ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น 1570-1577

 ตอนที่ 1570 สุขสันต์วันเกิด

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกแปลกใจ อากาศหนาวแบบนี้จะไปดูดาว?

ต้องหัวถูกประตูหนีบเท่านั้นถึงจะมีความคิดแย่ ๆเช่นนี้ได้

แต่คนที่ออกความคิดนี้คือภรรยาของเขา เขาจะทำอะไรได้ล่ะ?

อีกอย่างเขาก็แปลกใจเหมือนกันว่าเหมยเหมยจะฉลองวันเกิดให้เขาอย่างไรนะ?

เหยียนหมิงซุ่นเตรียมเต็นท์และอุปกรณ์อื่นเสร็จก็พาเหมยเหมยขับรถไปจู๋จี๋กันสองต่อสอง ยกเว้นเสียงลมเหนือที่พัดผ่าน อันที่จริงการดูดาวก็โรแมนติกไม่เบาและแน่นอนว่าก่อนอื่นต้องมีดาวก่อน

เหมยเหมยซบอกเหยียนหมิงซุ่นมองหาอยู่เนิ่นนาน แต่กลับไม่มีดาวแม้แต่ดวงเดียว วันนี้ท้องฟ้าอึมครึม

ลมพัดโชยมา เหมยเหมยหนาวสั่นสะท้านกอดเหยียนหมิงซุ่นไว้แน่น พลางเงยหน้าพูด “เรากลับเต็นท์กันเถอะ?”

“ไม่ดูดาวแล้ว?” เหยียนหมิงซุ่นจงใจถาม

เหมยเหมยมุ่ยปาก จ้องเขาตาเขม็ง รู้ทั้งรู้ก็ยังถามอีก

“สา…มี…ฉันหนาววว…” เหมยเหมยลากเสียงยาวออดอ้อน ร่างกายบิดไปบิดมาอยู่ภายใต้เสื้อคลุมทหารของเหยียนหมิงซุ่น บิดจนไฟราคะในกายของใครบางคนปะทุขึ้น แม้แต่ลมเหนือที่เพียงพอจะทำให้ม้าตัวหนึ่งแข็งตายได้ก็ไม่อาจดับไฟราคะนี้ได้เลย

“จะพูดก็พูดดี ๆสิ บิดไปมาทำไมเล่า?”

เหยียนหมิงซุ่นกดตัวเจ้าปีศาจน้อยที่อยู่ไม่เป็นสุขเอาไว้ นึกเสียใจเล็กน้อยที่ออกมาดูดาว

ละแวกระยะร้อยลี้ไม่มีคนแม้แต่คนเดียว แม้แต่หมาป่าสักตัวก็ไม่มี กำลังในการควบคุมตัวเองของเขาก็แย่ลงไปทุกที แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าคืนนี้จะอดทนได้ไหม?

ทางฝั่งจ้าวอิงหัวยังจัดการไม่ได้เลย!

“อากาศหนาวเกินไป เรากลับกันดีกว่า!” เหยียนหมิงซุ่นเสนอ

คุณป้าปาเกินผู้ใจดีได้แยกพวกเขาออกเป็นสองห้อง แค่แยกจากกันก็ไม่เป็นไรแล้ว

“ไม่เอา ฉันจะนอนค้างที่นี่ ฉันยังไม่เคยตั้งแคมป์บนทุ่งหญ้ามาก่อนเลยนะ ในเต็นท์มีไฟ ไม่หนาวหรอก!”

เหมยเหมยลากเหยียนหมิงซุ่นกลับเต็นท์ งานใหญ่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเองจะกลับได้อย่างไรเล่า?

“พูดซี้ซั้ว หน้าร้อนปีนี้ก็พาเธอมาเที่ยวแล้วนี่” เหยียนหมิงซุ่นจับคำโกหกของเธอได้

เหมยเหมยจ้องเขาตาเขม็ง เอ่ยพูดอย่างมั่นใจด้วยเหตุผลที่เพียงพอ “พี่ก็พูดอยู่ว่าช่วงฤดูร้อน ฉันไม่เคยตั้งแคมป์ช่วงฤดูหนาวเลยนะ!”

เธอออกแรงลากเหยียนหมิงซุ่นจนหายใจเหนื่อยหอบ เหยียนหมิงซุ่นมองเธออย่างจนใจ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆว่าเจ้าตัวแสบกำลังทำอะไรอยู่ อากาศหนาวขนาดนี้ยังออกมาตั้งแคมป์ จริงๆ เลย!

เหยียนหมิงซุ่นจงใจทิ้งน้ำหนักให้เหมยเหมยลาก แต่พอเห็นใบหน้าของเธอสีแดงระเรื่อ เหนื่อยหอบแหก ๆก็ทนไม่ไหวเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มสาวน้อยไว้แทน แล้วก้าวเท้ายาวกลับเต็นท์

ตัวเต็นท์เป็นเต็นท์ทหารที่ทนทานแข็งแรงมาก สามารถกำบังลมหนาวจากด้านนอกไว้ได้ กองไฟในเต็นท์ก็ลุกโชน อบอุ่นราวกับอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ เหยียนหมิงซุ่นวางเหมยเหมยลงบนพื้น มองเธอด้วยความเอ็นดู

“ยิ่งโตยิ่งดื้อนะเรา แต่ก่อนไม่เห็นเธอจะดื้อรั้นขนาดนี้เลย” เชื่อฟังเหมือนหมาน้อยพันธุ์ปั๊ก หากสั่งให้ไปทางตะวันออกก็ไม่ไปทางตะวันตกแน่นอน เหยียนหมิงซุ่นบ่นอุบอิบเป็นพัก ๆ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบจมูกของหญิงสาว

เหมยเหมยหัวเราะคิกคัก กระพริบตาปริบ ๆพลางถามว่า “แล้วพี่ชอบฉันในตอนนั้นหรือฉันในตอนนี้ ห้ามพูดโกหกนะ!”

เหยียนหมิงซุ่นนิ่งงัน หากพูดจากความรู้สึกผิดชอบชั่วดี เขาคิดถึงเหมยเหมยตอนเด็กที่เชื่อฟังแต่กลับชื่นชอบเจ้าปีศาจน้อยในตอนนี้มากกว่า แต่จะให้เจ้าปีศาจน้อยรู้ได้หรือ?

“แน่นอนว่าเป็นเจ้าตัวแสบที่เชื่อฟังในตอนนั้นสิ ตอนนี้ไม่เชื่อฟังเลยสักนิด!”

เหยียนหมิงซุ่นหยิกปลายคางเหมยเหมยทีหนึ่ง พลางเดินเข้าไปจับฉิวฉิวที่กำลังนอนขี้เกียจอ้าปากกว้างกินของว่างอยู่บนเตียงของพวกเขาอยู่ จากนั้นก็เหวี่ยงไปที่มุมเต็นท์ด้วยมือเดียว แต่จู่ ๆเบื้องหลังกลับมีเสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้น

“พี่หมิงซุ่น สุขสันต์วันเกิดค่ะ!”

ความอบอุ่นทะลักเข้ามาในหัวใจของเหยียนหมิงซุ่น หันกลับมามองเหมยเหมย อมยิ้มและพูดว่า “เหมยเหมยเตรียมของขวัญอะไรให้พี่?”

อยากรู้เหลือเกินว่าของขวัญที่ยากจะลืมของเจ้าปีศาจน้อยคืออะไร

เหมยเหมยเดินเขยิบเข้าหาเขาแล้วหยุดตรงหน้า เงยหน้ามองเขา พ่นลมหายใจใส่กัน ความเสน่หาพรั่งพรู

“เอาตัวฉันให้พี่ดีไหมคะ?”

………………………………………………………………….

ตอนที่ 1571 เอาฉันยกให้พี่

“เอาฉันยกให้พี่เลย…”

ประโยคนี้ดังสะท้อนอยู่ข้างหูของเหยียนหมิงซุ่นไม่หยุด สติแตกกระเจิงสับสนมึนงงไปหมด!

แน่นอนว่าสีหน้ากลับทำเหมือนไม่มีอะไร แม้กระทั่งกระพริบตายังไม่กระพริบด้วยซ้ำดูเคร่งขรึมจะตาย

ยัยปีศาจน้อยรู้ตัวไหมว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่?

เหยียนหมิงซุ่นกลืนน้ำลาย เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะระงับตัณหาได้ เรื่องใหญ่ยังไม่สำเร็จจะผลีผลามไม่ได้

เขาเป็นคนมีหลักการ!

“พูดจาไร้สาระอีกแล้ว รีบนอนเลย พรุ่งนี้เช้ากลับสนามม้ากัน!” เหยียนหมิงซุ่นกล่าวอย่างหนักแน่น ทำหน้าขรึม พยายามทำท่าทางจริงจัง

อันที่จริงเหมยเหมยตื่นเต้นและเครียดมาก ถึงอย่างไรก็เป็นการยั่วครั้งที่สอง ที่สำคัญไม่ได้ดื่มเหล้าเรียกความกล้าเพราะกลัวทำพลาดอีก วันนี้เธอเตรียมตัวรับความสำเร็จไว้แล้ว ห้ามล้มเหลวเด็ดขาด!

“ฉันไม่ได้ดื่มเหล้า จะพูดจาเลอะเทอะได้ไงล่ะ?” เหมยเหมยบิดตัวไปมาอย่างไม่พอใจ ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นลูกกระเดือกของเหยียนหมิงซุ่นสั่นกระเพื่อมเร็วกว่าปกติมาก กำปั้นบีบแน่น ความตึงเครียดสลายไปทันที

เหยียนหมิงซุ่นเกร็งยิ่งกว่าเธออีก!

สิ่งที่เห็นทำให้เหมยเหมยรู้สึกเบิกบานขึ้นมาอยู่ดี ๆก็สงบสติลงได้ ก่อนมาทุ่งหญ้าเธอได้เสริมความรู้ตำรายั่วมัดใจชายมาแล้ว มันพรั่งพรูขึ้นมาราวกับกระแสน้ำ ประโยคที่สำคัญที่สุดกระโดดขึ้นมาในความคิดของเธอ ——

ปล่อยไปตามอารมณ์!

ตอนนี้อารมณ์ของเธอกำลังร้อนรุ่ม…ใช่ ร้อนก็ต้องถอดเสื้อผ้า ปล่อยไปตามอารมณ์ไม่ผิดหรอก!

“พี่หมิงซุ่น…ร้อนจังเลย…ร้อนจะตายอยู่แล้ว…”

เหมยเหมยพูดพลางเริ่มถอดเสื้อผ้า เสื้อคลุมตัวใหญ่ถูกปลดกระดุมออกหล่นลงกองกับพื้น ด้านในเธอตั้งใจใส่เสื้อสเวตเตอร์ขนสัตว์แบบรัดรูปและเลกกิ้งผ้าขนสัตว์ เพื่ออวดสัดส่วนอันน่าเย้ายวนที่สวยงามและกระชับของเธอเพื่อล่อตาล่อใจให้ใครบางคนแหกกฎ

“เธอถอดเสื้อผ้าทำไม? รีบ ๆใส่เข้าไปเร็วเข้า!”

ลูกกระเดือกของเหยียนหมิงซุ่นขยับหนักกว่าเดิม ลำคอก็แห้งผากมากเช่นกัน ยัยปีศาจน้อยเรียนรู้มาจากที่ไหน เปลื้องผ้าราวกับการเต้นรำยังไงอย่างนั้น มองจนทั่วทั้งร่างกายของเขากำลังลุกเป็นไฟ ให้ตายเถอะ เขาเองก็ร้อนมากเหมือนกัน!

“ร้อนจัง…พี่ไม่ร้อนเหรอ? ดูสิเหงื่ออกหมดแล้ว!”

เหมยเหมยยื่นมือเรียวยาวออกไป เขย่งเท้าและลูบเม็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผากของเหยียนหมิงซุ่นเบา ๆ อดไม่ได้ที่จะได้ใจ

นี่แค่ทักษะเล็กน้อยแค่นั้นเองนะ ทักษะชั้นดียังไม่ได้แสดงออกมาเลย!

“พี่ไม่ร้อน…กำลังดี!”

เหยียนหมิงซุ่นหันหน้าหลบ ตีให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมรับว่าตอนนี้เขาเหมือนโดนย่างอยู่บนเตา เพราะจะให้ยัยปีศาจน้อยนี่ลำพองใจไม่ได้ แต่เขากลับไม่รู้ว่าร่างกายของเขากลับทรยศเขาเสียแล้ว

“โอ้ย…ฉันยังร้อนอยู่เลย…ร้อนมาก…”

เหมยเหมยเองก็ไม่ได้เปิดโปงคำโกหกของใคร แต่ยื่นมือขึ้นมาพัดแล้วค่อย ๆถอดเสื้อขนแกะออกเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ ดวงตาที่มีเสน่ห์น่าหลงใหลเคลื่อนไหวไปมา ตราตรึงใจงดงามเหลือเกิน

ทุกการกระทำเหมือนกับกำลังเชื้อเชิญ ไม่มีใครทนการยั่วยวนแบบนี้ได้หรอก

เหยียนหมิงซุ่นเองก็เช่นกัน!

เพลิงไฟตรงช่องท้องส่วนล่างเกือบจะลุกโชนออกมาอยู่แล้ว ร้อนรุ่มไปทั้งตัวจนสามารถละลายธารน้ำแข็งได้เลยทีเดียว เขาปลดคอเสื้อก็ยังร้อน ปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะถอดทิ้งให้เกลี้ยง

ดวงตาของเหยียนหมิงซุ่นแดงก่ำ สติสัมปชัญญะบอกเขาว่าให้ห้ามเหมยเหมยเปลื้องผ้า หากว่าให้ยัยปีศาจน้อยถอดต่อไป กลัวว่าเขาคงต้องออกไปนอกเต็นท์เพื่อแช่แข็งทั้งคืน

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างขมขื่น เขาภูมิใจในการควบคุมของตนเองมาโดยตลอด แต่ทุกครั้งก็มักพ่ายแพ้ให้เหมยเหมยอยู่ร่ำไป ผู้หญิงคนนี้คือปีศาจตัวน้อยที่ถูกส่งมาเพื่อปราบเขาจริง ๆ!

แต่สุดท้ายเหยียนหมิงซุ่นก็ยังไม่ลงมือกลับยืนแข็งทื่อเหมือนต้นไม้ ปล่อยให้เหมยเหมยถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น ๆจนสุดท้ายเหลือชุดนอนกระโปรงสั้นผ้าซาตินบางโปร่ง ไม่แม้แต่คลุมถึงเข่าด้วยซ้ำ

แถมยังเป็นสีดำอีก

ผิวขาวราวหิมะที่สวมใส่ด้วยชุดนอนสีดำ ช่างยั่วยวนเกินไป!

เหยียนหมิงซุ่นหายใจแรงขึ้น ดวงตาแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ ทั่วทั้งร่างกายแผ่กลิ่นอายอันตรายกระจายไปทั่ว

“พี่…ฉันยกตัวเองให้พี่…ดีไหมคะ?”

เหมยเหมยเขย่งปลายเท้าพ่นลมหายใจแผ่วเบาข้างหูของเขา ทำลายฟางเส้นสุดท้ายของเหยียนหมิงซุ่นขาดลง…

ตอนที่ 1572 ใครให้พี่ไม่ได้เรื่องกันเล่า

เหยียนหมิงซุ่นส่งเสียงคำรามต่ำเหมือนสัตว์ร้าย มือข้างหนึ่งโอบกอดตัวอ่อนไร้กระดูกเหมือนห่วงรัดก็ไม่ปาน แน่นจนหายใจแทบไม่ออก

“ยัยปีศาจน้อย…เล่นสนุกมากไหม?”

เสียงดังลอดไรฟันออกมา เหยียนหมิงซุ่นไหนเลยจะมองไม่ออกว่าเหมยเหมยกำลังตั้งใจแหย่เขา อีกทั้งยังไม่เกรงกลัวใด ๆทั้งสิ้นและแน่ใจว่าเขาต้องติดกับแน่!

ถ้าไม่จัดการสั่งสอนให้ดี ยัยปีศาจน้อยตัวนี้อาจจะเหิมเกริมเหลิงเอาได้!

เหมยเหมยมองตาแป๋วอย่างใสซื่อ มีเสน่ห์ชวนให้หลงใหลเหมือนกับการ์เมนยังไงอย่างนั้น สวยบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้า กลิ่นอายย้อนแย้งทั้งสองกลับผสมลงตัวอยู่บนร่างของเธอ ช่างมีเสน่ห์เหลือล้น

“พี่…เหงื่อพี่ออกเยอะมากเลย…ฉันช่วยพี่ถอดเสื้อผ้านะ!”

เหมยเหมยหลีกเลี่ยงตอบคำถามของเหยียนหมิงซุ่นแล้วเอื้อมมือไปปลดเสื้อคลุมของเขา มือเย็นแตะลำคอที่ร้อนผ่าวของเขาราวกับทะเลทรายแห้งแล้งพบกับสายฝน เหยียนหมิงซุ่นดูดซับความเย็นนี้อย่างละโมบ เขาไม่ได้ดึงมือเหมยเหมยออก ปล่อยให้เธอปลดเสื้อคลุมหล่นลงกับพื้น

จากนั้นก็เป็นเสื้อกันหนาว เพราะเขาสุขภาพดีต่อให้อุณหภูมิจะต่ำกว่าศูนย์หลายสิบองศาก็สวมแค่เสื้อสเวตเตอร์ขนสัตว์บาง ๆ กล้ามเนื้อแน่นเป็นมัดแข็งเหมือนหินทั้งตัว

เหยียนหมิงซุ่นเหมือนคนโง่ไปแล้ว เขาสามารถเผชิญหน้ากับผู้คนนับพันอย่างสงบ แต่ต่อหน้าหญิงผู้เป็นที่รักกลับเหมือนคนโง่ ปล่อยให้เธอทำอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ

เสื้อกันหนาวก็ถูกถอดออกเหลือไว้เพียงเสื้อสเวตเตอร์บาง ๆ เหมยเหมยกอดเอวบางของเขาเบา ๆแล้วแลบลิ้นเลียคอของเขา

ตรงนั้นเป็นจุดที่อ่อนไหวที่สุดของเหยียนหมิงซุ่น เลียแค่ตรงนั้นก็สามารถจุดไฟได้แล้ว

ไฟถูกจุดขึ้นมาจริง ๆเพราะเหยียนหมิงซุ่นเกร็งยิ่งกว่าเดิม เหมือนกับว่าจะเอาเหมยเหมยฝังเข้าเนื้อเข้าไปด้วย แต่เขายังพอเหลือสติสัมปชัญญะอยู่บ้าง กดเสียงต่ำพูดว่า “เหมยเหมยหยุดเล่นได้แล้ว เด็กดี รอพี่ได้สัญญาของพ่อเธอมาไว้ในมือก่อนค่อยเล่นนะ”

หากมีวิธีการยั่วยวนแบบนี้ตามมาอีก เหยียนหมิงซุ่นสงสัยจริง ๆว่าร่างกายของเขาจะต้านทานไหวหรือเปล่านะ!

“สัญญาของพ่อฉันบอกแค่ว่าไม่ให้พี่กินฉัน แต่ตอนนี้เป็นฉันที่กำลังจะกินพี่นะ…พี่หมิงซุ่น!”

กฎหมายทางวัฒนธรรมห้าพันปีของประเทศที่ยิ่งใหญ่นี้ทุกคำพูดสามารถพลิกแพลงได้ตลอดเวลา เหมยเหมยครุ่นคิดถึงช่องโหว่นี้ในสัญญามานานแล้ว เธอยิ้มสวยส่งให้เหยียนหมิงซุ่นที่ตกตะลึง ขยับเข้าไปประกบจูบที่ริมฝีปากของเขาก่อนด้วยตัวเอง

“พี่…ตอนนี้เป็นฉันที่กินพี่นะ…ไม่ผิดสัญญาหรอก…สุขสันต์วันเกิดนะคะ…สามี…”

เหยียนหมิงซุ่นจูบกลับเหมยเหมยตามสัญชาตญาณ แต่หัวของเขากลับเข้าใจอย่างชัดเจน ร่างกายชะงักแวบหนึ่งพลางแอบด่าตัวเองว่าเลอะเลือน ทำไมถึงนึกไม่ถึงช่องโหว่นี้นะ?

ที่แท้ยัยปีศาจน้อยก็ฉลาดขึ้นเรื่อย ๆแล้ว!

เหยียนหมิงซุ่นที่คิดได้แล้วก็เบิกบานใจ เปลี่ยนจากฝ่ายถูกกระทำเป็นฝ่ายกระทำทันที เขาอุ้มเหมยเหมยขึ้นมาจูบดูดดื่มอย่างเร้าร้อนเหมือนเสือวิ่งลงจากภูเขาดูดน้ำผึ้งอย่างหิวโหย มือที่ยังว่างอยู่ก็ปัดป่ายจุดประกายไฟไปทั่ว

ในเต็นท์เปลี่ยนจากฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูร้อนในทันที

“ยัยปีศาจน้อย เรื่องแบบนี้ต้องให้ผู้ชายเป็นคนทำ รู้ไหม?”

เหยียนหมิงซุ่นย้ายริมฝีปากไปที่หู ขบเม้มหูเบา ๆอย่างอ่อนโยน เป็นฝ่ายกระทำอย่างสมบูรณ์

เหมยเหมยส่งเสียงคราง ร่างกายอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงอยู่บนตัวของเหยียนหมิงซุ่น ตำหนิด้วยเสียงหอบว่า “…ใครให้พี่ไม่ได้เรื่องกันเล่า…”

ร่างเหยียนหมิงซุ่นชะงัก โดนภรรยาดูถูกว่าไม่ได้เรื่อง ต้องทำยังไงดีนะ?

แน่นอนว่าต้องจัดหนักบนเตียงเสียแล้ว!

“งั้นอีกเดี๋ยวพี่จะทำแบบได้เรื่องให้เธอดู…”

เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงโหด ออกแรงที่มือเพียงเล็กน้อยเสียงผ้าขาดก็ดังขึ้น ชุดนอนของเหมยเหมยถูกฉีกขาดอย่างเป็นทางการ ความเย็นอย่างฉับพลันทำให้เธอซุกเข้าอ้อมแขนกว้างของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มยิ้มอย่างชั่วร้าย เขาเดินไปที่เตียงพร้อมเหมยเหมยในอ้อมแขน กระตุกเท้าเล็กน้อยเสื้อคลุมของกองทัพก็ดูเหมือนเมฆดำบินเข้าหาฉิวฉิวที่กำลังดูด้วยความเพลิดเพลิน แล้วก็คลุมปิดอย่างมิดชิด

“ถ้ากล้ามุดออกมาฉันจะตัดเสี่ยวติงติงน้อยของแก!” เสียงเย็นดังผ่านเข้ามา ฉิวฉิวตัวสั่นเทานอนคว่ำหน้าอย่างหงุดหงิด ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

…………………………………………..

 ตอนที่ 1573 ทำลายสถิติ

เหยียนหมิงซุ่นเหวี่ยงเบา ๆเหมยเหมยก็ถูกโยนลงบนเตียง แต่พอเด้งตัวขึ้นมาอีกครั้งก็ถูกกดลงไปอย่างรวดเร็ว กดหญิงสาวไว้ใต้ร่างจนไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว

“พี่หมิงซุ่น…”

เหมยเหมยมองไปที่เหยียนหมิงซุ่นที่แตกต่างจากปกติ อยู่ดี ๆก็นึกกลัวขึ้นมาจึงร้องออกมาด้วยความกลัว แต่กลับถูกปิดปากไว้อย่างรวดเร็ว

“ยัยปีศาจน้อย เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าใจกล้ามากหรอกเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะเยาะข้างหูเธอ ริมฝีปากอุ่นเม้มหูของเธอ คอ และหน้าอก…น้ำปริ่มจนเอ่อล้น

เหมยเหมยยืดตัวขึ้น ใช้ความกล้ากระชากเสื้อผ้าของชายหนุ่มออก พูดอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “ตอนนี้ฉันก็กล้าพอ ๆกัน เป็นฉันที่กินพี่นะ…”

แต่ในไม่ช้าเธอก็รู้ว่าตัวเองกำลังพลาด เหยียนหมิงซุ่นราวกับบ้าคลั่งไปแล้ว ออกแรงจู่โจมเข้าทุกส่วน…ไม่ถนอมบุปผาเลยแม้แต่น้อย

…

“พี่…พี่เบา ๆหน่อย…ฉันเจ็บ…”

“เด็กดี…อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว…”

…

เหยียนหมิงซุ่นเหงื่อซึมเปียกชุ่ม พยายามอย่างไม่ลดละ เขารู้ว่าหญิงสาวควรได้รับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยนในครั้งแรก แต่ร่างกายของเหมยเหมยนั้นงดงามมากเกินไปเขาหยุดตัวเองไม่ได้เลย รู้แค่เพียงอยากจะไปข้างหน้าไม่อยากหยุด

…

ครั้งแรกจบลงอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนเหมือนอาบน้ำก็ไม่ปาน หอบหายใจถี่

เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่พอใจ เมื่อก่อนเขาเคยได้ยินผู้ชายที่แต่งงานแล้วคุยโวว่าทำได้เป็นชั่วโมง คืนหนึ่งทำได้เป็นสี่ห้าครั้ง แต่ว่า ——

เขายกข้อมือขึ้นและมองไปที่นาฬิกาของเขา ตั้งแต่ต้นจนจบใช้เวลาไปแปดนาทีสี่วินาที

แย่ชะมัด!

มีไฟสุมอยู่ในใจของเหยียนหมิงซุ่น เขาจะสู้ไม่ได้แม้กระทั่งลูกน้องของตัวเองได้อย่างไรกัน?

วันหลังจะยังมีอำนาจที่น่าเกรงขามอยู่อีกเหรอ?

เหมยเหมยไหนเลยจะรู้ว่าผู้ชายที่อยู่บนตัวจะมีความคิดในใจที่แสนซับซ้อนเช่นนี้ เธอรู้เพียงว่าตอนนี้เหนื่อยมาก ทั้ง ๆที่เธอไม่ได้ขยับอะไรมากด้วยซ้ำ!

ไม่น่าล่ะในหนังสือถึงได้บอกว่างานทางกายภาพแบบนี้ นอกจากความเหนื่อยแล้ว เหมยเหมยยังรู้สึกถึงความหวานหยดย้อย เสพสุขอารมณ์รักกับคนรักมันช่างมีความสุขเหลือเกิน!

อืม…ทำภารกิจปล้ำผู้ชายสำเร็จแล้ว นอนได้!

เหยียนหมิงซุ่นยังไม่ลุกขึ้น แขนยาว ๆเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำมา ตัวเองดื่มก่อนนิดหน่อย แล้วจึงถามเหมยเหมยว่าอยากดื่มไหม

“เอา คอแห้งมากเลย!” เหมยเหมยใช้แรงพยักหน้า ดื่มน้ำจากแก้วในมือของเหยียนหมิงซุ่นไปหลายอึก

เมื่อครู่ไม่รู้ว่าส่งเสียงร้องไปมากเท่าไรบ้าง คอทั้งแห้งทั้งแหบ น้ำเย็นสดชื่นเหมือนดั่งเหล้าชั้นดีก็ไม่ปาน เหมยเหมยถอนหายใจอย่างพอใจ อร่อยจริง ๆ

“ดื่มพอหรือยัง?” เหยียนหมิงซุ่นถาม เปลวไฟในดวงตาร้อนขึ้นเรื่อย ๆ น้องชายของเขาค่อย ๆผงาดขึ้นมาอีกครั้ง แต่เหมยเหมยกลับไม่รู้อะไรเลย

“อืม!” เธอผงกหัวอย่างว่านอนสอนง่าย ‘นอนหลับ’ คำนั้นยังไม่ได้พูดออกมา ภูเขาลูกใหญ่ก็กดทับลงมาแล้ว

…

“พี่…สามี…ฉันเหนื่อยมากเลย พวกเรานอนกันเถอะนะ?” เหมยเหมยขอร้อง เสียงแหบแห้งกลับยิ่งยั่วยวน

ดวงตาของเหยียนหมิงซุ่นขรึมลงแล้วจัดการลงมืออย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมา เขาถอนหายใจอย่างอิ่มเอมแล้วก็ยกข้อมือขึ้นแล้วมองไปที่นาฬิกาอีกครั้ง สามสิบห้านาทีหกวินาที ใบหน้าก็เปลี่ยนไปดุดันทันที

สามรอบแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่สามารถเอาชนะลูกน้องคนนั้นได้?

หรือว่าน้องชายของเขาไม่ไหว?

เหยียนหมิงซุ่นป้อนน้ำเหมยเหมย พรมจูบด้วยความรัก อ่อนโยนหวานซึ้ง แต่ว่า ——

“พี่…อีกรอบไม่ไหวแล้ว…พวกเรารักน้อย ๆแต่รักนาน ๆก็พอ…” เหมยเหมยไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้วมือด้วยซ้ำ

เหยียนหมิงซุ่นกลับเหมือนหุ่นยนต์ที่ไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อยเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา ยิ้มจนเหมยเหมยหวาดกลัว

“ยัยปีศาจน้อย…คืนนี้เธอคือของขวัญของพี่…พูดแบบนี้ได้เหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นกดเธอลงอีกครั้ง ต้องทำลายสถิติของลูกน้องคนนั้นให้ได้

…

บุรุษหนุ่มที่กลับบ้านมาเยี่ยมญาติที่ไกลแสนไกล กำลังนอนทับตัวภรรยาใช้แรงทำเรื่องอย่างว่าอย่างขะมักเขม้น…พยายามทำลายสถิติครึ่งชั่วโมงครั้งยังวัยรุ่น!

ส่วนเรื่องหนึ่งชั่วโมงนั้น?

โอ๊ย เขาก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย จะมีคนโง่ที่ไหนเชื่อกันเล่า?

ตอนที่ 1574 เมาตายในดินแดนอันอบอุ่น

เป็นหนึ่งคืนที่หนาวเหน็บ แต่ในเต็นท์กลับตลบอบอวลไปด้วยความรักของหนุ่มสาว

ทั้งสองคนบนเตียงนอนหลับสนิท เหยียนหมิงซุ่นกอดเหมยเหมยไว้ในอ้อมแขนแน่น ร่างกายสัมผัสแนบชิดไม่มีช่องว่าง ทุก ๆที่เขาประกาศความเป็นเจ้าของสาวในอ้อมกอดอย่างรุนแรง

เมื่อคืนวานเขาต้องการหญิงสาวถึงห้าครั้งตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืนยันหลังเที่ยงคืน สุดท้ายก็ไม่สามารถทำลายสถิติของลูกน้องเขาได้ แม้ว่าเหยียนหมิงซุ่นจะมุ่งมั่นที่จะต่อสู้อีกครั้งแต่ร่างกายกลับอ่อนล้า จึงทำได้แค่กอดภรรยาและหลับไป

แต่เรื่องหนึ่งชั่วโมงเหมือนหนามไม้ตำใจที่แทงลึกลงไปในหัวใจของเขา หลายปีหลังจากนั้นมันยังเป็นแรงบันดาลใจให้เหยียนหมิงซุ่นทำกับเหมยเหมยอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย สู้ร้อยครั้งก็ไม่เบื่อ

ฉิวฉิวออกมาจากเสื้อคลุม ส่ายหางไปมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจพลางคลำหยิบฟืนแห้งมาจากมิติ ทั้งหมดถูกโยนลงบนกองไฟ

นายผู้ชายบอกก่อนนอนว่าให้เพิ่มฟืนให้ตรงเวลา ถ้าหากปล่อยให้ไฟดับจะหั่นน้องชายของเขาทิ้ง

ฉิวฉิวเหลือบมองไปทางเตียงด้วยความแค้นใจ หลังจากฟังเสียงพลอดรักมาทั้งคืนหัวใจของมันก็คันยิบ ๆอยู่หลายครั้ง จนแทบอดกลั้นที่จะออกมาชมความตื่นเต้นไม่ได้ แต่เพราะถูกอิทธิพลของนายผู้ชายข่มขู่ไว้จึงไม่กล้าออกมา

แต่ว่ากำลังของนายผู้ชายช่างยอดเยี่ยมแข็งแกร่งจริง ๆ แพ้เขาไปแค่นิดหน่อยเท่านั้น

นับว่านายผู้หญิงมีบุญนะเนี่ย!

ฉิวฉิวหาวหวอดใหญ่ ก้าวทีละก้าวกลับเข้าไปในเสื้อโค้ทและนอนผล็อยหลับไป

ถึงแม้ว่าร่างกายของเหยียนหมิงซุ่นจะเหนื่อยล้า แต่สัญชาตญาณของร่างกายตอบสนองต่อสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาด ทำให้เขาตื่นตรงเวลา เขาหลับตาและฟังสภาพแวดล้อมรอบ ๆอย่างรวดเร็ว พอไม่พบความผิดปกติเขาถึงลืมตาขึ้นอย่างสบายใจ สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าหลับพริ้มของสาวสวย มุมปากเหยียดยกขึ้นและยิ่งโค้งขึ้นเรื่อย ๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะจูบเบา ๆที่หน้าผากของเหมยเหมย เหลือบมองผ่านหางตาก็เห็นว่าผิวกายละเอียดดั่งหิมะที่เปลือยเปล่าปกคลุมไปด้วยผลงานชิ้นเอกของเขา มีความสวยหยาดเยิ้มที่ไม่เหมือนใคร

หลังจากพักฟื้นหนึ่งคืนร่างกายก็พร้อมอีกครั้ง

เหยียนหมิงซุ่นกลืนน้ำลาย มือใหญ่ลูบหลังที่เปลือยเปล่าของเหมยเหมยเบา ๆ รอบดวงตาของหญิงสาวคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัดว่าเหนื่อย พลันอดไม่ได้ที่จะปวดใจ เมื่อคืนเขาบุ่มบ่ามเกินไป แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเสียการควบคุมขนาดนี้มาก่อน…

ความภาคภูมิใจในการควบคุมตัวเองของเขา ต่อหน้าเหมยเหมยกลับล้มไม่เป็นท่า พ่ายแพ้ยับเยิน!

ช่างเป็นปีศาจน้อยมาแต่กำเนิดจริง ๆ!

แต่เขากลับชอบเหลือเกิน!

ชอบจนปรารถนาที่จะเสพสุขร่วมกันทั้งคืน เมาตายในดินแดนอันอบอุ่นได้!

ไม่แปลกใจเลยที่มีกษัตริย์มากมายในประวัติศาสตร์สูญเสียเอกราชไป!

อันที่จริงเหมยเหมยตื่นแล้วแต่เธอเหนื่อยล้าจนไม่อยากลืมตา พอรู้สึกถึงมือที่อยู่ไม่เป็นสุขเธอก็ส่งเสียงอย่างไม่พอใจ บิดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเหยียนหมิงซุ่น คิดอยากจะให้ใครบางคนรู้ตัวเสียบ้าง!

แต่เธอกลับลืมไป ผู้ชายในตอนรุ่งเช้าไม่สมควรเย้าแหย่มากที่สุด!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งนายทหารที่ได้ลิ้มรสผลไม้ต้องห้ามเป็นครั้งแรก!

ไฟแห่งสวรรค์ลุกโชน…

“พี่…ปล่อยฉันไปเถอะนะ…”

ในเมื่อใช้อุบายหลอกล่อไม่ได้ผล เหมยเหมยจึงใช้อุบายแสร้งว่าเจ็บตัว แต่เธอกลับไม่รู้ว่าผู้ชายที่ใช้แรงขย่มบนตัวเธออย่างขยันขันแข็งนั้น มีเพียงเรื่องบนเตียงเท่านั้นที่เขาจะไม่เห็นใจ

“เด็กดี…ของขวัญไม่มีสิทธิ์ขัดขืนนะ…” เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างชั่วร้าย ไม่สนใจว่าหญิงสาวจะร้องขอความเมตตาแค่ไหน

เมื่อครู่เขาแอบตรวจสอบแล้ว ถึงแม้ยัยตัวแสบจะบอบช้ำไปบ้างแต่ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน เธอยังเหมือนเดิมทุกประการ

อีกห้าครั้งเขาก็ยังไหว

ความยืนหยุ่นหมุนได้สามร้อยหกสิบองศาของร่ายกายภรรยาตัวน้อยของเขา เขาพอใจเป็นอย่างมาก!

เขารักมากจนแทบอยากเก็บยัยปีศาจตัวน้อยนี้ไว้ในกระเป๋า เอาไว้คลายความทุกข์ความรักได้ทุกที่ทุกเวลา

ถ้าเป็นงั้นมันจะฟินขนาดไหนนะ!

…………………………………………..

 ตอนที่ 1575 รสชาติคนงาม

จากเสียงร้องขอความเมตตาค่อย ๆแปรเปลี่ยนเป็นเสียงคราง ภาพตรงหน้าค่อย ๆพร่ามัวลง ความปวดระบมของร่างกายถูกแทนที่ด้วยความสบายตัวที่แสนประหลาด เธอเกาะผู้ชายที่ร่างกำยำไว้แน่นไหลไปตามท่วงท่า

หนึ่งรอบสองรอบสามรอบ…

ต่อให้เป็นปีศาจก็รับความทรมานนี้ไม่ไหว ในครั้งที่ห้าเหมยเหมยก็สลบไป

ทำเรื่องอย่างว่าถึงแม้ว่าจะฟินแต่ชีวิตมีค่ามากกว่า วันหลังคงต้องอยู่ห่างเหยียนหมิงซุ่นบุคคลอันตรายนี้สักหน่อยแล้ว!

นับว่าอาหารเช้าของเหยียนหมิงซุ่นจบลงแล้ว ถึงร่างกายจะอ่อนล้าแต่ก็ไม่เคยพอใจเท่านี้มาก่อน สาวงามใต้ร่างของเขารสชาติยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว

“ทุกชาติทุกภพเธอก็หนีไม่พ้นหรอก ที่รัก!”

เหยียนหมิงซุ่นลอบสาบานในใจตัวเอง ไม่ใช่แค่ชีวิตนี้ ชาติหน้า ชาติหน้า ๆ…เขาจะไม่มีวันปล่อยไป ใครก็อย่าได้คิดจะแย่งไปจากเขาเลย!

ทั้งสองคนหลับลึกไปอีกครั้ง

ฉิวฉิวโมโหจนมุดออกมาจากเสื้อโค้ท โธ่เอ๊ยไม่จบไม่สิ้นไม่แล้วสักที มันอึดอัดจะตายอยู่แล้ว

นอนหลับถึงตอนบ่ายเหยียนหมิงซุ่นก็ตื่นแต่เขาไม่ต้องการที่จะลุกขึ้น แค่อยากกอดผู้หญิงอันเป็นที่รักแบบนี้ไปเรื่อย ๆให้นานแสนนาน

“โครกคราก”

มีเสียงประหลาดดังขึ้น เหยียนหมิงซุ่นสะดุ้งก่อนแล้วเสียงก็ดังขึ้นอีกครั้ง เหยียนหมิงซุ่นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาบีบจมูกของเหมยเหมยที่ยังคงนอนนิ่งเป็นตายเหมือนหมูอยู่

“ที่รัก ตื่นได้แล้ว”

“อืม…น่ารำคาญ…”

เหมยเหมยตีมือใครบางคนอย่างไร้เรี่ยวแรง ใช้หน้าถูไปที่หน้าอกของเหยียนหมิงซุ่นและหัวเราะอย่างพอใจ เมื่อคืนนี้ฝันดีมาก ๆเลย ในฝันเธออ่อยเหยียนหมิงซุ่นได้สำเร็จแล้วยังได้กินเขาอีก แม้แต่เนื้อที่ติดหนังหรือกระดูกก็กินจนเกลี้ยง…

“เจ้าหมูขี้เกียจตัวน้อย…”

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มเอ็นดูอย่างจนใจ หิวมากจนท้องร้องประท้วงแล้วแต่ยังคงหลับลึกได้ขนาดนี้ นี่ต้องง่วงมากขนาดไหนเนี่ย?

แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้สึกผิดอีกครั้งและตำหนิตัวเองที่ไม่ควบคุมอารมณ์ แต่ใครใช้ให้ภรรยาของเขามีรสชาติที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้กันล่ะ!

เขาหยุดความปรารถนาไว้ไม่ได้ เบรกมันไว้ไม่ได้เลย

ท้ายที่สุดเหมยเหมยก็ตื่น หิวจนตื่น

หิวจนหน้าอกจะย้ายไปติดที่แผ่นหลังแล้ว ถ้าหากยังไม่กินอะไรอีกเธอคิดว่าตัวเองจะกลายเป็นผู้หญิงคนแรกในประวัติศาสตร์ที่ตายเพราะมัวทำเรื่องอย่างว่า==ทำจนหิวตาย

ความฉาวโฉ่แบบนั้นคงจะถูกเล่าสืบไปอีกนานนับพันปีเลยมั้ง?

ความทรงจำเมื่อคืนพรั่งพรูไหลออกมาราวกับสายน้ำ เหมยเหมยหน้าแดงระเรื่อเหมือนกุ้งสุก หดตัวมุดเข้าหน้าอกของเหยียนหมิงซุ่น อ้ำ ๆอึ้ง ๆไม้กล้าปริปากพูดออกมาแต่ท้องกลับไม่รักดี

“โครกคราก โครกคราก…”

เสียงร้องดังขึ้นกว่าเดิมอีก

เหยียนหมิงซุ่นพยายามกลั้นหัวเราะ พูดเสียงอ่อนหวานว่า: “พี่จะไปต้มโจ๊กหมูให้เธอกินนะ”

“อืม”

เหมือนเสียงยุงก็ไม่ปาน เหมยเหมยขมวดตัวอยู่บนเตียง เธอไม่กล้าเงยหน้ามองชายตรงหน้าที่เธอคิดจะอ่อยเขาอีกครั้ง

เหยียนหมิงซุ่นใส่เสื้อกันหนาวและกางเกงแบบสบาย ๆ พอเห็นเธอทำท่าอึดอัดใจก็ก้มลงหัวเราะข้างหูของเธอ “เมื่อคืนเหมยเหมยใจกล้ามากเลยนะ เธอกินพี่…ในอนาคตต้องรับผิดชอบด้วยนะ!”

“ตู้ม”

เลือดทั่งตัวของเหมยเหมยไหลขึ้นมาที่ศีรษะ เมื่อคืนนี้เธอคงโดนผีเข้าแน่นอน มีเสียงหัวเราะเบา ๆข้างหู พอเหมยเหมยลืมตาเห็นว่าดวงตาของเหยียนหมิงซุ่นมีร่องรอยความขบขันก็อดโมโหไม่ได้

พอได้เปรียบก็เอาใหญ่เลยนะ!

คนขี้กลัวบางทีก็ต้องมีความใจกล้าบ้าง เหมยเหมยยิ้มสวยส่งให้เอื้อมมือไปเชิดคางของเหยียนหมิงซุ่น พูดยั่วเย้าว่า “ได้สิ จากนี้ไปพี่ก็คอยอุ่นเตียงให้ฉัน ถ้าว่านอนสอนง่ายฉันก็จะมีรางวัลให้!”

“รางวัลอะไร?” ดวงตาของเหยียนหมิงซุ่นขรึมลงทันที ถามด้วยเสียงแหบแห้ง

“ทำของอร่อยให้กิน” เหมยเหมยสังหรณ์ใจไม่ดี มุดตัวเข้าผ้าห่มแต่กลับโดนใครบางคนดึงออกมา

“พี่อยากกินคนสวยมากกว่า มอบรางวัลตอนนี้เลยแล้วกัน…”

“ไม่เอา…พี่…สามี ฉันหิวมากเลย…เกิดหิวตายขึ้นมา พี่ไม่ปวดใจแย่เหรอ?”

“งั้นพี่ป้อนเธอให้อิ่มท้องก่อน เธอค่อยให้รางวัลพี่แล้วกัน…” อนาคตผู้นำระดับสูงพูดง่ายจริง ๆ

เหมยเหมย: …เจ้านั้นของพี่ไม่กลัวว่าจะถูกเหลาจนกลายเป็นเข็มเล็กบ้างหรือไงนะ?

ตอนที่ 1576 เชื่อฟังคำสั่งของพ่อ 

เหยียนหมิงซุ่นที่กินอิ่มจนสำราญใจก็ว่าง่ายเป็นพิเศษ รีบไปต้มโจ๊กอย่างไม่อิดออด ล้างข้าวด้วยกล่องข้าวทหารแล้วก็ฉีกเนื้อวัวแห้งเป็นเส้น ๆ จากนั้นไม่นานกลิ่นหอมก็ลอยโชยเข้ามาในเต็นท์ ท้องของเหมยเหมยก็ยิ่งร้องดังไม่หยุด น้ำลายไหลอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

“ใกล้จะเสร็จแล้ว เธอไม่ต้องใส่เสื้อผ้าหรอก พี่ป้อนเธอเอง”

เหยียนหมิงซุ่นเอาอกเอาใจ อีกเดี๋ยวก็ยังต้องถอดอีก ยุ่งยาก!

เหมยเหมยหน้าแดงพิงตัวอยู่อ้อมแขนของเหยียนหมิงซุ่น กินโจ๊กทีละนิด พอโจ๊กร้อน ๆถูกป้อนเข้าท้องความเหนื่อยล้าก็หายไปมาก เหยียนหมิงซุ่นยิ้มตาหยีและมองไปที่หญิงสาวที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินโจ๊กในอ้อมแขนของเขาอย่างพึงพอใจ

กินเยอะ ๆหน่อย กินข้าวแล้วถึงจะมีแรงทำงาน !

“พี่หมิงซุ่นไม่กินเหรอ?” เหมยเหมยกินโจ๊กไปได้ครึ่งถ้วยก็รู้สึกสบายท้องขึ้นมาก

“อีกเดี๋ยวพี่จะกินน้ำซุป เธอจะกินอีกหน่อยไหม?”

เหยียนหมิงซุ่นกินโจ๊กที่เหมยเหมยเหลือไว้ไม่กี่คำจนเกลี้ยง จากนั้นก็ล้างกล่องอาหารด้วยน้ำสะอาด ตักน้ำสะอาดครึ่งหนึ่งตั้งไฟ และน้ำซุปอีกกล่องที่เขาต้มไว้ก็ได้ที่แล้ว เนื้อวัวแห้งอาหารประจำท้องถิ่นของทุ่งหญ้าถูกต้มจนเปื่อย นับเป็นอาหารเพิ่มพลังงานที่ดีที่สุดในดินแดนอันเหน็บหนาวก็ว่าได้

เหมยเหมยที่กินอิ่มแล้ว พอได้กลิ่นหอมของซุปก็อดใจไม่ไหวจนต้องกินต่อ อาจจะเป็นเพราะหิวเกินไปเธอจึงรู้สึกว่ารสชาติดีขึ้นกว่าเดิม หลังจากกินไปหลายคำท้องก็อิ่มแปร้

“อิ่มมากเลย…”

เหมยเหมยลูบท้องน้อย ๆอย่างทรมาน ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เหยียนหมิงซุ่นนวดให้เธอครู่หนึ่งพลันรู้สึกดีขึ้นมาก แต่ก็ยังแน่นท้องอยู่

“พี่หมิงซุ่นได้พกยาย่อยอาหารมาไหม?” เหมยเหมยถาม

“ลืมพกมา ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวก็ไม่แน่นท้องแล้ว!”

เหยียนหมิงซุ่นดื่มน้ำซุปอย่างใจเย็น วิธีที่ดีที่สุดในการย่อยอาหารคือออกกำลังกาย เพื่อช่วยภรรยาของเขาย่อยอาหาร เขาทำได้แค่ออกแรงมากขึ้นก็เท่านั้น!

เหมยเหมยฟังแล้วไม่เข้าใจไปชั่วขณะ มองไปที่เหยียนหมิงซุ่นอย่างสงสัย หมายความว่าไง?

ในไม่ช้าเธอก็เข้าใจ…

“พี่ยังไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอ? ถ้าทำอีกฉันคงตายแน่…” เหมยเหมยอยากร้องไห้แต่กลับไร้น้ำตา

ถ้าหากโลกนี้มียาเสียใจภายหลัง เธอคงตัดสินใจเลือกเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อ

เหยียนหมิงซุ่นออกแรงอย่างขะมักเขม้น ผิวสีน้ำผึ้งปกคลุมไปด้วยเม็ดเหงื่อราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขาทำท่วงท่าหลายอิริยาบถโดยไม่ต้องมีครูสอน ลิ้มรสความอร่อยอย่างไม่มีเบื่อ

“มีแต่ผู้ชายเหนื่อยตายเท่านั้น ไม่มีผู้หญิงคนไหนเหนื่อยตายหรอก เหมยเหมยอย่ากังวลไปเลย!” เหยียนหมิงซุ่นปลอบใจ ลูกน้องที่แต่งงานแล้วมักจะพูดแบบนั้นเสมอและเขาก็จำได้ขึ้นใจ

เหมยเหมยคร่ำครวญเบา ๆ พูดเสียงขาด ๆหาย ๆว่า “ที่ฉันกังวลคือพี่ต่างหากเล่า…”

“ไม่ต้องกลัว ฉันได้รับการทดสอบมานานแล้ว ไม่ตายง่าย ๆหรอก…” เหยียนหมิงซุ่นรุกเร้าอย่างรุนแรง จูบปากเล็ก ๆของหญิงสาวที่บ่นอุบอิบไม่หยุด “ที่รัก มีสมาธิหน่อยสิ!”

สิ่งที่ไม่ชอบที่สุดคือทำอะไรแล้วไม่ตั้งใจทำ ดังนั้นเขาต้องลงโทษ!

เดิมทีว่าจะทำสักสามครั้ง แต่เนื่องจากยัยปีศาจตัวน้อยมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ ขอจัดเพิ่มอีกสองครั้งแล้วกัน!

 ……

เป็นอีกหนึ่งค่ำคืนที่แสนอิ่มเอมในฤดูใบไม้ผลิ ผ่านไปสองวันหนึ่งคืนเหมยเหมยไม่เคยได้ลุกจากที่นอน กิน ๆนอน ๆมีเหยียนหมิงซุ่นคอยบริการ ตอนแรกเธอก็รู้สึกละอายใจแต่จะขัดขืนอะไรได้

ในท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงทำลายข้าวของ ถือโอกาสแกล้งตายไปเลย

หลังจากสำรวจร่างกายของเหมยเหมยแล้ว เหยียนหมิงซุ่นก็ต้องทำเป็นพอใจอย่างเสียไม่ได้ แล้วพาเหมยเหมยกลับสนามม้า

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจนักเพราะอยากอยู่กับสาวงามจับใจ แต่ภารกิจก็ต้องทำจะให้เฮ่อเหลียนเช่อมาแย่งลูกม้าไปไม่ได้

ฉีฉีเก๋อที่กังวลใจมาสองวันพอเห็นเหมยเหมยกลับมาก็ดีใจจนกระโดดเข้าใส่ “เหมยเหมยเธอกลับมาแล้ว ฉันเป็นห่วงแทบแย่ เธอไม่รู้เหรอว่าหมาป่าช่วงนี้ดุมากเลยนะ ฉันกลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ…”

พูดคุยกันทั้งวัน ฉีฉีเก๋อกลับสังเกตเห็นว่าเพื่อนตนนั้นผิดปกติ  คนก็คน ๆเดิมนะแต่ทำไมยิ่งมองยิ่งสวยล่ะ?

…………………………………………..

 ตอนที่ 1577 ยุงกัด

“เหมยเหมย เมื่อเช้านี้เสวี่ยถวนมีอาการปวดคลอดอยู่ครู่หนึ่งแต่ยังไม่ชัดเจนขนาดนั้น พ่อบอกว่ายังต้องใช้เวลาอีกหลายวัน”

ฉีฉีเก๋อรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง ถ้าหากเสวี่ยถวนยังไม่คลอดลูกอีกวันหยุดสิบวันของพวกเธอคงไม่พอเพราะพวกเธอคำนวณพลาดไป

เหมยเหมยกลับรู้สาเหตุที่เสวี่ยถวนคลอดช้ากว่ากำหนด น่าจะเป็นเพราะเธอป้อนก้อนน้ำตาลแก่มัน เธอยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันบอกแม่ก่อนมาที่นี่แล้วว่าหากกลับไม่ตรงตามเวลา เธอจะขอลาหยุดแทนพวกเราให้”

ฉีฉีเก๋อยิ้มหน้าบานในทันที “ศาสตราจารย์เหยียนนี่ดีจริง ๆเลย”

เหมยเหมยยิ้มบาง แน่นอนว่าเหยียนซินหย่าดีมากจริง ๆ มอบความรักของมารดาที่ดีที่สุดในโลกให้กับเธอ จ้าวอิงหัวเองก็ด้วย เธอพอใจกับพ่อแม่ในชีวิตชาตินี้มาก

เธอและฉีฉีเก๋อไปดูเจ้าเสวี่ยถวนด้วยกัน เดินไปไม่กี่ก้าวเหมยเหมยก็หอบแฮก เป็นครั้งแรกที่ทำเรื่องอย่างว่าติดต่อกันมากกว่าสิบครั้ง ต่อให้ร่างกายของเธอจะได้รับการบำรุงโดยยาอายุวัฒนะเธอก็ไม่สามารถทนได้ ขาทั้งสองอ่อนแรงไปหมด

“เหมยเหมยเธอไม่สบายหรือเปล่า? เมื่อก่อนร่างกายเธอมีแรงมากกว่าฉันด้วยซ้ำ!” ฉีฉีเก๋อรู้สึกแปลกใจมาก

“ไม่เป็นไร แค่เมื่อคืนนี้ฉันหลับไม่ค่อยสนิทน่ะ”

เหมยเหมยก่นด่าเหยียนหมิงซุ่นไปสิบกว่ารอบ ตัดสินใจว่าคืนนี้จะต้องไม่ให้ตานี่ทำแผนชั่วสำเร็จ หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องโดนสูบเลือดหมดตัวแน่!

ฉีฉีเก๋อลูบจมูกอย่างสงสัย รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเพื่อนแต่ดูก็ไม่เหมือนคนป่วย สีหน้าดีมากดูมีเลือดฝาด แต่ความแข็งแรงทางกายนี้แย่เกินไป

หรือว่าเมื่อคืนไปขนอิฐมาหรือไง?

น่าแปลกจริง ๆเลย!

เสวี่ยถวนเห็นเหมยเหมยก็กระตือรือร้นเป็นพิเศษเอาแต่เลียมือเธอ เหมยเหมยป้อนก้อนน้ำตาลให้สองเม็ด พูดซุบซิบกับเข้าเสวี่ยถวนอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่นานก็ร้อนจนเหงื่อออก

ปาเกินหวงแหนเจ้าเสวี่ยถวนมาก ไม่เพียงแต่มีห้องแยกส่วนตัวและอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากที่สุดมอบให้เท่านั้น เครื่องทำความร้อนเองก็ทำงานหนักไม่แพ้กันเพราะกลัวว่าสุดที่รักของตนจะหนาว เหมยเหมยจึงถอดเสื้อคลุมและผ้าพันคอออกถึงจะรู้สึกเย็นขึ้นมาหน่อย

“เฮ้ย เหมยเหมยคอเธอเป็นอะไรอ่ะ? เป็นแผลเหรอ?”

ฉีฉีเก๋อร้องเสียงหลงตกใจเป็นอย่างมาก พระเจ้า…คอของเพื่อนน่ากลัวมากราวกับโดนหมากัดเขียวช้ำเป็นจ้ำ ๆเต็มไปหมด

เหมยเหมยใจเต้นตุบตับรีบพันผ้าพันคอกลับคืน พลันนึกโมโหตัวเองที่ดันลืมรอยคิสมาร์กที่ใครบางคนทำไว้รอบคอไปเสียชั่วขณะ

“เปล่าหรอก แค่โดนยุงกัดเฉย ๆ ยุงที่ทุ่งหญ้าของพวกเธอนี่เก่งจริง ๆ!”

เหมยเหมยเฉไฉไปเรื่อย ฉีฉีเก๋อเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หน้าหนาวมียุงด้วยเหรอ?

ทำไมแต่ไหนแต่ไรมาเธอถึงไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ?

“พวกเราไปกันเถอะ ให้เสวี่ยถวนพักผ่อน” ใบหน้าเหมยเหมยร้อนผ่าว โชคดีที่ฉีฉีเก๋อซื่อบื้อหลอกง่ายไม่อย่างนั้นแย่แน่

ทั้งคู่เพิ่งดึงเปิดประตู เหมยซูหานกลับปรากฏตัวที่หน้าประตูอยู่ก่อนแล้ว พอเห็นพวกเธอก็นิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง อมยิ้มพลางส่งเสียงเรียก “เหมยเหมย…”

เหมยเหมยหันไปพยักหน้าให้เขาแต่ไม่ได้พูดอะไรด้วย แล้วลากตัวฉีฉีเก๋อเดินจากไป

เหมยซูหานถอนหายใจเงียบ ๆหัวเราะเยาะตัวเอง จากนั้นก็เปิดประตูเดินเข้าไป

ฉีฉีเก๋ออยากรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเหมยเหมยและเหมยซูหานมาก จึงอดถามไม่ได้ “ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนของเธอเหรอ?”

“เปล่านี่ แค่รู้จักเฉย ๆ”

เหมยเหมยปฏิเสธโดยไม่ลังเลเลยสักนิด แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยคิดจะเป็นเพื่อนกับเหมยซูหาน ทางที่ดีที่สุดก็คือคนแปลกหน้า โดยเฉพาะตอนนี้เหมยซูหานก็กลับมาเกิดใหม่แล้ว เธอยิ่งไม่อยากเจอเขาอีก

ฉีฉีเก๋อลูบจมูก รู้สึกว่าเพื่อนเหมือนจะไม่อยากให้พูดถึงผู้ชายที่ดูดีคนนั้น เธอคิด ๆแล้วก็พูดว่า “หลายวันมานี้ผู้ชายคนนี้มักจะมาที่นี้เพื่อพูดคุยกับเสวี่ยถวนอยู่บ่อย ๆ และเสวี่ยถวนเองก็ไม่ต่อต้านเขาด้วย”

เหมยเหมยไม่ใส่ใจ ม้าน้อยต้องเป็นของเธอ ใครก็แย่งไปไม่ได้

“เหมือนว่าจะมีคนติดตามผู้ชายคนนั้นอยู่” ฉิวฉิวที่ขดตัวอยู่ในเสื้อโค้ทของเธอจู่ ๆก็ส่งเสียงออกมา

………………………………….