เทพปีศาจหวนคืน 1154-1157

 เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1154 ผู้อมตะฮวาตึ้ (อ่านฟรี)

แปลโดย iPAT 

เมื่อฟางหยวนไม่สามารถไล่ล่า เขาจึงเลือกยอมแพ้อย่างชาญฉลาด

ตั้งแต่ได้รับร่างทารกอมตะ นี่เป็นครั้งที่สองที่ฟางหยวนต่อสู้กับนิกายเงา ครั้งแรกอิงอู๋เซี่ยไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำธุรกรรมกับฟางหยวนและทำให้ฟางหยวนได้รับผลประโยชน์มหาศาล

แต่ในการต่อสู้ครั้งที่สอง ฟางหยวนได้รับประโยชน์เพียงเล็กน้อย แม้ความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มสูงขึ้น แต่เขาก็ไม่สามารถสังหารสมาชิกนิกายเงา

ฟางหยวนเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่อิงอู๋เซี่ยก็เช่นกัน

การเติบโตของฟางหยวนเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน การรับสืบทอดมรดกที่แท้จริงของไห่ฟานไม่ใช่เรื่องง่าย

ในทางกลับกันการเติบโตของอิงอู๋เซี่ยมั่นคงมาก

เนื่องจากเขาสามารถรับสืบทอดมรดกของนิกายเงาที่ทิ้งไว้ในทั้งห้าภูมิภาค สิ่งเหล่านี้เป็นสมบัติที่เชื่อถือได้และสามารถคาดเดา

เมื่อพิจารณาจากประเด็นนี้ ฟางหยวนจึงต้องสังหารพวกเขาอย่างรวดเร็วที่สุด

หากพลาดโอกาสนี้ ความแตกต่างระหว่างพวกเขาจะชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะในกรณีที่เทพปีศาจจิตวิญญาณได้รับการช่วยเหลือ เมื่อเวลานั้นมาถึง มันจะกลายเป็นวันโลกาวินาศของฟางหยวน

การล่าถอยของอิงอู๋เซี่ยเป็นเรื่องไร้ยางอายแต่มันก็เป็นทางเลือกที่ชาญฉลาดและเด็ดเดี่ยวที่สุด

สำหรับอิงอู๋เซี่ย ตราบเท่าที่เขาสามารถรวบรวมกองกำลังที่เหลืออยู่ของนิกายเงา พวกเขาจะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว

ในทะเลไหลเชี่ยว แม้ทั้งสองฝ่ายจะไม่ได้ต่อสู้ แต่พวกเขายังต้องแข่งขันกันในระยะยาว

ฟางหยวนได้รับข้อมูลมากมายเกี่ยวกับอิงอู๋เซี่ยและคนอื่นๆ เขายังได้เห็นค่ายกลวิญญาณท่องรอบทิศด้วยตาของตนเอง

ขณะเดียวกันอิงอู๋เซี่ยก็ค้นพบวิธีการตรวจสอบของฟางหยวนแม้เขาจะไม่สามารถแก้ปัญหาที่ต้นเหตุก็ตาม

ฟางหยวนและอิงอู๋เซี่ยไม่สามารถหลบหนีจากการต่อสู้แห่งชีวิตและความตาย

แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา อิงอู๋เซี่ยจึงเลือกที่จะล่าถอย

ฟางหยวนกลับไปที่ทะเลไหลเชี่ยว

อย่างไรก็ตามเขากลับพบผู้อมตะหญิงผู้หนึ่งอย่างกะทันหัน นางตะโกนเรียกเขามาจากทิศตะวันตก “โปรดรอก่อน”

ฟางหยวนหันกลับไปและพบกับหญิงในชุดคลุมสีชมพูอ่อน

ฟางหยวนหยุดเคลื่อนไหวและรอให้ผู้อมตะหญิงผู้นี้เดินทางมาถึง “เป็นผู้อมตะฮวาตี้ ข้าสงสัยว่าเหตุใดท่านถึงเรียกข้า?”

ผู้อมตะฮวาตี้เผยรอยยิ้มที่งดงาม “ข้าละลายใจนัก ท่านรู้จักชื่อของข้าแต่ข้ากลับไม่รู้จักชื่อของท่าน”

“ข้าคือชูอิง” ฟางหยวนบอกชื่ออย่างไม่เป็นทางการ

รูปลักษณ์ในปัจจุบันของเขาก็ปลอมเช่นกัน

ฟางหยวนไม่มีความคิดที่จะฆ่านาง เป็นเรื่องดีที่จะผูกมิตรกับเมี่ยวหมิงเฉิน

ทะเลตะวันออกเต็มไปด้วยทรัพยากร ผู้อมตะของทะเลตะวันออกมักพบปะเพื่อแลกเปลี่ยนซื้อขายทรัพยากรระหว่างกัน ทรัพยากรเหล่านี้ล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าที่จะใช้วิญญาณอายุยืนเป็นเงินสกุลหลักในการแลกเปลี่ยนเท่านั้น

เมี่ยวหมิงเฉินเป็นแขกคนหนึ่งของการประมูลส่วนตัวนี้ หากได้รับความเห็นชอบจากเขา ฟางหยวนจะสามารถเข้าร่วมในกิจกรรมนี้

ฮวาตี้ไม่รู้ว่านางพึ่งรอดพ้นจากความตายอย่างฉิวเฉียดเพราะความสัมพันธ์ของนางกับเมี่ยวหมิงเฉิน

นางเผยรอยยิ้มและกล่าว “ชูอิง เนื่องจากท่านรู้จักข้า ท่านย่อมต้องรู้จักว่าท่านเมี่ยวหมิงเฉินเป็นอย่างดี ท่านเมี่ยวหมิงเฉินตรวจสอบทะเลไหลเชี่ยวมานานหลายปีและกำลังค้นหาสาขาของสายธารแห่งกาลเวลาที่ซ่อนอยู่ หากท่านพบมัน ข้าหวังว่าท่านจะแจ้งข่าวให้เราทราบ แน่นอนว่าเราจะตอบแทนท่านอย่างเหมาะสม”

เหตุใดผู้อมตะบนเส้นทางแห่งห้วงมิติเช่นเมี่ยวหมิงเฉินถึงตามหาสาขาของสายธารแห่งกาลเวลา? เรื่องนี้ฮวาตี้ไม่ได้อธิบาย

“เป็นเช่นนั้น” ฟางหวนพยักหน้า “ข้าได้ยินเรื่องของท่านเมี่ยวหมิงเฉินมานานแล้ว ข้าจะไม่ขอรางวัลที่ยิ่งใหญ่ ข้าต้องการเพียงสิ่งที่เหมาะสมจากท่านทั้งสองเท่านั้น”

คำกล่าวของฟางหยวนทำให้ฮวาตี้เผยรอยยิ้มกว้าง

ฟางหยวนไม่ใช่คนแรกที่นางพูดคุยด้วย ในความเป็นจริงผู้อมตะฮวาตี้ กุ้ยฉีเย่ และเฟิงเจียงจะออกมาตรวจสอบทะเลไหลเชี่ยวเป็นระยะ เมื่อพวกเขาพบเห็นผู้อมตะคนใด พวกเขาก็จะเข้ามาพูดคุยและขอความช่วยเหลือ

บางคนปฏิเสธแต่ส่วนใหญ่ตกลง

เหตุผลก็คือเมี่ยวหมิงเฉินมีวิธีขยายมิติช่องว่างอมตะ

ดังนั้นเทพธิดาฮวาตี้จึงไม่แปลกใจที่ฟางหยวนตกลง

“เช่นนั้นขอให้ท่านโชคดี” ฮวาตี้หันเตรียมตัวจากไป นางไม่สนใจชูหมิงผู้นี้

ฮวาตี้ไม่เคยได้ยินชื่อชูอิงมาก่อน แต่ทะเลตะวันออกเต็มไปด้วยผู้บ่มเพาะสันโดษขณะที่ชูอิงเป็นเพียงผู้อมตะระดับหก

‘ท่านเมี่ยวหมิงเฉินกำลังค้นหาสาขาของสายธารแห่งกาลเวลา เรื่องนี้ไม่ต้องพึ่งพาระดับการบ่มเพาะ หากโชคดีชูอิงผู้นี้อาจพบมัน โอ้ ข้าคิดเช่นนี้มาตลอดแต่มันก็ผ่านมานานกว่าสิบปีแล้วที่เราไม่เคยพบร่องรอยของสายธารแห่งกาลเวลา’

ฮวาตี้ถอนหายใจและกำลังจะบอกลาฟางหยวน

แต่ในจังหวะนี้ฮวาตี้พลันนึกถึงบางสิ่งและส่งมอบวิญญาณระดับมนุษย์บนเส้นทางแห่งข้อมูลให้กับฟางหยวน

“ข้าเกือบลืมบอกท่านไปแล้ว ปีศาจอมตะติงฉีพึ่งมาถึงทะเลไหลเชี่ยว น้องชายของเขา ติงเยี่ยน เคยได้รับเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับมรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูล แต่เขาถูกโจมตีโดยหลิวชิงหยู เจาลี่ และถังซ่ง ติงเยี่ยนตาย ติงฉีจึงต้องการแก้แค้น เขารีบมาที่นี่เพราะเขาได้ยินว่าหลิวชิงหยูกลับมาที่ทะเลไหลเชี่ยว ปีศาจอมตะบนเส้นทางแห่งเลือดโหดเหี้ยมและบ้าคลั่งมาก พวกเขาไม่เหมือนพวกเรา จิตใจของพวกเขาวิกลจริตไปแล้ว หากเขาพบผู้อมตะบางคน เขาจะสังหารคนผู้นั้นเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตนเอง หากท่านพบเขา ท่านต้องระวังให้มาก”

ฟางหยวนเก็บวิญญาณระดับมนุษย์บนเส้นทางแห่งข้อมูลและถูจมูก

ฮวาตี้ให้คำแนะนำอย่างเป็นมิตรกับเขา นางเป็นคนใจดีมีเมตตา แต่นางไม่รู้ว่าคนที่นางพูดคุยด้วยคือปีศาจเจ้าเหนือหัวบนเส้นทางแห่งเลือดที่สังหารผู้คนมานับไม่ถ้วน!

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1155 หอยนางรมยักษ์

แปลโดย iPAT 

การสนทนากับฮวาตี้เกิดขึ้นในระยะเวลาเพียงสั้นๆ

ในที่สุดฟางหยวนก็เข้าไปในทะเลไหลเชี่ยว

กำปั้นยักษ์หมื่นตัวตน!

เมื่อไม่เห็นผู้ใดอยู่รอบๆ ฟางหยวนกระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะของเขาทันที

กำปั้นยักษ์ทุบกระแสน้ำมากกว่าสิบจุดทำให้เกิดความปั่นป่วนครั้งใหญ่

ฟางหยวนทะยานร่างไปยังทิศทางหนึ่ง

สถานที่แห่งนี้ยังเป็นเพียงขอบนอกของทะเลไหลเชี่ยว ดังนั้นฟางหยวนจึงสามารถเดินทางได้อย่างง่ายดาย

แต่หลังจากชั่วครู่เขาก็พบกระแสน้ำสีเหลืองอ่อนปิดกั้นเส้นทางของเขาเอาไว้

‘นี่คือกระแสน้ำแร่เหลือง’

กระแสน้ำแร่เหลืองมาจากทะเลเหลือง

ที่นั่นเคยเป็นอาณาเขตของกองกำลังพันธมิตรผีดิบสำนักงานใหญ่

ทะเลเหลืองเต็มไปด้วยซากศพผีดิบ

น้ำทะเลสีเหลืองเกิดจากร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋า มันเป็นวัสดุในการหลอมรวมวิญญาณชนิดหนึ่ง

ฟางหยวนรีบป้องกันตัว

กระแสน้ำแร่เหลืองพุ่งไปยังทิศทางหนึ่ง แต่มันไม่ใช่ทิศทางที่ฟางหยวนต้องการไป ดังนั้นเขาจึงกระตุ้นใช้วิญญาณอมตะและพุ่งผ่านกระแสน้ำสายนี้

หลังจากไม่นานเขาสามารถออกจากกระแสน้ำแร่เหลืองและพบกับกระแสน้ำอีกสายหนึ่ง

มันเป็นน้ำทะเลสีขาวที่ทำให้ฟางหยวนรู้สึกราวกับกำลังเคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางก้อนเมฆ

เกิดภาพลวงตาขึ้นด้านหน้าเขา

มันคือกระแสน้ำลวงตาที่มาจากทะเลลวงตา

ฟางหยวนใช้วิธีบนเส้นทางแห่งปัญญาเพื่อปิดกั้นภาพลวงตาเหล่านี้

หลังจากใช้ความพยายาม เขาก็ไปถึงกระแสน้ำสายที่สาม

มันเป็นลาวา

กระแสน้ำสายนี้ไม่ได้มาจากทะเลตะวันออกแต่มาจากหลุมลึกของทะเลทรายตะวันตก

ถ้ำใต้พิภพเชื่อมต่อมาถึงที่นี่

กระแสลาวาทั้งหนืดและร้อนจัด

เมื่อฟางหยวนเข้ามา เขาต้องกระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะสายป้องกัน เพราะเพียงวิญญาณอมตะระดับหกทั่วไปไม่สามารถต่อต้านสิ่งนี้

เขาสูญเสียพลังงานอมตะมากกว่าสองกระแสน้ำแรกรวมกันหลายเท่า

โชคดีที่กระแสลาวาไม่ใหญ่นัก ฟางหยวนสามารถเคลื่อนที่ผ่านได้ในภายไม่กี่สิบลมหายใจ

ครั้งนี้เขาไม่พบกระแสน้ำอีกแต่เขาเข้าไปในพื้นที่ว่างเปล่า

กระแสลาวายังไหลอยู่ด้านหลัง

ด้านซ้ายเป็นกระแสน้ำภูตผีสีดำที่พยายามผลักดันเข้ามาราวกับภูตพยาบาท มันเป็นทะเลสีดำที่เต็มไปด้วยร่องรอยของพลังงานแห่งภูตผีและความมืด

ด้านขวาเป็นกระแสน้ำสีทองที่ส่องประกายงดงาม

ฟางหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ‘หากข้าเดาไม่ผิด นี่คือกระแสน้ำทองคำ ตามข่ามลือ หลังจากสวรรค์สีเหลืองแตกสลาย ละอองทองคำร่วงหล่นลงมา ดูเหมือนกระแสน้ำทองคำจะเกิดจากเศษทองคำเหล่านั้น’

กระแสลาวา กระแสน้ำภูตผี และกระแสน้ำทองคำ

กระแสน้ำทั้งสามต่อต้านกันจนถึงจุดที่เกิดความสมดุล นั่นทำให้เกิดช่องว่างขึ้นในสถานที่แห่งนี้

มันไม่ต่างจากการเข้ามาในตาพายุ ฟางหยวนไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานนักแต่มันก็ทำให้เขามีเวลาพักผ่อนเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามฟางหยวนไม่จำเป็นต้องพักผ่อน ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มสูงขึ้นมาก ขณะเดียวกันเขาก็มีพลังงานอมตะสำรองไว้มากมาย

หลังจากตรวจสอบทิศทาง ฟางหยวนพุ่งเข้าสู่กระแสน้ำทองคำด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

เขาพบสิ่งกีดขวางมากกว่ากระแสลาวาแต่ค่าใช้จ่ายกลับน้อยกว่า

ระหว่างทางฟางหยวนพบชิ้นส่วนทองคำมากถึงห้าร้อยกิโลกรัม

นอกจากทองคำยังมีวิญญาณมากมาย ส่วนใหญ่เป็นวิญญาณบนเส้นทางแห่งโลหะไม่ว่าจะเป็นวิญญาณมังกรทอง วิญญาณแสงทอง และวิญญาณอื่นๆ

แต่สำหรับฟางหยวน พวกมันมีประโยชน์เพียงเล็กน้อย

เขาเก็บบางส่วนเอาไว้โดยไม่คิดมาก

เขานำกระแสน้ำทองคำบางส่วนเข้าไปในมิตช่องว่างจักรพรรดิและวางมันไว้ที่สวรรค์สีเหลืองน้อย

หากเป็นผู้ใช้วิญญาณ พวกเขาอาจมองมันเป็นสมบัติล้ำค่า แต่กับฟางหยวนและผู้อมตะคนอื่นๆ มันแทบไร้ประโยชน์

ฟางหยวนเดินทางผ่านกระแสน้ำมากมายและค่อยๆเข้าสู่ใจกลางของทะเลไหลเชี่ยว

ครู่ต่อมาฟางหยวนก็พบกระแสน้ำขนาดใหญ่ปิดกั้นอยู่ด้านหน้า

มันเป็นกระแสน้ำสีน้ำเงิน ทุกการสั่นไหวของกระแสน้ำมีกระแสไฟฟ้าแลบลั่นขึ้นทุกครั้ง

ฟางหยวนรู้ว่านี่คือกระแสน้ำสายฟ้า

มันเป็นกระแสน้ำที่มีพลังทำลายล้างสูงมาก

หากเป็นผู้อมตะบนเส้นทางแห่งสายฟ้า พวกเขาจะเก็บกระแสน้ำสายฟ้าเหล่านี้เอาไว้

กระแสน้ำสายฟ้าสามารถให้กำเนิดวิญญาณระดับมนุษย์บนเส้นทางแห่งสายฟ้า

หากเปรียบเทียบ มันไม่ต่างจากภูเขาแสงห้าสีจากแดนศักดิ์สิทธิ์ของหลิวชิงหยู

ฟางหยวนมาถึงใจกลางของทะเลไหลเชี่ยวในที่สุด

ด้วยความแข็งแกร่งของฟางหยวนในปัจจุบัน เขาไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้อีก หากเขาเข้าไป เขาจะถูกพัดพาไป สำหรับจุดหมายปลายทาง มันขึ้นอยู่กับโชคของเขาเท่านั้น

หากโชคดี ฟางหยวนจะสามารถเดินทางได้อย่างราบรื่น หากโชคร้าย เขาจะวนเวียนอยู่ที่เดิม

นี่เป็นลักษณะพิเศษของทะเลไหลเชี่ยว

ฟางหยวนตัดสินใจก้าวเข้าสู่กระแสน้ำสายฟ้า

โชคดีที่วันนี้กระแสน้ำสายฟ้าค่อนข้างสงบ  ฟางหยวนลอยไปตามกระแสน้ำสายฟ้าอย่างราบรื่นโดยไม่พบอุปสรรคใด

หลังจากไม่นานฟางหยวนก็ไปถึงจุดสิ้นสุดของกระน้ำสายฟ้า

เขาพบกระแสน้ำใหม่ที่มีขนาดเท่ากับกระแสน้ำสายฟ้า

ฟางหยวนเข้าไปและปล่อยให้กระแสน้ำพัดพาไป

เขาค่อนข้างโชคดี

แม้จะมีอุปสรรคอยู่บ้างแต่สุดท้ายเขาก็สามารถไปถึงจุดหมาย

หนึ่งวันหนึ่งคืนต่อมาฟางหยวนไปถึงพื้นที่ว่างเปล่าอีกครั้ง

นี่เป็นครั้งที่สิบสองที่เขาพบกับพื้นที่ลักษณะนี้

‘สถานที่แห่งนี้เกิดจากกระแสน้ำรอบข้าง มันจะไม่เปลี่ยนแปลงไปโดยง่าย ตอนนี้ข้าควรพักผ่อนสักเล็กน้อย’ ฟางหยวนหยุดพักที่นี่

อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังพักผ่อน กระแสน้ำเหนือศีรษะของเขากลับเกิดความปั่นป่วนขึ้นอย่างกะทันหัน

จากนั้นหอยนางรมยักษ์ก็หลุดลงมาจากกระแสน้ำด้านบน

มันมีขนาดเท่ากับช้างสี่ตัว เปลือกของมันเป็นสีทองคำขาว สิ่งสำคัญก็คือมันปลดปล่อยกลิ่นอายของสัตว์อสูรบรรพกาลออกมา

ฟางหยวนตะลึงเมื่อเห็นหอยนางรมตัวนี้

หลังจากนั้นมีเสียงดังออกมาจากหอยนางรมยักษ์ “หือ…ผู้ใดอยู่ที่นี่? เจ้าเป็นเพียงผู้อมตะระดับหก เหตุใดเจ้าจึงสามารถมาถึงที่นี่?”

ฟางหยวนไม่ตอบ

เปลือกหอยนางรมเปิดออกและเผยให้เห็นเนื้อสีชมพูที่อยู่ภายใน

เนื้อสีชมพูเหมือนเตียงที่อ่อนนุ่ม มีมนุษย์สามคนนอนอยู่

มนุษย์เพศหญิงที่งดงามสองคนนอนเปลือยกายอยู่กับผู้อมตะชายผู้หนึ่ง

ผู้อมตะชายมองฟางหยวนด้วยสายตาที่เอาแต่ใจ เขาวิเคราะห์และกล่าวด้วยความอยากรู้อยากเห็น “แปลก เจ้าเป็นผู้อมตะระดับหกจริงๆ เร็ว บอกชื่อเจ้ามา”

ฟางหยวนนิ่งเงียบ สายตาของเขากวาดมองไปที่หอยนางรมยักษ์

ผู้อมตะชายโกรธ “เจ้า! ข้ากำลังพูดกับเจ้า หูหนวกหรือเป็นใบ้!?”

ฟางหยวนถาม “นี่คือสัตวอสูรในข่าวลือ หอยนางรมห้องลับงั้นหรือ?”

ผู้อมตะชายรู้สึกราวกับได้รับการยกย่อง เขาหัวเราะ “ดูเหมือนเจ้าจะพอมีความรู้อยู่บ้าง ข้าขอสิ่งนี้มาจากท่านปู่ของข้า ท่านปู่ของข้าคือผู้เชี่ยวชาญบนเส้นทางแห่งทาสที่มีชื่อเสียงของทะเลตะวันออก เหรินซิ่วปิง!”

ฟางหยวนพยักหน้า“ข้ารู้จักเหรินซิ่วปิง เขาเป็นผู้อมตะระดับเจ็ดบนจุดสูงสุด ไม่นานมานี้เขาพบหลานชายที่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือด เขาใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อทำให้หลานชายของเขากลายเป็นผู้อมตะ นั่นคือเจ้างั้นหรือ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ผู้อมตะชายหัวเราะ “ถูกต้อง ถูกต้อง สายตาของเจ้าไม่เลวจริงๆ”

“อืม ส่งหอยนางรมห้องลับมา แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า” ฟางหยวนกล่าวเสียงเรียบ

“อันใด!?” ผู้อมตะชายไม่แน่ใจว่าได้ยินสิ่งใดผิดไปหรือไม่

เขาหัวเราะเสียงเย็นก่อนจะชี้นิ้วไปที่ฟางหยวนด้วยความโกรธ “ดี ดี ข้ายกย่องคนผิด เจ้ามีตาแต่หามีแววไม่! เจ้ากำลังรนหาที่ตาย เช่นนั้นข้าจะ…อา…”

ผู้อมตะชายอ้าปากค้าง

ฟางหยวนโจมตีอย่างกะทันหัน

กำปั้นยักษ์บนเส้นทางความแข็งแกร่งพุ่งเข้าจับกุมหอยนางรมห้องลับ

ผู้อมตะชายหวาดกลัวมากเพราะเขาตระหนักว่าหอยนางรมห้องลับกำลังถูกมือยักษ์บีบขณะที่เปลือกของมันเริ่มส่งเสียงแตกร้าว

“เข้าใจผิด มันเป็นความเข้าใจผิด!” เขากรีดร้อง “ข้าคือหลานชายของเหรินซิ่วปิง ท่านคือผู้ใด? เราอาจเป็นสหายกัน!”

“ผู้ใดเป็นสหายกับเจ้า ข้าสามารถปล่อยเจ้า เพียงมอบวิญญาณที่ใช้ควบคุมหอยนางรมห้องลับให้ข้า” ฟางหยวนเย้ยหยัย “มิเช่นนั้น เจ้าต้องตายอยู่ที่นี่!”

“เจ้าเป็นปีศาจอมตะ! หากเจ้าทำร้ายข้า ท่านปู่ของข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป คิดให้ดี!”

“เขาก็แค่เหรินซิ่วปิง” ฟางหยวนเผยรอยยิ้มและปลดปล่อยกลิ่นอายของผู้อมตะระดับเจ็ดบนจุดสูงสุดออกมา

ใบหน้าของผู้อมตะชายกลายเป็นซีดเผือด หญิงสองคนตกใจมากและขดตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1156 สัมผัสแห่งเต๋า

แปลโดย iPAT 

หลังจากชั่วครู่ฟางหยวนกลายเป็นเจ้าของคนใหม่ของหอยนางรมห้องลับ

“เพียะ! เพียะ! เพียะ!”

เขาตบหน้าผู้อมตะหนุ่ม “เลือกได้ดี เด็กเลว”

ผู้อมตะหนุ่มไม่กล้าขยับเขยื้อนแต่ดวงตาลุกไหม้ไปด้วยความโกรธและความอับอาย

ฟางหยวนไม่สนใจ

เขากระโดดเข้าไปในหอยนางรมห้องลับ ก่อนจากไปเขายังกล่าวว่า “ข้าชื่อชูอิง ข้านำหอยนางรมห้องลับของเจ้าไป อย่าลืมบอกปู่ของเจ้าด้วย”

เปลือกหอยนางรมปิดตัวลงก่อนที่มันจะเคลื่อนที่เข้าไปในกระแสน้ำ

ผู้อมตะหนุ่มตะโกนเสียงดัง “ดี ชูอิง อย่าห่วง ข้าจะบอกท่านปู่ของข้าอย่างแน่นอน!”

“นายน้อย เราจะทำอย่างไรต่อไป?” สองหญิงงามร้องไห้และดึงแขนเสื้อของผู้อมตะหนุ่ม

ใบหน้าของผู้อมตะหนุ่มกลายเป็นแข็งค้าง ช่องว่างแห่งนี้ค่อยๆหดตัวเล็กลง นี่ทำให้หัวใจของผู้อมตะหนุ่มจมดิ่งลง

ด้วยพละกำลังของเขา เขาไม่สามารถเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ เขามาที่นี่ได้เพราะหอยนางรมห้องลับ

“อย่ากังวล แม้หอยนางรมห้องลับจะถูกชิงไป แต่ข้ามีวิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชาย ข้าสามารถกลับไปหาวิญญาณอมตะอ้อมกอดของมารดาและพบท่านปู่ของข้าโดยตรง!” ผู้อมตะหนุ่มกัดฟันแน่น

“นั่นยอดเยี่ยมาก พวกเราปลอดภัยแล้ว” หญิงทั้งสองมีความสุขมาก

“ปุ ปุ”

ด้วยเสียงระเบิดเบาๆ หญิงทั้งสองก้มหน้ามองหน้าอกที่กลายเป็นรูของพวกนางด้วยความตกใจ “นายน้อย…”

ผู้อมตะหนุ่มแสดงออกด้วยความเคร่งขรึม “พวกเจ้าเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ฮืม!”

เขายื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของหญิงทั้งสอง “น่าเสียดาย พวกเจ้างดงามมาก ทั้งหมดเป็นความผิดของชูอิง!”

หลังกล่าวจบคำเขาผลักศพของหญิงทั้งสองเข้าไปในกระแสน้ำ

โดยปราศจากวิธีป้องกันของผู้อมตะ ศพมนุษย์ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในพริบตา

เมื่อเห็นช่องว่างแห่งนี้กำลังจะพังทลายลง ผู้อมตะหนุ่มเร่งกระตุ้นใช้งานวิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายทันที

ทะเลไหลเชี่ยวเต็มไปด้วยพลังงานแห่งเต๋าที่วุ่นวาย วิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งห้วงมิติเป็นเรื่องยากที่จะใช้งาน วิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือการเดินทางตามปกติ

แต่วิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายไม่ใช่วิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งห้วงมิติ มันเป็นวิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึก

เส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึกเป็นสาขาย่อยของเส้นทางแห่งปัญญา เส้นทางแห่งปัญญาประกอบด้วยสามเส้นทางคือความคิด เจตจำนง และอารมณ์ความรู้สึก

วิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายและวิญญาณอมตะอ้อมกอดของมารดาเป็นวิญญาณอมตะคู่บนเส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึก

ในทะเลไหลเชี่ยวแทบไม่มีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึก ดังนั้นวิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายและวิญญาณอมตะอ้อมกอดของมารดาจึงสามารถใช้งานโดยปราศจากอันตราย

วิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายนำผู้อมตะหนุ่มจากไป

เขารู้สึกมึนงงและกระอักกระอ่วน แต่ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ได้สติและพบว่าตนเองกลับมายังมิติช่องว่างของเหรินซิ่วปิงเรียบร้อยแล้ว

“ท่านปู่…” ผู้อมตะหนุ่มตะโกนเรียก

“ฮืม ขณะที่ข้าวางมิติช่องว่างลงเพื่อดูดซับปราณสวรรค์พิภพ เจ้ากลับลอบออกไปเล่นสนุกข้างนอก หากข้ารู้เช่นนี้ ข้าจะไม่มอบหอยนางรมห้องลับให้เจ้า!” เหรินซิ่วปิงตำหนิ

“ท่านปู่ หอยนางรมห้องลับถูกชิงไปแล้ว!” ผู้อมตะหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ “ข้าพบปีศาจอมตะ เขาขโมยหอยนางรมห้องลับของข้าไปและสังหารคนรับใช้สองคนของข้า!”

“โอ้” เหรินซิ่วปิงยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “บอกรายละเอียดมา”

ผู้อมตะหนุ่มอธิบายและไม่ลืมที่จะกล่าวเกินจริงไปมาก

“ชูอิง…” เหรินซิ่วปิงพึมพำ

เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน สาวใช้ทั้งสองไม่สำคัญ แต่การนำหอยนางรมห้องลับและวิญญาณอมตะระดับเจ็ดไป นี่เป็นการกระทำที่ชั่วร้าย แต่เหตุใดเขาถึงต้องบอกชื่อของตนเอง?

บางทีเขาอาจไม่ใช่ชูอิงแต่พยายามป้ายความผิดให้ผู้อื่น?

แรงจูงใจของเขาคือสิ่งใด?

แต่ไม่ว่าอย่างไรเหรินซิ่วปิงก็ต้องจดจำชื่อของชูอิงเอาไว้

เขาอบรมหลานชายด้วยใบหน้าเย็นชา “ตอนนี้เจ้ารู้จักความโหดร้ายของโลกผู้อมตะแล้วหรือยัง? จนถึงตอนนี้เพราะเจ้าอยู่ข้างกายข้า เจ้าจึงได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นหรือกระทั่งได้รับการยกย่อง ตอนนี้เจ้าต้องเรียนรู้ ข้าจะลงโทษเจ้า จงฝึกตนอย่างเงียบสงบเป็นเวลาสิบปี ภายในเวลาสิบปีนี้ห้ามเจ้าออกจากมิติช่องว่างของข้า!”

“กระไรนะ!?” ผู้อมตะหนุ่มตกใจ

เหรินซิ่วปิงสะบัดแขนเสื้อส่งผู้อมตะหนุ่มเข้าไปในถ้ำแห่งหนึ่งทันที

“หยกไม่สามารถส่องประกายหากปราศจากการเจียรไน ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าซุกซนอีกต่อไป มิฉะนั้นแม้เจ้าจะได้รับการปกป้องจากข้า แต่ผู้คนก็จะไม่ยอมรับเจ้าอย่างแท้จริง สำหรับชูอิง วันหนึ่งข้าจะจัดการเขาอย่างแน่นอน!” ดวงตาของเหรินซิ่วปิงส่องประกายด้วยความเหี้ยมโหด

…..

‘เมื่อข้าสามารถเป็นสหายของเมี่ยวหมิงเฉิน ข้าก็สามารถเป็นศัตรูกับเหรินซิ่วปิง’

‘กล่าวไปแล้วหอยนางรมห้องลับมีประโยชน์มากในการเดินทาง ตราบเท่าที่กระแสน้ำไม่แรงเกินไป ข้าสามารถพักผ่อนอยู่ภายในและฟื้นฟูพละกำลัง’

ฟางหยวนนั่งอยู่ในหอยนางรมห้องลับขณะที่มันนำเขาเดินทางไปตามกระแสน้ำ

ด้วยวิธีนี้ฟางหยวนจึงมีช่วงเวลาที่สะดวกสบายมากขึ้น

หลังจากเก็บหอยนางรมห้องลับ ฟางหยวนตกลงสู่กระแสน้ำที่เชี่ยวกรากหลายครั้งและเริ่มสูญเสียทิศทาง เขาต้องเดินทางอ้อมหลายรอบ

หลังจากการเดินทางที่ยาวไกล วันต่อมาเขาก็บรรลุถึงจุดศูนย์กลางของทะเลไหลเชี่ยว

ที่นี่เต็มไปด้วยฟองอากาศที่เกิดจากการต่อสู้ครั้งใหญ่

ในฟองอากาศมีซากศพและมรดกซ่อนอยู่ ฟองอากาศบางส่วนยังมีกระทั่งเกาะขนาดเล็กและน้ำทะเลอยู่ภายใน

‘พบแล้ว!’ ฟางหยวนเคลื่อนที่เข้าหาเป้าหมายอย่างยากลำบาก

พื้นผิวของฟองอากาศถูกฉีกออก แต่ในไม่ช้ามันก็ฟื้นตัวขึ้น น้ำทะเลทะลักเข้าไปบางส่วนแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

วิสัยทัศน์ของฟางหยวนเปลี่ยนไป

มีทะเลสีเขียวที่สงบเงียบอยู่ที่นี่

มันราวกับเป็นโลกอีกใบ

กลางทะเลมีเกาะแห่งหนึ่ง บนเกาะมีป่าไม้และเสาหินจำนวนมาก

บางคนกล่าวว่าโลกที่อยู่ในฟองอากาศเคยเป็นส่วนหนึ่งของทะเลไหลเชี่ยว แต่หลังจากการต่อสู้ มันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

ข่าวลือยังกล่าวว่าสิ่งเหล่านี้คือเศษชิ้นส่วนมิติช่องว่างของผู้อมตะที่ยิ่งใหญ่ ด้วยท่าไม้ตายอมตะที่แปลกประหลาด มันทำให้ฟองอากาศเหล่านี้ก่อตัวขึ้น

แต่ฟางหยวนไม่สนใจเหตุผล

เขาไปที่เสาหินและนำวิญญาณอมตะดาบบินออกมา

ดูเหมือนมันจะรับรู้ได้ถึงเบาะแสที่สลักไว้ในวิญญาณอมตะดาบบิน เสาหินเริ่มส่องแสงสีแดงและเคลื่อนที่อย่างช้าๆ

ช่องว่างขนาดเล็กปรากฏขึ้นขณะที่โครงกระดูกหนึ่งหลุดออกมา

ฟางหยวนตรวจสอบอย่างระมัดระวัง

โครงกระดูกนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งกระดูก มันถือเป็นทรัพยากรอมตะระดับแปด

มือขวาของโครงกระดูกถือก้อนสีเขียวเข้มเอาไว้

ฟางหยวนหยิบก้อนสีเขียวเข้มนี้ออกมา เขาทำลายมันและพบวิญญาณจำศีลอยู่หลายดวง

ท่ามกลางวิญญาณเหล่านี้ มีวิญญาณอมตะสองดวงและวิญญาณระดับมนุษย์อีกห้าดวง

น่าเสียดายที่ส่วนใหญ่ตายไปแล้ว เมื่อลมพัดมาพวกมันก็กลายเป็นเถ้าถ่านปลิวหายไปในอากาศ

หากวิธีเก็บรักษาวิญญาณไม่ดีพอ เมื่อเวลาผ่านไป พวกมันจะตายในที่สุด นี่เป็นเรื่องปกติ

สุดท้ายมันเหลือวิญญาณอมตะระดับหกเพียงดวงเดียว

ฟางหยวนเร่งช่วยชีวิตมัน

“นี่คือวิญญาณชนิดใด?” ฟางหยวนไม่รู้จักมัน

มองไปที่โครงกระดูก ไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่

“นี่คือสิ่งที่เรียกว่ามรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลงั้นหรือ?” ฟางหยวนถอนหายใจ

ผู้อมตะทั่วไปอาจมีความสุขแต่ฟางหยวนที่พึ่งได้รับมรดกของไห่ฟานรู้สึกไม่พอใจ

หลังจากตรวจสอบซากศพอย่างละเอียด ฟางหยวนพบกลุ่มก้อนความคิดจำนวนมากถูกผนึกไว้ในกะโหลกศีรษะของโครงกระดูกนี้

มันเป็นความคิดที่แตกกระจาย แม้ฟางหยวนจะเป็นปรมาจารย์บนเส้นทางแห่งปัญญา แต่เขาแทบไม่สามารถขุดหารายละเอียดที่สำคัญใดๆ

ไม่มีชื่อของผู้อมตะที่ทิ้งมรดกนี้เอาไว้ ฟางหยวนรู้เพียงว่าเขาแทบเอาชีวิตไม่รอดจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ ด้วยลมหายใจสุดท้าย เขาสามารถเข้ามาในฟองอากาศและทิ้งมรดกเอาไว้

มันเป็นมรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลแต่ข้อมูลส่วนใหญ่สูญหายไป

อย่างไรก็ตามฟางหยวนไม่ได้กลับบ้านมือเปล่า

เขารู้ชื่อของวิญญาณอมตะดวงนี้ในที่สุด มันคือวิญญาณอมตะสัมผัสแห่งเต๋า

วิญญาณอมตะสัมผัสแห่งเต๋าเป็นวิญาณบนเส้นทางแห่งข้อมูลสายตรวจสอบ มันช่วยให้ผู้อมตะมองเห็นร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าของฝ่ายตรงข้ามว่าเป็นพลังงานแห่งเต๋าชนิดใดและมีจำนวนเท่าใด

โครงกระดูกนี้ไม่ใช่ผู้สร้างมรดกแต่เป็นศัตรูที่ถูกสังหารโดยผู้อมตะบนเส้นทางแห่งข้อมูล

สิ่งนี้ทำให้ฟางหยวนรู้สึกประหลาดใจ

โดยปกติหลังจากผู้อมตะตาย พลังงานแห่งเต๋าของพวกเขาจะกลับไปยังมิติช่องว่างอมตะ เว้นเพียงพวกเขาจะเป็นผีดิบอมตะ โดยปราศจากมิติช่องว่างที่มีชีวิต พลังงานแห่งเต๋าจะยังอยู่บนร่างกายของพวกเขา

“ผู้อมตะบนเส้นทางแห่งข้อมูลผู้นี้มีวิธีการที่น่าทึ่ง เขาสามารถเก็บพลังงานแห่งเต๋าไว้ในโครงกระดูก แต่น่าเสียดายที่ข้อมูลมีน้อยเกินไปและไม่สามารถกอบกู้”

ฟางหยวนรู้สึกเสียดายมาก

เขาหวังว่ามรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลนี้จะทำให้เขาสามารถกำจัดข้อตกลงพันธมิตร

น่าเสียดายที่สิ่งต่างๆบนโลกใบนี้มักไม่เป็นไปตามความคาดหมาย

สิ่งที่เขาได้รับมีเพียงวิญญาณอมตะสัมผัสแห่งเต๋าเท่านั้น

หลังจากเก็บวิญญาณอมตะไว้ในมิติช่องว่าง ฟางหยวนเตรียมตัวที่จะจากไป

“ฆาตกร เจ้าจะไปที่ใด!?” แต่ในจังหวะนี้ร่างสีเลือดกลับพุ่งเข้ามาในฟองอากาศใบนี้อย่างกะทันหัน

ดวงตาสีแดงก่ำมองมาที่ฟางหยวนด้วยเจตนาสังหาร

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1157 กวาดล้าง

แปลโดย iPAT 

อีกฝ่ายมองมาที่ฟางหยวน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เส้นผมยุ่งเหยิงและแสดงออกด้วยความรู้สึกที่โศกเศร้า

ความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของฟางหยวน ‘ติงฉี’

หลายวันก่อนผู้อมตะฮวาตี้เตือนฟางหยวนเกี่ยวกับปีศาจอมตะบนเส้นทางแห่งเลือดติงฉีที่มายังทะเลไหลเชี่ยว ติงเยี่ยนเป็นน้องชายของเขาที่ตายด้วยน้ำมือของหลิวชิงหยู

เมื่อฟางหยวนเห็นคนผู้นี้ เขาจึงสามารถคาดเดาได้โดยธรรมชาติ

จากนั้นผู้อมตะอีกกลุ่มก็พุ่งตามเข้ามาในฟองอากาศใบนี้

มีสองคนที่ฟางหยวนคุ้นหน้า

หนึ่งคือถังซ่ง อีกหนึ่งคือเจาลี่

ถังซ่งตะโกน “ติงฉี เจ้าพยายามไปที่ใด? หนึ่งปีหลังจากนี้จะเป็นวันครบรอบการตายของเจ้า! น่าเสียดายที่น้องชายของเจ้าตายไปแล้ว ไม่มีผู้ใดส่งเครื่องเซ่นไหว้ให้เจ้า ฮ่าฮ่าฮ่า”

ติงฉีราวกับไม่ได้ยินสิ่งใด เขามองฟางหยวนและกัดฟันแน่น “มันคือเจ้า! เจ้าพึ่งได้รับมรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลที่น้องชายข้าพยายามค้นหา ดังนั้นเจ้าก็เป็นฆาตกรที่ฆ่าน้องชายของข้า!”

“อันใด!?” ผู้อมตะที่ติดตามติงฉีมาหันหน้าไปทางฟางหยวนด้วยความประหลาดใจ

ฟางหยวนยิ้ม “น่าสนใจ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าได้รับมรดก”

ติงฉีเผยรอยยิ้มเย็นชา “เพราะข้ามีวิญญาณอมตะร่องรอยโลหิต”

หลังกล่าวจบคำ เขากระตุ้นใช้วิญญาณอมตะดวงนี้ทันที

แสงสีเลือดส่องประกายขึ้นบนเกาะและแสดงภาพที่ฟางหยวนรับสืบทอดมรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูล

เจาลี่และถังซ่งกรีดร้องด้วยความโกรธ “เขาขโมยมรดกของเรา!”

“เจ้าคือผู้ใด?”

“มอบมรดกมา!”

ฟางหยวนยิ้มกว้าง เขาไม่สนใจผู้อมตะทั้งสองแต่มองไปที่ติงฉีด้วยความอยากรู้อยากเห็น “วิญญาณอมตะร่องรอยโลหิต นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินชื่อนี้”

“นี่เป็นวิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งเลือดที่ข้ากับน้องชายสร้างขึ้น นอกจากนี้เรายังสร้างวิญญาณอมตะคำสาบานเลือดอีกด้วย!” ติงฉีกล่าวด้วยความโกรธและโศกเศร้า

เจาลี่ ถังซ่ง และผู้อมตะคนอื่นๆโกรธมากเช่นกัน

หลิวชิงหยูรวบรวมผู้คนและเดินทางมายังทะเลไหลเชี่ยว เรื่องนี้ทำให้ติงฉีปรากฏตัวขึ้น

ข้อมูลนี้หลุดออกไปทำให้เจาลี่และถังซ่งรวบรวมกลุ่มผู้อมตะเดินทางมาที่นี่ แรกเริ่มพวกเขาสงสัยว่าหลิวชิงหยูได้รับเบาะแสเกี่ยวกับมรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูล

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเดินทางมาที่นี่แต่สุดท้ายกลับพบติงฉี

ติงฉีมาที่นี่นานแล้วและใช้วิญญาณอมตะร่องรอยโลหิตเพื่อเตรียมการบางอย่าง

สองฝ่ายต่อสู้กันแต่ติงฉีเพียงผู้เดียวไม่สามารถต่อสู้กับศัตรูจำนวนมาก เขาต้องหลบหนีพร้อมกับต่อสู้ ระหว่างนั้นฟางหยวนเข้ามาและรับมรดก ติงฉีรู้สึกถึงบางสิ่งและรีบวิ่งมาที่นี่โดยไม่สนใจสิ่งใด

‘วิญญาณอมตะร่องรอยโลหิต น่าสนใจ’ ฟางหยวนมองติงฉีด้วยคยวามชื่นชนและถอนหายใจ ‘อัจฉริยะมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง พวกเขามีพรสวรรค์ที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง’

พี่น้องคู่นี้ได้ค้นคว้าและสร้างวิญญาณอมตะร่องรอยโลหิตและวิญญาณอมตะคำสาบานเลือด นี่เป็นความสามารถที่หาได้ยากอย่างแท้จริง

“จะถอนหายใจเพื่อสิ่งใด? มอบมรดกมา!”

“ถูกต้อง มรดกของข้า เจ้ากล้าแยกมันจากเรางั้นหรือ?”

เจาลี่และถังซ่งกรีดร้อง

พวกเขาทำงานอย่างหนักและใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้รับมรดกนี้แต่คนนอกที่ไม่รู้จักกลับฉกชิงมันไป

เจาลี่และถังซ่งถือว่ามรดกนี้เป็นของพวกเขาไปแล้ว เมื่อฟางหยวนฉกชิงมันไป แล้วพวกเขาจะทนได้อย่างไร?

เจาลี่และถังซ่งเลิกสนใจติงฉีและหันไปหาฟางหยวน

แต่ติงฉีเร็วกว่า เขาโจมตีฟางหยวนโดยตรง “ฆาตกร มอบชีวิตของเจ้ามา!”

ฟางหยวนเผยรอยยิ้มบาง “เจ้าต้องการชีวิตของข้าแต่ข้าจะไม่เล่นกับเจ้า มรดกเป็นของข้าแล้ว”

หลังกล่าวจบคำฟางหยวนพุ่งออกจากฟองอากาศและเข้าไปในกระแสน้ำ

“ตาม!”

“เราต้องจับเขาไม่ว่าจะตายหรือมีชีวิต!”

เจาลี่และถังซ่งตะโกนด้วยความโกรธ พวกเขาปฏิเสธที่จะยอมแพ้โดยเฉพาะเมื่อได้ยินคำกล่าวสุดท้ายของฟางหยวนที่ทำให้พวกเขายิ่งโกรธมากขึ้น

กลุ่มผู้อมตะออกไปและไล่ล่า

ในสภาพแวดล้อมพิเศษ กลุ่มผู้อมตะสามารถเคลื่อนที่ไปตามกระแสน้ำเท่านั้น ระหว่างกระบวนการนี้การโจมตีนับไม่ถ้วนพุ่งไปที่ฟางหยวน

ฟางหยวนใช้วิญญาณอมตะเพื่อปกป้องตนเองขณะเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็ว

วิญญาณอมตะดาบทะลวงมิติไม่สามารถมองข้าม ในไม่ช้ากลุ่มผู้อมตะก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

“โอ้ การเคลื่อนไหวของคนผู้นี้ช่างคุ้นเคยนัก!” เจาลี่รู้สึกงุนงง

ดวงตาของถังซ่งเบิกกว้าง เขาต้องการรับมรดกและไม่ได้คิดสิ่งอื่นใด

ระหว่างทั้งสองฝ่ายมีปีศาจอมตะบนเส้นทางแห่งเลือดติงฉีอยู่ตรงกลาง

ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเลือดและเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร “ตาย ตาย น้องชายของข้าตายและเจ้าฉกชิงผลประโยชน์จากเขา เจ้าต้องตาย ข้าจะฉีกร่างเจ้าออกเป็นชิ้นๆ!”

ความโกรธทำให้เขาสูญเสียเหตุผลและอยู่ในสภาวะบ้าคลั่ง

ฟางหยวนหันหลังกลับและหลบการโจมตีเป็นครั้งคราว

กลุ่มผู้อมตะไล่ล่าฟางหยวนอยู่เป็นเวลานานแต่ยังไร้ประโยชน์และสูญเสียพลังงานอมตะไปเป็นจำนวนมาก

ที่นี่ไม่เหมือนที่อื่น มันเป็นสถานที่พิเศษ

ฟองอากาศปรากฏขึ้นด้านหน้าทำให้พวกเขาคิดว่าฟางหยวนเข้าไปภายใน

“ตามเข้าไป!”

“เร็ว ล้อมมันไว้!”

“มีบางสิ่งผิดปกติ เหตุใดเขาถึงเข้าไปในฟองอากาศแทนที่จะหลบหนี?”

กลุ่มผู้อมตะปิดล้อมฟองอากาศใบนี้เอาไว้แต่พวกเขาไม่ได้เข้าไปและยังรู้สึกสงสัย

ร่างสีแดงเลือดพุ่งเข้าไปในฟองอากาศราวกับลูกศร

มันคือปีศาจอมตะบนเส้นทางแห่งเลือดติงฉี เขาเด็ดเดี่ยวมากกว่าผู้อมตะเหล่านั้น

กลุ่มผู้อมตะเริ่มกระสับกระส่าย หลังจากชั่วครู่พวกเขาไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป ถังซ่งพุ่งเข้าไปตามด้วยเจาลี่และคนอื่นๆ

“แปลก ที่นี่ที่ใด?”

“เมือง?”

กลุ่มผู้อมตะพบเมืองที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวแต่มันพังทลายราวกับเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ขึ้นที่นี่

นอกจากนั้นมันยังเต็มไปด้วยหยากไย่และฝุ่น ดูเหมือนมันจะถูกทิ้งร้างมานานหลายปี

“แปลก ที่นี่คือทะเลไหลเชี่ยว แต่ดูเหมือนจะมีผู้คนอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน”

“พวกเขาไม่ควรเป็นผู้อมตะแต่มนุษย์ธรรมดาสามารถอาศัยอยู่ที่นี่งั้นหรือ?”

กลุ่มผู้อมตะวิพากษ์วิจารณ์

“แล้วคนผู้นั้นอยู่ที่ใด?”

“ติงฉีก็หายตัวไปเช่นกัน”

“ไม่ ติงฉีอยู่ที่นั่นและกำลังเผชิญหน้ากับท่านถังซ่ง”

“ผู้อมตะที่รับมรดกหายไปจริงๆ ดูเหมือนเขาจะซ่อนตัวอยู่ด้านใน”

“ค้นหาเขาและบังคับให้เขาส่งมอบมรดก!”

ขณะที่กลุ่มผู้อมตะกำลังจะเคลื่อนไหว พวกเขากลับได้ยินเสียงของฟางหยวนดังลงมาจากท้องฟ้า “พวกเจ้าจงสนุกกับสิ่งนี้เพราะมันจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายก่อนที่พวกเจ้าจะตาย”

หลังสิ้นเสียง ท้องฟ้ากลายเป็นมืดครึ้ม

กลุ่มผู้อมตะเงยหน้าขึ้นและแสดงออกด้วยความตกใจ

เพราะพวกเขาเห็นมือขนาดใหญ่จำนวนมหาศาลปกคลุมท้องฟ้าเอาไว้ทั้งหมด

กลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่แผ่กระจายออกไปทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวและไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

“เป็นไปไม่ได้! นี่เป็นภาพลวงตา หากเขาแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ เหตุใดเขาต้องวิ่งหนี!?” เจาลี่ตะโกน

ขวัญกำลังใจของกลุ่มผู้อมตะเพิ่มสูงขึ้น พวกเขารู้สึกว่าเจาลี่กล่าวได้ถูกต้อง

พวกเขาเริ่มโจมตี

“บึม!”

ด้วยเสียงที่ดังสนั่น กำปั้นยักษ์พุ่งลงมาบดขยี้กลุ่มผู้อมตะและทำให้พวกเขากลายเป็นเศษเนื้อในเสี้ยวพริบตา

“นี่เป็นไปได้อย่างไร?” เจาลี่ปีนขึ้นมาจากหลุมและกวาดตามองไปรอบๆด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เมืองทั้งเมืองกลายเป็นซากปรักหักหัง

ผู้อมตะที่รอดชีวิตรู้สึกตกใจและหวาดกลัวมาก

แม้พวกเขาจะมีจำนวนมากกว่าแต่พวกเขากลับเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์

‘กับดักของนิกายเงามีประโยชน์จริงๆ ฮ่าฮ่า’ ฟางหยวนคิดและกระตุ้นใช้กำปั้นยักษ์หมื่นตัวตนต่อไป

ดวงตาของกลุ่มผู้อมตะเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นกำปั้นยักษ์จำนวนมากปกคลุมท้องฟ้าเอาไว้อีกครั้ง

“มันมาอีกแล้ว!”

“อดทนไว้ พวกเราต้องรอด!”

“ในช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตาย นำไพ่ตายของทุกคนออกมา พวกเราต้องรอดไปจากที่นี่”

กลุ่มผู้อมตะตะโกนด้วยความกังวล การแสดงออกของพวกเขาแตกต่างจากก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง

“บึม!”

กำปั้นยักษ์ทั้งหมดทิ้งตัวลงมา ครั้งนี้มีเพียงสามคนที่รอดชีวิต

เจาลี่ ถังซ่ง และปีศาจอมตะบนเส้นทางแห่งเลือดติงฉี

กำปั้นยักษ์ถูกใช้เป็นครั้งที่สาม ผู้อมตะทั้งสามตกอยู่ในความสิ้นหวัง

“ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ามีช่วงเวลาที่ง่ายดายแม้ข้าจะตายก็ตาม!” ติงฉีระเบิดตัวเอง

เจาลี่และถังซ่งพยายามต่อต้านแต่ยังไร้ประโยชน์

ในที่สุดพวกเขาก็ตายภายใต้น้ำมือของฟางหยวน

“แดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์พิภพ เมืองจิ๋ว ชางยอดเยี่ยมสมคำล่ำลือ” ฟางหยวนยกย่องและถอนหายใจ

มีบ่อน้ำอยู่ด้านหน้าเขา

ผิวน้ำด้านในแสดงภาพเมืองที่ถูกทำลายโดยกำปั้นยักษ์หมื่นตัวตนสามครั้ง

มีคราบเลือดและเศษเนื้อของกลุ่มผู้อมตะกระจัดกระจายอยู่รอบๆ