เทพปีศาจหวนคืน 1008-1010

 บทที่ 1008 บูชายัญ

แปลโดย iPAT 

 

ภายใต้การควบคุมของฟางหยวน คฤหาสน์วิญญาณอมตะสนามรบแห่งความโกลาหลระเบิดแสงสีแดงออกมา

 

แสงสีแดงปกคลุมพื้นที่ในบริเวณกว้างราวกับไฟนรกที่แผดเผา

 

พลังงานลึกลับดูดกลืนวัชระทองคำเข้าไปภายใน

 

พลังงานอมตะระดับเก้าของเทพอมตะตะวันเดือดอนุญาตให้สนามรบแห่งความโกลาหลระเบิดพลังอำนาจของมันออกมาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ

 

“ครืน…”

 

อย่างไรก็ตามสนามรบแห่งความโกลาหลยังได้รับผลกระทบจากวัชระทองคำบางส่วน

 

หลังจากทั้งหมดนี่คือภัยพิบัติใหญ่

 

แต่ฟางหยวนยังประสบความสำเร็จ

 

‘เราต่อสู้กันมานานแต่พลังงานอมตะของเทพอมตะตะวันเดือดกลับถูกใช้ไปไม่ถึงสามสิบส่วน อย่างไรก็ตามหลังจากดูดกลืนวัชระทองคำหนึ่งร้อยชิ้นเข้ามา พลังงานอมตะทั้งหมดของเทพอมตะตะวันเดือดกลับถูกใช้ไปอย่างรวดเร็ว!’

 

ค่าใช้จ่ายนี้ทำให้ฟางหยวนรู้สึกตกตะลึง

 

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะคำนึงถึงความสูญเสียและทำได้เพียงนำพลังงานอมตะระดับเก้าออกมาเพิ่มเท่านั้น

 

สนามรบแห่งความโกลาหลไม่เพียงสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและปลอดภัยจากภัยพิบัติ มันยังสามารถดูดกลืนวัชระทองคำเข้าไปเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวมันเองได้อีกด้วย

 

หอคอยดวงตาสวรรค์เป็นคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับเก้าที่มีวิญญาณชะตากรรมเป็นแกนกลาง ดังนั้นมันจึงสามารถป้องกันตัวมันเองจากภัยพิบัติ

 

เมื่อเวลาผ่านไป เมืองขนนกศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นฝ่ายที่ได้รับความเสียหายมากที่สุด แม้พวกเขาจะใช้พลังแห่งความปรารถนา แต่มันยังไม่สามารถเปรียบเทียบกับสนามรบแห่งความโกลาหลและหอคอยดวงตาสวรรค์

 

ภัยพิบัติวัชระทองคำดำเนินต่อไปเป็นเวลาแปดนาทีก่อนจะหยุดลงอย่างกะทันหัน

 

โดยไม่ปล่อยให้ทั้งสามฝ่ายมีเวลาหยุดพักหายใจ ภัยพิบัติครั้งใหม่ก็มาถึง

 

แสงสว่างส่องประกายขึ้นบนท้องฟ้าขณะที่กวางยักษ์หลายตัวทะยานร่างออกมา

 

กวางเหล่านี้มีขนาดเท่าช้างแต่มีร่างกายโปร่งแสง

 

พวกมันคือสัตว์อสูรแรกกำเนิด กวางแสง!

 

นี่คือภัยพิบัติสัตว์อสูรแรกกำเนิด สัตว์อสูรแรกกำเนิดแต่ละตัวมีพลังอำนาจเทียบเท่ากับผู้อมตะระดับแปดและตอนนี้พวกมันมีอยู่ถึงยี่สิบสองตัว

 

สัตว์อสูรระดับแปดยี่สิบสองตัว!

 

กระทั่งกวางเหล่านี้จะไม่มีวิญญาณอมตะป่าที่ดุร้ายในการครอบครอง พลังอำนาจของพวกมันก็เหนือกว่าภัยพิบัติก่อนหน้าไปไกลแล้ว

 

ฝูงกวางแสงพุ่งเข้ามาหาค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาอย่างรวดเร็วและทำให้ใบหน้าของสมาชิกนิกายเงากลายเป็นซีดเผือด

 

ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาถูกเจาะทะลวงขณะที่พวกมันสามารถเข้ามาได้อย่างสะดวกสบาย

 

“กวางแสงมีเก้าสีที่สอดคล้องกับสวรรค์ที่พวกมันอยู่อาศัย กวางแสงขาวเหล่านี้ดูเหมือนจะมาจากสวรรค์สีขาว”

 

“กวางแสงมีนิสัยอ่อนโยน ตามตำนาน พวกมันจะนำดวงวิญญาณของมนุษย์ไปสู่สวรรค์ แต่ผู้ใดจะคิดว่าด้วยเจตจำนงแห่งสวรรค์ กวางแสงที่อ่อนโยนจะกลายเป็นดุร้ายและเต็มไปด้วยจิตสังหารเช่นนี้”

 

กระทั่งผู้อมตะของวังสวรรค์ยังไม่ต้องการเข้าร่วมในสถานการณ์นี้

 

ฟางหยวนนำสนามรบแห่งความโกลาหลหลบไปอยู่ที่ขอบรอบนอกของการต่อสู้

 

กวางแสงเป็นสิ่งมีชีวิต เขาไม่สามารถใช้สนามรบแห่งความโกลาหลดูดกลืนพวกมัน

 

การโจมตีที่สนามรบแห่งความโกลาหลสามารถใช้วิธีการบนเส้นทางแห่งกาลเวลาปิดผนึกคือสสารประเภทดิน น้ำ ลม ไฟ แต่ไม่ใช่สัตว์อสูร

 

โชคดีที่ฟางหยวนดูดกลืนวัชระทองคำมาก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงใช้มันโจมตีกวางแสงที่เข้ามาใกล้และบังคับให้พวกมันจากไป

 

เผชิญหน้ากับภัยพิบัติครั้งนี้ สถานการณ์ของวังสวรรค์ดีที่สุด รองลงมาคือฟางหยวน ขณะที่นิกายเงาถูกกดดันมากที่สุดและตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤต

 

ในช่วงเวลาสำคัญผีดิบอมตะโป้ชิงก้าวออกมา

 

เขากระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะที่มีชื่อเสียง ดาบห้าดัชนี

 

กวางแสงส่วนใหญ่เสียชีวิตภายใต้พลังอำนาจของท่าไม้ตายนี้ กระทั่งพวกมันจะครอบครองวิญญาณอมตะป่าบางดวง แต่มันยังไร้ประโยชน์

 

โป้ชิงตายไปแล้วแต่ร่างกายของเขายังเต็มไปด้วยร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งดาบ พลังอำนาจของมันแตกต่างจากดาบห้าดัชนีของฉินไป่เฉิงอย่างสิ้นเชิง

 

ด้วยการคงอยู่ของโป้ชิง นิกายเงาจึงสามารถก้าวข้ามภัยพิบัติครั้งนี้

 

อย่างไรก็ตามกลุ่มเมฆสีดำส่วนใหญ่สูญสลายไปแล้วและเผยให้เห็นร่างผีดิบอมตะสุดยอดกายาทั้งสิบอีกครั้ง

 

“ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาอ่อนแอลงแล้ว!” ฟางหยวนอุทาน

 

ด้วยความตั้งใจของเขา สนามรบแห่งความโกลาหลยิงวัชระทองคำออกไปเพื่อทำลายค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาทันที

 

ในเวลาเดียวกันเจ้าวังสวรรค์ก็ฉวยโอกาสนี้บังคับหอคอยดวงตาสวรรค์พุ่งเข้าโจมตีค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาจากอีกด้านหนึ่ง

 

“เราจะทำอย่างไร?” ในเมืองขนนกศักดิ์สิทธิ์ อิงอู๋เซี่ยยกมือขึ้นกุมศีรษะและกรีดร้อง

 

สมาชิกคนอื่นๆของนิกายเงาแสดงออกด้วยความเคร่งเครียด

 

มันเป็นช่วงเวลาสำคัญในการตัดสินแพ้ชนะ

 

หากค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาถูกทำลายในเวลานี้ ทุกอย่างจะจบสิ้นลง นิกายเงาจะพบกับความพ่ายแพ้

 

“ไม่มีสิ่งใดที่พวกเราทำได้นอกจากบูชายัญกองกำลังพันธมิตรผีดิบ!” ผีดิบอมตะเทพเจ็ดดาราถอนหายใจยาวก่อนตัดสินใจ

 

ความจริงก็คือกองกำลังพันธมิตรผีดิบที่กระจายอยู่ทั้งห้าภูมิภาคเป็นกองกำลังย่อยภายใต้การปกครองของนิกายเงาเช่นเดียวกับนิกายโบราณทั้งสิบที่อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของวังสวรรค์

 

มันเป็นเพียงแค่นิกายเงาปกปิดตัวตนเอาไว้ลึกมาก กระทั่งตัวตนระดับสูงหลายคนของกองกำลังพันธมิตรก็ยังไม่รู้เรื่องนี้

 

กองกำลังพันธมิตรผีดิบเป็นแผนการใหญ่ของนิกายเงา พวกเขาสร้างมันขึ้นมาด้วยทุกสิ่ง

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเสียสละกองกำลังพันธมิตรผีดิบเพื่อกอบกู้สถานการณ์

 

แผนสำรองถูกใช้งาน ผีดิบอมตะเริ่มปรากฏตัวขึ้นอย่างต่อเนื่อง

 

พวกเขาก็คือผีดิบอมตะของกองกำลังพันธมิตรผีดิบจากทุกสาขา ผีดิบอมตะระดับหก ระดับเจ็ด และระดับแปดจำนวนมากปรากฏขึ้น

 

“นี่คือ?” ในคฤหาสน์วิญญาณอมตะสนามรบแห่งความโกลาหล ไห่ลั่วหลัน ไท่เป่ยหยุนเฉิง และคนอื่นๆเบิกตาโตด้วยความตกตะลึง

 

“ฮืม นิกายเงาอยู่เบื้องหลังกองกำลังพันธมิตรผีดิบจริงๆ!” เจ้าวังสวรรค์ขมวดคิ้วลึก สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบและเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร “ดี เช่นนั้นเราก็จะกวาดล้างผู้ก่อการร้ายทั้งหมดในครั้งเดียว ทุกคนที่ต่อต้านเจตจำนงแห่งสวรรค์จะต้องถูกลงโทษ!”

 

อย่างไรก็ตามผีดิบอมตะเหล่านี้แสดงออกราวกับหุ่นเชิดที่ไม่รู้สึกตัว

 

ก่อนที่เจ้าวังจะสามารถทำสิ่งใด ผีดิบอมตะเหล่านี้ก็เสียสละตนเองและหลอมรวมเข้ากับค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาเรียบร้อยแล้ว

 

“พี่ใหญ่!” เทพธิดาหลี่ซานกรีดร้องด้วยความโศกเศร้า

 

ท่ามกลางผีดิบอมตะเหล่านั้นมีนางมารผลาญสวรรค์รวมอยู่ด้วย

 

กระทั่งผีดิบอมตะระดับแปดผู้นำกองกำลังพันธมิตรผีดิบของภาคเหนือก็ยังอยู่ในสภาพที่ไม่รู้สึกตัว

 

ภายใต้การเฝ้ามองของเทพธิดาหลี่ซานกับไห่ลั่วหลัน นางมารผลาญสวรรค์เปลี่ยนตนเองกลายเป็นวัสดุในการหลอมรวมและผสานเข้ากับค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายา

 

เมื่อได้รับร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าจากร่างของผีดิบอมตะรวมถึงมิติช่องว่างอมตะจำนวนมาก ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาจึงยกระดับขึ้นถึงจุดที่ไม่เคยเป็นมาก่อนขณะที่เมฆสีดำปกคลุมท้องฟ้าเอาไว้ทั้งหมด

 

เทพธิดาหลี่ซานยังกรีดร้องด้วยความเสียใจ

 

ไห่ลั่วหลันจมลงสู่ความเงียบ

 

ฟางหยวนขมวดคิ้ว กำลังเสริมระดับแปดที่เขาคาดหวังกลับตกตายไปต่อหน้า ผู้ใดจะคิดว่านิกายเงาจะมีความสัมพันธ์กับกองกำลังพันธมิตรผีดิบอย่างลึกซึ้งถึงเพียงนี้ กระทั่งได้เห็นกับตาก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อ

 

‘ก่อนหน้านี้กองกำลังพันธมิตรผีดิบได้รับภารกิจให้สร้างค่ายกลวิญญาณขนาดใหญ่ ดูเหมือนมันจะเป็นหนึ่งในแผนการของนิกายเงา’ หัวใจของไท่เป่ยหยุนเฉิงราวกับถูกแช่แข็งเมื่อคิดถึงแรงจูงใจที่น่ากลัวของนิกายเงา

 

การแสดงออกของฟางหยวนเปลี่ยนเป็นไม่น่ามอง

 

‘ข้าคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างนิกายเงาและกองกำลังพันธมิตรผีดิบไว้แล้ว แต่ข้าไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ความทรงจำในชีวิตก่อนหน้าของข้าทำให้ข้าเข้าใจผิด หลังจากทั้งหมดในสงครามห้าภูมิภาค กองกำลังพันธมิตรผีดิบยังคงอยู่…’

 

‘บูชายัญผีดิบอมตะเกือบทั้งหมดของห้าภูมิภาคเพื่อค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายา พวกเขาต้องการหลอมรวมสิ่งใด? เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขาต้องการหลอมรวมวิญญาณในตำนานเพื่อชีวิตอันเป็นนิรันดร์!?’

 

ใบหน้าของเจ้าวังสวรรค์ก็กลายเป็นน่าเกลียดเช่นกัน

 

สมาชิกวังสวรรค์ต่างแสดงออกด้วยความกังวล

 

แม้พวกเขาจะเป็นตัวตนระดับสูงและเต็มไปด้วยประสบการณ์ แต่พวกเขาก็ยังตกใจกับการเคลื่อนไหวที่คาดไม่ถึงของนิกายเงาในครั้งนี้

 

นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป กองกำลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในห้าภูมิภาค กองกำลังพันธมิตรผีดิบถูกทำลายและสลายหายไปในสายลมเรียบร้อยแล้ว

 

“ฟิ้ว…ฟิ้ว…ฟิ้ว…”

 

เสียงดังเข้าหูของทุกคน

 

ภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่สามร่วงหล่นลงมาอีกครั้ง

 

เจตจำนงแห่งสวรรค์ดุร้ายมาก ไม่ว่านิกายเงาจะพยายามหลอมรวมสิ่งใด ชัดเจนว่ามันเป็นการท้าทายสวรรค์และทำให้สวรรค์โกรธมาก

 

สวรรค์พิภพไม่อนุญาตให้พวกเขาสร้างสิ่งนี้!

 

ภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่สามรุนแรงกว่าสองภัยพิบัติก่อนหน้านี้รวมกัน

 

สายฝนเริ่มร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า ฝนทุกสายมีขนาดเพียงครึ่งนิ้วแต่มันกลับแหลมคมราวกับสามารถเจาะทะลวงทุกสิ่งบนโลกใบนี้

 

ภัยพิบัติใหญ่ ฝนเจาะทะลวง!

 

ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาพึ่งถูกสร้างขึ้นมาใหม่ แต่เมฆสีดำที่หนาแน่นกลับได้รับผลกระทบที่รุนแรงภายใต้ฝนเจาะทะลวง

 

ฟางหยวนทำซ้ำสิ่งเดิมโดยการใช้พลังงานอมตะระดับเก้าของเทพอมตะตะวันเดือดกระตุ้นการทำงานของคฤหาสน์วิญญาณอมตะสนามรบแห่งความโกลาหลเพื่อดูดซับฝนเจาะทะลวง

 

อย่างไรก็ตามสนามรบแห่งความโกลาหลยังได้รับผลกระทบ วิญญาณจำนวนมากตกตายลงอย่างต่อเนื่อง

 

“หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป คฤหาสน์วิญญาณอมตะจะอยู่ได้ไม่เกินสิบห้านาที” ไห่ลั่วหลันกระตุ้นฟางหยวน

 

แต่ฟางหยวนไม่มีวิธีอื่น

 

แม้เขาจะพยายามดูดซับฝนเจาะทะลวงแต่เขายังไม่สามารถป้องกันได้ทั้งหมด

 

แน่นอนว่านิกายเงาได้รับความทุกข์ทรมานจากฝนเจาะทะลวงมากที่สุด

 

นี่คือความน่าสะพรึงกลังของภัยพิบัติใหญ่ที่กระทั่งผู้อมตะระดับแปดยังพบกับความยากลำบาก

 

เมื่อภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่สามผ่านพ้นไป เมืองขนนกศักดิ์สิทธิ์และสนามรบแห่งความโกลาหลแตกออกเป็นชิ้นๆ ขณะที่วิญญาณอมตะถูกพวกเขาเก็บเอาไว้

 

หอคอยดวงตาสวรรค์ก็เต็มไปด้วยรอยแตกหัก เหลี่ยมมุมต่างๆของหอคอยดวงตาสวรรค์พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

 

“ทุกอย่างจบลงแล้ว ผู้ชนะก็คือวังสวรรค์!” เจ้าวังหัวเราะเสียงดังก่อนจะกระตุ้นใช้การโจมตีของหอคอยดวงตาสวรรค์

 

มันเป็นการโจมตีโดยพลังอำนาจแห่งโชคชะตาที่ไม่สามารถหลบเลี่ยง!

 

ในเวลาต่อมา เจ้าวังจึงมองเห็นค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาที่ถูกแยกออก ผู้อมตะนิกายเงาจำนวนมากได้รับบาดเจ็บล้มตาย ฟางหยวนและคนอื่นๆตายไปพร้อมกัน

บทที่ 1009 มือยักษ์

แปลโดย iPAT 

 

“มันจบแล้ว” เจ้าวังสวรรค์มองไปที่สนามรบ

 

ในมุมมองสายตาของเขา เมืองขนนกศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว โป้ชิง เทพเจ็ดดารา และคนอื่นๆนอนเป็นซากศพอยู่บนพื้น อีกด้านหนึ่ง สนามรบแห่งความโกลาหลได้รับความเสียหายอย่างหนัก ศพของคนที่อยู่ภายในถูกแยกออกเป็นชิ้นๆ

 

เมฆสีดำบนท้องฟ้าเบาบางลงขณะที่แสงสีทองพุ่งลงมาจากท้องฟ้า

 

“นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้ท้าทายสวรรค์ ฮ่าฮ่าฮ่า” เจ้าวังหัวเราะเสียงดัง

 

แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่ลมหายใจ เขากลับขมวดคิ้วและรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดปกติ “โอ้ เดี๋ยว ไม่ใช่ว่าหอคอยดวงตาสวรรค์ได้รับความเสียหายและไม่สามารถใช้การโจมตีที่รุนแรงที่สุดของวิญญาณชะตากรรมงั้นหรือ?”

 

“ยัง…ข้ายังไม่สามารถหัวเราะ มีบางอย่างผิดปกติ เกิดสิ่งใดขึ้น?”

 

ในจังหวะนี้เจ้าวังจึงได้ยินเสียงอันแผ่วเบาลอยลงมาจากท้องฟ้า

 

“ท่านเจ้าวัง ท่านต้องตื่นขึ้นมา…”

 

“ตื่นเร็ว!”

 

“ตื่น? ไม่ใช่ว่าตอนนี้ข้าก็ตื่นอยู่งั้นหรือ?” เจ้าวังรู้สึกประหลาดใจและสงสัยมาก

 

ทันใดนั้นร่างของเขาพลันสั่นสะท้านขึ้นเมื่อตระหนักถึงความจริง

 

ศัตรูเสียชีวิตง่ายเกินไปโดยเฉพาะสมาชิกนิกายเงา หลังจากทั้งหมดพวกเขาได้รับการสนับสนุนจากบุคคลผู้นั้น!

 

นอกจากนี้ผู้อมตะวังสวรรค์ยังหายตัวไปและเหลือเขาเพียงผู้เดียวที่อยู่ในหอคอยดวงตาสวรรค์

 

“ข้าอยู่ในอาณาจักรแห่งความฝัน! แต่ข้าจะออกไปได้อย่างไร?” เจ้าวังเริ่มกังวล แม้เขาจะรู้ว่าตนเองติดอยู่ในอาณาจักรแห่งความฝัน แต่เขาไม่มีท่าไม้ตายอมตะคลี่คลายความฝันเช่นฟางหยวน เขาไม่สามารถหลบหนีออกจากอาณาจักรแห่งความฝัน

 

โลกแห่งความจริง เจ้าวังกำลังหลับสนิท

 

เขานอนกรนเสียงดังอยู่บนพื้นโดยมีผู้อมตะวังสวรรค์ยืนอยู่รอบๆ

 

เจ้าวังไม่เพียงแก่ชราแต่เขายังเหนื่อยมาก

 

ก่อนหน้านี้เพื่อซ่อมแซมวิญญาณชะตากรรม เขาหลอมรวมวิญญาณอย่างต่อเนื่อง ต่อมาเขายังต้องฟื้นฟูหอคอยดวงตาสวรรค์ ปกป้องนิกายบัวสวรรค์ และต่อสู้อย่างดุเดือดกับกลุ่มของโป้ชิง หลังจากนั้นเขาค้นพบผู้อยู่เบื้องหลังนิกายเงาและระดมผู้อมตะของวังสวรรค์เพื่อใช้หอคอยดวงตาสวรรค์เดินทางมายังภูเขาอี้เทียนทันที

 

เมื่อเขามาถึง เขาต้องควบคุมหอคอยดวงตาสวรรค์และเข้าสู่การต่อสู้ครั้งใหญ่

 

ดังนั้นในช่วงเวลาที่เขาเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝัน ร่างกายของเขาจึงได้รับการพักผ่อน เขาหลับสนิทและกระทั่งกรนเสียงดัง

 

ผู้อมตะวังสวรรค์พยายามปลุกเขา บางคนเทน้ำใส่หน้าเขา บางคนลองใช้ไฟเผา บางคนตะโกนจนคอเจ็บ พวกเขาพยายามทุกวิถีทางแต่ก็ไม่สามารถปลุกเจ้าวังให้ตื่นขึ้น

 

นี่คือพลังอำนาจของเส้นทางแห่งความฝัน

 

มันเกินกว่าความเข้าใจของคนยุคนี้ไปแล้ว

 

กระทั่งผู้อมตะระดับแปดของวังสวรรค์ก็ไม่สามารถทำสิ่งใด

 

ดังนั้นฉากที่น่าขันจึงเกิดขึ้น

 

ภายนอกหอคอยดวงตาสวรรค์ ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายายังแข็งแกร่ง เมฆสีดำยังปกคลุมท้องฟ้าเอาไว้ทั้งหมด ขณะที่ภัยพิบัติใหญ่ยังไม่หยุด

 

หอคอยดวงตาสวรรค์ลอยอยู่กลางอากาศโดยไม่ขยับเขยื้อน

 

ภายในหอคอยดวงตาสวรรค์ ผู้อมตะวังสวรรค์กำลังวิตกกังวลและพยายามปลุกเจ้าวังให้ตื่นขึ้น

 

ด้านนิกายเงา บรรยากาศของพวกเขาไม่มืดมนอีกต่อไป ตอนนี้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายมาก

 

“อิงอู๋เซี่ย เก่งมาก!”

 

“นี่คือพลังอำนาจของเส้นทางแห่งความฝันงั้นหรือ? น่าทึ่ง!”

 

“อา…ในที่สุดเจ้าก็บรรลุระดับแปด”

 

สมาชิกนิกายเงายืนล้อมวงรอบอิงอู๋เซี่ย บางคนรู้สึกผ่อนคลายจากสถานการณ์ก่อนหน้า บางคนรู้สึกหวาดกลัวต่อพลังอำนาจของเส้นทางแห่งความฝัน บางคนตบไหล่อิงอู๋เซี่ยและชื่นชมอย่างไม่หยุดหย่อน

 

หลังจากต่อสู้มาเป็นเวลานาน กายาแห่งความฝันของอิงอู๋เซี่ยก็บรรลุระดับแปด

 

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถใช้ท่าไม้ตายอมตะบนเส้นทางแห่งความฝันระดับแปด

 

หลังจากล้มเหลวสองครั้ง เขาประสบความสำเร็จในครั้งที่สามและสามารถนำดวงวิญญาณของเจ้าวังสวรรค์เข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝัน

 

ผลลัพธ์เกิดขึ้นทันที หอคอยดวงตาสวรรค์หยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ นี่ทำให้แรงกดดันของนิกายเงาลดลงอย่างมาก

 

ผีดิบอมตะเทพเจ็ดดาราถาม “เจ้าวังสวรรค์จะถูกขังไว้นานเท่าใด?”

 

อิงอู๋เซี่ยตอบ “เขาเป็นผู้อมตะระดับแปดที่มีประสบการณ์สูง อาณาจักรแห่งความฝันสามารถกักขังเขาไว้ได้หลายนาที แต่กระทั่งเขาจะสามารถหลบหนีออกมา ข้าก็จะนำวิญญาณของเขาเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝันอีกครั้งและอีกครั้ง”

 

“ดี ม่านเยี่ยนซื่อไม่ได้สร้างเจ้าขึ้นมาอย่างไร้ประโยชน์!” ผีดิบอมตะเทพเจ็ดดาราถอนหายใจ

 

ในเวลานี้หอคอยดวงตาสวรรค์เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

 

“เกิดสิ่งใดขึ้น?” สมาชิกนิกายเงาตกใจ

 

บางคนมองไปที่อิงอู๋เซี่ยและถาม “เจ้าวังสวรรค์ออกมาจากอาณาจักรแห่งความฝันแล้วงั้นหรือ?”

 

ก่อนหน้านี้การโจมตีของอิงอู๋เซี่ยไร้ประโยชน์กับฟางหยวน นั่นทำให้ความมั่นใจของสมาชิกนิกายเงาลดลง

 

แต่ครั้งนี้อิงอู๋เซี่ยส่ายศีรษะด้วยความมั่นใจ “เจ้าวังสวรรค์ยังอยู่ในอาณาจักรแห่งความฝัน ดูเหมือนคนอื่นจะบังคับหอคอยดวงตาสวรรค์แทนเขา”

 

ถูกต้อง เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่สามารถปลุกเจ้าวังให้ตื่นขึ้น ผู้อมตะวังสวรรค์คนอื่นๆจึงเข้าควบคุมหอคอยดวงตาสวรรค์

 

หอคอยดวงตาสวรรค์ไม่ได้เป็นของเจ้าวังเพียงผู้เดียว หลังจากเทพอมตะกลุ่มดาวเสียชีวิต หอคอยดวงตาสวรรค์กลายเป็นสมบัติสาธารณะของวังสวรรค์

 

ตอนนี้เจ้าวังติดอยู่ในอาณาจักรแห่งความฝัน ผู้อมตะวังสวรรค์คนอื่นๆมีสิทธิ์เข้าควบคุมหอคอยดวงตาสวรรค์ด้วยความชอบธรรม

 

แต่หลังจากไม่นานหอคอยดวงตาสวรรค์ก็หยุดเคลื่อนไหวอีกครั้ง

 

กลุ่มของฟางหยวนเห็นสถานการณ์นี้เช่นกัน

 

ไห่ลั่วหลันกับเทพธิดาหลี่ซานแสดงออกด้วยความสงสัย “วังสวรรค์พยายามทำสิ่งใด?”

 

ใบหน้าของฟางหยวนกลายเป็นมืดครึ้ม “ดูเหมือนนิกายเงาจะใช้วิธีบนเส้นทางแห่งความฝันจัดการผู้อมตะวังสวรรค์เช่นเดียวกับที่พวกเขาพยายามทำกับข้า แต่…เหตุใดพวกเขาไม่เล็งเป้าไปที่วังสวรรค์ตั้งแต่แรก?”

 

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกเราต้องกังวลในเวลานี้! พวกเราสูญเสียสนามรบแห่งความโกลาหลไปแล้ว นิกายเงาก็สูญเสียเมืองขนนกศักดิ์สิทธิ์ เหลือเพียงวังสวรรค์ที่มีคฤหาสน์วิญญาณอมตะหอคอยดวงตาสวรรค์ แต่พวกเขาถูกขัดขวางโดยนิกายเงา พวกเรากำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ฟางหยวน เจ้าสามารถใช้วิญญาณท่องแดนอมตะหรือไม่?” ไท่เป่ยหยุนเฉิงเต็มไปด้วยความกังวล

 

“ข้าไม่สามารถทำได้” ฟางหยวนส่ายศีรษะและถอนหายใจ

 

“ตอนนี้พวกเรากลายเป็นเนื้อสดที่วางอยู่บนเขียง” ไห่ลั่วหลันเผยรอยยิ้มขมขื่นก่อนที่ดวงตาของนางจะส่องประกายขึ้นพร้อมกับกำหมัดแน่น “น่าเสียดายที่ไห่เจิ้งยังไม่ตาย ข้าไม่สามารถแก้แค้นให้ท่านแม่ก่อนตาย!”

 

ฟางหยวนมองไห่ลั่วหลันแต่เขาไม่ได้กล่าวสิ่งใด

 

หลังจากภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่สาม เมืองขนนกศักดิ์สิทธิ์และสนามรบแห่งความโกลาหลพังทลายลง ตอนนี้เหลือเพียงหอคอยดวงตาสวรรค์เท่านั้น

 

หอคอยดวงตาสวรรค์เป็นความหวังของฟางหยวน แต่ความหวังของเขากลับสูญสลายไปในอากาศ

 

โดยยังไม่ต้องพิจารณาถึงภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่สี่ซึ่งฟางหยวนและคนอื่นๆไม่มีโอกาสอยู่รอด

 

‘จะเป็นเช่นนี้จริงๆงั้นหรือ?’ ฟางหยวนตรวจสอบวิญญาณกาลเวลาแต่มันยังไม่ฟื้นตัวและไม่สามารถใช้งาน

 

ทันใดนั้นเสียงพิณพลันดังลงมาจากท้องฟ้า

 

ตอนนี้เป็นเวลากลางวันแต่ท้องฟ้ากลับเต็มไปด้วยแสงดาวจำนวนนับไม่ถ้วน

 

“โอ้ ไม่ ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาไม่สามารถปิดกั้นการโจมตีบนเส้นทางแห่งเสียงได้ทั้งหมด ภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่สี่คือภัยพิบัติพิณทะลวงใจ!”

 

“นอกจากนั้นยังมีดวงดาวบนท้องฟ้าในเวลากลางวัน นี่คือภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่ห้า ภัยพิบัติสายธารแห่งดวงดาว!”

 

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? ภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่สี่และห้ามาพร้อมกัน!”

 

เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้อมตะนิกายเงาอุทานด้วยความตกใจ มันทำให้พวกเขาลืมเรื่องของวังสวรรค์กับฟางหยวนไปชั่วขณะ

 

ในหอคอยดวงตาสวรรค์ ผู้อมตะวังสวรรค์สูดหายใจลึก

 

ภัยพิบัติครั้งนี้รุนแรงเกินไป

 

ภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่สี่รุนแรงกว่าภัยพิบัติใหญ่สามครั้งก่อนหน้ารวมกัน แต่ภัยพิบัติใหญ่ครั้งที่ห้ายิ่งรุนแรงมากกว่า สิ่งสำคัญที่สุดพวกมันยังเกิดขึ้นพร้อมกัน!

 

“นิกายเงาพยายามหลอมรวมสิ่งใด? เหตุใดสวรรค์จึงโกรธเกรี้ยวถึงเพียงนี้?” ผู้อมตะวังสวรรค์และฟางหยวนเต็มไปด้วยคำถาม

 

ภัยพิบัติใหญ่ทั้งสองยังไม่ได้โจมตีแต่กำลังสะสมพลังงาน

 

การแสดงออกของสมาชิกนิกายเงากลายเป็นเคร่งเครียด พวกเขาแทบไม่สามารถต่อต้านภัยพิบัติใหญ่สามครั้งแรก แล้วพวกเขาจะทำเช่นไรกับภัยพิบัติที่กำลังจะมาถึง

 

“ดูเหมือนพวกเรากำลังจะตาย” ไห่ลั่วหลันถอนหายใจ

 

ฟางหยวนชำเลืองมองไห่ลั่วหลันแต่เขามีความคิดที่แตกต่าง

 

ไม่ว่านิกายเงาพยายามหลอมรวมสิ่งใด แต่พวกเขาก็ได้สร้างค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาและบูชายัญกองกำลังพันธมิตรผีดิบรวมถึงผู้อมตะภาคใต้ทั้งหมด

 

นอกจากนี้พวกเขายังเสียสละคฤหาสน์วิญญาณอมตะทั้งเจ็ดหลัง

 

ราคาที่พวกเขาจ่ายเป็นสิ่งที่เหนือกว่าจินตนาการของผู้ใด หากฟางหยวนไม่เห็นมันด้วยตาของตนเอง เขาจะไม่เชื่อหากบางคนกล่าวถึงเรื่องนี้

 

เนื่องจากนิกายเงายินดีจ่ายด้วยราคามหาศาล พวกเขาย่อมไม่ยอมแพ้

 

เป็นเพียงเวลานี้ที่เสียงพิณทะลวงผ่านค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาและพุ่งเข้าสู่จิตใจของกลุ่มผู้อมตะ

 

การแสดงออกของพวกเขาเปลี่ยนแปลงไป พวกเขารู้สึกวิงเวียนและแทบไม่สามารถประคองร่างยืนอยู่ บางคนล้มลงทันที

 

ภัยพิบัติพิณทะลวงใจเริ่มขึ้นแล้ว

 

บนท้องฟ้า แสงดาวพุ่งลงมาราวกับคลื่นยักษ์

 

ภัยพิบัติสายธารแห่งดวงดาว!

 

สมาชิกนิกายเงาเตรียมพร้อมสำหรับความตายและทะยานร่างเข้าเผชิญหน้า

 

เหลือเพียงอิงอู๋เซี่ยที่ถูกทิ้งไว้ให้จัดการวังสวรรค์

 

“โดยปราศจากคฤหาสน์วิญญาณอมตะ พวกเราจะรอดชีวิตจากภัยพิบัตินี้ได้อย่างไร? ฮ่าฮ่าฮ่า ตายในภัยพิบัติสวรรค์พิภพยังดีกว่านอนตายอยู่บนเตียงด้วยความแก่ชรา” เทพธิดาหลี่ซานเริ่มรู้สึกมึนงง เลือดไหลออกมาจากทวารเจ็ดของนาง

 

นางยอมรับความพ่ายแพ้เรียบร้อยแล้ว

 

ส่วนคนอื่นๆ พวกเขายังพยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

 

อย่างไรก็ตามในจังหวะนี้กลิ่นอายที่ทรงพลังกลับพุ่งขึ้นมาจากซากปรักหักพังของภูเขาอี้เทียน

 

มันคือแดนศักดิ์สิทธิ์ของนิกายเงา!

 

ประตูทางเข้าถูกเปิดออก

 

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายบางอย่าง ใบหน้าของผู้อมตะระดับแปดวังสวรรค์ยังกลายเป็นซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

 

สมาชิกนิกายเงารู้สึกมีความสุข

 

“ร่างหลักของเราปรากฏแล้ว!”

 

“บึม!”

 

มือภูตผีขนาดใหญ่โผล่ออกมาจากประตูทางเข้าออกของแดนศักดิ์สิทธิ์

 

กลิ่นอายระดับเก้าปะทุขึ้น

 

คลื่นกระแทกระเบิดออกไปทั่วสนามรบ

 

หินระเบิดตกและกลายเป็นฝุ่นผงลอยขึ้นสู่อากาศ

 

“นี่…นี่คือ…” ไห่ลั่วหลันกับไท่เป่ยหยุนเฉิงตกตะลึง

 

“เทพปีศาจจิตวิญญาณ!” ในหอคอยดวงตาสวรรค์ เจ้าวังที่พึ่งตื่นขึ้นรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่พุ่งเข้าสู่จิตใจขณะที่เขาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของมือภูตผีออกมาทันที

บทที่ 1010 ไม่สามารถต้านทาน

แปลโดย iPAT 

 

มือภูตผียื่นออกมาจากแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งชีวิตและความตายมีขนาดใหญ่โตเท่ากับภูเขา

 

แขนของมันยื่นออกมาได้ไม่เต็มที่และติดอยู่ที่ประตูทางเข้าออก

 

กลิ่นอายระดับเก้าปะทุออกไปทุกทิศทุกทาง

 

กลุ่มของฟางหยวนเร่งล่าถอยออกไป

 

ภายใต้พลังอำนาจระดับเก้า พวกเขารู้สึกราวกับหายใจไม่ออก

 

เมื่อมองไปที่มือยักษ์อีกครั้ง มันเหมือนเหวลึกอันมืดมิด

 

“นี่คืออสูรวิญญาณชนิดใด? กลิ่นอายของมันช่างน่ากลัวนัก อสูรวิญญาณทั่วไปไม่สามารถเปรียบเทียบกับสิ่งนี้! เป็นไปได้หรือไม่ว่าโลกนี้จะมีอสูรวิญญาณระดับเก้า!?” ไห่ลั่วหลันอุทานออกมาด้วยความตกใจ

 

นางยังไม่ตระหนักถึงตัวตนที่แท้จริงของมือภูตผี

 

“เป็นไปไม่ได้!” ใบหน้าของเทพธิดาหลี่ซานยิ่งซีดขาวกว่าก่อนหน้า นางกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกใบนี้มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่สามารถบรรลุระดับเก้า นั่นเป็นที่มาของคำกล่าวที่ว่ามนุษย์คือจิตวิญญาณของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด”

 

เมื่อดวงวิญญาณออกจากร่าง พวกมันจะอยู่ในสภาพที่อ่อนแอมาก

 

แต่มือของเทพปีศาจจิตวิญญาณกลับแข็งแกร่งราวกับหินผา

 

เทพปีศาจจิตวิญญาณบ่มเพาะบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณ รากฐานบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณของเขาลึกซึ้งเกินกว่าจิตนาการของผู้คน

 

‘เทพปีศาจ…เทพปีศาจจิตวิญญาณ…’ มองไปที่มือยักษ์ ฟางหยวนรู้สึกปากแห้ง

 

เขารู้ที่มาของมือข้างนี้

 

นี่เป็นเพราะเขาได้รับข้อมูลลึกลับจากบทเพลงของเทพอมตะกลุ่มดาวเมื่อถูกส่งเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝันก่อนหน้านี้

 

“บทเพลงที่ล้มเหลวและวีรบุรุษที่สิ้นหวัง ความยากลำบากในการต่อต้านโชคชะตา”

 

“ดาบที่จมอยู่ใต้พื้นทรายทะยานขึ้นจากห้วงอดีตสร้างเสียงครวญครางไปทั่วน้ำตกสวรรค์”

 

“อนิจจา…”

 

“ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวนำวิญญาณสู่ความฝัน แล้วผู้ใดจะสามารถพักผ่อนอย่างสงบ?”

 

“ร่างกายและจิตใจอาจเปลี่ยนผัน แต่เจตจำนงสวรรค์ยังยิ่งใหญ่และไร้ขอบเขต”

 

ข้อมูลลึกลับถูกส่งเข้าสู่จิตใจของฟางหยวนด้วยบทเพลงลึกลับดังกล่าว

 

“ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวนำวิญญาณสู่ความฝัน แล้วผู้ใดจะสามารถพักผ่อนอย่างสงบ?” ประโยคนี้กล่าวถึงตัวตนที่แท้จริงของมือภูตผีและทำให้ฟางหยวนได้รู้ว่าเทพปีศาจจิตวิญญาณอยู่เบื้องหลังนิกายเงา

 

เมื่อฟางหยวนรู้เรื่องนี้ เขาตกใจมาก ด้วยการเตรียมใจมาก่อนหน้า ฟางหยวนจึงสามารถสงบจิตใจได้อย่างรวดเร็ว

 

ทุกชีวิตต้องตาย

 

นี่คือกฏของโลกที่ทุกคนเข้าใจดี กระทั่งผู้อมตะระดับเก้าก็ไม่สามารถหลบหนีจากชะตากรรมนี้

 

แล้วดวงวิญญาณของผู้อมตะระดับเก้าเหล่านี้จะเป็นอย่างไรหลังจากความตาย?

 

มีคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ในตำนานมนุษย์คนแรก

 

หลังจากหยางเมิ้งตาย ดวงวิญญาณของเขาเดินทางเข้าสู่ประตูแห่งชีวิตและความตายและได้พบกับวิญญาณอมตะความเที่ยงธรรมที่นั่น

 

บนถนนแห่งชีวิตและความตายเต็มไปด้วยวิญญาณทุกข์ทรมานและสามอุปสรรคสำคัญคือภูเขาตงฮัน หุบเขาเหล่าโป และแม่น้ำหวนคืน

 

ฟางหยวนไม่รู้ที่ตั้งของแม่น้ำหวนคืน แต่ภูเขาตงฮันกับหุบเขาเหล่าโปอยู่ในมือของเขา

 

นั่นทำให้เขาอนุมานว่าแม่น้ำหวนคืนไม่ได้อยู่บนถนนแห่งชีวิตและความตายเช่นกัน

 

เมื่อปราศจากอุปสรรคทั้งสาม มันไม่ใช่เรื่องยากที่ดวงวิญญาณจะหวนกลับมายังโลกของสิ่งมีชีวิต

 

นี่หมายความว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้หากดวงวิญญาณของเทพปีศาจจิตวิญญาณจะหวนกลับมา

 

แต่ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นด้านหลังประตูแห่งชีวิตและความตาย ความจริงก็คือดวงวิญญาณของเทพปีศาจจิตวิญญาณได้ปรากฏขึ้นแล้ว

 

‘ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของเทพปีศาจจิตวิญญาณจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดนิกายเงาจึงทรงพลังถึงเพียงนี้ สมาชิกนิกายเงาไม่เกรงกลัวต่อความตายเพราะพวกเขารู้วิธีกู้คืนชีวิตเช่นนั้นหรือ? แต่เทพปีศาจจิตวิญญาณต้องการสิ่งใด? เขาทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาโดยไม่สนใจความสูญเสีย เขากำลังหลอมรวมสิ่งใดกันแน่?’

 

ความสงสัยในใจของฟางหยวนทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกราวกับมีชั้นเมฆหมอกหนาทึบปกคลุมอยู่รอบตัวเขา

 

“เทพปีศาจจิตวิญญาณ…ในที่สุดเจ้าก็ไม่สามารถทนได้!” ในหอคอยดวงตาสวรรค์ เจ้าวังสูดหายใจลึก

 

ด้วยความช่วยเหลือจากหอคอยดวงตาสวรรค์ เจ้าวังอนุมานถึงตัวตนของเทพปีศาจจิตวิญญาณเอาไว้แล้ว

 

ดวงตาคู่ที่เต็มไปด้วยเจตนาสังหารบนหอคอยดวงตาสวรรค์เมื่อครั้งนั้นก็คือเทพปีศาจจิตวิญญาณ!

 

เมื่อรู้ว่าเทพปีศาจจิตวิญญาณพยายามต่อต้านสวรรค์ด้วยการฟื้นคืนสู่ชีวิตและหลบหนีจากโชคชะตา เจ้าวังตกใจมากและเร่งระดมผู้อมตะของวังสวรรค์เพื่อหยุดยั้งแผนการของเทพปีศาจจิตวิญญาณ

 

ทุกสิ่งต้องผ่านชีวิตและความตาย นี่คือกฎที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

 

เมื่อเทพปีศาจจิตวิญญาณวางแผนฟื้นคืนสู่ชีวิต ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือการละเมิดชะตากรรมและเจตจำนงแห่งสวรรค์

 

นี่อาจเป็นสาเหตุที่วิญญาณโชคชะตาไม่สามารถฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์จนถึงตอนนี้

 

หากเทพปีศาจจิตวิญญาณที่โหดเหี้ยมที่สุดในประวัติศาสตร์ฟื้นคืน โลกจะกลับสู่ยุคมืดและเต็มไปด้วยการเข่นฆ่า เมื่อเวลานั้นมาถึง วังสวรรค์อาจจะไม่สามารถแม้แต่ปกป้องตนเอง

 

นั่นเป็นเหตุผลที่วังสวรรค์เข้าสู่การต่อสู้ครั้งนี้โดยไม่สนค่าใช้จ่าย พวกเขากระทั่งนำคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับเก้าหอคอยดวงตาสวรรค์เข้าสู่สนามรบพร้อมกับกองทัพผู้อมตะของวังสวรรค์

 

“เทพปีศาจจิตวิญญาณ…ระดับเก้า…”

 

“ต้องกลัวงั้นหรือ? เขาตายไปแล้ว เขาต้องซ่อนตัวอยู่หลังประตูแห่งชีวิตและความตาย เขาไม่ใช่ผู้อมตะระดับเก้าอีกต่อไป!”

 

“ถูกต้อง ทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงความอ่อนแอของเขา หากเขามีความแข็งแกร่งเช่นในอดีต เหตุใดเขาต้องก่อตั้งนิกายเงาและสร้างร่างแยกมากมายเช่นนี้? เหตุใดเขาต้องวางแผนเหล่านี้?”

 

“ในความคิดเห็นของข้า เขาเป็นเพียงดวงวิญญาณดวงหนึ่งเท่านั้น นี่ไม่ใช่เทพปีศาจจิตวิญญาณ!”

 

สมาชิกวังสวรรค์ปลุกขวัญกำลังใจของกันและกันเพื่อขับไล่ความหวาดกลัวออกไปจากหัวใจของพวกเขา

 

เผชิญหน้ากับผู้อมตะระดับเก้า กระทั่งผู้อมตะระดับแปดของวังสวรรค์ยังรู้สึกกังวล

 

“ค่ายกลวิญญาณสุดยอดกายาเป็นจุดอ่อนของเขา เราต้องหยุดมือภูตผีก่อนจะรวบรวมความแข็งแกร่งทำลายค่ายกลวิญญาณ!” ไป่เฉินเทียนตะโกน

 

“พูดได้ดี!” ผู้อมตะวังสวรรค์พยักหน้า จากนั้นสมาชิกบางส่วนก็เริ่มบินออกจากหอคอยดวงตาสวรรค์

 

หอคอยดวงตาสวรรค์เริ่มปลดปล่อยแสงสีขาวออกมา

 

ท่าไม้ตายอมตะนำวิญญาณสู่ความฝัน!

 

แต่อิงอู๋เซี่ยยังใช้ท่าไม้ตายอมตะของเขาอีกครั้ง

 

หนึ่งทักษะปกครองโลก!

 

“บัดซบ!” เจ้าวังสวรรค์โกรธมาก เขาถูกนำเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝันเป็นครั้งที่สองและไม่สามารถปลดปล่อยตนเองได้โดยง่าย

 

ความพยายามของนิกายเงาตลอดระยะเวลาที่ยาวนานในการสร้างอิงอู๋เซี่ย ตอนนี้ผลงานของพวกเขาแสดงผลลัพธ์ที่โดดเด่นออกมาแล้ว กระทั่งคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับเก้าก็ยังถูกหยุดโดยอิงอู๋เซี่ย

 

แม้บางคนจะเข้าควบคุมหอคอยดวงตาสวรรค์แทนเจ้าวัง แต่พวกเขาก็จะถูกส่งเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝันเช่นกัน

 

“ฮืม พวกเจ้าคิดว่าวังสวรรค์มีเพียงหอคอยดวงตาสวรรค์เช่นนั้นหรือ?”

 

เป็นเพียงเวลานี้ที่ผู้อมตะที่บินออกมาจากหอคอยดวงตาสวรรค์นำคฤหาสน์วิญญาณอมตะหลังที่สองออกมา

 

คฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับแปด วังร้อยไหม!

 

มันเป็นวังหยกขนาดเล็กที่วิจิตรงดงาม อย่างไรก็ตามคนผู้หนึ่งสามารถมองเห็นรอยแตกร้าวของมันได้อย่างชัดเจน

 

แม้มันจะเป็นคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับแปด แต่มันก็เป็นคฤหาสน์วิญญาณอมตะที่ได้รับความเสียหายอย่างหนัก

 

“วังสวรรค์มีเพียงของโบราณเช่นนี้งั้นหรือ? เป็นเรื่องน่าอายที่พวกเจ้ายังเก็บสิ่งของที่ถูกทำลายโดยเทพปีศาจคลั่งเอาไว้และยังนำมันออกมาในเวลานี้เพื่อทำให้พวกเจ้าดูโง่เขลามากขึ้น!” โป้ชิงเย้ยหยันขณะยกมือขึ้นเหนือศีรษะ

 

เขาเตรียมใช้ท่าไม้ตายอมตะดาบห้าดัชนี

 

วังร้อยไหมสั่นสะท้านขึ้นขณะรวบรวมพลัง จากนั้นเข็มแสงเจ็ดเล่มจึงถูกยิงออกไป

 

เข็มแสงพุ่งเข้าโจมตีมือภูตผี พวกมันแทงทะลุมือภูตผีและปักลงบนพื้น

 

มือภูตผีพยายามเคลื่อนไหวแต่ไม่สามารถขยับเขยื้อน

 

เข็มแสงทั้งเจ็ดราวกับร้อยเส้นด้ายที่มองไม่เห็นเอาไว้และตรึงมือภูตผีให้อยู่กับที่

 

“วังร้อยไหมอาจเป็นเพียงคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับแปด แต่หลังจากศิษย์ของเทพอมตะแรกกำเนิด เทพอมตะกลุ่มดาวกำลังจะหมั้นหมาย เขาจึงได้จัดเตรียมสิ่งนี้ไว้เพื่อเป็นสินสอด ในอดีตเมื่อเทพปีศาจคลั่งโจมตีวังสวรรค์ เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากการโจมตีนี้และต้องหลั่งเลือดเพื่อปลดปล่อยตนเองจากมัน” ภายในวังร้อยไหม ผู้อมตะวังสวรรค์หัวเราะ

 

มือภูตผีถูกผนึกไว้ด้วยด้ายเย็บผ้าที่เกิดจากพลังงานแห่งเต๋า

 

หากเทพปีศาจจิตวิญญาณต้องการยกมือของเขาขึ้น เขาอาจต้องยกพื้นดินทั้งหมดของภาคใต้!

 

บางทีอาจมีเพียงเทพปีศาจคลั่งที่มีความสามารถชนิดนี้

 

แต่เทพปีศาจจิตวิญญาณในตอนนี้ไม่สามารถบรรลุมาตรฐานดังกล่าว

 

หลังจากทั้งหมดรากฐานของวังสวรรค์ไม่สามารถดูแคลน

 

แม้ต้องเผชิญหน้ากับเทพปีศาจจิตวิญญาณ พวกเขาก็มีวิธีที่สามารถรับมือ

 

เมื่อเห็นมือภูตผีถูกตรึงไว้กับพื้น ช่วยไม่ได้ที่ไห่ลั่วหลัน ไท่เป่ยหยุนเฉิง และคนอื่นๆจะจ้องมองด้วยความตกตะลึง

 

ด้านนิกายเงา พวกเขาแสดงออกด้วยความกังวล

 

อย่างไรก็ตามในเวลาต่อมามือภูตผีกลับละลายกลายเป็นแอ่งน้ำ

 

ของเหลวสีดำไหลออกมาจากประตูแห่งชีวิตและความตาย นี่ทำให้ภูเขารอบๆจมลงไปใต้ทะเลสาบสีดำอย่างรวดเร็ว

 

ฟางหยวนและคนอื่นๆบินขึ้นสู่ท้องฟ้า

 

วินาทีต่อมาทะเลสาบสีดำพลันแผ่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและควบรวมเป็นสัตว์ประหลาดสูงหลายพันเมตร!

 

“เทพปีศาจจิตวิญญาณ!” สมาชิกวังสวรรค์รู้สึกหวาดกลัวขณะที่กำปั้นสีดำทุบลงบนคฤหาสน์วิญญาณอมตะวังร้อยไหมอย่างแรง

 

ในเวลาเดียวกันมืออีกข้างของเขาก็คว้าหอคอยดวงตาสวรรค์เอาไว้ ด้วยความแข็งแกร่งของมือภูตผี หอคอยดวงตาสวรรค์ค่อยๆพังทลาย

 

ภัยพิบัติใหญ่พิณทะลวงใจและสายธารแห่งดวงดาวพุ่งลงมา

 

เทพปีศาจจิตวิญญาณคำรามขึ้นสู่ท้องฟ้าเพื่อหยุดเสียงพิณ

 

เขายกมืออีกสองข้างขึ้นและฉีกห้วงมิติออกอย่างดุเดือด

 

ห้วงมิติที่ว่างเปล่าดูดกลืนสายธารแห่งดวงดาวเข้าไปอย่างตะกละตะกลาม

 

ภัยพิบัติใหญ่ทั้งสองถูกกำหราบลงอย่างง่ายดายโดยเทพปีศาจจิตวิญญาณ!

 

ฟางหยวนและคนอื่นๆที่เป็นพยานในฉากเหตุการณ์นี้เบิกตาโตและกลายเป็นพูดไม่ออก