คัมภีร์วิถีเซียน 1436-1437

ตอนที่ 1436 หยั่งเชิง

 

หลังจากที่เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ประจุไฟฟ้าสีเงินหนาๆ ก็จมหายเข้าไปในลูกบอลเพลิงยักษ์ในตอนที่คนกว่าครึ่งล้วนคิดว่าประจุไฟฟ้าสีเงินจะต้องทะลวงผ่านลูกบอลเพลิงนั้น อัสนีลูกนี้กลับเปล่งแสงสว่างวาบแล้วจมหายเข้าไปในผิวของลูกบอลเพลิงอย่างไร้ร่องรอย คาดไม่ถึงว่าจะดูเหมือนว่าถูกกลืนกินอย่างไรอย่างนั้น

 

 

เหลยหลันพลันตกตะลึง ลูกบอลเพลิงมาอยู่ตรงหน้าในชั่วครู่ ท่าทางน่าตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

 

 

หลังจากที่สตรีผู้นี้มีสีหน้าลังเลเล็กน้อย ร่างกายก็พุ่งไปทางด้านหลัง ปีกคู่นั้นห่อหุ้มร่างกายของตนเองเอาไว้

 

 

ชั่วขณะนั้นลำแสงอัสนีเป็นชั้นๆ พลันปรากฎขึ้น ท่ามกลางอัสนีวิหคสีเงินขาวตัวหนึ่งพลันปรากฎขึ้น เรือนกายมีประจุไฟฟ้าสีเงินแล่นผ่าน บนลำคอกลับมีโซ่ประหลาดๆ คล้องอยู่ ด้านบนมีน้ำเต้าสูงสองสามชุ่นเปล่งแสงสีทองเรืองรองปรากฎอยู่

 

 

ตั้งแต่ต้นจนจบสตรีผู้นี้จึงตัดสินใจเอาเคล็ดวิชาแปลงกายที่ชำนาญที่สุดออกมาโจมตีอีกฝ่าย

 

 

เมื่อลูกบอลเพลิงขนาดยักษ์เห็นวิหคตัวนี้ปรากฎตัว ชั่วขณะนั้นก็หยุดการหมุนตัว เสียงอึกทึกดังขึ้น ลูกบอลเพลิงเปลี่ยนรูปไปอย่างฉับพลัน และกลายเป็นวิหคเพลิงสีแดงสดตัวหนึ่ง

 

 

วิหคตัวนี้มีขนาดใหญ่มากกว่าวิหคตรงข้ามหลายเท่า แต่วิหคตยักษ์กลับไม่หวาดกลัวเลยสักนิด หลังจากเสียงไพเราะดังขึ้น ร่างกายพลันขยายใหญ่ขึ้น ชั่วครู่ก็มีขนาดเล็กกว่าวิหคเพลิงเท่าหนึ่ง จากนั้นก็พาลำแสงอัสนีจำนวนนับไม่ถ้วนกระโจนไปยังฝั่งตรงข้ามอย่างรุนแรง

 

 

หงซาที่กลายเป็นวิหคเพลิงยิ่งไม่หวาดกลัว เปลวเพลิงบนร่างลุกโชน กรงเล็บที่แหลมคมคู่หนึ่งชูขึ้นมาจากกลางอากาศ กรงเล็บลำแสงสีแดงสดพุ่งออกมา

 

 

วิหคยักษ์ทั้งสองชูปีกทั้งสองขึ้น แทบจะกลบม่านลำแสงกลางอากาศไปกว่าครึ่ง และเป็นเพราะการต่อสู้ของทั้งสองยิ่งดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ

 

 

โลหิตสดๆ ขนนกจึงร่วงลงมาเป็นครั้งคราว

 

 

แต่ชั่วพริบตาที่หล่นมาถึงพื้น ของเหล่านั้นก็สลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

 

สิ่งที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของทุกคนก็คือ เหลยหลันที่มีพลังยุทธ์อยู่ในระดับแม่ทัพวิญญาณขั้นต้นเมื่อแปลงกลายเป็นวิหคยักษ์แล้ว คาดไม่ถึงว่าจะไม่ได้เป็นรอง กลับยิ่งมีท่าทีต่อสู้ที่ดุดันมากขึ้น

 

 

ไม่ว่าประจุไฟฟ้าบนกรงเล็บหรือบนร่าง คาดไม่ถึงว่าจะค่อยๆ เปลี่ยนจากสีเงินขาวเป้นสีม่วงออก ดูท่าทางอานุภาพของมันจะมากกว่าอัสนีสีเงิน

 

 

แววตาของหานลี่เปล่งแสงสีฟ้าสว่างวาบจ้องเขม็งไปยังวิหคยักษ์กลางาอากาศ มุมปากกลับเผยสีหน้าแปลกประหลาดออกมา

 

 

คนอื่นไม่ได้สังเกตจึงคิดว่าวิหคยักษ์ที่อยู่กลางอากาศสำแดงเคล็ดวิชาอะไรออกมาโดยอัตโนมัติ ถึงได้ทำให้อานุภาพของประจุไฟฟ้าสีเงินเพิ่มขึ้น

 

 

แต่ภายใต้เนตรวิญญาณของเขา กลับมองเห็นอย่างชัดเจน สิ่งที่เรียกว่าประจุไฟฟ้าสีม่วงไม่ได้เกิดจากตัวของวิหคยักษ์ แต่เกิดจากน้ำเต้าสีทองขนาดสองสามชุ่นตรงคอ บางครั้งก็พ่นพลังเส้นไหมไฟฟ้าสีม่วงเป็นสายๆ ออกมา เมื่อเส้นไหมไฟฟ้าเหล่านี้สัมผัสกับประจุไฟฟ้าสีเงินบนตัวของวิหคยักษ์ ก็ผสมกันแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

 

มีการเคลื่อนไหวนี้ ประจุไฟฟ้าสีเงินที่ปกป้องร่างของวิหคยักษ์ถึงได้ค่อยๆ กลายเป็นสีม่วงอ่อน

 

 

เส้นไหมไฟฟ้าสีม่วงนี้ดูเหมือนว่าจะมีประวัติความเป็นมาที่ยิ่งใหญ่

 

 

หงซาที่ตกตะลึงมาตั้งแต่ต้นกลับเป็นฝ่ายถูกกดจนตกเป็นรอง ในใจจึงรู้สึกตกตะลึงระคนโกรธขึงอย่างสุดๆ

 

 

แม้ว่วานางจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำได้อย่างไร แต่เห็นได้ชัดว่าใช้วิธีการที่พิเศษอะไรบางอย่าง มิเช่นนั้นอาศัยแค่พลังยุทธ์แล้ว อีกฝ่ายจะเป็นคู่ต่อสู้ของนางได้อย่างไร

 

 

ในตอนนั้นเองข้างหูของนางพลันมีเสียงบุรุษดังขึ้น เสียงไม่ดังนัก แต่เมื่อสตรีผู้นี้ได้ยินกลับรู้สึกใจสั่นสะท้าน ทันใดนั้นก็โยนความลังเลสุดท้ายทิ้งไป กระพือปีกทั้งสองข้าง ใช้การสังหารที่ตนเองเตรียมมาเพื่อการทดสอบครั้งนี้เช่นกัน

 

 

เหนือหัวของวิหคเพลิงมีขนนกยาวๆ เส้นหนึ่งพุ่งออกมา

 

 

หลังจากเสียง “พรึ่บ” ดังขึ้น ขนนกก็กลายเป็นวิหคเพลิงอีกตัวหนึ่งที่เหมือนกันทุกระเบียบนิ้ว

 

 

อ้าปากออกอีกครั้ง พ่นลูกบอลไฟรวมทั้งไข่มุกออกมาเป็นลูกๆ เรือนกายมีเปลวเพลิงโหมกระหน่ำขณะกระโจนเข้าไปในวงการต่อสู้

 

 

วิหคยักษ์ที่เพิ่งจะได้เปรียบไป ถูกการโจมตีจากวิหคเพลิงทั้งสองขนาบข้าง ก็ทำให้วิหคยักษ์หน้าเปลี่ยนสีไปในทันที เปล่งเสียงกู่ร้องด้วยความโกรธเกรี้ยวไม่หยุด

 

 

เปลวเพลิงและประจุไฟฟ้านี้ตัดสลับโจมตีกันไปมา ทำให้อากาศที่อยู่ในเปลวเพลิงถูกสั่นคลอนจนเกิดเสียงหึ่งๆ ขึ้น อากาศร้อบๆ เริ่มบิดเบี้ยวกวัดแกว่งไปมา

 

 

แต่ก็ทำให้สถานการณ์การต่อสู้ของวิหคยักษ์สีเงินและวิหคเพลิงสองตัวลางเลือนไม่ชัดเจน

 

 

แต่ไม่ว่าผู้ใดก็มองออกว่า วิหคยักษ์สีเงินกำลังตกอยู่ในอันตราย ไม่อาจยืนหยัดได้นานหนัก ไม่แน่ว่าอาจจะได้รับบาดเจ็บแล้วร่วงลงสู่พื้นในทันทีก็เป็นได้

 

 

ครั้งนี้หานลี่แค่มองดูอย่างเงียบๆ ชั่วครู่ ฉับพลันนั้นปีกที่แผ่นหลังก็สยายออก หลังจากเสียงฟ้าร้องที่น่าตกตะลึงดังขึ้น ก็กลายเป็นประจุไฟฟ้าสีเขียวขาวสายหนึ่งหายวับไปจากที่เดิม

 

 

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น ท่ามกลางฝูงชนก็มีเงาสีดำอีกสายหนึ่งเปล่งแสงสว่างวาบ แล้วหายวับไปจากที่เดิม

 

 

“ปัง” เสียงดังขึ้น กระบี่ลำแสงสีทองความยาวสิบจั้งเศษสายหนึ่งปรากฎขึ้นกลางอากาศ สับลงไปทางเปลวเพลิงและประจุไฟฟ้าที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน

 

 

กระบี่ลำแสงยังไม่ทันได้เข้าใกล้การต่อสู้ รอยแยกสีขาวบางๆ สายหนึ่งก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้า และระเบิดเสียงกรีดร้องแหลมๆ ออกมา

 

 

เมื่อเปลวเพลิงและประจุไฟฟ้าสัมผัสกับรอยแยกสีขาว ก็ทยอยกันสลายหายไปราวกับราวกับดินโคลน

 

 

วิหคเพลิงสองตัวที่อยู่ในการต่อสู้และวิหคยักษ์สีเงินตัวนั้น รู้สึกเพียงว่าลำแสงสีทองสว่างพร่าง ของที่แหลมคมสายหนึ่งมาอยู่เหนือหัวของทั้งสาม และสับลงมาอย่างไม่ปรานีเลยสักนิด

 

 

พวกมันไม่อาจต้านทานได้

 

 

ภายใต้ความตะลึงงันของวิหคทั้งสาม จึงไม่สนใจการต่อสู้อะไรอีก ต่างเก็บความสามารถของตนเองพร้อมกับ แล้วพุ่งกลับไปทางด้านหลัง

 

 

กระบี่ลำแสงยักษ์สับทั้งสองออกจากตรงกลาง ทิ้งรอยแยกสีขาวสายหนึ่งเอาไว้ที่เดิม ทันใดนั้นพลังมหาศาลกลุ่มหนึ่งก็ระเบิดออกมาจากรอยแยกสีขาว

 

 

รอบๆ มีพายุลูกใหญ่ก่อตัวขึ้น พลังปราณฟ้าดินจำนวนมากรวมตัวกันในรอยแยกสีขาว ราวกับจะสับห้วงเวลาออกไปจริงๆ

 

 

ผู้ชมที่อยู่ด้านนอกต่างเกิดความโกลาหลขึ้น วิหคยักษ์เก็บประจุุอัสนีในร่างไป กลายเป็นสตรีวัยดุรณีอีกครั้ง แต่แค่ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงระคนสงสัย

 

 

“เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสตรีผู้นี้ ไม่จำเป็นต้องสู้ต่ออีก” เสียงราบเรียบดังขึ้นที่ด้านหลังของเหลยหลัน ราวกับว่าอยู่ใกล้แค่คืบ

 

 

สตรีอาภรณ์สีเงินหน้าเปลี่ยนสีรีบร้อนหันกลับไป เห็นเพียงชายหนุ่มอาภรณ์สีเขียวมายืนอยู่ด้านหลังของนางอย่างเงียบเชียบ

 

 

นั่นก็คือหานลี่!

 

 

“เมื่อครู่นี้พี่หานเป็นผู้ลงมือหรือ!” เหลยหลัยรู้สึกตื่นตะลึงไปเล็กน้อย

 

 

อานุภาพของกระบี่ลำแสงสายนั้น ทำให้สตรีผู้นี้คิดว่าผู้ที่ลงมือคือสิ่งมีชีวิตระดับผู้บัญชาการวิญญาณท่านหนึ่ง

 

 

ครานี้กระบี่ลำแสงที่น่ากลัวสายนั้นสลายหายไปพร้อมกับรอยแยกสีขาวที่ปรากฎขึ้น ไอวิญญาณฟ้าดินที่รวมตัวกันอยู่ก็แยกตัวออกจากกันอีกครั้ง ฟื้นฟูกลับมาเป็นดังเดิม

 

 

ทว่าหานลี่ในครานี้กลับไม่ได้ตอบคำถามสตรีผู้นี้ แค่ใช้สองตาจ้องเขม็งไปยังฝั่งตรงข้าม

 

 

เหลยหลันพลันตกตะลึงแล้วมองตามไป

 

 

นางถึงได้พบว่าหงซาที่อยู่ตรงข้ามก็กลับมาอยู่ในร่างมนุษย์แล้วเช่นกัน และยังเก็บร่างแยกของตนเองไปแล้ว กำลังมองมาทางนี้ด้วยท่าทีอมยิ้ม

 

 

ด้านหลังของคู่ต่อสู้มีชายหนุ่มอาภรณ์สีแดงคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หน้าตาโหดเ**้ยม สีหน้าไร้ความรู้สึก

 

 

ชายหนุ่มผู้นี้ก็คือจู้อินจื่อ และเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ในบรรดาบุตรศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าแดงสดที่ทำให้นางรู้สึกตื่นตัวมากที่สุด

 

 

เหลยหลันอดที่จะใจเย็นเยียบไม่ได้

 

 

“พี่หาน ได้ยินว่าท่านเอาแต่ฝึกบำเพ็ญเพียรอยู่นอกมหาสมุทร เพิ่งจะกลับมายังเผ่าวิหคสวรรค์ก่อนหน้านี้ไม่นาน ข้าน้อยรู้สึกสนใจจริงๆ ขอแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับพี่หานได้หรือไม่” จู้อินจื่อมุมปากกระตุก แล้วเอ่ยถาม

 

 

กระบี่ที่หานลี่หยิบออกมาเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกจิตใจหนักอึ้ง รู้ว่าการคาดเดาของตัวเองนั้นไม่ผิดแน่ อีกฝ่ายมีความสามารถไม่ธรรมดาจริงๆ แต่เพื่อให้รู้ความสามารถของอีกฝ่ายอย่างละเอียด เขาก็ยังคงดำเนินตามแผนขอม้าประลองหานลี่ด้วยสีหน้าราบเรียบ

 

 

ชื่อเสียงของจู้อินจื่อไม่ใช่สิ่งที่หงซาและเหลยหลันจะเทียบเทียมได้

 

 

เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ ก็ถูกผู้ชมจำนวนไม่น้อยจำได้ในทันที ทีนใดนั้นเมื่อคนเหล่านี้ได้ยินจู้อินจื่อขอท้าประลองกับอีกคนหนึ่งก็พลันรู้สึกตกตะลึง ชั่วขณะนั้นทุกคนก็เผยสีหน้าตื่นเต้นออกมา!

 

 

ผู้ที่มีความสามารถเกรียงไกรประมือกันไม่ใช่สิ่งที่พบเห็นได้บ่อยๆ หนึ่งในนั้นเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงมาเนิ่นนาน มีความน่าเกรงขามไม่น้อย อีกคนหนึ่งก็เป็นแม่ทัพวิญญาณระดับสูง ดูแล้วพวกเขาน่าจะได้เปิดหูเปิดตาแล้ว

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของจู้อินจื่อ เหลยหลันพลันขมวดคิ้วสีหน้าถึงบางอ้อไปเล็กน้อย ดูแล้วในที่สุดสตรีผู้นี้ก็มองออกแล้วว่าจุดประสงค์ของอีกฝ่ายดูเหมือนว่าจะอยู่ที่ ‘ศิษย์พี่หาน!’ ตั้งแต่แรก คาดไม่ถึงว่านางจะเป็นแค่เหยื่อล่อเท่านั้น

 

 

“ประมือกับนายท่าน ข้านั้นไม่สนใจ” หานลี่ฉีกยิ้มแล้วเอ่ยอย่างห้วนๆ

 

 

 “หึๆ ในเมื่อเข้ามาในเขตต้องห้ามแล้วก็ช่วยไม่ได้แล้ว พี่หานรับคำท้าเถิด” ชายหนุ่มชูมือหนึ่งขึ้น ดูเหมือนว่าฝ่ามือที่ปกติแล้วมีลำแสงสีแดงมีลำแสงระยิบระยับจะกลายเป็นกรงเล็บที่แหลมคมสีแดงสด เล็บทั้งสิบแหลมคม เปล่งแสงแพรวพราว ดูเหมือนว่าแกะสลักมาจากผลึกหินสีแดงสดอย่างไรอย่างนั้น

 

 

หานลี่พลันขมวดคิ้วไม่ทันได้เอ่ยอะไรอีก กรงเล็บสีแดงของชายหนุ่มก็ดูเหมือนว่าจะตะปบมาทางหานลี่สบายๆ

 

 

“ตู้มๆ” เสียงระเบิดดังขึ้น กรงเล็บลำแสงสีแดงสดห้าสายเปล่งแสงสว่างจ้าแล้วพุ่งออกมา ลำแสงสีแดงสว่างวาบแล้วหายวับไปทันที

 

 

หานลี่หน้าเปลี่ยนสี ฉับพลันนั้นแขนข้างหนึ่งพลันผลักออกไปด้านหน้าเช่นกัน นิ้วสีดำสนิทราวกับน้ำหมึกทั้งห้ากางออกต้านทานอยู่เบื้องหน้า

 

 

ทันใดนั้นเบื้องหน้าของหานลี่ห่างออกไปสิบจั้งเศษพลันมีพายุหมุนอย่างรุนแรง กรงเล็บลำแสงห้าสายปรากฏขึ้นอีกครั้ง

 

 

หานลี่เห็นกรงเล็บลำแสงสีแดงทั้งห้าก็หน้าเปลี่ยนสี เมื่อลำแสงสีแดงที่แต่เดิมมีความยาวแค่สองสามชุ่นปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง คาดไม่ถึงว่าจะขยายใหญ่จนมีขนาดสองสามจั้ง และยิ่งไปกว่านั้นยังดูดซับพลังวิญญาณรอบๆ เข้าไปไม่หยุด พลางขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง

 

 

กรงเล็บลำแสงไม่ทันได้เข้าใกล้ หานลี่สัมผัสได้ถึงพลังแรงกดที่หน้าตกตะลึง หากมีพลังยุทธ์ต่ำหน่อย เมื่อถูกกรงเล็บลำแสงเหล่านี้ปกคลุมเอาไว้เกรงว่าร่างกายที่ถูกยึดไปคงไม่อาจขยับตัวได้แม้แต่ปลายก้อย

 

 

รู้สึกตกตะลึง นิ้วสีดำทั้งห้าที่ต้านทานอยู่เบื้องหน้าของหานลี่เปล่งแสงสว่างวาบ ภูเขาขนาดย่อมสีดำสนิทลูกหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศ แค่กระพริบวาบก็มีขนาดสิบจั้งเศษ

 

 

หลังจากที่ยอดเขาสีดำต้านทานอยู่เบื้องหน้าหานลี่แล้ว ก็ปกป้องเอาไว้ได้อย่างมิดชิด

 

 

“ตึงๆ” เสียงอึกทึกดังขึ้น ลำแสงสีแดงสว่างวาบ กรงเล็บสีแดงห้าสายอยู่บนภูเขาขนาดย่อม

 

 

กลิ่นอายร้อนฉ่าแผ่ออกมาประชิดตัวหานลี่ คาดไม่ถึงว่าจะทำให้หานลี่จะรู้สึกทุกข์ทนราวกับอยู่ในเตาหลอมอย่างไรอย่างนั้น

 

 

แต่ยอดเขาสีดำกลับนิ่งงันอยู่ที่เดิมดูเหมือนว่าจะไม่ได้สั่นเทาเลยสักนิด

 

 

“เอ๋” จู้อินจื่อที่อยู่ตรงข้ามเห็นฉากนี้ก็หน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย

 

 

หานลี่กวาดจิตสัมผัสไปที่ภูเขาดูดปราณเบื้องหน้า สีหน้ากลับเคร่งขรึม

 

 

“ปัง” เขาตบไปที่ภูเขาขนาดย่อมลูกนั้น

 

 

ชั่วขณะนั้นภูเขาลูกนี้พลันหมุนคว้าง จุดที่ถูกโจมตีเมื่อครู่หันมาหาหานลี่

 

 

เห็นเพียงผิวของภูเขาขนาดย่อมสีดำ มีรอยกรงเล็บห้าสายฝังลึกลงไปสองสามชุ่น และมีท่าทีจะละลายเล็กน้อย

 

 

แค่นเสียงอย่างเย็นชา ฝ่ามือสีดำกดลงไปบนยอดเขาอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

 

 

ฉากที่น่าเหลือเชื่อพลันปรากฏขึ้น

 

 

ผิวของภูเขาขนาดย่อมมีลำแสงสีดำไหลโคจรอยู่ ทุกแห่งที่ไหลผ่านไปรอยกรงเล็บที่ละลายเหล่านั้นต่างฟื้นฟูกลับมาเป็นดังเดิม

 

 

“ในเมื่อพี่จู้อยากแลกเปลี่ยนประสบการณ์ให้ได้ ข้าน้อยก็มีเพียงแต่ต้องขอคำชี้แนะแล้ว” หานลี่เอ่ยจบร่างกายพลันพลิ้วไหว คนมาปรากฏตัวที่ด้านข้างภูเขา จากนั้นเขาพลันกระพือปีกทั้งสองข้าง เงาวิหคสีเขียวตัวหนึ่งปรากฏขึ้นที่แผ่นหลัง

 

 

ในเวลาเดียวกันหลังจากที่เสียงตูมตามดังขึ้น รอบด้านของหานลี่ก็มีเสาวายุสีเขียวสี่สายพวยพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า เกิดเสียงกรีดร้องดังระงม 

 

 

ตอนที่ 1437 ผู้พิทักษ์หุบเหว

 

เงาวิหคสีเขียวจ้องเขม็งไปยังจู้อินจื่อที่อยู่ไกลออกไปแวบหนึ่ง ปีกทั้งสองโบกสะบัดเบาๆ

 

 

ชั่วขณะนั้นเสาวายุสี่สายพลันระเบิดออก วายุใบมีดสีเขียวจำนวนนับไม่ถ้วนก่อตัวขึ้นท่ามกลางวายุ จากนั้นพลันพุ่งออกไป

 

 

ครานั้นม่านลำแสงทั้งหมดพลันมีเสียงแหวกอากาศดัง “ฟิ้วๆ” ลำแสงสีเขียวจำนวนนับไม่ถ้วนทอตัวอยู่เต็มท้องฟ้า

 

 

จู้อินจื่อเห็นหานลี่แค่ลงมือก็มีอานุภาพน่าตกตะลึงถึงเพียงนี้ สีหน้าพลันเคร่งขรึม

 

 

แต่คนผู้นี้มีชื่อเสียงขนาดนี้ในบรรดาบุตรศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าวิญญาณเหาะเหิน แน่นอนว่านั่นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง ปีกทั้งสองพลันขยายใหญ่ขึ้นสองสามเท่า ในเวลาเดียวกันพลันกระพือปีกอย่างแรงสองสามครั้ง

 

 

ลำแสงสีแดงเปล่งแสงเจิดจ้า สะเก็ดไฟปรากฏขึ้นรอบๆ อย่างหนาแน่น

 

 

ทันใดนั้นขณะที่จู้อินจื่อใช้สองมือร่ายอาคม กลายเป็นลูกธนูสีแดงเพลิงจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งออกไปเช่นกัน

 

 

อานุภาพนั้นไม่ด้อยไปกว่าการโจมตีด้วยวายุใบมีดที่อยู่ตรงข้าม

 

 

ชั่วพริบตาท้องฟ้าทั้งผืนก็ดูเหมือนว่าจะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยลำแสงเส้นใหม่ มีดสีเขียวกระพริบวาบๆ อีกครึ่งหนึ่งเป็นเปลวเพลิงสีแดงเปล่งประกายดังกองไฟที่ลุกโชน

 

 

ตรงเส้นที่ทั้งสองสัมผัสกันนั้น เกิดเสียง “ปังๆ” ดังขึ้น ลำแสงสีเขียวและลำแสงสีแดงตัดสลับพัวพันกันแล้วทยอยกันระเบิดตัวออก

 

 

ครานั้นคาดไม่ถึงว่าทั้งสองจะตกอยู่ในสถาณการณ์ที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน ไม่อาจตัดสินได้ว่าฝ่ายใดเป็นฝ่ายได้เปรียบ

 

 

หานลี่มองเห็นฉากนี้ใบหน้าพลันไร้ความรู้สึก แต่สองมือที่ร่ายอาคมพลันเปลี่ยนไป ในแขนเสื้อมีเสียงฟ้าคำรามดังขึ้น หลังจากที่มีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นสองครั้ง ประจุไฟฟ้าสีทองขนาดหน้าเท่าปากชามสองสายพลันพุ่งตัวดีดออกมาจากแขนเสื้อ ผนึกตัวกันกลางอากาศ กลายเป็นมังกรวารีไฟฟ้าสีทองที่หนายิ่งกว่าเดิมตัวหนึ่ง

 

 

มังกรวารีไฟฟ้าตัวนี้สะบัดหัวสะบัดหางเปล่งแสงสว่างวาบตามความคิดที่เคลื่อนไหวของหานลี่ แล้วสะบัดตัวพุ่งห่างออกไปยี่สิบสามสิบจั้ง ชั่วพริบตาก็มาปรากฏตัวด้านหน้าจู้อินจื่อ กระโจนเข้าไปพร้อมกับเสียงฟ้าร้องดังครืนๆ

 

 

ความเร็วของมังกรวารีไฟฟ้าราวกับเคลื่อนย้ายที่อย่างไรอย่างนั้น แม้ว่าจะเป็นจู้อินจื่อเองก็ยังตกใจจนสะดุ้งโหยง

 

 

เขาอ้าปากออกอย่างไม่ต้องคิดพ่นลำแสงสีแดงสายหนึ่งออกมา

 

 

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นไข่มุกสีแดงสดเม็ดหนึ่ง

 

 

เสียง “ปัง” ดังขึ้น ไข่มุกกลมๆ และมังกรวารีไฟฟ้าปะทะกัน ระเบิดลำแสงที่น่าตกตะลึงออกมา ทันใดนั้นไอวิญญาณพลันหมุนวน ชั่วพริบตาก็กลายเป็นเสาเพลิงสูงเสียดฟ้า มีความกว้างประมาณสองสามจั้ง ใจกลางของเปลวเพลิงมีเส้นไหมสีทองเป็นสายๆ เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง วายุที่เร่าร้อนกลุ่มหนึ่งม้วนวนไปรอบด้าน

 

 

ภายใต้อานุภาพนี้จู้อินจื่อเองก็ถอยร่นไปสองสามก้าว สายตามองไปยังฝั่งตรงข้าม

 

 

ผลคือภายใต้ความตกตะลึงนั้นเขาพลันหน้าเปลี่ยนสี

 

 

ตรงข้ามนั้นว่างเปล่า หานลี่ไม่อยู่ที่เดิมแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะพาเหลยหลันบินร่อนลงไปบนพื้นอย่างนุ่มนวล ทันใดนั้นก็หนีออกจากม่านลำแสง

 

 

ภายใต้ความโกรธเกรี้ยวของจู้อินจื่อพลันชูมือหนึ่งขึ้นชี้ไปทางหานลี่อย่างแม่นยำ

 

 

เสียง “ฟิ้วๆ” ดังขึ้น เส้นไหมสีแดงสายหนึ่งเปล่งแสงสว่างวาบพลันพุ่งออกไป

 

 

หานลี่กับจ้องการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายอยู่ตั้งนานแล้ว เขาที่เตรียมการป้องกันเอาไว้ตั้งนานแล้วพลันเลิกคิ้วขึ้น ยื่นนิ้วชี้ออกไปนิ้วหนึ่ง

 

 

ลำแสงสีแดงเปล่งแสงสว่างวาบมีเส้นสีแดงสายหนึ่งพุ่งออกไปเช่นกัน นั่นก็คือเส้นไหมวิญญาณเพลิง!

 

 

“เปรี้ยงๆ” ดังขึ้น

 

 

เส้นไหมสีแดงสองสายเปล่งแสงสว่างวาบขึ้นกลางอากาศโจมตีเข้าด้วยกันอย่างไม่มีข้อผิดพลาด

 

 

ผลคือเส้นไหมสีแดงของหานลี่พลันดีดตัวกลับ ส่วนหน้าของเส้นไหมสลายหายไป เส้นไหมสีแดงของจู้อินจื่อกลับหายวับไปด้วยเหตุนี้

 

 

และชั่วเวลาที่ล่าช้าไปนั้นหานลี่และเหลยหลันพลันเปล่งแสงสว่างวาบขึ้นสองสามครั้ง ปรากฏตัวในฝูงชนด้านนอกม่านลำแสง

 

 

คนของเผ่าวิญญาณเหาะเหินคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้เคียงพลันหลบหลีกไปสองสามก้าว ไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองก็มองมาด้วยความตกตะลึง

 

 

“พี่หาน เจ้าไม่สู้แต่กลับหนีไม่กลัวว่าจะทำลายชื่อเสียงของเผ่าเจ้าหรือ” จู้อินจื่อเห็นว่าไม่อาจะยับยั้งหานลี่เอาไว้ได้ก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธา

 

 

“เจ้าและข้าล้วนรู้ดีว่าหากจะตัดสินแพ้ชนะภายในเวลาอันสั้นนั้นเกรงว่าจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ข้าน้อยมีภาระสำคัญอยู่กับตัวจึงขอหยุดการแลกเปลี่ยนกับพี่จู้แต่เพียงเท่านี้เถิด” หานลี่หันไปมองจู้อินจื่อแวบหนึ่งแล้วเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

 

 

ทันใดนั้นสองปีกพลันสยายออกพวยพุ่งขึ้นไปบนอากาศแล้วบินหนีไป

 

 

หลังจากที่เหลยหลันมีสีหน้าบัดเดี๋ยวเคร่งขรึมบัดเดี๋ยวสดใสอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดก็ตบฝ่าเท้าบินตามไป

 

 

จู้อินจื่อที่อยู่ในม่านลำแสงเห็นหานลี่หนีไปซะอย่างนั้นก็มีสีหน้าเคร่งขรึม

 

 

“ศิษย์พี่จู้ต้องตามพวกเขาไปหรือไม่” หงซาลังเลเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามจากด้านข้าง

 

 

“หึ จะตามไปอย่างไร? ออกจากสนามแข่งขันแล้วที่อื่นก็ไม่อาจลงมือได้ ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากที่ประมือกันแล้วคนผู้นั้นบอกจะไปก็ไป ทว่าแม้ว่า จะประมือกันเพียงเล็กน้อย แต่อย่างน้อยก็รู้ว่าเขาเชี่ยวชาญด้านวายุและอัสนี นับว่าครั้งนี้ไม่เสียเปล่า สมบัติภูเขาของเขาชิ้นนั้นข้าเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก คาดไม่ถึงว่าจะต้านทานกรงเล็บเปลวเพลิงของข้าได้ ยุ่งยากหน่อยละ กลับไปต้องหาวิธีทำลายมันให้ได้” จู้อินจื่อแค่นเสียงอย่างเย็นชาขณะเอ่ย

 

 

หงซาจึงเอ่ยอย่างเห็นด้วยด้วยความระมัดระวังตัว

 

 

ดังนั้นทั้งสองคนจึงร่อนลงจากบนฟ้ารวมตัวกับสือเทียนที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชนด้านล่าง แล้วจากไปเช่นกัน

 

 

จึงเหลือเพียงคนของเผ่าวิญญาณเหาะเหินคนอื่นๆ ที่ยังคงซุบซิบนินทากันเรื่องการประมือเมื่อครู่และการที่หานลี่ถอยไปอย่างกะทันหัน

 

 

……

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ข้าไม่ได้กำชับเอาไว้หรือ ว่าหากจะออกจากที่พักของเผ่าห้ามออกไปคนเดียว? เจ้ายังไปต่อสู้กับคนของเผ่าแดงสดที่สนามแข่งขัน” จินเย่ว์จ้องเขม็งไปยังหญิงสามชุดสีเงินที่ยืนเอามือประสานกันอยู่เบื้องหน้า พลันเอ่ยถามด้วยความเย็นชา

 

 

ครานี้มหาอาวุโสของเผ่าวิหคสวรรค์ผู้นี้กำลังนั่งอยู่ในห้องโถงชั้นหนึ่งของหอคอยของหานลี่ด้วยสีหน้าเย็นชา

 

 

อาวุโสสือนั่งอยู่ด้านข้าง แต่สายตากลับเปล่งประกายมีสีหน้าไม่พอใจเฉกเช่นเดียวกัน

 

 

คนที่ถูกตำหนิพลันมีสีหน้าซีดขาวเป็นอย่างมาก

 

 

ไป๋ปี้และหานลี่ล้วนยืนอยู่คนละฝั่ง ไป๋ปี้นั้นก้มหน้างุดไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ท่าทางไม่สบายใจเล็กน้อย หานลี่มีสีหน้าราบเรียบ

 

 

ในตอนที่หานลี่พาเหลยหลันกลับมาได้ไม่นาน จินเย่ว์และพวกก็ทราบข่าวเรื่องนี้ในทันที จึงรีบรุดมา ตำหนิบุตรศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองอย่างหนักรอบหนึ่ง

 

 

แม้ว่าเรื่องนี้ผู้ที่รับผิดชอบจะเป็นสตรีนามว่าเหลยหลัน แต่ไป๋ปี้กลับไม่ห้ามปราม จึงถูกตำหนิเช่นกัน

 

 

“ท่านมหาอาวุโส หงซาของเผ่าแดงสดผู้นั้นบอกว่ามีศิลาดาวอัสนี หากข้าเอามันมาได้วันข้างหน้าก็มั่นใจว่าจะมีโอกาสบรรลุระดับผู้บัญชาการวิญญาณได้สามส่วน ศิษย์ถึงได้เลอะเลือน…” ในที่สุดเหลยหลันก็เอ่ยงึมงำออกมา

 

 

“ศิลาดาวอัสนี! มิน่าล่ะเจ้าถึงได้สนใจถึงเพียงนี้ แต่นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าจะนำมาอ้างได้ พลังยุทธ์ของเจ้าเทียบกับความเป็นความตายของเผ่าแล้วอะไรสำคัญกว่ากัน เจ้าก็น่าจะรู้ดี รู้หรือไม่ว่าเพื่อเลี้ยงดูบุตรศักดิ์สิทธิ์อย่างพวกเจ้าสองคนในเผ่าต้องใช้ผลึกศิลาและยาสมุนไพรไปจำนวนนับไม่ถ้วนถึงจะทำให้พลังยุทธ์ของพวกเจ้าพัฒนามาถึงระดับนี้ได้ในเวลาอันสั้น มิเช่นนั้นแม้ว่าเจ้าจะมีคุณสมบัติเหนือชั้นก็ไม่อาจพัฒนามาถึงระดับแม่ทัพวิญญาณได้” จินเย่ว์ยังคงเอ่ยด้วยความโกรธเกรี้ยว

 

 

เหลยหลันพลันหมดคำพูด เผยสีหน้าละอายใจออกมา

 

 

ครั้นเมื่อหญิงสามคิดจะเอ่ยอะไรออกมาอีกนั้น อาวุโสสือที่อยู่ด้านข้างก็ฉีกยิ้มบางๆ พลางเอ่ยปากว่า

 

 

“เอาล่ะ อาวุโสจินแม้ว่าเหลยหลันจะบุ่มบ่ามไปหน่อยแต่โชคดีที่สหายหานตามไปทัน และไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ใช่แล้วสหายหานมองเรื่องนี้อย่างไร?”

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก เผ่าแดงสดน่าจะสงสัยในตัวข้าจึงอยากทดสอบความสามารถดู” หานลี่หัวเราะน้อยขณะเอ่ยตอบกลับ

 

 

“หึๆ ได้ยินว่าสหายหานและจู้อินจื่อประมือกันโดยไม่ตกเป็นรองและไม่ได้พัวพันนานนัก ช่างเป็นการกระทำที่ชาญฉลาดจริงๆ” อาวุโสสือใช้น้ำเสียงชื่นชมขณะเอ่ย

 

 

“อะไรควรไม่ควรชนรุ่นหลังย่อมรู้ดี” หานลี่ฉีกยิ้มขณะเอ่ย

 

 

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าสามคนห้ามออกจากหอคอยแม้แต่ก้าวเดียว แค่ทำสมาธิรอการทดสอบก็พอแล้ว เรื่องอื่นมอบให้พวกเราสองคนจัดการก็พอ” จินเย่ว์ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจปฏิเสธได้

 

 

“เจ้าค่ะ/ขอรับ!” ทั้งนี้ไป๋ปี้และเหลยหลัน พลันเอ่ยน้อมรับพร้อมกัน

 

 

หานลี่เองก็ประสานมือคารวะโดยไม่มีความเห็นอื่น

 

 

จะว่าไปแล้วฐานะของหานลี่ในเผ่าวิหคสวรรค์ในครานี้ค่อนข้างวิเศษจริงๆ ในนามเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ของเผ่า แต่ความจริงแล้วกลับเหมือนตำแหน่งแขกผู้มีเกียรติคนหนึ่ง ประกอบกับที่เผ่าวิหคสวรรค์มีเรื่องขอร้องเขาจึงทำให้จินเย่ว์และเหล่าอาวุโสปฏิบัติต่อเขาอย่างมีมารยาทมาก

 

 

รอจนจินเย่ว์และอาวุโสของเผ่าวิหคสวรรค์จากไปแล้ว หานลี่และพวกทั้งสามก็กักตนนั่งสมาธิตามคำสั่ง โดยไม่ออกไปข้างนอกอีก

 

 

สิบกว่าวันให้หลัง จินเย่ว์และเผ่าอาวุโสของเผ่ากลับไปประชุมที่ยอดฮ่องเต้หยกทุกวัน ไม่รู้ว่ากำลังปรึกษาเรื่องอะไรกันอยู่…

 

 

สองเดือนต่อมา กลางอากาศเหนือเนินดินที่รกร้างสีเหลืองมีวิหคยักษ์และแมลงบินจำนวนนับไม่ถ้วน บินแฉลบผ่านไป

 

 

บนร่างของวิหคยักษ์และแมลงบินเหล่านี้ต่างมีเงาร่างคนติดปีกยืนอยู่บ้างนั่งบ้างปะปนกันไป

 

 

นั่นก็คือกลุ่มคนเผ่าวิญญาณเหาะเหินที่ออกเดินทางจากยอดฮ่องเต้หยกไปสู่ทางเข้าหุบเหว

 

 

หานลี่และคนของวิหคสวรรค์ชี่อยู่บนวิหคยักษ์สีขาวสองสามตัว โดยมีกองกำลังรายล้อมอยู่

 

 

แม้ว่ากองกำลังจะยิ่งใหญ่ แต่เมื่อบินมาเป็นระยะเวลานานคนที่พูดคุยกันระหว่างบินจึงมีอยู่น้อยมาก

 

 

หานลี่เองก็นั่งขัดสมาธิอยู่บนหลังของวิหคยักษ์ ใข้สายตากวาดมองรอบๆ ด้านอย่างเงียบๆ ทางเข้าของหุบเหวนี้อยู่ห่างจากยอดฮ่องเต้หยกกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก

 

 

ฉับพลันนั้นคนของเผ่าวิญญาณเหาะเหินด้านหน้าพลันเกิดเสียงอื้ออึงขึ้น และเปล่งเสียงร้องอุทานด้วยความตกตะลึงออกมา ความเร็วของกองทัพผ่อนกำลังลง

 

 

หานลี่หน้าเปลี่ยนสี กวาดจิตสัมผัสไปเบื้องหน้าทันที

 

 

เห็นเพียงห่างจากเขาไปพันลี้ มีกำแพงยักษ์ปรากฏขึ้นเป็นสีเขียวเทาสูงสามร้อยสี่ร้อยจั้ง เมื่อมองไปทั้งสองฝั่งก็ไม่อาจมองเห็นปลายทางได้

 

 

บนกำแพงยักษ์ ทุกๆ ร้อยจั้งเศษ จะมีเสาหยกสีขาวบริสุทธิ์ตั้งตระหง่านอยู่

 

 

เสาเหล่านี้มีความสูงแค่สิบจั้ง แต่ผิวของมันกลับเปล่งแสงสีเขียวระยิบระยับ ล้วนมีอักขระยันต์ลึกลับสลับเอาไว้เป็นสายๆ โดยไม่รู้ว่ามีประโยชน์ในด้านใด

 

 

แต่ด้านข้างกำแพงยักษ์กลับมีหอคอยทรงกลมสูงประมาณสามสิบสี่สิบจั้งเรียงรายอยู่อย่างแน่นขนัด เมื่อกวาดสายตาไปทั้งหมดน่าจะมีสองสามพันหอ

 

 

และเหนือหอคอยเหล่านี้มีคนของเผ่าวิญญาณเหาะเหินจำนวนนับไม่ถ้วนลอยตัวอยู่กลางอากาศ ท่าทางกำลังรอคอยการมาถึงของพวกเขา

 

 

หานลี่และพวกของเผ่าวิญญาณเหาะเหินค่อยๆ บินเข้าไปใกล้คนเหล่านั้น และในที่สุดก็หยุดลง

 

 

“คารวะเหล่าอาวุโส!” บุรุษวัยกลางคนสวมชุดเกราะสงครามสีเขียวคนหนึ่งบินออกมาจากฝูงชนแล้วประสานมือคารวะคนฝั่งนี้

 

 

“ที่แท้ผู้ที่ปฏิบัติหน้าที่ในปีนี้ก็คือน้องจินเฟิงนี่เอง ช่างบังเอิญจริงๆ น้องจินน่าจะได้รับข่าวที่พวกเราส่งมาแล้วสินะ” ฝั่งของหานลี่ก็มีคนสองสามคนบินออกไปในทันที

 

 

หญิงชรามือหนึ่งถือไม้เท้าคนหนึ่ง บุรุษวัยกลางคนเรือนผมสีขาวราวกับหิมะคนหนึ่ง รวมทั้งชายชราที่ใบหน้ามีรอยสักคนหนึ่ง

 

 

นั่นก็คือสามอาวุโสที่มีอำนาจที่สุดในการประชุมเหล่าอาวุโส ส่วนคนที่พูดกลับเป็นบุรุษวัยกลางคน

 

 

ทั้งสามคนเผชิญหน้ากับคนสวมชุดเกราะสีเขียวที่บินมาด้วยท่าทีมีมารยาทเป็นพิเศษ