คัมภีร์วิถีเซียน 1445-1447

 ตอนที่ 1445 เงาสีเขียว

 

อสูรวิญญาณครวญเบิกเนตรแล้ว หานลี่เชื่อมโยงจิตใจกับมันเพียงเล็กน้องถึงได้รู้ว่าอสูรตัวนี้สัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณทมิฬที่น่ากลัวกลุ่มหนึ่งได้ในส่วนลึกของเทือกเขานั้น ดูเหมือนว่าจะมีอะไรที่แข็งแกร่งสักอย่างอยู่จนแม้กระทั่งมันเองก็รู้สึกกระวนกระวาย

 

 

เดิมทีอสูรวิญญาณครวญก็เป็นรองจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์โดยกำเนิดแล้ว พลังวิญญาณทมิฬที่ทำให้มันรู้สึกหวาดกลัวได้ เห็นได้ชัดว่าเป็นภูตที่น่ากลัวแล้ว

 

 

แม้จะกล่าวว่าอสูรวิญญาณครวญดูเหมือนจะไม่ได้ไม่มีพลังต้านทาน แต่หานลี่กลับไม่อยากเสี่ยงอันตรายครั้งนี้

 

 

ดังนั้นเขาจึงยกเลิกการเข้าไปในเทือกเขานี้ในทันที แล้วยอมเสียเวลานานอ้อมไปทางอื่นที่ไกลออกไปแทน

 

 

เรื่องเหล่านี้เกี่ยวข้องกับความลับของอสูรวิญญาณครวญ แน่นอนว่าหานลี่จึงไม่อยากเอ่ยอะไรกับเหลยหลันและพวกทั้งสองอย่างละเอียด ถึงได้ใช้เหตุผลที่ดูเหมือนไม่ใช่เหตุผลแก้ต่างไป

 

 

เช่นนั้นจึงทำให้บุตรศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าวิหคสวรรค์ทั้งสองรู้สึกไม่พอใจเล็กๆ หานลี่หัวเราะอย่างขมขื่นในใจสองสามครั้ง แต่กลับไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด

 

 

เขาไม่ได้อยากอยู่ที่เผ่าวิหคสวรรค์นานนัก เหตุใดต้องคิดหาวิธีดูแลสองคนนี้ ขอแค่พวกเขาไม่เป็นตัวถ่วงในการทดสอบครั้งนี้ก็พอแล้ว

 

 

เมื่อขบคิดเช่นนี้จากนั้นหานลี่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้ไป๋ปี้และเหลยหลันฟังออีก บุตรศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองก็ไม่อยากเอ่ยอะไรอีกเช่นกัน

 

 

ครานั้นบนรถวิญญาณจึงเปลี่ยนเป็นเงียบสงัดเป็นพิเศษ

 

 

ระหว่างทั้งสามคนหานลี่ยืนอยู่บนรถพลางทอดสายตามองไกลออกไป ไป๋ปี้ก้มหน้าลงพลางครุ่นคิด เหลยหลันก็นั่งสมาธิหลับตาไปเสียซะอย่างนั้น

 

 

รถวิญญาณที่ถูกหานลี่กระตุ้นด้วยพลังทั้งหมดออกห่างจากเทือกเขาได้ในเพียงชั่วครู่ ยิ่งบินออกไปไกลเท่าไหร่ ก็จมเข้าสู่ป่ารกร้างที่บัดเดี๋ยวมืดมนบัดเดี๋ยวสว่างพร่างอีกครั้ง

 

 

หลังจากไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉับพลันนั้นหานลี่ก็หน้าเปลี่ยนสี ดึงสายตากลับมาจากจุดที่ไกลออกไป หันหน้าไปทางที่ว่างด้านหลังรถ สองตาหรี่ลงเล็กน้อย

 

 

การเคลื่อนไหวอย่างแปลกประหลาดของหานลี่แน่นอนว่าทำให้เหลยหลันและไป๋ปี้รู้สึกสนใจ

 

 

ทั้งสองคนหนึ่งเงยหน้าขึ้น คนหนึ่งลืมตาทั้งสองข้างขึ้น

 

 

มองตามสายตาของหานลี่ไป แต่รอบด้านของรถวิญญาณล้วนเป็นสีเทาขมุกขมัว ไหนเลยจะมีความผิดปกติ และเป็นเพราะจิตสัมผัสถูกกดเอาไว้เมื่ออยู่ในหุบเหว ทั้งสองจึงไม่อาจแผ่จิตสัมผัสออกตรวจสอบได้ หลังจากมองอีกชั่วครู่ ก็แค่มองไปทางหานลี่ด้วยความประหลาดใจ

 

 

หานลี่ยืนอยู่ในรถด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แต่ลำแสงสีฟ้าในรูม่านตาพลันไหลเวียนไปมาไม่หยุด ไม่ปริปากใดๆ แม้แต่คำเดียว

 

 

“พี่หาน…” ในที่สุดไป๋ปี้ก็ทนไม่ไหวเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่พริบตาที่เขาเอ่ยปาก ฉับพลันนั้นหานลี่ก็ยื่นนิ้วสองนิ้วออกไปตวัดวาดไปกลางอากาศ

 

 

เสียง “ฟู่” ดังขึ้น ลำแสงสีทองสายหนึ่งสับผ่านไปที่ด้านหลังรถวิญญาณราวกับสายฟ้า

 

 

ทำให้ไป๋ปี้และพวกทั้งสองสะดุ้งโหยงกับฉากที่ปรากฎขึ้น

 

 

จุดที่ลำแสงสีทองแฉลบปผ่านไป พลันมีไอสีเขียวสว่างพร่าง หมอกสีเขียวกลุ่มหนึ่งปรากฎขึ้นกลางอากาศ และถูกลำแสงสีทองสับออกเป็นสองส่วน

 

 

กลางม่านหมอกกลับมีเสียงคำรามต่ำๆ ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง หมอกสีเขียวเขียวสองกลุ่มพุ่งไปทางด้านหลัง ผนึกรวมตัวกันกลางอากาศ คาดไม่ถึงว่าจะผสานกลายเป็นกลุ่มเดียวกันอีกครั้ง

 

 

หมอกสีเขียวพลันหมุนวน กลายเป็นปีศาจวานรประหลาดที่มีขนสีเหลืองปกคลุมร่างตัวหนึ่ง

 

 

นั่นก็คืออสูรวานรอาฆาตที่สังหารบุตรศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าวิญญาณเหาะเหินไปคนหนึ่งตัวนั้น

 

 

ในที่สุดมันก็ไล่ตามรถวิญญาณทันเมื่อไม่นานมานี้ ภายใต้ความตื่นเต้นดีใจจึงคิดจะเข้าใกล้สักหน่อย จากนั้ันค่อยใช้หมอกพิษห่อหุ้มรถเหาะคันนี้ไว้ แล้วสังหารพวกของหานลี่

 

 

แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าหานลี่ไม่เพียงจะมีจิตสัมผัสที่แข็งแกร่งกว่าระดับเทพแปลง เนตรวิญญาณวารีกระจ่างยังสามารถมองทะลุผ่านร่างมายาของเขาได้อย่างง่ายดาย ถูกฟันทำลายความสามารถในการอำพรางตัวไป จึงจำใจต้องปรากฎกาย

 

 

เมื่อเห็นปีศาจวานรตัวนี้ เหลยหลันและไป๋ปี้พลันตกตะลึง ซู้ดปากแล้วบินออกจากรถ แยกกันออกเป็นสองฝั่ง

 

 

แม้ว่าทั้งสองจะแผ่จิตสัมผัสออกไป แต่ปีศาจวานรอยู่ใกล้กับพวกเขาถึงเพียงนี้กลับไม่อาจสัมผัสได้นั้น เห็นได้ชัดว่าเคล็ดวิชาลวงตานั้นร้ายกาจขนาดไหน แต่หานลี่ที่อยู่ในระดับแม่ทัพวิญญาณเช่นกันนั้นสัมผัสได้ได้อย่างไร

 

 

ทั้งสองคนมองไปทางปีศาจวานรด้วยท่าทางระแวดระวัง ในใจรู้สึกไม่เข้าใจเลยสักนิด

 

 

ครานี้รถเหาะที่อยู่ภายใต้การควบคุมของหานลี่พลันหยุดลงอย่างแช่มช้า หานลี่มองไปยังปีศาจที่ด้านหลังรถโดยไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

 

 

“คนบนดินอย่างพวกเจ้าสามคนทำลายการบวงสรวงของนายท่านข้าสินะ?” อสูรวานรอาฆาตเบิกตากลมโต จ้องเขม็งไปยังทั้งสามพลางเอ่ยถามอย่างเย็นชา

 

 

“บวงสรวง? บวงสรวงอะไร เราสามคนทำเรื่องนั้นตอนไหนกัน?” ไป๋ปี้พลันใจหายวาบ แต่กลับถามกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ ไม่ได้สนใจภาษามนุษย์ที่ปีศาจวานรพ่นออกมาเลยแม้แต่น้อย

 

 

“ที่ทะเลทรายก่อนหน้านี้พวกเจ้าทำลายดอกไม้วิญญาณยักษ์ต้นหนึ่งใช่หรือไม่ นั่นคือของบวงสรวงของนายข้า!” รูม่านตาของปีศาจวานรเปล่งแสงเย็นเยียบ เอ่ยถามอย่างเคร่งขรึม

 

 

“เปล่า!” เมื่อได้ยินปีศาจวานรเอ่ยถึงดอกไม้วิญญาณยักษ์ หานลี่พลันใจเต้น แต่กลับเอ่ยด้วยดวงตาที่ไม่กระพริบ

 

 

น้ำเสียงราบเรียบและเด็ดขาด ทำให้ปีศาจวานรอดที่จะตกตะลึงไม่ได้ แต่ทันใดนั้นสายตาก็กวาดไปยังเหลยหลันและพวกทั้งสอง พบว่าพวกเขามีสีหน้าแปลกประหลาด ความคิดก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ชั่วขณะนั้นโทสะพลันปะทุขึ้น

 

 

“บนร่างของพวกเจ้ามีกลิ่นอายสูบโลหิตของดอกไม้วิญญาณยักษ์ที่ใช้บวงสรวง แล้วยังกล้าหลอกข้า ข้าจะสูบพวกเจ้าเข้าไปในท้อง แล้วกลับไปรายงานนายท่าน” วานรตนนี้เอ่ยอย่างโหดเ**้ยม ร่างกายหมุนคว้าง กลายเป็นหมอกสีเขียวสิบจั้งเศษห่อหุ้มทั้งสามเอาไว้

 

 

“รนหาที่ตายนัก!” ไป๋ปี้หุบยิ้มบนใบหน้า ปีกทั้งสองสะบัดไปทางม่านหมอกอย่างแรง

 

 

เสียงแหวกผ่านอากาศดังขึ้น เส้นไหมสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งออกมา ชั่วพริบตาก็ทะลุผ่านม่านหมอก เกิดเป็นรูนับพันรู

 

 

แต่ม่านหมอกกลับผนึกผสานกันเป็นดังเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่ามกลางลำแสงสีเขียว

 

 

เสียง “ตู้มๆ” ดังสนั่นขึ้นอย่างต่อเนื่อง

 

 

เหลยหลันที่อยู่อีกด้านเห็นท่าไม่ดี สองมือพลันร่ายอาคม ประจุไฟฟ้าสีเงินหนาๆ สองสายพลันพุ่งออกมาจากแขนเสื้อ โจมจีไปยังหมอกสีเขียว และระเบิดออกจากตรงกลาง

 

 

หลังจากที่ลำแสงอัสนีสองกลุ่มเปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายไปแล้ว หมอกสีเขียวก็หยุดชะงัก เผยรูขนาดใหญ่ถึงสองจั้งออกมา

 

 

มุมปากของเหลยหลันไม่ทันได้เผยรอยยิ้มออกมา ในม่านหมอกกลับมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของปีศาจวานรดังขึ้น

 

 

หมอกสีเขียวหมุนติ้วๆ แล้วฟื้นฟูกลับมาเป็นดังเดิมอีกครั้ง จากนั้นร่างกายก็ขยายใหญ่ขึ้น ยังคงร่อนลงมาอย่างโหดเ**้ยม

 

 

ไป๋ปี้และเหลยหลันล้วนหน้าเปลี่ยนสี คิดไม่ถึงเลยว่าอสูรวานรอาฆาตตัวหนึ่งจะจัดการได้ยากเช่นนี้ คนหนึ่งใช้มือหนึ่งหมุนวนอย่างรวดเร็ว ในมือมีหวีไม้สีเขียวปรากฎขึ้น อีกคนหนึ่งกลับใช้สองมือร่ายอาคม บนร่างมีประจุไฟฟ้าอัสนีล้อมรอบอยู่ ดูเหมือนว่าจะอยากสำแดงอะไรสักอย่างออกมา

 

 

หานลี่กลับแค่นเสียงด้วยความเย็นชาออกมา ครานี้จึงได้ลงมือ

 

 

แผ่นหลังของเขามีลำแสงสีเขียวเปล่งแสงสว่างจ้า ภาพมายาวิหคสีเขียวขนาดใหญ่พลันปรากฎขึ้น อ้าปากออกกลางอากาศ

 

 

เสียง “ฟู่” ดังขึ้น เสาลำแสงสีเขียวสายหนึ่งพ่นออกมาจากปากของวิหคตัวนั้น หลังจากเปล่งแสงสว่างวาบก็ทะลุผ่านใจกลางของหมอกสีเขียวไป

 

 

ทันใดนั้นเสาลำแสงพลันสลายไป กลายเป็นเส้นไหมสีเขียวจำนวนนับไม่ถ้วนแล้วระเบิดออก

 

 

วายุบ้าคลั่งพลันก่อตัวขึ้น!

 

 

พายุหมุนที่บ้าคลั่งสายหนึ่งปรากฎขึ้นท่ามกลางม่านหมอก ม้วนเอาหมอกสีเขียวทั้งหมดเข้าไปในพายุ หลังจากหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง ก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วหายลับไป

 

 

หมอกสีเขียวกลุ่มนี้ราวกับถูกพายุพัดหายไปอย่างไร้ร่องรอยอย่างไรอย่างนั้น

 

 

เหลยหลันและไป๋ปี้เห็นฉากนี้ก็อดที่จะะตกตะลึงไม่ได้

 

 

หรือว่าปีศาจที่รับมือได้ยากขนาดนี้จะถูกสังหารไปเช่นนี้

 

 

แต่หานลี่มองเห็นฉากนี้กลับมีสีหน้าแปลกประหลาดฉายแวบผ่าน ฉับพลันนั้นหัวไหล่พลันสั่นเทาที่แผ่นหลังพ่นไอกระบี่สีทองหนาๆ แปดสายออกมา

 

 

เปล่งแสงสว่างวาบแล้วสับลงไปทางด้านหลังทั้งแปดจุด

 

 

เสียงร้องประหลาดๆ แปดเสียงดังขึ้นพร้อมกันกลางอากาศ จากนั้นเงาสีเขียวแปดกลุ่มก็เปล่งแสงสว่างวาบขึ้นกลางอากาศ และหลบหลีกไอกระบี่เหล่านั้น

 

 

“เจ้ามองเห็นพวกเรา!” เงาลำแสงสีเขียวเตี้ยยิ่งกว่าปีศาจวานรตัวเดิมแปดสายปรากฎขึ้นลางๆ หนึ่งในนั้นยังเอ่ยปากถามด้วยความตกตะลึง

 

 

“วิชาอำพรางแค่นี้ถูกมองออกแล้วแปลกตรงไหน เจ้าคือปีศาจอะไร ไม่ใช่อสูรวานรอาฆาตสินะ อสูรวานรอาฆาตไม่อาจมีวิชาแยกร่างได้” ร่างของหานลี่เลือนรางไปเล็กน้อย เผชิญหน้ากับเงาสีเขียวตรงข้ามแล้วเอ่ยถามอย่างราบเรียบ

 

 

ส่วนเหลยหลันและไป๋ปี้ทั้งสองถึงได้หันกายไปด้วยความตกใจ

 

 

เห็นได้ชัดว่าแม้ทั้งสองจะมีพลังยุทธ์ไม่อ่อนแอ แต่ก็ขาดประสบการณ์จากการต่อสู้ที่แท้จริงมาก มิน่าล่ะเหล่าอาวุโสของเผ่าวิหคสวรรค์ ถึงได้ไม่คิดว่าทั้งสองจะเอาชนะในการทดสอบได้เพียงลำพัง

 

 

“หึๆ คนบนพื้น เจ้าหมายจะถามประวัติความเป็นมาของข้า ฝันไปเถอะ! ดูแล้วเจ้าไม่เหมือนกับคนเผ่าวิญญาณเหาะเหินทั่วๆ ไป บนพื้นข้าอาจจะทำอะไรเจ้าไม่ได้ แต่ในหุบเหวแม้ว่าเจ้าจะมีพลังยุทธ์สูงกว่าข้าสองสามเท่า ก็ไม่อาจเป็นคู่มือของข้าได้” ครั้งนี้คาดไม่ถึงว่าผู้ที่เอ่ยปากจะเป็นเงาสีเขียวอีกเงาหนึ่ง ทันใดนั้นเงาสีเขียวแปดสายก็แหงนหน้าหัวเราะร่อกับท้องฟ้าพร้อมกัน จากนั้นลำแสงสีเขียวพลันสว่างวาบ คาดไม่ถึงว่าจะผนึกรวมกันกลายเป็นปีศาจวานรที่เหมือนกันแปดตัว

 

 

มือของปีศาจวานรเหลานี้มีลำแสงสีเขียวเปล่งแสงสว่างวาบ คาดไม่ถึงว่าจะมีมีดสีเขียวเล่มหนึ่งปรากฎขึ้นพร้อมกัน ตัวมีดเป็นสีเขียวมรกตกระโจนเข้าหามาพวกของหานลี่ทั้งสาม

 

 

หานลี่พลันขมวดคิ้วฉับพลันนั้นพลันยกมือหนึ่งขึ้น ฝ่ามือที่มีนิ้วเรียวขาวราวกับหยกพลันกางนิ้วออก

 

 

ชั่วขณะนั้นเปลวเพลิงห้าสีผืนหนึ่งก็ถูกพ่นออกมาจากนิ้วทั้งห้า ว่องไวอย่างหาที่เปรียบ แค่ม้วนวนก็กวาดปีศาจวานรทั้งแปดตัวเข้าไปด้านใน

 

 

จากนั้นลำแสงห้าสีในเปลวเพลิงลำแสงก็เปล่งประกาย ร่างของปีศาจวานรแปดตัวเคลื่อนไหวช้าลงเป็นสิบเท่า

 

 

หานลี่ถือโอกาสนี้อ้าปากออก พ่นเปลวเพลิงสีเงินระยิบระยับออกมา

 

 

ภายใต้ความคิดที่เคลื่อนไหว เสียง “ปัง” ดังขึ้น เปลวเพลิงสีเงินระเบิดออก ทันใดนั้นก็กลายเป็นลูกธนูเพลิงสีเงินแปดลูก เปล่งแสงสว่างวาบแล้วพุ่งออกไป

 

 

หลังจากเสียง “ฟู่ๆ” ดังขึ้น ลูกธนูเพลิงสีเงินแปดสายพลันเปล่งแสงสว่างวาบทะลุผ่านไปถูกปีศาจวานรที่ถูกเปลวเพลิงลำแสงห้าสีพันธนาการเอาไว้ แม้ว่าปีศาจวานรเหล่านี้จะมีพลังยุทธ์ไม่อ่อนแอ แต่ก็คิดไม่ถึงว่าในใต้หล้านี้จะมีคนที่มีความสามารถประลหาดๆ อย่างการลดความเร็วผู้อื่น

 

 

โดยไม่ทันตั้งตัวปีศาจวานรทั้งแปดเห็นว่าลูกธนูจะเข้ามาโจมตีตัวเอง แต่ร่างกายที่ถูกพันธนการอยู่ ก็ไม่อาจหลบหลีกได้ ทำได้เพียงร้องอุทานออกมาด้วยความตกตะลึงระคนโกรธเกรี้ยว ตรงทรวงอกทยอยกันมีรูขนาดเท่ากำปั้นปรากฎขึ้น ตรงขอบของเปลวเพลิงสีเงินเปล่งแสงสว่างวาบอีกครั้ง แล้วเริ่มแผดเผา

 

 

ปีศาจวานรที่อยู่ในลำแสงสีเงินกลายเป็นควันสีเขียว ชั่วพริบตาก็หายวับ

 

 

ปีศาจตนนี้ไม่ทันได้แม้แต่จะสำแดงความสามารถหนึ่งในสิบส่วนของตนเองออกมา ก็ตายไปโดยไม่รู้ตัว แม้แต่จิตวิญญาณบริสุทธิ์ก็ไม่อาจหนีพ้น!

 

 

เมื่อเปลวเพลิงสีเงินรวมตัวกันอีกครั้ง ก็กลายเป็นวิหคเพลิงตัวหนึ่งจมหายเข้าไปในร่างของหานลี่ เหลยหลันที่อยู่ด้านข้างและไป๋ปี้พลันมองด้วยความตกตะลึงจนตาค้าง

 

 

แม้ว่าทั้งสองจะแค่ประมือกับปีศาจวานรครั้งหนึ่ง แต่ก็มองออกถึงความร้ายกาจและโหดเ**้ยมที่ไม่ธรรมดาของมัน น่าจะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดถึงจะถูก

 

 

แต่ผลคือปีศาจตนนี้คาดไม่ถึงว่าจะถูกสังหารได้อย่างง่ายดายเพียงยกมือขึ้น เช่นนี้ทำให้พวกเขารู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก จะไม่ให้พวกเขาตะลึงงันได้อย่างไร

 

 

ครานี้ทั้งสองถึงได้เข้าใจอย่างแท้จริงว่า ระยะห่างระหว่างตนเองและหานลี่ห่างไกลกันแค่ไหน สายตาที่เหลือบมองหานลี่จึงแปลกประหลาดไปอย่างไม่รู้ตัว

 

 

“ไปกันเถิด! ปีศาจตนนี้เอ่ยถึงนายท่านอะไรนั้น เกรงว่าคงต่อกรได้ยาก” หานลี่เอ่ยอย่างราบเรียบ เท้าข้างหนึ่งแตะไปที่รถวิญญาณ ชั่วขณะนั้นรถคันนี้ก็ปรากฎขึ้นท่ามกลางลำแสงสีขาวนวล 

 

 

ตอนที่ 1446 วิกฤตการณ์

 

เหลยหลันและไป๋ปี้ได้ยิน พลันหน้าเปลี่ยนสี รีบร้อนบินกลับเข้าไปในรถ 

 

 

ชั่วขณะนั้นรถวิญญาณพลันกลายเป็นลำแสงสีขาวนวลกลุ่มหนึ่ง ชั่วพริบตาก็พุ่งแหวกอากาศจากไป 

 

 

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้นท่ามกลางความมืดมิดไร้แสงสว่างในชั้นสาม พลันมีเสียงอุทานด้วยความตกตะลึงดังออกมา 

 

 

แขนขาวนวลยื่นออกมาจากความมืดมิด ในนิ้วมือมีแผ่นป้ายไม้หัวภูตผีสีเหลืองปรากฏขึ้น 

 

 

“เกิดอะไรขึ้น? เพลิงวิญญาณของอสูรแปดหน้ามอดไปแล้ว หึ เจ้าตัวไร้ประโยชน์ เรื่องแค่นี้ยังทำไม่สำเร็จ! ดูแล้วผู้ที่ทำลายเรื่องดีๆ ของข้าคงจะมีความสามารถอยู่บ้าง ช่างเถิด เรื่องเล็กแค่นี้ค่อยจัดการวันหลังก็แล้วกัน ขอแค่เจ้าพวกนั้นไม่ออกจากหุบเหว ข้าก็หาพวกเขาพบแน่” หญิงสาวแค่นเสียงด้วยความเย็นชา เอ่ยพึมพำด้วยความมั่นใจ เสียงนั้นจึงหายไปท่ามกลางความมืดมิด 

 

 

สองวันต่อมาที่ชั้นหนึ่งของหุบเหว 

 

 

เงาสีขาวจางๆ กลุ่มหนึ่งพุ่งผ่านผืนหญ้าสีดำไป ฉับพลันนั้นเงาร่างคนสีดำสิบกว่าสายก็พุ่งออกมาจากพุ่มไม้ กระโจนไปกลางอากาศ 

 

 

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นตั๊กแตนยักษ์สีเขียวมรกตสองตาที่หน้าตาโหดเ**้ยมสิบกว่าตัว 

 

 

ความสูงสามฉื่อ เป็นสีดำราวกับเหล็ก 

 

 

เสียง “ตูมๆ” ดังออกมาจากในรถ เงาสีขาวพุ่งออกมาจากประจุไฟฟ้าสีเงินสิบกว่าสาย โจมตีไปยังร่างของอสูรแมลงเหล่านั้นอย่างไม่มีผิดพลาด 

 

 

ตั๊กแตนยักษ์ไม่ทันได้ร้องครวญ ก็กลายเป็นผุยผง เป็นกลุ่มควันแล้วสลายหายไป 

 

 

สี่วันต่อมา ณ พื้นที่ที่เต็มไปด้วยป่าหิน รถวิญญาณคันหนึ่งกำลังบินด้วยความรวดเร็วอยู่กลางอากาศอย่างทระนงองอาจ และข้างล่างกลับมีปีศาจหินที่ดูเหมือนสร้างขึ้นจากก้อนกรวดสองสามตัวกำลังวิ่งไล่ตามอยู่บนยอดเสาหินในป่าหินอย่างไม่ลดละ 

 

 

เสียง “สวบๆ” ดังขึ้น เส้นไหมสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนสว่างวาบแล้วพุ่งออกมาจากรถ ชั่วพริบตาก็ปักอยู่ทั่วตัวของปีศาจหินสองสามตัวนั้น จากนั้นก็ออกแรงดึงแน่น 

 

 

หลังจากลำแสงสีทองเปล่งแสงสว่างวาบ ปีศาจหินทั้งหมดก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไร้ซึ่งพลังชีวิต  

 

 

เจ็ดวันต่อมาหมอกสีเทาขาวพลันหมุนววนอยู่กลางอากาศเหนือหุบเขายักษ์ หานลี่และพวกสยายปีกลอยตัวอยู่ตรงทางเข้า พลางพิจารณาหุบเขาลูกนั้นอย่างละเอียด 

 

 

เหลยหลันและไป็ปี้ต่างเผยสีหน้าดีอกดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด 

 

 

รถเหาะใต้ฝ่าเท้าของทั้งสามกลับหายวับไป ไม่รู้ว่าพังด้วยน้ำมือของปีศาจที่พบระหว่างทาง หรือว่าหานลี่เก็บกลับไปแล้ว 

 

 

“ดูแล้วที่นี่คงไม่มีปัญหาอะไร เจ้าไปเถิด! เดินตามที่นี่ลงไปหนึ่งวัน พวกเราก็จะถึงชั้นสองแล้ว ที่นี่ค่อนข้างรกร้าง คิดดูแล้วทางเข้าคงค่อนข้างปลอดภัย น่าจะไม่มีใครมาดักซุ่มโจมตีอะไร” หานลี่เอ่ยทันใดนั้นก็สยายปีกที่แผ่นหลังออก ชิงบินเข้าไปในม่านหมอกก่อนเป็นคนแรก 

 

 

ครั้นเมื่อบุตรศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าวิหคสวรรค์มาถึงที่นี่ แน่นอนว่าไม่อาจมีเจตนาอยากล่าถอยอะไรได้ จึงตามหลังมาติดๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม  

 

 

ม่านหมอกสีเทาไม่นับว่าหนาแน่นนัก แม้ว่าจะเข้ามาลึกแล้วก็ยังมองเห็นสถานการณ์รอบๆ ได้ในระยะสิบจั้งเศษ 

 

 

ท่ามกลางม่านหมอกบางครั้งก็มีอสรพิษบินติดปีกยาวสองสามฉื่อสองสามตัวบินออกมา คิดจะโจมตีพวกเขาสามคน 

 

 

แต่แน่นอนว่าล้วนถูกทั้งสามคนสังหารได้อย่างง่ายดาย 

 

 

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดพวกเขาก็เดินออกมาจากม่านหมอก ปรากฎอยู่บนจุดปลายสุดของเนินเขา 

 

 

ครานี้บนกำแพงภูเขายักษ์ที่อยู่ตรงปลายของหุบเขา พลันมีรอยแยกขนาดยักษ์สายหนึ่งปรากฎขึ้นกลางอากาศ  

 

 

คดเคี้ยวไปมาทอดตัวลึกลงไปสู่ใต้ดิน  

 

 

เมื่อเห็นรอยแยกนี้ หานลี่ก็หัวเราะออกมา พาคนที่อยู่ด้านหลังสองคนเข้าไปอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด 

 

 

ลำแสงวิญญาณสามกลุ่มที่อยู่ในรอยแยกยิ่งบินเข้าไปก็ยิ่งอยู่ห่างไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ต้นจนจบหลังจากหักเลี้ยวไปสองสามครั้ง ถึงได้สลายหายไป  

 

 

หลังจากนั้นหนึ่งวันหนึ่งคืนรอบๆ รอยแยกขนาดยักษ์ที่ทอดไปสู่ด้านหลัง พลันมีเสียงร้องประหลาดๆ ดังขึ้น  

 

 

พายุประหลาดสีดำกลุ่มหนึ่งทะลักออกมาจากรอยแยก ทำให้กำแพงหินรอบๆ กลายเป็นกำแพงน้ำแข็งสีดำอ่อน เผยความหนาวเหน็บออกมา 

 

 

แต่ถือโอกาสนี้กลับมีลูกบอลลำแสงหลากสีสันสามลูกทะลักออกมาจากวายุ หลังจากกระพริบวาบก็ปรากฎห่างออกไปยี่สิบสามสิบจั้ง และเผยเงาร่างคนสามสายออกมาอย่างชัดเจน 

 

 

นั่นก็คือหานลี่และพวกทั้งสาม 

 

 

“วายุในหุบเหวขอขงทางสายนี้ร้ายกาจเกินไปแล้ว ข้าเกือบจะหลบไม่ได้ เหตุใดในข้อมูลถึงไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้เลย” ไป๋ปี้มองกลับไปยังจุดที่ออกมาด้วยสีหน้าซีดขาว 

 

 

“ในเมื่อในข้อมูลไม่ได้กล่าวไว้ คิดดูแล้ววายุนี้คงเพิ่งจะมีเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา มิเช่นนั้นอาวุโสของเผ่าเราไม่มีทางไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้แน่” หน้าสดสวยของเหลยหลันเองก็มีท่าทางสูญเสียพลังยุทธ์ไปไม่น้อย ทันใดนั้นก็อดไม่ไหวมองไปทางหานลี่่แวบหนึ่ง 

 

 

หานลี่กำลังเอาสองมือกอดอกพิจารณามองอะไรสักอย่างอยู่รอบๆ ใบหน้าไม่มีความรู้สึกประหลาดใจเลยสักนิด ไหนเลยจะมีสีหน้าสูญเสียพลังยุทธ์ไป  

 

 

“หรือว่าพลังยุทธ์ของแม่ทัพวิญญาณระดับต้นและระดับสูงต่างกันถึงเพียงนี้!” เมื่อนึกถึงว่าตนเองเกือบจะไม่อาจบินออกจากรอยแยกได้ โชคดีที่อีกฝ่ายลงมือ ถึงได้ข้ามผ่านความยากลำบากมาได้ เหลยหลันก็รู้สึกจนปัญญา 

 

 

“พวกเราเสียเวลาในชั้นหนึ่งไปหลายวัน ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาตามหาผลเปลวยมโลกในชั้นสองอีก ตรงไปยังชั้นสามก็พอแล้ว” หานลี่ชักสายตากลับ ใช้น้ำเสียงที่ไม่อาจปฏิเสธได้เอ่ยออกมา 

 

 

กลางอากาศมีความเปียกชื้นเล็กน้อย รอบๆ เต็มไปด้วยกลิ่นวัชพืชเน่าๆ คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะอยู่กลางอากาศเหนือจุดที่เหมือนกับบึงน้ำ  

 

 

เมื่อบุตรศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของเผ่าวิหคสวรรค์รู้ว่าความสามารถของหานลี่อยู่เหนือตนเองแล้ว แน่นอนนว่าก็ไม่ได้ไม่พอใจอะไรอีก แต่เหลยหลันกลับลังเลเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามอย่างกังวลใจว่า 

 

 

“ไปชั้นสามน้องหญิงย่อมไม่มีข้อคิดเห็นอะไร แต่พี่หาน ทางเข้าไปยังชั้นสามมีอยู่แค่สามทางเท่านั้น ไม่ว่าพวกเราจะไปทางไหน ล้วนต้องพบกับคนของสาขาอื่น หากพบคนที่มีเจตนาไม่ดีต่อสาขาเราเข้า…” 

 

 

แม้ว่าสตรีผู้นี้จะยังเอ่ยไม่จบ แต่ความหมายของมันนั้นไม่ว่าใครฟังก็เข้าใจได้ 

 

 

“ไม่ใช่หากคนของสาขาต่างๆ จะต้องจัดเตรียมกำลังคนไว้ที่ทางเข้าชั้นสามแน่ เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่แค่พวกเรา สาขาอื่นๆ ที่อ่อนแอ เกรงว่าก็เป็นเป้าหมายของพวกเขาเช่นกัน” ไป๋ปี้ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง 

 

 

“หึๆ เจอก็แค่ลงมือ จุดนี้ต้องผ่านไปให้ได้ ทว่าจากที่ข้าคาดเดา แม้ว่าพวกเผ่าใหญ่ๆ อย่างเผ่าแดงสดจะอยากฮุบเผ่าเรา แต่ก็ไม่อาจวางกำลังทั้งหมดเอาไว้ที่ทางเข้าชั้นสามได้ การทดสอบที่สามร้อยปีจะมีครั้วหนึ่ง ต่างสำคัญกับพวกเขาเช่นกัน ทำได้เพียงเหลือไว้ครึ่งหนึ่ง แม้กระทั่งอาจจะเหลือไว้จำนวนน้อยมากเท่านั้น หากเป็นเช่นนั้นการโจมตีอีกฝ่ายให้พ่ายแพ้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่หากฝ่าคนพวกนั้นไปก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้” หานลี่หัวเราะอย่างเย็นชา พลางวิเคราะห์ให้ฟังเล็กๆ  

 

 

“หากเป็นดังที่พี่หานกล่าว พวกเราก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาส” ฟังหานลี่เอ่ยเช่นนี้ ไป๋ปี้และพวกทั้งสองก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้น  

 

 

“สถานการณ์เป็นอย่างไรกันแน่ ผู้ใดก็ไม่อาจรับประกันได้ มีเพียงต้องเดินหน้าต่อแล้วค่อยว่ากันแล้ว” หานลี่ตอบกลับอย่างเคร่งขรึม 

 

 

“แต่ทางเข้าทั้งสามพวกเราจะไปทางไหน มีอยู่สองทางที่ปลอดภัย และอันตรายอยู่ทางหนึ่ง” เหลยหลันขมวดคิ้วพลางเอ่ยถามอีกครั้ง 

 

 

“ในเมื่อครั้งนี้ไปทางไหนก็อาจจะพบคนขัดขวาง แน่นอนว่าต้องเลือกทางที่ใกล้พวกเราที่สุด” หานลี่เอ่ยอย่างไม่ต้องขบคิด 

 

 

“เช่นนั้นพวกเราก็ต้องไปทางหมื่นเถาวัลย์” หลังจากที่ไป๋ปี้ขบคิดเล็กน้อยก็ตอบกลับ 

 

 

“ทางหมื่นเถาวัลย์ที่มีเถาวัลย์โบราณจำนวนมากเชื่อมติดชั้นสองชั้นสามหรือ” หานลี่ดูเหมือนว่าจะมีอยู่ในความทรงจำ แววตาจึงเปล่งประกายสว่างวาบขณะเอ่ยถาม 

 

 

“ใช่แล้วทางนั้นแหล่ะ ทางสายนี้นอกจากปีศาจแมลงที่ปรากฎตัวแล้ว โดยทั่วไปแล้วก็ไม่มีอันตรายใดๆ และหากทุกอย่างราบรื่นล่ะก็ หลังจากนี้ครึ่งเดือนพวกเราก็น่าจะไปถึง” ไป๋ปี้ตอบกลับอย่างมั่นใจ 

 

 

“ฟังดูไม่เลว พวกเราไปที่ทางเข้ากันเถิด!” หลังจากที่หานลี่หน้าเปลี่ยนสีแล้วก็เอ่ยปากยืนยัน 

 

 

เมื่อเห็นว่าหานลี่ยืนยันจุดหมาย เหลยหลันและพวกทั้งสองก็ไม่ได้มีเจตนาใดๆ ล้วนพยักหน้าเป็นเครื่องหมายแสดงว่าเห็นด้วย 

 

 

หานลี่พลิกฝ่ามือมือหนึ่ง ในมือมีจานอาคมสีฟ้าปรากฎขึ้น พลิ้วไหวอยู่เบื้องหน้า แล้วพลันแยกแยะทิศทางพาทั้งสองบินไปเบื้องหน้าทันที 

 

 

หลังจากที่พวกเขาทั้งสามจากมาไม่นาน 

 

 

บนพื้นดินก็มีฟองน้ำโสโครกผุดขึ้นมาจากดินโคลน ฉับพลันนั้นเงาร่างสีดำสนิทก็ปรากฎขึ้นอย่างเงียบเชียบ จ้องเขม็งไปยังลำแสงหลีกหนีของหาลี่และพวกที่อยู่ไกลออกไป ดวงตาเปล่งแสงสีแดงระเรื่อออกมา 

 

 

เสียง “ปัง” ดังขึ้น เงานั้นระเบิดออกราวกับฟองสูงอย่างไรอย่างนั้น หายวับไปจากบึงน้ำอย่างไร้ร่องรอย  

 

 

หานลี่ที่กำลังพาทั้งสองคนพุ่งไปข้างหน้า พลันรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่ผุดขึ้นมาที่แผ่นหลัง ร่างกายหยุดชะงักไปเล็กน้อย แล้วหันไปมองแวบหนึ่ง 

 

 

“พี่หานเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ไป๋ปี้ที่ศรัทธาในตัวของหานลี่เป็นอย่างมากไปแล้วเห็นการกระทำของหานลี่ ก็อดที่จะหยุดลงเช่นกันแล้วเอ่ยถามไม่ได้ 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก อาจจะรู้สึกไปเองกระมัง!” แววตาของหานลี่เปล่งแสงสีฟ้าสองสามครั้ง กวาดสายตาไปมองพื้นดินด้านหลังอย่างละเเอียดชั่วครู่ แล้วถึงได้เอ่ยขึ้นอย่างแช่มช้า 

 

 

ความเย็นยะเยือกที่แผ่นหลังหายวับไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว ราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น  

 

 

การสัมผัสได้ว่ามีอะไรผิดปกติสำหรับหานลี่ที่มีปฏิภาณไหวพริบว่องไวนั้น เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยๆ แต่มาเกิดขึ้นในสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนี้ ก็ทำให้เขารู้สึกว่ามีเงาดำในใจที่ไม่อาจปัดออกได้  

 

 

ทว่าขอแค่ไม่ใช่ปีศาจที่มีพลังยุทธืสูงกว่าตนเองมากนัก ก็ไม่อาจหลบพ้นความสามารถของเนตรวิญญาณของตนเองได้ บางทีอาจจะแค่รู้สึกไปเองกระมัง! 

 

 

หานลี่ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ทำได้เพียงเลิกคิดไป กวักมือไปทางไป๋ปี้และพวกทั้งสองที่อยู่ด้านข้าง แล้วสยายปีกออกเดินทางอีกครั้ง 

 

 

แต่แค่ใบหน้าของเขามีสีหน้าเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก!  

 

 

แน่นอนว่าหานลี่ย่อมไม่รู้ว่าในภูเขาของหุบเหวชั้นหนึ่งนี้ มีคนลึกลับถูกชุดคลุมยาวสีแดงสดห่อหุ้มอยู่ กำลังนอนอยู่บนเก้าอี้ไม้สีดำสนิทตัวหนึ่ง และบนโต๊ะหินด้านข้างเขากลับมีกระจกทองแดงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ในกระจกนั้นมีรูปภาพลางๆ ปรากฎอยู่ 

 

 

เนื้อหาในรูปภาพก็คือลำแสงหลีกหนีของหานลี่และพวกของเหลยหลันที่กำลังบินออกห่างจากบึงน้ำ 

 

 

“น่าสนใจจริงๆ! คาดไม่ถึงแม้แต่หุ่นเชิดโคลนของข้าก็ยังสัมผัสได้ ดูแล้วจิตสัมผัสคงแข็งแกร่งกว่าพลังยุทธ์มาก น่าเสียดายข้าไม่ใช่หกขาของชั้นหนึ่ง ไม่สนใจหลอมวิญญาณทมิฬอยู่แล้ว” ผู้ที่สวมชุดโลหิตเปล่งเสียงหัวเราะต่ำๆ ออกมา ทันใดนั้นก็โบกแขนเสื้อไปทางกระจก ดูเหมือนว่าหมายจะสำแดงเคล็ดว 

 

 

“เกือบลืมไป ดูเหมือนว่ายายเฒ่านั้นจะรวบรวมวิญญาณสัตว์ที่แข็งแกร่งครบแล้ว คนผู้นี้ดูเหมือนว่าจะเป็นของขวัญที่ไม่เลว น่าจะเอามาแลกกับมัจฉาโลหิตได้!” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตมีความคิดอะไรขึ้นมา พลางเอ่ยพึมพำกับตัวเอง 

 

 

ผู้ที่สวมชุดสีโลหิตหยัดกายลุกขึ้นนั่ง แววตาฉายแววตื่นเต้นดีใจ ดูเหมือนว่าจะรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจกับแผนที่เพิ่งผุดขึ้นมาของตนเองเป็นอย่างมาก  

 

 

เขาพลันสะบัดแขนเสื้อ ไข่มุกกลมๆ แวววาวเม็ดหนึ่งพุ่งออกไป หลังจากหมุนวนรอบหนึ่ง ก็หยุดอยู่เบื้องหน้า 

 

 

มือหนึ่งพลันร่ายอาคม ลำแสงสีแดงสายหนึ่งเปล่งแสงสว่างวาบพลางจมหายเข้าไปในไข่มุกกลมๆ  

 

 

ไข่มุกเม็ดนี้หมุนติ้วๆ ลำแสงสีโลหิตเปล่งประกายเจิดจ้า   

 

 

ตอนที่ 1447 ส่วนลึกของหุบเหว

 

หลังจากผ่านไปเป็นเวลาหนึ่งกาน้ำชา ลำแสงสีโลหิตบนไข่มุกกลมๆ พลันหดเล็กลง ฉับพลันนั้นก็สั่นเทาแล้วมีเสียงแหบแห้งของฮูหยินชราดังขึ้น

 

 

“ตี่เสี่ย มีธุระอันใดหรือ ไม่รู้ว่าข้ากำลังติดธุระเรื่องแผนการใหญ่ของพวกเราหรือ?”

 

 

เจ้าของน้ำเสียงดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยใจพอที่คนสวมชุดสีโลหิตมาหาเขา

 

 

“หึๆ หลังจากที่พวกเราวางแผนกันมันก็ผ่านมายี่สิบกว่าปีแล้ว ครานี้นานๆ ตาเฒ่าจะติดต่อสหายมาสักที จะคุยด้วยสักหน่อยมิได้เลยหรือ?” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตกลับหัวเราะต่ำๆ ออกมาขณะเอ่ย

 

 

“อย่าอ้อมค้อม เกิดอะไรขึ้นกันแน่ พูดมาตามตรงเถิด มิเช่นนั้นตัวประหลาดเฒ่าซิวจะตัดเคล็ดวิชาลับซะ” ฮูหยินชรามีน้ำเสียงเคร่งขรึม ท่าทางหมดความอดทน

 

 

“แผนการแยกกันจัดการที่พวกเราวางกันครั้งที่แล้ว มู่ชิงรวบรวมของสูบโลหิตบวงสรวง หกขารวบรวมพลังทมิฬ ตาเฒ่ารับหน้าที่หลอมหุ่นเชิด สหายจำต้องเลี้ยงดูภูตทมิฬเกราะจันทราแปดพันตนที่สำคัญที่สุด ไม่ทราบว่าสหายไปถึงขั้นไหนแล้ว” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตกลับไม่ใส่ใจเลยสักนิด พลางเอ่ยถามด้วยสีหน้าราบเรียบ

 

 

“หึๆ รู้อยู่แล้วยังจะมาถาม! พวกเจ้าวางกำลังไว้ในลูกน้องของข้าตั้งไม่รู้เท่าไหร่ พัฒนาไปถึงไหนแล้วจะไม่รู้หรือ?” ฮูหยินชราเงียบขรึมไปเล็กน้อย แล้วตอบกลับอย่างเย็นชา

 

 

“ฮ่าๆ ก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ สถานที่ที่ข้าหลอมหุ่นเชิดนั้นก็มีสหายใต้อาณัติเจ้าปรากฎตัวขึ้นเช่นกันมิใช่หรือ แต่ตอนนี้ข้าอยากได้ยินจากเจ้าด้วยตนเอง” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตหัวเราะร่อขณะเอ่ย

 

 

“นี่ก็ไม่ใช่ความลับอะไร มีอะไรที่พูดไม่ได้ ภูตทมิฬเกราะจันทราแปดพันตนยังพอว่า ขอแค่หกขาหาไอวิญญาณทมิฬมาเลี้ยงดูพวกมันอย่างเพียงพอ ก็เป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วแล้ว ปัญหาเดียวก็คือราชันย์ภูตเกราะจันทราแปดตนที่เป็นผู้บัญชาการผู้ทมิฬเหล่านั้น จำต้องใช้จิตวิญญาณบริสุทธิ์ที่มีจิตสัมผัสแข็งแกร่งถึงจะหลอมขึ้นได้ จิตวิญญาณบริสุทธิ์ระดับนั้น ไม่ใช่สิ่งที่หาได้ง่ายๆ” ฮูหยินชราตอบกลับอย่างราบเรียบ

 

 

“อ๋อ ไม่ทราบว่าเจ้าหลอมราชันย์ภูตทั้งแปดไปได้กี่ตนแล้ว” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตซักถามอย่างรู้สึกสนอกสนใจ

 

 

“หลอมได้สามตน! อัตราการหลอมสำเร็จมันต่ำไปหน่อย” ฮูหยินมีน้ำเสียงเคร่งขรึม ท่าทางขัดเขินเล็กน้อย

 

 

“หึๆ ก็นี่แหล่ะ ตาเฒ่าถึงได้ติดต่อมาหาสหาย เพราะอยากจะเสนอจิตวิญญาณบริสุทธิ์ชั้นเยี่ยมให้” ฮูหยินชราพลันตะลึงงัน แล้วรู้สึกประหลาดใจไปเล็กน้อย

 

 

“ข้าไม่ใช่หกขาและเจ้า จึงไม่เชี่ยวชาญด้านทางสายภูต แต่ข้าเพิ่งพบคนของเผ่าวิญญาณเหาะเหินคนหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะสัมผัสจิตแยกของข้าที่สิงอยู่บนหุ่นเชิดโคลนได้ แม้ว่าจะเป็นแค่จิตสัมผัสส่วนเล็กๆ แต่จิตสัมผัสของคนผู้นี้จะแข็งแกร่งขนาดไหนไม่ต้องบอกก็รู้แล้ว น่าจะเพียงพอให้เจ้าเอาไปหลอมเป็นราชันย์ภูตสินะ” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตเอ่ยอย่างราบเรียบ

 

 

“คนของเผ่าวิญญาณเหาะเหิน หรือว่าถึงวันทดสอบของเผ่านั้นแล้ว ในเมื่อพบจิตสัมผัสของเจ้าได้ หรือว่าจะเป็นตาเฒ่าของพวกนั้นที่ลงมือเข้ามาเอง” น้ำเสียงของฮูหยินชราแปร่งๆ แล้วพลันเคร่งขรึมขึ้น

 

 

“วางใจ แค่ระดับแม่ทัพวิญญาณคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้ยุ่งยากอะไร” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

 

 

“ระดับแม่ทัพวิญญาณ เช่นนั้นก็ไม่เป็นไรแล้ว แต่พบจิตสัมผัสของเจ้าได้ จิตสัมผัสต้องแข็งแกร่งมาก เยี่ยม ของขวัญนี้ข้าขอรับไว้ แต่เจ้าคงไม่บอกข้าเปล่าๆ สินะ อยากให้ข้าแลกกับอะไรล่ะ?” ฮูหยินชราขบคิดไปเล็กน้อย แล้วตอบกลับเช่นนี้ออกมา

 

 

“หึๆ ตาเฒ่าชอบคบค้ากับคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆ อย่างสหายจริงๆ ง่ายมาก ขอแค่ตาเฒ่ายอมบอกข่าวของปลาโลหิตหมื่นปีตัวนั้นก็พอแล้ว หากให้ข้าลงมือช่วยเจ้าจับมันมาส่งให้เจ้า ก็ต้องเป็นปลาโลหิตสองตัว” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตกลอกตาไปมา แล้วเอ่ยอย่างละโมบ

 

 

“เหอะ เจ้าคิดว่าปลาโลหิตหมื่นปีคือสิ่งใดกัน วิญญาณทมิฬดวงหนึ่งจะแลกกับสองตัว ตอนนี้ข้าไม่มีเวลา คำเดียว เจ้าเอาวิญญาณบริสุทธิ์นั้นมาส่งให้ข้า ข้าจะมอบปลาโลหิตหมื่นปีให้เจ้าตัวหนึ่ง ก็นับว่าเสียเปรียบเจ้าแล้ว” ฮูหยินแค่นเสียงด้วยความเย็นชา แล้วเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ

 

 

“ตกลง ตัวนึงก็ตัวนึง อีกสิบวันข้าจะนำจิตวิญญาณของคนผู้นี้มามอบให้” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตตอบรับอย่างเต็มใจ เห็นได้ชัดว่าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ได้เปรียบมาก

 

 

“ใช่แล้ว การทดสอบของบุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งเผ่าวิญญาณเหาะเหิน มู่ชิงและหกขาล้วนไม่มีความเห็นอะไร สังหารพวกมันให้หมด หรือว่าทำเหมือนแต่ก่อน ให้พวกมันสร้างความโกลาหลอยู่ที่สามชั้นแรก พวกมันไม่มีทางทำลายแผนของพวกเราได้หรอก” จู่ๆ ฮูหยินชราพลันเอ่ยถามขึ้น

 

 

“เรื่องใหญ่กำลังอยู่ในช่วงสำคัญ ไม่อาจดึงความสนใจจากเผ่าวิญญาณเหาะเหินไป ขอแค่พวกมันไม่รบกวนพวกเรา ไม่เข้ามาในชั้นสี่ ก็แล้วแต่พวกมันก็แล้วกัน เรื่องนี้คิดดูแล้วมู่ชิงและหกขาคงเข้าใจ” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตตอบกลับอย่างไม่ต้องคิด

 

 

“เอาตามที่เจ้าว่า!”

 

 

หลังจากเอ่ยอย่างราบเรียบ เสียงของฮูหยินชราที่ไขมุกกลมๆ ก็เงียบหายไป ส่วนไข่มุกนั้นกลับหยุดหมุนวน ชั่วพริบตาลำแสงสีแดงที่ผิวของมันก็หายวับไปเช่นกัน

 

 

มือหนึ่งตะปบออกไป ชั่วพริบตาไข่มุกกลมๆ ก็บินเข้ามาอยู่ในมือ จากนั้นก็เปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายวับ

 

 

“แม่ทัพวิญญาณระดับสูงคนหนึ่งบวกกับแม่ทัพวิญญาณระดับต้นสองคน หุ่นเชิดไม้โลหิตระดับผู้บัญชาการวิญญาณขั้นต้นสามตน น่าจะเหลือเฟือ” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตเอ่ยพึมพำ พลางสะบัดแขนเสื้อ

 

 

เสียง “ฟู่ๆๆ” ดังขึ้น เงาสีโลหิตสามสายบินออกมาจากแขนเสื้อ หลังจากเปล่งแสงสว่างวาบ ก็ร่อนลงบนพื้นดิน

 

 

ท่ามกลางลำแสงสีโลหิตที่มืดมิด เผยเงาร่างรางเลือนประหลาดๆ สามร่างออกมา พลางหมอบฟุบอยู่บนพื้นไม่เคลื่อนไหว

 

 

ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตแววตาเปล่งแสงสีโลหิตสว่างวาบ หว่างคิ้วมีเส้นไหมสีโลหิตของตาเนื้อสามสายที่ยากจะสัมผัสได้ออกมา เปล่งแสงสว่างวาบแล้วจมหายเข้าไปในร่างของเงาโลหิตทั้งสาม

 

 

ชั่วขณะนั้นเงาร่างพลันเงยหน้าขึ้น แววตามีลำแสงสีเขียวเปล่งแสงสว่างวาบขึ้นในเวลาเดียวกัน

 

 

“ไป สังหารมันสามคนซะ เอาจิตวิญญาณของมันกลับมา!” ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตชี้ไปทางรูปวาดบนกระจกทองแดง พลางเอ่ยออกมาอย่างไร้ความรู้สึก

 

 

ลำแสงสีโลหิตสว่างวาบ เงาสีโลหิตทั้งสามสายกลายเป็นสายรุ้งสีโลหิตสามสายหมุนวนโคจรอยู่ใกล้ๆ แล้วจมหายเข้าไปในกำแพงบริเวณนั้นอย่างไร้ร่องรอย

 

 

ผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตถึงได้พิงเก้าอี้ไม้ หลับตาทั้งสองข้างลง ราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้า เป็นแค่เรื่องเล็กๆ สำหรับเขาเท่านั้น

 

 

……

 

 

ใจกลางของเทือกเขาลึกลับชั้นหนึ่ง บนแท่นบวงสรวงสูงร้อยจั้งเศษบนยอดเขายักษ์ที่มีไอทมิฬสีเทาปกคลุมอยู่ ด้านบนมีลูกตายักษ์สีเทาขาวถูกบวงสรวงอยู่บนแท่นหินสีดำ ขนาดเท่าศีรษะและเต็มไปด้วยเส้นไหมโลหิต

 

 

รูม่านตาของลูกตานั้นพ่นเส้นไหมสีเทาจำนวนนับไม่ถ้วนออกมา เริงระบำไปรอบทิศ พลางทยอยกันดูดไอสีเทารอบๆ ไป

 

 

ตรงด้านล่างแท่นบูชาคนลึกลับร่างกายสูงใหญ่ สวมผ้าคลุมสีดำยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

 

 

……

 

 

ในวิหารยักษ์ที่ถูกปกคลุมด้วยลำแสงสีเขียวที่ชั้นหกของหุบเหว หญิงงามเรือนผมสีขาวราวกับหิมะ ใบหน้าไร้สีโลหิต ยืนอยู่ริมบึงน้ำสีดำขนาดร้อยจั้งเศษแห่งหนึ่ง กำลังจับจ้องทุกอย่างในบึงน้ำอย่างเย็นชา

 

 

ข้างกายนางมีสตรีสวมชุดสีดำอายุยี่สิบปีเศษยืนอยู่สองคน

 

 

หญิงสาวทั้งสองล้วนมีสีหน้าซีดขาวเช่นกัน แต่คนหนึ่งกลับมีร่างกายบอบบาง ใบหน้ากลมมนอ่อนหวาน เผยความน่าหลงใหลออกมา ให้ความรู้สึกที่บุรุษอยากจะเข้ามาตะกองกอดเอาไว้ อีกคนกลับร่างอรชนอ้อนแอ้น ผิวสีขาวซีด แต่ท่าทีดูเย็นชามาก

 

 

รอบๆ บึงน้ำมีเขตอาคมน้อยใหญ่วางอยู่เต็มไปหมด อักขระสีดำสนิททะลักออกมาลอยอยู่เหนือบึงน้ำไม่หยุด

 

 

ใจกลางของบึงน้ำมีเงาร่างลางเลือนของคนสวมชุดเกราะสีดำอยู่สองสามคน กำลังลอยอยู่กลางบึงน้ำสีดำไม่ขยับเขยื้อน

 

 

อักขระสีดำเหล่านั้นแยกออกเป็นกลุ่มๆ เมื่อเข้าใกล้เงาร่างคนเหล่านั้น ก็เปล่งแสงสว่างวาบแล้วจมหายเข้าไปในเกราะสีดำของเงาร่างคน ชั่วพริบตาก็หายวับไป

 

 

แต่ตั้งแต่ต้นจนจบเงาร่างคนก็ไม่ได้เคลื่อนไหว ราวกับว่าสิ้นลมไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

 

 

หญิงงามผมขาวเห็นเช่นนั้น ก็มีสีหน้าเคร่งขรึม หัวคิ้วๆ ค่อยๆ ขมวดมุ่นเข้าหากัน

 

 

“ใช้เพลิงยมโลก!” หญิงงามผมขาวเอ่ยปากอย่างเย็นชา น้ำเสียงแหบแห้งเป็นพิเศษ เห็นได้ชัดว่าคือฮูหยินชราที่พูดคุยกับผู้ที่สวมชุดคลุมสีโลหิตเมื่อครู่

 

 

“เจ้าค่ะ!” หญิงงามทั้งสองตอบรับพร้อมกัน จากนั้นก็พากันก้าวมาข้างหน้า ลำแสงวิญญาณเเปล่งแสงสว่างจ้า คนหนึ่งมีขวดเล็กๆ สีดำปรากฎขึ้น อีกคนหนึ่งกลับมีพัดใบลานสีดำปรากฎขึ้น

 

 

ภายใต้สีหน้าเคร่งขรึมนั้น ทั้งสองชูสมบัติในมือขึ้นพร้อมกัน

 

 

เสียงร้องประหลาดๆ ดังขึ้น มังกรวารีเพลิงที่มีเปลวเพลิงสีดำทะลักออกมาจากร่างบินออกมาจากปากของน้ำเต้า จากนั้นก็กระโจนไปยังบึงน้ำ

 

 

ชั่วขณะนั้นทั้งบึงน้ำก็มีเปลวเพลิงสีดำปะทุขึ้น อีกด้านหนึ่งหญิงสาวตัวเล็กก็โบกพัดใบลานที่มีอักขระเรียงรายอยู่เต็มไปหมดอย่างสุดแรง

 

 

เปลวเพลิงสีดำทะลักออกมาจากพัดในทันที แล้วกระโจนไปยังบึงน้ำ

 

 

เปลวเพลิงสองชนิดดูเหมือนจะมีที่มาจากแหล่งเดียวกัน เมื่อผสมเข้าด้วยกันเปลวเพลิงสีดำก็ขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่า ห่อหุ้มเงาร่างคนที่ลางเลือนทั้งหมดเอาไว้ข้างใน

 

 

หญิงสาวผมขาวเห็นเช่นนั้น สีหน้ากลับไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ในดวงตาคู่งามกลับเผยแววรอคอยออกมา

 

 

……

 

 

แน่นอนว่าหานลี่ที่บินอยู่ในชั้นสองย่อมไม่รู้ว่าตนเองถูกสิ่งที่น่ากลัวบางอย่างจับจ้องอยู่

 

 

แต่หลังจากที่เขารู้สึกถึงไอเย็นเยียบแปลกประหลาดเมื่อครู่นั้น เขาก็ระมัดระวังตัวขึ้นเป็นอย่างมาก

 

 

พาเหลยหลันและไป๋ปี้บินไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วไปพลาง ใช้เนตรวิญญาณสำรวจสถานการณ์รอบๆ ไปพลางอย่างไม่เสียดายพลังปราณ

 

 

ผลของการกระทำเช่นนี้ทำให้หานลี่พบปีศาจระดับกลางก่อนแล้วจึงอ้อมผ่านไป หลบหลีกความยุ่งยากได้อย่างง่ายดาย

 

 

ส่วนอสูรธรรมดาๆ นั้นก็ไม่อาจดำรงอยู่ได้ในชั้นที่สองอยู่แล้ว แน่นอนว่าจึงไม่พบเจออีก

 

 

เพราะก่อนที่จะเข้ามาที่ชั้นสองเหลยหลันและพวกทั้งสองนั้นสูญเสียพลังปราณไปไม่น้อย ดังนั้นความเร็วที่ทั้งสามใช้บินจึงไม่นับว่ารวดเร็วนัก ทำให้ทั้งสองเดินทางไปพลางดูดซับไอวิญญาณจากศิลาวิญญาณในมือไปพลาง เพื่อชดเชยพลังยุทธ์ที่เสียไป

 

 

หลังจากบินมาได้ครึ่งวัน พวกเขาก็ยังไม่พบปัญหาใดๆ

 

 

จนถึงวันที่สองเหลยหลันและพวกทั้งสองฟื้นฟูพลังลมปราณกลับมาเต็มเปี่ยมแล้ว ก็ยังคงไม่พบอะไร หานลี่จึงตัดสินใจหยุดใช้เนตรวิญญาณ

 

 

ทั้งสามใช้ความเร็วธรรมดาๆ เข้าไปในเทือกเขาสีเขียวเข้ม

 

 

บ่ายของวันที่สองหลังจากที่พวกเขาบินบนอยู่รอบๆ ภูเขายักษ์แล้ว กลับไม่พบความผิดปกติใดๆ

 

 

บนท้องฟ้าที่อยู่ตรงข้ามนั้น อยู่ๆ ก็มีลำแสงเปล่งแสงสว่างวาบ จากนั้นเสียงร้องแหลมๆ พลันดังขึ้น ลำแสงมรกตสายหนึ่งเปล่งแสงสว่างวาบแล้วปรากฎขึ้น จากนั้นก็พุ่งมายังที่พวกเขาอยู่

 

 

ครู่ต่อมาด้านหลังลำแสงมรกตก็มีลำแสงประหลาดเปล่งประกายสว่างวาบ ลำสแงสีเหลืองสามกลุ่มปรากฎขึ้น ไล่ตามลำแสงสีมรกตไปด้วยความเร็วที่มิได้ด้อยไปกว่ากันนัก

 

 

ลำแสงหลีกหนีเหล่านี้ปรากฎตัวอย่างแปลกประหลาดเช่นนี้ แม้ว่าหานลี่และพวกทั้งสามจะอยากหลบหลีก แต่ก็ไม่อาจทำได้

 

 

หานลี่พลันขมวดคิ้ว พาคนที่เหลือทั้งสองหยุดลำแสงหลีกหนีลง