ก่อนหน้านี้

ฟึ่บ!

ในชั่วพริบตา กาลเวลาก็ดูเหมือนจะเชื่องช้าลง หยดน้ำที่พุ่งเข้าใส่เขาอย่างเกรี้ยวกราดอยู่เมื่อครู่ปรากฏชัดเจนต่อหน้าต่อตา

โพละ!

จางเซวียนยกนิ้วขึ้นและแตะหยดน้ำที่อยู่ใกล้ตัวเขาที่สุดเบาๆ หยดน้ำนั้นแตกสลายไปทันที ทำให้นิ้วของเขาเปียกชื้น

จางเซวียนเดินหน้าต่อไปเพื่อจะแตะหยดน้ำอีกหลายสิบหยดที่เหลือ พวกมันแตกสลายและกระจายออกไปโดยรอบ

รู้ดีว่าตัวเองรอดพ้นจากอันตรายแล้ว จางเซวียนถอนหายใจอย่างโล่งอกขณะพยักหน้าด้วยความยำเกรง

สมกับที่เป็นสายเลือดตระกูลจาง อานุภาพของมันน่าสะพรึงยิ่งกว่าสายเลือดตระกูลหลัวเสียอีก มันแสดงออกถึงพละกำลังอันน่าทึ่งเมื่อถูกเปิดใช้งาน

หากเขาไม่ใช้ความสามารถนี้ แน่นอนว่าจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสจากหยดน้ำที่พุ่งเข้าใส่ราวกับห่าฝน แต่ด้วยการหน่วงเวลา ความเร็วของหยดน้ำก็ลดลงจนแทบจะกลายเป็นหอยทากคลาน ไม่อาจทำอันตรายเขาได้อีก

โชคไม่ดีเลยที่ต้องใช้หยดเลือดปริมาณมาก…

ถึงจางเซวียนจะตื่นเต้น แต่ก็อดส่ายหน้าอย่างจนปัญญาไม่ได้เมื่อเห็นว่าตัวเองต้องเสียพลังไปมากแค่ไหนจากการใช้หยดเลือดของตระกูลจาง

เพียงแค่ทำลายหยดน้ำไม่กี่หยด เขาต้องใช้หยดเลือดของตระกูลจางไปมากกว่าครึ่งหยด พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ ด้วยปริมาณหยดเลือดที่เขามีอยู่ตอนนี้ เขาสามารถเปิดใช้งานสายเลือดตระกูลจางได้อีกแค่ 6 ครั้ง

ช่างสิ้นเปลืองเหลือเกิน!

ฟึ่บ!

ด้วยการเพ่งสมาธิอีกครั้ง จางเซวียนก็กลับสู่สภาพเดิมของกาลเวลา ภาพตรงหน้าเขากลับคืนสู่ความเร็วปกติ

ในตอนนั้นเองที่จางเซวียนเพิ่งรู้ตัวว่าเขามายืนอยู่ใจกลางห้องโถงขนาดใหญ่

ที่ใจกลางห้องโถงนั้นคือทะเลสาบที่มีรัศมีหลายร้อยเมตร น้ำในทะเลสาบมีฟองฟอดขึ้นมาไม่หยุด ราวกับมันกำลังเดือดพล่าน

ขณะที่จางเซวียนกำลังสงสัยว่าทะเลสาบนี้ปล่อยกระสุนหยดน้ำออกไปได้อย่างไร ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่นมาจากใต้ผืนน้ำ จากนั้นร่างประหลาดร่างหนึ่งก็โผล่พรวดขึ้นมาจากทะเลสาบ

ซู่!

หยดน้ำมากมายกระเด็นออกไปโดยรอบ

1598 หอกสวรรค์กระดูกมังกร

ฟิ้ววววว!

หยดน้ำที่กระเซ็นออกมานั้นพุ่งผ่านอากาศ มีพละกำลังราวกับจะฉีกกระชากทุกอย่างที่ขวางทาง

ขนาดน้ำที่กระเซ็นออกมายังมีอานุภาพร้ายกาจขนาดนี้! จางเซวียนหรี่ตาด้วยความอัศจรรย์ใจ

เขายังสงสัยอยู่ว่าหยดน้ำเหล่านี้มาได้อย่างไร ซึ่งคำตอบก็เหนือกว่าที่เขาจินตนาการไว้มาก

หากแม้แต่หยดน้ำที่กระเซ็นออกมาจากอะไรสักอย่างที่อยู่ในทะเลสาบยังมีอานุภาพขนาดนี้ แล้วเจ้านั่นจะต้องแข็งแกร่งขนาดไหน? ปรมาจารย์หยางจะรับมือไหวหรือเปล่า?

“ปลุกสายเลือด!”

รู้ดีว่าไม่มีเวลาให้ขบคิดนานนัก จางเซวียนรีบแผดเผาสายเลือดตระกูลจางอีกครึ่งหยดที่เหลือ แล้วกาลเวลารอบตัวเขาก็ช้าลงอีกครั้ง

เราต้องแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ ไม่อย่างนั้น อีกไม่นานคงตายแน่! จางเซวียนคิดขณะรีบทะลุผ่านหยดน้ำทั้งหมดไปที่ริมทะเลสาบ

ฟึ่บ!

จากนั้น เลือดอีกครึ่งหยดที่เหลือก็เหือดแห้งไป แล้วกระสุนหยดน้ำก็พุ่งเข้าใส่กำแพงที่อยู่โดยรอบ

จางเซวียนเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าอะไรอยู่ตรงหน้าเขา

สิ่งที่โผล่พรวดขึ้นมาจากทะเลสาบนั้นเป็นโครงกระดูกขนาดใหญ่ นับจากหัวจรดหางก็น่าจะมีความยาวหลายสิบเมตร กระดูกทุกชิ้นของมันโปร่งแสงราวกับหยก และถึงแม้จะบอกไม่ได้ว่ามันแข็งแกร่งขนาดไหน แต่ลำพังข้อเท็จจริงที่ว่าการสะบัดตัวเพียงเบาๆของมันก็ทำให้เกิดหยดน้ำที่มีพละกำลังสังหารได้แม้แต่นักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด ก็เกินพอที่จะสร้างความน่าสะพรึงแล้ว

หลังจากจับตาดูรูปร่างของโครงกระดูกนั้น จางเซวียนก็ถึงกับชะงัก

นี่มัน…โครงกระดูกมังกร?

เพราะเป็นเจ้าของอสูรมังกรบาดาล จึงพอมีความเข้าใจเรื่องโครงสร้างของสิ่งมีชีวิตชนิดนี้ เขาบอกได้เลยว่าโครงกระดูกที่อยู่ตรงหน้ามีโครงสร้างที่เป็นธรรมชาติและกลมกลืนกันมากกว่าหากจะเปรียบเทียบกับอสูรมังกรบาดาล ทำให้มีความเป็นไปได้ว่ามันน่าจะเป็นโครงกระดูกของมังกร

ต่อให้ไม่ใช่มังกรที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ แต่ก็น่าจะบริสุทธิ์กว่าอสูรมังกรบาดาลมาก

เห็นชายหนุ่มหลบเลี่ยงกระสุนหยดน้ำของมันได้สำเร็จ โครงกระดูกมังกรลดสายตาลงจ้องมองอีกฝ่ายขณะส่งเสียงดังสนั่น “คุณมีความสามารถในการควบคุมเวลาหรือ? ไม่ใช่หรอก, พลังของคุณดูเหมือนจะขึ้นอยู่กับสายเลือด…คุณเป็นใคร? เป็นสายเลือดของตระกูลนักปราชญ์ตระกูลไหน?”

“ผมชื่อจางเซวียน!”

รู้สึกได้ว่าโครงกระดูกมังกรยังไม่คิดจะโจมตีเขาตอนนี้ จางเซวียนจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกขณะประสานมือคารวะเจ้ายักษ์ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า และลอบสำรวจมันไปด้วย

โครงกระดูกมังกรมีรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูทะมึน เสียงพูดของมันดูจะมีต้นกำเนิดมาจากบริเวณศีรษะ ดวงตาของมันคือรู 2 รูที่เรืองแสงสีเขียวจางๆออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะมันพูดได้ ก็คงยากที่จะระบุได้ว่าโครงกระดูกมังกรชิ้นนี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความคิดอ่านของตัวเอง

“จาง? คุณไม่ใช่ศิษย์สายตรงของปรมาจารย์ขงนี่?” โครงกระดูกมังกรตั้งคำถาม

“ผมไม่ใช่” จางเซวียนส่ายหน้า

หลังจากที่ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ออกจากทวีปแห่งปรมาจารย์ไปแล้ว ตระกูลจางถึงได้เรืองอำนาจขึ้น ดังนั้นผู้ก่อตั้งตระกูลจางจึงไม่ใช่ผู้สืบทอดมรดกของปรมาจารย์ขง

“คุณเข้าใจเรื่องกฎเกณฑ์ของกาลเวลา ซึ่งมีแต่ปรมาจารย์ขงเท่านั้นที่ทำได้ แต่คุณก็ไม่ใช่ศิษย์สายตรงของปรมาจารย์ขง ดูเหมือนคนรุ่นหลังจะเก่งกาจไม่เบานะ!” โครงกระดูกมังกรพยักหน้า

“ผมขอชื่นชมคุณที่ต้านทานแรงกดดันและหลบเลี่ยงหยดน้ำของผมได้ แต่นั่นก็ยังไม่พอ ถ้าคุณอยากได้การยอมรับจากผมล่ะก็ จะต้องเอาชนะผมให้ได้ด้วย!”

“ได้การยอมรับจากคุณ?” จางเซวียนทวนคำ

“ใช่แล้ว ทางเดินนี้มีขุมสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดในบรรดาประตูทั้ง 99 บาน และก็อันตรายที่สุดด้วย ผู้ที่ได้การยอมรับจากผมจะสามารถนำตัวผมไป แต่หากไม่ผ่านการทดสอบ ก็ต้องถูกผมกลืนกิน” โครงกระดูกมังกรพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“คุณหมายความว่าคนที่ได้การยอมรับจากคุณจะสามารถนำคุณติดตัวไปด้วยอย่างนั้นหรือ?” จางเซวียนตาโตด้วยความตื่นเต้น

ขนาดหยดน้ำที่กระเซ็นออกมาจากโครงกระดูกมังกรก็มีความแข็งแกร่งมากพอที่จะสังหารนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุดได้อย่างง่ายดายแล้ว ประสิทธิภาพการต่อสู้ระดับนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าปรมาจารย์หยางเลย ถ้าเขาสามารถนำโครงกระดูกมังกรติดตัวไปได้ ทั้งพละกำลังและอำนาจของเขาจะต้องเพิ่มสูงขึ้นอีกมาก!

“ใช่ แต่หากคุณต้องการการยอมรับจากผม อันดับแรก คุณจะต้องสำแดงประสิทธิภาพการต่อสู้ที่เหนือชั้นกว่าผมออกมาก่อน ในครั้งนั้น นักปราชญ์โบราณหรันชิวใช้พละกำลังของเขาหว่านล้อมให้ผมอยู่รับใช้เขาชั่วชีวิต ผมหลับไหลอยู่ที่นี่มาหลายหมื่นปีแล้ว รอคอยที่จะได้พบใครสักคนที่คู่ควรต่อการรับใช้” โครงกระดูกมังกรตอบ

“นักปราชญ์โบราณหรันชิว…คุณเป็นอาวุธของนักปราชญ์โบราณหรันชิว? หรือว่า…คุณคือ…หอกสวรรค์กระดูกมังกร?” จางเซวียนพลันนึกบางอย่างได้ เขาตัวสั่นด้วยความอัศจรรย์ใจ

เขาเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับนักปราชญ์โบราณหรันชิว จึงพอรู้เศษเสี้ยวของประวัติศาสตร์อยู่บ้าง หอกสวรรค์กระดูกมังกรเป็นอาวุธที่นักปราชญ์โบราณหรันชิวใช้สังหารเผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นอย่างดุเดือดเลือดพล่านจนได้รับฉายาว่าเทพเจ้าแห่งสงคราม แม้แต่ปรมาจารย์ขงก็ยังยกย่องอานุภาพอันไร้เทียมทานของมัน…

หรือว่ากระดูกมังกรที่เห็นอยู่นี่จะเป็นอาวุธในตำนานชิ้นนั้น?

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาก็ตัดสินใจถูกแล้วที่เลือกทางเดินนี้!

“ใช่!” โครงกระดูกมังกรตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นักปราชญ์โบราณหรันชิวได้สกัดกั้นพละกำลังของผมไว้ ดังนั้นประสิทธิภาพการต่อสู้ของผมในตอนนี้จึงอยู่ที่ระดับของนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้น ขอแค่คุณเอาชนะผมได้ ผมก็เต็มใจจะกลับไปกับคุณ แต่ถ้าไม่…ไม่ว่าคุณจะเป็นใครหรือมีภูมิหลังมาจากไหน ผมก็จะฉีกร่างของคุณเสีย ค่าที่บังอาจมาท้าทายผม!”

“ได้, ได้แน่นอน เป็นสิทธิ์ของคุณที่จะทำแบบนั้นได้ เพียงแต่…” จางเซวียนเงยหน้าขึ้นมองโครงกระดูกมังกรอีกครั้ง “อย่างที่คุณเห็น ผมเป็นแค่นักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด ในเมื่อตอนนี้คุณเป็นนักรบขั้นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ผมก็ไม่มีทางเทียบชั้นกับคุณได้…คุณคิดจะลดระดับวรยุทธลงมาให้เท่ากับผมก่อนที่เราจะสู้กันหรือเปล่า?”

“คุณอยากให้ผมลดระดับวรยุทธลงมาให้เท่ากับคุณหรือ?” โครงกระดูกมังกรตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกความไม่พอใจ

“คุณถูกขังอยู่ที่นี่มาเนิ่นนาน ผมเชื่อว่าคุณคงปรารถนาที่จะได้เห็นโลกกว้างและได้สู้รบกับข้าศึกที่คู่ควร ตอนนี้ผมเป็นเพียงคนเดียวที่เลือกทางเดินนี้ และถ้าไม่มีใครอื่นเข้ามาอีกหลังจากตัวผม นั่นจะไม่หมายความว่าคุณจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปหรือ? นั่นจะเป็นจุดจบอันน่าเศร้าสำหรับอาวุธชั้นยอดอย่างคุณเลยนะ!” จางเซวียนพูดอย่างใส่อารมณ์

“ในเมื่อมันเป็นการดวล มันจะมีความหมายก็ต่อเมื่อเราทั้งคู่เท่าเทียมกัน จริงไหม? ไม่อย่างนั้น จะสนุกอะไรถ้าคุณเอาชนะได้ตั้งแต่กระบวนท่าแรก?”

โครงกระดูกมังกรลังเลเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

“ตกลงตามนั้นนะ! คุณน่ะเป็นไม้ตายของนักปราชญ์โบราณหรันชิว เพราะฉะนั้น ประสิทธิภาพการต่อสู้ของคุณก็ต้องจัดว่าเป็นชั้นยอด ไม่มีทางที่นักรบผู้อ่อนด้อยอย่างผมจะเอาชนะคุณได้หรอก ต่อให้คุณลดระดับวรยุทธลงมาเท่ากับผมแล้วก็เถอะ!” จางเซวียนตั้งข้อสังเกตด้วยความชื่นชม “แต่ถ้าคุณไม่มั่นใจล่ะก็…ผมก็เกรงว่าจะช่วยอะไรไม่ได้”

“ฮึ่มมม! ต่อให้ผมลดระดับวรยุทธลง ก็ไม่มีทางแพ้คุณหรอก!” โครงกระดูกมังกรคำรามเพราะคำยั่วยุของจางเซวียน “ก็ได้ ผมจะลดระดับวรยุทธลงเป็นนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด!”

อันที่จริง โครงกระดูกมังกรก็รู้อยู่แก่ใจว่าจางเซวียนจงใจยั่วยุมัน แต่ด้วยศักดิ์ศรีที่ค้ำคออยู่ และมันก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องพ่ายแพ้ให้กับจางเซวียน

ฟึ่บ!

ครู่ต่อมา รังสีอันทรงพลังของหอกสวรรค์กระดูกมังกรก็ค่อยๆลดระดับลงจนเท่ากับระดับวรยุทธของจางเซวียน คือระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด

“เอาล่ะ เริ่มกันเถอะ…”

หลังจากลดระดับวรยุทธแล้ว โครงกระดูกมังกรกำลังจะเปิดการโจมตี ก็พอดีกับที่ภาพตรงหน้ามันพร่าเลือนไป จากนั้น ชายหนุ่มที่เมื่อครู่ยังยืนอยู่ห่างออกไปก็มายืนตรงหน้ามันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วปล่อยหมัดเข้าใส่ส่วนหัวของมัน

“คุณ…”

เมื่อถูกโจมตีอย่างกะทันหันโดยที่ไม่ทันระมัดระวังตัว โครงกระดูกมังกรถึงกับเสียอาการไปเล็กน้อย มันฟาดหางอย่างแรงเพื่อเล่นงานชายหนุ่ม แต่พริบตาต่อมาก็พบว่าพื้นที่โดยรอบมันถูกสกัดกั้นเอาไว้ทั้งหมด ราวกับแม่น้ำที่แข็งตัว มันขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวไม่ได้เลย

“ศาสตร์การสกัดกั้นมิติของนักปราชญ์โบราณชิวอู๋?” โครงกระดูกมังกรอุทานด้วยความตกตะลึง

พริบตาต่อมา มันก็รู้สึกเจ็บแปลบที่กะโหลก หมัดของชายหนุ่มพุ่งเข้าใส่ศีรษะของมันอย่างจัง

พลั่ก! พลั่ก! ตุ้บ!

ทั้งกำปั้นและลูกเตะรัวๆพุ่งใส่โครงกระดูกมังกรราวกับห่าฝน ทำให้เกิดความเจ็บปวดที่สะท้านไปทั้งตัว มันรู้สึกเหมือนถูกกระแสน้ำเชี่ยวเซาะอย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้แทบยืนไม่อยู่ ไม่มีโอกาสที่จะตอบโต้เลย

ด้วยการโจมตีอย่างไม่ลดละนั้น ไม่เพียงแต่โครงกระดูกมังกรจะได้รับความบอบช้ำ จิตวิญญาณของมันยังสั่นสะท้านอย่างหนักด้วย

โครงกระดูกมังกรแทบคลุ้มคลั่ง หมอนี่ทรงพลังขนาดนี้ได้อย่างไร?

1599 ยอมรับเจ้านายใหม่

ถึงโครงกระดูกมังกรจะลดระดับวรยุทธลงมา แต่ก็แน่นอนว่ามันคือที่สุดของสุดยอดในบรรดานักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด ลำพังแค่ข้อเท็จจริงที่ว่าร่างกายของมันได้รับการบ่มเพาะจนเหนือกว่าขั้นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ แถมสัญชาตญาณการต่อสู้ก็ได้รับการขัดเกลาตลอดระยะเวลาหลายปีในการสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับนักปราชญ์โบราณหรันชิว มันได้เผชิญหน้ากับนักรบมากมายและเทคนิคขั้นสูงที่แตกต่างกันไปนับไม่ถ้วน ว่าแต่…นี่มันบ้าบออะไร?

ทั้งที่ดูเหมือนจะด้อยทักษะ แต่ชายหนุ่มก็สามารถปล่อยการโจมตีใส่มันได้เป็นชุดๆราวกับนักเลงหัวไม้ข้างถนน

และที่ทำให้ปวดใจกว่านั้นก็คือมันไม่อาจหลบเลี่ยงได้เลย!

นี่เป็นการถูกเหยียดหยามครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดที่มันได้รับตั้งแต่เกิดมา!

ด้วยหมัดและลูกเตะรัวๆที่ประเคนเข้าใส่ศีรษะของมันราวกับห่าฝน ในที่สุดโครงกระดูกมังกรก็หมดความอดทน มันคำรามก้องและบีบอัดร่างของตัวเองให้เล็กลง

ฟึ่บ!

โครงกระดูกที่ประกอบกันเป็นร่างกายอันใหญ่โตนั้นแปรสภาพเป็นหอกสีดำเล่มหนึ่ง

“ลุย!”

ด้วยการจ้วงแทงอันทรงพลัง ราวกับก้อนน้ำแข็งที่ถูกค้อนทุบ มิติที่ถูกสกัดกั้นไว้แตกสลายไปในทันทีพร้อมกับเสียงระเบิดดังสนั่น

แรงปะทะนั้นทำให้จางเซวียนต้องถอยไปหลายก้าวขณะที่รู้สึกเจ็บหน้าอกเล็กน้อยจากแรงกดดันที่ได้รับ

ความสามารถในการสกัดกั้นมิติของจางเซวียนนั้นจัดว่าทรงพลัง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญตัวจริง ประสิทธิภาพของมันก็ลดลง

แม้พละกำลังที่หอกสวรรค์กระดูกมังกรสำแดงออกมาจะยังอยู่ในขอบเขตของนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด แต่มันก็สามารถรวบรวมพลังที่ทำให้เกิดการระเบิดรุนแรงเกินกว่าขีดจำกัดของมิติที่ถูกสกัดกั้นไว้

แน่นอนว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการที่จางเซวียนเพิ่งสำเร็จความเข้าใจในแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติ หากเขามีเวลามากกว่านี้และสามารถยกระดับความเชี่ยวชาญในศาสตร์แห่งมิติของตัวเองได้ ก็คงจะใช้มันได้อย่างไหลลื่น หอกสวรรค์กระดูกมังกรคงไม่สามารถทำลายมันได้ง่ายดายอย่างที่เห็น

“คุณกล้าดูถูกผมได้อย่างไร? คุณจะต้องชดใช้!”

หลังจากทำลายมิติที่ถูกสกัดกั้นและได้รับอิสระอีกครั้ง โครงกระดูกมังกรร้องโหยหวนอย่างคลุ้มคลั่ง มันแปรสภาพจากหอกกลับสู่โครงกระดูกมังกรดังเดิมขณะพุ่งเข้าใส่จางเซวียนพร้อมกับอ้าปากกว้าง

ฟึ่บ!

ทันทีที่มันมาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ภาพที่มันมองเห็นก็พร่าเลือนไปอีกครั้ง ชายหนุ่มหายวับไป มันรีบเหลียวมองโดยรอบ แต่ก็เห็นเพียงขาข้างหนึ่งพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของมัน

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

ลูกเตะ 4 ลูกซ้อนพุ่งเข้าใส่โครงกระดูกมังกร กะโหลกของมันเกือบจะเคลื่อนออกจากลำคอ

“ไปตายซะ…” โครงกระดูกมังกรตวาดก้อง

ในเมื่อนี่เป็นการดวล เราก็ควรจะต่อสู้อย่างชอบธรรมใช่ไหม มันเรื่องอะไรถึงจ้องจะเล่นงานแต่ใบหน้าของผม? คุณแน่ใจหรือเปล่าว่าตัวเองยังเป็นปรมาจารย์?

ไม่รู้หรือไงว่าเขาไม่โจมตีใบหน้ากัน?

ควั่บ!

โครงกระดูกมังกรฟาดหางหนักอึ้งของมันเข้าใส่ชายหนุ่มที่อยู่กลางอากาศด้วยแรงโทสะ หวังจะทำลายร่างของเขาให้แหลกเป็นชิ้นๆ แต่ทันทีที่ยกหางขึ้น ก็พลันรู้สึกได้ถึงแรงฉุดที่หาง

ชายหนุ่มเข้าไปอยู่ใต้ร่างของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และคว้ากระดูกส่วนหางของมันเอาไว้แน่น

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

ด้วยพละกำลังอันน่าทึ่ง จางเซวียนเหวี่ยงมันไปทางซ้ายทีทางขวาทีราวกับแส้ ทำให้ศีรษะของมันกระแทกกับพื้นไม่หยุดหย่อน เกิดหลุมยุบมากมายกระจายไปทั่ว

…..

“โครงกระดูกมังกร…ถูกซ้อมหรือ?”

รูปปั้นเด็กชายที่กำลังเฝ้ามองเหตุการณ์ผ่านจอเรืองแสงถึงกับตัวสั่นด้วยความพรั่นพรึงเมื่อเห็นภาพนั้น เขาตกตะลึงเสียจนศีรษะร่วงลงไปและกลิ้งไปกับพื้น

เด็กชายรีบเก็บมันขึ้นมาและต่อกับคอดังเดิมก่อนจะหันกลับไปมองจอภาพ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกหวาดผวามากขึ้นเรื่อยๆ

แม้โครงกระดูกมังกรจะลดระดับวรยุทธลงจนเป็นนักรบระดับเซียนขั้น 9 แต่ก็ยังคงเป็นสุดยอดในหมู่นักรบระดับเดียวกัน แต่ชายหนุ่มก็สามารถทำให้มันอับจนหนทางได้ ราวกับผู้ใหญ่รังแกเด็ก

คุณจะต้องโหดร้ายถึงขนาดนี้เชียวหรือ?

ถ้าไม่ใช่เพราะโครงกระดูกมังกรได้รับการบ่มเพาะจนถึงระดับที่เรียกว่าแทบไม่มีอะไรทำลายมันได้ การถูกซ้อมอย่างโหดเหี้ยมครั้งนี้คงจะทำให้มันแหลกสลายแน่

รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้มากมายที่จะเกิดขึ้น รวมถึงการที่ชายหนุ่มจะถูกโครงกระดูกมังกรเล่นงานจนยับเยินด้วย แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาคิดว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้

มันเป็นไปได้อย่างไร?

นี่คืออาวุธคู่กายของนักปราชญ์โบราณหรันชิวนะ…หอกสวรรค์กระดูกมังกร!

…..

“โว้ยยยย! บ้าที่สุด! บ้าไปแล้ว! ผมจะฆ่าคุณ!”

เมื่อถูกเหวี่ยงอย่างไม่หยุดหย่อนจนหัวหมุนติ้ว ในที่สุดโครงกระดูกมังกรก็ทนไม่ไหวและปลดปล่อยการสกัดกั้นวรยุทธ พละกำลังของมันพุ่งขึ้นสู่สวรรค์ ในชั่วพริบตา ระดับวรยุทธของมันก็เพิ่มขึ้นจากนักรบระดับเซียนขั้น 9 ไปเป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ขั้น 1-การพักฟื้นภายใน!

เมื่อมีพละกำลังเพิ่มขึ้นอีกมาก โครงกระดูกมังกรก็สะบัดตัวหลุดจากการเกาะกุมของจางเซวียนได้สำเร็จ มันบิดร่างของมันอย่างแรงและอ้าปากเตรียมงับจางเซวียน!

ฟึ่บ!

เกิดลมพัดวูบหนึ่ง แล้วชายหนุ่มก็หายวับไปจากสายตาของมันอีกครั้ง พริบตาต่อมา เขาก็ปรากฏตัวเหนือศีรษะของมันและปล่อยลูกเตะอันทรงพลังเข้าใส่ขมับ

“…..” โครงกระดูกมังกรคลุ้มคลั่งจนพูดอะไรไม่ออก

การที่มันสู้กับชายหนุ่มไม่ได้โดยที่มีวรยุทธระดับเดียวกันก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ตอนนี้มันยกระดับวรยุทธขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังหลบการโจมตีของมันได้อย่างง่ายดาย เขาจะต้องเก่งกาจขนาดไหน?

แม้แต่นักปราชญ์โบราณหรันชิวผู้ทรงพลังก็ยังไม่มีประสิทธิภาพการต่อสู้เท่านี้ หากเป็นการต่อสู้ในระดับวรยุทธเดียวกัน แน่นอนว่าต่อให้นักปราชญ์โบราณหรันชิวก็คงสู้กับชายหนุ่มคนนี้ไม่ไหว!

โครงกระดูกมังกรรีบล่าถอยเพื่อหลบการโจมตีนั้น

แม้ความว่องไวและความรวดเร็วของปฏิกิริยาตอบสนองของมันจะเพิ่มขึ้นอีกมากหลังจากการยกระดับวรยุทธมาเป็นขั้นการพักฟื้นภายใน แต่ก็ยังไม่อาจเทียบได้กับความเร็วของชายหนุ่ม

ถ้าชายหนุ่มสำแดงความสามารถของสายเลือดอีกครั้ง มันคงต้องยอมแพ้ ไม่มีกระบวนท่าไหนที่จะเอาชนะกาลเวลาได้

แต่…ชายหนุ่มก็ใช้เพียงศิลปะการเคลื่อนไหวพิเศษบางอย่างและความเข้าใจในกฎเกณฑ์แห่งมิติของเขาเพื่อทำให้มันอับจนหนทาง

พูดกันตามตรง โครงกระดูกมังกรยังคงพยายามค้นหาอยู่ว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร!

อย่างกับอีกฝ่ายรู้ล่วงหน้าว่ามันจะโจมตีที่จุดไหน แถมยังรู้ทั้งจุดอ่อนและข้อบกพร่องทั้งหมดในการโจมตีของมันด้วย!

ยิ่งโครงกระดูกมังกรสู้ต่อไป มันก็ยิ่งคับอกคับใจขึ้นเรื่อยๆ

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

หลังจากเจอกับลูกเตะ 4 ครั้งซ้อน อารมณ์ของมันก็เดือดถึงขีดสุด ระดับวรยุทธพุ่งพรวดอีกครั้ง

ทั้งที่ตัวเองมีพละกำลังระดับนี้ แต่ชายหนุ่มก็ยังหวานล้อมให้มันลดระดับวรยุทธ แน่นอนว่านี่เป็นการสร้างภาพอย่างร้ายกาจ และเมื่อเจอกับการสร้างภาพแบบนี้ มันก็ไม่จำเป็นต้องยึดถือหลักการอีกแล้ว!

ดังนั้นโครงกระดูกมังกรจึงตัดสินใจไม่สกัดกั้นวรยุทธของตัวเองอีก ในชั่วพริบตา ระดับวรยุทธของมันก็ฝ่าด่านคอขวดจากการพักฟื้นภายใน ไปสู่ร่างอันทรงเกียรติ แรงผลักดันสัญชาตญาณ และชั่วกัลปาวสาน…

ในช่วงเวลาเพียงไม่ถึงอึดใจ มันก็กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีพละกำลังมหาศาลดังเดิม

“เจ้าหนุ่ม ซ้อมผมนี่สนุกมากไหม? ได้เลย…มาดูกันว่าคุณจะรับมือกับสิ่งนี้อย่างไร!” โครงกระดูกมังกรคำรามก้อง

แต่ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มก็หายวับไปจากสายตาของมันอีกครั้ง มันรีบเงยหน้าขึ้น และเห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่บนม้าหินที่ไม่ห่างจากทะเลสาบมากนัก แถมยังถือถ้วยชาไว้ในมือราวกับสุภาพบุรุษ มารยาทงาม

“ฮะ?” ได้ยินเสียงคำรามของโครงกระดูกมังกร จางเซวียนวางถ้วยชาลงอย่างสุขุมและตอบว่า “คุณไม่คิดว่ามันออกจะไม่สุภาพไปสักหน่อยหรือที่จะพูดถึงเรื่องการซ้อมและการฆ่าฟัน? ในเมื่อคุณเป็นอาวุธคู่กายของนักปราชญ์โบราณหรันชิว ก็ควรจะเข้าใจถึงความเหมาะสมในเรื่องการให้ความเคารพและความเมตตากรุณานะ แต่ในเมื่อคุณไม่มีมัน ก็ควรจะยอมรับผมเป็นเจ้านายของคุณเสียดีๆ!”

“คุณต้องการให้ผมรับคุณเป็นเจ้านาย? คนหนุ่มโอหังอย่างคุณช่างกล้า…”

ถ้าอารมณ์ของมันเป็นสิ่งที่จับต้องได้ โครงกระดูกมังกรคงจะระเบิดเป็นไฟแล้ว

ก่อนหน้านี้คุณซ้อมผมอย่างไม่บันยะบันยัง แต่พอผมเรียกวรยุทธกลับคืนมา คุณก็กลับพูดว่าไม่อยากต่อสู้อีกแล้ว…โลกนี้มีอะไรง่ายๆแบบนั้นด้วยหรือ?

ฝันไปเถอะ!

ถ้าผมไม่ได้อัดคุณให้และเป็นเนื้อบดล่ะก็ อย่ามาเรียกผมว่าหอกสวรรค์กระดูกมังกรอีกต่อไป!

“คุณแน่ใจหรือว่าไม่อยากรับผมเป็นเจ้านาย?” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เฮ่อออ! ก็ถ้าอยากให้ผมยอมรับคุณเป็นเจ้านายล่ะก็ ทำไมไม่เอาชนะผมให้ได้…?” โครงกระดูกมังกรคำราม

แต่ยังไม่ทันที่มันจะพูดจบ เสียงคำรามกึกก้องก็ดังขึ้นในหัวของมัน

“มู! มูว!”

พลั่ก!

ทันใดนั้น โครงกระดูกมังกรพลันรู้สึกว่าร่างของมันแข็งทื่อ ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างที่มีอำนาจควบคุมมาข่มขู่มันให้ยอมจำนน และเมื่อไม่อาจเคลื่อนไหวได้ มันก็ร่วงลงมาจากกลางอากาศ

“ผมให้เกียรติคุณหรอกนะ ถึงยอมให้คุณสู้กับผม แต่ดูเหมือนคุณจะล้ำเส้นไป!”

จางเซวียนคำรามขณะลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เอาสองมือไพล่หลัง “ยอมรับผมเป็นเจ้านายของคุณเสียเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น ก็เผชิญหน้ากับผลที่ตามมาจากความโอหังของตัวเองเถอะ!”

1600 หินวิเศษต้นกำเนิดทองคำ

 

ไม่ว่าเจ้ายักษ์ใหญ่นั่นจะมีสายเลือดมังกรหรือเป็นเพียงแค่โครงกระดูกมังกรกองหนึ่งก็ตาม ในเมื่อมีคำว่า ‘มังกร’ อยู่ในชื่อของมัน และยังไม่ได้ถึงขั้นมีสายเลือดมังกรบริสุทธิ์ ก็จะต้องถูกแปดโน้ตมังกรสวรรค์เล่นงานอยู่ดี

ตั้งแต่ก่อนดวล จางเซวียนก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่เพราะความอยากถ่อมเนื้อถ่อมตัวซึ่งเป็นนิสัยของเขา จางเซวียนจึงตั้งใจจะใช้พละกำลังของตัวเองล้วนๆเพื่อเอาชนะหอกสวรรค์กระดูกมังกรให้ได้ แต่ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะหน้าไม่อายถึงขนาดยกระดับวรยุทธของตัวเองหลังจากเห็นแล้วว่าจะต้องพ่ายแพ้?

ผมยังพอเอาหูไปนาตาเอาตาไปไร่ได้หากคุณยกระดับวรยุทธเพียงขั้นเดียว แต่ยกทีเดียวตั้งหลายขั้นแบบนี้ มันมากเกินไป

ต่อให้คนมีใจเมตตากรุณาอย่างผมก็ทำหูหนวกตาบอดไม่ได้หรอก!

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงใช้แปดโน้ตมังกรสวรรค์กับมันอย่างไร้ความปรานี และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ หอกสวรรค์กระดูกมังกรพ่ายแพ้ในทันที

โครงกระดูกมังกรกองอยู่กับพื้นขณะตั้งคำถามด้วยเสียงแผ่ว “คะ-คุณ…คุณมีสายเลือดมังกรบริสุทธิ์หรือ?”

เมื่อเจออำนาจของแปดโน้ตมังกรสวรรค์เล่นงาน มันรู้สึกราวกับสติสัมปชัญญะจะหลุดลอยออกจากร่าง

ตัวมันไม่ใช่เจตจำนงที่แท้จริงของกระดูกมังกร แต่เป็นจิตวิญญาณของอาวุธที่เติบโตขึ้นหลังจากกระดูกมังกรถูกหลอมเป็นหอกแล้ว ดังนั้นจึงยังมีสายเลือดมังกรอยู่ ทั้งยังมีความยำเกรงและความหวาดกลัวอย่างเข้ากระดูกดำต่อสายเลือดมังกรบริสุทธิ์

สายเลือดมังกรบริสุทธิ์จะมีอยู่ในเผ่าพันธุ์มังกรในระดับสูงสุดเท่านั้น และไม่มีมังกรตัวไหนที่มีสายเลือดต่ำกว่าจะกล้าต่อต้านพวกนั้น!

“ผมต้องมีสายเลือดมังกรบริสุทธิ์หรือถึงจะใช้แปดโน้ตมังกรสวรรค์ได้?” จางเซวียนคำรามเยาะ

“เอ่อ…”

โครงกระดูกมังกรถึงกับพูดไม่ออก

ตัวมันสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับนักปราชญ์โบราณหรันชิว ได้พบกับปรมาจารย์ขงซึ่งเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดของทวีปแห่งปรมาจารย์มาแล้ว แต่แม้ปรมาจารย์ขงก็ยังไม่มีความสามารถในการเปล่งเสียงแปดโน้ตมังกรสวรรค์แบบนี้…ขณะที่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ามันทำได้

เขาเป็นใครกัน?

โครงกระดูกมังกรลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนในที่สุดจะก้มศีรษะลง “ผะ-ผมเต็มใจยอมรับคุณเป็นเจ้านาย!”

ลำดับขั้นในเผ่าพันธุ์มังกรนั้นขึ้นอยู่กับสายเลือด เป็นธรรมดาที่ผู้มีสายเลือดเบาบางกว่าจะต้องรับใช้ผู้ที่มีสายเลือดเข้มข้น อีกทั้งข้อเท็จจริงที่ว่าชายหนุ่มเอาชนะมันได้ เพราะฉะนั้นการยอมจำนนของมันจึงไม่ใช่เรื่องน่าอาย

“ดี!” จางเซวียนพยักหน้า ขณะที่กำลังจะถามว่าขั้นตอนการยอมรับเขาเป็นเจ้านายจะต้องทำอย่างไร โครงกระดูกมังกรก็บีบอัดตัวเองอย่างรวดเร็ว และก็เหมือนกับคราวก่อน มันแปรสภาพเป็นหอกเล่มใหญ่

ฟิ้วววว!

หอกเล่มนั้นหมุนคว้างอยู่กลางอากาศก่อนจะหดลงจนมีความยาวประมาณ 1 จ้างและร่วงลงมาใส่มือของจางเซวียน

จางเซวียนก้มหน้าลงสำรวจชัยชนะของเขาใกล้ๆ หอกเล่มที่อยู่ในมือนั้นมีสีดำสนิท มีประกายเย็นเยือกเปล่งออกมาจากปลายหอก ลำพังแค่การมองหอกก็ทำให้รู้สึกได้ว่าหอกนั้นอาจจะจ้วงแทงเข้ามาได้ทุกขณะ ทำให้ผู้ที่มีจิตใจอ่อนแอรู้สึกเย็นเยือกและสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง

“เป็นหอกชั้นยอดเลย!” จางเซวียนอุทานอย่างตื่นเต้น

เพียงแค่กวัดแกว่งหอกเบาๆ เขาก็ได้ยินเสียงมังกรคำรามดังกึกก้องไปโดยรอบ เมื่อพยายามถ่ายทอดพลังปราณเข้าสู่หอก ก็ได้รับรู้ด้วยความยินดีว่าไม่ปรากฏการต่อต้านเลย ราวกับหอกนั้นเป็นทางเดินพลังปราณอีกส่วนหนึ่งของเขา มันสามารถปลดปล่อยพละกำลังของเขาออกมาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ

เลือดหยดหนึ่งของจางเซวียนถูกหยดลงบนปลายหอก มันซึมซับเข้าไปอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา แสงเจิดจ้าก็ระเบิดออกจากปลายหอก พื้นที่โดยรอบเกิดรอยร้าวไปทั่ว

“ด้วยอาวุธที่ทรงพลังขนาดนี้ ประสิทธิภาพการต่อสู้ของเราจะต้องเพิ่มขึ้นอีกอย่างน้อย 2 เท่า!” จางเซวียนตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหอกสวรรค์กระดูกมังกรเล่มนี้เป็นของล้ำค่าที่ทรงพลังที่สุดที่เขาเคยได้รับนับตั้งแต่เข้าสู่ทวีปแห่งปรมาจารย์ ถึงนักปราชญ์โบราณหรันชิวจะได้สกัดกั้นพละกำลังของมันไว้ แต่พละกำลังเท่าที่มันมีอยู่ก็ยังเรียกว่าไร้เทียมทาน

แน่นอนว่าด้วยระดับวรยุทธที่มีขีดจำกัดของจางเซวียน เขายังไม่อาจดึงประสิทธิภาพที่แท้จริงของหอกออกมาได้ แต่หากเขาเรียกพลังงานจากหยดเลือดของปรมาจารย์ขงมาเมื่อไหร่ ด้วยหอกเล่มนี้ รับรองว่าจะไม่มีนักรบคนไหนในโลกนี้ที่มีวรยุทธต่ำกว่าขั้นนักปราชญ์โบราณจะทัดเทียมกับเขาได้

อันที่จริง ต่อให้นักรบที่มีวรยุทธขั้นกึ่งนักปราชญ์โบราณ ก็คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่เขาจะรับมือ

ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมหอสมุดเทียบฟ้าถึงชี้นำให้เราเลือกเส้นทางนี้! ด้วยหอกเล่มนี้เพียงเล่มเดียว การเดินทางครั้งนี้ก็ไม่สูญเปล่าแล้ว!

จางเซวียนหัวเราะร่าอย่างสบายใจ เขาสะบัดข้อมือ แล้วหอกก็แปรสภาพกลับไปเป็นกระดูกมังกร

เพียงชั่ววูบหนึ่งของการใช้ความคิด โครงกระดูกมังกรก็กลายเป็นเข็มขัดที่โอบรอบเอวของเขาไว้

หลังจากที่หอกยอมจำนนแล้ว จางเซวียนก็พบว่าโครงกระดูกมังกรมีความสามารถในการเปลี่ยนรูปร่างได้อย่างอิสระ เมื่อเป็นหอก ก็สามารถจ้วงแทงทุกสิ่งที่เข้าขวางทาง หากเป็นแส้ ก็สามารถทิ้งรอยแผลลึกไว้บนโลกใบนี้

หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่าง จางเซวียนถอนหายใจอย่างโล่งอกขณะสำรวจพื้นที่โดยรอบอีกครั้ง

ตอนนี้ทะเลสาบสงบลงแล้ว กลับสู่ความราบเรียบดังเดิม ในห้องโถงที่ดูว่างเปล่านั้นไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นให้เห็น

“นี่เรา…ผ่านการทดสอบแล้วหรือ?” จางเซวียนถามโครงกระดูกมังกรด้วยความสงสัย

“ก็ใช่น่ะสิ คุณผ่านการทดสอบแล้ว ผมจะส่งคุณกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ แต่…มีของบางอย่างของผมที่ผมอยากนำไปด้วย” โครงกระดูกมังกรพูด

“ได้สิ ถ้าอย่างนั้น…” จางเซวียนพูด “ไปนำมันมา!”

โครงกระดูกมังกรลอยออกจากเอวของจางเซวียนและโผขึ้นสู่กลางอากาศ แปรสภาพกลับเป็นมังกรตัวใหญ่ที่มีความยาวหลายสิบเมตร มันร่อนลงสู่ผืนน้ำและจ้วงกรงเล็บลงไปในทะเลสาบ

ซู่!

น้ำในทะเลสาบกระเซ็นอย่างเกรี้ยวกราดเมื่อเจอกับพละกำลังมหาศาลของมัน จากนั้นแผ่นรูปกลมก็ลอยขึ้นสู่กลางอากาศอย่างช้าๆ มันมีรัศมีราว 3 เมตร แผ่พลังจิตวิญญาณอันเข้มข้นอย่างเหลือเชื่อออกมา ซึ่งทำให้รู้สึกราวกับได้รับการบ่มเพาะจากสายลมอันอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ

“นี่คือ…ของล้ำค่าชั้นยอดของช่างตีเหล็ก หินวิเศษต้นกำเนิดทองคำ?” จางเซวียนนัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความไม่อยากเชื่อ

ถึงเขาจะเป็นช่างตีเหล็กที่ไม่ได้เรื่องซึ่งทำได้เพียงแค่หลอมก้อนอิฐ แต่ความรู้เรื่องการตีเหล็กและสินแร่ของจางเซวียนนั้นสูงกว่ามาตรฐาน หรือถ้าจะพูดกันตามความเป็นจริง ต่อให้ช่างตีเหล็กระดับ 9 ดาวก็ไม่อาจเทียบชั้นกับเขาได้ในแง่ของความรู้

แม้เมื่อมองจากระยะไกล จางเซวียนก็บอกได้ว่าแผ่นหินรูปกลมนั้นเป็นของล้ำค่าชั้นยอดที่บรรดาช่างตีเหล็กชั้นสูงต่างพากันใฝ่ฝันถึง – หินวิเศษต้นกำเนิดทองคำ!

ในการหลอมของล้ำค่าระดับเซียนขั้นสูงโดยทั่วไป หากใส่หินวิเศษต้นกำเนิดทองคำเพียง 1 กรัมลงไประหว่างการหลอม ก็เพียงพอที่จะยกระดับของล้ำค่าชิ้นนั้นให้เป็นระดับเซียนขั้นสูงสุดได้แล้ว…แต่ตอนนี้มีหินวิเศษรูปกลมขนาดใหญ่เบ้อเร่ออยู่ตรงหน้าเขา!

มันหนักกี่ตันกันนี่?

ขนาดคนสุขุมอย่างจางเซวียนก็ยังหน้าแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น ความปรารถนาที่ไม่อาจควบคุมได้พลุ่งพล่านอยู่ในส่วนลึกของหัวใจของเขา

พูดได้เลยว่าสำหรับแผ่นหินรูปกลมนี้ ในแง่ของราคาค่างวดก็ไม่ได้อ่อนด้อยไปกว่าของล้ำค่าระดับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ขั้นสูงสุดเลย!

“ใช่แล้ว นี่คือหินวิเศษต้นกำเนิดทองคำ ในครั้งนั้น ตอนที่นักปราชญ์โบราณหรันชิวกักขังผมไว้ที่นี่ เขาได้สั่งไว้ให้ผมรอคอยนักรบคนต่อไปที่ฟ้าจะลิขิตให้มาปรากฏตัวและได้การยอมรับจากผม ซึ่งผมก็รออยู่ที่นี่นานแสนนานจนแทบจะหลงลืมเวลาไปแล้ว! ถึงอย่างไร ในฐานะจิตวิญญาณของอาวุธ อายุขัยของผมก็มีจำกัด เพราะรู้ความจริงข้อนี้ นักปราชญ์โบราณหรันชิวจึงใส่ของล้ำค่าชิ้นนี้ไว้ก้นทะเลสาบ ตราบใดที่ผมยังอาศัยอยู่เหนือมัน ความแข็งแกร่งของผมจะไม่เสื่อมสลาย และอายุขัยของผมก็จะยืนยาวขึ้นอีกมาก!” โครงกระดูกมังกรอธิบาย

“ผมเข้าใจ” จางเซวียนพยักหน้า

นี่คือคำตอบของเรื่องที่เขากำลังสงสัยอยู่ แม้หอกสวรรค์กระดูกมังกรจะเป็นหนึ่งในอาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดตลอดระยะเวลาหลายหมื่นปีที่ผ่านมา แต่หลังจากที่มันอยู่มาเนิ่นนาน จิตวิญญาณของมันก็ยอมแก่ตัวลงจนถึงจุดที่ไม่อาจทำการต่อสู้ได้อีกต่อไป โชคดีที่ดูเหมือนนักปราชญ์โบราณหรันชิวจะทำนายปัญหานี้ไว้ล่วงหน้าและเตรียมการไว้พร้อม!

เมื่อมีหินวิเศษต้นกำเนิดทองคำคอยรักษาพละกำลังให้หอกสวรรค์กระดูกมังกร พลังของมันจึงยังคงอยู่แม้จะมีชีวิตอยู่มาเนิ่นนาน ถึงจะผ่านไปหลายหมื่นปี ก็ยังสามารถสำแดงประสิทธิภาพการต่อสู้อย่างเต็มพิกัดได้โดยปราศจากปัญหา

“แต่ก็นั่นแหละ ในเมื่อผมฟื้นคืนชีพแล้ว หินวิเศษต้นกำเนิดทองคำก็ไม่มีประโยชน์กับผมอีกต่อไป ดังนั้นผมจึงเต็มใจมอบให้คุณ, นายท่าน!” โครงกระดูกมังกรสะบัดกรงเล็บ แล้วหินวิเศษต้นกำเนิดทองคำก็ลอยเข้าหาจางเซวียน

จางเซวียนรีบรับไว้และเก็บมันเข้าไปในแหวนเก็บสมบัติ “ฮ่าฮ่าฮ่า ผมจะไม่ปฏิเสธของกำนัลของคุณละนะ!”

เมื่อได้เห็นทรัพย์สมบัติของเซียนดาบชิงและความใจกว้างที่เซียนดาบชิงมีให้เขา จางเซวียนก็รู้ตัวว่าเขามีมุมมองต่อคำว่า ‘ล้ำค่า’ ต่างไปจากคนอื่น ถึงหินวิเศษต้นกำเนิดทองคำก้อนนี้จะเป็นทรัพย์สมบัติอันแสนล้ำค่าสำหรับเขา แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผู้เชี่ยวชาญระดับนักปราชญ์โบราณหรันชิว และในเมื่อโครงกระดูกมังกรเต็มใจมอบให้ ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะปฏิเสธ

อีกอย่าง ดูเหมือนหินวิเศษต้นกำเนิดทองคำก้อนนี้จะเป็นแหล่งทรัพยากรชั้นเลิศในการเพิ่มพลังให้กับหม้อต้นกำเนิดทองคำ ด้วยหินนี้ เขาจะสามารถยกระดับวรยุทธให้หม้อต้นกำเนิดทองคำได้อีกครั้ง และมันจะช่วยเขาได้ในการสู้รบที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

“นายท่าน เราออกไปกันเถอะ!”

หลังจากมอบหินวิเศษต้นกำเนิดทองคำให้จางเซวียนแล้ว โครงกระดูกมังกรก็แปรสภาพเป็นเข็มขัดที่รัดรอบเอวของจางเซวียนอีกครั้ง จางเซวียนเงยหน้าขึ้น และพบว่ามีประตูหินหน้าตาเหมือนกับประตูบานที่เขาเข้ามาตั้งอยู่ไม่ห่างออกไปนัก

เขารีบเดินตรงไปและผลักประตูให้เปิดออก

แอ๊ดดด!

ทันทีที่ประตูเปิด จางเซวียนก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในห้องรูปทรงกลมอีกครั้ง มีคนสองกลุ่มกำลังยืนเผชิญหน้ากัน พลังปราณของพวกเขาพลุ่งพล่านอยู่ในอากาศ บ่งบอกกลิ่นอายของการต่อสู้ที่ยังอบอวลอยู่

1601 การปรากฏของเครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน

คนกลุ่มแรกที่จางเซวียนเห็นคือหลัวลั่วชิงกับหวู่เฉิน ทั้งคู่มีสีหน้าเคร่งเครียด

ฝั่งตรงข้ามคือชายหนุ่ม 4 คนที่แผ่รังสีที่ประกอบด้วยเจตนาสังหารโหดเหี้ยมออกมา แม้จะยังไม่ได้เคลื่อนไหว รังสีของพวกเขาก็อบอวลไปทั่วทั้งห้อง ราวกับจะประกาศศักดาให้อีกฝ่ายรับรู้

พวกเขาคือเผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นทั้ง 4 ตัวที่กลุ่มของจางเซวียนติดตามมา

เมื่ออยู่ในระยะใกล้ ในที่สุดจางเซวียนก็ได้เห็นรูปลักษณ์ชัดๆของอีกฝ่าย พวกมันสวมเสื้อคลุมสีดำ สวมหมวกทรงสูง และมีหนวดเคราขึ้นครึ้มที่ปลายคาง

“เจ้าพวกนี้คือตัวการที่ลักพาตัวจ้าวหย่า เว่ยหรูเหยียน และหยวนเทา…” จางเซวียนหรี่ตาอย่างดุร้ายขณะค่อยๆเลื่อนมือไปที่เอวของเขา เตรียมพร้อมจะเปิดการโจมตี

“ผู้เข้าท้าทายคนสุดท้ายผ่านการทดสอบแล้ว”

ในตอนนั้นเอง เสียงเรียบเฉยก็ดังขึ้นกลางอากาศ แหวกทะลุความตึงเครียดอันหนักอึ้งนั้น รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับฝูงชน

“ในเมื่อพวกคุณผ่านการทดสอบแล้ว ก็มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะได้ครอบครองทรัพย์สมบัติที่นักปราชญ์โบราณหรันชิวทิ้งไว้ที่นี่”

ฟึ่บ!

ทันทีที่สิ้นสุดคำพูดนั้น ลำแสงเจิดจ้าก็ส่องสว่างไปทั่วทั้งห้องขณะที่แผ่นหินแผ่นหนึ่งลอยขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ ที่ใจกลางแผ่นหินนั้นมีเครื่องรางชิ้นหนึ่งซึ่งมีขนาดราวฝ่ามือ

มีตัวอักษรโบราณจารึกไว้บนเครื่องราง แม้มันจะดูเหมือนไม่มีอำนาจพิเศษใดๆ แต่หากใครพยายามจะใช้สติสัมปชัญญะเข้าเพ่งดูภายในเครื่องราง ก็จะรู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทงหัวใจ

นั่นคือเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานหรือเปล่า? จางเซวียนครุ่นคิดพร้อมกับขมวดคิ้ว ขณะรีบหันไปมองหลัวลั่วชิง

เครื่องรางลำดับแรกคือเหตุผลที่ทำให้พวกเขามาที่นี่ ในเมื่อมันปรากฏแล้ว ก็ดูเหมือนว่าคงจะหลีกเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้ เพราะไม่เพียงแต่พวกเขาจะต้องรักษาเครื่องรางไว้ ยังต้องจับตัวเจ้า 4 คนนั่นและบังคับให้มันเปิดเผยที่อยู่ของจ้าวหย่ากับคนอื่นๆด้วย

“ในที่สุดมันก็ปรากฏ!”

ชายหนุ่มทั้ง 4 ระงับความตื่นเต้นไว้ไม่ไหวเมื่อได้เห็นเครื่องรางลำดับแรก นัยน์ตาของพวกมันเป็นประกายลุกโชน

จางเซวียนไม่ใส่ใจพวกนั้น เขามองสาวน้อยที่อยู่ข้างๆและตั้งคำถาม “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

ในเมื่อตัวเขาต้องเผชิญกับอันตรายมากมายในการทดสอบ ก็เป็นไปได้ว่าหลัวลั่วชิงคงจะพบปัญหาอยู่ไม่น้อย

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่เป็นอะไร” หลัวลั่วชิงส่ายหน้าขณะชำเลืองมองเข็มขัดที่อยู่รอบเอวของจางเซวียน “ดูเหมือนคุณจะได้อะไรมากโขอยู่นะจากการทดสอบครั้งนี้!”

นึกไม่ถึงว่าเธอจะสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วขนาดนั้น จางเซวียนเกาหัวอย่างกระอักกระอ่วน “ฮ่าฮ่า ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ!”

จริงๆเลยนะ ดูเหมือนจะไม่มีอะไรสักอย่างที่เขาทำแล้วจะหลุดรอดจากสายตาของเธอไปได้!

“หอกสวรรค์กระดูกมังกรนั้นทรงพลังมาก ด้วยระดับความแข็งแกร่งของคุณในตอนนี้ คุณไม่อาจดึงพละกำลังของมันออกมาได้แม้แต่หนึ่งในร้อยด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้น เพียงเท่านั้นก็เกินพอแล้ว” หลัวลั่วชิงพูดพร้อมกับยิ้มให้

“อือ” จางเซวียนพยักหน้า

เขากำลังจะพูดต่อ ก็พอดีกับที่เสียงของรูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นดังขึ้นอีกครั้ง

“ผมรู้ว่าพวกคุณทั้งสองฝ่ายปรารถนาเครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน ซึ่งในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็ควรตัดสินโดยใช้พละกำลัง ใช้ทุกวิถีทางที่คุณมีอยู่เท่าที่จะทำได้ ใครก็ตามที่เป็นผู้ชนะจะได้เป็นเจ้าของคนใหม่ของเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานชิ้นนี้!” รูปปั้นเด็กชายหัวเราะเบาๆขณะจับจ้องทั้งสองกลุ่ม

“ในเมื่อผู้อาวุโสพูดแบบนี้ พวกเราก็จะไม่รั้งรอละนะ”

ชายหนุ่มหน้าตาฉลาดเฉลียวซึ่งเป็นหนึ่งในชายทั้งสี่พุ่งเข้าใส่เครื่องรางฟ้าประทานในตำนานทันที ตั้งใจจะคว้ามันไปให้ได้

วิ้ง!

แต่ยังไม่ทันที่มือของเขาจะเอื้อมถึงเครื่องราง ก็พลันกระทบกับบางอย่างที่แข็งกระด้าง ไม่ว่าจะพุ่งเข้าใส่ด้วยพละกำลังหนักหน่วงแค่ไหน ก็ไม่อาจยื่นมือเข้าไปสัมผัสเครื่องรางได้

มันเป็นปราการที่แบ่งแยกมิติเอาไว้

“คุณอยากได้เครื่องรางหรือ? ถามผมหรือยัง?” หวู่เฉินคำรามเยาะขณะที่พุ่งเข้าใส่

ไม่เหมือนกับชายหนุ่มหน้าตาเฉลียวฉลาดคนนั้น เป้าหมายของหวู่เฉินไม่ใช่เครื่องราง พลังทำลายล้างในฝ่ามือของเขาพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มหน้าตาเฉลียวฉลาดที่ยืนอยู่ตรงข้าม

“บังอาจ!”

เห็นหวู่เฉินจงใจโจมตีพรรคพวกคนหนึ่งของตัวเอง ชายหนุ่มที่ดูบอบบางกระโจนเข้ามาพร้อมกับคำรามก้อง พิณโบราณตัวหนึ่งปรากฏขึ้นที่ปลายนิ้วของเขา เขาสะบัดปลายนิ้วและบรรเลงพิณอย่างสง่างาม เสียงดนตรีที่มีอานุภาพกรีดแทงระเบิดออกมา

ตริ๊งงงงง!

“มันคือของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณเยียนเยียนจริงๆด้วย!” จางเซวียนหรี่ตา

พิณตัวนี้ไม่ใช่ของล้ำค่าที่ทรงพลังที่สุดของนักปราชญ์โบราณเยียนเยียน แต่เขาก็เป็นผู้ขัดเกลามันด้วยตัวเอง แม้แต่การดีดมันอย่างแผ่วเบาที่สุดก็สามารถเปล่งเสียงอันสง่างามออกมา ราวกับมีกองกำลังของนักรบจำนวนหลายพันพุ่งเข้าใส่อย่างไม่ลดละ

สำหรับของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณที่ถูกเก็บรักษาไว้ได้จนถึงวันนี้ ต่อให้เป็นชิ้นที่เรียบง่ายที่สุด ก็เป็นเครื่องมือที่ไม่อาจประมาทประสิทธิภาพของมันได้

“เฮ่ย!”

เมื่อเจอเข้ากับการตอบโต้ของชายหนุ่มท่าทางบอบบาง หวู่เฉินถอนการโจมตีกลับและปล่อยพละกำลังเข้าปะทะกับบทเพลงบรรเลงปีศาจนั้น เมื่อทั้งสองฝ่ายปะทะกัน คลื่นความสั่นสะเทือนก็แผ่ออกไปโดยรอบ

จากการปะทะ จางเซวียนบอกได้ว่าทั้งชายหนุ่มหน้าตาเฉลียวฉลาดและชายหนุ่มท่าทางบอบบางล้วนมีประสิทธิภาพการต่อสู้ที่เทียบชั้นกับปรมาจารย์หยางได้! ทั้งสองสำเร็จวรยุทธขั้นชั่วกัลปาวสาน ซึ่งเป็นขั้นสูงสุดของวรยุทธระดับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

ไม่น่าแปลกใจที่คนพวกนี้จะจับตัวจ้าวหย่ากับพรรคพวกไปได้อย่างง่ายดาย ด้วยพละกำลังที่พวกมันมี ประกอบกับของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณเยียนเยียนที่มีอยู่ในครอบครอง ก็ย่อมก่อให้เกิดอำนาจที่ยากจะต้านทาน

“ลั่วชิง ผมขอมอบหมายหน้าที่ให้คุณยับยั้งใครก็ตามที่พยายามจะฉกฉวยเครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน ถ้าเป็นไปได้ พยายามคว้ามันไว้เองนะ ส่วนที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของหวู่เฉินกับผม!” จางเซวียนสั่งการ

เขาสูดหายใจลึก จากนั้นก็แตะหยดเลือดในฝ่ามือ แล้วคลื่นพลังงานมหาศาลก็ระเบิดออกจากร่างของเขา!

ในเมื่อเจ้าตัวการที่ลักพาตัวจ้าวหย่ากับลูกศิษย์คนอื่นๆของเขาอยู่ที่นี่แล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องรั้งรออีก เขาจะต้องเค้นให้พวกมันเปิดปากบอกที่อยู่ของจ้าวหย่ากับพรรคพวกออกมาให้ได้

“ได้สิ” รู้ดีว่าสภาวะของจางเซวียนในตอนนี้พร้อมจะรับมือกับชายทั้ง 4 แล้ว หลัวลั่วชิงพยักหน้าก่อนจะพุ่งเข้าใส่เครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน

“เฮ่ ผมจะปล่อยให้คุณเอาเครื่องรางไปง่ายๆแบบนั้นได้อย่างไร?”

ชายหนุ่มผิวคล้ำคำรามลั่นขณะพุ่งเข้าใส่ หมายจะขัดขวางหลัวลั่วชิง แต่ก้าวไปได้เพียงก้าวเดียว ก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่พุ่งเข้าใส่ บีบให้เขาต้องล่าถอย พริบตาต่อมา ก็เห็นจางเซวียนมายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างเยือกเย็น

“เข้าใจตรงกันเสียก่อน คู่ต่อสู้ของแกคือฉัน!”

ชายผิวคล้ำประหลาดใจกับการโผล่พรวดเข้ามาของจางเซวียน และรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าคงจะเอาชนะอีกฝ่ายไม่ได้ง่ายๆ จึงหันไปคำรามใส่ชายคนสุดท้ายในกลุ่ม “มัวชักช้าอะไรอยู่ล่ะ? ยับยั้งเธอไว้!”

ชายหนุ่มคนสุดท้ายหายจากอาการจังงังแล้วรีบพยักหน้า “ได้สิ!”

จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปเพื่อจะคว้าตัวหลัวลั่วชิง

ชายหนุ่มคนสุดท้ายมีรูปร่างสูงที่สุดในบรรดาทั้ง 4 คน และออกจะเผละผละเล็กน้อย ดูสภาพแล้วไม่น่าประทับใจนัก แต่ประสิทธิภาพการต่อสู้ที่เขาสำแดงออกมาก็เหนือชั้นกว่าธรรมดา ไม่ได้ด้อยกว่าอีก 3 คนที่เหลือเลย

คลื่นความสั่นสะเทือนอันทรงพลังถูกปล่อยออกจากฝ่ามือของชายหนุ่มคนสุดท้าย พละกำลังนั้นมีอานุภาพทำลายล้างเทียบเท่ากับสายฟ้า

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าพยายามให้เหนื่อยเปล่าเลย! แกสองคนน่ะเป็นของฉัน!”

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มคนสุดท้ายจะได้ทำอะไร เสียงหัวเราะเยือกเย็นก็ดังขึ้นกลางอากาศ จากนั้นแรงกดดันอันดุเดือดก็ถาโถมเข้าใส่ สลายพละกำลังที่มีอยู่ในมือของเขาจนหมดสิ้น

ชายหนุ่มทั้ง 4 หันมาจ้องจางเซวียนซึ่งถือหอกสีดำสนิทไว้ในมือด้วยความประหลาดใจ หอกนั้นแผ่รังสีอันสง่างามและเยือกเย็นออกมา

รู้ดีว่าจางเซวียนมีพละกำลังเหนือกว่าที่พวกมันจะรับมือด้วยทีละคน ชายผิวคล้ำตะโกนอย่างร้อนรน “พวกเราร่วมมือกันเถอะ!”

ฟึ่บ!

จากนั้น ชายผิวคล้ำกับชายหนุ่มคนสุดท้ายก็ชักดาบออกมาและปล่อยกระแสดาบฉี 2 สายออกมาพร้อมกัน พื้นที่โดยรอบส่งเสียงโหยหวนจากแรงกรีดของกระแสดาบฉีนั้น ดูเหมือนกระแสดาบฉีจะฉีกจางเซวียนเป็นชิ้นๆได้หากมันเข้าปะทะเขา

“ขอฉันแสดงให้พวกแกเห็นหน่อยเถอะว่าแกยั่วโมโหใคร ตอนที่บังอาจลักพาตัวจ้าวหย่ากับลูกศิษย์คนอื่นๆของฉันไป!”

จางเซวียนสะบัดข้อมือ เสียงเหมือนมังกรคำรามดังออกมาจากหอกของเขาขณะที่มันพุ่งเข้าใส่

ครืนนนน!

เกิดรูสีดำขึ้นเมื่อกระแสดาบฉีกับหอกปะทะกัน ทำให้ห้องนั้นสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

แม้มิติลี้ลับที่พวกเขาอยู่จะมีความมั่นคงแข็งแรงเป็นพิเศษ แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นมิติเสมือนจริง ไม่อาจต้านทานพละกำลังอันน่าสะพรึงระดับนี้ได้

พลั่ก! พลั่ก!

ทั้งชายผิวคล้ำและชายหนุ่มคนสุดท้ายต่างหน้าถอดสีด้วยความพรั่นพรึงขณะถูกสอยกระเด็นไป ราวกับถูกทุบด้วยค้อนอย่างจัง ทั้งคู่กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง เกิดรูขนาดใหญ่ขณะที่เลือดซึมออกจากมุมปาก

เพียงแค่การกวัดแกว่งหอกครั้งเดียว จางเซวียนก็สลายการโจมตีจากนักรบขั้นชั่วกัลปาวสานถึง 2 คนได้สำเร็จ

เป็นครั้งแรกที่ประสิทธิภาพการต่อสู้สูงสุดจากหยดเลือดของปรมาจารย์ขงและหอกสวรรค์กระดูกมังกรได้สำแดงอานุภาพให้โลกเห็น!

1602 เผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นจริงๆ!

“จ้าวหย่ากับลูกศิษย์คนอื่นๆของฉันอยู่ที่ไหน?”

หลังจากสอยชายหนุ่มสองคนกระเด็นไป จางเซวียนก็ย่างสามขุมเข้าหาพร้อมกับหอกที่เปล่งประกายเยือกเย็นออกมา ในตอนนั้น เขาดูเหมือนกับเทพเจ้าแห่งสงครามที่ลงมาจากสวรรค์

ตริ๊งงงงง!

ขณะที่จางเซวียนกำลังจะคว้าตัวหนึ่งในสองคนนั้นมาสอบสวน คลื่นความสั่นสะเทือนก็แผ่เข้าใส่เขา ตรงเข้ากรีดแทงจิตวิญญาณ เมื่อหันไป ก็เห็นชายหนุ่มท่าทางบอบบางที่ถือของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณเยียนเยียนไว้กำลังดีดพิณโดยหันหน้ามาทางเขา

จางเซวียนรีบหันไปมองหวู่เฉิน และเห็นอีกฝ่ายถูกนักรบทองคำ 3 ตัวเล่นงาน นักรบทองคำกลุ่มนี้มีพละกำลังมหาศาลจนทำให้พื้นที่โดยรอบพังพินาศไปเพราะพลังจากกำปั้นของพวกมัน แม้ด้วยความแข็งแกร่งระดับหวู่เฉินก็ยังไม่อาจเอาชนะ 3 ตัวนั้นได้ในระยะเวลาอันสั้น

“เจ้าพวกนี้มีของล้ำค่ามากมายจริงๆ…”

นักรบทองคำ 3 ตัวนี้เหมือนกับนักรบทองคำที่พวกเขาได้เผชิญหน้าตอนที่กำลังจะเข้าสู่หอหรันจื่อ พวกมันคือทหารหาญที่แปรสภาพมาจากลายมือของนักปราชญ์โบราณผู้เชี่ยวชาญ มีทั้งความคิดและจิตวิญญาณของเขา

แต่ทั้งสามก็ไม่เหมือนกับนักรบทองคำที่ทั้งกลุ่มได้เจอก่อนหน้า เพราะสามตัวนี้ไม่ได้ลดระดับวรยุทธ และพวกมันก็ผนึกกำลังกันต่อสู้ได้อย่างไร้ที่ติ ทำให้แม้แต่หวู่เฉินก็ยังรับมือกับพวกมันได้ยาก

จางเซวียนเกิดความสงสัย นักรบทองคำแห่งลายมือบ่มเพาะจิตวิญญาณ, พิณโบราณของนักปราชญ์เยียนเยียน…เจ้าพวกนี้เป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นจริงๆหรือเปล่า?

แม้แต่สภาปรมาจารย์ก็ยังไม่อาจใช้ของล้ำค่าทีเดียวมากขนาดนี้ แต่เผ่าพันธุ์ปีศาจพวกนี้กลับมี แถมนำมาใช้อย่างง่ายๆ ราวกับของเหล่านี้ไม่ได้มีค่ามากมายอะไรสำหรับพวกมัน

เป็นไปได้หรือไม่ว่าคนพวกนี้ไม่ใช่เผ่าพันธุ์ปีศาจ แต่มาจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์?

แต่ถ้าชายหนุ่มทั้ง 4 มาจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์จริงๆ แล้วหลัวลั่วชิงกับหวู่เฉินเป็นใคร?

ถึงอย่างไร หลัวลั่วชิงก็บอกเขาแล้วว่าเธอไม่ใช่เผ่าพันธุ์ปีศาจ และเขาก็อยากจะไว้ใจเธอ

ข้อบกพร่อง!

ด้วยความสงสัยที่เกิดขึ้น จางเซวียนตัดสินใจใช้หอสมุดเทียบฟ้ากับชายหนุ่มทั้ง 4 เพื่อหวังจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของพวกนั้น

วิ้ง!

หอสมุดเทียบฟ้ากระตุก แต่ไม่มีหนังสือที่ได้รับการประมวล

เกิดอะไรขึ้น? คงไม่ใช่ว่าเจ้าพวกนี้มีสภาวะของการปฏิเสธคำทำนายโดยสิ้นเชิงหรอกนะ? ในโลกทั้งใบ คงไม่มีคนมากมายขนาดนั้นหรอกที่มีสภาวะนี้! จางเซวียนหรี่ตา

เขายังพอรับได้ที่ไม่อาจประมวลหนังสือของหลัวลั่วชิงและหวู่เฉิน แต่ทำไมถึงมองทะลุชายหนุ่มกลุ่มนี้ไม่สำเร็จ มันเกิดอะไรขึ้น?

ทั้ง 4 คนกำลังสำแดงเทคนิคการต่อสู้ เขาควรจะอ่านข้อมูลของคนพวกนี้ได้อย่างง่ายดาย!

หรือว่า…ใช่แล้วล่ะ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ! ถึงคนพวกนี้จะไม่ได้มีสภาวะของการปฏิเสธคำทำนายโดยสิ้นเชิง แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะมีของล้ำค่าบางอย่างที่สามารถปกปิดตัวตนของตัวเองจากสวรรค์ได้ ไม่อย่างนั้น คงไม่มีทางที่สภาปรมาจารย์สำนักงานใหญ่และตระกูลจางจะไม่รู้ว่าพวกนี้มีแผนการจะลักพาตัวจ้าวหย่ากับคนอื่นๆ! จางเซวียนพยักหน้า

ทั้งจ้าวหย่า เว่ยหรูเหยียน และหยวนเทามีความสำคัญต่อการเข้าถึงวิหารแห่งขงจื๊อ ทางสภาปรมาจารย์จึงได้มอบหมายให้เหล่าผู้หยั่งรู้ที่มีทักษะสูงสุดของพวกเขาเฝ้าจับตาสามคนนี้ หากทั้งสามกำลังจะถูกจับตัว บรรดาผู้หยั่งรู้จะต้องทำนายได้ล่วงหน้า แต่เรื่องนั้นก็ไม่เกิดขึ้น มีเหตุผลเดียวที่อธิบายได้ ก็คือชายหนุ่มทั้ง 4 ใช้กรรมวิธีบางอย่างปกปิดตัวเองไว้จากดวงตาของสวรรค์!

พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ เป็นวิธีการเดียวกับที่กระดองเต่าของนักปราชญ์ชีปกปิดตัวเองไว้จากการตรวจจับของสวรรค์โดยอยู่ภายใต้ปราการของศาลเจ้าแห่งผู้หยั่งรู้

ดูเหมือนเราจะต้องหาทางไปเยือนศาลเจ้าแห่งผู้หยั่งรู้สาขาต่างๆให้ได้หลังจากที่ออกจากอาณาจักรโบร่ำโบราณแห่งนี้…จางเซวียนคิด

หากปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไป ดูเหมือนว่าหอสมุดเทียบฟ้าของเขาจะไร้ประโยชน์

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เขาควรจะยกระดับหอสมุดเทียบฟ้า แต่หากทำไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดก็ควรจะได้เรียนรู้วิธีการต่างๆที่จะหลีกเลี่ยงการตรวจจับของสวรรค์ เพื่อที่ในอนาคตเขาจะได้รับมือกับคนเหล่านั้นได้!

ช่างมันเถอะ ต่อให้เรามองทะลุพวกเขาไม่ได้ สู้กันเมื่อไหร่ก็คงจะได้รู้เอง! จางเซวียนคิดขณะชำเลืองมองชายหนุ่มทั้ง 3 คนที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างเย็นชา

เพียงแค่การที่หอสมุดเทียบฟ้ามองทะลุคนเหล่านี้ไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาหมดหนทาง

ถึงเผ่าพันธุ์ปีศาจจะสามารถปลอมตัวเป็นมนุษย์ แต่ก็ไม่อาจปรับเปลี่ยนธรรมชาติพื้นฐานของพลังปราณของพวกมัน เมื่อเผชิญกับช่วงเวลาคับขัน สัญชาตญาณแห่งการตอบโต้จะเปิดเผยตัวเองออกมาทันที ทำให้ตัวตนที่แท้จริงปรากฏ

เว้นเสียแต่พวกมันจะทรงพลังเสียจนสามารถรับมือกับการโจมตีของเขาได้อย่างง่ายดาย…

แต่ด้วยความแข็งแกร่งของชายหนุ่มทั้ง 4 ในเวลานี้ โอกาสที่สถานการณ์แบบนั้นจะเกิดขึ้นก็ไม่น่าเป็นไปได้

ถึงอย่างไร จางเซวียนก็ไม่เชื่อว่าจะมีนักรบคนไหนที่มีวรยุทธต่ำกว่าขั้นนักปราชญ์โบราณจะสามารถปกปิดตัวตนที่แท้จริงจากเขา!

“พวกแกสามคนน่ะ เข้ามาหาฉันพร้อมๆกันเลย!” จางเซวียนคำรามลั่นขณะกวัดแกว่งหอกและทิ่มปลายหอกไปข้างหน้า

วิ้ง!

คลื่นความสั่นสะเทือนที่ชายหนุ่มท่าทางบอบบางแผ่ออกมาถูกปลายหอกจัดการจนเสื่อมสลาย จางเซวียนก้าวยาวๆเข้าไปและกวัดแกว่งหอกของเขาอีกครั้ง

ฟึ่บ!

ปลายหอกพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มผิวคล้ำที่อยู่ใกล้เขามากที่สุด

“ฮึ่มมม!” อีกฝ่ายคำรามและสะบัดข้อมือ เขานำพู่กันด้ามหนึ่งออกมาปัดป้องการกวัดแกว่งหอกของจางเซวียน

พู่กันด้ามนั้นเบี่ยงเบนพละกำลังของหอกสวรรค์กระดูกมังกรออกไปได้ขณะที่ชายผิวคล้ำถูกบีบให้ถอยไป 8 ก้าว เขารอดพ้นการโจมตีไปได้โดยปราศจากบาดแผล

พู่กันนั้นเป็นของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณอีกชิ้นหนึ่งหรือเปล่า? จางเซวียนถึงกับประหลาดใจ

แต่ก็รู้ดีว่าไม่ใช่เวลาจะมาสงสัย เขากวัดแกว่งหอกอีกครั้งโดยมีเป้าหมายในการจ้วงแทงชายหนุ่มคนสุดท้าย

ฟิ้ววววว!

พายุดุเดือดพัดหวีดหวิวราวกับพายุเฮอริเคน ชายหนุ่มคนสุดท้ายหน้าซีดเผือดเมื่อต้องเผชิญกับหอกนั้น

ตริ๊งงงงง!

แต่ขณะที่หอกกำลังจะจ้วงแทงเขา เสียงพิณของชายหนุ่มท่าทางบอบบางก็ดังขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้ จางเซวียนไม่ต้านทานบทเพลงบรรเลงปีศาจนั้น เขาดึงการโจมตีจิตวิญญาณทั้งหมดเข้าสู่ร่าง

ในชั่วพริบตา การซึมซับแรงกดดันจากหอกสวรรค์กระดูกมังกรก็เสร็จสมบูรณ์ จิตวิญญาณของเขาแปรสภาพไปโดยมีพละกำลังเพิ่มขึ้นอีกมาก

จางเซวียนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าระดับวรยุทธของจิตวิญญาณของเขาก้าวขึ้นสู่ระดับใหม่ แม้จะยังไม่ถึงขั้นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ แต่ก็บริสุทธิ์กว่าเดิมมาก ขนาดของจิตวิญญาณก็ลดลงไปเกือบครึ่ง

ด้วยจิตวิญญาณที่อยู่ในสภาวะนี้ เขาสามารถทำการทะลุมิติและข้ามสิ่งกีดขวางได้

ความแช่มชื่นจากการฝ่าด่านวรยุทธได้สำเร็จทำให้จางเซวียนหัวเราะลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่า แกได้รับความขอบคุณอย่างสูงจากฉันนะ!”

จากนั้นเขาก็รุดหน้าต่อไป

เหงื่อหยดเป็นทางจากศีรษะของชายหนุ่มคนสุดท้ายขณะที่รู้สึกได้ถึงสัญญาณอันตราย เขารีบล่าถอย แต่ปลายหอกของจางเซวียนก็ตามติดราวกับเงา ไม่ว่าชายหนุ่มคนสุดท้ายจะเคลื่อนที่ไปทางไหนหรือใช้เทคนิคการเคลื่อนไหวชนิดไหนก็ตาม ก็ไม่อาจสลัดตัวเองให้หลุดพ้นจากปลายหอกที่พุ่งเข้าใส่ได้

“บ้าที่สุด!” ชายหนุ่มผิวคล้ำสบถออกมาขณะที่ราดหมึกทั่วทั้งพื้นที่และเริ่มวาดภาพอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตา เขาก็วาดโล่อันหนึ่งให้ชายหนุ่มคนสุดท้ายเข้าไปซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง

แคว่ก!

หอกสวรรค์กระดูกมังกรทำลายโล่ที่เกิดจากภาพวาดนั้นและฉีกมันเป็นชิ้นๆอย่างง่ายดาย

 

แต่โล่ที่เกิดจากภาพวาดก็ดูดเอาพลังจากการจ้วงแทงของหอกให้ลดลงไปมาก ชายหนุ่มคนสุดท้ายหันกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาชักดาบแทงสวนออกมาด้วยพละกำลังเต็มพิกัด จึงรอดพ้นจากสภาวะคับขันครั้งนี้ไปได้หวุดหวิด

เห็นอีกฝ่ายไม่ได้นำของล้ำค่าชนิดไหนออกมาทั้งๆที่ถูกต้อนให้จนมุม จางเซวียนคิด ดูเหมือนหมอนี่จะไม่มีของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณอยู่ในครอบครอง…

พูดกันตามตรง แม้พละกำลังจากหยดเลือดของปรมาจารย์ขงและหอกสวรรค์กระดูกมังกรจะทำให้จางเซวียนมีประสิทธิภาพการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบชั้นได้ แต่ก็คงต้องใช้เวลาไม่น้อยหากจะจับตัวชายหนุ่มทั้ง 3 แบบเป็นๆ

โชคร้ายที่พลังจากหยดเลือดของปรมาจารย์ขงนั้นมีระยะเวลาจำกัด จางเซวียนจึงไม่อาจใช้เวลาอย่างฟุ่มเฟือยได้

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็คงจะดีที่สุดหากเขาจะพุ่งความสนใจไปที่ชายหนุ่มคนสุดท้ายที่อ่อนแอที่สุดและไม่มีของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณอยู่ในครอบครอง

หากคนหนึ่งพ่ายแพ้ การเล่นงานอีก 2 คนที่เหลือก็คงไม่ยากนัก

เมื่อเกิดความคิดนั้น จางเซวียนตัดสินใจพุ่งหอกเข้าใส่ชายหนุ่มคนสุดท้ายอีกครั้ง

ถ้าการโจมตีก่อนหน้านี้เป็นเพียงการทดสอบความสามารถของชายหนุ่ม คราวนี้ก็ถือเป็นของจริง ยังไม่ทันที่ปลายหอกจะถึงตัวชายหนุ่มคนสุดท้าย คลื่นความสั่นสะเทือนดังสนั่นก็แผ่ไปทั่วทั้งห้องนั้น มิติระหว่างปลายหอกกับจุดที่ชายหนุ่มคนสุดท้ายยืนอยู่ฉีกขาดออกจากกันราวกับแผ่นกระดาษบางๆ ที่ฉีกขาด ทำให้เกิดคลื่นความสั่นสะเทือนของมิติมากมายแผ่ออกไปโดยรอบ

ตริ๊งงงงง! ตริ๊งงงงงง!

นึกไม่ถึงว่าจางเซวียนจะไม่สนใจอีก 2 คนและตั้งหน้าตั้งตาเล่นงานชายหนุ่มคนสุดท้าย ชายหนุ่มท่าทางบอบบางรีบดีดพิณของเขา แต่ถึงบทเพลงบรรเลงปีศาจที่เขาบรรเลงจะมีอานุภาพน่าสะพรึง แต่ก็ทำได้ดีที่สุดเพียงแค่สร้างรอยแยกของมิติเท่านั้น

การขัดขวางมิติ!

“โว้ยยยย!”

ชายผิวคล้ำรีบพุ่งเข้าไปเพื่อปกป้องชายหนุ่มคนสุดท้าย แต่ด้วยการกวัดแกว่งหอกสวรรค์กระดูกมังกรเพียงครั้งเดียว พู่กันของเขาก็กระเด็นหลุดมือไป

“ขอฉันสังหารพวกแกสักคนให้หายแค้นก่อนเถอะ!” จางเซวียนตวาดขณะรุดหน้าเข้าไปพร้อมหอกในมือ

ชายหนุ่มคนสุดท้ายหน้าซีดด้วยความพรั่นพรึง รู้ดีว่าต้องถูกสังหารแน่หากไม่ลงมือทำอะไร จึงเงยหน้าขึ้นและคำราม

“อ๊ากกกกก!”

ท่ามกลางเสียงคำรามโหยหวนดังสนั่นนั้น ร่างของเขาก็ขยายขนาดขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างที่สูงอยู่แล้วสูงขึ้นไปจนเกินกว่า 2 เมตร เจตนาสังหารแรงกล้าแผ่ออกมาจากร่างของเขา พุ่งขึ้นสู่สวรรค์

“แกเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นจริงๆ…” จางเซวียนหรี่ตาอย่างอาฆาตแค้น

1603 หลบหนี

ข้อสันนิษฐานของจางเซวียนเริ่มสั่นคลอนเมื่อเห็นอีกฝ่ายนำของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณออกมาชิ้นแล้วชิ้นเล่า จางเซวียนนึกสงสัยว่าเขาอาจคิดผิด แต่เมื่อชายร่างสูงกลายสภาพกลับสู่ร่างเดิม ก็ชัดเจนว่าชายหนุ่มทั้งกลุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้มาจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ แต่เป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจ!

พูดตามตรง ถึงเขาจะอยากไว้ใจหลัวลั่วชิง แต่ก็ยังมีเสี้ยวของความสงสัยอยู่ในหัวใจที่สลัดไม่หลุด ทำให้เขาพยายามตรวจสอบหวู่เฉินด้วย

จางเซวียนหน้าแดงก่ำด้วยความละอายใจ

หลัวลั่วชิงไว้ใจเขาโดยปราศจากเงื่อนไข บอกทุกเรื่องที่เธอรู้ให้เขาฟังโดยไม่ลังเล ถึงกับมอบของล้ำค่าอย่างลายมือปรมาจารย์ขงให้เขาราวกับมันไม่ได้มีค่าอะไรเลย แต่เขากลับสงสัยในตัวเธอ…

ยิ่งคิด จางเซวียนก็ยิ่งละอายใจ

ในเวลาเดียวกัน หลัวลั่วชิงกับหวู่เฉินก็รับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าชายหนุ่มคนสุดท้ายกลายสภาพกลับสู่สภาพของเผ่าพันธุ์ปีศาจจากโลกอื่นแล้ว ทั้งคู่ถึงกับจังงังไปชั่วขณะ

“ในเมื่อแกเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจ ฉันก็จะไม่รั้งรอละนะ!”

เมื่อแน่ใจในตัวตนของอีกฝ่าย จางเซวียนไม่อยากเสียเวลาพูดอะไรอีก เขาตวาดก้อง จากนั้นก็เงื้อหอกเข้าใส่ชายหนุ่มอีกครั้ง

เมื่อกลับคืนสู่ร่างเดิม ประสิทธิภาพการต่อสู้ของอีกฝ่ายก็แข็งแกร่งกว่าที่เคย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังห่างไกลกับการเทียบชั้นกับหอกสวรรค์กระดูกมังกรที่เป็นอาวุธของจางเซวียน

ฉึกกก!

ไม่ช้า เขาก็ถูกแทงเข้าที่หัวไหล่ เลือดสดๆทะลักออกมาจากบาดแผลที่เปิดอ้า

ในเวลาเดียวกันนั้น ทั้งชายหนุ่มท่าทางบอบบางและชายหนุ่มผิวคล้ำต่างก็ง่วนอยู่กับการรับมือกับการโจมตีอันทรงพลังของจางเซวียนที่โถมเข้าใส่ระลอกแล้วระลอกเล่า แม้แต่จะหาเวลาหายใจก็ยังยาก นับประสาอะไรกับจะช่วยเหลือชายหนุ่มคนสุดท้าย!

รู้ดีว่าจะต้องพ่ายแพ้แน่หากปล่อยให้เหตุการณ์แบบนี้ดำเนินต่อไป ชายหนุ่มท่าทางบอบบางตะโกนอย่างร้อนรนเร็ว “เร็วเข้า คว้าเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานมาให้ได้!”

“ได้สิ!” ชายหนุ่มท่าทางเฉลียวฉลาดที่อยู่ตรงหน้าเครื่องรางรีบตอบรับ

เขากำลังอยู่ระหว่างการต่อสู้กับหลัวลั่วชิง

การโจมตีของสาวน้อยไม่ได้รวดเร็วหรือทรงพลังมากนัก แต่ทุกกระบวนท่าก่อให้เกิดอันตรายที่คาดไม่ถึงซึ่งสามารถสังหารเขาได้ทุกวินาทีหากเขาไม่ระวังตัว หลังจากแลกเปลี่ยนกันไปได้สองสามกระบวนท่า ชายหนุ่มท่าทางเฉลียวฉลาดก็พบว่าแขนของเขาเริ่มชา ใบหน้าซีดเผือดจากความบอบช้ำที่สะสมไว้

พวกเขาล้วนเป็นนักรบขั้นชั่วกัลปาวสาน แต่ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง อีกฝ่ายซึ่งมีสมาชิกเพียง 3 คนต่างมีประสิทธิภาพการต่อสู้ที่น่าสะพรึงขึ้นเรื่อยๆ!

ทิศทางของการต่อสู้ไม่ได้เข้าข้างพวกเขาเลย หากเป็นอย่างนี้ต่อไป จะต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้แน่ ดังนั้น ชายหนุ่มท่าทางเฉลียวฉลาดจึงกัดฟันและโยนหนังสือเล่มหนึ่งออกไป

ฟึ่บ!

ทันทีที่หนังสือเล่มนั้นปรากฏ มันก็แปรสภาพเป็นผืนผ้าที่สามารถปกปิดได้แม้แต่สวรรค์ มันร่วงลงบนร่างของหลัวลั่วชิง บดบังเธอไว้จากโลกภายนอก

“ลายมือของนักปราชญ์โบราณหรือนี่?” หลัวลั่วชิงหน้าดำคร่ำเครียดขณะรีบยกมือขึ้นเพื่อต้านทานผืนผ้าที่คลุมตัวเธอไว้

 

แต่พละกำลังทั้งหมดที่เธอสำแดงออกมาก็ถูกผืนผ้าซึมซับไป ไม่อาจฝ่าด่านป้องกันนั้นออกมาได้

ลายมือของนักปราชญ์โบราณมีพละกำลังมหาศาล ต่อให้นักรบขั้นกึ่งนักปราชญ์โบราณก็ไม่อาจเป็นอิสระจากมัน นับประสาอะไรกับนักรบขั้นชั่วกัลปาวสาน!

“เฮ่อออ!” ชายหนุ่มท่าทางเฉลียวฉลาดถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะหันไปที่เครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน

ด้วยการสะบัดข้อมือเพียงครั้งเดียว เขาก็นำตราสัญลักษณ์อันหนึ่งออกมาและกดตรานั้นเข้ากับฉนวนที่ปิดกั้นเครื่องรางไว้

วิ้ง!

ทันทีที่ตราสัญลักษณ์สัมผัสกับฉนวน ฉนวนก็สลายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ฟึ่บ!

จากนั้นเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานก็มาอยู่ในมือของเขา

“ไปกันเถอะ!” เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ชายหนุ่มท่าทางเฉลียวฉลาดรีบร้องเรียกเพื่อนร่วมทีมขณะนำตราหยกอีกอันหนึ่งออกมา

เขาหักตราหยกนั้นอย่างแรง แล้วรอยแยกของมิติก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา กลืนกินเขาลงไป

“ไปกันเถอะ!”

เมื่อเห็นว่าพวกเขาบรรลุเป้าหมายที่ต้องการในอาณาจักรโบร่ำโบราณแล้ว ชายหนุ่มท่าทางบอบบางและชายหนุ่มผิวคล้ำรีบคว้าตัวเผ่าพันธุ์ปีศาจ ก่อนจะนำสิ่งที่ดูเหมือนกับตราหยกอีกอันหนึ่งออกมาและหักมัน

“พวกแกคิดจะไปไหนน่ะ?”

นึกไม่ถึงว่าทั้งกลุ่มจะมีอุปกรณ์หลบหนี จางเซวียนรีบเคาะนิ้วไปยังพื้นที่ตรงหน้า

วิ้ง!

มิติที่อยู่ล้อมรอบชายหนุ่มทั้ง 3 แข็งทื่อไปในทันที

ความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิตินั้นทำให้จางเซวียนสามารถสกัดกั้นคลื่นรบกวนภายในมิติได้ ตราหยกที่ชายหนุ่มนำออกมาใช้มีลักษณะเหมือนกับค่ายกลทะลุมิติ ดังนั้น เมื่อมิติถูกสกัดกั้น ก็ไม่อาจหลบหนีได้

เป็นไปตามคาด ชายหนุ่มทั้ง 3 ที่กำลังจะหลบหนีผ่านทางรอยแยกของมิติต่างตัวแข็งทื่ออยู่กลางอากาศ ไม่อาจเคลื่อนไหวหรือหลบหนี

“บอกมา! แกเอาจ้าวหย่ากับลูกศิษย์คนอื่นๆของฉันไปไว้ที่ไหน?” จางเซวียนคำรามพร้อมกับแผ่เจตนาสังหารเยือกเย็นออกมา

“จ้าวหย่า? แกหมายถึงคนที่มีสภาวะปราณหยินบริสุทธิ์หรือ?” ชายหนุ่มท่าทางบอบบางถามกลับ

“ใช่!” จางเซวียนหรี่ตามองทั้ง 3 ด้วยสายตาข่มขู่

“ถ้าแกอยากเจอพวกนั้นล่ะก็ ไปพบกับพวกเราที่วิหารแห่งขงจื๊อ!”

ชายหนุ่มท่าทางบอบบางหักเครื่องรางอีกอันหนึ่งที่อยู่ในมือของเขาพร้อมกับคำรามเยาะ

บึ้มมมม!

กระแสดาบฉีอันเกรี้ยวกราดระเบิดออกมาจากเครื่องรางที่ถูกหัก ทำลายมิติที่ถูกสกัดกั้นในชั่วพริบตา

เมื่อมิติที่ถูกสกัดกั้นไว้ถูกทำลาย ร่างของทั้งสามก็พร่าเลือน บ่งบอกว่าการทะลุมิติของพวกมันกำลังจะประสบความสำเร็จในอีกเสี้ยววินาที

“ในเมื่อแกไม่เต็มใจพูด ก็ตายซะเถอะ!” จางเซวียนนัยน์ตาแดงก่ำและชี้หอกเข้าใส่ชายทั้ง 3

เขาออมมือให้พวกมันเพื่อจะหาข้อมูลเรื่องจ้าวหย่า แต่ในเมื่อชัดเจนแล้วว่าเจ้าพวกนี้ลักพาตัวเธอไปและพร้อมจะหลบหนีได้ทุกวินาที เขาก็ไม่อาจยับยั้งเจตนาสังหารไว้ได้อีก

ทั้งสามอาจทรงพลัง แต่หากต้องปะทะกับจางเซวียนในสภาวะนี้ ก็ไม่อาจเทียบชั้นกับเขาได้

ฟิ้วววว!

หอกพุ่งออกไปอย่างเกรี้ยวกราด

“ฮึ่มมม!”

ชายหนุ่มท่าทางบอบบางคำราม เขากระดิกนิ้ว แล้วกระแสดาบฉีอีกสายหนึ่งก็ระเบิดเข้าใส่จางเซวียนอีกครั้ง

จางเซวียนกำลังจะใช้หอกทำลายกระแสดาบฉี แต่พละกำลังบางอย่างที่อยู่ด้านหลังเขาก็ฉุดตัวเขาออกมา

ฟึ่บ!

พื้นที่ที่กระแสดาบฉีพุ่งผ่านพังพินาศอย่างสิ้นเชิง เกิดรอยดำมืดเป็นทางยาว

เมื่อเห็นภาพนั้น จางเซวียนถึงกับเหงื่อตก

ถ้าใครสักคนไม่ดึงเขากลับไป เขาคงถูกตัดขาดเป็นสองท่อนแน่

แต่ในขณะเดียวกันกับที่เขาหลบการโจมตี ชายหนุ่มทั้งสามก็ผ่านรอยแยกของมิติไปได้สำเร็จและหายวับไป

อารมณ์หลากหลายพรุ่งพล่านในหัวใจของจางเซวียน ทั้งความอับจน ความท้อแท้ และความโกรธเกรี้ยว…มันหลอมรวมกันกลายเป็นการถอนหายใจยาว เมื่อเขาหันกลับไป ก็เห็นหลัวลั่วชิงยืนอยู่ด้านหลังพร้อมกับย่นหน้าผาก

“คุณอยากตายหรือไง? นั่นเป็นเครื่องรางที่นักปราชญ์โบราณคนหนึ่งทิ้งไว้ มีพละกำลังของนักปราชญ์โบราณคนนั้นถึง 1 ใน 10 ไม่มีทางที่คุณจะต้านทานพละกำลังระดับนั้นได้หรอก!”

“พละกำลัง 1 ใน 10 ของนักปราชญ์โบราณ?” จางเซวียนหน้าถอดสีเมื่อรู้ตัวว่าเพิ่งเผชิญหน้ากับอะไร

ไม่น่าแปลกใจแล้วที่กระแสดาบฉีจะทรงพลังถึงขนาดนั้น แม้จะเป็นเพียง 1 ใน 10 ของพละกำลังที่นักปราชญ์โบราณผู้นั้นมี แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเขาในตอนนี้จะต้านทานได้

“ฮึ่มมม! นึกไม่ถึงเลยว่าพวกนั้นจะมีเครื่องรางที่มีอักษรจารึกของนักปราชญ์โบราณ มีแม้กระทั่งเครื่องรางทะลุมิติ!” หวู่เฉินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ดูสับสน ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอย่างหนักในเรื่องอะไรสักอย่าง

“เครื่องรางทะลุมิติ?”

“มันเป็นเครื่องรางชนิดพิเศษที่มีอักษรจารึกของนักปราชญ์โบราณที่เชี่ยวชาญในเรื่องศาสตร์แห่งมิติ มันทำงานเหมือนกับค่ายกลทะลุมิติ เมื่อถูกหัก จะสามารถนำพาผู้ใช้ทะลุมิติไปได้ไกลถึง 1 ล้านลี้…มีของล้ำค่าระดับนั้นอยู่ในครอบครอง ดูเหมือนพวกมันจะใช้เวลาเตรียมตัวสำหรับปฏิบัติการครั้งนี้นานทีเดียว” หลัวลั่วชิงอธิบายอย่างเคร่งขรึม

“สามารถพาผู้ใช้ทะลุมิติไปได้ถึง 1 ล้านลี้?” จางเซวียนกำหมัดแน่น

หากเขารู้ว่าเจ้าพวกนั้นมีของล้ำค่าระดับนี้อยู่ในครอบครอง คงจะสังหารพวกมันเสียตั้งแต่แรกแล้ว

หรือหากเขาเพียงแค่ทำลายวรยุทธของมัน พวกมันก็คงไม่มีทางใช้เครื่องรางทะลุมิติได้!

เพราะถึงเครื่องรางทะลุมิติจะทำให้ผู้ใช้เดินทางข้ามมิติได้ แต่หากระดับวรยุทธของผู้นั้นต่ำเกินไป ก็คงไม่มีทางรอดชีวิตจากคลื่นรบกวนของมิติระหว่างการเดินทาง

“พวกเราทุ่มเทกันมากมาย แต่ลงท้าย…เครื่องรางฟ้าประทานในตำนานก็ตกไปอยู่ในมือของพวกมัน…” หวู่เฉินส่ายหน้าอย่างขมขื่นใจ

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่าใครจะได้เครื่องรางไป ก็จะต้องถอดรหัสฉนวนที่วิหารแห่งขงจื๊ออยู่ดี ถ้าเราเดินทางไปที่นั่น ก็คงจะเข้าไปได้”

มันเป็นเรื่องน่าผิดหวังอย่างมากที่เครื่องรางฟ้าประทานในตำนานต้องหลุดมือของพวกเขาไป จึงทำได้แค่ปลอบใจตัวเอง

“ไม่หรอกน่ะ พวกมันอาจหนีไปได้ก็จริง แต่ไม่ได้นำเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานไปด้วยหรอก” จางเซวียนพูด

“พวกนั้นไม่ได้นำเครื่องรางไปด้วย?” หลัวลั่วชิงกับหวู่เฉินมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มพูดอะไร

“ฮ่าฮ่า!”

แทนที่จะอธิบายข้อสงสัยของทั้งคู่ จางเซวียนหันไปมองรูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นที่ยืนอยู่ไม่ห่างออกไปนักและตั้งคำถาม “ไม่ทราบว่าผมพูดถูกไหม…เครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน?”

1604 เครื่องรางลำดับแรก

 

รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นถึงกับผงะก่อนจะหัวเราะเจื่อนๆ “คะ-คุณพูดอะไรน่ะ? ผมเป็นแค่ของล้ำค่าที่มีจิตวิญญาณซึ่งนักปราชญ์โบราณหรันชิวทิ้งไว้ มีหน้าที่พาผู้ที่มาเยี่ยมเยียนเข้าชมพื้นที่เท่านั้น!”

หลัวลั่วชิงกับหวู่เฉินต่างก็งุนงง

รูปปั้นเด็กชายตัวนี้เดินทางมาพร้อมกับพวกเขาตั้งแต่เข้าสู่หอหรันจื่อจนมาถึงที่นี่ ทั้งคู่คิดว่าอีกฝ่ายเป็นแค่รูปปั้นที่ได้รับการร่ายมนต์พลิกฟื้นจิตวิญญาณ แล้วจะกลายเป็นเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานได้อย่างไร?

และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ทำไมชายหนุ่มทั้ง 4 ที่มาก่อนหน้าถึงไม่รู้ ทั้งๆที่พวกนั้นมีของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณมากมายอยู่กับตัว?

“ของล้ำค่าที่มีจิตวิญญาณ? ไม่ทราบว่าคุณเป็นของล้ำค่าชนิดไหน? รังเกียจไหมถ้าจะบอกผมสักหน่อย?” จางเซวียนตอบยิ้มๆ

“ผมเป็นของล้ำค่าที่มีจิตวิญญาณซึ่งเกิดจากรูปปั้นหินตัวนี้!” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นอุทาน

“ของล้ำค่าที่มีจิตวิญญาณซึ่งเกิดจากรูปปั้นหินตัวนี้?” จางเซวียนเหยียดริมฝีปากยิ้มขณะเอาสองมือไพล่หลังและเดินวนรอบตัวรูปปั้น “ตัวคุณน่ะทำจากสิ่งที่เรียกว่าหินมากิ พบได้ที่ภูเขาหลู่ชู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของทวีปแห่งนี้ มันผ่านการบ่มเพาะโดยใช้ระยะเวลายาวนานนับไม่ถ้วน ต้องเผชิญกับทั้งกระแสน้ำในมหาสมุทรและความร้อนแผดเผาของลาวาใต้ดิน ในทวีปแห่งปรมาจารย์มีหินแบบนี้อยู่ไม่กี่ชนิดหรอก นับอย่างไรก็ได้ไม่เกินสิบ!”

“คุณสมบัติพิเศษสุดของหินมากิก็คือความสามารถในการบ่มเพาะจิตวิญญาณ จิตวิญญาณที่ได้รับอานุภาพจากหินนี้จะเติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่งและทรงพลัง แต่ด้วยพลังจิตวิญญาณมหาศาลที่อยู่ในหินมากิ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะรวบรวมพลังจิตวิญญาณให้ได้มากพอเพื่อก่อกำเนิดเป็นจิตวิญญาณที่มีชีวิตจิตใจเป็นของตัวเอง หรือพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ…ต่อให้ผู้พลิกฟื้นจิตวิญญาณผู้นั้นจะเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่มีทางร่ายมนต์พลิกฟื้นจิตวิญญาณใส่หินมากิได้! คุณบอกว่าคุณคือของล้ำค่าที่มีจิตวิญญาณซึ่งเกิดจากรูปปั้นหินนี้ แล้วทำไมไม่บอกหน่อยล่ะว่าใครคือผู้มอบชีวิตให้คุณ?”

“ผม…” รูปปั้นเด็กชายจังงังอย่างเห็นได้ชัดกับถ้อยคำนั้น ไม่คิดว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะแยกแยะหินที่หายากอย่างตัวมันได้ มันถอยไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัวขณะตอบว่า “ก็นักปราชญ์โบราณหรันชิวไงล่ะ…ความสามารถระดับนักปราชญ์โบราณนั้นเหนือกว่าที่คุณคิดนะ! เพียงเพราะคุณทำไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะทำไม่ได้!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ได้ยินคำตอบนั้น จางเซวียนเหยียดริมฝีปากยิ้มขณะรุกคืบต้อนเหยื่อให้จนมุม “นักปราชญ์โบราณหรันชิวเป็นหนึ่งในสิบจอมยุทธ และผมก็หยั่งถึงความเก่งกาจของเขา แต่ของล้ำค่าที่ได้รับการร่ายมนต์นั้นจะมีความรู้สึกผูกพันล้ำลึกกับผู้พลิกฟื้นจิตวิญญาณที่มอบชีวิตให้มัน ผู้พลิกฟื้นจิตวิญญาณจึงสามารถทำให้ของล้ำค่าชิ้นนั้นยอมจำนนได้อย่างง่ายดาย ในเมื่อนักปราชญ์โบราณหรันชิวมอบหอหรันจื่อไว้ในมือของคุณและไว้วางใจให้คุณปฏิบัติภารกิจในการนำผู้มาเยือนเข้าเยี่ยมชมโดยรอบ ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ทำให้คุณยอมจำนน อีกอย่าง…ก็มีโอกาสที่คุณอาจจะทรยศเขาด้วย ตั้งแต่พบคุณครั้งแรก ผมก็รู้สึกแล้วตั้งแต่ตอนที่คุณเรียกเขาว่า ‘นักปราชญ์โบราณหรันชิว’ แทนที่จะเรียกว่า…นายท่าน”

ของล้ำค่าที่ได้รับการร่ายมนต์จะมีความรู้สึกผูกพันล้ำลึกกับผู้พลิกฟื้นจิตวิญญาณที่ร่ายมนต์ใส่พวกมัน และนั่นก็เป็นคุณสมบัติที่ทำให้ผู้พลิกฟื้นจิตวิญญาณสามารถควบคุมของล้ำค่าที่พวกเขาร่ายมนต์ใส่ได้อย่างง่ายดาย

เหมือนกับหุ่นอารักขาที่จางเซวียนเคยร่ายมนต์ใส่ก่อนหน้านี้ ซึ่งยินดีรับฟังเฉพาะตัวเขาเท่านั้น ไม่ฟังใครอื่น

แม้แต่ลูกเป็ดลูกไก่ที่ฟักจากไข่ออกมาก็จะถือเอาสิ่งที่มันพบเจอเป็นสิ่งแรกเป็นพ่อแม่ของมัน นับประสาอะไรกับจิตวิญญาณที่ได้รับการร่ายมนต์

ในเมื่อนักปราชญ์โบราณหรันชิวมอบหอหรันจื่อซึ่งเป็นสถานที่สำคัญ เป็นที่เก็บรักษาอาวุธคู่กายของเขาให้รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นตัวนี้ดูแล ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะไม่ทำให้อีกฝ่ายยอมจำนน โดยเฉพาะในเมื่อเขาสามารถทำแบบนั้นได้อย่างง่ายดาย แต่…ตั้งแต่พวกเขาเข้าสู่หอหรันชิวมา ไม่มีสักครั้งที่รูปปั้นเด็กชายจะเรียกขานนักปราชญ์หรันชิวว่า ‘นายท่าน’

อันที่จริง ท่าทีของมันที่มีต่อนักปราชญ์โบราณหรันชิวนั้นเรียกได้ว่าไม่ให้ความเคารพเสียด้วยซ้ำ!

“ผม…” หุ่นรูปปั้นเด็กชายไม่รู้จะหักล้างคำพูดของจางเซวียนอย่างไร เกิดความเงียบเข้าครอบงำอยู่ชั่วขณะ สุดท้ายมันก็ปฏิเสธอย่างร้อนรน “ถึงผมจะไม่ได้ยอมรับเขาเป็นเจ้านาย แต่ผมก็เป็นเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานไม่ได้หรอก ข้อสันนิษฐานของคุณน่ะไม่มีเหตุผลสนับสนุนที่หนักแน่นพอ!”

“ดูเหมือนคุณจะไม่ยอมรับจนกว่าผมจะพูดให้ชัดเจนใช่ไหม?” จางเซวียนนัยน์ตาเป็นประกายขณะยิ้มและส่ายหน้า “ตอนที่พวกเรามาถึงหอหรันจื่อ ผมสู้กับนักรบทองคำ 2 ตัวพร้อมกันและสกัดกั้นมิติที่อยู่รอบตัวพวกมัน แล้วคุณก็พูดออกมาว่าผมเป็นผู้สืบทอดมรดกของชิวอู๋จื่อและร้องขอให้ผมแสดงความเมตตา!”

“ก็ใช่ แล้วมันมีอะไรผิดปกติหรือ?” รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นพึมพำด้วยความสงสัย

มันพูดแบบนั้นออกมาจริงๆ แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีปัญหาอะไร

“ถึงนักปราชญ์โบราณชิวอู๋จะเป็นเป็นบริวารของปรมาจารย์ขง แต่เขาก็แก่กว่าปรมาจารย์ขงหลายปี และปรมาจารย์ขงก็เรียกขานเขาเป็นมิตรสหายรุ่นเดียวกัน ในเมื่อนักปราชญ์โบราณหรันชิวเป็นศิษย์สายตรงของปรมาจารย์ขง ก็ควรจะเรียกขานนักปราชญ์ชิวอู๋ด้วยความเคารพเช่นกัน ไม่ควรล้ำเส้น!” จางเซวียนพูด

เรื่องนี้ก็เหมือนกับการที่แม้ว่าซุนฉางจะเป็นลูกน้องของเขา แต่เจิ้งหยางกับลูกศิษย์คนอื่นๆก็ยังคงเรียกขานอีกฝ่ายอย่างเคารพว่า ‘ลุงซุน’

เรื่องนี้ยิ่งสาหัสกว่าสำหรับนักปราชญ์โบราณชิวอู๋ซึ่งแก่กว่าปรมาจารย์ขงหลายปี ขนาดปรมาจารย์ขงยังเรียกขานอีกฝ่ายด้วยความเคารพ แล้วนักปราชญ์โบราณหรันชิวซึ่งเป็นลูกศิษย์ปรมาจารย์ขงจะกล้าเรียกขานเขาอย่างไม่เคารพได้อย่างไร?

“คุณเรียกนักปราชญ์โบราณชิวอู๋ว่า ‘ชิวอู๋จื่อ’ ซึ่งเป็นคำที่ใช้เรียกขานผู้ที่ถือเป็นมิตรสหายรุ่นเดียวกัน” จางเซวียนพูดต่อ “ในฐานะของล้ำค่าที่ได้รับการร่ายมนต์พลิกฟื้นจิตวิญญาณโดยนักปราชญ์โบราณหรันชิว คุณไม่คิดบ้างหรือว่าพูดจาแบบนั้นมันไม่เหมาะสม?”

“คะ-คุณ…” รูปปั้นเด็กชายถึงกับผงะและถอยไปหลายก้าว มันจ้องหน้าจางเซวียนอย่างพรั่นพรึง

สามารถสรุปได้ว่าตัวมันเป็นเครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน…เพียงแค่จากวิธีการเรียกขานผู้อื่น ชายหนุ่มช่างมีหัวสมองเฉียบแหลมเสียจริง!

เมื่อรู้แล้วว่าไม่มีทางปกปิดตัวตนที่แท้จริงของมันอีกต่อไป รูปปั้นเด็กชายเงยหน้าขึ้นและถามว่า “คุณมองผมออกตั้งแต่เมื่อไหร่?”

มันมั่นใจในการปลอมตัวของตัวเอง ต่อให้นักปราชญ์โบราณสักคนมายืนอยู่ตรงหน้า ก็ไม่มีทางมองทะลุการปลอมตัวของมันได้ แล้วชายหนุ่มมองทะลุมันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“ก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะเข้าสู่ทางเดินน่ะ ผมรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในวัสดุที่ใช้สร้างตัวคุณตอนที่ผมตบไหล่คุณ ตอนนั้นแหละที่ผมเริ่มสงสัย” จางเซวียนตอบ

ก่อนที่จะเข้าสู่ประตูแกรนิต เขาได้เดินไปตบไหล่รูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นเพื่อใช้หอสมุดเทียบฟ้ากับมัน

จากหนังสือที่ประมวลได้ จางเซวียนได้รู้ว่าวัสดุที่ใช้ทำรูปปั้นนั้นไม่เหมาะสมกับการร่ายมนต์ใส่ แต่เขาก็ยังไม่ได้คิดมาก เพราะในตอนนั้นอันตรายก็รออยู่ จึงไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องนี้

แต่หลังจากที่รอดพ้นจากชายหนุ่มทั้ง 4 เขาก็หวนคิดเรื่องนี้ขึ้นมา ซึ่งเมื่อนำมารวมกับการเรียกขานอย่างแปลกๆที่รูปปั้นเด็กชายใช้เรียกนักปราชญ์โบราณชิวอู๋ จางเซวียนก็มั่นใจว่าเขาคิดไม่ผิด

ในเมื่อเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานเป็นของล้ำค่าที่นักที่ปรมาจารย์ขงหลอมขึ้น ก็ย่อมไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่อีกฝ่ายจะเรียกขานนักปราชญ์โบราณชิวอู๋อย่างไม่เป็นทางการว่าชิวอู๋จื่อ หรือต่อให้มันแสดงความไม่เคารพต่อนักปราชญ์โบราณหรันชิว นักปราชญ์โบราณหรันชิวก็คงไม่คิดอะไร

หลักฐานชิ้นสุดท้ายที่ทำให้จางเซวียนสรุปได้ก็คือเขารู้สึกได้ถึงรังสีอันคุ้นเคยที่แผ่ออกมาจากรูปปั้นเด็กชายวัยรุ่น

เครื่องรางชิ้นอื่นๆอีก 6 ชิ้นนั้นถูกหลอมขึ้นโดยใช้หยดเลือดของผู้ที่มีสภาวะพิเศษ แต่สำหรับเครื่องรางลำดับแรก ถ้าเขาเข้าใจไม่ผิด มันน่าจะหลอมขึ้นจากหยดเลือดของปรมาจารย์ขง! ซึ่งในอีกแง่หนึ่งก็คือ รังสีที่เขาคุ้นเคยนั้นคือรังสีของปรมาจารย์ฟ้าประทาน

เมื่อมีความรู้สึกนี้นำทาง ก็ไม่ยากเกินไปที่จะระบุได้ว่าแท้ที่จริงแล้วรูปปั้นเด็กชายวัยรุ่นเป็นอะไร

“ผมเข้าใจแล้ว…สมกับที่เป็นผู้สืบทอดมรดกของชิวอู๋จื่อ! ไม่เพียงแต่จะเชี่ยวชาญเรื่องแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติ ยังทำให้หอกสวรรค์กระดูกมังกรยอมจำนนได้ด้วย ความสามารถในการเรียนรู้ของคุณก็เหนือชั้นกว่าธรรมดา…” ได้ฟังคำอธิบายของจางเซวียน รูปปั้นเด็กชายรับสารภาพ “คุณพูดถูกแล้ว ผมคือเครื่องรางลำดับแรกที่หลอมโดยปรมาจารย์ขง สิ่งที่ชายหนุ่มกลุ่มนั้นนำไปเป็นเพียงของทำเลียนแบบ!”

รูปปั้นเด็กชายหัวเราะเบาๆ รังสีบางเบาแผ่ออกมาจากศีรษะของมันและสลายไปกับอากาศ เพียงครู่เดียวมันก็แปรสภาพเป็นเครื่องรางชิ้นหนึ่ง ซึ่งมีหน้าตาเหมือนกับเครื่องรางฟ้าประทานที่ชายหนุ่มกลุ่มนั้นนำไปก่อนหน้านี้

“ผมคือเครื่องรางลำดับแรกที่ปรมาจารย์ขงหลอมขึ้น มีแต่ผู้ที่ถือผมไว้เท่านั้นที่จะสามารถเข้าสู่หอลำดับแรกของวิหารแห่งขงจื๊อได้ แต่นายท่านที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวของผมคือปรมาจารย์ขง และผมก็จะไม่ก้มศีรษะให้ใครทั้งนั้น ถึงคุณจะเป็นผู้สืบทอดมรดกของชิวอู๋จื่อก็เถอะ หรือต่อให้ชิวอู๋จื่อมายืนตรงหน้าผมตอนนี้ ก็ไม่มีทางที่เขาจะทำให้ผมยอมจำนนได้!” เครื่องรางประกาศอย่างอาจหาญ

จางเซวียนหัวเราะหึๆ “คุณจะไม่ยอมจำนนให้ผมหรือ?”

“ไม่อย่างแน่นอน!” เครื่องรางตอบอย่างภาคภูมิใจ

“ก็ดี งั้นผมจะให้คุณดูอะไรอย่างหนึ่ง ส่วนคุณจะตัดสินใจอย่างไรนั้น ผมก็จะยอมรับ” จางเซวียนยกนิ้วขึ้นแตะเครื่องรางอย่างแผ่วเบา

“คุณจะเอาอะไรให้ผมดูก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจผมได้หรอก ผมเป็นเครื่องรางที่ปรมาจารย์ขงหลอมนะ จะให้ยอมจำนนได้ยะ-อย่าง…”

ขณะที่เครื่องรางกำลังประกาศศักดาอย่างภาคภูมิใจ มันก็พลันตัวสั่นด้วยความพรั่นพรึง จากนั้นก็รีบมาปรากฏตรงหน้าจางเซวียนและพูดด้วยน้ำเสียงประจบประแจง

“เครื่องรางน้อยคารวะนายท่าน!”

1605 ผมอยากแวะตระกูลหลัว

“ต้องแบบนี้สิ!” จางเซวียนพยักหน้าอย่างพอใจขณะใช้ปลายนิ้วคีบเครื่องรางไว้

ในเมื่ออีกฝ่ายถูกหลอมขึ้นจากหยดเลือดของปรมาจารย์ขง เขาก็มั่นใจว่าปรมาจารย์ฟ้าประทานอย่างตัวเขาจะทำให้มันยอมจำนนได้ด้วยการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง

และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คาดไว้

“….” หวู่เฉินนัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความไม่อยากเชื่อ

เขาเป็นผู้โชกโชนในวงการ เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้รอบรู้ที่สุดของทวีปแห่งปรมาจารย์เลยทีเดียว แต่ความตกตะลึงที่เขาได้รับตลอดทั้งวันนั้นมากเกินกว่าที่เขาพบมาทั้งชีวิตเสียอีก ถึงตอนนี้ เขาต้องโค้งคำนับให้กับชายหนุ่ม

เครื่องรางที่หลอมโดยปรมาจารย์ขงนั้นไม่ยอมจำนนให้แม้แต่กับนักปราชญ์โบราณชิวอู๋หรือนักปราชญ์โบราณหรันชิว แต่ด้วยการแตะต้องอย่างแผ่วเบา มันก็ยอมจำนนให้ชายหนุ่มแต่โดยดี!

มีอะไรบ้างที่คุณทำให้มันยอมจำนนไม่ได้ด้วยปลายนิ้วของคุณ?

แต่สิ่งที่ทำให้หวู่เฉินตกตะลึงอย่างแท้จริงไม่ใช่แค่เรื่องนี้ หลังจากที่ทำให้เครื่องรางลำดับแรกซึ่งผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนพร้อมจะฆ่าฟันกันเพื่อให้ได้มันมายอมจำนนได้แล้ว จางเซวียนก็ยื่นมันให้หลัวลั่วชิง!

“ลั่วชิง ผมฝากเครื่องรางลำดับแรกไว้กับคุณนะ ตอนนี้อยู่กับผมก็ไม่มีประโยชน์มากนักหรอก”

หวู่เฉินตัวแข็งทื่อด้วยความไม่อยากเชื่อ

ชายหนุ่มทั้ง 4 ที่มาก่อนหน้าพวกเขาต้องนำของล้ำค่าของนักปราชญ์โบราณออกมาชิ้นแล้วชิ้นเล่าเพื่อให้ได้เครื่องรางลำดับแรกไป ซึ่งนั่นก็เกินพอที่จะบ่งบอกแล้วว่าเครื่องรางลำดับแรกมีค่าแค่ไหน แต่ชายหนุ่มกลับมอบมันให้หลัวลั่วชิงโดยไม่ลังเล…

แต่เรื่องที่น่าตกตะลึงกว่านั้นยังมีอีก…

“ในเมื่อเครื่องรางลำดับแรกยอมรับคุณเป็นเจ้านายแล้ว คุณก็เก็บมันไว้เถอะ อยู่กับฉันก็ยิ่งไม่มีประโยชน์” หลัวลั่วชิงส่ายหน้าก่อนจะยื่นเครื่องรางกลับให้จางเซวียน “แค่คุณพาฉันไปวิหารแห่งขงจื๊อตอนที่มันเปิดก็พอแล้ว”

จางเซวียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับเครื่องรางลำดับแรกกลับมาแล้วพยักหน้า “อย่างนั้นก็ได้”

ต่อให้มหาคัมภีร์แห่งฤดูใบไม้ผลิกับฤดูใบไม้ร่วงจะมีอานุภาพไร้เทียมทานสักแค่ไหน ในฐานะผู้ครอบครองหอสมุดเทียบฟ้า จางเซวียนก็ไม่คิดว่านั่นจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ นับประสาอะไรกับเครื่องรางลำดับแรก

เหตุผลที่เขามาที่อาณาจักรโบร่ำโบราณแห่งนี้ก็เพราะหลัวลั่วชิงชวนมา และเขาก็ตั้งใจจะเปิดโปงโฉมหน้าของเจ้าพวกที่ลักพาตัวจ้าวหย่ากับลูกศิษย์คนอื่นๆของเขาไป รวมทั้งแก้ไขความเข้าใจผิดเกี่ยวกับงานหมั้นให้เธอได้รับรู้

ตราบใดที่เธอไม่ใช้เครื่องรางเพื่อทำร้ายมวลมนุษย์ เขาก็ไม่รู้สึกอะไรที่จะมอบเครื่องรางอันล้ำค่าให้เธอ

เห็นตัวเองถูกผลักไสไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า เครื่องรางแทบปล่อยโฮ

ในฐานะของล้ำค่าที่ปรมาจารย์ขงเป็นผู้หลอม แม้แต่นักปราชญ์โบราณหรันชิวก็ยังทำให้มันยอมจำนนไม่ได้ แต่ตอนนี้มันถูกโยนกลับไปกลับมาราวกับเป็นขยะไร้ค่าที่ไม่มีใครต้องการ…

อย่าห้ามผม ให้ผมเอาหัวโขกเสาตายไปเถอะ!

อ้อ ใช่…เราเป็นเครื่องราง ต่อให้เอาหัวโขกกำแพงก็คงไม่ตาย…

 

ขณะที่มันคับอกคับใจจนบอกไม่ถูก เจ้านายคนใหม่ก็หันมามองมันด้วยแววตาที่บ่งบอกความกระหาย

“เครื่องรางน้อย ในเมื่อแกรับฉันเป็นเจ้านายแล้ว แกช่วยแสดงความจริงใจกับฉันหน่อยได้ไหม? ในอาณาจักรโบร่ำโบราณแห่งนี้จะต้องมีทรัพย์สมบัติล้ำค่าอยู่อีกแน่ๆ พาฉันไปดูที!”

“….” เครื่องรางถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น “ที่นี่ไม่มีทรัพย์สมบัติล้ำค่าอื่นอีกแล้ว…”

“จะไม่มีได้ไง? มีประตูตั้ง 99 บานไม่ใช่หรือ? ในเมื่อประตูบานที่ฉันเลือกมีหอกสวรรค์กระดูกมังกร ก็แน่นอนว่าประตูบานอื่นจะต้องมีของล้ำค่าบางอย่างเหมือนกัน ใช่ไหมล่ะ?” จางเซวียนอุทานด้วยความตื่นเต้น

“ทางเดินอื่นน่ะเป็นแค่การทดสอบที่มีค่ายกลสังหารหรือค่ายกลภาพลวงตา ไม่มีทรัพย์สมบัติล้ำค่าอยู่ที่ปลายทางหรอก” เครื่องรางตอบ

“จริงหรือ?” จางเซวียนหันไปมองหลัวลั่วชิงกับหวู่เฉินด้วยความสงสัย ซึ่งทั้งคู่ก็พยักหน้ารับ

“ใช่ ทางเดินที่พวกเราเข้าไปน่ะเป็นแค่การทดสอบ ไม่มีทรัพย์สมบัติอยู่ที่ปลายทาง”

“เป็นอย่างนั้นจริงๆน่ะ?” จางเซวียนอดก้มหน้าด้วยความผิดหวังไม่ได้

เขาคิดว่าด้านหลังประตูแกรนิตทั้ง 99 บานจะต้องมีของล้ำค่าชั้นยอดที่เทียบเท่ากับหอกสวรรค์กระดูกมังกร แต่ดูเหมือนจะคาดหวังสูงเกินไป

ซึ่งในเมื่อเป็นอย่างนั้น จางเซวียนก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมจำนน

“ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นแกช่วยฉันเอาตัวอักษรสามตัวนั้นลงมา ‘หอหรันจื่อ’ ที่อยู่บนป้ายชื่อตรงทางเข้าน่ะ ได้สามตัวนั้นมาก็ดีแล้ว!”

“….” เครื่องราง

 

มันเคยพบเจอคนตระหนี่ถี่เหนียวมาก็มาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอคนแบบนี้

นั่นคือป้ายชื่อที่อยู่บริเวณทางเข้าหอหรันจื่อนะ หมอนี่ยังไม่ยอมละเว้น…

คนอื่นๆเขาเสาะแสวงหาดาบ หอก และทรัพย์สมบัติล้ำค่าในตำนานจากอาณาจักรโบร่ำโบราณ แต่จางเซวียนคว้าเอาทุกอย่างที่พอจะหาได้จากหอหรันจื่อ

…..

จางเซวียนไม่ใส่ใจเครื่องรางที่กำลังจะปล่อยโฮ เขาทำตามที่ตัวเองต้องการ จากนั้นก็ออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างพึงพอใจ

ก็อย่างที่สำนวนเก่าแก่ว่าไว้ มีแต่ผู้หาเลี้ยงครอบครัวเท่านั้นที่รู้ว่าข้าวทุกเม็ดมีค่าแค่ไหน

ไม่ง่ายเลยกว่าจางเซวียนจะได้ทรัพย์สมบัติอะไรมา ดังนั้นเขาจึงต้องเติมกระเป๋าของตัวเองให้เต็มไว้เสมอ เผื่อไว้ในวันเวลาที่ต้องยากลำบาก!

“พาพวกเราทะลุมิติออกไป!” จางเซวียนสั่งการกับเครื่องราง

เครื่องรางจัดการทำตามคำสั่ง พริบตาต่อมา ทุกคนก็มายืนอยู่ท่ามกลางภูเขาห้วยขาวอีกครั้ง

ทันทีที่หวู่เฉินทรงตัวได้ เขาก็ประสานมือและโค้งคำนับอย่างงาม “นายหญิง, ปรมาจารย์จาง ผมมีเรื่องที่ต้องไปจัดการ ตอนนี้ต้องขอตัวก่อน ผมจะมาพบคุณทั้งคู่อีกครั้งหลังจากจัดการธุระเสร็จลุล่วงแล้ว!”

เขามีสีหน้าวิตกกังวลอย่างล้ำลึก

“เกิดอะไรขึ้น? คุณต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า?” จางเซวียนถาม

“มันเป็นแค่เรื่องจุกจิก 2-3 เรื่องน่ะ ผมขอบคุณปรมาจารย์จางมากที่เสนอความช่วยเหลือ แต่ผมต้องแก้ไขมันด้วยตัวเอง” หวู่เฉินพยักหน้า

“ตามนั้นเถอะ” จางเซวียนพยักหน้าตอบ

“ไปเถอะ เสร็จธุระแล้วก็มาหาฉันนะ” หลัวลั่วชิงพูด

“ขอบคุณนายหญิง!”

หวู่เฉินเคาะนิ้ว แล้วหลุมแห่งมิติก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า เขากระโจนเข้าไป เพียงชั่วพริบตาก็หายวับไปจากสายตา

เมื่อหวู่เฉินจากไปแล้ว จางเซวียนมองสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าและยิ้มให้ “ลั่วชิง ตอนนี้คุณคิดจะทำอะไรต่อ?”

เมื่อได้เครื่องรางลำดับแรกมาแล้ว ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปว่าทั้งคู่จะหาเครื่องรางบริวารชิ้นอื่นๆพบหรือไม่ สิ่งเดียวที่ต้องทำในตอนนี้ก็คือรอให้วิหารแห่งขงจื๊อเปิด

“ตอนนี้ฉันไม่มีภารกิจอะไร” หลัวลั่วชิงตอบพร้อมกับส่ายหน้า

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณไม่กลับไปตระกูลจางกับผมล่ะ?” จางเซวียนพูดยิ้มๆ “คราวก่อนเรารีบร้อนออกมา ผมยังไม่ได้แนะนำคุณให้ท่านพ่อกับท่านแม่ของผมรู้จักเลย!”

พูดตามตรง เขาก็ยังออกจะรู้สึกแปลกๆกับท่านพ่อท่านแม่ของเขาอยู่ เพราะเพิ่งจะได้กลับมาพบหน้ากันเพียงไม่กี่วันเท่านั้น

แต่ถึงอย่างไร ทั้งสามก็มีสายเลือดเดียวกัน และก็เป็นเรื่องสมควรที่เขาจะแนะนำคนรักของตัวเองให้ทั้งคู่รู้จัก อีกอย่าง สิ่งนี้จะได้แสดงให้หลัวลั่วชิงเห็นด้วยว่าเขาจริงจังกับเธอแค่ไหน

“เอ่อ…” หลัวลั่วชิงหน้าแดงเรื่อก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แสดงความปั่นป่วนใจเล็กน้อย “ฉันชิงตัวคุณมาจากตระกูลหลัว สร้างความแตกแยกระหว่างตระกูลจางกับตระกูลหลัว…นี่มันใช่เวลาที่ฉันควรจะไปเยี่ยมเยียนพวกเขาหรือ?”

“จะเป็นเวลาไหนก็ไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก ไม่ต้องห่วง ท่านพ่อท่านแม่ของผมน่ะเป็นคนใจกว้าง” จางเซวียนยืนยันพร้อมกับยิ้ม

ถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะยังไม่เข้าที่เข้าทางนัก จางเซวียนยังไม่ได้เรียกเซียนดาบชิงกับเซียนดาบเหมิงว่าท่านพ่อและท่านแม่ด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องยอมรับว่าทั้งคู่ดูแลและตามใจเขามาก

สิ่งที่เขาทำลงไปที่ตระกูลหลัวนั้นไม่เพียงทำลายชื่อเสียงของตระกูลหลัว แต่ยังทำลายชื่อเสียงของตระกูลจางด้วย ถ้าเป็นพ่อแม่คู่อื่น คงจะสังหารเจ้าลูกชายเนรคุณเสียแล้ว แต่ท่านพ่อท่านแม่ของเขากลับสนับสนุนเขาทุกวิถีทาง!

ลำพังสิ่งนี้ ก็ทำให้เขาก็อยากเปิดใจยอมรับทั้งคู่เป็นท่านพ่อและท่านแม่แล้ว

“คือ…” หลัวลั่วชิงลังเลเล็กน้อยและกังวลใจที่จะต้องพบท่านพ่อกับท่านแม่ของจางเซวียน

เธอทำตัวเย็นชาและวางเฉยกับทุกสิ่งในโลกได้ แม้แต่เครื่องรางลำดับแรกอันล้ำค่าก็ยังไม่ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวแม้แต่น้อย แต่เรื่องเล็กๆแบบนี้กลับทำให้เธอจนปัญญา

“ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก ผมก็อยู่ด้วย มันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องไปพบพวกเขาเพื่อยืนยันความสัมพันธ์ของเรา” รู้ดีว่าหลัวลั่วชิงกังวลเรื่องอะไร จางเซวียนบีบมือของเธอแน่นและปลอบใจ “ไปพบท่านพ่อกับท่านแม่ของผมนะ ตกลงไหม?”

“ฉัน…” หลัวลั่วชิงมองตาจางเซวียน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนในที่สุดจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ก็ได้ ฉันจะไปพบท่านพ่อกับท่านแม่ของคุณ”

“อือ!” เห็นหลัวลั่วชิงตกลง จางเซวียนยิ้มแป้น แต่ในตอนนั้นก็พลันนึกอะไรบางอย่างได้ จึงพูดเสริม “แต่ก่อนที่เราจะกลับไปตระกูลจาง ผมอยากแวะตระกูลหลัวก่อน!”

“คุณอยากแวะตระกูลหลัว?” หลัวลั่วชิงขมวดคิ้ว

1606 หลัวเทียนหยา

หลังจากสร้างความเจ็บช้ำแสนสาหัสให้กับตระกูลหลัว ฝ่ายนั้นคงอยากถลกหนังจางเซวียนทั้งเป็นถ้าทำได้ แล้วทำไมเขาถึงอยากไปที่นั่น?

แม้หลัวลั่วชิงจะมีข้อสงสัยมากมาย แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจางเซวียนจะอยากกลับตระกูลหลัวเพื่อรื้อฟื้นความสัมพันธ์กับหลัวฉีฉี

เธออาจไม่คุ้นเคยกับความรักมากนัก แต่แน่ใจว่าความรู้สึกที่จางเซวียนมีให้หลัวฉีฉีนั้นไม่ได้เกินเลยไปกว่าความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับศิษย์

“ใช่” จางเซวียนพยักหน้า “ผมทำอะไรไม่เหมาะสมไว้เยอะระหว่างงานหมั้น และในเมื่อผมสำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติแล้ว ผมก็อยากจะถ่ายทอดให้พวกเขาเพื่อเป็นการชดเชยสิ่งที่ผมทำลงไป!”

“การที่ตระกูลหลัวต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้ถือเป็นความไม่ยุติธรรมจริงๆนั่นแหละ และคุณก็ควรชดใช้ให้พวกเขา แต่ฉันเกรงว่าหากคุณโผล่หน้าไปตอนนี้ ไม่เพียงแต่พวกนั้นจะไม่ชื่นชมยินดีกับความช่วยเหลือของคุณ ยังอาจจะทำให้ความขัดแย้งระหว่างสองตระกูลเลวร้ายลงไปอีกก็ได้” หลัวลั่วชิงตอบอย่างเคร่งขรึม

ถ้าไม่ใช่เพราะมีปรมาจารย์หยางและสภาปรมาจารย์เป็นคนกลาง สงครามเต็มรูปแบบระหว่างทั้งสองตระกูลคงจะเกิดขึ้นระหว่างงานหมั้นเป็นแน่!

ถึงจางเซวียนจะไม่มีเจตนาร้ายกับตระกูลหลัว แต่ความหวังดีของเขาก็อาจไม่ได้ดูดีในสายตาของอีกฝ่าย

และในกรณีเลวร้ายที่สุด จางเซวียนกับตระกูลหลัวอาจต้องต่อสู้กันเสียด้วยซ้ำ!

“เรื่องนี้ผมเองก็กังวลอยู่ จึงคิดว่าจะปลอมตัวไปเพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิด” รู้ดีว่าตัวเองกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของสมาชิกทุกคนในตระกูลหลัวแล้ว จางเซวียนส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

“แก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติเป็นศาสตร์ลับขั้นสุดยอดของตระกูลหลัว เท่าที่ผมรู้ ยังไม่มีใครในตระกูลหลัวที่สำเร็จวิชานี้นับตั้งแต่ผู้ก่อตั้งของพวกเขาเป็นต้นมา ผมจึงเชื่อว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะชดเชยให้คนพวกนั้น”

หากเขาพยายามตรวจสอบเสียก่อนว่าใครคือองค์หญิงน้อยแทนที่จะพรวดพราดรีบร้อนเข้าสู่งานหมั้น ความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงแบบนี้ก็คงไม่เกิด และตระกูลหลัวก็คงไม่ต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายอย่างที่ผ่านมา

เกิดความเงียบงันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่หลัวลั่วชิงจะพยักหน้า “ฉันว่าก็เป็นความคิดที่ดี”

เห็นสาวน้อยแสดงความเห็นชอบ จางเซวียนอดถามต่อไม่ได้ “คุณ…ไม่พอใจหรือเปล่า?”

พูดตามตรง จากเหตุการณ์ที่ตัวเขากับหลัวฉีฉีเกือบจะกลายเป็นคู่หมั้นกันอยู่แล้ว เขาก็พอเข้าใจถ้าหลัวลั่วชิงจะไม่สะดวกใจกับเรื่องนี้ การที่เธอตอบรับอย่างง่ายๆ แปลว่าเธอไม่มีความแคลงใจใดๆจริงหรือเปล่า?

“ไม่มีปัญหา!” หลัวลั่วชิงตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ทีท่าของเธอสดใสราวกับดอกไม้บาน

พูดกันตามตรง นี่คือเหตุผลที่ทำให้เธอชอบจางเซวียนตั้งแต่แรก เขายังคงถ่อมตัวอยู่ทั้งๆที่ตัวเองประสบความสำเร็จ เก็บเนื้อเก็บตัวเงียบอยู่เสมอ ไม่เคยรีรอที่จะยอมรับความผิดของตัวเอง และมีจิตใจที่เมตตากรุณาต่อโลกใบนี้…

ทั้งหมดทั้งมวลคือคุณลักษณะที่สุภาพบุรุษที่แท้จริงคนหนึ่งควรมี!

และนี่ก็คือรูปแบบของชายที่ตัวเธอ, หลัวลั่วชิง หลงรัก

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ!” จางเซวียนหัวเราะลั่นและจับมือหลัวลั่วชิงไว้แน่นขณะที่รู้สึกได้ถึงกระแสของความแช่มชื่นยินดีที่พลุ่งพล่านอยู่ในหัวใจของเขา

…..

ด้วยความเข้าใจเรื่องมิติที่ล้ำลึกกว่าเดิมของจางเซวียน เพียงแค่ดึงเอาพละกำลังของหอกสวรรค์กระดูกมังกรออกมา เขาก็ค้นพบหลุมแห่งมิติและใช้มันเดินทางได้ ด้วยสิ่งนี้ ความเร็วในการเดินทางของพวกเขาจึงรวดเร็วขึ้นมาก

ไม่ช้าทั้งคู่ก็มาถึงอาณาบริเวณของตระกูลหลัว

“จริงอยู่ว่าแม้แต่ปรมาจารย์ระดับ 9 ดาวก็ยังมองทะลุการปลอมตัวของคุณได้ยาก แต่คุณก็ยังไม่อาจตบตาของล้ำค่าชนิดพิเศษบางอย่างได้ ฉันมีเครื่องรางอยู่ชิ้นหนึ่งที่ใช้เพื่อการปลอมตัวโดยเฉพาะ มันจะช่วยให้คุณผ่านการตรวจจับจากของล้ำค่าที่ใช้แยกแยะลักษณะของบุคคล”

หลังจากตรวจสอบการปลอมตัวของจางเซวียนอย่างถี่ถ้วน หลัวลั่วชิงก็นำกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา

“นั่นจะช่วยได้มากทีเดียว!” จางเซวียนรับเครื่องรางมาด้วยความตื่นเต้น

ครั้งก่อนที่เขาพยายามปลอมตัวอย่างพิถีพิถัน ก็ยังถูกปรมาจารย์หยางจับได้ ดังนั้น หากมีอะไรที่จะสามารถยกระดับการปลอมตัวของเขาให้แนบเนียนขึ้นอีก เขาก็พร้อมที่จะใช้มันเพื่อลดความเสี่ยงของการถูกเปิดโปง

จางเซวียนจ้องดูเครื่องรางนั้นอย่างถี่ถ้วน และเห็นตัวอักษรในรูปแบบที่ไม่คุ้นเคยจารึกอยู่บนนั้น เขาไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไร แต่รู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลที่มันแผ่ออกมา

เขาพยายามเพ่งดูตัวอักษรโดยใช้การรับรู้จิตวิญญาณ แต่ก็ไม่พบอะไรเลย

ด้วยความสงสัย จางเซวียนลองทาบมันกับหน้าผากของเขา

วิ้ง!

ทันทีที่แผ่นกระดาษสัมผัสกับใบหน้า มันก็สลายตัว กลายเป็นกระแสพลังงานที่ซึมซาบเข้าสู่ร่าง เพียงชั่ววูบหนึ่งของความคิด ร่างของจางเซวียนก็แปรสภาพไป กลายเป็นชายวัยกลางคนอายุราว 40 ปี

เขามีรูปร่างผอมเก้งก้าง ผิวออกเหลืองและเหี่ยวย่น ไม่มีบุคลิกลักษณะที่โดดเด่นเตะตาใคร แต่หากมองอีกครั้ง ผู้นั้นก็จะรู้สึกได้ว่าเขามีนัยน์ตาที่คมกริบราวกับนกอินทรี บ่งบอกถึงภูมิปัญญาและความเฉลียวฉลาด

“เยี่ยมจริงๆ!” จางเซวียนอุทานด้วยความอัศจรรย์ใจ

เขาใช้การรับรู้จิตวิญญาณตรวจสอบรูปลักษณ์ใหม่ของตัวเองหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่พบจุดอ่อนที่จะบ่งบอกว่ามีบางอย่างแตกต่างจากรูปร่างหน้าตาที่ปรากฏ อันที่จริง ต่อให้ดวงตาหยั่งรู้ก็ยังมองทะลุการปลอมตัวของเขาไม่ได้!

เครื่องรางสำหรับการปลอมตัวนี้มีประสิทธิภาพมากกว่าเทคนิคการปลอมตัวที่เขาเคยใช้ ด้วยเครื่องรางนี้ ต่อให้เขาพบปรมาจารย์หยางอีกครั้ง ฝ่ายนั้นก็คงไม่สงสัยตัวตนที่แท้จริงของเขาแน่!

หลังจากตรวจสอบตัวเองเรียบร้อย จางเซวียนก็หันไปมองสาวน้อยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ และเห็นว่าเธอก็ปลอมตัวกลายเป็นหญิงวัยกลางคนที่มีอายุพอๆกันกับเขา แม้เธอจะปกปิดความงดงามอันน่าทึ่งของตัวเองไว้แล้ว แต่ท่าทีของเธอก็ยังบ่งบอกความสง่างามอยู่

“ฮ่าฮ่าฮ่า การปลอมตัวของพวกเราช่างน่าทึ่งจริงๆ พูดก็พูดเถอะ ทำไมเราไม่ตั้งสมญานามให้ตัวเองล่ะ อย่างเช่น ‘คู่รักมหากาฬ’ คู่ต่อไป?” จางเซวียนเสนอพร้อมกับหัวเราะร่า

ในฐานะนายใหญ่และนายหญิงแห่งตระกูลจาง อีกทั้งยังเป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นยอดของทวีปแห่งปรมาจารย์ จึงไม่มีใครกล้าตั้งสมญาให้เซียนดาบชิงเหมิงตรงๆ เมื่ออยู่ต่อหน้า ทุกคนจะเรียกขานทั้งคู่อย่างเคารพว่าเซียนดาบชิงและเซียนดาบเหมิง แต่เมื่ออยู่ลับหลัง ก็แอบตั้งสมญานามให้ทั้งคู่ว่า ‘คู่รักมหากาฬ’!

ในเมื่อตอนนี้พวกเขาเป็นคู่รักวัยกลางคน และมีประสิทธิภาพการต่อสู้เป็นชั้นยอดของทวีปแห่งปรมาจารย์เช่นกัน ไม่ช้าไม่นานก็คงได้สมญานี้มาเป็นของตัวเอง!

“คุณเรียกใครว่าคู่รัก? เราเป็นแค่…พี่น้องกัน!” หลัวลั่วชิงหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

“พี่น้องกัน? แต่พี่น้องกันน่ะควรจะมีหน้าตาคล้ายกันไม่ใช่หรือ? หรือว่าผมหล่อเกินไป? นั่นคือเหตุผลที่ผมควรจะหน้าเหมือนใครหรือไง?” จางเซวียนทำท่าครุ่นคิด

“คนหลงตัวเอง!” หลัวลั่วชิงหัวเราะ

เธอออกจะไม่เต็มใจนักที่จะสวมบทบาทเป็นคู่รัก แต่แล้วก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ความคิดที่เลวร้ายเกินไป “ก็ได้ เราเป็นคู่รักกันก็ได้ แต่ควรจะมีชื่อเอาไว้เรียกขานตัวเรานะ ไม่อย่างนั้น คงจะน่าสงสัยมากหากแม้แต่ตัวเรายังไม่สามารถแนะนำตัวเองได้ตอนที่คนอื่นๆถามว่าเราเป็นใคร”

“ท่านพ่อกับท่านแม่ของผมเอาชื่อของตัวเองมารวมกันเพื่อตั้งเป็นสมญานามเซียนดาบชิงเหมิง ผมว่าเราน่าจะทำแบบเดียวกันนะ…ชื่อเซียนดาบเซวียนชิง คุณฟังแล้วเป็นไง?” จางเซวียนถาม

หลัวลั่วชิงกลอกตา “ใช่ชื่อนั้นแล้วจะปลอมตัวไปเพื่ออะไรล่ะ?”

“ก็จริง…ผมเคยใช้ชื่อหยางชวน ซุนฉาง อู๋จางเซวียน และอีกหลายชื่อ…เพราะฉะนั้นคราวนี้ก็ควรจะมีชื่อใหม่ นึกออกแล้ว…ผมควรจะเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลหลัว พวกนั้นคงรู้สึกปลอดภัยกว่าหากผมเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มของพวกเขา โดยเฉพาะเมื่อผมกำลังจะถ่ายทอดเคล็ดวิชาแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติให้พวกเขาด้วย ไม่อย่างนั้น พวกตระกูลหลัวอาจคิดว่าผมขโมยมรดกตกทอดของพวกเขามาและพยายามจะฆ่าผม!” จางเซวียนตาโต

ถึงอย่างไรเขาก็ต้องปลอมตัวอยู่แล้ว ก็คงจะช่วยได้มากกว่าหากเขาใช้ตัวตนของสมาชิกคนหนึ่งในตระกูลหลัว

เพราะมรดกตกทอดเรื่องการสกัดกั้นมิตินั้นเป็นมรดกเฉพาะของตระกูลหลัวมาเนิ่นนานหลายปี

อีกอย่าง ตระกูลหลัวก็ขยายขนาดใหญ่ขึ้นมากตลอดระยะเวลาหลายหมื่นปีที่ผ่านมา ใหญ่เกินกว่าจะตามสำรวจจำนวนสมาชิกของตัวเองได้ทั้งหมด คงไม่มีทางที่พวกนั้นจะระบุได้หากเขากล่าวอ้างว่าตัวเองมาจากครอบครัวสาขาที่ห่างออกไป

กรณีแบบนี้เกิดขึ้นกับตระกูลจางเช่นกัน มีสมาชิกของตระกูลจางซึ่งมาจากครอบครัวสาขาที่อยู่ห่างออกไป และเนื่องจากสายเลือดตระกูลจางที่มีอยู่ในตัวพวกเขาเบาบางมาก จึงไม่ได้รับการบันทึกไว้แม้แต่ในบัญชีรายชื่อของสมาชิกตระกูลจาง

“ฉันว่าก็เป็นความคิดที่ดี ฉันควรตั้งชื่อให้ตัวเองเหมือนกัน…ชื่อหลิงชีเป็นไง?” หลัวลั่วชิงถาม

“หลิงชี? สองหัวใจร้อยเรียงเป็นหนึ่งเดียวด้วยความผูกพันอันล้ำลึก…ช่างเป็นชื่อที่น่าอัศจรรย์เสียจริง! เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นผมจะใช้ชื่อหลัวเทียนหยา! ไม่ว่าเราจะอยู่ไกลกันแค่ไหน ต่อให้โลกแยกเราออกจากกัน หัวใจของเราก็จะยังคงผูกพันกันไม่เปลี่ยนแปลง!” จางเซวียนพูดยิ้มๆ

“ฟังดูดีเลยล่ะ” หลัวลั่วชิงพยักหน้า

หลังจากจัดการเรื่องชื่อแล้ว ทั้งคู่ก็รีบบินตรงไปยังตระกูลหลัว

ในเวลานี้ ตระกูลหลัวกำลังอยู่ระหว่างการบูรณะตึกรามบ้านช่องที่เสียหายและส่งของขวัญต่างๆกลับคืนไปยังกลุ่มอำนาจมากมายที่มอบให้พวกเขา

มีผู้คนกระจัดกระจายอยู่โดยรอบ ทั่วทั้งบริเวณดูวุ่นวายไปหมด

จางเซวียนตั้งใจจะใช้ความวุ่นวายครั้งนี้กลบเกลื่อนตัวเองและตามหาตัวหลัวชวนฉิงหรือหลัวฉีฉี เพื่อถ่ายทอดเคล็ดวิชาแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติให้พวกเขา ก็พอดีกับที่รู้สึกได้ถึงสายลมหอบใหญ่ที่พัดอยู่เหนือศีรษะ

ร่าง 2-3 ร่างพลันปรากฏ เกิดเสียงดังสนั่นกลางอากาศ

“หนานกงหยวนเฟิงจากสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่แห่ง 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ พร้อมกับศิษย์น้องอีกจำนวนหนึ่งมาขอพบหัวหน้าตระกูลหลัว!”

1607 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ต้องการดวล

“พวกนั้นมาจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์หรือ?” จางเซวียนถึงกับชะงัก เขาเงยหน้าขึ้นและประเมินชายทั้ง 5 ที่ลอยอยู่กลางอากาศอย่างถี่ถ้วน

ผู้พูดเป็นชายวัยกลางคนที่มีอายุราว 40 ปี เขามีเคราสีเทาปลิวไสวและสวมหมวกทรงสูง ดูคล้ายกับผู้ทรงภูมิปัญญาในสมัยโบร่ำโบราณ เสื้อคลุมตัวยาวที่เขาสวมเหมือนกับเสื้อคลุมปรมาจารย์ ต่างกันตรงที่เป็นสีดำ เมื่อมองจากระยะไกล ก็ดูออกจะดุร้ายอยู่สักหน่อย

“เขาสวมเสื้อผ้าเหมือนกับเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้ง 4 ตัวที่พาตัวจ้าวหย่ากับคนอื่นๆไป!” จางเซวียนเลิกคิ้ว

เครื่องแต่งกายของชายวัยกลางคนผู้นั้นเหมือนกับเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้ง 4 ที่พวกเขาได้เผชิญหน้าด้วยในอาณาจักรโบร่ำโบราณของนักปราชญ์หรันชิว เท่าที่เห็น ก็ดูเหมือนว่าชายหนุ่มทั้ง 4 พยายามจะปลอมตัวให้เหมือนกับผู้เชี่ยวชาญที่มาจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์เพื่อตบตาเครื่องรางน้อย!

แต่เพราะการโจมตีของหอกสวรรค์กระดูกมังกร พวกมันจึงถูกบีบให้ต้องเผยรูปลักษณ์ที่แท้จริงออกมา

ชายหนุ่มอีก 4 คนที่เหลือดูจะมีอายุราว 20 ปลายๆ กำลังยืนล้อมรอบหนานกงหยวนเฟิง แต่ละคนแผ่รังสีอันโดดเด่นของผู้เชี่ยวชาญออกมา

“พวกนั้นล้วนแต่เป็นนักรบระดับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ขั้น 1 การพักฟื้นภายใน” หลัวลั่วชิงตั้งข้อสังเกตพร้อมกับพยักหน้า “ถ้าฉันจำไม่ผิด หนานกงหยวนเฟิงเป็นทายาทของนักปราชญ์โบราณจื่อร่ง, ปรมาจารย์ผู้ปราดเปรื่องแห่งสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่”

“นักปราชญ์โบราณจื่อร่ง?” จางเซวียนครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

นักปราชญ์โบราณจื่อร่งเป็นหนึ่งในศิษย์สายตรง 72 คนของปรมาจารย์ขง และมีชื่อเสียงในฐานะนักปราชญ์ แม้ชื่อเสียงของเขาจะไม่โด่งดังเท่านักปราชญ์โบราณหรันชิว นักปราชญ์โบราณโป๋ช่าง หรือนักปราชญ์โบราณเยียนเยียน แต่ชื่อของเขาก็ยังคงเป็นที่จดจำแม้ตัวเขาจะจากโลกนี้ไปหลายปีแล้ว อีกทั้งยังคงได้รับความเคารพจากนักรบมากมาย

ไม่น่าเชื่อเลยว่าหนานกงหยวนเฟิงจะเป็นทายาทของเขา!

“สำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่คืออะไร?” จางเซวียนถามด้วยความสงสัย

“สำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่คือบางสิ่งที่เหมือนกับสภาปรมาจารย์ของทวีปแห่งปรมาจารย์ แต่ในขณะที่สภปรมาจารย์มุ่งมั่นถ่ายทอดความรู้และค่านิยมให้กับมวลมนุษย์และเหล่านักรบ สำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่จะให้ความสำคัญเฉพาะกับการค้นคว้าและถ่ายทอดคำสอนของปรมาจารย์ขงให้เหล่านักรบเท่านั้น พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ มีแต่นักรบที่เข้าถึงวรยุทธขั้นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติได้เข้าร่วมสำนักของพวกเขา” หลัวลั่วชิงอธิบาย

“มีแต่นักรบระดับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้นที่มีคุณสมบัติเพียงพอจะได้เข้าร่วมกับสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่?” จางเซวียนทึ่ง

เขาคิดว่าปูชนียสถานนักปราชญ์เป็นสถาบันการศึกษาสูงสุดของทวีปแห่งปรมาจารย์ แต่ใครจะไปรู้ว่า 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ยังมีสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่ที่เหนือชั้นไปกว่า!

จางเซวียนกำลังจะถามต่อ ก็พอดีกับที่เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางอากาศ “ผมคือรองหัวหน้าตระกูลหลัว, หลัวกั้นเจิน ยินดีที่ได้พบคุณ ผู้อาวุโสหนานกง เชิญทางนี้เลย!”

จากนั้น ท่านพ่อของหลัวชวนฉิง ซึ่งมีหลัวชิงเฉินกับเหล่าผู้อาวุโสอีกนับไม่ถ้วนของตระกูลหลัวเป็นผู้ติดตามก็บินออกมาและประสานมือให้อย่างมีมารยาท

“พวกเราลงลงไปข้างล่างกันเถอะ” เห็นรองหัวหน้าตระกูลออกมาต้อนรับ หนานกงหยวนเฟิงทักทายตอบก่อนจะร่อนลงสู่พื้นพร้อมกับชายหนุ่มทั้ง 4

ฝูงชนจากตระกูลหลัวรีบทำแบบเดียวกัน

“100 สำนักแห่งนักปราชญ์มาเยือนตอนนี้ จะต้องมีอะไรแน่ เราตามพวกเขาไปเถอะ!” จางเซวียนส่งโทรจิตหาหลัวลั่วชิง

เขารู้ว่ามีคนบางส่วนจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์มาเยือนทวีปแห่งปรมาจารย์ แต่ไม่คาดคิดว่าคนทั้งห้าจะแวะมาที่ตระกูลหลัวอย่างกะทันหันแบบนี้ ดูจากช่วงเวลา เป็นไปได้ว่าการมาเยือนของพวกเขามีบางอย่างเกี่ยวข้องกับการเปิดวิหารแห่งขงจื๊อ

“ได้สิ” หลัวลั่วชิงพยักหน้า

ด้วยความแข็งแกร่งอย่างเหนือชั้นของทั้งคู่และความสับสนวุ่นวายของตระกูลหลัว พวกเขาจึงเล็ดลอดเข้าสู่ส่วนลึกของตระกูลหลัวได้โดยไม่ดึงดูดความสนใจของใคร แต่เพื่อความปลอดภัย ทั้งสองก็พยายามอยู่ห่างจากหลัวกั้นเจินและหนานกงหยวนเฟิงเอาไว้

แก๊ง แก๊ง แก๊ง แก๊ง!

ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะแอบเข้าไปในห้องโถงใหญ่ เสียงระฆังก็ดังกึกก้องไปทั่วทั้งตระกูลหลัว

“นั่นคือระฆังรวมพลของตระกูลหลัว? เกิดอะไรขึ้น?”

จางเซวียนเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจขณะที่ตัวเขากับหลัวลั่วชิงรีบตามฝูงชนจากตระกูลหลัวไปยังต้นเสียงที่ระฆังดังขึ้น

ไม่ช้า ทั้งคู่ก็มาถึงจัตุรัสกว้างใหญ่ ในตอนนั้น ฝูงชนกลุ่มใหญ่มารวมตัวกันอยู่ในพื้นที่แล้ว ทันทีที่เสียงระฆังดังขึ้น สมาชิกทั้งหมดของตระกูลหลัวจะรีบตรงมาที่นี่โดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ท่ามกลางฝูงชน จางเซวียนเห็นหนานกงหยวนเฟิงกับคนอื่นๆจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์นั่งอยู่บนยกพื้นที่อยู่ใจกลางจัตุรัส ส่วนหลัวกั้นเจิน หลัวชิงเฉิน และผู้อาวุโสคนอื่นๆนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

จางเซวียนกวาดสายตาดูฝูงชนบริเวณนั้น และพบคู่สามีภรรยาตระกูลหลัวคู่หนึ่งซึ่งสวมเสื้อผ้าที่บ่งบอกว่าเป็นสมาชิกหลักของตระกูล ทั้งคู่กำลังปรึกษาหารือกันอย่างเงียบเชียบ จึงเดินเข้าไปหาและตั้งคำถาม “ขออภัยเถอะ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น? ทำไมระฆังรวมพลถึงส่งเสียง?”

สมาชิกตระกูลหลัวทุกคนต่างมารวมตัวกันที่นี่ จึงเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะรู้จักทุกคนที่ปรากฏตัว

“คุณคือ…” เห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า คนหนึ่งขมวดคิ้ว

“ผมคือหลัวเทียนหยา สมาชิกคนหนึ่งจากตระกูลสาขา” จางเซวียนตอบ

“อ้อ!” สมาชิกหลักของตระกูลหลัวพยักหน้า “เท่าที่ผมได้ยินมา ดูเหมือน 100 สำนักแห่งนักปราชญ์อยากได้บางอย่างที่ตระกูลหลัวของเรามี แต่รองหัวหน้าตระกูลของเราไม่เต็มใจจะมอบให้ ด้วยเหตุนี้ หนานกงหยวนเฟิงจึงเสนอให้มีการดวลศาสตร์แห่งมิติระหว่างลูกศิษย์ทั้ง 4 ของเขาที่เขาพามากับทายาทตระกูลหลัวที่มีอายุต่ำกว่า 100 ปี หากพวกเขาชนะ เราจะต้องมอบของล้ำค่าที่เรามีอยู่ให้กับสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่ แต่หากพวกเขาแพ้ ก็จะมอบทรัพย์สมบัติที่มีค่าทัดเทียมกันให้กับตระกูลหลัวเพื่อเป็นการชดเชยที่พวกเขาแสดงความไม่เคารพต่อเรา!”

“ทรัพย์สมบัติอะไรที่หนานกงหยวนเฟิงเสนอให้?” จางเซวียนถามต่อ

แน่นอนว่าของล้ำค่าที่ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ต้องการจะต้องเป็นเครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน แต่เพื่อบีบบังคับให้ตระกูลหลัวเต็มใจรับคำท้าดวล ของล้ำค่าที่พวกเขาเสนอเป็นเดิมพันก็คงจะมีค่าไม่น้อยเช่นกัน

“มันคือดาบที่ครั้งหนึ่งนักปราชญ์โบราณจื่อร่งเคยใช้!” สมาชิกหลักของตระกูลหลัวตอบขณะชี้นิ้วไปยังยกพื้นที่อยู่ตรงหน้า “นั่นไง คุณน่าจะเห็นนะ”

เมื่อมองตามนิ้วของอีกฝ่าย จางเซวียนเห็นดาบเล่มหนึ่งลอยสงบนิ่งอยู่เหนือยกพื้น แม้จะยังไม่ถูกชักออกจากฝัก แต่ก็รู้สึกได้ถึงรังสีเย็นเยือกที่มันแผ่ออกมา

หลัวลั่วชิงชำเลืองมองดาบนั้นก่อนจะส่งโทรจิตหาจางเซวียน “มันเป็นของล้ำค่าระดับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ แต่ในเมื่อครั้งหนึ่งนักปราชญ์โบราณจื่อร่งเคยใช้มัน พละกำลังของมันก็น่าจะเทียบเท่ากับของล้ำค่าระดับกึ่งนักปราชญ์โบราณ ซึ่งนั่นหมายความว่าไม่มีทางเทียบชั้นกับหอกสวรรค์กระดูกมังกรของคุณได้!”

“อือ” จางเซวียนพยักหน้า

เขาอยู่ไกลจากดาบนั้นเกินกว่าที่จะสัมผัสมัน ทำให้ไม่มีทางกะประมาณลำดับขั้นที่แท้จริงของดาบนั้น แต่ด้วยความสามารถในการหยั่งรู้ของจางเซวียนในตอนนี้ เขาบอกได้ว่ามันเป็นอาวุธที่มีอานุภาพไร้เทียมทาน แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับหอกสวรรค์กระดูกมังกรของเขา

หอกสวรรค์กระดูกมังกรเป็นอาวุธที่นักปราชญ์โบราณหรันชิวใช้เมื่อครั้งที่เขามีพละกำลังสูงสุด หากย้อนกลับไปในยุคสมัยโบร่ำโบราณ ไม่มีใครที่จะไม่ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวหากต้องเผชิญหน้ากับหอกสวรรค์กระดูกมังกร ด้วยเหตุนี้ ลำพังดาบของนักปราชญ์โบราณจื่อร่งซึ่งถูกใช้ไปเพียงครั้งเดียวจะมาเทียบชั้นกับมันได้อย่างไร?

หลัวกั้นเจินกวาดสายตามองฝูงชนและประกาศก้อง “เหล่าทายาทตระกูลหลัว ผู้อาวุโสหนานกงจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ได้พาลูกศิษย์มาที่นี่เพื่อท้าทายเหล่าสมาชิกตระกูลหลัวของเราเข้าสู่การดวลศาสตร์แห่งมิติ ขอแค่คุณอายุต่ำกว่า 100 ปี ก็สามารถรับคำท้าของพวกเขาได้ มีใครอยากจะท้าทายแขกของเราหรือไม่?”

น้ำเสียงของเขาสง่างาม แต่จางเซวียนก็รู้สึกได้ถึงความขุ่นเคืองที่อีกฝ่ายพยายามกลบเกลื่อนไว้

ดูเหมือนว่าแม้ทาง 100 สำนักแห่งนักปราชญ์จะเสนอของล้ำค่าให้ แต่เขาก็ไม่เต็มใจจะยอมรับการดวล เป็นไปได้ว่าทั้งกลุ่มจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์มีแผนที่จะแบล็คเมล์หรือตลบหลังอะไรสักอย่างเพื่อบังคับให้ตระกูลหลัวดวลกับพวกเขา

ตระกูลหลัวเพิ่งเผชิญกับความยุ่งยากครั้งใหญ่มา พวกเขาไม่อยู่ในสถานภาพที่เหมาะสมจะปะทะกับ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ในตอนนี้

“ขอผมทดสอบพละกำลังของแขกของเราหน่อย!” มีเสียงตวาดก้อง ร่างหนึ่งกระโจนขึ้นไปบนแท่นที่อยู่ตรงกลาง

เมื่อมองไป จางเซวียนก็เห็นว่าผู้ที่เสนอตัวนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลัวชวนฉิง

“ผมจะเผชิญหน้ากับพวกเขาเหมือนกัน!”

“ผมก็เต็มใจจะลองดู!”

“พวกเขาอาจเป็นแขกของเรา แต่ทำเกินไปหรือเปล่าที่มาท้าตระกูลหลัวดวลเรื่องศาสตร์แห่งมิติ ฮึ่มมม! ไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย!”

…..

ชายหนุ่มอีก 3 คนกระโจนขึ้นไปบนแท่นที่อยู่ใจกลางจัตุรัส

ทุกคนล้วนแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญรุ่นเยาว์ของตระกูลหลัว แต่ละคนแผ่รังสีอันทรงพลังออกมา อันที่จริง 2 ใน 3 คนนั้นเป็นนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุดแล้ว, เหมือนกับจางเซวียน และกำลังจะได้รับตำแหน่งผู้อาวุโสในตระกูลหลัว

“ดี!” เห็นคนของตัวเองพร้อมรับการท้าทาย หลัวกั้นเจินพยักหน้า

เขาหันไปมองหนานกงหยวนเฟิงและถามว่า “ผู้อาวุโสหนานกง รูปแบบของการดวลศาสตร์แห่งมิติที่คุณคิดไว้คืออะไร?”

1608 ลูกข่างมิติ

“ผมมีลูกข่างมิติอยู่อันหนึ่ง สามารถประเมินความแข็งแกร่งของมิติและชี้วัดระดับความสามารถของคนๆหนึ่งในการควบคุมมิติได้ ใครที่สามารถทำให้ลูกข่างนี้ตั้งตรงอยู่ได้นานที่สุดก็แปลว่าเป็นผู้ที่มีความเข้าใจเรื่องมิติล้ำลึกที่สุด”

ขณะที่หนานกงหยวนเฟิงพูด เขาก็กระดิกนิ้ว แล้วลูกข่างที่มีความยาวราว 1 สือก็ปรากฏตรงหน้า มันยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนแท่นนั้น และแม้จะไม่มีพลังงานแผ่ออกมา แต่ก็มีรอยแยกบางๆของมิติอยู่รอบตัวมัน

การปรากฏขึ้นของรอยแยกแห่งมิติบ่งบอกว่ามิตินั้นไม่เสถียรนัก การที่จะทำให้ลูกข่างมิติตั้งตรงอยู่ได้ ผู้นั้นจะต้องทำให้มิติเกิดความเสถียรขึ้นมาใหม่ หรือพูดให้ง่ายขึ้นก็คือ ซ่อมแซมรอยแยกแห่งมิติที่อยู่รอบๆนั่นเอง

ฟังเหมือนง่าย แต่อันที่จริงแล้วพูดนั้นง่ายกว่าทำ การซ่อมแซมรอยแยกแห่งมิติต้องการความรู้ถึงขั้น 4 ของศาสตร์แห่งมิติเทียบฟ้า คือการสรรค์สร้าง

“เอ่อ…” หลัวกั้นเจินเข้าใจสิ่งนี้เช่นกัน สีหน้าของเขาดูไม่ดีนัก

ถึงเหล่าทายาทตระกูลหลัวจะมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเรื่องกฎเกณฑ์แห่งมิติ โดยเฉพาะเมื่อสายเลือดของพวกเขามาพร้อมกับความถนัดในด้านนี้โดยธรรมชาติ แต่ก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะประสบความสำเร็จ

ถ้าลูกศิษย์ของหนานกงหยวนเฟิงปฏิบัติภารกิจนี้สำเร็จจริงๆ ทุกอย่างก็จะดูแย่สำหรับพวกเขา

“โม่เอ๋อ คุณออกไปก่อนเลย สาธิตให้เหล่าผู้เชี่ยวชาญของตระกูลหลัวได้เห็นหน่อย!” หนานกงหยวนเฟิงชำเลืองมองสีหน้าเคร่งเครียดของหลัวกั้นเจิน เขาหัวเราะหึๆก่อนจะสั่งการให้หนึ่งในชายหนุ่มทั้ง 4 ที่มาด้วยกันก้าวออกมา

“ขอรับ!”

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าโม่เอ๋อดูจะมีอายุราว 20 ปลายๆ เขาก้าวออกมาจากกลุ่มอย่างภาคภูมิใจ จากนั้นก็เดินไปที่ลูกข่างมิติ แล้วกำหมัดแน่น

เกิดเสียงหึ่งเบาๆกลางอากาศขณะที่กระแสของพลังงานมิติตรงเข้าโอบล้อมลูกข่างมิติไว้

ในชั่วพริบตา พื้นที่ที่แตกร้าวซึ่งอยู่รอบลูกข่างมิติก็ได้รับการซ่อมแซม จากนั้นลูกข่างก็ค่อยๆตั้งขึ้น แต่มันก็อยู่ได้ไม่ถึง 3 วินาที ก็ล้มลงและกลับไปแน่นิ่งอยู่กับพื้นดังเดิม

ฟู่!

กว่าจะเสร็จสิ้นการสาธิต ร่างของชายหนุ่มที่ชื่อโม่เอ๋อก็ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อและหายใจหอบด้วยความเหนื่อย เขาหันไปประสานมือให้พวกตระกูลหลัว ก่อนจะถอยกลับเข้ากลุ่มของตัวเอง

“โม่เอ๋อคือลูกศิษย์ที่อ่อนด้อยที่สุดในบรรดาทั้ง 4 คนที่อยู่ตรงนี้ จึงออกจะยากสำหรับเขาที่จะทำให้ลูกข่างมิติตั้งตรงได้ ผมต้องขออภัยพวกคุณสำหรับการสาธิตอันน่าอับอายครั้งนี้ด้วย!” หนานกงหยวนเฟิงหัวเราะหึๆขณะประกาศกับฝูงชน จากนั้นก็หันมาพูดกับหลัวกั้นเจิน “รองหัวหน้าหลัว เราจะเริ่มการดวลได้หรือยัง?”

สีหน้าของหลัวกั้นเจินย่ำแย่อย่างหนัก

อีกฝ่ายต้อนเขาให้จนมุมได้จริงๆ

ด้วยการสาธิตที่เพิ่งเกิดขึ้น มันจะส่งผลกระทบอันย่ำแย่ต่อตระกูลหลัวหากพวกเขาปฏิเสธไม่ยอมรับคำท้าดวล ไม่ว่าจะอยากหรือไม่อยาก ก็จำเป็นต้องรับคำท้าครั้งนี้

“รองหัวหน้า ขอผมลองดู!”

1 ใน 2 ผู้อาวุโสที่เสนอตัวเข้ารับการท้าทายเมื่อครู่ก่อนประสานมือและอาสาออกไป

“ผมขอรบกวนคุณด้วย ผู้อาวุโสหลัวฝู!” หลัวกั้นเจินพยักหน้า

 

ผู้อาวุโสหลัวฝูก้าวออกไปและสูดหายใจลึกก่อนจะกำหมัดแน่นเหมือนกับที่โม่เอ๋อทำเมื่อครู่

เกิดเสียงหึ่งแบบเดียวกันดังขึ้นรอบลูกข่าง มันสั่นสะท้านเล็กน้อย

เหงื่อหยดเป็นทางจากศีรษะของเขา ผู้อาวุโสหลัวฝูสำแดงพละกำลังเต็มพิกัดจนถึงจุดที่เขากระอักเลือดออกมาและเซถอยหลังไปอย่างอ่อนแรง

แต่จนแล้วจนรอด ลูกข่างมิติก็ไม่สามารถตั้งตรงได้

ผู้อาวุโสหลัวฝูหน้าซีดเผือดและตัวสั่น เขาเอ่ยปากขอโทษอย่างอ่อนแรง “ผมเสียใจ, รองหัวหน้า”

ตอนที่เขาเห็นโม่เอ๋อคนนั้นทำสำเร็จได้อย่างง่ายดาย ก็คิดว่าตัวเองคงจะทำได้ไม่ยาก แต่ทั้งๆที่ใช้พละกำลังเต็มพิกัดแล้ว ก็ยังไม่สามารถบังคับลูกข่างมิติให้ตั้งตรงได้ ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไม 100 สำนักแห่งนักปราชญ์จึงกล้าท้าทายตระกูลหลัวในด้านที่พวกเขาถนัด เพราะคนพวกนี้มั่นใจว่าจะคว้าชัยชนะได้นี่เอง!

“ขอผมลองดู!”

ผู้อาวุโสอีกคนหนึ่งของตระกูลหลัวก้าวออกมาและพยายามประสานรอยร้าวแห่งมิติที่อยู่รอบลูกข่างนั้น แต่แล้วครู่ต่อมาเขาก็กระอักเลือดเหมือนกับผู้อาวุโสหลัวฝู ไม่สามารถทำให้ลูกข่างมิติตั้งตรงได้เช่นกัน

นี่คือการท้าทายที่ดูเผินๆแล้วเหมือนจะง่าย มีแต่ผู้ที่ได้ทดลองใช้ประสิทธิภาพด้านมิติของตัวเองเพื่อยกลูกข่างมิติให้ตั้งตรงแล้วเท่านั้นถึงจะเข้าใจว่ามันหนักยิ่งกว่าภูเขา! หากความรู้ความเข้าใจเรื่องกฎเกณฑ์แห่งมิติของผู้นั้นไม่ล้ำลึกพอ อย่าว่าแต่จะทำให้มันตั้งตรงเลย แค่จะทำให้มันขยับก็ถือเป็นภารกิจที่ยากมากแล้ว

เห็นสมาชิก 2 คนของตระกูลหลัวล้มเหลว หลัวกั้นเจินมีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งขึ้นไปอีก

100 สำนักแห่งนักปราชญ์จงใจมาเยือนตระกูลของเขาเพื่อฉกฉวยเครื่องรางฟ้าประทานในตำนาน แต่เมื่อคำนึงถึงว่าเหล่าบรรพบุรุษของพวกเขาต้องฝ่าฟันอันตรายมากมายเพียงใดเพื่อให้ได้มันมา ก็ย่อมไม่มีทางที่ตระกูลหลัวจะมอบมันให้อีกฝ่ายโดยง่ายแน่

แต่อีกฝ่ายก็ใช้ข้อกำหนดของเหล่านักปราชญ์โบราณที่บรรดาบรรพบุรุษของ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ทิ้งไว้ ซึ่งเป็นไปตามกฎที่ปรมาจารย์ขงได้ตั้งไว้ในยุคสมัยของเขา ตระกูลหลัวจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับคำท้าดวล

หลัวกั้นเจินคิดว่าต่อให้ไม่มีใครสักคนในตระกูลที่สำเร็จเคล็ดวิชาแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติ แต่ด้วยความเชี่ยวชาญในกฎเกณฑ์แห่งมิติของพวกเขา การจะได้ชัยชนะก็คงไม่ยากเกินไป ใครจะไปคิดว่าพวกเขาจะมาพ่ายแพ้แบบนี้?

100 สำนักแห่งนักปราชญ์ช่างน่าสะพรึงจริงๆ!

“รองหัวหน้าหลัว ไม่มีทายาทตระกูลหลัวคนไหนทำให้ลูกข่างมิติตั้งตรงได้ใช่ไหม? ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมก็จะไม่มีพิธีรีตองแล้วนะ!” เพราะคาดเดาไว้แล้วว่าจะได้ผลลัพธ์แบบนี้ หนานกงหยวนเฟิงลูบเคราและหัวเราะหึๆ

“เดี๋ยวก่อน!” เสียงตวาดเสียงหนึ่งดังมาจากยกพื้น แล้วหลัวชวนฉิงก็ก้าวเข้ามา “ลูกข่างมิติเป็นของล้ำค่าที่คุณนำมาเอง เพราะฉะนั้น ไม่มีทางที่เราจะแน่ใจได้เลยว่าคุณไม่ได้ทำอะไรกับมันไว้ เพื่อให้สมาชิกตระกูลหลัวของเราไม่สามารถทำให้มันตั้งตรงได้!”

“อีกอย่าง จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด คุณไม่คิดบ้างหรือว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในการสู้รบก็คือการที่นักรบสามารถใช้ศาสตร์แห่งมิติของตัวเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทำไมเราไม่ใช้การดวลแทนล่ะ? ลูกศิษย์ของคุณจะต้องลดระดับวรยุทธของพวกเขาเพื่อดวลกับเรา หากพวกเขาชนะ พวกเราก็จะยอมรับความพ่ายแพ้ แต่ถ้าไม่อย่างนั้น ผมก็เกรงว่าเราคงไม่อาจยอมรับเกณฑ์การตัดสินของคุณได้!”

“คุณกำลังเสนอการดวลหรือ?” หนานกงหยวนเฟิงตั้งคำถาม

“ใช่แล้ว” หลัวชวนฉิงพยักหน้า

ถึงที่สุดแล้ว วัตถุประสงค์หลักของการทําความเข้าใจกฎเกณฑ์แห่งมิติก็เพื่อยกระดับประสิทธิภาพการต่อสู้ และในเมื่อเป็นอย่างนั้น ทำไมตระกูลหลัวถึงจะต้องมาเสียเวลาและความพยายามในการทำอะไรไม่เข้าท่าอย่างการบังคับลูกข่างมิติ? การดวลน่าจะเป็นวิธีที่ตรงจุดมากกว่าที่จะวัดคุณสมบัติของพวกเขา

“ดูเหมือนคุณจะมั่นใจมากนะ ก็ได้…100 สำนักแห่งนักปราชญ์ของเราจะทำตามข้อเสนอของคุณ” หนานกงหยวนเฟิงหัวเราะอย่างมั่นใจ

มรดกตกทอดของ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์นั้นมีต้นกำเนิดจากปรมาจารย์ขง พวกเขาได้รับมรดกที่สมบูรณ์จากเหล่าบรรพบุรุษ อีกทั้งบรรดาลูกศิษย์ของเขาก็ล้วนมาจากสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่ พวกเขาเป็นชนชั้นสูงที่สามารถเล่นงานคนเป็นร้อยๆได้ด้วยตัวเอง ไม่มีทางที่จะหวาดกลัวการต่อสู้

การท้าพวกเขาดวลถือเป็นความโง่เง่าสิ้นดี!

“รองหัวหน้าหลัว ผมจะรับข้อเสนอของเขานะ?” หนานกงหยวนเฟิงหันไปถามย้ำกับหลัวกั้นเจิน

“…แน่นอน!” หลัวกั้นเจินพยักหน้า

ด้วยสภาพที่เป็นอยู่ ดูเหมือนจะไม่มีสมาชิกตระกูลหลัวคนไหนสามารถทำให้ลูกข่างมิติตั้งตรงได้ อันที่จริง แม้ตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจนักว่าจะทำสำเร็จ

อย่างน้อยที่สุด หากเป็นแค่การดวลแบบธรรมดา ก็ยังพอมีหวังอยู่

“ในเมื่อเป็นอย่างนั้น…โม่เอ๋อ คุณจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขา!”

เมื่อได้ยินหลัวกั้นเจินตอบตกลง หนานกงหยวนเฟิงพยักหน้า “ถึงโม่เอ๋อจะสูญเสียพละกำลังไปสักหน่อยตอนที่พยายามทำให้ลูกข่างมิติตั้งตรง แต่เขาก็ยังมีเรี่ยวแรงเหลือเพียงพอที่จะรับมือกับสมาชิกรุ่นเยาว์ของตระกูลหลัว!”

ได้ยินคำพูดของหนานกงหยวนเฟิง หลัวกั้นเจินถึงกับของขึ้น

นี่มันดูถูกเหยียดหยามพวกเขาชัดๆ!

เพิ่งเมื่อครู่นี้เองที่ตระกูลจางทำลายศักดิ์ศรีและเหยียบย่ำดูถูกพวกเขา มาตอนนี้ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ก็กำลังทำแบบเดียวกันอีก สวรรค์จะลงโทษตระกูลหลัวไปถึงไหน?

อีกคนหนึ่งที่โมโหกับคำพูดของหนานกงหยวนเฟิงก็คือหลัวชวนฉิง เขาตวาดก้องและเดินไปยังใจกลางยกพื้นก่อนจะคำราม “มาเลย ขอผมดูหน่อยว่าคุณทรงพลังแค่ไหน!”

“ฮ่า!” ชายหนุ่มที่ชื่อโม่เอ๋อหัวเราะหึๆขณะเดินออกมาและพูดว่า “คุณเป็นนักรบระดับเซียนขั้น 8 การแบ่งแยกมิติ ผมจะไม่เอาเปรียบคุณหรอกนะ จะลดระดับวรยุทธของผมให้เท่ากับคุณ!”

ฟึ่บ!

หลังจากพูดจบ รังสีของโม่เอ๋อก็ลดระดับลงจนเท่ากับหลัวชวนฉิง

“เอาล่ะ เริ่มเถอะ!”

เห็นโม่เอ๋อลดระดับวรยุทธเสร็จแล้ว หลัวชวนฉิงพุ่งเข้าใส่ทันทีและปล่อยพละกำลังจากฝ่ามือ

ครืนนนน!

คลื่นความสั่นสะเทือนแผ่ออกไปทั่วทั้งบริเวณนั้น พละกำลังทำลายล้างถูกปล่อยออกจากฝ่ามือของหลัวชวนฉิง

ประสิทธิภาพการต่อสู้ของเขาเพิ่มสูงขึ้นมากตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาปะทะกับจางเซวียนที่ปูชนียสถานนักปราชญ์ ถึงจะยังฝ่าด่านวรยุทธไม่สำเร็จ แต่ก็ใกล้จะได้เป็นนักรบการแบ่งแยกมิติขั้นกลางเต็มทีแล้ว

1609 ทำไมผมไม่ลองดูสักหน่อยล่ะ?

“หลัวชวนฉิงสู้เขาไม่ได้หรอก” จางเซวียนได้แต่ส่ายหน้า

“การที่ชายหนุ่มคนนั้นมาจากสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่และสามารถทำให้ลูกข่างมิติตั้งตรงอยู่ได้หลายวินาที ก็หมายความว่าความเข้าใจเรื่องมิติของเขาเกือบจะเทียบเท่ากับระดับของแก่นสารแห่งมิติแล้ว” หลัวลั่วชิงพยักหน้าอย่างเห็นพ้อง “หากเปรียบเทียบกัน หลัวชวนฉิงยังต้องพัฒนาอีกมาก อีกอย่าง เทคนิคการต่อสู้ที่พวกเขาฝึกฝนก็เป็นคนละระดับกันด้วย ไม่ช้า หลัวชวนฉิงต้องแพ้แน่”

100 สำนักแห่งนักปราชญ์คลาคล่ำไปด้วยผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับการถ่ายทอดมรดกของปรมาจารย์ขง พวกเขามีเทคนิคการต่อสู้อันทรงพลังทุกชนิดที่เทียบเท่ากับสภาปรมาจารย์สำนักงานใหญ่ แม้จะไม่เหนือชั้นกว่าก็ตาม ต่อให้เทคนิคการต่อสู้ของตระกูลหลัวจะทรงพลังแค่ไหน ก็ไม่มีทางจะแข่งขันกับพวกเขาได้

จางเซวียนถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะเฝ้าดูการต่อสู้บนเวที

ตอนนี้โม่เอ๋อเริ่มตอบโต้แล้ว การเคลื่อนไหวของเขาเรียบง่าย เขายกนิ้วขึ้นและเคาะพื้นที่ที่อยู่ตรงหน้าอย่างแผ่วเบา

ฟึ่บ!

มิติรอบตัวหลัวชวนฉิงถูกสกัดกั้นในทันที ไม่อาจแตกสลายได้ไม่ว่าเขาจะใช้พละกำลังทำลายล้างสักแค่ไหน หลัวชวนฉิงรีบปล่อยการโจมตีอย่างดุเดือดออกมาเป็นชุดเพื่อทำลายการสกัดกั้นมิตินั้น แต่ก็ไม่ได้ผล

เมื่อเห็นเทคนิคที่โม่เอ๋อใช้ หลัวลั่วชิงอธิบาย “นี่เป็นศาสตร์แห่งมิติที่รู้จักกันในชื่อ ‘ศิลปะการสกัดกั้นกระจกเงา’”

“ศิลปะการสกัดกั้นกระจกเงา?”

 

“มันใช้กักขังคนคนหนึ่งไว้ในมิติที่ถูกแยกตัวออกไปอย่างสิ้นเชิง คล้ายกับโลกที่อยู่ภายในกระจกเงา ไม่ว่าผู้ที่อยู่ในกระจกเงาจะพยายามดิ้นรนต่อสู้สักแค่ไหน ก็ไม่มีทางทำลายการสกัดกั้น หรือทำอันตรายผู้ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของกระจกเงาได้ นี่คือหลักการพื้นฐานของเทคนิคการต่อสู้นี้…คือใช้อำนาจของมิติสกัดกั้นอีกฝ่ายไว้ในอีกมิติหนึ่ง ทำให้ไม่สามารถฝ่ามันออกมาได้” หลัวลั่วชิงอธิบายอย่างเคร่งขรึม “ในแง่ของพละกำลัง มันยังอ่อนด้อยกว่าแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติของคุณ แต่ผลที่ได้ถือว่าใกล้เคียงกัน”

“มันเป็นกระบวนท่าที่ทรงพลังมาก แต่…จริงอยู่ที่หลัวชวนฉิงไม่สามารถทำอันตรายอีกฝ่ายได้เพราะถูกสกัดกั้นไว้ในมิติที่เหมือนกับกระจกเงา แล้วอีกฝ่ายจะโจมตีเขาได้หรือเปล่า?”

ถึงเทคนิคการต่อสู้นี้จะดูทรงพลัง แต่ก็มีข้อบกพร่องใหญ่หลวงอยู่

ผลกระทบนั้นทำงานทั้ง 2 ด้าน ขณะที่นักรบซึ่งอยู่ด้านในมิติที่ถูกสกัดกั้นไว้ไม่สามารถทำอันตรายผู้ที่อยู่ด้านนอก ผู้ที่อยู่ด้านนอกก็ไม่สามารถทำร้ายนักรบที่อยู่ด้านในได้เช่นกัน

แน่นอนว่ามันเป็นเทคนิคการต่อสู้ที่ไร้เทียมทานหากใช้กับการต่อสู้เป็นกลุ่ม แต่สำหรับการดวลตัวต่อตัว ก็ดูเหมือนจะสิ้นเปลืองเวลาและพลังงาน เพราะลงท้ายก็ไม่ได้อะไรจากกระบวนท่านี้

ในทางตรงกันข้าม ยังมีศาสตร์การสกัดกั้นมิติอีกมากมายที่ผู้ใช้สามารถเข้าออกมิติที่ถูกสกัดกั้นไว้ได้อย่างอิสระ ทำให้มีประสิทธิภาพที่สูงกว่าในการดวลตัวต่อตัว

“ก็จริงที่ว่าอีกฝ่ายไม่สามารถทำอันตรายหลัวชวนฉิงได้ เว้นเสียแต่มิติที่เหมือนกับกระจกเงานั้นจะถูกทำลาย แต่ข้อเท็จจริงที่ว่าอีกฝ่ายสามารถควบคุมกระจกเงาได้ ก็หมายความว่าเขาถือไพ่เหนือกว่าในการต่อสู้ ทำให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่ทำอะไรๆได้มากกว่า” หลัวลั่วชิงตอบ

“ผมเข้าใจแล้ว…” จางเซวียนพยักหน้าก่อนจะเงียบไป

การที่โม่เอ๋อสามารถควบคุมมิติที่เหมือนกับกระจกเงาได้ ก็หมายความว่าตัวเขามีอำนาจการตัดสินใจว่าเมื่อไหร่และที่ไหนที่มิติควรจะถูกทำลาย ทำให้เขาสามารถแสดงกระบวนท่าได้ทุกเมื่อที่ต้องการ และกำราบคู่ต่อสู้ให้อยู่หมัดได้

“ผมยอมรับว่ามิติที่เหมือนกับกระจกเงานี้เป็นแนวคิดที่ดี แต่การจะกักขังหลัวชวนฉิงไว้คงไม่ง่ายนักหรอก” จางเซวียนพูด

ทันทีที่เขาพูดจบ เส้นผมของหลัวชวนฉิงก็ตั้งชัน พละกำลังพิเศษห่อหุ้มร่างของเขาไว้ รังสีของเขาทรงพลังขึ้นอีกมาก ดูราวกับเสือร้ายที่กำลังเกรี้ยวกราด

เขาปล่อยพลังจากฝ่ามือออกมาอย่างรุนแรง

เพล้งงงงง!

มิติที่เหมือนกับกระจกเงานั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ นับชิ้นไม่ถ้วน

“เขาเปิดใช้พลังของสายเลือดหรือ?” หลัวลั่วชิงขมวดคิ้ว

ด้วยความสามารถในการหยั่งรู้ของเธอ เธอบอกได้ว่าความเชี่ยวชาญเรื่องมิติของโม่เอ๋อนั้นเหนือชั้นกว่าหลัวชวนฉิงมาก และหลัวชวนฉิงเองก็คงรู้ซึ้งถึงความจริงข้อนี้ดี เมื่อจนมุม เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเปิดใช้ความสามารถของสายเลือด

เมื่อมีความสามารถของสายเลือดตระกูลหลัวเข้ามาเสริม ความเข้าใจเรื่องมิติของหลัวชวนฉิงก็เพิ่มขึ้นอีกมาก ทำให้เขาสามารถทำลายมิติที่เหมือนกระจกเงาและโจมตีโม่เอ๋อได้โดยตรง

วิ้วววว!

ทันทีที่ 2 ฝ่ามือปะทะกัน พายุดุเดือดก็พัดหวีดหวิวไปโดยรอบ

เกิดรอยร้าวนับไม่ถ้วนบนเวทีนั้น ดูเหมือนกับใยแมงมุม

“หลัวชวนฉิงแพ้แล้ว…” จางเซวียนส่ายหน้า

“ทั้งความเข้าใจเรื่องกฎเกณฑ์แห่งมิติ ระดับวรยุทธ และเทคนิคการต่อสู้ของอีกฝ่ายล้วนแต่เหนือกว่าเขา ไม่มีทางที่หลัวชวนฉิงจะชนะอย่างแน่นอน…” หลัวลั่วชิงส่ายหน้าและถอนหายใจ

ทันทีที่เธอพูดจบ หลัวชวนฉิงก็ถูกบีบให้ถอยไป 8 ก้าวก่อนจะกระอักเลือดกองใหญ่ออกมา ร่างของเขาซวนเซเล็กน้อย จากนั้นก็ทรุดฮวบลงกับพื้น

“ท่านอาจารย์!”

หลังจากเอาชนะหลัวชวนฉิงได้ด้วยพลังฝ่ามือเดียว โม่เอ๋อประสานมือก่อนจะหันไปรอบๆ และเดินกลับเข้ากลุ่มด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับเพิ่งทำบางอย่างที่ไม่ได้สลักสำคัญเสร็จสิ้นไป

“นายน้อยชวนฉิง!”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งรีบเข้ามาป้อนยาให้หลัวชวนฉิงและถ่ายทอดพลังปราณบางส่วนให้ อีกฝ่ายถึงได้ฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย

อาการบอบช้ำที่เขาได้รับและผลข้างเคียงจากการเปิดใช้งานสายเลือดทำให้แขนขาของเขาอ่อนแรง ปราศจากพละกำลังโดยสิ้นเชิง

“ผมทำให้ตระกูลต้องอับอาย ได้โปรดลงโทษผมด้วย…” หลัวชวนฉิงหน้าซีดเผือดขณะคุกเข่าลงตรงหน้าท่านพ่อของเขา

“ลุกขึ้นเถอะ ไม่มีใครตำหนิเจ้าในเรื่องนี้หรอก…”

ในตอนนั้น หลัวกั้นเจินดูแก่กว่าเดิมไปอีกหลายสิบปี

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่รู้สึกว่าเป็นการโอ้อวดหากจะพูดว่ามรดกตกทอดของตระกูลหลัวถือเป็นสุดยอดของโลก เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ได้ห่างไกลจากความเป็นจริงนัก แต่ใครจะไปคิดว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้อย่างยับเยินในศาสตร์ที่ถือเป็นความถนัดของตัวเอง

 

ตลอดทั้งการต่อสู้ โม่เอ๋อคนนั้นใช้เพียงการสำแดงศาสตร์แห่งมิติ แต่เมื่อเผชิญกับสถานการณ์ดังกล่าว พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับความพ่ายแพ้

“ขอรับ…” หลัวชวนฉิงก้มศีรษะลงอย่างอับอาย

การที่เขาจะสู้กับจางเซวียนในวรยุทธระดับเดียวกันไม่ได้ก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะสู้กับคนพวกนี้ไม่ได้ด้วย…ความรู้สึกหยิ่งผยองที่เขาเคยภาคภูมิใจในฐานะอัจฉริยะของตระกูลหลัวหายวับไปราวกับฟองสบู่แตก ไม่หลงเหลือร่องรอยแม้แต่น้อย

“ท่านพ่อ แล้วคราวนี้เราจะทำอย่างไร?” หลัวชวนฉิงกำหมัดแน่นขณะส่งโทรจิตถาม

ถึงระดับวรยุทธของเขาจะเป็นแค่นักรบการแบ่งแยกมิติขั้นต้น แต่ด้วยความบริสุทธิ์ของสายเลือด จึงถือได้ว่าเขาเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาสมาชิกรุ่นเยาว์ของตระกูลหลัว แม้จะมีทายาทตระกูลหลัวมากมายที่อายุต่ำกว่าร้อยปีซึ่งมีวรยุทธเหนือกว่าเขา แต่ก็ไม่น่าจะสู้กับกลุ่มคนจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ได้หากลดระดับวรยุทธลงมาให้เท่ากัน

อีกอย่าง ตามที่หนานกงหยวนเฟิงพูด ดูเหมือนคนที่เขาเผชิญหน้าด้วยเมื่อครู่นี้เป็นนักรบที่อ่อนด้อยที่สุดในกลุ่ม แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่มีโอกาสเอาชนะได้เลยแม้แต่นิดเดียว ทุกอย่างไม่เข้าข้างตระกูลหลัวแม้แต่น้อย!

หลัวกั้นเจินลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เราทำอะไรไม่ได้หรอก เว้นเสียแต่…น้องสาวของเจ้าจะเต็มใจออกโรงด้วยตัวเอง!”

ตอนนี้ ผู้ที่มีความสามารถสูงสุดในการควบคุมมิติไม่ใช่ตัวเขาหรือผู้อาวุโสคนอื่นๆ แต่เป็นลูกสาวของเขา

ด้วยการซึมซับวิชาผู้เก็บงำมิติ ถึงเธอจะยังไม่สำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติ แต่ความสามารถในการควบคุมมิติของเธอก็ไม่เป็นรองอีกฝ่าย

“แต่ว่า…ตั้งแต่พวกตระกูลจางกลับไป เธอก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกมา” หลัวชวนฉิงพูดอย่างหม่นหมอง

ในฐานะพี่ชายของหลัวฉีฉี เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกล้ำลึกที่เธอมีให้จางเซวียน ซึ่งการที่จางเซวียนปฏิเสธเธอต่อหน้าสาธารณชน ทั้งยังจากไปพร้อมกับผู้หญิงคนอื่น…เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่สาวน้อยอย่างเธอจะรับไหว

เธอคงต้องการเวลาสักระยะเพื่อทำใจ และเขาก็ไม่อยากไปรบกวนเธอในช่วงเวลาแบบนี้

“แต่นี่สถานการณ์ฉุกเฉินนะ จะมัวมานั่งเสียอกเสียใจอยู่ไม่ได้หรอก เร็วเข้า ไปเรียกตัวเธอมา!” หลัวกั้นเจินสั่งการ

“…ขอรับ!”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลัวชวนฉิงก็พยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืน ตั้งใจจะไปพบน้องสาวของเขา แต่ในตอนนั้นเอง หนานกงหยวนเฟิงก็หัวเราะหึๆขึ้นมาแล้วพูดว่า “รองหัวหน้าหลัว ถ้านี่คือความสามารถทั้งหมดที่ตัวคุณกับตระกูลของคุณมีอยู่ล่ะก็ อย่าพาใครมาให้ต้องอับอายขายหน้าอีกเลย ต่อให้จะมีอีกกี่คนมาท้าทายลูกศิษย์ของผม ก็คงจะเสียเวลาและเปลืองแรงเปล่า เพราะฉะนั้น ถ้าคุณไม่มีใครอื่นที่เก่งกว่าเขา ผมขอแนะนำให้คุณยอมแพ้ อย่างน้อยที่สุด คุณก็ยังรักษาเศษเสี้ยวของศักดิ์ศรีไว้ให้ตระกูลหลัวของคุณได้!”

“คุณ…” ได้ยินคำพูดของหนานกงหยวนเฟิง หลัวกั้นเจินโมโหจนแทบระเบิด เขากำลังจะเอ่ยปากตอบโต้ ก็พอดีกับที่เสียงราบเรียบเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านล่าง

“มันก็แค่การดวล ทำไมผมถึงไม่…”

จากนั้น ชายวัยกลางคนที่มีผิวออกเหลืองและเหี่ยวย่นคนหนึ่งก็กระโจนจากฝูงชนด้านล่างขึ้นมาบนเวที

“…ลองดูสักหน่อยล่ะ?”

1610 ลูกข่างมิติหมุนติ้ว

“หมอนั่นเป็นใครน่ะ?”

“ผมก็ไม่รู้!”

“นึกไม่ออกเลยว่าเคยเห็นใครหน้าตาแบบนี้มาก่อน เขาต้องมาจากครอบครัวสาขาแน่ ใช่ไหม?”

“ผมรู้จักคนดังๆเกือบทุกคนจากครอบครัวสาขานะ แต่หน้าตาแบบนี้ไม่คุ้นเลย ทำไมถึงโผล่มาตอนนี้ล่ะ?”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูท่าทางเขาก็ไม่อ่อนแอเท่าไหร่ บางทีอาจจะทำสำเร็จก็ได้”

…..

เห็นชายวัยกลางคนโผล่มาจากที่ไหนสักแห่ง ฝูงชนต่างส่งเสียงเซ็งแซ่อยู่ด้านล่างเวที แต่ละคนมองหน้ากันอย่างสงสัย ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น

บรรดาผู้ที่มีชื่อเสียงในครอบครัวสาขาต่างก็รู้จักกันดี แต่หน้าตาของชายวัยกลางคนผู้นี้ดูจะไม่สะกิดความทรงจำของใครเลย น่าประหลาดใจว่าดูเหมือนจะไม่มีใครรู้จักเขาสักคนด้วยซ้ำ!

“คุณคือ…?” หลัวกั้นเจินถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ผมชื่อหลัวเทียนหยา ทายาทจากครอบครัวสาขาอันห่างไกลของตระกูลหลัว ผมไม่ค่อยได้อยู่ในตระกูล จึงเป็นธรรมดาที่คุณจะไม่รู้จักผม, ท่านรองหัวหน้า!” จางเซวียนประสานมือและรายงาน

ในเมื่อเขามาที่นี่เพื่อชดใช้ให้ตระกูลหลัว นี่ก็ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้เรียกชื่อเสียงของตระกูลหลัวกลับคืนมา

ดังนั้น หลังจากได้ยินคำพูดของหนานกงหยวนเฟิง เขาก็ไม่ลังเลที่จะกระโจนขึ้นไป

“หลัวเทียนหยา?” หลัวกั้นเจินชำเลืองมองผู้อาวุโสที่ 1 หลัวชิงเฉิน แต่เห็นอีกฝ่ายก็งงงันไม่แพ้กัน

ดูเหมือนแม้แต่ผู้อาวุโสที่ 1 ก็ยังไม่รู้ว่าหลัวเทียนหยาคนนี้เป็นใคร

หลัวชิงเฉินจ้องชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าเขาอยู่นาน แต่ดูอย่างไรก็ไม่คุ้นหน้า จึงได้แต่ตอบรับด้วยการหัวเราะเจื่อนๆ “มรดกตกทอดของตระกูลหลัวได้รับการถ่ายทอดมาหลายชั่วคนเป็นเวลาหลายหมื่นปี ทายาทของพวกเราก็กระจายตัวกันออกไปทั่วทั้งทวีปแห่งปรมาจารย์ เราไม่มีบัญชีรายชื่อของสมาชิกในครอบครัวสาขา ดังนั้นจึงไม่มีทางยืนยันตัวตนที่ชัดเจนของเขาได้ แต่ถึงอย่างนั้น เราก็ไม่ปฏิเสธว่ามีโอกาสที่สมาชิกจากครอบครัวสาขาที่ฝึกฝนอย่างหนักจะสามารถพัฒนาความสามารถของเขาได้เช่นกัน…”

นี่คือปัญหาที่เกิดกับตระกูลซึ่งมีขนาดใหญ่เกินไป ในแต่ละปีจะมีศิษย์สายตรงจำนวนมากมุ่งหน้าออกไปเผชิญโลกกว้าง และไม่มีใครรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่ไปมีความสัมพันธ์กับใครอื่น ซึ่งหากเกิดทายาทขึ้นมา ก็ยากที่จะบอกได้ว่าทายาทที่ถือกำเนิดขึ้นเป็นสมาชิกของตระกูลหลัวจริงหรือไม่หากไม่มีการตรวจสอบสายเลือด

“อือ!” หลัวกั้นเจินก็เข้าใจความจริงข้อนี้ จึงส่ายหน้าอย่างจนปัญญาก่อนจะหันไปมองชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า “เทียนหยา ผมเข้าใจดีว่าคุณอยากยืนหยัดเพื่อตระกูลของเรา แต่คนพวกนั้นล้วนแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ และหัวข้อของการดวลก็คือความเข้าใจในกฎเกณฑ์แห่งมิติ นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะแก้ไขด้วยการใช้พละกำลังเพียงอย่างเดียวได้…”

พูดตามตรง เขาไม่คิดว่าสมาชิกจากครอบครัวสาขาจะมีความสามารถพอที่จะเอาชนะกลุ่มคนจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์

ขนาดหลัวชวนฉิงซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ที่มีสายเลือดตระกูลหลัวบริสุทธิ์ที่สุด ก็ยังต้องลงเอยด้วยความพ่ายแพ้อย่างยับเยิน เขาจึงไม่กล้าคาดหวังว่าสมาชิกจากครอบครัวสาขาจะมีโอกาสได้ชัยชนะ

“แล้วทำไมคุณไม่ให้ผมลองดูล่ะ? ผมเป็นแค่สมาชิกจากครอบครัวสาขา ต่อให้ผมแพ้ ตระกูลหลัวก็ไม่อับอายขายหน้าหรอก” จางเซวียนพูด

หลัวกั้นเจินครุ่นคิดหนัก

อีกฝ่ายพูดถูก เท่านี้พวกเขาก็อับอายขายหน้าพออยู่แล้ว ต่อให้มีสมาชิกจากครอบครัวสาขาอีกคนหนึ่งพ่ายแพ้ ก็ไม่ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงไปกว่าที่เป็นอยู่

อีกอย่าง ก็คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะพาตัวลูกสาวของเขามาที่นี่ได้

“เอาอย่างนั้นก็ได้!” หลัวกั้นเจินพยักหน้า เขาหันไปพูดกับหนานกงหยวนเฟิง “ผู้อาวุโสหนานกง หลัวเทียนหยาคนนี้อยากท้าทายลูกศิษย์ของคุณ…”

แต่ยังไม่ทันที่หนานกงหยวนเฟิงจะได้พูดอะไร โม่เอ๋อก็อุทานด้วยความสงสัยสุดขีด “ท้าทาย? คุณจะให้พวกเราสู้กับผู้ที่มาจากครอบครัวสาขาของตระกูลหลัวอย่างนั้นหรือ?”

ดูเหมือนตระกูลหลัวจะสิ้นหวังเสียจนยอมคว้าฟางทุกเส้นที่พวกเขามี

หนานกงหยวนเฟิงก็เลิกคิ้วอย่างไม่พอใจ “สายเลือดของนักปราชญ์โบราณจื่อร่งไหลพล่านอยู่ในเส้นเลือดของทายาทตระกูลหนานกงของเรา กฎเกณฑ์เรื่องความชอบธรรมที่ปรมาจารย์ขงกำหนดไว้ก็คือเราควรต้อนรับแขกด้วยมารยาทและความเคารพ คุณไม่คิดบ้างหรือว่ามันไม่เหมาะสมที่สมาชิกจากครอบครัวสาขาของตระกูลหลัวจะมาท้าทายพวกเรา ตระกูลหลัวพยายามจะเหยียดหยามเราด้วยวิธีนี้หรือ?”

ขนาดสมาชิกจากครอบครัวหลักก็ยังสู้พวกเขาไม่ได้ แล้วคว้าใครก็ไม่รู้จากครอบครัวสาขามาท้าทายพวกเขา ตระกูลหลัวช่างไม่ไว้หน้าพวกเขาเสียเลย!

“เหยียดหยาม?” ยังไม่ทันที่หลัวกั้นเจินจะได้ตอบโต้ จางเซวียนก็ส่ายหน้าและคำรามเยาะ “คุณก็ช่างยกยอปอปั้นตัวเองเสียเหลือเกิน! ไม่ต้องห่วงน่ะ กลุ่มคนอ่อนแออย่างพวกคุณน่ะไม่มีค่าพอจะให้ผมต้องไปเหยียดหยามหรอก!”

“คุณ…” นึกไม่ถึงว่าผู้ที่เป็นแค่ทายาทจากครอบครัวสาขาจะอาจหาญตอบโต้ หนานกงหยวนเฟิงหรี่ตาอย่างข่มขู่

“ถ้าคุณไม่กล้าดวลกับผม ก็แค่พูดออกมา ไม่จำเป็นต้องหาข้อแก้ตัวให้มากมาย” จางเซวียนเอาสองมือไพล่หลังไว้และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ความหยิ่งผยองของคนโง่!” โม่เอ๋อคำรามเสียงเย็น

การที่สมาชิกของ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์อย่างพวกเขาจะลดตัวลงมาเยือนพื้นที่ห่างไกลแบบนี้ก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าคนเซ่อซ่าบ้านนอกพวกนี้จะบังอาจพูดจาโอหังใส่พวกเขาด้วย! หมอนั่นไม่รู้จริงๆหรือว่าตัวเองไร้ความสำคัญแค่ไหน?

ไม่ใช่โม่เอ๋อคนเดียวที่คิดแบบนั้น หลัวกั้นเจินก็ถึงกับกุมหน้าผากอย่างกลุ้มใจ

สมาชิกจากครอบครัวสาขาคนนี้ไม่รู้จริงๆหรือว่าคำว่า 100 สำนักแห่งนักปราชญ์มีความสำคัญต่อทวีปแห่งปรมาจารย์แค่ไหน?

ถ้ารู้ แล้วอวดโอ้ตัวเองด้วยถ้อยคำเหลวไหลแบบนั้นได้อย่างไร?

หมอนี่หน้าไม่อายเหมือนจางเซวียนเลย! หลัวชวนฉิงคำรามอยู่ในใจ

ในฐานะอดีตสหายของจางเซวียน เรารู้ดีว่าหมอนั่นหน้าไม่อายขนาดไหน แต่ถึงจะหน้าไม่อายอย่างไร เขาก็เก่งกาจพอที่จะโอ้อวด แต่คุณน่ะ…คิดดีแล้วหรือที่พูดอะไรแบบนั้นออกมา?

ถึงโม่เอ๋อจะโมโหจนแทบจะสังหารอีกฝ่ายได้ แต่เขาก็ยังต้องรักษาชื่อเสียงของ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ จึงชี้นิ้วไปที่ลูกข่างมิติที่อยู่ด้านข้างและพูดว่า “เอาล่ะ ผมจะดวลกับคุณก็ได้ถ้าคุณต้องการ แต่อย่างน้อย คุณจะต้องแสดงให้เห็นก่อนว่าคุณมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะท้าทายผม ถ้าคุณทำให้ลูกข่างมิตินั้นตั้งตรงได้ ผมจะให้โอกาสคุณ!”

“คุณต้องการให้ผมทำให้มันตั้งตรงหรือ?” จางเซวียนถามขณะชำเลืองมองลูกข่างมิติ ในตอนนั้นเอง ลูกข่างที่นอนอยู่กับพื้นก็พลันตั้งตรงและหมุนติ้วไม่หยุด ราวกับกลัวว่ามันจะถูกสังหารถ้าแสดงความกระด้างกระเดื่องออกมาแม้แต่น้อย “คุณหมายถึงแบบนี้ใช่ไหม?”

โม่เอ๋อขยี้ตาอย่างไม่อยากเชื่อ

ด้วยความสามารถที่เขามีอยู่ในตอนนี้ ดีที่สุดที่เขาทำได้ก็คือทำให้ลูกข่างตั้งตรงเท่านั้น เขาไม่สามารถทำให้มันหมุนได้ อันที่จริง คนเดียวที่ทำได้มีแต่ท่านอาจารย์ของเขา, หนานกงหยวนเฟิง แต่ถึงอย่างนั้น ท่านอาจารย์ของเขาก็ยังต้องใช้ความพยายามอย่างมาก แต่ลูกข่างมิติหมุนติ้วทันทีเพียงแค่หมอนั่นชำเลืองมอง…

หมอนั่นยิงแสงเลเซอร์ออกจากดวงตาของเขาหรืออย่างไร?

หนานกงหยวนเฟิงก็จังงังกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างปุบปับ

เขาคิดว่านี่เป็นการเล่นตุกติกของหลัวกั้นเจิน เพื่อพยายามลดราคาของการดวลครั้งนี้ให้ดูอ่อนด้อย แต่หลังจากเห็นภาพนั้น ก็ชัดเจนแล้วว่าชายวัยกลางคนที่ไร้ความโดดเด่นคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญตัวจริง

ในเวลาเดียวกัน หลัวกั้นเจิน หลัวชวนฉิง และสมาชิกคนอื่นๆของตระกูลหลัวต่างก็พากันอ้าปากค้างขณะจ้องมองภาพนั้น ราวกับเห็นผี

“หรือว่า…” หลัวกั้นเจินพลันนึกขึ้นได้ เขารีบหันไปมองผู้อาวุโสที่ 1 หลัวชิงเฉิน

“น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ นอกเสียจากคนที่สำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติแล้ว ผมก็ไม่คิดว่าจะมีใครอื่นที่สามารถทำให้ลูกข่างมิติหมุนติ้วได้แบบนั้น!” หลัวชิงเฉินพยักหน้า

“เราพยายามตามหาตัวเขาในบรรดาสมาชิกฝ่ายใน แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะมาจากครอบครัวสาขาที่ห่างไกล!” หลัวกั้นเจินหน้าแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น

เขาเตรียมใจยอมรับความพ่ายแพ้อย่างยับเยินไว้แล้ว และคิดว่าตระกูลหลัวคงจะถูกเหยียบย่ำอย่างไม่มีชิ้นดี ไม่นึกไม่ฝันแม้แต่น้อยว่าผู้เชี่ยวชาญนิรนามคนหนึ่งที่พวกเขาควานหาตัวมาตลอดจะปรากฏตัวขึ้นในช่วงเวลาคับขันเพื่อช่วยเหลือพวกเขาให้รอดพ้นจากวิกฤตการณ์ครั้งนี้!

แถมอีกฝ่ายยังเป็นสมาชิกของครอบครัวสาขาที่แม้แต่ผู้อาวุโสที่ 1 ยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ!

“ผมประเมินตระกูลหลัวต่ำไป ดูเหมือนในหมู่พวกเขาจะยังมีผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งอีกมากมายซ่อนอยู่…”

หนานกงหยวนเฟิงสูดหายใจลึกและข่มความประหลาดใจไว้ก่อนจะสั่งการ “โม่เอ๋อ คุณต้องระวังนะ ความเข้าใจเรื่องกฎเกณฑ์แห่งมิติของเขาน่ะไม่ได้ด้อยกว่าคุณเลย”

“ขอรับ ท่านอาจารย์!” รู้ดีว่าชายวัยกลางคนที่ยืนตรงหน้าเขาไม่ใช่เป้าหมายที่จะเล่นงานได้ง่ายๆ โม่เอ๋อรีบกลืนความจังงังทั้งหมดลงไปและเดินไปที่ใจกลางเวที เขาประสานมือให้และโค้งคำนับ “เลือกรูปแบบการดวลที่คุณต้องการมาได้เลย!”

“รูปแบบการดวล?” ด้วยสองมือที่ยังคงไพล่หลังอยู่ จางเซวียนวางท่าแบบคนที่ไม่คิดจะระมัดระวังตัว เขาชำเลืองมองโม่เอ๋อด้วยสายตาเรียบเฉยและตั้งคำถาม “คุณคิดว่าคุณคู่ควรพอที่จะดวลกับผมหรือ?”

“คุณ…” โม่เอ๋อหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจัด

“ให้ตาเฒ่านั่นมาดวลกับผม หรือถ้าคุณยังรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลล่ะก็ ผมจะให้พวกคุณ 5 คนเข้ามาดวลกับผมพร้อมกันทีเดียวเลย” จางเซวียนพูดอย่างสุขุม

1611 ผมให้เวลาคุณหนึ่งวินาที

“บังอาจมาก!”

“รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังพูดกับใคร?”

“ผมขอแนะนำคุณว่าอย่ายโสโอหังให้เกินตัวนัก เพียงแค่มีความเก่งกาจเล็กน้อย ก็หลงตัวเองจนคิดว่ามีดีกว่าทุกคนในโลกเสียแล้ว ดูเหมือนผมจะต้องเล่นงานให้กระดูกกระเดี้ยวของคุณรู้จักความถ่อมตัวเสียบ้าง!”

…..

หลังจากได้ยินคำพูดนั้น ลูกศิษย์อีก 3 คนของหนานกงหยวนเฟิงก็จ้องหน้าจางเซวียนอย่างโกรธแค้น ถ้าไม่ใช่เพราะสถานภาพของพวกเขา แต่ละคนคงจะพุ่งเข้าใส่และฉีกปากอีกฝ่ายเสียแล้ว

กล้าท้าทายพวกเขาทั้ง 5 คนพร้อมกัน…คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร?

นึกว่าตัวเองเป็นขงซือเหยาหรือ?

หลัวกั้นเจินกับหลัวชวนฉิงก็อ้าปากค้าง

หมอนั่นก็อาจหาญเสียจริง! กล้าดูถูกแม้แต่ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ ไม่กลัวตายเลยหรือไง?

แต่พูดก็พูดเถอะ…ทำไมฟังหมอนั่นพูดแล้วช่างมีความสุขเหลือเกิน?

เย็นไว้…เย็นไว้ เราจะหัวเราะออกมาตอนนี้ไม่ได้ นั่นจะยิ่งทำให้น่าอายมากขึ้นอีก!

อันที่จริง 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ก็ปรากฏตัวในทวีปแห่งปรมาจารย์มาแล้วหลายครั้ง แต่พวกเขาก็ทำตัวสูงส่งและวางอำนาจมาตลอด ซึ่งนั่นก็พอเข้าใจได้ เพราะพวกเขาได้รับมรดกตกทอดของปรมาจารย์ขงและศิษย์สายตรงทั้ง 72 คนของเขา แต่จากน้ำเสียงของชายวัยกลางคน ดูเหมือนทั้งกลุ่มที่มาจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์จะเป็นแค่ไอ้บ้านนอกเซ่อซ่าเท่านั้น!

จริงๆนะ…ต่อให้พวกเขามาจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ ก็แล้วอย่างไรล่ะ? มีอะไรให้น่าโอ้อวดอย่างนั้นหรือ?

“พูดได้ดี!”

“เล่นงานพวกนั้นให้หมอบเลย! นี่คือความเป็นผู้นำแบบที่ตระกูลหลัวของเราควรจะมี! ถ้าเราใช้ท่าทีอย่างนี้ตั้งแต่แรก คุณคิดว่าเจ้าจางเซวียนคนนั้นจะกล้าปฏิเสธการหมั้นหมายกับองค์หญิงน้อยของเราหรือ?”

“ใช่! ต่อให้เจ้าจางเซวียนนั่นกล้าหาญกว่านี้อีก 10 เท่า ก็คงไม่กล้าพูดอะไรแบบนั้นหรอก!”

ขณะที่กลุ่มคนบนเวทีกำลังอัศจรรย์ใจกับการพลิกผันของเหตุการณ์ บรรดาผู้ชมที่อยู่ด้านล่างก็ตื่นเต้นเสียจนแทบจะลุกขึ้นมาเต้นระบำ

หลังจากความอับอายขายหน้าที่พวกเขาได้รับ ในที่สุดก็มีหนทางให้ระบายความแค้นแล้ว

“การดวลน่ะไม่ได้เอาชนะกันด้วยฝีปากที่เฉียบคมหรอกนะ ผมหวังว่าคุณจะมีพละกำลังสมกับที่คุณพูด!”

หนานกงหยวนเฟิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาสะบัดข้อมือแล้วเงยหน้าขึ้น “ข้อเท็จจริงที่ว่าคุณสามารถทำให้ลูกข่างมิติหมุนติ้วได้บ่งบอกว่าความเข้าใจในกฎเกณฑ์แห่งมิติของคุณเข้าถึงขั้น 4 แล้ว ดังนั้นจึงเป็นความจริงว่าโม่เอ๋อไม่อาจเทียบชั้นกับคุณได้ แล้วทำไมคุณถึงไม่เลือกรูปแบบการดวลที่เป็นธรรมกับพวกเราทั้งสองฝ่ายล่ะ?”

“ไม่ต้องห่วงน่ะ ผมจะไม่เอาเปรียบพวกคุณหรอก แข่งขันกันด้วยลูกข่างน่ะไม่ได้มีสาระอะไรเลย เพราะฉะนั้นผมขอเสนอเหมือนหลัวชวนฉิง ขอท้าทายพวกคุณเข้าสู่การดวลโดยใช้พละกำลัง”

หากจางเซวียนต้องการ เขาก็สามารถทำให้ลูกข่างมิติหมุนติ้วอยู่ได้อีกหลายวันโดยที่ไม่ล้มลงไป แต่นั่นไม่เพียงพอที่จะเรียกชื่อเสียงของตระกูลหลัวกลับคืนมา ในเมื่อเขาเลือกที่จะรับมือกับ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์แล้ว ก็ต้องไปให้สุด!

ยังไม่ทันที่หนานกงหยวนเฟิงจะได้พูดอะไร โม่เอ๋อก็หรี่ตา “คุณคิดจะท้าพวกเราดวลโดยใช้พละกำลังหรือ? แน่ใจหรือเปล่า?”

ความเข้าใจเรื่องมิติของเขาอาจเทียบชั้นกับอีกฝ่ายไม่ได้ แต่ในฐานะอัจฉริยะของสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่ เขามีทักษะในเทคนิคการต่อสู้ชั้นยอดทุกชนิด ยิ่งไปกว่านั้น ระดับวรยุทธของเขาก็สูงกว่าอีกฝ่าย ดังนั้น ถ้าทั้งคู่ต่อสู้กันโดยใช้การดวลแบบทั่วไป เขาก็มั่นใจว่าตัวเองจะเอาชนะได้อย่างแน่นอน

นี่เป็นโอกาสดีที่จะได้สั่งสอนเจ้าคนโอหังให้ได้รับบทเรียนและรู้จักถ่อมเนื้อถ่อมตัวเสียบ้าง!

“ผมมั่นใจ คุณสำแดงกระบวนท่ามาได้เลย” จางเซวียนตอบอย่างวางมาด

โม่เอ๋อหัวเราะหึๆ นัยน์ตาของเขาฉายแววของความโหดร้าย “ได้เลยถ้าคุณต้องการ แต่ผมจะไม่เอาเปรียบคุณหรอกนะ ผมจะลดระดับวรยุทธลงเป็นนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด…”

เขาลดระดับความแข็งแกร่งลงอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา วรยุทธของโม่เอ๋อก็ลดลงไปเป็นนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุด

หลังจากเสร็จสิ้น โม่เอ๋อก็กำหมัดแน่นและพุ่งเข้าใส่จางเซวียน ตั้งใจจะสำแดงกระบวนท่าแรก

“โม่เอ๋อ ยั้งมือไว้บ้างนะตอนที่โจมตีเขา อย่าทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสจนเกินไป…” หนานกงหยวนเฟิงส่งโทรจิตหา

“ท่านอาจารย์วางใจเถอะ ผมเข้าใจแล้ว!” โม่เอ๋อส่งโทรจิตตอบขณะที่สลายตัวกลายเป็นลมหอบใหญ่ ร่างของเขาหายวับไปจากจุดนั้นทันที

“เขาอยู่ไหนน่ะ?”

“ทำไมจู่ๆถึงหายไปได้?”

ฝูงชนต่างส่งเสียงเซ็งแซ่

เห็นได้ชัดว่าโม่เอ๋อไม่ได้ใช้พละกำลังเต็มที่ตอนที่สู้กับหลัวชวนฉิงก่อนหน้านี้ บางที อาจเป็นเพราะเขามองว่าจางเซวียนเป็นคู่ต่อสู้ที่อันตราย จึงทุ่มสุดตัวตั้งแต่เริ่มและหายวับไปจากเวที ทิ้งให้จางเซวียนยืนอยู่คนเดียวที่ใจกลางเวทีนั้น

“นี่คือศาสตร์แห่งมิติชนิดพิเศษ มันใช้การบิดเบี้ยวของมิติเพื่อสลายการมีอยู่ของคนคนหนึ่งจากพื้นที่โดยรอบ ทำให้สามารถปกปิดตัวเองได้” หลัวกั้นเจินมีสีหน้าเคร่งเครียด

อย่าว่าแต่หลัวชวนฉิงเลย ต่อให้ตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะสามารถเอาชนะกระบวนท่านี้!

“ใช้การบิดเบี้ยวของมิติ?” หลัวชวนฉิงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“แสงเดินทางเป็นเส้นตรง เช่นเดียวกับการมองเห็นของคนเรา อีกฝ่ายใช้คุณสมบัตินี้ของแสงบิดเบือนมิติที่อยู่รอบตัวเขา ทำให้พวกเรามองไม่เห็น แต่ไม่เพียงเท่านั้น เพราะมันเป็นการบิดเบือนอย่างสมบูรณ์ของมิติ การรับรู้จิตวิญญาณของเราจึงใช้การไม่ได้ด้วย การควบคุมมิติในลักษณะนี้ต้องใช้พละกำลังมาก ทำให้ไม่อาจคงอยู่ได้เป็นระยะเวลานาน แต่ในเมื่อการดวลสามารถตัดสินกันได้ภายในเสี้ยววินาที ก็ถือว่าเป็นเครื่องมือที่ทรงพลังหากใช้ในสถานการณ์ที่เหมาะสม” หลัวกั้นเจินอธิบาย

“แบบนี้…ก็หมายความว่าอัจฉริยะของตระกูลเราไม่มีโอกาสเอาชนะได้เลยน่ะสิ?” หลัวชวนฉิงหน้าซีด

ถ้าหาตำแหน่งที่อยู่ของคู่ต่อสู้ไม่ได้ แล้วจะเอาชนะได้อย่างไร?

“โอกาสที่เราจะชนะมีน้อยมาก” หลัวกั้นเจินส่ายหน้าอย่างหม่นหมอง

ในตอนนั้นเอง ที่ใจกลางเวที หลัวเทียนหยาเลิกคิ้วอย่างหงุดหงิดขณะบ่นพึม “คุณจะกระโจนไปรอบๆเพื่ออะไรกันนี่? คุณทำให้ผมปวดหัวนะ!”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็สะบัดฝ่ามือ แล้วตบไปที่กลางอากาศ

เพียะ!

เกิดเสียงเพียะจากการตบนั้น ร่างหนึ่งโผล่พรวดออกมาจากพื้นที่ที่ดูเหมือนจะว่างเปล่า ร่างนั้นร่วงลงไปจากเวทีและกระอักเลือดออกมากองใหญ่ก่อนจะสลบไป

“โม่เอ๋อ!”

“ศิษย์น้องโม่!”

เห็นร่างงอหงิกที่สลบไสลอยู่กับพื้น หนานกงหยวนเฟิงกับลูกศิษย์อีก 3 คนต่างหน้าถอดสีด้วยความพรั่นพรึง

พวกเขายังแทบจับตำแหน่งของโม่เอ๋อไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายใช้เทคนิคนั้น แต่ชายวัยกลางคนไม่ได้ก้าวไปไหนสักก้าวเดียวด้วยซ้ำ แต่กลับสอยโม่เอ๋อกระเด็นได้ด้วยการตบเพียงครั้งเดียว…มันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

หลัวกั้นเจินก็พูดไม่ออกกับวีรกรรมนั้น

เขาเพิ่งพูดไปหยกๆว่าโอกาสที่พวกเขาจะได้ชัยชนะมีน้อยมาก แต่จากนั้น ผู้เชี่ยวชาญของ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ก็ถูกสอยกระเด็นลงมา…หลัวเทียนหยาออกจะน่าสะพรึงไปหน่อยไหม?

ชายหนุ่มทั้ง 3 คนรีบเข้าไปป้อนยาให้โม่เอ๋อ ครู่ต่อมาอีกฝ่ายก็ค่อยๆฟื้นคืนสติ เขาเหม่อมองท้องฟ้าด้วยนัยน์ตาเลื่อนลอย ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว

แม้กระทั่งตอนนั้น โม่เอ๋อก็ยังไม่เข้าใจว่าชายวัยกลางคนหาตัวเขาพบและตบเขาให้กระเด็นออกมาจากมิติที่บิดเบี้ยวได้อย่างไร

“ท่านอาจารย์ ผมอยากดวลกับเขา!” รู้ดีว่าโม่เอ๋อได้รับความบอบช้ำและต้องการเวลาฟื้นตัว ชายหนุ่มคนหนึ่งจาก 3 คนที่เหลือประสานมือและคารวะ

“ได้สิ ออกไปเลย!” หนานกงหยวนเฟิงพูดขณะกำหมัดแน่น “หมอนั่นมีบางอย่างแปลกๆนะ ระวังตัวด้วย”

ตอนนี้ เขารู้ดีเกินกว่าที่จะสบประมาทชายวัยกลางคนอีกต่อไป

“ท่านอาจารย์วางใจเถอะ” ชายหนุ่มพยักหน้า

เขาหันไปมองจางเซวียน นัยน์ตาเปล่งประกายเย็นเยียบ “ผมขอท้าคุณดวล คุณจะรับคำท้าของผมไหม?”

“คุณ?” จางเซวียนเดาะลิ้นอย่างหมดความอดทนและส่ายหน้า “อย่างที่ผมบอก พวกคุณน่ะควรจะเข้ามาหาผมพร้อมกันทีเดียว ไม่อย่างนั้นก็มีแต่จะถูกผมซ้อม…เอาเถอะ ผมจะไม่เอาเปรียบคุณหรอกนะ ผมให้เวลาคุณ 1 วินาที ทำอะไรก็ได้ที่คุณอยากทำ และผมจะไม่ตอบโต้เลย!”

1612 พละกำลังเต็มพิกัด

คำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มโมโหเดือด ความโกรธพุ่งปรี๊ดขึ้นสมอง ใบหน้าแดงก่ำจนดูเหมือนพร้อมระเบิดได้ทุกขณะ

เขารู้สึกว่าตัวเองคงจะโมโหจนขาดใจตายหากพูดอะไรออกไปอีกคำ

สำหรับคนที่มีวรยุทธระดับพวกเขา อย่าว่าแต่ 1 วินาทีเลย ต่อให้แค่ 1 ใน 10 ของ 1 วินาทีระหว่างการสู้รบก็เกินพอที่เขาจะสังหารใครสักคนได้แล้ว มาให้เวลาเขา 1 วินาทีให้เขาทำอะไรก็ได้ตามต้องการโดยจะไม่ตอบโต้ ช่างเป็นการแสดงความเมตตากรุณาเสียจริง!

“ผมไม่ต้องการ! ผมขอท้าให้คุณงัดทุกอย่างที่มีออกมา ขอผมดูพละกำลังเต็มพิกัดของคุณหน่อย!” ชายหนุ่มกัดฟันและคำรามกร้าว

“คุณแน่ใจนะ?” จางเซวียนขมวดคิ้ว

“ทำไมจะไม่แน่ใจล่ะ? ผมไม่ใช่โม่เอ๋อนี่ที่จะมีแต่เทคนิคการเคลื่อนไหว อย่าห่วงน่ะ ผมก็จะใช้กระบวนท่าที่แข็งแกร่งที่สุดของผมเหมือนกัน เพื่อแสดงให้คุณเห็นว่าพวกเราจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ไม่ใช่คนที่ใครจะดูถูกเหยียดหยามได้!”

ฟิ้วววว!

ชายหนุ่มคำราม รังสีของเขาพุ่งออกมา แม้ระดับวรยุทธจะลดลงเป็นนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุดแล้ว แต่รังสีของเขาก็ยังเทียบชั้นได้แม้แต่กับผู้เชี่ยวชาญระดับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ทั้งทรงพลังและไม่มีผู้ใดทำลายล้างได้

“ถ้าอย่างนั้น ผมจะเริ่มโจมตีละนะ!” ได้ยินคำตอบของชายหนุ่ม จางเซวียนพยักหน้าอย่างพอใจ

“ตามสบายเลย ผมจะ…”

ชายหนุ่มเงื้อมือขึ้น ตั้งใจจะปล่อยพลังจากฝ่ามือ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ก็มีลำแสงวาบขึ้นตรงหน้าจนภาพที่เห็นดูพร่าเลือน จากนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บแปลบจากการถูกโจมตีเข้าที่หน้าอก

แคร่กกก!

กระดูกซี่โครงหลายซี่แตกละเอียด เขาถูกสอยกระเด็นไปไกล จากนั้นก็ตกลงมากระแทกพื้น และก็เหมือนกับโม่เอ๋อ สุดท้ายก็สลบเหมือด แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งร่างก็ยังบิดงอไม่หยุดราวกับยังคงทุกข์ทรมานจากแรงปะทะ

“คุณบอกผมเองนะว่าให้ใช้พละกำลังเต็มพิกัด ไม่ให้ยั้งมือ” จางเซวียนพูดขณะลดสายตาลงมองชายหนุ่มที่แน่นิ่งอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “พวกคุณทุกคนคงได้ยินแล้วว่าผมให้โอกาสเขาโจมตี 1 วินาที แต่เขากลับไม่ใส่ใจ ผมคิดว่า 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ให้ราคากับชื่อเสียงของตัวเองมากไปนะ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไปหรอก เพราะมันอาจเสื่อมสลายไปได้ในไม่ช้า!”

“คุณรนหาที่ตายแล้ว!” ได้ยินชายวัยกลางคนพูดจาโอหังหลังจากเล่นงานสหายของเขาจนสลบไป ชายหนุ่มอีก 2 คนที่เหลือคำรามกร้าว

ทั้งคู่ก้าวออกมาพร้อมกับกัดฟัน ตั้งใจจะฉีกชายที่อยู่ตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆ

ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีใครหน้าไหนในทวีปแห่งปรมาจารย์กล้าดูถูก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์!

ชายหนุ่มทั้งสองเข้ามายืนขนาบข้างจางเซวียน คนที่อยู่ด้านซ้ายคำรามก้อง “คุณคือหลัวเทียนหยาใช่ไหม? มีปัญหาอะไรหรือเปล่าถ้าจะต้องดวลกับพวกเรา?”

หากสายตาฆ่าคนได้ จางเซวียนคงมอดไหม้เป็นเถ้าถ่านเพราะสายตาแผดเผาของพวกเขาแล้ว

“ไม่มีปัญหาหรอก แต่คุณทั้งคู่น่ะควรจะเข้ามาหาผมพร้อมๆกัน วิธีนี้จะทำให้เราประหยัดเวลาได้ ผมไม่รู้ว่าสำหรับคุณทั้งสองจะเป็นอย่างไร แต่เอาจริงๆนะ ตอนนี้ผมเหนื่อยแล้ว!” จางเซวียนพูดพร้อมกับโบกมือด้วยความรำคาญ

“เหนื่อย?”

เหนื่อยบ้าเหนื่อยบออะไร! ทั้งหมดที่คุณทำลงไปก็แค่ตบกับเตะอย่างละครั้ง แล้วมาบอกว่าเหนื่อยหลังจากใช้พลังเพียงเท่านี้นี่นะ?

ชายหนุ่มทั้งสองอ้าปากค้าง

คุณสอยโม่เอ๋อกระเด็นไปด้วยหมัดเดียว และเล่นงานศิษย์น้องอีกคนหนึ่งของเราด้วยการเตะ…แล้วยังมีหน้ามาบ่นว่าตัวเองเหนื่อย?

อย่างน้อยก็ควรจะพูดจาให้มันมีสาระกว่านี้หน่อย?

“ไอ้ทีท่ายียวนกวนประสาทแบบนี้…ทำไมเราถึงรู้สึกคุ้นหูคุ้นตาเหลือเกิน?” หลัวชวนฉิงอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะรีบสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไปและหันกลับไปมองการเผชิญหน้าระหว่างทั้งสาม

เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มทั้งสองแข็งแกร่งกว่า 2 คนที่ขึ้นมาก่อนหน้า และทั้งคู่จะกลายเป็นคู่ต่อสู้ที่ไร้เทียมทานหากผนึกพละกำลังกัน ถึงเขาจะมั่นใจในตัวหลัวเทียนหยา แต่ก็อดกังวลไม่ได้

ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ดูเหมือนการต่อสู้พร้อมจะระเบิดขึ้นได้ทุกวินาที แต่ในตอนนั้นเอง เสียงทุ้มลึกก็ดังขึ้นกลางอากาศ “คุณทั้งสองคนน่ะ ยืนอยู่ตรงนั้นก่อน!”

ชายหนุ่มทั้งคู่รีบหันกลับไป เห็นท่านอาจารย์ของพวกเขาลุกขึ้นยืนและกำลังมองมา

“ท่านอาจารย์…”

“สหายของเราคนนี้น่ะ ไม่เพียงแต่จะสำเร็จความเข้าใจเรื่องการสกัดกั้นมิติถึงขั้น 4, วรยุทธของเขายังเหนือชั้นด้วย คงไม่เป็นการพูดเกินจริงหากจะกล่าวว่าเขาเป็นผู้ไร้เทียมทานในระดับขั้นของเขา ต่อให้คุณทั้งคู่ผนึกกำลังกันโจมตี ก็มีโอกาสสูงที่คุณจะสู้เขาไม่ได้” หนานกงหยวนเฟิงพูดอย่างเคร่งขรึม

ถึงหมอนี่จะโผล่พรวดออกมาจากตระกูลหลัวโดยที่ดูเหมือนจะไม่มีใครรู้จักหน้าค่าตาเขามาก่อน แต่พละกำลังของอีกฝ่ายก็ถือว่าน่าสะพรึงมาก

ลูกศิษย์ที่เขาพามานั้นล้วนได้รับการคัดเลือกอย่างถี่ถ้วนจากบรรดาลูกศิษย์ทั้งหมด เป็นกลุ่มคนชั้นสูงของสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่ สามารถรับมือกับเหล่าปรมาจารย์และยอดขุนพลที่ปราดเปรื่องที่สุดได้อย่างง่ายดาย

แต่ทั้งคู่กลับมาพ่ายแพ้ยับเยินแบบนี้ ประสิทธิภาพการต่อสู้ของชายวัยกลางคนนั้น เรียกได้คำเดียวว่า – น่าสะพรึง!

ถึงลูกศิษย์อีก 2 คนที่เหลือของเขาจะแข็งแกร่งกว่า แต่ก็ไม่น่าจะรับมือกับชายวัยกลางคนได้

“แต่เขาดูถูกเหยียดหยาม 100 สำนักแห่งนักปราชญ์นะ!” ได้ยินท่านอาจารย์คาดการณ์ว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้ ชายหนุ่มทั้งสองกำหมัดแน่นอย่างหงุดหงิด

“ชื่อเสียงของ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์สั่งสมขึ้นจากพละกำลังของพวกเรา มันไม่เปราะบางถึงขนาดจะถูกทำลายเพียงเพราะคำดูถูกสองสามคำหรอก!” หนานกงหยวนเฟิงคำราม

จากนั้นเขาก็หันไปมองจางเซวียนอย่างเคร่งเครียดและพูดว่า “ผมรู้ว่ามันไม่เหมาะสมสำหรับชายชราอย่างผมที่จะท้าทายคุณ แต่ของสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์หมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องได้มันมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรเท่าไหร่ก็ตาม ผมไม่อาจกลับไปมือเปล่าได้จริงๆ เพราะฉะนั้น ต้องขออภัยคุณไว้ล่วงหน้า…”

บึ้มมมม!

รังสีอันทรงพลังระเบิดขึ้นสู่เมฆ ทำให้พื้นที่บริเวณโดยรอบดูบิดเบี้ยว ดูราวกับว่าแม้แต่สวรรค์ก็อาจถูกทำลายได้จากพลังงานมหาศาลที่ถูกปลดปล่อยออกไป

นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ขั้นสูงสุด, ชั่วกัลปาวสาน!

เขาคือผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งเทียบเท่ากับเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้ง 4 ตัวที่จางเซวียนเจอก่อนหน้านี้

“ก็อย่างที่ผมพูดไปแล้ว พวกคุณทั้งห้าคนควรจะเข้ามาหาผมพร้อมกันทีเดียว เห็นไหมล่ะ? ลงท้ายมันก็ต้องเข้าอีหรอบนั้นอยู่ดี” จางเซวียนชำเลืองมองหนานกงหยวนเฟิงอย่างเฉยเมย

หากเป็นการดวลระหว่างผู้ที่มีระดับวรยุทธเดียวกัน ต่อให้หอกสวรรค์กระดูกมังกรก็สู้เขาไม่ได้ ชายหนุ่มทั้ง 4 ไม่ได้อ่อนแอ แต่ก็ยังห่างไกลนักที่จะเทียบชั้นกับจางเซวียน บางที หนานกงหยวนเฟิงคนนี้อาจจะทำให้เขาบันเทิงใจขึ้นบ้าง

“ก็ดี!” หนานกงหยวนเฟิงสูดหายใจลึกและกดข่มพลังงานในร่างของเขาอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา ระดับวรยุทธของเขาก็ลดลงจนเท่ากับจางเซวียน

ด้วยสถานภาพและความอาวุโสของหนานกงหยวนเฟิง ถือว่าไม่เหมาะสมอย่างมากที่ตัวเขาจะมาท้าทายนักรบระดับเซียนขั้น 9

แต่เครื่องรางฟ้าประทานในตำนานก็เป็นของสำคัญสูงสุดสำหรับ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ นี่เป็นภารกิจที่เบื้องบนมอบหมายให้ ซึ่งหากเขากลับไปมือเปล่า ต่อให้เขาจะเป็นทายาทของนักปราชญ์โบราณ แต่ก็ไม่อาจแบกรับผลกระทบที่จะตามมาได้

“เชิญเลย!” หนานกงหยวนเฟิงโบกมือเป็นสัญญาณให้จางเซวียนเริ่มการโจมตี

จากการดวลสองนัดก่อน เขาบอกได้ว่าทันทีที่เขาลดระดับวรยุทธ ก็คงยากที่จะเทียบชั้นกับชายวัยกลางคนผู้นี้ได้ หากเขาอยากเอาชนะ ก็ต้องทุ่มเทให้สุดตัว แต่แน่นอนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็คือชายวัยกลางคนได้ใช้พละกำลังเต็มพิกัดในการต่อสู้กับลูกศิษย์ทั้งสองคนของเขา

ด้วยความคิดนั้น หนานกงหยวนเฟิงประสานมือและพูดว่า “น้องเทียนหยา ผมมีคำขอข้อหนึ่ง ผมหวังว่าคุณจะสู้กับผมด้วยพละกำลังเต็มพิกัดของคุณ!”

“ด้วยพละกำลังเต็มพิกัดของผม?” จางเซวียนขมวดคิ้ว “คุณแน่ใจนะ?”

เขาไม่ได้ใช้พละกำลังเต็มพิกัดด้วยซ้ำตอนที่สู้พร้อมกับหอกสวรรค์กระดูกมังกร แล้วอีกฝ่ายจะต้านทานพละกำลังเต็มพิกัดของเขาได้จริงๆหรือ?

“แน่นอน! ผมเป็นทายาทของนักปราชญ์โบราณจื่อร่ง เพราะฉะนั้น ต่อให้พละกำลังของผมจะอ่อนด้อย ผมก็ยังต้องรักษาศักดิ์ศรี…หวังว่าคุณจะยอมทำตามคำขอของผม!” หนานกงหยวนเฟิงประสานมือ

ถ้าใครต่อใครรู้ว่าอาจารย์ของสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่, ทายาทของนักปราชญ์โบราณ เอาชนะคู่ต่อสู้ได้โดยที่ให้อีกฝ่ายออมมือให้ เขาคงไม่มีวันเชิดหน้ามองใครได้อีก แม้จะกลับสู่ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์แล้วก็ตาม

“เอ่อ…ได้สิ ผมจะทำตามคำขอของคุณ!” เห็นสีหน้าจริงจังของหนานกงหยวนเฟิง จางเซวียนพยักหน้า “จากนี้ไป ผมจะสำแดงพละกำลังเต็มพิกัดละนะ…”

“ขอผมดูหน่อยว่าผู้เชี่ยวชาญผู้ไร้เทียมทานอย่างคุณที่สำเร็จขั้น 4 ของกฎเกณฑ์แห่งมิติแล้วจะมีพละกำลังแค่ไหน” หนานกงหยวนเฟิงโบกมือขณะขับเคลื่อนพลังปราณให้ไหลเวียนไปทั่วร่าง

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ ลูกศิษย์คนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ร้องออกมา “ท่านอาจารย์ ระวังด้วย!”

พลั่ก!

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบโต้ หนานกงหยวนเฟิงก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่พุ่งเข้าโจมตีแผงอกของเขาพริบตาต่อมา ทัศนียภาพโดยรอบก็พุ่งผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว ตึกรามบ้านช่องของเมืองสวรรค์บังอันใหญ่โตหดเล็กลงจนเหมือนกับจุดดำเล็กๆ ก่อนที่จะหายวับไปจากสายตา

1613 ได้โปรดรับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลของเราเถอะ!

ในตอนนั้นเองที่หนานกงหยวนเฟิงเพิ่งรู้สึกว่าตัวเขาไร้พละกำลังแค่ไหน มีกระแสพลังงานที่ทำให้ร่างกายของเขาไม่อาจตอบโต้ได้ ร่างของเขาแทบระเบิดจากพลังงานนั้น

เมื่อทนไม่ไหวอีกต่อไป หนานกงหยวนเฟิงกระอักเลือดออกมากองใหญ่ รู้ดีว่าจะต้องตายแน่หากปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไป จึงรีบปลดปล่อยการสกัดกั้นวรยุทธทันที

ฟึ่บ!

การพักฟื้นภายใน ร่างอันทรงเกียรติ แรงผลักดันสัญชาตญาณ…

ในชั่วพริบตา ระดับวรยุทธของเขาก็กลับคืนสู่ขั้นชั่วกัลปาวสาน และด้วยการขับเคลื่อนพลังปราณอย่างเต็มกำลัง ในที่สุดก็สามารถทรงตัวได้ แต่ใบหน้าของเขายังคงซีดเผือดจากประสบการณ์เฉียดตายที่ได้รับไปเมื่อครู่

เขาเหลียวมองโดยรอบและพบว่าตัวเองอยู่ในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย นี่เขากระเด็นออกมาไกลเกินกว่าอาณาเขตของดินแดนที่กว้างใหญ่อย่างเมืองสวรรค์บังของตระกูลหลัว ถึงขนาดที่เมืองนั้นหายลับไปจากสายตาเชียวหรือ?

“นี่…เรากระเด็นมาหลายหมื่นลี้เลยใช่ไหม?” หนานกงหยวนเฟิงคิดคำนวณอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกเหมือนกับมีลูกระเบิดลูกย่อมๆระเบิดโพละในสมอง

เมื่อครู่นี้เองที่เขาบอกอีกฝ่ายให้ใช้พละกำลังเต็มพิกัด พูดตามตรง เขาเองก็เตรียมใจรับความพ่ายแพ้ไว้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะรวดเร็วและชัดเจนขนาดนี้!

พละกำลังที่เขาเพิ่งเผชิญนั้นอยู่ในระดับที่แม้แต่นักรบการพักฟื้นภายในซึ่งเข้าถึงระดับสูงสุดแล้วก็ยังไม่อาจต้านทานได้

“มันคือพละกำลังที่แท้จริงของเขาหรือ? ไม่แปลกใจแล้วที่หมอนั่นเรียกร้องให้เราทั้งห้าคนดวลกับเขาพร้อมๆกัน พวกเราสู้เขาไม่ได้จริงๆ!” หนานกงหยวนเฟิงอดตัวสั่นไม่ได้เมื่อหวนนึกถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

หากเขาไม่ปลดปล่อยวรยุทธออกมาในช่วงเวลาคับขันและเรียกพละกำลังกลับคืนสู่ขั้นชั่วกัลปาวสาน เขาคงต้องแหลกเป็นชิ้นๆแน่

ที่สำคัญกว่านั้น หากอีกฝ่ายไม่ได้คิดเพียงแค่จะทำร้าย แต่จงใจจะฆ่าเขา ต่อให้ร่างกายของเขาจะเข้าถึงระดับของวรยุทธขั้นชั่วกัลปาวสานแล้ว แต่แรงปะทะนั้นก็คงจะทะลุทะลวงเข้าสู่ภายใน ทำให้เขาตายได้ในทันที…

น่าสะพรึงที่สุด!

ในโลกนี้มีนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุดที่ทรงพลังขนาดนี้ด้วยหรือ?

ในแง่ของความปราดเปรื่อง ดูเหมือนเขาจะทัดเทียมได้แม้แต่กับขงซือเหยา…ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ในทวีปแห่งปรมาจารย์! หนานกงหยวนเฟิงรำพึงอย่างอัศจรรย์ใจ

แค่หมัดเดียว ก็ชัดเจนแล้วว่าใครคือผู้ชนะ

ดูเหมือนเขาคงจะต้องได้รับโทษเมื่อกลับสู่สำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่

แต่นั่นแหละ ก็ไม่มีอะไรที่เขาจะทำได้ แพ้ก็คือแพ้ ในฐานะทายาทของนักปราชญ์โบราณ เขาไม่อาจละทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองและฉกฉวยของล้ำค่าจากตระกูลหลัวมาเพียงเพราะเขาพ่ายแพ้

“ช่างมันเถอะ ค่อยคิดเรื่องนี้ทีหลัง!” หนานกงหยวนเฟิงถอนหายใจเฮือกขณะรีบมุ่งหน้ากลับตระกูลหลัว

…..

“คุณกลับมาเสียที!”

ทันทีที่หนานกงหยวนเฟิงกลับถึงจัตุรัสนั้น ก็เห็นหลัวเทียนหยากำลังนั่งอยู่บนที่นั่งของเขา มีหม้อร้อนควันขึ้นฉุยอยู่ตรงหน้า หลัวเทียนหยาถือตะเกียบคู่หนึ่งไว้ในมือ กำลังสวาปามอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างตะกละตะกรามขณะพูดว่า “พวกเราเกิดหิวขึ้นมาระหว่างที่รอให้คุณกลับมาที่นี่ ก็เลยตัดสินใจหาอะไรกินก่อน คุณจะร่วมวงกับเราไหม?”

“…..” หนานกงหยวนเฟิงรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในอก

ช่างน่าหงุดหงิดเสียจริง!

ชัดเจนว่าหลัวเทียนหยาคนนี้จงใจนั่งกินอาหารดีๆเพื่อทำให้พวกเขาอับอาย

หากใครต่อใครรู้ว่าเหล่าผู้เชี่ยวชาญจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์เข้าท้าทายตระกูลหลัว แต่แล้วก็ถูกสอยกระเด็นไปไกลด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว และในตอนที่พวกเขากลับมา ตระกูลหลัวก็พากันกินอาหารมื้อเย็นแล้ว…

ชื่อเสียงของพวกเขาคงป่นปี้ไม่มีเหลือ!

รู้ดีว่ามีแต่จะทำให้ตัวเองอับอายขายหน้ามากขึ้นอีกหากยังอยู่ต่อ หนานกงหยวนเฟิงเก็บลูกข่างมิติเข้าไปในแหวนเก็บสมบัติของเขาและประสานมือ “ผม, หนานกงหยวนเฟิง, ยอมรับความพ่ายแพ้ ลาก่อน!”

จากนั้นเขาก็ร้องเรียกลูกศิษย์ทั้ง 4 “ไปกันเถอะ!”

หลังจากพูดจบ ทั้งกลุ่มก็ออกบินและหายวับไปในชั่วพริบตา

“ไปให้พ้นเลย…”

“นี่เราเพิ่งเอาชนะ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ได้ใช่ไหม?”

“เทียนหยาจงเจริญ!”

“เทียนหยา คุณทำให้ฉันหลงใหลใฝ่ฝันในตัวคุณ ฉันอยากมีลูกกับคุณ!”

“นับจากนี้ไป เทียนหยาคือต้นแบบของผม ผมจะขยันหมั่นเพียรฝึกฝนอย่างหนักเพื่อให้เป็นได้แบบเขา…”

…..

เกิดความเงียบงันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เสียงเซ็งแซ่จะดังอื้ออึงไปทั่วตระกูลหลัว

ทุกคนคิดว่าตระกูลหลัวคงจะต้องอับอายขายหน้าเหมือนอย่างที่ผ่านมา โดยเฉพาะเมื่อคู่ต่อสู้ของพวกเขามาจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ ใครจะไปคิดว่าหลัวเทียนหยาเพียงคนเดียวจะพลิกผันสถานการณ์และกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนสู่ตระกูลหลัวได้สำเร็จ?

ในชั่วพริบตา จากคนคนหนึ่งซึ่งไม่เคยมีใครรู้จักหรือได้ยินชื่อ หลัวเทียนหยากลับกลายเป็นผู้ที่ได้รับความยกย่องและเคารพมากที่สุดในตระกูลหลัว เป็นต้นแบบของทั้งผู้อาวุโสและคนรุ่นเยาว์

“เอ่อ…” เห็นสีหน้าตื่นเต้นและแช่มชื่นของเหล่าสมาชิกตระกูลหลัวที่อยู่รอบตัวเขา จางเซวียนถอนหายใจอย่างโล่งอก

การที่เขาปฏิเสธการหมั้นหมายกับตระกูลหลัวส่งผลกระทบอย่างรุนแรง ไม่เพียงแต่กับชื่อเสียงของตระกูลหลัว ยังสร้างความแตกแยกด้วย แต่ก็ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะช่วยให้พวกเขาฟื้นคืนจากความบอบช้ำและกลับรวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียวได้อีกครั้ง

“น้องเทียนหยา ผมขอขอบคุณแทนพวกเราทั้งตระกูลที่คุณช่วยปกป้องพวกเราไว้จากการเสื่อมเสียเกียรติครั้งนี้” หลัวกั้นเจินพูดขณะเดินไปยังใจกลางเวที

เขาโบกมือ แล้วดาบของนักปราชญ์โบราณจื่อร่งซึ่งลอยอยู่กลางอากาศก็ลอยเข้าสู่มือของเขา เขามอบมันให้จางเซวียน “นี่คือเดิมพันที่หนานกงหยวนเฟิงให้ไว้ ในบรรดาทั้งตระกูลหลัว ไม่มีใครเหมาะสมที่จะเป็นเจ้าของมันมากไปกว่าคุณอีกแล้ว!”

จางเซวียนถึงกับผงะกับความใจกว้างของหลัวกั้นเจิน

พูดตามตรง เขาช่วยเหลือตระกูลหลัวก็เพื่อบรรเทาความรู้สึกผิดที่กัดกินหัวใจ จึงไม่คาดหวังว่าจะต้องได้อะไรตอบแทน จึงรีบโบกมือและพูดว่า “นี่เป็นความรับผิดชอบของผมในฐานะทายาทตระกูลหลัว ดาบนี้เป็นของตระกูลหลัว ผมไม่ควรล้ำเส้น…”

“ไม่ต้องมีพิธีรีตองไปหรอก, น้องเทียนหยา คุณได้ช่วยเหลือทั้งตระกูลของเราไว้และทำให้พวกเรารวมกันเป็นหนึ่งได้อีกครั้ง คุณเป็นเพียงคนเดียวในหมู่พวกเราที่คู่ควรกับการได้รับดาบนี้” หลัวชิงเฉินยืนกรานพร้อมกับยิ้มให้

“เอ่อ…” เห็นสายตาจริงจังที่อีกฝ่ายจ้องมองเขา จางเซวียนรู้ทันทีว่าไม่มีทางเลือก จึงได้แต่พยักหน้าและรับดาบมา “ในเมื่อคุณพูดแบบนั้น ผมก็จะรับไว้ละนะ”

เขาเป็นเจ้าของหอกสวรรค์กระดูกมังกร จึงไม่สนใจดาบของนักปราชญ์โบราณจื่อร่งแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างไร เขาก็สามารถส่งคืนมันกลับสู่คลังสมบัติของตระกูลหลัวได้ในภายหลัง หรือไม่…ก็คงจะเป็นอาวุธที่ดีสำหรับจ้าวหย่าเมื่อเขาช่วยเหลือเธอกลับมาได้สำเร็จ

หลัวกั้นเจินถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นจางเซวียนรับดาบไป เขาตั้งคำถาม “ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด ผู้ที่ทำให้เกิดปรากฏการณ์การยอมจำนนของเหล่าบรรพบุรุษก่อนหน้านี้ก็คือคุณใช่ไหม?”

“การยอมจำนนของเหล่าบรรพบุรุษ?” จางเซวียนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“คุณมาจากครอบครัวสาขา ก็ไม่แปลกหรอกที่จะไม่รู้เรื่องนี้ ตระกูลหลัวของเราก่อตั้งขึ้นจากแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติ ซึ่งหากใครสักคนในโลกใบนี้สำเร็จวิชาแก่นสารแห่งมิติ เขาก็จะได้การยอมรับจากผู้ก่อตั้งและทำให้บรรดาบรรพบุรุษของเรายอมจำนน” หลัวกั้นเจินอธิบาย

“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นก็คงจะเป็นผม” จางเซวียนตาโตเมื่อนึกได้

หลังจากที่ออกจากตระกูลหลัวไปในวันนั้น เขาก็เดินทางไปยังภูเขาห้วยขาวพร้อมกับหลัวลั่วชิง ในเมื่อปรากฏการณ์การยอมจำนนของเหล่าบรรพบุรุษเกิดขึ้นในระหว่างช่วงเวลานั้น และเกี่ยวข้องกับการสำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติ ก็มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเพราะเขา

“ข้อเท็จจริงที่ว่าคุณสำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติ ทำให้คุณมีความชอบธรรมที่จะได้รับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลหลัว!” หลัวกั้นเจินพูดก่อนจะรีบประสานมือและโค้งคำนับอย่างงาม “น้องเทียนหยา ผมหวังว่าคุณจะนำพาตระกูลหลัวของเราไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองสูงสุด!”

“อะไรนะ? คุณต้องการให้ผมเป็นหัวหน้าตระกูล? ไม่ ไม่ได้หรอก จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร?” จางเซวียนกำลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ก็พอดีกับที่ได้ยินอีกฝ่ายขอร้องให้เขารับตำแหน่งหัวหน้าตะกูลหลัว เขาถึงกับกระโดดหนีด้วยความพรั่นพรึง

เขาไม่ได้เป็นสมาชิกตระกูลหลัวด้วยซ้ำ จะเป็นหัวหน้าตระกูลของพวกเขาได้อย่างไร?

“ตระกูลหลัวเพิ่งเผชิญหน้ากับการถูกเหยียดหยามครั้งร้ายแรงที่สุดตลอดประวัติศาสตร์หลายหมื่นปีของพวกเรา เจ้าทายาทน้อยแห่งตระกูลจางยกเลิกงานหมั้นกับตระกูลของเราต่อหน้ากลุ่มอำนาจชั้นนำมากมายของทวีปแห่งปรมาจารย์ ทำลายศักดิ์ศรีของเราจนป่นปี้ไม่มีเหลือ คุณเป็นเพียงคนเดียวที่มีเกียรติและเก่งกาจพอที่จะทำให้ตระกูลหลัวของเรารวมกันเป็นหนึ่ง รวมทั้งเรียกความมั่นใจกลับคืนให้เราอีกครั้ง ได้โปรดพาตระกูลหลัวของเราไปสู่ความยิ่งใหญ่ด้วยเถิด!” หลัวกั้นเจินโค้งคำนับจนแทบจะขนานกับพื้น แสดงการร้องขออย่างจริงใจ

“ได้โปรดเป็นผู้นำตระกูลของเราเถอะ!”

หลัวชิงเฉินกับผู้อาวุโสคนอื่นๆประสานเสียงกับหลัวกั้นเจินและพากันโค้งคำนับอย่างงาม

“เอ่อ…” จางเซวียนหวิดจะคลุ้มคลั่ง

เขามาที่นี่เพื่อชดเชยความผิดที่ตัวเองเคยทำไว้กับตระกูลหลัว ไม่ได้มาเพื่อเป็นหัวหน้าตระกูล…

นี่มันบ้าบออะไร?

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเราได้อย่างไรกัน?

ความยุติธรรมและความชอบธรรมของโลกนี้อยู่ที่ไหน?

มันเป็นความผิดของเราหรือที่มีทั้งความโดดเด่นและน่าสนใจขนาดนี้?

ถ้าเรารู้ล่วงหน้า เราจะทำตัวแบบธรรมดา ว่าแต่…ไอ้ทำตัวธรรมดานี่มันทำอย่างไร?

เป็นความผิดของเราใช่ไหมที่ไม่รู้ว่าแบบไหนเรียกว่าธรรมดา?

ได้โปรดเถอะ ใครก็ได้ ช่วยพาเราออกจากสถานการณ์นี้ที…

ทำไมการทำตัวธรรมดามันถึงได้ยากนัก?

1614 จางเซวียนมาจากตระกูลหลัว?

ด้วยความจนปัญญา จางเซวียนเหลียวซ้ายแลขวามองหาหลัวลั่วชิงท่ามกลางฝูงชน เห็นเธอเอาแต่ส่งยิ้มสดใสพร้อมกับแสดงกิริยาไม่รู้ไม่ชี้ใส่ ราวกับกำลังพูดว่า ‘คุณก่อเรื่องเอง ก็แก้ไขเองก็แล้วกัน ทำอะไรไว้ก็ได้แบบนั้นแหละ’

จางเซวียนรู้ทันทีว่าคงพึ่งพาเธอให้ช่วยฉุดเขาออกจากปัญหาครั้งนี้ไม่ได้ จึงจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับหลัวกั้นเจินและผู้อาวุโสคนอื่นๆตามลำพัง

“ผมเข้าใจความรู้สึกของพวกคุณ แต่…ผมเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี เกรงว่าคงจะไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหัวหน้าตระกูล”

“น้องเทียนหยา ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณกังวลล่ะก็ ไม่มีอะไรต้องห่วงเลย คุณปล่อยกิจธุระเบ็ดเตล็ดต่างๆไว้ให้เป็นภาระของผู้อาวุโสที่ 1 หลัวชิงเฉินกับผมก็ได้ ทั้งหมดที่คุณต้องทำก็คือเรียกรวมพลสมาชิกตระกูลหลัวของเราในยามคับขัน ส่วนเวลาที่เหลือ คุณก็สามารถออกไปท่องโลกได้อย่างอิสระเสรี หรือจะปลีกวิเวกก็ได้หากคุณต้องการ” หลัวกั้นเจินรีบตอบ

การถูกตระกูลจางปฏิเสธทำให้ตระกูลหลัวเสื่อมเสียเกียรติยศและศักดิ์ศรีมาก ในช่วงเวลาแบบนี้ พวกเขาต้องการผู้นำที่เข้มแข็ง ที่สามารถชักนำเหล่าสมาชิกตระกูลหลัวให้มั่นใจว่าตระกูลหลัวยังแข็งแกร่งและไม่ได้ตกต่ำ!

ในเมื่อหลัวเทียนหยาสามารถเอาชนะได้แม้แต่เหล่าผู้เชี่ยวชาญจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ หากเขาได้เป็นหัวหน้าตระกูลหลัว ก็คงจะสามารถเรียกชื่อเสียงของตระกูลหลัวกลับคืนมา และทำให้ทั้งโลกได้รู้ว่าพวกเขาไม่ใช่กลุ่มคนที่ใครจะมารังแกได้!

ในเวลาเดียวกัน โลกก็จะได้รู้ด้วยว่าพวกตระกูลจางโง่เง่าแค่ไหนที่หันหลังให้พวกเขา

“ผม…” เมื่อเห็นว่าไม่มีทางปฏิเสธ จางเซวียนจึงจำเป็นต้องหงายไพ่ใบสุดท้าย “ถึงผมจะใช้แซ่หลัว แต่ผมก็เป็นสมาชิกของครอบครัวที่ห่างไกลมาก สายเลือดตระกูลหลัวของผมเบาบางเสียจนแทบไม่อาจตรวจจับได้ด้วยซ้ำ ผมเกรงว่าคงจะไม่เหมาะสมหากผมขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูล…”

“นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เช่นกัน ผู้อาวุโสที่ 1, นำอ่างตรวจสอบเลือดมา” หลัวกั้นเจินสั่งการก่อนจะหันกลับมาพูดกับจางเซวียน “น้องเทียนหยา ถ้าไม่รบกวนคุณเกินไป พวกเราขอตรวจสอบสายเลือดของคุณนะ”

“ตรวจสอบสายเลือดของผม?” จางเซวียนพยักหน้าช้าๆ “ถ้าความบริสุทธิ์ของสายเลือดของผมต่ำเกินไปล่ะก็ ผมคงต้องขอร้องคุณว่าอย่าขอให้ผมขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลหลัวอีกเลย!”

ในเมื่อเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลหลัว การตรวจสอบสายเลือดก็จะต้องลงเอยด้วยผลเป็นลบ ซึ่งจากผลที่ได้ เขาก็จะมีเหตุผลที่เหมาะสมในการปฏิเสธคำขอของหลัวกั้นเจิน

หลัวกั้นเจินลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “เอาอย่างนั้นก็ได้!”

ถ้าสายเลือดตระกูลหลัวของชายวัยกลางคนผู้นี้เบาบางเกินไป เขาก็จะให้อีกฝ่ายแต่งงานกับลูกสาวของเขาเพื่อเพิ่มสายเลือดตระกูลหลัวให้เข้มข้นขึ้น

ในอีกแง่หนึ่ง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ผู้ที่สำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติก็จะต้องขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูล ลำพังแค่บุคคลที่สามารถคลี่คลายศาสตร์ลับของมรดกตกทอดของตระกูลหลัวก็เพียงพอที่จะนำพาตระกูลหลัวขึ้นจากความตกต่ำแล้ว

เมื่อได้ฟังคำสั่งของหลัวกั้นเจิน ผู้อาวุโสที่ 1 หลัวชิงเฉินก็รีบจากไป และไม่ช้าก็กลับมา

ด้วยการสะบัดข้อมือ สิ่งที่มีลักษณะคล้ายเข็มทิศก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา มันลอยอย่างเงียบเชียบอยู่ที่ใจกลางเวที

“นี่คืออ่างตรวจสอบเลือด มันใช้ประเมินระดับความบริสุทธิ์ของสายเลือดตระกูลหลัวภายในตัวนักรบ ทั้งหมดมี 10 ระดับ แต่ละระดับประกอบด้วยความบริสุทธิ์ 1 ใน 10 ของสายเลือดของผู้ก่อตั้ง หรือพูดอีกอย่างก็คือ ‘1’ หมายถึงนักรบผู้นั้นมีสายเลือดเพียง 1 ใน 10 ของผู้ก่อตั้ง ส่วน ‘10’ ก็หมายถึงนักรบผู้นั้นมีสายเลือดที่เทียบเท่ากับผู้ก่อตั้งเลยทีเดียว! สมาชิกตระกูลหลัวคนหนึ่งจะต้องมีความบริสุทธิ์ของสายเลือดอย่างน้อย ‘3’ ถึงจะมีคุณสมบัติเพียงพอได้เป็นสมาชิกฝ่ายใน หากได้ ‘1’ ก็ถือว่าเป็นสมาชิกทั่วไป และหากต่ำกว่านั้น ก็จะถูกตัดออกไปเป็นครอบครัวสาขา” หลัวชิงเฉินอธิบาย

เขาเงยหน้าขึ้นมองจางเซวียนด้วยแววตาคาดหวัง “น้องเทียนหยา ถึงคุณจะมาจากครอบครัวสาขา แต่ข้อเท็จจริงที่ว่าคุณสามารถทำความเข้าใจแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิตินั้นก็บ่งบอกแล้วว่าความปราดเปรื่องของคุณสูงส่งอย่างไม่มีใครเทียบ ขอแค่สายเลือดของคุณผ่านระดับ ‘1’ ไปได้ คุณก็จะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะได้เป็นหัวหน้าตระกูลของพวกเราแล้ว จะไม่มีใครในตระกูลหลัวกล้าคัดค้านเรื่องนี้เลย!”

“สูงกว่า ‘1’?” จางเซวียนนึกไม่ถึงว่าจะมีการแบ่งชั้นของสายเลือดภายในตระกูลแบบนี้ มันเหมือนกับของล้ำค่าที่บ่งบอกว่าเขาเป็นทายาทน้อยผู้ไร้เทียมทานของตระกูลจางตั้งแต่เขายังไม่เกิดมา

เมื่อลองคิดดู ในตอนนั้น สายเลือดตระกูลจางของเขาอาจจะอยู่ที่ระดับ ‘8’ ‘9’ หรือ ‘10’ ก็ได้!

“ใช่แล้ว! น้องเทียนหยา คุณแค่ต้องหยดเลือดลงไปหยดหนึ่งในอ่างตรวจสอบเลือด แล้วเข็มทิศก็จะแสดงผลออกมาทันที” หลัวชิงเฉินพูด

“อย่างนั้นก็ได้ แต่ผมขอบอกไว้ก่อนนะว่าถึงอย่างไรสายเลือดของผมก็เบาบางมาก ผมหวังว่าพวกคุณคงจะไม่หยิบยกเรื่องการรับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลขึ้นมาอีกหลังจากผมผ่านการทดสอบนี้แล้ว!” จางเซวียนพูด

ในฐานะทายาทตระกูลจาง สายเลือดของเขาย่อมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลหลัวอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นจึงไม่มีอะไรให้เขาต้องกังวล

จางเซวียนหยดเลือดของเขาหยดหนึ่งลงไปในอ่างตรวจสอบเลือด มันดำดิ่งลงไปที่ใจกลาง

วิ้ง!

เกิดเสียงหวีดหวิวเบาๆขึ้นกลางอากาศ แล้วหยดเลือดนั้นก็กลายเป็นเปลวไฟ ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นจากพลังงานบางอย่าง เข็มทิศหมุนติ้วอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ฟึ่บ!

ครู่ต่อมา มันก็หยุดกึก ตัวเลขที่เข็มชี้ไปคือ ‘9’!

“จะเป็น 9 ได้อย่างไร? อ่างตรวจสอบเลือดจะต้องทำงานผิดพลาดแน่!” ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจของจางเซวียน เขาแทบเสียสติกับผลลัพธ์อันเหลวไหลนั้น

เขาเป็นทายาทตระกูลจางนะ จะมีสายเลือดตระกูลหลัวได้อย่างไร…แถมยังบริสุทธิ์ขนาดนี้ด้วย?

หรือว่า…เซียนดาบชิงเหมิงทำอะไรผิดพลาด? แต่เลือดของเขาก็หลอมรวมเข้ากับเลือดของเซียนดาบเหมิงได้อย่างสมบูรณ์แบบนี่! รอเดี๋ยว…เขาได้ตรวจสอบสายเลือดตระกูลจางในตัวเขาแล้ว และไม่มีร่องรอยของมันอยู่เลย นั่นหมายความว่า…

เกิดระเบิดย่อมๆขึ้นในหัวสมองของจางเซวียน ทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก

ขณะที่จางเซวียนยังคงจังงังกับผลที่ออกมา ทั้งหลัวกั้นเจิน หลัวชิงเฉินและคนอื่นๆต่างก็ยืนอึ้ง ความยินดีปรีดาอย่างที่ไม่อาจบรรยายได้เข้าครอบงำทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น ร่างของพวกเขาสั่นสะท้านด้วยความดีใจ หากไม่ใช่เพราะคำนึงถึงสถานภาพของตัวเอง ก็คงจะกระโดดโลดเต้นด้วยความลิงโลดไปแล้ว!

ความบริสุทธิ์ของสายเลือดระดับ ‘9’…หมายความว่าชายวัยกลางคนผู้นี้ไม่ได้เป็นแค่สมาชิกตระกูลหลัว แต่เป็นสมาชิกหลักของตระกูลที่มีความสำคัญมากกว่าพวกเขาเสียอีก!

ไม่แปลกใจแล้วที่อีกฝ่ายสามารถทำความเข้าใจแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติได้ หรือต่อให้เขาทำไม่ได้ ลำพังแค่ความบริสุทธิ์ของสายเลือดก็ทำให้เขามีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไปแล้ว

รู้ดีว่านี่คือโอกาสที่จะเดินหมากขั้นต่อไป หลัวกั้นเจินประสานมือและโค้งคำนับอย่างงาม “คารวะหัวหน้าตระกูลหลัว!”

ผู้อาวุโสคนอื่นๆต่างก็เข้าใจเจตนาของหลัวกั้นเจินอย่างรวดเร็ว พวกเขารีบโค้งคำนับ “คารวะหัวหน้าตระกูลของพวกเรา!”

ก่อนหน้านี้ พวกเขากดดันหลัวเทียนหยาให้ขึ้นดำรงตำแหน่งหัวหน้าตระกูลเพราะไม่มีทางเลือก แต่หลังจากได้เห็นความบริสุทธิ์ของสายเลือดของอีกฝ่าย ก็ไม่มีทางที่จะปล่อยให้ชายวัยกลางคนผู้นี้หลุดมือไปได้

พวกเขาจับจ้องจางเซวียนตาเป็นมัน ราวกับเสือร้ายที่พบเหยื่อ

“ผม…ผมมาจากครอบครัวสาขาจริงๆ ไม่มีทางมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นหัวหน้าตระกูลของพวกคุณ…” จางเซวียนประท้วงอย่างจนปัญญา

เมื่อคิดได้ว่าชายวัยกลางคนผู้นี้คงจะอึ้งตะลึงกับสถานการณ์ที่พลิกผันอย่างกะทันหัน หลัวกั้นเจินอธิบายพร้อมกับยิ้มให้ “น้องเทียนหยา อย่าถ่อมตัวไปเลย มรดกตกทอดของสายเลือดตระกูลหลัวของเราอาจถูกส่งต่อโดยบังเอิญ ผู้ที่มาจากครอบครัวหลักอาจให้กำเนิดทายาทที่มีสายเลือดตระกูลหลัวเบาบางได้ เช่นเดียวกัน นานทีปีหนก็จะมีทายาทจากครอบครัวสาขาที่มีสายเลือดบริสุทธิ์เสียยิ่งกว่าทายาทจากครอบครัวหลักเสียอีก ทำให้เกิดเหตุการณ์อันไม่คาดฝันแบบนี้ขึ้น”

“ก็เพราะเหตุนี้ ทางตระกูลจึงได้จัดการตรวจสอบสายเลือดของทายาททุกคนในตระกูลหลัว ไม่ว่าพวกเขาจะมาจากครอบครัวหลักหรือครอบครัวสาขา คุณอาจมาจากครอบครัวสาขาก็จริง แต่ลำพังแค่ความบริสุทธิ์ของสายเลือดของคุณ คุณก็มีคุณสมบัติเกินพอที่จะได้กลับสู่ครอบครัวหลักและขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไปของพวกเราแล้ว!”

ก็คงจะไม่เรียกว่าผิดพลาดเสียทีเดียวหากจะพูดว่ามรดกตกทอดของสายเลือดนั้นเป็นเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นแบบสุ่มได้

อันที่จริง ตลอดระยะเวลาแห่งประวัติศาสตร์อันยาวนานของตระกูลหลัว ก็มีหลายกรณีที่สายเลือดในครอบครัวหลักต้องเสื่อมไป และใครบางคนจากครอบครัวสาขาได้ยกระดับสายเลือดขึ้นแทน

ถึงตระกูลหลัวจะตรวจสอบสายเลือดของทายาททุกคนที่เกิดใหม่ ไม่ว่าจะเป็นจากครอบครัวหลักหรือครอบครัวสาขา แต่ก็ย่อมมีการตกหล่นไปบ้าง โดยเฉพาะเมื่อตระกูลได้ขยายขนาดออกไปมากตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหลายกรณีที่ทายาทซึ่งเติบโตมาจากครอบครัวสาขาได้แสดงให้เห็นว่าพวกเขาครอบครองสายเลือดตระกูลหลัวที่มีความบริสุทธิ์อย่างน่าทึ่ง ดังนั้น หลัวกั้นเจินกับคนอื่นๆจึงไม่ได้แปลกใจอะไรมากมายกับเรื่องนี้

“น้องเทียนหยา ผมขอวิงวอนให้คุณขึ้นเป็นผู้นำตระกูลหลัวของพวกเราเพื่อความยิ่งใหญ่! สายเลือดของคุณถือเป็นหนึ่งในสายเลือดที่บริสุทธิ์ที่สุดในประวัติศาสตร์ของตระกูลหลัวของเรา แถมคุณก็สำเร็จความเข้าใจเรื่องแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติด้วย ไม่มีใครที่จะคู่ควรกับตำแหน่งนี้ยิ่งกว่าคุณอีกแล้ว!”

“ตระกูลหลัวของเราเพิ่งเผชิญกับความตกต่ำอย่างรุนแรง ในช่วงเวลาแบบนี้ เราต้องการผู้นำผู้ทรงพลังอย่างคุณที่สามารถปลุกใจทุกคนได้”

“มีแต่คุณคนเดียวที่จะรวมพวกเราให้เป็นหนึ่งได้อีกครั้ง!”

“หากคุณไม่ยอมตกลงล่ะก็ ตระกูลหลัวของเราจะต้องเสื่อมลงไปอีก”

เหล่าผู้อาวุโสพากันวิงวอน เพิ่มความกดดันให้กับชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อได้ฟังถ้อยคำเหล่านั้น จางเซวียนแทบจะทึ้งผมด้วยความคลุ้มคลั่ง

เขาตอบตกลงยอมรับการตรวจสอบเลือดก็เพื่อจะอ้างความชอบธรรมในการปฏิเสธตำแหน่งหัวหน้าตระกูลหลัว ใครจะไปคิดว่าลงท้ายจะกลายเป็นการต้อนตัวเองให้จนมุม?

หลังจากที่พอจะระงับสติอารมณ์ได้ จางเซวียนก็สูดหายใจลึกและพูดว่า “ผม…พูดตามตรงกับพวกคุณนะ เหตุผลที่ผมมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อจะถ่ายทอดการฝึกฝนวรยุทธเรื่องแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติให้กับพวกคุณทุกคน ผมไม่ได้มาเพื่อแสวงหาเกียรติยศหรืออำนาจ…”

ฟึ่บ!

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เข่าคู่หนึ่งก็ทรุดลงกับพื้น หลัวชวนฉิงกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาด้วยแววตาที่บ่งบอกความเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น

“หลัวชวนฉิงคารวะท่านอาจารย์!”

“ฮะ?”

จางเซวียนถึงกับใบ้กิน

คุณบอกว่าผมทำอะไรรวดเร็วพรวดพราด แต่คุณไม่ใช่หรือที่พรวดพราดยิ่งกว่าผมเสียอีก? จู่ๆก็มารับผมเป็นอาจารย์ แบบนี้มันถูกต้องแล้วหรือ?

1615 ขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลอีกครั้ง

จางเซวียนถึงกับจังงัง

เขารีบสลัดตัวเองออกจากภวังค์และเดินเข้าไปฉุดแขนของหลัวชวนฉิง พยุงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืน “ไม่ต้องมีพิธีรีตองหรอก คุณถือเอาผมเป็นมิตรสหายคนหนึ่งก็ได้…”

พูดตามตรง ถึงความหุนหันพลันแล่นของหลัวชวนฉิงจะทำให้เขาต้องปวดหัวหลายต่อหลายครั้ง แต่เขาก็ชื่นชอบความตรงไปตรงมาของอีกฝ่าย น่าเสียดายที่หลัวชวนฉิงไม่ได้เป็นพี่ชายของว่าที่ภรรยาของเขา แต่ถึงอย่างนั้น ความประทับใจที่จางเซวียนมีให้อีกฝ่ายก็ยังคงเป็นความรู้สึกที่ดี

ผมเห็นคุณเป็นเหมือนพี่ชาย แต่คุณกลับอยากเป็นลูกศิษย์ของผมเสียนี่…

“เจ้าจางเซวียนจากตระกูลจางทำลายศักดิ์ศรีของตระกูลหลัวและเหยียบย่ำหัวใจน้องสาวของผม ผมจะไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่เขาทำ! ผมรู้ดีว่าด้วยขีดจำกัดของความสามารถของผม ผมไม่มีทางสู้ตัวต่อตัวกับเขาได้ จึงอยากขอให้คุณถ่ายทอดเคล็ดวิชาการทำความเข้าใจแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติให้ผมด้วย! หลังจากที่ผมเชี่ยวชาญแล้ว ผมก็จะไปล้างแค้นและสังหารไอ้สารเลวนั่น!” หลัวชวนฉิงประกาศพร้อมกับกัดฟันกรอด ยังยืนกรานที่จะไม่ยอมลุกขึ้น

“….” จางเซวียนเซไปเล็กน้อยขณะที่รู้สึกจนปัญญา เขาหัวหมุนจนทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่สูดหายใจลึกและพยายามปลอบชายหนุ่มผู้หุนหันพลันแล่น “เอ่อ…คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าอาจมีความเป็นไปได้ที่จางเซวียนเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น?”

ผมเห็นคุณเป็นพี่ชาย แต่ไม่เพียงคุณจะอยากเป็นลูกศิษย์ของผม ยังตั้งใจจะใช้ทักษะที่คุณหวังจะเล่าเรียนจากผมไปสังหารตัวผมด้วย! นี่ชาติก่อนเราทำอะไรไว้ ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้?

“เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น แต่เขาก็เหยียบย่ำหัวใจน้องสาวของผม แล้วทอดทิ้งเธอกลางคันระหว่างพิธีหมั้น! เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น แต่เขาก็ทำลายศักดิ์ศรีของตระกูลหลัวและเหยียดหยามเกียรติยศของเราจนป่นปี้ ราวกับมันเป็นฝุ่นผงที่ไร้ค่า!” หลัวชวนฉิงเงยหน้าขึ้นขณะระบายความแค้นเคืองออกมา “ผู้อาวุโส ผมขอวิงวอนคุณให้ช่วยผมล้างแค้นด้วย ขอแค่คุณเต็มใจรับผมเป็นศิษย์ ผมจะอุทิศทั้งชีวิตของผมเพื่อรับใช้คุณหลังจากที่ผมได้ล้างแค้นแล้ว!”

“คือ…” จางเซวียนไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไร

ถ้าเขารู้เสียก่อนว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ จะไม่มีวันเดินทางมาตระกูลหลัวเลย เขารนหาที่เองแท้ๆ!

การที่เราจะถูกกดดันให้รับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่สหายเพียงคนเดียวของเราก็กลับหมายมั่นจะเป็นลูกศิษย์ของเราให้ได้ และแรงบันดาลใจที่ผลักดันให้เขาอยากทำอย่างนั้นก็คือเพื่อจะได้สังหารเราอย่างเลือดเย็น…

แล้วผมควรทำอย่างไร? ควรสอนคุณดีไหม?

จางเซวียนจนปัญญาโดยสิ้นเชิงกับสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ เขาส่งสายตาวิงวอนใส่หลัวลั่วชิงเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่สาวน้อยก็มองเขาด้วยรอยยิ้มของคนที่เข้าใจเหตุการณ์ดี ราวกับเธอรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรกว่าเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดขึ้น

จางเซวียนส่งโทรจิตถามหลัวลั่วชิง “คุณรู้ใช่ไหมว่าผมจะต้องถูกทดสอบสายเลือดตระกูลหลัว? เดี๋ยวก่อน…มันเป็นผลจากเครื่องรางที่ใช้ปลอมตัวของคุณหรือเปล่า?”

ถึงก่อนหน้านี้เขาจะยังสงสัย แต่ข้อเท็จจริงที่ว่าเรื่องราวในอดีตของเขาตรงกันกับเรื่องของทายาทน้อยแห่งตระกูลจาง และความสามารถของเขาในการปลุกสายเลือดตระกูลจาง…ก็มากเกินพอที่จะพิสูจน์แล้วว่าตัวเขามาจากตระกูลจาง

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น เหตุผลเดียวที่เป็นไปได้ที่เขาพอจะนึกออกว่าทำไมอ่างตรวจสอบเลือดจึงปรากฏตัวเลข ‘9’ ก็คือเครื่องรางแห่งการปลอมตัวที่หลัวลั่วชิงมอบให้เขา!

“ใช่ เครื่องรางนั้นมาจากการรวมตัวของพลังปราณอันเข้มข้นของเหล่านักรบที่มีสภาวะพิเศษ ไม่เพียงแต่จะสามารถปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกและรังสีของผู้นั้น ยังสามารถบิดเบือนสายเลือดได้ด้วย ถึงขนาดที่แม้แต่นักปราชญ์โบราณก็ไม่สามารถตรวจจับได้ อีกอย่าง ในเมื่อคุณสำเร็จเคล็ดวิชาแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติ หากคุณสำเร็จวรยุทธขั้นนักปราชญ์โบราณด้วย สายเลือดที่คุณถ่ายทอดให้กับทายาทของคุณก็จะมีความคล้ายคลึงอย่างมากกับสายเลือดตระกูลหลัว ไม่น่าแปลกใจหรอกที่ผลทดสอบของอ่างตรวจสอบเลือดจะแสดงตัวเลข ‘9’” หลัวลั่วชิงตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ฮะ…” จางเซวียนอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำอธิบายนั้น

ลงท้าย ความผิดพลาดก็อยู่ที่เครื่องรางแห่งการปลอมตัว ถ้าเขารู้เสียก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ จะไม่มีวันใช้มันเลย!

เพียงแต่…ก็แค่เขาไม่คิดว่าเครื่องรางจะสามารถบิดเบือนสายเลือดได้ด้วย การที่เครื่องรางมีคุณสมบัตินี้ ก็หมายความว่าผู้นั้นจะสามารถปลอมแปลงตัวเองได้อย่างลึกซึ้งและแนบเนียนที่สุด!

ทำไมเขาถึงไม่เคยได้ยินเรื่องของเครื่องรางชนิดนี้มาก่อนนะ?

เห็นสีหน้าของจางเซวียนบ่งบอกอารมณ์ที่หลากหลาย หลัวกั้นเจินคิดว่าชายวัยกลางคนกำลังพยายามจะปฏิเสธพวกเขาอีก จึงรีบโค้งคำนับอย่างงามและรุกเร้า “น้องเทียนหยา ได้โปรดอย่าปฏิเสธอีกเลย ตระกูลหลัวของพวกเราต้องการหัวหน้าตระกูลผู้ทรงพลังที่จะนำพาเราผ่านช่วงเวลาคับขันนี้ไปให้ได้”

“ไม่ใช่ว่าผมไม่เต็มใจ แต่ผมไม่เหมาะที่จะเป็นหัวหน้าตระกูลหลัว!” จางเซวียนถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง “ขอเวลาผมสักนิดเถอะ ให้ผมได้ปรึกษากับภรรยาของผมก่อน”

จริงๆเลยนะ หลัวลั่วชิงควรจะบอกเขาสักนิดว่าเครื่องรางแห่งการปลอมตัวมีอานุภาพแบบนี้ด้วย เขาจะไม่มีวันยอมเข้ารับการทดสอบสายเลือดเลยหากรู้ล่วงหน้าว่าจะเป็นแบบนี้

ในเมื่อมันเป็นความผิดของเธอส่วนหนึ่ง เธอก็ไม่สามารถตำหนิเขาได้หากเขาจะใช้เธอเป็นข้ออ้าง

ได้ยินว่าชายวัยกลางคนกำลังจะปรึกษาภรรยา หลัวกั้นเจินแสดงอาการประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะถามว่า “อ้อ? น้องสะใภ้ของเรามาด้วยหรือ?”

“ใช่” จางเซวียนตอบพร้อมกับยิ้มกว้างขณะเรียกใครคนหนึ่งท่ามกลางฝูงชน “หลิงชี มานี่เถอะ”

“…..”

หลัวลั่วชิงไม่คิดว่าจางเซวียนจะโยนต่อให้เธอรับลูก ขณะที่ทุกคนกำลังจ้องมองมา เธอก็รู้ตัวว่าไม่อาจเฝ้ามองดราม่าครั้งนี้ในฐานะผู้ชมได้อีกต่อไป เธอถอนหายใจอย่างจนปัญญา จากนั้นก็กระโจนขึ้นไปบนเวที

“รองหัวหน้าหลัว ผมไม่ได้คิดจะกระด้างกระเดื่องนะ แต่พละกำลังและอำนาจไม่ได้มีความหมายกับตัวผมและภรรยาเลย เราสองคนได้ปฏิญาณเอาไว้ว่าจะใช้ชีวิตของเราท่องโลกอย่างอิสระเสรี ดังนั้น…ผมเกรงว่าคงจะต้องปฏิเสธความปรารถนาดีของคุณ!”

จางเซวียนจับมือหลัวลั่วชิงไว้แน่น เขาส่งโทรจิตหาเธอ “ลั่วชิง ช่วยผมปฏิเสธเขาด้วย”

เมื่อถูกจับมือต่อหน้าฝูงชนมากมาย หลัวลั่วชิงหน้าแดงเรื่อ เธอส่งสายตาเชือดเฉือนใส่จางเซวียนก่อนจะหันไปมองหลัวกั้นเจิน “ในเมื่อสามีของฉันขอความเห็น ฉันก็จะขอพูดถึงเรื่องนี้ อันที่จริง…ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ที่เทียนหยาจะรับตำแหน่งหัวหน้าตระกูล!”

“ฮะ?” จางเซวียนตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน นัยน์ตาของเขาแทบปะทุออกมา

เราไม่ได้ตกลงกันไว้แบบนี้นี่!

จำบทด้วยสิ บทน่ะ! นี่ไม่ใช่เวลาที่คุณจะมาพลิกแพลงอะไรนะ!

“แต่สามีของฉันปรารถนาที่จะอุทิศชีวิตให้กับการฝึกฝนวรยุทธ ดังนั้นเขาคงไม่มีเวลาที่จะจัดการเรื่องราวต่างๆในตระกูลหลัว อีกอย่าง จุดประสงค์ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อถ่ายทอดวิชาแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติให้กับสมาชิกตระกูลหลัว เพื่อจะได้เรียกคืนเกียรติยศและศักดิ์ศรีจากการถูกตระกูลจางปฏิเสธเท่านั้น…หากรองหัวหน้าหลัวยอมรับสิ่งนี้ได้ ฉันก็ไม่คิดว่าการที่เทียนหยาจะรับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลจะเป็นเรื่องใหญ่” หลัวลั่วชิงพูดพร้อมกับพยักหน้า

เมื่อเริ่มมีความหวัง หลัวกั้นเจินก็คว้าไว้ทันที “ได้สิ ได้เลย! ผมไม่มีปัญหากับเรื่องนั้นหรอก”

ในตอนแรก พวกเขาได้ให้สัญญาว่าจะรับมือกับภารกิจเบ็ดเตล็ดต่างๆด้วยตัวเอง เพื่อที่ชายวัยกลางคนจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับภาระเหล่านี้ แต่อันที่จริงแบบนี้ดีกว่ามาก เพราะหากใครสักคนที่ปราศจากประสบการณ์ในการจัดการกิจธุระต่างๆของตระกูลหลัวพยายามเข้ามาก้าวก่าย ก็จะทำให้เกิดความยุ่งยากขึ้นแทน!

อีกอย่าง ในเมื่อชายวัยกลางคนตั้งใจจะถ่ายทอดเคล็ดวิชาแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติให้พวกเขา แล้วพวกเขายังมีอะไรที่จะต้องติติงอีก?

ไม่ว่าจะมองอย่างไร เรื่องนี้ก็เป็นประโยชน์กับตระกูลหลัว

พวกเขาคงโง่เง่าเต็มทีหากปฏิเสธ!

หลัวลั่วชิงชำเลืองมองจางเซวียนที่ยืนเป็นบื้อใบ้อยู่และหัวเราะเบาๆ เธอส่งโทรจิตอธิบาย “ด้วยสถานการณ์ของตระกูลหลัวในตอนนี้น่ะ ไม่มีทางที่พวกเขาจะปล่อยคุณไปง่ายๆหรอก ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ระหว่างนี้ก็ทำตามคำขอของพวกเขาไปก่อน ถึงอย่างไรตัวตนของพวกเราก็ปลอมอยู่แล้ว หากเราอยากจากไปเมื่อไหร่ ก็แค่กลับคืนสู่ร่างเดิม หลังจากที่พวกเขาหาตัวคุณไม่พบอยู่สักพัก พวกเขาก็จะเลือกหัวหน้าตระกูลคนใหม่เองแหละ…”

“อย่างนั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่เป็นไร” จางเซวียนพยักหน้าอย่างหมดหนทาง

หลัวลั่วชิงพูดถูก ด้วยการพลิกผันของสถานการณ์ในตอนนี้ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตามน้ำไปกับหลัวกั้นเจินและเหล่าผู้อาวุโส

แต่นั่นแหละ…เขามาที่นี่เพื่อชดเชยความผิดพลาดที่เคยทำไว้เท่านั้น แต่การพลิกผันอย่างน่าประหลาดของสถานการณ์ก็ทำให้เขาต้องลงเอยด้วยการกลายเป็นหัวหน้าตระกูลเสียเอง!

เรื่องนี้เป็นปัญหาใหญ่จริงๆ

หัวหน้าตระกูลจาง หัวหน้าตระกูลหลัว หัวหน้าปูชนียสถานนักปราชญ์…และที่ลืมไม่ได้ ยังมีสภาปรมาจารย์สำนักงานใหญ่อีก…

ตอนนี้เขาลงเอยด้วยการรวบรวมเอากลุ่มอำนาจชั้นยอดของทวีปแห่งปรมาจารย์มาไว้กับตัวเองเกือบหมด ราวกับเป็นผู้นำเผด็จการ!

พูดก็พูดเถอะ ในบรรดาสามตระกูลชั้นนำ ยังมีตระกูลเจียงอีก 1 ตระกูล หากเรื่องแบบนี้ยังคงดำเนินต่อไป ถ้าเขาไปเยือนตระกูลเจียง คงต้องลงเอยด้วยการเป็นหัวหน้าตระกูลเจียงเช่นกัน!

“พวกเราตระกูลหลัวคารวะหัวหน้าหลัวเทียนหยา!”

เมื่อจางเซวียนตอบตกลง ทุกอย่างก็ลงตัวและเข้าที่เข้าทางของมัน

เนื่องจากสมาชิกทุกคนในตระกูลมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ข้าวของทุกอย่างที่ต้องใช้สำหรับพิธีสถาปนาก็อยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้น ในเวลาเพียงไม่นาน การจัดพิธีสถาปนาหัวหน้าตระกูลคนใหม่ก็เสร็จสิ้น

ในระหว่างนั้น…

หลังจากที่เดินทางออกจากตระกูลหลัว หนานกงหยวนเฟิงกับพรรคพวกก็มุ่งหน้าต่อไปอย่างหม่นหมอง

“ท่านอาจารย์ พวกเราปฏิบัติภารกิจที่ได้รับมอบหมายไม่สำเร็จ แล้วคราวนี้เราจะทำอย่างไร?”

ชายหนุ่มคนหนึ่งตั้งคำถาม

“เราจะทำอะไรได้ล่ะ? ก็ต้องยอมรับบทลงโทษจากความล้มเหลวของพวกเรา” หนานกงหยวนเฟิงส่ายหน้า “สำหรับตอนนี้ หาที่เหมาะๆเพื่อเยียวยาตัวเองก่อนเถอะ เมื่อเยียวยาความบอบช้ำเรียบร้อยแล้ว เราก็จะมุ่งหน้าไปตระกูลจาง ผมไม่เชื่อหรอกว่าตระกูลจางจะมีปีศาจที่ทรงพลังอย่างหลัวเทียนหยาคนนั้น!”

“ผมก็คิดว่านั่นคงเป็นทั้งหมดที่เราทำได้ในตอนนี้…” ชายหนุ่มพยักหน้า

ในตอนนั้นเอง มิติที่อยู่รอบตัวชายทั้ง 5 คนก็แข็งทื่อไปในทันที ทำให้พวกเขาไม่อาจเดินหน้าต่อได้

 

แต่ละคนหรี่ตาด้วยความหวาดระแวง พวกเขารีบเหลียวมองไปโดยรอบ ไม่ช้าก็เห็นร่างงดงามร่างหนึ่งยืนอยู่ไม่ห่างจากพวกเขานัก มีมิติรูปทรงกลมหมุนติ้วอยู่ตรงหน้าเธอ แผ่รังสีอันน่าอัศจรรย์ออกมา

“พวกคุณไม่คิดบ้างหรือว่ามันไม่สวยที่จะจากไปง่ายๆแบบนี้ หลังจากที่สร้างความยุ่งยากให้ตระกูลหลัวของเราแล้ว?” สาวน้อยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

1616 ความแข็งแกร่งของหลัวฉีฉี

เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกดดันหนักหน่วงจากลูกทรงกลมที่หมุนติ้วอยู่ตรงหน้า หนานกงหยวนเฟิงถามอย่างหวาดระแวง “คุณเป็นใคร?”

สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาดูจะไม่ได้มีระดับวรยุทธสูงนัก แต่ลูกทรงกลมที่หมุนติ้วอยู่ตรงหน้าเธอนั้นมีรังสีกระหายเลือด เขารู้สึกว่าลูกทรงกลมนั้นสามารถควบคุมมิติได้

หากจะพูดกันตามเหตุผล สาวน้อยไม่น่าจะควบคุมลูกทรงกลมนั้นได้เมื่อดูจากระดับวรยุทธที่จำกัดของเธอ แต่เพราะเหตุผลอะไรสักอย่าง ลูกทรงกลมนั้นดูเหมือนจะกลมกลืนและเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบกับตัวเธอ ราวกับทั้งคู่รวมกันเป็นหนึ่งเดียว

เขารู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าไม่ควรประเมินสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าต่ำเกินไป

เมื่อความคิดหนึ่งแวบเข้ามา โม่เอ๋ออุทาน “ท่านอาจารย์ เธออาจจะเป็นองค์หญิงน้อยแห่งตระกูลหลัวก็ได้!”

“องค์หญิงน้อย? คุณคือหลัวหยู่ชิงหรือ?” หนานกงหยวนเฟิงกำหมัดแน่น

เขาได้ยินมาว่าตระกูลหลัวมีองค์หญิงน้อยผู้ปราดเปรื่องมากอยู่คนหนึ่ง แต่เนื่องจากไม่เคยพบเธอมาก่อน จึงคิดว่าอาจเป็นแค่ข่าวลือ ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะมาขวางทางพวกเขาไว้แบบนี้? เธอคิดว่าตัวเองจะยับยั้งพวกเขาได้ด้วยพละกำลังที่มีอยู่หรือ?

“หลัวหยู่ชิง? คุณอาจจะพูดถูก แต่นับจากวันนี้ไป ฉันชื่อ…หลัวฉีฉี!” สาวน้อยตอบ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ชื่อจริงของเธอคือหลัวหยู่ชิง หลัวฉีฉีเป็นเพียงอีกชื่อหนึ่งที่เธอคิดขึ้นได้หลังจากที่สูญเสียความทรงจำระหว่างการปกปิดวรยุทธของตัวเอง

“ไม่ว่าคุณจะชื่ออะไรก็เถอะ เรื่องราวของพวกเรากับตระกูลหลัวก็คลี่คลายแล้ว พวกเราต่างยอมแพ้และได้ชดใช้ให้ตระกูลหลัวด้วยของล้ำค่าระดับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ทราบว่าคุณหมายความว่าอย่างไรที่มายับยั้งพวกเราไว้ที่นี่?” หนานกงหยวนเฟิงตั้งคำถามพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“ฉันหมายความว่าอย่างไร?” หลัวฉีฉีเลิกคิ้ว “เลิกเสียเวลาเสียที แล้วมาจัดการให้เสร็จสิ้นไปเถอะ!”

“จัดการให้เสร็จสิ้น?” หนานกงหยวนเฟิงชะงัก

“ถ้าคุณไม่เริ่มโจมตีล่ะก็ ฉันจะเริ่มก่อนนะ!” หลัวฉีฉีคำราม

ลูกทรงกลมที่อยู่ตรงหน้าเธอส่งเสียงหึ่งเบาๆ ในชั่วพริบตา ร่างของเธอก็ปรากฏตรงหน้าชายหนุ่มคนหนึ่ง

พลั่ก!

เลือดกระอักออกจากปากของชายหนุ่มที่ถูกโจมตี เขาล้มลงไปกระแทกพื้น ยังไม่ทันที่ใครจะได้ตอบโต้ หนึ่งคนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสไปแล้ว และเท่าที่เห็น เขาคงต้องล้มหมอนนอนเสื่อไปอีกอย่างน้อย 3 ถึง 4 เดือน

“บังอาจ!”

นึกไม่ถึงว่าสาวน้อยจะโจมตีพวกเขาอย่างกะทันหัน ชายหนุ่มอีก 3 คนที่เหลือหน้าตาเคร่งเครียดขึ้นมาทันที ต่างคนพากันพุ่งเข้าใส่เพื่อเอาชนะเธอให้ได้

พละกำลังมหาศาลระเบิดออกจากร่างของพวกเขาขณะที่รังสีอันทรงพลังพุ่งขึ้นสู่สวรรค์ ในชั่วพริบตา การโจมตีของทั้งสามก็ตรงเข้าใส่สาวน้อย

แม้จะเห็นลูกศิษย์ทั้งสามสำแดงกระบวนท่าที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกเขาออกมาพร้อมๆกัน หนานกงหยวนเฟิงก็ยังไม่สบายใจ เขาหรี่ตาด้วยความพรั่นพรึงขณะตวาดลั่นอย่างร้อนรน “อย่านะ!”

แต่ก็สายไปเสียแล้ว

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

เกิดเสียงกระแทกติดต่อกันสามครั้ง ร่างของชายหนุ่มทั้ง 3 ล้มระเนระนาดก่อนที่จะทันได้รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เหมือนกับชายหนุ่มคนแรก พวกเขาถูกซ้อมจนร่างกระแทกพื้นอย่างแรง ทั้งสลบไปและได้รับบาดเจ็บสาหัส เท่าที่ดูจากความบอบช้ำที่ได้รับ คงต้องรักษาเยียวยากันหลายเดือนกว่าที่ร่างกายของพวกเขาจะใช้การได้อีกครั้ง

“คุณ…” หนานกงหยวนเฟิงโมโหจนแทบระเบิด เจตนาสังหารเย็นเยียบวาววับอยู่ในดวงตาของเขา เขาจ้องหน้าสาวน้อยและคำราม “คุณทำแบบนี้…ต้องการอะไร?”

“ก็อย่างที่ฉันพูดไปแล้ว เราอย่ามัวเสียเวลาเลย สำแดงกระบวนท่าของคุณออกมา!” สาวน้อยคร้านจะอธิบายกับหนานกงหยวนเฟิง

เธอย่างสามขุมเข้าใส่เขาด้วยสีหน้าเยือกเย็น

การเคลื่อนไหวของเธอไม่ได้ว่องไวนัก ดูเหมือนกับการเดินเล่นตามสบายอยู่ในสวนที่ไหนสักแห่ง แต่ทุกย่างก้าวของเธอกลับครอบคลุมระยะทางหลายร้อยเมตร ยังไม่ทันที่หนานกงหยวนเฟิงจะรู้ตัว อีกฝ่ายก็มายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

เมื่อรู้แล้วว่าความเข้าใจเรื่องกฎเกณฑ์แห่งมิติของเธอเหนือชั้นกว่าเขามาก หนานกงหยวนเฟิงขนลุกขนชันไปหมด เขารู้ว่าตัวเองกำลังตกที่นั่งลำบาก จึงรีบขับเคลื่อนพละกำลังจนเต็มพิกัด ก่อเกิดเป็นรังสีแผดกล้าราวกับมังกรผู้ไร้เทียมทาน

สมกับที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์และทายาทของนักปราชญ์โบราณจื่อร่ง ตอนที่หนานกงหยวนเฟิงดวลกับจางเซวียน เขาจำเป็นต้องลดระดับวรยุทธ จึงไม่สามารถใช้เทคนิคการต่อสู้บางเทคนิคได้ แต่เมื่อเขาปลุกพละกำลังเต็มพิกัดของตัวเองขึ้นมา ก็ให้ความรู้สึกราวกับว่ามิติทั้งหมดสั่นสะท้านภายใต้การควบคุมของเขา แสงสว่างของโลกนี้หายวับไป พื้นที่โดยรอบตกอยู่ในความมืดที่คุกรุ่นด้วยความหวาดระแวง

ไม่เพียงเท่านั้น บรรยากาศรอบตัวพวกเขายังดูเหมือนถูกดูดออกไปจนหมด เกิดเป็นพื้นที่สุญญากาศระหว่างเขากับหลัวฉีฉี

“สกัดกั้น!”

สีหน้าของหลัวฉีฉีไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เธอยกนิ้วขึ้นและเคาะพื้นที่ที่อยู่เหนือตัวเธอ

ฟึ่บ!

พละกำลังที่กำลังพุ่งพรวดของหนานกงหยวนเฟิงหยุดกึกทันที การโจมตีจากฝ่ามือของเขาก็แข็งทื่ออยู่กลางอากาศ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีก

จากนั้น หลัวฉีฉีก็กระดิกนิ้วเบาๆ

พลั่ก!

หนานกงหยวนเฟิงถูกสอยกระเด็นไปไกล เลือดสีแดงก่ำกระอักออกจากปากของเขาไม่หยุด การเสียเลือดมากทำให้ใบหน้าของเขาซีดเผือด มองแวบเดียวก็เห็นชัดว่าได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงจะไม่สาหัสเท่าลูกศิษย์ของเขา แต่เพียงเท่านั้น หนานกงหยวนเฟิงก็ต้องใช้เวลาพักฟื้นหลายวันแล้ว

ความหวาดกลัวฉายชัดอยู่ในดวงตา หนานกงหยวนเฟิงเฝ้ามองสาวน้อยเดินจากไปช้าๆพร้อมกับหายใจหอบ ความงดงามอันโดดเด่นและเสื้อคลุมที่โบกสะบัดทำให้เธอดูเหมือนเทพธิดาที่ลงมาจากสรวงสวรรค์ แต่หลังจากได้เห็นพละกำลังอันน่าสะพรึงของเธอแล้ว ก็ไม่อาจมองเธอเป็นอย่างอื่นได้อีกนอกจากปีศาจร้าย

แล้วจู่ๆสาวน้อยก็หยุดชะงัก

เธอพูดโดยไม่ได้หันกลับมามอง “ตระกูลหลัวอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เทียบชั้นกับ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ได้ แต่ก็ไม่ใช่กลุ่มอำนาจที่ใครจะเข้ามารังแกได้เหมือนกัน ถ้าคุณยังคิดจะท้าทายตระกูลหลัวอีกล่ะก็ รู้ไว้เสียเลยว่าคุณคือศัตรูของฉัน!”

หลังจากพูดจบ เธอก็ฉีกกระชากมิติและก้าวเข้าไปในรอยแยกแห่งมิติ จากนั้นก็หายวับไป

“ช่างมีพละกำลังที่น่าสะพรึงอะไรขนาดนั้น! มีคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้อยู่ในทวีปแห่งปรมาจารย์ด้วยหรือ?” เมื่อร่างของสาวน้อยหายไปแล้ว หนานกงหยวนเฟิงถึงได้สติขึ้นมาและหายใจหอบด้วยความหวาดกลัว

เขารีบเข้าไปป้อนยาให้ลูกศิษย์แต่ละคน

เป็นความจริงที่ว่าปรมาจารย์ขงเป็นผู้ก่อตั้งสภาปรมาจารย์ที่ตั้งอยู่ในทวีปแห่งปรมาจารย์ แต่ถึงที่สุดแล้ว มรดกตกทอดที่สภาปรมาจารย์ได้รับจากปรมาจารย์ขงก็ยังอ่อนด้อยกว่ามรดกตกทอดที่ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ได้รับ เพราะ 100 สำนักแห่งนักปราชญ์เต็มไปด้วยศิษย์สายตรงของปรมาจารย์ขง

ในอีกแง่หนึ่ง เรื่องนี้ก็เหมือนกับความสัมพันธ์ระหว่างจางเซวียนกับศิษย์สายตรงของเขาเมื่อเปรียบเทียบกับแก๊งชวนชวน

เมื่อมีเรื่องการเปิดวิหารแห่งขงจื๊อเข้ามาเกี่ยวข้อง 100 สำนักแห่งนักปราชญ์ของพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะหวนคืนสู่ทวีปแห่งปรมาจารย์เพื่อเข้ายึดครองของล้ำค่าที่ทวีปแห่งปรมาจารย์มีอยู่ พวกเขาคิดว่าตัวเองคงจะสามารถโค่นกลุ่มอำนาจหลักๆของทวีปแห่งปรมาจารย์และบีบบังคับให้กลุ่มอำนาจเหล่านั้นยอมจำนนได้อย่างง่ายดาย แต่ใครจะไปคิดว่าแม้เพียงตระกูลหลัวตระกูลเดียวก็มีประสิทธิภาพการต่อสู้น่าสะพรึงขนาดนี้!

ที่สำคัญกว่านั้น…สาวน้อยดูจะมีอายุราว 20 ปีเท่านั้นเอง!

มีพละกำลังแข็งแกร่งทั้งที่อายุเพียงเท่านี้ ความปราดเปรื่องของเธอคงจะเทียบได้กับเหล่าปีศาจของสำนักขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่

“หลัวเทียนหยากับหลัวฉีฉี…ทวีปแห่งปรมาจารย์ไม่ได้อ่อนด้อยอย่างที่เราคิดไว้เลย…” หนานกงหยวนเฟิงตั้งข้อสังเกตอย่างเคร่งเครียด

…..

“ท่านอาจารย์ เราจะทำอย่างไรต่อ?”

ราวครึ่งวันให้หลัง ลูกศิษย์คนหนึ่งของหนานกงหยวนเฟิงก็ฟื้นคืนพละกำลังมากพอที่จะพูดจาได้ “เราจะยังมุ่งหน้าไปตระกูลจางอยู่ไหม?”

“ถึงอย่างไรเราก็ต้องไปที่นั่นอยู่ดี แต่ด้วยสภาพของพวกเราตอนนี้ ยังทำไม่ได้หรอก!” หนานกงหยวนเฟิงขมวดคิ้ว

พวกเขาต้องใช้เวลาอีกระยะหนึ่งในการฟื้นฟูตัวเองให้กลับคืนสู่ภาวะแข็งแกร่งสูงสุด แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าพวกเขาจะได้เครื่องรางฟ้าประทานในตำนานจากตระกูลจาง อีกอย่าง ทุกคนก็ไม่อาจมองข้ามข่าวลือที่พวกเขาได้ยินเกี่ยวกับทายาทน้อยของตระกูลจางได้อีก โดยเฉพาะหลังจากที่ได้เผชิญหน้ากับพละกำลังมหาศาลขององค์หญิงน้อยแห่งตระกูลหลัวแล้ว

ข่าวลือก็อาจเป็นแค่ข่าวลือ แต่ในเมื่อข่าวลือเรื่องพละกำลังอันน่าเหลือเชื่อขององค์หญิงน้อยเป็นความจริง ข่าวลือเรื่องทายาทน้อยก็คงจะเป็นความจริงเช่นกัน!

“ถ้าอย่างนั้น ท่านอาจารย์คิดจะทำอย่างไร?” ชายหนุ่มตั้งคำถามต่อ

“ส่งข้อความไปหาอาจารย์เจินชิง เขาอยากแข่งขันกับผมอยู่ไม่ใช่หรือ? ให้เขาออกตัวก่อนเลย แล้วพวกเราจะคอยเฝ้าดูสถานการณ์ ถ้าเราได้รู้ว่าตระกูลจางมีไม้ตายอะไร โอกาสที่เราจะประสบความสำเร็จก็จะสูงขึ้น เราล้มเหลวในการยึดครองเครื่องรางฟ้าประทานในตำนานของตระกูลหลัวแล้ว เพราะฉะนั้นจะล้มเหลวกับตระกูลจางอีกไม่ได้!” หนานกงหยวนเฟิงคำราม

ได้ยินคำนั้น ชายหนุ่มรีบพยักหน้าและนำตราหยกสื่อสารของเขาออกมา “ขอรับ ผมจะส่งข้อความหาอาจารย์เจินชิงเดี๋ยวนี้แหละ…”

‘อาจารย์เจินชิง’ ที่ท่านอาจารย์ของเขาพูดถึงมีชื่อเต็มว่าถานไท่เจินชิง, ทายาทของนักปราชญ์โบราณจื้อหยู่

“เอาล่ะ พวกคุณก็รีบเยียวยาตัวเองเสียก่อนที่เจินชิงกับพรรคพวกจะมาถึงนะ ไม่อย่างนั้นพวกเราคงต้องถูกเยาะเย้ยอีก” หนานกงหยวนเฟิงพูดก่อนจะหลับตาและเพ่งสมาธิกับการซึมซับพลังงานจากเม็ดยาเข้าสู่ร่างกายเพื่อรักษาอาการบอบช้ำของเขา

ลูกศิษย์แต่ละคนก็รีบหันกลับไปสนใจการเยียวยาตัวเอง

พวกเขาคิดว่าการเดิมพันครั้งนี้คงจะบีบบังคับตระกูลหลัวให้ยอมแพ้ได้อย่างง่ายดาย แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด

ทวีปแห่งปรมาจารย์เปลี่ยนไปมากจริงๆ

มีมังกรทรงพลังและเสือร้ายซ่อนตัวอยู่ทุกหนทุกแห่ง พวกเขาอาจถูกโค่นล้มได้อย่างง่ายดายหากไม่ระวังตัวให้ดี!

1617 ชี้แนะหลัวชวนฉิง

หลัวฉีฉีเดินทางผ่านรอยแยกแห่งมิติและกลับถึงห้องของเธอที่ตระกูลหลัว

เธอเคยคิดว่าสวรรค์คงจะตอบรับคำอ้อนวอนของเธอ และเธอก็รอคอยด้วยความคาดหวังในชีวิตอันงดงามที่โลกได้สัญญาว่าจะมอบให้ ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเหตุแบบนั้นขึ้น

ด้วยการเล่นตลกของโชคชะตา อารมณ์ที่ปั่นป่วนอย่างล้ำลึกของเธอได้แปรสภาพกลายเป็นตัวกระตุ้นให้การซึมซับเครื่องเก็บงำมิติได้ผลที่สมบูรณ์แบบมากขึ้น ส่งผลให้เธอควบคุมมันได้ดีกว่าเดิม

และในตอนนั้นเองที่กลุ่มคนจาก 100 สำนักแห่งนักปราชญ์มาถึง หลัวฉีฉีกำลังอยู่ระหว่างการทำความเข้าใจอานุภาพของเครื่องเก็บงำมิติ จึงไม่อาจมุ่งหน้าไปที่จัตุรัสได้ ซึ่งกว่าเธอจะทำสำเร็จ ปัญหาทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว ดังนั้นเธอจึงเปิดรอยแยกแห่งมิติเพื่อไปดักรอคนกลุ่มนั้นและสั่งสอนบทเรียนให้พวกเขา

เพราะถึงอย่างไร เธอก็ยังเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลหลัว เธอไม่อาจทนนิ่งเฉยได้เมื่อมีกลุ่มอำนาจอื่นเข้ามาคุกคาม

หลัวฉีฉีเฝ้ามองพิธีสถาปนาด้านนอกโดยใช้การรับรู้จิตวิญญาณ รอยยิ้มโล่งอกปรากฏบนใบหน้าขณะครุ่นคิด หลัวเทียนหยาคนนั้นเป็นอัจฉริยะจริงๆ ทั้งๆที่ไม่ได้ครอบครองเครื่องเก็บงำมิติ แต่ก็สามารถทำความเข้าใจแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติได้ เมื่อมีเขาอยู่ ตระกูลหลัวก็คงจะปลอดภัย เราจะอยู่หรือไม่ก็คงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่…

แม้เธอจะเป็นผู้เสียหายในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่ก็รู้ดีว่าจะต้องแสดงความรับผิดชอบอะไรสักอย่างกับการดูถูกเหยียดหยามครั้งใหญ่ที่ตระกูลหลัวได้รับ เธอควรจะแบ่งเบาภาระของการดูแลตระกูลหลัวไว้บ้าง อย่างน้อยก็จนกว่ามันจะกลับคืนสู่สภาพเดิม…แต่ในช่วงเวลาแบบนี้ หลัวเทียนหยาก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน แล้วก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีก

“ในเมื่อเป็นอย่างนั้น เราก็จะหาความสุขที่ควรจะเป็นของเรา!” หลัวฉีฉีพึมพำขณะลุกขึ้นยืน

ที่ผ่านมา เธอมีชีวิตด้วยความวิตกกังวลมาตลอด ได้แต่เดินตามเส้นทางที่คนรอบตัวปูทางไว้ให้ แม้กระทั่งเรื่องสำคัญอย่างการแต่งงาน เธอก็ยังไม่เคยคิดที่จะคัดค้านหรือประท้วงเลยสักนิด

แต่ตอนนี้เธอเหน็ดเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแบบนั้นเต็มที ไม่อยากใช้ชีวิตอย่างการเป็นผู้ถูกกระทำอีกต่อไปแล้ว เส้นทางที่คนอื่นๆปูไว้ให้เธอนั้นไม่มีความหมาย เธออยากเลือกทางเดินของตัวเอง!

ต่อให้มีปรมาจารย์หลัวอยู่ ก็แล้วอย่างไรล่ะ?

ตัวเธอ, หลัวฉีฉี ก็ไม่เป็นสองรองใคร ในเมื่อปรมาจารย์หลัวเอาชนะใจปรมาจารย์จางได้ เธอก็มั่นใจว่าตัวเธอก็ทำแบบนั้นได้เหมือนกัน!

ทันทีที่ตัดสินใจได้ ความกดดันที่บีบคั้นหัวใจของหลัวฉีฉีก็หายวับไป ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอ

เมื่อหวนนึกถึงคำพูดที่ท่านอาจารย์เคยบอกไว้ตอนที่เขาจากไป รอยยิ้มน้อยๆก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลัวฉีฉี เธอเดินออกจากห้องและโผขึ้นสู่กลางอากาศ หายวับไปอย่างรวดเร็ว

…..

“นี่คือกระบวนการการทำความเข้าใจแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติ คุณควรรีบทำความเข้าใจมันเสียตอนนี้ หากมีจุดไหนที่ไม่เข้าใจ ถามผมได้เลย ผมจะช่วยอธิบาย!”

ในห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง จางเซวียนเคาะนิ้วและถ่ายทอดหนังสือเทคนิควรยุทธเกี่ยวกับศาสตร์การสกัดกั้นมิติเทียบฟ้าแบบเรียบง่ายเข้าสู่สมองของหลัวชวนฉิง

ในเมื่อเขามาที่ตระกูลหลัวเพื่อชดใช้ เขาก็จะช่วยเหลือคนเหล่านี้ในทุกเรื่องที่ทำได้

แต่ก็โชคไม่ดีที่ไม่มีใครสามารถฝึกฝนศาสตร์การสกัดกั้นมิติเทียบฟ้าฉบับเต็มได้นอกจากตัวเขาเพียงคนเดียว จางเซวียนจึงจำเป็นต้องปรับเปลี่ยนมันให้เรียบง่ายกว่าเดิมก่อนจะถ่ายทอดให้กับตระกูลหลัว ส่วนหลัวชวนฉิงจะทำความเข้าใจได้มากน้อยแค่ไหนนั้น ก็ขึ้นอยู่กับความถนัดและความสามารถของเขาเอง

ด้วยความรู้ใหม่ที่ถูกถ่ายทอดเข้าสู่สมองของเขา หลัวชวนฉิงอดตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นไม่ได้ เขารีบทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นและกล่าวว่า “ขอบคุณมาก ท่านอาจารย์!”

ในฐานะสมาชิกหลักคนหนึ่งของตระกูลหลัว เขาได้รับมรดกตกทอดเรื่องศาสตร์แห่งมิติของตระกูลหลัวฉบับเต็ม แต่เพียงแค่ศึกษาความรู้ที่หลัวเทียนหยามอบให้อย่างคร่าวๆ ก็เห็นชัดเลยว่าศาสตร์แห่งมิติของตระกูลหลัวนั้นตื้นเขินอย่างไม่น่าเชื่อ

ราวกับบึงขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้ามหาสมุทรกว้างใหญ่

อีกฝ่ายถ่ายทอดเทคนิควรยุทธอันไร้เทียมทานให้เขาโดยไม่ปิดบัง…นี่คือหนี้บุญคุณที่หลัวชวนฉิงไม่อาจชดใช้ได้ตลอดชั่วชีวิต!

“ก็อย่างที่ผมบอก ผมไม่ใช่อาจารย์ของคุณ…” จางเซวียนรีบเข้าไปพยุงหลัวชวนฉิงให้ลุกขึ้น

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีที่หลัวชวนฉิงมาคุกเข่าตรงหน้า

“เทคนิควรยุทธที่คุณเพิ่งถ่ายทอดให้ผมนั้นมีค่าเกินกว่าที่จะจินตนาการได้ ท่านอาจารย์…ผมขอวิงวอนให้คุณรับผมเป็นศิษย์ด้วย ไม่อย่างนั้น ผมก็รู้สึกหวั่นเกรงที่จะฝึกฝนเทคนิคที่มีอานุภาพไร้เทียมทานขนาดนี้” หลัวชวนฉิงพูด

“เอ่อ…เอาอย่างนั้นก็ได้!” เห็นหลัวชวนฉิงยืนกราน จางเซวียนได้แต่พยักหน้ารับ

การเป็นศิษย์เป็นอาจารย์กันนั้นเป็นเรื่องสำคัญในทวีปแห่งปรมาจารย์ มีแบบแผนบางอย่างที่ไม่อาจละเลยได้ โดยเฉพาะเมื่อมีมรดกตกทอดเป็นเดิมพัน

เมื่อหลัวชวนฉิงเห็นชายวัยกลางคนตอบตกลง ก็รีบทรุดตัวลงคุกเข่าอีกครั้ง ขณะที่กำลังจะโค้งคำนับ ก็ได้ยินเสียงของสุภาพสตรีคนหนึ่งดังขึ้นที่ประตู

“หลังจากยอมรับเทียนหยาเป็นอาจารย์ของคุณแล้ว คุณก็จะต้องไม่ใช้ความรู้ที่ได้กลับมาทำร้ายเขา มิฉะนั้น คุณก็จะต้องทุกข์ทรมานกับแรงตีกลับของวรยุทธ คุณคงรู้เรื่องนั้นดีใช่ไหม?”

“แน่นอน!” หลัวชวนฉิงพยักหน้าอย่างขึงขัง

แม้ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับศิษย์จะเป็นเรื่องที่ผู้คนในทวีปแห่งปรมาจารย์ให้ความสำคัญ แต่ก็ยังปรากฎอยู่เนืองๆที่ลูกศิษย์ทรยศอาจารย์ของตัวเอง เพื่อให้แน่ใจว่าเหตุการณ์แบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นในหมู่ปรมาจารย์ สภาปรมาจารย์จึงได้วางกฎเกณฑ์ไว้ว่าหากปรมาจารย์คนหนึ่งใช้ความรู้ที่ตัวเองได้ร่ำเรียนจากอาจารย์มาทำร้ายอาจารย์ผู้นั้น ก็จะต้องได้รับผลกระทบจากแรงตีกลับของวรยุทธ

และเพื่อให้กฎเกณฑ์นี้มีผลชัดเจนขึ้น ทุกคนที่ได้เป็นปรมาจารย์จะต้องกล่าวคำปฏิญาณภายใต้การรับรู้ของสภาปรมาจารย์

“คุณเข้าใจแล้วก็ดี” หลัวลั่วชิงพยักหน้า

“วางใจเถอะ ผม, หลัวชวนฉิง จะไม่มีวันคิดร้ายกับท่านอาจารย์ของผมเป็นอันขาด! หากผมทำ ก็ไม่ต้องรอให้เกิดการตีกลับของวรยุทธหรอก ผมจะจัดการตัวผมเสียทันทีเพื่อชดใช้การกระทำของตัวเอง!” หลัวชวนฉิงประกาศอย่างมุ่งมั่น

หลัวเทียนหยาไม่เพียงเป็นผู้อาวุโสของเขา ยังเป็นผู้ถ่ายทอดแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติให้เขาโดยไม่ปิดบังด้วย เขาคงจะกลายเป็นอสูรร้ายแน่หากพยายามจะทำร้ายผู้ที่ช่วยเหลือเขามากมายขนาดนี้!

หลังจากพูดจบ หลัวชวนฉิงก็ลุกขึ้นยืน

เขายังไม่มีสถานภาพเป็นศิษย์สายตรงของหลัวเทียนหยา แต่เมื่อมีมรดกตกทอดร่วมกัน ก็ถือได้ว่าเป็นกึ่งลูกศิษย์ของอีกฝ่ายแล้ว

วิ้ง!

ทันทีที่หลัวชวนฉิงลุกขึ้นยืน หอสมุดเทียบฟ้าในหัวสมองของจางเซวียนก็กระตุก หน้าหนังสือสีทองปรากฏขึ้น

บางทีเขาอาจจะคิดไปเอง แต่ดูเหมือนหน้าหนังสือสีทองจะปรากฏตัวได้ยากขึ้นเรื่อยๆ มันไม่ได้ปรากฏมานานจนเขาเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

หลัวชวนฉิงใช้เวลา 2-3 ชั่วโมงในการทำความเข้าใจศาสตร์การสกัดกั้นมิติเทียบฟ้าฉบับเรียบง่าย เมื่อพบจุดไหนที่ไม่เข้าใจ ก็ปรึกษาหลัวเทียนหยาโดยไม่รีรอ จนเมื่อฟ้าสางอีกครั้ง เขาก็ทำความเข้าใจทุกอย่างได้หมดสิ้น

จางเซวียนถอนหายใจอย่างโล่งอกและพูดว่า “คุณเข้าใจทุกอย่างก็ดีแล้ว อย่าเพิ่งรีบร้อนไป ฝึกฝนมันอย่างระมัดระวังนะ แล้วภายใน 1 เดือน คุณก็จะทำความเข้าใจแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติได้อย่างสมบูรณ์”

เทคนิคเทียบฟ้าฉบับเรียบง่ายนั้นไม่เพียงแต่จะทำให้การฝึกฝนเป็นไปได้รวดเร็วขึ้นเมื่อเปรียบเทียบกับฉบับเต็ม แต่เพราะมีคำชี้แนะของจางเซวียนด้วย หลัวชวนฉิงจึงสามารถหลีกเลี่ยงการเกิดความผิดพลาดบางอย่างซึ่งเป็นผลจากข้อบกพร่องที่ยังหลงเหลืออยู่ 2-3 ข้อ ดังนั้น การที่เขาจะประสบความสำเร็จภายใน 1 เดือนจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปได้

“ขอบคุณท่านอาจารย์!” หลัวชวนฉิงประสานมือ

เขาเริ่มฝึกฝนวรยุทธตามกระบวนการที่ท่านอาจารย์ถ่ายทอดให้ แล้วก็ต้องดีใจเมื่อพบว่าความเชี่ยวชาญในศาสตร์แห่งมิติของเขาเพิ่มสูงขึ้นอย่างที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นไปได้

หลัวชวนฉิงเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา เขาอดรนทนไม่ไหว จึงตั้งคำถาม “ท่านอาจารย์ ไม่ทราบว่าคุณใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะทำความเข้าใจแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติได้สำเร็จ?”

การที่ท่านอาจารย์ของเขาจะทำความเข้าใจแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติได้ก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่อีกฝ่ายยังได้คิดค้นเทคนิควรยุทธที่มีอานุภาพไร้เทียมทานขึ้นด้วย

บรรพบุรุษผู้ปราดเปรื่องจำนวนนับไม่ถ้วนของตระกูลหลัวได้อุทิศเวลาทั้งชีวิตให้กับการค้นหากรรมวิธีการทำความเข้าใจแก่นสารของมิติและการสกัดกั้นมิติ ซึ่งหลัวชวนฉิงก็รู้ดีว่าความปราดเปรื่องของตัวเขาเรียกได้ว่าอยู่ในระดับธรรมดาสามัญเท่านั้นหากจะเปรียบเทียบกับคนเหล่านั้น แต่เทคนิควรยุทธที่ท่านอาจารย์ถ่ายทอดให้ทำให้เขาสามารถทำความเข้าใจเคล็ดวิชานี้ได้ภายในเวลาเพียง 1 เดือน

ซึ่งในเมื่อเป็นอย่างนั้น แล้วท่านอาจารย์จะต้องมีความเชี่ยวชาญขนาดไหน?

และเขาใช้เวลานานเท่าไหร่จึงทำความเข้าใจแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติได้?

“ผม?” จางเซวียนนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำถามนั้น “ขอผมคิดก่อนนะ…ผมคิดว่าน่าจะราวๆ…”

จางเซวียนหยุดไปหลายวินาที “…เอ่อ ก็นานประมาณนี้แหละ ใช่, นานประมาณนี้”

หลัวชวนฉิงงุนงงอย่างเห็นได้ชัดกว่าจะเข้าใจว่าท่านอาจารย์ของเขาพูดอะไร ในตอนนั้น เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกในหัวใจของเขาล่มสลาย “ท่านอาจารย์ คุณจะบอกว่า…คุณใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีหรือ?”

“ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ ผมจำไม่ได้ว่าใช้เวลาแค่ไหน ก็คงจะราวๆ 2-3 วินาที ตอนที่ผมฝึกฝนวรยุทธน่ะ ผมไม่รับรู้เวลาหรอก” จางเซวียนลูบคางอย่างครุ่นคิด

ในครั้งนั้น ผืนทรายแห่งมิติมาขวางทางพวกเขาไว้ ดังนั้นความสนใจของเขาจึงพุ่งไปที่การทำความเข้าใจศิลปะการปลดปล่อยมิติเทียบฟ้าขั้น 4 เพื่อทำให้ผืนทรายแห่งมิติแข็งทื่อ

เมื่อย้อนคิดดู ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ใช้เวลานานนัก น่าจะราว 2-3 วินาทีเป็นอย่างมาก

“ผม…” หลัวชวนฉิงอดรู้สึกสิ้นหวังไม่ได้กับช่องว่างระหว่างตัวเขากับท่านอาจารย์ที่ห่างไกลกันเหลือเกิน

เขาเคยคิดว่าการที่ตัวเขาจะสามารถทำความเข้าใจแก่นสารแห่งมิติและการสกัดกั้นมิติได้ภายในเวลา 1 เดือนก็เป็นวีรกรรมอันน่าทึ่งแล้ว แต่ความเหนือมนุษย์ของท่านอาจารย์ทำลายความลิงโลดในใจของเขาไปหมด อีกฝ่ายทำความเข้าใจเคล็ดวิชานี้ได้ภายใน 2-3 วินาทีเท่านั้น…

บ้าที่สุด คุณยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?

เห็นสีหน้าของหลัวชวนฉิง จางเซวียนได้แต่ส่ายหัวอย่างจนปัญญา “รีบฝึกฝนเข้าเถอะ คุณควรพยายามฝ่าด่านวรยุทธให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้นะ”

ผมก็แค่พูดความจริง คุณไม่เห็นจะต้องเจ็บช้ำกับความจริงเลย ไม่ใช่หรือ?

“ขอรับ ท่านอาจารย์!” รู้ดีว่าท่านอาจารย์ของเขาเป็นบุคคลที่เขาไม่อาจเอื้อมถึง หลัวชวนฉิงได้แต่บอกตัวเองว่าเขายังเก่งกาจไม่พอและกล่าวอำลา

ไม่นานหลังจากที่หลัวชวนฉิงจากไป จางเซวียนก็เดินไปที่ห้องโถงใหญ่ เขาเอ่ยถามหลัวกั้นเจินด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย “ที่ตระกูลของเรามีหนังสือที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับภูมิปัญญาและกรรมวิธีในการฝ่าด่านวรยุทธไปสู่ขั้นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่หรือเปล่า? ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน?”

เขาฝ่าด่านวรยุทธเป็นนักรบระดับเซียนขั้น 9 สูงสุดได้เกือบหนึ่งวันเต็มๆ แล้ว ถึงเวลาที่จะฝ่าด่านวรยุทธอีกครั้งเสียที!