ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น 1550-1553

 ตอนที่ 1550 ไสหัวออกไปมหาวิทยาลัย

“กลิ่นเหม็นจัง กลิ่นเหม็นมาจากไหนเนี่ย?”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนจมูกไวที่สุดไม่นานก็ได้กลิ่นฉุนประหลาดจาง ๆ เจิ้งเสวี่ยซานอับอายจนอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี ความแค้นที่มีต่อเหมยเหมยก็ยิ่งฝังรากลึกแต่ส่วนมากยังคงเป็นความสิ้นหวัง

จ้าวเหมยรู้หมดแล้ว เธอจะทำอย่างไรต่อตัวเอง?

เรื่องเล็กน้อยของถังม่านลี่ยังโดนกักตัวไว้สังเกตพฤติกรรมที่มหาวิทยาลัย เธอจะโดนไล่ออกหรือเปล่า?

เหมยเหมยโน้มตัวลงมองเธอเชิงเย้ยหยันแล้วถาม “เธอกำลังกังวลว่าตัวเองจะยังเรียนต่อได้หรือเปล่าใช่ไหม?”

ร่างกายเจิ้งเสวี่ยซานอบอุ่นขึ้นบ้างแล้วและสติก็เริ่มกลับคืนมาบ้างเลยร้องไห้อ้อนวอน “จ้าวเหมย ฉันโดนบีบบังคับมา ฉันก็ไม่อยากทำอย่างนั้นเหมือนกัน ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะ หลังจากนี้ไปฉันจะไม่ทำผิดอีกแล้ว…”

“ยังคิดจะมีหลังจากนี้อีกเหรอ? คิดเพ้อฝันจริง ๆ! ”

เหมยเหมยเผยยิ้มมีเลศนัยให้เธอทีหนึ่ง เรียกให้เจิ้งเสวี่ยซานใจกระตุกวูบแล้วล้มตัวลงที่พื้นอย่างสิ้นหวัง

เธอต้องโดนไล่ออกจริงหรือ?

เหมยเหมยได้เรียนรู้สิ่งหนึ่งจากบนตัวอู่เยวี่ยก็คือต้องรีบจัดการคนที่เกลียดให้เร็วที่สุด จะปล่อยให้อยู่ขัดหูขัดตาข้างกายไม่ได้ ฉะนั้น–

เจิ้งเสวี่ยซานจะอยู่เรียนมหาวิทยาลัยเมืองหลวงต่อไปไม่ได้!

เธออันตรายกว่าถังม่านลี่มากโข!

เจียงจื้อหรู่ค่อนข้างชื่นชมในตัวเจิ้งเสวี่ยซานอยู่พอสมควรถึงขั้นเสนอชื่อเจิ้งเสวี่ยซานในการเข้าร่วมพรรคที่มีเพียงสิทธิ์เดียวในแต่ละชั้นปีซึ่งหนังสือยื่นขอเข้าร่วมพรรคก็ผ่านแล้ว รอเพียงประกาศอย่างเดียวเจิ้งเสวี่ยซานก็จะเป็นสมาชิกสำรองที่มีคุณสมบัติผ่านเกณฑ์คนหนึ่งแล้ว

ส่วนสมาชิกสำรองกับสมาชิกตัวจริงต่างกันแค่เพียงเรื่องเวลา ซึ่งน้อยนักที่สมาชิกสำรองจะไม่ผ่านช่วงเฝ้าสังเกตความประพฤติ ขอแค่ไม่ทำผิดใหญ่โตก็จะเลื่อนเป็นสมาชิกตัวจริงอันทรงเกียรติได้อย่างราบรื่น

ฉะนั้นรอเพียงไม่กี่วันเท่านั้นเจิ้งเสวี่ยซานก็จะกลายเป็นสมาชิกพรรคแล้ว

สมาชิกพรรคของมหาวิทยาลัยในยุคเก้าศูนย์นับว่าทรงเกียรติมาก หรือบอกได้เลยว่าขอเพียงได้เข้าร่วมพรรคตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยหน้าที่การงานในอนาคตต้องได้เปรียบเพื่อนคนอื่น ๆอย่างไม่ต้องสงสัย อนาคตอีกยาวไกลแน่นอน

การไล่นักศึกษาคนหนึ่งออกก็ไม่ใช่เรื่องง่ายดายโดยเฉพาะนักเรียนดีเด่นที่ปกติประพฤติตัวเหมาะสมในทุกด้าน ต่อให้เหมยเหมยเป็นอธิการบดีก็ไม่สามารถไล่นักศึกษาออกได้เพียงคำสั่งเดียว แต่ต้องดำเนินการตามกระบวนขั้นตอนอีก

เจิ้งเสวี่ยซานเองก็รับรู้ถึงข้อนี้ดีเธอจึงไปหาเจิ้งซื่อหลินในทันที เพราะเธอทำภารกิจแทนคุณปู่ถึงถูกจ้าวเหมยเล่นงาน เรื่องนี้คุณปู่จะบอกปัดไม่ได้

ตอนนี้เจิ้งซื่อหลินยังแทบเอาตัวไม่รอดแล้วจะมีกะจิตกะใจที่ไหนมาสนใจปัญหาการเรียนของหลานสาวที่ไม่ค่อยสนิทสนมเท่าไร เขาโทรหาอธิการบดีมหาวิทยาลัยแต่ท่านอธิการบดีก็ไม่แม้แต่จะรับสายด้วยซ้ำ

เจิ้งเสวี่ยซานรู้สึกผิดหวังต่อเจิ้งซื่อหลินอย่างมาก พอมาถึงตอนนี้เธอเพิ่งนึกเสียใจภายหลังที่เชื่อใจคุณปู่มากเกินไป

ทำให้เธออาจต้องถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยชื่อดังที่เธอสอบติดมาอย่างยากลำบากทั้งที่เพิ่งเรียนไปไม่ถึงครึ่งเทอมด้วยซ้ำ

เจียงจื้อหรู่เองก็ได้เรียกตัวเหมยเหมยมาไกล่เกลี่ยหวังว่าเธอจะยอมประนีประนอมให้เจิ้งเสวี่ยซานบ้าง

“อาจารย์เจียง กับถังม่านลี่หนูยอมปราณีได้แต่กับเจิ้งเสวี่ยซานไม่ได้เด็ดขาด เจิ้งเสวี่ยซานจิตใจโหดเหี้ยม เก็บเธอไว้ข้างตัวรอให้เธอมาทำร้ายหนูอีกรอบงั้นเหรอ?”

เหมยเหมยปฏิเสธไปอย่างไม่ลังเล ถังม่านลี่เป็นเพียงยายโง่คนหนึ่งอีกทั้งไม่ได้ทำผิดกฎหมายหรือผิดศีลธรรมอันใด เก็บไว้ข้างตัวก็ไม่เป็นไรแต่เจิ้งเสวี่ยซานเหมือนงูอสรพิษที่เธอไม่มีวันทิ้งไว้เป็นปัญหาให้ตัวเองภายหลังแน่นอน

เจียงจื้อหรู่ถอนหายใจและไม่คิดจะโน้มน้าวอีก

ในเมื่อเจิ้งเสวี่ยซานได้ทำผิดไปแล้วจริง ๆ

แต่บทลงโทษการไล่ออกมันเกินไปหน่อยจริง ๆ!

เหมยเหมยได้ส่งบันทึกปากคำให้ทางมหาวิทยาลัยก่อนจะเสนอทางเลือกสองทางให้กับทางมหาวิทยาลัย ‘ไล่เจิ้งเสวี่ยซานออกหรือจะให้เธอเอาบันทึกปากคำไปให้ทางตำรวจ’

อธิการบดีเลือกข้อแรกอย่างไม่ลังเล ข่าวเสียหายภายในบ้านจะแพร่งพรายออกไปข้างนอกไม่ได้ อีกทั้งจ้าวเหมยคนนี้ยังเป็นลูกสะใภ้ของเฮ่อเหลียนชิงอีก เขาคงบ้าไปแล้วหากเลือกจะเป็นปรปักษ์กับอีกฝ่าย!

เพียงแต่ว่าทางมหาวิทยาลัยเพิ่งจัดทำเอกสารไล่ออกเสร็จอธิการบดีก็ได้รับสายหนึ่งก่อนจะมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก ไม่นานก็ให้ผู้ช่วยเก็บเอกสารนั้นไปอีกครั้ง

โรงน้ำชาใกล้ ๆมหาวิทยาลัยและยังคงเป็นห้องส่วนตัวห้องนั้น

โฮ่วเซิ่งหนานนัดพบเจิ้งเสวี่ยซานที่ทั้งคู่ไร้ซึ่งความงามเหมือนเฉกเช่นเคย ต่างก็ดูโทรมไม่ต่างกัน

……………………….

ตอนที่ 1551 เข็มฉีดยา

“ขอเพียงแค่เธอเอาเข็มฉีดยานี่ฉีดเข้าตัวจ้าวเหมย ฉันก็รับรองว่าเธอจะอยู่ในมหาวิทยาลัยต่อไปได้”

โฮ่วเซิ่งหนานไม่ได้แต่งหน้า ใบหน้ามันเยิ้ม ผมบางเพราะขาดการบำรุงเช่นกัน เหมือนหญ้าแห้งก็ไม่ปาน และดูอ้วนขึ้นเล็กน้อยเหมือนป้าวัยกลางคน

เธอหยิบหยิบกล่องรักษาอุณหภูมิเล็ก ๆออกมาจากกระเป๋าเป้ใบใหญ่ แล้ววางลงตรงหน้าของเจิ้งเสวี่ยซาน สีหน้าดุดันน่ากลัว

เจิ้งเสวี่ยซานไม่รู้เรื่องที่โฮ่วเซิ่งหนานติดโรค นายใหญ่เป็นคนออกคำสั่งเองใครจะกล้ากระจายข่าว?

ถังม่านลี่และเพื่อนร่วมชั้นหญิงที่มีความสัมพันธ์กับพอลและไฟซาลที่ติดโรคมา ก็โดนเตือนจากทางมหาวิทยาลัยให้ปิดปากเงียบ แน่นอนว่าแม้จะไม่มีการตักเตือนพวกเธอก็คงไม่ป่าวประกาศไปทั่วหรอก

เจิ้งเสวี่ยซานไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงอยากรู้มากเมื่อเห็นเข็มฉีดยานอนอยู่ในกองน้ำแข็ง

แล้วมองไปที่โฮ่วเซิ่งหนานอย่างสงสัย

“ข้างในคืออะไร?”

มีของเหลวสีแดงเข้มครึ่งหลอดในเข็มฉีดยา มองดูแล้วเหมือนเลือด เพียงแค่ไม่รู้ว่ามันคือของใคร?

เจิ้งเสวี่ยซานรู้สึกว่าเลือดพวกนี้ไม่ใช่ของดีอะไร เธออยากจะถามให้ชัดเจน

โฮ่วเซิ่งหนานตีหน้าขรึม “เธอแค่เอาเข็มฉีดยานี้ไปฉีดบนตัวของจ้าวเหมยก็พอ อย่างอื่นไม่จำเป็นต้องรู้”

เจิ้งเสวี่ยซานลังเลใจ เรื่องที่เกิดขึ้นที่สโมสรจินตี้ครั้งก่อนทำให้เธอไม่ค่อยกล้าเชื่อใจโฮ่งเซิ่งหนานนัก กลัวว่าจะตกหลุมพรางอีกครั้ง

โฮ่วเซิ่งหยานส่งเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา “ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉันออกหน้าให้ เธอคงโดนไล่ออกไปนานแล้ว แต่ฉันให้โรงเรียนเลื่อนเวลาออกไปอีกสิบวัน ภายในสิบวันถ้าหากเธอยังไม่จัดการเรื่องนี้ให้ฉัน เธอก็ไสหัวออกไปจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงเสียเถอะ!”

เจิ้งเสวี่ยซานสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ ความเชื่อมั่นในโชคเมื่อครู่หายวับไปไม่เหลือ

“เข็มฉีดยาอันนี้ฉีดเข้าร่างกายคนแล้วจะตายไหม?” เจิ้งเสวี่ยซานอยากจะถามให้ชัดเจน

เรื่องที่เกี่ยวข้องถึงชีวิตเธอไม่ทำแน่ เธอยังมีอนาคตที่สดใส มันไม่คุ้มที่จะแลกด้วยชีวิตของจ้าวเหมย

รูม่านตาของโฮ่วเซิ่งหนานหดลง ฝ่ามือบีบเข้ากันจนเล็บจิกเลือดซึมออกมา ส่งเสียงลอดไรฟันออกมาว่า “ไม่แน่นอน แค่เป็นผื่นเท่านั้น ให้จ้าวเหมยใจสลายเล่น ๆแค่นั้น”

แน่นอนว่าตอนนี้ไม่ตายหรอก บางทีอาจจะปีหนึ่ง สองปี ห้าปีหรือว่าสิบปี…

เชื้อ HIV ติดต่อทางเลือดร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอติดโรคเอดส์ จ้าวเหมยก็อย่าได้คิดจะมีชีวิตที่สงบสุขเลย!

เธออยากจะลากจ้าวเหมยลงหลุมเป็นเพื่อนเธอ!

เจิ้งเสวี่ยซานพอได้ยินว่าแค่เสียโฉมก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก วางกล่องรักษาอุณหภูมิเก็บเข้ากระเป๋า แล้วก็ถามอย่างไม่วางใจอีกครั้งว่า “ขอเพียงแค่ฉีดเข้าตัวจ้าวเหมย ฉันก็จะอยู่ต่อได้ใช่ไหม?”

“แน่นอน แต่ไหนแต่ไรมาฉันพูดคำไหนคำนั้น ไม่เพียงแต่จะอยู่ต่อได้ เธอจะได้เข้าพรรคโดยไม่มีปัญหาอะไรเลยทั้งสิ้น!”

โฮ่วเซิ่งหนานยิ้มเบา ๆมองไปที่เจิ้งเสวี่ยซานที่กำลังเริงร่า แต่ในดวงตากลับมีแต่ความดูถูก

นังโง่ เรื่องในวันข้างหน้าใครจะสามารถรับประกันได้?

เหมยเหมยคิดว่าเจิ้งเสวี่ยซานจะต้องออกจากมหาวิทยาลัยอย่างน้อยภายในหนึ่งอาทิตย์ แต่หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเจิ้งเสวี่ยซานก็ยังคงไปโรงเรียนอย่างลิงโลดอยู่ เธอขอให้เหยียนซินหย่าช่วยถามให้แต่ทางมหาวิทยาลัยบอกว่ายังต้องรออีกสิบวัน เพราะระเบียบขั้นตอนยังไม่เสร็จสิ้น

เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่สิบวันเท่านั้น ถึงอย่างไรก็ไม่อยู่หอพักถือว่ายังพอรับได้

หลายวันมานี้เหยียนหมิงซุ่นไปกินข้าวที่บ้านตระกูลจ้าว แล้วออดอ้อนหยอกเย้ากับภรรยาตัวน้อยของเขาบ้าง รสชาติการอยู่บ้านคนเดียวเหงา ๆช่างไม่ดีเอาเสียเลย เหยียนหมิงซุ่นเอาแต่เกลียดที่ตัวเองไม่ได้อยู่ในสังกัดผู้บังคับบัญชาของจ้าวอิงหัว ไม่อย่างนั้นเขาคงจัดการให้ว่าที่พ่อตาไปอยู่แถบขั้วโลกใต้ให้ได้เลย

แล้วก็ส่งพี่เขยในอนาคตไปที่ขั้วโลกเหนือ ไม่ต้องกลับมาเลยสักปีครึ่ง

พอวนมาถึงวันหยุดสุดสัปดาห์อีกครั้ง เหยียนหมิงซุ่นก็พาเหมยเหมยไปปิกนิกบนเขา เป้าหมายของเขาไม่ใช่บาร์บีคิวย่างแต่เป็นสาวงามต่างหาก ทว่า——

“ฉันเรียกเสี่ยวเชามาด้วย เสียดายที่มู่มู่ไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นคนเยอะหน่อยถึงจะสนุก”

จ้าวเสวียหลินพูดพลางยิ้มตาหยี สายตากลับมองเหยียนหมิงซุ่นอย่างยียวนมาก

อยากจะเดทตามลำพังกับน้องสาวของเขาเหรอ?

ฝันไปเถอะ!

เหยียนหมิงซุ่นแค้นใจพลางกันฟันกรอด ครั้งหน้าจะต้องเอาพี่เขยน่ารังเกียจนี่ส่งไปอยู่แถวทวีปแอฟริกาให้ได้ ได้ยินมาว่าที่นั้นมีชนเผ่าแม่เสืออาศัยอยู่ จะปล่อยให้กลุ่มแม่เสือดำขย้ำเขาให้เละเลย!

ตอนที่ 1552 อ่อยแล้วหนี

ระหว่างทางใบหน้าของเหยียนหมิงซุ่นบึ้งตึง ความกดอากาศในรถต่ำจนรู้สึกคันยุบยิบ

อู่เชาคอหดรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก หากรู้ก่อนว่าเหยียนหมิงซุ่นอยู่ เขาไปซื้อของกับเจียงซินเหมยยังจะดีกว่า!

จ้าวเสวียหลินกลับยังด้านหน้าอยู่ที่นั่นด้วย เขาจงใจทำแบบนี้ ใครใช้ให้เจ้าบ้าเหยียนหมิงซุ่นเป็นอริกับเขากับพ่อเขากันล่ะ!

แม่ของเขาซื่อบื้อเลยหลอกง่ายแต่เขาไม่ได้เอาใจง่ายขนาดนั้น จงใจส่งพวกเขาไปที่อื่นไม่ใช่ว่าอยากจะเอาเปรียบน้องสาวของเขาหรือไงกัน!

เชอะ ดีดลูกคิดคำนวณมาดีแล้วสินะ!

แต่คงต้องดื่มน้ำล้างเท้าของเขาไปก่อนแล้วกัน!

เหมยเหมยนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับด้านหน้า หางตาเห็นใบหน้าบึ้งตึงของเหยียนหมิงซุ่น ในใจก็หัวเราะอย่างเบิกบาน

หลายวันมานี้คงเมินใส่พอแล้ว ไม่อย่างนั้นเติมความหวานหน่อยดีไหมนะ?

เหมยเหมยสลัดทิ้งอย่างรวดเร็ว ระดับแรงยังไม่เพียงพอต้องทนต่อไป แต่ความหวานยังต้อเติมให้กันอยู่ ต่อให้อยากปฏิเสธก็คงยากแล้วล่ะ!

ในหนังสือบอกว่าอยากจะอ่อยคน ต้องใช้วิธีนี้

สถานที่ปิกนิกอยู่ไม่ไกล อยู่บนเนินเขาในเขตชานเมือง ฤดูหนาวไม่มีผู้คน จ้าวเสวี่ยหลินหาเนินจุดที่ไม่มีลมพัดผ่านเจอก็เริ่มขุดหลุม อู่เชาก้มหน้าก้มตาช่วยโดยไม่พูดอะไร เขาตัดสินใจแล้วอีกเดี๋ยวจะพูดให้น้อย มองให้น้อยและกินให้มาก กินเสร็จก็สะบัดตูดหนี

เหยียนหมิงซุ่นเขาไม่กล้าแหย่หรอก อายุยิ่งเยอะยิ่งน่ากลัว!

“ฉันจะไปเก็บฟืน” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงต่ำ

“ฉันไปด้วย”

เหมยเหมยวิ่งเหยาะ ๆตามไป จ้าวเสวียหลินยังไม่ทันได้เรียกก็เห็นน้องสาวของตัวเองวิ่งไปไกลแล้ว ถึงขั้นเข้าไปจูงมือใครบางคนด้วยตัวเองอีก มันช่างบาดตาจริง ๆ!

อู่เชากระซิบเกลี้ยกล่อม “ผู้หญิงโตขึ้นก็ไม่เชื่อฟังแม่แล้ว พี่เสวียหลินจะวุ่นวายอะไรนักหนาเนี่ย?”

“ไป ๆ แกจะเข้าใจอะไร!”

จ้าวเสวียหลินผลักเขาออกไปอย่างรังเกียจ เจ้าอ้วนนี่ไม่มีน้องสาว ไหนเลยจะเข้าใจหัวอกพี่ชายอย่างเขา?

เขาจะยอมมองตาปริบ ๆปล่อยให้น้องสาวของเขาโดนหมาป่าตัวใหญ่ขย้ำเข้าปากได้อย่างไร?

อู่เชาเบะปากไม่สนเรื่องนี้อีก ดวงตาจับจ้องไปที่เนื้อบาร์บีคิวเป็นประกาย น้ำลายสอ รู้งี้โทรหาเจียงซินเหมยเรียกให้มาด้วยกันนานแล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นแค่ไม้กันหมาจะหนึ่งคนหรือสองคนก็ไม่ต่างกันอยู่ดี

“พี่หมิงซุ่น พี่ไม่มีความสุขเหรอ?”

เหมยเหมยจงใจถามขึ้น นิ้วก้อยยังคงเกาเบา ๆบนฝ่ามือของใครบางคนราวกับขนนกกวาดไปมา จั๊กจี้คันยุบยิบ หัวใจของเหยียนหมิงซุ่นบีบแน่นขึ้น ก้มมองหญิงสาวที่กำลังจริงจัง ริมฝีปากของเขาก็เกิดรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา

“ทำไมเหมยเหมยถึงถามแบบนี้ล่ะ? พี่ดูไม่มีความสุขหรอ?”

เหยียนหมิงซุ่นใช้มือเดียวคว้ามือเล็กที่ไม่อยู่สุขนั่นไว้ ก้มหัวลงส่งยิ้มจับจ้องสาวน้อยจอมจุ้น ทำทีเป็นเมินใส่เขา ตอนนี้กลับมากวนเขาอีก จ้องแบบนี้คิดว่าเขาไม่กล้าทำอะไรบนภูเขานี้ใช่ไหม?

เหมยเหมยกระพริบตาปริบ ๆด้วยความไร้เดียงสา “พี่หมิงซุ่นทำไมไม่มีความสุขล่ะ?”

เธอคิดจะดึงมือกลับแต่ดึงไม่ได้เพราะใครบางคนจับไว้แน่นด้วยแรงที่พอเหมาะจึงไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด เหมยเหมยก็ไม่รั้นต่อแต่กลับเอานิ้วเขี่ยสะกิดเบา ๆเล่นฝ่ามือของผู้ชายอีกครั้ง

คนที่ยั่วยวนก่อนก็คือเธอ!

พออ่อยเสร็จก็คิดจะหนี!

ไม่คิดจะรับผิดชอบเลยสักนิด!

ลำคอของเหยียนหมิงซุ่นแห้งผาก เปลวไฟในดวงตาของกำลังลุกโชน ในใจก็เช่นกัน

ความใจกล้าของภรรยาตัวน้อยของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่เชื่อฟังมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งที่รู้ว่าเขามีสัญญาผูกมัดอยู่ยังคิดจะแกล้งเขาอยู่เรื่อย เพื่อจะได้เห็นเขาทุรนทุรายใช่ไหม?

ยัยตัวร้าย!

ใจเล็กลงเรื่อยๆ!

“พี่ไม่มีความสุขเพราะอะไรเหมยเหมยไม่รู้เหรอ? ยับปีศาจน้อย…”

เหยียนหมิงซุ่นกวาดตาสำรวจพื้นที่โดยรอบด้วยความรวดเร็ว ในใจมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา ทันใดนั้นก็ก้มตัวอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยขึ้นมา เหมยเหมยที่ห้อยอยู่ในอากาศตกใจมากจนรีบกอดคอของเหยียนหมิงซุ่นเอาไว้

“พี่ทำอะไร? รีบปล่อยฉันลงนะ…ระวังพี่ชายฉันเห็น?” เหมยเหมยพูดอย่างไม่พอใจ

“ไม่ใช่ว่าเธออ่อยพี่หรอกเหรอ? พี่ก็ตามใจเธอไง…จัดการกินเธอเสีย!”

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างชั่วร้าย อุ้มแค่คน ๆเดียวไม่มีผลกระทบอะไรเลยสักนิด เดินเลี้ยวทีสองทีก็ถึงป่าเล็กแล้ว

ที่นั่นเป็นสถานที่เหมาะแก่การพลอดรักอย่างดีเลยล่ะ

………………………………………..

ตอนที่ 1553 กินของหวานก่อน

“พี่หมิงซุ่น…พี่จะ…กินฉันยังไงเหรอ?”

เหมยเหมยยืดตัวขึ้น เสียงเบาอ่อนหวานราวกับช็อกโกแลตที่โดนอังไฟหลอมละลาย หอมละมุนลิ้น หวานไปทั้งหัวใจ แต่กลับไม่เลี่ยนเลย

เหยียนหมิงซุ่นเกร็งไปทั้งตัว จุดตันเถียนใกล้จะระเบิดอยู่แล้ว

ยัยปีศาจน้อยนับวันก็ยิ่งยั่วยวนขึ้นเรื่อย ๆ!

ทุกวันเป็นเรื่องทรมานสำหรับเขา แต่เขากลับชอบมันมากเหลือเกิน!

“เธอคิดว่าพี่จะ…กินยังไงล่ะ?”

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้วางเหมยเหมยลง แต่มือทั้งสองข้างประคองบั้นท้ายเล็ก ๆของเธอไว้ เขาผลักเธอไปพิงต้นสนใหญ่ด้านหลังเขา ขยับตัวเข้าไปใกล้ กลิ่นอายความเป็นชายอันน่าหลงใหลแทรกผ่านเข้าไปในจมูก

เหมยเหมยใช้แรงกลืนน้ำลาย กลิ่นเฉพาะตัวของเหยียนหมิงซุ่นมันช่างหอมเหลือเกิน เธอเหยียดแขนโอบคล้องคอของเหยียนหมิงซุ่น ขยับตัวเข้าไปใกล้เอาตัวแนบชิด ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นรดใบหน้าของอีกฝ่าย

“กินเหมือนตอนกินไอศกรีมได้ไหม? เหมือนแบบนี้…”

เหมยเหมยไม่งุดหน้าเขินอายเหมือนอย่างก่อนแต่เธอกลับยื่นลิ้นสีชมพูออกมาอย่างกล้าหาญ เลียเบา ๆบนริมฝีปากที่เหมือนดอกกุหลาบแต่ไร้เดียงสาในสายตาของเขา ความร้อนรุ่มตรงท้องส่วนล่างของเหยียนหมิงซุ่นกำลังจะเผาเขาให้เป็นเถ้าถ่าน และใช้แรงโอบกระชับเหมยเหมยไว้แน่นโดยไม่รู้ตัวจนหลุดเสียงครางออกมา

เหมือนกับจุดฉนวนระเบิด จุดประกายความปรารถนาของเขา —— ไฟแห่งความปรารถนา บางสิ่งบางอย่างพอเริ่มขึ้นก็ยากที่จะหยุดมันไว้ได้…

“เหมยเหมยเธอไม่รู้เหรอว่าพี่กินไอศกรีมภายในคำเดียว?”

เหยียนหมิงซุ่นจับหลังหัวของหญิงสาวด้วยมือเดียว มืออีกข้างหนึ่งประคองคางไว้แล้วจูบกลีบดอกไม้ที่อยู่ในความฝันนับครั้งไม่ถ้วน เหมือนพายุไต้ฝุ่นก็ไม่ปาน ไร้ร่องรอยซึ่งความอ่อนโยน……

เสียงสูดลมหายใจยาวดังขึ้น

เหมยเหมยไม่ได้ถอยแต่กลับเผชิญหน้า ทั้งคู่จูบดูดดื่มสัมผัสรสชาติของกันและกัน เป็นรสสัมผัสที่ดีที่สุดในโลก ไม่มีอะไรดีมากไปกว่านี้อีกแล้ว!

อารมณ์ถลำลึกลงไปเรื่อย ๆ เหยียนหมิงซุ่นวางเหมยเหมยลง ปล่อยมือสองข้าง ห่อหญิงสาวไว้ในเสื้อโค้ทยาว แต่มือกลับอยู่ไม่สุก…

“พี่…พี่ปลูกเป็นแต่สตรอว์เบอร์รีเหรอ…ทำไมถึงไม่กินล่ะ?”

ถึงอย่างไรใครบางคนก็ไม่กล้ากินเธอ เธอสามารถยั่วได้อย่างเต็มที่!

ลำคอของเหยียนหมิงซุ่นแห้งผากเหมือนโดนเผาไฟก็ไม่ปาน เผาเขาไปทั้งร่าง เขาถลึงตามองยัยปีศาจน้อยที่ไม่สงบจิตสงบใจ อยู่ดี ๆก็นึกถึงเด็กโง่ที่สอบได้แค่แปดคะแนนเมื่อครั้งยังเด็ก

ถึงแม้ว่าจะซื่อบื้อไปหน่อยแต่ก็หลอกง่ายดี!

ไม่เหมือนตอนนี้ที่กลายเป็นยัยปีศาจไปแล้ว!

“อย่ามาโทษฉันนะ…ใครให้พี่กัดฉันก่อนล่ะ!” เหมยเหมยมองเขาอย่างใสซื่อ

“เธอรอก่อนเถอะ…ไม่ช้าก็เร็วเธอต้องเสร็จพี่แน่!” เหยียนหมิงซุ่นกัดฟันกรอด เพียงแค่หวังว่าตอนนี้จะได้กินยัยปีศาจน้อยนี่ ช่างยั่วยวนเก่งเหลือเกิน!

เหมยเหมยแลบลิ้นเลียลูกกระเดือกเหยียนหมิงซุ่นที่สั่นกระเพื่อมไปมาเบา ๆ แล้วพูดเสียงต่ำว่า “ไม่งั้นพี่ก็กินตอนนี้เลยสิ? ได้ไหมคะ?”

“ไม่รีบหรอก…พี่กินของหวานก่อน มื้อใหญ่เอาไว้ค่อย ๆเล็มกินทีหลัง…”

เหยียนหมิงซุ่นปรับลมหายใจ แล้วเหมือนคิดอะไรได้จึงยกมือขึ้น เอาเสื้อกันลมห่อทั้งสองคนไว้อย่างมิดชิด!

……

จ้าวเสวียหลินขุดหลุม ไฟลุกโชนกำลังดี เจ้าอ้วนน้อยไปเก็บฟืนมาได้กองหนึ่งแล้วเริ่มย่างเนื้อ กลิ่นหอมตลบอบอวล

“พวกเหมยเหมยทำไมยังไม่กลับมาอีก? ไปเก็บฟืนจะใช้เวลานานอะไรขนาดนี้?” จ้าวเสวียพึมพำอย่างไม่พอใจ เตรียมตัวจะไปตามหา