พิชิตสวรรค์ ทะยานฟ้า 1003-1004

 บทที่ 1003 บรรยากาศของครอบครัวเล็กๆ

โดย

Ink Stone_Fantasy

ความจริงแบบนี้ทำให้เหมียวอี้พูดไม่ออก ก่อนหน้านี้ยังรู้สึกว่าตัวเองโชคร้าย สงสัยการทดสอบครั้งนี้จะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกาะศักดิ์สิทธิ์โดนปล้น ที่แท้ก็เป็นเขาที่ก็ยกหินทุ่มใส่เท้าตัวเอง

“ในเมื่อคิดจะกำจัด แล้วทำไมไม่ให้โค่วเหวินหลานกับลูกหลานตระกูลขุนนางพวกนั้นไปลงสนามเองล่ะ แบบนั้นจะได้ใช้กำลังความสามารถเยอะกว่าไม่ใช่เหรอ?” เหมียวอี้ถาม

หวงฝู่ส่ายหน้า “แบบนั้นจะทำให้หลายตระกูลได้รับผลกระทบ แถมไม่ได้แย่งชิงของสำคัญอะไรกันด้วย ใครจะอยากให้ลูกหลานตัวเองเอาชีวิตไปทิ้งล่ะ? มีคนห้ามเยอะเกินไป ไม่ผ่านการอนุมัติหรอก ถ้าราชันสวรรค์จัดการโดยไม่สนใจความคิดใคร ถึงตอนนั้นถ้าพวกโค่วเหวินหลานรวมตัวเป็นพวกเดียวกันขึ้นมา ราชันสวรรค์ก็จะไม่ได้อะไรเลย เหมือนเป็นการตบหน้าตัวเอง ราชันสวรรค์สามารถกำจัดตระกูลขุนนางทั้งหมดทิ้งได้เหรอ? ถ้ากำลังคนมากมายขนาดนั้นไปก่อกบฏกันหมด ราชันสวรรค์ก็คงจะได้กลายเป็นคนหัวเดียวกระเทียมลีบแล้วจริงๆ มีคนอยู่เต็มดาราจักร ราชันสวรรค์คนเดียวจะฆ่าได้สักกี่คนเชียว? ถึงตอนนั้นใต้หล้าวุ่นวาย กิจการพื้นฐานของราชันสวรรค์ก็จะต้องหายไปเหมือนกัน แล้วยังจะมีใครส่งมอบผลประโยชน์ให้เขาอีก ราชันสวรรค์จะไปแย่งชิงด้วยมือเปล่างั้นเหรอ?”

เหมียวอี้ได้ยินแล้วทอดถอนใจไม่หาย ดูเหมือนการเป็นราชันสวรรค์ก็ลำบากเหมือนกัน

แต่ก็ดูออกแล้วจริงๆ ว่าหน่วยงานภายในของตำหนักสวรรค์มีปัญหา ขนาดเทพแห่งผืนดินและคนเฝ้าประตูในเกาะศักดิ์สิทธิ์ยังกล้าพลิกแพลงวิธีการขโมยของบรรณาการเลย แบบนี้เรียกว่าเจ้าวัดไม่ดี หลวงชีสกปรก ถ้าไม่ใช่เพราะมีที่พึ่งคอยให้ท้ายจนกลายเป็นความเคยชิน จะมีลูกน้องที่ไหนกล้าทำเรื่องแบบนี้ แสดงว่าเบื้องบนก็ทำเรื่องพรรค์นี้ไว้ไม่น้อยเหมือนกัน แล้วเวลาแต่งตั้งให้ใครรับตำแหน่ง ทุกที่ก็จะมีแต่คนของคนนั้น หรือไม่ก็คนของคนนี้ แม่ทัพภาคปี้เยว่ฮูหยินก็คือเมียของท่านโหวบางคน ผู้บัญชาการโค่วเหวินหลานก็คือหลานของคนใหญ่คนโตบางคน ผู้บัญชาการมู่หรงซิงหัวก็เป็นหญิงชู้ของใครบางคน หยางไท่ก็เป็นลูกบุญธรรมของใครบางคน เหมียวอี้กับสวีถังหรานบยังนับว่าดีหน่อย แต่ตามกฎแล้วก็ยังมีคุณสมบัติไม่เพียงพอที่จะเป็นผู้บัญชาการ แต่ก็เพราะเห็นแก่หน้าโค่วเหวินหลาน จึงไม่สนใจเลยว่าเจ้าจะทำงานได้เหมาะสมกับตำแหน่งหรือเปล่า ดูแค่ดาวเทียนหยวนที่เดียวก็เห็นทุกอย่างแล้ว จะรู้ได้ว่าทั้งตำหนักสวรรค์เป็นอย่างไร

เพี้ยะ! เหมียวอี้ตบก้นหวงฝู่ที่กำลังคลอเคลียไปทั่วร่างกายตนอย่างแรงหนึ่งฉาด ให้นางหยุดพักก่อน แล้วลองถามถึงสิ่งที่ตัวเองคาดเดียว “ที่เจ้าบอกว่าอันตราย ก็คือการต่อสู้แก่งแย่งกันระหว่างลูกหลานตระกูลขุนนางเหรอ?”

หวงฝู่ตอบว่า “ใช่ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับอนาคตตัวเอง ไม่ว่าใครก็ไม่อยากโดนคนอื่นเบียดตกทั้งนั้น จะต้องทุ่มทรัพยากรติดอาวุธให้ลูกน้องของตัวเอง เดาว่าโค่วเหวินหลานก็คงให้ของบางอย่างพวกเจ้ามาเหมือนกัน แต่เจ้าต้องรู้ไว้อย่างหนึ่งนะ ก็เหมือนกับเซี่ยโห้วหลงเฉิงนั่นแหละ โค่วเหวินหลานไม่ได้สำคัญกับตระกูลโค่วสักเท่าไรเหมือนกัน อยู่อันดับโหล่เลย ทรัพยากรที่ใช้ก็สู้ลูกหลานคนอื่นของตระกูลโค่วไม่ได้แน่นอน แล้วก็อาจจะไม่ได้ใช้ทรัพยากรดีเท่าคนอื่นเหมือนกัน วรยุทธ์เจ้าไม่ได้สูงเท่าไรเลย ถ้าของวิเศษด้อยกว่าคนอื่น เมื่อครบกำหนดเวลา เพื่อที่จะได้อันดับดีๆ เกรงว่าผู้บัญชาการหนึ่งพันคนจะต้องยื้อแย่งกันเอง เจ้าสามารถรับมือได้สักกี่คนล่ะ? เจ้าคิดว่าครั้งนี้เจ้าจะตายหรือเปล่าล่ะ?”

เหมียวอี้สีหน้าตึงเครียด เขาพลิกตัวทันที จับนางนอนข้างล่าง ขบเม้มย่ำยียอดเขาสองลูกของนางพักหนึ่ง หลังจากรังแกจนนางหอบหายใจ ถึงได้เงยหน้าบอกว่า “ในเมื่อเจ้าหลอกล่อข้ามาแล้ว เดาว่าเจ้าคงจะมีวิธีช่วยข้าสินะ”

ขณะที่ใช้สองมือประคองหน้าเขา หวงฝู่จวินโหรวก็ส่งสายตาหวานพร้อมบอกว่า “เรื่องของตำหนักสวรรค์น่ะ ข้าไม่กล้าเข้าไปก้าวก่ายสักเท่าไรหรอก นี่คือเรื่องต้องห้ามที่ร้ายแรง แต่ข้าก็มีอีกวิธีการที่จะช่วยเจ้าได้จริงๆ ขอเพียงเจ้ายอมแต่งงานเข้าตระกูลหวงฝู่ แต่งงานกับข้า ก็ย่อมมีคนรายงานขึ้นไปถึงหูเบื้องบนแล้วลบรายชื่อเจ้าออกอยู่แล้ว เจ้าไม่ต้องห่วง พอแต่งงานเข้าตระกูลหวงฝู่แล้ว เจ้าก็จะถูกลบออกจากทะเบียนขุนนางของตำหนักสวรรค์ ต่อให้คนที่หนุนหลังโค่วเหวินหลานจะใหญ่แค่ไหน แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรตระกูลหวงฝู่อยู่ดี ถึงตอนนั้นก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเจ้าแล้ว”

เหมียวอี้ขมวดคิ้ว พลิกตัวลุกออกจากนางทันที เปลี่ยนมานอนอยู่ข้างๆ นางแทน ล้อเล่นอะไรกัน แต่งงานเข้าตระกูลหวงฝู่เหรอ แบบนั้นจะให้อวิ๋นจือชิวทนความรู้สึกได้อย่างไร?

หวงฝู่บิดตัวขึ้นมานอนบนร่างเขา “เป็นยังไง? เรื่องราวจวนตัวแล้ว วันนี้คือโอกาสเดียวของเจ้านะ?”

เหมียวอี้จ้องนางพร้อมถามว่า “เจ้าคาดการณ์ไว้แล้วว่าข้าจนตรอก กำลังฉวยโอกาสบีบข้าใช่มั้ย?”

หวงฝู่กอดเขาไว้แน่น “เจ้าพูดแบบนี้ได้ยังไง ข้าก้ทำเพื่อช่วยชีวิตเจ้าเหมือนกันนะ”

เหมียวอี้ผลักนางออก แล้วลุกออกจากเตียง ไม่รู้ว่าเขาเก็บเสื้อผ้าจากพื้นที่นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว ขณะที่ใส่เสื้อผ้าก็บอกว่า “ข้าจะพูดอย่างจริงจังสักครั้งนะ ต่อให้ข้าจะไร้ความสามารถ แต่ก็ยอมตายดีกว่าแต่งงานเข้าตระกูลผู้หญิง! ข้าไม่เชื่อแนวคิดบ้าๆ นี่หรอก ข้าไม่เชื่อหรอกว่าถ้าไม่ขายตัวให้ตระกูลหวงฝู่ แล้วจะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ ข้าเป็นชายชาตรี จะให้มาถอดเสื้อผ้าขึ้นเตียงกับเจ้าเพื่อรักษาชีวิตได้ยังไง ช่างน่าขำ!”

การเจรจาล้มเหลว หลังจากทำตัวเจ้าชู้เสเพล ท่านขุนนางเหมียวก็เดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผย ทิ้งให้หวงฝู่จวินโหรวดึงผ้าห่มมาคลุมร่างตัวเอง นั่งกอดเข่าพิงหัวเตียง ผมเผ้ายุ่งสยาย เหม่อลอยงงงัน!

ระหว่างทางกลับจวนผู้บัญชาการ เหมียวอี้ได้รับข้อความจากอวิ๋นจือชิว นางได้ยินว่าเขากลับมาแล้ว ทั้งยังรู้เรื่องที่เขาจะเข้าร่วมการทดสอบด้วย จึงบอกให้เขาไปที่ร้านของสองพี่น้องโอวหยางในคืนนี้ นางจะเข้าครัวทำกับข้าวด้วยตัวเอง ให้คนในครอบครัวได้กินข้าวด้วยกันดีๆ สักมื้อ

มีเรื่องเสื้อชั้นในครั้งก่อนเป็นบทเรียนแล้ว พอกลับถึงจวนผู้บัญชาการ เหมียวอี้ก็อาบน้ำทำลายหลักฐานทันที

จากนั้นก็เรียกฝูชิงกับอิงอู๋ตี๋เข้ามา แล้วบอกความจริงเรื่องการทดสอบครั้งนี้ หลังจากได้รู้ว่าการทดสอบครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะเรื่องปล้นเกาะศักดิ์สิทธิ์ในปีนั้น ทั้งสองก็มองหน้ากันเลิกลั่ก ฝูชิงถามว่า “เจ้าได้ข่าวมาจากนั้น?”

เหมียวอี้ย่อมบอกไม่ได้ว่าเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้ข่าวนี้มา “นอกจากโค่วเหวินหลานแล้ว ยังจะเอาข่าวมาจากไหนได้อีกล่ะ?”

“โค่วเหวินหลานสามารถนำเรื่องการต่อสู้ช่วงชิงระหว่างตระกูลขุนนางของพวกเขามาบอกเจ้าด้วยเหรอ? นี่ไม่ใช่กำลังบอกให้เจ้ารู้เหรอ ว่าให้เจ้าไปตายแทนเขา?” อิงอู๋ตี๋สงสัย

“ข้าจะไปรู้เหรอว่าคิดยังไง” เหมียวอี้พูดกลบเกลื่อนคำโกหกของตัวเองไม่ได้ จึงแต่อ้างว่าไม่รู้ ให้ทั้งสองไปปวดหัวเดาเจตนาของโค่วเหวินหลานเอาเอง

ตอนพลบค่ำ พระอาทิตย์ยามเย็นกำลังสวย เหมียวอี้ยืนเอามือไขว้หลังอยู่ในลานบ้าน ใส่ชุดคลุมยาวพอดีตัว องอาจผึ่งผาย กำลังมองที่ขอบฟ้า ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง!

เป่าเหลียนเดินตามมาข้างหลัง “นายท่านกลับมาจากเดินทางไกล ข้าน้อยเตรียมอาหารไว้รับรองท่าน ให้ท่านกับรองผู้บัญชาการทั้งสองได้กินดื่มดีๆ สักมื้อค่ะ”

เหมียวอี้เกือบจะพยักหน้าตกลง แต่พอได้สติกลับมาก็นึกขึ้นได้ว่ามีธุระ “ไม่ต้องแล้ว ข้ายังมีธุระอีกนิดหน่อย อย่าให้คนมารบกวนข้านะ!”

นี่ย่อมเป็นคำปฏิเสธ หลังจากรอให้เป่าเหลียนออกไปแล้ว เวลาก็ล่วงเลยมาพอสมควร เขาดำน้ำลงมาในทางใต้ดินอีก

พอมาถึงร้านผลึกสกัด สองพี่น้องโอวหยางที่ได้ยินข่าวก็เข้ามาต้อนรับอย่างร่าเริง เหมียวอี้บอกพวกนางว่าไม่ต้องมากพิธี จากนั้นมองไปรอบๆ แล้วถามว่า “ฮูหยินยังไม่มาเหรอ?”

“ฮูหยินกำลังทำอาหารอยู่ในครัวค่ะ!” สองพี่น้องโอวหยางตอบอย่างรู้สึกผิดนิดหน่อย เดิมทีพวกนางอยากจะทำแทน แต่อวิ๋นจือชิวปฎิเสธโดยอ้างว่าพวกนางไม่รู้รสนิยมของเหมียวอี้ จึงทำได้เพียงช่วยงานเบ็ดเตล็ดอยู่ข้างๆ

จากนั้นเหมียวอี้ก็เดินเข้าไปดูในครัว เห็นเพียงอวิ๋นจือชิวที่สวมชุดกระโปรงสีเขียวครามสุภาพเรียบร้อยกำลังผัดอาหารอยู่ข้างเตาไฟ สำหรับผู้ชายที่ผ่านประสบการณ์ความเป็นความตายเป็นประจำ เกรงว่าภาพนี้คงจะปลอบโยนจิตใจได้ดีที่สุดในโลกแล้ว เพียงแต่พอนึกเชื่อมโยงไปถึงเรื่องที่เพิ่งทำที่ร้านค้าสมาคมวีรชน ก็พูดไม่ออกเลยว่าในใจรู้สึกผิดขนาดไหน แอบด่าตัวเองว่าไอ้สัตว์เดรัจฉาน!

เมื่อเห็นเขามา อวิ๋นจือชิวก็แค่หันมายิ้มพร้อมบอกว่า “ในนี้มีควันเยอะ กลิ่นไม่ค่อยดี ไม่ใช่สถานที่ที่ผู้ชายอย่างเจ้าควรจะมานะ หลางหลาง หวนหวน ไปอยู่เป็นเพื่อนหนิวเอ้อร์ในห้องก่อน ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ”

“ไม่เป็นไร! เดี๋ยวข้าจะเป็นลูกมือให้ฮูหยินเอง” เหมียวอี้โบกมือปฏิเสธคำเชิญของสองพี่น้องฝาแฝด เดินไปหาจือฉีที่กำลังคุมไฟอยู่ข้างเตา แล้วนั่งลงข้างๆ หยิบไม้ฟื้นโยนเข้าเตาด้วยตัวเอง

ทั้งสองให้ความร่วมมือกันค่อนข้างดี เหมียวอี้ใช้ไม้ฟืนคุมไฟได้ไม่เลวเลย เขาไม่ได้ใช้พลังอิทธิฤทธิ์ช่วยด้วย

“ดูไม่ออกเลยนะ แม้แต่งานในเตาไฟเจ้าก็ทำเป็นเหรอ” อวิ๋นจือชิวที่กำลังทำอาหารกล่าวอย่างรู้สึกคาดไม่ถึง

“ถ้าข้าทำไม่เป็นแม้แต่เรื่องแบบนี้ ก็คงอยู่ไม่รอดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก คงหิวตายไปตั้งแต่เด็กแล้ว เจ้าต่างหากล่ะคุณหนูอวิ๋น ขนาดยอดหญิงแห่งแห่งนภาจอมมารยังทำงานแบบนี้ได้เหมือนเป็นเรื่องง่าย ข้าล่ะนับถือจริงๆ สงสัยพวกเราจะเป็นคู่แท้กันจริงๆ! ถ้าเจ้าไม่แต่งงานกับข้า สวรรค์คงทนไม่ได้แน่ๆ!” เหมียวอี้พูดหยอกอยู่อย่างนั้น ทำเอาอวิ๋นจือชิวหัวเราะคิกคัก

ฉากนี้ทำให้สองพี่น้องโอวหยางเห็นแล้วอิจฉา ถึงแม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ แต่กลับดูออกเลยว่าตัวเองกับอวิ๋นจือชิวต่างกันตรงไหน เป็นอย่างที่เหมียวอี้บอก ในปีนั้นอวิ๋นจือชิวคือยอดหญิงที่น่าภาคภูมิใจของนภาจอมมาร ฐานะชาติกำเนิดต้อยต่ำกว่าพวกนางสองคนตรงไหน? แต่พวกนางกลับทำงานพวกนี้ได้ไม่คล่องเลย ขนาดอยากจะช่วยยังทำให้ยุ่งยิ่งกว่าเดิม

ถึงแม้เรื่องอาหารการกินจะไม่สำคัญกับคนในแดนฝึกตน พลังจิตวิญญาณที่แฝงอยู่ในอาหารทั่วไปก็มีน้อยนิด แต่ในเมื่อเกิดมาเป็นคนแล้ว ความต้องการของปากท้องคือสิ่งที่หลีกเลี่ยงได้ยาก คนที่ทำอาหารไม่เป็นก็จะขาดเสน่ห์ไปนิดหน่อย

หลังจากเสร็จงานในห้องครัว พวกจือฉินก็ยกน้ำมาให้อวิ๋นจือชิวอาบทันที เหมียวอี้เป็นฝ่ายเสนอตัวก้าวเข้าไปก่อน จูงมือที่เรียวงามของอวิ๋นจือชิวลงไปอาบน้ำในอ่าง ทั้งยังนำผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้นางด้วย

อวิ๋นจือชิวทั้งรู้สึกหวานชื่นในใจทั้งรู้สึกเกรงใจ สองพี่น้องโอวหยางกำลังมองด้วยความอิจฉาอยู่นะ นางไม่ให้เหมียวอี้ทำแบบนี้ แต่เหมียวอี้กลับดึงดันจะปรนนิบัตินางอย่างสุดตัว ไม่รู้เลยว่าเหมียวอี้รูสึกผิดในใจ ยากจะทำอะไรเพื่อเป็นการชดเชยสักหน่อย…

หลังจากนำสุราอาหารขึ้นตั้งตะ เหมียวอี้กับอวิ๋นจือชิวก็นั่งข้างกัน หลังจากสองพี่น้องโอวหยางแยกกันนั่งข้างซ้ายและขวา อวิ๋นจือชิวก็พูดกับฉินฉีซูฮว่าที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านข้าง “ข้าถึงขนาดลงครัวเองแล้ว วันนี้ไม่แบ่งแยกนายบ่าว นั่งด้วยกัน คนในครอบครัวกินอาหารด้วยกันดีๆ สักมื้อ”

ระหว่างที่กินอาหาร อวิ๋นจือชิวก็คุยทั่วถึงทุกคน ทุกคนพูดคุยหัวเราะกันสนุกสนาน บรรยากาศไม่เลวเลยจริงๆ ให้ความรู้สึกของครอบครัว

หลังจากกินเสร็จ อวิ๋นจือชิวก็ให้เหมียวอี้อยู่ค้างที่นี่ แต่เหมียวอี้บอกว่าพรุ่งนี้ค่อยมา วันนี้ยังคงจูงมือนางกลับไปด้วยกันผ่านทางใต้ดินอย่างแน่วแน่

เมื่อกลับมาถึงชัยภูมิถ้ำสวรรค์ของร้านโฉมเมฆา เหมียวอี้ก็เตรียมน้ำออกมาอีก ช่วยอวิ๋นจือชิวถอดเครื่องปลอมตัว ทั้งยังช่วยนางถอดเครื่องแต่งกาย แล้วสุดท้ายก็ช่วยถูหลังให้นาง ไม่เหมือนกับที่ทำให้หวงฝู่จวินโหรว เพราะตอนนี้เขาปรนนิบัติให้นางอย่างเอาใจใส่ราวกับเป็นทาสรับใช้

อวิ๋นจือชิวที่กำลังเอนกายเสพสุขกลับค่อนข้างเงียบงัน หลังจากปรนนิบัติให้นางเสร็จแล้วเปลี่ยนใส่ชุดอยู่บ้าน ตอนที่ทั้งสองก็นั่งดื่มน้ำชาในลานบ้านด้วยกัน อวิ๋นจือชิวถึงได้เอ่ยปากถามว่า “วันนี้เจ้าดูไม่ค่อยปกตินะ เพราะเรื่องการทดสอบอันตรายมากใช่มั้ย? ถ้าไปแล้วกลัวว่า…จะกลับมาไม่ได้เหรอ?”

เหมียวอี้กลับไม่กังวลเรื่องนี้ แต่ความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจ ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะลบออกไปได้ เขาโอบกอดนาง แล้วเอนกายบนเก้าอี้ด้วยกัน “ถ้าบอกว่าไม่กังวลเรื่องการทดสอบเลยก็คงจะโกหก แต่หลายปีมานี้ ข้าผ่านศึกเล็กศึกใหญ่มาจนตัวเองยังนับไม่ถ้วนเลย เคยชินจนมองเป็นเรื่องปกติแล้ว ข้าไม่กลัวเลยจริงๆ แต่ว่าไปตั้งร้อยปี ไม่ได้เจอเจ้าตั้งร้อยปี ที่พิภพใหญ่ ที่พิภพเล็ก เรื่องในครอบครัวตกอยู่ที่ตัวเจ้าคนเดียว ข้ารู้สึกผิดต่อเจ้านิดหน่อย!” คำพูดนี้จริงครึ่งไม่จริงครึ่ง แต่กลับพูดออกมาจากความรู้สึก

อวิ๋นจือชิวหดเรือนร่างอรชร อิงแอบอยู่ในอ้อมอกของเขา พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ “เจ้าออกไปเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายข้างนอก ก็ไม่ใช่เพื่อข้าหรอกเหรอ ที่ข้ามีวันนี้ได้ ล้วนเป็นเพราะเจ้าเสี่ยงชีวิตหามาทั้งนั้น เพียงแต่เจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยากัน จะล่มก็ล่มด้วยกัน จะรุ่งก็รุ่งด้วยกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันทั้งชีวิต จำเป็นต้องพูดอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ เรารู้ชัดอยู่ในใจก็พอแล้ว ข้ารู้เพียงแค่ว่า การได้แต่งงานกับเจ้าในชาตินี้ทำให้ใจข้ารู้สึกงดงาม ในเมื่อเผชิญปัญหา ในเมื่อหลบเลี่ยงไม่ได้ งั้นก็เผชิญหน้าด้วยกันก็แล้วกัน!”

ทั้งสองนอนอิงแอบบนเก้าอี้และพึมพำคุยกันทั้งคืน ไม่ได้ทำเรื่องสนุกระหว่างชายหญิง เหมียวอี้เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม เมื่อได้กอดและได้ดมกลิ่นกายหอมที่คุ้นเคยของนาง ในใจเขาก็รู้สึกอิ่มเอม สงบ ผ่อนคลาย ไม่ต้องเสแสร้ง ไม่ต้องระวังตัว

…………………………

บทที่ 1004 เกราะรบแบบใหม่

โดย

Ink Stone_Fantasy

ทว่าเวลาผู้หญิงคนนี้อ่อนโยน นางก็อ่อนโยนดุจสายน้ำ แต่ถ้าปรี๊ดแตกขึ้นมาก็เอาจริงเหมือนกัน

เช้าตรู่วันต่อมา เหมียวอี้ที่นอนหลับอย่างสงบใจก็พลันพลิกตัวตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ พลิกตกลงพื้นทั้งคนทั้งเก้าอี้

มารดาเจ้าเถอะ! ขนาดอยู่ที่นี่ยังกล้าลอบโจมตีอีกเหรอ? เหมียวอี้ที่ตอบสนองด้วยความตกใจพลันกระโดดลุก ถือทวนอยู่ในมือแล้ว แต่ปรากฏว่าเห็นอวิ๋นจือชิวกำลังหัวเราะเยาะอยู่ตรงหน้าตัวเอง

แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ประสาทเสียเตะเก้าอี้ล้ม เขาเก็บทวนแล้วขมวดคิ้วถามว่า “เจ้าเป็นบ้าเหรอ?”

อวิ๋นจือชิวก้าวเข้ามา ใช้นิ้วชี้จิ้มตรงหน้าอกเขา “ไม่เจอกันหนึ่งปี ไม่ง่ายเลยกว่าจะกลับมาได้ ตอนที่โอบกอดกัน ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะอดใจไม่ทำอะไรข้าไหว นี่ไม่เหมือนเจ้าเลยนะ! หนิวเอ้อร์ มาตอบมาอย่างซื่อสัตย์นะ ไปแอบกินนอกบ้านมาแล้วใช่มั้ย?”

นี่มันหลักการอะไรกัน? เหมียวอี้ร่ำร้องในใจ หรือว่าตอนที่ข้าอยู่กับพวกเจ้า นอกจากทำเรื่องแบบนั้นแล้วจะหยุดพักบ้างไม่ได้ ถ้าไม่ทำก็ไม่ปกติแล้วเหรอ? ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ ให้ข้าทำแบบนั้นกับพวกเจ้าทีละคน ข้าจะทำไหวเหรอ?

แต่ความจริงคือโดนพูดแทงใจดำแล้ว กินปูนร้อนท้อง แต่กลับถลึงตาตอบอย่างไม่ยอมแพ้ “อยู่กับผู้หญิงบ้าอย่างเจ้า ไม่มีอะไรที่คุยกันด้วยเหตุผลได้เลย พอกลับมาข้าก็ไปตำหนักคุ้มเมือง แล้วก็กลับมาคุยกับพวกฝูงชิงอีก แล้วก็ไปร้านผลึกสกัดต่อ จะให้ไปแอบกินที่ไหนล่ะ?”

“งั้นข้าก็ไม่มีแรงดึงดูดต่อเจ้าแล้วน่ะสิ เจ้าไม่สนใจข้าแล้ว ไม่อยากทำอะไรข้า อยากจะเปลี่ยนคนที่สดใหม่กว่าใช่มั้ย?” อวิ๋นจือชิวเลิกคิ้วถาม

“เจ้านี่ไม่รู้จักจบจักสิ้นจริงๆ ใช่มั้ย? ขี้เกียจเถียงกับเจ้าแล้ว!”เหมียวอี้สะบัดแขนเสื้อแล้วหันหลังเดินหนีไป พูดเยอะกลั้วจะเผยพิรุธ

“หยุดนะ! พูดให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยไป!” อวิ๋นจือชิวไล่ตามไปดึงไป แต่ช่วยไม่ได้ วรยุทธ์ของเหมียวอี้ในตอนนี้สูสีกับนางแล้ว ถ้าอยากจะควบคุมกันง่ายๆ ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้แล้ว

ทั้งสองเถียงกันจนกระทั่งออกจากชัยภูมิถ้ำสวรรค์ถึงได้หยุด ไม่อยากทะเลาะกันให้ข้างนอกเห็น

เถียงก็ส่วนเถียง ทะเลาะก็ส่วนทะเลาะ งานหลักที่ควรทำก็จะขาดไม่ได้ ทั้งสองไปที่ชัยภูมิถ้ำสวรรค์ของเยารั่วเซียนด้วยกัน พอเข้ามาก็ได้ยินเสียงนอนกรนที่คุ้นเคยออกเฮยทั่น

พอเหมียวอี้เดินเข้ามาในศาลา ก็เตะเฮยทั่นสองที ระบายความไม่พอใจที่มีต่ออวิ๋นจือชิว “กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กิน ไม่เห็นมีการเปลี่ยนแปลงอะไรสักนิด เห็นแล้วรำคาญ”

อวิ๋นจือชิวเหล่ตาจ้อง “ตีวัวกระทบคราดเหรอ? รำคาญข้าก็บอกมาตรงๆ ไปหาคนที่ไม่รำคาญไป”

เยารั่วเซียนเดินออกมาจากห้องเพราะได้ยินเสียง แล้วคำนับอวิ๋นจือชิว “ฮูหยิน!”

ปล่อยเจ้าคนไร้มโนธรรมไปชั่วคราว อวิ๋นจือชิวถามว่า “เขาจะต้องออกไปทำงานข้างนอกแล้ว เจ้าหลอมสร้างของวิเศษให้เข้าเสร็จแล้วใช่มั้ย”

เยารั่วเซียนเอ่ยรับ แล้วดีดแหวนเก็บสมบัติออกมาวงหนึ่ง เหมียวอี้รับมาไว้ในมือ แล้วเรียกทวนออกมาด้ามหนึ่ง

ยังเป็นทวนเกล็ดย้อนเหมือนเดิม ตะขอคมสามแฉกอยู่ตรงหัวทวน มีเกล็ดย้อนหลายชั้น แต่ทั้งตัวทวนกลับเป็นสีทับทิมกึ่งโปร่งแสง

เมื่อทวนอยู่ในมือ เหมียวอี้ก็กระปรี้กระเปร่าทันที พอลองโบกมือไปเรื่อยเปื่อย  เสียงมังกรคำรามที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นสามครั้ง

เป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยจริงๆ! เหมียวอี้ที่กำลังพิจารณาทวนในมือยิ้มแล้ว เขาคุ้นเคยกับการใช้อาวุธแบบนี้มากกว่า ที่สำคัญคือบนทวนด้ามนี้มีศิลปะเฉพาะตัวและกำลังสมองของเยารั่วเซียน ทวนที่เยารั่วเซียนหลอมสร้างขึ้นมา เวลาใช้งานจะต้องมีอานุภาพเพิ่มแน่นอน ถ้าแทงโดนหนึ่งครั้งโดยไม่มีการจำกัดของพลังอิทธิฤทธิ์ ก็จะก่อให้เกิดระเบิดขึ้น

ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ทวนที่เยารั่วเซียนหลอมสร้างขึ้นมา เหมาะที่สุดที่จะใช้สู้กับคนที่มีวรยุทธ์สูงกว่าเขา ตอนที่ประมือกับศัตรู โครงสร้างเกล็ดย้อนหลายชั้นที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของมัน คือสื่อนำที่ทำให้พลังโจมตีของศัตรูอ่อนลง แต่ละชั้นช่วยสลายพลัง จากหัวทวนถึงหางทวน คาดว่าสามารถคลายพลังลงได้ครึ่งหนึ่ง เพียงแต่ตอนที่ใช้งานมัน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะจับหางทวนรับมือการต่อสู้อยู่ลอด แต่ภายใต้สถานการณ์ปกติ มันสามารถคลายพลังโจมตีได้สองส่วนอย่างไม่มีปัญหา

เมื่อก่อนเขาเคยสู้กับคนที่วรยุทธ์เหนือกว่าตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ที่พึ่งที่ใหญ่ที่สุดก็อยู่บนนี้นี่เอง

หลังจากใส่ต้นกำเนิดพลังอิทธิฤทธิ์ของตัวเองแล้ว เหมียวอี้ก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ จึงถามอย่างแปลกใจว่า “ตาแก่เยา ข้างในเหมือนจะแตกต่างจากอันเดิมนะ!”

สองมือของเยารั่วเซียนประสานอยู่ในแขนเสื้อที่ใหญ่หลวมง มือกุมอยู่ตรงหน้าท้อง พร้อมกล่าวอย่างเนิบนาบว่า “หัวมังกรตรงแกนหางอ้าปากได้ ข้างในสร้างช่องว่างไว้ห้าชั้น สามารถแบ่งใส่ของได้ห้าอย่าง ไม่ใช่แค่สามารถใส่ผลึกบรมอัคคีนะ แต่สามารถใส่ยอดผลึกห้าธาตุ น้ำไฟทองไม้ดินเข้าไปได้ด้วย สามารถกระตุ้นเพิ่มประสิทธิภาพของของห้าอย่างนี้ และแน่นอน ถ้าเจ้ามีของที่ดีกว่านี้ จะไม่ใส่ยอดผลึกห้าธาตุเข้าไปก็ได้ เจ้าเลือกใส่ได้ตามใจชอบเลย”

เหมียวอี้เดาะลิ้นทันที สงสัยทวนเกล็ดย้อนนี้จะเพิ่มประสิทธิภาพแล้วด้วย

เหมียวอี้ไม่พูดพร่ำทำเพลง หลังจากร่ายอิทธิฤทธิ์ตรวจดูสภาพภายในและเรียนรู้วิธีการใช้แล้ว เขาก็ใส่น้ำไฟทองไม้ดินซึ่งเป็นยอดผลึกห้าธาตุเข้าไปในทวนพร้อมกันเลย

จากนั้นพอเขย่าทวนในมือหนึ่งครั้ง ในกล็ดย้อนหลายชั้นก็มีเปลวเพลิงร้อนแรงพรั่งพรูออกมา ครอบทั้งตัวเขาเอาไว้ในเปลวเพลิง

พอเปลวเพลิงหายไป ในเกล็ดย้อนหลายชั้นก็มีหมอกที่เย็นเยียบกลุ่มหนึ่งลอยขึ้นมา เป็นหมอกสีดำที่เย็นยะเยือก พอเหมียวอี้โบกทวนชี้ หมอกสีดำก็พ่นออกมาราวกับต้นเสา ต้นไม้ใหญ่ในลานบ้านโดนน้ำค้างขาวเกาะเต็มกิ่งทันที

เยารั่วเซียนกลอกตามองบน ต้นไม้นี้ตายแน่แล้ว เขาอยากจะด่าเหมียวอี้สักสองประโยค แต่พอเห็นอวิ๋นจือชิวหัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆ เขาก็ต้องกลืนคำหยาบในปากลงไป

พอหมอกสีดำหายไป เหมียวอี้ก็เขย่าทวนชี้อีก ไอสีเขียวสายหนึ่งพ่นออกมา กรอกใส่เข้าไปในต้นไม้ใหญ่ที่โดนแช่แข็งอย่างไม่ขาดสาย น้ำแข็งที่เกาะต้นไม้แตกร่วงลงทันที งอกกิ่งก้านใหม่ออกมาและเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วจนสังเกตเห็นได้ด้วยตาเปล่า

จากนั้นก็เห็นเหมียวอี้โบกทวนชี้ดินชี้ฟ้า ทำให้หมอกสีขาวกับหมอกสีเหลืองปลิวว่อนอยู่ในชัยภูมิถ้ำสวรรค์

“อีกประเดี๋ยวเจ้าช่วยเก็บกวาดให้ข้าให้สะอาดด้วยนะ!” ในที่สุดเยารั่วเซียนก็อดไม่ได้ที่จะคำรามออกมา

“ท่านอย่ากังวลไป อีกประเดี๋ยวข้าจะจัดคนมาทำความสะอาดให้ท่าน” อวิ๋นจือชิวพูดปลอบใจคำเดียว เยารั่วเซียนยังคับแค้นใจ แต่ก็ยังต้องหุบปาก

“เป็นทวนที่ดี!” เหมียวอี้ลูบทวนพลางกล่าวชม แต่ไม่นานก็ทำสีหน้าเสียดายอีก

หลังจากอวิ๋นจือชิวสังเกตเห็น ก็ถามว่า “เป็นอะไรไป? มีปัญหาเหรอ?”

เหมียวอี้ส่ายหน้า “แค่รู้สึกเสียดายนิดหน่อย ในบรรดายอดผลึกห้าธาตุ ข้าสำแดงอานุภาพของผลึกบรมอัคคีได้อย่างเดียว น้ำทองไม้ดินไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับข้า แต่มีความคมของทวนวิเศษผลึกแดงบริสุทธ์ขั้นห้าคอยช่วย ก็เหมือนเสือติดปีกจริงๆ ข้าอยากจะเห็นนัก ว่านักพรตที่ระดับต่ำกว่าบงกชรุ้งคนไหนจะต้านทานข้าได้บ้าง!”

“พูดโอ้อวดอย่างไม่อาย!” เยารั่วเซียนพูดเหน็บแนม

แต่อวิ๋นจือชิวกลับได้ยินแล้วดีใจ เพราะมันแฝงความหมายว่าผู้ชายของนางมีหลักประกันในการปกป้องชีวิตเพิ่มขึ้นสำหรับการไปครั้งนี้ นางย่อมดีใจอยู่แล้ว จึงรีบบอกว่า “หนิวเอ้อร์ ลองเกราะรบชุดใหม่ที่เขาหลอมสร้างให้สิว่าพอดีตัวมั้ย!”

พอเหมียวอี้พลิกฝ่ามือ เกราะรบชุดหนึ่งก็มาวางอยู่บนฝ่ามือ หลังจากกรอกต้นกำเนิดพลังอิทธิฤทธิ์ของตัวเองเข้าไป ก็รู้สึกได้ว่าเกราะรบชุดนี้ต่างกับเกราะรบที่ตัวเองเคยใส่ หลังจากถามว่าควบคุมมันอย่างไร เขาก็ร่ายอิทธิฤทธิ์ ทำให้เกราะรบพันรอบฝ่ามือและคดเคี้ยวยาวเหยียดขึ้นมา ไม่นานก็แผ่คลุมทั่วทั้งตัวเขาครบทั้งชุด

หัวมังกรอยู่บนเกราะหัวจนถึงบ่า เสือนั่งอยู่บนบ่าสองข้าง งูเหลือมดุร้ายพันรอบเอว เรียกได้ว่ามังกรหมอบเสือนั่งจริงๆ ข้างล่างมีสรรพสัตว์หมอบกราบ เป็นเกราะเกล็ดตั้งแต่บนลงล่าง หนาแน่นหลายชั้น ประณีตงดงามงามน่าประทับใจ ทั้งยังดูมีพลังอำนาจ มองเห็นเงาฝืมือของตงกัวหลี่แห่งสำนักงามประณีรางๆ สวยงาม!

เดิมทีเหมียวอี้ก็มีสง่าราศีองอาจห้าวหาญอยู่แล้ว เมื่อประกอบกับทวนที่ถืออยู่ในมือ ก็ทำให้อวิ๋นจือชิวมองจนตาเป็นประกายจริงๆ หันไปชมเยารั่วเซียนว่า “ฝีมือของท่านช่างประณีตยิ่งกว่าเนรมิต!”

เยารั่วเซียนกุมหมัดขอบคุณทันที แต่ใครจะคิดว่าอวิ๋นจือชิวจะขมวดคิ้วอีก “แต่ทำเกราะรบสวยงามขนาดนี้ จะสะดุดตาเกินไปหรือเปล่า? ถ้ากลายเป็นจุดสนใจเวลาต่อสู้เข่นฆ่ากัน เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องดีอะไร”

เยารั่วเซียนพลันสีหน้าเปลี่ยน อวิ๋นจือชิวรีบเปลี่ยนคำพูดทันทีที่สังเกตเห็น “แน่นอน ตราบใดที่ใช้งานจริงได้ก็พอแล้ว เดี๋ยวรบกวนให้ท่านหลอมสร้างให้ข้าสักชุดนะ ต้องสวยกว่าของหนิวเอ้อร์นะ!”

เยารั่วเซียนร่าเริงทันที พยักหน้าตอบซ้ำๆ “แน่นอนขอรับ ของฮูหยินย่อมต้องสวยกว่าของเขาอยู่แล้ว”

“ขนสั้นๆ นี่หมายความว่ายังไง?” เหมียวอี้เอ่ยถามขณะเอามือลูบเกราะรบบนร่างกาย เขาพบว่าส่วนหางของเกล็ดทุกแผ่นล้วนแซมหนวดสั้นๆ ไว้ ราวกับมีขนงอกออกมาทั้งตัว

อวิ๋นจือชิวก็ทำสีหน้าไม่เข้าใจเช่นกัน เยารั่วเซียนจึงยื่นมือเชิญทันที “ฮูหยินเชิญทดลองฟาดเขาสักฉาดขอรับ!”

“อ๋อ!” อวิ๋นจือชิวนึกสนุกทันที อีกฝ่ายพูดแบบนี้แล้ว แสดงว่าต้องมีจุดประสงค์แน่ นางจึงเดินมาตรงหน้าเหมียวอี้ แล้วเดินวนอ้อมเหมียวอี้

ก่อนหน้านี้เพิ่งจะทะเลาะกันมา เหมียวอี้กลัวว่านางจะฉวญโอกาส จึงรีบเตือนทันที “เบาๆ นะ!”

แกร๊ง! อวิ๋นจือชิวพลันร่ายอิทธิฤทธิ์ฟาดไปหนึ่งฝ่ามือ ฟาดไปที่แผ่นหลังเหมียวอี้

เหมียวอี้ถอยหลังหนึ่งก้าว แต่สองสามีภรรยาก็สังเกตเห็นความผิดปกติทันที พอฟาดฝ่ามือที่แผ่นหลังของเหมียวอี้ เกราะเกล็ดบนตัวเหมียวอี้ก็เหมือนกับขยับลอยลงตามแรง ไม่น่าเชื่อว่าเกล็ดทุกแผ่นจะเคลื่อนไหว ส่วนคนสวมเกราะก็รู้สึกได้อย่างลึกซึ้งถึงการเปลี่ยนแปลงของแรงที่เกราะรบได้รับ พบว่าหลังจากเกราะรบโดนโจมตี เกราะเกล็ดจะขยับแรงขึ้นเป็นพิเศษที่ส่วนหางเกล็ด เหมียวอี้รู้สึกว่าได้ว่าลูกเล่นพวกนี้กำลังช่วยคลายพลังโจมตีของฝ่ายตรงข้าม

“เกราะรบนี้ช่วยลดพลังโจมตีที่ได้ฝ่ายตรงข้ามใช้เหรอ?” เหมียวอี้ประหลาดใจ

เยารั่วเซียนพยักหน้า “เป็นความคิดที่บังเอิญเกิดขึ้นหลอมสร้างทวนเกล็ดย้อน ก็เลยทดลองนำมาใช้ประโยชน์บนเกราะรบ เพียงแต่เวลาสวมเกราะรบไว้บนร่างกาย ก็สู้มีอาวุธอยู่ในมือไม่ได้ เมื่อโดนโจมตีขึ้นมา ร่างกายคนก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะรับแรงโดยตรง ดังนั้นภายใต้การทดลองหลายครั้ง วิธีการสลายพลังของเกล็ดย้อนบนทวนเกล็ดย้อนจึงถูกแก้ไขเป็นการกระจายพลังตามเกล็ด ตอนโดนโจมตีพลังจะได้ไม่มารวมกันเยอะเกินไป ส่วนหนวดสั้นที่เพิ่มไว้บนหางของเกล็ด ก็เพื่อช่วยให้เกล็ดทุกแผ่นกระจายพลังได้รวดเร็ว พอเป็นแบบนี้ เวลาเกราะรบชุดนี้โดนโจมตี ก็น่าจะช่วยลดพลังที่โจมตีเข้ามาโดยตรงให้เจ้าได้สองส่วน ขณะเดียวกันก็สามารถร่ายอิทธิฤทธิ์ให้เกล็ดบนเกราะตั้งขึ้น เวลาที่จำเป็นขึ้นมา เกล็ดบนเกราะทุกแผ่นก็จะกลายเป็นคมมีดได้ และหนวดสั้นบนเกล็ดก็จะกลายเป็นหนามแหลม ทำให้เจ้าติดอาวุธได้เหมือนเม่น!”

“สามารถลดพลังโจมตีได้สองส่วน!” เหมียวอี้ได้ยินแล้วดีใจมาก ยังไม่ต้องพูดถึงว่าจะเป็นเม่นหรือไม่เป็นเม่น แค่ลดพลังโจมตีลงสองส่วนก็ดูถูกไม่ได้แล้ว ยามหน้าสิ่วหน้าขวานอาจจะช่วยชีวิตเขาก็ได้ ยกตัวอย่างเช่นพลังโจมตีสิบส่วนที่ทำให้ถึงตาย แต่ถ้าลดลงสองส่วน ก็แปลว่ายังรักษาชีวิตไว้ได้บ้าง เมื่อความสามารถในการต้านทานแข็งแกร่งแบบนี้ ก็หมายความว่าเขาจะสามารถแสดงศักยภาพตัวเองได้มากขึ้น เขาพยักหน้าซ้ำๆ ทันที “ของดี ของเด็ด!”

อวิ๋นจือชิวได้ยินแล้วก็ดีใจเช่นกัน ย่อมเข้าใจว่าการลดพลังโจมตีได้สองส่วนหมายความว่าอย่างไร

เยารั่วเซียนบอกอีกว่า “ปากเสือที่อยู่บนบ่าซ้ายขวาก็ขยับได้เช่นกัน ข้าเพิ่มประสิทธิภาพแบบใหม่ของทวนเกล็ดย้อนเข้าไปในนี้ด้วย ข้างในใส่ยอดผลึกห้าธาตุได้ ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะได้ใช้งานมัน”

เหมียวอี้ได้ยินแล้วหัวเราะเสียงดัง เล่นทวนที่อยู่ในมือ ลูบเกราะรบที่อยู่บนตัว พร้อมชมว่า “ตาแก่เยา ทุ่มกำลังความคิดไปเยอะเลยนะ!”

เยารั่วเซียนทำเสียงฮึดฮัด “เพื่อของวิเศษชุดนี้ของเจ้า ต้องใช้ยาเจี๋ยตันขั้นห้าไปสิบกว่าเม็ด สิ้นเปลืองสติปัญญาและกำลังของข้าไปหลายปี ถ้าเจ้าตั้งใจจะขอบคุณข้าจริงๆ ที่พิภพใหญ่ก็มีของประหลาดมหัศจรรย์ไม่น้อย หามาให้ข้าทดสอบความเร้นลับหลายๆ ชิ้นหน่อย”

“ท่านช่างมีฝีมือ!” ไม่รอให้เหมียวอี้เอ่ยปาก อวิ๋นจือชิวกุมหมัดขอบคุณอย่างถ่อมตนมีมารยาทแล้ว และกล่าวรับประกันด้วยว่า “ท่านไม่ต้องห่วง ตราบใดที่เป็นของวิเศษที่พิภพใหญ่มี ตราบใดที่พวกเราสองสามีภรรยาซื้อไหว หรือนำมาครอบครองได้ ขอเพียงท่านต้องการ อวิ๋นจือชิวจะหามาให้ท่านศึกษาค้นคว้าแน่นอน”

…………………………