ลำนำบุปผาพิษ 1526-1529

 บทที่ 1526 คลุมถุงชน 2

เดิมทีเธอมีเงามืดหมุนวนอยู่ภายในจิตใจ ในที่สุดก็พลันมลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย คลายคิ้วงามออกได้แล้ว

เธอเคาะขมับตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองนิสัยเด็กจริง…

มิน่า ผู้เชี่ยวชาญด้านความรักบอกว่า ผู้หญิงที่กำลังมีความรักมักมีสติปัญญาเป็นศูนย์ ดูเหมือนว่าเมื่อเป็นปัญหาความรักที่เกี่ยวข้องกับตี้ฝูอี สติปัญญาของตัวเองก็ลดฮวบลงเช่นกัน มิสู้การคิดอย่างรอบคอบของหลัวจั่นอวี่

หากรู้เช่นนี้แต่แรก เธอไม่ควรวิ่งหนีปัญหา ไม่สนใจปล่อยเขาไว้ข้างถนนตอนเขามาหา ควรจะพบเจอกันแต่โดยดี

เมื่อคิดตกเรื่องปัญหาความรักของตัวเอง กู้ซีจิ่วก็ไม่คิดมากอีกต่อไปแล้ว เอ่ยถามหลัวจั่นอวี่ขึ้นอีก “จริงสิ ครั้งนี้เมิ่งซู่เหยียนก็มาด้วย นางไม่ได้กลับไปพบคู่หมั้นของนางแล้วหรือ? ไม่ได้พบกันหรือว่าถูกเจ้าเรียกตัวมาหลังจากที่พบและพูดคุยกันแล้ว?”

หลัวจั่นอวี่หยุดชะงัก ส่ายหน้าเล็กน้อย “คู่หมั้นของนางแต่งงานแล้ว ลูกก็ใกล้จะไปซื้อซีอิ้วได้แล้ว”

กู้ซีจิ่วนิ่งอึ้ง

เธอเคยฟังเมิ่งซู่เหยียนบอกเล่าอยู่หลายครั้ง หลังจากที่นางกับคู่หมั้นทำสัญญาอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า คู่หมั้นของนางยังเคยสัญญาว่าชาตินี้จะแต่งงานกับนางแค่คนเดียว พลังยุทธ์ของนางมาจากพรสวรรค์จริงๆ เดิมทีนางไม่อยากพูด เกรงว่าหากไม่ใช่จะถูกโยนเข้ามาตายในป่าทมิฬ นางละโมบความอ่อนโยนที่เขามีให้นาง

ทว่าต่อมาไม่รู้ว่าถูกใครแพร่งพรายออกไป ผลลัพธ์คือเรียกทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายมาทดสอบว่านางไม่ใช่สานุศิษย์สวรรค์ นางสิ้นหวังยิ่งนัก นางเคยพบหน้าคู่หมั้นครั้งหนึ่งก่อนถูกโยนเข้าป่าทมิฬ คู่หมั้นของนางดึงมือและบอกนางว่า เมื่อนางไปไม่ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไรเขาจะรอนาง จะรอนางตลอดไป…

เนื่องจากรู้ว่าเขาจะรอนาง ดังนั้นเมิ่งซู่เหยียนจึงมีความเชื่อตลอดหลายปีที่ผ่านมาว่าจะต้องออกไปให้ได้! เพราะนางตัดใจให้คู่หมั้นโดดเดี่ยวชั่วชีวิตไม่ได้…

ในความเป็นจริง คู่หมั้นของนางไม่ได้รอนางสักนิดเลย!

นางถูกขังอยู่หลายปี ตอนออกไปตามหาเขาพบ เขากลายเป็นลูกเขยในอุดมคติของเจ้าเมืองแล้ว ข้างกายมีภรรยาเลอโฉม ยังมีลูกอีกสองคน ลูกคนโตอายุหกขวบแล้ว…

เมื่อคำนวณเวลาดู คู่หมั้นของนางแต่งงานตั้งแต่ที่นางถูกขังเป็นปีที่สอง

กู้ซีจิ่วรู้ว่าเมิ่งซู่เหยียนเป็นแม่นางที่แข็งแกร่งยิ่งนัก คู่หมั้นแต่งงานไปแล้ว นางย่อมไม่มีทางไปกวนใจอีก ดังนั้นนางรีบตรงมาที่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ

ความพยายามยืนหยัดมาหลายปีในที่สุดก็กลายเป็นความว่างเปล่า แม่นางท่านนี้ได้รับความกระทบกระเทือนหนักหน่วงถึงเพียงนี้ยังทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ ท่ามกลางศึกสงครามครั้งนี้นางลงแรงไปไม่น้อย กู้ซีจิ่วค่อนข้างนับถือนาง

…

จันทราดังน้ำค้างแข็ง อาบย้อมบนหลังคา

กู้ซีจิ่วอยู่บนหลังคา มองเห็นเมิ่งซู่เหยียนนั่งชมแสงจันทร์อยู่ตรงนั้น

แม่นางผู้นี้สวมอาภรณ์เขียว นั่งยืดหลังตรงอยู่ตรงนั้น ดุจไม้ไผ่เหยียดตรงต้นหนึ่ง

ข้างกายนางมีน้ำเต้าสุรา นางดื่มไปไม่น้อย ทว่าสติสัมปชัญญะยังครบถ้วนอยู่

เมื่อเห็นกู้ซีจิ่วขึ้นมา นางยื่นน้ำเต้าสุราให้นาง “ดื่มเป็นเพื่อนข้าสักหน่อย?”

กู้ซีจิ่วก็ไม่เกรงใจแล้ว รับน้ำเต้าสุราของนางมาดื่มสักสองสามอึก ชมแสงจันทร์ข้างกายนาง

“ซีจิ่ว เจ้าว่าผู้ชายล้วนเชื่อไม่ได้กันทั้งหมดเลยหรือไม่?” เมิ่งซู่เหยียนเอ่ยพึมพำ

กู้ซีจิ่วรู้ว่านางเก็บกดเอาไว้นานเกินไปแล้ว ต้องการระบายออกมา จึงไม่ได้ทักท้วงนาง เพียงแต่ชนน้ำเต้าสุรากับนาง แล้วดื่มอีกอึกหนึ่ง

ดวงตาของเมิ่งซู่เหยียนเลือนรางเล็กน้อย “เขาเคยรักข้าถึงเพียงนั้น วันหนึ่งมาหาข้าสามครั้งยังไม่บ่นว่ามาก แทบอยากจะตามติดอยู่กับข้าทุกวัน เขาพร่ำเอ่ยคำสัตย์สาบานกับข้ามากมายก่ายกอง ท้ายที่สุดก็ไม่รักษาคำพูด…” นางดื่มสุราอีกอึกหนึ่ง ยิ้มเล็กน้อย “เจ้ารู้ไหมว่าครั้งนี้ข้ากลับไปเห็นเขาในสภาพเยี่ยงไร? เขาเซ่นไหว้ป้ายวิญญาณข้าในบ้าน อีกทั้งยังให้ลูกชายลูกสาวทั้งสองมาเซ่นไหวข้าอยู่บ่อยครั้ง…”

————————————————————————————-

บทที่ 1527 คลุมถุงชน 3

เมิ่งซู่เหยียนส่ายหน้า “ข้ากลับไปในเมือง เมื่อถามไถ่เพียงเล็กน้อยก็รู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว ประสบความสำเร็จในชีวิต ข้าผิดหวังยิ่งนัก เดิมทีข้าไม่อยากไปพบเจอเขา แต่ก็รู้สึกว่าหากไม่พบเจอหน้ากันสักครั้ง ข้าจะรู้สึกผิดต่อการรอคอยสิบกว่าปีของข้า…เดิมทีข้าวางแผนแอบไปดูเขาแวบหนึ่งแล้วจากไป สุดท้าย ข้าเห็นป้ายวิญญาณของข้าในคฤหาสน์ของเขา…เขากำลังรำพึงรำพันหน้าป้ายวิญญาณของข้า ให้ข้าปกป้องคุ้มครองลูกของเขาทั้งคู่ให้มีอนาคตที่ดีในภายภาคหน้า…”

กู้ซีจิ่วไร้ซึ่งวาจา

เมิ่งซู่เหยียนกล่าวต่อ “ข้ารู้สึกว่าความรักของตัวเองเปรียบเสมือนเรื่องตลกขบขัน ขณะที่กำลังจะจากมา เรือนด้านข้างของคฤหาสน์เขาเกิดไฟลุกไหม้ ลูกชายคนเล็กของเขาติดอยู่ในเรือนหลังนั้น ร้องไห้ส่งเสียงดังยิ่งกว่าขุนเขา ไฟนั้นลุกลามใหญ่โต ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปช่วยเหลือ…ข้าทนดูเด็กน้อยถูกเผาทั้งเป็นไม่ได้ จึงรีบพุ่งตัวเข้าไปช่วยเด็กคนนั้นออกมา…และด้วยเหตุนี้จึงเปิดเผยเรือนกาย เขากลับจำข้าได้ ร้องเรียกชื่อข้าขึ้นมาในทันที…”

เมิ่งซู่เหยียนดื่มสุราอีกอึกหนึ่ง “ข้าไม่อยากไปกวนใจเขาอีก อยากรีบจากมาในทันทีที่ช่วยเด็กออกมาได้ แต่เขากลับดึงรั้งชายเสื้อของข้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เอาแต่พูดว่าเขามีอะไรจะพูดกับข้า…”

“เจ้าฟังเขาพูดแล้ว? กู้ซีจิ่วเอ่ยถาม

เมิ่งซู่เหยียนหยุดชะงักแล้วพยักหน้า “ใช่ ข้าฟังเขาพูด…แต่ถ้าไม่ฟังจะดีกว่า!”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว รอนางเล่าต่อ เมิ่งซู่เหยียนฝืนยิ้ม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาพูดอะไรกับข้า? เขาบอกว่าเขาไม่ได้เต็มใจแต่งงานกับธิดาเจ้าเมืองท่านนี้ บอกว่าคนที่เขารักที่สุดก็คือข้า เขาดีใจมากที่ข้ามีชีวิตกลับมาได้ เขาอยากจ่ายค่าตอบแทนให้ข้า ยังคงจะแต่งงานกับข้า…แต่เขาไม่อาจรับข้าเป็นภรรยาได้ในตอนนี้ ให้ข้าลำบากเป็นอนุชั่วคราว เขาจะชดเชยให้ข้า วันข้างหน้าจะหาทางเลื่อนให้ข้าเป็นภรรยารอง มีฐานะเท่าเทียมกับธิดาเจ้าเมืองท่านนั้น…”

กู้ซีจิ่วนวดคลึงหว่างคิ้ว ความคิดที่ว่าการมีภรรยาอนุมากมายของเหล่าบุรุษบนโลกใบนี้ช่างฝังแน่นอย่างลึกซึ้ง

เมิ่งซู่เหยียนมองแสงจันทร์บนท้องนภา หยักยิ้มริมฝีปากเล็กน้อย “หากข้าไม่ได้อยู่ในเขตหวงห้ามมาหลายปี คอยอยู่ข้างกายเขาตลอด บางทีอาจไม่รู้สึกว่ามีอะไรในความคิดของเขา แต่ครั้งนี้เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ข้าไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งใจแต่กลับรู้สึกสะอิดสะเอียน! ข้าไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของเขา เขาไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก บอกว่าฮูหยินของเขารู้สึกสำนึกในบุญคุณเขา เขาถามว่าข้าอยากให้เขากลายเป็นคนไร้คุณธรรมที่ทอดทิ้งภรรยาใช่หรือไม่?”

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน

เมิ่งซู่เหยียนยิ้มอีกครั้งหนึ่ง “เขาบอกว่าข้าไม่อาจเห็นแก่ตัวเยี่ยงนี้ บอกว่านี่เป็นสิ่งที่เขามอบให้ข้าได้มากที่สุดแล้ว ข้าบอกว่า ข้าไม่ต้องการให้เขายอมอ่อนข้อ และไม่ต้องการแต่งงานกับเขา เขาบอกว่าข้าพูดไปด้วยอารมณ์ เพื่อบีบบังคับให้เขาทำเรื่องไร้ซึ่งคุณธรรม อีกทั้งเขายังบอกว่าเขากับข้ายังมีหนังสือหมั้นหมายใบนั้นอยู่ ในเมื่อยังมีชีวิต ก็ควรจะแต่งงานกับเขา ในเมื่อรักเขาก็ไม่ควรทำให้เขาลำบากใจ ให้เขาต้องทำความผิด…”

กู้ซีจิ่วนวดคลึงหว่างคิ้ว “หลังจากนั้นเล่า?”

เมิ่งซู่เหยียนทอดถอนใจ “จากนั้นพี่หลัวก็ปรากฏกายขึ้น ซัดเขาไปหนึ่งยก…”

กู้ซีจิ่วพยักหน้า หากเธออยู่ตรงนั้น คาดว่าก็คงออกไปซัดคนเช่นกัน หลัวจั่นอวี่ไม่ได้ทำผิดอันใด

เมิ่งซู่เหยียนกล่าวอีก “ลักษณะของเขาเมื่อเห็นพี่หลัวราวกับรู้แจ้งในฉับพลัน บอกว่าที่แท้ข้าก็เปลี่ยนใจไปมีชายคนอื่นแล้ว อีกทั้งยังตั้งใจพาชายชู้มายั่วโมโหเขา บอกว่าเขาผิดหวังยิ่งนัก นึกไม่ถึงว่าข้าจะเป็นหญิงใจง่ายได้ถึงเพียงนี้ เขามองข้าผิดไป ความจริงใจที่เขามีต่อข้าสุริยันจันทราเป็นพยานได้ นึกไม่ถึงว่าข้าจะผิดคำสาบานในวันนั้น สวมหมวกเขียวให้เขา…”

กู้ซีจิ่วพูดจาอันใดไม่ออก

เธออดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ “ซู่เหยียน เหตุใดเจ้าถึงได้ชอบคนกากเดนเยี่ยงนี้?”

บทที่ 1528 คลุมถุงชน 4

เมิ่งซู่เหยียนส่ายหน้า “เขาเคยเป็นคนมีความสามารถที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมือง เป็นอัจฉริยะ ดูดีมีสง่า…ข้าก็รู้สึกว่าตัวเองโง่งมยิ่งนัก”

กู้ซีจิ่วตบบ่านางเบาๆ “ตอนนั้นเจ้ายังเด็กนี่ ชอบคนกากเดนก็มิแปลก เคราะห์ที่เจ้าไม่ได้แต่งงานกับเขาจริงๆ ถอนตัวออกมายามนี้ก็ยังไม่สาย ถึงแม้บนโลกใบนี้มีผู้ชายกากเดนมากมาย แต่ก็ยังมีผู้ชายดีๆ อีกมากมายนี่ อย่างเช่นพี่ชายข้า…”

เมิ่งซู่เหยียนหลุบตาลง ส่ายหน้าเล็กน้อย “พี่หลัวเป็นผู้ชายที่ดี…แต่ข้า…ซีจิ่ว ข้าไม่อยากมีความรักอีกต่อไปแล้ว”

กู้ซีจิ่วแสดงความเข้าอกเข้าใจ อย่างไรเสีย เมิ่งซู่เหยียนก็รักผู้ชายคนหนึ่งมาตลอดสิบกว่าปี ถึงแม้ท้ายที่สุดแล้วจะรู้ว่าไม่คุ้มค่า ทว่าความรักครั้งนี้ไม่ใช่บอกว่าปล่อยวางแล้วจะวางลงได้ทั้งหมดในทันที ยังต้องใช้เวลาให้มันค่อยๆ จางหายไป…

เมิ่งซู่เหยียนรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก การระบายออกในครั้งนี้ทำให้ความมืดมนในจิตใจของนางลดลงไปไม่น้อย นางพักเรื่องราวในใจของตัวเอง หันมาถามกู้ซีจิ่ว “ซีจิ่ว เจ้ากับท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายจะแต่งงานกันเมื่อใด? ข้ายังรั้งอยู่ที่นี่รอดื่มสุรามงคลของเจ้านะ”

กู้ซีจิ่วหัวเราะออกมา “ยามนี้ด้านนอกยังมีเรื่องราวมากมายถึงเพียงนี้ เขายุ่งมาก ข้ากับเขาเพียงแค่จัดงานแต่งงานชดเชยเท่านั้นเอง ไม่รีบร้อน วางใจเถิด เมื่อใดที่กำหนดวันได้แล้วข้าจะแจ้งทุกคนทราบ”

เธอดื่มสุรากับเมิ่งซู่เหยียนอีกช่วงระยะเวลาหนึ่ง หลังจากเริ่มเมาเล็กน้อย เธอจึงขอตัวลา

เธอดื่มสุราไปค่อนข้างเยอะ เมื่อคิดที่จะเคลื่อนย้ายในพริบตากลับจวนแม่ทัพ ผลสุดท้ายเคลื่อนย้ายมากไปหน่อย จึงเคลื่อนย้ายมายังริมคูเมือง เกือบจะหัวทิ่มลงไปในน้ำ

เธอยืนแน่นิ่งอยู่ริมแม่น้ำ มองดูสองข้างทาง อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ค่อนข้างคุ้นตา ครุ่นคิดไปมา ก็คิดออกแล้ว ตอนเธอทะลุมิติมาได้ไม่นาน เคยพบเจอกลอุบายของคนลึกลับที่ริมคูเมืองนี้ บอกว่ามีความแค้นอะไรกับเธอ แถมยังหยิบเสื้อผ้าของเธอขึ้นมาทำสิ่งลึกลับ ทำให้ทหารรักษาการณ์บนกำแพงเห็นเข้า…

อืม ตอนนั้น เจ้าคนชั่วช้าผู้นี้ใช้อุบายเล่นเล่ห์กับเธอไม่น้อย!

ตอนนั้นเธอเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ มาคิดดูตอนนี้กลับรู้สึกขบขันยิ่งนัก

เธอหาก้อนหินก้อนหนึ่งนั่งลง คิดถึงตอนที่ตัวเองเพิ่งทะลุมิติมาก็ถอดเสื้อผ้าเขา จนเขาเหลือแค่เพียงเสื้อตัวในชิ้นหนึ่ง อีกทั้งยังจับน้องชายของเขาทีหนึ่ง คาดว่าคงไปยั่วโมโหเขาเสียแล้ว ถึงได้บอกว่ามีความแค้นต่อเธอ…

เรื่องราวในอดีตดังเมฆหมอก เธอนั่งคิดจนเหม่อลอย เมื่อได้สติกลับคืนมา แสงจันทร์บนท้องนภาก็เคลื่อนไปทางทิศตะวันตก ค่ำคืนมืดมนแล้ว

ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไร? อยู่ที่ไหนนะ?

อยู่ๆ เธอก็อยากเจอเขาขึ้นมา!

เลือดอันร้อนรุ่มของเธอพุ่งพล่านชั่วขณะ เธอหยิบยันต์ถ่ายทอดเสียงออกมาลองติดต่อเขา

ยันต์ถ่ายทอดเสียงส่องแสง ไม่มีคนรับอยู่เป็นเวลานาน

เธอแหงนหน้ามองแสงจันทร์ เวลานี้เขาพักผ่อนแล้วหรือยัง?

ช่างเถิด วันนี้ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ค่อยติดต่อเขาก็เหมือนกัน

ในขณะที่เธอกำลังจะปิดยันต์ถ่ายทอดเสียง ฝั่งนั้นกลับติดต่อได้แล้ว น้ำเสียงที่ดึงดูดของเขาส่งผ่านมา “ซีจิ่ว?”

หัวใจกู้ซีจิ่วดุจระลอกคลื่นลอยล่องในอากาศ พลันโพล่งถ้อยคำที่ไม่ได้ผ่านการกลั่นกรองออกไป “ท่านจะมาขอข้าแต่งงานที่จวนแม่ทัพเมื่อใด?”

อีกฝั่งนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงของตี้ฝูอีกหนักแน่นมั่นใจ “ซีจิ่ว ยามนี้มีเรื่องมากมายที่ต้องรีบจัดการโดยด่วน…รอให้สะสางอีกสักพักหนึ่งค่อยว่ากันเถิด”

กู้ซีจิ่วพูดจาอันใดไม่ออก

เธอหยุดชะงัก “ความจริงการขอแต่งงานไม่ยุ่งยาก ท่านมาบอกสถานการณ์ให้กระจ่างแจ้งก็พอแล้ว จัดพิธีเล็กๆ เพื่อเป็นสักขีพยานว่าพวกเราแต่งงานกันแล้วก็ได้” ยามนี้เธอแต่งงานแบบหลบๆ ซ่อนๆ นอกจากคนเหล่านั้นในเขตหวงห้าม คนภายนอกไม่มีแม้สักคนที่รู้ว่าเธอเป็นภรรยาของเขาแล้ว

ตี้ฝูอียิ้ม น้ำเสียงอบอุ่น “ซีจิ่ว เจ้าติดต่อข้ามาดึกดื่นป่านนี้เพราะอยากพูดเรื่องนี้?”

————————————————————————————-

บทที่ 1529 คลุมถุงชน 5

“ใช่แล้ว ข้าจะบอกท่านไว้นะ แม่ทัพกู้ยังไม่รู้ว่าพวกเราแต่งงานกันแล้ว เขายังคิดจะจัดงานเลี้ยงดูตัวให้ข้าอยู่หลายครั้ง เขาบอกว่าเขารู้จักชายหนุ่มหล่อเหล่าเปี่ยมความสามารถมากมาย…” กู้ซีจิ่วพูดขู่เขา

ตี้ฝูอีกลับไม่เก็บมาใส่ใจ “มีชายหนุ่มคนใดหล่อเหลาเปี่ยมความสามารถได้เท่าข้าเล่า? เจ้าย่อมไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาอยู่แล้ว ซีจิ่ว ข้าวางใจในตัวเจ้ายิ่งนัก”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออกเลย…

เธอยังไม่ถอดใจ พูดคุยกับอีกหลายประโยค แต่ตี้ฝูอีมักจะมีวิธีเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนาอยู่เสมอ

ถึงอย่างไรกู้ซีจิ่วก็ร่ำสุรามา ยามนี้ความเมามายครอบงำอย่างสมบูรณ์อีกครั้ง จึงถามออกมาตรงๆ “ท่านบ่ายเบี่ยงเฉไฉเช่นนี้ เพราะไม่อยากให้คนนอกพวกนั้นรู้ว่าข้าคือภรรยาของท่านใช่ไหม?”

ตี้ฝูอีเงียบไปครู่หนึ่ง ถอนหายใจแล้วเอ่ยตอบ “เจ้าคิดมากไปแล้ว ซีจิ่ว เจ้าดื่มสุราหรือ?”

กู้ซีจิ่วร้องอืมคราหนึ่ง ตอบอย่างซื่อตรงยิ่งนัก “ใช่แล้ว ท่านอยากมาดื่มกับข้าสักจอกไหมล่ะ?”

“พูดจาเป็นเด็กไปได้! เอาล่ะ ดื่มสุรามากพอแล้วก็รีบเข้านอนซะ ดึกมากแล้ว อย่าได้อดหลับอดนอนเกินไป จะไม่ดีต่อสุขภาพของเจ้า”

ยันต์ถ่ายทอดเสียงถูกตี้ฝูอีตัดสายทันที กู้ซีจิ่วนั่งอยู่ริมแม่น้ำ มองยันต์ถ่ายทอดเสียงในมือที่ไม่ส่องแสงอีกแล้วขมวดคิ้วนิ่งงันอยู่ครู่หนึ่ง เธอรู้สึกอยู่ตลอดว่าท่าทีที่ตี้ฝูอีมีต่อตนไม่ค่อยปกติ ราวกับรับมือแบบขอไปที…

หรือเขาจะสัมผัสถึงความโกรธที่เธอมีต่อเขาไม่ได้?

แม้แต่ทีท่าว่าจะโอ๋เอาใจก็ไม่มีเลย

ฤทธิ์สุราขึ้นหน้าแล้ว ยามนี้กู้ซีจิ่วกระทำการด้วยอารมณ์ชั่ววูบยิ่งนัก ใช้ยันต์ถ่ายทอดเสียงติดต่อเขาอีกครั้ง ฝ่ายนั้นเพิ่งจะกดรับ เธอก็ถามเข้าประเด็นเลย “ท่านอยู่ไหน? ข้าจะไปหาท่าน”

“ไม่ต้องหรอก คืนนี้ดึกมากแล้ว” ตี้ฝูอีปฏิเสธทันที

กู้ซีจิ่วหัวร้อนแล้ว “แต่ข้าอยากเจอท่านจริงๆ นี่ ท่านไม่อยากเจอข้าหรือ? ตอนนี้ข้าอยู่ที่คูเมือง…ถ้าท่านไม่มาข้าจะกระโดดน้ำซะดีไหม?”

น้ำเสียงตี้ฝูอีค่อนข้างจนปัญญา “เอาล่ะ อย่าวุ่นวาย พรุ่งนี้ข้าจะไปหาเจ้า ตอนนี้รีบเข้านอนได้แล้ว”

ด้วยเหตุนี้ ยันต์ถ่ายทอเสียงจึงถูกตัดสายอีกครั้ง

กู้ซีจิ่วมีน้ำโหขึ้นมาทันที เจ้าคนผู้นี้ไม่กลัวเธอจะกระโดดน้ำเลย…

จากนั้นทึ้งผมอีกทีหนึ่ง ดูเหมือนเขาไม่กลัวเธอจะกระโดดน้ำจริงๆ เนื่องจากทักษะทางน้ำของเธอกีกว่าเขาทุกอย่าง ไม่จมน้ำตายแน่นอน

เอาเถอะ เธอใช้อุบายนี้ขู่เขาไม่ได้แล้ว

กู้ซีจิ่วนั่งรับลมเย็นๆ อยู่ริมแม่น้ำอีกสักพัก ก็ใช้วิชาเคลื่อนย้ายไปที่จวนทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายของเขาโดยตรง

หลายวันมานี้ตี้ฝูอีล้วนพำนักสะสางเรื่องราวอยู่ที่จวนของเขา ถึงแม้กู้ซีจิ่วจะไม่ได้ติดต่อกับเขา แต่ข้างกายเธอก็มีสายข่าวอยู่มากมาย สอบถามเล็กน้อยก็ทราบร่องรอยของเขาแล้ว

จวนทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายที่เคยเงียบเหงาวังเวงได้รับการบูรณะใหม่อีกครั้ง กลับมาคึกคักมีชีวิตชีวาอีกหน สาวใช้ข้ารับใช้ในจวนยังคงมีอยู่ไม่น้อย กระปรี้กระเปร่านัก

กู้ซีจิ่วนอยู่ในเรือนรอบหนึ่ง หาเงาร่างของตี้ฝูอีไม่พบเลย กลับพบเจอมู่เฟิงเข้า

มู่เฟิงค่อนข้างตกใจกับการปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันของเธอ แต่เมื่อเห็นเธอก็ยังคงกระตือรือร้นยิ่งนัก เชื้อเชิญเธอไปที่โถงรับรอง

กู้ซีจิ่วถามถึงเบาะแสของตี้ฝูอี มู่เฟิงส่ายหน้า บอกว่าเบาะแสของท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเป็นปริศนามาโดยตลอด วันนี้ออกไปตั้งแต่ช่วงเย็นแล้ว ยามที่ออกไปไม่ได้บอกพวกเขาสี่คนอย่างชัดเจนว่าจะไปไหน เพียงแต่คาดว่าคืนนี้คงไม่กลับมา

กู้ซีจิ่วพูดคุยสัพเพเหระกับมู่เฟิงอยู่หลายประโยค

เธอหลอกถามเขาอยู่นานสองนาน ถึงด้ทราบจากปากของมู่เฟิงว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายไม่ได้ลอบตระเตรียมงานวิวาห์อันใดเลยจริงๆ…

กู้ซีจิ่วรู้สึกผิดหวัง ถ้าตี้ฝูอีลอบจัดเตรียมงานวิวาห์จริงๆ ก็เป็นไปได้ที่จะปิดบังสี่ทูตด้วย ยามนี้พวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน นั่นยืนยันได้ว่าตี้ฝูอียังไม่มีแผนการนี้ชั่วขณะจริงๆ

เขาไม่ได้จะเซอร์ไพรซ์เธอ…

ความผิดหวังของเธอแทบจะห้อยเอาไว้บนหน้า ในเมื่อที่นี่หาตัวตี้ฝูอีไม่เจอ อีกทั้งได้รับข่าวที่เธอต้องการ เธอจึงลุกขึ้นกล่าวอำลา