ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น 1494-1497

 ตอนที่ 1494 ไม่มีแรงดึงดูดจริงหรือ?

ไม่ว่าเหมยเหมยจะทำตัวน่ารักออดอ้อนมากขนาดไหน อย่างมากเหยียนหมิงซุ่นก็แค่เลื่อนอายุมีลูกมาหลังแต่งงาน ซึ่งไม่ปริปากตอบตกลงเรื่องแต่งงานปีหน้าสักทีด้วยท่าทีหนักแน่น

เหมยเหมยมองเขาแวบหนึ่งอย่างสงสัย ความรักที่เหยียนหมิงซุ่นมีต่อเธอ เธอไม่เคยสงสัยเลยแม้แต่น้อย

แต่ทำไมถึงไม่ยอมแต่งงานกับเธอตอนนี้ล่ะ?

ความจริงไม่แต่งงานก็ไม่เป็นไร ขอแค่ยอมกินเธอก็พอ…

แม้เธอจะไม่เชื่อคำพูดของฉิวฉิว แต่สุดท้ายก็มีรากฝังลึกอยู่ก้นบึ้งหัวใจเธอที่ทำให้ฉุกคิดถึงเป็นครั้งคราว มักทำให้รู้สึกอยู่บ่อยครั้งว่าเรือนร่างของเธอไร้ความน่าดึงดูดเกินไปจริงหรือเปล่า?

เพราะเหยียนหมิงซุ่นมีเรื่องในใจเลยไม่ทันสังเกตถึงความต้องการน้อย ๆของเหมยเหมย ยังหลงคิดว่าเธอแค่เกิดอารมณ์ชั่ววูบ แต่กลับไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าภรรยาตัวน้อยของตนกำลังคิดว่าควรจะขึ้นคร่อมเขาอย่างไรดี!

เมื่อกลางวันนายใหญ่เรียกพ่อบุญธรรมไปดื่มน้ำชาด้วย แม้ว่าจะเป็นการคุยสัพเพเหระทั่วไปแต่การที่นายใหญ่จามทียังมีนัยยะแอบแฝง คำที่พูดออกมาก็ย่อมไม่มีทางพูดลอย ๆแน่นอน

นายใหญ่พูดติดล้อเล่นว่าอยากผูกญาติกับเฮ่อเหลียนชิง นายใหญ่ไม่มีลูกสาว ดังนั้นคนที่จะแต่งงานด้วยคือใครใช้ส้นเท้าคิดยังคิดออก

ตอนที่เฮ่อเหลียนชิงกลับมาเล่าให้ฟังทำเอาเหยียนหมิงซุ่นตกใจเหงื่อผุดเต็มตัว โชคดีที่เฮ่อเหลียนชิงได้ไปชมงานเลี้ยงต้อนรับเลยหมดซึ่งความรู้สึกดีต่อโฮ่วเซิ่งหนาน ถึงเป็นเหตุให้พูดปฏิเสธข้อเสนอของนายใหญ่ด้วยคำพูดล้อเล่นเช่นกันโดยบอกว่าเขาหาคู่หมั้นไว้แล้ว

แต่เหยียนหมิงซุ่นก็อารมณ์ไม่ดีเหมือนเดิม ในเมื่อนายใหญ่มีความคิดนี้แล้วยังพูดขึ้นมาอีก นั่นก็เท่ากับว่าเขาจะไม่มีวันยอมถอดใจง่าย ๆ

ดูเหมือนว่าเขาต้องให้นายใหญ่ได้ทำความรู้จักกับหลานสาว ‘คนเก่ง’ ของเขาคนนี้ดี ๆเสียแล้ว!

แน่นอนว่าเหยียนหมิงซุ่นไม่คิดจะบอกเรื่องที่เหมยเหมยเอาวิธีการจัดการหวงอวี้เหลียนในอดีตมาใช้กับโฮ่วเซิ่งหนาน ถ้าอย่างนั้นต้องมีความผิดต่อนายใหญ่แน่นอน ฉะนั้นเขาจะนัดเจอนายใหญ่สักครั้งมาพูดคุยกันดี ๆสักหน่อย

เพียงแต่ชีวิตของนายใหญ่อยู่แต่กับงานที่แม้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีก็มีค่ามหาศาล เกรงว่าการนัดเจอกันต้องเลื่อนไปอีกหลายวันทีเดียว

เหยียนหมิงซุ่นจัดระเบียบข้อมูลที่ห้องหนังสือเพียงลำพังไว้เตรียมให้นายใหญ่อ่านในวันพรุ่งนี้ ไม่รู้ว่าถ้านายใหญ่ดูรูปสุดฉาวพวกนี้แล้วจะมีสีหน้าอย่างไร?

โฮ่วเซิ่งหนานรู้จากคุณลุงมาว่าตนถูกเฮ่อเหลียนชิงปฏิเสธ แม้จะเป็นไปตามที่คาดเอาไว้แต่เธอก็โกรธอยู่ดี ความแค้นที่มีต่อเหมยเหมยก็ยิ่งฝังลึก

นึกถึงไฟซาลผู้โลภมากแล้วโฮ่วเซิ่งหนานก็อดกัดฟันไม่ได้ เจ้าชายตกอับผู้นี้ไม่เข้าตาเธอเลยจริง ๆ หน้าตายิ่งไม่ต้องพูดถึงแถมบนตัวยังมีกลิ่นแปลก ๆ เธอไม่อยากมีอะไรกับผู้ชายแบบนี้เลย

แต่ไฟซาลกลับพูดคำขาดว่าให้เธอนอนกับเขาหนึ่งคืน นอกจากเงื่อนไขข้อนี้เขาไม่ขออะไรอีก แม้แต่เงินก็ไม่รับ

โฮ่วเซิ่งหนานเกลียดเหลือเกินแต่ก็แอบได้ใจอยู่หน่อย ๆ ไม่มีใครต้านเสน่ห์เธอไหวเลยสักคน เหยียนหมิงซุ่นตาบอดแล้วยังโง่อีก

สิ่งที่เธอไม่รู้คือเหตุผลที่ไฟซาลอยากมีอะไรกับเธอล้วนเป็นเพราะเธอเป็นคู่นอนของเคน เนื่องจากไฟซาลมีความแค้นส่วนตัวกับเคน เขาอยากครอบครองผู้หญิงของเคน อยากสวมเขาให้เคนสักหน่อย!

ไม่เกี่ยวกับว่าโฮ่วเซิ่งหนานมีเสน่ห์หรือไม่แต่อย่างใด อยู่ที่นี่เขาอยากนอนสาวสวยแบบไหนก็ได้แล้วจะสนใจผู้หญิงสำส่อนนานาชาติอย่างเธอทำไมกัน?

วันนี้ช่วงบ่ายมีคาบวิชาภาษาอังกฤษพอดีแต่แผลบนหัวเข่าของโฮ่วเซิ่งหนานยังไม่หายดีเลยสวมมาเพียงรองเท้าผ้าใบคู่เดียว ทำให้เธอร่างบึกบึนไม่น้อยไม่ได้ดูสูงเพรียวเฉกเช่นวันปกติ

ตอนเลิกเรียนเหมยเหมยได้เจอกับเธออีกครั้ง หรือน่าจะบอกว่าโฮ่วเซิ่งหนานมาดักรอเธอมากกว่า

เหมยเหมยมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ รอผู้หญิงคนนี้พูดโม้อยู่

“ถ้าเธอเจียมตัวสักนิดก็ไปจากเหยียนหมิงซุ่นเถอะ แบบนี้ยังรักษาหน้าไว้ได้ ถ้าถึงเวลานั้นโดนปฏิเสธแต่งงานขึ้นมาเธอก็ไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรเลยนะ” โฮ่วเซิ่งหนานมองเหมยเหมยด้วยท่าทีเย่อหยิ่งและน่ารังเกียจเหมือนอย่างเคย

……………………….

 ตอนที่ 1495 อยากล้มทับ

เหมยเหมยไม่อยากโมโหอีกแล้ว เธอเพียงนึกขำว่าผู้หญิงคนนี้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกจินตนาการของตัวเองไปวัน ๆ ดวงตาก็โดนขี้ตาเบียดจนมองอะไรแทบไม่เห็นแล้ว

“โฮ่วเซิ่งหนานเธอแน่จริงก็ให้เหยียนหมิงซุ่นยกเลิกหมั้นฉันสิ เธอมาพูดกับฉันแล้วมีประโยชน์อะไร” เหมยเหมยแสยะยิ้ม

“จ้าวเหมยเธออย่าได้ใจไป เธอคิดว่าเหยียนหมิงซุ่นรักเธอจริง ๆเหรอ? เหอะ…ฉันว่าก็ไม่หรอกมั้ง ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นสาวพรหมจรรย์มาจนถึงตอนนี้ได้ไง ฉันรู้นะว่าพวกเธอสองคนนอนบนเตียงเดียวกันมานานแล้ว”

โฮ่วเซิ่งหนานมองเหมยเหมยอย่างเย้ยหยัน เมื่อก่อนเธอเคยใช้ชีวิตกับชาวยิปซีมาก่อน อย่างอื่นไม่ได้เรียนรู้มาหรอกแต่การดูว่าผู้หญิงคนหนึ่งยังเป็นสาวพรหมจรรย์หรือไม่นั้นกลับดูออกตั้งแต่แวบแรก

จ้าวเหมยยังเป็นสาวพรหมจรรย์อย่างชัดเจน!

แต่เธอก็ตามสืบได้ว่าจ้าวเหมยกับเหยียนหมิงซุ่นอาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันมานานแล้ว ลำพังชายหญิงอยู่กันในห้องสองต่อสองและเหยียนหมิงซุ่นไม่มีปัญหาด้านสุขภาพ จ้าวเหมยยังรักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้ก็บ่งบอกได้ว่าเหยียหมิงซุ่นไม่สนใจผู้หญิงคนนี้มากเท่าไรนี่นา!

ไม่อย่างนั้นจะปล่อยให้รอดมาจนถึงตอนนี้ได้หรือ?

และนี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่โฮ่วเซิ่งหนานมีความมั่นใจอย่างมาก เธอคิดว่าต้องเป็นเพราะจ้าวเหมยหุ่นไม่ดีพอเลยไม่มีแรงดึงดูดต่อเหยียนหมิงซุ่นมากพอ

เหมยเหมยสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ฉิวฉิวพูดแบบนี้ โฮ่วเซิ่งหนานก็พูดแบบนี้ สติสัมปชัญญะกำลังบอกเธอว่าโฮ่วเซิ่งหนานกำลังพูดพล่อย ๆ แต่ความจริงนั้นเธอกลับรู้สึกปวดใจและรู้สึกแย่มาก

เธอตั้งสติแล้วโต้กลับไป “เธอคิดว่าใครใครก็เหมือนเธอที่ในหัวมีแต่เรื่องบนเตียงเหรอ? อีกอย่างประเทศจีนเป็นประเทศที่เคร่งเรื่องขนบธรรมเนียม ไม่ควรชิงสุกก่อนหาบ ไม่เหมือนใครบางคนที่ไร้ยางอายผู้ชายคนไหนก็นอนด้วยได้หมด!”

โฮ่วเซิ่งหนานมีสีหน้าถมึงทึง นางแพศยา อีกไม่กี่วันจะขายแกให้ซ่องตะวันออกกลาง ดูสิว่าแกจะรักษาความบริสุทธิ์ได้อย่างไรอีก?

“จ้าวเหมยเธออย่าปากแข็งไปเลย เธอไม่ยอมรับก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอไม่มีแรงดึงดูดต่อเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้…”

โฮ่วเซิ่งหนานกวาดตามองประเมินเหมยเหมยอย่างมีเลศนัยแล้วพูดเย้ยว่า “ก็ใช่เนอะ ลำพังแค่หุ่นที่ไม่ได้ดีไปกว่าถั่วแขกสักเท่าไหร่ ผู้ชายสนใจสิแปลก!”

ว่าแล้วเธอยังจงใจยืดอกตูมแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างได้ใจ

เหมยเหมยกัดฟันแน่น นมใหญ่แล้วยิ่งใหญ่มากหรือไง?

พรุ่งนี้ก็ยานหมดแล้ว!

พอก้มมองหน้าอกที่ไม่ได้ครึ่งเดียวของโฮ่วเซิ่งหนานความเศร้าก็ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง…

หรือว่เธอไม่มีแรงดึงดูดจริงหรือ?

หลังทานมื้อเย็นเสร็จเหยียนหมิงซุ่นก็ไปทำงานที่ห้องทำงาน ซึ่งเหมยเหมยก็ไปห้องวาดรูปแต่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้วาดรูปทั้งคืนก็ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลยสักนิด เวลาทั้งคืนกลับวาดได้แค่ภาพพื้นหลัง

เธอโยนกระดานวาดภาพทิ้งด้วยความโมโหก่อนตัดสินใจไปอาบน้ำ

แต่คำพูดของโฮ่วเซิ่งหนานกลับดังขึ้นข้างหูเธอไม่หยุด โดยเฉพาะหลังเห็นหน้าอกอันน้อยนิดในกระจก เหมยเหมยอยากให้มันเหมือนซาลาเปาที่พอใส่ผงฟูมากสักนิดก็จะกลายเป็นซาลาเปาลูกใหญ่ในทีเดียว

เช็ดร่างกายให้แห้งด้วยความท้อใจ เธอเปิดตู้เสื้อผ้าเตรียมใส่ชุดนอนแต่คำของฉิวฉิวก็ดังขึ้นอีก

‘ตัวผู้ไม่รุกเอง ตัวเมียรุกผลักล้มทับก่อนได้นี่นา…’

ผลักล้มทับเหรอ!

เหมยเหมยหน้าร้อนผ่าว ดวงตาวาววับจนน่าตกใจ

ใช่แล้ว ภูเขาไม่มาหาเธอ งั้นเธอก็ไปหาภูเขาสิ!

เหมยเหมยโยนชุดนอนมิดชิดในมือทิ้งแล้วควานหาบางอย่างอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดก็ค้นเจอชุดนอนเส้นไหมบางราวกับผ้าชีฟองบางทำจากใยไหมในมุมอับของตู้ นี่เธอซื้อมาเพราะอารมณ์ชั่ววูบ พอซื้อกลับมาก็ไม่เคยได้ใส่

เขินเกินกว่าจะใส่ได้!

แต่คืนนี้เธอตัดสินใจจะสวมมัน

เพราะเธอจะยั่วเหยียนหมิงซุ่น!

ด้วยชุดนอนกระโปรงตัวนี้!

เหยียนหมิงซุ่นที่กำลังนั่งอ่านเอกสารในห้องหนังสืออย่างใจจดใจจ่อตัวสะท้านเฮือกกะทันหัน รู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ ไม่ใช่ความอาฆาตจากศัตรูแต่เป็นความรู้สึกที่พูดไม่ออก…

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ตอนที่ 1496 ขณะที่ยั่วอยู่

ตกกลางดึกเหยียนหมิงซุ่นเก็บข้อมูลไว้ในฟันซี่หนึ่งของฉิวฉิวที่เหมยเหมยเคยให้เขามาซึ่งข้างในก็เป็นมิติขนาดเล็ก ตอนนี้ของสำคัญของเขาล้วนเก็บไว้ในมิติเล็ก ๆนี้ซึ่งทำให้สะดวกสบายเป็นพิเศษ

เขายกข้อมือมาดูเห็นว่าใกล้สว่างแล้ว ยายเด็กน่าจะหลับไปแล้วสินะ?

หลายวันนี้ไม่รู้ว่ายายเด็กเป็นอะไรมาถึงไม่ลืมเรื่องแต่งงานสักที เหยียนหมิงซุ่นยิ้มขมขื่นพลางส่ายศีรษะ ทำไมถึงหลงกลแผนกระตุ้นของจ้าวอิงหัวได้นะ?

ยังอ่อนหัดเกินไปจริง ๆ!

กลับห้องนอนที่เปิดโคมไฟหัวเตียงสลัว ผ้าห่มนูนขึ้นเป็นกองทำให้เหยียนหมิงซุ่นใจอ่อนยวบ เดินไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำเสียง

ได้ยินเสียงปิดประตูห้องอาบน้ำเหมยเหมยถึงพรูลมหายใจยาว หัวใจกลับเริ่มเต้นตึกตัก…

เมื่อกี้เธอต้องพยายามอย่างมากถึงประคับประคองให้ลมหายใจช้าลงไม่ให้โดนเหยียนหมิงซุ่นจับไต๋ได้ เช่นนี้เธอถึงจะจู่โจมล้มทับเขาได้ไงล่ะ!

ชุดนอนเส้นไหมอ่อนนุ่มเสียดสีผิวกายเธอเป็นระยะ ๆ เย็น…นุ่ม…แต่ยังไม่สบายเท่ามือของเหยียนหมิงซุ่น…

เหมยเหมยเขินหน้าแดงระเรื่อแล้วกระชับผ้าห่มแน่นกว่าเดิม ดวงตาคู่โตภายใต้แสงไฟสลัวราวกับดวงดาวระยิบระยับแต่หัวใจกลับเต้นเร็วมากกว่าเดิม…

เธอค่อย ๆย้อนนึกถึงทฤษฎีที่อ่านจากหนังสือเมื่อตอนกลางวัน

เผยให้เห็นวับ ๆ แวม ๆ…ปฏิเสธกึ่งเชื้อเชิญ…ไม่สิ นี่เป็นสิ่งที่ควรใช้ตอนที่ผู้ชายล้มทับเอง ตอนนี้เธอจะล้มทับฝ่ายชาย ย่อมปฏิเสธกึ่งเชื้อเชิญไม่ได้!

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องกระโจนเข้าหาอย่างดุเดือด…แล้วค่อยประกบปาก…จบ!”

เสียงไม่สบอารมณ์ของฉิวฉิวดังขึ้น ให้ตาย…เขาขดตัวอยู่มุมหน้าต่างมาครึ่งค่อนคืนแล้วหนาวอย่างหมา ยังไม่เสร็จกิจอีกหรือ!

เหมยเหมยคว้านาฬิกาปลุกบนตู้หัวเตียงเขวี้ยงใส่ฉิวฉิวตรงระเบียงหน้าต่างด้วยความโกรธปนเขิน “ฉิวฉิว…ถ้ากล้าแอบฟัง ฉันงดช็อกโกแลตแกหนึ่งปี!”

ฉิวฉิวรับนาฬิกาปลุกไว้อย่างใจเย็นพลางส่ายหางฟูฟ่องไปมา สะบัดมืออ้วนด้วยท่าทีเมินเฉยก่อนจะปีนป่ายออกนอกหน้าต่างไป นายผู้ชายใกล้อาบน้ำเสร็จแล้ว เขาต้องรีบหาที่ซ่อนตัวโดยเร็วเพื่อจะได้แอบฟังง่าย ๆ

ประตูถูกเปิดออกกลิ่นอายหอมสดชื่ออบอวลเตะจมูก เหมยเหมยรีบหลับตาลงปรับลมหายใจเหมือนแกล้งหลับอยู่ แต่ถ้าเข้าไปดูใกล้ ๆ จะพบว่าแพขนตาที่งดงามดั่งผีเสื้อของเธอกำลังสั่นพรึ่บ ๆเหมือนต้นไมยราบ

เหยียนหมิงซุ่นเอาผ้าขนหนูพันเอวไว้เดินเปลือยกายท่อนบนออกมา บนผิวสีแทนแสนเซ็กซี่มีหยดน้ำกลิ้งเกลือกอยู่ กล้ามแขนนูนเป็นปล้อง ๆ เส้นเลือดปูดโปน ไหล่กว้างเอวคอดบั้นท้ายเล็ก…

สัดส่วนร่างทองคำและใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นน้ำแข็งแกะสลัก ริมฝีปากเม้มเซ็กซี่เยี่ยงเทพในตำนานกรีก

ความเซ็กซี่อันเหลือล้น…มิน่าโฮ่วเซิ่งหนานถึงหลงหัวปักหัวปำตั้งแต่แวบแรกที่เห็น

เหยียนหมิงซุ่นปลดผ้าขนหนูมาเช็ดผมที่เปียกชุ่ม เปลือยทั้งร่างแล้วที่ต่อให้อยู่ในสภาวะพักผ่อนแต่น้องชายของเขาก็มีขนาดไม่เล็กอยู่ดี–

สวรรค์ประทานมาให้ชัด ๆ!

เหมยเหมยหัวใจเต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ลมหายใจก็เริ่มติดขัด เหยียนหมิงซุ่นมองไปที่เตียงด้วยความฉงนพลางเดินไปเช็ดผมไป กลับเห็นว่าภรรยาตัวน้อยของเขาหน้าแดงก่ำ ขนตาสั่นระริกเลยใจหล่นวูบอย่างอดไม่ได้ หรือว่าป่วย?

เขายื่นมือแตะหน้าผากของเหมยเหมยที่ร้อนดั่งไฟก็ไม่ปาน สีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน อย่างน้อยก็ไข้ขึ้นถึงสามสิบเก้าองศาแล้ว!

“เหมยเหมย…ฉันจะไปเอายาให้…ไม่เป็นไรนะ!”

เหยียนหมิงซุ่นหันหลังหมายจะไปเอายา เหมยเหมยได้ยินเข้าก็ร้อนใจ เธอไม่ได้อยากกินยาสักหน่อย!

เธออยากกินพี่หมิงซุ่น!

เดิมทีกะจะรอให้เหยียนหมิงซุ่นขึ้นมาบนเตียงค่อยมุดไปยั่วแต่ตอนนี้เธอรอไม่ไหวแล้ว…

เหมยเหมยกัดฟันลุกขึ้นนั่งเหมือนไม่เกรงกลัวใด ๆแล้วโผเข้ากอดเหยียนหมิงซุ่นจากด้านหลัง

…………………..

 ตอนที่ 1497 ยัยปีศาจน้อย

“ไม่เอา…ฉันไม่ได้ป่วย…ไม่กินยา!”

เหมยเหมยกอดเอวเหยียนหมิงซุ่นไว้แน่น ความเย็นบนเรือนร่างที่เพิ่งผ่านการชะล้างมาได้บรรเทาความร้อนของเหมยเหมยไปบ้าง ชุดนอนที่บางเยี่ยงแผ่นกระดาษสามารถมองทะลุเห็นภายในได้ต่อให้มันกั้นอยู่ระหว่างพวกเขาก็ตาม

ผิวกายแนบชิดไม่มีช่องว่างสักนิด ช่างเป็นคู่สร้างคู่สมจริง ๆ!

เหยียนหมิงซุ่นสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มตรงแผ่นหลัง มือเล็กนุ่มนิ่มเหมือนไร้กระดูกวางอยู่ตำแหน่งที่ผิดเพี้ยนไป น้องชายตัวน้อยที่เพิ่งถูกน้ำเย็นชะล้างนอนแน่นิ่งอยู่ บัดนี้กลับผงาดขึ้นมาตั้งตรงเสียแล้ว…

“เด็กดี…แค่ยาลดไข้เม็ดเดียว ไม่ขมหรอก!”

เหยียนหมิงซุ่นหันกลับมาปลอบ ยายเด็กโง่คนนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรก็เชื่อฟังหมดยกเว้นเพียงเวลาทานยาที่โวยวายเก่งยิ่งกว่าเด็กอายุสามขวบ แม้แต่เม็ดยารสชาติหวานก็ยังทำเหมือนกินอึ่งโน้ย เขาคิดว่าเหมยเหมยจะเริ่มโวยวายอีกครั้งจึงโอ๋ปลอบสักหน่อย แต่กลับมีกลิ่นหอมเหล้าจาง ๆลอยเตะจมูก

เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้ว “เหมยเหมยเธอดื่มเหล้าเหรอ?”

“…ดื่มไปนิดหน่อย…แค่นิดเดียว…” ฤทธิ์เหล้าจะช่วยเพิ่มความกล้า อู๋ซงดื่มเหล้าแล้วฆ่าเสือได้ เธอก็แค่อยากล้มทับพี่หมิงซุ่นเอง

เหยียนหมิงซุ่นมุ่นคิ้วหนักกว่าเดิม มิน่ายัยเด็กนี่ถึงดวงตาหยาดเยิ้มหน้าแดงขนาดนี้ ไม่รู้ว่าดื่มไปตั้งเท่าไร?

เขาเปิดลิ้นชักตู้หัวเตียงออกก็เห็นไวน์แดงครึ่งขวดนอนแน่นิ่งในนั้น เหยียนหมิงซุ่นก็หน้าถมึงทึงลงทันที

นี่กระดกไปตั้งครึ่งขวด…แค่นิดเดียวหรือ?

“แค่นิดเดียว…ฉันไม่ได้ดื่มมากหรอก…พี่หมิงซุ่น พี่อย่าขยับไปขยับมาได้มั้ย…ฉันกอดพี่ไม่อยู่แล้ว…”

อาการหลังดื่มไวน์แดงครึ่งขวดนี้เริ่มออกฤทธิ์แล้ว ดวงตาของเหมยเหมยพร่ามัวขึ้นเรื่อย ๆ เหยียนหมิงซุ่นตรงหน้ากลายเป็นสองคนแล้ว แถมยังกำลังเต้นอยู่อีก…

เหยียนหมิงซุ่นทั้งโมโหทั้งขำ พลางหยิกแก้มแดงก่ำของสาวน้อยเบา ๆ “ไม่มีเรื่องอะไรเธอจะดื่มเหล้าทำไม?”

คนที่ล้มเพราะเหล้าครึ่งแก้วกลับดื่มไปครึ่งขวด ไม่เมาสิแปลก!

เหมยเหมยเอาหน้าถูมือเหยียนหมิงซุ่นไปมาแล้วหัวเราะคิกคัก ความน่ารักใสซื่อที่ปะปนไปด้วยความเย้ายวน…

ลูกกระเดือกของเหยียนหมิงซุ่นขยับขึ้นลงหลายที ช่างเป็นนางปีศาจตัวน้อยที่ทรมานเก่งเหลือเกิน!

เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจอยากแกะมือเหมยเหมยออก เขาต้องไปล้างตัวด้วยน้ำเย็นอีกรอบ

“…พี่หมิงซุ่น…ฉันจะยั่วพี่…”

เหมยเหมยรู้สึกวิงเวียนศีรษะมากขึ้นเรื่อย ๆ เลยตัดสินใจแน่วแน่ยืดตัวโถมเข้าจูบเหยียนหมิงซุ่นก่อน สองมือเล็กก็ไม่อยู่นิ่งลูบไล้จุดไฟตามตัวเขาไปทั่ว…

เหยียนหมิงซุ่นตกใจกับประโยคอาจหาญของภรรยาตัวน้อย…ยั่วเขา?

เขายังไม่ทันวิเคราะห์ลิ้นหอมหวานของสาวน้อยก็ชอนไชเข้ามา หอมหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้า สติบอกเขาว่าควรผลักออกไปแต่ร่างกายเขากลับซื่อสัตย์มากกว่าเลยตอบรับโดยอัตโนมัติ

ฝ่ายถูกกระตุ้นกลายเป็นฝ่ายชักนำแทน ใช้มือข้างหนึ่งประคองเอวสาวน้อยไว้ส่วนอีกมือประคองท้ายทอยด้านหลัง คอยรุกล้ำเข้าโพรงปากเธอ…มือปัดป่ายไปทั่ว…แต่รู้สึกสัมผัสแปลกๆ!

เหยียนหมิงซุ่นใช้หางตามอง ลำคอก็ยิ่งรู้สึกกระหายมากกว่าเดิม

นี่ใส่ชุดอะไรกัน?

ภายใต้ชุดนอนกระโปรงที่บางราวกับแผ่นกระดาษไม่สวมอะไร เรือนร่างแสนงดงามของสาวน้อยไร้อาภรณ์ปกปิด…

แต่ก็เพราะมีผ้าบาง ๆกั้นอยู่หนึ่งชั้นทำให้เห็นดอกไม้ท่ามกลางทะเลหมอก มองเห็นจันทร์ในสายน้ำ สวยงามจนเขาอยากฉีกผ้าบาง ๆนั้นทิ้ง!

แน่นอนว่าไม่นานเขาก็เริ่มลงมือ เสียงฉีกขาดดังขึ้นข้างหู เหมยเหมยกระตุกยิ้มมุมปากอย่างได้ใจ…เธอไม่ใช่ถั่วแขกที่ไร้เสน่ห์ดึงดูดสักหน่อย

ดูสิว่าพี่หมิงซุ่นร้อนใจขนาดไหน!

อาการวิงเวียนศีรษะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เหมยเหมยนึกเสียใจทีหลังว่าดื่มมากไปหน่อย เธอตัดสินใจรีบลงมือจะได้รีบจบเรื่อง แนบอิงร่างชายหนุ่มก่อนแล้วกอดรัดแน่นราวกับเถาวัลย์

มือกลับสอดเข้าไปหามื้อใหญ่ที่เธออยากกินในวันนี้…

ร่างของเหยียนหมิงซุ่นโก่งโค้งดั่งคันธนูที่มีธนูเสียบรออยู่บนนั้น…

“ยัยปีศาจน้อย…”