เทพปีศาจหวนคืน 1011-1012

 บทที่ 1011 เทพปีศาจจิตวิญญาณ

แปลโดย iPAT 

 

ผู้อมตะทั้งหมดแทบไม่เชื่อสายตาของตนเอง

 

พิณทะลวงใจ สายธารแห่งดวงดาว ภัยพิบัติใหญ่ทั้งสองกลับถูกหยุดอย่างง่ายดายโดยเทพปีศาจจิตวิญญาณ มันง่ายราวกับการดื่มน้ำ!

 

‘นี่…นี่คือพลังอำนาของเทพปีศาจระดับเก้า?’ หัวใจของฟางหยวนสั่นสะท้าน

 

เทพปีศาจจิตวิญญาณตายไปแล้ว สิ่งที่ปรากฏขึ้นในเวลานี้เป็นเพียงดวงวิญญาณของเขา

 

แต่ดวงวิญญาณของเขาก็ยังเหนือกว่าสิ่งมีชีวิตทั่วไปอย่างมาก

 

เขาสูงหลายพันเมตร กระทั่งเมฆสีดำของค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาก็ลอยอยู่ระดับเอวของเขาเท่านั้น

 

ฟางหยวนกับคนอื่นๆลอยอยู่กลางอากาศราวกับแมลงวันตัวเล็กตัวน้อย

 

เขามีสามหัว!

 

ศีรษะตรงกลางมีเขามังกร แผงคอราชสีห์ ดวงตาอสรพิษ และงาช้าง

 

ศีรษะด้านซ้ายมีหน้าผากสีลูกท้อ เส้นผมเหมือนหญ้า และมีดวงตาเหมือนดอกไม้

 

ศีรษะด้านขวามีผิวเหมือนก้อนเมฆ ดวงตาเต็มไปด้วยประกายสายฟ้า ใบหูเป็นไฟ และมีปากสีทอง

 

เขามีพันแขน ข้างละห้าร้อยที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของปีศาจร้าย

 

มือภูตผีก่อนหน้านี้เป็นเพียงหนึ่งในมือทั้งพันของเขาเท่านั้น!

 

“อา…รูปลักษณ์เช่นนี้อย่าบอกว่า…ไม่…เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!” เทพธิดาหลี่ซานตระหนักถึงตัวตนของเทพปีศาจจิตวิญญาณและกรีดร้องออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ นางยกมือขึ้นกุมศีรษะ ส่ายศีรษะ และถอยหลังกลับไป ตอนนี้ความสง่างามในฐานะผู้อมตะระดับเจ็ดของนางสูญสลายไปอย่างสิ้นเชิง

 

รูปลักษณ์ของเทพปีศาจจิตวิญญาณไม่ได้ถูกเก็บไว้เป็นความลับ มันถูกเปิดเผยและแผ่กระจายออกไปในวงกว้าง กระทั่งผู้ใช้วิญญาณมนุษย์ยังรู้จักกันเป็นอย่างดี

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งชายแดนภาคใต้ ผู้คนนับถือเทพปีศาจจิตวิญญาณและมีรูปปั้นของเขาอยู่ทั่วไป

 

รูม่านตาของไห่ลั่วหลันหดเล็กลง นางตกใจจนพูดไม่ออก

 

ไท่เป่ยหยุนเฉิงกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากขณะที่ร่างกายปกคลุมไปด้วยเหงื่ออันเย็นเยี่ยบ

 

แต่ฟางหยวนแสดงออกด้วยความคาดหวัง

 

ความตกใจของเขาก่อนหน้านี้หายไปแล้ว

 

‘นี่…นี่คือจุดสูงสุดของเส้นทางแห่งจิตวิญญาณงั้นหรือ? ดวงวิญญาณสามารถเปลี่ยนเป็นร่างกายภาพที่ทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ รากฐานบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณนี้ต้องมากกว่าจิตวิญญาณของมนุษย์หนึ่งร้อยล้านคนอย่างแน่นอน หากเปรียบเทียบ จิตวิญญาณของข้าไม่ต่างจากมดตัวน้อยที่เผชิญหน้ากับดวงจันทร์!’

 

‘แม้เทพปีศาจจิตวิญญาณจะตายไปแล้ว แต่ดวงวิญญาณของเขากลับสามารถออกมาจากประตูแห่งชีวิตและความตาย ตอนนี้เขากำลังท้าทายสวรรค์พิภพ เขาพยายามทำสิ่งใด?’

 

‘เมื่อใดที่ข้าจะไปถึงระดับนั้น? แต่กระทั่งจะบรรลุระดับนี้ เขาก็ไม่สามารถหลบหนีจากความตาย ข้าไล่ล่าชีวิตนิรันดร์…มันจะมีอยู่จริงหรือไม่?’

 

ดวงตาของฟางหยวนส่องประกายด้วยความตื่นเต้น

 

แม้จะเป็นผีดิบแต่เขายังรู้สึกถึงเลือดที่เดือดพล่าน

 

ผู้คนสามารถเรียนรู้จากบุคคลที่ประสบความสำเร็จ

 

เทพปีศาจจิตวิญญาณเป็นตัวอย่างที่ดีในแง่ของการบ่มเพาะอย่างไม่สามารถปฏิเสธ

 

แม้ฟางหยวนจะมีประสบการณ์ห้าร้อยปี แต่เขายังไม่ต่างจากแมลงวันหากเปรียบเทียบกับเทพปีศาจจิตวิญญาณ

 

ความหวาดกลัวของฟางหยวนยังไม่ได้หายไปอย่างสิ้นเชิง แต่ความตื่นเต้นกำลังทำให้เขาคลั่ง

 

เช่นเดียวกับคนที่ต้องการปีนขึ้นสู่ยอดเขา แม้พวกเขาจะไม่สามารถบรรลุเป้าหมาย แต่พวกเขายังปรารถนาและต้องการปีนป่ายขึ้นไป

 

เกี่ยวกับความตาย ฟางหยวนลืมมันไปนานแล้ว

 

แม้เขาจะตายระหว่างทางแล้วอย่างไร?

 

นี่คือเป้าหมายที่เขาไขว่คว้า!

 

“บึม!”

 

เป็นเพียงเวลานี้ที่หอคอยดวงตาสวรรค์ปลดปล่อยแสงสว่างออกมาทำให้มือภูตผีของเทพปีศาจจิตวิญญาณระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและสามารถปลดปล่อยตัวมันเอง

 

หลังจากทั้งหมดมันเป็นคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับเก้า

 

บรรยากาศภายในหอคอยดวงตาสวรรค์กลายเป็นหนักหน่วง

 

ผู้อมตะวังสวรรค์รู้สึกถึงแรงกดดันเมื่อเห็นการปรากฏตัวของภูตผีตนนี้

 

“ดังคาด เทพปีศาจจิตวิญญาณช่างชั่วร้ายนัก!” เจ้าวังสวรรค์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

 

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขากระจายไปทั่วทั้งหอคอยดวงตาสวรรค์

 

“เจตจำนงแห่งสวรรค์ไม่สามารถต่อต้าน!”

 

“สวรรค์มิอาจท้าทาย!”

 

“แม้เจ้าจะเป็นเทพปีศาจที่ปกครองโลกหล้า แต่ยุคของเจ้าจบไปนานแล้ว!”

 

“แม้พวกเราจะตาย พวกเราก็จะปกป้องเจตจำนงแห่งสวรรค์!”

 

“มาเถอะ กระตุ้นใช้งานหอคอยดวงตาสวรรค์อย่างถึงที่สุด!”

ผู้อมตะวังสวรรค์เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

 

หอคอยดวงตาสวรรค์ส่องประกายขึ้นอีกครั้ง

 

ศีรษะข้างซ้ายของเทพปีศาจจิตวิญญาณมองไปที่มันและคำราม

 

การเคลื่อนไหวของเทพปีศาจจิตวิญญาณรวดเร็วมาก มือหลายข้างของเขาคว้าหอคอยดวงตาสวรรค์เอาไว้อย่างแน่นหนา

 

มือจำนวนมากทับซ้อนกันมากขึ้นเรื่อยๆโดยมีหอคอยดวงตาสวรรค์อยู่ตรงกลาง

 

ผู้อมตะวังสวรรค์ไม่ละความพยายามขณะที่ประกายแสงจากหอคอยดวงตาสวรรค์แทรกตัวออกมาราวกับใบมีดอันแหลมคม

 

มือของเทพปีศาจจิตวิญญาณสั่นสะท้านขึ้นเล็กน้อย

 

เมื่อถึงจุดนี้เทพปีศาจจิตวิญญาณไม่สนใจหอคอยดวงตาสวรรค์อีกแต่เงยศีรษะทั้งสามและคำรามขึ้นสู่ท้องฟ้า

 

แม้เทพปีศาจจิตวิญญาณจะสูงหลายพันเมตร แต่ท้องฟ้ายังสูงกว่า

 

ราวกับตระหนักถึงความโกรธของเทพปีศาจจิตวิญญาณ พายุฝนค่อยๆก่อตัวขึ้นจากบนท้องฟ้า

 

รางสังหรณ์ร้ายพุ่งเข้าเกาะกุมหัวใจของกลุ่มผู้อมตะ

 

“นี่…มันไม่ใช่ภัยพิบัติใหญ่!”

 

“มันคือหมื่นภัยพิบัติ!”

 

สมาชิกนิกายเงารู้สึกพูดไม่ออก

 

นอกเหนือจากภัยพิบัติใหญ่ยังมีหมื่นภัยพิบัติ

 

หมื่นภัยพิบัติเป็นภัยพิบัติของผู้อมตะระดับแปด หากสามารถผ่านหมื่นภัยพิบัติสามครั้ง พวกเขาจะบรรลุระดับเก้า

 

สวรรค์รู้ว่าภัยพิบัติใหญ่ไร้ประโยชน์ต่อหน้าเทพปีศาจจิตวิญญาณ ดังนั้นมันจึงส่งหมื่นภัยพิบัติลงมา

 

หมื่นภัยพิบัติ คุกพายุสายฟ้า!

“เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!”

 

หมื่นภัยพิบัติมาเร็วกว่าความคาดหมายของกลุ่มผู้อมตะ

 

สายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งลงมาเลื้อยพันร่างกายของเทพปีศาจจิตวิญญาณเอาไว้ราวกับอสรพิษหรือมังกร

 

เทพปีศาจจิตวิญญาณคำรามด้วยความโกรธ ดวงตาทั้งหกของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

 

แขนทั้งพันข้างของเขาฉีกกระฉากพายุสายฟ้าอย่างบ้าคลั่ง

 

ไห่ลั่วหลันและคนอื่นๆไม่สามารถกล่าวสิ่งใดออกมาได้อีก

 

ฉากตรงหน้าของพวกเราราวกับการแสดงเรื่องราวในตำนานอันน่าเหลือเชื่อ

 

หมื่นภัยพิบัติพุ่งเข้าโจมตีเทพปีศาจจิตวิญญาณเท่านั้น นั่นทำให้ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายา ฟางหยวน และคนอื่นๆค่อนข้างปลอดภัย

 

“พลังอำนาจของหมื่นภัยพิบัติเหนือกว่าภัยพิบัติใหญ่มาก!”

 

“ร่างหลักของเราต้องทนได้!”

 

“แล้วค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายา?”

 

“มันหลอมรวมไปถึงหกสิบส่วนแล้ว”

 

“หกสิบส่วน…แต่ภัยพิบัติกลับรุนแรงถึงเพียงนี้!”

 

สมาชิกนิกายเงากลายเป็นเงียบงัน

 

ศัตรูที่แท้จริงของพวกเขาไม่ใช่วังสวรรค์หรือฟางหยวน แต่เป็นสวรรค์!

 

หากพวกเขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ สมาชิกนิกายเงาจะมีความมั่นใจ แต่เนื่องจากการปรากฏตัวของวังสวรรค์และฟางหยวน พวกเขาตกอยู่ในสภาพที่น่าอนาถ ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาเกือบพังทลาย ก่อนหน้านี้พวกเขาถึงกับต้องกอบกู้มันด้วยการบูชายัญกองกำลังพันธมิตรผีดิบ

 

“เมืองขนนกศักดิ์สิทธิ์พังทลายไปแล้ว ร่างหลักของเราปรากฏตัวขึ้น ตอนนี้พวกเรากลายเป็นไร้ประโยชน์ไปอย่างสมบูรณ์”

 

“ถูกต้อง สิ่งที่พวกเราทำได้มีเพียงเสียสละตนเองเพื่อค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายา นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุด”

 

“แล้วคนพวกนั้น?”

 

“ทิ้งพวกเขาให้เป็นหน้าที่ของข้า” อิงอู๋เซี่ยกล่าว

 

ภัยพิบัติทวีความรุนแรงมากขึ้นขณะที่สมาชิกนิกายเงากลายเป็นไร้ประโยชน์ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจเสียสละตนเองเพื่อค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายา

 

ตัวตนที่แท้จริงของสมาชิกนิกายเงาคือร่างแยกของเทพปีศาจจิตวิญญาณ! ดวงวิญญาณย่อยของเทพปีศาจจิตวิญญาณอยู่ในร่างของพวกเขา!

 

ด้วยเหตุนี้นิกายเงาจึงต้องซ่อนตัวและดำเนินแผนการอยู่อย่างลับๆโดยไม่เปิดเผยตัว

 

นี่คือสาเหตุที่ผู้อมตะนิกายเงาเพิกเฉยต่อความตายและไม่สนใจการเสียสละ

 

กองกำลังขนาดใหญ่แท้จริงแล้วกลับเป็นคนๆเดียวกัน นั่นก็คือเทพปีศาจจิตวิญญาณ!

 

หลังจากพูดคุย สมาชิกนิกายเงารวมถึงเทพเจ็ดดาราและซ่งซื่อซิงได้เลือกที่จะเสียสละตนเองเช่นเดียวกับม่านเยี่ยนซื่อ

 

มีเพียงสองคนที่เหลืออยู่

 

หนึ่งคืออิงอู๋เซี่ย เขามีกายาแห่งความฝัน การบ่มเพาะของเขาจะเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับทุกสองชั่วโมง ในช่วงสุดท้ายของชีวิต เขาจะกลายเป็นผู้อมตะระดับเก้าและเป็นกำลังสำคัญของเทพปีศาจจิตวิญญาณ

 

อีกหนึ่งคือผีดิบอมตะโป้ชิง เขาเป็นหนึ่งในร่างแยกของเทพปีศาจจิตวิญญาณเช่นกัน แต่มันเป็นเพียงร่างกายของเขาเท่านั้น ดวงวิญญาณที่อยู่ภายในไม่ใช่โป้ชิงแต่เป็นโม่เหยา

 

ดวงวิญญาณของโม่เหยาไม่สามารถช่วยเหลือค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาแม้นางจะเสียสละตน นางสามารถเป็นหนึ่งในวัสดุในการหลอมรวมซึ่งไม่คุ้มค่าที่นางจะทำ ดังนั้นนางจึงถูกทิ้งไว้ข้างหลังกับอิงอู๋เซี่ย

 

ปัจจุบันเทพปีศาจจิตวิญญาณกำลังปราบปรามหมื่นภัยพิบัติคุกพายุสายฟ้าและเป็นฝ่ายควบคุมสถานการณ์

 

ผีดิบอมตะโป้ชิงกับอิงอู๋เซี่ยไม่มีสิ่งใดต้องกังวล ดังนั้นพวกเขาจึงพุ่งเข้าโจมตีกลุ่มของฟางหยวน

 

ฟางหยวนกับคนอื่นๆไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาและทำได้เพียงล่าถอย

 

แต่ภายใต้ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายา พวกเขาจะหลบหนีไปที่ใด

 

โป้ชิงโบกมือและส่งดาบแสงพุ่งเข้าตัดศีรษะของเทพธิดาหลี่ซานออกจากร่างในเสี้ยวพริบตา

 

เลือดพุ่งออกมาจากลำคอของนางขณะที่ศีรษะกลิ้งไปบนพื้น

 

ไม่สามารถต้านทาน!

 

แต่ในช่วงเวลาสำคัญไท่เป่ยหยุนเฉิงยังสามารถกระตุ้นใช้วิญญาณอมตะบุรุษคนก่อนหน้า

 

เทพธิดาหลี่ซานกลับสู่สภาพเดิม นางยกมือขึ้นสัมผัสลำคอและศีรษะของนางด้วยความหวาดกลัว

 

โป้ชิงหัวเราะเย้ยหยัน “เพียงวิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งกาลเวลาระดับหกจะหยุดข้าได้อย่างไร?”

 

เป็นเพียงเวลานี้ที่ดวงตาของเทพธิดาหลี่ซานพลันเบิกกว้างขึ้น ดาบพลังปราณระเบิดออกมาจากร่างของนางและทำให้นางกลายเป็นเศษเนื้อ

 

“ท่านป้า!” ไห่ลั่วหลันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะพุ่งเข้าโจมตีโป้ชิง

 

อิงอู๋เซี่ยเข้ามาปิดกั้นฟางหยวน

 

เขาจ้องมองฟางหยวนอย่างตั้งใจ “ฟางหยวน เจ้าสามารถหลบหนีจากอาณาจักรแห่งความฝัน น่าสนใจมาก แต่ตอนนี้การบ่มเพาะของข้าบรรลุระดับแปดเรียบร้อยแล้ว ลองดูว่าเจ้ายังจะสามารถหลบหนีได้อีกหรือไม่?”

 

“เจ้ารู้จักชื่อของข้างั้นหรือ?” ฟางหยวนรู้สึกถึงความผิดปกติ

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าเป็นปีศาจต่างโลก เจ้ายังมีประโยชน์ต่อนิกายเงา ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า อย่าคิดใช้วิญญาณกาลเวลา วิญญาณอมตะระดับหกดวงนี้ถูกอนุมานไว้แล้วโดยม่านเยี่ยนซื่อ ตอนนี้มันยังใช้งานไม่ได้ถูกต้องหรือไม่?” อิงอู๋เซี่ยเดินเข้าไปหาฟางหยวนด้วยความมั่นใจ

 

“อันใด!?” ร่างของฟางหยวนสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง

 บทที่ 1012 ฆ่าทุกคน

แปลโดย iPAT 

 

หนึ่งแสนปีก่อน

 

ภาคใต้ ภูเขาซวนฉี

 

มันเป็นยามค่ำคืนที่มืดมิด สายลมคำราม สายฟ้ากรีดร้องไปทั่วสนามรบ

 

ทางขึ้นเขาซวนฉีเต็มไปด้วยซากศพของผู้ใช้วิญญาณ

 

ฝกตกหนักแต่ไม่สามารถชะล้างกลิ่นคาวเลือด

 

การต่อสู้พึ่งสิ้นสุดลง เหลือเพียงสองคนที่ยังยืนอยู่แต่ฝ่ายที่ได้รับชัยชนะเห็นได้ชัดเจน

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เด็กหนุ่มหัวเราะขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยดวงตาสีแดงเลือด เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาฝ่ายตรงข้ามด้วยความกระหายเลือด

 

ผู้ใช้วิญญาณอีกคนเป็นชายชรา เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป เขาวิ่งหนีแต่สะดุดล้มลงบนพื้นโคลน

 

ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้าผู้ใช้วิญญาณชราและจ้องมองฝ่ายตรงข้ามอย่างเย็นชา

 

อย่างไรก็ตามสายตาของผู้ใช้วิญญาณชรากลับไม่ปรากฏร่องรอยของความหวาดกลัวแต่มันเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อและความโกรธ

 

ชายชราตะโกน “เพราะเหตุใด? ข้าเป็นปู่ของเจ้า ข้าชุบเลี้ยงเจ้ามา ข้าสอนทุกสิ่งให้แก่เจ้า ความสำเร็จของเจ้าในวันนี้เป็นเพราะการเลี้ยงดูของตระกูล! เหตุใดเจ้าจึงโจมตีพวกเรา? เหตุใดเจ้าจึงตอบแทนความเมตตาด้วยความเกลียดชัง? เหตุใด? เพราะเหตุใด!?”

 

เผชิญหน้ากับการซักถามของชายชรา ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มเผยรอยยิ้มบาง “เพราะเหตุใดงั้นหรือ? ข้าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้จริงๆ อืม…หากจะหาเหตุผล อาจเป็นเพราะข้ารำคาญ”

 

“รำคาญ!?”

 

“ถูกต้อง…ตัวอย่างเช่น ตระกูลของเราอ่อนแอกว่ากองกำลังอื่นและต้องอดทนอยู่อย่างเงียบๆ พวกเราต้องเคารพผู้อาวุโสและเอ็นดูผู้เยาว์ พวกเราควรสุภาพ ซื่อสัตย์ และไม่นินทาผู้อาวุโสลับหลัง ตระกูลพึ่งพาข้าในการปกป้องชื่อเสียง ข้าต้องคิดถึงตระกูล นั่นจะทำให้ข้ากลายเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยม ทุกอย่างมันน่ารำคาญ! ตั้งแต่เด็ก ข้ารู้สึกรำคาญ ข้าเคยคิดว่าข้าสามารถอดทน แต่ในที่สุดข้าก็ทนไม่ได้” ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มกล่าวและเผยรอยยิ้มกว้าง

 

“แค่นี้?” ผู้ใช้วิญญาณชราลุกขึ้นด้วยความโกรธ

 

เขาจ้องมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “เหตุใดเจ้าจึงกลายเป็นคนเช่นนี้? เจ้าคิดสิ่งใดอยู่? ข้าช่างตาบอดนักที่เลี้ยงดูเจ้ามาหลายปี ฮ่าฮ่า ข้ากระทั่งต้องการส่งมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้กับเจ้า!”

 

ผู้ใช้วิญญาณชราตำหนิและหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่สามารถควบคุม

 

“พอแล้ว!” ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มรู้สึกรำคาญที่เห็นชายชราร่ำไห้

 

เขายกมือขวาขึ้น

 

“ฉับ!”

 

ด้วยเสียงอันแผ่วเบา ร่างของผู้ใช้วิญญาณชราถูกแยกออกเป็นสองส่วน เลือดทะลักออกมาพร้อมกับลำไส้

 

ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มสงบลงและหยุดเคลื่อนไหว

 

เขาสวมชุดคลุมดำและยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนราวกับรูปปั้น

 

เขาก้มศีรษะมองไปที่กองซากศพ ความทรงจำในอดีตปรากฏขึ้นในใจของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

เมื่อเขายังเด็ก ปู่ของเขาเคยพาเขาไปขี่ม้าและเล่นว่าว เมื่อพรสวรรค์ของเขาถูกเปิดเผย ปู่ของเขาเผยรอยยิ้มมีความสุข เมื่อเขากลายเป็นผู้ใช้วิญญาณ ปู่ของเขาก็สั่งสอนเขาด้วยตนเอง เขายังสอนเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับตระกูล

 

เวลาค่อยๆผ่านไป

 

ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาและหัวเราะ

 

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

 

เขาเงยหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าและอ้าแขนกว้าง

 

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขาแต่ใบหน้าของเขากลับแสดงออกด้วยความพึงพอใจ

 

เขารู้สึกราวกับตนเองกำลังจมน้ำแต่ทันใดนั้นเขากลับสามารถทะยานขึ้นมาเหนือน้ำและพยายามดิ้นรนว่ายเข้าสู่ฝั่ง

 

เขาสูดหายใจลึก กลิ่นคาวเลือดราวกับความโกรธเกรี้ยวของผู้คนที่พุ่งเข้าจู่โจมเขา

 

แต่เขากลับรู้สึกสดชื่นมาก

 

“แม้ข้าจะเสียใจ…แต่ข้าก็ได้รับอิสรภาพ ฮ่าฮ่าฮ่า หากข้ารู้เช่นนี้ ข้าคงฆ่าพวกเขาไปนานแล้ว สิ่งที่น่ารำคาญเหล่านี้ควรถูกสังหารไปนานแล้ว จากนี้ไปข้าจะฆ่าทุกคนที่ทำให้ข้ารำคาญ!”

 

ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มตะโกนท่ามกลางสายฝนด้วยความตื่นเต้น

 

“เปรี้ยง!”

 

สายฟ้าแลบลั่นและส่องสะท้อนภาพของชายผู้หนึ่งที่กำลังมีความสุข

 

หนึ่งแสนปีต่อมา

 

สายฟ้าแลบลั่นและส่องสะท้อนใบหน้าของชายผู้หนึ่งแต่ตอนนี้เขาต่างไปจากก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง เขากลายเป็นสัตว์ประหลาดสูงหลายพันเมตรที่มีสามเศียรพันกร

 

“เสียงดัง น่ารำคาญ พอแล้ว!” เทพปีศาจจิตวิญญาณคำราม

 

“บึม!”

 

เขาใช้มือทั้งพันฉีกกระชากพายุสายฟ้าที่ม้วนตัวอยู่รอบๆออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 

เขาทำลายคุกพายุสายฟ้า!

 

สายฟ้าหายไปอย่างสมบูรณ์ภายใต้ความโกรธเกรี้ยวของเขา

 

กระทั่งหมื่นภัยพิบัติก็ไม่สามารถหยุดยั้งเขา

 

พลังอำนาจของเทพปีศาจถูกแสดงออกมาอย่างเต็มที่

 

ทุกคนที่เห็นฉากเหตุการณ์นี้ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายของฟางหยวนหรือวังสวรรค์ พวกเขาต่างตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์

 

“เราประสบความสำเร็จหรือไม่?” โป้ชิงกับอิงอู๋เซี่ยแสดงออกอย่างมีความสุข

 

แต่ทันใดนั้นท้องฟ้ากลับมืดลงอีกครั้ง เมฆสีเทาลอยเข้ามารวมกลุ่มกันเหนือศีรษะของเทพปีศาจจิตวิญญาณ

 

หมื่นภัยพิบัติครั้งที่สองกำลังสะสมพลังงาน!

 

การแสดงออกของโป้ชิงกับอิงอู๋เซี่ยเปลี่ยนเป็นมืดมน

 

ผู้อมตะวังสวรรค์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

ดวงตาทั้งหกของเทพปีศาจจิตวิญญาณเผยให้เห็นว่าเขากำลังครุ่นคิด

 

เขายกแขนหลายร้อยข้างขึ้นก่อนจะแทงลงไปยังกลุ่มเมฆสีดำที่ลอยอยู่ระดับเอวของเขา

 

เมฆสีดำเหล่านี้เกิดจากค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายา เมื่อมันได้รับความช่วยเหลือจากเทพปีศาจจิตวิญญาณ มันจึงสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง

 

“โอ้ ไม่ เขากำลังเร่งการหลอมรวม!”

 

“แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเขาพยายามหลอมรวมสิ่งใดแต่เราจะปล่อยให้เขาประสบความสำเร็จไม่ได้!”

 

“ทุกคนร่วมมือกับข้า!”

ภายใต้การนำของเจ้าวังสวรรค์ หอคอยดวงตาสวรรค์บินออกไปราวกับภูตผีก่อนจะพุ่งชนศีรษะข้างขวาของเทพปีศาจจิตวิญญาณอย่างแรง

 

เทพปีศาจจิตวิญญาณคำรามด้วยความโกรธและใช้มือนับร้อยคว้าหอคอยดวงตาสวรรค์

 

“อีกครั้ง!” เจ้าวังตะโกน

 

ในช่วงเวลาสำคัญหอคอยดวงตาสวรรค์เปลี่ยนเป็นภูตผีพุ่งออกไปทำให้การโจมตีของเทพปีศาจจิตวิญญาณพลาดเป้าหมาย

 

ความสามารถในการเปลี่ยนเป็นภูตผีเป็นหนึ่งในความสามารถของหอคอยดวงตาสวรรค์ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกระตุ้นใช้งานสิ่งนี้ มันต้องใช้ความคิดและสมาธิเช่นเดียวกันการกระตุ้นการโจมตีของสนามรบแห่งความโกลาหล

 

ผู้อมตะวังสวรรค์หกคนที่ร่วมมือกันกระตุ้นใช้ความสามารถของหอคอยดวงตาสวรรค์หอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า

 

หอคอยดวงตาสวรรค์ลอยอยู่เหนือศีรษะของเทพปีศาจจิตวิญญาณในรูปแบบภูตผี

 

อีกด้านหนึ่ง แขนหลายร้อยข้างของเทพปีศาจจิตวิญญาณกลายเป็นแห้งเหี่ยวขณะที่ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาที่ได้รับการสนับสนุนเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

 

เมฆสีดำที่กระจายตัวอยู่รอบๆลอยเข้ามารวมกลุ่มกันและมีแสงสิบสี่สีส่องประกายออกมาจากจุดศูนย์กลาง

 

เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เจ้าวังเต็มไปด้วยความกังวลและเร่งออกคำสั่ง “ตัดแขนเหล่านั้น!”

 

หอคอยดวงตาสวรรค์พุ่งไปด้วยความเร็วสูงก่อนจะตัดแขนของเทพปีศาจจิตวิญญาณที่เชื่อมต่อกับค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาออก

 

“อิงอู๋เซี่ย ไปจัดการผู้อมตะวังสวรรค์!” โป้ชิงตะโกนเรียก

 

มันเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับโป้ชิงที่จะจัดการกลุ่มของฟางหยวน

 

แต่เหตุการณ์ต่างๆทำให้เขาต้องหยุดชะงักตลอดเวลา

 

อิงอู๋เซี่ยกัดฟันแน่น เขาไม่ต้องการจากไปในเวลานี้ “ขอเวลาให้ข้าส่งฟางหยวนเข้านอนสักครู่!”

 

หลังกล่าวจบคำ อิงอู๋เซี่ยกระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะระดับแปดนำวิญญาณสู่ความฝันทันที

 

ฟางหยวนไม่สามารถหลบและถูกนำเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝัน

 

บนเกาะกลางทะเลสาบ เสียงพิณดังขึ้น

 

ฟางหยวนพบเทพอมตะกลุ่มดาวอีกครั้ง

 

คลี่คลายความฝัน!

 

คลี่คลายความฝัน!

 

คลี่คลายความฝัน!

 

คลี่คลายความฝัน!

 

คลี่คลายความฝัน!

 

คลี่คลายความฝัน!

 

ฟางหยวนกระตุ้นใช้ท่าไม้ตายของเขาแต่อาณาจักรแห่งความฝันกลับมั่นคงและเกิดระลอกคลื่นโปร่งใสกระจายออกไปเท่านั้น

 

หลังจากทั้งหมดท่าไม้ตายอมตะคลี่คลายความฝันเป็นท่าไม้ตายอมตะระดับหกขณะที่ท่าไม้ตายอมตะนำวิญญาณสู่ความฝันเป็นท่าไม้ตายอมตะระดับแปด

 

มันมีความแตกต่างมากเกินไป

 

หัวใจของฟางหยวนจมดิ่งลง

 

เทพอมตะกลุ่มดาวเผยรอยยิ้มให้กับฟางหยวนและร้องเพลงให้เขาฟัง

 

ฟางหยวนเผยรอยยิ้มขมขื่น เขารู้ว่าเขาแพ้แล้ว

 

ด้านนอก หอคอยดวงตาสวรรค์หลบการโจมตีของเทพปีศาจจิตวิญญาณ

 

แต่เทพปีศาจจิตวิญญาณยังส่งมืออีกนับร้อยลงไปที่ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายา

 

หอคอยดวงตาสวรรค์เตรียมโจมตีอีกครั้งแต่ดวงตาคู่หนึ่งของเทพปีศาจจิตวิญญาณกลับเพ่งมองไปยังหอคอยดวงตาสวรรค์และทำให้มันไม่สามารถขยับเขยื้อน

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า เหตุใดครั้งนี้ไม่หลบหนีออกมาอีก?” อิงอู๋เซี่ยระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจ

 

“ฟางหยวน!” ไท่เป่ยหยุนเฉิงกับไห่ลั่วหลันตะโกนเรียก

 

แต่ฟางหยวนยังหลับสนิทและไม่ตื่นขึ้น

 

โป้ชิงกำลังจะสังหารไท่เป่ยหยุนเฉิงกับไห่ลั่วหลันแต่ในจังหวะนี้แผ่นดินกลับสั่นสะเทือนขึ้นอย่างรุนแรง

 

กลุ่มผู้อมตะถูกสูบลงไปใต้พื้นดินและถูกผนึกการเคลื่อนไหว

 

ภัยพิบัติใหญ่ คุกปฐพี!

 

โป้ชิงกับอิงอู๋เซี่ยตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่านอกจากหมื่นภัยพิบัติที่กำลังโจมตีเทพปีศาจจิตวิญญาณยังมีภัยพิบัติใหญ่ซุ่มโจมตีพวกเขาอยู่ด้วย

 

“เหตุใดพวกเขาไม่ถูกผนึก?” โป้ชิงกับอิงอู๋เซี่ยประหลาดใจมาก

 

หลังจากตกลงมา ไท่เป่ยหยุนเฉิงกับไห่ลั่วหลันกลับสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

 

ด้านไท่เป่ยหยุนเฉิงกับไห่ลั่วหลัน ทั้งสองทั้งตกตะลึงและรู้สึกสนุกสนาน

 

พวกเขาคว้าร่างของฟางหยวนและล่าถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

 

สิ่งที่ทำให้พวกเขามีความสุขที่สุดก็คือหลังจากกลุ่มเมฆสีดำรวมตัวกัน พื้นที่ต้องห้ามก็สูญสลายไป เมื่อฟางหยวนตื่นขึ้น พวกเขาจะสามารถใช้วิญญาณท่องแดนอมตะหลบหนีออกจากสถานที่แห่งนี้

 

แต่ฟางหยวนยังหลับสนิท

 

ดวงตาของผีดิบอมตะโป้ชิงส่องประกายด้วยเจตนาสังหาร เขากำลังจะใช้ท่าไม้ตายอมตะแต่เขากลับรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเขากำลังถูกสูบออกไป

 

ปรากฏว่าภัยพิบัติใหญ่คุกปฐพีไม่เพียงสูบร่างกายของพวกเขาลงไป มันยังส่งผลกระทบต่อความคิด เจตจำนง และความรู้สึกของเป้าหมายอีกด้วย

 

ด้วยเหตุนี้โป้ชิงจึงทำได้เพียงมองดูกลุ่มของไห่ลั่วหลันหลบหนีจากใต้จมูกของเขาไปเท่านั้น